เล่ม
50 บทที่ 4 :
เพื่อทะเลที่สวยงามแห่งนี้ พาร์ท 1 แปลโดย แอดชิน เพจ
เราอ่านนิยายแปล
เมื่อบรรยากาศงานเลี้ยงอาหารค่ำเข้มข้นขึ้นพอสมควร
วีดก็กวักมือเรียกเจ้าเหลืองและไนล์ให้เข้ามาใกล้
“ม่ออออ…”
“ข้าง่วงนอนมาก อย่างน้อยก็ให้ข้าพักผ่อนเต็มที่ในวันแบบนี้ไม่ได้เหรอ?”
พวกประติมากรรมสลักชีพบ่น
“ข้าขอแนะนำพวกเขาให้ท่านได้รู้จัก ประติมากรรมทั้งสองนี้เป็นผลงานของข้าเอง”
ไกอาผงกศีรษะด้วยสีหน้าประหลาดใจ
“ประติมากรรม? เจ้าหมายถึงพวกเขาคือ…?”
"ใช่ ข้าให้ชีวิตแก่พวกเขา”
“มอบชีวิต? แต่นั่นเป็นความสามารถพิเศษของข้า เจ้าใช้มันได้ยังไง”
วีดปรับรอยพับบนเสื้อผ้าของนักผจญภัยมือใหม่ด้วยมือของเขาเอง นี่เป็นหนึ่งในแผนงานสำหรับการประจบสอพลอครั้งสุดท้ายที่เขาออกแบบเพื่อให้ได้รับความโปรดปรานจากจักรพรรดิเพื่อรีดเข้นผลประโยชน์จนหยดสุดท้ายออกจากตัวเขา
“ข้าคิดว่าถึงเวลาแนะนำตัวเองให้ถูกต้องมากขึ้นแล้ว
ท่านอาจารย์”
"อาจารย์? เจ้าหมายว่ายังไง?"
“จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ของข้า
จักรพรรดิไกอาร์ วอน อาร์เพน ข้าคือลูกศิษย์จากอนาคตของท่าน ซึ่งครั้งหนึ่งเคยพบเศษกระดาษเหลือที่ท่านได้ทิ้งไว้เบื้องหลัง
และด้วยเหตุนี้ข้าจึงเลือกที่จะเป็นประติมากร”
ไกอาร์อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ วีดเริ่มเล่าเรื่องเก่าให้เขาฟัง
เส้นทางของเขาในฐานะประติมากรเริ่มต้นขึ้นในสถานที่ที่เรียกว่า ถ้ำลิตวาร์ต เมื่อพิจารณาทุกอย่างแล้ว
อาจกล่าวได้ว่าจักรพรรดิไกอาร์เป็นอาจารย์ที่แท้จริงของวีด
“งั้นข้าก็พบจุดจบน่ะสิ… แล้วเจ้าก็กลายเป็นประติมากรหลังจากอ่านจดหมายของข้างั้นรึ?”
“อันที่จริง มันเป็นงานเขียนที่เชี่ยวชาญซึ่งดึงดูดความสนใจของข้าได้ในทันที”
เพื่อเป็นหลักฐาน
วีดหยิบแผ่นหนังที่เขาเก็บไว้มาโดยตลอด เขาไม่เคยทิ้งอะไรเลย แม้ว่ามันจะเป็นแค่ของเบ็ดเตล็ดเก่าๆ สำหรับจดหมายฉบับนี้
เขาได้โยนมันทิ้งในมุมที่มืดมิดของปราสาทสีดำก่อนที่จะพบและนำติดตัวไปในการผจญภัยครั้งนี้
– จดหมายจากจักรพรรดิในตำนานถึงคนรุ่นหลัง
ชื่อของข้าคือ ไกอา วอน อาเพน จักรพรรดิผู้รวมทวีปเวอร์เซลล์ได้เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ อย่างไรก็ตาม ข้าขอสารภาพว่าในวาระสุดท้ายของชีวิต ข้าเจ้าไม่ได้มีความสุขนัก
เพราะไม่มีใครรู้จักความทุกข์ทรมานและพรสวรรค์ของข้า ทำไมไม่มีใครเข้าใจความยิ่งใหญ่ในอาชีพของข้าเลย? ทำไมผู้คนถึงดูหมิ่นและมองข้ามว่าเป็นงานที่ไร้ค่า? ด้วยอคติที่มืดบอด ไม่มีใครพยายามเข้าใจเจตนาแท้จริงเบื้องหลังการเลือกของข้า
และพวกเขาก็ไม่แสดงความเต็มใจที่จะสานต่อมรดกของข้าในฐานะประติมากร แม้แต่ลูกของข้าเองก็ไม่มีข้อยกเว้น — โง่เขลา
โง่เขลา! พวกเขาไม่สมควรที่จะเป็นผู้สืบทอดของข้า ดังนั้นข้าจึงทิ้งเทคนิคลับในการแกะสลักทั้งหมดไว้ที่นี่
จดหมายฉบับนั้นเต็มไปด้วยการตัดพ้อและการประณามบุตรของตน
“นี่ดูเหมือนลายมือข้าจริงๆ”
"ใช่ ข้าสนใจศิลปะการแกะสลักมาโดยตลอด และหลังจากอ่านจดหมายของท่านแล้ว ข้าก็ตัดสินใจเป็นประติมากรทันที”
“ดังนั้น ไม่มีลูกของข้าสักคนที่จะเป็นผู้สืบทอดมรดกของข้า…”
“ข้าไม่รู้อะไรมากนักเกี่ยวกับเรื่องนั้น
แต่นั่นคือสิ่งที่เขียนไว้ในจดหมาย”
แม้ว่าผู้คนจะพูดว่าการหักหลังคนๆ
หนึ่งด้วยกันเป็นวิธีคลาสสิกในการผูกสัมพันธ์กับเพื่อน
แต่ไม่ควรให้ครอบครัวของเพื่อนคนนั้นเป็นประเด็นในการใส่ร้าย
แม้ว่าเขาจะเกลียดพวกเขาก็ตาม มันอาจจะรู้สึกพอใจในตอนแรก
แต่ในที่สุดคนๆ หนึ่งก็ต้องโกรธที่การดูถูกญาติของเขาเอง
“หลังจากที่จดหมายถึงพระองค์ทรงเบิกเนตรให้ข้าได้เห็นโลกแห่งการแกะสลัก
ข้าได้ผ่านความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานมามากมาย - หมายถึง *อะแฮ่ม*
การผจญภัยอันอัศจรรย์มากมายด้วยความรักอันร้อนแรงในใจ ข้าได้เรียนรู้เกี่ยวกับเทคนิคการแกะสลักมากขึ้นเมื่อข้าเดินทางข้ามทวีป”
หลังจากฟังคำอธิบายของวีดเกี่ยวกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น
จักรพรรดิไกอาก็พยักหน้า
“นั่นคือพลังของการแกะสลักอย่างแท้จริง การเดินทางในกาลเวลานั้นไม่ใช่เรื่องยากเลยหากเจ้ามีความเป็นไปได้ที่ไม่มีที่สิ้นสุดในการแกะสลักเคียงข้างเจ้า
ศิลปะแห่งการสร้างปาฏิหาริย์”
วีดเลียริมฝีปากของเขาอย่างล้นเหลือด้วยน้ำลาย
"แน่นอน การแกะสลักเป็นทักษะที่ดีที่สุดที่เราจะมีได้”
“เจ้ารู้ไหมว่าในขณะที่ทักษะการต่อสู้ทั้งหมดค่อนข้างง่ายที่จะเชี่ยวชาญ
แต่การสร้างชีวิตเป็นสิ่งที่พระเจ้าเท่านั้นที่สามารถทำได้? ศิลปะคือพลังที่แท้จริงอย่างหนึ่ง ซึ่งเกินขอบเขตที่เราคาดไว้”
“ท่านพูดถูกจริงๆ นั่นคือสิ่งที่ข้ามักจะพูดกับคนอื่นเช่นกัน การแกะสลักเป็นเทคนิคที่คงอยู่ตลอดไป”
“ดูเหมือนว่าเราจะพูดภาษาเดียวกัน เพราะเจ้าเป็นลูกศิษย์ของข้าหรือเปล่า”
“ให้ข้าเติมถ้วยของท่านเถอะ
ฝ่าบาท!”
“ไม่จำเป็นต้องมากพิธี เรียกข้าว่าอาจารย์ก็ได้”
วีดเข้ากันได้ดีกับจักรพรรดิไกฮาร์
ดื่มเบียร์สักแก้วกับเขา
“อย่างไรก็ตาม เจ้าอาจจะมาหาข้าทันทีหลังจากที่เจ้ามาถึงแล้ว ทำไมเจ้าถึงมาพักที่นี่?”
“อีกไม่กี่วันจะมีการรุกรานของสัตว์ประหลาด
การบุกรุกโดยทะเลที่สวยงามของอาณาจักรอาเพ่น จะถูกทำลาย”
เขาเพิ่มคำอธิบายเพิ่มเติมเกี่ยวกับการจู่โจมของมอนสเตอร์บนแนวปะการังอันยิ่งใหญ่ ดวงตาของไกอาหรี่ลงและมีความสงสัยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
“การบุกรุกและการทำลายล้าง นั่นไม่ใช่เหตุผลที่เจ้าควรมาหาข้ามากกว่านี้ไม่ใช่หรือ”
“แน่นอน ข้าต้องการพบท่านและขอความช่วยเหลือจากท่าน
อาจารย์ แต่ในตอนนั้น ข้ากังวลว่าเราจะไม่สามารถเข้าร่วมกับจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ได้…
ดังนั้นเราจึงตัดสินใจหยุดสัตว์ประหลาดที่บุกรุกโดยการรวมพลังของเรา
แม้จะน้อยนิดก็ตาม”
“นั่นเป็นทัศนคติที่น่ายกย่องมาก
ไม่น้อยไปกว่าสิ่งที่ข้าคาดหวังจากลูกศิษย์ของข้า”
“หึหึหึหึ”
จักรพรรดิไกอาร์มีนิสัยสบายๆ
และค่อนข้างอ่อนไหวต่อการเยินยอ
'ฉันไม่ต้องกังวลมาก ฉันน่าจะเดาได้ว่าเขาคงเป็นคนง่ายๆ ที่จะรับมือจากจดหมายฉบับนั้นที่เขาทิ้งไว้ให้คนรุ่นหลัง'
คำหวานของวีดถูกจักรพรรดิดูดซับอย่างนุ่มนวลราวกับกาแฟสำเร็จรูปที่ผสมลงในน้ำร้อน นับตั้งแต่วันรุ่งขึ้น ไกอาร์ก็เข้าร่วมกับนักผจญภัยที่เหลือเพื่อพยายามหยุดยั้งการรุกราน
“ประติมากรรมสลักชีพ… หลังจากที่ข้ามอบชีวิตให้กับพวกมัน พวกมันทั้งหมดได้ใช้ชีวิตอย่างอิสระ ข้าจะขอความช่วยเหลือจากเพื่อนของข้าเหล่านี้”
"ขอรับ ท่านอาจารย์"
จักรพรรดิไกอาร์เรียกเหล่าประติมากรรมสลักชีพที่อาศัยอยู่ในบริเวณใกล้เคียงโดยการเป่าแตรเดี่ยว ทุกวันมีสิ่งมีชีวิตมากกว่าหนึ่งพันตัวตอบรับการเรียกของเขา ในวันแรก ส่วนใหญ่เป็นสัตว์ขนาดเล็กคล้ายแรคคูนหรือแบดเจอร์
"นายท่าน! นายท่าน!"
“คิคิคิ ข้ามาแล้ว!"
ทันทีที่พวกเขามาถึง เผ่าพันธุ์ของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าบอร็อกก็เริ่มกินปลาจำนวนมากที่เซเฟอร์จับได้
จักรพรรดิไกอาร์พูดกับพวกเขา
“จะมีการต่อสู้”
“คุเคเกะ ฟังดูน่ากลัว! ข้ากลัว!"
“ศัตรูของเราคือปลา”
"อาหาร! พวกเรากินมัน!!”
วีดคิดว่าสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นที่รวมตัวกันในวันแรกจะไร้ประโยชน์ทีเดียว
'พวกมันตัวเล็ก อ่อนแอ
แต่กินอาหารมาก นั่นเป็นส่วนผสมที่แย่ที่สุดที่ฉันคิดได้'
วันรุ่งขึ้น มีสัตว์กินพืชหลายชนิดหลั่งไหลมาที่ชายหาด
รวมทั้งตัวเล็กๆ ที่มีลักษณะคล้ายกระต่าย อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่ต้องการเสบียงใด ๆ
ขณะที่พวกเขาค้นหาอาหารในป่าด้วยตัวเอง
แต่ก็ยังไม่ชัดเจนว่าพวกเขาจะสามารถเข้าร่วมการต่อสู้ได้หรือไม่
'รูปแบบประติมากรรมสลักชีพที่ดีที่สุดคือผู้ที่สามารถทำงานใด
ๆ ให้สำเร็จได้อย่างมีประสิทธิภาพและรู้ว่าต้องปฏิบัติตามคำสั่ง สิ่งมีชีวิตขนาดเล็กเหล่านั้นอาจเหมาะกว่าสำหรับใช้ในอุตสาหกรรมตัวละครมากกว่าเมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่น่ารักของพวกมัน'
แต่เมื่อความผิดหวังของวีดเพิ่มขึ้น
ก็มีสิ่งมีชีวิตอีกกลุ่มหนึ่งเข้ามา คราวนี้ประกอบด้วยนักสู้ที่ดูน่าเชื่อถือราวกับจระเข้
“เราตอบรับคำเรียกขานของท่านแล้ว
ฝ่าบาท”
“การต่อสู้จะเกิดขึ้นในไม่ช้า งานของเจ้าคือปกป้องชายทะเล”
“ขอรับ องค์จักรพรรดิของข้า!”
กองกำลังต่อสู้จระเข้เป็นทหารที่เข้มแข็ง กองกำลังพี่เข้ ซึ่งเป็นชื่อที่กำหนดให้กับสิ่งมีชีวิตเหล่านี้ ยังถูกกล่าวถึงในหนังสือประวัติศาสตร์ของอาณาจักรอาเพ่น
และเป็นที่ทราบกันดีว่ามีผิวหนังที่โคตรถึกและความแข็งแกร่งที่น่าเกรงขาม
การเดินทัพของกองกำลังพี่เข้ติดอาวุธด้วยดาบและโล่!
กองกำลังรบเหล่านี้สามารถว่ายน้ำผ่านแม่น้ำหรือหนองน้ำ
ซึ่งทำให้มีความคล่องตัวสูง
สำรวจประติมากรรมสลักชีพทั้งหมดที่ไกอาร์เรียกออกมา
วีดพยายามเดารสนิยมของจักรพรรดิ
'หนูและกระต่ายตัวแรกและตอนนี้เป็นจระเข้ เขาชอบสัตว์เหรอ? เขาเป็นคนแปลก ๆ อย่างแน่นอน
อย่างที่บางบันทึกเก่ากล่าวไว้'
การประจบสอพลอเป็นศิลปะที่ละเอียดอ่อนซึ่งต้องศึกษาเรื่องราวภูมิหลังอย่างละเอียดถี่ถ้วน วีดจงใจนำจระเข้ไนล์มาเพื่อลิ้มลองรสนิยมของจักรพรรดิ วีดพูดกับจักรพรรดิไกอาร์อย่างลับๆ
“จระเข้เหล่านั้นดูสง่างามและทรงพลังมาก”
"เจ้าก็คิดเช่นนั้นรึ? อันที่จริงแล้วพวกเขาเป็นงานที่ล้มเหลวของข้า”
"อะไรนะ?"
“ใช่ ข้าแค่แกะสลักมันด้วยความคิดในตอนเมา แต่พวกมันผสมพันธุ์เร็วมาก นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมจึงมีพวกเขามากมายในตอนนี้”
จุดดำมืดในประวัติศาสตร์การแกะสลัก!
ไม่มีประติมากรคนไหนจะพอใจกับงานทุกชิ้นที่เขาทำอย่างเต็มที่
เช่นเดียวกับศิลปินทุกคน
ในวันรุ่งขึ้น
กองกำลังหลักที่แท้จริงของอาณาจักรอาร์เพนก็เริ่มปรากฏตัวขึ้น
ฝูงบินของสิ่งมีชีวิตที่บินได้ซึ่งปกคลุมทั่วทั้งท้องฟ้า
—
ด้วยปีกที่กางออกจนหมด พวกมันมีขนาดใหญ่กว่ามังกรมาก มีจะงอยปากที่แหลมยาวและไหล่และขาที่แข็งแรง ร่างกายของพวกเขาใหญ่โตแต่ว่องไว แท้จริงแล้วเป็นสายพันธุ์ที่สร้างขึ้นเพื่อการต่อสู้เท่านั้น
“ท่านเรียกนกพวกนั้นว่าอะไร”
“พวกเขาคือบารากส์ ทั้งใหญ่และน่ารัก เจ้าว่างั้นไหม?”
บารากส์!
ตามบันทึกทางประวัติศาสตร์
พวกมันเป็นสัตว์ประหลาดที่ดุร้ายที่สามารถสังหารสิ่งต่างๆ เช่น
ไวเวิร์นหรือกริฟฟอนขณะหลับได้ สิ่งมีชีวิตในตำนานที่ทราบกันดีว่าได้ทำลายเมืองหลายเมืองในช่วงหลังของสงคราม
และขณะนี้มีไม่ต่ำกว่าสามสิบตัวบนท้องฟ้า
“มีบารากกี่ตัวในทวีปนี้?”
"ข้าไม่รู้ ข้าทำประติมากรรมเหล่านั้นเมื่อตอนที่ข้ายังเป็นเด็ก… ข้าเดาว่าตอนนี้น่าจะมีประมาณพันขึ้น”
วีดพูดกับตัวเองว่า 'ด้วยมอนสเตอร์เหล่านี้อยู่ข้างเขา… ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาสามารถรวมทวีปเวอร์เซลล์ทั้งหมดเข้าด้วยกันได้ แน่นอนว่าเด็กทุกคนเป็นที่รักของพ่อแม่
แต่เด็กบางคนก็ต้องมีความสามารถมากกว่าเด็กคนอื่นๆ'
หากบารากเหล่านั้นกางปีกออกและคุกคามมนุษย์
ชีวิตของพวกมันก็จะตกอยู่ในอันตราย ประติมากรรมที่จักรพรรดิไกอาร์สร้างขึ้นเนื่องจากสิ่งของที่ 'ใหญ่และน่ารัก' อยู่จุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหาร
***
วันที่มอนสเตอร์ทะเลจะปรากฏตัวขึ้น
ฝูงปลารุมเข้ามาใกล้แนวชายฝั่ง
ทำให้เกิดการภารกิจให้กับวีดและสหายของเขา
ตริ๊ง!
|
การจู่โจมของโปรัทส์! |
|
มอนสเตอร์ที่กินทุกอย่างในส่วนลึกของมหาสมุทรได้รับการปลดปล่อยเป็นจำนวนมาก! ตอนนี้พวกมันกำลังมุ่งหน้าไปยังแนวปะการังวุลฮอฟเนื่องจากมีอาหารมากมายที่สถานที่นี้จัดหาให้ ด้วยการรวมพลังกับประติมากรรมสลักชีพของอาณาจักรอาเพ่น จงหยุดยั้งเหล่าโปรัทส์จากการทำลายทะเลของปะการัง |
|
ระดับความยาก:
A |
|
รางวัล:ค่าอุทิศสำหรับอาณาจักรอาเพ่น |
|
ข้อจำกัดของภารกิจ:
ดำเนินการผจญภัยตามประวัติศาสตร์ |
การเกิดขึ้นของภารกิจเป็นไปตามที่คาดไว้
'วิธีนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน'
มันจะเป็นแนวปฏิบัติพื้นฐานของนักผจญภัยที่จะทำภารกิจและออกล่าไปพร้อม
ๆ กัน
จักรพรรดิไกอาร์ตกลงที่จะให้ยืมอุปกรณ์บางอย่างที่เขาเป็นเจ้าของเพื่อเป็นสัญลักษณ์แห่งความปรารถนาดีของเขา
“ทั้งเครื่องแต่งกายและอาวุธของเจ้าดูโทรมมาก เอานี่ไป ใช้ของพวกนี้ เจ้ากำลังต่อสู้เพื่อผู้อยู่อาศัยในอาณาจักรของข้า
สิ่งที่จักรพรรดิผู้สวมผ้าขี้ริ้วหยิบออกมาและมอบให้พวกเขาคืออุปกรณ์บางชิ้นที่สร้างจากคนแคระที่ปราดเปรียวที่สุด
– ดาบแห่งความรุ่งโรจน์และความยุติธรรม
– เกราะเลือดสีแดงเข้ม
- เกราะแห่งดวงดาว สายลม และเมฆา
– โล่แห่งใต้ดินลึก
– รองเท้าบูทลายดอกทะเล
- แหวนของผู้อยู่เหนือทุกสรรพสิ่ง
อุปกรณ์ส่วนใหญ่มีการจำกัดเลเวลในช่วงปลาย
400
ซึ่งหมายความว่าอุปกรณ์เหล่านี้ดีกว่าที่เพล, โรมูนะ
และอีกสองสามคนเคยใช้อยู่มาก ปัจจุบัน จักรพรรดิไกอาร์เป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดบนทวีปเวอร์เซลล์
ซีซั่นแครปและไพธอนต่างก็พอใจกับการใช้อาวุธเก่า
ๆ ของพวกเขาต่อไป เนื่องจากพวกเขาต้องการมือจับที่มือของพวกเขาคุ้นเคย
เซอร์กะหยิบอุปกรณ์สองสามชิ้นจากของสะสมของจักรพรรดิและถามว่า
“ปกติแล้วท่านพกสิ่งของและอุปกรณ์มากมายติดตัวไปด้วยหรือเปล่า ฝ่าบาท”
“มีอีกเล็กน้อยในกระเป๋าของข้า เจ้าอยากดูสักหน่อยไหม”
จักรพรรดิเอาสิ่งของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเป้หนังที่ดูทรุดโทรมมาก
– ชุดเกราะในตำนานของมีเนดริน
– ดาบฟ้าในตำนาน
– ดาบมังกรในตำนาน
– หอกสะท้านปฐพีในตำนาน
– ธนูสายฟ้าฟาดแห่งต้นไม้โลก
– ธนูทะลวงสุริยัน
– ดาบใหญ่ของจักรพรรดิอาเพ่น
– ไม้เท้าเพลิงพิสุทธิ์
คอลเล็กชั่นอาวุธสุดตระการตาที่โอบล้อมด้วยรัศมีอันเจิดจ้า! นักผจญภัยต่างซึมซับอย่างเต็มที่ในการตรวจสอบสิ่งของล้ำค่าเหล่านี้
“ว้าว...”
“นี่เป็นเรื่องเหลือเชื่อ”
“พวกมันล้วนเป็นสมบัติที่แท้จริง
โดยมีข้อจำกัดเลเวล 600 หรือ 700 มีอาวุธในตำนานมากมายในที่เดียว…”
ทันใดนั้น เสียงของวีดก็ต่ำและเงียบมาก
“ท่านได้สิ่งเหล่านี้มาได้อย่างไร”
“โอ้ มีบางคนให้ข้าเป็นของขวัญ
และข้าก็พบคนอื่นๆ ระหว่างการผจญภัยกับสหายของข้า”
นั่นคือขอบเขตของอำนาจที่จักรพรรดิของทั้งทวีปใช้
"ข้าเข้าใจแล้ว"
มือของวีดเอื้อมมือไปทางดาบโลอาอย่างเงียบๆ ในตอนนี้ เขาลืมทุกอย่างเกี่ยวกับกิลด์เฮอร์มีส แม้กระทั่งการต่อสู้ ณ
ทุ่งการ์นาฟ ดูเหมือนว่าเขาพร้อมที่จะฝังร่างของจักรพรรดิในที่ซ่อนและหลบหนีจากฉากโดยใช้ทักษะการแกะสลักการเดินทางทุกนาที
'สิ่งของในตำนานบางชิ้นจะสูญหายไปตลอดกาลหากฉันไม่รับไป'
ค่อนข้างเป็นธรรมชาติ วีดถูกครอบงำด้วยความโลภในขณะที่เขามองดูสมบัติของจักรพรรดิ
แต่ในขณะที่เขากำลังมองหาโอกาสที่จะโจมตีจักรพรรดิไกอาร์จากด้านหลัง
เมย์ล่อนก็เข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว
“คุณวีด คุณจะให้สัมภาษณ์กับ KMC
Media ในภายหลังใช่ไหม”
“…”
ทันทีที่เขาได้ยินคำว่า 'KMC
Media' เขาก็รู้สึกตัวทันที
'ตอนนี้ฉันกำลังออนแอร์ ออกอากาศ ผู้ชมอย่างน้อยหนึ่งร้อยล้านคนกำลังดูสิ่งที่ฉันทำผ่านการออกอากาศ ถึงกระนั้น… แม้ว่าตอนนี้ฉันจะถูกด่า
แต่เมื่อฉันได้อุปกรณ์เหล่านั้นแล้ว ฉันก็สามารถใช้มันได้ตลอดไป…'
แม้กระทั่งหลังจากที่วีดถูกเตือนถึงสายตาที่จับจ้องของสถานีออกอากาศหลายแห่ง
ชีวิตของจักรพรรดิไกอาร์ก็ยังตกอยู่ในอันตรายอย่างร้ายแรง
แต่คราวนี้
ขณะที่วีดกำลังจะขายความรู้สึกมีศีลธรรมเพื่อแลกกับอุปกรณ์ในตำนาน
ไพธอนก็เปิดปากของเขา
“อย่างไรก็ตาม
ดาบใหญ่เล่มนี้มีไว้ใช้เองหรือ ฝ่าบาท”
ไพธอนชี้ไปทางดาบที่ใหญ่ที่สุดในกองอาวุธเล็กๆ
ของจักรพรรดิ ไกอาร์ยิ้มและพยักหน้า
“ข้าเรียนรู้ที่จะควงมันเล็กน้อย
เหมือนกับเป็นงานอดิเรก”
ในที่สุด
สมองของวีดที่กลายเป็นอัมพาตเพราะความโลภในสมบัติเริ่มทำงานอีกครั้ง
'ถูกต้อง จักรพรรดิไกฮาร์เป็นปรมาจารย์นักดาบ...
เช่นเดียวกับซาฮับ'
อันที่จริง มีบันทึกที่กล่าวว่าไกอาร์เคยเชี่ยวชาญเทคนิคการใช้ดาบมาก่อน
แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานแล้วก็ตาม ไพธอนพูดกับจักรพรรดิราวกับกำลังท้าทายเขา
“งั้นข้าถือว่าท่านจัดการดาบเล่มนี้ได้ดีหรือไม่?”
“ข้าทำไม่ได้”
"อะไรนะ?"
“จริงสิ ข้าเคยเหวี่ยงดาบเล่มนี้บ่อยมากในอดีต
แต่ความแข็งแกร่งของข้าลดลงในขณะที่ข้าเลี้ยงดูลูกๆ ของข้า”
บทลงโทษของทักษะประติมากรรมประทานชีพ:
ผู้ใช้จะอ่อนแอลงเมื่อเลเวลของเขาลดลง จักรพรรดิไกอาร์เคยเป็นนักดาบที่โดดเด่นมาก่อน
แต่พลังของเขาก็อ่อนลงแม้ว่าเทคนิคของเขาจะยังเชี่ยวชาญอยู่ก็ตาม แต่ตอนนี้จักรพรรดิถูกล้อมรอบด้วยบารากส์มหึมาที่กระพริบตาขนาดมหึมาอย่างช้าๆ ในขณะที่โอกาสที่วีดจะประสบความสำเร็จในการสังหารจักรพรรดิโดยใช้ดาบโลอาของเขานั้นค่อนข้างสูง
การตอบโต้ที่เขาจะต้องเผชิญหลังจากการฆาตกรรมนั้นเป็นปัญหาอย่างมาก
'น่าเสียดายจัง...'
ถึงแม้ว่าแทบจะไม่ได้ลงมือ
ในที่สุดวีดก็กลับมาควบคุมเหตุผลที่ทำให้เขาตาบอดด้วยไอเทมในตำนานและถอยออกมา
“งั้นเรามาเริ่มล่ากันเลย”
"ตกลง!"
ด้วยการที่จักรพรรดิไกฮาร์เข้าร่วมกับพวกเขา
วีดและสมาชิกในปาร์ตี้ของเขาได้หยุดการเตรียมการที่เทอะทะทั้งหมดที่พวกเขาทำมาจนถึงตอนนี้ แผนแรกของพวกเขาคือการเหวี่ยงแหเหล็กข้ามทะเลโดยหวังว่าจะขัดขวางการเคลื่อนไหวของโปรัทส์บางส่วน
และพยายามซื้อเวลาโดยใช้ประติมากรรมมหาภัยพิบัติและทักษะอื่นๆ ขณะล่าโปรัทส์ตัวหลักๆโดยตรง เมื่อพิจารณาถึงพลังชีวิตที่มีพลังอย่างเหลือเชื่อของมอนสเตอร์ทะเลและนิสัยการซ่อนตัวอยู่ใต้ทะเลลึกเมื่อรู้สึกว่าถูกคุกคาม
มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่หลังจากที่กองทัพประติมากรรมสลักชีพที่รับใช้จักรพรรดิไกอาร์มาถึง
พวกเขาก็เปลี่ยนแผนไปสู่การต่อสู้แบบตัวต่อตัว
เหล่าประติมากรรมสลักชีพจำนวนมากปรากฏขึ้นอย่างต่อเนื่องแม้ในวันที่มีการต่อสู้ ในหมู่พวกเขา วีดชี้ไปที่มอนสเตอร์ขนาดมหึมาที่ทำจากหิมะสีขาวบริสุทธิ์
"นู้นคืออะไร?"
“พวกเขาเป็นตุ๊กตาหิมะ ข้าทำเพื่อลูกสาวของข้า”
"…เข้าใจแล้ว ท่านกำลังพูดว่าพวกเขาสามารถ… เคลื่อนไหวได้?”
"ใช่ พวกเขาเดินเตร่ไปทั่วดินแดนของอาณาจักรทุกฤดูหนาว”
ความสูงของตุ๊กตาหิมะคนหนึ่งที่มีไม้กวาดนั้นไม่ต่ำกว่า
180
เมตร ด้วยลมหายใจที่หนาวเหน็บแต่ละครั้ง
พวกมันส่งลมกระโชกแรงอันน่าสยดสยอง ทำให้ต้นไม้และพื้นดินโดยรอบกลายเป็นน้ำแข็ง การมองเห็นมอนสเตอร์มนุษย์หิมะที่เข้าใกล้ด้วยเสียงฝีเท้าอันดังสนั่นอาจทำให้เด็กมีอาการนอนไม่หลับจากความตื่นตระหนกหลายคืน ด้วยขนาดประติมากรรมของจักรพรรดิสามารถเหยียบย่ำความไร้เดียงสาแห่งวัยเด็กลงเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยได้อย่างเวทนา
“ลูกสาวของท่านต้องชอบพวกเขามากแน่ๆ”
“โอ้ เธอรักพวกเขา ข้าได้ยินมาว่าตั้งแต่เธอเห็นตุ๊กตาหิมะพวกนั้น
เธอก็เริ่มกินอาหารของเธอโดยไม่บ่น และถึงกับเลิกโวยวายอีก”
“แน่นอน เธอต้องทำแบบนั้นอยู่แล้ว”
กองทัพประติมากรรมที่จักรพรรดิไกอาร์เรียกตัวมายืนอยู่ตามแนวชายฝั่ง ส่วนหลักของมันประกอบด้วยทหารจระเข้ที่มีลักษณะคล้ายกับจระเข้ไนล์
แต่สามารถเห็นเผ่าพันธุ์วิหคต่าง ๆ ได้เช่นกัน สิ่งที่น่าเกรงขามที่สุดคือประติมากรรมสลักชีพขนาดมหึมาที่แกะสลักจากโลหะ
ไม้ น้ำ หรือไฟ
ยักษ์เหล็กที่มีร่างกายเปล่งประกาย
“ที่นี่มีพวกตัวใหญ่ๆมากมาย”
“ยิ่งใหญ่โต ยิ่งดูน่ารัก จริงไหม? พวกตัวเล็กๆนั้นดูอึมครึมกว่า”
กองทัพประติมากรรมขนาด 100,
200 และ 300 เมตร — เมื่อสิ่งมีชีวิตเหล่านี้เดินไปข้างหน้า
กองทัพมนุษย์ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมจำนนโดยไม่ได้ต่อสู้ด้วยซ้ำ
(ยังมีต่อพาร์ท 2…)
ผู้แปล :
แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล
Editor : แอดชิน เพจ
เราอ่านนิยายแปล
เล่ม
50 บทที่ 4 :
เพื่อทะเลที่สวยงามแห่งนี้ พาร์ท 2 แปลโดย แอดชิน เพจ
เราอ่านนิยายแปล
'นี่คือวิธีที่เขารวมทวีปเวอร์เซลล์เข้าด้วยกัน'
ไม่นานหน่วยของบารากส์ที่เฝ้าดูทะเลอันไกลโพ้นรายงานว่ามอนสเตอร์ทะเลกำลังพุ่งเข้ามาหาพวกเขา
“งั้นเรามาเริ่มกันเลย”
"ขอรับ นายท่าน! ส่งมนุษย์หิมะ!”
กองทัพมนุษย์หิมะเริ่มเดินทัพสู่มหาสมุทร หน้าที่ของพวกเขาคือรักษาตำแหน่งของพวกเขาในโซนปะการังและตั้งกำแพงน้ำแข็งเพื่อกันโปรัทส์ออกไป
“ด้วยวิธีนี้ เราจะสามารถหยุดโปรัทส์ทั้งหมดที่ไม่สามารถบินได้”
“ใช่ ไปที่ส่วนต่อไปของแผนกันเถอะ”
แผนการต่อสู้นี้ซึ่งคำนึงถึงลักษณะของประติมากรรมสลักชีพประเภทต่างๆ
ได้รับการคิดค้นโดยวีด:
ให้มนุษย์หิมะแช่แข็งทะเลที่อยู่ห่างไกลให้กลายเป็นภูเขาน้ำแข็ง ทิ้งเส้นทางแคบๆ
ราวกับหุบเขาผ่านน้ำแข็ง และจัดกองกำลังทหารประติมากรรม
ใกล้กับภูเขาน้ำแข็งเหล่านี้ รวมถึง กองทัพพี่เข้เพื่อไล่ล่าโปรัทส์ที่แหวกว่ายผ่านหุบเขา
“ข้าคิดว่าบารากส์จะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดในการต่อสู้กับโปรัทส์ยักษ์เหล่านั้นหรือไม่”
"แน่นอนครับ"
วีดและเพื่อนๆ
ของเขาปีนขึ้นไปบนหลังของบารากส์พร้อมกับจักรพรรดิไกอาร์ ขี่สัตว์ร้ายที่มีปีกกว้างใหญ่บินข้ามทะเลด้วยความเร็วที่น่ากลัว พวกเขาพบศัตรูของพวกเขาอยู่ไกลเกินกว่าทะเลปะการังสีมรกต
“เป้าหมายอยู่ในระยะการมองเห็น!”
งูทะเลยักษ์มีปีกชื่อโปรัทส์ยักษ์ กำลังทะยานข้ามท้องฟ้า มอนสเตอร์ที่บินได้เพียงลำพังมีจำนวนมากกว่าหนึ่งร้อยตัว ภาพเบื้องหน้าของกองทัพโปรัทส์ยักษ์ นั้นช่างยิ่งใหญ่
ทะเลเองก็เต็มไปด้วยโปรัทส์สีขาวสีเงิน ฝูงมอนสเตอร์จำนวนนับไม่ถ้วนกำลังว่ายน้ำและกระโดดออกจากพื้นผิวด้วยความตื่นเต้นสองสามเมตร
วีดใช้ราชสีห์คำราม
“พวกเราเริ่มการล่า!”
ทันทีที่บารากส์เข้ามาใกล้มากพอที่โปรัทส์จะอยู่ในระยะ
พวกมันก็พ่นลมหายใจแห่งเปลวเพลิงออกมาพร้อมกัน ไฟลุกโชนแผ่ขยายไปทั่วท้องฟ้า
– กร๊ากกกกกกก!!
โปรัทส์ยักษ์ กระจัดกระจายไปทุกทิศทางเพื่อหลบการโจมตี
แต่ประมาณ 15 ตัวถูกไฟดูดกลืนและล้มลง อย่างไรก็ตาม แม้แต่สิ่งที่ตกลงไปในทะเลก็ไม่ได้ถูกฆ่าตายอย่างสมบูรณ์
และในไม่ช้าพวกมันก็ลุกขึ้นจากพื้นผิวอีกครั้ง ความแข็งแกร่งของพวกมันไม่มีอะไรต้องเย้ยหยัน
ดังที่เห็นได้จากความสามารถในการทำลายล้างและกลืนกินมหาสมุทรทั้งหมด ทุกตัวเป็นมอนสเตอร์ระดับบอสที่มีพลังเหนือกว่ามังกรกระดูก พลังชีวิตสำรองอันมหาศาลของพวกมัน ซึ่งเป็นลักษณะเฉพาะของมอนสเตอร์ทะเลยักษ์
ทำให้พวกมันยืนหยัดได้เป็นพิเศษเช่นกัน
- พวกมันกำลังมา!
มีความไม่แน่นอนเกิดขึ้นในหมู่บารากส์
แต่พวกมันอยู่ภายใต้คำสั่งของวีด นักสู้ผู้มากประสบการณ์ผู้ผ่านทั้งนรกและสมรภูมิสุดโหด
“เราจะไม่ต่อสู้กับพวกมันในการโจมตีซึ่งหน้า ขึ้นไปบนที่สูง!”
ตามคำสั่งของวีด บารากส์ทั้งหมดก็ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า โปรัทส์ยักษ์ไล่ตามพวกเขาทันทีและเริ่มการต่อสู้แบบดุเดือด
“หน่วยที่ 2 เลี้ยวขวา!”
บารากส์ 6 ตัว เปลี่ยนทิศทางไปทางขวาเป็นแนวโค้งขนาดใหญ่
“หน่วยที่ 3 ทางซ้าย และหน่วยที่ 4 ถอยกลับใน
5 วินาที”
กลุ่มของบารากส์กระจายออกไปในอากาศตามคำสั่งของวีด เนื่องจากเหล่าประติมากรรมสลักชีพล้วนมีสติปัญญาในระดับปานกลาง พวกมันจึงไม่มีปัญหาใดๆ
ในการปฏิบัติตามคำสั่ง ยิ่งไปกว่านั้น ความเป็นผู้นำและบารมีที่ท่วมท้นของวีดสามารถกระตุ้นการเชื่อฟังอย่างสมบูรณ์แม้กระทั่งจากทหารที่ถืออาวุธของพวกเขาเป็นครั้งแรก
และอาชีพของเขาในฐานะประติมากรทำให้บารากส์รู้สึกคุ้นเคยกับเขามากขึ้นและใกล้ชิดกับเขาอย่างรวดเร็ว
- มันไม่มีประโยชน์ที่จะหนีจากเรา เราจะฆ่าพวกแกทั้งหมด!
– คู คึคึคึคึคึคึ!!
โปรัทส์มีความตะกละตะกลามและปรารถนาจะฆ่าอย่างแรงกล้า
ไล่ตาม บารากส์ที่กระจัดกระจายแต่ไม่ได้ถูกแบ่งออกเป็นกลุ่มเล็กๆ
อย่างมีประสิทธิภาพ โปรัทส์กว่าห้าสิบตัวบินตามหน่วยที่
2 ซึ่งแยกตัวออกจากกลุ่มหลักก่อน
และกองกำลังของพวกเขายังคงกระจัดกระจายไปจนกระทั่งโปรัทส์สามและห้าตัวเท่านั้นที่ไล่ตามหน่วยหลักและหน่วยที่
5 ตามลำดับ
"ตอบโต้!"
ภายใต้คำสั่งของวีด พวกบารากส์กลับตัวกลางอากาศ โดยใช้ประโยชน์จากจำนวนที่มากขึ้น พวกเขาเข้าไปพัวพันกับศัตรู ปล่อยพายุเพลิงออกมาอย่างรวดเร็ว บารากส์และโปรัทส์จมกรงเล็บของพวกมันลึกเข้าไปในร่างกายของกันและกันขณะพ่นไฟและพิษ เนื่องจากบารากส์แข็งแกร่งกว่ามากในการต่อสู้แบบตัวต่อตัว
ด้วยความได้เปรียบของรูปแบบ พวกเขาจึงสามารถเอาชนะศัตรูได้
“พวกเราก็เข้าไปแจมด้วยสิ”
วีดดึงดาบโลอาออกมาแล้วพุ่งไปข้างหน้า หลังจากก้าวขึ้นไปในอากาศสองสามก้าวด้วยการกระโดดบนอุ้งเท้าหน้าก่อนแล้วขึ้นไปบนปีกของบารากส์
ในที่สุดเขาก็ตกลงบนหัวของโปรัทส์ วีดฟาดไปที่หัวของมอนสเตอร์ด้วยดาบโลอา
|
<
คุณได้โจมตีโปรัทส์ยักษ์ คุณได้สร้างความเสียหาย
29,291 หน่วยต่อพลังชีวิตของมัน! |
|
ความสามารถของดาบโลอา
ในการสร้างความเสียหายสามเท่าต่อมอนสเตอร์ขนาดใหญ่ |
|
พลังชีวิตสูงสุดของศัตรูลดลงบางส่วน |
|
คริติคอล! |
|
ความสามารถในการป้องกันของโปรัทส์ยักษ์ลดลง > |
ดาบโลอามีค่าโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อล่ามอนสเตอร์ขนาดใหญ่ การเปลี่ยนอุปกรณ์สวมใส่ เช่น หมวกและถุงมือไปเป็นอุปกรณ์ที่มีส่วนทำให้เกิดความสามารถในการโจมตีก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เกิดความเสียหายเพิ่มขึ้น
- มนุษย์อวดดี! เจ้าไม่สามารถทำให้ข้ารู้สึกเจ็บปวดด้วยการโจมตีเช่นนี้
เช่นเดียวกับมอนสเตอร์ระดับบอสโปรัทส์ยักษ์เริ่มพูดกับวีดในภาษามนุษย์
“ทุกคนชอบพูดให้ใหญ่ในตอนแรก
แต่ในที่สุดพวกเขาก็เรียนรู้ที่จะประพฤติตนหลังจากถูกทุบตี”
การโจมตีอีกครั้งจากวีดได้โจมตีตรงจุดเดียวกับที่เพิ่งถูกโจมตี แม้ว่ามันจะเป็นทักษะที่ถูกกล่าวขานที่มีชื่อว่า “การโจมตีจุดเดียว”
แต่ในความเป็นจริง มันหมายถึงการตีจุดเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า
|
<
คุณได้ทำการโจมตีคริติคอล สร้างความเสียหายเพิ่มเติม
38% |
|
ความสามารถในการป้องกันของโปรัทส์ยักษ์ลดลง > |
|
<
คุณได้ทำการโจมตีคริติคอล สร้างความเสียหายเพิ่มเติม
92% |
|
ความสามารถในการป้องกันของโปรัทส์ยักษ์ลดลง > |
|
<
คุณได้ทำการโจมตีคริติคอล สร้างความเสียหายเพิ่มเติม
145% |
|
ความสามารถในการป้องกันของโปรัทส์ยักษ์ลดลง > |
|
<
คุณได้ทำการโจมตีคริติคอล สร้างความเสียหายเพิ่มเติม
198% |
|
ความสามารถในการป้องกันของโปรัทส์ยักษ์ลดลง > |
– คุโฮกกกกกกกกกกกกกก!!
ไม่เคยมีมอนสเตอร์ตัวใดที่เคยอยู่ภายใต้ทักษะการโจมตีแบบโฟกัสจุดเดียวและรอดโดยไม่ได้รับอันตราย เมื่อรวมกับเอฟเฟกต์พิเศษของดาบโลอาที่ทำให้พลังป้องกันของมอนสเตอร์อ่อนแอลงเมื่อเกิดการโจมตีคริติคอล
ความเสียหายสะสมทั้งหมดก็เกินขนาดมหาศาล
– กูทนไม่ไหวแล้ว ไอ้พวกหนอนแมลง!
โปรัทส์ยักษ์พยายามที่จะสลัดวีดออกจากหัว
แต่เขาไม่ยอมขยับแม้แต่นิ้วเดียว พวกยักษ์อาจแกว่งแขนไปรอบๆ เพื่อกำจัดวีดได้
แต่วิธีโจมตีส่วนใหญ่ของโปรัทส์นั้นไร้ประโยชน์สำหรับบุคคลที่ยืนอยู่บนหัวของมัน
นอกจากนี้โปรัทส์ยักษ์ยังได้รับความเสียหายจากกรงเล็บและจะงอยปากของบารากส์ซึ่งโจมตีมันจากด้านหน้าด้วยความเสียหายที่วีดทำไว้บนศีรษะของมัน แม้จะมีพลังชีวิตที่ยิ่งใหญ่ของมอนสเตอร์ทะเลยักษ์ มันก็ไม่สามารถต้านทานการโจมตีที่ประสานกันเช่นนี้ได้เป็นเวลานาน
– แกจะต้องเสียใจ มนุษย์!
โปรัทส์ยักษ์ผลักบาร้ากส์ออกไปและสูดหายใจเข้าลึก
ๆ มันกำลังเตรียมการโจมตีด้วยลมหายใจ
ซึ่งเป็นลักษณะการโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดของสิ่งมีชีวิตขนาดยักษ์
– ข้าจะให้เจ้าชดใช้สำหรับการโจมตีข้าเช่นนี้!
ไม่สนใจกับสิ่งที่มันทำ วีดเอาแต่โจมตีที่ด้านหลังศีรษะของเจ้ามอนสเตอร์ ตราบใดที่เขารักษาตำแหน่งไว้ เขาก็ไม่ต้องกังวลว่าจะถูกลมหายใจกระทบ
|
<
คุณได้ทำการโจมตีคริติคอล สร้างความเสียหายเพิ่มเติม
413% ความสามารถในการป้องกันของโปรัทส์ยักษ์ลดลง > |
ถึงกระนั้น มอนสเตอร์ทะเลขนาดยักษ์ก็ไม่ได้ถูกฆ่าง่ายนัก ปากของโปรัทส์ยักษ์เต็มไปด้วยความร้อนแรง
- นี่คือจุดจบ
มอนสเตอร์งูทะเลยักษ์พลิกร่างอันยิ่งใหญ่ของมันกลางอากาศและเริ่มดำน้ำลึก มันดำผุดขึ้นและลงอย่างกะทันหัน ซ้ำแล้วซ้ำอีก
ราวกับทำการแสดงผาดโผนกลางอากาศ
– ออกไปจากร่างของข้าเดี๋ยวนี้!
วีดจับเสาอากาศบนหัวเจ้ามอนสเตอร์ไว้อย่างเหนียวแน่น
ขณะที่ฉีกพลังชีวิตที่เหลืออยู่ของโปรัทส์ยักษ์ออกไปเรื่อย ๆ
โดยโจมตีทุกครั้งที่มีโอกาส
“กระจายออกไปและโจมตีประสานที่จุดเดียวกัน!”
ในระหว่างนี้ เพล
ซึ่งมีบทบาทเป็นผู้บัญชาการกองหนุน ได้ดำเนินการกองกำลังที่เหลือของบาร้ากส์
“เคลื่อนที่ความเร็วสูง! เราจะหนีจากการไล่ล่ากองกำลังศัตรู”
พวกเขาหันเหความสนใจของโปรัทส์ยักษ์ตัวอื่นๆ
เพื่อที่พวกมันจะได้ไม่ต้องสนใจวีด
“ศรหมู่!”
ลูกธนูที่ดูเหมือนแสงวาบวับจากเพลพุ่งทะลุท้องฟ้า
“ขยายอาณาเขตเพลิง!”
การโจมตีด้วยเวทย์มนตร์ของโรมูนะระเบิดอย่างยอดเยี่ยมในอากาศเช่นกัน
แม้ว่าพลังของพวกเขาจะไม่แข็งแกร่งเป็นพิเศษ เนื่องจากโปรัทส์ยักษ์อ่อนแอเป็นพิเศษต่อไฟ
แม้แต่คาถาที่ค่อนข้างอ่อนแอของเธอก็ใช้ได้ดีกับพวกมัน มอนสตเตอร์ก็บิดตัวไปมาด้วยความเจ็บปวดแม้ว่าความเสียหายจริงที่เกิดขึ้นกับพลังชีวิตของพวกเขาจะน้อยกว่า
0.1 เปอร์เซ็นต์
“เฮอะ น่าสนุกจัง!”
“มาจบการต่อสู้นี้กันเถอะ!”
ไพธอนและซีซั่นแครป ทั้งคู่ต่างก็ขี่บาร้ากส์คนละตัว
ปะทะเข้ากับร่างของโปรัทส์ยักษ์ พวกเขากำลังเลียนแบบรูปแบบการต่อสู้ของอัศวินมังกร
แม้ว่าพวกเขาจะไม่กล้าปีนขึ้นไปบนหลังโปรัทส์ที่มีปีกโดยตรงเหมือนที่วีดทำ เมื่อดูการต่อสู้ของเขา พวกเขาตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะยึดติดกับร่างที่ดิ้นไปมาอย่างบ้าคลั่งของโปรัทส์ยักษ์
'ฉันอยากจะเทียบความแข็งแกร่งของฉันกับมันในการต่อสู้แบบซึ่งหน้า การโจมตีแบบนี้… อืม นั่นคือเหตุผลที่วีดแข็งแกร่งมาก
เพราะเขาใช้ความสามารถทั้งหมดของเขาอย่างเต็มที่ในการต่อสู้? เขาเป็นนักรบโดยกำเนิดอย่างแท้จริง'
'เขาไม่ใช่แค่อาศัยทักษะเท่านั้น
แต่เขายังลงมือตามสัญชาตญาณ ร่างกายของเขากำลังค้นหาศัตรูด้วยความตั้งใจของมันเอง'
ไพธอนและซีซั่นแครปค่อนข้างประทับใจในความกล้าหาญของวีด การต่อสู้บนที่สูงเพียงลำพังต้องใช้ความกล้าหาญอย่างมาก
แต่วีดก็ทำอย่างแม่นยำในขณะที่ยืนอยู่บนหัวของมอนสเตอร์ระดับบอส
'บางทีความบ้าและความกล้าหาญอาจเป็นความลับเบื้องหลังความนิยมของเขา'
'แน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำ แต่ผู้บังคับบัญชาไม่ควรกลัวที่จะกระโจนเข้าสู่ตำแหน่งที่อันตราย
เพื่อนำการต่อสู้ไปสู่ชัยชนะ'
ในขณะนั้น
ทั้งคู่ได้ยินสิ่งที่วีดตะโกนเสียงดังขณะที่เขาโจมตีมอนสเตอร์
"ไอเท็ม! ค่าประสบการณ์! เลเวล! แต้มทักษะ! ส่งพวกมันมาให้หมดก่อนที่เจ้าจะตาย
เจ้ามอนสเตอร์!”
“…”
“…”
ทันใดนั้นเขาก็ดูเหมือนหัวหน้าบริษัทที่ชั่วร้ายซึ่งเต็มไปด้วยความโลภมากกว่าที่จะเป็นผู้บัญชาการกองทัพใหญ่
พวกเขาเริ่มรู้สึกเสียใจกับโปรัทส์ยักษ์ที่ถูกทุบตีโดยเขา ในที่สุด มอนสเตอร์ก็พบกับจุดจบของมัน ในขณะที่ดาบโลอาที่วีดถืออยู่ก็ฟาดไปที่หัวของมันอย่างไม่ลดละ
|
<
ผู้รุกรานปะการังวูลฮอฟ โปรัทส์ยักษ์ที่ดุร้ายได้เข้าสู่ห้วงนิทราอันเป็นนิรันดร์ > |
แม้ว่ามันจะเป็นเพียงมอนสเตอร์ตัวเดียว
แต่เนื่องจากวีดมีเลเวลสูงจึงได้รับหน้าต่างข้อความแยกต่างหากที่แจ้งการตายของมัน
|
<
เลเวลของคุณเพิ่มขึ้น |
|
ความชำนาญทักษะดาบเพิ่มขึ้น |
|
เนื่องจากความสำเร็จที่โดดเด่นของคุณในการต่อสู้
ชื่อเสียงจึงเพิ่มขึ้น 1,980 |
|
ค่าความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้น
2 |
|
ค่าพลังกายสูงสุดเพิ่มขึ้น
100 > |
|
<
คุณได้รับหนังของโปรัทส์ยักษ์แล้ว> |
|
<
คุณได้รับหัวใจของโปรัทส์ยักษ์แล้ว> |
|
<
คุณได้รับคริสตัลมานาชั้น 1 แล้ว> |
*กวาด!* *กวาด!*
ไอเทมที่ดรอปทั้งหมดถูกยึดไปด้วยความเร็วราวสายฟ้า ไอเท็มที่ปรากฏขึ้นหลังจากร่างของโปรัทส์ยักษ์กลายเป็นสีเทาหายไปอย่างสิ้นเชิงในทันทีที่มือของวีดส่งผ่านมันไปราวกับมีเวทมนตร์ เมื่อพูดถึงการลูทไอเท็มจากการต่อสู้ ในรอยัลโร้ดนี้
ไม่มีใครเทียบเคียงวีดได้อีกแล้ว
“แบบนี้ก็ไม่เลวนะ”
เขาถูกรายล้อมไปด้วยมอนสเตอร์ระดับบอสกว่าร้อยตัว
—
กล่าวอีกนัยหนึ่ง สนามรบเต็มไปด้วยเหยื่อที่รอการเก็บเกี่ยวโดยวีด
วีดกางแขนออกกว้าง
ขณะนี้เขากำลังดิ่งลงสู่ทะเลด้วยความเร็วที่ร้ายแรง
พร้อมกับซากศพของโปรัทส์ยักษ์ที่เขาเคยขี่เมื่อสักครู่นี้
“คุณวีด!”
เพลเห็นเขา
แต่เขาไม่สามารถมาช่วยเขาได้ในขณะที่บาร้ากส์ทั้งหมดอยู่ในสนามรบ
ซึ่งจำนวนนั้นไม่เพียงพอเหมือนเดิม จากระดับความสูงที่สูงเช่นนี้
ความเสียหายต่อร่างกายของวีดจะมีความสำคัญแม้ว่าเขาจะตกลงไปในน้ำก็ตาม
– กัว!!
– กึ๋ย!!
ท้องทะเลเต็มไปด้วยโปรัทส์ตัวเล็ก ๆ
ที่กินอะไรก็ได้โดยอ้าปากกว้าง
ควับ ควับ!
วีดเปลี่ยนอุปกรณ์หลายชิ้นที่เขาสวมด้วยเซ็ทของบัลข่าน
เดมอฟ เกือบจะเร็วพอๆ กับการฟันดาบของเขา ทันทีหลังจากนั้น เขาวางมือบนศีรษะของร่างที่ตกลงมาของโปรัทส์ยักษ์
“จงกลับคืนสู่ผืนดินที่เจ้าเคยเหยียบย่ำ ที่ซึ่งความมืดเข้าปกคลุม แผ่นดินที่ดำมืดและเสื่อมทราม จารึกบัญญัติแห่งความมืดอันเป็นนิรันดร์สู่ก้นบึ้งแห่งใจของทุกสิ่งมีชีวิต ปลุกชีพอันเดด!”
ร่างกายของโปรัทส์ยักษ์เริ่มค่อยๆ
กลายเป็นสีดำ และไม่นานเนื้อของมันก็ลอกออก เผยให้เห็นกระดูกที่อยู่ข้างใต้: ศพของมอนสเตอร์ล้มลงกลายเป็นเพียงโครงกระดูก! และเมื่อพื้นผิวของทะเลเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ กระดูกก็กลายเป็นสีดำ
และมีแสงแวบ ๆ ปรากฏขึ้นที่เบ้าตากลวง
วีดได้เปลี่ยนค่าสถานะศิลปะของเขาทั้งหมดเป็นภูมิปัญญาโดยใช้ทักษะประติมากรรมวินาศก่อนการต่อสู้จะเกิดขึ้น ดังนั้นด้วยความช่วยเหลือของอุปกรณ์สวมใส่ที่มีค่าและค่าสถานะที่ได้รับการเปลี่ยนแปลง
เขาจึงสามารถร่ายคาถาอัญเชิญอันเดดกับมอนสเตอร์ระดับบอสได้สำเร็จ
– ข้า… ข้ากลับมาจากความตายแล้ว
“เจ้ายินดีจะเชื่อฟังข้าไหม”
– ข้า… แต่ว่านั่น…
โปรัทส์ยักษ์ส่ายหัว สมกับเป็นมอนสเตอร์ระดับบอส
มันจึงเก็บความทรงจำและความตระหนักในตนเองไว้บางส่วน
และไม่ปฏิบัติตามคำสั่งของคนที่เพิ่งฆ่ามันอย่างง่ายดาย จากท้องฟ้าสู่ท้องทะเล วีดและโปรัทส์ยักษ์ที่ฟื้นคืนชีพขึ้นมาในร่างอันเดดกำลังดิ่งลงมาด้วยความเร็วสูงสุดจนน่าหวาดหวั่น
“เจ้าจงเชื่อฟังข้า”
|
<
ทักษะเนโครแมนเซอร์ เวทคุมวิญญาณที่ผนึกอยู่ในเสื้อคลุมของลอร์ดแห่งนรกได้ถูกนำมาใช้ |
|
ความกลัวและความเจ็บปวดที่ทนไม่ได้ที่เผาไหม้ในจิตวิญญาณทำให้บุคคลผู้นั้นมีอันเดธที่ทรงพลังเป็นลูกน้องของเขา > |
– กรี๊สสสสสสสสสสสสส!!
โครงกระดูกโปรัทส์ยักษ์กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
“ทำตามคำสั่งของข้า ด้วยวิธีนี้เจ้าจะสามารถบรรลุความรุ่งโรจน์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดได้”
ด้วยความบารมีและความเป็นผู้นำของวีดที่นำมาใช้กับทักษะเนโครแมนเซอร์
ในไม่ช้าโปรัทส์ยักษ์ก็ยอมจำนน มันเป็นช่วงเวลาแห่งการเกิดใหม่ในฐานะโปรัทส์กระดูกโดยทิ้งชีวิตในอดีตทั้งหมดให้ถูกลืมเลือน
– ถวายเกียรติแด่นายท่านที่มอบชีวิตอันเป็นนิรันดร์นี้แก่ข้า
"ไม่เป็นไร เรารีบกลับกันก่อนเถอะ”
ตามคำสั่งของวีด โปรัทส์กระดูกกางปีกโครงกระดูกของมัน บนหัวของ โปรัทส์กระดูกที่กำลังพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างโกรธจัดอีกครั้ง
วีดลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางสั่งการ
– กร้ากกก!!
– นี่คือท้องฟ้าของอาณาจักรอาเพ่น จงกลับไปยังที่ที่พวกเจ้าจากมาซะ เจ้าพวกสัตว์ประหลาด!
– เราต่อสู้เพื่อปกป้องดินแดนแห่งนี้!
บาร้ากส์ที่ชาญฉลาดและโปรัทส์ยักษ์ที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ถูกเชื่อมโยงเข้าด้วยกันในการต่อสู้ที่ดุเดือดกลางอากาศ ลมหายใจแห่งไฟพุ่งทะลุเข้ามา ทำให้ท้องฟ้าเป็นสีแดง และมอนสเตอร์เหล่านั้นก็เข้าไปพัวพันกับกลุ่มคนสองสามคน
จมูกของพวกมันกัดและกรงเล็บของพวกมันก็ขีดข่วน
สนามรบที่ยิ่งใหญ่กระจัดกระจายไปด้วยมอนสเตอร์ระดับบอสที่ปะปนกัน!
วีดตรวจสอบสถานะของเพื่อนของเขาก่อน พวกที่ขี่หลังบาร้ากส์ยังคงไม่เป็นอันตราย เหล่ามนุษย์หิมะยังสามารถสกัดกั้นโปรัทส์ที่รุมเร้าด้วยการสร้างโซนน้ำแข็งในทะเล
'ยังคงดูเหมือนเดิม'
แม้จะมีความสามารถพิเศษของมนุษย์ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะหยุดยั้งโปรัทส์ที่เต็มไปทั่วทั้งทะเลอย่างไม่มีกำหนด หากการสู้รบกินเวลานานเกินไป ในที่สุดโปรัทส์ก็จะออกทางอ้อมและทำลายแนวปะการัง เป็นไปได้ว่าปะการังและสัตว์ทะเลอื่น ๆ
ถูกฆ่าตายในพื้นที่อื่นที่อยู่ห่างไกลจากสายตาของพวกเขา
'เราจะทำในสิ่งที่เราทำได้ในตอนนี้ แทนที่จะรอให้สถานการณ์มาบรรจบกันอย่างสมบูรณ์ เราจะต้องดำเนินการก่อน…
และจัดการกับผลที่ตามมา'
สายตาของวีดจับจ้องไปที่โปรัทส์ยักษ์สองสามตัวที่ตกลงมาในการต่อสู้กับพวกบาร้ากส์และตกลงไปในทะเล แม้ว่าจะมีเพียงสองหรือสามตัวเท่านั้น
แต่ก็หมายความว่าเพลและเพื่อนคนอื่นๆ ได้ใช้ความพยายามอย่างมากและสามารถกำจัดจำนวนของพวกมันได้แม้เพียงเล็กน้อย
วีดหยิบไม้เท้าของนักบุญผู้ล่วงลับออกมาและเหยียดมือขวาออก
“ปลุกชีพอันเดด!”
จากร่างของโปรัทส์ยักษ์ที่ตกตาย ชิ้นส่วนของเนื้อเริ่มหลุดออกมา ครึ่งหนึ่งของพวกมันถูกเปลี่ยนร่างเป็นอันเดดและพุ่งสูงขึ้นอีกครั้ง
แต่อีกครึ่งหนึ่ง—แม้ว่าวีดจะสามารถทำให้พวกมันกลายเป็นอันเดดได้เช่นกัน
— ตกลงไปในทะเลและหายไปในขณะที่กระดูกทั้งหมดแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
|
<
คุณได้เปลี่ยนโปรัทส์ยักษ์ให้กลายเป็นข้ารับใช้แห่งอันเดด เนื่องจากทักษะอัญเชิญอันเดดไม่เพียงพอ ระยะเวลาของคาถานี้คือ 33
นาที> |
ตอนนี้มีโปรัทส์กระดูกสามตัวอยู่ภายใต้คำสั่งของเขา
วีดยิ้มกว้าง
“ได้เวลาหาเงินแล้ว”
(ยังมีต่อพาร์ท 3…)
ผู้แปล :
แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล
Editor : แอดชิน เพจ
เราอ่านนิยายแปล
เล่ม
50 บทที่ 4 :
เพื่อทะเลที่สวยงามแห่งนี้ พาร์ท 3 แปลโดย แอดชิน เพจ
เราอ่านนิยายแปล
ชายฝั่งทางเหนือของเชลเจี้ยม
ด้วยทรายสีดำและแนวหินขรุขระ
ชายทะเลแห่งนี้จึงเป็นสถานที่ที่ไม่เป็นที่นิยมในอดีต
ปัจจุบันมีผู้เล่นมากกว่าหนึ่งล้านคนมารวมตัวกันที่นี่
ยืนอยู่ตามแนวชายฝั่งและสังเกตทะเล
“พวกเขาจะทำสำเร็จจริง ๆ เหรอ?”
“ฉันคงไม่มีความหวังถ้าเป็นคนอื่น
แต่มันคือคุณวีดที่เรากำลังพูดถึง การผจญภัยของเขาไม่เคยล้มเหลวมาก่อน”
"ถูกต้อง เรายินดีที่จะไว้วางใจและรอถ้าเป็นคุณวีด”
ผู้เล่นจากทั้งทางเหนือและทวีปกลางนั่งพูดคุยกัน โดยปกติจะมีพ่อค้าจากร้านค้าต่าง ๆ ขายอาหารเช่นไก่เสียบไม้
แต่เนื่องจากพวกเขาทั้งหมดได้ย้ายไปทุ่งการ์นาฟ สถานที่จึงเกือบจะเงียบ
คนที่ตัดสินใจเลื่อนการเข้าร่วมงานเทศกาลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเพื่อมารวมตัวกันที่ชายหาดแห่งนี้คือคนที่รักทะเลและทิวทัศน์ของธรรมชาติ
"คุณรู้อะไรไหม? พี่ชายของฉันบอกว่าคุณวีดได้ไปผจญภัยครั้งนี้เพื่อพวกเราแล้ว”
"เพื่อพวกเรา?"
"ใช่ เห็นได้ชัดว่านี่คือของขวัญของเขาสำหรับผู้เล่นในทวีปกลางทั้งหมด เพื่อแสดงให้เห็นว่าอาณาจักรอาเพ่นเต็มไปด้วยการผจญภัยที่สนุกสนานทุกวัน”
“คิดว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เหรอ?”
“เอาล่ะ
เราจะต้องจับตาดูต่อไปเพื่อให้แน่ใจ แต่ความจริงแล้ว คุณวีดไม่เคยทำให้ใครผิดหวัง ฉันได้ดูเขาผ่านการออกอากาศเท่านั้น แต่เธอไม่คิดว่าเขาค่อนข้างน่าเชื่อถือเหรอ?”
ความนิยมสูงอย่างผิดปกติของวีดทำให้เกิดข่าวลือเชิงบวกที่ไม่มีมูลและแพร่กระจายไปสู่สาธารณชน
– พวกเขาประสบความสำเร็จในการล่าโปรัทส์ยักษ์ตัวที่
14 แล้ว!
- ดูทะเลสิ ได้เกิดวังวนขนาดเล็กขึ้นและกำลังกลืนโปรัทส์ที่มีขนาดเล็กกว่าเข้าไป
– เพล ทาสต่อสู้! เขาชักคันธนูด้วยสุดกำลัง ลูกธนูพุ่งออกมาราวกับสายฟ้าแลบและกระทบกับดวงตาของโปรัทส์ยักษ์
ผู้เล่นสามารถรับชมการถ่ายทอดสดการผจญภัยของวีดได้แบบเรียลไทม์ผ่านลูกบอลคริสตัล หากการผจญภัยของวีดจบลงด้วยความสำเร็จ มันจะเปลี่ยนเส้นทางของประวัติศาสตร์! แม้ว่าจะมีเหตุการณ์ดังกล่าวแล้ว ในระหว่างที่ลัทธิเอ็มบินยูพ่ายแพ้
คราวนี้มันเกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงทางภูมิศาสตร์ของภูมิภาคที่เป็นไปได้ ปะการังวูลฮอฟที่มีภูมิประเทศที่น่าทึ่งซึ่งผู้คนสามารถมองเห็นได้ผ่านหน้าจอการออกอากาศเท่านั้น...
มีโอกาสที่มหาสมุทรที่สวยงามนั้นจะปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขาอีกครั้ง ผู้เล่นจำนวนมากได้รวมตัวกันและรอคอยอย่างมีความหวัง
วีดตัวเล็ก ๆ
ที่อยู่ในลูกบอลคริสตัลของพวกเขาพุ่งเข้าใส่แนวศัตรู บินไปบนหลังโปรัทส์กระดูก
“อะไรน่ะ เขากำลังทำอะไรอยู่? มันอันตรายมาก!”
"โว้ว! พวกเขากำลังใช้ท่าโจมตีลมหายใจ!”
“เห็นเมื่อกี้นั่นไหม? เขากระโดดลงจากโปรัทส์กระดูก!”
สายตาของวีดที่วิ่งผ่านทุ่งยาพิษและลมหายใจโดยไม่ลังเล
ทำให้หัวใจของผู้เล่นที่กำลังดูอยู่เต้นเร็วขึ้นด้วยความตื่นเต้น
"ว้าว…"
“อ่า การเคลื่อนไหวที่น่าตื่นเต้นเช่นนี้! มันบ้าไปแล้ว"
“นี่มันเกือบจะเหมือนในหนังเลยนะ
ว่าไหม?”
“มันยิ่งกว่าหนังเสียอีก ราวกับว่าเขามีหลายชีวิต”
ท่ามกลางการต่อสู้กลางอากาศที่สวยงาม
วีดที่อยู่บนหลังโปรัทส์กระดูกกำลังอาละวาดไปทั่วท้องฟ้า เขาเหวี่ยงดาบและยิงธนู และแม้กระทั่งขว้างสายฟ้าในบางครั้งโดยใช้หอกของมยุลในขณะที่เขาต่อสู้ในสนามรบ ในความเป็นจริง
มันเป็นภาพของเขาที่พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะโจมตีศัตรูครั้งสุดท้ายในสภาพบ้าคลั่งอันเนื่องมาจากความโลภในการลูทไอเท็มและการเพิ่มเลเวล
แต่สำหรับสายตาของผู้เล่นทั่วไป มันเป็นเพียงฉากที่ยอดเยี่ยม
- เหล่าอันเดดเอ๋ย จงฟังข้า ข้าคือแม่ทัพสูงสุดของกองทัพแห่งความมืด!
- ข้าเจอเจ้านายไม่ถูกคนจริงๆเร้ย
เฮ้อ เห็นได้ชัดเลยว่าข้าถูกลากไปเจอเรื่องยุ่งๆอีกแล้ว เลือดของปลามีปีกพวกนี้มีรสชาติที่แย่ที่สุด
แวน ฮอว์ก เดธไนท์ และโทริ แวมไพร์ลอร์ด
ก็ถูกอัญเชิญเช่นกัน
– แบบนี้แหละจะทำให้การถ่ายทอดสดออกมายอดเยี่ยม
แวนฮอว์กขี่หลังโปรัทส์กระดูกและเข้าร่วมการต่อสู้
ในขณะที่โทริร่ายเวทย์ลวงตาและเสน่ห์ที่ปกคลุมไปด้วยฝูงค้างคาว ในแง่ของความสามารถในการต่อสู้เท่านั้น
ทั้งสองไม่ได้ทรงพลังมากจนอาจเป็นภัยคุกคามร้ายแรงต่อโปรัทส์ยักษ์ แต่ความแข็งแกร่งของพวกเขาชัดเจนที่สุดเมื่อสั่งการกองทัพขนาดใหญ่หรือต่อสู้กับศัตรูที่เป็นมนุษย์ แม้จะมีข้อจำกัดในฐานะเดธไนท์และแวมไพร์ลอร์ด
พวกเขาก็สามารถซื้อเวลาได้ด้วยการเบี่ยงเบนความสนใจของพวกโปรัทส์ยักษ์
“นั่นมันกองทัพอากาศอันเดด”
“นี่มันเจ๋งมาก ฉันหวังว่าฉันจะมีการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่เช่นนั้น…”
เมื่อถึงเวลาจำกัดของทักษะปลุกชีพอันเดดใกล้เข้ามา
โปรัทส์กระดูกที่วีดฟื้นคืนชีพก็เริ่มหายไป เริ่มจากปลายปีกและหางของพวกมันค่อยๆ
กลายเป็นผงธุลี ถึงอย่างนั้น
วีดยังคงใช้ทักษะอัญเชิญอันเดดทุกครั้งที่โปรัทส์ยักษ์ถูกฆ่าตาย
วีด ซึ่งมีโปรัทส์กระดูกกว่ายี่สิบตนภายใต้คำสั่งของเขา
ต่อสู้ทางอากาศที่อันตรายถึงตาย!
เขาตะโกนออกมาโดยใช้ราชีห์คำราม
– มีสิ่งมีชีวิตที่สมควรได้รับความโกรธและความขุ่นเคืองของเจ้า โจมตีพวกที่ยังมีชีวิตอยู่!
– กร๊ากกก!!!
โปรัทส์กระดูกกระแทกร่างกายของตัวเองกับศัตรู
เต็มไปด้วยความเกลียดชังต่อพวกเดียวกันที่มีชีวิตอยู่
“อดทนไว้และกำจัดพวกมันให้หมด!”
เพลยังสร้างฉากการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมในขณะที่เขากำกับกองกำลังของ
บาร้ากส์ การควบคุมกองทัพในการต่อสู้ทางอากาศไม่ใช่เรื่องง่าย แต่อย่างใด
แต่เขาเคยขี่ไวทรีหลายครั้งเมื่อเขาอยู่ในอาณาจักรอาเพ่น ประสบการณ์ก่อนหน้านี้ในการดูวีดระดมกองทัพของเขาระหว่างการต่อสู้ก็พิสูจน์แล้วว่ามีประโยชน์เมื่อทำการต่อสู้กลางอากาศ
'เริ่มจากตัวที่อ่อนแอกว่า กระบวนทัพเป็นสิ่งสำคัญในการเผชิญหน้าการต่อสู้แบบนี้ ฉันต้องจัดการไม่ให้สูญเสียกำลังของเราไปด้วย'
ในขณะที่วีดเห็นคุณค่าของชัยชนะในการต่อสู้
เขามักจะหลีกเลี่ยงการสูญเสียชีวิตอย่างสิ้นเปลืองไม่ว่ายังไงก็ตาม จากจุดเริ่มต้นของการผจญภัยในอาณาจักรโรเซนไฮม์
เขาทำให้แน่ใจว่าทุกคนที่อยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของเขาจนถึงทหารระดับต่ำสุดสามารถเติบโตในความแข็งแกร่งโดยลดการเสียสละที่ไม่จำเป็นให้น้อยที่สุด มันเป็นวิธีของเขาในการรักษาความแข็งแกร่งทางทหารเพื่อที่เขาจะได้พร้อมสำหรับสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด
มีพื้นที่มากมายที่สามารถใช้ในการต่อสู้ทางอากาศได้ ครึ่งหนึ่งของทีมบาร้ากส์ดึงความสนใจจากโปรัทส์ยักษ์
ในขณะที่ส่วนที่เหลือไล่ล่าตัวที่แยกออกจากกลุ่มโดยใช้ความคล่องตัวสูง
– นี่เป็นกลยุทธ์ที่ดี!
– ข้าชอบวิธีการต่อสู้แบบนี้
พวกบาร้ากส์รับรู้ถึงประสิทธิภาพในการดำเนินกลยุทธ์ของเพลและปฏิบัติตามคำสั่งของเขาอย่างซื่อสัตย์ เนื่องจากภูมิหลังของเพลเป็นนักธนูโดยเนื้อแท้ ความเป็นผู้นำและความบารมีจึงไม่ใช่จุดแข็งของเขา มันอาจจะดีกว่านี้ถ้า วีด เข้ามารับผิดชอบเอง แต่หลังจากที่เขาเรียกข้ารับใช้อันเดด
เขาก็มอบหมายหน้าที่ในการบัญชาการพวกบาร้ากส์ให้กับเพล
“ฉันคงจะยุ่งกับการเก็บเกี่ยว การปล่อยให้บาร้ากส์เหล่านี้ฆ่ามอนสเตอร์ระดับบอสทั้งหมดเป็นเรื่องที่น่าเสียดาย
โปรัทส์ยักษ์เหล่านี้เป็นของหายาก ดังนั้นพวกมันต้องดรอปสมบัติพิเศษบางอย่าง”
"…อะไรนะ?"
“พูดอีกอย่างก็คือ นายไปและกลายเป็นฮีโร่
คุณเพล เดี๋ยวฉันจะจัดการเรื่องเจ้าของอาคารให้เอง”
“…!”
แผนการที่จะให้เพลมีส่วนสนับสนุนที่โดดเด่นที่สุดในการต่อสู้
ในขณะเดียวกันก็นำเอาประโยชน์ที่แท้จริงทั้งหมดจากการต่อสู้ไปด้วย!
'ฉันไม่สนใจวิธีการของเขาหรอกนะ'
เพลกลัวในตอนแรก
แต่เมื่อการต่อสู้เริ่มต้นขึ้น เขาก็จดจ่อกับการต่อสู้จนดูเหมือนเขาตกอยู่ในภวังค์ วีดคงไม่รักษาความสัมพันธ์ที่แนบแน่นกับใครแบบนี้มานานนักหรอก
เพียงแค่อาศัยความคุ้นเคยของพวกเขาในช่วงแรกๆ เขารู้ว่าเพลไม่เคยล้มเหลวในการทำหน้าที่ของเขาในระหว่างการต่อสู้
และนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงสามารถมอบบทบาทสำคัญให้เขาได้ บาร้ากส์ทั้งสามสิบตัวสามารถซื้อเวลาได้ค่อนข้างมากในขณะที่รักษาตำแหน่งของตนไว้อย่างมั่นคงต่อกำลังที่มากกว่าพวกเขาถึงสามเท่า
“ความตายมาเยือนแล้ว!”
ซีซั่นแครปปะทุขึ้นจากเงาของโปรัทส์ยักษ์และตวัดดาบเข้าไปในลำคอของพวกมันเมื่อใดก็ตามที่มีโอกาส ไพธอนเหวี่ยงดาบใหญ่ของเขาราวกับอัศวิน โรมูนะ,
เซอร์กะ และเมล่อนต่างก็มีส่วนร่วมในการต่อสู้ในแบบของพวกเขาเองอย่างน่าชื่นชมเช่นกัน ในระหว่างนี้
เบลล็อตและฮวารยองกำลังมีช่วงเวลาที่ยากลำบากเนื่องจากต้องเล่นเครื่องดนตรีและเต้นรำในขณะที่อยู่บนหลังบารากที่บินได้
“ระวังตอนก้าวค่ะพี่!”
“*เอ๊ะ!*”
การเต้นรำและการเล่นของพวกเขาสร้างความสับสนให้กับโปรัทส์ยักษ์
ขณะที่เพิ่มความแข็งแกร่งของพันธมิตร ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อโปรัทส์กระดูกที่นำโดยวีดเข้าร่วมการต่อสู้อย่างดุเดือด
กระแสของการต่อสู้ก็เริ่มหันไปสู่ความได้เปรียบ ในไม่ช้าท้องฟ้าก็มีร่างของโปรัทส์ยักษ์ที่ร่วงลงสู่ทะเลเพียงเพื่อฟื้นคืนชีพอีกครั้ง ความสมดุลของพลังได้เอียงไปทางวีดและเหล่าบาร้ากส์อย่างสมบูรณ์
"ชัยชนะ!"
การทำลายล้างของโปรัทส์ยักษ์กว่าร้อยตัวที่ครอบครองท้องฟ้า!
การต่อสู้ทางอากาศได้จบลงด้วยชัยชนะของฝ่ายวีด
แต่ตอนนี้พวกเขาต้องหยุดพวกโปรัทส์ไม่ให้ไปถึงฝั่งในขณะที่มอนสเตอร์เหล่านั้นรุมเข้ามาราวกับคลื่นยักษ์
"ดำน้ำไป!"
วีดส่งโปรัทส์กระดูกลงไปในทะเล เนื่องจากแต่เดิมเป็นเผ่าพันธุ์ของปลาที่มีปีก
จึงไม่ลังเลเลยแม้แต่วินาทีเดียวขณะที่พวกมันกระโดดลงไปในน้ำ
– กินให้หมด!
วีดมองลงไปที่ท้องทะเลที่มีคลื่นสีน้ำเงินเข้มจากยอดหัวของโปรัทส์กระดูก
“มันจะเป็นงานที่ค่อนข้างน่าเบื่อในการจัดการกับพวกมันทั้งหมด”
ฝูงโปรัทส์จำนวนมากหลั่งไหลเข้ามา
จำนวนของมันมากพอที่จะครอบคลุมทั้งทะเล ต้องขอบคุณโซนน้ำแข็งที่สร้างขึ้นโดยมนุษย์หิมะทำให้โปรัทส์ซึ่งอ่อนแอต่อความหนาวอยู่ในพื้นที่ขนาดใหญ่ชั่วขณะหนึ่ง
“ต้องใช้เวลาบ้าง
แต่ก็ไม่ยากเกินไป”
วีดจับไม้เท้าของนักบุญผู้ล่วงลับ
“จงตื่น วิญญาณพยาบาท
ผู้ที่ไม่สามารถหลับตาได้เต็มที่ และไม่พบความสงบในความตาย จงลุกขึ้นมาและแก้แค้นพวกที่ยังมีชีวิตอยู่ พวกที่ทำลายเจ้า ปลุกชีพอันเดด!”
คาถาอัญเชิญอันเดด!
เขาเปลี่ยนร่างของโปรัทส์ในทะเลให้กลายเป็นอันเดด
ทำให้พวกมันโจมตีอดีตพันธมิตรของมัน
* งั่ม งั่ม กร้วม กร้วม! *
โปรัทส์กระดูกฉีกเนื้อของพวกเดียวกันที่อยู่ใกล้เคียง โปรัทส์อันเดดไม่สามารถเทียบได้กับซอมบี้หรือโครงกระดูกในแง่ของความแข็งแกร่งในการต่อสู้
แต่พลังของพวกมันก็เพียงพอที่จะกลืนกินโปรัทส์ที่มีชีวิตที่อยู่รอบตัวพวกมัน นอกจากนี้ ทุกครั้งที่วีดร่ายคาถาอัญเชิญอันเดด โปรัทส์ก็ฟื้นคืนชีพขึ้นมาเป็นอันเดดมากขึ้นเรื่อยๆ
|
<คุณได้รับค่าประสบการณ์> |
|
<คุณได้รับค่าประสบการณ์> |
|
<คุณได้รับค่าประสบการณ์> |
…
แม้แต่วีดก็คาดไม่ถึง ปกติแล้วโปรัทส์จะให้ค่าประสบการณ์น้อยกว่าที่ได้รับจากการล่ากระต่าย
แต่ด้วยทะเลที่อัดแน่นไปด้วยพวกมัน การล่าในระดับมหึมาเกิดขึ้นเมื่อใดก็ตามที่โปรัทส์หลายหมื่นตัวเคลื่อนที่ไปมาและโจมตีพวกมัน ในขณะที่มันยังไม่เพียงพอที่จะเพิ่มเลเวลของวีด ซึ่งมากกว่า 500 ค่าประสบการณ์ที่ได้รับจากการฆ่าพวกมันก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
|
<
ทักษะอัญเชิญอันเดดของคุณถึงขั้นกลาง เลเวล 8 แล้ว |
|
ตอนนี้คุณสามารถแต่งตั้งฮีโร่เดธไนท์ที่ทรงพลังได้แล้ว |
|
กองทัพอันเดดที่เรียกออกมาจะมีความเร็วเพิ่มขึ้น |
|
จะใช้มานาน้อยลงเพื่อรักษาสถานะอัญเชิญของอันเดด > |
“แม้แต่ระดับทักษะของฉันก็เพิ่มขึ้น ทะเลคืออนาคตของมนุษยชาติอย่างแท้จริง”
ดวงตาของวีดเปล่งประกายเจิดจ้าราวกับว่าเขาเพิ่งเห็นกระเป๋าเงินกำลังตก อันที่จริงมันดียิ่งกว่าเดิม
เพราะมันผิดที่จะเอากระเป๋าเงินที่เป็นของคนอื่นไป ในขณะที่การล่าโปรัทส์ในทะเลจะมีส่วนช่วยในการต่อสู้ครั้งสำคัญ
ทำภารกิจให้สำเร็จและได้รับค่าประสบการณ์และระดับทักษะ!
สิ่งเดียวที่ขาดหายไปคือไอเท็มที่ลูทมาได้
แต่เขาได้รับมาพอสมควรจากการล่าโปรัทส์ยักษ์ เพราะเขาได้รับหนังและกระดูกของพวกมันมากมายเป็นวัสดุสำหรับช่างตีเหล็กชั้นหนึ่ง
และเนื้อของพวกมันสำหรับวัตถุดิบทำอาหารชั้นหนึ่ง
“ลุกขึ้นมา เหล่าอันเดดของข้า ให้เราฆ่าโปรัทส์ที่มีชีวิตอยู่ ณ ที่แห่งนี้!”
โปรัทส์จำนวนมากที่ยึดครองทะเลทั้งหมดถูกลดเหลือเพียงเหยื่อที่ให้ค่าประสบการณ์และความชำนาญด้านทักษะ
“ระเบิดซากศพ! ระเบิดซากศพ! ระเบิดซากศพ!”
แม้จะมองไม่เห็นสถานการณ์ใต้ผิวน้ำ
แต่ภายนอกกลับกลายเป็นความโกลาหลเมื่อโปรัทส์กระโดดออกจากน้ำ
|
<คุณได้รับค่าประสบการณ์> |
|
<คุณได้รับค่าประสบการณ์> |
|
<คุณได้รับค่าประสบการณ์> |
|
<คุณได้รับค่าประสบการณ์> |
|
<คุณได้รับค่าประสบการณ์> |
…
วีดกำลังร่ายคาถาระเบิกซากศพหรืออัญเชิญอันเดดบ่อยเท่าที่มานาของเขาพอ
“คึคึคึคึคึคึคึ!!”
รอยยิ้มที่ไม่สามารถยับยั้งได้ปรากฏอยู่บนปากของเขา
คนบ้าหัวเราะลั่น!
เพลและเพื่อนคนอื่นๆ
ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากเฝ้าดูเขาจากระยะไกล
“ดูเหมือนว่าคุณวีดกำลังสร้างรายได้มหาศาลที่นี่”
“ม-อืม ฉันอิจฉาอย่างแน่นอน แต่ค่อนข้างจะ…”
“…น่ากลัวใช่ไหม”
แม้แต่สหายของวีดอย่างไอรีนและเซอร์กะก็ไม่กล้าเข้าใกล้เขาอย่างเคย
วีดร่ายคาถาอัญเชิญอันเดด
โบยบินเหนือทะเลบนหลังโปรัทส์กระดูก
ทะเลกลายเป็นนรกในขณะที่ฝูงโปรัทส์ตกเป็นเหยื่อพวกเดียวกันเอง
ซึ่งตามมาด้วยระเบิกซากศพในทันที
ซีซั่นแครปพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“โชคดีที่ คุณวีดเริ่มต้นจากการเป็นประติมากร”
"ทำไมเหรอ?"
“ถ้าเขาเป็นเนโครแมนเซอร์ตั้งแต่แรกหรือเปลี่ยนอาชีพระหว่างทาง…”
"…อืม…"
บรรดาผองเพื่อนต่างจินตนาการถึงภาพวีดในหัวของพวกเขา
เนโครแมนเซอร์เป็นอาชีพที่เกี่ยวข้องกับพลังแห่งความมืดและเติบโตได้อย่างรวดเร็ว
มาพร้อมกับบทลงโทษจำนวนมากเช่นกัน หากไม่ใช่เพราะความสำเร็จมากมายที่เขาทำในฐานะประติมากรและวีรบุรุษที่นำการผจญภัยมากมายมาสู่ความสำเร็จ
เขาอาจได้สร้างอาณาจักรอันเดดขนาดมหึมาในตอนนี้ — กองทัพอันเดดแห่งอาร์เพนแทนที่จะเป็นอาณาจักรอาร์เพน วีดไม่เคยหยุดที่จะเป็นแค่เนโครแมนเซอร์ธรรมดาๆ
“ฉันต้องบอกว่ามันเป็นโชคที่ยิ่งใหญ่สำหรับทวีปเวอร์เซลล์ทั้งหมด”
ไอรีนยิ้ม แต่ซีซั่นแครปยังคงดูไม่สบายใจ
*เฮ้อ*
“แต่ปัญหาคือเราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต บางทีคุณวีดอาจจะกลายเป็นวายร้ายที่ยิ่งใหญ่ได้”
“…”
แม้แต่สหายที่คบกันมายาวนานของวีดก็ยังพบว่ามันยากที่จะหักล้างคำกล่าวอ้างนั้น พูดตามตรงแล้ว
วีดกลายเป็นผู้บงการชั่วร้ายผู้ยิ่งใหญ่ที่คุกคามความสงบสุขของทวีปเพียงแค่รู้สึกเหมือนเหตุการณ์ที่เป็นธรรมชาติมาก แม้กระทั่งตอนนี้ เขาก็สร้างหายนะให้กับทะเลด้วยการฟื้นโปรัทส์ที่ตายแล้วให้กลายเป็นอันเดด
“กระโดด กระโดด!!”
เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของวีด พวกโปรัทส์อันเดดก็กระโดดขึ้นจากพื้นทะเลอย่างมีพลัง โปรัทส์หลายพันตัวที่ลอยขึ้นไปในอากาศ 7 ถึง 10
เมตรตกลงไปในน้ำอีกครั้ง
การแสดงน้ำพุอันเดดโปรัทส์
— ภาพที่ไม่เคยถูกสร้างโดยเนโครแมนเซอร์ธรรมดาที่ฉลาดหลักแหลม
(ยังมีต่อพาร์ท 4…)
ผู้แปล :
แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล
Editor : แอดชิน เพจ
เราอ่านนิยายแปล
เล่ม
50 บทที่ 4 :
เพื่อทะเลที่สวยงามแห่งนี้ พาร์ท 4 แปลโดย แอดชิน เพจ
เราอ่านนิยายแปล
โปรัทส์จำนวนนับไม่ถ้วนที่แหวกว่ายไปมาใต้ทะเลถูกล่าทั้งคืนโดยวีดและพวกอันเดด ในบรรดาประติมากรรมสลักชีพที่สร้างขึ้นโดยจักรพรรดิไกอา เหล่ามอนสเตอร์ทะเลทั้งหมดต่างรวมตัวกันเพื่อเข้าร่วมการล่าด้วยเช่นกัน มีปลาหมึกยักษ์ เต่า ฉลาม และวาฬ... แต่ที่น่าประทับใจที่สุดคือปลากะตัก
ซึ่งมีความยาวถึง 800 เมตร
แม้ว่าพวกมันจะดูเหมือนปลากะตักทั่วไปทุกประการ พวกมันบิดตัวไปมาในน้ำด้วยความเร็วที่น่ากลัว
และสามารถสร้างกระแสน้ำวนและแม้กระทั่งคลื่นสึนามิขนาดเล็กในขณะที่พวกมันเคลื่อนที่
เมื่อเมล่อนถามว่าทำไมเขาถึงสร้างปลากะตักขนาดใหญ่เช่นนี้
คำตอบที่จักรพรรดิไกอาร์ให้เธอก็ประเมินค่าไม่ได้เช่นกัน
“พวกหนูไม่คิดว่าพวกมันสวยบ้างเหรอ”
"…อะไรนะคะ?"
“ข้าสร้างมันขึ้นมาเมื่อตอนที่ข้ายังเป็นเด็ก ข้าพูดเสมอว่าปลาใหญ่เป็นปลาที่ดีที่สุด พวกมันอร่อยกว่าและดีกว่าทุกด้าน เป็นผลงานที่ข้าสร้างขึ้นเพื่อท้าทายอคติของผู้คนว่าปลากะตักทั้งหมดต้องอ่อนแอ”
"อ่า เข้าใจแล้วค่ะ"
“ต่างจากบนบก
สิ่งมีชีวิตไม่ได้ถูกพันธนาการด้วยขนาดที่ใหญ่ของพวกมันเมื่ออยู่ในมหาสมุทร หากข้าสร้างมันขึ้นมาเมื่อเร็ว ๆ นี้ ข้าจะทำให้พวกมันมีความยาวอย่างน้อยสามกิโลเมตร”
“…”
“…และนั่นน่าจะเป็นการกำเนิดของปลากะตักผู้ยิ่งใหญ่
ผู้ปกครองทะเลอย่างแท้จริง”
จักรพรรดิไกอาร์ยิ้มอย่างพอใจ
“ต่อจากนี้ข้าจะจัดการสัตว์ประหลาดที่เหลือ ปล่อยพวกมันไว้กับปลากะตักของข้า แล้วพวกโปรัทส์ พวกนั้นจะไม่คุกคามดินแดนนี้อีก”
“เข้าใจแล้ว”
ไอรีน โรมูนะ
และเบลล็อตต่างสวดอ้อนวอนขอให้วิญญาณของโปรัทส์สงบลงขณะที่พวกเขาจ้องมองไปที่ทะเล แม้ว่าสิ่งมีชีวิตที่น่าสงสารเหล่านั้นจะหนีออกจากสถานที่แห่งนี้ได้ก็ตาม
พวกมันจะต้องถูกไล่ล่าโดยปลากะตักยักษ์ไปตลอดชีวิต
ตริ๊ง!
|
< ภารกิจเสร็จสิ้น: การจู่โจมของโปรัทส์ |
|
ฝูงโปรัทส์ที่ทำให้บริเวณปะการังวูลฮอฟตกอยู่ในอันตรายได้หายไปแล้ว เนื่องจากความทรงจำอันน่าสยดสยองในการต่อสู้ครั้งนี้ พวกมันจะมุ่งหน้าไปยังมหาสมุทรอันไกลโพ้น
พวกมันจะไม่รุกรานดินแดนนี้อีก |
|
คุณได้รับค่าอุทิศ
84,290 แต้ม ต่ออาณาจักรอาเพ่น! |
|
วัตถุประสงค์ของภารกิจสำเร็จลุล่วงไปแล้ว ได้รับค่าอุทิศสมทบเพิ่ม 134,600 แต้ม> |
วีดและสหายของเขายืนเคียงข้างกัน
ชมวิวของทะเล การต่อสู้อันยาวนานสิ้นสุดลง
และดวงอาทิตย์ที่กำลังตกดินกำลังวาดภาพขอบฟ้าที่ลุกโชน
***
เมื่อภาพของปาร์ตี้ผจญภัยของวีดที่ทำภารกิจเสร็จสิ้นและกลับมาอย่างปลอดภัยได้ถูกส่งไปยังผู้ชมผ่านการออกอากาศ
เหล่าผู้เล่นที่รวมตัวกันที่ชายฝั่งทางเหนือของเชลเจี้ยม ต่างโห่ร้องด้วยความยินดี
"ชัยชนะ!"
“ไชโย! พวกเขาขับไล่พวกโปรัทส์ออกไปแล้ว”
“เราทุกคนรู้ว่าเราสามารถวางใจท่านวีดได้!”
มันเป็นการรอคอยที่ยาวนานที่พวกเขาต้องอดทนในขณะที่นอนอยู่ใกล้ทะเล
แต่ในตอนท้ายพวกเขาสามารถยืนยันความสำเร็จของภารกิจของวีดผ่านการออกอากาศได้ วินาทีถัดมา ทะเลก็เริ่มส่องแสงเจิดจ้าต่อหน้าผู้เล่นทุกคนที่อยู่รอบๆ
“อู้วว!!”
“ห- เกิดอะไรขึ้น”
“มันกำลังเริ่มต้น โลกทั้งใบเปลี่ยนไปเมื่อลัทธิเอ็มบินยูถูกทำลาย
และสิ่งเดียวกันก็เกิดขึ้นที่นี่อีกครั้ง”
จากขอบฟ้า ทะเลค่อยๆ
ถูกแต่งแต้มด้วยสีมรกตลึกลับ ทันใดนั้น
โลมาก็กระโดดออกมาจากพื้นน้ำที่สงบจนบัดนี้
"โว้ว!!"
“ที่นี่มีปลาโลมา…”
“พวกเงือกนั่นไม่ใช่เหรอ?”
ทะเลที่ขุ่นมัวและสีเทาซึ่งเต็มไปด้วยทรายค่อยๆ
ใสขึ้น จนกระทั่งโปร่งใสจนมองเห็นพื้นมหาสมุทรทั้งหมดจากด้านบนผิวน้ำ ปะการังหลากสีได้งอกออกมาจากก้นทะเล และสัตว์ทะเลต่าง ๆ นับไม่ถ้วนก็แหวกว่ายอยู่ในน้ำ แม้แต่พื้นดินใต้ฝ่าเท้าของผู้เล่นก็กลายเป็นชายหาดสีทองอ่อนที่มีเปลือกหอยกระจัดกระจายอยู่รอบๆ
* แกว้วก! *
ฝูงนกบินทะยานไปทั่วท้องฟ้า
ตริ๊ง!
|
<คุณได้มาถึงหนึ่งในดินแดนที่ยังไม่ได้สำรวจของโลก |
|
การค้นพบปะการังวูลฮอฟ! |
|
เป็นภูมิภาคที่มีแนวปะการังที่ใหญ่ที่สุดของทวีป
โดยครอบคลุมระยะทาง 876
กิโลเมตรจากช่องแคบรูดินถึงทะเลอัลคาร์ด ความลึกของน้ำมีตั้งแต่ 3 เมตรถึงสูงสุด 80
เมตรและเป็นที่อยู่อาศัยของปะการัง 600 สายพันธุ์และสัตว์ทะเลต่างๆ
1,890 สายพันธุ์ ในฐานะที่เป็นหนึ่งในเก้าดินแดนที่ยังไม่ได้สำรวจของทวีปเวอร์เซลล์
นักผจญภัยจำนวนมากหวังว่าจะพบสถานที่แห่งนี้ตั้งแต่วันแรก แม้ว่ามันจะเกือบจะถูกทำลายโดยภัยคุกคามของโปรัทส์เมื่อนานมาแล้ว
นักผจญภัยชื่อวีดและสหายของเขาสามารถปกป้องมันจากการรุกรานของมอนสเตอร์ได้ |
|
–
การผจญภัยของคุณได้รับค่าชื่อเสียง 1,394 แต้ม |
|
-
เลเวลของคุณเพิ่มขึ้น |
|
–
คุณได้ค้นพบพื้นที่ประวัติศาสตร์ ความรู้และภูมิปัญญาของคุณเพิ่มขึ้น
10 แต้มจากประสบการณ์พิเศษนี้ |
|
–
ทิวทัศน์ที่สวยงามได้เพิ่มค่าสถานะศิลปะของคุณ 8 แต้ม |
|
–
คุณจะได้รับรางวัลเพิ่มเติมสำหรับการรายงานการค้นพบที่หายาก> |
“สูดย้อดดดดดดดดดดดด!”
ผู้ที่มาถึงแต่เช้ามีโชคลาภในการทำการผจญภัยโดยการค้นพบดินแดนที่ซ่อนอยู่ของโลก
“เอ่อ…..”
“นี่คือสวรรค์”
ผู้เล่นพบว่าตนเองกำลังมองเห็นสถานที่ท่องเที่ยวที่มีเอกลักษณ์ที่สุดแห่งหนึ่งในชีวิตของพวกเขาซึ่งปรากฏต่อสายตาของพวกเขา
***
“ผู้ชายคนนี้ควรจะรวมทวีปเป็นหนึ่งเดียวในตอนนี้
แต่เขากลับเอาแต่เล่นวนไปมาทำให้เกิดปัญหาต่างๆ นานา”
ยูบยองจุนกำลังดูจอภาพที่แสดงเหตุการณ์ต่างๆ
ในรอยัลโร้ด ในขณะที่ดูค่อนข้างไม่พอใจ
ใบหน้าของผู้เล่นที่กำลังว่ายน้ำและเล่นอยู่ในทะเลปะการังเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมสุข พวกเขาถอดชุดเกราะและเสื้อผ้าสำหรับเดินทางออกแล้ว
เพลิดเพลินกับการล่องลอยไปกับคลื่นสีมรกตของท้องทะเล
จอภาพอีกจอแสดงให้เห็นผู้เล่นที่ทุ่งการ์นาฟซึ่งมีเหงื่อออกอย่างล้นหลามขณะเคลื่อนย้ายหินยักษ์ซึ่งใช้สำหรับทำประติมากรรม บยองจุนสังเกตเห็นการแสดงออกที่สดใสบนใบหน้าของพวกเขาเช่นกัน
“พวกเขากำลังทำงานหนัก
แต่มีความหวังในอนาคตของพวกเขา… นั่นคือสิ่งที่พวกเขากำลังคิด? ระดับความสุขของพวกเขาในตอนนี้คือเท่าไหร่?”
– 94.3781834%. นี่คือระดับสูงสุดที่ได้รับในประวัติศาสตร์
“ระดับความสุขเมื่อรอยัลโร้ดเปิดครั้งแรกเป็นอย่างไร”
– จำนวนเฉลี่ยที่นำมาจากฐานผู้เล่นทั้งหมดคือ
93.3972939% ลดลงทุกเดือนโดย 3% หรือสูงกว่านั้นหลังจากนั้น ระดับความสุขต่ำสุดถึงเกือบ 61%
“งั้น… เขาเปลี่ยนโลกได้ด้วยตัวเขาเองจริงๆ
เหรอ?”
ยูบยองจุนนึกถึงเหตุผลที่เขาสร้างรอยัลโร้ดขึ้นเป็นครั้งแรก
เขาตัดสินใจที่จะส่งต่อทุกสิ่งทุกอย่างที่เขามีให้กับจักรพรรดิแห่งโลกที่เขาสร้างขึ้นเองเพราะเขาต้องการเยาะเย้ยความอยุติธรรมของโลกแห่งความเป็นจริง
“ในตอนนั้นฉันไม่รู้เลยว่าจะมีผู้เล่นแปลก
ๆ โผล่ขึ้นมาจากที่ไหนสักแห่ง”
เขาใช้เวลาดูวิดีโอการผจญภัยของวีดเป็นเวลานาน ผู้ชายคนนี้มีพรสวรรค์ที่ไม่มีใครเทียบได้เมื่อพูดถึงการจัดอีเวนต์ซึ่งมักจะเป็นเรื่องงี่เง่าและนอกกรอบ
และเขามักจะพบวิธีที่จะทำภารกิจที่ใกล้จะเป็นไปไม่ได้ทั้งหมดให้สำเร็จ บยองจุนเฝ้าติดตามการเดินทางทั้งหมดของวีดอย่างเงียบๆ
ในระหว่างนั้นเขาได้นำผลลัพธ์ที่เป็นบวกที่น่าขันมาครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยการทำงานร่วมกับเพื่อนของเขาและผู้เล่นคนอื่นๆ
“ผู้พิชิตโลกของรอยัลโร้ดจะกลายเป็นผู้สืบทอดของฉัน และฉันไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไปแทรกแซงแม้ว่าเขาจะใช้ความมั่งคั่งและอำนาจของเขาในทางที่ผิดอย่างไร้ความปราณีและจบลงด้วยการทำลายโลก…
ท้ายที่สุด ฉันแค่อยากจะหัวเราะเยาะโลกนี้
ฉันไม่สนหรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
ถึงกระนั้น
เขาก็เริ่มมีความคิดที่ว่าถ้าวีดเข้ามาสืบทอดตำแหน่งจริงๆ ผู้คนจะไม่คัดค้านมากนัก
“ดังนั้นเขาจึงสามารถปีนขึ้นไปถึงตำแหน่งปัจจุบันของเขาได้ ฉันต้องบอกว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉันวางแผนไว้แต่แรก…”
– คุณต้องการยกเลิกแผนการสืบทอดตำแหน่งก่อนหน้าของคุณหรือไม่?
เขาได้เตรียมการที่จำเป็นทั้งหมดสำหรับการส่งต่อไม่เพียงแต่ทรัพย์สินทั้งหมดของบริษัทยูนิคอร์น
แต่ยังรวมถึงทรัพย์สินส่วนตัวจำนวนมหาศาลของเขาที่ถูกซ่อนไว้จนถึงปัจจุบัน
“ไม่ ดำเนินการตามที่เป็นอยู่ ไม่ว่าใครก็ตามที่ชนะการต่อสู้ครั้งนี้จะแย่งชิงทุกสิ่ง”
วีด และ บาร์ด เรย์
โดยที่ไม่รู้สำหรับพวกเขา
มีการตัดสินใจว่าผู้ที่รวมทวีปเวอร์เซลล์จะกลายเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดและมีอำนาจมากที่สุดในโลก
“คิคิคิ โลกทั้งโลกจะคุกเข่าลงต่อหน้าทายาทของฉัน!”
ยู บยอง จุน กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง
ในที่สุด
ผู้สืบทอดที่แท้จริงซึ่งเขาเดิมพันชะตากรรมของเขาเองกำลังจะถูกเลือกครั้งแล้วครั้งเล่า
แต่ก็ยังมีลางสังหรณ์อันไม่พึงประสงค์บางอย่างติดอยู่ที่มุมหนึ่งของจิตใจของเขา…
“ฉันไม่สามารถสลัดความรู้สึกที่ว่าวีดจะกลายเป็นจักรพรรดิในที่สุดและเข้ายึดครองทุกสิ่งที่ฉันมี”
และถ้ามันเกิดขึ้นจริง บางอย่างก็บอกเขาว่าเขาอาจจะปวดหัวด้วยความอิจฉามากกว่ารู้สึกยินดีกับการบรรลุเป้าหมายของเขา เขาอุทิศวัยเยาว์เพื่อสร้างโลกของรอยัลโร้ด แต่ตอนนี้ วีด
ได้กลายเป็นวีรบุรุษของผู้คนในนั้น โดยได้รับทั้งโชคลาภและความเสน่หาจากหญิงสาวสวยในกระบวนการนี้ ถ้าเขารับช่วงต่อแม้กระทั่งความมั่งคั่งทั้งหมดของบยองจุน
รวมถึงปัญญาประดิษฐ์ที่พัฒนาโดยเขา
มันจะดีเท่ากับมอบเครดิตให้วีดสำหรับผลงานตลอดชีวิตของเขา
***
เมแพนเป็นหัวหน้าผู้อำนวยการกิจกรรมในทุ่งการ์นาฟ
เมื่อออกมาจากเต็นท์หลังจากดูแลการเตรียมเทศกาล การจัดหายุทโธปกรณ์
และธุรกิจเร่งด่วนอื่น ๆ ของร้านเมแพน เขาเห็นภูเขาสูงตระหง่านหลายลูกสูงตระหง่านเหนือที่ราบ
"นู้นคืออะไร?"
อมเงินเมีย ลูกพี่ลูกน้องของเขาถอนหายใจและตอบว่า
“นั่นคือประติมากรรมและวัสดุการแกะสลักทั้งหมดที่ผู้คนสะสมไว้”
“ท- พวกมัน… สูงมาก”
ด้านหนึ่งของทุ่งการ์นาฟได้กลายเป็นเทือกเขาอันยิ่งใหญ่ราวกับว่าสถานที่นั้นกลายเป็นพื้นที่อัลไพน์(ภูมิภาคเทือกเขาสูง)ในทันใด
ถึงแม้ว่าเมแพนจะเป็นคนปล่อยให้ผู้เล่นทำงาน
แต่ความรู้ของเขาเกี่ยวกับความเชี่ยวชาญเฉพาะด้านก็มีจำกัด
“พวกเขาทำงานทั้งหมดนี้ได้อย่างไรในเวลาเพียงไม่กี่วัน”
“คนแค่ทำงานร่วมกันและทำมัน”
“เป็นไปได้อย่างนั้นหรือ”
“เอาล่ะ
เราเพิ่งทำมันและมันก็ได้ผล”
*ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ!*
*ครืน ครืดดดด!*
“เราต้องการอิฐเพิ่ม”
“มาแล้วจ้า!”
เมแพนสามารถเห็นผู้เล่นลัทธิโจ๊กหญ้าใกล้ๆ
กรูกันเข้ามาราวกับฝูงมดและสร้างรูปปั้นขนาดยักษ์ซึ่งมีความสูงไม่น้อยกว่า 800
เมตร ข้างหน้ามีรูปปั้นขนาดใหญ่อีกชิ้นหนึ่งกำลังสร้างขึ้นซึ่งมีพื้นที่หลายร้อยตารางเมตร
“คานรองรับ…”
“มาเริ่มงานฐานรากไปพร้อมๆ กัน”
“ทักษะของสถาปนิกมีประโยชน์มากที่นี่”
“อุปกรณ์ความปลอดภัย? ทำไมเราถึงต้องการสิ่งนั้น? มันสะดวกกว่ามากที่จะมีขนนกร่วงหล่นสักสองสามอัน”
ฉากนี้ให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาดกับเมแพน
ไม่เพียงแต่จะมีฉากกั้นรั้วเช่นเดียวกับสถานที่ก่อสร้างบางแห่งสำหรับอาคารหรืออพาร์ตเมนต์เท่านั้น
แต่ยังมีผู้คนกำลังขับคานรองรับลงไปที่พื้นราวกับทำงานโครงสร้างพื้นฐาน
"พวกเขาเหล่านั้นเป็นใคร?"
“ฝ่ายโครงการก่อสร้างจากบริษัทซัมซุง
C&T”
“…เอ๊ะ?”
“และคนเหล่านั้นที่นั่นมาจากแทวู
E&C และฮยุนได E&C”
เมแพนจ้องมองพวกเขาอย่างว่างเปล่าเป็นเวลาสองสามวินาทีโดยไม่พูดอะไร
จากนั้นตกใจอย่างเห็นได้ชัดกับความไร้สาระของสถานการณ์ทั้งหมดนี้และถามว่า:
“…นายหมายความว่าพวกเขามาจากบริษัทที่มีชื่อเสียงที่ฉันรู้จักจริงๆ
เหรอ”
"ใช่! จากบริษัทก่อสร้างต่างๆ”
“…ทำไมพวกเขาถึงมาที่นี่”
“ไม่ใช่พวกเขาเพียงคนเดียว มีแม้กระทั่งคนจาก KPF และ สตีเฟ่นโฮล”
“KPF และ สตีเฟ่นโฮล คืออะไร”
“บริษัทสถาปัตยกรรมและการออกแบบที่มีชื่อเสียงระดับโลกบางแห่ง”
ประติมากรรมในทุ่งการ์นาฟ กลายเป็นปัญหาใหญ่ในโลกแห่งความเป็นจริง สายตาของรูปปั้นสูงหลายร้อยเมตรที่ถูกสร้างขึ้นด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อนั้นได้รับความสนใจจากสื่อทุกวัน ทุกเช้า บ่าย และเย็น เพิ่มความสูงของประติมากรรมอีก 20 หรือ 30 เมตร
ซึ่งเพียงพอที่จะดึงดูดความสนใจของสาธารณชน
ฮยุนได
E&C ได้ตัดสินใจที่จะให้การมีส่วนร่วมในระดับองค์กรอย่างเต็มรูปแบบ
“โครงการแกะสลักขนาดดังกล่าวสามารถเรียกได้ว่าเป็นการก่อสร้าง
ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมฮยุนไดจึงไม่ควรปล่อยให้ตัวเองถูกละเลย บริษัทของเราจะสนับสนุนอย่างเต็มที่”
ทีมออกแบบของบริษัทก่อสร้างได้นำเสนอแนวคิดต่างๆ เนื่องจากสมาชิกทุกคนต่างก็เป็นผู้เล่นของรอยัลโร้ดเช่นกัน
พวกเขาจึงมีความคิดใหม่ๆ มากมายเกี่ยวกับสถาปัตยกรรม ประเภทของความคิดที่น่าจะพบได้มากที่สุดด้วยปฏิกิริยาตอบสนองที่เจ็บจี๊ดจากหัวหน้าทีมหรือแผนกเมื่อเสนอเป็นโครงการภายในบริษัท:
“เป็นไปได้อย่างนั้นหรือ”
“คุณกำลังพูดถึงข้อเสนอโครงการนี้อย่างจริงจังหรือ”
"เงิน! เราต้องการงานที่จะหาเงินให้เราได้”
ดังนั้น ความคิดเหล่านั้นทั้งหมด
ซึ่งอาจวิเศษมากจริง ๆ หากได้รับรู้ในรอยัลโร้ด ได้อยู่เฉยๆ มาจนถึงตอนนี้ และในที่สุดผู้คนก็มีโอกาสที่จะนำโครงการเหล่านั้นทั้งหมดขึ้นมา
“เราไม่รู้ว่าสิ่งนี้จะออกมาเป็นอย่างไร
แต่มาทำกันเถอะ เราควรท้าทายตัวเอง”
“เรากำลังสร้างสิ่งนี้อยู่จริงหรือ? มันจะสูง 408 เมตร!”
“แล้วมันยังไงละ? พวกที่อยู่ถัดจากเรากำลังสร้างความสูงถึง 620 เมตร”
พวกเขาไม่ต้องกังวลกับการขาดแคลนเงินทุนและวัสดุก่อสร้าง
เนื่องจากผู้เล่นลัทธิโจ๊กหญ้าได้ย้ายภูเขาทั้งลูกออกจากพื้นที่ใกล้เคียง
เช่นเดียวกับการสร้างอพาร์ตเมนต์
บริษัทก่อสร้างต่างตั้งคานและตกแต่งภายนอกด้วยวัสดุคุณภาพสูง
เรเมียน,
พรูจิโอ, คาสเซิล, S-Class
โครงสร้างที่ใช้ชื่อแบรนด์บริษัทก่อสร้างหลายแห่งถูกสร้างขึ้นอย่างสุ่มๆ
ทุกที่ในทุ่งการ์นาฟ
“แต่… ผู้อำนวยการบริหาร
นี่ควรจะเป็นประติมากรรม”
“แค่ตั้งใจทำให้สูง ประติมากรจะจัดการส่วนที่เหลือเอง”
เมื่อรวมกับแนวคิดของการก่อสร้างขนาดใหญ่แล้ว
การดำเนินการก็เร็วขึ้นอย่างไม่มีขีดจำกัด
“บริษัทก่อสร้างจากเกาหลี?”
"ใช่ เรตติ้งผู้ชมเฉลี่ยอยู่ที่ 40%”
“นั่นค่อนข้างสูง บริษัทออกอากาศไหน?”
“ไม่ทราบเหมือนกัน นี่คือเรตติ้งเฉลี่ยที่นำมาจากทั้งโลก เรตติ้งสูงถึง 85% ในสหรัฐอเมริกา แม้แต่ Fox และ CNN ก็กำลังออกอากาศโครงการนี้”
“ถ้าอย่างนั้นเราต้องรีบเข้าร่วมด้วย นี่เป็นโอกาสที่จะอวดความสามารถทางเทคโนโลยีของบริษัทของเรา โปรโมชั่นที่เราจะได้รับจากสิ่งนี้จะยิ่งใหญ่มาก”
ผู้เชี่ยวชาญที่มีคุณสมบัติสูงจากบริษัทออกแบบสถาปัตยกรรมต่างๆ
ที่รู้จักในโลกแห่งความเป็นจริงมารวมตัวกันที่เดียว
“เรามาทำอะไรที่นี่”
“ฉันไม่แน่ใจ แต่มาเริ่มกันที่งานโครงสร้างพื้นฐานก่อน เราไม่สามารถสร้างสิ่งที่เล็กกว่าที่บริษัทอื่นทำ”
การต่อสู้ด้วยความเร็วที่ผู้เข้าร่วมเริ่มสร้างก่อนที่จะมีการออกแบบใด
ๆ ! ผสมผสานความแข็งแกร่งกับสถาปนิกจากแดนเหนือ
พวกเขากำลังสร้างสิ่งที่น่าทึ่งบางอย่าง
– มองหาแนวคิดใหม่: เราจะสร้างอะไรก็ได้!
ทุ่งการ์นาฟกลายเป็นสวรรค์แห่งการแกะสลัก มังกรและเสือเป็นเพียงประติมากรรมพื้นฐานบางส่วนที่พบที่นั่น
และยังมีรูปปั้นที่มีรูปร่างเหมือนไวเวิร์นและมังกรน้ำแข็ง ราวกับสะท้อนให้เห็นถึงความนิยมของเหล่าประติมากรรมสลักชีพที่มีชื่อเสียง
ในทางกลับกัน กลุ่มโจ๊กแมลงเป็นแหล่งกำเนิดของแผนโครงการอันชาญฉลาดมากมาย
“ขอโทษนะ… ฉันกำลังคิดถึงแมลงที่น่ากลัวจริงๆ”
“บอกเราเกี่ยวกับเรื่องนี้ อะไรก็เป็นไปได้”
“อืม
มันมีสามร้อยขาและสี่สิบเสาอากาศ… จะเป็นไรไหม?”
“นั่นไม่น่าจะยากเลย ถ้าเราแค่ทำให้มันยาวมากกว่าสูง… มันน่าจะสร้างได้ง่ายมากเช่นกัน”
“และมันเคลื่อนที่ไปข้างหน้าโดยพลิกตัวของมัน”
"…อะไรนะ?"
“ก็มันอธิบายยากหน่อย แต่ก็ต้องมีขนบางๆ
เหมือนกัน”
โจ๊กแมลงได้จัดตั้งอาณาเขตของตนเองขึ้นในพื้นที่ที่มีรัศมีประมาณ
5
กิโลเมตร ภายในบริเวณนี้มีประติมากรรมที่ยอดเยี่ยมในรูปแบบของแมลงต่างๆ
แต่ก็มีผู้เล่นทั่วไปจำนวนมากที่เข้าร่วมสร้างประติมากรรมของตัวเอง พวกเขาต้องการเรียนรู้ทักษะการแกะสลักและแกะสลักแมลงที่มีขนาดประมาณ 5
หรือ 6 เมตร มันจะเป็นภาพที่น่าเหลือเชื่อที่จะได้เห็นเมื่อประติมากรรมเหล่านั้นทั้งหมดมีชีวิตขึ้นมาพร้อม
ๆ กัน!
“ไม่ต้องกังวลเรื่องความทนทาน! ตราบใดที่พวกมันไม่ยุบก่อนวันออกรบ พวกมันก็ไม่เป็นไร”
“คราวนี้เรามาพยายามสร้างสิ่งที่สูง
1 กิโลเมตรกัน เรากำลังจะสร้างสถิติโลก!”
"เร็วขึ้น! สูงขึ้น! เราสามารถเริ่มต้นใหม่ได้เสมอถ้ามันพังทลาย เป้าหมายของเราคือทำให้มันใหญ่และสูงกว่าสิ่งอื่นใด”
เมื่อผู้คนจำนวนมากมารวมตัวกัน
แรงผลักดันที่เกิดจากพวกเขาช่างน่าเหลือเชื่อ มีการสร้างประติมากรรมจำนวนนับไม่ถ้วนที่สร้างจากสัตว์ต่างๆ
หรือโครงสร้างที่มีชื่อเสียงทั่วโลก
“คุณเดปป์ ไม่มีเวลาให้เสียแล้ว คุณต้องขึ้นไปที่นั่นเดี๋ยวนี้”
“แต่… พูดตามตรง
ฉันเป็นโรคกลัวความสูง”
“สวัสดี ฉันเป็นจิตแพทย์ ฉันสามารถตรวจสอบสภาพของเขาได้โดยอยู่ข้างเขา
ดังนั้นเพียงแค่ส่งพวกเราขึ้นไป”
“ทุกคนดัน!”
ประติมากรที่ถูกส่งขึ้นไปบนสุดของโครงสร้างอย่างแข็งขันเริ่มทำงานที่ระดับความสูงที่พวกเขาสามารถมองเห็นเมฆเบื้องล่างได้
จากความร่วมมือระหว่างลัทธิโจ๊กหญ้งและบริษัทก่อสร้างต่างๆ
ทั่วโลก ทุ่งการ์นาฟได้รับการเปลี่ยนแปลงอย่างสมบูรณ์ในเวลาเพียงสัปดาห์เดียว
“ฮะฮะ…”
เมแพนทำได้เพียงหัวเราะออกมาอย่างเหลือเชื่อ แน่นอนว่าเขาคาดหวังความสำเร็จในระดับหนึ่ง เมื่อพิจารณาถึงพลังของลัทธิโจ๊กหญ้ากับผู้เล่นทั้งหมดของทวีปทางเหนือ
ณ จุดศูนย์กลาง แต่...
'นี่มันเกินจินตนาการของฉัน'
รู้สึกราวกับว่าเขาได้รับนกกระจอกเทศทั้งตัวแทนที่จะเป็นไก่ทอดที่เขาสั่งให้มาส่ง
'ฉันทำตามคำสั่งของคุณวีดอย่างซื่อสัตย์ ชัดเจนมาก'
พ่อค้าจากทางเหนือ รวมทั้งกามอง
ต่างก็ให้การสนับสนุนอย่างกระตือรือร้นเช่นกัน
สถานที่ที่จัดงานเทศกาลที่ใหญ่ที่สุดในโลกควบคู่ไปกับโครงการก่อสร้างที่ใหญ่ที่สุดในโลก! มีการประมาณการไปแล้วว่ามีผู้เล่นมากกว่าห้าสิบล้านคนในทุ่งการ์นาฟและยังคงดึงดูดผู้คนได้มากขึ้นผ่านการถ่ายทอดสดทุกวัน
(จบเล่ม 50
บทที่ 4…)
ผู้แปล :
แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล
Editor : แอดชิน เพจ
เราอ่านนิยายแปล
