เล่ม
50 บทที่ 2 : วันหยุดอันหอมหวานแค่วันเดียว
พาร์ท 2 แปลโดย แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล
วันรุ่งขึ้น
พระอาทิตย์สาดแสงยามเช้า วีดประกาศกับเพื่อนๆอย่างรวดเร็ว:
“ตอนนี้พวกเราสนุกกันมากพอแล้ว
ฉันคิดว่าถึงเวลาทำงานแล้ว”
“อะไรนะ เพิ่งผ่านไปแค่วันเดียวเอง?”
“ใช่ ฉันหมายถึง แค่นี้ก็สนุกมากพอแล้ว
ใช้เวลาประมาณสิบหรือยี่สิบนาที แต่หลังจากนั้นก็น่าเบื่อ พวกนายไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?”
“…”
หลังจากความยากลำบากและการทดสอบทั้งหมดที่พวกเขาต้องอดทนผ่านการสำรวจและภารกิจออกล่านับไม่ถ้วน
ตอนนี้เขากำลังบอกว่าการพักผ่อนเพียงวันเดียวก็เพียงพอแล้ว
วีดชี้ไปที่ทะเลในระยะไกล
“ภายในเวลาเพียงหนึ่งสัปดาห์
กองทัพมอนสเตอร์ขนาดใหญ่จะบุกมาจากทะเลนั้น”
"จะมีสักเท่าไหร่กันเชียว"
ซีซั่นแครปซึ่งได้เข้าร่วมกับผองเพื่อนในภายหลังกับเมล่อนและคนอื่นๆ
ถามขึ้น เมื่อทั้งคู่ได้รับค่าสถานะและเพลิดเพลินกับทิวทัศน์ที่สวยงามในสถานที่ที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้
เขาค่อนข้างพอใจที่จะให้ความแข็งแกร่งของเขาในการต่อสู้ที่จะมาถึงเป็นการตอบแทน เขาชอบที่จะสนุกกับการต่อสู้
และมีความสนุกสนานมากมายในการล้มล้างมอนสเตอร์พร้อมกับวีดและสหายที่เชื่อถือได้คนอื่นๆ
“นายคงเดาได้แล้วว่าทะเลตรงนั้นจะถูกมอนสเตอร์ปกคลุม”
"…อะไรนะ?"
“ใช่ ไม่มีอะไรนอกจากมอนสเตอร์ที่ดวงตาของนายมองเห็นและไกลสุดขอบฟ้า
อันที่จริงความลึกทั่วทั้งทะเลจะอัดแน่นไปด้วยพวกมัน”
“…”
“ชื่อที่กำหนดให้เผ่าพันธุ์ของมอนสเตอร์เหล่านั้นคือโปรัทส์ลองนึกภาพงูทะเลและนายสามารถรู้ว่ามันเป็นยังไง
พวกมันชอบกินเนื้อ แต่พวกมันจะกินทุกอย่างที่ขวางทาง”
“แล้วเลเวลของพวกมันล่ะ”
"มันแตกต่างกันมาก อะนี่
ฉันได้นำบันทึกเกี่ยวกับพวกมันมาจากหอสมุดในเมืองโมราต้า
สายพันธุ์ของพวกมันก็สูญพันธุ์ในภายหลัง"
|
–
คู่มือภาพประกอบมอนสเตอร์ที่สูญพันธุ์ซึ่งเขียนโดยโจรสลัด, #391 |
|
โปรัทส์ |
|
มอนสเตอร์สายพันธุ์ที่พบได้ทั่วไปในท้องทะเลใส พวกมันมีรูปร่างเหมือนงูและพวกมันไม่ได้เจาะจงเหยื่อของมัน ความแข็งแกร่งของพวกมันสามารถแบ่งตามขนาดได้ |
|
ขนาด
50
เซนติเมตร: ธรรมดา ดีที่จะมีเป็นซาซิมิ ดีสำหรับความเป็นชายเช่นกันตามบางเรื่อง โจรสลัดแย่งชิงเนื้อของพวกมัน |
|
ขนาด
1
เมตร: อร่อย ช่วงที่อร่อยที่สุดในชีวิตของพวกมัน คุณสามารถดื่มด่ำไปกับเหล้ารัมทั้งขวดพร้อมกับลิ้มรสเนื้อแต่ละชิ้นได้ |
|
ขนาด
10
เมตร: ต้องระวัง โจรสลัดจำนวนไม่น้อยถูกกลืนทั้งเป็นในขณะที่โลภเกินไปและพยายามจับพวกมัน ถึงกระนั้นก็ไม่ยากเกินไปที่จะล่าด้วยฉมวก |
|
ขนาด
30
เมตร: น่ากลัว พวกมันสามารถชนเข้าไปในเรือและสร้างความเสียหายได้ |
|
ขนาด
50
เมตร: ควรหลีกเลี่ยง เรือโจรสลัดทั้งลำสามารถจมลงไปได้ถ้าสิ่งต่าง
ๆ เกินความคาดหมาย |
|
100
เมตรขึ้นไป: คุณต้องกางใบเรือและหลบหนี แต่พวกมันมีปีก
ดังนั้นพวกมันจะไล่ล่าคุณ แค่ยอมรับว่าคุณตายแล้วและอย่างน้อยก็ทิ้งพินัยกรรมไว้ |
|
เมื่อโปรัทส์มีอายุยืนยาวกว่า
60
ปี มันจะงอกปีกออกมาและบินได้ ตัวที่มีอายุมากกว่านั้นแยกจากกันเรียกว่าโปรัทส์ยักษ์
และพวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตในตำนานของท้องทะเล
เนื่องจากมีโจรสลัดเพียงไม่กี่คนที่พบและรอดชีวิตมาได้ |
หลังจากที่เพื่อนๆผลัดกันอ่านเอกสาร
วีดก็พูดต่อ
"มอนสเตอร์ส่วนใหญ่ที่มายังทะเลนี้จะมีขนาดเล็ก
แต่ก็มีจำนวนไม่น้อยที่ใหญ่กว่า 100 เมตร"
เซอร์กะยกมือขึ้นและถามคำถาม
"ในบันทึกนี้มีความเป็นไปได้ที่จะไม่ถูกต้องหรือไม่?
ข่าวลือเก่า ๆ ในหมู่โจรสลัดมักมีข้อผิดพลาดมากมาย"
“ฉันไม่คิดว่าจะมีในกรณีนี้
เนื่องจากทั้งวิหคทองคำและบาฮาม้อกได้เข้าร่วมการต่อสู้ครั้งนี้ในเวลานั้น”
วีดได้ยินเรื่องราวโดยตรงจากบาฮาม้อร์ก
ซึ่งครั้งหนึ่งเคยอาศัยอยู่ในยุคนี้แม้ว่าเขาจะเสียชีวิตและฟื้นคืนชีพอีกครั้ง และวิหคทองคำซึ่งมีอายุขัยยาวนานอย่างเหลือเชื่อ ถ้าเขาต้องการข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับภารกิจจริงๆ เขาก็สามารถรับมันได้ผ่านทักษะประติมากรรมคืนชีพ
แม้ว่าแน่นอนว่านี่ไม่ใช่ทักษะที่สามารถใช้ได้บ่อยเกินไป
เพลถามวีดอย่างจริงจัง
“แต่เราจะหยุดพวกมันเพียงลำพังได้อย่างไร
ตามที่คุณอธิบายให้เราฟัง ไม่เพียงแต่จะมีมอนสเตอร์จำนวนมากที่มีขนาดอย่างน้อย 100
เมตรเท่านั้น แต่ยังมีมอนสเตอร์ขนาดเล็กพอที่จะเติมเต็ม
ทั้งทะเลขณะที่พวกมันรุมเข้ามา!”
"เราแค่ต้องพยายามให้ดีที่สุด"
“…”
วีดวาดแผนที่ภูมิประเทศและแนวชายฝั่งของพื้นที่บนพื้นทรายของชายหาด
“เราไม่ต้องกังวลว่ามอนสเตอร์เหล่านั้นจะขึ้นฝั่ง
กองทัพประติมากรรมสลักชีพแห่งอาณาจักรอาเพ่นจะมาถึงที่นี่และหยุดพวกมัน”
“แล้วหน้าที่ของเราล่ะ?”
“เราจะต้องซื้อเวลาและป้องกันการทำลายล้างของทะเล
เช่นเดียวกับการสูญพันธุ์ของแนวปะการังและสัตว์ทะเลที่อาศัยอยู่ในนั้น โปรัทส์จะกินพวกมันทั้งหมดถ้าเราไม่เข้าไปยุ่ง”
เป้าหมายที่ชัดเจนสำหรับทุกคนในปัจจุบัน:
แผนคือเพียงแค่ยึดพื้นที่ของตนไว้ ไม่ใช่เพื่อฆ่ามอนสเตอร์ทั้งหมดที่จะมารุมล้อมมหาสมุทร
เซเฟอร์ยังตั้งคำถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“แล้วเราต้องรั้งพวกมันไว้นานแค่ไหน”
"วิหคทองคำบอกว่าจะใช้เวลาประมาณ
2 ถึง 3 ชั่วโมง"
“ถ้าอย่างนั้น… นี่อาจคุ้มค่าที่จะลอง”
สหายแต่ละคนใช้เวลาสักครู่เพื่อครุ่นคิดเกี่ยวกับแผนของวีด
'อย่างน้อยก็มีโอกาสที่เราจะชนะ'
'สิ่งที่เราต้องทำคือเอาตัวรอดจากการบุกรุก...
สิ่งนี้อาจใช้ได้ผลถ้าเราเพียงแค่มุ่งเน้นที่การซื้อเวลา'
คนส่วนใหญ่ยังคงบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้
แต่คนที่มารวมตัวกันที่นี่คิดว่าพวกเขาจะมีโอกาสพอสมควร ส่วนหนึ่งเป็นเพราะพวกเขามั่นใจในความสามารถของพวกเขา
แต่ยังเพราะพวกเขารู้ว่าวีดไม่เคยฉวยโอกาสกับบางสิ่งที่น่าหัวเราะเลย ในกรณีของการผจญภัยครั้งนี้ แทนที่จะเป็นเพียงแค่การต่อสู้ธรรมดา
พวกเขาสามารถใช้ทักษะการแกะสลักพิเศษเพื่อเปลี่ยนสิ่งต่าง ๆ ให้เป็นความได้เปรียบ นอกจากนี้ยังเป็นโอกาสที่ดีในการใช้ทักษะการตกปลาของเซเฟอร์อย่างมีประสิทธิภาพ
ในขณะนั้น
เบลล็อตขมวดคิ้วเล็กน้อยและพึมพำ
“เดี๋ยวก่อน
ฉันคิดว่าเราไม่มีวิธีที่ง่ายและชัดเจนที่สุดในการหยุดมอนสเตอร์เหล่านี้เลยเหรอ”
“อะไรนะ แน่ใจนะ”
“นั่นจะเป็นอะไรไหม?”
ทันใดนั้น จุดสนใจของทุกคน
เบลล็อตอธิบายอย่างมั่นใจ
“เรารู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้
ทำไมเราไม่ไปหาจักรพรรดิไกอาร์และบอกเขาว่าเรารู้อะไร เพื่อที่เขาจะได้มาหยุดพวกมอนสเตอร์?”
“อ่า ฉันเพิ่งคิดออก เธอพูดถูก!”
เป็นคำแนะนำที่น่าเชื่อถือพอ —
เนื่องจากกลุ่มนักผจญภัยรู้ล่วงหน้าเกี่ยวกับแผนการบุกรุกของมอนสเตอร์ทะเลเหล่านี้
จึงสามารถขัดขวางได้โดยถ่ายทอดความรู้นั้นไปยังบุคคลที่เหมาะสม เพียงแค่เปลี่ยนเส้นทางของเหตุการณ์ในอดีตในประวัติศาสตร์
พวกเขาก็จะสามารถปกป้องทะเลที่สวยงามเช่นนี้ได้สำเร็จ
'ถ้าเราจัดการเพื่อรักษาภูมิทัศน์ที่น่าอัศจรรย์นี้ได้
มันจะเปลี่ยนภูมิภาคเดียวกันเมื่อเราย้อนกลับไปสู่อนาคต นั่นจะทำให้ผู้เล่นรอยัลโร้ดจำนวนมากมีความสุขเช่นกัน'
'ฉันไม่คิดเลยว่าจะมี...
วิธีง่ายๆ ที่สมบูรณ์แบบในการปกป้องทะเลแห่งนี้'
ดูเหมือนว่าเบลล็อตจะค้นพบวิธีการที่รวดเร็วและง่ายที่สุดในการป้องกันความเสียหายต่อสัตว์ป่าของสถานที่แห่งนี้ อย่างไรก็ตาม วีดส่ายหัวอย่างหนักแน่น
“นั่นจะเป็นการเคลื่อนไหวที่ผิดอย่างไร้เหตุผล”
“แต่… ทำไม?”
“เพราะประเด็นทั้งหมดของการผจญภัยครั้งนี้คือการประจบสอพลอจักรพรรดิ!”
พวกเขาต้องการให้มหาสมุทรที่สวยงามทั้งผืนนี้เป็นเดิมพันในขณะที่พยายามหยุดฝูงมอนสเตอร์ขนาดมหึมา
ทั้งหมดนี้มีจุดประสงค์เพียงเพื่อจะเข้ามาบุคคลเพียงผู้เดียว
ดังนั้น
วีดจึงเริ่มคิดแผนป้องกันกับสหายของเขาในหาดทราย
***
แผนแรกของพวกเขา:
สร้างกับดักที่อยู่ไกลออกไปในทะเล นี่เป็นคำแนะนำของเซเฟอร์
"มาเตรียมตาข่ายกันเยอะๆ
แล้วโยนลงทะเลโดยเชื่อมเข้ากับโขดหินเบื้องล่าง คงหยุดพวกมันได้ไม่นานหรอก
แต่ในทะเลที่คลื่นไหว พวกมันจะทำให้มอนสเตอร์พวกนั้นพันกันกันเองได้"
“เป็นความคิดที่ดี เห็นบอกว่าพวกมันกินอะไรก็ได้
พวกมันจะได้กินกันเองด้วย”
พวกเขาตัดสินใจทำงานทั้งคืนเพื่อประดิษฐ์ตาข่ายเหล็กให้ได้มากที่สุด เบลล็อตและคนอื่นๆ อีกสองสามคนถอนหายใจอย่างหดหู่ใจ
แต่สุดท้ายพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับมัน
แผนที่สองคือการใช้เรือผีซึ่งถูกเสนอโดยเพล
“คุณวีด คุณเป็นเนโครแมนเซอร์ คุณสามารถเรียกเรือผีออกมาได้ไหม
ผมคิดว่าพวกอันเดดสามารถช่วยได้มากที่นี่”
แท้จริงแล้ว
ไม่มีอะไรจะมีประสิทธิภาพเท่ากับกองเรือผีสิงเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของมอนสเตอร์ทะเล
“อืม มันน่าจะเป็นไปได้
เมื่อฉันแปลงร่างเป็นลิช ทักษะของฉันพัฒนาขึ้นค่อนข้างมาก
ดังนั้นฉันคาดว่าฉันจะสามารถเรียกเรือจำนวนมากขึ้นกว่าเดิม”
กองเรือผีทั้งฝูงสามารถทำให้พวกเขาต่อสู้กับมอนสเตอร์ได้ง่ายขึ้นมาก อันที่จริง เมื่อพิจารณาถึงเงื่อนไขของภารกิจนี้
หากไม่มีการดำเนินการในระดับดังกล่าว จะไม่สามารถยับยั้งฝูงโปรัทส์ ได้แม้ในระยะเวลาอันสั้น
แผนที่สามคือเหยื่อล่อ คราวนี้พวกเขาไม่ต้องการใครเป็นพิเศษเพื่อนำเสนอแนวคิดนี้
เนื่องจากเป็นสิ่งแรกที่ผุดขึ้นในใจของทุกคนเมื่อพวกเขามองไปที่เจ้าเหลือง
“เราต้องการบางสิ่งเพื่อดึงดูดความสนใจของพวกมัน…
และฉันคิดว่าทุกคนที่นี่คงเห็นด้วยว่าเจ้าเหลืองคือผู้สมัครที่ดีที่สุดสำหรับบทบาทนั้น”
ซีซั่นแครปเปล่งความคิดออกมาก่อนและโรมูนะก็เห็นด้วยทันทีขณะที่เธออุบมือไปที่ริมฝีปาก
“มอนสเตอร์ตะกละเหล่านั้นจะไม่สามารถว่ายผ่านเจ้าเหลืองของเราได้”
“ฉันไม่ได้บอกว่ามันไม่ใช่แผนที่สมเหตุสมผล
แต่ฉันไม่แน่ใจว่าจะใช้ได้ผลกับพวกโปรัทส์หรือไม่ เพราะพวกมันไม่ใช่มอนสเตอร์บนบก”
มีเพียงไอรีนเท่านั้นที่รู้สึกสงสารเจ้าเหลืองและต้องการจะไว้ชีวิตเขา
จนกระทั่งเซอร์กะหัวเราะและพูดว่า
“อย่ากังวลไปเลย พี่สาว
เจ้าเหลืองบอกกับฉันว่าอย่าบอกเรื่องนี้กับใครโดยบอกว่ามันเป็นความลับ แต่จริงๆ
แล้วเขามีทักษะการยั่วยุ!
จะค่อนข้างมีประสิทธิภาพในการเบี่ยงเบนความสนใจของศัตรู"
เซเฟอร์มองไปที่เจ้าเหลืองแล้วพยักหน้า
“งั้นเขาก็จะเป็นเหยื่อที่ยอดเยี่ยม
เราสามารถใช้เขาเป็นเหยื่อล่อคุณภาพเยี่ยมสำหรับมอนสเตอร์เหล่านั้นได้”
แผนสี่คือการอนุรักษ์ เมื่อพิจารณาถึงสถานการณ์กรณีเลวร้ายที่สุดที่ปฏิบัติการป้องกันนี้ล้มเหลวอย่างน่าสังเวช
พวกเขาจึงตัดสินใจรวบรวมปะการังและสัตว์ทะเลต่าง ๆ ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้
เพื่อที่ว่าเมื่อพวกมันถูกปล่อยสู่ทะเลที่พังยับเยินหลังสงครามสิ้นสุดลง
อย่างน้อยก็มีชีวิต ผสมพันธุ์และทวีคูณอีกครั้ง
แผนห้าคือภัยพิบัติ
ประติมากรรมภัยพิบัติเป็นทักษะหนึ่งที่จำเป็นในสถานการณ์เช่นนี้ แม้ว่ามันจะสร้างความเสียหายให้กับแนวปะการังอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
แต่ประสิทธิภาพของทักษะนี้ก็ทำให้การไม่ใช้มันไม่ใช่ว่าจะเป็นทางเลือกที่พวกเขาไม่สามารถทำได้
แผนการที่หกและแผนสุดท้ายคือความตาย:
ยกเว้นวีด นักผจญภัยทุกคนในปาร์ตี้มุ่งมั่นที่จะเสี่ยงชีวิตในการต่อสู้ครั้งนี้
เนื่องจากพวกเขาไม่สามารถทนต่อความคิดที่ว่าชายหาดและมหาสมุทรที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้ถูกทำลายให้กลายเป็นความว่างเปล่า
“ต่อให้ตายเราก็ต้องไปออฟไลน์สักวัน
เราจะยังสามารถเข้าร่วมการต่อสู้ในทุ่งการ์นาฟได้โดยไม่มีปัญหาอะไรมาก”
“น่าเสียดายที่สูญเสียเลเวลทักษะไป
แต่เราสามารถพัฒนาทักษะของเราได้อีกครั้งเสมอ”
เหตุผลส่วนหนึ่งที่อยู่เบื้องหลังการตัดสินใจของพวกเขาคือการออกอากาศ เพียงแค่เป็นเพื่อนกับวีด พวกเขาก็ได้สร้างโปรไฟล์ขึ้นมามากพอที่จะถ่ายโฆษณาได้สักสองสามตัว ในกรณีของเซอร์กะเป็นโฆษณายี่ห้อเครื่องปรับอากาศ แนวคิดคือนักมวยหญิงที่เหงื่อออกและต่อยกระสอบทรายในโรงยิม
และโฆษณาก็ได้รับการตอบรับอย่างดีจากสาธารณชนเช่นกัน
ในทางกลับกัน โรมูนะได้ถ่ายทำโฆษณาสำหรับโทรศัพท์มือถือ เธอมีความสุขมากเมื่อได้รับข้อเสนอจาก LG เป็นครั้งแรก
เนื่องจากโฆษณาดังกล่าวมักจะสงวนไว้สำหรับนักแสดงสาวหรือสมาชิกของเกิร์ลกรุ๊ปที่ได้รับความนิยมอย่างมาก
จนกระทั่ง...
"อะไรนะ
คุณต้องการให้ฉันทุบโทรศัพท์เครื่องนี้"
"ใช่!
โยนมันไปที่กำแพงแล้วทุบมันด้วยค้อน แล้วเป่าให้เป็นชิ้นๆ ด้วยคาถาไฟ แล้วโทรออก
นั่นคือกระแสหลักของโฆษณานี้"
"แล้วมันจะได้อะไร?"
"เป็นช็อตที่น่าทึ่งมาก!"
“แต่… แล้วภาพลักษณ์สาธารณะของฉันล่ะ?”
"ทำไม
โฆษณานี้ได้รับการออกแบบโดยอิงจากภาพลักษณ์สาธารณะของคุณอย่างแม่นยำ"
“…”
มันเป็นข้อเสนอที่ดีเกินกว่าจะปฏิเสธ
ดังนั้นโรมูนะจึงลงเอยด้วยการยอมรับคำขอของพวกเขาและถ่ายทำโฆษณาในที่สุด ผู้อำนวยการอวยเธอแบบสุดๆ
“ทุกช็อตสมบูรณ์แบบ
ทั้งท่าทีของร่างกายตอนขว้างโทรศัพท์ วิธีจับค้อน แม้แต่หน้าตาตอนที่เผาทั้งเครื่องด้วยคาถาไฟ!
คุณสนใจจะรับงานแสดงด้วยเลยไหม?"
เนื่องจากเพื่อนคนอื่นๆ
ต่างก็มีชื่อเสียงเช่นกัน
พวกเขาทั้งหมดจึงตั้งปณิธานที่จะเสียสละตนเองด้วยความเต็มใจเพื่อประโยชน์ของสาธารณชนทั่วไป
และเพื่อการอนุรักษ์ทะเล
***
ณ ทุ่งการ์นาฟ ที่ซึ่งเทศกาลกำลังคึกคัก
เมแพนเริ่มรวบรวมผู้คนรอบตัวเขา
“เราต้องสร้างประติมากรรมขนาดใหญ่เดี๋ยวนี้
ทุกคน”
เหล่าผู้เล่นที่มีชื่อเสียงแห่งลัทธิโจ๊กหญ้า
ผู้ซึ่งได้ละทิ้งภารกิจและการออกล่าในการเข้าร่วมการต่อสู้ ได้กระพริบตาอย่างกระตือรือร้นเมื่อเมแพนอธิบายให้พวกเขาฟังว่ามันเป็นคำขอพิเศษจากวีดเพื่อพิชิตทวีปเวอร์เซลล์.
“เรามีเวลาอีกมาก แค่ทำให้ได้วันละหนึ่งหมื่นก็จะได้หนึ่งแสนสามหมื่นแล้ว!”
“แต่เขาบอกว่าแค่จำนวนเพียงอย่างเดียวก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากเท่าไหร่
ให้ตกลงกันที่แปดหมื่น แต่เราจะทำให้แต่ละอันมีขนาดเท่ากับรูปปั้นเทพธิดาเฟรย่า”
“ผมเป็นนักศึกษาวิศวกรรมศาสตร์
และถ้าสมมติว่ามีคนทำงานประมาณสองพันคนในแต่ละรูปปั้น ดังนั้น… โอ้ เราไม่จำเป็นต้องคิดเลขเลย มันก็แค่งานง่ายๆ"
“ฉันคิดว่าที่นี่จะเปลี่ยนชื่อสถานที่นี้เป็นที่ราบรูปปั้นในอนาคต”
บางครั้งลัทธิโจ๊กหญ้าถูกเปรียบเทียบกับฝูงออร์ค เมื่อไหร่ก็ตามที่วีดตะโกนสั่งพวกเขา พวกมันก็เข้ามารุมล้อมด้วย
"ย๊าาาาาาา!!!" และทำภารกิจที่พวกเขาได้รับให้สำเร็จ
ไม่ว่าจะเป็นการต่อสู้หรืองานบ้าน บางคนวิพากษ์วิจารณ์พฤติกรรมส่วนรวมของพวกเขาโดยบอกว่ามันโง่
แต่คนที่เข้าร่วมในกิจกรรมดังกล่าวจริง ๆ ไม่ได้บ่น เป็นหนึ่งในความเพลิดเพลินที่น่าตื่นเต้นที่สามารถสัมผัสได้เฉพาะในรอยัล
โร้ดเท่านั้น นอกจากนี้ พวกเขายังภูมิใจที่ได้นำทวีปเวอร์เซลล์ไปสู่เส้นทางแห่งความชอบธรรมขณะที่พวกเขาผสมผสานกับคนอื่นๆ
หลังจากที่เมแพนได้รับคำขอของวีด
ลัทธิโจ๊กหญ้าก็ออกคำสั่งฉุกเฉิน
"เราจำเป็นต้องรวมกองกำลังสำรองทั้งหมดไว้ในโครงการนี้"
“ฉันวางแผนที่จะสนุกกับเทศกาลก่อนเข้าร่วมสงคราม…
แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ทางเลือกอีกต่อไป อะแฮ่ม”
"พวกเราทุกคนต้องอยู่เพื่องานนี้
เราไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เราจะได้มีโอกาสเข้าร่วมในกิจกรรมแบบนี้อีกครั้งเมื่อทั้งทวีปเวอร์เซลล์รวมเป็นหนึ่งเดียวกัน
ใช่ไหม?"
“พวกเรา โจ๊กหญ้า กำลังค่อยๆ
กลายเป็นกลุ่มที่มีเกียรติอย่างสูง ไม่เพียงแต่ในรอยัลโร้ดแต่ทั่วโลกด้วย ให้เราทุกคนตอบแทนความโปรดปรานนี้ด้วยพฤติกรรมที่เหมาะสมกับสถานะลัทธิของเรา”
มีการส่งประกาศด่วนไปยังผู้เล่นที่ดื่มเบียร์และไม่ได้เข้าร่วมในเทศกาล
– นี่คือการประกาศฉุกเฉินหนึ่งเดียวแห่งลัทธิโจ๊กหญ้า มีการตัดสินใจสร้างรูปปั้นขนาดใหญ่พิเศษในทุ่งการ์นาฟ ขอให้สมาชิกลัทธิโจ๊กหญ้าเข้าร่วมทันที
แม้ว่าจะเป็นประกาศฉุกเฉิน
แต่ก็ไม่มีอำนาจใด ๆ ที่จะบังคับให้ผู้คนปฏิบัติตาม ถึงกระนั้น ผู้คนที่อยู่บนพื้นทั่วทั้งทุ่งการ์นาฟก็ยืนขึ้นทันที
“การประกาศฉุกเฉินหนึ่งเดียวแห่งลัทธิโจ๊กหญ้า!”
“นั่นคือสิ่งที่พวกเขาออกก็ต่อเมื่อการดำรงอยู่ของลัทธิโจ๊กหญ้าอยู่ในความเสี่ยง!”
ผู้คนวางจานที่ยังไม่กินเสร็จลง ชายและหญิงที่ออกไปเที่ยวด้วยกันหยุดพูดคุยกัน
"ประกาศฉุกเฉิน!
ไปกันเถอะ!"
“โจ๊กเห็ดพิษ เคลื่อนพล!”
บรรดาผู้ที่พักผ่อนก็ลุกขึ้นจากที่นั่งและเริ่มรวมตัวกันโดยถือธงประจำทีม ผู้คนที่เพิ่งมาถึงทุ่งการ์นาฟและเตรียมพร้อมที่จะเพลิดเพลินไปกับเทศกาลนี้ก็ได้รับความสนใจเช่นกัน
“ไปทำงานกันเถอะ ไปทำงานกันเถอะ!
ฉันเอาพลั่วไปไว้ไหน”
"ไปกันเถอะ เร็วเข้า!"
มันเป็นภาพที่งดงาม ผู้เล่นห้าแสนคนรวมตัวกันในทุ่งการ์นาฟ เร่งรีบออกไปทำงาน
เตะฝุ่นควันขึ้นด้านหลัง
“อะไร นี่มัน…?”
“ว้าว ผ่านไปแล้ว พวกเขาเคลื่อนไหวแล้ว!”
ผู้เล่นของทวีปกลางทั้งหมดถูกทิ้งให้นั่งอยู่ที่นั่น
ตกตะลึงกับสถานการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
– นี่คือเลม่อนจากโจ๊กหญ้า เราต้องการความช่วยเหลือของคุณตอนนี้ โปรดมาโดยเร็ว
กองกำลังหลักของลัทธิโจ๊กหญ้าที่สืบเชื้อสายมาจากทางเหนือ
—
ข้อความเดียวเปลี่ยนการเคลื่อนไหวของกองทัพทั้งหมด
ซึ่งทหารได้เข้าเยี่ยมชมสถานที่ท่องเที่ยวและเดินเตร่อย่างสนุกสนานราวกับว่ากำลังเดินทางในวันหยุด
"เดินทัพ!"
ผู้เล่นระดับสูงประกาศไปข้างหน้าในครั้งเดียว
วิ่งด้วยความเร็วสูง นักเวทย์ใช้เวทมนตร์บินและเคลื่อนตัวไปทางทิศใต้ขณะที่พวกเขาทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า เลเวลเฉลี่ยของกำลังหลักของลัทธิโจ๊กหญ้าไม่สูง แต่แม้แต่ผู้เล่นทั่วไปก็เริ่มเคลื่อนไหวอย่างจริงจัง
"ผู้ที่ขี่ม้าหรือวัวสามารถเคลื่อนไปข้างหน้าได้!"
"ใครมีรถม้าเปล่ารับได้คนละสิบ
ไม่สิ คนละยี่สิบคน"
“ฉันเพิ่งส่งคำขอไปยังชาววิหค
ฝูงนกกระจอกสองหมื่นตัวกำลังเดินทางไปให้พวกเราขี่”
รถม้าทุกคันที่ลากโดยม้าหรือวัวกำลังคาดเข็มขัดอยู่ตามถนนที่แห้งแล้ง
โดยมีคนนั่งอยู่บนหลังคาและจับที่ผนังด้านข้าง
กองกำลังหลักของลัทธิโจ๊กหญ้าเริ่มวิ่งไปทางทิศใต้ด้วยความเร็วเต็มพิกัด จุดหมายของพวกเขาคือทุ่งการ์นาฟ
(ยังมีต่อ)
จบเล่ม 50 บทที่ 2 พาร์ท 2
ผู้แปล :
แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล
Editor : แอดชิน เพจ
เราอ่านนิยายแปล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น