เล่ม 22 ตอนที่
4 : เยี่ยมชมสำนักงานใหญ่ แปลโดย Mamon
อาคคคค
ช่างเหนื่อยจริงกับการเขียนเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ฉันคิดว่าฉันคงบ้าไปแล้วแน่เลย (TN: น่าจะเป็นโน้ตของผู้แต่งเอง )
เรื่องราวของทวีป
เวอร์เซลล์ ถือได้ว่าเป็นรายการพาดหัวของสถานี KMC มีเดีย
ดันเจี้ยน
และ การค้นพบพื้นที่ล่า พ่อค้าผู้เชี่ยวชาญในการค้าปลีก, ข่าวลือเกี่ยวกับ
เผ่าพันธุ์ที่ซ่อนอยู่และตำนานต่างๆ
และพวกเขาได้แจ้งข้อมูลเกี่ยวกับผู้เล่นที่มีชื่อเสียงหรือจะเป็นเควส
ที่ประสบความสำเร็จแม้กระทั่งในทะเลเหนือ
เมื่อเร็วๆนี้
ข่าวเกี่ยวกับสงครามการต่อสู้ในทวีปกลางกลายมาเป็นหัวข้อที่พูดถึงกันอย่างร้อนแรง
“พื้นที่รอบๆ เนินเขาไทบอทถูกยึดโดยกองกำลังนักเวทย์เซเนีย
กิลด์เมเปิลมองหาทหารรับจ้างเพื่อสกัดกั้น
แต่ความแตกต่างของกำลังมีมากเกินไปและในที่สุดการป้องกันของพวกเขาก็ล้มเหลว”
“คุณชินเฮมิน , ผมได้ยินว่าคุณได้รับวิดีโอการต่อสู้มาแล้วใช่มั้ยครับ ?”
“อ่า ฉันได้รับแล้ว ,
ขณะนี้เราอยู่ที่นี่เพื่อถ่ายทอดข่าวด่วนเกี่ยวกับการต่อสู้บนเนินเขาที่เกิดขึ้นเมื่อสองชั่วโมงก่อน
และในวินาทีนี้เราจะฉายภาพสรุปเหตุการณ์สั้นๆ ที่นั่นได้มีการการปะทะกันอย่างรุนแรง
ตำแหน่งด้านหน้ามีกลุ่มนักรบประจำอยู่และพวกเขาก็ถูกกวาดล้างโดยฝ่ายศัตรู”
ตำแหน่งด้านหน้ามีกลุ่มนักรบประจำอยู่และพวกเขาก็ถูกกวาดล้างโดยฝ่ายศัตรู”
"คนที่ชื่นชอบนักเวทย์ก็อาจสนใจเรื่องนี้ด้วย"
สงครามเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องและมีกองกำลังขนาดใหญ่ที่เกิดขึ้นมา
ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นทหารรับจ้างหรือทหารที่กำลังเดินทัพ
ยุคนี้เป็นช่วงเวลาแห่งการเติบโตและการล่มสลายของหลายๆกิลด์
และยังได้กำหนดการตื่นขึ้นมาของวีรบุรุษผู้หลับใหล
“กิลด์เฮอร์มีส กลายเป็นเจ้าของเต็มรูปแบบในอาณาจักรฮาเว่น, คุณโอ้ จูวานคะ แต่ฉันได้ยินมาว่าครึ่งหนึ่งของสมาชิกกิลด์เฮอร์มีสยอมจำนนต่อกลุ่มสหภาพ?”
“กลุ่มอัศวินแห่งกลุ่มโลหิตเหล็กกล้า,
ศัตรูฝั่งนักเวทย์ และ ลำพังแค่ทหารรับจ้างก็ทำให้ครึ่งหนึ่งของกิลด์เฮอร์มีสพ่ายแพ้ได้แล้ว
,ไม่สามารถถอยทัพได้ ,กลุ่มผู้เล่นได้ประกาศยอมจำนนอย่างไม่มีเงื่อนไข
กิลด์เฮอร์มีส
ได้ถูกเข้าควบคุมเป็นจำนวน 147 ใน 169 ส่วนของอาณาจักรฮาเว่น”
“แล้วที่เหลืออีก 22 ส่วน ล่ะคะ?”
“กิลด์เฮอร์มิส เองได้จัดตั้งพันธมิตรแห่งกิลด์ตามเมืองต่างๆ
,ความแตกต่างระหว่างกองกำลังมีมากเกินไป มันทำให้พวกเขาแทบจะไม่มีอันตรายเลย
แผนการหลักคือการดำเนินการยึดอาณาจักรฮาเว่น ให้สำเร็จ”
"และนี่เป็นครั้งแรกที่มีการจัดงานพิธีบรมราชาภิเษกแห่งราชอาณาจักร
ดูเหมือนว่ามีหลายคนยังคงสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้ "
"ชื่อเสียงของปราสาทเป็นสิ่งที่มีความสำคัญเหมือนกับชื่อเสียงของราชอาณาจักร
สิ่งสำคัญมากคือต้องมีการทูตและการต่างประเทศเพื่อทำหน้าที่ในการแทรกแซงด้านต่างๆ ,ชื่อเสียงของราชอาณาจักรเป็นสิ่งสำคัญมากในการผลิตอาหาร "
"กิลด์เฮอร์มีส
ได้เตรียมการทำสิ่งที่จำเป็นทั้งหมดแล้ว"
"เช่นเดียวกับสิ่งที่คุณกล่าวถึง
โฆษณาถูกปิดประกาศ เชิญชวนให้ทุกคนมาที่ทวีปกลาง
ณ ปราสาทอาเรนเดลล์
ในเมืองหลวงจะเปิดให้บริการซึ่งเราจะจัดงานเฉลิมฉลองเป็นเวลา 1 สัปดาห์ "
“แล้วเกี่ยวกับสิทธิ ล่ะ?”
"กิลด์เฮอร์มีส
ยังไม่เปิดเผยชื่ออาณาจักรใหม่ของพวกเขา แซรึง(saerong)
ต่อสื่อมวลชนแต่อย่างใด ปัจจุบัน มีเพียงผู้เล่นของอาณาจักรฮาเว่นเท่านั้น จึงจะสามารถเข้าร่วมได้
"
"ฉันคิดว่ามันจะกลายเป็นสถานที่น่าตื่นเต้น."
ทุกกิลด์
และผู้เล่นแต่ละคนของอาณาจักรก็สามารถเข้าร่วมได้
การแข่งขันระหว่างผู้เล่นและกิลด์ต่างๆนั้นมีขบวนพาเหรดขนาดใหญ่
กิลด์เฮอร์มีส ได้แสดงให้เห็น
วิธีที่พวกเขาอยู่เหนือกว่าด้านความสามารถอื่น
ๆ
รวมทั้ง KMC และบรรดาสื่อกระจายเสียงและแพร่ภาพออกอากาศ ซึ่งครอบคลุม Royal
Road ทั้งหมดได้ตัดสินใจที่จะถ่ายทอดสดทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับพิธีราชาภิเษกของกิลด์เฮอร์มีส
"คุณรู้หรือไม่ว่าใครจะได้รับราชาภิเษกเป็นราชาแห่งราชอาณาจักรในระหว่างพิธี?"
"ตามข่าวที่ได้รับก็คือ
บาร์ด เรย์"
บาร์ด เรย์
มีทั้งชื่อเสียงเกียรติยศ ความแข็งแกร่ง และกองกำลัง มากที่สุด
เมื่อเร็วๆ
นี้ เขาได้กลายเป็นราชาของประเทศหนึ่ง
"ฉันคิดว่านี่แสดงให้เห็นว่ากิลด์เฮอร์มีส
กำลังสยายปีกออกไปได้มากขึ้น"
ได้รับการอำนาจในการควบคุมอาณาจักรฮาเว่น
,ชื่อของเขาทะยานขึ้นไปยังจุดสูงสุด
ไม่ว่าจะเป็นในโลกจริงหรือโลกเสมือน
"แล้วกิลด์เฮอร์มีสทำยังไงคนมากกว่าครึ่งหนึ่งของพวกเขาถึงยอมจำนนอย่างไม่มีเงื่อนไข?"
"พวกเขาละทิ้งทัศนคติที่ไม่เป็นมิตรและกลายเป็นส่วนหนึ่งของกิลด์เฮอร์มีส
ในขณะที่กิลด์อื่น ๆนั้นเตรียมตัวที่จะย้ายไปอยู่ในอาณาจักรอื่น"
"เราได้ยินว่านี่เป็นเพียงการกู้หน้าคืนจากเกียรติที่พวกเขาสูญเสียไปในลาสฟาลั้งค์"
"ใช่
นั่นมีผู้เล่นระดับสูงที่เป็นส่วนหนึ่งของกิลด์ แต่ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาเป็นตัวแทนของกิลด์"
"นั่นไม่ใช่สถานการณ์เดียวกันเหมือนการพิชิตอาณาจักรฮาเว่น
หรอกหรือ ?
มันแตกต่างจากสมาชิกในกิลด์ที่กำลังต่อสู้อยู่ในดินแดนอันไกลโพ้นยังไงล่ะ
?
"
“อืมม
นั่นก็ยังจบลงด้วยการหยุดชะงัก”
ในราชอาณาจักรอื่น
ๆ นอกเหนือจากราชอาณาจักรฮาเว่นยังมีสงครามที่กำลังดำเนินอยู่อีก มิลลีเดี่ยนและกิลด์เล็กๆ
ได้ขยายการเข้าถึงของพวกเขาและเข้าร่วมกับฝ่ายสหภาพ
ผู้เล่นระดับสูงคนแล้วคนเล่า ได้ถูกละทิ้งโดยเสน่ห์ของกิลด์ที่มีชื่อเสียง
ผู้เล่นระดับสูงคนแล้วคนเล่า ได้ถูกละทิ้งโดยเสน่ห์ของกิลด์ที่มีชื่อเสียง
==============================
หลังจากเทศกาลสิ้นสุดลง
การจุติของเทวทูตทั้งเจ็ดก็ถูกนำไปวางไว้ที่ บ้านแห่งศิลป์และประติมากรรม
ปรมาจารย์การแกะสลักเดย์แครม
ได้สร้างสรรค์ผลงานอันเป็นสมบัติประติมากรรมที่ยิ่งใหญ่ของทวีปเวอร์เซลล์
มันสามารถเทียบได้ดั่งไอเทมศักดิ์สิทธิ์
ติ๊งงงง
การจุติของเทวทูตทั้งเจ็ด
ถูกนำมาแสดงในหอศิลปะโมราต้า
ข่าวเกี่ยวกับประติมากรรมได้กลายเป็นส่งที่น่าดึงดูดและแพร่หลายกระจายออกไปราวกับโรคระบาดที่เกิดขึ้นในภูมิภาค
ความเร็วในการพัฒนาวัฒนธรรมของพื้นที่
เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว 5%
นี่เป็นเองที่ส่งผลกระทบอย่างใหญ่หลวงต่อวัฒนธรรมในจังหวัด
เนื่องจากการกอบกู้ศิลปะ
ความนิยมเพิ่มขึ้นสำหรับผู้ที่มีส่วนร่วมในงานศิลปะที่เกี่ยวข้องกับสายอาชีพ
โมราต้ากลายเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์สำหรับผู้ที่มีส่วนร่วมในงานศิลปะ
ชื่อเสียงของพื้นที่แห่งนี้
เพิ่มขึ้น
การอวยพรของเหล่าเทวทูต
ทำให้ค่าสถานะและความศรัทธาของนักบวชและอัศวิน ได้รับการปรับปรุงเพิ่มขึ้ยอย่างมาก
ผู้เล่นในโมราต้า
ได้มายังศูนย์จัดแสดงศิลปะเพื่อดูงานศิลป์อันสุดแสนจะมหัศจรรย์
"นี่หรือคือผลงานที่กอบกู้มาจากลาสฟาลั้งค์? ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าความชำนาญในการแกะสลักอันซับซ้อนของแร่มิธริลจะทำได้ถึงขนาดนี้
"
"ฉันจะเข้าถึงความสามารถของ
วีด ในระดับนี้ได้มั้ยนะ?"
"ไม่มีใครในหมู่ประติมากรฝ่าฟันจนถึงระดับมาสเตอร์ได้หรอก
"
ผู้เข้าชมงานศิลป์ในแต่ละวันของศูนย์จัดแสดงศิลปะ
ได้เพิ่มขึ้นสามเท่าและเห็นได้ชัดว่าพวกเขามาเยี่ยมชมผลงานของเดย์แครม เนื่องจากมีความคิดเห็นที่ดีแพร่หลายอย่างกว้างขวาง
วีดได้เพิ่มค่าเข้าชมศูนย์จัดแสดงศิลปะ
เป็น 5 เหรียญทอง แต่สำหรับผู้เล่นที่เพิ่งเล่นใหม่เขาจะเพิ่มค่าบริการเพียง 1
เหรียญทองเท่านั้น
เพียงแค่การจุติของเทวทูตทั้งเจ็ดลงมาจากสวรรค์
ศูนย์จัดแสดงศิลปะในโมราต้าได้เพิ่มผลงานอย่างมากในแต่ละวัน เหล่าผู้เล่นรอคอยการพิสูจน์และท้าทายในประติมากรรมชิ้นใหม่และได้ตั๋วเพื่อเข้ามาข้างใน
ประติมากรและจิตรกรแข่งขันกัน ซึ่งทำให้ผลงานของพวกเขาพัฒนาก้าวหน้ามากขึ้นเรื่อย
ๆ
อย่างไรก็ตาม
ยังมีผู้ประท้วงอยู่หลายราย
หูวว! นี่คือการปกครองแบบเผด็จการของลอร์ดวีด
"ก่อนที่จะออกไปล่าทุกวัน
ฉันเคยมาที่ศูนย์จัดแสดงศิลปะ แต่ตอนนี้ฉันต้องจ่ายเงิน 15 เหรียญทองเพื่อรับเอฟเฟคพวกนั้น
ศูนย์จัดแสดงศิลปะโมราต้า เป็นสิ่งที่สำคัญในทุกๆการล่า ซึ่งเป็นเหตุผลที่พวกเขาควรจะลดราคา!
"
"การเพิ่มราคาบ้านี่
ไม่ได้คิดถึงประชาชนคนอยู่อาศัยเลย!"
ผู้เล่นบางคนประท้วงอย่างรุนแรงด้วยเสียงดังจากทางเข้าศูนย์จัดแสดงศิลปะ
ชาวบ้านที่ใช้ประโยชน์จากรูปแบบการประท้วงต่อต้านที่เพิ่มขึ้นรายวันต่อค่าเข้าชมอาคาร
ไม่เคยแสดงการกระทำที่ไม่พอใจ
ด้วยเหตุนี้
วีดจึงประกาศแถลงการณ์ยาว 3 ข้อ
การเพิ่มขึ้นของค่าเข้าชมได้ลดลง
แต่เราก็ยังคงจำเป็นต้องเพิ่มขึ้น เนื่องจากการเพิ่มขึ้นของราคาวัตถุดิบและไม่ต้องพูดถึงการบำรุงรักษาศิลปะและตัวอาคารเอง
... ..
มันเป็นเหตุผลที่ไร้ยางอายเดียวกันกับที่รัฐบาลใช้
เมื่อพวกเขาเพิ่มค่าใช้จ่ายสำหรับการผลิตไฟฟ้า ผลิตน้ำ และรถไฟใต้ดิน!
มีการประท้วงเป็นจำนวนมาก
แต่ ผู้เล่นใหม่ยังคงเงียบ ๆ เพราะเงิน 4 เหรียญทองนั้นไม่แพงนัก
ในทางกลับกันนั้น
มีคนที่มองแบบเหยียดๆ เมื่อมีผู้ร้องเรียนอย่างจริงจัง หอคอยแห่งแสงและรูปปั้นเทพธิดาเฟรย่ามีอิสระที่จะชื่นชมและยังมีผู้ที่มีความเห็นอกเห็นใจต่อผู้ที่มีความเชี่ยวชาญด้านศิลปะ
ก่อนที่วีดจะปรากฏตัว
อารมณ์ของประติมากรก็มืดมนมากกว่านี้ พวกเขาได้รับการดูถูกจากทุกๆที่และพวกเขากินได้แต่อาหารที่มีราคาถูกที่สุด
หรือ เศษอาหารตามท้องถนนเท่านั้น
แม้ว่าจะพวกเขาจะมุ่งมั่นทำให้ดีที่สุดในงานศิลปะของพวกเขา
แต่ก็ไม่มีตลาดใดที่จะตอบแทนให้กับพวกเขาได้อย่างเป็นยุติธรรม
การต่อสู้ของอาชีพต่างๆ
ซึ่งในความเป็นจริง สิ่งที่ถูกคาดหวังจากผู้เล่นส่วนใหญ่ แต่พวกเขาต้องยอมรับว่าค่าธรรมเนียมในการเข้าชมมันทำให้รู้สึกผิดในใจ
ยิ่งมีผลงานบรรจุไว้ในศูนย์ศิลปะมากเท่าไหร่ มันยิ่งช่วยให้ผู้เล่นที่ไม่ใช่สายต่อสู้
สามารถทำงานในสาขาเหล่านี้ได้มากขึ้น
โดยการเพิ่มค่าธรรมเนียมในการเข้าชมภายใต้แบบแผนเหล่านี้
เป็นการใช้ประโยชน์จากเครื่องหมายการค้าของ วีด!
"อนึ่งควรเพิ่มราคาอย่างต่อเนื่องและมหาศาล
ทั้งหมดล้วนแล้วแต่ว่าคุณไม่สามารถสร้างความมั่งคั่งได้เพียงแค่เพิ่มเงิน 1 เหรียญทอง
ต่อครั้ง "
เลเวลผู้เล่นของ
Morata
ค่อยๆเพิ่มขึ้น ผู้เล่นจากทวีปกลางเร็ว ๆ นี้จะมาล่าในบริเวณนี้
มันจะใช้เวลาอีกไม่นาน จำนวนผู้เล่นที่เลเวลเกิน 100 จะเพิ่มขึ้น
การไม่เพิ่มภาษีเลย
และหลังจากการเพิ่มอย่างกะทันหัน มันทำให้เขากล้ำกลืนแต่คำก่นด่า
เมื่อถึงเวลาที่คุณต้องปรับตัว
คุณจะลืมการเพิ่มขึ้นของภาษีเหล่านั้น
==============================
มหาวิทยาลัยเกาหลีใต้ ในภาคการศึกษาที่ 2
ในช่วงต้นของมหาวิทยาลัย .ลมหนาวได้พัดมา ครั้งแรกที่เห็นความผิดปรกติของบริษัทรอยัลโร้ด ยูนิคอร์นวางแผนจัดทัวร์สำหรับคณะการศึกษาระบบเสมือนจริง
พวกเขากำหนดตารางเวลาไปเยือนสถาบัน
ซึ่งจะใช้เวลาสองคืนและสามวันในโรงเรียน
นักศึกษาทุกคนมี
บริษัท ของตัวเองอยู่ในใจ
อย่างไรก็ตาม
บริษัทส่วนใหญ่ต้องการที่จะเป็น บริษัท
ที่มีรายได้และความคิดสร้างสรรค์ที่ใหญ่ที่สุดในโลกจากสามปีแรกของการก่อตั้ง
นักศึกษาจากคณะการศึกษาระบบเสมือนจริงของมหาวิทยาลัยเกาหลีและมหาวิทยาลัยอื่น ๆ จะได้รับเชิญ
"ฉันรอต่อไปไม่ไหวแล้ว
เราต้องอยู่ค้างสองคืนสามวันเลยหรอ ? "
“ฉันสงสัยว่า บริษัท นี้ยอดเยี่ยมจริงๆอย่างที่พวกเขาว่าไว้หรือไม่"
เพื่อที่จะรักษาระดับของสื่อมวลชน
นักเรียนได้รับการคัดเลือกอย่างละเอียดและทำให้ความคาดหวังของพวกเขาเพิ่มขึ้น
แน่นอนว่าการทัศนะศึกษาของบริษัทยูนิคอร์นมาพร้อมกับค่าใช้จ่ายและทำให้
ผู้เล่นรอยัลโร้ดลดภาระในเกมลง ลีฮุนคิดว่าทั้งหมดนี้มันเปล่าประโยชน์
"ใช่แล้ว
ถ้าคุณเขียนอยู่ในวงกลมของแบบฟอร์มการสอบ คุณก็มีสิทธิได้งาน!"
การสอบเข้าที่นักเรียนใช้สำหรับโรงเรียนประถมศึกษามิลส์นั้นยากกว่า
มันไม่ชัดเจน
ถ้าได้รับการว่าจ้างในบริษัทนี้
มันคงจะเป็นอะไรที่น่าภาคภูมิใจ
มันดูไม่เข้าท่านะ
บริษัทยูนิคอร์น สามารถหาคนที่มีพรสวรรค์ระดับปริญญาเอกที่ดีที่สุด,และมีเพียงการว่าจ้างผู้สมัครธรรมดาๆ
คณะการศึกษาระบบเสมือนจริงเองยังไม่ได้เป็นที่ยอมรับ
เมื่อเขาจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมและได้รับงานที่หลากหลาย
เนื่องจากสถานที่ดังกล่าวพลุกพล่านไปด้วยบุคลากรจากการเข้าชมแวะวเยน, ข่าวเกี่ยวกับโอกาสในการได้ทำงานรวดเร็วยิ่งกว่าการบอกเล่าแบบปากต่อปาก
จิตวิญญาณของ
ลีฮุน ลดลงเนื่องจากตารางทัวร์
การอยู่ห่างจากรอยัลโร้ด
เป็นเวลา 3
วัน 2 คืน นับเป็นความสูญเสียทางการเงินที่ยิ่งใหญ่
อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ไม่ได้รู้สึกแย่มากในทางเหนือ เมื่อเปรียบเทียบกับกลุ่มทวีปเวอร์เซลล์ที่ถูกปกคลุมไปด้วยภัยพิบัติ
มีหลายอย่างที่จำเป็นต้องการความสนใจจากลอร์ดโมราต้า
ยังมีสิ่งต่างๆมากมายที่จำเป็นต้องติดตาม
"ยังไงซะตอนนี้
นักเรียน ทัวร์สามวัน สองคืนนี้เป็นสิ่งสำคัญในปฏิทินการศึกษาของเรา!"
"นี่มันทาสชัดๆ"
ลีฮุนยกมือขึ้นทันทีทันใดหลังจากที่การบรรยายจบลง
"นักศึกษา
ลีฮุน,
คุณมีคำถามหรือ?"
เพราะลีฮุนไม่เคยถามคำถามในชั้นเรียนมาก่อน
,ศาสตราจารย์จู จอง ฮุน ถามด้วยความสงสัย
"ผมมีตารางงานยุ่งมากที่บ้าน
ผมสามารถเลื่อนตารางการทัวร์ชมได้มั้ยครับ?"
เขาไม่สามารถสูญเสียเงินใดๆได้
ลีฮุนได้ดึงเหตุผลต่างๆออกมาอย่างรวดเร็ว เช่น ความต้องการของ สังคม มากกว่าระดับชั้นและตารางงานอื่น
ๆ ที่เขาต้องพบเจอ
ข้อยกเว้นเป็นเพียงข้อยกเว้นเมื่อเกิดขึ้นครั้งหนึ่งหรือสองครั้ง
แต่ตอนนี้รู้สึกว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัย!
ศาสตราจารย์ตอบอย่างรวดเร็ว
"คุณไม่สามารถเลื่อนการทัวร์ในครั้งนี้ได้"
"มันสำคัญมาก
ผมมีเหตุผลส่วนตัวที่ต้องดูแล ... "
"การทัวร์ถือเป็นการเรียนรู้อย่างหนึ่ง
ถ้าหากคุณไม่ได้เข้าร่วม คุณจะต้องเรียนรู้เพิ่มเติมในช่วงวันหยุดพักผ่อน "
ในที่สุด ลีฮุนเริ่มลังเลที่จะเข้าร่วมการทัวร์ในครั้งนี้
นักศึกษาจากมหาวิทยาลัยเกาหลีเดินทางโดยรถบัสและหยุดหน้าตึกสูงของสำนักงานใหญ่บริษัทยูนิคอร์น
มีนักเรียนจากมหาวิทยาลัยอื่น
ๆ ที่มาถึงก่อนหน้านี้
บริษัท ยูนิคอนอนุญาตให้นักเรียนจำนวน
230 คนเข้าร่วมการทัวร์ชมภายในบริษัท
ลีฮุนมองไปที่อาคารสำนักงานใหญ่ขณะที่เขาลงจากรถ
"มันเป็นเวลานานแล้วสินะ."
ครั้งสุดท้ายที่เขามาที่นี่
คือตอนที่ตัวละครของเขาได้ขึ้นไปบน อันดับท๊อป ของ หอเกียรติยศ
เขาเดินตรงมาที่นี่สำหรับเงินจากการโปรโมตและโฆษณาทั้งหมด
ยูนิคอร์นรู้ดีว่าลีฮุนเป็นอย่างไร
"คมดั่งมีดโกน, บริษัทที่ซื่อสัตย์ ไม่เคยละเมิดวันชำระเงินให้ได้เห็น."
เงินถูกใช้ด้วยดีเสมอมา
โดยบริษัทที่ดีที่สุด
เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ได้พบกับนักศึกษาและพวกเขามองไปทางด้านหลังและเห็นแผนกต่างๆในสำนักงาน
พนักงานของพวกเขากำลังมีการประชุมที่น่าพอใจ
หรือการสนทนาเกี่ยวกับมุมมองอันยอดเยี่ยมของโลก
นอกจากนี้ ยังมีสิ่งอำนวยความสะดวกพิเศษสำหรับพนักงาน!
ห้องโถงดนตรี
ศูนย์รวมฟิตเนส สระว่ายน้ำ โรงภาพยนตร์ และแน่นอน ห้องแคปซูล
พนักงานประชาสัมพันธ์หญิงที่นำทางพวกเขาไปที่ร้านอาหารกล่าวว่า
"คุณสามารถสร้างเรื่องราวเกี่ยวกับอาหารที่นี่ด้วยส่วนผสมสดใหม่ที่ปรุงโดยเชฟมืออาชีพของเรา"
โรงอาหารอยู่ในระดับที่เทียบเท่ากับโรงแรมระดับห้าดาว
"มีวันลาคลอดให้พนักงานมั้ยคะ?"
นักเรียนหญิงได้ให้ความสำคัญกับความกังวลของเธอ
บางทีการมีครอบครัวและเลี้ยงลูกก็เป็นปัญหาสำหรับ บริษัท
"เพียงปีละครั้ง
แต่ตามกฎวันหยุดเป็นค่าธรรมเนียมเล็กน้อย เมื่อคุณคลอด คุณจะได้รับค่าจ้างเป็นเวลาหนึ่งปี
"
ให้ลาคลอดหนึ่งปีเป็นอะไรที่ใจกว้างมาก
พวกเขายังมอบทุนการศึกษาวิทยาลัยให้ทุนกับเด็กจากเงิน 40 วันของเงินเดือน
ความแตกต่างในสภาพการทำงานที่นี่กับการทำประติมากรรมเจ้าเหลืองของวีดจากรอยัลโร้ด
มันช่างเหมือนกับ สวรรค์และพื้นโลกเลย ที่นี่พวกเขามีอาหารที่เหมาะสมและได้รับการปรนเปรออย่างดี
ซัง จุน
ชอย ถามพนักงานประชาสัมพันธ์ผู้หญิงเกี่ยวกับข้อมูลที่เป็นประโยชน์ต่อพนักงาน
"งะ
... เงินเดือนของพนักงานใหม่ยูนิคอร์น จะได้สักเท่าไหร่ครับ?"
ความสนใจจากนักศึกษาทุกคนพุ่งเป้าไปที่พนักงานฝ่ายประชาสัมพันธ์
"มันขึ้นอยู่กับแผนก
เนื่องจากนโยบายของ บริษัท ไม่สามารถเปิดเผยเงินเดือนเฉพาะแผนกให้กับบุคคลภายนอกได้
อย่างไรก็ตามโบนัสและการจัดสรรผลประโยชน์ได้เงินเกินกว่า ... "
ในท้ายที่สุด
ข้อมูลที่สำคัญที่สุดเงินเดือนประจำปีไม่ได้ถูกพูดออกมา
แต่นักศึกษาก็ได้รู้จากองค์กรข่าวสารต่างๆ
ว่าลูกจ้างใหม่ของยูนิคอร์นได้รับเงินเดือนเป็นจำนวนมาก
แม้สวัสดิการทั้งหมดที่บริษัท
ได้ให้กับพนักงานก็ยังคงได้รับผลประโยชน์มหาศาลจากธุรกิจที่แตกต่างกัน
ตราบเท่าที่คุณมีคุณสมบัติ พวกเขาจะให้เงินเป็นจำนวนมาก
ลีฮุนต้องมีหลักฐานที่เป็นรูปธรรมมากขึ้น
เนื่องจากสัญญาใน
หอเกียรติยศ บริษัท ยูนิคอร์น เคยส่งเนื้อติดซี่โครงให้เขา 4 ชิ้นและชุดผลไม้ทุกครั้งที่เป็นวันหยุด ของถูกส่งมาให้ทุกครั้งและใบเสร็จจากห้างสรรพสินค้ายังคงแสดงให้เห็นว่าความมั่งคั่งของบริษัทยูนิคอร์นมีมากแค่ไหน
ถูกใช้ไปกับแพคเกจของขวัญ
"ถ้าเรื่องนี้เกี่ยวกับเงิน
... บริษัทจะใช้เงินกับห้องน้ำเป็นจำนวนมากเท่าไหร่ด้วยกระดาษชำระผิวนูน?"
บริษัทระดับโลกซึ่งมีความแตกต่างกันอย่างแท้จริง
อาจกล่าวได้ว่าพวกเขานั้นให้ความสำคัญกับพนักงาน
ครั้งสุดท้ายที่เขามาที่นี่
เขาได้พบกับยุน ซู จอง, ลีฮุนไม่สามารถเข้าพบเขาได้ เพราะเขาทุ่มเทให้กับโครงการระยะยาวในแผนกประชาสัมพันธ์โครงการ
ไม่มีพนักงานคนไหนที่จำลีฮุนได้
และแล้ววันแรกที่สำนักงานใหญ่ยูนิคอร์นก็สิ้นสุดลง!
วันรุ่งขึ้น
พวกเขามีกำหนดเข้าเยี่ยมชมโรงงานและห้องทดลอง
นักศึกษาของมหาวิทยาลัยเกาหลีถูกจัดให้พักในรีสอร์ทสุดหรู
ระดับโรงแรม พร้อมกับอาหารค่ำและสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ
วันถัดมา ยังเป็นไปตามตารางเวลาที่กำหนดเช่นเดียวกับว่าเป็นการเดินทางทัศนะศึกษาไปโรงเรียนตามคำอธิบายของพนักงานและก็เป็นไปตามนั้น
"นี่คือโรงงานที่สร้างระบบหลักของแคปซูล"
หุ่นยนต์แปดตัวได้ถูกประกอบและทดสอบพร้อมๆกัน
มันสามารถเดิน ปฏิบัติตามคำสั่งพื้นฐานและสามารถเคลื่อนย้ายอุปกรณ์ได้
หุ่นยนต์ได้รับการป้อนข้อมูลผ่านกระบวนการต่างๆผลิตโดยตรงที่
บริษัทย่อยของยูนิคอร์น โหนด
บริษัท
มีสินค้าหลากหลายประเภท ไม่ว่าจะเป็นหุ่นยนต์ที่มีจุดมุ่งหมายเพื่อให้นำทางแก่คนตาบอดหุ่นยนต์ที่ออกแบบมาเพื่อการทำความสะอาดหรือหุ่นยนต์อุตสาหกรรมที่สามารถหั่นเนื้อสำหรับ
บริษัท ปลา
ขนาดของ
บริษัท ย่อมใหญ่โตจริงๆ
กำไรสุทธิของ
บริษัท นี้มีมากจนไม่สามารถเทียบเคียงได้กับรายได้ของสองถึงสาม บริษัทรวมกัน
ลีฮุนเป็นปฏิปักษ์กับธุรกิจเหล่านี้
"มันเป็นคู่แข่งที่น่ากลัวที่สุดของฉัน"
เมื่อคุณทำงานในสถานที่ก่อสร้าง
คุณจะเห็นว่าหุ่นยนต์มีส่วนเกี่ยวข้องอย่างมาก พวกเขาจะถูกแทนที่เพื่อวัตถุประสงค์ของการบรรทุกวัสดุหนัก
การทำความสะอาดหน้าต่างบนตึกระฟ้าหรือพื้นที่เสี่ยงอันตรายในการทำงาน
แม้ว่าจะเป็นเพียง
บริษัท ในเครือของยูนิคอร์น แต่ก็ยังมีการเก็บเกี่ยวรายได้เงินสดรายเดือนสูงมาก
ในความเป็นจริง 9 ปีที่ผ่านมา ก่อนที่แคปซูลรอยัลโร้ดถูกปล่อยออกมา ต้นทุนการผลิตแคปซูลสูงมากและด้วยเหตุนี้
พวกเขาจึงไม่ได้รับผลกำไร แต่เทคโนโลยีการควบคุมที่ทันสมัยของยูนิคอร์นได้รับการพัฒนาขึ้น
ตอนนี้ยูนิคอร์นได้รับความไว้วางใจจากหลายภาคส่วน เช่น อุปกรณ์อิเล็คทรอนิคส์
เครื่องจักร เคมีภัณฑ์ ธนาคารและการค้าปลีก
เครื่องจักร เคมีภัณฑ์ ธนาคารและการค้าปลีก
ด้วยระบบเสมือนจริงที่สมบูรณ์แบบและการวางแผนที่ก้าวไกลของการขยายตัวของ
บริษัท ทุกอย่างถูกยึดครองโดยอาณาจักรอันยิ่งใหญ่ ลีฮุนทำได้เพียงแค่ถอนหายใจ
"ท้ายที่สุดแล้ว
บริษัท กำลังพยายามที่จะโม้เกี่ยวกับชื่อของมัน ด้วยวิธีนี้ ที่ผ่านมาสามวันสองคืนอย่างไม่เต็มใจออกมาทั้งหมดนั้นก็เพื่อประโยชน์ของ
บริษัทเอง ."
หลังจากการทัวร์
เขาไม่สามารถเล่นอะไรได้เลย และมันก็ไม่ได้ผลกับเขา
ไกด์ยูนิคอร์น
เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ได้ทำงานอย่างหนักในรายละเอียดของแต่ละแผนก
แต่ไม่สามารถมองเห็นได้
นอกจากความภาคภูมิใจของเธอ
โรงงานและศูนย์วิจัยอยู่ติดกับบริเวณใกล้เคียงกัน
นักวิจัยสถาบันมีคฤหาสน์
ที่สามารถมองเห็นทะเลได้ ซึ่งอยู่ห่างจากสำนักงานใหญ่และเป็นห้องปฏิบัติการด้วย
ถึงแม้สำนักงานจะมีขนาดเล็ก แต่ระบบสาธารณูปโภคต่างๆก็ค่อนข้างดี
“ว้าว ...”
"ฉันหวังว่าจะได้ทำงานในสถานที่ที่ดีเช่นนี้จัง"
เมื่อได้มองจากรถสุดหรูในที่จอดรถคุณสามารถประเมินสถานะทางสังคมของนักวิจัยได้
"น่าเสียดายที่สถาบันไม่เปิดเผยสิ่งที่เกิดขึ้นภายใน"
แม้จะเป็นเจ้าหน้าที่ของสถาบันวิจัย
ก็ไม่สามารถเข้าไปอยู่ข้างในได้ เนื่องจากเครื่องอำนวยความสะดวกจะถูกปิดทันทีหลังจากกำหนดเวลาสิ้นสุดลง
"พวกคุณทุกคนได้รับเชิญให้เข้าพักโรงแรมยูนิคอร์น
ที่คุณจะได้รับขณะที่คุณอยู่ในเมือง และหลังจากรับประทานอาหารเย็น คุณสามารถผ่อนคลาย
สนุกกับเวลาว่างของคุณ "
ขณะที่ฉันไปที่นั่น
บรรยากาศมันน่าตื่นเต้นคล้ายกับการทัศนะศึกษาทั่วๆไป
“ผู้ชายที่มีหุ่นดี ให้มารวมกันที่นี่
12 ต่อ 12 !”
“เด็กผู้หญิงทุกคนจากมหาวิทยาลัยอื่น
ๆ จะได้นัดพบกับชายหนุ่มจากมหาลัยของเรา ดังนั้นจะเหลือเพียงฉันคนเดียว.”
นักศึกษาของมหาวิทยาลัยเกาหลีออกไปพร้อมกับตัวแทนจากมหาวิทยาลัยอื่น
ๆ และยังออกไปเดทกัน
ลีฮุนรู้สึกเหนื่อย
ดังนั้นเขากลับไปนอนในโรงแรม
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น,
ลีฮุนได้ตื่นขึ้นมาเพื่อออกกำลังกายตอนเช้า
"อากาศที่นี้ไม่เลวเลย"
การที่มีต้นไม้จำนวนมากมันทำให้อากาศสดชื่น
จะเห็นได้ว่า
นักวิจัยและเจ้าหน้าที่สามารถผ่อนคลายในตอนเช้าโดยใช้สถานที่ออกกำลังกาย
นอกจากนี้ยังมีนักวิทยาศาสตร์มากมายจากต่างประเทศอยู่ด้วย
ลีฮุนสังเกตเห็นชายชราคนหนึ่ง
นั่งอยู่บนม้านั่งในระหว่างที่เขาวิ่งเหยาะ ๆ รอบ ๆ โรงแรม
ลีฮุนเดินเข้าไปหาชายคนนั้น
"คุณตากำลังทำอะไรอยู่ครับ?"
“ไปไกลๆเลย”
"คนชราที่ดูเบื่อหน่าย
คุณกำลังรอใครอยู่หรือครับ?"
"ฉันไม่มีอะไรจะพูด
..ไปให้พ้น"
ลีฮุนเคยมีประสบการณ์เพียงพอที่จะเห็นได้ว่าชายชราคนนี้กำลังทุกข์ทรมาน
และเนื่องจากความภาคภูมิใจของเขาในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง คนแก่ยังก็คงปากแข็งและปฏิเสธที่จะพูดกับคนอื่น
“ผมกำลังจะออกกำลังกายตอนเช้า
แต่ผมควรจะอยู่เป็นเพื่อนเล่นกับคุณสักครู่ดีมั้ย?"
“ฉันไม่สนว่าเธอจะเริ่มอะไร
ไปซะ”
“มีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นกับคุณหรอครับ?”
“อย่านั่งตรงนี้”
ลีฮุนนั่งบนม้านั่งข้างๆชายชรา
มีความรู้สึกที่อันตรายมาจากชายชรา
แต่หลังจากช่วงเวลาสั้น ๆ
มันก็กลายเป็นความเหงาของความปรารถนาที่จะพูดคุยกับใครสักคน
พวกเขาทั้งสอง
เงียบไปพักนึง
“คุณมีลูกหลานบ้างมั้ย? คุณตาดูเหงาๆนะ”
"ฉันต้องทำอะไรนายถึงจะหายไปซะทีเนี่ย?"
ทั้งสองนั่งจมอยู่ในความคิด
ชายชราปรับตำแหน่งบนม้านั่ง
เป็นเวลานานเขาพยายามหลีกเลี่ยงลีฮุน
เหลือเพียงใบไม้ไม่กี่ใบบนต้นไม้
ยังไงก็ตามใบไม้ก็ค่อยๆร่วงหล่นลงไป พวกเขามองดูรอบๆเป็นเวลานาน
ตัวตนของชายชราผู้นั้น
เขาเป็นถึงนักวิทยาศาสตร์ที่อาศัยอยู่ในปราสาทแห่งอัจฉริยะของตัวเองในขณะที่กำลังเยาะเย้ยโลกมนุษย์
เขาคือยู เบียง จุน
Yu Byeong-jun!
เขาจำใบหน้าของลีฮุนได้
ผ่านสุดยอด
AI เทพธิดาเวอร์เซลล์
อันที่จริงเขารู้เรื่องนี้
ก่อนที่ลี ฮุนจะมานั่งข้างๆเขา
เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้
ยู เบียง
จุน เห็นเขาเป็นผู้เล่นเพียงคนเดียวที่เขาจำได้จากการสังเกตการณ์ของเขา
มีเพียงยู เบียง
จุน ที่รู้เกี่ยวกับจุดมุ่งหมายที่แท้จริงของแผนการของเขา
ในที่สุด ยู
เบียง จุน ก็เป็นคนแรกที่เปิดปากพูด
"ชีวิตคืออะไร?"
ยู เบียง
จุน สวมเสื้อผ้าธรรมดา ๆ คล้าย ๆ กับที่ชุดพนักงานจ่ายเงินสวมใส่ในสถาบัน
มันเป็นเครื่องแต่งกาย
มีเพียงไม่กี่คนในยูนิคอร์นที่รู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเขา
โดยทั่วไปมีจำกัดเพียงแค่ผู้บริหารและนักวิทยาศาสตร์เพียงไม่กี่คน
ลีฮุน ไม่สามารถจินตนาการถึงตัวตนที่แท้จริงของ
ยู เบียง จุน ได้
เขาคิดว่านี่อาจจะเป็นโอกาสอันดีในการถามคำถาม
ลีฮุนกำลังพยายามคิดถึงคำตอบที่ลึกซึ้งในการพูดกับชายชรา
ยู เบียง
จุน ตระหนักถึงความเป็นจริงนี้และได้กล่าวว่า
“ทำใจให้สบายเถอะน่า
บอกฉันมาว่าอะไรคือสิ่งแรกที่เข้ามาในหัวของนาย”
ลีฮุนตอบค่อนข้างเรียบง่าย
"ผมไม่รู้ฉัน
ผมแค่มีชีวิต เพื่อกินและหาเงิน"
ลี ฮุร ให้คำตอบที่
ยู เบียง จุน ได้คาดหวังเอาไว้
มันเป็นคำตอบง่ายๆที่มีความชัดเจนไม่เหมือนใคร
"อารมณ์เหมือนใบไม้ร่วงหล่นในฤดูใบไม้ร่วง
นายรู้สึกมั้ยว่าฤดูหนาวอากาศหนาว จะทำให้ใบไม้ร่วงจากต้นไม้?”
“ฤดูใบไม้ร่วงและฤดูหนาว
มันก็แค่หนาวน่ะ ดังนั้นผมต้องทำให้แน่ใจว่าผมจะใส่เสื้อผ้าหนาๆและชุดชั้นในดีๆ”
(พวกชุดทับข้างในใส่ซ้อนกันความหนาวเหมือนฮีทเท็ค)
"คนหนุ่มไม่ควรใส่ชุดชั้นในหรอก
เพราะแฟชั่นบอกว่านายไม่ควรใส่อะไรเลยทั้งนั้น"
"มันจะดีกว่าถ้าอยู่อย่างอบอุ่น"
"แล้วนายคิดว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในการมีชีวิตอยู่คืออะไร?"
ลี ฮุน ไม่จำเป็นต้องคิดเป็นครั้งที่สอง
“เงิน”
“เพื่อเงินเหรอ?”
"แล้ว
เกียรติ เพื่อนและครอบครัวไม่สำคัญเลยหรือ?"
“เกียรติยศที่ถูกสาดมาที่ผม
โดยมีอะไรที่คนอื่นคิดว่ามันสำคัญอย่างนั้นเหรอ? คุณต้องการเงินเพื่อรักษามิตรภาพ
คุณต้องดูแลครอบครัวของคุณ มีหลายครั้งเมื่อคุณไม่มีเงินแล้วคุณจะไม่สามารถดูแลครอบครัวได้
เงินจึงเป็นสิ่งจำเป็นในยามที่คุณกำลังทุกข์ยาก ”
ยู เบียง
จุน พยักหน้าอย่างช้าๆ
"ฉันไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ยว่ายังมีอีกหลายคนที่คิดถึงแต่เรื่องเงินเท่านั้น"
ไม่มีอะไรจะต้องพูดอีกต่อไป
แต่ลีฮุนยังคงนั่งอยู่บนม้านั่ง
ทีละเล็กทีละน้อย
จำนวนผู้คนที่เดินผ่านพวกเขาไปมา เริ่มมีมากขึ้นเรื่อยๆ
ไม่มีเรื่องราวใดที่ทำให้
ลีฮุนไม่สามารถผละหนีการรับประทานอาหารเช้าได้ เขาจึงลุกขึ้นยืนจากม้านั่ง
"มันหนาวแล้วนะ
คุณตาควรจะไปจากที่นี่เร็ว ๆด้วย"
"เส้นประสาทของฉัน
จะบอกฉันว่าจะไปหรือไม่"
ขณะที่ลีฮุนเดินไปทางด้านโรงแรมไม่กี่ก้าว
เขามองย้อนกลับมา
"นี่
ช่วยตัวเองด้วยโกโก้ร้อนบ้างก็ดีนะ"
จากนั้นเขาก็หยิบเงินออกมา
200 วอนและวางมันไว้ในมือของ ยู เบียง จุน
ยู เบียง
จุน ยังคงนิ่งอยู่เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับการดูแลแบบนี้
เขาไม่รู้ว่ามีกำหนดการทัศนะศึกษาครั้งแรกสำหรับนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยเกาหลีและ
ลีฮุน ก็จะเข้ามารวมกันในกลุ่มนี้ด้วย
ถ้าเขาไม่ได้ตื่นขึ้นมาตอนเช้าเพื่อออกไปวิ่ง
พวกเขาก็คงจะไม่ได้เจอกัน
บริษัทยูนิคอร์น
มีชีวิตอยู่และอยู่เบื้องหลังมานานหลายทศวรรษ
แต่ภายใต้ตัวตนที่ซ่อนอยู่ของ
ยู เบียง จุน นั่นอย่างกับไหลไปตามความรู้สึกเห็นอกเห็นใจ
"ฮาฮา
ไม่น่าเชื่อ"
ความเย็นที่เขารู้สึก
ไม่เคยมีใครเลยสักคนรับรู้ถึงมันได้
นักวิทยาศาสตร์ที่รู้จักเขาในฐานะผู้อำนวยการของยูนิคอร์น
ยังกลัวที่จะมองหน้าเขาเลย
แต่ลีฮุนกลับให้เหรียญและปฏิบัติกับเขาเหมือนคนชราผู้น่าสงสารคนหนึ่ง
'ครั้งสุดท้ายที่ฉันดื่มอะไรจากเครื่องขายน้ำมันก็มากกว่า
20 ปีแล้วสินะ'
ยู เบียง
จุน มีความปรารถนาอย่างกะทันหันเพื่อที่จะดื่มโกโก้
เขาเห็นเครื่องขายน้ำและมองไปที่มันเพื่อดูราคาโกโก้
แล้วตัวเลขที่เขาเห็น คือ 300 วอน!!!
==============================
หลังจากทัวร์
3 วัน 2 คืน ลีฮุนก็ได้กลับบ้านสักที!
"ในที่สุด
วันหยุดสุดสัปดาห์ก็มาถึง"
รอยยิ้มสดใสจากปากของเขา
เขาซักผ้าเสื้อผ้าและล้างจาน
จากนั้นก็เปิดเครื่องคอมพิวเตอร์
การเรียกร้องครั้งก่อนจากความโลภของพวกเขา
กิลด์ได้ก้าวเดินต่อไปยังข้างหน้าเหมือนกับที่พวกเขาพังพินาศ ติดกับอยู่ในวังวนแห่งสงครามที่ขับไล่พวกเขาไปยังทวีปกลาง
ตำนานในรอยัลโร้ดถูกสร้างขึ้นจากความขัดแย้งอย่างไม่มีที่สิ้นสุดของสงครามและโปรแกรมพิเศษต่างๆที่ถ่ายทอดตำนานเหล่านั้นกำลังอยู่ระหว่างการออกอากาศสด
"ดูเหมือนว่าจะเกิดสงครามใหญ่ขึ้นในทวีปกลาง"
แทนที่จะเป็นวิดีโอเกี่ยวกับการออกล่าหรือทำเควสในหอเกียรติยศ
กลับมีแต่วิดีโอเกี่ยวกับสงครามเท่านั้น
ลีฮุนได้ดูวิดีโอสองสามเรื่องเป็นระยะเวลาสั้น
ๆ
กองทัพขนาดใหญ่พุ่งเข้าหาป้อมเหมือนกับคลื่นพร้อมกับเข็นอาวุธปิดล้อมเข้าไปใกล้ด้วยเช่นกัน
ณ ตอนนี้ ป้อมปราการกำลังทำการป้องกันและต่อต้านฝ่ายศัตรูอย่างดุเดือด
ด้วยการยิงธนูและร่ายเวทย์มนต์
แม้ว่าบางครั้งจะสามารถป้องกันและหยุดยั้งการรุกรานเยี่ยงวีรบุรุษ
ส่วนใหญ่แล้ว ก็ล้มเหลวต่อกิลด์ผู้รุกราน
มันเป็นเพราะพวกเขาไม่ต่อสู้จนกว่าจะได้รับชัยชนะอย่างเด็ดขาด
ความจริงที่ว่าพวกเขาเตรียมตัวมาเป็นเวลานานก็ช่วยได้เช่นกัน
"เราต้องไปที่ไหนถึงจะหนีสงครามนี้ได้?"
"เหล่าพ่อค้าจากภูมิภาคโมลดรูน
โปรดใช้ความระมัดระวัง กองทัพที่สูญเสียการลำเลียงขนส่งเสบียง พวกเขาได้เริ่มออกปล้นสะดมตามเส้นทางการค้า”
“เนื่องจากมาตรการควบคุมดัยเจี้ยนเข้มงวดมากขึ้น
ค่าเข้าดันเจี้ยนในทวีปกลางยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง”
“คุณไม่รู้หรอกหรือ? ราคาเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าแล้วนะ "
กระดานติดประกาศอยู่ในสถานการณ์อึกทึกครึกโครมจากข้อมูลที่เกี่ยวกับสงคราม
มีประกาศรับสมัครเป็นจำนวนมากเช่นกัน
"บรรดาผู้ที่ต้องการต่อสู้และชัยชนะ
จงมาเข้าร่วมกับ กิลด์เบน!
พวกเราสัญญาว่าพวกเราจะช่วยให้เพิ่มเลเวลของคุณได้”
"พวกเราได้ตกลงกับผู้เล่นที่ไม่ได้อยู่ในกิลด์ใด
ๆ เมื่อผู้เล่นระดับสูงเข้าร่วม เราจะจัดหาอุปกรณ์ที่เหมาะสมสำหรับคุณ "
ราคาอาวุธและชุดเกราะในทวีปกลางเพิ่มขึ้นถึงสองเท่าจากราคาเดิมและค่าใช้จ่ายสำหรับอุปกรณ์สงครามอื่น
ๆ ที่เกี่ยวข้อง มันยิ่งทะลุเพดานแบบสุดๆ
สำหรับพ่อค้าที่ค้าขายอาวุธ ช่วงเวลาแห่งการกอบโกยมาถึงแล้ว ราวกับสรวงสวรรค์สำหรับช่างตีเหล็กและช่างทำชุดเช่นกัน
ในทางตรงกันข้าม
มีหลายกรณีที่พ่อค้าถูกปล้นโดยกิลด์อื่นๆ และไม่สามารถขนส่งวัตถุดิบได้
ลีฮุน ล็อกอินเข้าไปในเว็ปไซต์ของสมาคมดาร์คเกมเมอร์
กระดานติดประกาศเต็มไปด้วยการร้องขอทหารรับจ้างเพื่อช่วยในการสู้รบ
ในกระดานข่าวข้อมูล
คุณจะพบสถานการณ์การต่อสู้ของแต่ละภูมิภาคและขุมกำลังของแต่ละกิลด์
ในทวีปกลาง
มีปราสาทหลายหลัง เมืองมากมายและป้อมปราการอีกเยอะแยะ ถูกยึดครองโดยกิลด์ต่างๆ
แม้ว่าเหล่ากิลด์อันทรงเกียรตินั้นมีพลังล้นพ้น
แต่สิ่งที่เรียกว่ากิลด์รากหญ้า มีจำนวนที่เหนือกว่า
แต่ละกิลด์จะมีผู้เล่นระดับสูงอย่างน้อย
1 ถึง 2 คนและมีสมาพันธ์เล็ก ๆ ที่มีเพียงผู้เล่นระดับสูงเท่านั้น
ผู้คนที่ไม่มีกิลด์ได้รวมกลุ่มกันเพื่อสร้างกิลด์ต่อต้านการทำขนาดสงครามใหญ่
ซึ่งกำลังลุกลามเหนือการควบคุม
เรื่อง: การสิ้นสุดของสงครามในทวีปกลาง?
เรื่อง: ความสัมพันธ์ระหว่างกิลด์ทั้งหมดเป็นอย่างไร?
เรื่อง: ข้อมูลลับสุดยอด สงครามกับฮาเว่นยังไม่จบลง
แม้ว่าจะมีเรื่องราวที่คุ้มค่ามากมายต่อการอ่าน
ลีฮุนไม่คิดว่ามีความเกี่ยวข้องใด ๆกับเขา ในตอนนี้
"ราคาไอเทมกำลังสูงขึ้น
คุณต้องฉวยโอกาสนี้เพื่อหารายได้"
มีหลายคนที่กำลังหาทหารรับจ้าง
แต่ไม่มีผู้สมัครมากนัก
เหล่าผู้เล่นดาร์คเกมเมอร์ได้ใช้ไอเทมในการสำรวจดันเจี้ยนที่ไม่รู้จักและออกล่าในสถานที่อันร้อนระอุ
นี่มันไร้ประโยชน์ที่จะเข้าร่วมสงคราม
มันก็เปล่าประโยชน์ที่จะตายเพียงเพื่อการถูกทิ้งและถูกทรยศโดยกิลด์ อย่างไรก็ตาม เลเวล ทักษะและอุปกรณ์สามารถพึ่งพาได้เนื่องจากเป็นทรัพย์สินของคุณ
หลายๆคนอยากจะจ้างลีฮุนเป็นทหารรับจ้าง
แต่เขาไม่สนใจเพราะคนพวกนั้นต้องการใช้ประโยชน์จากเขา
"ตอนนี้
เราควรจะไปเทือกเขาเด็บคาร์ทได้แล้วล่ะ"
จบตอน
ผู้แปล: Mamon
Editor: แอดชิน
เพจ เราอ่านนิยายแปล
