เล่ม 49
บทที่ 8 : การรวมตัวของเหล่าวีรุบุรุษ (ตอนที่ 1) แปลโดย แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล
ผ่านการสัมภาษณ์กับสถานีโทรทัศน์
วีดตอบรับข้อเสนอจากกิลด์เฮอร์มีสอย่างเป็นทางการ
– ฉันเต็มใจยอมรับความท้าทายของพวกนายในการต่อสู้ในที่ทุ่งกานาฟโดยมีเงื่อนไขว่าเวลาของการต่อสู้จะเป็นในเย็นวันเสาร์, 15 วันนับจากนี้
ลาเฟย์และกิลด์เฮอร์มีสสับสนอย่างมากเมื่อพวกเขาได้รับคำตอบจากวีด
'สรุปว่าเขาจะต่อสู้กับกองกำลังหลักทั้งหมดของเขากับพวกเราทั้งหมดจริงๆเหรอ? เขาจริงจังหรือเปล่า”
“นี่คือสิ่งที่วีดพูดจริงๆเหรอ?”
"ใช่แล้ว มีวิดีโอสัมภาษณ์ของเขากับ CTS และ KMC Media
อยู่แล้ว”
"ฮะ…"
ผู้เล่นวงในของกิลด์เฮอร์มีสกำลังรอโอกาสที่จะแก้แค้น ถึงกระนั้น ในขณะที่พวกเขาทั้งหมดกำลังบดขยี้วีดและผู้เล่นทางเหนือ
พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าศัตรูของพวกเขาจะยอมรับข้อเสนอของพวกเขาได้อย่างง่ายดาย
ทุกคนต่างจ้องมองไปที่ลาเฟย์
“ถ้าเราทำสงครามเต็มกำลัง ไม่ใช่ว่าฝ่ายเราจะได้เปรียบอย่างมหาศาลหรอกเหรอ?”
"อย่างแน่นอน ซึ่งหมายความว่าเราสามารถรวมกองกำลังทั้งหมดของเราไว้ในที่เดียว
โดยไม่ต้องปกป้องดินแดนอันกว้างใหญ่ที่เหลือของอาณาจักร”
“แล้วทำไมวีดถึงเห็นด้วยกับการต่อสู้ครั้งนี้อย่างง่ายดาย?”
“…”
ลาเฟย์เป็นคนที่มีพรสวรรค์ในการเชื่อมโยงเงื่อนงำเล็กๆ
น้อยๆ เพื่อค้นหาเจตนาของผู้อื่นและวางแผนของเขาตามนั้น อย่างไรก็ตาม
คราวนี้แม้แต่เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับเหตุการณ์ที่พลิกผันอย่างกะทันหันนี้
กิลด์เฮอร์มีสได้รับข้อเสนอจากสถานีออกอากาศแบบเดียวกับที่วีดได้รับ
แต่กิลด์ไม่ได้สนใจมากนัก เพราะมันมั่งคั่งอยู่แล้วด้วยการลงทุนจากแหล่งต่างๆ นอกจากนี้ ลาเฟย์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความหลงใหลในเงินของวีดนั้นเกินขอบเขตของสามัญสำนึก
“ฉันคิดว่า… เขากำลังเล่นตลกกับทุกคน โดยคิดว่าเขาสามารถเสียชื่อเสียงที่เขาได้รับมาจนถึงตอนนี้…”
ลาเฟย์ยังคงคาดเดาต่อไปว่าน่าจะเป็นไปได้มากที่สุดสำหรับเขา
ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกไม่มั่นใจมากนักเกี่ยวกับการคาดเดาของเขา
“…หรือเขาสรุปจริงๆ
ว่าเขาสามารถเอาชนะพวกเราได้อีกครั้งในการต่อสู้ครั้งนี้”
"นายหมายถึงอะไร?"
“บางทีวีดอาจมั่นใจในความนิยมของตัวเองมากเกินไป
หรือเขาอาจไม่มีความคิดที่ชัดเจนเกี่ยวกับความแข็งแกร่งทางการทหารของกิลด์เฮอร์มีส”
“แต่เขาได้ต่อสู้กับพวกเรามาหลายครั้งแล้ว!”
“และเราแพ้หลายครั้ง ตื่นสักทีเถอะน่า”
“…”
“อย่างไรก็ตาม
เขาจะไม่สามารถเอาชนะความท้าทายมากมายของการต่อสู้ที่จะเกิดขึ้นนี้ด้วยกลยุทธ์คลื่นมนุษย์เพียงอย่างเดียว ด้วยกองทหารชั้นยอดของเรา
กิลด์เฮอร์มีสจะแข็งแกร่งราวกับมีหอกที่แทงทะลุทุกสิ่งและมีโล่ที่สามารถต้านทานการโจมตีใดๆ
ได้”
ลาเฟย์มั่นใจว่าไม่มีทางที่ฝ่ายของพวกเขาจะพ่ายแพ้หากพวกเขาเผชิญหน้ากับอาณาจักรอาเพ่นในสงครามเต็มรูปแบบ กองกำลังทหารทั้งหมดของกิลด์เฮอร์มีสกระจายอยู่ทั่วทวีปกลางอันกว้างใหญ่
ปกครองอาณาเขตทั้งหมด กลยุทธ์การทำสงครามของผู้เล่นทางเหนือประกอบด้วยยุทธวิธีคลื่นมนุษย์ซึ่งเป็นเอกลักษณ์เกือบทั้งหมดซึ่งไม่สามารถเอาชนะได้ เมื่อพิจารณาจากกองพันที่สองของอาณาจักรเพียงอย่างเดียว
มันก็เป็นความจริงที่พวกเขาทำผลงานได้อย่างยอดเยี่ยมจนถึงช่วงกลางการสู้รบ
แม้ว่าพวกเขาจะได้รับความเสียหายอย่างใหญ่หลวงในภายหลัง
อาคิมพูดด้วยน้ำเสียงของเขาห่างไกลจากความกระตือรือร้น
“แล้วถ้าเขาเสกพวกอย่างบัลข่านขึ้นมาหลังจากทำข้อตกลงนี้ล่ะ”
ฝูงอันเดดที่น่าสยดสยอง —
สิ่งที่พวกเขาหวังว่าพวกเขาจะไม่ต้องเผชิญหน้าอีก
“ฉันไม่คิดว่านั่นเป็นความตั้งใจของเขา ถ้าเขาใช้เล่ห์เหลี่ยม เขามักจะใช้มันเพื่อหลีกเลี่ยงการต่อสู้โดยสิ้นเชิง เมื่อการต่อสู้เริ่มต้น ลัทธิโจ๊กหญ้าและผู้เล่นคนอื่นๆ ที่สนับสนุนอาณาจักรอาเพ่นจะรวมตัวกันในสนามรบ”
“ดังนั้น เพราะคนเหล่านั้น วีดจะถูกบังคับให้ปรากฏตัว
และเขาจะไม่สามารถเรียกมอนสเตอร์ตัวอื่นเช่น บัลข่าน ได้?”
"แน่นอนที่สุด การเรียกสิ่งมีชีวิตอย่างบัลข่านจะนำไปสู่การทำลายล้างของอาณาจักรอาเพ่น มันจะเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะใช้ทักษะของเขาที่ก่อให้เกิดภัยพิบัติเช่นกัน”
“ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำเช่นนี้”
“ทุ่งกานาฟก็ไม่ใช่ภูมิประเทศที่เหมาะกับกลอุบายและการหลอกลวงตามปกติของเขา”
วิธีแก้ปัญหาที่ลาเฟย์และผู้เล่นกิลด์เฮอร์มีสกำลังมองหานั้นอยู่ใกล้แค่เอื้อม
แต่มันไม่ได้เป็นคำตอบที่ถูกต้อง
'เขารู้ที่จะวางแผนสิ่งต่างๆ
จากมุมมองระยะยาว โดยพิจารณาจากข้อเท็จจริงที่ว่าเขาคือผู้ก่อตั้งอาณาจักรอาเพ่น ไม่เพียงเท่านั้น
เขายังพิสูจน์ให้เห็นถึงความพิถีพิถันและเต็มไปด้วยกลอุบายอันชาญฉลาดในทุกการต่อสู้'
'สิทธิ์ในการออกอากาศ? เงิน? แน่นอนว่าพวกมันไม่ได้มีความหมายอะไรสำหรับเขา
คนที่มีชื่อเสียงและอิทธิพลเช่นนั้น…'
แม้ว่าคำตอบจะไม่เคยปรากฏแก่เขาเลย
แต่เขาคิดอย่างลึกซึ้งเพียงใด ลาเฟย์ก็ยังสรุปว่าสถานการณ์เริ่มเอื้ออำนวยต่ออาณาจักรฮาเว่นมากขึ้น
“เราได้ยื่นข้อเสนอและวีดก็ตอบรับมัน สิ่งเดียวที่เหลือคือการเตรียมพร้อมสำหรับการทำสงคราม”
แคลคัสเดอะสเลเยอร์ถามคำถาม
“ยังไงก็ตาม
อะไรคือเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังข้อเสนอแนะของเขาที่จะเลื่อนวันการต่อสู้ออกไป? เขาบอกว่าเขาจะพบกับเราในวันเสาร์, 15 วันต่อมา”
“เราเองก็ไม่รู้ เขาอาจจะกำลังคิดกับดักอันตรายอยู่ก็ได้”
***
วีดมาถึงทุ่งกานาฟล่วงหน้าโดยใช้ทักษะจินตภาพเคลื่อนย้ายของยูริน
“ที่นี่มีแต่หญ้าครับพี่”
"ใช่ ไม่ใช่สถานที่สำหรับกลอุบายและการหลอกลวงมากนัก”
เนื่องจากนี่คือสนามรบที่กิลด์เฮอร์มีสเลือก
เขาจึงได้ทำการค้นคว้าเบื้องต้นทางอินเทอร์เน็ต ทุ่งกานาฟเป็นดินแดนกว้างใหญ่ที่มีทัศนียภาพกว้างไกล
ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่จะวางกับดักไว้ที่นี่ มีความลาดชันเล็กน้อยที่นี่และที่นั่น
แต่ก็ไม่เพียงพอที่จะมีอิทธิพลชี้ขาดในการสู้รบ
“นี่เป็นสถานที่ที่ดีสำหรับการจัดการต่อสู้ขนาดใหญ่ที่ยุติธรรมระหว่างสองกองทัพที่ยิ่งใหญ่”
กิลด์เฮอร์มีสไม่ต้องการดึงดูดข้อกล่าวหาที่ไม่จำเป็นใดๆ
จากผู้คน เมื่อมันเสนอการประลอง
เพราะเกรงว่ากิลด์มีชื่อเสียงอื้อฉาวที่แพร่หลายอยู่แล้ว
“แต่ฉันจะไม่ต่อสู้แบบขาวสะอาดหรอกนะ”
ขณะที่วีดมองไปยังทุ่งกานาฟ
เขาก็รู้สึกครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ถ้าเขาชนะการต่อสู้ครั้งนี้ เขาจะได้รับความมั่งคั่งมากพอตลอดการใช้ชีวิตที่หรูหราสำหรับทั้งครอบครัวของเขาไปหลายชั่วอายุคน
'เจ้าของตึก ที่ดิน บ้าน
หรือแม้แต่นักเก็งกำไรอสังหาริมทรัพย์… ฉันจะเป็นอะไรก็ได้ที่ฉันต้องการ'
เขาจำได้ว่ารู้สึกอย่างไรเมื่อเขาเพิ่งสูญเสียพ่อแม่ไปในวัยเด็ก
ราวกับว่าความสุขทั้งหมดเล็ดลอดผ่านนิ้วมือของเขา และโลกก็พร่ามัวต่อหน้าต่อตาเขา ความรู้สึกสิ้นหวังอย่างสุดซึ้งที่หนาวเหน็บ หายไปและโยนทิ้งไป
'…และฉันมาไกลถึงขนาดนี้แล้ว'
เขาได้เรียนรู้ว่าโลกนี้อันตรายและเลวร้ายเพียงใดในขณะที่เขาทำงานในโรงงานและสถานที่ก่อสร้าง บรรดาผู้ที่อ่อนแอและไร้ค่าก็ถูกเหยียบย่ำอย่างง่ายดาย ผู้คนที่เขาเห็นขณะเดินผ่านห้างสรรพสินค้าหรือร้านกาแฟดูราวกับว่าพวกเขามาจากดาวดวงอื่น ขณะที่เขาเดินเตร่ไปตามถนนที่พลุกพล่านในเมืองกับน้องสาวของเขา
เขาจำได้ว่ารู้สึกเหมือนพวกเขาเป็นเพียงคนเดียวที่ถูกทิ้งร้างและขอทานในฝูงชน เขามักจะอิจฉาคนที่อารมณ์เสียกับผลสอบที่ไม่ดีหรือโกรธเพื่อนของพวกเขา
โดยรู้ว่าปัญหาและความเจ็บปวดของพวกเขาจะค่อยๆ หายไปภายในไม่กี่วัน
'ฝึกฝนทักษะการแกะสลักจนเชี่ยวชาญและผ่านภารกิจยากๆ
เหล่านั้น… บางทีทั้งหมดนั้นอาจเป็นการเตรียมตัวสำหรับการต่อสู้ครั้งนี้ก็ได้'
ทันทีที่เขาเสร็จสิ้นการนึกย้อนถึงเรื่องราวในอดีต
เขาก็เริ่มออกแบบแผนการที่จะชนะการต่อสู้ที่จะมาถึง ลัทธิโจ๊กหญ้าและกิลด์เฮอร์มีส… เนื่องจากมันจะเป็นการต่อสู้ของกองกำลังที่สำคัญที่สุดทั้งสองในการปะทะกันแห่งทวีปเวอร์เซลล์
จะมีปัจจัยที่คาดเดาไม่ได้หลายอย่างในการเล่น
'เมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้น
หลายสิ่งหลายอย่างจะเกิดขึ้นซึ่งอยู่นอกเหนือการควบคุมของฉันเช่นกัน'
ณ ตอนนี้
เขาไม่รู้ว่ากิลด์เฮอร์มีสจะใช้กลยุทธ์แบบไหน
และไม่รู้ว่าพลังของลัทธิโจ๊กหญ้าจะใช้ได้มากน้อยเพียงใด
จนกว่าการต่อสู้ที่แท้จริงจะเริ่มต้นขึ้น
'ฉันจะต้องทำทุกวิถีทางที่ทำได้ ในฐานะปรมาจารย์ประติมากร
ถึงเวลาแล้วที่ต้องใช้ทุกทักษะที่ฉันเคยเรียนรู้ที่จะใช้'
กลอุบายที่สกปรกและเจ้าเล่ห์อยู่ในใจของวีด โดยปกติ ทักษะที่มีบทลงโทษหนัก เช่น ประติมากรรมประทานชีพ หรือ
ประติมากรรมคืนชีพ จะต้องใช้หากจำเป็น ในกรณีของประติมากรรมคืนชีพ
โดยเฉพาะ การคืนชีพในช่วงระยะเวลาสั้นๆของบุคคลพิเศษที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดในประวัติศาสตร์ของรอยัลโร้ดคงจะไม่เข้าท่า
“ฉันไม่สามารถปล่อยให้คนๆ
นั้นเล่นๆ อยู่เฉยๆ แล้วหายตัวไปได้เช่นกัน ฉันจะต้องตรวจสอบให้แน่ใจว่าพวกเขาจะช่วยฉันไม่ว่าอะไรก็ตาม”
ไม่มีอะไรที่ไม่จริงใจเท่ากับการเยินยอครึ่งใจ นักเลงมืออาชีพอย่างแท้จริงได้ทุ่มเทจิตวิญญาณของเขาให้กับคำชมแต่ละคำ
และการเยินยอของเขามีพลังที่จะรักษาแม้กระทั่งอาการท้องผูกเรื้อรังของผู้ฟัง
“ในการสร้างภาพใหญ่
ฉันจะต้องใช้ทักษะการแกะสลักเวลาด้วย มันเป็นเพียงครั้งเดียวเท่านั้น
แต่ฉันคิดว่าฉันรู้ว่าจะใช้ทักษะนี้ที่ไหนเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุด”
การคาดการณ์สำหรับสงครามที่จะเกิดขึ้นในลักษณะปกติไม่เพียงพอ กิลด์เฮอร์มีสก็คงจะทำแบบนั้นเช่นกัน ไหวพริบ
การเยินยอ และเยาะเย้ยผู้อื่น — โดยใช้ความสามารถพิเศษสุดของเขา
วีดกำลังดำเนินการตามแผนอันยิ่งใหญ่ที่หวนกลับไปสู่ประวัติศาสตร์อันเก่าแก่ของทวีปเวอร์เซลล์ให้สำเร็จ
***
เมแพน!
พ่อค้าที่โดดเด่นและผู้นำของบริษัทการค้าเมแพน
เขาได้รับเสียงกระซิบจากวีด
– วีด: แจ้งกลุ่มพ่อค้าทุกกลุ่มในทวีปทางเหนือ; เราจำเป็นต้องรวมสายการผลิตไปยังทุ่งกานาฟ ให้มากที่สุด นอกจากอาวุธและยุทโธปกรณ์สงคราม
อย่าลืมเตรียมเสบียงที่เพียงพอให้ผู้คนสามารถรับประทานและดื่มได้ อาหารและไวน์ทั้งหมดต้องมาถึงภายในสามวัน ซึ่งเป็นส่วนที่สำคัญที่สุด
เมแพนไม่เคยสงสัยในคำพูดของวีด เขาได้เรียนรู้มานานแล้วว่าชายผู้นี้มีสัมผัสของหัตถ์ทองคำไมดาสที่ทำให้ทุกอย่างกลายเป็นทอง
'มีเหตุผลที่ดีว่าทำไมเขาถึงกลายเป็นประติมากร มันเป็นอาชีพที่เชี่ยวชาญในการคลำหาเศษไม้ที่พบบนพื้นแล้วรีดไถคนอื่นด้วยการขายมันในราคาที่เกินจริง มันเป็นธรรมชาติของ คุณวีด ที่จะเป็นประติมากร'
แต่ในขณะที่เชื่อมั่นในการตัดสินของวีดอย่างไร้คำถาม
เมแพนก็ยังสงสัยในเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังการกระทำของเขา
“ผมจะรวบรวมอาวุธและเสบียงสงครามทั้งหมดที่เรามี
แม้ว่าเราจะต้องล้างสต็อกในร้านค้าทุกแห่งในภูมิภาคโมราต้าทั้งหมดก็ตาม แต่เราจำเป็นต้องนำอาหารทั้งหมดมาด้วยเหรอ”
เหลือเวลาอีกสองสัปดาห์ก่อนการต่อสู้ในทุ่งกานาฟ
และในขณะที่ผู้เล่นแต่ละคนจะพกอาหารของตัวเองติดตัวไปด้วย
เขาจึงสงสัยว่าการจัดหาเสบียงเพิ่มเติมจำเป็นจริงๆ หรือไม่
– วีด: *ถอนหายใจ*… นายไร้เดียงสาเกินไปสำหรับความดีของตัวเอง
ทันทีที่เมแพนได้รับข้อความนี้จากวีด
เขาก็ตระหนักว่าเขากำลังตัดสินผิดอย่างร้ายแรง กล่าวคือ
เขากำลังทำผิดพลาดในการพยายามทำความเข้าใจแรงจูงใจที่หลอกลวงของวีดจากมุมมองที่สมเหตุสมผลและธรรมดา
– วีด:
จะมีผู้เล่นจำนวนมากที่มาถึงทุ่งกานาฟ เร็วกว่าวันจริงของการต่อสู้
“ผมก็ว่าอย่างนั้น”
ใช้เวลาเพียงสองวันสำหรับสมาชิกลัทธิโจ๊กหญ้าที่ควบคุมภูมิภาคฮาปันเพื่อลงไปยังทุ่งกานาฟ พวกนักดาบและนักรบทะเลทรายไม่ต้องการเวลามากในการไปถึงที่ราบเช่นกัน เนื่องจากทั้งสองฝ่ายได้ตกลงกันที่จะจัดการเรื่องต่างๆ ในคราวเดียวและสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างในการต่อสู้แห่งโชคชะตาครั้งประวัติศาสตร์สำคัญ
จะไม่มีเหตุผลใดที่จะต้องสู้กับกองทัพฮาเว่นก่อนเวลาที่สัญญาไว้ โดยการใช้เส้นทางไปทางเหนือที่ทางกองทัพฮาเว่นเปิดทิ้งไว้และใช้ประตูเทเลพอร์ต
พวกเขาจะไปถึงทุ่งกานาฟได้ในเร็วๆ นี้
– วีด: ดังนั้น เราต้องจับนกที่ตื่นเช้าด้วยไวน์และอาหารให้เพียงพอ
นี่จะเป็นโอกาสที่ดีที่เราจะล้างกระเป๋าของพวกเขา นายไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?
“อะ-ฮะ! นั่นคือ…!"
เมแพนสามารถนึกภาพทั้งฉากในหัวได้ ฝูงชนขนาดมหึมาที่แห่กันไปทุ่งการ์นาฟ ไม่ต้องพูดถึงผู้เล่นทางเหนือทั้งหมด
ผู้เล่นหลายคนของทวีปกลางก็จะรีบไปจับจองสถานที่เพื่อไม่ให้พลาดโอกาสที่จะได้เห็นงานเหตุการณ์อันยิ่งใหญ่นี้ ด้วยผู้คนจำนวนมากมารวมกันในที่เดียว บวกกับอาหารและไวน์… ผลที่ได้แน่นอนอยู่แล้ว
“มันจะกลายเป็นเทศกาล!”
– วีด: ถูกต้อง พวกเขาจะดื่มสุราจนลืมไม่ลง
"จริงที่สุด…!"
– วีด:
ผู้คนมักจะใช้เงินอย่างสิ้นเปลืองเมื่อพวกเขากลัวอนาคตที่ไม่ชัดเจน ไม่ว่าผลการต่อสู้จะเป็นอย่างไร เราต้องทำกำไรให้ได้
“ให้ผมกล่าวอะไรสักหน่อย:
คำพูดไม่สามารถแสดงความชื่นชมต่อคุณ ความเป็นนักธุรกิจที่ไม่สั่นคลอนของคุณทำให้ผมประทับใจมาก”
– วีด:
ฉันเสนอให้มีช่วงเวลาผ่อนผันนี้เป็นเวลา 15 วัน เพราะฉันหวังว่าผู้เล่นของทวีปกลางจะเข้าร่วมสนุกด้วย
“ผมจะเริ่มเตรียมการทุกอย่างที่จำเป็น ผมจะต้องจัดงานเทศกาลที่ดีที่สุดในทวีปเวอร์เซลล์ ระดมพ่อค้าทุกกลุ่มในแดนเหนือ”
วีดไม่ได้พูดถึงมัน แต่แผนการเล็กๆ
ของเขานี้ก็เป็นหนึ่งในกลอุบายที่สำคัญที่สุดสำหรับชัยชนะของเขาในการต่อสู้ที่จะมาถึง ในบรรดาฐานผู้เล่นทั้งหมดของรอยัลโร้ด
มีคนจำนวนมากที่น่าประหลาดใจที่ไม่ได้สนใจว่าใครจะได้อำนาจสูงสุดเหนือทวีปเวอร์เซลล์ พวกเขาไม่สนใจเรื่องการเมืองเช่นนั้น
และเมื่อได้อาศัยอยู่ตามมุมเมืองเล็กๆ เป็นเวลานาน
สถานะของกิจการทั่วทั้งทวีปแทบไม่เกี่ยวข้องกับชีวิตของพวกเขาเลย มีผู้เล่นจำนวนมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งในทวีปกลางที่มีแนวโน้มเช่นนี้
เนื่องจากพวกเขาเบื่อหน่ายกับสงครามที่ยาวนาน
เทศกาลอันโอ่อ่าที่จะทำให้แม้แต่ผู้เล่นทั่วไปก็กระโดดเข้าสู่งานเฉลิมฉลองด้วยความตื่นเต้น หลังจากที่ผู้เล่นในทวีปกลางเหล่านั้นสนุกสนานอย่างเต็มที่ในงานเลี้ยง
มีความเป็นไปได้สูงที่พวกเขาจะหันไปทางฝั่งของวีดด้วยการเขยิบเพียงเล็กน้อย
'เพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะเพิ่มความแข็งแกร่งของเราขึ้นสิบเปอร์เซ็นต์'
(อ่านต่อ…)
เล่ม 49
บทที่ 8 : การรวมตัวของเหล่าวีรุบุรุษ (ตอนที่ 2) แปลโดย แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล
แกร๊ง! แกร๊ง!แกร๊ง!
เฮอร์แมนและฟาบิโอสร้างดาบอย่างไม่หยุดยั้งแม้หลังจากที่พวกเขากลายเป็นช่างตีเหล็กระดับปรมาจารย์แล้ว
ราวกับว่ากำลังแข่งขันกันเอง
“วีดและบาร์ด เรย์…อืม…”
สงครามไม่ได้สร้างความเสียหายให้กับช่างตีเหล็ก ไม่ว่าใครจะเป็นผู้ควบคุม
พวกเขาจะไม่กล้าทำร้ายช่างตีเหล็กที่มีทักษะดีที่สุดในรอยัลโร้ด ถึงกระนั้น โอกาสของการต่อสู้ครั้งยิ่งใหญ่ที่อาจกำหนดขุมกำลังที่แข็งแกร่งที่สุดของทั้งทวีปก็กระตุ้นความอยากรู้ของพวกเขา
“ฉันว่าฉันไปก่อนดีกว่า”
***
ชาวนามิเรทัส
ชาวนาแห่งรอยัลโร้ดต้องพึ่งพาแรงงานคนในทุกขั้นตอนของการทำฟาร์ม
ตั้งแต่การเพาะปลูกที่รกร้างไปจนถึงการเก็บเกี่ยวพืชผล
เนื่องจากโลกนี้ไม่มีเครื่องจักรการเกษตร การไถพรวนดินของดินแดนอันกว้างใหญ่ด้วยมือของพวกเขาเอง
พวกเขาไม่มีวันหยุดแม้แต่วันเดียวอันหรูหรา เนื่องจากพวกเขาต้องดูแลพืชผลหลากหลายชนิด
ผลไม้หลายสิบชนิด และต้นไม้ประดับ
“นี่สวยจัง”
มิเรทัสมองดูทุ่งข้าวสีทองของเขาที่ม้วนตัวเป็นเกลียวเมื่อใดก็ตามที่ลมกระโชกแรงพัดก้าน
“ชาวนาเป็นอาชีพที่เกี่ยวกับการหว่านเมล็ดในธรรมชาติและรับผลของการทำงานหนักและซื่อสัตย์ ไม่มีความเสียใจในชีวิตในการจัดการกับดินและพืช
ไม่ต้องพูดถึงความสุขอันยิ่งใหญ่ที่มีให้”
หน้าผากของเขาเปล่งประกายด้วยเหงื่อจากการทำงานในฟาร์ม
ตริ๊ง!
______________________
< พัฒนาพันธุ์พืชใหม่!
คุณได้สร้างข้าวพันธุ์ใหม่ เป็นข้าวชั้นดีที่มีคุณค่าทางโภชนาการสูง ซึ่งจะละลายทันทีในปากของคุณเมื่อปรุงสุก
วัตุดิบในการอาหารชั้นหนึ่ง! >
______________________
“ฉันต้องแบ่งปันสิ่งนี้กับเกษตรกรรายอื่น”
ชาวนาสามารถช่วยผู้ที่มีอาชีพเดียวกันได้มากโดยแจกจ่ายกล้าไม้หายากหรือพืชพันธุ์ใหม่ที่พวกเขาพัฒนาขึ้นเอง
เนื่องจากเกษตรกรรายอื่นสามารถเพิ่มระดับทักษะหรือชื่อเสียงได้โดยการเพาะปลูก แน่นอน มิเรทัสอาจเลือกที่จะเป็นคนเดียวที่ปลูกพืชล้ำค่าเหล่านั้นได้
ถ้าเขาโลภมากพอนะ แต่เขาไม่ได้ทำเช่นนั้น การเพิ่มผลผลิตเฉลี่ยของเกษตรกรจะทำให้รอยัลโร้ดร่ำรวยยิ่งขึ้น
“แล้วทุ่งการ์นาฟ…”
มิเรทัสเพิ่งได้รับคำเชิญจากวีด ซึ่งส่งโดยนกกระจอกมือใหม่แห่งเผ่าพันธุ์วิหคที่ได้รับการว่าจ้างด้วยค่าจ้างรายชั่วโมง
2
เหรียญเงิน
– มาดูการต่อสู้สุดมหัศจรรย์ในทุ่งกานาฟ
เนื่องจากเรารู้สึกขอบคุณเสมอสำหรับความพยายามทั้งหมดที่คุณทำเพื่ออาณาจักรอาเพ่น
คุณจะได้รับที่นั่งบนหลังที่กว้างของไวทรี เพื่อความสะดวกของคุณในการรับชม
– คำเชิญวีไอพี –
“แน่นอน ฉันควรจะไป ฉันจำเป็นต้องแก้แค้นพวกโง่เขลาของกิลด์เฮอร์มีสที่ดูถูกชาวนาอย่างพวกเรา”
มิเรทัสยัดเมล็ดพืชที่ใช้ในกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขาจนเต็มเพื่อใช้ในการต่อสู้ซึ่งดัดแปลงโดยตัวเขาเอง ในขณะที่เกษตรกรไม่เชี่ยวชาญในการต่อสู้
พวกเขายังคงสามารถช่วยเหลือพันธมิตรของพวกเขาในทางอ้อม เช่น
การสร้างป่าที่เต็มไปด้วยต้นไม้กินคน หรือทำให้พืชที่เป็นอัมพาตเติบโตไปทั่วทุ่ง
***
ช่างตัดเย็บดราโก้
เขาได้รับคำเชิญขณะซักผ้าที่กองอยู่
“น่าเสียดาย
แต่ฉันไม่คิดว่าฉันจะทำได้เพราะงานทั้งหมด”
เขากำลังทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อเคลียร์ภารกิจเพื่อเป็นปรมาจารย์ช่างตัดเย็บ
แต่มันเป็นอุปสรรคใหญ่ต่อจากนั้น เขาซักผ้ามากจนมือของช่างตัดเย็บที่ละเอียดอ่อนและสง่างามของเขาเต็มไปด้วยแผลพุพอง จริงอยู่ ภารกิจซักรีดมีประโยชน์ในการทำให้เขาจัดการกับผ้าได้ง่ายขึ้น —
เสื้อผ้าก็สะอาดหมดจดจากคราบเก่าและนุ่มขึ้นทันทีที่มือของเขาสัมผัส
“ฉันจะต้องได้เควสเจ๋งๆบ้าง หลังจากที่ฉันทำเสร็จแล้ว…
หวังว่าคงจะไม่ใช่การใช้แรงงานตลอดจนจบเควส เพื่อที่ฉันจะไปถึงระดับปรมาจารย์หรอกใช่ไหม?”
ดราโก้เงยหน้าขึ้นเพื่อดูว่ายังมีผ้าเหลือให้ซักเท่าไร
“…”
และที่นั่นมีภูเขาเสื้อผ้าสกปรก
ดูราวกับว่ามันไม่ได้ลดขนาดลงเลย
“ฉัน… ฉันต้องหนี”
ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจวิ่งไปทุ่งกานาฟทันที
***
เอลกุน พ่อครัวของลัทธิโจ๊กหญ้า
เขาเป็นพ่อครัวที่มีทักษะโดดเด่น
สามารถสร้างรสชาติที่อร่อยที่สุดด้วยมือของเขา
แต่เขารู้สึกอ่อนน้อมถ่อมตนเมื่อใดก็ตามที่เขามีโจ๊กหญ้า
“รสชาติเบามาก… และไม่มีอะไรจะเติมหรือนำออก มันถูกต้อง เป็นเมนูที่กินแค่อิ่มท้อง แต่ก็มีคนที่หิวโหยเพราะไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะได้กิน
นี่คือเหตุผลที่เราต้องไม่เสียส่วนผสมใดๆ ไป”
เอลกุนยังเป็นคนที่ทำอาหารตามชื่อของกลุ่มโจ๊กต่างๆ โจ๊กเห็ดพิษบางรูปแบบปรุงได้ยากมากจนเชฟคนอื่นๆ ทำเองไม่ได้
แม้จะรู้สูตรแล้วก็ตาม มีเพียงเอลกุนเท่านั้นที่สามารถเตรียมโจ๊กเห็ดพิษที่สมบูรณ์แบบซึ่งให้กลิ่นดินที่หอมกรุ่น
“ผู้คนจากทวีปกลางมีรสชาติที่แตกต่างจากผู้เล่นทางเหนือค่อนข้างมาก ฉันต้องไปที่นั่น ถ้าเพียงเพื่อให้ผู้เล่นทวีปกลางได้ลิ้มลองโจ๊กเห็ดพิษนี้มากขึ้น”
***
สถาปนิกมิบุลโล
นับตั้งแต่เขาย้ายไปทางเหนือ
รูปแบบของสถาปัตยกรรมในภูมิภาคนี้ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก อาคารขนาดใหญ่และซับซ้อนทำให้มองเห็นทิวทัศน์ที่สวยงามของเมือง การเปลี่ยนแปลงของกระท่อมหลายหลังในโมราต้าก็เป็นงานของเขาเช่นกัน
“แก่ไม่ได้หมายความว่าน่าเกลียด แค่ดัดแปลงเล็กน้อยก็เผยให้เห็นคุณค่าที่แท้จริงของสิ่งปลูกสร้างเหล่านี้”
เขาเปลี่ยนโครงสร้างหรือสีของบ้านโทรมๆแต่ละหลังเล็กน้อย
และสร้างทิวทัศน์ที่สวยงาม เมื่อมองจากระยะไกล
บ้านของโมราต้าดูเหมือนจะสร้างภาพที่สวยงามร่วมกัน สถาปนิกผู้ยิ่งใหญ่เป็นทั้งศิลปินและประติมากร
ซึ่งทำให้การออกแบบแบบนี้เป็นไปได้
เมืองรุ่งอรุณ การก่อสร้างที่มิบุลโลได้เข้าร่วมจากขั้นตอนการวางแผน
เป็นตัวแทนของประวัติศาสตร์ของทางเหนือ นอกเหนือจากโครงการเขตที่เรียบร้อย:
ถนนแห่งน้ำแข็ง ถนนแห่งพรมแดน ถนนแห่งศิลปะ ถนนแห่งวัฒนธรรม ,
ถนนแห่งการค้า, ถนนแห่งการผจญภัย
และถนนแห่งการผลิต
เมื่อสร้างเมือง
ความสุขของผู้อยู่อาศัยในอนาคตเป็นปัจจัยสำคัญ
“ขอให้ทุกคนในเมืองนี้ฝันดีและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตลอดไป”
เป็นความเชื่อของเขาที่ว่าเมืองที่ออกแบบอย่างสวยงามและสะดวกจะทำให้ผู้คนที่อยู่ในเมืองมีความสุขมากขึ้น เมืองที่ทั้งชาวเมืองและนักท่องเที่ยวต่างก็ต้องการที่จะอยู่ให้นานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
แม้จะอยู่อีกแค่วันเดียวก็ตาม
ตอนที่เขากำลังสร้างเมืองรุ่งอรุณแห่งนี้
เขาได้รับคำเชิญจากวีด
“ก็ฉันตั้งใจจะไปอยู่แล้วแม้ว่าเขาจะไม่ถาม…
อืมม”
การแข่งขันที่เด็ดขาดระหว่างอาณาจักรอาเพ่นและจักรวรรดิฮาเว่น
นี่เป็นเหตุการณ์ที่เขาต้องเข้าร่วม เพราะหากจักรวรรดิฮาเว่นชนะ ผู้คนจากจักรวรรดิก็จะเข้าครอบครองและใช้พระราชวังโลกาอันล้ำค่าซึ่งเขาสร้างขึ้น
ด้วยเหงื่อที่ขมวดคิ้ว หากเลวร้ายที่สุด
มิบุลโลก็พร้อมที่จะทำลายมันด้วยมือของเขาเอง
“ดีกว่าทั้งหมด วีดช่วยชีวิตฉันด้วยการส่งคำเชิญ รู้สึกดีที่ได้รับการยอมรับเช่นนี้
ตั้งแต่ฉันย้ายมาที่อาณาจักรอาเพ่น”
อาณาจักรอาเพ่นปฏิบัติต่อคนงานในอุตสาหกรรมการผลิตเป็นอย่างดี
อาจเป็นเพราะกษัตริย์ของอาณาจักรอาเพ่นเองเป็นประติมากรด้วย มิบุลโลตั้งใจแน่วแน่ที่จะตอบแทนความหวังดีของเขาอย่างสุดความสามารถ
***
โอแบรอน
— หนึ่งในผู้เล่นที่เล่นรอยัลโร้ดมาตั้งแต่ต้น
และเป็นผู้ก่อตั้งกิลด์กุหลาบน้ำแข็ง ครั้งหนึ่งเขาเคยนำการผจญภัยที่น่าอัศจรรย์มามากมาย
และปัจจุบันเขาเป็นลอร์ดแห่งปราสาทเวนท์ในอาณาจักรอาเพ่น แม้ว่าสมาชิกลัทธิลัทธิโจ๊กหญ้าจำนวนมากกำลังมุ่งไปยังทางใต้
เขาก็อยู่ข้างหลังและรักษาตำแหน่งของเขาในฐานะลอร์ดแห่งปราสาทเพื่อความปลอดภัยของภูมิภาคและสนับสนุนผู้เล่นรายอื่น แต่ตอนนี้เขาได้รับคำเชิญจากวีด
“ดังนั้นจะมีการประลองระหว่างทั้งสองฝ่าย? แน่นอนฉันต้องไปช่วย”
ดังนั้นเขาจึงไปทางใต้
โดยนำกองกำลังทั้งหมดของปราสาทเวนท์
ระหว่างทาง โอแบรอนใช้ประโยชน์จากอิทธิพลของเขาให้เกิดประโยชน์สูงสุดในการระดมกำลังคนอื่นๆ
และเขายังกล่าวสุนทรพจน์ที่น่าประทับใจมากในจัตุรัสกลางเมืองของโมราต้า
“ทำไมเราต้องต่อสู้? ทำไมเราถึงมีชีวิตอยู่? ฉันไม่สามารถพูดได้ว่าฉันรู้มากเกี่ยวกับชีวิต
แต่สิ่งที่ฉันรู้คือถ้าเราไม่ยกดาบของเราตอนนี้
เราจะใช้ชีวิตที่เหลือของเราด้วยความรู้สึกอับอายและเสียใจ ให้เราก้าวต่อไปอย่างมีศักดิ์ศรี พวกเราคือโจ๊กหญ้า!”
***
ปาโวและแก้สตั้น ผู้นำของสถาปนิกจากทางเหนือกำลังเคลื่อนไปพร้อมกับกำลังหลักของลัทธิโจ๊กหญ้า
“มาสร้างถนนกันเถอะ นี่จะกลายเป็นเส้นทางการค้าที่สำคัญสำหรับอาณาจักรอาเพ่นเพื่อขยายอิทธิพลทางเศรษฐกิจไปทางใต้”
เนื่องจากพวกเขาได้รับมอบหมายให้เป็นหัวหน้าแผนกก่อสร้างของอาณาจักรอาเพ่น
พวกเขาจึงมีความสามารถในการสร้างภารกิจใหม่
__________
<สร้างเส้นทางการค้า>
นี่คือเควสระดับชาติเพื่ออาณาจักรอาเพ่น
สร้างถนนที่นำไปสู่ที่ราบทางใต้ คนงานที่เข้าร่วมในโครงการก่อสร้างจะได้รับการยอมรับผลงาน
ระดับความยาก: D
รางวัล: ค่าอุทิศระดับชาติ
ข้อจำกัดภารกิจ: สำหรับผู้ที่อาศัยอยู่ในอาณาจักรอาเพ่นเท่านั้น>
__________
ขณะที่สถาปนิกย้ายออกไป
ถนนสายใหม่ก็ถูกสร้างขึ้น ความทุ่มเทของพวกเขาคือสิ่งที่ช่วยให้กองทัพหลักของโจ๊กหญ้าสามารถรุกคืบได้อย่างรวดเร็ว
เช่นเดียวกับสิ่งที่ทำให้เส้นทางคมนาคมขนส่งปลอดภัย
ซึ่งรถม้าสามารถวิ่งขึ้นและลงด้วยความเร็วสูงมาก
“ไปวิ่งกันเถอะ! ชวิคคคคคคคคค”
กองทัพออร์คกำลังเดินไปตามถนนสายเดียวกัน
จำนวนของพวกเขาไม่สิ้นสุด
***
นักผจญภัยเชส
“การค้นหาแม้แต่เบาะแสที่เล็กน้อยที่สุดและตระเวนทั่วทั้งทวีปเพื่อค้นหาว่ามันนำไปสู่ที่ใด
นั่นคืองานของนักผจญภัย ความตื่นเต้นของการค้นพบคือสิ่งที่ทำให้เรามีชีวิตอยู่
ถึงแม้ว่าเราจะรู้ว่ามันคงอยู่เพียงเสี้ยววินาที”
เขาเป็นคนค้นพบโบราณวัตถุของจักรวรรดินิฟล์เฮมและนำพวกเขามาที่อาณาจักรอาเพ่น ผลกระทบของมรดกเหล่านั้นทำให้เกิดการเติบโตอย่างรวดเร็วของอำนาจทางเศรษฐกิจและเทคโนโลยีของราชอาณาจักรตลอดจนความก้าวหน้าทางการค้า ในฐานะหนึ่งในผู้สนับสนุนหลักในการพัฒนาอาณาจักรอาเพ่น
ชื่อเชสเซอร์จึงกลายเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางในหมู่ผู้เล่นทางเหนือ
และแน่นอนว่าเขาจะอยู่ในการต่อสู้ที่จะเกิดขึ้นเช่นกัน
***
เดย์มอนด์ เขาเป็นหัวหน้ากิลด์ของผู้ล่าแห่งดินแดนและเป็นผู้เล่นคนแรกที่ได้รับภารกิจระดับ
S เขาเคยเป็นนักบวชแห่งการฟื้นคืนชีพมาก่อนด้วย
และได้รุกรานทวีปกลางด้วยกองทัพวิญญาณอสูรของลัทธิเอ็มบินยู แต่หลังจากที่กองกำลังของเขาถูกปราบปรามโดยอาณาจักรฮาเว่น
ตัวละครผู้เล่นของเขาเองก็ถูกกำจัดโดยการตายอย่างถาวรซึ่งเป็นโทษของการล้มเหลวในภารกิจ
ตั้งแต่นั้นมา สมาชิกของผู้ล่าแห่งดินแดนก็เริ่มต้นใหม่ในรอยัลโร้ดและขณะนี้พวกเขาแทบจะไม่ถึงเลเวล
100
พลังอันยิ่งใหญ่ของกิลด์เคยมีอยู่ในความทรงจำของพวกเขาในขณะนี้
แต่สมาชิกยังคงทำงานอย่างหนักเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่ง , คลานเข้าไปในดันเจี้ยนในโมราต้า
“ที่นี่คือสวรรค์”
“ราคาต่ำมากและผลิตภัณฑ์มีคุณภาพสูง”
“มันค่อนข้างน่าแปลกใจที่พ่อค้าเต็มใจที่จะซ่อมแซมหรือแลกเปลี่ยนไอเท็มที่ผิดพลาด กลุ่มพ่อค้าของกิลด์เฮอร์มีสจะไม่มีวันทำอย่างนั้น”
ต่างจากสมัยที่พวกเขาอยู่ในทวีปกลาง
พวกเขาสนุกกับชีวิตของพวกเขาแม้จะเป็นผู้เล่นมือใหม่
“เฮ้ หัวหน้า
พวกเราไม่ควรอยู่ที่นั่นด้วยเหรอ?”
"แน่นอน ไปกันเถอะ!"
***
เฮเกล,
เบลล่า, รูมิ และไนด์
นักศึกษาจากคณะโลกเสมือนในมหาวิทยาลัยเกาหลีก็พักอยู่ในโมราต้าเช่นกัน
“เธอรู้ไหม เราควร… ไปดูการต่อสู้ครั้งนี้ไม่ใช่หรือ”
“หืม มันไม่มีประโยชน์อะไร เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเอาชนะกิลด์เฮอร์มีส แม้แต่กิลด์ราชสีห์ทมิฬนั้นก็ไม่คู่ควรกับพวกเขา”
“ทำไมนายถึงมองโลกในแง่ร้ายเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดนี้
เฮเกล?”
“ลองดูสักครั้งแล้วชัดเจนว่าการต่อสู้ครั้งนี้จะออกมาเป็นอย่างไร ไม่ควรอยู่กับภาพลวงตาที่ไร้ความหมายซึ่งบดบังดวงตาของนายให้มองเห็นโลกแห่งความจริง”
“มันน่าหงุดหงิดที่นายมองไม่เห็นทางที่ลมพัดมา ไม่น่าแปลกใจที่นายไม่มีเพื่อนเลย”
“…อุ๊ย”
ในขณะนี้ จอมโจมไนด์ก็ลุกขึ้นจากที่นั่งของเขาอย่างเงียบ
ๆ รูมิสังเกตเห็นสิ่งนี้และดวงตาของเธอเป็นประกาย
"ไนด์กำลังจะไปไหน?"
“ทุ่งการ์นาฟ”
“มันค่อนข้างไกล”
“ถึงกระนั้น
ฉันอยากจะไปดูการต่อสู้ รู้สึกเหมือนฉันจะเสียใจไปตลอดชีวิตถ้าฉันพลาดสิ่งนี้”
“งั้นเราไปกันเถอะ”
นักศึกษาคนอื่นๆ
ของมหาวิทยาลัยเกาหลีก็ลุกขึ้นจากที่นั่งเช่นกัน
เฮเกลปฏิเสธที่จะออกไปอีกสักพักและพยายามจะยึดไว้
แต่ถึงกระนั้นเขาก็ต้องยอมรับว่าถนนที่วุ่นวายในโมราต้าตามปกตินั้นเงียบสงบและค่อนข้างว่างเปล่า ประตูปราสาทเต็มไปด้วยรถม้าและฝูงวัวที่มุ่งหน้าไปทางใต้
“เฮอะ โอเค
โอเค ฉันจะไป… แต่มันไม่ใช่ว่าฉันสนใจหรืออะไรทั้งนั้น”
***
“พี่ใหญ่กำลังต่อสู้กับกิลด์เฮอร์มีส?”
เปตรอฟซึ่งเป็นจิตรกรแสงวารีกำลังวาดภาพกราฟฟิตีในท่อระบายน้ำของปราสาทอาเรน ภาพพิมพ์กราฟิตีของเขาส่งผลต่อความสงบเรียบร้อยของประชาชนและลดความภักดีของผู้เล่นที่อยู่อาศัยลง
“นั่นหมายความว่า 'เธอ' จะอยู่ที่นั่นด้วย…”
เปตรอฟนึกถึงยูรินและตัดสินใจว่าจะอยู่เฉยไม่ได้
“ฉันต้องไปถึงที่นั่นทันที โดยใช้จิตภาพเคลื่อนย้าย”
เขารีบเร่งวาดภาพที่เขากำลังทำงานอยู่ให้เสร็จ
- ภาพวาดของจักรพรรดืบาร์ดเรย์, การปรุงอาหารรามายอนปูแดงและกินมันทั้งหมดด้วยตัวเองโดยไม่แบ่งปันกับใคร
***
ฮัลมา มาร์โก รีวิส และกราน
มีผู้เล่นไม่กี่คนในโลกนี้ที่รู้ถึงการมีอยู่ของพวกเขา
แต่บรรดาผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของพวกเขาสั่นสะท้านด้วยความโกรธเมื่อเอ่ยถึงพวกเขา สี่วายร้ายแทงข้างหลัง!
“คุณวีด เทพสงครามจะต่อสู้กับบาร์ด
เรย์ ผู้ที่ถูกเรียกว่าเทพเจ้าแห่งสงคราม…!”
“ฉันต้องบอกว่าแม้ถูกเขาทุบตีก็เป็นเกียรติอย่างยิ่ง”
“เฮ้ ถ้าเขาชนะในครั้งนี้
นั่นหมายความว่าเขาจะรวมทวีปได้?”
“อย่าโง่ พวกเขาจะไม่สูญเสียดินแดนทั้งหมดในทวีปกลางเพียงแค่แพ้การต่อสู้เพียงครั้งเดียว”
“ถึงกระนั้น
การชนะการต่อสู้ที่ใหญ่ที่สุดและสำคัญที่สุด ในที่สุดจะนำไปสู่การพิชิตทั้งทวีป กิลด์เฮอร์มีสจะหยุดเขาได้อย่างไรหลังจากที่พวกเขาพ่ายแพ้ในการต่อสู้ครั้งนี้?”
"ว้าว จักรพรรดิแห่งทวีปเวอร์เซลล์…!”
“และเราพยายามปล้นคนที่จะกลายเป็นแบบนั้น”
วายร้ายสี่คนมักจะซุ่มซ่อนอยู่ในอาณาจักรโรเซนไฮม์ แม้จะตั้งอยู่ในพื้นที่ห่างไกลทางตะวันออก อาณาจักรโรเซนไฮม์ก็มีอาณาเขตกว้างใหญ่ไพศาล มีหมู่บ้าน เมือง และปราสาทจำนวนมาก พร้อมด้วยพื้นที่ล่าที่ไม่มีใครแตะต้อง
และภารกิจลึกลับที่ยังไม่ได้เปิดเผย การเป็นผู้ปกครองของอาณาจักรเพียงแห่งเดียวถือเป็นความสำเร็จอันน่าทึ่ง
ดังนั้น จักรพรรดิแห่งทวีปเวอร์เซลล์ที่รวมทวีปจะเป็นตำแหน่งแห่งความรุ่งโรจน์เหนือจินตนาการ
“นายว่าอะไรนะ เราไปทริปเล็กๆ
นี้กันไหม”
"แน่นอน!"
“และเราสามารถค้นหาเป้าหมายง่ายๆ
ระหว่างทางไปที่นั่น”
“แน่นอน เราไม่ควรพลาดโอกาสใด ๆ
ที่จะโจมตีผู้คนที่ด้านหลังศีรษะของพวกเขา”
***
อึนหลิง เบ็น และเอลิกซ์
พวกเขาได้พบกับวีดในช่วงเวลาที่เขามาที่ทะเลทราย
“คุณคือนักผจญภัยของปาร์ตี้เงาโลกาใช่ไหม? ผมเคยได้ยินมามากเกี่ยวกับการหาประโยชน์ครั้งใหญ่ของคุณก่อนที่ผมจะเริ่มเล่นรอยัลโร้ด”
“เป็นเกียรติที่รู้จักเรา”
เอลิกซ์จับมือกับวีดในนามของสมาชิกที่เหลือในปาร์ตี้
“ผมเชื่อว่าคุณเคยส่งคำท้ามาให้ผมด้วย”
“นั่นสินะ… *อะแฮ่ม* จริง ๆ แล้วเราค่อนข้างจะ… กระตือรือร้นเกินไปในสมัยนั้น”
อึนหลิงและเบ็นหลบสายตาของวีด เหตุการณ์ที่พวกเขาเข้าไปพัวพันกับกิจการของลัทธิเอ็มบินยูได้กลายเป็นอดีตที่น่าอับอายสำหรับพวกเขา
เนื่องจากเป็นวีดที่สามารถเอาชนะคำสั่งนี้ได้ในที่สุดในขณะที่พวกเขาเสียเวลาไปเปล่าๆ
“ทุกวันนี้
เรากำลังดำเนินการเพื่อค้นหาการก่อตั้งอาณาจักรพัลลอสแห่งใหม่ มันเกี่ยวกับการสร้างอาณาจักรในภูมิภาคทะเลทราย”
เอลิกซ์กล่าวอย่างภาคภูมิใจโดยไม่ละทิ้งธรรมชาติการแข่งขันของเขาอย่างเต็มที่ การรวมตัวกันของดินแดนทะเลทรายอันกว้างใหญ่ ระดมนักรบและสร้างชาติ —
เขามั่นใจว่าคุณค่าของภารกิจนี้จะไม่จืดจางเมื่อเทียบกับการก่อตั้งอาณาจักรอาเพ่นเอง
วีดยิ้มกว้าง ราวกับว่าเขาเป็นเพื่อนบ้านที่เพิ่งซื้อที่ดินผืนใหญ่
"อา ภารกิจนั้น”
“คุณรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว? เราคิดว่าคุณคงเคยได้ยินเรื่องนี้จากนักดาบและลูกศิษย์ของเขา-"
“ผมกำลังทำภารกิจเดียวกันนี้ด้วยตัวเอง”
"…อะไรนะ?"
“ตามจริงแล้ว ขณะนี้เหลือขั้นตอนสุดท้ายเพียงอย่างเดียวในการก่อตั้งอาณาจักรพัลลอส ขั้นตอนสุดท้ายนั้นไม่น่าจะยากเกินไปเช่นกัน ผมคาดหวัง”
“…”
“ผมเชื่อว่าคุณช่วยเราได้มากสำหรับภารกิจต่อไป
เมื่อพิจารณาจากข้อเท็จจริงที่ว่าคุณได้ทำงานที่ยุ่งยากมาทั้งหมดและช่วยเราได้”
ดังนั้น ปาร์ตี้เงาโลกาได้เห็นผลของการทำงานหนักของพวกเขาถูกแย่งชิงโดยคู่แข่งที่เข้าแทรกแซงระหว่างภารกิจที่พวกเขาค่อยๆ
ก้าวผ่านความพยายามและการทดสอบ หากเป็นคู่แข่งธรรมดาๆ
พวกเขาคงไม่เข้าใกล้เงาโลกาแต่ปัญหาคือมันกลับกลายเป็นว่าวีดจากผู้คนทั้งหมด
วีด ด้วยทักษะของเขาในทุกอาชีพที่คลุมเครือ
ค่าสถานะของเขาที่เขาสร้างขึ้นจากการทำงานหนักๆ นับไม่ถ้วน ชื่อเสียง
ประสบการณ์ในภารกิจ ความสามารถในการต่อสู้และความสัมพันธ์ทางสังคมของเขา เมื่อเขาแนบตัวเองเข้าไปในภาพแล้ว
ผู้คนที่เหลือจะถูกบีบให้ออกไปเป็นแบ็คกราวด์ ที่แย่กว่านั้นคือความจริงที่ว่าพวกเขาไม่อยู่ในฐานะที่จะบ่นได้
เนื่องจากต้องขอบคุณวีดเป็นหลักที่ปาร์ตี้เงาโลกาสามารถมาที่ทะเลทรายเพื่อทำภารกิจได้ตั้งแต่แรก ภารกิจเองจะไม่สามารถคืบหน้าไปได้มากนักหากวีดไม่ได้วางรากฐานที่มั่นคงสำหรับภารกิจนี้ในช่วงเวลาที่เขาดำรงตำแหน่งราชาผู้ยิ่งใหญ่แห่งทะเลทราย
“เนื่องจากเขาทำสงครามกับกิลด์เฮอร์มีส
ฉันเดาว่าเราต้องไปร่วมกับเขา *ถอนหายใจ*”
“ใช่
เราไม่ควรพลาดโอกาสที่จะเป็นพยานในช่วงเวลาที่จะกำหนดเส้นทางประวัติศาสตร์ในอนาคต”
“คุณคิดว่าเราควรช่วยวีดไหม”
“เราไม่สามารถปล่อยให้กิลด์เฮอร์มีสชนะได้ใช่ไหม แม้ว่าฉันจะยอมรับ ฉันก็ไม่ได้รู้สึกกระตือรือร้นจนเกินไป…”
***
โรบินกำลังลุกไหม้ด้วยความคิดอาฆาตแค้นต่ออาณาจักรอาเพ่น
“การแย่งชิงดินแดนของฉันไป…
ตลอดเวลาและความพยายามที่ฉันทุ่มเทเพื่อพัฒนาดินแดนของฉัน
และพวกเขาเอามันไป!”
เมื่อจักรวรรดิฮาเว่นสูญเสียการควบคุมเหนือภูมิภาคต่างๆ
ทางตอนเหนือ ลอร์ดท้องถิ่นที่ได้รับมอบหมายจากกิลด์เฮอร์มีสก็พบว่าตัวเองอยู่ในตำแหน่งที่น่าอึดอัดมาก พวกเขาพยายามที่จะปกป้องสถานะและผลประโยชน์ของพวกเขาผ่านการเจรจากับวีด
แต่ผลลัพธ์กลับเลวร้ายที่สุดเท่าที่พวกเขาจะจินตนาการได้ ความล้มเหลวอยู่ในความจริงที่ว่าพวกเขาคิดว่าเขาเป็นชายหนุ่มที่ไร้เดียงสา
ซึ่งเป็นความผิดพลาดที่สมบูรณ์และทั่วถึง ลอร์ดทั้งเจ็ดที่เผาเมืองของตนและทิ้งให้ไม่เห็นด้วยกับเงื่อนไขการเจรจาถูกตราหน้าว่าเป็นผู้ร้ายที่เลวร้ายที่สุด
จะไม่ก้าวเข้าสู่ทวีปเวอร์เซลล์อีก ตอนนี้ลอร์ดท้องถิ่นที่เหลือซึ่งยังคงอยู่ในแดนเหนือถูกบังคับให้เสนอ
70% ของรายได้ภาษีทั้งหมดที่รวบรวมได้จากเมืองที่พวกเขาใช้จ่ายเงินหลายสิบล้านเหรียญทอง
“ฉันไม่ได้ปฏิเสธว่ายังคงมีความยินดีในการจัดการเมือง
แต่…”
โรบินยังไม่ละทิ้งความรู้สึกที่มีต่อซอยูน
ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาจึงเลือกที่จะไม่กลับไปยังทวีปกลาง
'ไม่มีใครทั้งสวยและฉลาดเท่าเธอ สิ่งสำคัญที่สุดคือ ฉันตกหลุมรักเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่มองเธอ
และตอนนี้ฉันลืมความรู้สึกของตัวเองไม่ได้แล้ว'
ด้วยความมั่งคั่งและหน้าตาที่ดูดี
มีผู้หญิงจำนวนมากเข้ามาหาเขาหรือขอนัดพบ ในบางครั้ง เมื่อระยะห่างระหว่างเขากับซอยูนไม่มีความหวังที่จะปิดตัว
เขาพยายามพบปะกับผู้หญิงคนอื่น มากกว่าสิบคนต่อสัปดาห์ แต่นั่นส่งผลให้เขาปรารถนาเธอลึกซึ้งยิ่งขึ้น ในสายตาของเขา ไม่มีผู้หญิงคนไหนเทียบได้กับเธอ
ไม่เพียงเพราะรูปร่างหน้าตาของเธอเท่านั้น แต่ยังเป็นเพราะออร่าอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอด้วย
'เธอจะไม่อยู่กับผู้ชายอย่างวีดตลอดไปหรอก ใช่ รอยัลโร้ด… ปัญหาคือรอยัลโร้ด'
ความคิดของโรบินได้ชี้นำไปสู่การเก็งกำไรที่ค่อนข้างดุร้าย
แม้ว่าจะไม่ได้ไร้เหตุผลโดยสิ้นเชิงก็ตาม
'เช่นเดียวกับคนอื่นๆ อีกหลายคน
เธอหลงทางในรอยัลโร้ดด้วย… เข้าใจแล้ว
มีอะไรให้เพลิดเพลินมากมายในโลกนี้ สำหรับคนอย่างเธอที่เคยมีชีวิตที่อ้างว้าง...
มันคงรู้สึกเหมือนสวรรค์ นั่นคือเหตุผลที่เธอเริ่มคบหากับวีด
ชายผู้แข็งแกร่งและมีชื่อเสียงในโลกของเกม'
ข้อสรุปที่ได้จากการคาดเดานั้นก็รู้สึกสมเหตุสมผลสำหรับเขาเช่นกัน
เนื่องจากเขานึกไม่ออกว่าเขาจะแพ้คู่แข่งอย่างวีดได้อย่างไร
ยกเว้นข้อเท็จจริงที่ว่าวีดเล่นรอยัลโร้ดได้ดีกว่าเขา
'ดังนั้น
ฉันแค่ต้องการเป็นคนที่ประสบความสำเร็จในรอยัล โร้ด จากนั้นจะไม่มีเหตุผลใดที่เธอจะยึดติดกับคนเช่นเขาอีก'
ดังนั้นโรบินจึงทุ่มเงินจำนวนมหาศาลในเมืองของเขาอย่างอาธ
“แปลงและใส่ทอง 80 ล้าน สัปดาห์หน้าจะมีการลงทุนเพิ่มอีก 100
ล้าน”
แม้แต่สำหรับเขา
จำนวนเงินเหล่านั้นก็มีมาก แต่เขาไม่ได้จำกัดค่าใช้จ่ายใดๆ เขาเชื่อว่าเขาจะสามารถพิสูจน์ความสามารถของเขาด้วยการบรรลุการเติบโตอย่างรวดเร็วของเมืองอาธ
ด้วยการลงทุนมหาศาลเหล่านี้ ความหลงใหลในองค์กรพัฒนาเมืองของเขายิ่งแข็งแกร่งขึ้นเมื่อเขาได้รับข่าวว่าซอยูนจะทำหน้าที่ดูแลจัดการเรื่องการบริหารทั้งหมดของอาณาจักรอาเพ่นอย่างมีประสิทธิภาพ
'เธออยู่ใกล้ฉันที่ไหนสักแห่ง ฉันจะทำให้เมืองนี้เป็นสถานที่ที่โดดเด่นที่สุดในแดนเหนือ ไม่ ในทวีปเวอร์เซลล์ทั้งหมด'
โรบินใช้ความมั่งคั่งที่เขาได้รับล่วงหน้าจากพ่อแม่ของเขาและขายอสังหาริมทรัพย์ที่เขาเป็นเจ้าของเพื่อลงทุนในรอยัลโร้ด เนื่องจากตัวเขาเองเป็นลอร์ด
เงินทั้งหมดนั้นไม่ได้สูญเปล่าไปในอากาศอย่างแน่นอน
แต่ความจริงก็คือเงินทุนจำนวนมหาศาลได้ถูกใช้ไปโดยเขา ถึงแม้ว่าเขาจะมีสถานะเป็นทายาทของกลุ่มบริษัทใหญ่ๆ
– รางวัลทองคำฟรี 1,000 สำหรับผู้เล่นที่ลงทะเบียนถิ่นที่อยู่ในเมืองอาธ
– สำหรับผู้เล่นมือใหม่ทุกคน
จะได้รับรางวัล 500 ทอง ทุกครั้งที่คุณทำภารกิจสำเร็จ
– เพลิดเพลินไปกับสวัสดิการ! เมื่อซื้อสินค้าใด ๆ จะคืนเงิน 20 เปอร์เซ็นต์ของราคา
– กิจกรรมสำหรับผู้มาเยือน! ผู้เล่นทุกคนที่มาเยือนเมือง จะได้รับสินค้าการเดินทางฟรี
– อาหารฟรีสำหรับทุกคน! ทุกร้านอาหารในเมืองอาธ จะให้อาหารฟรีตั้งแต่ 8 ถึง 10
โมงเช้า!
จากการสร้างบ้านอิฐและแจกจ่ายให้กับผู้อยู่อาศัยโดยไม่เสียค่าใช้จ่าย
เพื่อเปิดสมาคมใหม่สำหรับกลุ่มโจรสลัดไม่เกินสามคน
เขาได้ทำการลงทุนแบบตาบอดช่วงที่ปกติจะท้อใจอย่างยิ่งเว้นแต่จะมีคนตั้ง
แผนการณ์ที่มองการณ์ไกลอย่างยิ่งในอนาคตประมาณร้อยปี
'เหลือดีกว่าขาด เราจะสร้างเมืองที่งามสง่าจนใครก็ตามที่มองเห็นมันต้องตกตะลึง'
การก่อสร้างปราสาทของลอร์ดก็กำลังดำเนินการอยู่เช่นกัน
โดยเผยให้เห็นรูปร่างของวังที่หรูหราอย่างช้าๆ ที่ดินแบ่งออกเป็น 52 ส่วน
และแต่ละส่วนจะแล้วเสร็จตามลำดับโดยเริ่มจากส่วนแรก เมื่อการก่อสร้างเสร็จสิ้น
พื้นที่ทั้งหมดของปราสาทจะเกินพื้นที่ของพระราชวังโลกา นอกจากนี้
บริษัทสถาปนิกชื่อดังจากต่างประเทศได้รับมอบหมายให้ออกแบบพระราชวัง
ในขณะที่ค่าใช้จ่ายจำนวนมหาศาลดังกล่าวถูกนำไปใช้ในการพัฒนาเมืองอาธ
ถนนหนทางก็อึกทึกขึ้นทุกวันเมื่อผู้เล่นทางเหนือหลั่งไหลเข้ามาในเมือง
“ที่นี่เป็นที่พักที่ดีมาก”
"ใช่ มันคืออาณาจักรอาเพ่น”
“เมืองนี้สะอาดจริงๆ ด้วย”
“อย่างที่ฉันพูดนั่นเป็นเพราะมันเป็นของอาณาจักรอาเพ่น”
“ทั้งหมดต้องขอบคุณคุณวีดที่สามารถสร้างเมืองที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้”
“เราควรจะขอบคุณคุณวีดจริงๆ”
เหมือนโดนอัดเข้าไปเต็มๆ แต่ในขณะที่โรบินพยายามกลืนความโกรธ เขาเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย
ท่ามกลางกลุ่มพ่อค้าที่มาเยือนเมืองเพื่อการค้าคือบาร์ต พ่อของซอยูน
“ประธานจอง!”
“ฮ่าๆ ฉันลาออกจากตำแหน่งนั้นนานแล้ว มันถูกพรากไปจากฉันถ้าจะให้พูดตรงๆนะ ดังนั้นเรียกฉันว่าอะไรก็ได้ที่คุณชอบ”
“ผมไม่ฝันที่จะพูดกับคุณในลักษณะที่ไม่สุภาพเช่นนี้ อะไรทำให้คุณมาที่เมืองนี้เล่า?”
“ฉันเอามะกอกและเบียร์มาด้วย”
บาร์ตชี้ไปที่รถม้าที่เขากำลังขี่อยู่
เช่นเดียวกับเกวียนที่ยืนอยู่แถวหลัง
“ผมไม่รู้ว่าคุณเข้ามาในรอยัลโร้ด ผมเห็นว่าคุณกำลังเล่นเป็นพ่อค้าใช่ไหมครับ?”
"ใช่ มันเป็นชีวิตที่เรียบง่ายและฉันเพิ่งเข้าร่วมเทรนด์เมื่อเร็ว ๆ นี้
แต่ฉันค่อนข้างสนุกกับตัวเอง”
“ผมไม่ควรให้คุณอยู่ข้างนอกแบบนี้ ได้โปรดให้ผมพาคุณเข้าไปในปราสาทด้วย”
เมื่อโรบินพาบาร์ตไปที่ปราสาทของลอร์ด
เขาก็ไม่สามารถซ่อนความสุขของเขาได้
'การใช้จ่ายเงินทั้งหมดนั้นคุ้มค่าในเมืองนี้ เขาจะประทับใจมากเมื่อได้เห็นสิ่งที่ฉันทำกับปราสาทของลอร์ดเป็นงานที่ยอดเยี่ยมมาก'
เมื่อมองไปรอบ ๆ
ถนนที่หรูหราและพระราชวังอันยิ่งใหญ่ที่จุดสูงสุดของความฟุ่มเฟือยของเมือง บาร์ตพยักหน้า
'เมื่อผู้ชายคนนี้เข้ายึดเครือ H...
ฉันเกรงว่าจะอยู่ได้ไม่นาน เพื่อนคนนี้จะเสียทรัพย์สมบัติของบริษัททั้งหมดภายในวันเดียว'
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา
โรบินปฏิบัติต่อบาร์ตด้วยความทุ่มเทอย่างที่สุด เมื่อใดก็ตามที่บาร์ตนำสินค้ามาที่เมือง เขาซื้อของทั้งหมดโดยอัตโนมัติด้วยราคาที่ดี
นอกเหนือจากบริการที่จำเป็นทั้งหมดที่บาร์ตมอบให้ทุกครั้งที่มาเยือน
“ผมได้จัดเตรียมบ้านให้คุณแล้ว
ประธานจอง”
"บ้าน? สำหรับฉัน?"
"ใช่ แค่คิดว่ามันเป็นบ้านพักตากอากาศของคุณและรู้สึกอิสระที่จะอยู่ในนั้นทุกครั้งที่คุณมาเยือนที่นี่”
เขายังได้รับอุปกรณ์คุณภาพสูงสำหรับพ่อค้าโดยต้องอยู่ตลอดทั้งคืนเพื่อค้นหาอุปกรณ์สำหรับทักษะและระดับต่างๆ
ในสถานที่ประมูล และซื้อชิ้นที่ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
“นี่เป็นการแสดงความเคารพเล็กน้อยของผม”
"ขอบคุณนะ"
เมื่อใดก็ตามที่เขาเห็นบาร์ตมีความสุข
ความสุขของโรบินก็ยิ่งใหญ่ขึ้น
'ฉันกำลังสร้างความประทับใจที่ดีต่อพ่อของเธอ สิ่งที่เหลืออยู่คือให้ซอยูนมีสติสัมปชัญญะ
และเงื่อนไขทั้งหมดจะเป็นที่โปรดปรานของฉันอย่างสมบูรณ์'
การรอคอยอย่างอดทนเป็นงานที่ยาวและยาก
แต่เขามีความสุขที่รู้ว่าคนที่เขารอคือซอยูน ในขณะเดียวกัน เขาได้รับข่าวว่าวีดกำลังวางแผนที่จะต่อสู้กับกิลด์เฮอร์มีสในทุ่งการ์นาฟ
'ฮ่าฮ่า นี่คือวิธีแก้ปัญหา หลังจากที่เขาเอาชนะบาร์ดเรย์
ในที่สุดเธอก็กลับมาหาฉัน
โรบินเสนอให้บาร์ตไปดูการต่อสู้ในทุ่งราบการ์นาฟด้วยกัน
"ใช่ ไปกันเถอะ"
“ยังไงก็ตาม คุณคิดว่าใครจะเป็นผู้ชนะในครั้งนี้?”
แม้ในขณะที่เขาถาม
เขาก็มั่นใจว่ากิลด์เฮอร์มีสจะชนะการต่อสู้ มันจะเป็นผลลัพธ์ที่ยอดเยี่ยมอีกประการหนึ่งหากจักรวรรดิฮาเว่นได้รับการควบคุมเหนือเมืองอาธอีกครั้ง
บาร์ตตอบทันทีราวกับว่าค่อนข้างชัดเจน
“วีด แน่นอน”
“ใช่ วีด… ขอโทษนะครับ?”
“ฉันเชื่อว่าเขาจะชนะ เขาเป็นคนที่รู้วิธีสร้างปาฏิหาริย์”
“…”
โรบินไม่สามารถหยุดใบหน้าของเขาจากการยู่ยี่เป็นหน้าตาบูดบึ้งน่าเกลียดได้
'คุณจอง... ไม่มีทาง เขาไม่ได้… ใช่ไหม'
เขาพยายามควบคุมตัวเอง
แต่มีคำถามอื่นเกิดขึ้นในหัวของเขา และคราวนี้เขารู้สึกกระวนกระวายใจจริงๆ
ที่จะได้ยินคำตอบ
'เดาว่าฉันจะต้องแสดงความกล้าหาญและถามเขาโดยตรง'
โรบินมีมติอย่างแน่วแน่และเปิดปากของเขา
“เกี่ยวกับซอยูน… เมื่อพิจารณาทุกอย่างแล้ว คู่ชีวิจในอุดมคติของเธอที่สุดคือ… ผม คุณไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?”
“วีดจะเป็นคู่ที่ดี”
"…อะไรนะครับ?"
“เด็กหนุ่มนั่น ของจริงยิ่งกว่าอะไร ยิ่งนายรู้จักเขามากเท่าไหร่ นายก็จะยิ่งพบว่าเขาเป็นชายหนุ่มที่ดีและซื่อสัตย์มากขึ้นเท่านั้น”
“…”
“ฉันดีใจที่ลูกสาวของฉันได้พบเขา พวกเขาจะเป็นคู่รักที่มีความสุข”
(อ่านต่อ…)
เล่ม 49
บทที่ 8 : การรวมตัวของเหล่าวีรุบุรุษ (ตอนที่ 3) แปลโดย แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล
เพลไม่มีความตั้งใจที่จะออกเดินทางไปยังทุ่งการ์นาฟในวันต่อสู้
'ฉันยินดีที่จะไปถ้าคุณวีดเรียกหาฉัน
แต่ไม่ใช่ก่อนที่เขาจะขออย่างสุภาพก่อน'
เขาเคยได้ยินข่าวลือที่แพร่กระจายอย่างกว้างขวางในหมู่ผู้เล่น นอกจากนี้ยังมีเรื่องของวิดีโอยอดนิยมบางรายการที่โพสต์ในหอเกียรติยศของรอยัลโร้ด
– เพล: ทาสการต่อสู้ของวีด!
วิดีโอนี้เป็นการรวบรวมรูปลักษณ์ของเพลในทุกสนามรบที่วีดเคยต่อสู้มา
แสดงให้เห็นการกระทำของเขาในการต่อสู้ รวมถึงคลิปที่ถ่ายในระหว่างวันที่พวกเขาสองคนกำลังออกล่าด้วยกันตอนเป็นผู้เล่นมือใหม่
และทำยอดได้ถึง 370 ล้านวิว ซึ่งเป็นจำนวนที่แซงหน้าจำนวนประชากรของประเทศที่มีขนาดปานกลางหลายเท่า
ซึ่งเป็นไปได้ เนื่องจากความนิยมของวีดและรอยัลโร้ด
– วิดีโอนี้ค่อนข้างรับรองว่าเขาเป็นทาสของวีดอย่างเป็นทางการ ไม่มีทางที่เขาจะปฏิเสธได้
– ฉันไม่แน่ใจว่าเขาสามารถถูกเรียกว่าเป็นทาสได้หรือไม่ แทบจะเรียกเขาเป็นผึ้งงานมากกว่ามนุษย์
– คุณแน่ใจว่าเขาไม่ได้ทำเสียง 'มออ' เมื่อเขาพูด?
– อย่างไรก็ตาม
ความยาวของวิดีโอนี้น่าขยะแขยง ด้วยการตัดต่อทั้งหมดนั้น
มันยังคงยาวถึง 19 ชั่วโมง!
– มีส่วนหนึ่งที่การต่อสู้ตลอดทั้งวันถูกตัดเป็นฉาก
3 วินาที มันถูกบีบอัดเท่าที่จะทำได้
แต่ก็ยังยาวมากกกก
– 4:29:43 เป็นเรื่องน่าเศร้าเมื่อเขาก้มลงหยิบของที่ตกอยู่ใต้แสงจันทร์
– ฉันคิดเสมอว่าต้องมีเล่ห์เหลี่ยมอยู่เบื้องหลังความแข็งแกร่งของ
คุณวีด แต่วิดีโอนี้พิสูจน์ว่าฉันคิดผิด ถ้าทาสของเขาแข็งแกร่งขนาดนั้น
ฉันก็นึกไม่ออกว่าตัวเขาเองจะแข็งแกร่งขนาดไหน...
– คุณไม่เคยเห็นเขาแกะสลักประติมากรรมขนาดมหึมาเหล่านั้นในขณะที่แขวนอยู่บนลวดในอากาศเป็นเวลาหลายวันเลยเหรอ? แค่ดูก็รู้สึกแย่...
– ฉันเป็นผู้เล่นทางเหนือและสมาชิกโจ๊กหญ้า มีคนบอกว่าเรามีชีวิตที่ยากลำบาก แต่เราไม่สามารถบ่นได้เมื่อเห็นคุณวีดทำงาน ผู้ชายแค่หมกมุ่นอยู่กับการทำฟาร์ม
- หากมนุษย์สามารถเกิดใหม่เป็นเทพเจ้าได้เมื่อเขาตาย
ที่ประทับของเทพเจ้าแห่งเกษตรกรรมก็จะสงวนไว้สำหรับเขาเท่านั้น
– ผมเป็นหัวหน้าบริษัทนายหน้าแรงงานสำหรับคนงานก่อสร้าง คุณเพล โปรดติดต่อผม ผมกำลังเสนอการรับสมัครพิเศษ การจ่ายเงินจะเพิ่มเป็นสองเท่าของค่าจ้างรายวันปกติ รับประกันได้
– ฉันน้ำตาไหลจากการดูวิดีโอนี้ ฉันเพิ่งรู้ว่าชีวิตนี้มีความสุขแค่ไหน แค่นั่งเคี้ยวแอปเปิ้ล...
– ทาสกำลังพยายาม ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
วิดีโอที่เป็นปัญหานี้ทำให้เพลคิดใหม่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเขากับวีด
'ดังนั้น
ตลอดเวลาที่ฉันถูกเขาเอาเปรียบแบบนี้? ฉันไม่เคยรู้เลย…'
การเอารัดเอาเปรียบไม่เพียงหมายถึงการปฏิเสธที่จะให้รางวัลและค่าประสบการณ์ที่พวกเขาได้รับเท่านั้น การลิดรอนเสรีภาพของบุคคลและเวลาว่างก็เป็นการเอารัดเอาเปรียบประเภทหนึ่งเช่นกัน
เพล ทาสต่อสู้ค่อยๆ
เริ่มตระหนักถึงตัวตน
'ฉันจะต้องสู้ตายอีกครั้งเมื่อฉันไปทุ่งกานาฟ
เพื่อปกป้องอาณาจักรอาเพ่น และการไปที่นั่นโดยสมัครใจโดยไม่ได้รับการร้องขอจากคุณวีด
เป็นสิ่งที่ทาสจะทำอย่างแน่นอน'
เขาเป็นคนที่มีเจตจำนงเสรีของตัวเอง
และเขาตั้งใจแน่วแน่ที่จะปฏิเสธคำขอที่ไม่สมเหตุผลหรือการเรียกร้องให้ออกล่า
'จากนี้ไปฉันจะอยู่อย่างมนุษย์!'
เพลส่งข้อความกระซิบถึงพ่อของเขา
"เป็นไงบ้างลูก ต้องการอะไรไหม"
พ่อแม่ พี่น้อง
และลูกพี่ลูกน้องของเขาต่างก็ติดรอยัลโร้ดอย่างหนักในตอนนี้ และเพลก็ส่งข้อความส่วนตัวถึงพวกเขาเป็นระยะๆ
เนื่องจากพวกเขาต้องการบางสิ่งบางอย่างหรือขอความช่วยเหลือจากเขาเป็นครั้งคราว
-เซนเทอร์: ไม่
ไม่ต้องเป็นห่วงเรานะลูก ลูกมีภารกิจที่ยิ่งใหญ่รออยู่ข้างหน้า
"อะไรนะครับ?"
-เซนเทอร์: เราทุกคนตั้งตารอที่จะได้เห็นการต่อสู้ครั้งยิ่งใหญ่ในทุ่งการ์นาฟ
แม่ของลูกภูมิใจมากที่เธอได้พูดคุยเกี่ยวกับลูกกับเพื่อนผู้หญิงคนอื่น ๆ ในการพบปะรายเดือน
"...อะไรนะครับ
เธอบอกอะไรพวกเขากันแน่"
-เซนเทอร์: ทำไมละ
ลูกชายของเราไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก เพล ที่มีชื่อเสียง!
เพลกลืนน้ำลาย การพบปะรายเดือนครั้งนั้นมีขนาดใหญ่มาก และผู้อยู่อาศัยส่วนใหญ่ในละแวกของเขาเป็นสมาชิกของการพบปะ ตอนนี้ตัวตนของเขาในเกมถูกเปิดเผยต่อพวกเขาทั้งหมดแล้ว
เขาจะไม่สามารถแม้แต่จะเดินทางไปซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆ
โดยไม่ได้รับความสนใจจากผู้คน
“แล้วผู้หญิงพวกนั้นตอบว่ายังไงครับ”
-เซนเทอร์: แน่นอนพวกเขาอิจฉาจริงๆ ไม่มีผู้เล่นคนไหนในรอยัลโร้ดที่ไม่เคยได้ยินนักธนูเพลมาก่อน มีแม้กระทั่งรูปปั้นของลูกในเมืองโมราต้าและพระราชวังโลกา
…และรูปปั้นเหล่านั้น เพลคิด
เป็นส่วนหนึ่งของปัญหา ภาพที่เขาวาดคันธนูในขณะที่ยืนอยู่ข้างวีดนั้นเป็นภาพทาสในอ้อมแขนอย่างแน่นอน
“พ่อไม่โกรธที่ลูกชายของพ่อถูกคนอื่นเรียกว่า
'ทาสต่อสู้' เหรอ?”
-เซนเทอร์: เฮ้
อย่าพูดแบบนั้นสิ! ทำไมพ่อต้องโกรธละ? ลูกเป็นเพื่อนที่ใกล้ชิดที่สุดของคุณวีด เปรียบเสมือนราชมนตรีในสมัยก่อน พ่อคิดว่านั่นเทียบเท่ากับหัวหน้าเลขาธิการของประธานาธิบดี
“ผมไม่คิดว่ามันเป็นอย่างนั้นสำหรับผมนะ…”
-เซนเทอร์: เป็นอย่างนั้นจริงๆ และลูกมีความคิดไหมว่าครอบครัวของเราได้รับประโยชน์จากสถานะของลูกในขณะที่อาศัยอยู่ในอาณาจักรอาเพ่นนี้มากแค่ไหน? ลูกเห็นไหมว่าพี่ชายของลูกเป็นพ่อค้า”
"ใช่ ผมรู้"
-เซนเทอร์: ดังนั้น
เมื่อเขาไปที่จัตุรัสกลางเมืองเพื่อทำธุรกิจ เขาแขวนธงที่บอกว่าเขาเป็นพี่ชายแท้ๆ
ของเพลผู้เป็นทาสการต่อสู้ และสินค้าในคลังทั้งหมดของเขาขายหมดภายในสิบนาที
ลูกค้าทั้งหมดก็รุมเข้ามา!
เพลรู้สึกว่าเป็นการยากที่จะหยุดใบหน้าของเขาจากการถูกไฟเผาด้วยความอัปยศอดสู
'เกียรติและศักดิ์ศรีของฉัน...ไม่...'
-เซนเทอร์: พ่อตั้งใจจะเก็บสิ่งนี้ไว้กับตัวเอง
แต่ให้พ่อบอกลูกอีกอย่างละกัน; คุณวีดดีพอๆเหมือนจ่ายค่าเล่าเรียนในมหาวิทยาลัยของลูกเช่นกัน
“อะไรนะครับ นี่มันเรื่องอะไรกัน”
-เซนเทอร์: ลูกรู้ไหมว่าคุณวีดและเทพธิดาแห่งโจ๊กหญ้ามาที่ร้านอาหารของเราเมื่อไม่กี่เดือนก่อน
"พวกเขามาเหรอ?"
พ่อแม่ของเพลได้เกษียณจากอาชีพการสอนแล้ว
และตอนนี้กำลังเปิดร้านอาหารเล็กๆ ที่ขายซุปกระดูกวัว เนื่องจากโดยทั่วไปพวกเขาเป็นมิตรกับผู้อยู่อาศัยในท้องถิ่นและมีเจ้าหน้าที่รัฐมาแวะเวียนค่อนข้างบ่อย
ร้านอาหารจึงทำธุรกิจดีพอสมควร
-เซนเทอร์: พวกเขามาและกินซุปคนละชาม
และสิ่งต่อไปที่พ่อรู้ว่าร้านอาหารของเราอยู่ในทีวี
และก็มีลูกค้าล้นหลามตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ลูกรู้หรือไม่ว่าตอนนี้เรามีออร์เดอร์มากถึง
150 รายการในตอนเย็น?
“ไม่…ผมไม่คิดเลยว่า…”
เพลตระหนักว่าไม่มีความหวังใดที่เขาจะหนีจากตาข่ายยักษ์ที่วีดโยน
อิสระ? ทำไมเขาถึงต้องการมัน
ในเมื่อเขาเป็นพวกรักภักดีและซื่อสัตย์ของวีดอยู่แล้ว?
ทันใดนั้น
ก็มีความคิดเกิดขึ้นซึ่งทำให้เขารู้สึกหนาวสั่น
“ยังไงก็เถอะ
พ่อคุณวีดจ่ายค่าอาหารที่เขาสั่งหรือเปล่า”
–เซนเทอร์: หลังจากที่เขากินซุปแล้ว
เขายังสั่งเนื้อต้มอีกชุดสำหรับซื้อกลับบ้าน
โดยบอกว่าเขาชอบอาหารนี้และเขาจะแนะนำร้านอาหารของเราให้กับผู้คน และเขาเสริมว่าเราไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับอนาคตของลูกต่อจากนี้
“แล้วการจ่ายเงินล่ะ”
– เซนเทอร์: ใช่ แน่นอน พ่อไม่รับมัน แต่เขายืนกรานที่จะจ่ายค่าอาหารให้เรา
เกือบจะบังคับให้แบงค์อยู่ในมือของพ่อก่อนจะจากไป
เพลรู้สึกว่าใบหน้าของเขาแดงขึ้นอีกครั้ง
แม้ว่าคราวนี้จะเป็นเพราะเขารู้สึกละอายใจในตัวเอง แม้กระทั่งตลอดเวลาที่เขาอยู่กับวีด เขาก็สงสัยเขาอยู่ครู่หนึ่ง
'ฉันลืมไปว่า...เขาไม่ใช่คนแบบนั้น'
วีดอาจจะเป็นคนคลั่งเงิน
แต่เขาจะไม่มีวันกินแล้วชิ่ง มันง่ายที่จะเห็นว่าเขาเป็นคนที่ทำร้ายคนอื่นรอบตัวเขา
แต่วีดมักจะให้ความสำคัญกับคนขัดสนอยู่เสมอ
'เขามักจะมองหาการใช้จ่ายเพียงเล็กน้อยให้น้อยที่สุด
แต่ไม่เคยลังเลที่จะจ่ายเงินก้อนใหญ่เมื่อจำเป็น'
ท้ายที่สุด
เขาเป็นคนที่ลงทุนทั้งทรัพย์สมบัติของเขาในโมราต้า และสร้างสวนน้ำพูยอล เพลคิดว่าวีดเป็นคนที่รู้วิธีใช้เงินของเขาจริงๆ
***
มันโดลกำลังมุ่งหน้าไปยังทุ่งการ์นาฟพร้อมกับผู้เล่นที่เสียชีวิตขณะต่อสู้ในศึกเชลเจี้ยม
“โอ้ การต่อสู้ที่ไร้ประโยชน์ช่างเป็นการต่อสู้ที่ไร้สาระจริงๆ”
“ฉันสามารถทนต่อเลเวลที่ลดลงของฉันได้
แต่แต้มความสามารถทั้งหมดเหล่านั้น…อ๊าก…”
“ฉันยังทำดรอปอุปกรณ์ด้วยเลย”
ผู้ที่เคยถูกสังหารในเชลเจี้ยมบ่นว่าไม่พอใจ แม้ว่ามันจะเป็นสาเหตุที่ดี
แต่พวกเขาอดไม่ได้ที่จะเสียใจกับการตัดสินใจของพวกเขาหลังจากที่พวกเขาเสียชีวิต
“ฉันหวังว่าเราจะไม่ไปที่นั่นเพียงเพื่อตายอีกครั้ง?”
“ไม่มีทาง…คิดถึงจำนวนคนที่จะมารวมตัวกันที่นั่น
บางคนไม่มีโอกาสได้ต่อสู้ด้วยซ้ำ”
“อืม ฉันอยากรู้จริงๆ
ว่าพวกเขาจะสู้ยังไง…แต่ฉันก็รู้สึกกลัวเหมือนกัน”
“ก็เสียแต่ว่าพวกเขาตายไปแล้ว”
ผู้เล่นเหล่านี้เก็บซ่อนความขมขื่นบางอย่างไว้
โดยคิดว่าใครๆ ก็สามารถทำตัวให้น่าเคารพได้ตามที่พวกเขาชอบ
และยังไม่มีใครยอมรับความพยายามของพวกเขา พวกเขาต่อสู้อย่างสิ้นหวังและจนถึงลมหายใจสุดท้ายในเชลเจี้ยม
แต่สิ่งที่เหลืออยู่ในการต่อสู้ครั้งนั้นกลับเป็นความเสียใจ
เมื่อพวกเขามาถึงทุ่งกานาฟ เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดได้เปลี่ยนทัศนคติของพวกเขา
มีผู้เล่นลัทธิโจ๊กหญ้าจำนวนมากมาชุมนุมกัน ทุ่งอันเงียบสงบที่มีแต่หญ้าเมื่อวันก่อน
กลายเป็นเขตธุรกิจชั่วคราวที่พวกพ่อค้าตั้งขึ้น และยังมีหมู่บ้านเต็นท์ที่สร้างขึ้นเพื่อให้ผู้เล่นนอนได้
อย่างน้อยหนึ่งล้านคน กำลังเตรียมอาหารเล่นในทุ่งการ์นาฟเรียบร้อยแล้ว
“ว้าว
ต้องบอกว่าขนาดของลัทธิโจ๊กหญ้านั้นยอดเยี่ยมมาก”
“ใช่ แค่ดูขนาดของมัน
มันเหลือเชื่อมาก”
ผู้เล่นจากเชลเจี้ยม กำลังค้นหาสถานที่ที่จะตั้งถิ่นฐานอย่างเงียบ
ๆ เมื่อผู้เล่นหลายคนที่เห็นพวกเขาตะโกนว่า "ว้าว…วีรบุรุษอยู่ที่นี่แล้ว!"
“วีรบุรุษ?”
“คุณไม่ได้ดูการออกอากาศเหรอ
พวกเขาเป็นคนที่ต่อสู้ในเชลเจี้ยม ฉันดูการฉายซ้ำของการต่อสู้ครั้งนั้นหลายครั้ง”
“คุณพูดถูก มันคือพวกเขา!”
“เฮ้ มาปรบมือให้พวกเขากันเถอะ
ปรบมือ!”
แปะ แปะ แปะ!
เสียงปรบมือที่เริ่มต้นโดยผู้เล่นสองสามคนที่อยู่ใกล้พวกเขา
ในไม่ช้าก็เข้าร่วมโดยผู้เล่นคนอื่นๆ ซึ่งทั้งหมดลุกขึ้นจากที่นั่งบนพื้น เสียงปรบมือของผู้คนกระจายไปทั่วทุกทิศทุกทาง จนในที่สุดทุกคนในทุ่งกานาฟก็ต้อนรับพวกเขาด้วยเสียงปรบมือ
"ยินดีต้อนรับฮีโร่!"
“เหล่าผู้กล้า เจ้าทำได้ดีมาก!”
“เธอคงเหนื่อยแล้ว
ใครอยากทานอาหารเชิญมาที่นี่ เราจะปรุงทุกอย่างที่คุณชอบ เงิน? เงินอะไร สำหรับคุณ ทั้งหมดนี้ฟรี!”
“เราต้องไม่ลืมที่จะให้เบียร์เย็นๆ
สักขวด พวกเขาต้องการหลังจากวันที่เหน็ดเหนื่อย ฉันจะเสิร์ฟเครื่องดื่มของคุณก่อนใครๆ”
ผู้เล่นที่สละชีวิตในเชลเจี้ยมได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นวีรบุรุษอย่างแท้จริงในสถานที่นี้
“ห๊ะ นี่มันอะไรกัน เกิดอะไรขึ้น”
“พวกเขายินดีต้อนรับเราจริง ๆ
เหรอ?”
ผู้เล่นที่เพิ่งมาถึงทุ่งกานาฟด้วยร่างกายที่อ่อนล้าและจิตใจของพวกเขาหดหู่ไม่สามารถระงับความสับสนได้ เสียงปรบมือขนาดมหึมาเพียงอย่างเดียวที่ก้องกังวานไปทั่วสถานที่ก็เพียงพอที่จะทำให้พวกเขารู้สึกงุนงง ผู้เล่นหลายคนถึงกับยืนขึ้นคำนับพวกเขา
และพวกเขาไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้มาก่อน
เมแพนซึ่งกำลังเตรียมงานสำหรับเทศกาลรีบเร่งเมื่อทราบข่าวการมาถึงของพวกเขา
พุงโตๆของเขาก็แกว่งไปมาตามปกติ
“เหล่าทหารจากเชลเจี้ยม?”
"*อ้าปากค้าง* น่ะ นั่นคือคุณเมแพน!"
ผู้เล่นเชลเจี้ยม ต่างตกใจเมื่อเห็นว่าแม้แต่คนที่มีชื่อเสียงอย่างเมแพนก็เข้ามาทักทายพวกเขา มันโดลยังดูค่อนข้างสับสน เนื่องจากเขาไม่ได้คาดหวังการต้อนรับพิเศษแบบนี้
แม้แต่ตอนที่เขาต่อสู้เพื่อวีด
“เอ่อ…ใช่ ผมเอง”
“ผมสงสัยว่าพวกคุณมีนัดสำหรับตอนเย็นไหม”
“ก็…ไม่มีๆ…”
มันโดลและผู้เล่นคนอื่นๆ มองหน้ากัน ส่วนใหญ่ไม่เคยมีการนัดหมายมาก่อน พวกเขาแค่วางแผนที่จะเพลิดเพลินกับเทศกาลและมองดูโลกที่ผ่านไป บางคนสัญญาว่าจะพบกับเพื่อนหรือครอบครัวที่เริ่มเกมในแดนเหนือ
แต่บรรยากาศทั้งหมดก็ท่วมท้นเกินกว่าจะพูดอะไร
เมแพนพูดต่อ แก้มอวบๆของเขาส่ายไปมาในขณะที่เขาพูด
“ในกรณีนี้
คุณจะร่วมทานอาหารเย็นกับเราไหม คุณวีดกำลังจะเอาหมูป่ามาทำอาหาร”
“คุณวีดจะทำเพื่อเราเหรอ?”
“ใช่ นอกจากหมูป่าแล้ว
เขายังบอกอีกว่าเขาจะจัดงานเลี้ยงพิเศษด้วยวัตถุดิบชั้นยอดอีกมากมาย
และยังมีอาหารทะเลสดๆ ที่เราได้รับอย่างเร่งด่วนจากเขตริทเท่นด้วย”
“…”
ผู้เล่นเชลเจี้ยมงุงงนเพียงแค่คำพูด ผู้เล่นที่อยู่ใกล้เคียงทุกคนในทุ่งกานาฟไม่ได้เฝ้ามองภาพอันอบอุ่นหัวใจนี้เท่านั้น
แต่ยังถูกถ่ายทอดผ่านการออกอากาศอีกด้วย
"นอกจากนี้ยังมีพิธีมอบรางวัลเหรียญทองหลังงานเลี้ยงอีกด้วย"
“เหรียญทอง เกี่ยวกับอะไร”
“คุณวีดจะมอบเหรียญทองให้พวกคุณแต่ละคนซึ่งเขาแกะสลักด้วยตัวเองสำหรับวีรบุรุษแห่งอาณาจักรอาเพ่น
พิธีจะเกิดขึ้นต่อหน้าทุกคนแน่นอน”
ใบหน้าของผู้เล่นทุกคนจากเชลเจี้ยมกลายเป็นสีแดง พวกเขาต้องการที่จะลบออกจากชีวิตของพวกเขาตลอดไปในช่วงเวลาสั้น ๆ
ของความรู้สึกเสียใจหลังจากประสบกับความตาย กลับกลายเป็นความหยิ่งทะนงในจิตใจของพวกเขาที่ต่อสู้เพื่ออาณาจักรอาเพ่น
“ฉัน…ฉันไม่เคยถูกใครรับรู้แบบนี้มาก่อน
แม้กระทั่งครอบครัวของฉัน”
"*ฮึก ฮึก*
นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้รับคำชมตั้งแต่สมัยเรียนประถม"
“นี่คือความรู้สึก
ฉันเห็นได้ว่าทำไม…การตายเพื่ออาณาจักรอาเพ่นมันคุ้มค่า”
ผู้เล่นนับหมื่นคนที่เคยอาศัยอยู่ในเชลเจี้ยมรู้สึกว่าพวกเขาจะยอมสละชีวิตอีกครั้งหากเป็นเพื่ออาณาจักรอาร์เพน และความรู้สึกที่พวกเขามีก็แผ่กระจายไปทั่วทุ่งกานาฟผ่านการออกอากาศและผ่านการบอกปากต่อปาก
(มีต่อในเล่มหน้า…)
ผู้แปล :
แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล
