เล่มที่ 21 ตอนที่ 6 มหัศจรรย์แห่งการประทานชีพ แปลโดย Cole’s Myth

เมื่อกลับเข้าไปในดันเจี้ยนใต้ดินอีกครั้ง วีดลงทุนลงแรงใช้เวลาไปพักใหญ่สลักประติมากรรมขึ้นมามากมายหลายตัว บวกกับพวกอันเดดที่รวบรวมมาได้ช่างยากลำบากเอาไว้เพื่อเอาไว้ใช้กำราบเหล่าศัตรู เขาจึงต้องการบางสิ่งบางอย่างเพื่อเปลี่ยนแปลงกระแสแห่งโชคชะตา เขารู้ว่าเขาจำเป็นต้องใช้กองกำลังที่มากกว่ากองกำลังอันเดดที่เขามีอยู่นั้นเพื่อใช้ต่อกรกับศัตรูอันแข็งแกร่ง

“คงจะเหมือนกับที่ผู้คนพูดเอาไว้ว่า คนเราต้องใช้ความพยายามของตัวเองเพื่อที่จะรักษาชีวิตของตัวเองเอาไว้ได้ ประติมากรรมที่สลักไว้เมื่อคืนนี้คงจะช่วยได้มากเลยทีเดียว”

“ฉันต้องใช้พลังและความแข็งแกร่งของประติมากรรม คิดว่านั่นคงเป็นหนทางที่จะหนีออกไปจากสถานการณ์เช่นนี้ได้”

ตั้งแต่ที่เขาเชี่ยวชาญทักษะประติมากรรมธรรมชาติแล้ว วัสดุที่ใช้ทำผลงานแกะสลักก็ดูแตกต่างไปมากเลยทั้งพื้นผิวและภายในของวัสดุก็ด้วย ตั้งแต่พื้นผิวจนแกนกลางของวัสดุนั้นรู้สึกได้ถึงพลังแห่งชีวิตและชีพจรของมานาที่กำลังสั่นไหว

คุณสามารถรู้สึกถึงการก่อตัวของมานาที่ถูกกระตุ้นขึ้นมาในตอนที่คุณมองดูประติมากรรมชิ้นนั้น

จากการเห็นคุณค่าของวัสดุที่เอาไว้ใช้แกะสลัก บวกกับความยากลำบากในการแกะสลักวัสดุนั้นโดยไม่ทำให้เสียหายก็จะทำให้ระดับมานาเพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณ

ถึงแม้ว่าแร่นั้นมันช่างยากที่จะตัดแต่งให้เป็นรูปเป็นร่าง แถมแรงสั่นสะเทือนที่เกิดจากการแกะทุบนั้นก็ยังจะส่งผ่านไปถึงแร่ที่อยู่ภายในนั้นได้อีกด้วย

“ต้องค่อยๆทำอย่างละเมียดละไมแล้วก็ระมัดระวังเข้าไว้”

ประติมากรรมเสร็จสมบูรณ์แล้ว!

อันเป็นผลมาจากคุณค่าทางศิลปะ ความอดทนของประติมากรรมเพิ่มขึ้นอย่างมาก

ผลงานชิ้นนี้ส่งผลต่อสถานะค่าชื่อเสียงอันฉาวโฉ่ทางศิลปะลดลง 2 แต้ม

ผลประโยชน์อย่างอื่นของการเป็นประติมากรที่เพิ่มขึ้นมา!

ประติมากรรมเสร็จสมบูรณ์แล้ว ความอดทนเพิ่มขึ้นอย่างมากและยังลดชื่อเสียงอันฉาวโฉ่ลงด้วยอีก 2 แต้ม แถมยังเพิ่มชื่อเสียงให้อีกด้วย

วีดหัวเราะออกมาอย่างพออกพอใจ

“ใช่แล้ว ประติมากรรมนี่ก็บ่งบอกถึงจิตวิญญาณอันมุ่งมั่นของประติมากรได้ด้วยสินะ”

วีดพูดกับตัวเองขณะที่ตั้งหน้าตั้งตาทำงานแกะสลักผลงานประติมากรรมออกมามากมายมหาศาล เพราะว่าค่าชื่อเสียงที่สูงมากๆซึ่งได้มาจากการทำเควสที่ยากมาก ก็สามารถลดค่าชื่อเสียงอันฉาวโฉ่ลงได้ง่ายๆเช่นกัน แถมค่าชื่อเสียงอันฉาวโฉ่ก็ยังใช้การสร้างประติมากรรมทำให้ลดลงได้อีกด้วย

“พอมาคิดดูแล้วฉันคงต้องย้ายผลงานอันน่าประทับใจชิ้นนี้ไปจัดแสดงไว้ในที่ที่สูงส่งกว่านี้แล้วละ”

“ชื่อเสียงดี (Fame)เพิ่มขึ้นมากแล้วนะ แต่ว่าระดับความยากของภารกิจนี้ก็หินสุดๆเลยแถมก็เอาแต่เพิ่มค่าชื่อเสียงเสียให้กับฉัน คงต้องแกะสลักประติมากรรมเอาไว้ให้มากๆเพื่อลดค่าชื่อเสียงเสีย(infamy)แล้วละ”

“จนกว่าพระอาทิตย์จะตกดินหากมีโอกาสที่จะตักตวงเอาไว้ได้ ฉันจะลดค่าชื่อเสียงเสียให้ได้ แม้นั่นจะเป็นการกระทำที่เลวร้ายก็ตามฉันก็จะกำจัดข้อกล่าวหาแย่ๆนั้นออกไปให้จงได้”

“ฉันถึงขนาดไปฆ่าคนทีหลังยังได้เลยถ้าฉันต้องทำ เพราะยังไงฉันก็ลดค่าชื่อเสียงแย่ๆนี้ลงได้อีกอยู่ดี”

สำหรับวีดแล้ว แทนที่จะกลายเป็นคนใหม่ดั่งต้นกล้าที่กำลังงอกออกมา นี่กลับเป็นเหมือนกับตั๋วทองคำที่จะทำให้เขาได้เผยธาตุแท้ที่แสนเน่าเฟะให้เป็นอิสระเสียมากกว่า

“ตอนนี้ฉันได้กลายเป็นอีกคนไปแล้ว กลายเป็นจอมบงการที่เลวเสียยิ่งกว่าคนที่เลวที่สุดซะอีก!ทุกๆคนจะต้องเกรงกลัวแต่วีดผู้นี้!”

การขุดแร่นั้นก็เพิ่มค่าชื่อเสียงเสียเป็นอย่างมากเพราะถือว่าเป็นการทำลายผืนดินในขณะที่กำลังขุดหาแร่อันมีค่าอยู่นั่นเอง

“เพื่อที่จะให้ชื่อเสียงเสียของฉันลดลงเร็วกว่านี้ ฉันคงต้องแกะสลักประติมากรรมที่เกี่ยวกับเทวทูตและเด็กน้อยตัวเล็กๆนับหลายสิบตัวสินะ บางทีเดย์แครมก็คงจะสร้างประติมากรรมเทวทูตทั้งเจ็ดของเขาเพื่อลดค่าชื่อเสียงเสียหลังจากที่เขาทำเรื่องเลวๆมาก็ได้”

วีดผู้ที่เกือบจะมีฝีมือเก่งกาจเทียบเท่าประติมากรระดับปรมาจารย์จึงเริ่มทำงานอีกครั้ง!

*แกร้งแกร้งแกร้ง*

แล้วเหล่าเด็กสาวผู้ใสซื่อบริสุทธิ์ที่มาพร้อมกับรอยยิ้มอันแสนสดใส เปล่งประกายอันงดงาม ก็ได้ถูกสร้างสรรค์ขึ้นมา

ตัวตนแห่งบุคคลผู้ทำงานหนักของวีดก็ได้ปลดล็อกติดเครื่องทำงานแบบเต็มสปีด เขาได้สร้างสรรค์ประติมากรรมเด็กสาวน้อยๆที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มอันแสนบริสุทธิ์นับร้อยตัว

“ลาก่อน ค่าชื่อเสียงอันฉาวโฉ่ของฉัน!”

ช่วงเวลาที่ซอยูนไม่ได้ออนไลน์อยู่นั้น เจ้าเหลือง วิหคทองคำและวิหคเงินก็ใช้เวลาว่างๆของพวกมันชื่นชมบรรดาประติมากรรมที่ถูกสร้างขึ้นมา แต่เพราะว่าพวกมันก็เป็นประติมากรรมเช่นกัน พวกมันจึงได้ค่าประสบการณ์จากกระบวนการสร้างสรรค์ผลงานมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

พวกวิหคทองคำ วิหคเงินและเจ้าเหลืองจึงได้แต่เกาะกลุ่มคุยกันอยู่เงียบๆ

วิหคทองคำ: “นายท่านแกะสลักผลงานมาได้ซักพักแล้วนะตอนนี้ ข้าไม่เห็นนายท่านแสดงท่าทีมีความสุขออกมาเลยนอกเสียจากตอนที่เขาตีข้าแล้วก็ตอนที่เขาลูทได้ไอเท็มเจ๋งๆ”

วิหคเงิน: “ข้ายอมรับว่าข้ารู้สึกอึดอัดใจเกี่ยวกับนายท่านอยู่บ้าง ข้าคิดว่านั่นคงจะมาจากรูปร่างลิชที่มีรอยยิ้มน่าขยะแขยงนั่น แต่ข้าคิดว่าทักษะแกะสลักของเขายอดเยี่ยมมากทีเดียว สิ่งที่สำคัญที่สุดของการเป็นประติมากรก็คือทักษะแกะสลักนี่แหละ”

เจ้าเหลือง: “นายท่านไม่เพียงแค่มีทักษะแกะสลักอันยอดเยี่ยมเท่านั้น เขายังเป็นคนดีอีกด้วยนะ”

วิหคทองคำ: “เจ้าเหลือง นั่นเรียกว่าคนดีจริงๆนะหรอ? เจ้าคิดว่าวันไหนล่ะถึงจะมาถึงที่จะทำให้พวกเราคิดว่าเขาเป็นคนดีน่ะ?”

เจ้าเหลือง: “จนถึงตอนนี้ชั่วชีวิตของข้า ทั้งโดนทุบตี โดนขู่ว่าจะถูกกิน แล้วก็ถูกบังคับขี่ข้าเข้าสู่การต่อสู้กับพวกมอนสเตอร์อันน่าสยดสยองมากมาย แต่ว่านายท่านก็ยังบอกข้าว่าข้ายังโชคดีที่มีเจ้านายที่ดีอย่างเขา”

วิหคทองคำ: “เอ่ออออ….เจ้าเหลือง ข้าไม่คิดว่าเขาจะพูดความจริงกับเจ้านะ”

ในขณะที่เหล่าประติมากรรมสลักชีพนั่งเสวนาเกี่ยวกับชีวิตอันแสนรันทดของพวกมัน บรรดาประติมากรรมเด็กสาวตัวน้อยๆก็จ้องมองมาที่เจ้าเหลืองแล้วก็ต่างพากันเลียริมฝีปากของพวกเธอ มันเกิดขึ้นรวดเร็วมากจนไม่อาจมีใครมองเห็นได้ทัน แต่โชคช่างไม่ดีเลยที่มันได้เกิดขึ้นไปแล้วจริงๆ

การเติบโตเปลี่ยนแปลงด้วยตัวของมันเอง สถานะพลังแห่งความตายของวีดได้เริ่มสะท้อนผลกลับไปที่บรรดาประติมากรรมของเขา ปกติแล้ววีดก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายเกี่ยวกับประติมากรรมที่เขาสร้างขึ้นมา มีเพียงแค่ตอนที่พวกประติมากรรมออกมาอย่างที่เขาคาดหวังไว้ตอนที่เขาตรวจสอบมัน

อีกอย่าง ในตอนที่วีดไม่ได้ล็อคอินอยู่ในเกม บรรดาประติมากรรมที่ส่องแสงมันวาวอย่างเจ้าเหลือง วิหคทองคำ วิหคเงิน(อึนแซ) ก็จะไปเก็บไอเท็มและลูทของต่างๆ

แม้ว่าพวกมันเป็นประติมากรรมมีชีวิตจากการใช้ทักษะประติมากรรมประทานชีพของวีดแต่พวกมันก็ต้องรู้จักเก็บหอมรอมริบเอาไว้ให้ตนเองแม้ว่าจะทีละเล็กละน้อยก็ตามที

เจ้าวิหคทองคำ วิหคเงินกับเจ้าเหลืองรู้สึกเศร้ายิ่งนัก

“นายท่านนั้นได้แกะสลักประติมากรรมเอาไว้มากมายหลายตัวแล้วตอนนี้ ดังนั้นพวกเราก็ควรดีใจเอาไว้ได้เลยในตอนที่พวกเราแสดงของลูทที่เป็นภูเขาเลากาที่เราพยายามรวบรวมเอาไว้ให้เขา”

“จะให้เป็นคนรวยที่น่ารังเกียจนั่นก็ดีอยู่หรอกนะแต่ว่าฉันก็ยังต้องพัฒนาทักษะแกะสลักของฉันก่อน เพราะประติมากรที่รู้จักพัฒนาทักษะแกะสลักตนเองนั้นถือว่าเป็นเกียรติที่สูงที่สุด”

“เราคงไม่รู้จักตัวตนที่แท้ของนายท่านดีสินะ ช่างเป็นเรื่องที่ดีจริงๆที่ได้รู้ว่านายท่านมีมุมที่นิ่งๆและอ่อนโยนเช่นนี้”

“เจ้าเหลือง ฉันก็ไม่ได้รู้จักตัวตนของฉันดีมากนักหรอก ถ้าแกมองไปที่คนดีๆนะ เขาก็จะรู้เองว่าเขาไม่ได้รู้สึกมั่นใจกับคนที่เขาเป็นหรือเส้นทางชีวิตที่เขาอยากจะเป็นนักหรอก”

“ผู้คนก็แค่ต้องกินแล้วก็ใช้ชีวิตอยู่ตามแบบของพวกเขา แต่หากจากมุมของพวกสัตว์แล้วพวกมันจะถูกต้อนเอาไว้ เลี้ยงเอาไว้เป็นอาหารเท่านั้นส่วนพวกม้าที่พวกมันมีชีวิตอยู่ดีก็เพราะมีความปรารถนาดีจากเจ้านายของพวกมันนะครับ”(เจ้าเหลืองแกคิดงั้นหรออ)

“เจ้าเหลือง นั่นไม่ใช้ความสัมพันธ์อย่างที่เราเป็นอยู่หรอกนะ”

“….”

ความจริงอันน่าเศร้าจากบทสนทนาครั้งนี้ นั่นก็คือชีวิตของมันในฐานะประติมากรรมสลักชีพที่ไม่ได้เป็นอย่างที่มันต้องการเลยแม้แต่น้อย มันอยากจะมีลูกสาวตัวน้อยหลายๆตัว แต่ถ้ามันพูดอย่างนั้นออกไปวีดคงมีหวังได้หวดมันเข้าแน่

ไม่ว่าใครก็คงสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนถึงความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้สะท้อนออกมาผ่านทางดวงตาของมัน

ระดับพลังอันเดดที่เพิ่มขึ้นของวีดนั้นส่งผลตรงกันข้ามให้กับประติมากรรมที่เขากำลังแกะสลักอยู่

วีดสามารถแกะสลักผลงานออกมาเป็นจำนวนมากได้อย่างง่ายดายหากไม่มีอารมณ์ส่วนตัวมาก้าวก่าย

“อืมมมมโอเค ดูเข้าท่าแล้วละ บางทีน่ะนะ”

“ตรวจสอบ!”

______________________________________

ท่านได้แกะสลักประติมากรรมเด็กสาวผู้กำลังขบขัน

ปัญหาทั้งหลายของท่านจะเลือนหายไปเมื่อได้เห็นสาวน้อยเปื้อนยิ้มที่แสนไร้เดียงสานี้

ประติมากรรมแห่งเด็กสาวผู้เปื้อนด้วยรอยยิ้มอันแสนใสซื่อ ไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่จะมองเธอเป็นเด็กตัวปัญหา

ประติมากรรมเด็กน้อยที่แกะสลักโดยฝีมือของประติมากรและนักผจญภัยผู้โด่งดังนามว่า วีด

ไม่มีคุณสมบัติพิเศษใดๆ , สามารถเอาไปใช้เป็นขวัญได้

คุณค่าทางศิลปะ: 6

คุณสมบัติ: ค่าเสน่ห์ +2

------------------------------------------------------------

เพียงแค่ส่งสายตาอันน่ารังเกียจประติมากรรมเด็กสาวชิ้นนี้อย่างไม่ระมัดระวังก็อาจเปลี่ยนคุณลักษณะของประติมากรรมได้

-----------------------------------------------------------

ประติมากรรมเด็กที่ไฟลุกโหมด้วยความชั่วร้าย

ประติมากรรมเด็กสาวผู้เผยรอยยิ้มอันชั่วร้าย

มีข่าวลือหนาหูมากมายเกี่ยวกับประติมากรผู้ชั่วร้ายและเป็นจอมทุจริต

บุคคลผู้ครอบครองประติมากรรมชิ้นนี้จะต้องพบเจอกับความวิบัติ

คุณค่าความชั่วร้าย(Demonic Value): 15

คุณสมบัติ:

การแหกคุก การนำจับสูงสุด ชื่อเสียงเสีย +2

โชคดี -10

มีโอกาสน้อยมากที่จะพบเจอกับเหตุการณ์ที่อันตรายร้ายแรงกับผู้ที่เป็นเจ้าของประติมากรรมชิ้นนี้

----------------------------------------------------------------

หลังจากที่ช่วงเวลาแกะสลักประติมากรรมของเขาได้เสร็จสิ้นลงไปแล้ว ค่าสถานะฆาตกรตัวสีแดงที่เสื่อมเสียบนชื่อวีดก็ได้จางหายไป

“ในที่สุดฉันก็ทำได้แล้ว”

ที่จริงแล้วเขาก็ไม่ได้เป็นห่วงสถานะฆาตกรของเขาหรอกถ้าหากว่าเขายังอยู่ภายในเมืองโมราต้า

แต่อาจจะเป็นปัญหาอย่างมากตอนที่เขาต้องติดต่อธุระกับราชอาณาจักรหรือว่าเมืองศักดิ์สิทธิ์ที่อื่นเพราะมีแนวโน้มว่าคนเฝ้าประตูจะจับเขาไปเข้าซังเตซะมากกว่า

และที่แน่ๆมันจะขัดขวางเขาไม่ให้เข้าพบพวกลอร์ดหรือแม้แต่พระราชาอีกด้วย

ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย ไม่ว่าค่าชื่อเสียงเกียรติยศของคุณจะสูงซักแค่ไหน หากค่าชื่อเสียงเสียของคุณโผล่ออกมาซักนิดและไม่ได้ตรวจสอบให้ดี มันก็จะกลายเป็นอันตรายได้ทันที

“ตอนนี้ฉันคงต้องกระจายผลงานประติมากรรมของฉันไปให้ทั่วๆซะแล้วละ” (น่าจะเอาไว้สร้างชื่อเสียงดีซื้อใจคนในหลายๆดินแดน)

เพราะว่าเขามีแผนที่จะเผ่นหนีออกไปจากเขตลาส ฟาลังคซ์เขาจึงจำเป็นที่จะต้องปลดสถานะฆาตกรของเขาให้ได้ก่อน

บัดนี้คงถึงเวลาที่ต้องเดินแผนต่อไปแล้ว

“เอาละ คงชัดเจนแล้วละว่าพวกมันโง่จนไม่ได้สนใจข้อความในขวดที่ลอยน้ำพวกนั้นเลย หากดูจากที่พวกอันเดดมาถึงอย่างปลอดภัยอย่างนี้นะ”

“ฉันส่งขวดแก้วลอยน้ำออกไปมากมายแต่ไม่รู้เลยแหะว่าพวกมันจะมามากแค่ไหนกัน”

เจ้าเหลืองยืนกรานที่จะหลบซ่อนตัวอยู่ภายในช่องแคบ

ส่วนซอยูนที่ขี่อยู่บนหลังของเจ้าเหลืองก็มีพวกประติมากรรมเฝ้าระวังเอาไว้ให้ ผิวหนังของเธอดูเหี่ยวย่นแก่ลงไปราวสองสามปีได้แต่ว่าเธอก็สามารถกัดฟันทนต่อความเจ็บปวดนั้นเอาไว้ได้

ด้วยแรงปรารถนาที่จะมีชีวิตรอดต่อไปเธอจึงได้แสดงถึงพลังใจอันมุ่งมั่นออกมา!

ในขณะที่หลบซ่อนอยู่ในส่วนลึกของดันเจี้ยนนั้นพวกเขาก็ต้องกินอาหารที่พวกประติมากรรมหามาให้เท่าที่จำเป็นอย่างกับพวกผู้ลี้ภัย

ในตอนที่ไม่ได้แกะสลักผลงานประติมากรรมวีดก็ตัดเย็บเสื้อผ้าเพื่อพัฒนาทักษะเย็บปักของเขา

เขาใช้เวลาสร้างประติมากรรมบ้างแล้วก็เจียดเวลาเพื่อเตรียมความพร้อมด้วยทักษะปักเย็บของเขาสำหรับแผนการ

“สำหรับชุดนี่ ซัก 20 ชุด คงมากพอละมั้งนะ ถ้าหากว่าเราใช้เนื้อผ้าคุณภาพต่ำกว่านี้…ไม่ๆ ไม่ดีกว่า ไม่จำเป็นที่จะต้องใช้ผ้าหรือหนังคุณภาพต่ำเพื่อตัดเย็บชุดพวกนี้เลย ฉันค่อยเอาพวกมันไปขายทีหลังเพื่อเอากำไรกลับมา แต่ยังไงซะ นี่มันยากมากจริงๆที่จะทำชุดให้มันเหมือนกับที่ฉันใส่เป๊ะๆ ทำให้มันเหมือนมากที่สุดนี่สำคัญมากจริงๆ”

“ถ้าฉันตั้งร้านตัดเสื้อที่นี่ได้ ฉันคงตัดเสื้อผ้าได้ไปเป็น 20 ชุดไปแล้วถึงแม้ว่ามันจะคุณภาพต่ำไปหน่อยก็เถอะ”

และเพราะเขาไม่ได้ต้องการที่จะทำเสื้อผ้าชุดอื่นแล้วจริงๆเขาจึงตัดสินใจที่จะรวบรวมวัตถุดิบสำหรับใช้ในวันอื่นเพิ่มอีก

วีดได้สร้างแบบตัดเย็บเสื้อผ้าและชุดแบบขุนนางตามแบบยุคราชอาณาจักรนิฟล์เฮม เขาได้เรียนรู้สไตล์แบบนี้ตอนที่อยู่ในโมราต้าหลักๆแล้วก็เพื่อเพิ่มระดับทักษะตัดเย็บของเขา การตัดชุดตามแบบยุคที่ชนชั้นสูงแห่งราชอาณาจักรนิฟล์เฮมสวมใส่ด้วยการทำแบบพิถีพิถันทีละเล็กละน้อย ชุดพวกนั้นก็จะสามารถใช้ไว้ข่มกำลังใจพวกโจรสลัดได้เช่นกัน

“แต่ยังไงซะหลังจากที่ได้ร่วมมาเป็นลูกเรือโจรสลัดจากเกาะเล็กๆนั่นก็ยังทิ้งเคล็ดลับเล็กๆน้อยๆเอาไว้ให้กันอยู่ละนะ”

วีดที่เป็นกัปตันเดียรอลกำลังเย็บปักเสื้อผ้าตามคำสั่งของอันเดดที่ชื่อว่า กีซาโบกีนา(Gisabogina)ผู้เป็นขุนนางของราชอาณาจักรนิฟล์เฮม จากสถานการณ์เช่นนี้เขาก็อยากจะสร้างความสนิทชิดเชื้อกับผู้ก่อตั้งราชอาณาจักรที่ทรงอำนาจนี้เอาไว้ด้วยเช่นกัน

แถมการให้ชุดเสื้อผ้าแบบนี้ก็ค่อนข้างที่จะส่งผลที่ดีกับเหล่าโจรสลัดอันเดดได้เรื่อยๆอีกด้วย

“ก็ถ้าแกเป็นอันเดด แกก็คงอยากจะสวมใส่เศษผ้ากระจอกๆของพวกโจรสลัดละนะ อย่างตอนที่เอาไว้ออกไปสร้างสีสันให้คนอื่นได้เห็น หรืออย่างแต่งตัวแปลกๆจนทำให้คนอื่นจำไม่ได้อะไรทำนองเนี๊ย”

“ฉันไม่รู้จริงๆว่าทำไมพวกโจรสลัดต้องแต่งตัวให้มันดูดีมากด้วย โจรสลัดก็ควรจะเป็นแค่โจรสลัดไปสิแล้วก็ห่อด้วยผ้าขี้ริ้วถูกๆไปเลย”

ในตอนนี้ทักษะการเย็บปักของวีดอยู่ในระดับสูงมากแล้วถึงแม้ว่าจะเป็นเสื้อผ้าอันเดดแบบนี้ มันก็ถือว่าแหกกฎของคำว่าเยี่ยมไปแล้วจริงๆ

เงินทอง ทักษะ และเลเวล สิ่งเหล่านี้จะไม่มีทางทรยศคุณตลอดชีวิต

แถมยังต้องขอบคุณผลงานประติมากรรมของเขาที่ทำให้ค่าชื่อเสียงเสียของวีดลดลงไป

หลังจากเย็บเสื้อผ้าจนเสร็จสิ้นแล้ว เขาก็เปลี่ยนไปเป็นอีกาแล้วบินตรงไปทางทะเลเพื่อไปตรวจสอบสิ่งที่เขาจำเป็นต้องเตรียมแผนการเอาไว้

จากระยะทางที่ไกลออกไปสุดสายตาพวกมันก็ได้ปรากฏตัวขึ้นในที่สุด เรือมิมิเฮจ(Mimihage)ที่มีชื่อเสียงอื้อฉาวคือลำสุดท้ายที่ล่องเข้ามาถึง บัดนี้ ท้องทะเลคับคั่งไปด้วยเรือผีสิงจำนวนมากมาย

“เอาละ พวกมันมาถึงแล้ว ถึงเวลาที่จะเดินแผนต่อซะที”

ในตอนที่ข้อความได้ถูกจารึกลงไป ขวดแก้วเหล่านั้นก็อัดเอาไว้ด้วยความเชื่อมั่นอันแรงกล้า เพราะว่าการทำหน้าที่ของบรรดาเรือผีสิงมักจะถูกความเกียจคร้านและกังขาที่จะออกสู่ทะเลมาฉุกรั้งเอาไว้ แถมพวกเขาก็ยังไม่มีเหตุผลที่จะต้องมาด้วย

หากว่าเหล่าเรือผีสิงไม่ล่องเรือมา วีดก็คงต้องเตรียมแผนสำรองของเขาด้วยความยากลำบากมากขึ้นแน่ๆ แต่ทันทีกองเรือปรากฏขึ้นมา แผนการก็ง่ายดายขึ้นอย่างมากเลยทีเดียว

แน่นอนว่าแผนการนี้ไม่ได้เอ่ยถึงว่าพวกกองเรือผีสิงนั้นต้องล่องเรือเข้ามาในเขตธารน้ำไร้เยือกเพราะนั่นคงจะเป็นปัญหาซะเปล่าๆ

แถมใครจะไปเชื่อละว่าทั้งหมดนี้เกิดจากข้อความจากขวดแก้วลอยน้ำน่ะ?

โดยปกติบนท้องทะเล จะมีเรืออิลกวาอินเท กับเรือโอลอิลกาที่จะล่องเอื่อยๆไปบนเส้นทางเดินเรือเป็นประจำก็ถึงกับหยุดเรืออย่างกะทันหันและได้แต่จับตาดูขบวนเรือผีสิงแล่นออกมาอย่างทำอะไรไม่ถูก

คงพูดออกมาได้ว่าการวางแผนทำเรื่องทั้งหมดนี้ถือว่าเป็นขั้นตอนที่ยากมากที่สุดแล้วละ การจะทำให้เรือผีสิงหนีออกมาจากการต่อสู้นั้นเป็นสิ่งที่ง่ายยิ่งกว่าเสียอีก

และแน่นอนว่านั่นไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะยอมปล่อยเรือผีสิงแล่นออกมาจากธารน้ำไร้เยือกได้ง่ายๆแน่ ยิ่งไปกว่านั้น ยังต้องให้เรือผีสิงหลายลำไปล่องบนทางน้ำแคบๆแทรกผ่านเรือของกองทัพเรือที่สองแห่งราชอาณาจักรฮาเว่นและเรือของพันธมิตรโจรสลัดออกมาอีก

แล้วกองทัพเรือที่สองแห่งราชอาณาจักรฮาเว่นที่ร่วมมือกับพันธมิตรโจรสลัดก็คงสัมผัสได้ถึงเหยื่อของพวกเขาที่แล่นผ่านมา แล้วก็จะทำให้เรือผีสิงหลายลำต้องเผชิญหน้ากับช่วงเวลาอันยากลำบากบนเส้นทางน้ำอันคับแคบนั่นอีกด้วย

ณ วันที่วีดพยายามหลบหนีออกไปจากเขตลาส ฟาลังคซ์ร่วมกับซอยูนและเหล่าประติมากรรมสลักชีพ

ด้วยการใช้ทักษะประติมากรรมจำแลง วีดจึงได้แปลงเป็นอีกาบินนำออกไปก่อน

หลังจากที่เขากลายเป็นหนึ่งในพวกประติมากรรมสลักชีพรวมถึงพวกวิหคทองคำกับวิหคเงินที่ลำตัวถูกปกคลุมไว้ด้วยละอองหมอกอันหนาวเหน็บ จนทำให้กลายเป็นฉากนกดำทะมึนสามตัวโผบินตรงไปในทิศทางเดียวกัน

วีดกับเจ้าวิหคทองคำและวิหคเงินแล่นลงยอดของหอคอยมรดกแห่งประติมากร ยืนอยู่เคียงข้างรับหน้าที่คุ้มกันด้วยร่างกายที่ปกคลุมไว้ด้วยถ่านหินสีดำสนิท

พวกเขามาที่นี่เมื่อคืนนี้เพื่อตรวจสอบสิ่งที่วีดกำลังข้องใจอยู่

“หากเป็นอย่างที่ฉันคิดไว้คงทำให้เราไปถึงที่นั่นได้เร็วแน่ๆ”

ฉันได้ทิ้งความสงสัยทั้งหมดทั้งปวงนั้นไว้เบื้องหลังแล้ว สิ่งที่เราต้องมองหาในตอนนี้คือทางออกไปจากที่นี่

“ไม่น่าเชื่อ พวกมันเหมาะกับสถานการณ์ตอนนี้พอดีเลยแหะ”(พูดถึงวิหคทองคำกับวิหคสีเงิน)

การผจญภัยของวีดในเขตลาส ฟาลังคซ์ผ่านความเสียหายอันหนักหน่วง ในขณะที่ตัวเขาเองก็ต้องเผชิญกับความทุกข์ทรมานแสนสาหัส

เขากำลังคิดถึงวิธีการที่ปลอดภัยเอาไว้ก่อนในกรณีว่าถ้าหากพวกกองเรืออันเดดที่เขาระดมกำลังมาพ่ายแพ้ไป หนทางอีกอย่างก็คือต้องใช้ผลงานระดับมาสเตอร์พีสแล้วก็กลายร่างไปเป็นอันเดดแล้วเข้าร่วมการต่อสู้

และถ้าหากว่าเขาจะต้องออกไปสู้เขาก็ต้องการความช่วยเหลือจากซอยูนที่ฟื้นตัวเต็มที่แล้วอีกด้วย เพราะว่าถ้าเธอไม่หายดีนั่นอาจจะหมายถึงภารกิจที่ทำมาจะจบลงด้วยความล้มเหลวอย่างน่าอดสู!

ความยากของภารกิจสำหรับประติมากรนี้สูงมากเหลือเกิน คุณจะต้องก้าวข้ามผ่านไปจนอยู่เหนือของจุดแตกหักเพื่อที่จะเสร็จสิ้นภารกิจที่ได้รับมาจากจักรพรรดิองค์ก่อน

ชีวิตของประติมากรรมพวกนี้ที่พระองค์ให้มาจะไม่ถูกนำไปใช้อย่างไร้ความหมายเลย

เพราะงั้นเจ้าวิหคทองคำถึงได้มายังเขตลาสฟาลังคซ์แห่งนี้พร้อมกับประติมากรที่รูปร่างประหลาดๆตัวเปล่าๆคนหนึ่ง ไม่ว่าใครก็อาจจะน้ำตาซึมออกมาหลังจากการอุทิศตนของลูกสมุนประติมากรรมสลักชีพตัวหนึ่งในตอนที่พวกมันทำภารกิจมรดกแห่งประติมากรสำเร็จแล้ว

แล้วยังอาจจะมีความคับแค้นใจถึงความไร้พลังที่ไม่อาจหยุดภารกิจครั้งนี้ไว้ได้

ความคับแค้นใจทีว่านั่นก็คงกระอักออกมาจากตอนกลางของทวีปนั่นเอง

“พวกประติมากรรมที่เก้งๆกังๆนั้นค่อนข้างไร้ประโยชน์ซะจริงถึงแม้โยนพวกมันทิ้งไปก็เป็นได้แค่ขยะเท่านั้นละ แต่ฉันก็ยังต้องเก็บไอ้พวกประติมากรรมขยะๆนั่นไว้อยู่ดีละนะ”

ในฐานะประติมากรคนหนึ่งแล้วฉันถือว่ามีผลงานระดับมาสเตอร์พีชหลายชิ้น และฉันก็เคยสร้างหอคอยแห่งแสงที่เป็นผลงานระดับมาสเตอร์พีชขึ้นมาอีกด้วย

ประติมากรรมอันแสนวิเศษงดงามได้กระจัดกระจายไปทั่วทั้งทวีปเวอร์เซลไม่ใช่แค่ในพระราชวังของทวีปเวอร์เซลเท่านั้น แต่ยังรวมถึงสถานที่อื่นๆอย่างเหมืองแร่ทองคำของพวกคนแคระ

นี่ถือว่าไม่ธรรมดาเลยที่ผลงานระดับมาสเตอร์พีสมักจะตั้งอยู่ในสถานที่ที่แสนพิเศษมากมายหลายที่

บ่อยครั้งที่ผลงานประติมากรรมหลายชิ้นมักจะมีเอฟเฟคท์ที่ยอดเยี่ยมหลากหลายแล้วก็ไม่ใช่คุณสมบัติดีๆนิดๆหน่อยๆเท่านั้น และในเหตุการณ์ที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้พวกมันก็สามารถได้รับการประทานพรให้มีชีวิตได้ ฉันก็แค่คนๆหนึ่งที่เห็นแก่ตัวโลภมากในผลการบัฟที่จะได้จากประติมากรรมเท่านั้นเอง

วีดเคยศึกษาถึงอาณาเขตที่ปกครองโดยกิลด์เฮอร์มีสอย่างละเอียดถี่ถ้วนมาแล้ว

โชคดีจริงๆที่พวกโจรสลัดที่จับตาดูผลงานหอคอยระดับมาสเตอร์พีสนั้นเอาไว้อยู่นั่นไม่ยอมออกไปจากจุดนั้นเลย เพื่อที่จะได้รับผลการบัฟจากประติมากรรม เหล่าสมาชิกของกิลด์เฮอร์มีสถึงได้มาที่นี่ทุกๆเช้า

แต่ไม่ว่าคุณจะมองดูประติมากรรมนั้นมากซักแค่ไหน คุณสมบัติที่บัฟคุณจะได้ ก็จะไม่ส่งผลซ้อนทับออกมา คุณสมบัติที่พิเศษไม่เหมือนใครนั่นก็จะแค่ส่งผลบัฟออกไปแค่หนึ่งครั้งต่อวันเท่านั้นเอง

ประติมากรผู้นั้นได้ซ่อนมรดกเหล่านี้ไว้เป็นอย่างดี แม้ว่าจะมีพื้นที่แบนราบและเพราะว่ามันไม่มีรูปร่างที่โดดเด่นชัดเจนนัก มันจึงยากมากที่จะสังเกตเห็นหอคอยแห่งนี้หากปราศจากสายตาที่เฉียบแหลม

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าวีดจะต้องมาปรากฏตัวที่นี่แน่

วีดมีประสบการณ์การต่อสู้อย่างมาก เหตุการณ์การต่อสู้กับคูบิยะ นักรบแห่งความหายนะผู้ยิ่งใหญ่ จอมมอนสเตอร์อันแสนตายยากนั้นได้สั่นสะเทือนหลายๆกิลด์มากเอาการ

เพราะว่าเหล่ากิลด์เฮอร์มีสสามารถหลบหลีกพวกมอนสเตอร์ที่อยู่ในดินแดนนี้ได้เป็นอย่างดี จนบัดเดี๋ยวนี้พวกเขาก็ยังคงแอบซุ่มอยู่ภายในดันเจี้ยนของเขตลาส ฟาลังคซ์

เป็นที่รู้จักกันดีว่าวีดมีชื่อเสียงในการควบคุมกองทัพขนาดใหญ่ เขายังมีกลวิธีที่ยากเกินกว่าจะอธิบายออกมาได้ แถมเขายังมีทักษะฟื้นคืนกลับมาจากความตายอันน่าเหลือเชื่อนั้นอีก

หากมีไอเท็มราคาแพงมากมายมหาศาลตกอยู่บนพื้นจะไม่มีทางเลยที่เขาทิ้งพวกมันเอาไว้เบื้องหลัง

วีดที่กำลังอยู่ในวังวนแห่งความขัดแย้งอันวุ่นวายนั่นก็อาจจะกลายไปเป็นหลุมพรางที่เขาสร้างมาก็ได้!

“ไม่มีทางน่า เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด”

แม้วีดจะผ่านการผจญภัยมานานัปการ ความสาหัสสากรรจ์ที่ต้องเผชิญภายในเขตลาสฟาลังคซ์แห่งนี้ก็ยังถือว่าตึงมือเกินไปอยู่ดี

นับตั้งแต่วีดมาถึงที่นี่เขาก็รู้แล้วว่าวิธีการธรรมดาคงไม่อาจเข้าไปในดินแดนนี้ได้แน่ เขาใช้ร่างของเขาในฐานะลิชและพวกอันเดดบวกกับกลเล่ห์เพทุบายมากมายที่เขาจะนึกขึ้นได้…แต่มันก็ยังไม่ได้ผลอยู่ดี

เขาใช้แผ่นทองแดงแห่งการหลับใหลไปแล้ว แต่ก็ยังถือว่าเป็นความสำเร็จอันแสนสั้นนัก ถ้าหากว่าซอยูนไม่ปรากฏตัวขึ้นมาอย่างเหมาะเจาะทันท่วงทีภารกิจนี้ก็คงอาจจะไม่สำเร็จ แล้วถ้าหากมันล้มเหลวก็คงกลายเป็นขี้ปากชาวบ้านแน่ๆ!

ความยากลำบากจากการต่อสู้ของภารกิจประติมากรนี้สูงมากจริงๆ วีดจึงใส่เหตุผลเข้าไปว่าบางทีเขาควรจะหรือจำเป็นต้องใช้ทักษะประติมากรรมประทานชีพของจักรพรรดิเกฮา วอน อาเพ่นแล้วจริงๆ

วีด อึนแซ กับเจ้าวิหคทองคำย่องไปรอบๆหอคอยอย่างลับๆล่อๆจากนั้นวีดก็เข้าไปใกล้ๆโจรสลัดที่ยืนเฝ้ายามอยู่ เพราะว่าเขาตรวจเช็คพื้นที่รอบๆหอคอยแห่งนี้อย่างละเอียดเพื่อหาว่ามีคนของกิลด์เฮอร์มีสอยู่หรือไม่ แต่โชคเข้าข้างเขาที่มีโจรสลัดเพียงไม่กี่นายยืนเฝ้ายามอยู่เท่านั้น

“ห้าววววววว!ฉันง่วงแล้วก็เบื่อจังเลย”

“แกไม่ควรทำตัวอย่างนั้นในที่แบบนี้นะ ริก้าวีดอาจจะมาตอนไหนก็ได้ เราต้องเฝ้ายามต่อไปเรื่อยๆ”

โจรสลัดแก่ๆทั้งสองบ่นพึมพำไปเรื่อยในขณะนั้นเองที่พวกเขาได้ยินอะไรบางอย่าง

หนึ่งในโจรสลัดหันกลับไปดู ก็ได้สร้างโอกาสให้กับวีดที่ได้ร่อนตัวกระโจนเข้าใส่เขา

จากนั้นเขาก็มองขึ้นไปข้างบนโดยบังเอิญ

แล้ววีดและโจรสลัดคนนั้นก็ได้สบตากัน

“อีกางั้นหรอ?”

วีดสยายปีกออกกว้างและเริ่มกรีดเสียงร้อง‘ก๊าก๊า’ เตรียมจะกระแทกไปที่สันจมูกของโจรสลัดคนนั้น

ระวังกรงเล็บหินของเจ้ากานั่นละ มันตั้งท่าจะพุ่งเข้ามาแล้ว !

อึนแซตรงไปยังโจรสลัดอีกคนหนึ่งในขณะที่เจ้าวิหคทองคำยืนดูลาดเลาเตรียมรับมือกับเหตุการณ์ฉุกเฉินที่อาจเกิดขึ้นได้

“ดูนั่นสิ นกพวกนั้นคงอยากจะเล่นสนุกด้วยสินะ”

พวกโจรสลัดพยายามเอื้อมให้ถึงตัวพวกมันอย่างเอาเป็นเอาตาย วีดที่กำลังเฝ้าดูพวกโจรสลัดนั่นก็ทำให้พวกมันไม่อาจทำหน้าที่การเป็นทหารยามได้อีกต่อไป

และแล้วเขาก็ค่อยๆจัดการกับโจรสลัดทั้งสองให้สลบไปอย่างเงียบเชียบ แล้วก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

หลังจากที่ใกล้จะจัดการกับโจรสลัดพวกนั้นสำเร็จแล้ว เจ้าวิหคทองคำกับอึนแซก็เตรียมเปลี่ยนจุดหมายไปที่อื่นต่อไป

จากนั้นวีดก็นำพวกวิหคทองคำกับอึนแซบินใกล้หอคอยเข้าไปอีก!

แกร๊กแกว๊กก แกร๊กก!

พวกมันใช้กรงเล็บรุมตะปบข่วนพร้อมสะบัดจิกด้วยปีกทั้งสองข้างอย่างต่อเนื่องเพื่อกำราบเหล่าศัตรูของพวกมัน

ปกติพวกโจรสลัดโดยเฉลี่ยมักจะมีเลเวลต่ำแต่ทว่าพวกโจรสลัดที่พวกมันกำลังจัดการอยู่นั่นมีเลเวลสูงอย่างน่าเหลือเชื่อ

ถึงแม้ว่าพึ่งจะใช้การโจมตีด้วยกรงเล็บไป 3 ครั้ง พวกมันก็ไม่อาจจะถูกจัดการได้ง่ายๆ

จากนั้นวีดก็ปลดร่างจำแลงของเขาแล้วกลับไปเป็นร่างมนุษย์

“ฉันจะจับตาดูพวกโจรสลัดเอาไว้เอง เราอาจจะโดนฆ่าตอนไหนก็ได้ พวกแกต้องรีบจัดการพวกมันแล้วนะ”

ประติมากรต๊อกต๋อยคนหนึ่งมายังดินแดนลาสฟาลังคซ์มือเปล่าไล่ตามผลงานรังสรรค์ของจักรพรรดิองค์เดิม วิหคทองคำ จากนั้นประติมากรคนนี้ก็มอบชีวิตให้กับประติมากรรมอีกตัวที่เป็นของจักรพรรดิองค์นั้นจนกลายมาเป็นลูกสมุน เจ้าวิหคสีเงิน แล้วทำไมทั้งหมดนั้นถึงจะไม่นำไปสู่หนทางแห่งความสำเร็จของภารกิจอันเป็นมหากาพย์นั้นมาล่ะ

ถ้าหากว่าอย่างน้อยเขาไม่อาจเอื้อมไปถึงจุดสิ้นสุดของภารกิจ ปัญหาหลักๆนั้นก็คงเป็นคนผู้นั้นไม่ได้เข้าใจภารกิจที่แท้จริงสักครึ่งได้อย่างถ่องแท้

ท่ามกลางเหล่าประติมากรรมทั้งหลาย(ที่อยู่ในมรดกแห่งประติมากร)มีเพียงผลงานระดับมาสเตอร์พีสชิ้นเอกที่ออกแบบขึ้นมาโดยประติมากรเท่านั้นที่ควรจะได้รับการประทานชีพ

“ประติมากรรมบางชิ้นค่อนข้างมีสภาพย่ำแย่ คงไม่คุ้มมากพอที่จะปลุกมันขึ้นมา แต่ยังไงถึงแม้จะปลุกพวกมันขึ้นมาบางส่วน ก็ยังเหลือประติมากรรมอีกหลายชิ้นที่น่าเสียดายที่จะปล่อยพวกมันเอาไว้”

หอคอยของประติมากรแห่งนี้อัดแน่นไปด้วยผลงานศิลปะอันน่าทึ่งมากมาย มีประติมากรรมระดับมาสเตอร์พีสมากมายจนนับไม่หวาดไม่ไหว

แม้แต่ภายในราชวังส่วนตัวแห่งทวีปเวอร์เซลหรือแม้แต่ประเทศของเหล่าคนแคระก็ไม่มีที่ไหนที่จะมีกองสมบัติประติมากรรมทับถมอยู่มากมายขนาดนี้ที่อยู่ภายในหอคอยที่ถูกลืมของเขตลาสฟาลังคซ์ ไม่มีดินแดนมากมายนักภายในโลกแห่งนี้ที่จะมีหอคอยที่ถูกปล่อยร้างที่เต็มไปด้วยสมบัติ แถมยังไม่มีคนมาอ้างชื่อว่าเป็นเจ้าของ ไม่มีทายาทให้ส่งต่อตกทอดอีกด้วยซ้ำ

หากเขาไม่อาจเอาพวกมันไปหมดได้ วีดก็อยากเอาผลงานดีๆซักชิ้นสองชิ้นไปซักหน่อยก็ยังดี หากว่าเขายอมที่จะสละแต้มเลเวลของเขาไป

วีดเกือบจะถึงเลเวล400 แล้ว ส่วนพวกประติมากรรมสลักชีพนั้นก็คงจะไม่ยอมอ่อนแอแล้วก็จะเติบโตขึ้นไปเรื่อยๆอย่างไร้ขีดจำกัด

ภารกิจหอคอยแห่งประติมากรอันสุดแสนยากลำบากนั้นไม่ได้ชี้แจงถึงเหตุผลอันใดว่าเขาจำเป็นต้องประทานชีพให้กับพวกประติมากรรมเหล่านี้

หากมองจากมุมมองกว้างๆแล้ว ก็จะสามารถเห็นสิ่งมีชีวิตที่เกิดจากประติมากรรมล้มตายลงไปเพราะว่าพวกมันกังวลเกี่ยวกับเรื่องพวกนั้นนั่นแหละ

วีดเข้าใกล้ทางเข้าของผลงานหอคอยมาสเตอร์พีสพร้อมกับประติมากรรมสลักชีพที่เป็นลูกสมุนทั้งสองของเขา

หลังจากที่ได้เห็นหอคอยที่เต็มไปด้วยประติมากรรมตั้งแต่ครั้งแรก วีดยังไม่ได้ใช้ทักษะประทานชีพของเขาไป คงเพราะว่าระดับความยากของภารกิจนั้นสูงเกินไป เขาจึงกังวลว่ามันคงสิ้นเปลืองเลเวลเสียเปล่าเพราะว่าประติมากรรมในนี้ส่วนมากก็ใกล้พังเต็มที ในเมื่อเขาเข้าไปตรงทางเข้าของหอคอยได้ไม่นาน วีดก็วางฝ่ามือของเขาลงบนประติมากรรมระดับมาสเตอร์พีสรูปร่างอัศวินชิ้นหนึ่ง

“เช่นนั้นเราก็ควรจะมอบชีวิตให้ประติมากรรมอัศวินชิ้นนี้ดีไหมนะ?”

เขาอยากให้ประติมากรรมชิ้นนี้มาเป็นลูกสมุนของเขา

อย่างน้อยเขาก็อยากได้อัศวินตัวนี้มา เพราะว่ามันจะกลืนเลเวลกับค่าสถานะทางศิลปะไปอย่างไม่มีทางเลือก เขาจึงจำเป็นจะต้องคิดให้รอบคอบ

แล้ววีดก็ตัดสินใจได้ในที่สุด

“ประติมากรรมประทานชีพ!”

-สิ่งมีชีวิตอันใหญ่โตที่บรรจุเอาไว้ด้วยบรรดามอสเตอร์ไร้หน้าและเหล่ามอนสเตอร์ระดับตำนานหลากหลายเผ่าพันธุ์กระจัดกระจายอยู่ไปทั่วภายในหอคอยต่างก็เป็นประติมากรรมที่แสนโด่งดังรู้จักในนามว่าเป็นประติมากรรมสลักชีพที่ถูกไล่ล่าโดยเหล่าอัศวินในตำนาน

ผลงานประติมากรรมระดับมาสเตอร์พีสอัศวินชิ้นนี้ได้รับการประทานชีพแล้ว

-จากเรื่องราวเหล่านี้ ท่านจำเป็นต้องใช้ระดับความจงรักภักดีที่สูงมากขึ้นและเพื่อสร้างความเชื่อใจเอาไว้ให้อัศวินท่านนี้ ท่านควรเติมเต็มความหิวโหยอันเหลือล้นของเขาและทำให้เขาพึงพอใจ

_______________________________________________

ตริ้ง!

เหล่ามอนสเตอร์ในตำนานที่รังสรรค์โดยจินเบียวรินกวากับสมาคมประติมากร

ผลงานประติมากรรมระดับมาสเตอร์พีสชิ้นนี้ที่ถูกสร้างขึ้นโดยปรมาจารย์จากสมาคมประติมากรที่8 จินเบียวรินกวาและสมาชิกแห่งสมาคมประติมากร

ในขณะที่รอคอยเวลาที่จะได้เห็นการเคลื่อนไหวของสิ่งมหัศจรรย์แห่งเขตลาสฟาลังคซ์ ผลงานระดับมาสเตอร์พีส หอคอยมรดกแห่งประติมากรชิ้นนี้ได้ถูกปลุกให้มีชีวิตขึ้นมาแล้ว

‘หอคอยเซรีนเฝ้ารอการมาของวีรบุรุษ’ กำลังรอการประทานชีพ

_____________________________________________________

“หือ?”

เขามั่นใจว่าได้มอบชีวิตให้กับประติมากรรมอัศวินแห่งหอคอยที่สร้างโดยประติมากรวิลลาส แต่หน้าต่างข้อความของระบบกลับเด้งขึ้นมาบอกว่าเขาว่า ‘หอคอยเซรีน ผู้เฝ้ารอวีรบุรุษ’ ที่กำลังรอการประทานชีพ

มันมันยังคงลอยค้างอยู่ข้างหน้าของเขา

วีดมั่นใจนะว่าเขาได้มอบชีวิตให้ประติมากรรมชิ้นนั้นไปแล้ว

แต่เขาก็ยังเฝ้าดูการเคลื่อนไหวของมันอยู่ จากนั้นก็มีผลรายงานจากด้านบนว่า

“กำลังโหลดข้อมูล…ความทรงจำของประติมากรรมจะปรากฏขึ้นในไม่ช้า”

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!

ยักษ์หอคอยแห่งประติมากรส่งเสียงร้องออกมาพร้อมกับโคลงเคลงตัวไปมา ทำให้ฝุ่นคลุ้งตะลบอบอวลอันหนาทึบถูกชำระออกไปด้วยสายลมที่ปะทะเข้าใส่มันในตอนที่มันพยายามเคลื่อนตัวไปข้างหน้า

จากนั้นมันก็เผยให้เห็นสภาพโครงร่างที่เก่าแก่คร่ำครึจากฐานไปจนถึงยอด!

แล้วดินที่ห่อหุ้มมันอยู่ก็ปริแตกออกเผยให้เห็นหอคอยหินสลักโบราณตัวเบ้อเริ่ม!

นี่คือสิ่งมหัศจรรย์ที่ถูกสร้างขึ้นโดยทักษะแห่งการประทานชีพ!

ท่านได้มอบชีวิตให้กับหนึ่งในสิ่งมหัศจรรย์แล้ว

ในที่สุดวีดก็เห็นหน้าต่างวิดีโอฉายขึ้นมาด้านหน้าของเขา(จากนี้จะเป็นเรื่องราวของประติมากรรมหอคอย มรดกแห่งประติมากร)

****

เหล่าประติมากรเดินทางมาถึงเขตลาส ฟาลังคซ์โดยเรือ พวกเขาไม่เพียงแต่ตั้งใจอย่างแน่วแน่เพื่อตามหาแร่ฮีเลียม พวกเขายังตั้งใจที่จะสร้างผลงานระดับมาสเตอร์พีสของพวกเขาที่นี่ด้วยเช่นกัน เหล่าประติมากรทั้งหลายแข็งแกร่งมากพอจนไม่ยอมย่อท้อการเผชิญหน้าต่อความยากลำบากใดๆ

‘ตอนนี้ละ เป็นอย่างที่คิดไว้เลย’

เหล่าประติมากรได้มาถึงจุดหมายที่พวกเขาตั้งเอาไว้ในเขตลาส ฟาลังคซ์แล้ว

พวกเขาสร้างฐานที่มั่นเล็กๆของพวกเขาขึ้นมาในที่แห่งหนึ่งอย่างไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใด

“ถึงแม้ว่าข้าไม่อาจหาแร่ฮีเลียมเจอซักชิ้นก็ตาม แต่ข้าก็จะไม่ยอมให้อะไรมาฉุดรั้งเอาไว้ได้แน่ๆ”

เหล่าประติมากรมีปณิธานอันแรงกล้าและไม่ว่าจะลำบากยุ่งยากแค่ไหนก็ตามพวกเขาก็จะเผชิญหน้าไปโดยไม่ย่อท้อ

มีประติมากรท่านหนึ่งเป็นตัวแทนนำการเดินทางในครั้งนี้มา

ชอนเบรินเป็นบุคคลที่น่ายกย่อง บุคคลที่เป็นแบบอย่างในการกระตุ้นแรงบันดาลใจให้กับเหล่าประติมากรทั้งหลาย

เขาพูดออกมาด้วยใจที่ฮึดสู้ว่า

“เหล่าประติมากรรมอันล้ำค่าไม่อาจปกป้องตนเองให้อยู่รอดปลอดภัยด้วยตัวมันเองได้ และเราก็คงไม่ได้เป็นเพียงประติมากรกลุ่มสุดท้ายแห่งเขตลาสฟาลังคซ์นี้แน่นอน” (หมายถึงจะมีประติมากรคนอื่นมาที่นี่จึงสร้างมรดกแห่งประติมากรเอาไว้)

ดินแดนสุดท้ายในเขตลาสฟาลังคซ์ สถานที่ที่เหล่าประติมากรทั้งหลายล้วนใฝ่หา

“นี่จะเป็นดินแดนที่พวกท่านเก็บรักษาประติมากรรมของพวกท่าน จงตามหาพื้นที่ที่กุมความหวังและความฝันของพวกเราเอาไว้ให้ได้”

“พวกเราจะสร้างสถาปัตยกรรมที่จะกักเก็บรักษาประติมากรรมอันล้ำค่าของเราเอาไว้ สิ่งก่อสร้างนี้เราจะสร้างมันขึ้นมาเพื่อสะท้อนและฝากฝังความหวังและความฝันของพวกเราเอาไว้”

การตามหาแร่ฮีเลียมคือภารกิจที่สำคัญมากที่สุดแต่ว่าหลังจากที่พวกเขาต้องมาจบลงที่เขตลาส ฟาลังคซ์แห่งนี้แล้วพวกเขาก็กลับบังคับใจตนให้สร้างประติมากรรมให้เสร็จก่อนที่จะออกไปจากดินแดนแห่งนี้

การตามหาแร่ฮีเลียมให้เจอถือว่าสำคัญมาก แต่แล้วเส้นทางแห่งชีวิตก็ถึงคราวต้องดับสูญ เหล่าประติมากรทั้งหลาย ได้เตรียมสร้างผลงานอันล้ำค่าของพวกเขาเอาไว้เรียบร้อยแล้ว พวกเขาจึงจำเป็นที่จะต้องค้นหาพื้นที่ปลอดภัยจากแผ่นดินไหวและภูเขาไฟระเบิด เหล่าประติมากรจึงร่วมใจไปให้ถึงจุดหมายของพวกเขา

“พวกเรามาสร้างสถานที่ที่ไม่มีภัยอันใดมาอย่างกรายกันเถอะ จะมีเพียงแค่ศิลปะเท่านั้นที่จะคงอยู่ตราบนานเท่านาน”

แม้นต้องเผชิญกับแผ่นดินไหวและภูเขาไฟระเบิด เหล่าประติมากรต่างก็ทำงานร่วมกันเพื่อสร้างผลงานต่อไปด้วยความร่วมมือกัน พวกเขาก็ได้ค้นพบกับสถานที่ที่ปลอดภัยได้ในที่สุด

“จะไม่มีภัยคุกคามใดๆเข้ามาถึงพื้นที่นี้ได้ แต่ว่าก็ว่าเถอะ สถานที่แห่งนี้ก็ให้ความรู้สึกทางศิลปะในเวลาเดียวกันด้วยนะเนี่ย”

สถานที่แห่งนั้นก็คือภูเขาหินสูงตั้งตระหง่านดั่งหอคอยจากภูเขาทั้งลูกนั่นเอง

มันเป็นการสร้างที่มีการขัดเกลาและตัดแต่งทางเข้าออก บวกกับการตัดแต่งพื้นผิวของภูเขาลูกนั้นทีละนิดทีละหน่อย

มันถือว่ายากมากที่จะมองเห็นความแตกต่างระหว่างโครงร่างที่ถูกซ่อนเอาไว้กับลักษณะของประติมากรรมเพราะพวกมันดูกลมกลืนเข้ากันได้เป็นอย่างดี ยอดของภูเขาถูกตัดทิ้งออกไปเพราะเหล่าประติมากรใช้ภูเขาทั้งลูกทำเป็นประติมากรรม

ช่างเป็นประติมากรรมที่สุดแสนจะอลังการอะไรเช่นนี้

----------------------------------------------------------------------------

ผลงานระดับมาสเตอร์พีส!

‘หอคอยเซรีนเฝ้ารอการมาของวีรบุรุษ’ได้ถูกสร้างสรรค์ขึ้นมาสำเร็จแล้ว

บรรดาประติมากรเหล่านี้ ผู้ที่เดินทางมายังเขตลาส ฟาลังคซ์เพื่อสร้างสิ่งมหัศจรรย์!

หลังจากที่พวกเขาได้เดินทางเข้าไปถึงเขตลาสฟาลังคซ์แล้วเหล่าประติมากรก็ได้สร้างสิ่งมหัศจรรย์ขึ้นมาได้สำเร็จ!

ประติมากรรมจินเบียวรินกวาถูกสร้างขึ้นโดยเหล่าประติมากรรมผู้ทุ่มเทความพากเพียรพยายามและพรสวรรค์ของพวกเขาเข้าไป

ภายในประติมากรรมมีห้องรักษาความปลอดภัยมากมายและโถงแสดงนิทรรศการอันกว้างขวางอีกหลายห้อง

หอคอยแสดงออกเป็นสี่ส่วน: พระอาทิตย์ (the Sun) ภูเขาไฟ (Volcanoes) มหาสมุทร (Ocean) และ ประติมากร (Sculptor)

คุณค่าทางศิลปะ: 17,695

คุณสมบัติพิเศษ: หลังจากที่ได้เห็นผลงาน‘หอคอยเซรีนเฝ้ารอการมาของวีรบุรุษ’ชิ้นนี้แล้ว

ช่วงเวลากลางวันค่าพลังชีวิตของท่านเพิ่มขึ้นสองเท่า

ความใกล้ชิดสนิทสนมกับมอนสเตอร์ที่ถูกแกะสลักเพิ่มขึ้น

ท่านสามารถเรียนรู้กฎแห่งการล่ามอนสเตอร์

การพักผ่อนภายในประติมากรรมชิ้นนี้สามารถฟื้นฟูค่าพลังชีวิตและมานาได้อย่างรวดเร็ว

พัฒนาความสามารถในการปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมของเขตลาสฟาลังคซ์ได้

ลดผลกระทบจากอุณหภูมิทางอากาศและสภาพดินฟ้าอากาศลงได้

ค่าความต้านทานธาตุไฟเพิ่มขึ้น 55%

เพิ่มความต้านทานจากการโจมตีของมอนสเตอร์ธาตุไฟ

เหล่าประติมากรที่เคยเห็นประติมากรรมชิ้นนี้ครั้งแรกจะเพิ่มระดับสติปัญญา 39 แต้ม

ในช่วงเวลาระหว่างวันค่าทักษะการแกะสลักเพิ่มขึ้น 8%

มีบรรดาผลงานประติมากรรมถูกจัดแสดงที่ชั้นยอดของประติมากรรมนี้ เพื่อผลประโยชน์ในทางอุตสาหกรรมเชิงพาณิชย์ ผลงานประติมากรรมบางชิ้นอาจจะต้องได้รับการบูรณะ

ประติมากรรมระดับมาสเตอร์พีสหอคอยแห่งประติมากร ที่แกะสลักโดยจินเบียวรินกวาและพวกพ้องของเขา

เขตลาสฟาลังคซ์ก็ได้ถูกค้นพบแล้ว พวกเขาทั้งหมดตายไป ส่วนเหล่าผลงานประติมากรรมก็ได้ถูกเก็บไว้ในที่ปลอดภัยเพื่อให้ประติมากรคนอื่นได้มาเห็น

ฉากที่แสดงภาพบรรดาผลงานประติมากรรมที่กองพะเนินมากมายเคล้าคลอไปกับเสียงเพลงที่บรรเลงอย่างไพเราะเพราะพริ้ง ‘หอคอยเซรีนเฝ้ารอการมาของวีรบุรุษ’ช่างเป็นผลงานที่น่าพิศวงจริงๆ

---------------------------------------------------------------------------------

ตริ้ง!

-ทั่วทั้งผลงานประติมากรรมชิ้นนี้ ได้ถูกร่ายมนต์ปกปักรักษาถาวรเอาไว้บนยอดของ ‘หอคอยเซรีนเฝ้ารอการมาของวีรบุรุษ’แล้ว

ท่ามกลางเหล่าผู้เชี่ยวชาญเก่งกาจทั้งหลายเหล่านี้พวกเขาก็มีความชำนาญทางด้านเวทย์มนต์อยู่ด้วยเช่นกัน

เวทย์ปกป้องที่แข็งแกร่งกางอาณาเขตครอบคลุมผลงานทางศิลปะทั้งหลายที่ได้ถูกเก็บเอาไว้อย่างปลอดภัยภายในประติมากรรมหอคอยชิ้นนี้

ช่วงเวลาหลายร้อยปีผ่านพ้นไปตั้งแต่ที่มันได้ถูกสร้างขึ้นแล้วก็กลายเป็นประติมากรรมที่ไม่มีผู้ใดรู้จักอีกเลย

และแล้ววีดก็ดูมาถึงตอนจบของวิดีโอนั้น

“หอคอยนี่เป็นประติมากรรมงั้นหรอ!”

“นี่มันช่างเป็นหอคอยที่สุดยอดไปเลย ทำไมฉันถึงไม่เคยสังเกตเห็นมันมาก่อนเลยนะ?”

เพราะว่าหอคอยนี้โผล่สูงออกมาเพียงแค่ไม่กี่เซนเท่านั้นในตอนที่กองฝุ่นทับถมมันเอาไว้

ด้วยเหตุผลนี้นั้นเองที่ทำให้หอคอยหลังนี้ได้ถูกโยนข้อเท็จจริงที่ว่า มันคือประติมากรรมชิ้นหนึ่ง ออกไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ

+ประติมากรรมได้รับการประทานชีพแล้ว

ความสามารถของประติมากรรมจะถูกปรับเปลี่ยนไปตามค่าสถานะทางศิลปะปัจจุบันจำนวน 2041 แต้ม จากนั้นจะทำให้มีเลเวล461

เพราะว่าประติมากรรมชิ้นนี้คือผลงานระดับมาสเตอร์พีสบวกกับเอฟเฟคท์ของประติมากรรมทางประวัติศาสตร์ เลเวลจะเพิ่มขึ้น 32% กลายเป็นเลเวล608

สิ่งมีชีวิตนี้จะมีคุณสมบัติสามชนิดขึ้นอยู่กับเลเวลและรูปร่างลักษณะของประติมากรรมจะทำให้คุณสมบัติที่ได้รับแตกต่างกันไป

คุณสมบัติทางศิลปะ (100%) คุณสมบัติการป้องกัน(100%) คุณสมบัติทางพลังชีวิต (100%) เนื่องจากคุณสมบัติทางศิลปะผลงานศิลป์ได้รับผลเพิ่มขึ้น 150%

ประติมากรรมแห่งประวัติศาสตร์จะให้ทักษะพิเศษเพิ่มเติม

ผู้รังสรรค์ประติมากรรมชิ้นนี้ไม่ได้มีเพียงแค่คนเดียวแต่ว่าเป็นคนทั้งสมาคม

จากประสิทธิผลของคุณสมบัติการป้องกันที่สร้างโดยจินเบียวรินกวาและเพื่อนร่วมงานของเขา ประติมากรรมชิ้นนี้จะปกป้องคุณจากภัยอันตรายได้

จากประสิทธิผลของคุณสมบัติพลังชีวิตประติมากรรมจะให้พลังชีวิตท่านมากมายล้นหลาม

มานา 5,000 แต้มถูกใช้ไป

ประสิทธิภาพของทักษะเพิ่มขึ้น ดังนั้นระดับค่าสถานะและเลเวลที่ถูกใช้ไป เมื่อใช้ทักษะประติมากรรมประทานชีพจะลดลง 20%

ค่าสถานะทางศิลปะลงลดถาวร 6 แต้ม ค่าสถานะที่ลดลงสามารถฟื้นกลับมาได้ทางการแกะสลักและกิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับศิลปะอื่นๆ

เลเวลลดลง1 ระดับ ผลจากการลดลงของเลเวลค่าสถานะที่ท่านได้รับก็ลดลง 5 แต้มเช่นกัน

ค่าสถานะที่ลดลงไปสามารถฟื้นคืนมาได้ด้วยการเพิ่มเลเวลของท่าน

เชิญชื่นชมประติมากรรมที่ท่านได้มอบชีวิตให้ ถ้าหากประติมากรรมได้รับความเสียหายสามารถแกะสลักขึ้นมาอีกได้ ในกรณีที่โดนทำลายจนหมดก็ไม่สามารถฟื้นคืนชีพให้ได้

ประติมากรรมที่พึ่งมอบชีวิตให้ไปสงสัยเกี่ยวกับชื่อของมัน จากนั้นก็มองตรงมาที่วีดที่อยู่ข้างบน

แต่ว่าก่อนที่หอคอยยักษ์ที่มีชีวิตแล้วตอนนี้จะถามวีดถึงชื่อของมันก็มีบางอย่างเกิดขึ้น

----------------------------------------------------------------------

-ประติมากรรมที่ถูกสร้างขึ้นด้วยหยาดเหงื่อและหยดเลือด จึงไม่มีความแตกต่างคนใดคนหนึ่ง พวกเราทุกคนล้วนคือคนๆเดียว

-ประติมากรรม‘หอคอยเซรีนเฝ้ารอการมาของวีรบุรุษ’กำลังใช้พลังอำนาจแห่งศิลปะ พลังงานขับเคลื่อนแห่งชีวิตจึงได้เสริมพลังชีวิตให้กับเหล่าประติมากรรมทุกๆตน

-------------------------------------------------------------------------------------------------

- จากภายในร่างของ‘หอคอยเซรีนเฝ้ารอการมาของวีรบุรุษ’ประติมากรรมสลักชีพตัวอื่นๆก็เริ่มแยกตัวออกมา

วีดพยายามที่จะมอบชีวิตให้กับประติมากรรมตัวแรกเพียงตัวเดียวเท่านั้นแต่ว่ากลับมีรอยปริแตกปรากฏออกมาให้เห็นมากมาย แล้วรูปแกะสลักตัวอื่นๆที่อยู่ในประติมากรรมหอคอยนั้นก็เริ่มแยกตัวออกมา(จินตนาการถึงมีตัวอะไรออกมาจากภายในรูปปั้นเหมือนไก่ออกจากไข่)

หลังจากนั้นไม่นานเหล่าประติมากรรมสลักชีพก็เริ่มเคลื่อนตัวออกมา

เหล่าประติมากรรมที่เกิดขึ้นมาจากการถูกปลุกชีพต่างเริ่มฟักตัวออกมา บางตนก็ดูแปลกประหลาดแต่บางตนก็ดูยอดเยี่ยม

แต่ว่ามันยังไม่จบเพียงเท่านั้น

ประติมากรรมอีกหลายตัวที่อยู่ในบริเวณใกล้กันก็เริ่มปริแตกออกมาเรื่อยๆเช่นกัน

“หรือว่านี่จะเป็น?”

------------------------------------------------------

-เนื่องจากผลของทักษะประติมากรรมประทานชีพที่ได้รับชีวิตมาจึงส่งผลไปยังประติมากรรมที่อยู่ในหอคอยประติมากรรมทุกๆตน

-เนื่องจาก‘หอคอยเซรีนเฝ้ารอการมาของวีรบุรุษ’ ได้แบ่งปันพลังชีวิตให้แก่กันและกัน พวกมันจึงมีค่าพลังชีวิตเหลือแค่ครึ่งเดียว

-----------------------------------------------------------------

“นี่มันมาทั้งหอคอยเลยใช่ไหมเนี่ย?”

ยังมีสิ่งมีชีวิตใหญ่โตจำนวนมาก มอนสเตอร์ขนาดมหึมาอีกหลายตัว แถมยังมีแมลงยักษ์อีก

ทั่วทั้งบริเวณนั้นปกคลุมไปด้วยละอองฝุ่นในขณะที่เหล่าประติมากรรมเริ่มเคลื่อนตัวออกมา

มีประติมากรรมจำนวนมหาศาลที่ได้รับลมหายใจให้มีชีวิตขึ้นมา

บางตัวพยายามที่จะซ่อนตัวในตอนที่พวกมันแยกตัวออกมาจากสิ่งก่อสร้างหลักนั่น

ถึงกับใช้เวลาไปนานเอาการแต่สุดท้ายมันก็หยุดลงในที่สุด ส่วนประติมากรรมบางตัวก็เริ่มนอนราบไปในพื้นที่รอบๆ

วีดกำลังดูฉากเหตุการณ์ที่เต็มไปด้วยเหล่าประติมากรรม ประติมากรรมหอคอยได้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาแล้ว

-งานแกะสลักมรดกแห่งประติมากรได้ตื่นขึ้นมาเพราะทักษะประติมากรรมสลักชีพ

ขณะที่ยังคงเฝ้าดูอยู่นั้น เหล่าประติมากรรมสลักชีพที่แยกตัวออกมาจากหอคอยก็หดตัวพองตัวไปมาเป็นเพราะได้รับพลังงานชีวิตที่กำลังไหลกระจายออกไป

สิ่งมีชีวิตแห่งประติมากรรมมากมายทั้งหมดมุ่งหน้าไปที่วีดผู้ที่มอบชีวิตให้กับพวกมัน

บางตัวสยายปีกของพวกมันออก ตัวอื่นที่มีเขี้ยวแหลมใหญ่ก็กำลังขบฟันหรือไม่ก็กระดิกหางไปมาส่วนตัวที่เหลือก็กุมดาบเอาไว้แล้วชูขึ้นฟ้าแล้วกู่ร้องว่า อูรีอองชาเจ ออกมา (ผู้แปล: 우리앙자재= หมายถึงผู้นำของพวกเรา)

นี่ช่างเป็นภาพอันน่าตื่นตาตื่นใจจริงๆ ชายผู้เฝ้ามองดูเหตุการณ์จากเบื้องบนผู้ที่ได้มอบชีวิตพูดออกมาว่า “ฉันคงไม่มีอะไรให้ต้องบ่นอีกแล้วละ”

“นายท่าน ทำไมร่างกายเราถึงได้สกปรกอย่างนี้ละ?”

ประติมากรรมพวกนี้มันไม่ดูประหลาดไปหน่อยหรอ?

พวกมันทั้งหมดต่างถูกเกาะกรังไปด้วยฝุ่นเขรอะทั่วทั้งตัว

ส่วนประติมากรรมสลักชีพตัวอื่นๆก็มีเศษหินเศษดินติดอยู่บริเวณหัว ไหล่ และส่วนลำตัว จากนั้นพวกมันก็เริ่มขัดๆถูๆออกอย่างตาลีตาเลือก

วีดรู้สึกว่าถึงเวลาแล้วที่เขาควรออกตัวไป

เขาสามารถใช้โอกาสนี้ผูกความสัมพันธ์กับพวกมันเอาไว้ได้

วีดเรียกเหล่าประติมากรรมในเวลาเดียวกับที่พวกมันหันหน้ามาที่เขา

“นายท่าน แล้วชื่อละ”

“ขอบคุณนายท่าน เป็นเพราะท่านข้าถึงกำเนิดขึ้นมาได้ ข้าจะภักดีต่อท่าน”

“นายท่าน ชื่อของข้าเรียกว่าอะไรหรือ?”

“นายท่าน เราพร้อมที่จะสู้ไม่ว่ากับใครก็แล้วแต่”

มีประติมากรรมมายมายเหลือเกินที่จะต้องมอบชื่อให้ซึ่งถือว่าไม่ใช่ภารกิจที่ง่ายดายเลย

มีมอนสเตอร์ทะเลขนาดใหญ่ตัวหนึ่งที่เป็นผลงานระดับมาสเตอร์พีสที่รูปร่างคล้ายกับปลาโลมาถลาล้มลงไปกับพื้นดินแล้วกลิ้งไปมา แล้วก็มียักษ์ไฟอีกตัวที่พ่นไฟทุกครั้งที่มันเปิดปากพูดแถมยังมีสิ่งมีชีวิตที่มีขนาดรูปร่างไม่เหมือนอะไรที่เคยเจอมาก่อนอีกด้วย ทุกอย่างนั้นแสนจะยุ่งเหยิงอีรุงตุงนังซะจริง

“ชื่อของแกคือ……”

วีดไม่อาจทนกับอะไรอย่างนี้ได้อีกต่อไปแล้วเพราะว่ามีประติมากรรมมากมายหลายชนิดแถมยังมีหน้าตาคล้ายๆกันอีกด้วย

หากจะใช้ชื่อที่เหมาะกับรูปลักษณ์ภายนอกให้กับแต่ละตัวก็ยังทำให้สับสนอยู่ดี เขาจึงไตร่ตรองต่อไปเรื่อยๆ

“เอาไว้ทีหลังละกัน”

“มันคงจะยากเกินไปที่จะจำหน้าพวกมันทั้งหมดให้ได้”

ชื่อของเหล่าประติมากรรมนั้นควรจะมีชื่อเอกลักษณ์จากบ้านเกิดของพวกมัน

มันสำคัญกับเรามากที่ต้องให้เกียรติกับมัน

“จะเรียกชื่อมันก็ควรจะทำให้ฉันรู้สึกสบายใจที่จะเรียกสิ งั้นฉันจะเรียกออกมาแบบสุ่มๆละกัน เฮ้ย เฮ้ยแกนะ ออกมานี่สิ ใช่ๆแกนั่นแหละ……”

"......."

“……”

มันก็ไม่ใช่ว่าคนทั่วไปๆจะมาพบเจออะไรที่นี่ได้อย่างกับวีด เพราะฉะนั้นประติมากรรมเหล่านี้จึงได้มอบความจงรักภักดีอย่างมากตั้งแต่ที่ได้เจอกันครั้งแรก

และสิ่งที่สำคัญที่สุดเพื่อที่จะแสดงความภักดีนั้นด้วยเหตุผลง่ายๆอย่างว่าทำไมเขาถึงได้มาที่นี่ นั่นก็คือจัดการคนที่เข้ามายุ่งกับเขา

แต่ทว่าวีดไม่ได้มีเวลาเหลือมากแล้ว

“ส่วนนั้นไปเป็นแนวหลัง พวกทางขวาก็เตรียมออกไปสู้ แล้วเจ้าบึกนั่นก็ไปเป็นตัวฝ่าวงล้อม ชื่อว่าชอนทูราเนียนละกัน”

ประติมากรรมพวกที่เหลือจ้องมองไปที่ประติมากรรมที่ถูกเรียกว่า ชอนทูราเนียน

วีดคิดว่าตอนนี้เขาพร้อมที่จะทำสงครามแล้วด้วยกองกำลังทางบกและกองกำลังทางน้ำ

“ดูท่าว่าสถานที่แห่งนี้จะเป็นสักขีพยานแห่งการทำลายล้างที่น่าตกตะลึงซะแล้วละ ถ้าหากทุกอย่างเป็นไปตามแผนของฉัน ฉันก็จะกลายเป็นแพะรับบาปจากการนองเลือดอันบ้าคลั่งครั้งนี้เอง”

เหล่าโจรสลัดได้รับคำสั่งมาให้ดูแลรักษาความปลอดภัยเต็มที่บริเวณท่าเทียบเรือ บรรดาเรือของกองทัพเรือที่สองแห่งราชอาณาจักรฮาเว่นกับเรือของพวกโจรสลัดทอดสมออยู่ที่ธารน้ำไร้เยือก

“นี่มันโคตรน่าเบื่อไปเลยว่ะพวก”

“แกคิดว่าตอนไหนเราจะสามารถจับวีดได้หรอ?เราก็ถูกสั่งมาตลอดว่าให้เฝ้าเรือเอาไว้ให้ดีแต่ว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ช่างหัวมันละกัน”

“เดี๋ยวก่อนๆ ข้าว่ามันคงจะเกิดขึ้นเร็วๆนี้แหละ ถ้าเราฆ่าวีดให้ตายได้เราก็จะโม้ว่าเราเอาชนะเขาได้ยังไงในตอนที่ออกไปจากที่นี่ แล้วทุกๆคน ก็จะชื่นชมเชิดชูพวกเรา”

เหล่าโจรสลัดที่เอาแต่พร่ำบ่นออกมาอย่างระมัดระวังโดยที่ไม่อาจบอกได้เลยว่าใครกำลังรับฟังพวกเขาอยู่

เมื่อยามราตรีมาเยือนพวกเขาก็พากันเล่นพนันเสี่ยงโชคในขณะที่หาวิธีฆ่าเวลา

อย่างกับว่าวีดจะออกมาตอนไหนก็ได้แล้วก็ออกมาสู้เพื่อที่จะหาทางออกไปจากเขตลาสฟาลังคซ์ แต่ทว่ามันก็ไม่เกิดขึ้น

วีดเก่งกาจในการวิ่งหนีมากจริงๆ เขานั้นลื่นอย่างกับปลาไหลเลยละ

เขาใช้ประโยชน์จากดันเจี้ยนใต้ดินที่กว้างขวางของเขตลาส ฟาลังคซ์ แถมในตอนที่เหมือนกับว่าเขากำลังถอยร่นกลับไปก็กลับนำพวกศัตรูไปตกหลุมพรางซะงั้น

เหล่าโจรและนักฆ่าที่ถูกส่งลงไปที่เขตใต้ดิน แต่พวกเขานั้นไม่มั่นใจตำแหน่งที่อยู่ของพวกเขาเลย

แม้นจะมีร่องรอยติดตามที่หลงเหลือเอาไว้ ในตอนที่เขาถูกไล่ตามบนดินแดนของศัตรูแห่งนี้ แต่เขาก็ได้ใช้ทักษะที่ได้สั่งสมมานานเพื่อปกปิดร่องรอยเหล่านั้นเอาไว้

หลังจากที่วีดได้บีบเส้นทางให้วกไปวนมามัน จนยากมากขึ้นเรื่อยๆที่จะตามรอยเขาได้

ผู้เล่นที่มีเผ่าพันธุ์มาจากมอนสเตอร์เลือดผสมร่วมขบวนอยู่กับลูกเรือของเขาด้วย และทำให้กลุ่มโจรสลัดก็เลยไม่สนใจร่องรอยที่ทิ้งเอาไว้อีกเลย

“แต่ยังไงซะ มันก็ขึ้นอยู่กับเวลาแล้วละก่อนที่เราจะจับไอ้เลวนั่นได้ แผนที่ดันเจี้ยนใต้ดินก็ทำจนเสร็จสิ้นแล้ว การค้นหาของแกก็คงจะเร็วยิ่งขึ้นนะกันเดสซิค”

“หวังว่านั้นจะเป็นข่าวดีนะครับ?ชื่อเสียงของกิลด์เฮอร์มีสตอนนี้ก็คับขันมากพอแล้วจากสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้นนั่นนะ”

“แค่กๆฮึฮืม!”

เมื่อมีเสียงโจรสลัดคนหนึ่งไอเตือนขึ้นมา เหล่าโจรสลัดที่อยู่ใกล้ๆตัวเขาก็เงียบกริบลงในทันที

แล้วโจรสลัดคนอื่นๆก็สังเกตเห็นถึงสถานการณ์จริงได้อย่างรวดเร็ว

เหล่าหัวหน้าโจรสลัดที่เฝ้าท่าเทียบเรือนั่นก็หันหน้าไปและก็เห็นว่านั่นคือราชาโจรสลัดกริฟฟิทที่พึ่งมาถึง

กริฟฟิทตบบ่าของเหล่าโจรสลัดที่เขาเจอหน้าไปตลอดทาง

“พวกเจ้าทำงานหนักมากจริงๆ”

“ไม่หรอกครับ ท่าน”

กริฟฟิทราชาแห่งโจรสลัดผู้สวมหมวกระดับพลเรือเอกที่ต้องการเลเวลกว่า 400 ถึงจะใส่ได้ในขณะที่โจรสลัดทั่วไปสวมใส่แค่หมวกธรรมดาเท่านั้น

“อะไรพาท่านมาถึงที่นี่หรือครับ?”

“ข้ารู้สึกหายใจไม่ค่อยออกน่ะก็เลยออกมาสูดอากาศสดชื่นกับสายลมอันบริสุทธิ์”

น้ำเสียงกริฟฟิทดูทุ้มๆและแหบแห้งอย่างกับเป็นการดัดเสียง

“ท่านจะไปขึ้นเรือของท่านหรือครับ?”

“อ๋อใช่ เรือของข้า…”

กริฟฟิทหยุดนิ่งเงียบไปซักพักและก็พูดออกมา

มีเรือหลายลำที่เทียบท่าอยู่ที่มาเรียน่าอยู่เป็นจำนวนมาก (หมายถึงท่าเทียบเรือตรงที่เป็นธารน้ำไร้เยือก ชื่อว่ามาเรียน่า) (แอดชิน: Marina แปลได้อีกว่า ที่จอดเรือสำหรับซ่อมแซมและบริการเรือเล็ก)

มีทั้งเรือของกลุ่มโจรสลัดและเรือของกองทัพเรือที่สองแห่งราชอาณาจักรฮาเว่น ท่าจอดเรือชั่วคราวบนท่าน้ำนั้นไม่มีพื้นที่จอดเพียงพอนัก เรือมากกว่าครึ่งไม่สามารถทอดสมอจอดที่ท่าเทียบเรือนี้ได้เลย

ความเห็นแก่ตัวของกัปตันเรือโจรสลัดนั้นมีมากมายเหลือเกิน ลำตัวเรือของเขายิ่งใหญ่อลังการน่าประหลาดใจซึ่งจอดเทียบไปตามแนวของทะเลสาปจั๊งฟราว (JungFrau)แถมยังต้องใช้กำลังคนอีกอย่างมากเพื่อควบคุมเรือลำนั้นให้ได้อีกด้วย

“ข้าควรสั่งให้พวกที่อยู่ท่าจั๊งฟราวเตรียมตัวไหมครับ?”

“ข้าไม่อยากทำให้มันวุ่นวายนะ ข้าก็แค่อยากจะสูดอากาศซักหน่อย ข้าก็แค่จะล่องออกไปด้วยเรือเร็วจากนั้นก็แค่วนกลับมา”

“ให้ข้าเตรียมลูกเรือไว้ไหมครับ? พวกเราอยากจะล่องออกไปกับท่าน”

เนื่องด้วยเพราะมีราชาโจรสลัดอยู่บนเรือด้วยก็จะทำให้เรือแล่นเร็วขึ้นกว่าที่เคยแล่นมา นั่นจึงกระจ่างอย่างยิ่งว่าเหล่าโจรสลัดทั้งหลายมองมาที่เขาอย่างมีความหวังที่จะแล่นเรือออกไปด้วย

กริฟฟิทส่ายหน้าปฎิเสธการช่วยเหลือนั้น

“ไปแค่แปบเดียวเอง มันน่ารำคาญจะตายไป ข้าจะล่องไปเองคนเดียว”

“ได้ครับ ข้าเข้าใจแล้วครับ ท่าน ครั้งหน้าได้โปรดพาเราไปด้วยนะครับ!”

“ข้าจะให้เจ้าเป็นคนคุมพังงาเรือเองเลยถ้าโอกาสนั้นมาถึงละก็นะ”

กริฟฟิทแล่นเรือขนาดกลางออกไปลำที่เทียบท่าอยู่ที่ท่าเทียบเรือชั่วคราวนั้น

หลังจากที่เฝ้าดูเรือแล่นออกไปด้วยความเร็วแบบเต่าคลาน เหล่าโจรสลัดก็บ่นพึมพำออกมาด้วยความผิดหวัง พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้แล่นเรือช้าขนาดนั้น

“ตอนไหนที่พวกแกสามารถไล่ล่าเรือศัตรูด้วยความเร็วเต็มสูบอย่างที่กริฟฟิทสามารถทำได้แล้วจากนั้นพวกแกค่อยวิจารณ์ความเร็วในการแล่นเรือของเขาสิ”

“ข้าคงรู้สึกเกลียดมากพอๆกับที่ต้องพายเรือแจว แล้วคงไม่มีใครแล่นเรือได้ดีกว่าหรือว่าเร็วกว่าเขาหรอก”

แทนที่เรือเดอะเควล (The Quail)จะล่องไปตามสายธารน้ำไร้เยือกตรงไปยังท้องทะเล มันกลับเลี้ยวไปและตรงไปทางต้นธารน้ำเข้าไปทางเขตลาส ฟาลังคซ์

ภูเขาไฟหลายลูกพ่นควันโขมงออกมาตลอดทางที่แล่นไป บริเวณนั้นเป็นเส้นทางสีขาวถูกปกคลุมด้วยปุยหิมะ เพราะว่าอากาศสดชื่นและทิวทัศน์ตรงบริเวณธารน้ำจุดนั้นเป็นจุดที่พวกโจรสลัดไม่มีทางเทียบท่าได้แน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัย

แต่อย่างไรก็ตาม ทันทีที่พวกเขาเข้ามาอยู่ในระยะสายตาของพวกโจรสลัด เรือใบขนาดกลางก็เลี้ยวเลียบชายฝั่งธารน้ำของเขตลาส ฟาลังคซ์ไป มันเป็นเรื่องยากที่จะทอดสมอเรือลงเพราะว่าแนวหินโสโครกแต่กับกริฟฟิทคนนี้กลับสามารถทอดสมอลงไปเทียบชายฝั่งได้

แล้วเรือขนาดกลางก็ทอดสมอเทียบท่าที่ธารน้ำไร้เยือกที่ชื่อว่าเรือเควลเลคก็ออกมาจากเขตลาสฟาลังคซ์และตรงไปออกยังมหาสมุทรจนไปถึงบริเวณทางโค้งบิงกึล(Binggeul’s turn)

-ตอนนี้ละ มาหาฉันได้แล้ว

มออออออออออ!

เรือใบลำนั้นได้เทียบท่าอยู่ใกล้ๆทางเข้าดันเจี้ยนก็ได้เจอเข้ากับเจ้าเหลืองที่กำลังวิ่งเร็วจี๋เข้ามาหาเขา

เขากลับมาแล้วและยังเข้ามาเจอกับพวกซอยูน วิหคทองคำ วิหคเงิน แล้วก็ประติมากรรมสลักชีพตัวอื่นๆ ให้รับช่วงต่อโดยเร็ว

เขาจอดเรือหลบอยู่ใต้เงามืดสนิท

“เร็วเข้า ขึ้นเรือมาได้แล้ว!”

จากนั้นพวกมันก็ตีวงล้อมเรือที่ล่องมาลำนั้นมาที่บริเวณชายฝั่งได้อย่างเหมาะเจาะพอดี

“กลับคืนสู่สภาพเดิม!”

และแล้วรูปลักษณ์ของกริฟฟิทก็ได้กลายไปเป็นวีดที่เขาใช้ทักษะประติมากรรมจำแลงปลอมตัวมา

เพื่อที่จะลดค่าชื่อเสียงเสียด้วยการสร้างประติมากรรมจำนวนมากมายในตอนนี้เขาก็ได้พ้นจากสถานะฆาตกรแล้ว

แน่นอนว่าจากคนในบรรดาเหล่าทหารเรือกับพวกโจรสลัดก็อยู่ในสถานะฆาตกรอยู่เหมือนกัน มันถือว่าเป็นธรรมดาของพวกเขาแล้วละ

แต่อย่างไรก็ตาม กริฟฟิทกลับไม่มี หมวกกับเครื่องแบบที่ปกติกริฟฟิทสวมใส่ได้ถูกปลอมแปลงขึ้นมาเพื่อที่จะแฝงตัวไปได้อย่างแนบเนียน

และแน่นอนละว่า ช่วงกลางวันแบบนี้นั้นช่างแตกต่างอย่างกับโลกและสวรรค์ แต่พลังที่แท้จริงของทักษะนี้จะยกระดับขึ้นในช่วงกลางคืน มันคงจะยากซักหน่อยที่พวกเขาจะแยกความแตกต่างของชุดได้ (เพราะกลางคืนจะไม่เห็นชุดชัดเจนนัก)

ทักษะช่างตัดเย็บระดับกลางและสิ่งของปลอมๆซักสองสามชิ้นก็สามารถปลอมแปลงสิ่งของหลายๆอย่างให้เทียบเท่ากับชุดของจริงได้แล้ว!

เหล่าประติมากรรมรูปร่างมนุษย์นำเชือกมาแล้วเริ่มปีนขึ้นไปบนเรือ ส่วนประติมากรรมที่รูปร่างเหมือนนกก็เริ่มบินขึ้นไป

เหล่าประติมากรรมสลักชีพเริ่มมารวมตัวกันอยู่บนเรือขนาดกลางลำนี้ตั้งแต่หัวยันท้ายเรือ

“อย่างที่ตกลงกันไว้ ดำเนินไปตามแผนการอย่างรัดกุมด้วยละ”

จากนั้นวีดก็ถอดหมวกของเขาออกแล้วโบกมันเพื่อบอกลาให้กับเจ้าประติมากรรมหอคอย ‘หอคอยเซรีนเฝ้ารอการมาของวีรบุรุษ’ ที่อยู่ห่างออกไป

ตัวของมันใหญ่เกินไปที่จะเอาหอคอยทั้งหลังนั้นขึ้นเรือมาได้ มันถูกสร้างขึ้นบนเขตลาสฟาลังคซ์และมันจึงจำเป็นต้องอยู่ที่นั่นต่อไป มันได้ทำภารกิจพิทักษ์เหล่าประติมากรรมตนอื่นๆสำเร็จเสร็จสิ้นแล้ว ดังนั้นมันจึงอยู่เพื่อกลายเป็นผู้พิทักษ์ดินแดนแห่งนั้นจนกว่าจะตายไป

“ลาก่อน”

วีดเอ่ยคำลาออกมาอีกครั้งด้วยความเศร้าเสียใจ

‘ฉันหวังนะว่าจะสามารถพาแกกลับไปทวีปเวอร์เซลได้ ฉันคงจะใช้ประโยชน์จากแกได้ดีทีเดียว’

ทางเลือกของเจ้าหอคอยนั่นช่างเด็ดเดี่ยวจริงๆ

แทนที่มันเลือกจะไปอยู่บนทวีปที่แสนกว้างใหญ่ เจ้าหอคอยกลับตัดสินใจที่จะอยู่ภายในเขตลาสฟาลังคซ์เพื่อให้เกียรติกับความทรงจำของเหล่าประติมากรที่ได้ล้มหายตายจากดินแดนแห่งนั้นแล้ว มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเปลี่ยนใจของมัน

‘ดินแดนลาส ฟาลังคซ์ในภายภาคหน้าคงจะได้เจอกับมอนสเตอร์ระดับบอสตัวใหม่แน่ๆ’

“โกรววววววววววววว!”

เสียงคร่ำครวญดังสนั่นของเจ้าหอคอยส่งสัญญาณกระตุ้นบอกให้พวกเขารีบหนีไปเร็วๆ

เสียงที่เปล่งออกมาก้องกังวานอย่างลึกลับดังออกมาจากตั้งแต่ชั้นที่ต่ำที่สุดจนถึงชั้นที่สูงที่สุดของหอคอย เจ้าหอคอยประติมากรรมได้ทำหน้าที่ปกปักษ์รักษาเหล่าประติมากรรมทั้งมวลได้อย่างยอดเยี่ยมแต่ ณ บัดนี้ถึงเวลาแล้วที่มันจะกล่าวคำล่ำลา

“งั้น เราไปกันเถอะ”

การเคลื่อนย้ายพวกประติมากรรมแห่งหอคอยไว้บนเรือนี่ถือว่าเป็นงานใหญ่เอาเรื่อง แถมพวกมันทั้งหมดก็ยังถูกสร้างขึ้นภายในเขตลาสฟาลังคซ์นี้อีกด้วย

ภารกิจของมรดกแห่งประติมากรคือรับรองว่าพวกประติมากรรมเหล่านี้จะอยู่รอดปลอดภัยจนถึงที่สุด แล้วตอนนี้ก็ถึงเวลาที่จะต้องออกไปจากดินแดนแห่งนี้แล้ว

“ลาก่อนนะ”

วีดมองกลับไปด้วยความรู้สึกเสียดายอีกครั้ง

“การมุ่งหน้าไปทางตะวันตกแล้วเดินทางกลับไปยังทวีปเวอร์เซลนั่นคงจะดีสินะ”

แต่สำหรับเหล่าผลงานแห่งหอคอย พวกมันเข้าอกเข้าใจกันเป็นอย่างดี

แต่อย่างไรก็ตาม ภารกิจรู้แจ้งในประติมากรรมนั้นช่างเป็นภารกิจที่สุดโต่งจริงๆ

เหล่าประติมากรที่ถูกชักนำให้มาที่นี่นั้น เป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีชีวิตอยู่รอดจนถึงวาระสุดท้ายแล้วยังย้ายเข้ามาที่เขตลาส ฟาลังคซ์ แห่งนี้และซ่อนผลงานระดับมาสเตอร์พีซเฝ้ารอไว้อีก

“ฉันทนตั้งตารอคอยกับการมาของมอนสเตอร์ระดับบอสตัวใหม่แห่งเขตลาสฟาลังคซ์แทบไม่ไหว ความลึกลับนี่ช่างน่าตื่นเต้นจริงๆเลย”

คุววะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!

“มาเถอะน่า เจ้าพวกประติมากรรมยักษ์แห่งหอคอย เลิกร้องไห้ฟูมฟายได้แล้ว ได้เวลาไปกันได้แล้ว”

นอกจากนี้ ประติมากรรมหอคอยทั้งหลังตั้งแต่บนพื้นของชั้นล่างก็มีเสียงร้องไห้ฟูมฟายดังระงมก้องกังวารอย่างลึกลับทั่วทั้งเขต

ผลงานประติมากรรมแห่งหอคอยที่ดูเฉลียวฉลาดก็เดินออกมาอยู่ในระยะที่มองเห็นได้ราวกับรู้ว่าตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่ต้องแยกจากกัน

“งั้นก็ไปกันเถอะ”

วีดออกคำสั่งกับเหล่าประติมากรรมสลักชีพที่ขึ้นมาบนเรือแล้วและก็พร้อมที่จะเดินเรือออกไป

เจ้าวิหคทองคำและเจ้าวิหคเงินปลดเชือกที่ยึดติดเสากระโดงเรือกับใบเรือออก

“ลาส ฟาลังคซ์ งั้นนี่ก็ถือว่าเป็นการจากลาตลอดกาลละนะ”

การที่ต้องเคลื่อนเรือใบขนาดกลางลำนี้ถือว่ามีน้ำหนักที่มากเอาการเลย

เหล่าประติมากรรมสลักชีพอัดตัวอยู่ที่ห้องโดยสารเรือ ทางเดิน แล้วยังบนดาดฟ้าเรืออีก

ความจุสูงสุดของเรือนั้นมันจุจนเลยขีดจำกัดไปแล้ว

แล้วกระแสลมก็เริ่มพัดมา ลำเรือก็เริ่มเคลื่อนที่ไปทีละนิดทีละหน่อยและก็เริ่มฝ่าแม่น้ำออกไป

วีดบังคับพังงาเรือและก็หันเรือเลี้ยวอย่างแรงไปที่แม่น้ำเพื่อแผ่วงขยายทิศทางให้กว้างมากขึ้น

ภายในท่าเทียบเรือมาเรียน่านั้นดูวุ่นวายอย่างมาก เหล่าทหารเรือที่สองแห่งราชอาณาจักรฮาเว่นก็ได้ออกไปแล้วในที่สุด

ความจริงและเป็นที่รู้กันดีอยู่แล้วว่าราชาโจรสลัดกริฟฟิทไม่ได้สั่งการอะไรหรือให้ออกเรือไป

จากนั้นเรือของวีดก็เพิ่มความเร็วขึ้นในทันที แม้ว่าจะมีแค่ลมอ่อนๆโชยผ่านทางธารน้ำไร้เยือก

เพราะว่านั้นเป็นเรือเป็นของกองทัพเรือแห่งราชอาณาจักรฮาเว่น จึงใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เหล่าทหารยามจะตัดสินใจรายงานถึงเรือที่แล่นด้วยความเร็วสูงลำนั้นกับหัวหน้าของพวกเขา

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

-ราชาโจรสลัดกริฟฟิทแล่นเรือออกไปแล้วครับ

-ทำไมเขาทำอย่างงั้นล่ะ?

-ก็ไม่มีอะไรครับ พวกโจรสลัดเฝ้ายามที่ท่าเทียบมาเรียน่าบอกว่าเขาอยากจะออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ครับ

-เข้าใจละ

-พวกโจรสลัดที่ยืนเฝ้ายามมันคงกำลังทำหน้าที่อยู่สินะ คงไม่ทำบ้าอะไรนอกจากดูดาวอยู่ข้างนอกกับปล่อยให้ลมพัดมาแล้วผ่านพวกมันไป

-ใช่เลยครับ

----------------------------------------------------------------------------

จากผลรายงานที่ส่งมาช่วยให้ควบคุมเส้นทางเดินเรือได้เป็นอย่างดี แต่ว่าทั้งทีมรักษาความปลอดภัยกิลด์เฮอร์มีสและกลุ่มโจรสลัดกลับไม่ให้ผลรายงานที่น่าเป็นห่วงแต่อย่างใด เนื่องจากบุคคลที่พวกเขารายงานมาเป็นพรรคพวกของพวกเขาเอง ราชาโจรสลัดกริฟฟิท เรือจึงไม่จำเป็นจะต้องได้รับการอนุญาตหรือคำแจ้งล่วงหน้าแต่อย่างใด

การควบคุมเรือเข้าออกนั้นไม่ได้รับอนุญาตให้ออกเรือตามกฎเกณฑ์ที่ได้ตั้งไว้ดังนั้นเหล่าทหารยามก็จับได้ว่ามีบางอย่างผิดปรกติ

ผลรายงานนั้นเริ่มกระจายตัวออกไปเป็นกลุ่มๆ พวกเขาทั้งหมดจึงมุ่งหน้าไปทางตะวันออกเฉียงใต้

ถ้าหากว่ามีอะไรเกิดขึ้น แล้วได้รับข้อความอนุญาตยินยอมเฉพาะให้จัดการกับราชาโจรสลัดกริฟฟิทละก็ พวกเขาคงกำจัดเขาไปแล้ว

แล้วหลังจากนั้นเวลาผ่านไปพักหนึ่ง

อัศวินนาวีคนหนึ่งก็ได้รับผลรายงานแบบฉุกเฉินเข้ามาผ่านทางหน้าต่างกระซิบ

-นายใช่ไหม่ที่ได้รายงานว่ากริฟฟิทแล่นเรือมุ่งหน้าออกไปทะเลก่อนหน้านี้น่ะ?

-ใช่ครับ ผมรายงานเอง

-นั่นมันกริฟฟิทตัวจริงหรือเปล่า?

-พวกโจรสลัดยืนยันว่างั้นครับ

-บัดซบ! ซวยแล้วไง!

-ทำไมหรือครับ?

-ราชาโจรสลัดกริฟฟิทตอนนี้อยู่กับดรินเฟลด์โว้ย ไอ้คนที่อยู่บนเรือนั่นไม่ใช่ราชาโจรสลัดห่าเหวอะไรนั่น

-อะ-อะไรนะครับ?ท่านล้อเล่นอยู่หรอครับ….

-เรื่องมันยาว ไปหยุดเรือนั่นไว้ให้ได้!

-มันไม่อยู่แล้วครับ

-งั้นก็รีบๆไล่ตามไปสิโว้ยย!

แล้วเหล่ากองทัพเรือที่สองแห่งราชอาณาจักรฮาเว่นก็กางใบเรือออกในทันทีตามคำสั่งการที่ได้รับมา

เหล่าทหารเรือของกลุ่มโจรสลัดก็ได้รับการแจ้งข่าวมาเช่นกัน แล้วก็เริ่มออกเรือในเวลาเดียวกัน

“ฉันจะไม่ยอมให้มันหนีไปได้แน่ๆ!”

“ไล่ตามพวกมันไป!”

เรือหลายลำภายในท่าเรือมาเรียน่าสั่นสะเทือนในตอนที่ลูกปืนนัดแรกถูกยิงออกไปจากเรือรบลำหนึ่ง

แต่ท่ามกลางเหล่าประติมากรรมสลักชีพนั้นคือสัตว์ทะเลที่กำลังเฝ้ารอคอยการมาของพวกเขาอยู่

ปืนใหญ่หลายกระบอกยิงมาอย่างกับห่าฝนแต่พวกมันก็จมลงก้นทะเลไปในที่สุด!

ส่วนเหล่าผู้เล่นประจำอยู่บนพื้นดินที่ล่าอยู่ในดันเจี้ยนได้รับคำสั่งให้กลับไปที่ท่าเทียบเรือพร้อมกับพวกโจรสลัดที่ยืนเฝ้ายามที่ประติมากรรมหอคอย

บรรดาผู้เล่นทั้งจากทีมโจรสลัดและทีมกิลด์เฮอร์มีสที่กำลังคับแค้นใจด้วยเพลิงแห่งความโกรธ รีบรุดหน้ากลับไปที่ท่าจอดเรือในทันที แล้วก็ต้องพบเจอเข้ากับเส้นทางที่ถูกกั้นเอาไว้ด้วยเจ้าประติมากรรมหอคอย

“อ๊ากกกอ๊ากกก!”

เจ้าหอคอยแห่งประติมากรกกระทืบเท้าเหยียบเหล่าผู้เล่นและทหารทั้งหลาย มันสกัดพวกเขาไว้เพียงเพื่อจะได้ปกป้องวีดและสหายประติมากรรมที่กลับมามีชีวิตทั้งหลาย

ประติมากรรมหอคอยแห่งประติมากรเริ่มสกัดเหล่าศัตรูและวิ่งพุ่งตรงไปยังเหล่าผู้เล่นในขณะที่เหยียบพวกเขาไปด้วย

วีดมองดูเหล่าสิ่งมีชีวิตประติมากรรมที่กำลังออกมาเพื่อหลบหนีออกจากอันตรายที่อยู่ในรัศมีการโจมตีนั้น

เขาช่างเป็นจอมทำลายล้างที่ทรงพลังมากจริงๆ!

เหล่าผู้เล่นของดรินเฟลท์แห่งกิลด์เฮอร์มีสพยายามต่อสู้กับเจ้าประติมากรรมหอคอยตนนั้น

เหล่าทหารทั้งหลายต่างกำลังรับมือโจมตีตอบโต้เจ้าหอคอย แล้วพลเอกดรินเฟลด์ก็ตะโกนออกคำสั่ง

“ไอ้ตัวนั้นเอาไว้ค่อยกำจัดทีหลังก็ได้ พวกแกไปขึ้นเรือซะ!สิ่งที่เราต้องทำอย่างแรกก็คือจับตัววีดให้ได้”

กองกำลังหลักของกิลด์เฮอร์มีสและกลุ่มโจรสลัดขึ้นเรือของพวกเขาไปในขณะที่หลบหลีกหอคอยประติมากรรมนั้นไปด้วย พวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสพอควรแต่พวกเขาก็กางใบเรือแล้วก็แล่นออกไปจากท่าเรือมาเรียน่าไป

เรือธงของกิลด์เฮอร์มีสและเหล่าโจรสลัดที่ขึ้นเรือไปพยายามหนีไปที่ส่วนหัวของเรือ (조각답을)

มีความเสียหายมากมายมหาศาลปรากฏอยู่บนตัวเรือ แล้วเรือของพวกเขาก็ค่อยๆแล่นออกไปเรื่อยๆหลังจากที่พวกเขาแล่นเรือออกมาจากท่าเทียบนั้น

“โอ้ววววอ๊ากกกกกกก!”

“โกรววววววววววววววววว!”

ประติมากรรมหอคอยที่ได้ช่วยขัดขวางกองกำลังศัตรูจนวินาทีสุดท้ายก็หันตัวกลับไป แล้วเริ่มมุ่งหน้าตรงไปยังดินแดนภูเขาไฟที่ปลดปล่อยไอน้ำพวยพุ่งออกมาทั่วทั้งดินแดน นามว่า ลาส ฟาลังคซ์

จบตอน

ผู้แปล:Cole’s Myth

Editor: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล