เล่ม 20 ตอนที่ 8 สงครามแห่งเผ่าพันธุ์ ณ ลาสฟาลั้งค์ แปลโดย W.melonee

"สู้"

วีดตัดสินได้ในที่สุด

วิหคทองคำและอึนเซ คิดเหมือนกันคือไม่เห็นด้วยต่อทางที่วีดเลือก

เนื่องจากเขาเป็นมนุษย์ซึ่งมีเลเวลต่ำกว่าพวกมัน พวกมันจึงอาจมองมองเขาไม่ใช่เจ้านายของพวกมัน

อย่างไรก็ตาม วีดแสดงออกชัดเจนแล้วว่าเขาต้องการที่จะเข้าร่วมการต่อสู้ ดังนั้นพวกมันจึงต้องพูดออกไปในสิ่งที่พวกมันคิด

"นั่นเป็นการฆ่าตัวตายชัดๆ"

"คุณเพิ่งพูดในสิ่งที่เป็นการฆ่าตัวเอง"

พวกมันไม่มีความศรัทราในวีดเลย!

"ความเห็นของพวกแกไม่สำคัญแล้ว เราต้องร่วมกันสู้และเวลาก็เหลือไม่มากแล้วด้วย"

เมื่อรู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น โทริและแวนฮอค ตัดสินใจสู้ถวายหัว

------------------------------------------------------------------------------------------

'ข้าได้เจอเจ้านายผิดคนซะแล้ว'

'นี่ข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาอีกได้ยังไงเนี่ย'

เหล่าผู้รับใช้ของวีดตกอยู่ในความสิ้นหวังจนถึงขีดสุด

โกลมินิและเจ้าเหลืองทั้งคู่ต่างถูกครอบงำด้วยความกลัว ต่างกับซอยูนอย่างสิ้นเชิงที่ไม่แสดงออกเลยสักนิดว่ากลัว

นั่นก็เพราะว่ายิ่งมีความกดดันรุนแรงมากแค่ไหน ในสนามรบซอยูนก็จะยิ่งทรงพลังมากเท่านั้น

วีดละสายตาไปจากซอยูนและกลับมาสังเกตการณ์ต่อสู้

"ถึงฉันจะบอกว่าให้เราเข้าไปร่วมรบแต่ว่าตอนนี้เราต้องรออยู่ที่นี่ก่อน"

นักรบแห่งความหายนะที่นำโดยคูบิยะที่กำลังต่อสู้กับอัศวินโลกันตร์อยู่นั้น ตอนนี้กำลังแตกแยกแบ่งกำลังออกไป บ้างก็สู้กับยักษ์เพลิง บ้างก็ไปสู้กับโบวอนท์

ขณะที่ยักษ์เพลิงและโบวอนท์โจมตีโต้ตอบนั้น อัศวินโลกันตร์ก็เหมือนได้พักยกชั่วคราว

แต่ละเผ่าพันธุ์ต่างก็พยายามที่จะเป็นใหญ่เหนือกว่าอีกฝ่าย  จริงๆแล้วสงครามครั้งนี้เกิดขึ้นก็เพื่อที่จะได้รู้ว่า ใครจะได้เป็นผู้ยิ่งใหญ่บนลาสฟาลลังค์แห่งนี้

เมื่อใดก็ตามที่ยักษ์เพลิงแสดงพลังอำนาจ ทั้งดันเจี้ยนจะสั่นสะเทือน ขณะที่การโจมตีด้วยไฟขนาดยักษ์ของพวกโบวอนท์นั้น ก็มากพอที่จะทำให้หินละลายได้เลยทีเดียว

ถ้าวีด พาพรรคพวกของเขาและอันเดดเคลื่อนพลตอนนี้ ก็เป็นเรื่องยากในการทำศึกอยู่ดี

วีดมีอันเดดนักรบแห่งความหายนะ เหลืออยู่เพียงแค่หยิบมือ และแม้เขาจะมีเจ้าวิหคทองคำและอึนเซอยู่ข้างเขา ก็ยังต้องเผชิญกับศัตรูที่มีจำนวนมากกว่าพวกเขาอยู่ดี

"ถ้าฉันสั่งมัน อัศวินโลกันตร์จะทำตามฉันไหมนะ? แต่ถึงมันทำตาม ก็ยังไม่พอที่จะรับประกันได้ว่าเราจะมีชัยต่อนักรบแห่งหายนะอยู่ดี"

วีดคิดไปถึงว่าจะใช้ สกิลเนโครแมนเซอร์ ของเขาในการสร้างกองกำลังอันเดด แต่พวกมันก็คงอยู่ไม่ทน ถ้าหากต้องเข้าสู้กับนักรบแห่งความหายนะ

การทำให้อัศวินโลกันตร์กลายมาเป็นผู้ได้ชัยชนะในสงครามเป็นเรื่องที่ยากจริงๆ

ขณะที่วีดกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ก็ผ่านเวลาไป 30นาที แล้ว

จนถึงตอนนี้นักรบแห่งความหายนะกว่าร้อยนายพลาดท่าตายไปเรียบร้อยแล้ ในเวลาเดียวกันนั้นอีก 50 นายก็เข้ามาเพิ่มเป็นกำลังเสริม

ขณะนั้นอัศวินโลกันตร์ได้รับบาดเจ็บจำนวน 70 ราย

มันค่อนข้างจะชัดเจนว่าฝ่ายไหนเป็นฝ่ายที่สูญเสีย แม้จะเป็นการมองดูการสู้รบจากระยะไกลก็ตาม

***

------------------------------------------------------------------------------------------

"อาห์!"

"ทำไมเขาไม่ทำอะไรซักที?"

นับตั้งแต่เควสของวีดเริ่มขึ้นที่ลาสฟาลั้งค์ พนักงานของ KMC มีเดีย ต้องอยู่ทำโอทีตลอด

ฝ่ายดำเนินงานอยู่เบื้องหลังเพื่อแก้พวกไฟล์เสียงและวีดีโอ แม้แต่เจ้าหน้าที่ทั่วไป ฝ่ายบุคคล และสตาฟฝ่ายอื่นๆ ก็ยังคงอยู่ในสถานี

ไม่มีใครต้องการออกไปไหนเลย เพราะทุกคนล้วนแล้วแต่ต้องการที่จะดูการผจญภัยของวีด

สตาฟถึงกับมีกาแฟอุ่นๆ และผ้าห่มเตรียมไว้เรียบร้อย

ถ้าวีดทำเควสนี้ล้มเหลว ทั่วทั้งทวีปเวอร์เซลล์ จะได้รับผลกระทบอย่างหนัก ดังนั้นความสนใจของทุกคนจึงพุ่งไปที่เควสนี้เท่านั้น

รอยัลโร้ดไม่ได้เป็นที่นิยมแค่ในหมู่วัยรุ่นทั้งชายหญิงเท่านั้นแต่รวมไปถึงกลุ่มพวกผู้ใหญ่ด้วย

"ฆ่ามัน ฆ่ามัน ฆ่ามัน!!"

"ทำลายพวกมัน!"

"ไอเทมหนิ! เมื่อกี้ ไอเทมอะไรที่พวกเขาดรอปมาได้น่ะ?"

"แจ็คพอต!'

พย็อนซองกู หรือที่รู้จักกันในนาม 'สาวสวยนำโชค' แห่งสถานี ยังคงตะโกนดังทั่วทั้งห้องตลอดเวลา ซึ่งเป็นอะไรที่ทุกคนเคยชินกันอยู่แล้ว

แม้ว่าพวกสตาฟดูรอยัลโร้ดผ่านแค่เพียงหน้าจอเท่านั้น แต่การผจญภัยก็ยังคงเต็มไปด้วยพลังแห่งความมีชีวิตชีวา

กลายเป็นเรื่องดีที่เวลาในรอยัลโร้ดเป็น 4 เท่าของเวลาในโลกจริง เมื่อพวกเขาสามารถข้ามพาทที่มันน่าเบื่อไปได้อย่างพวกตอนที่ ผู้เล่น กิน เดิน พักผ่อนฯลฯ

ตั้งแต่ที่มีการถ่ายทอดสด พวกเขาได้รับวีดีโอมาจำนวนมาก นั่นเพราะว่า การผจญภัยของวีดนั้นไม่ค่อยมีพาทที่ต้องตัดออก

แล้วการผจญภัยในลาสฟาลั้งค์ก็มีเหตุการณ์แผ่นดินไหวเกิดขึ้นซึ่งนำไปสู่ความหายนะต่างๆ ด้วย อย่างเช่น รอยแยกบนพื้นดิน และกำแพงพังทลาย ซึ่งแต่ละครั้งที่มันเกิดขึ้น ไม่มีครั้งไหนเลยที่ไม่ทำให้คนดูรู้สึกแปลกใจและตกตะลึงไปตามๆกัน

"วีด ทำไมนายยังไม่โจมตีซะทีนะ?"

สตาฟทุกคนก็เกิดคำถามขึ้นในหัวเหมือนกันกับ ผอ.คัง

ตอนนี้ เควสได้ดำเนินมาถึงขั้นสุดท้ายของเควสที่มีความยากถึงระดับ S ถ้าวีดทำได้สำเร็จ ชื่อของเขาจะถูกจารึกไว้ในหน้าประวัติศาสตร์ของทวีปเวอเซลล์

แต่ตอนนี้เหล่าผู้ชมในห้องเริ่มจะกังวลแล้วว่าเควสนี้อาจจะจบลงด้วยความผิดหวัง

------------------------------------------------------------------------------------------

KMC มีเดีย ไม่สามารถช่วยอะไรได้ แต่เริ่มจะคาดหวังน้อยลงหลังจากที่ได้เห็น ศัตรูตัวสุดท้ายซึ่งเป็นดั่งกำแพงที่ยากที่จะทะลุผ่านมันไปได้

แต่ว่าถ้าวีดทำไม่สำเร็จ ใครกันที่จะสามารถทำเควสที่ยากอย่างนี้ได้

"ฮึ่มมม คุณคิดจะบุกเข้าไปรึยังเนี่ย?"

ผอ.คัง รู้สึกกระวนกระวายใจ เขาดื่มน้ำในแก้วเพื่อพยายามทำให้ใจเย็นลงแต่แล้วเลขาฯ ของเขาที่นั่งดูอยู่ข้างๆเขา ก็ทำให้เขาสับสน ด้วยคำพูดไม่กี่คำของเธอ

"ฉันคิดว่าเขากำลังจะยอมแพ้"

"ยอมแพ้งั้นหรอ?"

ผอ.คัง ถามอย่างสงสัย

"วีดมาไกลขนาดนี้ แล้วจะยอมแพ้ตอนนี้เนี่ยนะ? ถ้าเขาชนะศึกครั้งนี้เขาจะได้รับผลตอบแทนมหาศาล ดังนั้นฉันไม่คิดว่ามีเหตุผลอะไรที่เขาจะยอมแพ้นะ."

"ยังไงก็ตาม ตอนนี้ดูก็รู้ว่าเขาไม่มีทางชนะแน่ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมแพ้"

"มันก็อาจจะเป็นไปได้แต่ว่า..."

หน้า ผอ. คังแสดงออกเลยว่าทุกข์ใจอย่างหนัก

แม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง เขาก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย  มีเพียงแต่ความคาดหวังอันน้อยนิดนี้ที่อยากจะหยั่งรากส่งไปให้ถึงวีด!

นักรบแห่งความหายนะ อัศวินโลกันตร์ ยักษ์เพลิง และโบวอนท์ ถ้าดูจากสถานการณ์ มันเหมือนกับกลุ่มของวีดซึ่งเป็นพวกล็อบสเตอร์ กำลังท้าทายในทะเลที่เต็มไปด้วยฝูงวาฬ

"สิ่งที่ดีที่สุดคือควรละทิ้งเควสไปซะและมีชีวิตรอดกลับมา"

แม้แต่เด็กอนุบาลยังรู้เลยว่านี่คือข้อสรุปที่สมเหตุสมผลที่สุด

แต่ถึงอย่างนั้น ผอ.คัง และสตาฟของ KMC มีเดียก็ยังคงรู้สึกเคร่งเครียดกับการคาดการณ์ การกระทำของวีด ในวีดีโอนี้อยู่ดี

'เควสยากเกินไป แค่ยอมแพ้ไปก่อนในเมื่อก็ยังมีเควสอื่นรออยู่'

เป็นเรื่องปกติที่จะเห็นว่าผู้เล่นทำภารกิจที่ท้าทาย แล้วละทิ้งมันไปกลางคันเนื่องจากมันยากเกินไป แต่การผจญภัยตอนนี้มันเกี่ยวข้องกับวีด ดังนั้นทุดคนต้องการดูจนกว่าจะรู้ว่าจบยังไง

เพราะวีดมักจะลงเอยด้วยความไม่ธรรมดาเสมอ!

***

ตาของวีดยังไม่ละไปจากสนามรบ คำนวณทิศทางที่เขาจะก้าวต่อไป เขายังคงประเมินการต่อสู้อย่างไม่หยุดพัก

'ยังก่อน...'

นักรบแห่งความหายนะที่นำโดยคูบิยะกำลังสังหารอัศวินโลกันตร์ทีละตัว

------------------------------------------------------------------------------------------

เหล่ายักษ์อัคคียังคงวิ่งพล่านและกวัดแกว่งดาบของพวกมันทำให้พื้นแยกออกจากกัน และเพดานกับกำแพงพังทลาย

เนื่องจากกำแพงพังทลาย โบวอนท์จำนวนมากในทะสาบลาวาก็ถูกฆ่าโดยเศษซากกำแพง

ท่ามกลางความโกลาหลนั้น วีดยังคงไม่หลุดโฟกัสเพื่อที่จะไม่พลาดโอกาสในการโจมตี

ทักษะการต่อสู้ของคูบิยะมีความหลากหลายมาก

ในระหว่างการต่อสู้ เขาหยิบขวานขึ้นมาและตอนนี้กำลังกวัดแกว่งอาวุธทั้งสองแบบเอาไว้ในมือทั้งสองข้าง

เขาโจมตีอย่างต่อเนื่องชุดใหญ่ติดต่อกันเจ็ดชุดโดยใช้ขวาน

เมื่อเขาฟาดฟันขวานไปในอากาศอันว่างเปล่า แรงระเบิดที่ออกมานั้น ทรงพลังมาก จนกระแทกใส่อัศวินโลกันตร์

"เปลวไฟแห่งความแค้น"

เวทย์มนต์ธาตุไฟของมังกรจากดาบดาวสีชาดถูกใช้งาน

อัศวินโลกันตร์พยายามจะป้องกันเวทมนต์ธาตุไฟด้วยโล่ของพวกมัน แต่ด้วยพลังในการทำลายที่ทรงพลัง พวกมันจึงถูกพัดปลิวไป

คูบิชยะยังสามารถปราบยักษ์อัคคีได้ด้วย เขาโจมตีในระยะเวลาอันสั้นด้วยการกวาดล้างยักษ์อัคคีโดยขวานและดาบของเขา

"อ๊ากกกกกกกกกกกกก!"

ขณะที่ยักอัคคีล้มลง เหล่านักรบแห่งความหายนะที่อยู่ใกล้ๆกันนั้น ก็ตะโกนส่งสัญญาณการต่อสู้ของพวกเขาอย่างพร้อมเพรียงกัน

ยักษ์อัคคีกำลังจะตายเกลือกกลิ้งไปมาเนื่องจากความเจ็บปวดอย่างรุนแรง!

เมื่อยักษ์อัคคีตนหนึ่งถึงแก่ความตาย อัศวินโลกันตร์ซึ่งมีจำนวนกว่าครึ่งหนึ่งจากจำนวนที่มีในตอนแรก ต่างพากันละทิ้งการป้องกันที่วงมนตราแห่งอิมเบล

ยักษ์อัคคีตนอื่นลุกฮือกันด้วยความโกรธเกรี้ยว และอัศวินโลกันตร์ ก็ควงดาบและโล่ของพวกมัน ส่งเสียงร้องตะโกนและดิ้นรนต่อสู้แบบหลังชนฝา

เมื่อไหร่ที่คูบิยะดูดซับมานาของวงมนตราแห่งอิมเบล เขาจะกลายเป็นมอนสเตอร์ที่ทรงพลังมากยิ่งขึ้นไปอีก

วีดผู้ซึ่งมีความอดทนเหนือมนุษย์ยังคงรอต่อไปแม้สถานการณ์เริ่มเลวร้ายลงทุกทีกำลังเกิดขึ้นตรงหน้าเขา

"ยังก่อน...ยังไม่ถึงเวลา"

การรอนี้ประหนึ่งว่าโจรกำลังเตรียมพร้อมจะปล้นแบงค์ วีดกำลังเพ่งสมาธิของเขา

ท่ามกลางทะเลไฟ มอนสเตอร์ที่มีคุณสมบัติธาตุไฟ นับพันตัวยังคงติดพันอยู่ในสงครามอันยุ่งเหยิง หลังจากนั้นไม่นานคูบิยะก็สามารถสังหารยักษ์อัคคีได้อีกตน

------------------------------------------------------------------------------------------

หากปล่อยให้เวลาผ่านไปนานกว่านี้ จะทำให้นักรบแห่งความหายนะเป็นฝ่ายได้เปรียบ ดังนั้นตอนนี้ ถึงเวลาต้องลงมือแล้ว

"บุก"

ในที่สุดวีดก็ตัดสินใจโจมตี

"เจ้าเหลือง โกลมินิ พวกแกสองคนไม่ต้องเข้าไปร่วมรบเพราะฉะนั้นอยู่ที่นี่ ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากลหนีได้เลย"

"เข้าใจแล้ว โกลโกลโกล!"

"อันเดดทุกตนจงทำตามคำสั่งของข้า บัญญัติแห่งอันเดด!(Undead Commander)"

สกิลเนโครแมนเซอร์!

เมื่อเปิดใช้งานทักษะนี้ จึงควบคุมพวกอันเดดได้อย่างเบ็ดเสร็จโดยไม่ต้องสนใจคิดอะไร เหมือนกับหุ่นเชิดที่ได้เชื่อมต่อกับเชือกที่เอาไว้ดึงแล้ว

หลังจากที่รออย่างเงียบๆ มานานกว่าหนึ่งชั่วโมง วีดจึงเริ่มโจมตี "บริ๊ง!"

ขวานถูกยกขึ้น ร่างอันเดดนักรบแห่งความหายนะจึงเริ่มวิ่ง

ด้วยการใช้ทักษะเคลื่อนย้าย พวกมันจึงพุ่งตรงไปที่คูบิยะอยู่ได้เลย

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งเดียวที่วีดมีในหัว

ก่อนที่อันเดดจะไปถึง เขาเล็งเวทมนต์ของเขาไปที่ร่างยักษ์อัคคีที่คูบิยะเพิ่งฆ่าไป

"ระเบิดซากศพ!"

เกิดการระเบิดครั้งใหญ่กระจายไปทั่วทั้งบริเวณ จากร่างของยักษ์อัคคี

"อ๊ากกกกกกก"

คูบิยะโดนกระทบจากการระเบิด และนักรบแห่งความหายนะตัวอื่นที่อยู่ใกล้ๆ ก็ถูกซัดจนปลิว

ความชำนาญทักษะระเบิดซากศพเพิ่มขึ้นอย่างมาก ความเป็นปรปักษ์กับยักษ์อัคคี เพิ่มขึ้น 55%

  

หน้าต่างระบบข้อความเด้งขึ้นมามากมาย

นั่นเป็นเพราะวีดร่ายเวทย์คำสาปใส่คูบิยะอย่างรวดเร็วและต่อเนื่อง ประมาณสองในสามของเวทมนต์นั้นถูกต่อต้าน และมีเพียงแสงอันเจิดจ้านำพาสู่ความมืดมิด! (Blinding Jinx ) กับคำสาปอีกสามอย่างเท่านั้นที่มีผล

ก่อนที่ควันและเปลวไฟจะหายไปจากตรงนั้น ร่างอันเดดนักรบแห่งความหายนะ ก็เริ่มโจมตีคูบิยะด้วยขวานของพวกมัน

 “ฉั้ว!”

------------------------------------------------------------------------------------------

การจู่โจมของเหล่าอันเดด!

เหล่าอันเดดเริ่มชิงโจมตีก่อนที่ข้าศึกอย่างนักรบแห่งความหายนะจะยื่นมือเข้ามาแทรก

คูบิยะสามารถโต้กลับด้วยดาบของเขาและเผาพวกอันเดด ไม่ใช่ก่อนที่เขาจะได้รับความเสียหาย

หลังจากนั้นวีดออกคำสั่งดำเนินการกับอันเดดอย่างรวดเร็ว

 “วิหคทองคำ พาข้าบินขึ้นไป อึนเซ เจ้าพุ่งตรงไปที่คูบิยะ โทริ แวนฮอค พวกแกตามมา”

"รับทราบ"

วิหคทองคำใช้เท้าทั้งสองของมันจับไปที่ไหล่ของวีดและเริ่มบินเหนือสนามรบ

ผ่านหว่างขาของยักษ์อัคคี การบินอันยอดเยี่ยมนี้ทำให้หลบเลี่ยงนักรบแห่งความหายนะที่ใช้เทเลพอร์ตไล่ตามพวกเขา!

โทริกับเสื้อคลุมสีดำของเขานั้น ถูกกางออกให้เหมาะกับการหิ้วแวนฮอคบินไปกับเขา "ปล่อยข้าลง ตอนนี้เลย!"

พวกเขายังอยู่อยู่เหนือคูบิยะประมาณ 10 เมตร แต่เมื่อได้ยินคำสั่ง วิหคทองคำจึงปล่อยกรงเล็บที่จับวีดไว้

ทะลุผ่านควันและเปลวเพลิง วีดก็พุ่งชนคูบิยะสำเร็จ

วีดใช้เหล่าอันเดดของเขาเพื่อดึงความสนใจจากคูบิยะขณะที่ร่ายเวทคำสาปของเขาไปด้วยเพื่อทำให้มันสับสน

นี่คือแผนการของวีด เพื่อใช้ประโยชน์จากความใหญ่โตของคูบิยะ และเกาะอยู่บนหลังมันได้สำเร็จ

อย่างไรก็ตาม คูบิยะนั้นมีแขนที่ยาวมาก มันจึงใช้ขวานกวัดแกว่งไปที่วีด ซึ่งใช้ยึดเป็นหลักอยู่บนหลังของมัน

"เวรเอ๊ย! ใส่โล่ หลับตาอดทน!"

ตอนนี้ วีดพึ่งพาได้เพียงแค่ความอดทนของเขาเท่านั้น ขวานนั่นทุบผ่านโล่และพุ่งเข้าใส่วีดอย่างรุนแรง ส่งผลกระทบร้ายแรงมาก!

คุณได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก คุณเสียพลังชีวิตไป 38,900 จนกว่าคุณจะได้รับการรักษาและฟื้นตัวได้เต็มที่ ค่าพลังชีวิตสูงสุดของคุณจะลดลงอีก 2,590 คุณติดสตั้นท์เป็นเวลา 7 วินาที คุณไม่สามารถใช้เวทมนต์ได้เนื่องจากสูญเสียความสมดุล

------------------------------------------------------------------------------------------

แม้กระทั่ง เขาได้รับความเสียหายขนาดนั้น วีดก็ยังคงยืนกรานจะเกาะติดกับคูบิยะอยู่อย่างนั้น

เขาพยายามดิ้นรนอย่างหนักที่จะอยู่ตรงนั้นโดยการคว้าไปที่หมวกเหล็กขนาดใหญ่ของคูบิยะ

หากเขาตกลงไปตรงนี้ เขาจะตายอย่างไร้ประโยชน์

แม้ว่าเขาจะไม่ถูกสังหารโดยคูบิยะ ก็ยังเป็นไปได้ว่าเขาอาจจะโดนเหยียบโดยพวกยักษ์อัคคีหรือติดอยู่ท่ามกลางการระเบิดของลูกบอลไฟที่ปล่อยออกมาจากพวกโบวอนท์

วีดถึงกับหมดหวังที่จะเลี่ยงความตายอันหลากหลายทางที่รอคอยเขาอยู่

สำหรับวีด นี่เป็น7 วินาทีที่ยาวนานที่สุดในชีวิตของเขา

คูบิยะรวดเร็วมาก วีดรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไว้อันรุนแรงของร่างกายมัน

อันเดดยังคงเบี่ยงเบนความสนใจอย่างต่อเนื่อง เพื่อให้ขวานและดาบของคูบิยะเปลี่ยนทางมาที่พวกมันแทนที่จะเป็นวีด

ด้วยการช่วยเหลือของอันเดด วีดแทบไม่ต้องทนถึง 7 วินาที! วิสัยทัศน์ของวีดและความสมดุลของเขาเริ่มกลับมาเป็นปกติ

จนถึงตอนนี้ วีดก็ยังคงคว้าหมวกของคูบิยะเอาไว้

ขณะที่มือของเขายังคงอยู่ที่หมวกนั้น เขาก็ใช้งานเวทมนต์ของเขา

"ทักษะสูบชีพ! สูบมานา! 

คาถาของลิชนี้มีประโยชน์มาก แต่ข้อเสียคือมันสามารถใช้งานได้เฉพาะระยะใกล้เท่านั้น เพียงแค่วีดดึงเอาความบ้าของเขาออกมา ก็สามารถใช้คาถาเหล่านี้ในการสู้รบได้

การห้อยโหนอยู่บนหลังของมอนสเตอร์ระดับสูง สุดยอดนักรบแห่งความหายนะผู้ยิ่งใหญ่ กำลังกวัดแกว่งดาบมังกร และดูดซับพลังและมานาของมัน เป็นการกระทำที่ไม่มีใครกล้าแม้แต่คิดจะทำ!

"เจ้าโครงกระดูกขี้ขลาดน่ารำคาญ ยังไม่ตายอีกเหรอ?!"

คูบิยะยังคงชุลมุนต่อสู้อยู่กับอันเดด จึงไม่สามารถหยุดวีดได้

ถ้าหากพวกอันเดดไม่ได้ช่วยปัดป้องและทำให้การโจมตีของคูบิยะวุ่นวายไปหมด วีดก็คงไม่สามารถอยู่รอดได้นานขนาดนี้

วีดผูกติดอยู่กับคูบิยะ ช่างเป็นการกระทำที่เสี่ยงมาก!

แม้ว่าวีดจะมีความได้เปรียบในตำแหน่งที่อยู่ มันก็ยังคงยากที่จะโจมตีหรือใช้เวทมนต์อย่าง หอกแห่งความมืด

“ฮ่าห์!”

คูบิยะตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยวทั้งหมดที่มี ใส่ลงไปในการโจมตีของมัน เพื่อลดจำนวนเหล่าอันเดด!

มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับวีดที่จะรักษาตำแหน่งของตัวเองที่อยู่บนหลังของคูบิยะเอาไว้ได้

เมื่อไหร่ก็ตามที่คูบิยะเคลื่อนไหว วีดต้องใช้แรงมากขึ้นในการเกาะและเมื่อคูบิยะแกว่งขวานของมันไปด้านหลังของมัน วีดก็จะหลบไปมาได้อย่างหวุดหวิด

------------------------------------------------------------------------------------------

เหมือนดั่งจักจั่นเกาะแกะอาละวาดอยู่บนแรดยังไงอย่างงั้น!

การขี่อยู่บนหลังของนักรบผู้ยิ่งใหญ่ คูบิยะนั้น ตึงเครียดมากจนทำให้ขนทุกเส้นบนตัวขนลุกชัน

เพียงแค่แตะบนตัวเท่านั้น ก็สามารถเผาไหม้ใครสักคนได้แล้ว

"บริ๊ง"

คูบิยะพยายามที่จะใช้สกิลเทเลพอร์ตแต่ก็ล้มเหลว

เนื่องจากวีดยังคงสูบพลังชีวิตและมานาอย่างต่อเนื่อง เขาจึงไม่สามารถใช้สกิลอื่นใดได้เลย

"ไอ้โครงกระดูกเวร! แกกล้าดียังไงมาขี่บนหลังของข้า ข้าจะฆ่าแกเป็นรายต่อไป!"

คูบิยะพยายามมุ่งเน้นไปที่การฆ่าวีด แต่ก็เหมือนก่อนหน้านี้ วีดสามารถหลบหลีกการโจมตีของมันได้ ซึ่งเป็นการสร้างความรำคาญให้กับมันอย่างต่อเนื่อง

ทันใดนั้น ในกลุ่มควัน วิหคทองคำและอึนเซก็ปรากฏตัวขึ้น

มันใช้ความสามารถในการแปลงร่างของพวกมันให้กลายเป็นหอกและดาบ

ด้วยความเร็วสูงสุดของพวกมัน อาวุธที่แปลงมาจึงเล็งไปยังคูบิยะ

การโจมตีที่เกิดขึ้น ราวกับลำแสงสองเส้นพาดผ่านไปมาในอากาศ เกิดเป็นประกายส่องแสงไปทั่ว 

แม้การโจมตีจะก่อให้เกิดความเสียหายอย่างหนักหน่วง  แต่ด้วยสภาวะในตอนนี้ ก็ยังไม่อาจรับประกันได้ว่าจะสามารถจัดการมันได้

และแน่นอนคูบิยะก็พยายามที่จะหลีกเลี่ยงการโดนโจมตีนี้แน่ วีดจึงต้องการให้อันเดดตรึงมันเอาไว้

วีดคำนวณเวลาก่อนที่คูบิยะจะเริ่มหลบหลีกการโจมตี ต้องวางแผนล่วงหน้าก่อนหนึ่งขั้น(ก้าว) 

วีดตะโกนส่งคำสั่งของเขาออกไป

"อันเดด พุ่งไปหามัน"

ร่างอันเดดนักรบแห่งความหายนะ พุ่งตัวเข้าชนคูบิยะอย่างบ้าคลั่ง เพื่อขัดขวางไม่ให้มันทำอะไรได้

เมื่อไม่สามารถหลบหนีได้ทั้งหอกและดาบก็แทงไปโดนที่หัวไหล่และสีข้างของมัน

"ค่าสถานะจงปรากฏ!"

ขณะที่ยังเป็นเนโครแมนเซอร์ วีดก็ยังสามารถใช้สกิลที่สามารถเปิดเผยค่าสถานะของคูบิยะได้

นักรบแห่งความหายนะผู้ยิ่งใหญ่ คูบิยะ หนึ่งในมอนสเตอร์ระดับบอสแห่งลาสฟาลั้งค์ เขามีโอกาสได้มาซึ่งดาบมังกรเมื่อตอนที่ยังเป็นเด็ก ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เขาก็สามารถชนะสงครามมากมายในลาสฟาลั้งค์ และได้กลายมาเป็น นักรบแห่งความหายนะผู้ยิ่งใหญ่ ครองครองพลังมหาศาล เขามีความปรารถนาอย่างแรงกล้า ต้องการมีอำนาจเหนือทุกสรรพสิ่ง *สามารถใช้เวทมนต์ได้ส่วนหนึ่ง ซึ่งถูกปิดผนึกเอาไว้ในดาบมังกร เมื่อใดก็ตามที่อยู่ใน พื้นที่ที่มีคุณสมบัติแห่งไฟ การฟื้นฟูพลังชีวิตจะเพิ่มขึ้น 3 เท่า ------------------------------------------------------------------------------------------ *วิสัยทัศน์ถูกบดบัง, ใกล้ตาย, เหนื่อยและสับสนเนื่องจากผลของเวทย์คำสาป *เนื่องจากอาการบาดเจ็บสาหัส ประสิทธิภาพในการต่อสู้จึงลดลงเล็กน้อย พลังชีวิต : 21% มานา : 9%

การมีค่าความเป็นผู้นำที่สูงมาก คูบิยะจึงสามารถนำกองทัพนักรบแห่งความหายนะ จัดการฆ่ายักษ์อัคคีได้ถึงสองตนภายในเวลาเพียงแค่หนึ่งชั่วโมง

แต่จากความเสียหายสะสมที่มันได้รับจากการต่อสู้บวกกับจากระเบิดซากศพ การโดนตรึงแล้วโจมตีโดยอันเดด โทริ แวนฮอค วิหคทองคำ และอึนเซนั้น ทำให้พลังชีวิตลดลงเหลือเพียง 21%

แต่ถึงอย่างนั้นนักรบแห่งความหายนะระดับบอส ก็ยังคงเป็นศัตรูที่น่าแกรงขามยิ่งนัก เพราะอัตราการฟื้นฟูนั้นสูงมากกก!

อย่างไรก็ตามคูบิยะก็หมดหวังแล้ว มันจึงเรียกกำลังเสริม "ยาาาาาาาห์! ศัตรูมันโจมตีข้า นักรบทั้งหลาย จงมาที่นี่"

นักรบแห่งหายนะที่อยู่ใกล้เคียง ตอบสนองต่อการเรียกทันที

"ท่านนักรบผู้ยิ่งใหญ่กำลังตกอยู่ในอันตราย"

"ฆ่าล้างศัตรูที่มาใหม่พวกนั้นให้หมด!"

พวกมันใช้สกิลเทเลพอร์ต นักรบแห่งความหายนะ รีบไปยังที่คูบิยะอยู่ทันที แต่แล้วเหล่าอัศวินโลกันตร์และพวกยักษ์อัคคีก็เข้ามาขวางทางพวกมัน

วีดจำเป็นต้องทำให้คูบิยะเจ็บหนักมากกว่านี้ ก่อนที่กำลังเสริมของมันจะมาถึง เพราะไม่มีอะไรรับประกันได้ว่ามอนสเตอร์พวกนั้นจะต้านพวกมันเอาไว้ได้นานแค่ไหน

แต่เมื่อพิจารณาถึงสถานการณ์ในตอนนี้ วีดก็คิดหาวิธีรับมือได้อย่างทันท่วงที

"สถานการณ์กำลังจะเลวร้ายขึ้นแล้ว ระเบิดซากศพ!"

ร่างของยักอัคคีตนแรกที่ตายไปถูกเอามาใช้สำหรับการร่ายเวทย์ในครั้งนี้

คลื่นกระแทกออกไป ทำให้ทั้งดันเจี้ยนนั้นเต็มไปด้วยหมอกควันและเปลวเพลิง

ระเบิดซากศพ เลเวลเพิ่มขึ้น 1 ความเป็นปรปักษ์จากยักษ์อัคคีพุ่งถึงจุดสูงสุดแล้ว ผลกระทบของไอเท็มที่ลดความเป็นปรปักษ์ ส่งผลน้อยลง ข้อแนะนำ คุณควรหลีกเลี่ยงการโจมตีที่ดึงความสนใจของยักษ์อัคคี

เศษซากศพของยักษ์อัคคีลอยตกมายังพื้น ตรงที่วีดอยู่ เพราะการระเบิดครั้งใหญ่ที่เกิดขึ้นนั้น ทำให้นักรบแห่งความหายนะหกคนถูกฆ่าตาย

------------------------------------------------------------------------------------------

และศัตรูอีกหลายคนที่นอนกลาดเกลื่อนอยู่บนพื้น

วีดได้ต่อเวลาเพิ่มขึ้นแล้วเพราะฉะนั้นเขาจะไม่ยอมพลาดโอกาสนี้

แวนฮอคเริ่มโจมตีโดยใช้ข้อได้เปรียบด้วยการใช้โอกาสโจมตีร่วมกันกับโทริ

วีดยังคงบัญชาให้อันเดดพุ่งไปหาคูบิยะที่กำลังบาดเจ็บอยู่ ขณะที่วิหคทองคำ และอึนเซ เตรียมพร้อมที่จะโจมตีจากทั้งสองด้าน

“จัดการมันซะ!”

วิหคทองคำ และอึนเซบินลงมาที่คูบิยะ พุ่งเข้าใส่ ด้วยความเร็วเต็มสปีด และทำให้คูบิยะได้รับความเสียหายอย่างหนัก

"นี่นักรบของข้ามาแพ้ง่ายๆ ได้ยังไง? อัศวินโลกันตร์ ไอ้หมาเวร! ข้าจะบดขยี้พวกแกและอันเดดของพวกแก."

อันเดดยังโจมตีต่อ แต่คราวนี้คูบิยะตอบโต้อย่างทรงพลังด้วยขวานของเขา

อันเดดไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากตายไปอย่างไร้ประโยชน์

เหลือแค่ร่างอันเดดนักรบแห่งความหายนะประมาณเจ็ดตนที่ยังรอดอยู่

“วังวนวายุ(Aerial Bind)!” 

พายุที่เกิดขึ้นรอบๆ โดยมีคูบิยะเป็นจุดศูนย์กลาง  มันเป็นเหมือนกำแพงซึ่งเป็นพื้นที่ป้องกันไม่ให้แวนฮอคและอันเดดหนีออกไปได้

"คุ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่า ข้าจะฆ่าแกก่อน!"

ด้วยการที่แวนฮอคติดอยู่ในกำแพงลมนั้น คูบิยะจึงสู้แบบตัวต่อตัว

คูบิยะแกว่งดาบของเขาด้วยความเร็วมหาศาล แวนฮอคเห็นการโจมตีแล้วจึงมุ่งที่จะป้องกัน แต่เขาก็ไม่สามารถรับมือกับพลังนี้ได้ จึงถูกซัดปลิวไป

ในที่สุดหลังจากที่คูบิยะทำลายแวนฮาคให้เสียศูนย์แล้ว จึงฟันแวนฮอคด้วยดาบของมัน

"เฮือ.ก..กกก"

หลังจากที่ต่อสู้มานับครั้งไม่ถ้วนในที่สุดแวนฮอคก็ตาย

แต่เนื่องจากร่างกายและจิตวิญญาณของเขาถูกปิดผนึกโดยมนต์ดำที่อยู่ในสร้อยคอ มันจึงยังเป็นไปได้ที่จะอัญเชิญให้กลับมาใหม่ได้หลังจากที่เวลาการใช้งานหมดลง(เวลาคูลดาวน์ตอนใช้สกิลหรือไอเทม)

อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเสียชีวิตไปในช่วงที่เพิ่งจะเริ่มศึก เหมือนกองกำลังสำคัญของวีดก็ได้หายไปจากสนามรบ

แต่อย่างน้อยเขาก็สามารถทำให้พลังชีวิตของคูบิยะลดลงไป 3% 'พวกเราถูกแยกออกจากกันโดยสมบูรณ์'

วีดคิดว่าตอนนี้โอกาสที่เขาจะชนะนั้นช่างน้อยเหลือเกิน

พลังชีวิตที่เหลืออยู่ของคูบิยะยังคงสูงมาก ตัวมันเองเลเวลก็สูง แล้วยังมีพลังป้องกันที่สูงอีก นี่มันมีแต่ทำให้แย่ลงทั้งนั้น

------------------------------------------------------------------------------------------

'ฉันควรจะให้วิหคทองคำ และอึนเซ ถอยก่อนที่มันจะสายเกินไป'

ด้วยสถานการณ์เป็นเช่นนี้ วีดไม่สามารถหลบหนีไปไหนได้ ดังนั้นเขาควรที่จะสั่งให้วิหคทองคำ และอึนเซ บินผ่านช่องว่างของกำแพงลม ก่อนที่พวกมันเข้ามาตายไปพร้อมกันกับเขา

ทางด้านซอยูน ตอนนี้เธอรีบวิ่งไปที่คูบิยะ ผ่านควันหนาทึบที่ถูกสร้างขึ้นหลังจากยักษ์อัคคีระเบิด

ตอนนี้ดาบของเธอเปล่งแสงสีแดงเข้ม

ขณะที่คูบิยะยังคงถูกสูบพลังชีวิตและมานาอยู่ตลอดเวลา  ฝนดาวตกก็พุ่งใส่มันไม่หยุด

การระดมยิง โจมตีโดยไม่สนการป้องกันใดๆ ทั้งสิ้น

ในห้องฉายของ KMC มีเดีย ทุกคนกำลังยุ่งอยู่กับการทำงาน

"ฉันต้องการให้ตัดส่วนนั้นออก บนหน้าจอโฟกัสไปที่มอนสเตอร์จำนวนมากนั่น"

"ฉันควรจะลดความสว่างลงไหม?"

"เอาให้ตรงที่เป็นลาวามืดลงหน่อย เราควรหลีกเลี่ยงการที่จะทำให้คนดูแสบตา"

วีดีโอจำนวนมากกำลังถ่ายทอดการต่อสู้ของวีดอยู่

ดังนั้น KMC มีเดีย จึงพยายามที่จะตัดส่วนที่ไม่สำคัญออกให้ได้มากที่สุด

ขณะเดียวกัน ดรินเฟลด์และกองเรือที่สองแห่งอาณาจักรฮาเว่น พร้อมกับ กริฟฟิทและลูกเรือโจรสลัดของเขา ยังคงล่าอยู่ที่พื้นดินของลาสฟาลังค์

จู่ๆ คลิปวีดีโอก็มาออกอากาศทางโทรทัศน์ฉายการปะทุของภูเขาไฟแล้วก็ตัดไปที่ฉากที่มีนักรบแห่งความหายนะจำนวนมากรวมตัวกัน

"นักรบแห่งความหายนะ ผู้ยิ่งใหญ่ คูบิยะ กระตุ้นให้ก่อเกิดสงครามแห่งเผ่าพันธุ์"

 “ถ้าพวกมันชนะสงครามนี้ มันจะกลายเป็นเผ่าพันธุ์ที่มีอำนาจเหนือผู้ใดในลาสฟาลังค์ ตอนนี้อัศวินโลกันตร์ ยักษ์อัคคี และโบวอนท์ กำลังสู้รบกับพวกมันอยู่”

สิ้นคำ ก็เกิดระเบิดสองลูกใหญ่ขึ้นที่ใต้ดินของลาสฟาลังค์

***

ภายใต้ท้องฟ้าแห่งสงครามของลาสฟาลังค์ มีการรวมตัวกันอย่าหนาแน่น "เจ้าโครงกระดูกนั่นมายุ่งเรื่องของเรา"

"รวบรวมกำลังพลให้มากกว่านี้!"

"เราจะไม่ยอมให้มันหยุดคูบิยะได้"

***

ทุกคนที่ได้เห็นวีดิโอนี้ก็รู้ได้ทันทีเลยว่าเป็นเควสของวีด

------------------------------------------------------------------------------------------

ผู้ชมของ CTS มีเดีย ต่างแห่กันไปที่ บอร์ดสนทนาของ KMC มีเดีย เพื่อเรียกร้องให้ออกอากาศของโชว์นี้ทั้งหมด

ข่างลือเกี่ยวกับ เควสของวีดที่ยืดเยื้ออยู่ตอนนี้นั้นแพร่กระจายไปทั่วทั้งโลกอินเตอร์เน็ต

ผอ.คังเห็นว่าตอนนี้ทั้งดรินเฟลด์และกริฟฟิทไม่สามารถเข้าไปยุ่งกับเควสของวีดได้ 

"ปัญหาก็คือเขาจะทำมันสำเร็จหรือไม่"

ไม่ว่าเควสจะสำเร็จหรือล้มเหลวนั้น มันก็ยังคุ้มค่าที่ได้ออกอากาศอยู่ดี

และถ้าเขาไม่เอาเควสนั้นออกอากาศตอนนี้ คนดูก็จะคอยถามอยู่นั่นว่าเมื่อไรพวกเขาจะออกอากาศ เร็วๆ นี้ จะเริ่มฉายแล้วหรือยัง

แต่ข้อมูลเกี่ยวกับโปรแกรมที่จะทำให้เควสของวีดเป็นที่ประจักษ์นั้น ยังคงถูกซ่อนอยู่ซึ่งเป็นความลับสุดยอด

เขาถึงกับบอกให้เตรียมพร้อมโฆษณาไว้

แม้แต่บริษัทที่ไม่ค่อยโฆษณาสักเท่าไหร่ ยังต้องรีบตอบตกลงอย่างรวดเร็ว

"ตอนนี้บริษัทของเรามีส่วนเกี่ยวข้องกับหลายๆ กลุ่ม...งั้นห้าอันไหนที่เราควรจะโฆษณาก่อนดี?"

"ใช้เวลาแก้ไขอีกกี่ชั่วโมงถึงจะเสร็จ? แล้วเราจะเริ่มออกอากาศได้ตอนกี่โมง? ในส่วนของตัวโฆษณา เริ่มจากสปอนเซอร์รายใหม่ของเราก่อน ฉันต้องการให้เขาได้ออกอากาศก่อน"

"เอาที่ค่าโฆษณาสูง เข้าใจแล้ว ด้วยเหตุนี้บริษัทคู่แข่งของเรา ไม่สามารถเอาชนะเรตติ้งของเราได้"

สัญญาโฆษณาได้ทำไว้หมดแล้ว ที่เหลือก็แค่เฉลี่ยการออกอากาศให้มันสมดุล

โปรแกรมจะเริ่มต้นจากตอนที่วีดและพรรคพวกเริ่มสำรวจดันเจี้ยนนรกโลกันตร์ จนถึงภูเขาไฟปะทุ กระทั่งกินถั่วผัด และสุดท้าย การมีส่วนร่วมในสงครามแห่งเผ่าพันธุ์

หลังจากนั้นสักพัก ทีมงานต่างก็ต้องพบกับความยุ่งยากในการแก้ไขการออกอากาศจนวินาทีสุดท้าย

"เริ่มออกอากาศพาทแรก หลังจากเปิดตัวแล้ว ทุกๆ สิบพาทให้แทรกโฆษณาเข้าไปคั่น"

"เริ่มออกอากาศได้"

โปรแกรมที่จะฉายนั้นคืออันที่สตาฟเตรียมเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว

ในส่วนที่เหลือของภารกิจ เนื่องจากมันยังคงดำเนินต่อไปอยู่เรื่อยๆ ก็จะต้องแก้ไขไปพร้อมกันกับขณะที่กำลังออกอากาศไปด้วย

"จัดการมัน!"

"อาาห์ มันไม่พอที่จะส่งความเสียหายเข้าไปที่จุดตายได้” “น่าเสียดาย!”

------------------------------------------------------------------------------------------

ทีมปฏิบัติงานก็กำลังประสบกับช่วงเวลาอันยากลำบาก ขณะที่สตาฟคนอื่นๆที่ไม่มีอะไรทำก็กำลังวุ่นอยู่กับการดูวีดีโอ

***

ท่านประธาน  จอง ด็อก ซู กำลังอ่านรายงานของดร.ชาอึนฮี จากโรงพยาบาลพักฟื้นแซมุน(Saemaul Rehabilitation Hospital.)

"เธอดีขึ้นมากเลย ช่างมหัศจรรย์จริงๆ"

ลูกสาวที่เขาคิดว่าจะไม่พูดอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เริ่มพูดกับใครสักคน

แม้จะยังคงติดขัดและพูดสั้นๆ แต่ก็เป็นการพูดที่มีความหมายพิเศษในตัวของมันเอง

คุณหมอเขียนความคืบหน้าของซอยูนลงในรายงานทั้งหมด  ถ้าเธอสามารถไว้วางใจคนอื่นได้เมื่อไหร่ เธอก็จะสามารถฟื้นฟูเสียงของเธอกลับมาได้

มันขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น เวลาที่เธอพักฟื้นอย่างเต็มที่

ประธานจองด็อกซูอมยิ้มเมื่อเห็นรายงานนี้

"จริงหรือที่ส่วนใหญ่ซอยูนจะใช้เวลาอยู่กับผู้ชายคนนั้น?

เขาได้รับข้อมูลต่างๆ เกี่ยวกับซอยูนผ่านทางบอดีการ์ดของเธอ

ตั้งแต่ที่เวลาเธอไปเยี่ยมลีฮุนที่บ้านของเขา รวมไปถึงสถานที่ต่างๆ ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน ก็ได้รับรายงานทั้งหมดไม่มีข้อยกเว้น

"ใช่ครับ"

"แล้วเคยมีทะเลาอะไรกันไหม?"

"ดูเหมือนซอยูนจะเป็นมิตรกับชายคนนี้มากครับ"

บอดีการ์ดเช็คพื้นเพของลีฮุนโดยที่ยังไม่เคยได้พบกันตรงๆ

ลีฮุนมีวัยเด็กที่น่าสงสารเนื่องจากเขามีหนี้มหาศาลที่ครอบครัวของเขาสร้างไว้ เขากลายเป็นคนขี้เหนียวเพราะถูกคุกคามโดยพวกที่ปล่อยเงินกู้ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ดูเป็นคนที่ดูแล เอาใจใส่ในความเป็นอยู่ของคนในครอบครัวเขาเป็นอย่างมาก

ดูเหมือนเขาจะชิงชังการไปเดทกับผู้หญิง เพราะคิดว่ามันเสียเวลาและเสียเงินไปเปล่าๆ ในอีกแง่รู้สึกได้ว่าเขามีความคล้ายคลึงบางอย่างที่เหมือนกับซอยูน เพราะเขาไม่สามารถเปิดใจให้คนอื่นได้อย่างง่ายๆ แต่ในกรณีของซอยูน เธอเพียงแค่กลัวที่จะถูกทำให้เจ็บปวดเธอจึงไม่อยากจะเกี่ยงข้องกับใครทั้งนั้น จึงแยกตัวออกมา

เขาได้รับการฝึกดาบในสำนัก เขามีสัตว์เลี้ยงไว้มากมายที่บ้าน แต่แทนที่จะเลี้ยงเพื่อให้เป็นสัตว์เลี้ยง แต่เขากลับเลี้ยงไว้เพื่อเป็นวัตถุดิบสำหรับทำอาหาร ซอยูนดูจะชอบหมาของเขาที่ชื่อ มอม โบชิน และปัจจุบันก็ดูแลมันอยู่ และสัตวแพทย์ก็ไม่เจอปัญหาเกี่ยวกับสุขภาพของหมาอะไรที่ต้องเป็นกังวล

เขาไม่มีงานอดิเรกอะไร ชีวิตของเขาดูเหมือนจะวนซ้ำๆ อยู่แค่จากบ้านไปสำนัก แล้วก็ไปโรงเรียนหลังจากนั้นก็ไปตลาด ชีวิตประจำวันของเค้าวนเวียนอยู่แค่นี้

------------------------------------------------------------------------------------------

บันทึกพิเศษ เขามีตัวละครชื่อวีดในเกมส์ที่กำลังเป็นที่นิยมอย่างรอยัลโร้ด และดูเหมือนว่าเขาจะโด่งดังมาก

ข้อมูลที่รวบรวมมากจากตัววีดนั้นค่อนข้างจะเยอะมาก และจากข้อมูลทั้งหมดแสดงให้เห็นว่าเขามีผลงานที่น่าประทับใจและน่าเหลือเชื่อมากมายนัก

ประธานจองด็อกซูเคยเล่นรอยัลโร้ดสองสามครั้งเมื่อตอนที่เขาอยู่ในช่วงหยุดพักผ่อนแต่ขณะนั้นไม่เคยได้ยินชื่อของวีดเลย

"ดูเหมือนเขาจะเป็นเพื่อนที่ดีสำหรับซอยูนนะ"

"ผมก็คิดอย่างนั้น งั้นเราควรให้เขาเจอกันต่อไปใช่ไหม?"

"ตอนนี้ฉันอนุญาต ฉันไม่ต้องการจะแยกพวกเขาและจบลงที่การให้ซอยูนต้องเจ็บปวดอีก"

ประธานจองด็อกซู ไม่อยากเห็นซอยูนต้องเจ็บปวดทุกข์ทรมานอีกครั้ง

ยังก็ตามเขาจะหยุดความสัมพันธ์นั้น หากชายคนนั้นตัดสินใจคิดจะมาคบกับเธอในภายหลัง

หน้าตา ทั้งฐานะ, ตระกูล, ของทั้งสองคนต่างกันมากเกินไป

"ดูๆ แล้ว จุดอ่อนของเขาก็คือเงิน ดังนั้นฉันแค่ให้เงินแทนคำขอบคุณในฐานะที่เขาเป็นผู้พระคุณกับเธอก็พอ ฉันจะให้เงินเขามากพอที่จะอยู่ได้ไปตลอดชีวิต ฉันเชื่อว่าเขาจะเข้าใจ ไม่ข้ามเส้น และอยู่ในฐานนะเพื่อนที่แสนดีต่อไป

จบตอน

ผู้แปล: W.melonee

Editor: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล

------------------------------------------------------------------------------------------