เล่ม 21 ตอนที่ 5 ข้อความในขวด แปลโดย แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล

เพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมง ทีมสะกดรอยทั้งสามที่ส่งมาโดยกิลด์เฮอร์มีส ซึ่งมีทั้งโจรและมือสังหาร ถูกกวาดล้างจนเกลี้ยง ไม่เหลือรอดแม้แต่คนเดียว 

“พวกเราสูญเสียการติดต่อกับพวกเขาแล้วครับ รายงานล่าสุดบอกมาว่า พวกเขาถูกโจมตีโดยนักรบที่แข็งแกร่งมาก นักรบคนนั้นอยู่ด้วยกันกับวีด”

“พวกนั้นต้องอยู่ใกล้ๆแถวนี้แน่ พวกเราจะส่งกำลังพลเข้าไป เพื่อปกป้องทีมค้นหา แล้วก็ สั่งให้พวกนั้นหยุดการกระทำทุกอย่าง จนกว่ากำลังเสริมจะไปถึง”

ดรินเฟลด์มั่นใจว่า เขาจะใช้เวลาอีกไม่กี่วัน ก็จะถึงเป้าหมายที่วางเอาไว้, ครั้งนี้เขาแน่ใจว่าทีมที่จัดตั้งขึ้นมาใหม่ ซึ่งประกอบไปด้วยเหล่าพ่อมดและอัศวินศักดิ์สิทธิ์จากกำลังเสริมที่กิลด์เฮอร์มีสส่งมา จะจัดการวีดได้แน่นอน ตอนนี้ พวกเขาพร้อมแล้วสำหรับการต่อสู้ที่จะมาถึง

กองทัพเรือ  โจร มือสังหาร และเหล่าโจรสลัดผู้ที่ถูกหมายหัว, ต่างถูกสถานการณ์บีบบังคับ ให้ต้องมาผนึกกำลังทำงานร่วมกัน เดิมทีกองทัพเรือและโจรสลัดเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันอยู่แล้ว พวกเขาจำใจต้องอดทนเพื่อจัดการศัตรูเพียงหนึ่งเดียวของพวกเขา และพลังอำนาจของกิลด์ที่มีอิทธิพลต่อพวกเขา

ทีมค้นหาพบรอยเท้าอยู่ใกล้กันกับบริเวณที่เป็นเหมืองฮีเลียม แต่ร่องรอยนั้นยากต่อการอ่าน เพราะมีการต่อสู้เกิดขึ้นในบริเวณนี้มาก่อน

“ดูรอยเท้าพวกนี้สิ มันยังใหม่อยู่เลย, มันเพิ่งเกิดขึ้นไม่นานนัก เพราะพวกเขาเพิ่งผ่านมาที่นี่”

“ใครเป็นคนเฝ้าทางออกอีกทาง?”

“คุณลูเทียลกับคนอื่นๆได้ปิดล้อมพื้นที่ตรงนั้นเรียบร้อยแล้วครับ”

“พวกนั้นไม่ถูกจัดการง่ายๆแน่”

ลูเทียล อัศวินนาวีแห่งอาณาจักรฮาเว่น ติดอันดับหนึ่งในสามสิบผู้เล่นอัศวินที่แข็งแกร่งที่สุดในเกม

“ผมเคยได้ยินมาว่าคุณลูเทียลบุกตะลุยดันเจี้ยนมาแล้วมากมาย, เขาน่าจะไล่ตามตามพวกนั้นได้ทัน ไม่ว่าพวกมันจะหนีไปไกลสักแค่ไหนก็ตาม”

กลุ่มแรก พวกโจรวิ่งนำหน้าอัศวินไปก่อนแล้ว พวกเขามีความคล่องแคล่วว่องไวสูงมาก, ความเร็วก็น่าทึ่ง, แต่ก็มีข้อเสียคือความอึดที่ค่อนข้างต่ำ พวกเขาไม่ได้อยู่ในสถานที่ที่ต้องมาใส่ใจเรื่องนี้ให้มากนัก

ซอยูน

มือสังหารสามคนและโจรหนึ่งคน ตายด้วยเงื้อมมือของเธอ

ถ้าคุณรวมหน่วยคุ้มกันที่ส่งมาปกป้องทีมสะกดรอยเข้าไปด้วยแล้วล่ะก็, น่าจะมีสมาชิกไม่ต่ำกว่า 21 คน ถูกฆ่าตาย

ทั้งหมดนี้ เกิดขึ้นโดย ฝีมือของคนเพียงคนเดียวเท่านั้น

โรอา: ระวังตัวด้วย  ผู้หญิงคนนี้แข็งแกร่งมาก น่ากลัวชะมัดเลย

ทราวิส: ไม่ต้องถามที่อยู่ของวีดแล้ว ฆ่าเธอซะ

อัลวิ่น: แค่ยื้อไว้ให้ได้ก็พอ จนกว่ากำลังหลักจะมาถึง

เหล่าผู้เล่นกิลด์เฮอร์มีสที่อยู่ในลาสฟาลังค์ ต่างพากันพูดคุยไม่จบไม่สิ้นในช่องแชทส่วนตัว

ผู้เล่นภายในกิลด์อ่านข้อความพวกนี้แล้วยิ่งตื่นเต้นเข้าไปใหญ่ การล่าในครั้งนี้กลายเป็นหัวข้อที่ได้รับความสนใจอย่างล้นหลาม

โกเชม: มันคือการล่าของสุนัขจิ้งจอก

สตรอส: เธอค่อนข้างเหมือนจิ้งจอกที่ดุร้ายเลยนะ ว่ามะ

ไจเกีย: แย่ชะมัด ที่ลาสฟาลั้งค์มันอยู่ไกลไปหน่อย ใจของฉันมันลอยไปอยู่ที่นั่นซะแล้ว

*****

ชุดเกราะดั้งเดิมของซอยูนที่เธอใช้อยู่นั้น ตอนนี้มันเต็มไปด้วยรอยแตกร้าวขนาดใหญ่และรอยฟันจำนวนมาก พละกำลังและความแข็งแกร่งของเธอลดต่ำลงค่อนข้างเยอะ แต่เธอก็ไม่สามารถหยุดเคลื่อนไหวต่อไปได้

นักสะกดรอยยังคงหลั่งไหลเข้ามาจากทุกทิศทุกทาง พร้อมกับลดขอบเขตการค้นหาให้แคบลงและรวมตัวกันเพื่อสร้างอาวุธปิดล้อมของพวกเขา

กองกำลังจู่โจม

เบอร์เซิร์กเกอร์จะต่อสู้จนกว่าจะหมดลมหายใจ

หนทางที่พวกเขาได้มาซึ่งเลเวลอันน้อยนิดและทักษะนั้น แตกต่างจากอาชีพอื่น โดยปกติแล้ว คุณจะได้ค่าประสบการณ์น้อยลงเมื่อออกล่ากันเป็นปาร์ตี้

คุณสามารถพักเท่าไหร่ก็ได้ ตามที่คุณต้องการ ตราบใดที่คุณยังอยู่ในปาร์ตี้นั้น, ถึงแม้จะทำให้ความเร็วในการล่ามอนสเตอร์ลดลง แต่คุณก็ยังได้ค่าประสบการณ์อยู่บ้าง

ในทางกลับกัน หากคุณอยู่ในสถานที่ที่อันตราย ซึ่งเต็มไปด้วยฝูงมอนสเตอร์หรือติดอยู่ในวงล้อมของศัตรู และต้องต่อสู้จนกว่าคุณจะรู้สึกได้ว่า ชีวิตของคุณกำลังตกอยู่ในอันตราย…คุณจะได้รับค่าประสบการณ์จำนวนมหาศาล อีกทั้ง ยังสามารถทำให้คุณรับรู้ได้ว่า ค่าสถานะที่เกี่ยวข้องกับการต่อสู้และทักษะ เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยยะ

มันคือสไตล์การต่อสู้อย่างต่อเนื่องเพื่อก้าวข้ามขีดจำกัดของคุณและเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่ง, สู้จนเลือดหยดสุดท้าย นี่คือสไตล์การต่อสู้ของเบอร์เซิร์กเกอร์และมันทำให้คุณแข็งแกร่งกว่าอาชีพอื่นได้อย่างไม่ต้องสงสัย

ถ้าดูจากสถานการณ์ปัจจุบันของเธอแล้ว เบอร์เซิร์กเกอร์ซอยูนนั้น กำลังอยู่ในสภาพย่ำแย่

‘ถ้าต้านไว้นานกว่านี้ คงลำบากแน่’

จนกระทั่งตอนนี้, ซอร์ยูนจัดการศัตรูทั้งหมดด้วยทักษะของเบอร์เซิร์กเกอร์เพียงอย่างเดียว อย่างไรก็ตาม มือสังหารและโจรอีกจำนวนมาก ยังคงตามมาสมทบอย่างต่อเนื่อง คราวนี้ พวกเขาพาอัศวินมาด้วย

พิษหลากหลายชนิดของมือสังหารกำลังส่งผลกระทบต่อร่างกายของซอยูน, ความสามารถในการต้านทานของเธอถึงขีดจำกัดแล้ว

“นั่นเธอนี่!”

“จับเธอให้ได้!”

ซอยูนไม่รู้ว่าเธอจะต้านไว้ได้อีกนานแค่ไหนหรือมีเวลาพอให้หลบหนีออกไปได้

เมื่อศัตรูเห็นว่าเธอกำลังลังเล พวกมันยิ่งได้ใจ ฮึกเหิมมากกว่าเดิม แล้วก็พุ่งตรงมาที่เธอ

‘คงต้องสู้สินะ’

ท้ายที่สุดแล้ว, ซอยูน, สิ่งที่เธอทำได้ดีที่สุดมีเพียงแค่หลบการโจมตีเท่านั้น, เธอจัดการศัตรูไปแล้วมากถึง 31 คน ด้วยดาบของเธอ การจัดการศัตรูพวกนี้ทำให้ความแข็งแกร่งและพลังกายของซอยูนลดลงจนแทบจะติดพื้น สำหรับอาชีพอื่นแล้ว การที่มีสภาพร่างกายบาดเจ็บ จะทำให้พวกเขาไม่สามารถต่อสู้ได้ ลำพังแค่เอาชีวิตรอดยังยากเลย

หลังจากการต่อสู้ ซอยูนได้พักเหนื่อยชั่วคราว

สำหรับเบอร์เซิร์กเกอร์แล้ว ผลกระทบที่ตามมาหลังจากการต่อสู้ มักจะมาพร้อมกับราคาอันแสนโหดร้าย , ร่างกายของพวกเขาจะเจ็บปวดรวดร้าว ความสามารถลดลง ร่างกายอ่อนแอ มิหนำซ้ำยังทำให้พวกเขาแทบจะกลายเป็นคนพิการได้เลย

วันก่อนหน้านี้ ก่อนที่ทีมค้นหาของศัตรูจะปรากฏตัว ซอยูนส่งกระซิบไปหาวีด

เขาตอบกลับมาว่า

-ฉันกำลังจะถึงทางออกแล้ว –

ซอยูนรู้สึกว่ามันช่างโชคดีมากที่ได้เวลาประจวบเหมาะอะไรเช่นนี้

หลังจากต่อสู้กับศัตรูเป็นเวลานานกว่า 10 ชั่วโมง วีดส่งกระซิบไปหาเธออีกครั้ง

–พวกเราคงจะไปช้าสักหน่อย พวกเราบรรทุกของมา มันหนักมากเลย น่าจะไปถึงในอีก 1 ชั่วโมง –

ผ่านไปอีก 5 ชั่วโมง

–พวกเรากำลังจะไปถึงแล้ว –

อีก 2 ชั่วโมงต่อมา

–อีกไม่กี่วิแล้ว –

‘เราต้องล่อพวกมันออกไปไกลๆ เราต้องไปแล้ว’

วิหคทองคำและวิหคสิเงินกำลังรอคอยอยู่ภายในเหมืองฮีเลียม เพื่อความปลอดภัยของวีด ซอยูนตัดสินใจเดินจากไป เธอหยิบดาบขึ้นมา แล้วมองไปที่ทางเข้าเหมือง เธอหวังว่าจะได้เจอวีดอีกสักครั้ง

‘เราจะได้เจอกันอีกมั้ย?’

ความรู้สึกของเธอที่มีต่อวีดนั้น ยังไม่ชัดเจนเลยซะทีเดียว, การสื่ออารมณ์ของเธอออกมานั้น ช่างยากเย็นเหลือเกินและวีดเองก็เช่นกัน เขาไม่ได้แสดงอะไรให้เห็นออกมามากนัก

เมื่อยามที่ได้อยู่กับเขา เธอรู้สึกสบายใจ, ซอยูนต้องการจะบอกอะไรบางอย่างกับเขา แต่แล้วความกลัวก็เป็นอุปสรรคเข้ามาขวางกั้น

ซอยูนรู้ดีว่าวีดทำงานหนักอย่างอย่างลำบาก เพราะเขาไม่ต้องการทนเห็นผู้คนต้องตายไปต่อหน้าต่อตา

‘เรารอช้าอีกไม่ได้แล้ว เราต้องรีบไป เราต้องเบี่ยงเบนความสนใจพวกคนที่ตามล่าให้ไปอีกทาง ก่อนที่พวกมันจะเข้ามาใกล้’

ซอยูนหันหลังกลับ และเดินจากไป…

แคร็ก… แคร๊ก… ครึ่ก.

เสียงที่ได้ยินนี้ กำลังใกล้เข้ามา ตรงทางเข้าเหมืองฮีเลียม

เจ้าเหลือง วีด วิหคทองคำและวิหคสีเงิน กำลังเข็นรถลากมาด้วยกัน ส่วนหนึ่งของที่บรรทุกมานั้นคือประติมากรรม ‘การจุติของเทวทูตทั้งเจ็ด’(The Advent of Seven Angels)

ใบหน้าของซอยูนเต็มไปด้วยรอยเปื้อน อีกทั้งยังเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ, แต่แล้ว รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ ราวกับแสงอาทิตย์สาดส่องทะลุก้อนเมฆลงมาบนผืนดิน ซอยูนไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอเลยด้วยซ้ำ

‘วีด ในที่สุดคุณก็มา’

แทนที่ความกลัวและสถานภาพในตอนนี้, ช่วงเวลานั้นเอง, ซอยูน, รู้สึกสดใสขึ้นมาในทันที ความสดใสของเธอเข้ามาเติมเต็มภายในจิตใจของเธอ ทำให้เธอเปล่งประกายออกมาจากภายใน

หัวใจของวีดนั้นว่างเปล่า

บนหน้าผากของเธอ, มีแสงสีแดงส่องสว่างราวกับหลอดไฟนีออน ปรากฏให้เห็นเป็นชื่อของเธอ และสัญลักษณ์ฆาตกรรูปทรงเพชร เป็นอีกครั้งที่เธอได้รับการพิพากษา

เธอต้องสู้กับศัตรูมากขนาดไหนกัน ถึงได้ทำให้ชุดเกราะของเธอแตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย  แม้กระทั่งชุดเกราะหนังของเธอที่สวมอยู่ข้างใต้ชุดเกราะนั้น ถูกทำลายและฉีกขาด เผยให้เห็นรูปร่างอันบอบบางของเธอบ้างพอประมาณ

“พวกเราต้องออกไปจากที่นี่”

ต้องขอบคุณซอยูนที่ฆ่าทีมค้นหาจนหมดเกลี้ยง, กิลด์เฮอร์มีสจึงไม่สามารถระบุตำแหน่งที่แน่นอนของพวกเขาได้ และพวกเขายังทิ้งระยะห่างจากพวกนั้นค่อนข้างไกลพอสมควร จึงทำให้พวกเขามีเวลามากพอก่อนที่พวกนั้นจะมาถึง พวกเขาอาจจะหลบหนีได้ถ้าหากพวกเขาสามารถใช้ทิศทางตรงกันข้ามจากทีมค้นหา

แม้ว่าความเสี่ยงที่จะได้เผชิญหน้ากับกลุ่มอัศวินของกิลด์เฮอร์มีสหรือกองทัพนั้น มีโอกาสสูงมาก, มันคงจะเป็นการเผชิญหน้ากันเพียงครั้งเดียวสำหรับพวกเขา ก่อนที่จะถูกพบตัวอย่างรวดเร็วและโดนล้อมในทันที

เพียงแค่มองดูสารรูปของเบอร์เซิร์กเกอร์ซอยูนเพียงครั้งเดียว ก็สามารถบอกคุณได้ว่า มันถึงขีดจำกัดไปตั้งนานแล้ว!

“ฉันรู้ว่าเธอไม่ไหวแล้ว…แต่ช่วยอดทนอีกหน่อย, ไปกันเถอะ… ไปยังสถานที่ที่พวกเราสามารถหลบซ่อนได้”

*****

ดรินเฟลด์มาพร้อมกับกองกำลังระดับชั้นแนวหน้าของกิลด์เฮอร์มีส ซึ่งประกอบไปด้วย พ่อมด พรีสท์ อัศวินและกองกำลังยิบย่อยอีกมากมาย ทั้งหมดมาถึงทางเข้าเหมืองฮีเลียมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ทีมค้นหาประกอบด้วย วิศวกรนาวิก นักขุดค้นวัตถุทางโบราณคดี และ โจรอีกหนึ่งคนที่ยังมีชีวิตรอดอยู่ โจรผู้นั้นมองดูรอยเท้าที่ยังหลงเหลืออยู่ แล้วรายงานให้ดรินเฟลด์รับทราบ

“ดูเหมือนว่านี่จะเป็นรอยเท้าของวีดนะครับ พึงระลึกเสมอว่าเขานั้นเชี่ยวชาญการลบหรือเปลี่ยนแปลงร่องรอยพวกนี้มากเป็นพิเศษ”

ซอยูนได้รับหน้าที่ให้จัดการเรื่องการเบี่ยงเบนทิศทางความสนใจและทำกับดักเพื่อหลอกล่อพวกอัศวินและคนในกองกำลัง ดรินเฟลด์รู้เรื่องราวพวกนี้ดี และเขาเตรียมตัวพร้อมแล้วสำหรับการต่อสู้

มันค่อนข้างชัดเจนแล้วว่านั่นคือเหมืองฮีเลียม ไม่มีข้อสงสัยหรือข้อกังขาใดๆ มันคือสถานที่ที่ถูกต้องแน่นอน อย่างไรก็ตาม ความจริงที่ว่าวีดกลับเข้าไปในเมืองนั้นน่าสงสัยมาก

“ถึงมันจะน่าหงุดหงิดสำหรับข้าก็เถอะ, ถ้าเป็นข้า ข้าคงไม่กลับมาที่นี่อีกแน่นอน… เขายังอยู่ในนั้นจริงๆเหรอ?”

“ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ พวกเขาอาจจะอยู่ที่นั่นก็ได้ นอกจากนี้พวกเขายังมีรถลากติดตัวไปด้วย พวกเขาคงไปไหนได้ไม่ไกล… แล้วก็ยังมีร่องรอยของพวกมอนสเตอร์ที่ทิ้งไว้จนปะปนกับรอยพวกนี้ มันจึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะสะกดรอยตามพวกนั้นไป ถึงแม้ว่าจะมีรอยล้อลากอยู่ก็ตามที”

เพราะว่าพวกเขาไม่มีแผนที่ที่สมบูรณ์ของดันเจี้ยนแห่งนี้ มันจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไปขวางทางเข้าทุกทางและทำกับดักขังพวกนั้นเอาไว้ข้างใน

ความจริงแล้วถ้าหากมันเป็นเหมือนกับรังมด ที่ทุกอย่างเชื่อมต่อถึงกันอย่างง่ายดาย เขาก็คงแซงพวกนั้นไปได้อย่างสบายๆ

“เหมือนหนูในกับดัก…. แต่กับดักนั้นแมร่งโคตรใหญ่”

ทีมของพวกเขายังคงสำรวจโพรงต่างๆมากมายที่มีอยู่ในดันเจี้ยนของเขตลาสฟาลั้งค์และพวกเขาจวนใกล้จะสำรวจจนครบทุกซอกทุกมุมแล้ว จนในที่สุด พวกเขาก็ใกล้จะได้แผนที่อันเสร็จสมบูรณ์ซะที แผนที่ที่เป็นตัวเต็ม

พวกเขาต้องทนทุกข์ทรมานในการค้นหา แต่เมื่อแผนที่เสร็จสมบูรณ์เรียบร้อยแล้ว, พวกเขาก็สามารถขยายขอบเขตการค้นหาและยังสามารถส่งทหารออกไปปิดกั้นทางที่สำคัญๆได้ทันที

“ในขณะที่คุณตามล่าเหยื่อของคุณ, พวกมันจะรู้สึกหวาดกลัว จนกระทั่งเต็มใจที่จะกระโดดเข้าไปในคมเขี้ยวแห่งความตาย เพียงเพื่อหลีกเลี่ยงกับดักเท่านั้น ‘คุณไม่มีทางรู้’, พวกมันคิด, ‘มันอาจจะมีทางอื่นเอาไว้หนีก็ได้”

ยังมีเรื่องแบบนี้ด้วย, สมาชิกกิลด์บางคนของกิลด์เฮอร์มีสเริ่มแสดงความโลภ ความอยากที่มีต่อฮีเลียมในตำนานหรือที่พวกเขาเริ่มเรียกกันว่า, ‘สมบัติของประติมากร’.

“มาเถอะน่า เข้าไปข้างในกันเถอะ กลุ่มแรกจะระวังหลังให้พวกเราเอง… เผื่อว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น”

ดรินเฟลด์พร้อมด้วยกองกำลังอีกครึ่งหนึ่งเดินเข้าไปข้างใน เป็นไปตามที่วีดคาดการณ์ไว้ เป้าหมายง่ายๆช่างล่อตาล่อใจยิ่งนัก สำหรับกิลด์ที่มีชื่อเสียงโด่งดัง จนละทิ้งซึ่งการไล่ล่า

หลังจากดิ้นรนตลอดระยะทางที่พวกเขาเดินเข้ามา ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงจุดสิ้นสุดของเส้นทาง, สถานที่ที่เชื่อมต่อกับรางขนส่งและรถลากที่ใช้ในการขุดเหมือง

“มีทางเดียวคือต้องนั่งมันไปใช่มั้ย ถึงจะไปต่อได้?”

ผู้เล่น 4 คน ค่อยๆปีนขึ้นไปอย่างระมัดระวังและหย่อนตัวนั่งบนรถลาก

พวกเขาไม่รู้ว่าความจริงแล้วนั้น วีดเทน้ำมันงาใส่ล้อลากจนชุ่มช่ำ ก่อนที่พวกเขาจะมาถึง

*****

========================================

กับดักที่คุณวางไว้ ได้ฆ่าคนตายไปสามคนและบาดเจ็ดสาหัสหนึ่งคน

ชื่อเสียงอันฉาวโฉ่ เพิ่มขึ้น 29!

========================================

วีดและซอยูนใช้ช่วงเวลาก่อนที่กลุ่มไล่ล่าจะเข้ามาในเหมืองฮีเลียม เพื่อทิ้งระยะห่างระหว่างพวกเขาให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ โดยการเปลี่ยนรูปลักษณ์เป็นมนุษย์วิหค, วิหคทองคำและวิหคสีเงินจึงสามารถช่วยเจ้าเหลืองเคลื่อนย้ายรถลากได้เร็วขึ้น เพื่อที่เจ้าเหลืองจะได้ไม่ตามหลังพวกเขามากเกินไป

“แล้วยังไงต่อล่ะทีนี้?”

เนื่องจากผลกระทบที่สิ้นสุดลงของซอร์ยูนในโหมดเบอร์เซิร์กเกอร์ผู้บ้าคลั่ง, ค่าสถานะปัจจุบันของเธอและเลเวลสกิลทั้งหมด กำลังลดลงอย่างต่อเนื่อง

แม้กระทั่ง การเดิน ก็กลายเป็นอะไรที่ยากลำบากสำหรับเธอในตอนนี้

การพักฟื้นจากอาการบาดเจ็บของเธอ ช่างเป็นขั้นตอนที่เจ็บปวด รวดร้าว ทรมานอย่างแสนสาหัส, ราวกับถูกฝูงผึ้งรุมต่อยจนไม่มีที่สิ้นสุด, ซอยูนพยายามยับยั้งไม่ให้ความเจ็บปวดของเธอแสดงออกมาให้เห็นบนใบหน้าของเธอ

“ พวกเราได้ทุกอย่างที่ต้องการแล้ว, ตอนนี้ ก็ได้เวลาที่พวกเราจะหนีออกจากลาสฟาลั้งค์ซะที”

มออออออ!

เจ้าเหลืองร้องด้วยความดีใจ ในขณะที่มันต้องช่วยเขาด้วยแรงทั้งหมดที่มีเพื่อเคลื่อนย้ายรถลากอันหนักอึ้ง

ตั้งแต่ที่ได้มาลาสฟาลั้งค์ เจ้าเหลืองคิดอยู่เสมอว่ามันต้องตายแน่ๆ, เหมือนกับว่ามันได้ไปยังปรโลกแล้วฟื้นคืนกลับ, ทันทีที่ได้ยินวีดส่งเสียงว่าในที่สุดพวกเขาก็จะได้ออกไปจากที่นี่ซะที มันทำให้เจ้าเหลืองถึงกับชื่นใจเมื่อได้ยินข่าวนี้!

สิ่งที่เจ้าเหลืองต้องการคือ ขอแค่ให้ได้เล็มหญ้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำค้างยามเช้าที่เติบโตบนผืนทวีปเวอร์เซลล์ เจ้าเหลืองผู้ใจดียังคงคิดถึงปิงหลงและประติมากรรมสลักชีพตัวอื่นๆด้วย

“เมื่อพวกเราออกไปจากที่นี่ พวกเราคงจะถูกล้อมโดยศัตรูของพวกเราเป็นแน่… พวกเราต้องฆ่าพวกมันให้หมด”

วีดมักจะรู้สึกว่าตัวเค้านั้นเหมือนกับตัวละครอะไรสักอย่างที่ปรากฏในหนังแอ็คชั่นโรแมนติค ในหนัง มีพระเอกและนางเอกต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเพราะพวกเขาถูกไล่ล่าให้หนีไปตลอดชีวิต ในขณะที่พวกเขากำลังถูกไล่ตาม, มีแต่เรื่องร้ายๆเกิดขึ้นกับพวกเขา แล้วตอนนี้ สถานการณ์ของพวกเขาก็ได้คลี่คลายลงแล้ว เหมือนกับในหนังเมื่อพวกเขาผ่านจุดนี้มาได้อย่างปลอดภัย, ด้วยเหตุฉะนี้เอง วีดจึงใจเย็นได้ซะที

แต่มันก็ไม่ง่ายในเมื่อยังมีเควสที่ต้องทำอยู่และต้องต่อสู้กับคนจากกิลด์อีกด้วย ยิ่งไปกว่านั้น, เมื่อกองทัพเรือแห่งราชอาณาจักรฮาเว่นมาถึง วีดและกองทัพอันเดดของเขาเข้าโจมตีพวกนั้นในขณะที่พวกนั้นกำลังประมาท … อันที่จริงก็ วีดเป็นฝ่ายที่ซุ่มโจมตีคนพวกนั้นเอง

ขุดฮีเลียมและหลอกศัตรูให้เข้ามาติดกับดัก

มันเป็นเรื่องที่ดีสำหรับพวกคนเลวๆที่จะได้สัมผัสประสบการณ์การสอนจากนรกโดยฝีมือการสอนของวีด

“ฉันจะออกไปลาดตระเวนสักหน่อย ฉันจะไปคนเดียว ส่วนเธอรอฉันอยู่ที่นี่นะและคอยหลบซ่อนตัวให้ดี”

“…ระ… วังตัวด้วย”

ซอยูนและเจ้าเหลืองจะได้พัก, หลบซ่อนและปล่อยให้วีดเป็นคนจัดการทุกสิ่งทุกอย่าง

เมื่อพวกเขาออกห่างจากดันเจี้ยนเหมืองฮีเลียมที่แสนจะอันตราย, วีดไม่กังวลเลยว่าจะถูกพบเห็นเข้าโดยกลุ่มอื่นจากกิลด์เฮอร์มีส

อันที่จริงแล้ว…. ในลาสฟาลังค์ เขายังกังวลเกี่ยวกับการล่าบวกกับความปลอดภัยของรูปปั้นเทวทูต, ถ้าหากคุณคิดตามนี้, มันชัดเจนแน่นอนว่ายังมีอีกหลายอย่างที่ทำให้ต้องกังวลมากกว่านี้!

วีดยังคงกังวลใจเป็นอย่างมากและไม่อาจอัดอั้นกลั้นไม่ให้พูดออกมาได้, แน่นอนว่าคำพูดที่ออกมานั้น เบามากซะจนมีวีดเพียงคนเดียวที่ได้ยินมัน

“เราควรเขียนพินัยกรรมเอาไว้ ก่อนจะออกไปดีมั้ยนะ?”

“ไม่ ฉันต้องเอาไอเท็มและออกไปจากที่นี่“

“แน่นอน ฉันหวังว่าจะได้กลับไปทวีปเวอร์เซลล์เพื่อขายไอเท็มของฉัน”

“พอมาลองคิดดู น้ำหนักพวกนั้น ฉันคิดว่าเจ้าเหลืองไม่น่าจะเคลื่อนย้ายมันไปไหนได้หรอกนะ”

“ฟุ หุหุ, ฉันไม่ได้เป็นคนใจแคบขนาดนั้นซะหน่อย”

ตอนแรก วีดยังคงบ่นอุบอิบด้วยเสียงที่ค่อนข้างสูง, แล้วพวกมันก็ค่อยๆมืดมนและจบลงด้วยการคิดกลับในเชิงบวก วีดได้ฝึกฝนการส่งแรงใจให้ตัวเองมาแล้วมากมายหลายครั้ง จากอดีตอันแสนยาวไกลในโรงงานที่เขาต้องนั่งทำงานเป็นเวลาหลายชั่วโมง อยู่ตามลำพังเพียงคนเดียว

“ยิ่งพวกเรากลับไปเร็วเท่าไหร่ ฉันจะยิ่งได้รับเงินเร็วเท่านั้น”

วีดหยิบหินสีดำขึ้นมาและเริ่มแกะสลักเป็นรูปอีกา

“ประติมากรรมจำแลง!”

ร่างกายของวีดหดลงในขณะที่เขาเปลี่ยนไปเป็นอีกา

วีดพูดด้วยเสียงกระซิบกับวิหคทองคำและวิหคสีเงิน ที่กำลังนั่งพักผ่อนอย่างเงียบๆอยู่บนหลังของเจ้าเหลือง

- พวกเจ้าสองคน มากับข้า.-

–รับทราบ นายท่าน-

- พวกเจ้าออกไปทั้งๆอย่างนี้ไม่ได้, พวกเจ้าเด่นเกินไป, เดินไปและทำตัวให้สกปรกเข้าไว้-

ด้วยการใช้ผงถ่าน วิหคทองคำและวิหคสีเงินทำตัวพวกมันให้กลายเป็นสีดำ, นี่คือวิธีการอำพรางตัวที่พวกเขาเคยใช้ก่อนหน้านี้… เจ้าอีกาจ้องมอง

เมื่อพวกมันดำพอแล้ว, วีดบอกให้พวกมันหยิบกระเป๋าสะพายจากหลังของเจ้าเหลืองด้วยจะงอยปากของพวกมัน

–ไปกันเถอะ-

วิหคสองตัว, วีดและกระเป๋าสะพายทั้งหมดอยู่ในจะงอยปากของพวกเขา, บินลงมาตามทางเดินในดันเจี้ยนอย่างรวดเร็ว จนเกือบจะถึงทางเข้าที่พวกเขาต้องหาร

ฟิ้ว!

บรรดามอนสเตอร์ที่มองเห็นพวกเขาตามทางออก พยายามเหวี่ยงกระบองของพวกมัน เข้าใส่พวกเขาอย่างเมามัน แต่ด้วยทักษะการบินอันรวดเร็วของเจ้าอีกา จึงหลบพวกมันพ้นอย่างง่ายดาย

เจ้าอีกาปลอมๆทั้งสามตัว ต่างก็สามารถเข้าไปถึงทางออกอันเล็กๆตรงทางเดินที่เป็นหิน ในที่สุด ก็ถึงทางออกดันเจี้ยนของเขตลาสฟาลั้งค์ซะที!

สำหรับวีดแล้ว มันช่างเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานยิ่งนัก กว่าที่เขาจะได้ออกมาเห็นท้องฟ้าสีคราม สดใสราวกับคริสตัล ท้องฟ้าสดใสยกเว้นตรงที่มีเขม่าควันพวยพุ่งออกมาจากลาวา, ซึ่งแผ่ขยายกว้างออกไปยังบริเวณทุ่งกว้างที่มีหิมะปกคลุมอยู่ คุณสามารถมองเห็นทางเดินหิมะทอดยาวไปจนถึงเขตลาสฟาลังค์จากมุมมองทางสายตาของเหล่าวิหค

มันให้ความรู้สึกอิสรเสรีเมื่อคุณสามารถมองเห็นพื้นที่เปิดรอบตัวคุณ มันทั้งโล่ง ทั้งกว้าง หลักจากที่คุณถูกจองจำมาเป็นระยะเวลาอันยาวนาน!

ความรู้สึกอันเลวร้าย ความรู้สึกแย่ๆทั้งปวงที่เกิดจากการทำงานขุดหาแร่ฮีเลียมในดันเจี้ยนอันคับแคบ บัดนี้ มันได้หายเป็นปลิดทิ้ง ด้วยแรงทั้งหมดที่เขามี วีดส่งเสียงร้องดังลั่น

กากากา! กริ้วกริ้วกริ้ว กร้าวกร้าวกร้าว!!

- เสียงที่ท่านทำเมื่อกี้ ช่างเป็นเสียงที่ชั่วร้ายยิ่งนัก-

- ความโชคดีของพวกเราต้องเปลี่ยนไปเป็นโชคร้ายซะแล้วหรือนี่-

-ข้ามั่นใจว่าทุกคนที่ได้ยินมัน จะต้องอารมณ์เสียสุดๆ-

แน่นอนล่ะว่าคำติชม นินทาเรื่องเสียงร้องของวีด ต้องมาจากวิหคทองคำและวิหคสีเงิน วีดกำลังมีอารมณ์ร่วมไปกับความรู้สึกของเขา จนไม่รับรู้หรือสนใจสิ่งรอบตัวใดๆเลย

ดวงตากลมโตสีดำขนาดเท่าลูกปัดของอีกาวีด กำลังกวาดสายตาไปรอบๆภูมิประเทศของลาสฟาลั้งค์

‘และแล้ว คุณก็รู้ทุกอย่างที่คุณต้องการ’

ตรงจุดนี้ วีดสามารถมองเห็นเหล่ากะลาสีจากกองทัพเรือแห่งราชอาณาจักรฮาเว่นได้อย่างชัดเจน และพวกโจรสลักของกริฟฟิทที่กำลังออกล่าตรงพื้นที่แถวนั้น

กำลังเสริมจากกิลด์เฮอร์มีสเดินทางมาถึงพร้อมกับกองกำลังขนาดใหญ่ วีดต้องเผชิญหน้าจัดการกับทั้งดรินเฟลด์และกำลังเสริมที่มาใหม่ ถึงแม้ว่าเหล่าลูกเรือ กะลาสีเรือทั้งหลาย จะยังขาดประสบการณ์การต่อสู้อยู่ก็ตามที

จากตำแหน่งตรงธารน้ำไร้เยือก สามารถมองเห็นฝูงเรือรบและเรือโจรสลัดกำลังทอดสมอ,ณ ตอนนี้ ข้อได้เปรียบของวีด คือ มีเขาเพียงคนเดียวที่สามารถใช้ประติมากรรมจำแลงได้ เขาจึงวางแผนบางอย่าง เพื่อที่จะใช้ความสามารถนี้

‘มันอาจจะได้ผลก็ได้ ถ้าหากเราได้รับความช่วยเหลือจากจินตภาพเคลื่อนย้ายของยูริน’

ถึงกระนั้น ยังมีสิ่งที่ต้องพึงระลึกอยู่เสมอว่าในหมู่พวกศัตรูนั้น มีพ่อมดเลเวลสูงกับทักษะที่สามารถล้มล้างและบิดเบือนการเคลื่อนย้ายของยูรินได้อย่างง่ายดาย จึงทำให้ความคิดนี้เป็นอะไรที่มีความเสี่ยงสูงมาก

นอกจากนั้นแล้ว การให้ยูรินมาช่วย อาจทำให้เธอตกอยู่ในอันตราย

ยิ่งไปกว่านั้น มันไม่มีทางที่จะรู้ได้ ว่าการเคลื่อนย้ายนั้น จะสามารถครอบคลุมไอเทมที่เขาลูทมาได้ครบหมดหรือเปล่า, เขาอาจจะห้อยต่องแต่งอยู่บนรูปปั้นก็เป็นได้ เขาไม่ชอบความคิดเสี่ยงๆแบบนี้ ซึ่งอาจจะทำให้ผู้คนอันมีค่าสำหรับเขา ต้องถูกจับเป็นตัวประกัน

ยังมีอีกวิธี หาเรือมาให้ได้ ขนทุกอย่างมาให้หมดและพาทุกคนออกไปจากที่นี่ คงเป็นวิธีการที่ดีที่สุด

- ตามข้ามา-

วีดโบยบินขึ้นสู่ท้องฟ้า พาดผ่านฝูงเรือรบที่ทอดสมอ เมื่อพวกเขาบินผ่านฝูงเรือไปแล้ว พวกเขาก็ร่อนลง บินเรียดไปตามทางแม่น้ำที่ทอดยาวไปจนถึงมหาสมุทร ด้วยอุณหภูมิที่แตกต่างกันระหว่างแม่น้ำและอากาศ ทำให้อากาศเกิดการปั่นป่วนในอัตราการยกที่สูงขึ้น ดังนั้น การบินต่ำ ใกล้ผิวน้ำ ง่ายกว่าการบินขึ้นไปสูงๆ

พวกเขาหยุดพักเป็นเวลาสั้นๆ บนก้อนหินที่โผล่พ้นน้ำออกมา จากนั้นก็บินต่อไป, พวกเขาทำซ้ำๆอย่างนี้อยู่หลายรอบ!

ทางตะวันออกเฉียงเหนือของแม่น้ำไร้เยือกที่มาบรรจบตรงทะเลนั้น มีชายหาด, พวกเขาบินตรงไปยังชายหาด

“ยกเลิกประติมากรรมจำแลง!”

เมื่อกลับคืนสภาพเป็นมนุษย์ วีดเปิดกระเป๋าสะพายใบหนึ่ง ภายในนั้นมีขวดแก้วเต็มล้นจนถึงขอบของกระเป๋า ไวน์งู, เหล้าวิสกี้, สมุนไพรและอื่นๆอีกมากมาย, วีดมีขวดเยอะแยะอยู่เต็มไปหมด ซึ่งข้างในบรรจุด้วยแอลกอฮอล์หลากหลายชนิดที่เขาพิถีพิถันบรรจงเตรียมไว้อย่างดี

พวกมันต้องถูกเททิ้งจนหมด

“เหมือนเอาเงินไปโยนทิ้งเลย,เสียดายโว้ย!”

วีดใส่ม้วนกระดาษเล็กๆเอาไว้ข้างในขวดแก้ว ถ้าหากคุณเคยดูหนังเกี่ยวกับคนที่เรืออับปางบนเกาะร้าง คุณจะรู้ว่ามีสิ่งหนึ่งที่พวกเขามักจะทำอยู่เสมอ นั่นคือการส่งกระดาษโน้ตที่อยู่ในขวดแก้ว วีดก็ใช้วิธีการแบบเดียวกันนี้เช่นกัน แต่เป็นในอีกแง่มุม

========================================

เรียกขานเหล่าอันเดดทุกตน,

พวกเจ้าจักมารวมตัวกันยังสถานที่แห่งนี้

เพื่อข้า

พวกเราจะครอบงำโลกให้อยู่ใต้เงามืด ทุกชีวิตจักยอมสยบต่อความตายอันเบื้องหน้า

จงมา เหล่าสหายของข้า

–นักรบจอมเวทย์อมตะ, วีด.

========================================

และสัมผัสสุดท้าย เขาเพิ่มตราประทับสีดำทมิฬ ด้วยฝ่ามือของเขา

“เผื่อว่ามันจะ…”

วีดกลับไปทำงานอีกครั้ง คราวนี้เขากำลังมองหาเศษไม้ที่เขาจะสามารถนำมันมาตัดและเอาไปใช้งานได้ เขาสะดุดเข้ากับเศษไม้ของเรือผีสิงลำเก่า ซึ่งมันถูกคลื่นซัดเข้ามายังชายหาด ส่วนใหญ่มันมาจากลำเรือและเสากระโดง

========================================

เสากระโดงผุๆพังๆและเก่ามาก : ความทนทาน 4/49

ทำมาจากไม้เนื้อแข็ง

อาบชุ่มไปด้วยน้ำเกลือเป็นเวลานาน หลังจากที่ลอยลำอยู่ในทะเล ที่ซึ่งกลายเป็นเรือผีสิง ไม้ชิ้นนี้จะนำมาซึ่งความโชคร้าย วัสดุที่ไม่เหมาะสมอย่างยิ่งสำหรับนำไปใช้ในการสร้างสิ่งต่างๆ

คุณสมบัติพิเศษ:

โชค: -15

จะทำให้คุณกระหายน้ำอย่างต่อเนื่อง

ลดโอกาสความสำเร็จในการโจมตีเป้าหมายบนท้องทะเล

ยิ่งคุณเก็บมันไว้กับตัวนานเท่าไหร่ คุณยิ่งมีโอกาสที่จะได้รับคำสาปเล็กน้อย เหมือนกับผื่นคันหรือแผลพุพอง

========================================

ด้วยเสากระโดงเก่าๆอันนี้, วีดเริ่มแกะสลักเป็นกระดูกชิ้นเล็กๆและประติมากรรมเรือผีสิงขนาดเล็ก

“เหมือนประติมากรรมไม้เก่าๆ ที่เราเคยขายเมื่อนานมาแล้ว”

ขวดนับร้อยถูกบรรจุจนเต็มด้วยประติมากรรมกระดูกและกระดาษบันทึกข้อความ, จากนั้น พวกมันก็ถูกโยนลงไปในน้ำ เพื่อที่พวกมันจะได้ลอยออกไปสู่ท้องทะเล

เรือผีสิงขนาดจิ๋ว ลงรายละเอียดเพิ่มใบเรือสีดำเข้าไปด้วย , เมื่อมันถูกวางลงบนคลื่น มันแล่นหายไปอย่างรวดเร็ว

“ได้เวลาลองอะไรใหม่ๆแล้ว ด้วยทักษะแกะสลัก…”

วีดจุ่มมือทั้งสองข้างลงไปในน้ำทะเล

“ประติมากรรม ศาสตร์แห่งความหยั่งรู้”( Sculpture Material Comprehension)

ติ๊ง!

========================================

น้ำทะเลจากชายฝั่งไร้นาม

น้ำทะเลมีพลังชีวิตที่แข็งแกร่งมากลักษณะทางธรรมชาติของมัน ช่างใจกว้างยิ่งนัก

========================================

น้ำทะเลที่อยู่ระหว่างมือของวีด กำลังส่องแสงและเปล่งประกายราวกับว่ามันกำลังผสมรวมเข้าด้วยกันกับแก่นแท้สู่ภายใน

“การใช้มานาจากแหล่งธรรมชาติของน้ำ เพื่อแกะสลัก… มันดีมากที่การแกะสลักปราศจากซึ่งความเสียหายเมื่อต้องทำการเปลี่ยนแปลงหรือแก้ไข”

รวบรวมน้ำทะเลโดยที่ไม่ต้องทำลายมัน, ในขณะที่มันกำลังถูกรวบรวม มันยังคงสามารถกักเก็บพลังจากแหล่งกำเนิดของมันและสามารถยักย้ายถ่ายเทเอาไปไว้ในประติมากรรมได้ด้วย

“ประติมากรรมธรรมชาติ!”(Nature Sculpting)

ระหว่างมือของเขา น้ำทะเลค่อยๆลอยขึ้นไปในอากาศ วีดไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้นแบบนั้น ดูเหมือนว่าน้ำจะยกตัวมันเองลอยขึ้นไปในท้องฟ้า

น้ำที่ลอยขึ้นไปในอากาศ ไหลวนไปวนมา จนเกิดเป็นทรงกลมอันแสนงดงาม, สงบเงียบและเยือกเย็น ภายใต้สีสันของมัน ฟ้าครามอมเขียว

วีดปล่อยให้น้ำลอยตัวสูงจนถึงขนาดที่ว่าเจ้าเหลืองสามารถเข้าไปอาบน้ำในนั้นได้อย่างสบายๆเลยทีเดียว, จากนั้น เขาหยิบมีดแกะสลักของซาฮับออกมาและเริ่มลงมือตัดแต่งมวลน้ำก้อนนั้น

“เราต้องสร้างมันออกมาให้เป็นสุดยอดประติมากรรม”

เขาทำมันลวกๆก็ได้ แต่วีดต้องการใช้เทคนิคนี้ให้สมบูรณ์แบบที่สุด

ภาพเบื้องหน้าปรากฏให้เห็นบางสิ่งบางอย่าง กำลังยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือผีสิง สิ่งๆนั้นกำลังมองไปในระยะทางอันยาวไกลจนมิอาจทราบได้, ที่ปิดตาหนึ่งข้างและมือตะขอ มันคือรูปร่างลิชของวีด กัปตันโจรสลัดลิช เดียรอล

ติ๊ง!

========================================

ประติมากรรมเรือผีสิง

เรือผีสิงถูกควบคุมโดยโจรสลัดลิชกำลังมุ่งหน้าเข้าสู่ทะเลเปิด!

สามารถเรียกได้อย่างปลอดภัยว่า มันคือประติมากรรมอันชั่วร้ายที่ค่อนข้างจะได้มาตรฐานสักหน่อย แกะสลักโดยการใช้น้ำทะเลจากธรรมชาติ

คุณค่าทางศิลปะ: 179

คุณสมบัติพิเศษ:

เพิ่มความสามารถทั้งหมดให้กับเหล่าอันเดด

เพิ่มความเร็วสูงสุดให้กับเรือผีสิงอีก 5%

ทักษะผู้นำเพิ่มขึ้น 2% ในขณะที่ออกทะเล

========================================

ก็นะ นี่คือสิ่งที่ดีที่สุด ที่ตอนนี้เขาสามารถทำได้

“ประติมากรรมเมฆา(Cloud Sculpting)!”

ประติมากรรมจากน้ำระเหยไปในอากาศ

========================================

- คุณใช้เทคนิคประติมากรรมเมฆา(Cloud Sculpting Technique)

ค่าความสัมพันธ์ของคุณกับธรรมชาติ จะถูกนำไปใช้กับทักษะของคุณ ด้วยประติมากรรมเมฆา

เลเวลสกิลเมฆาต่ำเกินไป, จึงไม่สามารถสร้างคุณลักษณะของเมฆฝนได้

========================================

สูงเลยขึ้นไปเหนือพวกเขา เมฆสีดำทะมึนกำลังก่อตัวและเริ่มทำการดึงดูดกลุ่มก้อนเมฆที่ลอยอยู่ใกล้ๆให้เข้ามารวมกัน มันค่อยๆใหญ่ขึ้นๆและดำขึ้นๆในขณะที่มันคอยดูดซับกลุ่มก้อนเมฆก้อนเล็กๆ

เรือผีสิงที่เต็มไปด้วยเหล่าโจรสลัดผีดิบ มองดูแล้วเกือบจะเหมือนของจริงเลยทีเดียว, ราวกับว่าเดียรอลและเหล่าลูกเรือกำลังลอยร่องอยู่ในท้องฟ้า!

เรือทมิฬขนาดมหึมาที่สร้างขึ้นมาจากก้อนเมฆ คือผลงานประติมากรรมเมฆาชิ้นแรกของวีด เหมือนกับว่ามันกำลังจะไปในทิศทางที่ลมพาไป มวลก้อนเมฆเรือผีสิงขนาดมหึมาดำดิ่งลงไปในท้องทะเล

*****

ฟลายอิ้ง ดัชท์แมน, มหันตภัยร้ายแห่งท้องทะแลแพลเนทีส

“กัป.. ตัน! ข้า.. เจอ.. สิ่ง… นี้. ใน… ทะเล”

เหล่าลูกเรือใส่เสื้อผ้าเก่าๆขาดๆ นำไอเทมบางอย่างไปให้กัปตัน

กัปตันใส่หมวกปีกข้างหลุดลุ่ย, เมื่อลองไล่ลงมา เขามีที่ปิดตาข้างเดียว ทำให้เขาต้องใช้ดวงตาอีกข้างเพื่ออ่านสิ่งนั้น

“โอ้.. เร็วเข้า… นายท่านกำลังเรียกพวกเรา … ไป…รีบชัก…. ใบเรือ… พวกเรา… ต้องออก…เดินทางแล้ว”

บนดาดฟ้าเรือ เชือกที่ผูกติดกับใบเรือถูกคลายออกในขณะที่เรือกำลังเตรียมพร้อมที่จะออกเดินทาง เมื่อนั้นความจริงอันน่าเศร้าและขมขื่นก็ได้ถูกเปิดเผย, ใบเรือเหล่านี้มีสีดำทะมึน, มีรอยขาดและเต็มไปด้วยรูโหว่, แต่ก็ยังใช้ได้, มันคือเรือผีสิง, ฟลายอิ้ง ดัทช์แมน และเหล่าลูกเรือดันเดดของเธอ ก็กำลังทำในสิ่งที่พวกเขาต้องทำ

แต่กระนั้น นี่เป็นช่วงเวลาแห่งปีที่ลมจากทางตะวันออกเฉียงเหนือมีกำลังพุ่งขึ้นจนถึงจุดสูงสุดและฟลายอิ้ง ดันช์แมนก็สามารถจับกระแสลมนั้นได้ ทำให้ความเร็วในการเดินเรือเพิ่มขึ้น

เรือผีสิงอันอื้อฉาว ฟลายอิ้งดัทช์แมน ได้รับข้อความอันชั่วร้ายในขวดแก้วจากวีด แต่พวกเขาไม่ใช่เรือเพียงลำเดียวที่ได้รับข้อความนี้และกำลังมุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทาง

ในทะเลเนอเรีย เรือผีสิงอีกลำก็ได้รับข้อความในขวดและพวกเขาก็เปลี่ยนทิศทางอย่างรวดเร็ว

“ไป… กันเถอะ…”

“กำลังเรียก…พวกเรา … ลิช.. มันคือ…. คำสั่ง….. พวกเรา….. ไม่กล้า…ปฏิเสธ.”

“นักรบ… แห่งความหายนะ… ผู้ยิ่งใหญ่… เหล่านักสู้.. อันมีเกียรติ… พวกเรา… ต้อง….. ตาย. ใน. สนามรบ…”

หลังจากส่งขวดเสร็จสิ้น วีดแปลงร่างเป็นลิชอีกครั้ง, แน่นอนยิ่งลิชมีระดับที่สูงมากเท่าไหร่ ก็หมายความว่าทักษะการอัญเชิญอันเดดก็ยิ่งมีเลเวลสูงมากเท่านั้น แกะสลักจากก้อนหินแถวๆนั้น… มันดูแย่กว่าสองครั้งก่อน, เขาไม่ลืมเพิ่มตะขอลงไปด้วย

ทักษะอัญเชิญอันเดดที่เลเวลสูงๆจะมีประสิทธิภาพจนคาดไม่ถึงกับข้อความเหล่านั้นในขวดแก้ว… พวกมันทั้งหมดถูกส่งให้กับบรรดาเรือผีสิง

ถ้าหากคุณเพิ่มชื่อเสียงของวีดที่ได้มาจากเควสกับนักรบแห่งความหายนะ, วงแหวนแห่งเปลวเพลิงและเลเวลสกิลที่เขาได้ในขณะที่ออกล่าโดนใช้ร่างของลิช มันคงไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกใจนัก เมื่อเวลาผ่านไปชื่อของวีดเป็นที่รู้จักกันดี ไม่ใช่แค่ทวีปเวอร์เซลล์เท่านั้นแต่รวมไปถึงแร็งค์กิ้งค์ของเหล่าอันเดดทั้งหมด

แม้กระทั่งพวกมนุษย์และเผ่าพันธุ์อื่นๆที่ไม่สนใจใยดีในตัวพวกอันเดด ยังต้องพูดถึงวีดเป็นหัวข้อหลักที่กำลังร้อนแรงอยู่ในขณะนี้ !

ด้วยค่าชื่อเสียงอันมหาศาลและเรื่องเล่าซุบซิบนินทานี้เอง ยิ่งทำให้มันมีผลมากยิ่งขึ้น

ไม่เพียงแค่นั้น นอกจากบริเวณใกล้เคียงแล้ว ไกลออกไปยังมหาสมุทรอันไกลโพ้น เหล่ากัปตันเรือผีสิงก็กำลังเคลื่อนไหวเช่นกัน

“เร็วขึ้นอีก……. พวกเรา. ต้อง. ตัดผ่าน….. คลื่น..ลูกใหญ่ ใน.. ทะ.. เล.”

ปีนั้นเองในทะเลแพลเนทีส, เรือผีสิงมากมายจากที่ไหนก็ไม่รู้เริ่มปรากฏตัวที่นั่น, ทั้งที่พวกมันไม่เคยมีใครเห็นมาก่อน

ในทะเลเนอเรีย เรือผีสิงถูกดูดเข้าไปในน้ำวน บริเวณตัวเรือของเรือผีสิงได้รับความเสียหายจนคุณสามารถเดาได้แต่มันไม่ถูกทำลาย

เรือผีสิงลำอื่นๆก็เช่นกัน พวกมันถูกดูดเข้าไปในกระแสน้ำวนที่ลึกที่สุด และปรากฏตัวอีกครั้ง…ในดินแดนฝั่งตะวันตก

“นี่… ไม่ใช่… พวกเรา… อยู่ที่ไหน”

เรือผีสิงลำอื่นๆที่เข้าใกล้กับขวดของวีด ต่างก็ถูกดูดเข้าไปในวังน้ำวน พวกมันถูกดูดเข้าไปและปรากฏตัวอีกครั้ง…ในทะเลตะวันออกเฉียงเหนือ, ใกล้กับลาสฟาลั้งค์

พวกมันกำลังเคลื่อนไปข้างหน้า!

ที่ไหนสักแห่ง, ในผืนน้ำอันเงียบสงบและลึกมาก, เรืออับปางที่สาบสูญและไม่เคยพบเห็นอีกเลย, เริ่มโผล่ขึ้นมา กลายเป็นเรือผีสิงลำใหม่

เรือผีสิงลำใหม่พวกนั้นเริ่มลอยละล่องออกไปในทะเลและร่างกายบนเรืออับปางพวกนี้ เริ่มตื่นมากลายเป็นอันเดดและรื้อฟื้นทักษะของพวกเขา

“เคี้ยก เฮะ เฮ, พวกเรารู้ว่ามันต้องกลายเป็นแบบนี้… เพื่อที่จะได้ต่อสู้”

เมื่อ 200 ปีก่อน มีเรือโจรสลัด ‘จาบริช่า!’ ขึ้นชื่อเรื่องความป่าเถื่อน กัปตันถูกทิ้งไว้บนเกาะร้างโดยฝีมือของเหล่าลูกเรือ เป็นการกระทำที่ไร้ซึ่งความปราณี, เขาโกรธแค้นมากและตายเพราะความหิว จนกลายมาเป็นอันเดด

บนหาดทรายตรงชายฝั่งทะเลของเกาะร้าง ขวดใบหนึ่งถูกส่งเรียบร้อย แต่กัปตันอันเดดไม่สามารถออกเดินทางได้ และตอบด้วยเสียงเรียก

“ฆ่า ฆ่า, ฆ่า ฆ่า ฆ่า!”

ขับเคลื่อนด้วยความโกรธแค้น เขายังคงอยู่บนชายหาด จนกระทั่งเรือผีสิงลำหนึ่งผ่านมาเห็นเข้า จึงเสนอให้เขาขึ้นเรือมาด้วย

“พวกเจ้า.. กำลังจะ.. ไปไหน?”

“หา… วีด”

“พวกข้า.. กำลัง.. จะไป.. ที่นั่น.. เหมือนกัน”

ผ่านคลื่นลมและพายุฝนที่โหมกระหน่ำ, เรือพวกนี้ยังคงแล่นต่อไป, เรือผีสิงเดินหน้าเต็มกำลัง!

ทุกอย่างที่สามารถลอยได้ พวกเขาจะทำมัน, เรือขุดจากต้นไม้, เรือแคนนู, แพ, พวกเขาเกาะแม้กระทั่งท่อนซุงหรือกระโดดลงไปในถัง, ตราบเท่าที่มันสามารถพาอันเดด เคลื่อนที่ไปยังฝั่งฝันของพวกมันได้

******

เพลและผองเพื่อนกำลังพักผ่อนอยู่ในเมืองโบราณ มอเดร็ด อดีตเมืองหลวงของอาณาจักรกรุงเก่า นิฟเฮล์ม หลังจากที่ทำปาร์ตี้เควสที่ระดับความยากสูงมาก จนสำเร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“โว้ว… นั่น. เป็น. เควส.ที่ยากมากเลยนะเนี่ย”

มันเป็นเควสที่ยากมากสำหรับไอรีนแม้ว่าเธอไม่ได้ต้องการที่จะพูดออกมาเสียงดังก็ตาม, ช่วงเวลานี้ สิ่งที่เธอต้องการมีเพียงอย่างเดียว คือ การได้นั่งพักผ่อนประหนึ่งเป็นสิ่งที่เธอสามารถทำได้ ดีกว่าการยืนอยู่เฉยๆ

“พวกเขาไม่ได้พูดเกินจริงเลยว่าที่นี่คือสรวงสวรรค์ของเหล่ามอนสเตอร์”

ฮวายองก็หมดแรงแล้วเช่นกัน เธอพยายามหายใจ ถึงขนาดที่ว่าเธอไม่สามรถพูดอะไรออกมาได้เลย ต่อให้เธอต้องการพูดออกมาแค่ไหนก็ตาม

ถ้าเธอได้ทำสิ่งนี้ต่อหน้าผู้ชมจำนวนมาก เธอคงจะมีช่วงเวลาที่ดีกว่านี้ คอนเสิร์ตบางแห่งมีผู้เข้าชมจนเต็มความจุซึ่งเธอสามารถทุ่มเทแรงกายแรงใจทั้งหมดที่มีให้กับการแสดง, แม้กระนั้นเธอก็ยังสามารถพักเบรกได้, ไม่เหมือนกับการแสดงต่อหน้าเหล่าฝูงมอนสเตอร์ที่บุกเข้ามาไม่รู้จักจบสิ้น การแสดงแบบนั้นมันน่าลองก็จริง แต่ว่าก็เป็นอะไรที่ควรจะหลีกเลี่ยง

พวกเขาฟันฝ่าอุปสรรคมากมาย จนสามารถนำเทคโนโลยีการผลิตดาบมาสู่โมราต้า ตระกูลบิเทียรู คือ ผู้ให้กำเนิดดาบอัศวิน

========================================

–คุณได้สร้างผลงานอันยิ่งใหญ่ในการสำเร็จคำร้องขอจากบ้านของนายพลชั้นผู้ใหญ่

ตระกูลช่างฝีมือบิเทียรูจะย้ายเข้ามาอยู่โมราต้าในฐานะพลเมืองถาวรและจะเปิดร้านค้าที่นั่นด้วย

นี่จะเพิ่มระดับเทคโนโลยีการผลิตอาวุธของโมราต้าอย่างรวดเร็ว

========================================

ส่วนหนึ่งของรางวัลตอบแทนจากเควส พวกเขาได้รับอนุญาตให้เก็บอัญมณีของตระกูลบิเทียรู ซึ่งทางตระกูลได้มอบให้ก่อนหน้านี้

“หลังจากนี้ต่อไป ข้าจะสร้างอุปกรณ์สวมใส่ให้พวกเจ้าในโรงงานของตระกูลเพื่อพวกเจ้าโดยเฉพาะ ระดับการผลิตดาบของตระกูลข้านั้นอยู่ในระดับที่สูงมาก, ส่วนอุปกรณ์ป้องกัน ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันแต่ว่ามันก็ยังเป็นของที่มีคุณภาพดีมาก”

มันช่างเป็นงานที่คุ้มค่าเหนื่อยมาก ในการนำผู้รอดชีวิตกลับไปยังบ้านของตระกูลบิเทียรู  โดยต้องฆ่าพวกมอนสเตอร์ให้หมด มันต้องใช้ความพยายามอย่างมหาศาล

พ่อค้าเมแพนรับหน้าที่เป็นตัวแทนกลุ่มในการซื้อขายอัญมณี, เขามีเส้นทางการค้าในทะเลและกำลังได้รับโอกาสในการทำเงินก้อนโต แม้กระทั่งผู้คนยังพูดคุยเกี่ยวกับเขาบนถนนในเมือง

“พ่อค้าแมแพนทำเงินได้เป็นกอบเป็นกำจากการค้าขายอัญมณีในครั้งนี้”

“…”

“การออกอากาศเป็นยังไงบ้าง?”

กลุ่มเพื่อนวีดกำลังพักเบรก เมื่อข่าวใหญ่เกี่ยวกับอีเว้นท์กำลังออกอากาศผ่านทุกช่องทางตามสื่อแขนงต่างๆ

“กำลังเสริมถูกส่งมาโดยกิลด์เฮอร์มีสเพื่อฆ่าวีด, มาถึงลาสฟาลั้งค์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว”

“ไม่คิดว่าพวกเราควรจะไปช่วยเขาหน่อยเหรอ?”

ทุกคนพุ่งความสนใจยังรายการที่เกี่ยวข้องกับรอยัลโร้ดทั้งหมด ไม่ได้มีแค่เฉพาะช่อง KMC เท่านั้น, พวกเขาตัดสินใจว่าพวกเขาไม่ต้องการพูดถึงประเด็นนี้กับเมล่อน (ประมาณว่าไม่อยากให้ไปกระทบกับหน้าที่การงานอะไรประมาณนี้)

หลังจากการต่อสู้แรกจบลง, ทุกคนเฝ้าติดตามวีดและคอยดูความคืบหน้าของกำลังเสริมจากกองทัพเรือแห่งราชอาณาจักรฮาเว่น ที่ตอนนี้เดินทางมาถึงลาสฟาลั้งค์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว  มันง่ายมากที่จะพบเห็นวิดีโอต่างๆเพราะพวกผู้เล่นระดับสูงในกิลด์เฮอร์มีสมักจะอัพโหลดฉากวิดีโอจากในเกมของพวกเขา

กลายเป็นประเด็นร้อนให้ถกเถียงกันตลอดทั่วทั้งทวีปเวอร์เซอร์เพราะทั้งหมดมันเกี่ยวข้องกัน

เนื่องจากภารกิจที่ให้ไปสังหารนักรบแห่งคามหายนะผู้ยิ่งใหญ่คูบิยะจบลง ไม่มีใครคาดคิดว่าทางกิลด์จะมีเวลาให้จัดการเรื่องง่ายๆมากนัก, พวกเขาสงสัยว่าทำไมวีดไม่ได้ต่อสู้อย่างที่พวกเขาคาดหวังเอาไว้

ด้วยความที่เป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพลพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“ช่องทางกระซิบของวีดถูกปิดกั้น… ผมไม่มั่นใจเลยว่าเขาเก็บเรื่องทั้งหมดนี้เอาไว้ มาโดยตลอดได้ยังไง”

“ลองถามยูรินดูมั้ย?”

ฮวายองตัดสินใจพูดคุยกับน้องสาวของวีดโดยตรงเกี่ยวกับสถานการณ์ในตอนนี้ เพื่อจะได้ทราบว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า เธอติดต่อไปด้วยการกระซิบ

-ยูริน, ตอนนี้เธออยู่ไหน?-

- ฉันกำลังวาดภาพอยู่ค่ะ-

- วาดภาพ?… เอ่อ… ฉันกำลังสงสัยเกี่ยวกับพี่ชายของเธอ… วีดเค้าโอเคมั้ย?-

- ฉันคิดว่าตอนนี้พี่ชายน่าจะกำลังเจอสิ่งที่ยากลำบากเข้าให้ซะแล้ว-

- ยากลำบาก?-

-ใช่ค่ะ เมื่อตอนเขารับประทานอาหารอยู่ที่บ้าน หน้าของเขาดูเหนื่อยๆและโกรธมาก-

ช่วงเวลานั้นเอง เป็นตอนที่วีดกำลังอยู่ในช่วงระหว่างการใช้พลั่วขุดหาฮีเลียมมาตลอดทั้งวัน, มันไม่ใช่ช่วงเวลาที่ยอดเยี่ยมสำหรับเขา ภาพเบื้องหน้าเมื่อตอนนั้นช่างดูมืดมนซะเหลือเกิน เพราะไม่รู้ว่าเขาจะทำยังไงต่อไป มันเลยดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดซะที

- ฉันคิดว่าคุณไม่ต้องกังวลมากหรอก, ฉันจัดการดูแลทุกอย่างได้ พวกคุณแค่ทำตามที่พวกคุณต้องการได้เลยนะ-

แม้จะมีศัตรูมาคอยกวนใจเขาอยู่ก็ตาม, ความเชื่อมั่นที่ว่ามันไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง ซึ่งเห็นได้ชัดจากท่าทีของยูริน

สมัยที่ยังอายุน้อยๆจนถึงตอนนี้ บทบาทพี่ชายที่แสนดี ไม่เคยขาดตกบกพร่องเลยสักนิด

ตอนที่เธอยังเป็นเด็กสาวตัวน้อยๆ, เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอต้องการของเล่นหรือลูกกวาด, เธอมักจะได้รับสิ่งของพวกนั้นอยู่เสมอๆ แม้ว่าพวกเด็กผู้ชายแถวบ้าน บางคนอาจจะไม่เคยให้อะไรอย่างนั้น ด้วยสายสัมพันธ์อันลึกซึ้ง ถูกสร้างขึ้นจากสิ่งเล็กๆและมันไม่เคยทรยศเลย

ในวันที่ฝนตก ร่มคันหนึ่งจะปรากฏขึ้น, ถ้าวันไหนอากาศร้อนขึ้นมา หีบห่อไอศกรีมที่ยังไม่เปิด ก็จะถูกส่งมาให้เธอ

พวกเด็กผู้ชายแถวบ้านที่นิสัยไม่ดี, ไม่เคยเข้ามาใกล้เธอเลย และถ้าเกิดพวกเขาเห็นเธอเข้าโดยบังเอิญ พวกเขาก็จะหันหลัง แล้ววิ่งหนีไปด้วยความหวาดกลัว

ฮวายอง, ผู้ที่ไม่สามารถปะติดปะต่อเรื่องราวเหล่านี้ได้ ท้ายที่สุดเธอก็ตัดสินใจพูดกับคนอื่นๆที่ไม่ได้ยินการกระซิบ

“ฉันควรจะทำยังไงดี? ยูรินพูดว่าหลายสิ่งหลายอย่างดูยากลำบากสำหรับวีด”

ด้วยความร่ำรวยและจินตนาการอันสดใสของเธอ ทำให้สีหน้าและปัญหากลายเป็นเรื่องใหญ่

“ผมคิดว่าคุณวีดของพวกเรากำลังต้องการความช่วยเหลือในการไล่เตะตูดพวกเฮอร์มีส, พวกเราจะเข้าร่วมด้วย”

“วีดน่ะเหรอ?”

เมล่อนถามเพราะเธอไม่ค่อยมั่นใจว่าเธอจะเชื่อเรื่องนี้ดีมั้ย

“ก็นะ, ลองมาคิดดูแล้ว, เขาคงกำลังเศร้าและเปล่าเปลี่ยวอยู่ตามลำพัง, วิ่งหนีเอาชีวิตรอดจนกระทั่งหลังพิงฝา. พวกมันก็ลงมือฆ่าเขาทันที”

“เอ๊--ะ!”

พล็อตเรื่องแบบนี้พบเห็นได้ทั่วไปในละครหรือหนังที่เกี่ยวกับผู้ลี้ภัยที่คอยหลบหนี เป็นบทที่พระเอกต้องหนีออกนอกประเทศ, ตกระกำลำบาก ทนทุกข์ทรมานเรื่อยมา ไม่มีแม้แต่ช่วงเวลาอันสงบสุขหรือได้พักดื่มน้ำอย่างเงียบๆ

ไอรีนผู้มีจิตใจเปราะบาง, สามารถนึกภาพตามได้อย่างง่ายดาย, ดวงตาของเธอเริ่มมีน้ำให้เห็น

ไม่ว่าจะเป็นดรินเฟลด์หรือพวกโจรสลัด, มันไม่สำคัญหรอกว่าใคร ที่เป็นฝ่ายไล่ล่า มันไม่เกี่ยวกับเควสหรืออะไรทั้งนั้น, มันเป็นเรื่องของการไล่ตามเป้าหมายและไม่ให้มันมีโอกาสได้พัก

“ลาสฟาลั้งค์, นั่นคือสถานที่ที่เราต้องไปช่วยวีด, และพวกเราต้องไปตอนนี้เลย”

ฮวายองยืนยันหนักแน่นในเรื่องนี้, ทั้งปาร์ตี้วิ่งตรงไปยังท่าเรือ เมื่อพวกเขาไปถึงที่นั่น พวกเขาก็มองหาเรือที่สามารถแล่นไปยังลาสฟาลั้งค์ได้

“พวกเรากำลังมองหาเรือ, พวกเราต้องการมันตอนนี้เลย, คุณพอจะมีสักลำมั้ย?”

ระหว่างที่กำลังมองหาเรือ จู่ๆเบลล็อตก็พูดขึ้นมา

“ฉันเพิ่งมาคิดได้ว่า, ทำไมเราไม่ใช้จินตภาพเคลื่อนย้ายล่ะ? นั่นน่าจะเร็วกว่านะ, ว่ามั้ย?”

จนกระทั่งเบลล็อตพูดเสร็จแล้ว เธอหยุดพูดและส่ายหัว

“ไม่ คิดซะว่าพวกเธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดเมื่อกี้นี้ ฉํนไม่ควรพูดอะไรอย่างนั้น”

ตัวเลือกนั้นอาจจะนำไปสู่การต่อสู้กับศัตรูโดยตรง, มันจะดีกว่าที่จะหลีกเลี่ยงการใช้วิธีหรือพยายามทำอะไรที่สามารถทำให้ศัตรูรู้ตัวได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งศัตรูที่แข็งแกร่งอย่างกิลด์เฮอร์มีส

พ่อมดเลเวลสูงในลาสฟาลั้งค์จะระมัดระวังเป็นพิเศษ, พวกเขาติดตั้งบาเรียร์เวทย์มนต์เพื่อป้องกันไม่ให้ใครก็ตามใช้การเคลื่อนย้ายเทเลพอร์ตมายังที่แห่งนี้ โดยเฉพาะซึ่งขึ้นชื่อในเรื่องความเจ้าเล่ห์, พวกเขาจะต้องตื่นตัวอยู่เสมอเมื่อมีการใช้เวทย์มนต์เกิดขึ้น

กิลด์เฮอร์มีสหวาดกลัวเทพสงครามวีด, ซึ่งเป็นเหตุผลที่ดี วีดมีชื่อเสียงโด่งดังมากมายและเป็นที่รู้จักกันไปทั่ว มันอาจจะดูเหมือนรายละเอียดยิบย่อยเล็กๆน้อยๆ แต่ส่วนหนึ่งของการเป็นนักรบคือการเรียนรู้ที่จะไม่เสี่ยง เมื่อคุณไม่มีความจำเป็นต้องทำอย่างนั้น

ดังนั้นสำหรับเหตุผลที่เบลล็อตต้องกลืนคำพูดของเธอ ส่วนหนึ่งก็มาจากการใช้สมองของเธอ, ค่อยประเมินอย่างใจเย็นถึงความเสี่ยงของการใช้จินตภาพเคลื่อนย้าย ก่อนที่จะยอมรับกับเพื่อนๆของเธอ ว่ามันเป็นแทคติคแบบกลุ่มที่อันตราย การคิดทบทวนอย่างใจเย็นไม่เหมือนกับการเป็นคนใจแข็ง

ไม่ว่ามิตรสหายจะมีชื่อเสียงโด่งดังมากเท่าไร มีเพียงแค่เพื่อนสนิทเท่านั้นที่รู้ความจริงของเรื่องราวเบื้องหลังชื่อเสียงทั้งหมด โดยเฉพาะวีด

ตรรกะความคิดในการวางแผนอย่างเป็นระบบของวีดและความมุ่งมั่นมั่นคงไม่ย่อท้อต่องานใดๆ จนบางครั้ง  เกือบจะต้องยอมแพ้, มันไม่ได้มีอยู่แต่ในตัวเขาเพียงคนเดียว

ฮวายองและเซเฟอร์ยังคงจดจำได้เป็นอย่างดี ถึงฝันร้านในการออกล่าเมื่อครั้งนั้น ซึ่งพวกเขาได้สัมผัสประสบการณ์เหล่านั้นด้วยกันกับวีดในดันเจี้ยนถ้ำบาซาระ

การล่าเมื่อตอนนั้นยิงยาวติดต่อกันต่อเนื่องนานถึง 29 ชั่วโมง, ลุยต่อไปจนจวบวาระสุดท้ายของพวกเขา เมื่อความตายกำลังเชื้อเชิญอยู่ตรงหน้า ขอเพียงแค่ให้ร่างกายนี้ ได้หนีรอดจากการออกล่าอันแสนทรมาน

ทำให้พวกเขามีชีวิตอยู่ด้วยการบังคับใช้ทักษะพันแผลของเขา, วีดไม่เพียงแค่ทำหน้าที่คอยรักษาคนในปาร์ตี้,  แต่ยังซ่อมอาวุธให้พวกเขาอีกด้วย นอกจากนี้ ในช่วงเวลาไล่เลี่ยกัน เขาฆ่ามอนสเตอร์ทุกตัวที่อยู่ในระยะและสามารถเข้าถึงได้

มีเพียงแค่ช่วงเวลาเดียวที่พวกเขามีโอกาสได้พักเบรกและฟื้นพลัง ก็เมื่อตอนที่กระเป๋าเป้สะพายหลังของวีดนั้น เต็มไปด้วยของที่ลูทมาได้ เพื่อให้การล่าเป็นไปอย่างต่อเนื่อง เขาจำใจต้องกลับเข้าไปในเมือง เพื่อขายของพวกนั้น

ถึงแม้ว่าทุกคนกำลังพักเบรก, วีดยังคงทำตัวเหมือนคนงานก่อสร้างในแบบที่เขาเป็นในชีวิตจริง, เขามัวแต่วุ่นอยู่กับการทำงาน. เขาแกะสลักประติมากรรมแบบไม่หยุดพักถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาพักเบรกก็ตาม

ในเมื่อลาสฟาลั้งค์ไม่มีพ่อค้าหรือเมือง, ระบบของวีด เมื่อยามที่ถึงเวลาต้องขายของในกระเป๋าเป้สะพายหลัง ซึ่งเต็มไปด้วยของมากมาย นั้นต้องเปลี่ยนไปเป็นการเก็บของลูทเข้าคลัง มันไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก แต่เขาก็ไม่มีทางเลือก

“ฉันไม่สามารถจินตนาการได้แม้กระทั่งยอมแพ้ของที่ฉันอุตส่าห์ลูทมาได้อย่างยากลำบาก”

“หากปราศจากไอเทมให้ฉันขาย ชีวิตที่เหลืออยู่นี้ ก็ไม่มีความหมาย…”

“ถ้าเกิดว่าเราทำให้พวกมันต้องสูญเปล่า เราคงต้องออกล่าแบบไม่มีการหยุดพัก จนกว่าเราจะผ่านพ้นมันไปได้”

จินตภาพเคลื่อนย้ายมีข้อจำกัดอันใหญ่หลวงมากมายนัก, ของลูทที่เก็บสะสมมาจากลาสฟาลั้งค์ กองสูงได้เท่ากับภูเขาขนาดเล็ก มันไม่มีทางให้ประยุกต์ใช้เทเลพอร์ตกับจำนวนของที่ลูทมาได้มากขนาดนั้น

คุณต้องคำนึงถึงปัจจัยที่ว่าไอเทมทุกชิ้นนั้น ต้องมีการวาดรายละเอียดลงไปอย่างชัดเจนและทำให้พวกมันปรากฏในสถานที่ใหม่ ไม่มีทางที่พวกเขาจะมีเวลามากถึงขนาดนั้น โดยที่ฝ่ายศัตรูยังคงสะกดรอยตามอย่างต่อเนื่อง

ในท้ายที่สุด พวกเขาก็ได้ข้อสรุปหลังจากการพิจารณาอย่างยาวนาน เพื่อที่จะไปให้ถึงวีดและพาตัวเขาพร้อมกับของที่ลูทมาได้ ออกจากลาสฟาลั้งค์ คงไม่มีเรือลำไหนที่จะสามารถทำหน้าที่ของมันได้ นอกเสียจากเรือใบขนาดกลาง

แล้วปาร์ตี้กับเรือลำใหม่ที่เพิ่งซื้อมา ก็แล่นไปยังจุดหมายปลายทาง นั่นคือ ลาสฟาลั้งค์

ภาระอันหนักอึ้ง ที่วีดต้องแบกไปพร้อมกับการออกเดินทาง ภายใต้ปัจจัยที่มิอาจคาดเดาได้, หากอิงตามข้อมูลที่ว่ามา วิธีที่ดีที่สุดที่พวกเขาสามารถใช้หลอกล่อศัตรูเพื่อเก็บรักษาภารกิจช่วยชีวิตให้เป็นความลับมากที่สุดเท่าที่จะทำได้,ต้องไม่ปล่อยให้วีดรู้โดยเด็ดขาด

มันอาจจะใช้เวลาสักหนึ่งหรือสองวันก่อนที่พวกเขาจะไปถึงลาสฟาลั้งค์, เมื่อถึงตอนนั้น พวกเขาค่อยบอกให้วีดรู้อีกที

เพล ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่กะลาสี แต่เขาจะกลายเป็นหัวหน้าปาร์ตี้ทันทีที่วีดไม่อยู่ อย่างน้อยเขาก็ได้ลองเรียนรู้เกี่ยวกับอาชีพนี้สักนิดนึง เมื่อตอนที่พวกเขาแล่นอยู่บนเรือผีสิง ‘มาเรีย’ กับวีด, ก็ยังถือว่าเขาพอรู้เรื่องนี้อยู่บ้าง ซึ่งแน่นอน เขารู้มากกว่าสมาชิกคนอื่นในปาร์ตี้

“ไปลาสฟาลั้งค์โดยที่ไม่มีแผนที่นำทางเนี่ยนะ…”

“วีดเป็นคนเดียวที่มีแผนที่ ผมรู้เพียงเท่านี้, ผมเคยดูแผนที่อยู่หลายครั้ง แต่ผมก็ยังจำมันไม่ค่อยแม่นพอที่จะนำทางพาพวกเราไปได้ตลอดรอดฝั่งหรอกนะ”

ความพยายามของเมแพน ส่งผลให้เขาลงทุนจ้างกัปตันและลูกเรือที่เป็น NPC ซึ่งได้ผ่านการรับรองมาตรฐานมาอย่างดี เพื่อพาพวกเขาแล่นเรือไปยังจุดหมาย, แต่พวกเขายังกังวลอยู่ว่ากัปตันจะมีทักษะพอที่จะรับมือกับภารกิจนี้หรือไม่ ภารกิจเส้นทางปริศนาในท้องทะเล

หลังจากแล่นเรือไปตามเครื่องหมายที่ได้ระบุไว้ ยังเส้นทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ โดยเลือกเส้นทางที่ดีที่สุดที่พวกเขาจะสามารถทำได้, ทั้งปาร์ตี้ ต่างพากันตกใจ เมื่อได้พบกับขบวนขนาดใหญ่ ซึ่งประกอบไปด้วยเรือผีสิงจำนวนมาก บนผืนน้ำ ซึ่งกำลังแล่นตรงมาหาพวกเขา

เรือผีสิงพวกนี้ ทุกลำต่างพากันแล่นไปยังจุดหมายปลายทางเดียวกัน

มันค่อนข้างพิลึกที่จะบอกว่าอย่างน้อย หรือ นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่พวกเขาคาดหวังว่าจะได้เห็น

ไม่ได้มีแต่เรือผีสิงเท่านั้น ยังมี แพ, ถัง, ท่อนไม้, และเศษชิ้นส่วนที่แตกกระจายออกมาจากซากเรือเก่าๆ ลอยลำอยู่เต็มไปหมด

พวกมอนสเตอร์ทะเลก็เหมือนกัน พวกมันมารวมตัวกันและว่ายน้ำไปตามเส้นทางที่เรือผีสิงกำลังแล่นไป แทบจะเหมือนกับว่าพวกมันนั้นเป็นผู้คุ้มกันหรือผู้พิทักษ์

ภาพเบื้องหน้าเป็นอะไรที่อัศจรรย์สุดๆ!

ถ้าเพลและคนที่เหลือในปาร์ตี้ไม่ได้อยู่ที่นั่นด้วยตัวเอง พวกเขาคงไม่เชื่อแน่นอน หากพวกเขาได้ยินเรื่องเล่าบ้าบออะไรแบบนี้

พวกเขาหันเรือไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือซึ่งไม่ผิดแน่นอน เพราะเพลและปาร์ตี้ของเขาสังเกตเห็นภาพที่เรือผีสิงปรากฏขึ้นมาและมุ่งหน้าไปยังทิศทางเดียวกันกับพวกเขา

พนันได้เลยว่าลาสฟาลั้งค์ต้องอยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือแน่นอน

ภาพเหล่านี้ช่างแปลกตายิ่งนักและยังสำคัญสำหรับพวกเพลและคนในปาร์ตี้อีกด้วย, บางอย่างที่สำคัญมาก ได้ประจักษ์สู่สายตาของพวกเขา มันค่อนข้างหนาวมาก ซึ่งมันเป็นส่วนหนึ่งของโลกใบนี้ แต่นี่ไม่ใช้เหตุผลที่ว่าทำไมพวกเขาทั้งหมดรู้สึกสั่นสะท้าน

“เขาทำหรือเนี่ย… ฉันไม่รู้ อะไร ยังไงหรือทำไม แต่ว่านี่ต้องเป็นฝีมือของเขาแน่นอน…”

“คลื่นแห่งโชคชะตากำลังถาโถมเข้าใส่ลาสฟาลั้งค์”

เรือผีสิงนำโดยเหล่าลูกเรือผีและอันเดดหลายร้อยตน พร้อมด้วยฝูงนกยักษ์ขนาดมหึมา

ทะยานไปพร้อมกับเรือ ด้วยปีกที่ยาวถึง 3 เมตร, ท่าทางของมันดูชั่วร้าย ทั่วทั้งตัวมีแต่สีดำ, ฝูงแร้งบินไปในกระแสลม, ล่องลอยไปในท้องนภา

ความชั่วร้ายที่เข้ากันได้อย่างลงตัว ปรากฏเป็นภาพอันสุดแสนจะพิสดาร ภาพที่ไม่เคยปรากฏขึ้นที่ไหนในโลกนี้มาก่อน

ตามเรือผีสิงไปด้วยการทิ้งระยะห่างอย่างระมัดระวัง ระหว่างเรือของพวกเขาและกองเรือผสมอันน่าสยดสยอง

ในทะเล, ตัดมาที่ท้ายเรือของเพล น้ำตรงบริเวณนั้นเกิดการขยายตัว, สิ่งที่แล่นอยู่ข้างหลังของพวกเขาคือขบวนเรือรบทมิฬ

เรือพวกนี้ไม่ใช่เรือธรรมดา มีเรือลำอื่นๆรายล้อมพวกมัน มันเป็นเรือลำแรกในขบวนเรือรบที่ตัดแล่นผ่านเข้ามาในน่านน้ำแห่งนี้ด้วยความเร็วอันน่าสะพรึงกลัว มันแล่นเข้าหาเรือของเพลโดยที่ไม่มีการเตือนหรือส่งสัญญาณใดๆ และตอนนี้ ดูเหมือนว่ามันพร้อมที่จะปะทะเข้ากับเรือของพวกเขา

“หักหลบเต็มกำลัง!”

กัปตันบนเรือที่จ้างมา, หมุนพังงาเรือไปทางซ้ายจนสุดแรง, ทำให้เรือหันออกไปอย่างรวดเร็ว เพื่อหลีกเลี่ยงการชนกัน

เรือใบลำเล็กๆ เกือบหนีออกจากเส้นทางเรือรบแทบไม่ทัน

พวกเขาหลบได้แบบฉิวเฉียด เหลือเพียงแค่ช่องแคบๆบริเวณขอบเรือเพียงนิดเดียวเท่านั้น, แต่นั่นก็ทำให้เรือของเพลติดอยู่ในกระแสน้ำที่กำลังปั่นป่วนจากเส้นทางที่เรือรบผ่านไป

มันเฉียดฉิวมาก มหาเรือยักษ์ได้สร้างคลื่นฟองน้ำสีขาวพัดเข้าสู่ดาดฟ้าเรือ ทำให้เรือของเพลได้สัมผัสกับประสบการณ์โคลงเคลงแบบสุดๆ

เรือรบทมิฬลอยลำแออัดกันจนแทบจะระเบิด ไม่ได้มีเพียงแค่เหล่าอันเดดเท่านั้น แต่ยังมีอัศวินแห่งความมืด แม่มด และลูกเรือผี อยู่เต็มไปหมด

ขบวนกองเรือรบไม่หันมามองเรือของเพลมาแต่เพียงเสี้ยวเดียว พวกมันยังคงมุ่งหน้าเดินทางต่อไป ขบวนเรือไม่มีการหันเหออกนอกเส้นทางแม้แต่ปลายนิ้ว ยังคงตรงดิ่งไปยังลาสฟาลั้งค์

“พระเจ้า!, พวกเราโคตรโชคดีเลยที่ยังมีชีวิตอยู่”

“มันเหมือนประสบการณ์เฉียดตายเหี้ยๆ”

ทุกคนที่อยู่บนเรือของเพลถอนหายใจเฮือกใหญ่ พวกเขารู้สึกโล่งอกเมื่อกองเรือรบเคลื่อนผ่านเลยพวกเขาไปแล้ว

เมล่อนชี้ไปที่ธงของเรือรบซึ่งกำลังเร่งความเร็วอยู่นั้น แล้วพูดขึ้นว่า

“ธงนั่น… มันดูคล้ายจัง, ฉันไม่ค่อยแน่ใจ… ว่าฉันเคยเห็นธงนั่นที่ไหนมาก่อน?”

ธงที่กำลังโบกสะบัดอยู่ท่ามกลางสายลม ธงสีดำ มีหัวกะโหลกสีขาวอยู่ตรงกลาง กรามของหัวกะโหลกเปิดกว้าง ด้วยท่าทางการกรีดร้องโหยหวนอย่างทุกข์ทรมาน

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า, พวกเขาเคยเห็นมันมาก่อน สัญลักษณ์บนผืนธง ให้ความรู้สึกกับพวกเขาแต่ละคนว่า มันสำคัญมาก

“ฉันคิดว่าฉันเคยเห็นมันมาก่อน”

“ฉันก็ด้วย ฉันจำได้ว่าเคยเห็นมันมาแล้วครั้งนึง”

เซอร์กะและเพลมั่นใจว่าพวกเขาเคยเห็นสัญลักษณ์นั่นมาก่อน

“ฉันเคยเห็นมันที่ไหนน้า?”

ในขณะที่พวกเขากำลังครุ่นคิดอย่างหนัก เพื่อนึกมันให้ออก, เมแพนให้คำตอบในเบื้องต้นว่า…

“เอ่อ.. เหมือนผมเลย.. ไม่ใช่ว่ามันเป็นตอนที่วีดแปลงกายเป็นอ๊อคคาริชวิหรอกหรือ?”

“อะไรนะ?”

“เท่าที่ผมจำได้, ธงนั่น เหมือนกับธงที่แม่มดเซอร์ป้าและลิชไชร์เคยใช้ ก็นะ..ตอนนี้.. ธงพวกนั้นนำหน้าขบวนกองทัพอมตะ ผมคิดว่ามันน่าจะเป็นสัญลักษณ์ของกองทัพทมิฬ พวกอันเดด;ธงของกองทัพอมตะ”

เมแพนขนลุกซู่ สั่นสะท้านไปทั้งตัว ในขณะที่เขากำลังพูด

วันเก่าๆเหล่านั้นในฐานะพ่อค้า ที่ครั้งหนึ่ง เขาได้ผ่านประสบการณ์เฉียดตายมานับครั้งไม่ถ้วน

เมื่อไหร่ก็ตามที่กลยุทธ์ในการทำสงครามครั้งนั้นเปลี่ยนไป, น้ำลายจะเหือดแห้งหายไปในปากของคุณ, คุณไม่กล้าหันไปมองทางอื่นด้วยความกลัวที่ว่าคุณอาจจะพลาดช่วงเวลาแห่งการต่อสู้!

วิดีโอทั้งหมดถูกอัพโหลดลงในหอเกียรติยศ, วิดีโอแสดงการต่อสู้ของกองทัพอ๊อคซึ่งนำโดยคาริชวิ, ดาร์คเอลฟ์และมนุษย์ วิดีโอพวกนั้นยังคงติดอันดับสูงสุด 5 ลำดับแรก(top 5) มาจนถึงทุกวันนี้

“อ้า! ใช่แล้ว! มันคือกองทัพอมตะ”

เมล่อนถึงกับตบมือทันทีที่เรื่องนี้กระจ่างขึ้นมา

ธงที่เป็นตัวแทนของลอร์ดแห่งอันเดด, ลอร์ดผู้เป็นอมตะ บัญชาการเหล่าอันเดด…

“งั้น, เรือรบพวกนั้น, พวกเขามาจากกองทัพอมตะ?”

ทั้งปาร์ตี้หันหน้ามองซึ่งกันและกัน ด้วยสายตาเพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น

“ไปกันเถอะ!”

“ไปเลย!”

“กัปตัน! ชักใบเรือ ออกเดินทางได้!”

แม้จะกางใบเรือเพื่อเร่งความเร็วเต็มพิกัด, ระยะทางและระดับความเร็วของเรือรบ กำลังค่อยๆทิ้งห่าง เรือใบของเพลซึ่งแล่นด้วยความเร็วที่ช้ากว่าค่อนข้างมาก

พวกอันเดดบนเรือรบนั้นไม่มีการนอนหลับพักผ่อน, ซึ่งไม่เหมือนกับกรณีของเพล ทั้งลูกเรือและกัปตัน ต่างก็ต้องการการนอนหลับพักผ่อน เรือที่สูงกว่าจะสามารถสะสมกระแสลมได้มากกว่า ภายใต้เงื่อนไขเหล่านี้ แม้จะเป็นเรือใบที่แล่นด้วยความเร็วสูงสุด ก็ยังคลาดสายตาไปจากพวกนั้น ในขณะที่การเดินทางยังคงดำเนินต่อไป

พวกเขาไม่มีทางเลือก นอกเสียจากจะยอมรับว่า ขบวนเรือรบได้ลับหายไปจากสายตาของพวกเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

จบตอน

ผู้แปล: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล