เล่ม 20 ตอนที่ 10: พิธีวิวาห์ของซึลรโย แปลโดย Cole’s Myth

เจ้าหน้าที่สถานี KMC media ตกอยู่ในความเงียบ จนคุณสามารถได้ยินแก้กระทั่งเสียงกลืนน้ำลายจากคนที่นั่งอยู่ข้างๆได้เลย

ในตอนที่วีดฟื้นคืนชีพขึ้นมา ทุกๆคนต่างจ้องมองไปแต่ที่ภาพบนวิดีโอฟีดที่เดียวเท่านั้น แม้แต่แผนกที่รับผิดชอบการตัดต่อแก้ไขวิดีโอก็หยุดทำงานของพวกเขาไป (แอดมิน: วิดีโอฟีด วิดีโอที่ยังคงส่งมาจากแคปซูลของรอยัลโร้ด)

แม้ว่าจะมีจอภาพหลายจอที่ติดตั้งไว้ภายในห้องทำงานของผู้จัดการทั่วไป รวมไปถึงห้องทำงานของประธานบริษัท แต่ว่าทุกๆที่ต่างแสดงภาพอย่างเดียวกัน แถมในช่วงเวลาตอนที่วีดฟื้นคืนชีพมาเป็นมังกร ทุกๆคนที่กำลังดูวิดีโออยู่นั้นต่างก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

พลังแห่งการปฏิเสธความตายที่ผสานเข้ากับผลของแผ่นทองแดงแห่งการหลับใหล (Copper plate of Rest) ได้ปลุกชีพเขาขึ้นมากลายเป็นมังกร!

 “นี่มันเหลวไหลสิ้นดี”

 “ปะ เป็นไปได้ยังไง….”

เนื่องจากผลของแผ่นทองแดงแห่งการหลับใหล วีดจึงได้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาเป็นมังกร แม้ว่าจะมีเลเวลทักษะของพลังปฏิเสธความตายอยู่ในระดับต่ำ แต่ว่าเพราะผลจากบทลงโทษที่ใหญ่หลวงนั้น วีดจึงไม่สามารถใช้ประสิทธิภาพได้เต็มที่ไปกับการต่อสู้ในฐานะมังกร

แถมยังเป็นดันเจี้ยนที่อยู่ใต้ดินด้วยแล้ว นี่ถือว่าเป็นข้อเสียเปรียบของมอนสเตอร์บินได้ขนาดใหญ่อย่างมาก

แต่ถึงยังไงแม้ว่าจะมีจุดอ่อนมากมาย แต่แววตาของเขาก็ยังคงเปล่งประกายออกมาน่ากลัว จนสามารถข่มขู่เอาชีวิตของคุณได้ในทันที

การฟื้นคืนชีพของวีดมาเป็นมังกร ทำให้ทุกๆคนรู้สึกตื่นตกใจเป็นอย่างมาก

แค่ได้มองมันก็ทำให้เหล่าพนักงานของสถานีตกอยู่ในความงุนงงแล้ว แต่ยอดผู้ชมที่ได้ดูแถมยังได้รับการเติมแต่งเข้าไปแล้วด้วย ก็จะยิ่งเป็นเวอร์ชั่นที่ยกระดับความตื่นเต้นมากยิ่งขึ้นไปอีก!

ผู้ชมของโรยัลโร้ดจะต้องประหลาดใจมากอย่างแน่นอน ถ้าหากพวกเขาได้ดูช่วงที่เป็นมหากาพย์เช่นนี้

 “โอ้โห น่าอิจฉาชะมัด”

 “ยังไงซะ เรากำลังก็พูดถึงวีดอยู่นะ คงไม่มีใครที่จะมีการผจญภัยอย่างนี้ได้อีกแล้ว”

ภาพจากวิดีโอเต็มไปด้วยความตื่นเต้นเร้าใจแบบสุดๆ แม้แต่บรรดาพนักงานสถานีก็ต่างพากันจดจ่ออยู่ที่หน้าจออย่างขะมักเขม้น

ในตอนนี้ผู้บริหารคังกับผู้ช่วยของเขากำลังไตร่ตรองพิจารณาว่าจะปรับแต่งวิดีโอเพื่อออกอากาศให้ออกมาเป็นยังไง

 “ใส่หัวข้อว่า…ไม่ละ เราไม่จำเป็นต้องใส่ของพวกนั้นลงไป แค่นี้มันก็ดีอยู่แล้ว”

การใส่ข้อความแสดงความประทับใจลงไปทำให้ดูโดดเด่นนั้น ไม่จำเป็นเลย เพราะนั่นจะทำให้มันไม่ดูน่าสนใจเอาซะเปล่า

ทุกคนจะถูกดึงดูดไปเรื่อยๆขณะที่พวกเขารับชมวิดีโอของมังกรวีด แต่โชคไม่ดีนักที่วีดตายไปอีกเป็นครั้งที่สองนี่สิ

แต่ว่ายังไงคูบิยะก็โดนกำราบลงได้ในที่สุด ภารกิจระดับ S ที่แสนหิน ได้เสร็จสมบูรณ์แล้ว

ในไม่ช้าบรรดาชาวเมืองของทวีปเวอร์เซลก็เริ่มส่งเสียงกู่ร้องโห่ดังสนั่นไปทั่วให้กับข่าวคราวความสำเร็จของวีด ที่ส่องแสงประทับมายังพวกเขาดั่งสารศักดิ์สิทธิ์ส่งตรงลงมาจากสรวงสวรรค์

หากจากความคิดเดิม ผู้บริหารคังกับพนักงานสถานี KMC media ที่เหลือ ก็สงสัยในความเป็นไปได้ โอกาสที่จะทำภารกิจที่มีความยากระดับ S ให้สำเร็จได้นั้น!

ภาพหลังจากที่วีดตายไปเป็นครั้งที่สอง ฉากวิดีโอฟีดที่อยู่ในห้องฉายก็ได้ถูกตัดไปเช่นกัน ไม่มีทั้งภาพใดๆหรือเสียงไหนๆปรากฏขึ้น ทุกสิ่งทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบไปซักพัก

จากนั้นก็เหมือนกับถูกสายฟ้าฟาดผ่าใส่ พวกเขาก็เริ่มโห่เสียงดังลั่นในตอนที่ได้กลับไปทำหน้าที่ของพวกเขาอีกครั้ง

 “เปลี่ยนหัวข้อไปเป็นรายการพิเศษ ‘สงครามครูเสดของวีด!’ (Weed’s Crusade) ไม่ๆ เดี๋ยวก่อน! ไม่เอาอันนั้น ‘สุดยอดอันเดด’(The Ultimate Undead)’ ชื่อนี้เป็นไง?”

 “เราจะเพิ่มช่วงเวลาออกอากาศ และพวกผู้ช่วยก็ขออนุญาตเปลี่ยนแปลงตารางการออกอากาศในโฮมเพจของสถานีเราด้วยครับ”

 “มีสายเรียกเข้าจากบริษัทอื่นหลั่งไหลเข้ามาแข่งกันเพื่อแย่งราคาการโฆษณาทางสื่อครับ”

การปรากฏตัวของมังกรพึ่งจะออกไปแค่ 2 นาที 56 วินาทีเท่านั้น!

เพียงแค่ 3 นาทีเท่านั้น นี่ก็กลายเป็นตำนาน ไม่เพียงแต่กับเหล่าผู้ชมแต่ยังรวมถึงอุตสาหกรรมออกอากาศเกมส์ทั้งหมดอีกด้วย

***

ลีฮุนออกจากแคปซูลของเขา แล้วนั่งลงอย่างว่างเปล่าด้วยความรู้สึกสูญเสียครั้งใหญ่

 “ตอนนี้เราก็เข้าเกมส์ไม่ได้จนกว่าจะผ่านไป 24 ชั่วโมง”

เขาพึ่งใช้ทักษะลมหายใจกรดเพื่อที่จะกำจัดพวกนักรบแห่งความโกลาหลไปมากเท่าที่เขาจะทำได้ แต่ถึงแม้จะสามารถใช้การโจมตีลมหายใจไป เขาก็ยังไม่รู้ขอบเขตเต็มๆของความเสียหายที่จัดการได้อยู่ดี

นอกจากนั้น ถึงเขาจะฟื้นคืนชีพเป็นมังกรได้ แต่ทักษะพวกนั้นก็ยังอยู่แค่ขั้นต้น!

ทักษะการเหินเวหา มังกรคำราม กับลมหายใจกรด เพิ่งอยู่ที่ขั้นต้น เลเวล 4 เลเวล 6 กับเลเวล 3 เท่านั้น

เขาไม่สามารถต่อเวลาสู้กับพวกนักรบแห่งความโกลาหลได้ เพราะว่าค่าพลังชีวิตของเขาลดลงอย่างรวดเร็วดังนั้นเขาจึงหันไปพึ่งการโจมตีลมหายใจครั้งใหญ่แทน

 “ยังไงซะ นั่นมันยากมากจริงๆ”

จากนั้นลีฮุนก็ลุกขึ้น แล้วเริ่มทำความสะอาดบ้าน

หากว่าเขาเปิดทีวีดูเขาก็คงจะเห็นเนื้อหาของภารกิจของเขาที่เล่นซ้ำไปซ้ำมา แต่ว่าเขาสนใจแต่กับการดูข่าวคราวและรายการโชว์ ‘เผยความลับแห่งทวีปเวอร์เซล’เท่านั้น

การดูโทรทัศน์นั่นก็ไม่มีอะไรมาก นอกเสียจากการเปลืองไฟฟ้าเท่านั้นเอง! (แอดมิน:ใช่ๆ เวลาประหยัดไฟ555)

 “ตอนนี้ก็ทำความสะอาดบ้านเสร็จละ งั้นก็ถึงเวลาปัดกวาดแล้วก็ถูบ้านต่อเลย”

ซักผ้าปูที่นอน ล้างตู้เย็น ซ่อมเล้าไก่ มีอะไรหลายสิ่งหลายอย่างมากมายที่เขายังต้องทำให้เสร็จ

ตอนนี้ก็ย่างเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิที่กลีบใบไม้มากมายร่วงหล่นลงมากองทับถม

 “ฤดูใบไม้พลิมาถึงเร็วมากจริงๆ”

ลีฮุนมักจะอ่อนไหวและรู้สึกเสียดแทงใจมากๆต่ออากาศที่เหือดแห้งกับสายลมอันหนาวเหน็บ

 “ฉันคงจะต้องเริ่มหมักกิมจิเร็วๆนี้ซะแล้ว”

ก่อนที่ฤดูหนาวจะมาถึง มันสำคัญมากที่จะเริ่มเตรียมกิมจิเอาไว้ก่อน!

ในขณะที่เขากำลังจะซ่อมแซมเครื่องใช้ในบ้านอีกชิ้น ทันใดนั้นเขาก็ถูกขัดจังหวะขึ้นมา

ติ้งต่อง ติ้งต่อง ติ้งต่อง ติ้งต่อง ติ้งต่อง

มีใครบางคนกดกริ่งบ้านรัวๆที่หน้าประตู

ไม่ต้อนรับพวกเร่ขายของ ไม่ต้อนรับพวกชักชวนเข้าศาสนา กริ่งประตูเกือบจะพังแล้วนะ ฉันจะเตะใครก็แล้วแต่ที่กดแล้วทำมันพัง

คนๆนั้นต้องเห็นป้ายเตือนนั่นแน่ๆแต่ก็ยังยืนกรานที่จะกดกริ่งต่อไปเรื่อยๆ

จากนั้นลีฮุนก็ไปเปิดประตูหน้าและก็ต้องประหลาดใจที่เห็นซอยูนอยู่ที่นั่น ดูเหมือนว่าเธอจะมาที่บ้านเขาอย่างรีบเร่งด้วยเม็ดเหงื่อชุ่มโชกอยู่บนหน้าผากของเธอ

เมื่อตอนที่เธอมาเยี่ยมบ้านครั้งแรก เธอเอาไก่ไปหลายตัว แต่ดูท่าว่าครั้งนี้เธออยากได้กระต่ายในการทำข้อเรียกร้องขอแลกเปลี่ยนกับโทริ

 “หวัดดี นานแล้วนะที่ไม่ได้เจอ? มาสิ เข้ามาข้างในก่อน”

ลีฮุนต้อนรับเธออย่างเพื่อนสนิท แล้วก็ชวนเธอเข้ามาในบ้าน จากนั้นก็เสริฟชาเขียวเย็นให้เธอหนึ่งแก้ว

 “ทุกวันนี้อากาศเริ่มหนาวแล้วและฉันก็ควรจะเสิร์ฟชาเขียวร้อนๆให้เธอ แต่ว่าตอนนี้ นี่ควรจะช่วยให้เธอเย็นขึ้นหน่อยนะ” (ผู้แปล: ผมว่าที่ไม่เสริฟร้อนเพราะไม่อยากเสียบปลั๊กกาน้ำ เปลืองไฟ-.-)

 “…….”

 “จะเอาน้ำผึ้งหน่อยไหม?”

บนใบหน้าของซอยูนบ่งบอกได้ถึงความเป็นกังวลอย่างมาก จากนั้นเธอก็แสดงความสนใจเล็กน้อยไปที่ชาเขียว

 ‘แม้ว่าฉันจะตายไป…ทำไมเขาถึงต้อนรับฉันอย่างเต็มใจอย่างนี้ละ?’

ในตอนที่ซอยูนตายไป เธอก็ออกมาจากแคปซูนในทันที

ก่อนหน้านี้ KMC media ติดต่อ เธอไปเพราะว่าการปรากฏตัวของเธอท่ามกลางภารกิจนั่น แต่ก็แน่นอนอยู่แล้วละ เธอก็ไม่ได้สนทนาเจรจาตรงๆอะไรแต่ปล่อยให้ทนายของเธอทำหน้าที่แทน

ธรรมดาแล้วพวกเขาไม่อนุญาตให้คนอื่นเผยแพร่รูปร่างหน้าตาของพวกเขา แต่เพราะว่านี่เป็นภารกิจที่เกี่ยวโยงกับลีฮุน พวกเขาจึงต้องขออนุญาตจากเธอก่อนเพื่อที่จะเผยแพร่ภาพออกไปได้

หลังจากนั้นพวกเขาก็ได้ทำข้อตกลงกับเธอเพื่อที่จะจำกัดตัวตนของเธอเฉพาะฉากที่เธอสวมหน้ากากไว้และมีผ้าคลุมหนังบางๆปกคลุมชุดเกราะของเธอเอาไว้

จากนั้นเธอก็สอบถาม KMC media เกี่ยวกับสถานการณ์ในเขตลาส ฟารังซ์

โกลมินิได้ตายไป ในขณะที่วีดต้องเผชิญหน้ากับความตายถึงสองครั้ง

ต่อมาซอยูนก็เป็นกังวลอย่างมากถึงวิธีที่จะปลอบโยนลีฮุนที่โศกเศร้าเสียใจอยู่ มากเสียยิ่งกว่าจะมัวกังวลเกี่ยวกับการลดลงของเลเวลกับค่าความเชี่ยวชาญทักษะของเธอซะอีก

แต่กลับเป็นว่าลีฮุนกลับต้อนรับเธอในตอนที่เธอมาถึง

 “ไม่อยากดื่มชาเขียวหรอ? โอ๊ะ ฉันนี่เสียมารยาทจริงๆ ยังไม่ได้เสิร์ฟผลไม้อะไรเลยนิ”

โดยปกติแล้ว ลีฮุนมักจะแสดงท่าทีที่แตกต่างออกไปอย่างมาก

แต่ว่าในโรยัลโร้ดนั้น ซอยูนยอมสละชีวิตของเธอในระหว่างการต่อสู้กับเจ้าคูบิยะ

ความพยายามอันกล้าหาญของเธอช่วยทำให้การออกล่านักรบแห่งความโกลาหลผู้ยิ่งใหญ่ประสบความสำเร็จได้

ตามปกติธรรมดาแล้ว เขาควรจะต้องรู้สึกขอบคุณ แต่ว่าในตอนที่เขาหันหน้าไป เขาก็เริ่มร่างรายการสำหรับส่วนแบ่งไอเท็มอย่างรวดเร็ว

 ‘งั้นตอนนี้ฉันจะแสร้งทำเป็นไม่สนใจก่อนละกัน’

ในขณะที่เขากำลังปลอกเปลือกแอปเปิ้ล ลีฮุนก็กำลังน้ำลายไหลจากความคิดที่จะได้ไอเท็มมากยิ่งขึ้น

ไร้ซึ่งความรู้สึกผิดในตอนที่เขาเริ่มวางแผนร้ายนั้นขึ้นมา!

 “อาฮ่า บ้าเอ้ย มันก็ตายไปแล้ว ทำไมมันถึงไม่ดรอปของให้มากๆตอนที่มันตายไปนะ?” (อันที่ดรอปไปนิยังไม่พออีกหรอ)

เขาปลอกเปลือกแอปเปิ้ลอย่างระมัดระวังในตอนที่เขาพูดออกมาอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม

แม้ว่าเธอจะดูการออกอากาศไปแล้ว แต่ก็คงไม่สามารถรู้ได้หรอกว่าเขาได้ไอเท็มอะไรไปบ้าง ก็เพราะว่าคูบิยะตายไปในตอนที่มันอยู่ในปากของวีดอยู่นั่นเอง

 ‘มันจะเกินไปรึป่าวนะถ้าหากฉันพูดว่ามีไอเท็มออกมาแค่อันเดียวน่ะ? แต่ว่านั่นมันระดับบอสนะ….แล้วก็เป็นมอนสเตอร์ที่เกี่ยวโยงกับภารกิจด้วย เธออาจจะสงสัยข้อแก้ตัวของฉันทีหลังก็ได้’

จากนั้นลีฮุนก็เอ่ยออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบา

 “ยังไงมันก็ยังคงไม่ได้แย่ไปซะทั้งหมดหรอก สิ่งที่ออกมาคือไอเท็มอุปกรณ์สวมใส่ 5 ชิ้น เอ๊ะหรือว่า 3 นะ? อ๋อ 4 ชิ้นน่ะ ยังไงนั่นก็เป็นสิ่งที่มันดรอปตอนที่ตายไปนะ”

แต่เดิมเขาได้ไอเท็มมา 5 ชิ้นแต่ว่าก็คิดที่จะลดมันลงไปเกือบสองชิ้น

แต่อย่างไรก็ตามถ้าหากว่ามีไอเท็มเพียงแค่สามชิ้นออกมาก็จะได้ไปคนละชิ้นเท่านั้น

แต่ในที่สุดเขาก็ยอมลดลงเหลือแค่ 4 ชิ้นดังนั้นก็จะแบ่งได้คนละ 2 ชิ้นเพื่อให้ดูน่าสงสัยน้อยลง

 “ฉันก็คิดว่าคูบิยะนั่นสวมอุปกรณ์ดีมากๆ แต่เอาตรงๆนะ ฉันว่าพวกเราไม่เหมาะหรอกที่จะใส่อุปกรณ์พวกนั้นน่ะ”

ในตอนที่ลีฮุนพูดไปเรื่อยๆอยู่นั่น เขาก็รู้สึกอึดอัดใจด้วยเช่นกัน มันเป็นเพราะว่าเขายังไม่ได้ตรวจสอบไอเท็มที่เขาพึ่งได้มานั่นเอง

 ‘ก่อนที่จะแบ่งมันไป ฉันต้องตรวจเช็คคุณสมบัติของมันให้ดีก่อน’

ในช่วงเวลาบนทวีปเวอร์เซล พวกเขาใช้เวลาประมาณสองสามเดือนที่ยากลำบากไปด้วยกัน ในช่วงเวลาแห่งการผจญภัยนั่น ซอยูนมีส่วนช่วยเป็นอย่างมาก เพราะฉะนั้นการหลอกลวงมากขึ้นไปอีกก็คงไม่ยุติธรรมกับความพยายามที่เธอแสดงออกมาให้เห็นนั้น

แท้ที่จริงแล้ว มันเป็นเพียงแค่หลักตรรกะธรรมดาทั่วไป ที่จะต้องรู้จักแบ่งปันไอเท็มอย่างเท่าเทียมกันกับการช่วยเหลือเหล่านั้น

แต่ยังไงก็ตามไอเท็มอีกชิ้นก็ได้ถูกแยกออกไป ดังนั้นเธอจึงได้ไปเพียง 2 ชิ้น แทนที่จะได้ไอเท็มไป 3 ชิ้น ซึ่งถือว่าเป็นรางวัลอันเหมาะสมแล้ว!

 ‘ดีล่ะ ดูท่าว่าเธอจะไม่ได้บ่นอะไร’

ซอยูนปกปิดริมฝีปากของเธอด้วยแก้วชา แล้วก็ค่อยๆยิ้มด้วยความโล่งอก รอยยิ้มที่เป็นธรรมชาติของเธอนั้นเหมือนกับหลุดออกมาจากอีกมิติ เมื่อเทียบกับรอยยิ้มอันน่าขยะแขยงของลีฮุน

ในตอนที่ลีฮุนสร้างรูปสลักของเทพธิดาเฟรย่า เขาเคยจินตนาการถึงรอยยิ้มอันงดงามของซอยูน

และในขณะนี้ที่อยู่เบื้องหน้าของเขาเอง รอยยิ้มของเธอเผยออกมาอย่างน่าหลงใหล จนเขาได้แต่ถูกดึงดูดไปที่เธอเท่านั้น!

แต่ลีฮุนไม่สามารถมองไปที่ในแววตาเธอตรงๆได้

มันไม่ใช่เพราะว่าเขาโกหกแบบส่งเดชเกี่ยวกับไอเท็มที่เขาได้รับจากคูบิยะนั่น แต่เป็นเพราะว่าท่าทางของเธอต่างหากละ แววตาท่าทีที่อยู่ในสายตาของเธอ เต็มไปด้วยสัญญานของความเสน่หาอันเย้ายวนชวนหลงใหล

 ‘นี่เริ่มจะกระอักกระอ่วนไปละ’

จากนั้นลีฮุนก็พยายามที่จะเปลี่ยนหัวข้อ

 “ฉันจะกลับไปทำความสะอาดต่อนะ….เธออยากช่วยไหม?”

เขาไม่แม้แต่จะทำให้เธอรู้สึกสนุกสนานเลย แต่กลับเป็นว่าเสนอให้ทำความสะอาดบ้านแทนซะงั้น แต่อย่างไรก็ตาม ซอยูนได้แต่พยักหน้าตอบรับ

 “งั้นเราไปกวาดสนามหญ้าก่อนละกัน มีใบไม้กองเต็มไปหมดเลย”

ในตอนที่กวาดสนามหญ้าอยู่นั่นเอง ซอยูนกลับแสดงนิสัยขี้เล่นอย่างไม่เป็นของตัวเธอเองออกมา

ยิ่งไปกว่านั้นเธอพยายามแอบจะสุมกองใบไม้บางส่วนไปบริเวณของลีฮุน!

ด้วยความสัมพันธ์ที่ก่อเกิดขึ้นมาจากการเข้าเรียนด้วยกันที่วิทยาลัย แล้วก็ออกไปผจญภัยร่วมกันในโรยัลโร้ด เธอจึงสามารถที่จะเล่นสนุกอยู่ใกล้ๆเขาได้

ต่อมาพวกเขาก็ไปทำความสะอาดเล้าไก่ ในขณะที่พวกเขาปล่อยไก่ออกมา กลิ่นเหม็นก็คลุ้งเต็มไปทั่วทั้งสนามหญ้า

จากนั้นเจ้าไก่ตัวผู้ที่มีหงอนอยู่บนหัวก็ไปรวมกลุ่มกับพวกไก่ตัวเมียที่รวมตัวกันอยู่กับพวกลูกไก่

เสร็จสิ้นการทำความสะอาดทั้งหลาย  แล้วลีฮุนก็นึกขึ้นมาได้ว่าอาจจะมีน้ำกระเด็นใส่ตัวพวกเขา ดังนั้นเขาจึงตรวจเช็คเสื้อผ้าที่ซอยูนใส่อยู่ในทันที

 ‘น่าจะประมาณ 200,000 วอนนะ’

เธอสวมเสื้อโค้ทที่ราคาค่อนข้างแพงเอาการ

 “งั้นฉันจะทำความสะอาดที่นี่เอง เธอไปล้างจานหน่อยเป็นไง? หลังจากที่เธอล้างเสร็จแล้วก็เอาจานออกมา จากนั้นก็เอาหม้อกับชามไปล้างให้สะอาดนะ”

ซอยูนพยักหน้ารับแล้วก็ตรงเข้าไปในบ้าน

จากบานหน้าต่างที่เปิดอ้าอยู่ก็ได้ยินเสียงของน้ำไหลจากอ่างล้าง

ผู้ชายทำความสะอาดเล้าไก่ ส่วนผู้หญิงก็ล้างจาน มันช่างเหมือนกับฉากที่คล้ายๆกับชีวิตของคู่แต่งงานหนุ่มสาวเลย

 ‘มีเธอทำความสะอาดด้วยนิ ช่วยได้เยอะจริงๆ งั้นฉันคงต้องไปเตรียมของอร่อยๆสำหรับมื้อค่ำซะละ’

จากนั้นลีฮุนจึงตัดสินใจที่จะทำหมูเปรี้ยวหวานจานใหญ่ออกมา

เพล้ง!

จากนั้น ความเงียบสงัดก็คืบคลานกลับมา มีเพียงเสียงของน้ำไหลล่องลอยออกมาให้ได้ยิน

ต่อมาก็ได้ยินเสียงล้างจานกลับมาอีกครั้ง แต่ก็ยังผ่านไปไม่ถึงนาทีเลย และมันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง…

เพล้ง!!

ในขณะที่ทำความสะอาดเล้าไก่อยู่นั้น ลีฮุนก็มีน้ำตาซึมอยู่ในดวงตาทั้งคู่ของเขา

 “น่ะ นั่นมันจานของฉันใช่ไหม?”

ไร้ซึ่งสัญญานของการโต้ตอบกลับมา มีแต่เสียงของการล้างจานคลอต่อไปเรื่อยๆอยู่เท่านั้น

ซอยูนพยายามที่จะล้างจานอย่างเอาเป็นเอาตาย ถึงแม้ว่าเธอจะทำสิ่งที่ผิดพลาด อย่างการวางพวกมันด้วยมือที่เปียกแฉะ จนทำให้มันลื่นหลุดมือ แต่ว่าโชคดีจริงๆ ที่หลังจากนั้น ไม่มีจานชามใบไหนตกแตกอีกเลย

เย็นวันนั้น ลีฮุนแสดงฝีมือทำหมูเปรี้ยวหวานแล้วก็ทานขณะที่ดูทีวีไปด้วย

หลังจากที่ดูรายการศิลปะและละครแล้ว ก็ถึงเวลาที่ซอยูนจะต้องกลับบ้าน  จากนั้นลีฮุนก็หยิบหนังสือห่อด้วยหนังสือพิมพ์อย่างเร่งรีบแล้วส่งให้เธอเป็นของขวัญ

 “หนังสือเล่มนี้มีบทเรียนชีวิตประจำวันมากมายนะ” (คงเป็นหนังสือที่เกี่ยวกับการล้างจานด้วยบทหนึ่งนะhaha)

นี่เป็นครั้งแรกในช่วงชีวิตของลีฮุนที่เขาได้มอบของขวัญให้ผู้หญิงคนอื่นนอกจากน้องสาวของเขา

“นี่ไม่ใช่สำหรับไอเท็มที่ฉันเก็บมาจากลาส ฟารังซ์อย่างแน่นอน ก็แค่คิดว่าเธออาจจะชอบอ่านนี่นะ”

ชื่อของหนังสือ คือ [Non-possession] (ผู้แปล: น่าจะหมายถึงการไม่เป็นเจ้าของของคนอื่นเขา หรือยึดของคนอื่นเขามา หรืออาจจะหมายถึงการไม่พึ่งพาคนอื่นเพราะหนังสือเกี่ยวกับการใช้ชีวิตเพราะลีฮุนเคยอ่านตอนเด็กๆที่ไม่มีพ่อแม่นะ ปล.แค่อนุมานเอานะครับ)

***

ณ ทวีปเวอร์เซล บรรดาผู้เล่นต่างกำลังฟังคำเทศนาภายในวิหารของคนแคระและเอลฟ์

 “สารจากสวรรค์ได้จุติลงมาที่พวกเราแล้ว เหล่านักรบผู้ไม่ย่อท้อ ได้หยุดยั้งหายนะที่คุกคามความสงบสุขของทวีปเวอร์เซล เอาไว้ได้แล้ว”

 “ให้ตายสิ เป็นมนุษย์ที่ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ”

 “นักรบแห่งพงไพรทั้งหลาย เรากลับกันเถอะ”

จากนั้นเหล่านักรบที่ได้รวมตัวกันมาเพื่อที่จะออกเดินทาง ก็ได้สลายตัวไป

สถานี KMC media ได้รับเรตติ่งผู้ชมสูงสุดเป็นประวัติกาล ผู้คนเฝ้าดูการออกอากาศไม่ยอมหลับยอมนอนจนรุ่งสาง ในขณะที่เหล่าจินตกวี(Bard) ทั้งหลายได้ประพันธ์บทเพลงและขับร้องเพื่อสรรเสริญให้กับการผจญภัยของวีด

        โอ้ วีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่

        เราจักจดจำท่านตลอดไปบนผืนดินแดนที่มิอาจลืมเลือนบนสถานที่ที่ท่านพบกับการผจญภัย

        ทุกย่างก้าวของท่านจักกลายเป็นย่างก้าวสำคัญให้แก่ผู้ที่ปรารถนาจะออกผจญภัย

        ประติมากรรมของท่านจักประทับอยู่ทั่วทุกมุมของผืนโลก

        จงมอบความกล้าหาญให้แก่พวกเรา เพื่อบุกเบิกเส้นทางของเราสู่แสงแห่งความหวังด้วยเถิด

ในขณะที่วีดได้รับการยกย่องสรรเสริญสูงสุดอยู่นั่นเอง กำลังเสริมของดรินเฟลด์ก็ได้มาถึงเขตลาส ฟารังซ์แล้ว พวกเขาเป็นยอดผีมือของกิลด์เฮอร์มีสที่ประกอบไปด้วยนักบวช นักเวทย์ อัศวิน นักฆ่า และโจร

จากนั้นตัวแทนอัศวินก็เริ่มบทสนทนากับเขา

 “ถ้าหากว่าคนพวกนี้ไม่เพียงพอที่จะฆ่าวีดได้ งั้นฉันก็จะส่งข้อความหาราฟาเอลเองละกัน”

ดรินเฟลด์ก็ตอบกลับไปอย่างมั่นใจ:

 “คนพวกนี้ก็เพียงพอแล้วละ ด้วยนักเวทย์มากมายขนาดนี้ เราก็รับรองได้แล้วว่าจะทำให้ดินแดนนี้เป็นหลุมศพของวีดเอง”

 “เกียรติของกิลด์เฮอร์มีสได้ผูกติดเอาไว้ จัดการอย่าให้มีที่ติละ”

การที่ต้องเผชิญหน้ากับเนโครแมนเซอร์นั้น ทำให้รู้สึกกังวลแน่นอน แต่ว่าตอนนี้มีนักบวชที่เป็นศัตรูตามธรรมชาติของอันเดดมาเพิ่มแล้ว พวกเขาจึงสามารถใช้เวทย์ชำระล้างกับพวกมันได้

ด้วยการดูผ่านทางการออกอากาศของสถานี KMC media พวกเขาสามารถรู้ได้ว่าวีดสามารถกลายร่างเป็นมังกรได้ ฉะนั้นตอนนี้พวกเขาจึงต้องระมัดระวังเขาสุดๆ

 “เพื่อเกียรติของกิลด์เฮอร์มีส เราต้องฆ่ามันให้ได้”

 “นักเวทย์ นักบวช แล้วก็อัศวิน…เราจะต้องแทงมันให้ตาย ให้จงได้”

***

ในตอนที่วีดกลับมาเชื่อมต่ออีกครั้ง เขาก็กลับไปที่ดันเจี้ยนนรกโลกันตร์ที่ที่สงครามเผ่าพันธุ์ได้เกิดขึ้น

หลังจากสงครามอันดุเดือดที่ทิ้งไว้เพียงผืนดินที่ผิดรูปผิดร่าง ก้อนหินละลายกับรอยแตกร้าว และเศษซากที่เหลืออีกมากมาย

 “อะแฮ่ม”

หลังจากการตายถึงสองครั้งในรูปลักษณ์ของลิชดัดแปลง ตอนนี้วีดก็ได้คืนร่างกลับเป็นมนุษย์แล้ว

 “ฉันต้องตรวจสอบว่าฉันเสียเลเวลกับค่าความเชี่ยวชาญไปมากแค่ไหนแล้ว แถมยังมีพวกไอเท็มที่ได้มาจากคูบิยะอีก”

เลเวลกับค่าความเชี่ยวชาญได้ถูกตรวจเช็คก่อนเป็นอันดับแรก ก่อนที่จะดูไอเท็มที่เขาได้รับมา

 “เปิดหน้าต่างสถานะ หน้าต่างข้อมูลทักษะ!”

เลเวลลดลงไปถึงสองเลเวล ทำให้เลเวลปัจจุบันของเขาอยู่ที่ 383 ในขณะที่ค่าความเชี่ยวชาญประติมากรรมลดลงไปถึง 25% ทักษะหัตถกรรม ทักษะช่างตัดเสื้อ ทักษะช่างตีเหล็ก มีดสลักประติมากรรม แล้วก็ค่าทักษะอื่นๆของเขาก็ลดลงไประหว่าง 10% ถึง 17%

ในตอนที่เขาอัดอั้นไปด้วยความรู้สึกผิดหวังและโศกเสร้าเสียใจกับการลดลงไปของค่าทักษะที่เขาต้องทนทำงานอย่างยากลำบากมา วีดจึงเอาไอเท็มออกมา ไอเท็มที่ดรอปมาจากคูบิยะ!

รองเท้าบูทนักรบแห่งความโกลาหลผู้ยิ่งใหญ่ ที่แสนหนักกับเซทชุดเกราะโลหะชุบ แผนที่ แล้วก็ดาบหนึ่งเล่มที่ทอประกายสีแดงฉาน ดาบดาวสีชาดนั่นเอง!

แล้วรอยยิ้มก็ได้หลบหนีมาอยู่ที่ริมฝีปากของวีดทันที

 “ตรวจสอบ!”

เขาเลือกที่จะตรวจเช็คชุดเกราะก่อน

รองเท้าบูทของคูบิยะ: ค่าความคงทน: 37/105 พลังป้องกัน: 68 รองเท้าบูทที่สวมใส่โดยนักรบแห่งความโกลาหล ผู้ยิ่งใหญ่ คูบิยะ ปลุกเสกด้วยอำนาจวิเศษที่บังคับเหล่านักรบให้ยอมจำนนได้ ข้อจำกัด: เลเวล 500 ความแข็งแกร่ง 800 ใช้ได้เฉพาะนักรบโกลาหลกับคนเถื่อนเท่านั้น คุณสมบัติ: สามารถใช้บลิ๊งค์ได้(Blink) (แอดมิน: การเทเลพอร์ตระยะสั้น เคลื่อนในพริบตาระยะสั้น) ค่าพลังชีวิต +8,000 สามารถสกัดกั้นการโจมตีที่มาจากใต้พื้นได้ บังคับให้พวกนักรบยอมเชื่อฟังได้ ขึ้นอยู่กับเลเวลและขนาดของลูกสมุน จะสามารถเพิ่มค่าความเป็นผู้นำได้ชั่วคราว

ในส่วนเซทชุดเกราะชุบโลหะนั้น มีพลังป้องกัน 280 แถมยังมีข้อจำกัดเลเวลอยู่ที่ 550

 “ฉันคงไม่ตายแน่หากว่าใส่ชุดเกราะนี่เข้าไป”

ของชิ้นต่อไป เป็นแผนที่ใต้ดินของเขตลาส ฟาลังคซ์ มันมีโครงสร้างที่ดูซับซ้อนมากอย่างกับใยแมงมุม แถมยังมีโพรงมากมายอยู่ในนั้นอีก

ยังมีพื้นที่อื่นอีกมาก ที่เชื่อมไปสู่ทางใต้ดินของดันเจี้ยน ทางเข้าดันเจี้ยนในเขตลาส ฟาลังคซ์นั้น มีโครงสร้างที่ซับซ้อน แถมระหว่างทางที่ไปยังมีเส้นทางอื่นเชื่อมได้ถูกสร้างขึ้นอีก

 “มีแผนที่ไว้ก็เป็นประโยชน์ในหลายๆทางละนะ”

ในที่สุด ช่วงเวลาที่เฝ้ารอมานานแสนนานของการตรวจสอบดาบมังกร

ช่วงเวลานี้เอง ที่วีดไม่สามารถเก็บความรู้สึกของเขาได้อีกต่อไป ในขณะที่หัวใจของเขากระโดดโลดเต้นด้วยความตื่นเต้น

 “ตะ ตรวจสอบ!”

ดาบดาวสีชาด: ค่าความคงทน 192/210 พลังโจมตี 190-215 ดาบที่ถูกสร้างขึ้นโดยมังกร ดาบที่ถูกสร้างขึ้นโดยใช้ชิ้นส่วนของกระดูกมันเอง ชิ้นส่วนของพลังของมังกรแดง ได้ถูกสลักฝังลงไปภายในและสามารถต้านทานเวทย์มนต์ได้ ดาบเล่มนี้ถูกขโมยไปจากมังกรและได้ตามหามันมาเนิ่นนาน ข้อจำกัด: เลเวล 570 หรือสูงกว่า ต้านทานธาตุไฟ 100% ต้องมีความสามารถควบคุมไฟ คุณสมบัติ: น้ำหนักเบามาก ลดค่าการใช้พลังกายเมื่อใช้ทักษะ ความคล่องตัว +10% ค่าความคงทนไม่อาจลดลงได้อย่างง่ายดาย การโจมตีสามารถเจาะทะลวงเกราะได้ เพิ่มโอกาสสร้างความเสียหายสาหัสให้กับค่าสถานะหลักได้ถึง 250% ลดความสามารถในการต่อสู้ของศัตรูได้ สามารถทะลวงการป้องกันเวทย์มนต์ใดๆก็ได้ พลังไฟเพิ่มขึ้น 100% ดูดซับการโจมตีไฟจากเวทย์ธาตุไฟที่ช่วยเสริมเพิ่มค่าความแข็งแกร่งของคุณขึ้น ค่าความต้านทานธาตุไฟ +30% มอนสเตอร์ที่ต่ำกว่าระดับกลางจะรู้สึกกลัวในทันที เพิ่มพลังของดาบขึ้นอยู่กับทักษะการโจมตี สามารถกำจัดบลัฟฟ์เชิงลบได้ทั้งหมด ผู้เล่นสามารถใช้ทักษะพิเศษของดาบ ‘ดาวสีชาด’ ได้ เมื่อใดที่คุณชักดาบออกมาเพื่อต่อสู้จะมีโอกาส 0.01% ที่คุณสามารถอัญเชิญมังกรได้

ทักษะดาบดาวสีชาด: ไม่สามารถวิเคราะห์ได้ ยากต่อการตรวจสอบ เกี่ยวโยงลึกซึ้งกับเวทย์มนต์คุณสมบัติธาตุไฟ

แหวนแต่งงานของซึลรโย (♂) : ค่าความคงทน 40/40 แหวนหยกที่เป็นสัญลักษณ์ของความหวัง ความเยาว์วัย และรักนิรันดร สลักมือด้วยช่างฝีมือคนแคระ ผู้ที่ทุ่มเทหัวใจและจิตวิญญาณทั้งหมดให้แก่ผลงานชิ้นนี้ แหวนที่เติมเต็มไปด้วยแรงปรารถนาของซึลรโยที่จะแต่งงานกับผู้หญิงที่เขารัก เป็นแหวนเซทคู่กับแหวนอีกวง (♀) ข้อจำกัด: ชายหนุ่มที่ยังไม่แต่งงาน คู่ครองหญิงสาวที่คู่ควรกับแหวนอีกหนึ่งวง คุณสมบัติ: เพิ่มการรวบรวมมานาและเพิ่มความเสียหายทางเวทย์มนต์ 27% อัตราการเรียนรู้การร่ายเวทย์เร็วขึ้น การฟื้นฟูมานาเพิ่มขึ้น 35% ค่าชื่อเสียง +1,200 ค่าความดี +40 ค่าวัฒนธรรม +40 สติปัญญา +40 ความฉลาด +40 เสน่ห์ +150 ผู้เล่นสามารถใช้ทักษะกำแพงเวทย์ได้ ‘ชีลด์’ (Shield)

วีดมีความรู้สึกที่ผสมปนเปเกี่ยวกับไอเท็มทั้งหลายนั่น

 “ฉันไม่นึกว่าจะได้แหวนคู่แต่งงานของซึลรโยมานะ แต่อย่างที่คาดไว้ ตอนนี้ ฉันได้ดาบมังกรมาแล้ว”

ดาบดาวสีชาดสามารถทำความเสียหายได้สูง แถมยังมีคุณสมบัติอีกมากมาย แต่ยังไงก็ตามข้อจำกัดเลเวลก็สูงมากด้วยเช่นกัน

แล้วยังเป็นสิ่งที่ไม่อาจขายออกได้ง่ายๆเลยเพราะว่าคุณสมบัติต้านทานไฟได้นั่น ที่มาพร้อมกับข้อจำกัดการสวมใส่

นอกจากนี้คงยากที่จะโก่งราคาขึ้นจากการลูทของหายากอย่างนั้นได้!

 “ฉันไม่อยากรู้เลยว่าใครจะขายของแบบนี้ได้”

วีดรู้สึกสิ้นหวังอย่างมากในขณะที่เขามองไปรอบๆพื้นที่ เพื่อหาไอเท็มกระจัดกระจายอยู่ของเขาเอง เขาตายไปตั้งสองครั้งแล้วก็มีไอเท็มจำนวนหนึ่งที่เขาดร็อปไปด้วย ในจำนวนไอเท็มเหล่านั้นคือชุดเกราะทัลร็อคของเขา อุปกรณ์เย็บปักบางชิ้น แล้วยังมีประติมากรรมอีกหลายชิ้นด้วย

เพราะว่าวีดได้พอกพูนชื่อเสียงอันฉาวโฉ่เอาไว้เป็นจำนวนมากแล้วยังมีเครื่องหมายฆาตกรอีก เขาจึงดร็อปไอเท็มมากกว่าปกติ

ในตอนที่เขากำลังรวบรวมไอเท็มของเขาและชิ้นอื่นๆที่ดร็อปโดยอันเดดระหว่างการต่อสู้ ซอยูนที่พึ่งจะเชื่อมต่อเข้ามา ก็ได้ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับเจ้าวิหคทองคำ อึนแซ และเจ้าเหลือง

 “ดีที่เห็นพวกแกปลอดภัย”

วีดชมเชยเจ้าเหลืองอย่างเป็นห่วงเป็นใย จากนั้นเจ้าเหลืองก็เข้าไปคลอเคลียบนหน้าของเขาแล้วก็เลียเขาด้วยลิ้นของมัน ถือว่าเป็นสิ่งปกติที่มันจะไม่ทำ

 ‘นายท่าน ขอบพระคุณมาก ข้าไม่ทราบว่าท่านจับตาดูและช่วยข้าไว้ด้วย ข้าขออภัยจริงๆ’

 ‘ข้าอาจจะตายอยู่ที่นี่ได้ ข้าจะชดเชยให้แก่ท่านได้ยัง….’

หากดูภายนอกแล้วนี่อาจจะมองว่าเป็นฉากที่ซาบซึ้งกินใจอย่างมาก แต่พวกมันคงนึกไม่ถึงฝันร้ายที่สุดคืออะไรก็ตามที่พวกมันจะสามารถนึกถึงเจตนาที่แท้จริงของวีดได้

อึนแซกระพือปีกของมันไปเกาะอยู่ที่ไหล่ของวีดที่ถือว่าเป็นภาษากายที่สื่อถึงความรัก

ในหมู่ประติมากรรมสลักชีพนั้น มีเพียงแค่อึนแซที่มีธรรมชาติบ่งบอกถึงเพศหญิง ในครั้งนี้ดูเหมือนว่ามันจะเปลี่ยนใจเกี่ยวกับตัววีดแล้ว

 “ฉันควรจะแบ่งไอเท็มที่คูบิยะดร็อปตอนนี้ละนะ แต่เพราะว่าเราใส่รองเท้าบูทกับเซทชุดเกราะไม่ได้ งั้นฉันจะเอาไปขายก่อนแล้วจะแบ่งส่วนแบ่งให้เธอทีหลังนะ โอเคไหม?”

ซอยุนพยักหน้ารับ เพราะว่าเธอยังไม่อยากกลับไปที่ตัวเมืองหรือว่าปราสาท จำนวนไอเท็มที่เธอได้จากที่ล่ามาก่อนหน้านี้ แล้วยังพวกที่เธอได้รับจากที่นี่ ได้ถูกเก็บเอาไว้เกินกว่าความจุไอเท็มปัจจุบันของเธอ เกินที่จะรับไหวแล้ว

 “แต่ว่าเธอเอาเจ้านี่ไปได้เลยนะ”

วีดยื่นแหวนผู้ชายที่เป็นแหวนคู่แต่งงานของซึลรโยให้กับเธอ ในขณะที่เขาก็ถือแหวนผู้หญิงอีกวงเอาไว้อยู่

 “ฉันจะแบ่งให้อย่างเท่าเทียมกันระหว่างเราสองคน”

“….?”

เพราะข้อจำกัดในการสวมใส่ วีดเลยต้องเก็บเอาไว้วงหนึ่ง ในขณะที่เขาให้ซอยูนอีกวง ใบหน้าของเขากลายเป็นสีแดงสดราวกับลูกแอปเปิ้ล

ความหมายของแหวนนั้นไม่เคยเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆเลยกับผู้หญิงโดยเฉพาะยิ่งเป็นแหวนแต่งงานแล้วด้วย!

*ตริ้ง!*

การสวมแหวนคู่แต่งงานของซึลรโยจะเติมเต็มความปรารถนาที่ล้ำค่าที่สุดของเขา หากสวมใส่ไปแล้ว ผลของแหวนจะทำให้คุณกระทำตามความปรารถนาที่ไม่อาจเติมเต็มและความยึดมั่นในรักอันแสนยาวนานได้ ความปรารถนาของซึลรโยที่จะได้แต่งงานกับคู่หมั้นของเขา ท่านปรารถนาที่จะดำเนินการต่อหรือไม่? ชายผู้ไม่ได้แต่งงานกับหญิงที่จะทำการหนึ่งซึ่งถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของซึลรโยและคู่หมั้นของเขาเลเธีย เอฟเวอลินเพื่อที่จะเติมเต็มความปรารถนาของพวกเขาและปลดปล่อยพวกเขาออกจากความเศร้าโศก

แน่นอนว่าวีดไม่มีทางเลือกอื่นนอกเสียจากจะเดินหน้าต่อไป

ไอเท็มระดับยูนีคมีประสิทธิภาพในการเพิ่มอัตราการฟื้นฟูมานาที่สำคัญอย่างมากในการออกล่า

ผ่านไปซักพักทั้งสอง ซึ่งยังคงอยู่ภายในดันเจี้ยนนรกโลกันตร์ของเขตลาส ฟารังซ์ด้วยกันพร้อมกับพวกประติมากรรมสลักชีพ ทันใดนั้นพื้นที่รอบๆก็ได้กลายไปเป็นปราสาทใหญ่โตมโหฬาร

-ท่านได้มาถึงปราสาทเอฟเวอลินของราชอาณาจักรนิฟล์เฮม สถานที่นี้เป็นการแสดงถึงความฝันของซึลรโย โลกมายาที่เรียกว่า‘Magus Phantasm’ (ความฝันอันหอมหวาน) แม้ว่าจะเป็นภาพมายาแต่ไอเท็มที่เก็บได้จากที่นี่สามารถเอามาเป็นเจ้าของได้

จากนั้นวีดและซอยูนก็ตรงเข้าไปหาพวกพ่อบ้านกับเหล่าสาวใช้

 “อ้า นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นตอนที่ข้าไปปลุกท่านสายไปสินะ วันนี้คือวันแต่งงาน เราต้องเตรียมตัวโดยเร็ว ชุดที่ส่งให้ช่างตัดเย็บมาถึงแล้วครับ เร็วๆเถอะครับ นายท่านซึลรโย”

รูปร่างของวีดก็เป็นเหมือนแต่ก่อน ก็แค่หน้าตาบ้านๆ แต่ว่าสาวใช้กลับมองเขาเป็นซึลรโย

ต่อจากนั้นวีดก็ถูกบังคับให้เดินไปโดยเหล่าสาวใช้ ส่วนซอยูนก็ถูกนำตัวไปอีกห้องหนึ่งโดยสาวใช้อีกคน

 “โอ้คุณพระ ท่านมีผิวที่เรียบลื่นมากจริงๆ”

 “แค่ได้มองไปที่ท่านหญิงเลเทีย ท่านก็สามารถบอกได้เลยว่านางเป็นคนที่สวยหาใดเปรียบ นายท่านซึลรโยช่างเป็นผู้ชายที่โชคดีจริงๆ”

วีดสามารถได้ยินเสียงของสาวใช้ที่พูดถึงซอยูน ในขณะที่เขาเดินลงมาที่ห้องโถงของปราสาท

แล้วสาวใช้ก็ถามวีดขึ้นมาว่า

 “ท่านได้ดูแลผิวของท่านอย่างเหมาะสมดีหรือเปล่าคะ?”

 “เอ่อ มีขี้ตาติดอยู่ตรงนั้นน่ะค่ะ รีบๆไปล้างหน้าของท่านเถอะค่ะ”

เจ้าเหลือง วิหคทองคำ กับอึนแซถูกปล่อยให้ยืนอยู่เฉยๆบริเวณห้องโถง

แต่ว่าหลังจากนั้นไม่นานผู้ควบคุมฟาร์มปศุสัตว์กับผู้ดูแลสวนก็ปรากฏตัวขึ้นแล้วเอาตัวพวกมันไปที่ไหนซักแห่ง

***

วีดอาบน้ำในอ่างอาบน้ำที่มีน้ำอุ่นพร้อมกับผ้าขนหนูพาดอยู่เหนือหัว ภายในรอยัลโร้ดการอาบน้ำนานๆจะช่วยให้รู้สึกสดชื่นมาก

-ท่านจะฟื้นตัวจากความเหนื่อยล้าได้เร็วขึ้น หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว หากท่านรับประทานอาหาร ท่านสามารถฟื้นค่าพลังกายสูงสุดมากถึง 20%

หลังจาดที่อาบน้ำจนสบายตัวแล้ววีดก็พักผ่อนอีก 30 นาที จากนั้นเขาใส่สูทที่ช่างตัดเสื้อส่งมาให้ถึงแม้ว่ามันจะทำให้เคลื่อนตัวลำบากก็เถอะ

แต่เพื่อกอบโกยเอาจากสถานการณ์เช่นนี้ วีดจึงใช้ทักษะตรวจสอบเพื่อเช็คชุดแต่งงานที่อยู่ในยุคแห่งจักรวรรดินิฟล์เฮม ไอเท็มชิ้นนี้ให้คุณสมบัติที่เพิ่มค่าความดีและค่าเสน่ห์แถมยังส่งผลด้านความประทับใจที่ดีต่อเพศตรงข้ามอีกด้วย

ท่านได้รับวิธีการตัดชุดแต่งงานสำหรับชนชั้นสูง

สำหรับวีดผู้ที่มีทักษะเย็บปัก ช่างเป็นโอกาสที่ยอดเยี่ยมที่จะได้เรียนรู้การทำชุดแบบใหม่ๆแม้ว่าสิ่งที่เขาเรียนมานั้นดูเหมือนจะไร้ประโยชน์เสียมากกว่า

พลังป้องกันเกือบจะเป็นศูนย์ เมื่อสวมใส่ชุด มันก็จะค่อยๆสึกกร่อนไปอย่างง่ายดายเพราะค่าความคงทนต่ำ แถมคุณสมบัติพิเศษก็มีค่าสถานะดึงดูดนิดหน่อยๆให้เสียอารมณ์อีก นั่นจะยิ่งทำให้แย่ลงไปอีกนะถ้าเกิดรอยยับหรือรอยบนเนื้อผ้า ยิ่งทำให้ลดค่าความดีกับค่าเสน่ห์ลงไปอีกนะสิ!

 ‘การรวบรวมวัสดุทำชุดกับปักเย็บนั้นยิ่งทำให้มันยากเข้าไปใหญ่’

หลังจากที่สวมใส่ชุดเรียบร้อยแล้ว สาวใช้ก็เริ่มตัดแต่งแก้ไขทรงผมของเขา

จากการบำรุงด้วยน้ำมันใส่ผมแปลกๆและก็ทำให้ผมเขาเรียบลื่นและเป็นเงาวับ แล้วยังจะหวีให้เป็นทรงผมแบบที่เขาไม่เคยทำมาก่อน

 ‘แค่บำรุงด้วยแชมพูบนผมแล้วก็ล้างออก จากนั้นก็เช็ดด้วยผ้าขนหนูก็ได้นิ’

กับวีดผู้ที่มักจะใช้ชีวิตในแบบถือทิฐิ นี่ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่แสนจะไม่คุ้นเคยเอาซะเลยกับตัวเขา

ผมที่สางลงมาให้เป็นผมปกหน้าแล้วแยกตัวออกจากกันในอัตรา7 ต่อ 3 (คงจะทรงปกหน้าปัดข้างธรรมดา)

วีดรู้สึกเคอะเขินอย่างมากขณะที่มองผ่านกระจกไปแล้วจึงขอร้องออกไปอย่างกระอักกระอ่วนว่า

 “มันจะไม่โอเคกว่าหรอถ้าแค่ปล่อยให้ผมลงมาแบบปกติน่ะ?”

 “โอ้ ท่านอยากจะทำให้มันเสร็จๆไปแบบเชยๆหรือค่ะ นายท่านซึลรโย”

 “…….”

ด้วยการโต้ตอบของสาวใช้เช่นนั้น วีดจึงไม่อาจตอบโต้กลับไปได้

 ‘ฉันจะเอาทรงผมของฉันกลับคืนมาหลังจากเสร็จงานแต่งบ้าๆนี้แล้ว ตอนนี้ก็คงต้องทนๆไปจนกว่าจะจบสินะ’

ตลอดทั้งชีวิตของวีด เขาไม่เคยต้องประสบพบเจอกับการแต่งหน้าอย่างนี้เลยซักครั้ง

จากนั้นสาวใช้ก็ปล่อยให้วีดส่องดูที่กระจก

“ข้าว่านายท่านดูหล่อเหลามากๆเลยค่ะ”

พอได้ยินพวกเขาพูดถึงหน้าตาของเขา ก็ทำให้วีดหน้าบึ้งเพราะเขารู้ว่าทุกๆคนกำลังบังคับตัวเองให้พูดคำยกยออย่างนั้นอยู่

และจากนั้นบทเพลงที่แสนละมุนละไมก็เริ่มบรรเลง

 “งานวิวาห์กำลังจะเริ่มแล้วค่ะ นายท่านซึลรโย”

 “งั้นข้าควรออกไปสินะ”

วีดอยากจะจบสิ้นเหตุการณ์ครั้งนี้ให้เร็วที่สุด

ผู้ชายหลายคนคงจะสมเพสเวทนาเขาแน่ๆเลย มันคงเหมือนกับมีความเมื่อยล้าสะสมมาจากการร่วมงานกับผู้หญิงที่ทำงานด้วยกันที่ร้านสะดวกซื้อแล้วยังต้องรักษาหน้าตาให้ดูดีอยู่เสมอ

 “ท่านควรไปต้อนรับบรรดาแขกนะคะ แต่ว่าก่อนหน้านั้นท่านควรไปพบกับผู้นำพิธีก่อนนะคะ”

 “ฉันแค่เข้าพิธีแต่งงานทันทีเลยไม่ได้หรอ?”

 “ท่านหญิงเลเธียต้องการเวลาอย่างมากเพื่อเตรียมพร้อมน่ะค่ะ ในงานวิวาห์เจ้าสาวต้องดูสวยโดดเด่นค่ะ”

ซอยูนที่กำลังผ่านการแปลงโฉมเป็นเจ้าสาวอยู่ วีดก็ไม่อาจจะเร่งให้เปลี่ยนตารางพิธีได้

งานแต่งงานของวีดจะอยู่หน้าโถงน้ำพุสีคราม พร้อมกับมีแขกมากมายจ้องมองมาที่เขา

 ‘ยังไงก็เถอะ นี่ไม่ได้เป็นงานแต่งของฉันเลยด้วยซ้ำ…ฉันควรออกไปและก็พบพวกแขกซะ’

 “ซึลรโย ทฤษฎีศิลปะลี้ลับที่ช่วยลดเวลาการร่ายเวทย์ลงนั่นช่างวิเศษจริงๆ นี่ก็ทำให้เจ้ามีคุณสมบัติเพียงพอที่จะชนะรางวัลนักปราชญ์แห่งมาแทมของปีนี้แล้วละ (Matam’s scholar Award)”

-ท่านได้รับวัตถุดิบเวทย์มนต์ หางของกิ้งก่าน้ำเงินแล้ว

วีดเร่งรีบจัดชุดของเขาอย่างรวดเร็วแล้วก็จับมือด้วย

 “ขอบคุณสำหรับการมางานวิวาห์ของข้า”

 “ข้าไม่อยากเชื่อว่าผู้สืบทอดของเคานท์ไบรอนกำลังจะแต่งงานแล้ว เวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกินเลยนะ”

-ท่านได้รับเหรียญทองจักรวรรดินิฟล์เฮมจำนวน 800 เหรียญแล้ว

บรรดาจอมเวทย์และชนชั้นสูงมาร่วมเป็นแขกผู้มีเกียรติให้กับเขา จากการได้ของขวัญและเงินแสดงความยินดีจากพวกเขาหลั่งไหลมาเรื่อยๆ ดังนั้นวีดจึงรู้สึกยินดีและต้อนรับพวกเขาอย่างสุภาพอ่อนน้อม

หลังจากนั้นผู้นำพิธีบิช๊อปซิปเรียนัส (Cyprianus) ก็ได้เริ่มกล่าวคำเชิญชวนขึ้น

 “พวกเราได้มารวมตัวกัน ณ ที่นี่วันนี้ เพื่อเป็นสักขีพยานให้กับหนุ่มชนชั้นสูงและจอมเวทย์นาม ท่านซึลรโย ไบรอนและอัญมณีแห่งจักรวรรดินิฟล์เฮมของพวกเรา ท่านหญิงเลเทีย เอฟเวอลินภายในพิธีวิวาห์อันศักดิ์สิทธิ์นี้”

จากนั้นพิธีแต่งงานก็เริ่มต้นขึ้นด้วยการบรรเลงเพลงอันหรูหราโอ่อ่า

หลังจากบทเพลงแรกได้สิ้นสุดลง ผู้นำพิธีก็เกริ่นนำตัวเองให้เป็นผู้อวยพรสูงศักดิ์

บทเพลงผสานเสียงที่แสดงถึงความสุขสรรและความเศร้าโศกของชีวิตได้บรรเลงขึ้นมา

วีดรู้สึกประหลาดใจที่รู้ว่าพิธีแต่งงานมีขั้นตอนมากมายขนาดนี้  เขาอยากจะให้พิธีนี้จบไปเร็วๆเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่ว่าจากนั้นเหล่าบริกรก็มาเสิร์ฟอาหารเย็นพร้อมกับเครื่องดื่มเย็นๆใส่แก้วมา ให้กับบรรดาแขกผู้มาร่วมงานที่โต๊ะของพวกเขา

 ‘ฉันเดาว่านั่นคงไม่พอเอาไว้ชงชาเขียวถุงระหว่างวันแต่งงานนี่หรอก….ขั้นตอนการเตรียมการคงจะนานเกินไป’

เจ้าเหลือง วิหคทองคำ กับอึนแซอยู่ท่ามกลางบรรดาแขก

เจ้าเหลืองถูกจัดเสิร์ฟไว้ด้วยผักสดๆในขณะที่เจ้าวิหคทองคำกับอึนแซเสิร์ฟเนื้อปลาไหลปรุงรสกับอาหารจานงูที่ปราศจากการเครื่องปรุงรส

 “เจ้าบ่าวก้าวเข้ามา ท่านซึลรโย ไบรอน”

หลังจากสิ้นคำของผู้นำพิธีไป วีดก็เดินเข้าไปที่ทางเดินพิธีแต่งงานอย่างสง่าผ่าเผย

 ‘ฉันกอบโกยกำไรได้เป็นจำนวนมาก’

วีดทำกำไรได้อย่างมหาศาล แล้วตอนนี้ทั้งหมดก็เหลือที่ต้องทำให้สำเร็จพิธีก็คือ แลกแหวนแต่งงาน

ไม่มีอะไรเหลือนอกเสียจากวีดต้องใส่แหวนผู้หญิงไว้ที่นิ้วของซอยูน แล้วก็รับแหวนผู้ชายมาก็แค่เรื่องกล้วยๆ

หลังจากที่ปฏิญาณตนกับผู้นำพิธีและบรรดาแขกแล้ว ตอนนี้วีดจึงยืนอยู่นิ่งๆ

 “และบัดนี้ขอเชิญเจ้าสาวที่งดงามที่สุดในโลก”

จากนั้นวงดนตรีก็เริ่มบรรเลงทำนองเพลงอันใสก้องกังวาน  คนที่ค่อยๆเดินมาอย่างช้าๆลงมาที่ทางเดินก็คือซอยูนที่สวมชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์

รูปร่างหน้าตาของเธอในตอนนี้ เทียบไม่ได้เลยกับตอนที่เธอสวมชุดแต่งงานระหว่างงานเทศกาลโรงเรียน

คงจะบรรยายถึงเธอได้แค่เพียงว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่สวยงามบนโลกใบนี้มารวมอยู่ที่เธอในตอนที่เธอเดินมาตามทางเดินนั่น

จากนั้นวีดก็เริ่มหวนนึกถึงอดีตขึ้นมา

 ‘หลังจากนั้น ฉันคงเป็นคนที่ต้องเปิดผ้าคลุมหน้านั่นออก’

ความสัมพันธ์ของพวกเขาได้เดินทางมาไกลมากแล้ว

 ‘พอมาคิดดูแล้ว เราก็ไปในที่ต่างๆมากมายด้วยกัน’

ทั้งหมดก็เริ่มจากโอกาสของพวกเขาที่ได้พบกันที่กระท่อมของครูฝึกช่วงที่เขายังเป็นผู้เล่นใหม่อยู่ที่ราชอาณาจักรโรเซนไฮม์ แล้วจากนั้นเขาก็ได้กลายร่างเป็นออค คาริชวิ แล้วพวกเขาก็ได้เดินทางท่องเที่ยวไปตามที่ราบแห่งความสิ้นหวังร่วมกัน

หลังจากนั้นพวกเขาก็ได้ไปผจญภัยที่ดินแดนเหนือด้วยกัน ปลูกเมล็ดพันธุ์แห่งป่าเอลฟ์ แล้วก็ล่ามังกรโครงกระดูกด้วยกันอีก

แล้วก็ในเขตลาส ฟาลัคซ์นี่อีก เธอต่อสู้ร่วมกันกับเขาถึงแม้จะจบลงด้วยการที่เธอต้องเสียชีวิต

ถึงแม้ว่ามันจะยากลำบากอยู่บ้าง สำหรับวีดที่ต้องทำงานของเขาโดยมีซอยูนอยู่ใกล้ๆ

แต่ว่าก็คงไม่พูดเกินไปหรอกว่าประติมากรรมหลายๆชิ้นที่เขาเอาไปเป็นแบบที่ถือว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่สวยงามที่สุดที่เขาเคยสร้างมา

จากทั้งหมด ทุกชิ้น ผลงานระดับแกรนมาสเตอร์ชิ้นแรกที่เขาสร้างเป็นประติมากรรมก็มีแบบมาจากเธอเอง หรือแม้แต่ประติมากรรมแสงจันทร์ชิ้นแรกของเขาก็มีแบบจากเธอด้วยเช่นกัน

ในช่วงเวลาที่ตระหนักได้ว่าซอยูนที่สวมใส่ชุดแต่งงานนี้ กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาอยู่ใกล้ๆนี่  วีดจึงหักห้ามใจไม่ให้รำลึกนึกถึงภาพเก่าๆ

ผ่านพ้นเหตุการณ์บังเอิญต่างๆนาๆมากมาย ชะตาของเขาในตอนนี้ก็ได้สานเข้าด้วยกันกับซอยูนอีกครั้ง แต่ว่าเขาก็ยังคงกลัวที่จะยอมรับมันอยู่ดี ก็เพราะว่าเขาเชื่อว่าจะมีผู้ชายคนอื่นเหมาะสมสำหรับเธอมากกว่าปรากฏตัวขึ้นที่ไหนซักแห่ง

ในตอนนั้นเอง ที่วีดได้เตือนใจตัวเอง:

 ‘คุณยายเคยบอกเราครั้งหนึ่งว่า รูปลักษณ์ของผู้หญิงไม่ได้เป็นทุกสิ่งทุกอย่างหรอก’

ในขณะที่หลายความคิดมากมายนี้แล่นผ่านเข้ามาในหัวเขา ซอยูนก็เดินเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ

ด้วยคำสอนของยายที่อยู่ภายในหัวของเขา วีดจึงเลือกที่จะประเมินคุณค่าในตัวของซอยูนอย่างใจเย็น

-ถ้าหากว่าผู้หญิงสวยงั้น นายก็จะมีความสุขไปแค่ 3 ปี ถ้าหากเธอทำอาหารอร่อยงั้นนายก็จะได้เพลิดเพลินไปถึง 30 ปี แล้วถ้าเธอฉลาดงั้นนายก็จะมีความสุขไปถึงสามชั่วคน

 ‘ซอยูนนั้นเป็นคนสวยสุดๆเพราะงั้นก็ควรเพิ่มจำนวนปีให้ละกัน ซัก6ปีของความสุขดีไหมนะ?’

ถึงแม้ว่าจะกลายเป็นแฟนหนุ่มหรือสามีของเธอไปแล้ว ก็คงจะยากมากที่จะไม่สนใจรูปลักษณ์ที่แสนงดงามของซอยูน ยิ่งไปกว่านั้นนายก็จะรู้สึกราวกับอยู่ในทรวงสวรรค์เมื่อตอนที่นายเห็นใบหน้าที่กำลังหลับใหลของซอยูนข้างๆตอนที่นายตื่นนอนขึ้นมาอีก!

แต่อย่างไรก็ตามรูปลักษณ์ที่แสนหรูหรางดงามนั้น ก็จะเสื่อมโทรมไปภายใน 6 ปีถึงแม้ว่าเขาจะไม่มั่นใจว่านั่นจะใช้ได้กับซอยูนไหม

 ‘หลังจากผ่านไป 6ปีแล้วเธอก็ยังคงดูราวๆอายุ 20 กว่าๆเองแล้วฉันยังมีความรู้สึกว่าเธอจะยิ่งสวยขึ้นไปเรื่อยๆในตอนที่เวลาผ่านพ้….ยังไงก็ช่างเถอะ แต่งงานกับผู้หญิงที่รู้วิธีทำอาหารเก่งจะทำให้ช่วงเวลา 30 ปีมีความสุขมากที่สุด’

เขาเคยลิ้มลองรสชาติอาหารของซอยูนมาแล้วที่ตระเตรียมมาอย่างชำนาญ พร้อมกับเครื่องปรุงรสภายในกล่องอาหารกลางวันกับแผ่นโน้ตจากเธอ มันเป็นมื้ออาหารที่มาด้วยทักษะที่น่านับถือที่ไม่ด้อยไปกว่าของวีดเลยแม้แต่น้อย

 ‘ฉันเดาว่าช่วงเวลาแห่งความสุข 30 ปีจะมีได้เพราะว่าเธอรู้วิธีทำอาหาร’

พวกเขาสามารถทำอาหารไปด้วยกันได้ ถ้าหากว่าวีดมีภรรยาอย่างนี้ แล้วก็ใช้เวลาหลายปีที่เหลือของพวกเขาพัฒนาและปรับปรุงตำรับอาหาร

ซอยูนก็มีเกรดดีพอควรอีกด้วยจากมหาวิทยาลัยเกาหลีใต้ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้เข้าเรียนเลยก็ตาม ถึงแม้ว่าตอนที่เธอเข้าเรียนชั่วโมงบรรยายร่วมกับเขาแต่ว่าเธอก็ตั้งใจฟังอย่างเอาจริงเอาจังและจดลงสมุดเสมอ ระหว่างการสอบเธอก็จะให้สมุดโน้ตกับเขาในส่วนที่เขาไม่เข้าใจ แล้วก็ตอนที่เขาแอบมองดูในกระเป๋าของเธอสิ่งที่เขาเจอคือวิทยานิพนธ์ภาษาต่างประเทศกับหนังสือวิชาการมากมาย

เธอใช้เวลาอ่านหนังสือมากมายในตอนที่มีเวลาว่าง

 ‘เธอช่างหัวดีเหมาะที่จะตั้งอยู่บนบ่าคู่นั้นจริงๆ’

แม้กระทั่งเกณฑ์ประเมินของคุณยายของเขา ก็ไม่สามารถลดคะแนนของซอยูนลงได้เลย

 ‘คนเราจะต้องมีข้อเสียอะไรอยู่อย่างแน่นอนละ ที่แค่ซ่อนเอาไว้ง่ายๆ ทุกๆคนต้องมีจุดที่แย่ๆซักที่แหละน่า อย่างนอนกรน…แล้วก็อื่นๆ ถึงแม้ว่าเธอจะนอนหลับระหว่างสอบกลางภาคอย่างเงียบเชียบก็เถอะ’

แล้วความคิดก็แวบขึ้นมาได้ วีดจำช่วงเวลานั้นได้แม่นยำ

 ‘เธอโน้มตัวมาข้างๆฉันในตอนที่เผลอหลับไป นั่นค่อนข้างจะเป็นนิสัยที่ค่อนข้างแย่นะ แถมเธอยังกินแล้วก็ดื่มอาหารของฉันมากอีกด้วย แถมยังไม่รู้จักใช้ความพอเหมาะพอควรในการเลือกหยิบเครื่องเคียงด้วยตะเกียบของเธอ’

วีดพยายามหาข้อผิดพลาดของซอยูนไม่ว่าอย่างใดก็ตาม เขายังพยายามบ่งชี้ถึงข้อผิดพลาดเล็กๆน้อยๆจากนิสัยของเธออีกด้วย แม้แต่ย้อนกลับไปตอนที่เขาออกล่าด้วยกันกับซอยูน แต่ว่าภายในความคิดของเขาก็ยังมีความเข้าใจผิดเกาะติดอยู่เกี่ยวกับเธอว่า เธอเป็นคนที่ชั่วร้ายมาก

หลังจากที่ซอยูนทักทายเล็กน้อยจากนั้นพวกเขาก็จับมือกันไว้

ต่อจากนั้นผู้นำพิธีก็ปรบมือเพื่อดำเนินพิธีต่อไป

 “ช่างเป็นเกียรติจริงๆที่ได้มาประกอบพิธีที่น่าปลื้มปีติเช่นนี้….เจ้าบ่าว ท่านซึลรโย เกิดที่ปราสาทแห่งเฮรอด ได้มาริเริ่มให้เราเข้าใจถึงวิธีควบคุมการไหลของมานาและต่อมาก็ได้กลายเป็นลูกศิษย์ของมาสเตอร์มอนทาว…เจ้าสาว ท่านหญิงเลเทียที่เกิดในบ้านอันทรงเกียรติของครอบครัวเอฟเวอลิน ที่ได้ทำการเพาะปลูกดอกไม้และต้นไม้เป็นงานอดิเรก…งานวิวาห์ครั้งนี้มีความหมายอย่างยิ่งใหญ่ต่อจักรวรรดินิฟล์เฮม…การสมรสของคู่ชายหญิงที่แสนบริสุทธิ์คู่นี้….”

วีดหาววอดออกไปขณะที่ต้องทนกับขั้นตอนที่แสนน่าเบื่อนี่ ไม่มีประเด็นไหนเลยที่เป็นที่จำจดจากเนื้อความของผู้นำพิธีคนนั้นอย่างกับว่ามันจะเป็นบททดสอบงั้นแหละ

ยิ่งเนื้อความของผู้นำพิธีสั้นเท่าไรก็ยิ่งดี แต่ว่านี่มันมีแต่จะยิ่งยาวขึ้นไปเรื่อยๆยิ่งตอนที่เขาเริ่มยกยอสรรเสริญนักบุญบางคนผู้ที่ทำให้พลังธรรมชาติส่งให้ดอกไม้บานเองได้ด้วยการให้ผีเสื้อบินนำเขาไปก่อน

 ‘ท้ายที่สุด มันก็แค่จบลงด้วยการยกยอแล้วก็อวยพรซะงั้น’

วีดแทบจะทนรอไม่ไหวในตอนที่ส่วนสุดท้ายของเนื้อความของผู้นำพิธีนั่นก็ได้มาถึงในที่สุด หลังจากนั้นในที่สุดก็คือการแลกคำสัจจะปฏิญาณที่เป็นไฮท์ไลท์ของพิธีแต่งงานในครั้งนี้

 “เจ้าจะรับผู้หญิงคนนี้ เป็นภรรยาคู่สมรสของเจ้าหรือไม่? เจ้าจะขอสัญญาว่าจะซื่อสัตย์จริงใจกับเธอไม่ว่ายามทุกข์หรือยามสุข ทั้งในยามป่วยไข้และยามสบาย เพื่อรักและยกย่องเธอ ไม่ทอดทิ้งกันและกัน และจะอยู่เคียงข้างเธอจนกว่าชีวิตจะหาไม่?”

เพื่อที่จะไม่ทำลายงานแต่งงานครั้งนี้ วีดจึงจำต้องตอบรับออกไปอย่างถูกต้องและสวมแหวนให้ซอยูน

 “ข้าสัญญา”

วีดจับมือของซอยูนเอาไว้แน่น

ในฐานะเบอร์เซิร์กเกอร์แล้ว มือของเธอก็จะเคยชินกับการต่อสู้แต่ว่าตรงกันข้ามเลย มันดูเรียวยาวมาก แถมผิวพรรณก็ไร้ตำหนิอีก

ยิ่งไปกว่านั้นเขายังพบว่าเล็บบนนิ้วของเธอนั้น ยังสวยมากๆเลยในตอนที่เขาสวมแหวนให้เธอ

และในครั้งนี้บิชอปซิปเรียนัสหมุนตัวไปหาซอยูนและถามเธอว่า

 “เจ้าจะรับผู้ชายคนนี้ เป็นสามีคู่สมรสของเจ้าหรือไม่? เจ้าจะขอสัญญาว่าจะซื่อสัตย์จริงใจกับเขาไม่ว่ายามทุกข์หรือยามสุข ทั้งในยามป่วยไข้และยามสบาย เพื่อรักและยกย่องเขา ไม่ทอดทิ้งกันและกัน และจะอยู่เคียงข้างเขาจนกว่าชีวิตจะหาไม่?”

ด้วยผมที่ตัดแต่งมาอย่างสะอาดเรียบร้อย พร้อมกับเติมแต่งใบหน้าด้วยเครื่องสำอาง ซอยูนที่สวมชุดแต่งงานอยู่ กำลังใคร่ครวญถึงหลายๆสิ่งอยู่นั้น

การที่จะได้ทักทายวีดครั้งนั้นขึ้นอยู่กับช่วงเวลานี้เท่านั้น

พวกเขาได้ใช้เวลาร่วมกันมามากมาย แถมเธอยังใกล้ชิดสนิทสนมกับเขาผ่านทางสัตว์ที่เขาเลี้ยงอย่างเจ้าเหลือง โกลมินิ รวมถึงประติมากรรมสลักชีพตัวอื่นด้วย

เธอรู้สึกกลัวและหวาดระแวงคนอื่นๆ แต่ว่ากับวีดเธอไม่รู้สึกเช่นนั้นเลย ครั้งหนึ่งชาอึนฮีเคยพูดกับเธออย่างเป็นห่วงว่า:

 “เธอจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างนี้หรอ?”

“…….”

ซอยูนอยากจะพูดบางอย่างออกมา แต่ว่าเธอยังคงรู้สึกกลัวอย่างมากที่จะพูดออกไป มันคงเป็นไปไม่ได้สำหรับเธอ ที่จะสนทนากับใครซักคนและสื่อความรู้สึกของเธอออกมา

 “ชีวิตนั้นไม่ใช่แค่การเอื้อมไปที่ก้อนเมฆที่ล่องลอยอยู่นะ ในฐานะที่เป็นคนหนุ่มสาวอยู่นี่ เธอควรไปโรงเรียนแล้วก็เข้าร่วมกิจกรรมของโรงเรียน ปล่อยให้ตัวเองหมกมุ่นอยู่กับบางสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ทุกๆวัน อย่ากังวลกับสิ่งที่จะบอกกับพ่อแม่ของเธอแม้ว่าเกรดของเธอจะตกลงไปซักสองสามจุด”

มันก็ไม่ใช่ว่าเธอกำลังจะบอกว่าอย่าไปเสียเวลาอยู่กับสิ่งที่ออกมาจากนรกของการทดสอบนั่น

 “เธอควรออกไปเจอกับสัมผัสแห่งอิสระที่คนๆหนึ่งควรได้รับตอนที่เข้าไปวิทยาลัยแล้ว แม้ว่าเธอจำเป็นต้องเตรียมตัวสำหรับการทำงานระหว่างปีที่สองเพราะว่าการแข่งขันนั้นดุเดือดมากเพื่อที่จะหางานให้ได้”

สงครามการจ้างงานนั้นมีแต่จะยิ่งรุนแรงมากขึ้นทุกๆปี ถ้าหากว่าเธอไม่เตรียมตัวไว้ก่อน เธอก็จะมีช่วงเวลาที่ยากลำบากที่จะให้ได้งานดีๆทีหลัง

 “ดูอย่างตอนนี้สิ ฉันก็อายุ 20 ปลายๆแล้ว และสิ่งที่ฉันทำอยู่นี่ก็เป็นงานนะเพราะว่าฉันต้องออกไปและปรับตัวให้เข้ากับสังคม แต่ว่าฉันก็ยังไม่ได้แต่งานอยู่ดี ดังนั้นฉันจึงต้องออกไปนัดบอร์ดหาคู่แต่งงานน่ารำคาญระหว่างวันหยุดที่บ้านตัวเอง เพื่อที่จะหาผู้ชายที่จะแต่งงานด้วยในอนาคตอีก”

เวลาจะทำให้เธออ่อนไหวง่ายกับอายุนะ จะรู้สึกอยู่ทุกๆวันว่าความเยาว์วัยจะหนีไปจากร่างกายของเธอ

 “ซอยูน นี่มันยังเร็วเกินไปสำหรับเธอนะ เธอจะยอมแพ้ แล้วปล่อยให้ชีวิตของเธอหมดอายุขัยอยู่ในกรงขังอย่างนี้เหรอ”

ชาอึนฮียิ้มอย่างอ่อนโยน

 “ความสุขมักจะถูกพบได้จากสิ่งที่ดูง่ายดายมากที่สุด เธอควรใช้ชีวิตอย่างคนอื่นเขาแล้วก็มีเพื่อนในตอนที่เรียนอยู่ เพื่อนที่เดินไปด้วยกันกับเธอแล้วก็เป็นเพื่อนกันไปตลอดชีวิตของเธอ แล้วถ้าหากว่าเธอหากิจกรรมชมรมเจอในวิทยาลัย เพื่อไม่ให้เสียเปล่าไป เธอก็ควรจะจดจ่ออยู่กับงานอดิเรกสักอย่างนะ”

 “…….”

 “เช่นเดียวกัน เมื่อเธอเข้าไปทำงานในบริษัทแล้ว ก็จะมีช่วงเวลาที่เธอรู้สึกเครียด โกรธหรือขุ่นเคืองจนอยากที่จะเขียนจดหมายลาออกในทันที แต่ว่าหลังจากนั้นเธอก็จะประสบความสำเร็จเอง เธอไม่อยากไปถึงขั้นประสบความสำเร็จหรอ? ในขณะที่เธอยิ่งแก่ขึ้นเรื่อยๆเธอก็จะยิ่งต้องเริ่มมองหาการแต่งงานแล้วหลังจากนั้นก็เลี้ยงเด็กให้เติบโตระหว่างอายุ 30 ถึง 40 ก็ไม่เลวเลยนะ”

 “…….”

 “ผ่านพ้นวัยผู้ใหญ่ไป ที่ที่เธอจะพบเจอกับความสุขมากที่สุดในชีวิต แต่ยังไงซะ สิ่งที่ฉันกังวลเกี่ยวกับมัน ก็คือเธอจะสูญเสียโอกาสนั้นไป”

ถึงแม้ว่าท่าทางของเธอจะไม่ได้เปลี่ยนไปเลย แต่ว่าเธอก็ยังคงรับฟังสิ่งที่ชาอึนฮีพูดออกมา

“เธอไม่อาจมีชีวิตปกติได้เลยนะ ถ้าหากว่าเธอใช้ชีวิตอยู่ในโลกของเธอเองโดยปราศจากเพื่อนฝูง….แล้วจากนั้นเธอก็ไม่อาจสร้างความทรงจำแห่งความสุขใดๆได้เลย นั่นช่างสูญเปล่าจริงๆนะ เธอต้องรวบรวมความกล้าเมื่อเวลานั้นมาถึง ถ้าหากว่าเธอไม่ทำ หลายสิ่งหลายอย่างที่เธอชอบและสิ่งที่ทำให้เธอมีความสุขก็อาจจะหายไป”

ซอยูนเข้าใจทุกถ้อยคำของชาอึนฮีแต่ว่าหัวใจของเธอกลับปฏิเสธมัน

แต่ว่ายังไงก็ตาม เมื่ออยู่กับวีด มันทำให้เธอหวนนึกถึงถ้อยคำเหล่านั้นขึ้นมา โดยเฉพาะช่วงเวลาตอนที่อยู่หมู่บ้านอันแร้นแค้นของเมืองโมราต้าที่จัดงานเทศกาล หัวใจของเธอก็รู้สึกอบอุ่นเพียงแค่ได้อยู่ใกล้กับวีดและทำให้เธอมีความสุขมากจริงๆ

ความอบอุ่นนั้น เมื่อเทียบกับความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากฝ่ามือที่กุมไว้ของพวกเขานั้น ก็ไม่ใช่ความอุ่นจากเตาไฟที่ใช้เชื้อเพลิงเลย

หลังจากได้ทานอาหารที่วีดทำขึ้น และยังออกไปผจญภัยด้วยกัน และก็ได้มองดูประติมากรรมของเขาด้วย ซอยูนจึงรู้สึกว่าเธออยากจะเป็นเพื่อนกับเขา ไม่ใช่แค่ผู้เฝ้ามองดูจากที่ไกลๆ แม้ว่าเธอจะมีหัวใจที่เย็นยะเยือก แต่ว่าเธอก็อยากที่จะส่งความอบอุ่นให้กับคนที่เธอรักให้มากๆ

ถึงแม้ว่านี่ จะเป็นสิ่งที่เธอไม่ได้เตรียมตัวมาก่อน และก็อาจตะกุกตะกักอยู่บ้าง แต่ตอนนี้เธอได้รวบรวมความกล้าขึ้นมาอย่างที่เธอต้องทำ

เต็มไปด้วยความรู้สึกสับสนกระวนกระวายอย่างมาก และความกังวลภายในใจของเธอ แต่เธอก็พูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

 “คะ ค่ะ ฉันสัญญา”

จบตอน

ผู้แปล: Cole’s Myth

Editor: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล