เล่ม 50 บทที่ 2 : วันหยุดอันหอมหวานแค่วันเดียว! (ทำเสียงเศร้า) พาร์ท 1 แปลโดย Teerawat
ยูริน, เพล, เซเฟอร์
และคนอื่นๆในปาร์ตี้ตัดสินใจใช้เวลาทั้งคืนอย่างสนุกสนานและวีดก็ก่อกองไฟอันมหึมาที่สูงพอๆกับตึก
5 ชั้น
“ฉันว่าการก่อกองไฟนี่มันสนุกที่สุดละ”
เนื่องจากจะไม่มีใครมาห้ามพวกเขาเรื่องความปลอดภัย
พวกเขาก็เลยสร้างหอคอยด้วยฟืนแล้วปล่อยให้เปลวไฟลุกโชนสูงขึ้น
ภายใต้ดวงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับบนท้องฟ้ายามค่ำคืน
วีดและเพื่อนๆของเขานั่งเหม่อลอยจ้องมองกองไฟขนาดเท่าตึกที่ลุกโชนอย่างบ้าคลั่ง
“มันคงจะดีกว่านะถ้าเธอจะใช้เหยื่อตัวใหญ่ๆเกี่ยวคันเบ็ดของเธอ
เพราะว่าที่นี่มีปลาตัวใหญ่ๆมากมาย”
เซเฟอร์กำลังสอนวิธีตกปลาในเวลากลางคืนให้กับยูริน
“ค่อยๆนะแล้วก็ผ่อนคลายอีกหน่อย
การตกปลามันเป็นการรอคอยอย่างช้าๆ และตื่นเต้นไปกับความคาดหวังและความเงียบสงบรอบๆตัว”
ตวัดคันเบ็ดออกไปแล้วรอให้ปลาว่ายเข้าตากินเหยื่อแล้วก็ดึง!
เนื่องจากในแนวปะการังมีสัตว์ทะเลอยู่หลากหลายสายพันธุ์
ไม่เพียงแต่มันจะอร่อยเมื่อย่างมันบนกองไฟที่วีดสร้างขึ้น
แต่การจับมันก็ยังเป็นวิธีที่ยอดเยี่ยมในการเพิ่มทักษะความชำนวนในการตกปลาและได้รับค่าสถานะ(stats)พิเศษอีกด้วย
“ผมอยากไปเที่ยวไปตกปลาในวันแบบนี้จริงๆ”
เซเฟอร์หลับตาลงแล้วสัมผัสกับไอทะเลเย็นๆที่เข้ามาปะทะกับร่างกายกับช่วงเวลาแห่งความสงบสุขเหล่านี้มีค่าเกินกว่าจะบรรยายออกมาช่างต่างจากช่วงเวลาที่ใช้ชีวิตตามปกติที่เร่งรีบ
‘เดินทางท่องเที่ยวไปกับคนที่อาจจะกลายเป็นภรรยาในอนาคตของฉันในสักวันหนึ่ง…’
เซเฟอร์ค่อยๆลืมตาขึ้นอีกครั้งแล้วหันไปมองคนข้างๆด้วยรอยยิ้มที่หล่อเหลาของเขา
ขณะที่เห็นยูรินกำลังผสมบางสิ่งบางอย่างอยู่ในถาดสีของเธอ
ทันใดนั้นเธอก็เทส่วนผสมทั้งหมดลงไปในทะเล
“เธอกำลังทำอะไรน่ะ!”
“ก็…ตกปลาไง”
“ห๊ะ?”
“อ๋อมันเป็นสกิลการผสมพิษลงในสีซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของอาชีพจิตรกร
เดี๋ยวคุณก็เห็น”
ยูรินเทสีที่ผสมพิษทั้งหมดลงไปในทะเล
หลังจากนั้นไม่นานบนผิวน้ำก็คราคร่ำไปด้วยปลาหลายร้อยตัวที่ลอยไปมาอย่างไร้เรี่ยวแรง
“พวกมันยังไม่ตายเพราะค่าความเชี่ยวชาญของสกิลของฉันยังต่ำอยู่!
พวกเราต้องรีบตักมันขึ้นมาก่อนที่มันจะฟื้นตัวแล้วว่ายหนีไปอีกครั้ง”
“แต่…ความโรแมนติก…ความสงบแห่งการรอคอยของการตกปลา…!”
“รีบๆไปตักปลาได้แล้ว”
เซเฟอร์ถึงกับต้องถลกกางเกงจนถึงเข่าเพื่อลงไปจับปลา
มันมีประสิทธิภาพมากกว่าการตกปลาทีละตัวอย่างแน่นอน
“ลัน
ละ ลัน ลา… ลัน ละ ลัน ลา” *(ใช้เสียงดนตรีของเพลง “พี่สาวครับ” ของจรัญ มโนเพชร)
ยูรินฮัมเพลงด้วยความสุขที่จับปลาได้มากมาย
“โกล
โกล โกล”
“ฮี
ฮี ฮี”
ไอรีน ผู้เป็นที่รักของเหล่าสัตว์ เธอย่างปลาด้วยกองไฟและให้อาหารแก่
โกลมินิ จระเข้ไนล์ และ เสือขาว
“ปลานี่มันอร่อยจริงๆ
โกล โกล!”
“ปลาตามธรรมชาตินี่สุดยอด”
โกลมินิโรยผงทองลงบนปลาในแบบที่เขาชอบก่อนที่เขาจะกินมัน
“เหงาจัง…”
ในขณะเดียวกัน
เพลก็เดินเตร็ดเตร่ไปตามแนวชายหาดยามค่ำคืนอย่างเศร้าศร้อย
แต่เมื่อเขามองย้อนกลับไปยังกองไฟที่วีดและเพื่อนๆของเขานั่งกันอยู่
เขาก็พบกับใบหน้าที่คุ้นเคยอีกครั้ง
“หึมมม?”
ฮวารยอง เบลลอท ซีชวิค(ออร์ค) เมล่อน
ซีซันแครป และ ไพธอน บางคนคือเพื่อนเก่าในขณะที่คนอื่นๆ เป็นเพื่อนร่วมการผจญภัยของวีดและพวกเขาเพิ่งมาถึงเพื่อเข้าร่วมกับเราหลังจากได้เห็นการออกอากาศการพักร้อนของวีดทางทีวี
“อ่าห์……!”
เพลรีบวิ่งเข้าไปหาเธอด้วยดวงตาแดงก่ำ
ขณะที่กำลังปรุงปลาอยู่เมล่อนก็พบว่าตัวเองได้ไปอยู่ในอ้อมแขนของเพลอย่างแนบแน่นที่กำลังร้องไห้เหมือนกับเด็กทารก
โรมูนะพยักหน้าเบาๆ
“ด้วยอาการของเพลแบบนี้
ทุกคนต่างรู้สึกเหมือนเพลได้กลับมาพบกับครอบครัวของเขาอีกครั้ง”
เซอกะเห็นด้วยอย่างเบาๆ
“ฉันรู้แต่พวกเขาเพิ่งกินข้าวเช้าด้วยกันเมื่อเช้านี้”
***
“เอาเบียร์ทั้งหมดออกมาเร็ว!
เราไม่มีเวลาที่จะเอาลังพวกนั้นลงหรอกเพราะฉนั้นเอามันไว้ในรถม้านั่นแหละ”
เมแพนกำลังเตรียมการสำหรับงานเทศกาลในทุ่งการ์นาฟร่วมกับกลุ่มพ่อค้าทางเหนือที่ถูกเรียกตัวมาอย่างเร่งด่วน
ในงานเทศกาลที่จะจัดขึ้น ต้องเตรีบมอาหารและเครื่องดื่มให้เพียงพอสำหรับการเลี้ยงคนอย่างน้อยร้อยล้านคน
เหล่าบริษัทต่างๆ ต่างเข้าหาเมแพนด้วยความกระตือรือร้นเมื่อได้กลิ่นของกำไร
“ผมมาจากบริษัท
LG Electronic. บริษัทของเราหวังที่จะโฆษณาผลิตภัณฑ์ของเรา เช่น ตู้เย็น
ตู้กับข้าว เครื่องซักผ้า และทีวี มีวิธีไหนบ้างเราจะสามารถเจรจารต่อรองกับคุณได้”
เมแพนถอนหายใจเบาๆขณะที่พุงของเข้าเด้งไปมา
“อืมม…
พวกเรากำลังจะจัดงานเทศกาลอันศักดิ์สิทธิ์ที่นี่
ดังนั้นโดยปกติแล้วเราต้องการความช่วยเหลือมากมายจากแหล่งต่าง ๆ…”
“แน่นอนว่าพวกเราจะจ่ายเงินใต้โ ๊... หืม จ่ายค่าวางแผงอย่างเหมาะสม”
“อ่ะแห่ม…(กระแอม)
ค่าตั้งแผง?(Street tax) ด้วยคำพูดดังกล่าวมันดูเหมือนว่าเรากำลังรีดไถเงินจากบริษัทของคุณ
เป็นอย่างที่คุณคิดหรือเปล่าครับ”
“โอ้ว…ไม่ต้องใส่ใจหรอกครับ
ผมแค่พูดออกไปเฉยๆ…”
“แต่อย่างไรก็ตาม
เราจะเปิดรับบริจาคครับ”
“…?”
ไม่ว่าจะเป็น ซัมซุง LG ฮยุนได และกลุ่มบริษัท IT
ต่างๆจากประเทศจีนและสหรัฐอเมริกา
เมแพนได้รวบรวมเงินสนับสนุนจำนวนมหาศาลจากบริษัทเหล่านี้เพื่อแลกกับการจัดบูธส่งเสริมการขายเป็นกรณีพิเศษ
จำนวนเงินเหล่านี้ถูกใช้จ่ายไปทั่วทั้งทวีปเวอเชลล์อย่างไม่เห็นแก่ตัว
“พวกเราต้องการเบียร์
เครื่องเคียง และของกินเล่นอื่นๆจากทั่วทั้งทวีปเพิ่ม”
“แต่…
อาหารพิเศษเหล่านั้นต้องได้รับการปรุงให้สุกซะก่อน”
“พวกเราต้องจ้างเชฟมืออาชีพเพิ่มมากเท่าที่จะเป็นไปได้”
“พ…
พวกเราสามารถทำแบบนั้นได้หรอ?”
ค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้นในตอนนี้นั้นมหาศาลจนทำให้แม้แต่พ่อค้าของบริษัทการค้าเมแพนถึงกับนั่งไม่ติดด้วยความตื่นตระหนก
เนื่องจากพวกเขาต้องเตรียมอาหารสำหรับคนอย่างน้อยหลายร้อยล้านคนในช่วงเวลาสองสามวันนี้
ค่าใช้จ่ายต่างๆที่เกี่ยวข้องก็ต้องมากเช่นกัน
นอกเหนือจากงบประมาณที่ได้จากอณาจักรอาเพนและยังได้รับการสนับสนุนจากกลุ่มการค้าเมแพนในงานนี้อีกด้วย
“พวกนายรู้รึเปล่าว่า…นี่เป็นภารกิจพิเศษที่คุณวีดไหว้วานด้วยตนเอง”
“ครับ!…เข้าใจแล้วครับผม!”
(Sir yes sir! แบบทหารอเมริกัน)
ดังนั้นพวกเราจึงเริ่มสั่งซื้อวัตถุดิบและว่าจ้างบนกระดานข่าวและเวปไซด์สำหรับพ่อค้าทางเหนือและทวีปกลางในรอยัลโร้ด
ซึ่งหมายความว่าจะต้องรวบรวมอาหารต่างๆจำนวนมหาศาลไว้ในที่เดียว
เนื่องจากนี่ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาเก็บเป็นความลับ
เหล่าพ่อค้ามักจะพูดคุยกันอย่างกระตือรือร้นเกี่ยวกับงานใหญ่ในครั้งนี้ทุกครั้งที่พวกเขาพบกัน
“งานเทศกาลขนาดใหญ่ที่ไม่เคยมีมาก่อน…
มันทำให้ฉันรู้สึกทึ่งในแรงผลักดันและความฉลาดหลักแหลมของคุณวีดกับกลุ่มการค้าเมแพน
ที่สามารถจัดงานดังกล่าวให้เกิดขึ้นได้
มีข่าวลือว่าจำนวนตู้สินค้าที่นำอาหารมาจากทั่วทั้งทวีปมีมากกว่าสิบล้านตู้”
“ใช่ๆ
ดูน่าเหลือเชื่อเลยใช่ไหมล่ะถ้าไม่ใช่เพราะอิทธิพลและการตัดสินใจของคุณวีดล่ะก็คงไม่สามารถทำแบบนี้ได้หรอก”
“ฟังทางนี้ครับ,
ช่วยฟังทางนี้หน่อย!”
ในจัตุรัสกลางเมืองไม่ว่าจะเป็นทางเหนือหรือในทวีปกลาง
เรื่องราวเกี่ยวกับเทศกาลอันยิ่งใหญ่ในทุ่งการ์นาฟได้แพร่กระจายออกไปทุกหนแห่ง
พ่อค้าคนหนึ่งที่ยังสวมชุดของผู้เล่นเริ่มต้นพูดแทรกขึ้นมาในระหว่างการสนทนา
“เดี๋ยวก่อนนะ
พวกคุณรู้หรือเปล่าว่าเทศกาลนี้เป็นงานที่จัดขึ้นเพื่อเป็นเกรียติแก่ผู้เล่นทุกคน”
“มันใช่หรอ?”
“มันเป็นความจริงที่ว่า
คุณวีดกำลังจ่ายเงินจำนวนมหาศาลให้กับเหล่าผู้เล่นของอนาจักรอาเพน
ผู้ที่ได้เอาชนะความยากลำบากมามายมายร่วมกับเขา”
“แต่ฉันได้ยินมาว่าแม้แต่ผู้เล่นในทวีปกลางก็สามารถเข้าร่วมเทศกาลได้หนิ”
“แน่นอน
คุณวีดไม่ได้กำหนดไว้ว่าใครสามารถมาเข้าร่วมเทศกาลนี้ได้
มันจะเป็นเทศกาลสำหรับทุกคนในรอยอลโร้ด”
“นี่สินะคุณวีดที่ฉันรู้จัก”
(ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย…)
วีดใช้เงินจำนวนมหาศาลเพียงเพื่ความสนุกสนานของประชาชนทั่วไป!
ข้อมูลเหล่านี้ได้แพร่กระจายไปทั่วทุกเมืองและในทุกกระดานข่าว
-ไชโย…. แด่คุณวีด!
-สงคราม การออกล่า การทำลายล้าง คำเหล่านี้เป็นที่คุ้นเคยสำหรับผู้เล่นรอยอลโร้ด
อย่างไรก็ตามในกรณีของอณาจักรอาเพน โดยทั่วไปตามปกติมีแต่ งานรื่นเริง ความสุข
และเสรีภาพ
-ย่าห์….
คุณวีดคงจะหมดตัวจนกลายเป็นสุนัขจรจัดแน่ๆ ถ้าเค้าแพ้ในการต่อสู้ที่จะมาถึง
ช่างเป็นผู้ชายที่ใจกว้างและน่าอัศจรรย์จริงๆ
-ฉันว่านี่จะต้องเป็นโลกแบบที่คุณวีดต้องการจะสร้างขึ้นเพื่อทุกๆคนในอนาคตแน่ๆ
-ฉันมักจะวิจารณ์พวกลัทธิโจ๊กหญ้ามาโดยตลอด
แต่…ฉันว่าตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมพวกเขาถึงเข้าร่วมกับคุณวีด
ความรู้สึกของสาธรณชน วีด
เป็นที่โปรดปรานอย่างยิ่ง
-คุณเห็นไหมว่าทุกคนในทุ่งการ์นาฟต่างต้อนรับผู้เล่นที่เสียชีวิตขณะต่อสู้กับกองทัพของอณาจักรฮาเว่นในเซลเจี้ยม
นั่นเป็นช่วงเวลาที่น่าประทับใจถึงขนาดทำให้น้ำตาไหลเลยล่ะ
-จะมีความรู้สึกใดที่ดีไปกว่าการยอมรับกับความพยายามและความยากลำบากของพวกคุณ?
ฉันอยากให้หัวหน้าของฉันเป็นเหมือนคุณวีดจัง (หึหึ…แน่ใจหรอ)
-ลองคิดดูสิขนาดโมราต้าและสวนน้ำพูโยวมันเป็นความสำเร็จที่ไม่ได้เกิดขึ้นจากการผจญภัยและการออกล่าด้วยซ้ำ อาจกล่าวได้ว่าส่วนสำคัญของความสุขที่ผู้เล่นทางเหนือได้รับในวันนี้มาจากการทำงานหนักของคุณวีด
-
ความพยายามขนาดนี้เป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เลยถ้าหากปราศจากความรักต่อประชชาชน
การจัดงานเทศกาลขนาดใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ก่อนที่สงครามจะเริ่มต้นเพื่อเพิ่มความเพลิดเพลินของทุกคนที่เข้าร่วม!
-
ว้าว… งานเทศกาล พวกเราไปสนุกกันเถอะ!
เหล่าผู้เล่นจากแดนเหนือและทวีปกลาง
แม้กระทั่งผู้คนจากทางตะวันออกรวมถึงอาณาจักรโรเซนไฮม์
พวกเขาเหล่านั้นกำลังมุ่งหน้าไปยังทุ่งการ์นาฟอย่างเร่งรีบ
ความนิยมและความมีชื่อเสียงของวีดที่จัดงานเทศกาลนี้ถือว่าอยู่ในจุดสูงสุดเลยทีเดียว
“ฉันไม่คิดว่าสิ่งต่างๆที่ทำอยู่จะไปได้สวย
ด้วยกลอุบายอันชาญฉลาดของคุณวีด ที่สามารถเปลี่ยนแปลงประวัติศาสร์ได้”
แม้แต่เมแพนซึ่งอยู่ในทุ่งการ์นาฟตั้งแต่ต้นก็ไม่ได้คาดการ์ณว่าเหล่าผู้เล่นจะให้ความสนใจกันมากขนาดนี้
“หน่วยโจ๊กเห็ดพิษอยู่ทางนี้”
“ยินดีต้อนรับทุกๆท่าน!”
เมื่อใดก็ตามที่มีกลุ่มคนขนาดใหญ่มาถึงบริเวณทุ่งการ์นาฟจะมีเสียงเชียร์และเสียงปรบมือดังก้องกังวาน
เทศกาลซึ่งมีจุดประสงค์เพื่อละลายทรัพย์ในกระเป๋าของผู้เล่นทุกคนที่รวมตัวกันในสถานที่นั้นๆทำให้เกิดความตื่นเต้นจากฝูงชนทุกขณะ
เนื่องจากยังมีอีกหลายสิ่งที่ยังไม่ได้เตรียมในวันที่สองของทุ่งการ์นาฟ
ผู้คนจึงอาสาเข้าไปช่วยปรุงอาหาร สร้างเวที และแม้กระทั่งตั้งเต็นท์ ‘คุณวีดบอกว่าถ้าเขาชนะสงครามในครั้งนี้
เขาจะจัดงานเทศกาลแบบนี้ในทุกๆปี
ขนาดของเทศกาลจะทำให้ทั้งทวีปเวอร์เซลน่าตื่นตาตื่นใจไม่น้อย คงเป็นสิ่งที่น่าจับตามอง’
การได้เห็นว่างานเทศกาลในทุ่งการ์นาฟนี้จะมีการปรับปรุงทุกปีนั้นเป็นสิ่งที่น่าจับตามองอย่างมาก
ไม่ต้องพูดถึงกำไรจำนวนมหาศาลที่พวกเขาจะได้รับในแต่ละปี
กำไรจากการซื้อขายอาหารจำนวนมหาศาลที่พวกเขาลงทุนไปก็เพียงพอแล้วที่จะนำความเจริญรุ่งเรืองมาสู่อณาจักรอาเพน
ในระหว่างนี้
เมแพนต้องจัดการกับกลุ่มพ่อค้ายักษ์ใหญ่ที่มาจากทวีปกลางเช่นกัน
ซึ่งคนเหล่านี้ล้วนอยู่ภายใต้อิธิพลของกิลเฮอร์มีส
แม้ว่ากลุ่มธุรกิจเมแพนจะมีอิทธิพลอย่างมากต่อตลาดซื้อขายเกือบทุกอย่างในรอยอลโรด
ในแง่ของเงินทุนจำนวนมหาศาลนั้นก็ไม่อาจเทียบกับกลุ่มพ่อค้าขนาดใหญ่เหล่านั้นได้เลย
“พวกเรามาจากสมาคมผู้ค้าสุราในเขตบริทเทน
เราจะมาขายเหล้าคุณภาพสูงที่นี่”
“เรทราคาตอนนี้อยู่ที่เท่าไหร่”
“ตกขวดละ
300 ทองเป็นอย่างน้อย”
เมแพนและหัวหน้ากิลด์พ่อค้าสบตากัน
‘ไอ้เจ้าโจรพวกนี้… พวกมันกำลังมองหาโอกาสที่จะฉวยโอกาสจากการขายนี้’
‘อึก…(กลืนน้ำลาย) การจ้องมองแบบนั้น
เขาคงสัมผัสได้ถึงความตั้งใจของฉันแล้ว’
เมแพนพูดด้วยเสียงต่ำ
“เทศกาลนี้จัดขึ้นเพื่อความสนุกสนานของผู้คน
ลดราคาลงซะ”
“ว่ายังไงนะ?
ราคาสินค้าเป็นสิ่งที่กำหนดโดยปริมาณความต้องการของตลาดไม่ใช่หรอ
เมื่อมีความต้องการสินค้ามาก ปกติแล้วผู้ขายก็สามารถที่จะขึ้นราคาสินค้าได้(Demand
& Supply ก็มาจ้า)”
“ฟังนะ…
พวกเราต่างรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นที่นี่ ดังนั้นแค่เลิกเสแสร้งและหยุดพยายามหลอกลวงคนอื่นซักที
คุณจะทำธุรกิจแบบนี้ต่อไปจริงๆ หรอ?”
“…”
“เอาจริงๆนะ
จงใช้ชีวิตอย่างซื่อสัตย์เพื่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลง”
“ตะ ตกลง”
เมแพนไม่มีเหตุผลที่จะหลีกเลี่ยงตัวแทนของกลุ่มพ่อค้ารายใหญ่ในทวีปกลางเหล่านั้น
ไม่ว่าพวกเขาจะมั่งคั่งเพียงใด การดำเนินงานของกลุ่มพ่อค้าก็ขึ้นอยู่กับการใช้จ่ายของผู้เล่นทั่วไป
อิทธิพลของกลุ่มธุรกิจเมแพนเติบโตขึ้นพร้อมกับการขยายตัวของเมืองโมราต้า
จนกระทั่งตอนนี้ขยายไปทั่วภูมิภาคทางตอนเหนือ และหลังจากที่ได้รับหน้าที่ในการจัดงานเทศกาลนี้
มันก็ได้รับพลังเพิ่มขึ้นมากจนตอนนี้ส่งผลกระทบต่อโลกธุรกิจของทั้งทวีป
เมื่อหัวหน้ากลุ่มพ่อค้าจากทวีปกลางหงุดหงิด
มีเพียงกิลเฮอร์มีสเท่านั้นที่จะระงับความโกรธของพวกเขาได้
“แม่….งเอ้ย!
พวกกิลเฮอร์มีสมัวทำอะไรกันอยู่วะ?”
“พวกมันไม่มีประโยชน์อะไรสักอย่าง
ยกเว้นแต่พวกมันเขายึดที่ดินเป็นของตัวเอง”
“หลังจากที่เราจ่ายเงินไปทั้งหมดแล้ว
แล้วตอนนี้พวกมันทำอะไรเพื่อตอบแทนเราบ้าง”
หน้าที่ของเมแพนยังรวมไปถึงการกำหนดพื้นที่ธุรกิจให้กับกลุ่มผู้ค้าแต่ละกลุ่ม
หากพ่อค้าโลภมากและเริ่มทำธุรกิจอย่างไม่เป็นธรรม อาจทำลายความสนุกของเทศกาลได้
ในวันที่สองของทุ่งการ์นาฟ เหล่านักร้องก็เริ่มร้องเพลงและนักเต้นก็เริ่มเต้นรำกันตั้งแต่ช่วงกลางวัน
“ลัล ลั้ล ลา. ลัล ลัล ลั้ล ลา. มา มา มา มา มา
มาออกมาเต้น”
เมื่อไหร่ก็ตามที่นักดนตรีสาวสวยออกมาเล่นเครื่องดนตรี
กองไฟที่ก่อไว้ตั้งแต่คืนก่อนจะพริ้วไหวและเริงระบำ
เหล่าเอล์ฟแสนสวยเดินเล่นเตร็ดเตร่ไปมาก็ดึงดูดสายตาของผู้คนที่อยู่รอบข้าง
“ว้าวววววว”
“พวกเธอเหล่านั้นสวยจังเลย
สงสัยจังว่าพวกเธอมาจากไหน”
หนุ่มใจกล้าบางคนได้สนทนากับพวกเธอ
“ขอโทษนะครับ(เสียงหล่อ)…
ไม่ทราบว่าพวกคุณมาจากไหนกันหรอครับ?”
“พวกเรามาจาก
เอลฟ์แห่งอัลไพน์คลับ”
“อ๊าห์…
นั่นเป็นกิล์ดที่มีชื่อเสียง…!”
หนั่งในกิลด์ที่แข่งแกร่งที่สุดของเผ่าเอลฟ์
นักล่าเผ่าเอลฟ์ของกิลด์นั้นเรียนรู้ที่จะใช้ประโยชน์จากผืนป่าในขณะที่พวกเขาพัฒนาทักษะของพวกเขาให้สมบูรณ์แบบ
พวกเขากลายเป็นนักรบผู้กล้าหาญที่ได้รับอนุญาติให้ออกล่าในหุบเขามังกร
และวีดีโอภาพของเอลฟ์หลายสิบคนที่วิ่งขึ้นไปบนภูเขาพร้อมๆกันในการปีนเขานั้นเป็นที่นิยมอย่างมาก
“ว้าว…
นั่นมันเหล่าสมาชิกของกิลด์ราชสีห์ทมิฬ(Black Lion Guild) ไม่ใช่หรอ? ถ้าฉันจำไม่ผิด
นี่คงเป็นครั้งแรกที่พวกเขาเข้าร่วมงานสาธารณะนับตั้งแต่กิลด์สูญเสียอำนาจไป”
“มีโรมจากกิลด์พนเจร
และ คุณฮาร์ลเดน นักรบของการ์รากอน(Garakon) เช่นกัน”
“มีแต่คนที่มีชื่อเสียงมากมายมาถึงแล้ว!”
แม้จะเป็นเพียงวันที่สอง
เหล่าผู้เล่นระดับสูงจากทวีปกลางต่างมาปรากฏตัวเป็นกลุ่มแรก
สงครามของกิลด์อันทรงเกรียติและการพิชิตอณาจักรฮาร์เวนดูน่าสนใจเกินกว่าจะพลาดได้
แม้แต่ผู้เล่นที่มีชื่อเสียงที่ใช้ชีวิตอย่างเงียบๆยังออกมาชมศึกการต่อสู้แห่งทุ่งการ์นาฟ
ขณะที่เมแพนทำลังหัวหมุนอยู่กับงาน
ก็มีเสียงกระซิบมาหาเขา
วีด : คุณเมแพน
“ว่าไงครับคุณวีด”
เมแพนตอบกลับด้วยเสียงอันแผ่วเบาเพื่อไม่ให้ผู้คนที่อยู่รอบข้างได้ยินเพราะการสนทนาในครั้งนี้ต้องเก็บเป็นความลับ
วีด : ทุกอย่างกำลังไปได้สวยใช่ไหม?
“ผมกำลังให้คนของผมเตรียมทุกอย่างเท่าที่จะเป็นไปได้
แม้กระทั่งของฝาก เล็กๆน้อยๆ ก็ขายดีเช่นกัน”
วีด : แล้วกำไรที่คาดว่าจะได้รับล่ะ?
“กำไรที่จะได้คือประมาณสิบเจ็ดเท่าของต้นทุนการผลิต
แต่เนื่องจากสิ้นค้าบางอย่างมีราคาถูกมากจึงมีเรื่องร้องเรียนเล็กน้อย”
วีด : โปรดจำไว้ว่า เมื่อจัดงานนี้คุณต้องมีความคิดที่ว่า
จะทำธุรกิจยังไงให้คุ้มค่าเทียบเท่าการทำงานทั้งปีภายในสองสามวันนี้
ไม่ว่าเราจะชนะหรือแพ้ นี่เป็นโอกาสเดียวที่เราจะไม่มีวันได้เจออีกตลอดชีวิต
“ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ
อ้อ…ผมได้ตรวจสอบแล้วว่าเราสามารถซื้อ*ที่ดินได้ด้วยเงินที่เราได้รับหลังจากจบงานนี้”
>>*ที่ดิน
ผมไม่แน่ใจว่าที่ดินในเกาหลี หรือ ดินแดนในรอยอลโร้ด<<
วีด : หุ หุ หุ หุ หุ (หัวเราะแบบเงียบงำ)
เมแพน : “ย๊ากก ห้า ห้า ห้า ห้า ห้า
(หัวเราแบบตัวร้าย)
ความสัมพันธ์ระหว่างเมแพนและวีดนั้นเหมือนกับ
จระเข้กับ**นกหัวโตอียิปต์
**เพิ่มเติม >>Egyptian Plover
หรือชื่อเรียกอีกอย่างว่า Crocodile bird
เป็นนกที่ทำความสะอาดปากและฟันของจระเข้แม้น้ำไนล์<<
วีด : ฉันรู้ว่านายยุ่งมาก
แต่ยังมีอย่างอื่นนอกเหนือจากงานเทศกาลที่นายจะต้องเตรียม
“ได้โปรดสั่งมาได้เลยครับ”
วีด :
นายต้องรวบรวมผู้คนและสร้างรูปปั้นขนาดใหญ่จำนวนมาก
เหมือนกับที่เราสร้างปิรามิดในอณาจักรโรเซนไฮม์
“รูปแกะสลักหรอ?”
วีด : ใช่แล้ว
ยิ่งใหญ่เท่าไหร่และยิ่งเยอะเท่าไหร่ก็ยิ่งดี เอาให้ใหญ่กว่าปิงหลงสัก 5 เท่า
ไม่สิ… สัก 10 เท่าเลยก็ได้
หัวสมองของเมแพนทำงานอย่างรวดเร็ว
มันต้องมีเหตุผลบางอย่างเสมอเมื่อคุณวีดสั่งมาแบบนี้
“ผมขอถามคุณได้ไหมว่าคุณต้องการจะทำอะไรกันแน่
มันน่าจะช่วยให้ผมเข้าใจจุดประสงค์ที่แท้จริง เพื่อที่จะได้เตรียมการถูก”
วีด : รูปแกะสลักเหล่านั้นจะเข้าร่วมต่อสู้กับพวกเราในศึกระหว่างอาณาจักรฮาร์เวน
ประติมากรรมประทานชีพ!
เมแพนไม่สามารถระงับความประหลาดใจของเขาได้เลย
เมื่อเขารู้ว่านั่นหมายถึงอะไร
“แต่ด้วยวิธีนี้จะทำให้เลเวลของคุณลดลง
แม้ว่าเราจะชนะการต่อสู้นี้ก็ตามค่าความเสียหายจะไม่มากเกินไปหน่อยหรอ?
การให้ชีวิตแก่ประติมากรรมเพียงร้อยชิ้นก็เพียงพอแล้ว และถ้าหากเราแพ้สงครามไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม
เราจะไม่มีทางฟื้นฟูความเสียหายนั้นได้เลย”เพื่อนๆของวีดต่างคิดเกี่ยวกับบทลงโทษของการใช้ทักษะการแกะสลักแบบพิเศษของเขาอย่างประติมากรรมประทานชีพ
มันไม่ใช่สกิลที่สามารถใช้ได้อย่างไม่มีข้อจำกัด เพราะมันทำให้เลเวลของผู้ใช้ลดลดเพื่อแลกกับการสร้างคนรับใช้ที่ทรงพลัง
หากพวกเขาพ่ายแพ้ในการต่อสู้ที่จะมาถึงและสูญเสียเหล่าประติมากรรมทั้งหมด
พวกเขาจะได้รับความเสียหายจำนวนมหาศาลเกินกว่าจะรับได้
‘ทำไมคุณวีดถึงทำอะไรประมาทๆแบบนี้กันนะ?’
ถึงแม้ว่าประติมากรรมที่มีชีวิตเหล่านั้นสามารถช่วยต่อสู้ระหว่างอาณาจักร ในสถานการ์ณปัจจุบัน
มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเปลี่ยนแปลงผลลัพธ์ของสงครามด้วยรูปแกะสลักเพียงไม่กี่ชิ้น
ขณะที่เมแพนทำลังจะเกลี้ยกล่อมให้วีดยกเลิกแผนของเขา
วีดก็ส่งข้อความเสียงมาอีกข้อความ
วีด :
ไม่ใช่ฉันสักหน่อยที่จะเป็นคนมอบชีวิตให้กับพวกมัน มีคนอื่นจะทำให้ฉัน
แล้วฉันกำลังพยายามทำให้เขาเป็นคนทำมัน
เมแพนกำลังคาดเดาว่าคนผู้นั้นจะเป็นใคร
“คุณคงไม่ได้หมายถึง….
ไกอา วอน อาเพน?
วีด : หึหึหึหึ(หัวเราะชั่วร้าย)
ฉันจะต้องใช้ประโยชน์จากทุกคนที่ฉันสามารถจะใช้ได้
“ย้า..ก
ห้า ห้า ห้า… เข้าใจแล้วครับ มีกลอุบายอะไรอีกมากมายให้เรียนรู้จากคุณเสมอ”
จักรพรรดิ ไกอา วอน อาเพน
เขาเป็นคนแรกในประวัติศาสตร์ที่รวมทั้งทวีปเวอเซลล์ไว้ด้วยกัน
แต่วีดไม่ใช่คนเดียวที่จะนั่งอยู่ที่นั่นและชื่นชมความสำเร็จอันน่าประทับใจของเขา
‘เขาจะใช้ประโยชน์จากจักรพรรดิองค์นี้จนถึงที่สุด…’
การนำเขากลับมาใช้ใหม่ในสงครามครั้งนี้
จะนำไปสู่การรวมทวีปอีกครั้ง
ภาพรวมของเหตุการ์ณที่จะเกิดขึ้นกำลังเติมเต็มในความคิดของเมแพน
‘เหล่าผู้เล่นจะสร้างรูปปั้นขนาดใหญ่ในทุ่งการ์นาฟและ
จักรพรรดิ ไกอา จะเป็นผู้ที่มอบชีวิตให้กับพวกมัน จากนั้นคำถามคือ
แล้วคุณวีดจะพาเขากลับมาได้อย่างไร… โอ้ แน่นอนสิว่าคุณวีดจะชุบชีวิตเขาด้วยการประติมากรรมคืนชีพ’
ข้อเสียเพียงอย่างเดียวของทักษะการประติมากรรมคืนชีพคือ
ไม่มีทางที่จะหยุดการปฏิเสธจากบุคคลที่ฟื้นคืนชีพที่จะช่วยเหลือผู้ใช้ที่พาพวกเขากลับมาและจากไป
(สรุปคือคืนชีพกลับมาแล้วจะช่วยรึเปล่าก็ไม่รู้)
ดังนั้นการทำให้คนที่ฟื้นคืนชีพด้วยทักษะของเขาเองเพื่อให้ชีวิตแก่ประติมากรรมบางชิ้นจะต้องมีมิตรภาพที่ใกล้ชิดมาก
หรือมีเหตุผลที่ดีพอ เพื่อทำให้สิ่งเหล่านี้เป็นไปได้ วีดจึงเดินทางย้อนเวลากลับไปด้วยแกะสลักการเดินทาง
เพื่อเข้าไปอยู่ในช่วงที่ดีที่สุดของจักรพรรดิในขณะที่เขาอยู่ในอดีต
แผนการทั้งหมดนี้เชื่อมโยงกันราวกับกลไกของนาฬิกา
โดยใช้ทักษะพิเศษแต่ละอย่างของการแกะสลักประสานงานกันอย่างหมดจด
‘มีความเป็นไปได้สูงที่มันจะออกมาใช้งานได้’
เมแพนสามารถจินตนาการได้เลยว่าจักรพรรดิไกอา วอน อาเพน
ที่ฟื้นคืนชีพมาแล้วมอบชีวิตให้เหล่าประติมากรรมขนาดยักษ์เพื่อวีด
ยักษ์และสิ่งมีชีวิตขนาดมหึมาอื่นๆยืนสูงกว่าร้อยเมตรพร้อมกับพ่นลมหายใจที่อันตรายต่อกองทัพของอาณาจักรฮาร์เวน
“ผมจะเริ่มสร้างประติมากรรมให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ในทันทีที่ผู้เล่นชาวเหนือมายังที่แห่งนี้
ผมจะสร้างพวกมันเป็นพัน ๆ ตัวถ้าทำเป็น
ก่อนที่สงครามจะเริ่มต้นขึ้น”
วีด : นั่นคือจิตวิญญาณ! นายต้องสร้างมอนสเตอร์ที่น่าสยดสยองทุกประเภท
รวมถึงพวกที่บินได้
“คุณหมายถึงสัตว์ประหลาดอย่าง***หนอนสกุชชี่หรอ?
***>>Squashy Wriggler
สกุชชี่คือไอ้ตุ๊กตานิ่มๆที่เด็กๆชอบเล่น<<
วีด : ใช่…ถูกต้อง เดี๋ยวฉันจะลองส่งแบบคร่าวๆให้นายทุกครั้งที่ฉันคิดอะไรออก
“เดี๋ยวผมช่วยเตรียมงานศิลปะหรือวลีที่ยกย่องความสำเร็จของจักรพรรดิไกอาด้วย
เขาอาจจะเต็มใจช่วยเรามากขึ้น
ผมว่าผมสามารถค้นหาจากหนังสือประวัติศาสตร์ในหอสมุดของโมราต้าเพื่อดูว่าเขาชอบอาหารหรือเครื่องดื่มอะไรเป็นพิเศษเพื่อที่จะได้เตรียมให้เขาด้วย”
วีด :
การพูดคุยครั้งนี้ดำเนินไปอย่างราบรื่นราวกับผ้าไหม
“คย๊ากกก
ห้า ห้า ห้า” (หัวเราะแบบชั่วร้าย)
วีด : แล้วค่าแรงล่ะ…
“เราสามารถให้โจ๊กหญ้าแก่พวกเขาได้
มีคนมากมายที่ต้องการจะมาช่วยพวกเราอยู่แล้ว”
วีด : นั่นมันเยี่ยมที่สุดเลย!
อย่างน้อยก็ใส่ไข่ไปสักฟองในแต่ละชาม เราไม่ควรปล่อยให้ใครรู้สึกว่าถูกทารุณกรรม
(ติดตามต่อพาร์ท 2)
ผู้แปล : Teerwat
Editor : แอดชิน เพจ
เราอ่านนิยายแปล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น