เล่ม 20 ตอนที่ 7 ยักษ์เพลิง แปลโดย W.melonee

ยิ่งเข้าไปในดันเจี้ยนก็ยิ่งมีความเสี่ยงมากขึ้น ธารลาวาที่ไหลอย่างต่อเนื่องปรากฏขึ้นให้เห็น

ธารลาวาเบื้องล่างมีความกว้างถึง 400 เมตร!

อุณหภูมิที่สูงมากถูกปล่อยออกมามากพอที่จะทำให้คนที่เข้าใกล้ไม่อาจจะทนได้

ซอยูนอยู่ห่างจากมัน ในขณะที่วีดเดินเข้าไปหามัน

ถ้าไม่ใช่เพราะการที่เขามีค่าความต้านทานไฟ ที่สูง เขาคงจะทรมานอย่างมากจากความเสียหาย และอาจได้รับบาดเจ็บไปแล้วก็เป็นได้

ในขณะที่ร่างกายของวีดและร่างอันเดดของเขา ไม่มีความเปลี่ยนแปลงมากนัก แต่เจ้าเหลืองและซอยูน กลับเหงื่อออกเยอะมาก

และค่าพลังกายของพวกเขายังถูกใช้ไปในอัตราในรวดเร็ว

หลังจากยืนยันได้แล้วว่าไม่สามารถจะอ้อมธารลาวาไปได้แน่ วีดจึงประกาศว่า

"เราจะต้องข้ามมันโดยใช้ไอ้นั่น"

-------

ที่ช่วงตรงกลางของธารลาวา จะเห็นหินและเหล็กโผล่ออกมา

อันที่เล็กที่สุดก็เกือบจะไม่พอให้เท้าเหยียบ ส่วนอันที่ใหญ่สุดก็ประมาณ 13 ตารางฟุต

ส่วนใหญ่มันจะเป็นพื้นผิวที่เรียบ

แต่มันก็ไม่ได้เป็นสิ่งเดียวที่พบในธารลาวา

ยักษ์เพลิงที่เคยทำให้กลุ่มที่เดินทางผ่านแถวนี้ ถึงกับวิ่งหางจุกตูดมาแล้ว

และสิ่งที่เชื่อมต่อธารลาวาทั้ง 2 ฝั่ง ก็คือ สะพานเชือก อาจจะเป็นสิ่งที่ อัศวินอินโลกันตร์ หรือนักรบแห่งความหายนะใช้

วีดตรวจสอบเชือกที่ดูเหมือนว่ามันถูกทำขึ้นมาจากการพันหนังบอลลาร์ดเข้าด้วยกัน 

"อืมม ไม่แน่ใจแฮะว่าจะปลอดภัยรึป่าว ลองทดสอบด้วยอันเดดก่อน นักรบหายนะ1 แกไปก่อน"

"ครับ นายท่าน"

ร่างอันเดดนักรบแห่งความหายนะ การเคลื่อนไหวของมันค่อนข้างแข็งทื่อ มันเริ่มข้ามสะพานเชือก

สำหรับอันเดดมันค่อนข้างง่ายในการที่จะข้ามเพราะมันไม่มีความกลัวที่จะตายอยู่แล้ว

หลังจากข้ามไปได้ระยะสามในสี่ของสะพานเชือก จนสามารถใช้เทเลพอร์ตไปสู่อีกฟากหนึ่งได้

"เยี่ยม ไปกันได้"

อันเดดตนอื่นๆ ต่างผลัดกันข้าม ขณะที่ โทริบินข้ามไป พร้อมกับแบก โกลมินิ และเจ้าเหลืองไปด้วย

หลังจากเจ้าเหลืองได้เห็นลาวาร้อนๆ แล้วเกิดกลัวขึ้นมาและพยายามจะดิ้นรนต่อสู้ แต่หลังจากใช้ความพยายามอย่างหนักพวกเขาก็สามารถข้ามผ่านมาได้

คราวนี้เป็นคราวของ วีดและซอยูน

เมื่อไร้ความกังวล วีดก็ถามซอยูน

"เธอกลัวมั้ย?"

ซอยูนส่ายหัวของเธอและเดินไปที่สะพานเชือกอย่างรวดเร็ว

วีดเดินตามหลังเธอมาติดๆ จากนั้นเขาก็คว้าเชือกและเพ่งมองไปที่เบื้องล่าง สิ่งที่เขาเห็นนั้น ช่างเป็นภาพที่ดูน่ากลัวมาก

ฟองผุดขึ้นมาจากลาวาสีแดงซึ่งมีความร้อนสูง ถ้าก้าวพลาดแม้แต่นิดเดียว นั่นอาจหมายถึงหนทางสู่นรก!!

วีดรู้สึกวิตกกังวล เริ่มบ่นพึมพำว่า

"แกเคยมีชีวิตที่ต้องผ่านเหตุการณ์ที่หนักกว่านี้มาแล้ว แค่มุ่งหน้าต่อไป มันก็ไม่มีอะไรต้องกลัวใช่ไหม?

ข้ามสะพานเชือกอาจจะมีความเสี่ยงและอันตราย แต่เหล่ามอนสเตอร์ก็ใช้มันและมันก็ดูจะไม่มีปัญหาอะไร ตอนนี้ฉันควรจะคิดว่า ตัวฉันเองนั้น โชคดีแค่ไหน"

----------

สิ้นคำของวีด ก็มีนักรบแห่งความหายนะ 10 นาย ออกมาจากอีกด้านหนึ่ง นักรบแห่งความหายนะกลุ่มนั้นกำลังตรวจสอบพื้นที่บริเวณนั้น

"ฉันรู้สึกได้ว่ามีใครบางคนอยู่"

"อันเดด!"

 “จงชำระล้างเหล่างอันเดดซะ ฆ่าพวกมันที่มาทำลายพวกพ้องของเรา!”

ขวานสีแดงกำลังกวัดแกว่งทั้งร่างอันเดดของนักรบแห่งความหายนะ โทริ แวนฮอค โกลมินิ และเจ้าเหลือง เตรียมตัวพร้อมจะปะทะ

ระหว่างนี้ พวกเขาเป็นกลุ่มเดียวที่สามารถเข้าขัดขวางพวกมันได้

"ตั้งรูปขบวนป้องกัน! นักรบแห่งความหายนะ1 2 และ 3  พุ่งเป้าไปที่พวกมัน ในขณะที่ใช้เทเลพอร์ตไปด้วย”

วีดสั่งการรบขณะที่อยู่บนสะพานเชือกและเตรียมที่จะจะร่ายเวท แต่แล้วก็มีปลาไหลยักษ์พุ่งออกมาจากลาวา

ปลาไหลพวกนี้เหมือนมอนสเตอร์ มันเริ่มพ่นลูกไฟออกมา

และลูกไฟพวกนั้นทำให้เสื้อคลุมของวีดและชุดเกราะของซอยูน

    

คุณได้รับความเสียหายธาตุไฟจากการโจมตีของโบวอนท์(Baovants)

แผดเผา!

ถ้าไฟยังไม่ดับจะเกิดความเสียหายสะสมอย่างต่อเนื่อง

ขณะที่ทั้งสองกำลังฟื้นตัวจากการโจมตีอย่างกะทันหัน โบวอนท์ กลุ่มอื่นๆก็ปรากฏตัวขึ้นและพ่นลูกไฟมาอีก

เมื่อความต้านทานไฟเพิ่มขึ้น ความเสียหายจะลดลง แต่สถานการณ์ตอนนี้มีแนวโน้มว่าจะอันตรายมากขึ้น

แล้วทุกครั้งที่ลูกไฟจากพวกโบวอนท์ มาโดนพวกเขา สะพานเชือกแกว่งซึ่งทำให้ขณะที่วีดวิ่งจะเกิดการสะดุดในทุกๆ 2-3 เมตร

แค่ยืนเฉยๆ ก็ไม่มีความสมดุลอยู่แล้ว ตอนนี้การข้ามฝั่งกลายเป็นสิ่งที่ยากลำบากมากขึ้นไปอีก!

"นายท่านตกอยู่ในอันตราย!"

แวนฮอคตะโกนขึ้น เมื่อรับรู้ว่าวีดกำลังตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน

วีดจัดการกับมอนสเตอร์ด้วยวิธีแตกต่างกัน ขณะที่ต้องเซไปมาเพื่อทำให้เกิดความสมดุล แต่เขาคิดว่าโบวอนท์ เป็นภัยที่ใหญ่หลวงจึงเลือกที่จะจัดการกับมันก่อน

'พวกมันอยู่ในลาวา ดังนั้นฉันไม่สามารถปะทะกับมันตรงๆ ได้ เมื่อฉันไม่มีคาถาไหนที่สามารถโต้กับไฟของพวกมันได้ดังนั้นมนต์ดำคือสิ่งที่ฉันจะสามารถใช้ได้'

------------

ถ้าเป็นชุดเวทมนต์เกี่ยวกับน้ำ ไม่ว่าจะร่ายน้ำหรือน้ำแข็ง ก็จะช่วยได้มากในสถานการณ์เช่นนี้ 

ถึงแม้วีดจะมีสมุดร่ายเวทย์ แต่เขาก็สามารถร่ายได้แค่เวทพื้นฐาน

และเขาไม่ได้อยู่ในกลุ่มพ่อมด เขาจึงไม่สามารถใช้เวทมนต์ทำลายล้างขั้นสูงได้จากการร่ายเวทย์นั้น ดังนั้นวิธีการนี้ไม่สามารถเอาชนะโบวอนท์ ได้

'ฉันไม่ต้องการจะกระโดดไปบนโขดหินพวกนั้น'

ถึงแม่หินที่โผล่มานั้นจะมีพื้นผิวที่เรียบ มันก็ยังไม่น่าไว้ใจเพราะอาจจะลื่นตกลงไปในธารลาวาได้

การต่อสู้กับพวกโบวอนท์ ในธารลาวา เป็นสิ่งที่ไม่ควรทำแน่

ต่อให้มันเป็นการปะทะโดยตรง ในขณะที่กำลังใช้ดาบปีศาจ ในฐานะเนโครแมนเซอร์ ความเสียหายทางกายภาพที่สามารถทำได้นั้น เบาบางมาก

'ท่าจะไม่ดีซะแล้ว'

เวลาวีดทำการตัดสินใจอะไร จะคิดเร็วมาก แต่ซอยูนกลับขยับตัวก่อนที่เขาจะตัดสินใจซะอีก

'ฉันไม่ต้องการเห็นเขาตาย'

พวกโบวอนท์ เริ่มปูพรมทิ้งระเบิดใส่พวกเขา แต่ซอยูนสกัดกั้นเอาไว้ได้ การโจมตีนั้นทำให้พลังชีวิตของเธอลดลงถึง 1 ใน 3

วีดตกใจกับการกระทำของซอยูน

ดาบแห่งแสง!

หนึ่งในสกิลดาบของอาชีพเบอร์เซิร์กเกอร์

หลังจากที่เธอได้รับความเสียหาย เธอก็ใช้สกิลนี้อย่างเต็มรูปแบบ นี่เป็นทักษะดาบอันใหม่ ที่เธอได้เรียนรู้ หลังจากที่มีประสบการณ์จากการต่อสู้ในครั้งก่อนๆ

ดาบของซอยูนถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีแดงเรืองรอง เธอกวัดแกว่งดาบใส่พวกโบวอนท์ แกว๊งแกว๊งแกว๊งงงง!

ด้วยการใช้มานา ดาบจึงสามารถระเบิดพลังอันรุนแรงออกมาได้

ดาบแห่งแสงนั้นเป็นทักษะที่มีการใช้งานเรียบง่าย

มันแค่ต้องการมานาเพื่อเปิดการใช้งาน และมันสามารถลดทอนพลังชีวิตของมอนสเตอร์ได้โดยไม่สนใจพลังป้องกันของพวกมันเลย(Ignore defense)

ในเมื่อการหลบหนีจากการปะทะจะทำให้เป็นฝ่ายที่เสียเปรียบ หนทางเลือกเพียงหนึ่งเดียวคือมีแต่ตั้งเผชิญหน้ากับพวกมันเท่านั้น

ดังนั้นซอยูนจึงมุ่งไปที่การใช้ทักษะดาบของเธอ

แม้พวกมันจะมีจำนวนมาก สกิลก็ยังคงทรงประสิทธิภาพในการใช้งานอยู่ เนื่องจากมีการโจมตีที่รวดเร็ว และพลังในการทำลายล้างสูง แต่มานาของ เบอเซอเกอร์ ก็ถูกใช้ไปอย่างรวดเร็วด้วยเช่นกัน

--------------

ควีคค..อีคคค

 โบวอนท์โดนระเบิดสอยร่วงไปทีละตัว

แม้พวกมันจะพยายามป้องกันแต่ดาบแห่งแสงก็ยังคงทรงประสิทธิภาพปล้นพลังชีวิตของพวกมันได้ไม่หยุดหย่อน

ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องโจมตีโบวอนท์โดยตรง เพราะสกิลระยะไกลนั้นสามารถใช้มานาได้

และเนื่องจากลักษณะของอาชีพเบอร์เซิร์กเกอร์  เหล่ามอนสเตอร์ที่สู้กับพวกเขาจึงเริ่มถูกกดดัน

โบวอนท์ก็เริ่มโต้กลับโดยใช้การโจมตีระยะไกลเหมือนกัน

ในขณะเดียวกัน วีดกำลังติดอยู่บนสะพานเชือก ทรมานจากการต่อสู้ที่มาต่อเนื่องไม่หยุด

"บ้าเอ๊ย"

ทุกครั้งที่ซอยูนโจมตี สะพานเชือกจะสั่นอย่างรุนแรง

เหล่าโบวอนท์ ปล่อยลูกไฟออกมาได้น้อยลง เพราะชอยูนกวัดแกว่งดาบอย่างต่อเนื่อง

หลังจากพวกมันได้รับผลกระทบจากคำสาปบ้าคลั่ง ของเบอร์เซิร์กเกอร์ เหล่ามอนสเตอร์ก็ไม่สามารถรอดพ้นการโจมตีของดาบแห่งแสงได้เลย

ตอนนี้พวกเขาสูญเสียการควบคุมทางกายภาพไปแล้ว และถึงแม้ร่างกายของพวกเขาจะเหนื่อยล้า และล้มลง พวกเขาก็จะยังคงโจมตีพวกที่ห้อมล้อมเขาอยู่อย่างไม่ลังเล

สกิลนี้จะไม่หยุดจนกว่าศัตรูทั้งหลายจะถูกทำลาย ซอยูนตั้งใจอยู่ต่อ เพื่อเปิดช่องทางให้วีดหนีออกมาได้

แม้ว่าสะพานเชือกจะถูกทำลายหรือเธอจะแพ้จนตัวตาย เธอก็จะยังคงใช้การโจมตีระยะไกลนี้จนกว่ามานาของเธอจะหมดไป

'รีบหนีไป เร็วเข้า'

นั่นคือสิ่งที่เธอจะสื่อให้วีดรับรู้ผ่านทางสายตา แต่วีดกลับตีความไปอีกอย่าง

'ทำอะไรสักอย่างให้เราชนะ' วีดคิดว่าเธอไม่มีเหตุผลเอาซะเลย

ความคิดที่เขาจะข้ามไปอีกฝาก โดยทิ้งซอยูนไว้เบื้องหลังนั้น มันไม่เคยอยู่ในหัวของเขาเลยแม้แต่น้อย

มันเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะยอมรับ แต่เขาก็ยังคงต่อสู้เคียงข้างกับเพื่อนของเขา

เพราะเขาไม่อาจจะวิ่งหนีไปได้ ตอนนี้เขาจึงต้องอุทิศชีวิตให้กับเพื่อนของเขา

วีดคิดว่าซอยูนไม่ต้องการต่อสู้เพียงลำพังจนกว่าชีวิตของเธอจะหาไม่

'สะพานเชือกมันแกว่งไปมาแบบนี้ ฉันไม่สามารถเพ่งสมาธิไปที่การร่ายเวทมนต์ได้เลย แล้วฉันจะทำอะไรได้บ้างเนี่ย?'

----------

ธนูไฮเอลฟ์!

"ปราชญ์แห่งผืนพิภพ ขอกำลังเสริมให้ข้าที"

ปราชญ์แห่งผืนพิภพถูกอัญเชิญออกมาอีกครั้ง จากนั้นตำแหน่งที่สามารถวางเท้าได้ ก็ถูกสร้างขึ้นบนสะพาน 

เหล่าอันเดดยังคงต่อสู้อยู่กับอนักรบแห่งความหายนะ แต่วีดมีมานาไม่พอที่จะช่วยเหลือพวกนั้นได้

"จิตวิญญาณแห่งสายน้ำ!"

วีดใช้ธนูของไฮเอลฟ์ยูริกะและยิงลูกศรไปที่ โบวอนท์

ลูกธนูหลอมรวมกับพลังของจิตวิญญาณแห่งน้ำยิงไปที่เหล่า โบวอนท์!

แม้ลูกธนูจะไม่ได้ทรงพลังมาก เพราะเขาอยู่ในร่างของโครงกระดูก ลิชไชร์ มันก็มากพอที่จะช่วยซอยูนได้

พวกโบวอนท์ยังคงโจมตีซอยูนด้วยลูกไฟอย่างต่อเนื่อง

และด้วยเสียงที่ดังมันทำให้ยักษ์เพลิงตื่นขึ้นมา

"เสียงดังจริง นอนไม่ได้เลย"

ยักษ์เพลิง ตื่นขึ้น นั่นหมายถึงปัญหา

ด้วยแขนของมันที่มีขนาดยาวกว่า 10 เมตร จับพวกโบวอนท์ และเหวี่ยงพวกมันออกไป

ทุกครั้งที่พวกมันขยับกระแสของธารลาวาจะเปลี่ยน และพื้นดินจะสั่นสะเทือน

ยักษ์เพลิงตนนึงดึงดาบขึ้นมาจากธารลาวาและชี้ไปที่วีดกับซอยูน

จากที่เห็นการแกว่งดาบอันทรงพลังนั้นฆ่าได้ทีเดียวหลายสิบคน หากคิดจะหนีคงเป็นไปไม่ได้

วีดจึงรีบเอาไอเทมออกมา

เขาถือตาของยักษ์เพลิง จากนั้นการกวัดแกว่งดาบของมันจึงหยุดลงในทันที

"เจ้า…"

วีดกลืนน้ำลายของเขาอึกใหญ่

"ไม่ใช่ศัตรู"

จากนั้นเขาก็เบี่ยงความสนใจไปที่ โบวอนท์

วีดขยับเข้าใกล้ซอยูนเพื่อความมั่นใจว่ามันจะไม่ทำร้ายเธอ

ทุกครั้งที่โบวอนท์ตายผงทองจำนวนมากจะตกลงสู่ธารลาวา

มันเป็นสิ่งที่มีค่าแต่ก็ไม่คุ้มที่จะเสี่ยง!

โบวอนท์ได้ถูกกำจัดไปแล้ว ซอยูนจึงหยุดใช้สกิลของเธอ และเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ

ซอยูนจึงรีบวิ่งข้ามสะพานเชือกไปร่วมต่อสู้กับอันเดดที่ปะทะเข้ากับนักรบแห่งความหายนะ

------------

เหลือศัตรูอีกเพียง 9 ตัวเท่านั้น อันเดดสามารถฆ่าพวกมันได้ 1 ตัว

เจ้าเหลือง โกลมินิ โทริ และ แวนฮอค กำลังยืนหยัดต่อสู่อยู่ แต่ตอนนี้ความช่วยเหลือได้มาถึงแล้ว

ตอนนี้ไม่มีปัจจัยอันตรายใดๆ แล้ว วีดจึงไม่ต้องรีบข้ามสะพานเชือก ดังนั้นเขาจึงเริ่มส่งเวทคำสาปไปช่วยอันเดด

เวทสาปแช่งที่สามารถเล็งการโจมตีเป็นวงกว้าง จึงถูกนำมาใช้ เพราะมันยากที่จะเล็งเป้าไปที่พวกมัน ในขณะที่พวกมันกำลังเทเลพอร์ตไปมา

และเนื่องจากส่วนของดันเจี้ยนที่นักรบแห่งความหายนะอยู่นั้น ไม่ได้มีพื้นที่กว้างมากนัก จึงง่ายต่อการที่จะเล่นงานพวกมันด้วยเวทสาปแช่ง

การต่อสู้ขณะนี้ทำให้ทำให้นักรบแห่งความหายนะตกอยู่ในสภาวะที่ตื่นตระหนก เพราะการตื่นขึ้นของยักษ์เพลิง แต่เพราะเหตุนั้นวีดจึงสามารถใช้ประโยชน์และจบการต่อสู้นี้ลงได้

เมื่อวีดได้ยินเสียงของยักษเพลิงซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก กลับไปนอนต่อ

"ข้า..ไม่ควรทำเสียงดังเหมือนเจ้าพวกนักรบแห่งความหายนะและ โบวอนท์"

ยักษ์เพลิงชอบที่จะแช่ตัวอยู่ในลาวาร้อนๆ และไม่ต้องการที่จะถูกรบกวน!

ตอนนี้วีดต้องจัดระเบียบอันเดดเสียใหม่ เพราะเขาเพิ่งจะเสียร่างอันเดดของนักรบแห่งความหายนะไประหว่างทาง

มันก็มีร่างใหม่เพื่อใช้ในการอัญเชิญ แต่วีดยังไม่ขยับออกไปจากสะพานเชือก “...?”

ซอยูน เจ้าเหลือง และ โกลมินิ ต่างมองอย่างงงๆ ไม่เข้าใจพฤติกรรมของวีด ณ ตอนนี้ 

"ฉันไม่สามารถทิ้งแร่ที่มีค่าพวกนั้นไปได้"

อัญมณีชั้นหนึ่งและมีขนาดใหญ่อย่าง มิธริล(โลหะชนิดหนึ่ง) เพรช อำพัน และอดาแมนเทียม โผล่ออกมาบนพื้นผิวของหินที่อยู่ในธารลาวา

ไม่บ่อยนักที่จะเจอแร่พวกนี้เป็นจำนวนมาก ดังนั้นวีดจึงเริ่มปีนลงไป

เมื่อถึงอย่างปลอดภัย วีดก็เอาดวงตาของยักษ์เพลิงออกมาและวางไว้ในมุมมองปกติ

แล้วเขาก็เริ่มตอกฆ้อน และสิ่วของเขา กะเทาะเอาส่วนที่ยื่นออกมา ทำให้เกิดเสียงดังมาก

แก๊ง แก๊ง แก๊ง แก๊งง!

วีดพยายามจะทำอย่างระมัดระวัง แต่การทำให้เกิดเสียงขณะนี้มันเป็นขั้นมันตอนที่จำเป็นต้องทำ ผ่านไปสักพัก เหล่ายักษ์เพลิงก็ลืมตาขึ้น

"ความเงียบคือสิ่งที่ดีที่สุด"

คำพูดสำหรับการสะกดจิตให้หลับ! (แอดมิน: คำแนะนำในการนอนหลับ ฮ่ะๆ)

วีดยังคงสกัดแร่ต่อไปขณะที่พยายามสะกดจิตพวกมันไปด้วย

-----------------

ทุกครั้งที่ยักษ์เพลิงอยู่ในสภาพครึ่งหลับครึ่งตื่น วีดก็พยายามบอกกับพวกมัน

"มีนักรบแห่งความหายนะอยู่มากเกินไป ฆ่า ฆ่ามันให้ที่สุดเท่าที่จะฆ่าได้ ทำไมนะหรอ? เพราะเผ่าพันธุ์ของแกคือผู้มีอำนาจครอบครองไฟอย่างแท้จริง"

"ธารลาวานี้จะไหลไปทั่วทั้งทวีป บางส่วนมันต้องไหลไปที่ฐานของพวกมันแน่"

"อีกอย่าง ยักษ์เพลิงยังเป็นผู้ปกครองที่แท้จริงของ ลาสฟาลั้งค์ ด้วย"

"ถ้าพวกแกยังไม่เริ่มทำอะไร ดินแดนนี้จะถูกพรากไปจากพวกแก"

"แล้วอีกอย่างนักรบแห่งความหายนะที่น่ารำคาญพวกนั้นก็เสียงดัง มันคงจะดีกว่าถ้าจำนวนของพวกมันลดลง"

เมื่อพวกมันกำลังจะตื่นขึ้นเต็มตา วีดก็จะแสร้งทำเป็นงัวเงีย และการบอกพวกก็มันสำเร็จ พวกยักษ์อัคคีก็กลับไปงีบหลับต่อ

ในระหว่างนี้ ก็ได้อัญมณีและแร่ชั้นสูงที่ต่างกันไป 15 ชนิด  โลหะมิธริวก็มากพอที่จะสร้างดาบได้ถึง 2 อัน

ได้กำไรมหาศาลใน ลาสฟาลั้งค์

***

ยูรินกำลังวาดภาพบนทะเลสาบน้ำใส

ทัศนียภาพที่สามารถสร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับเหล่านักอนุรักษ์ธรรมชาติ! 

สิ่งมีชีวิตที่อยู่ใกล้ทะเลสาบ มีทั้ง พืช สัตว์ขนาดเล็ก และมอนสเตอร์

ดวงตาอันแวววาวของพวกมัน กำลังมองดูยูรินอย่างระมัดระวัง

จิตรกรแห่งแสงวารี(Aqualight Painter)กำลังวาดภาพ และฝูงชนก็มารวมตัวกัน

"ฉันจะวาดภาพอะไรดีนะ?"

ยูรินพึมพำกับตัวเองขณะที่พยายามหารูปแบบ

กลุ่มของเพลกำลังทำเควสที่เกี่ยวข้องกับเมือง มอร์เดร็ด เมืองหลวงแห่งจักรวรรดิ นิฟเฮมที่ล่มสลาย 

แต่เธอต้องการที่จะท่องเที่ยวอย่างอิสระไปตามสถานที่ต่างๆ จึงได้แยกตัวออกจากกลุ่มมาสักพัก

"สัตว์และมอนสเตอร์ที่นี่ดูเหมือนจะอยู่กันด้วยความสามัคคี"

ยูรินเริ่มวาดต้นไม้กับผลไม้มากมายบนทะเลสาบ

แล้วท้องทุ่งที่มีมันหวานอยู่ในนั้น ตามอย่างที่เธอคิด ก็เพื่อให้มอนสเตอร์ที่อยู่ที่นี่ไม่อดอยาก

น่าแปลกที่ภาพวาดไม่กระจายตัวลงไปในน้ำ

ในขณะที่ผมของยูรินถูกหมวกคลุมไว้อยู่นั้น ตกลงมาที่ไหล่ของเธอ เธอก็วาดเสร็จพอดี

จิตรกรรมแห่งแสงวารีถูกใช้ที่ทะเลสาบ! ( Aqualight painting)

------------

·       คุณสร้าง ‘ความอุดมสมบูรณ์แห่งธรรมชาติ’ สำเร็จแล้ว! ภูมิประเทศอันงดงามถูกวาดลงบนทะเลสาบ ในมุมมองของศิลปินมันพรรณนาให้เห็นถึงความอุดมสมบูรณ์ของธรรมชาติอันล้นเหลือ เป็นทัศนียภาพที่ทำให้จิตใจสงบ การลงสีอันแม่นยำและจังหวะการลงแปรงอันอ่อนโยนบ่งบอกให้รู้ว่ามันทำจากจิตรกรชั้นผู้ใหญ่ (จิตรกรที่เป็นผู้ใหญ่) อย่างไรก็ตามมันไม่ได้ถูกผสมผสานรวมเข้ากับธรรมชาติอย่างสมบูรณ์ และเมื่อฝนตกภาพวาดจะถูกกระทบไปด้วย คุณค่าทางศิลปะ : 98 คุณสมบัติพิเศษ : ตราบใดที่ ‘ความสมบูรณ์แห่งธรรมชาติ’ ยังสะท้อนอยู่ในน้ำ พืชที่อยู่บริเวณใกล้เคียงจะมีอัตราการเจริญเติบโตเพิ่มขึ้นชั่วคราว บรรดาสัตว์ก็มีแนวโน้มที่จะมารวมตัวกันใกล้ทะเลสาบ มานาฟื้นฟูเพิ่มขึ้น 4% สำหรับอาชีพนักบวชและพ่อมด

·       ทักษะการวาดภาพ ขั้นต้น เพิ่มขึ้นเป็น 7 ลายเส้นมีความแม่นยำมากขึ้นและสามารถใช้ประโยชน์จากเครื่องมือวาดภาพลักษณะต่างๆ ได้ ·       ความชำนาญทักษะในการใช้สีย้อมเพิ่มขึ้น

ตอนนี้ ยูรินกำลังชื่นชมผลงานของเธอ

เธอรู้สึกยินดีที่เหล่าบรรดาสัตว์ต่างปราบปลื้ม

แต่ทันใดนั้นน้ำในทะเลสาบก็เริ่มกระเพื่อม

"เอ๊ะ จู่ๆเกิดอะไรเกิดอะไรขึ้น?"

ยูรินเริ่มจะหงุดหงิดและพยายามที่จะหนีออกไปจากทะเลสาบ

แต่แล้วคลื่นในน้ำก็สงบลงและหยดน้ำเริ่มลอยขึ้น

เพราะมันเป็นเวลากลางคืน เธอจึงอาศัยดวงดาวและแสงจันทร์ในการมอง

และเมื่อเห็นภาพของท้องฟ้ายามค่ำคืนสะท้อนอยู่บนน้ำเธอก็เหมือนถูกสะกด

จากนั้นหยดน้ำที่ลอยขึ้นจากทะเลสาบก็มาอยู่รอบตัวเธอและเริ่มหมุนวนไปรอบๆ

ด้วยพระจันทร์และดวงดาวที่สะท้อนอยู่บนน้ำ ทำให้หยดน้ำเปล่งประกาย!

แต่ความมหัศจรรย์ไม่ได้จบลงเพียงเท่านี้

ภาพที่ยูรินวาดเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงแตกต่างไปจากเดิม

----------------------------

สิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อนทั้งภูเขาและปราสาทที่เกินจะบรรยายได้ปรากฏขึ้น

หยดน้ำที่ลอยอยู่ตอนนี้เหมือนกับนำพายูรินไปสู่ภาพวาดอันสวยงามนั้น

แล้วยูรินก็ก้าวเข้าไปใกล้ภาพวาด

แม้ว่าน้ำในทะเลสาบจะยังไม่สงบ แต่ภาพวาดไม่ได้ถูกกระทบกระเทือนไปด้วย

"ที่นี่คือที่ไหนกัน?"

มันคือปราสาทที่สวยงามมาก

และประตูก็เปิดออกกว้างราวกับพยายามเชิญชวนให้เธอเข้าไปข้างใน

เธอตัดสินใจเสี่ยง  ยูรินวาดภาพเหมือนของเธอที่ด้านหน้าปราสาทและใช้ทักษะของเธอ

"พิคเจอร์ เทเลพอร์ต!"

เพียงไม่นานหลังจากนั้น ยูรินก็หายตัวไปจากทะเลสาบ

พลังที่ทำให้หยดน้ำลอยตัวได้ก็หายไปด้วยและมันก็ตกลงสู่ทะเลสาบ

ตอนแรกยังไม่สามารถมองเห็นปราสาทในภาพวาดได้ แต่แล้ว... "ว้าว!"

ยูรินเปล่งเสียงอย่างตื่นเต้น

มันคือปราสาทที่สวยที่สุดในทวีปเวอเซลล์!

มันถูกสร้างขึ้นบนภูเขาที่มีลมแรงพัดผ่านมีพื้นที่อันกว้างขวาง ยูรินเดินผ่านทุ่งสีทองมุ่งหน้าสู่ตัวปราสาท

เหมือนมันถูกสร้างขึ้นมาเมื่อหลายร้อยปีก่อน และดูเหมือนจะได้รับการปกป้องจากเวทมนตร์ เพราะปราสาทดูสะอาดสะอ้านและแทบจะเสียหายน้อยมาก

มันคือปราสาทเดียวกับที่ตั้งตระหง่านอยู่ในภาพวาด

·       คุณได้เห็นปราสาทเซนต์จอร์จ ·       ชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 350    ·       คุณได้ชื่นชมความงามของอาคาร ความรอบรู้เพิ่มขึ้น 10  ค่าสถานะทางศิลปะ เพิ่มขึ้น 25

มันเป็นเรื่องอัศจรรย์สำหรับยูรินมากที่ค่าของทั้งความรอบรู้และสถานะทางศิลปะเพิ่มขึ้น

ถ้าเป็นวีด เขาจะต้องมีรอยยิ้มอันชั่วร้ายอยู่บนใบหน้าของเขา ในขณะที่เขาชื่นชมกับทัศนียภาพแห่งนี้ 

"ขอโทษนะคะ"

---------------------------------------

ไม่มีใครยืนป้องกันที่หน้าประตูทางเข้า

"ฉันอยากจะขอเข้าไปข้างใน!"

เธอร้องขอในเจตนาของเธอด้วยความกล้าหาญ และเดินเข้าไปข้างในผ่านประตูบานใหญ่มหึมา

มีทั้งดอกไม้และต้นไม้มากมายถูกปลูกไว้ในสวน และมีปลาแหวกว่ายอยู่ในบ่อน้ำใสๆ

อาจได้กลิ่นจางๆ ของเหล่ามวลดอกไม้ และตอนนี้ก็มาถึงการเที่ยวชมรายละเอียดด้านในปราสาท!

ด้านในมีห้องเยอะมากอย่างเช่น ห้องเรียน ห้องสมุด ห้องของผู้ดูแลรับใช้ ห้องของผู้รักษาความปลอดภัย และที่ด้านบนชั้นสองเป็นห้องของอัศวิน

ที่ชั้นสอง มีห้องขนาดใหญ่และมีชื่อ เปตร๊อฟ เขียนอยู่บนนั้น

และน่าประหลาดใจมาก ที่ห้องฝั่งตรงข้ามกันก็มีชื่อของยูรินเขียนอยู่บนนั้นด้วย

"นี่มันดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญ"

ด้วยความระมัดระวัง ยูรินตัดสินใจเข้าไปดูห้องของเจ้าของ และเปิดประตูโดยไม่ให้มีเสียง

ภายในเป็นห้องนั่งเล่นที่กว้างขวาง พื้นหินอ่อนที่มีดีไซน์อันแสนประณีต คู่ควรแก่คนชั้นสูงและเหล่าขุนนาง!

หน้าต่างที่เปิดโล่งจะสามารถมองเห็นสวนของปราสาทและความงามแห่งเทือกเขา

ในห้องนอน มีเตียงนอนขนาดใหญ่จุคนนอนได้ 5 คนอย่างสบายๆ ในห้องน้ำ อ่างน้ำขนาดใหญ่ ถูกเติมเต็มด้วยน้ำอุ่นและมีกลีบดอกกุหลาบโปรยอยู่ทั่วอ่าง ราวกับห้องสูทของโรงแรมชั้นหนึ่งเลยทีเดียว

และที่กำแพงมีผืนผ้าเปล่าๆ แขวนอยู่

ดูเหมือนว่าเธอจะมีห้องเป็นของตัวเอง ราวกับเทพนิยาย ปราสาททั้งหลังเป็นของเธอแต่เพียงผู้เดียว

สำหรับยูริน ตอนนี้เวลาเหมือนจะเดินช้าลง แต่แล้วเหมือนถูกตัดภาพ เพราะเสียงฝีเท้าที่เธอได้ยินกำลังขึ้นบันไดมา

 “ใครก็ตามที่อยู่ในปราสาทแห่งนี้กลับมาแล้ว แย่จัง ที่ฉันไม่สามารถสนุกเพลิดเพลินในสถานที่นี้เพียงลำพังได้อีก เมื่อคนคนนั้นได้รับอนุญาตให้อยู่ที่นี่ ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่ใช่คนไม่ดีหรอกหรอ? แต่ก็อีกแหละ ปราสาทนี้มันไม่มีเครื่องเตือนภัยเวทมนต์ติดตั้งเพื่อต่อต้านการเข้ามาอย่างผิดกฎหมาย”

ตอนที่ยูรินเข้ามาในห้องเธอเปิดประตูทิ้งไว้

คนที่ยืนอยู่หน้าประตูเป็นผู้ชายผมหนาดกและเสื้อผ้าย้อมด้วยสีที่หลากหลาย

แล้วเขาก็พูดเสียงดังอย่างไม่ค่อยพอใจว่า

"นี่เธอ จิตรแห่งแสงวารี อย่าเดินเข้ามาในนี้ตามใจช-อ-บ-สิ-”

-----------------------------------

เมื่อชายคนนั้นเห็นหน้าของยูริน เขาก็ถึงกับค้างและหัวใจหยุดเต้น เขาพูดอะไรไม่ออก

จิตรกรแห่งแสงวารีเปตร๊อฟ!

เขาคือผู้ชายที่ไม่ได้วาดอะไรโดดเด่นในรอยัลโรดมากนัก

ภาพวาดของเขาเป็นที่รู้จักในหมู่นางฟ้าและเหล่าจิตวิญญาณ แต่คนอื่นบนโลกกลับยังไม่ได้เห็นถึงบนงานของเค้า

แม้ว่าเขาจะมีชื่อเสียงมาก แต่มันก็แค่เฉพาะในกลุ่มนางฟ้าและจิตวิญญาณ

และเควสทั้งหมดที่เขาตอมรับล้วนแต่เกี่ยวข้องกับการเพิ่มความชำนาญด้านการวาดภาพเท่านั้น

และเขาก็ยังเป็นผู้ที่ค้นพบปราสาทเซนต์จอร์จอีกด้วย

"ฉันไม่ค่อยใส่ใจที่จะจำผู้คน"

เปตร๊อฟใช้ชีวิตของเขาอย่างภาคภูมิใจและหลงใหลไปกับมัน

และตอนนี้เนื่องจากมีแขกไม่ได้รับเชิญ บนหน้าเขาจึงแสดงออกถึงความอึดอัดใจอย่างมาก

"สวัสดี คุณคือเพื่อนบ้านของฉัน เปตร๊อฟใช่ไหม?"

ยูรินเริ่มพูดคุยกับเขา แต่แล้วก็รีบขอโทษเขาในทันทีที่นึกขึ้นได้

"ฉันขอโทษจริงๆค่ะ ที่เข้ามาที่นี่โดยที่ไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของก่อน ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้ค่ะ"

"ไม่ ไม่เป็นไร ฉันไม่ใช่เจ้าของปราสาทแห่งนี้ด้วยซ้ำ"

เปตร๊อฟรีบอธิบายให้ยูรินฟัง

ปราสาทเซนต์จอร์จแห่งนี้จริงๆแล้ว ไม่ได้สร้างขึ้นในทวีปเวอเซลล์

เดิมทีมันเป็นภาพวาดบนแผ่นผ้าที่ว่างเปล่า

เป็นภาพพวาดที่มหัศจรรย์ เหล่านางฟ้าทำให้มันเกิดมิติที่เหมาะสมแก่การสร้าง และใช้เวทย์มนต์ของมังกรเพื่อยกระดับดินแดนนี้

 “ผมอยู่ที่นี่ประมาณปีนึงแล้ว ตอนนี้กำลังทำเควสฟื้นฟูปราสาทหลังนี้อยู่”

"อื้มม ฉันกำลังวาดภาพอยู่ที่ทะเลสาบแล้วอยู่ๆ ภาพวาดของปราสาทแห่งนี้ก็ปรากฎขึ้นมา"

"ผมเข้าใจละ เมื่อคุณเป็นจิตรกรแห่งแสงวารี คุณก็มีสิทธิ์จะเข้ามาที่นี่ได้ แม้ว่าการใช้ทักษะของการเป็นจิตรกรแห่งแสงวารีจะเป็นหนทางหนึ่งที่จะมาที่นี่ได้ จิตรคนอื่นๆก็อาจเข้ามาได้ด้วยแต่อาจจะต้องมีการทำเควสบางอย่างก่อน"

"แล้ว ห้องนี้.."

"มันคือ ห้องของยูริน ด้านในคงจะสะดวกสบาย"

"สามารถที่จะกลับมาที่ห้องนี้ได้ ไม่ว่าจะที่ไหนก็ตามในทวีปเวอเซลล์ คุณยังสามารถเอาไอเทมของตัวเองมาใช้และจะทิ้งไว้ที่นี่ก็ได้ แล้วก็ยังเอาไอเทมของที่นี่ที่คุณเป็นเจ้าของ ออกไปได้อีกด้วย"

เปตร๊อปซึ่งเป็นจิตรกรที่มีทักษะการวาดรูปขั้นกลาง ได้ใช้ประโยชน์จากปราสาทแห่งนี้ จากตอนที่เขาทำเควสและเขาไม่ต้องการที่จะเปิดเผยข้อมูลของเขาสู่สาธารณะชน

-----------------------------

แต่เมื่อใดที่เขามองไปที่ยูริน หัวใจของเขาก็เริ่มเต้นเร็วขึ้น

ปกติเปตร๊อฟจะเป็นคนที่หยิ่งทะนง มีความชอบธรรมและมักจะไม่สนใจคนอื่น

แต่เมื่อเขาพบกับยูริน เขาก็ตกหลุมรักในทันที มันคือรักแรกพบ

ในฐานะจิตรกรคนหนึ่ง เป็นธรรมดาที่เขามักจะชื่นชมเสน่ห์และความงามของผู้หญิง

ลายเส้นของยูรินมันทั้งดูอ่อนนุ่มและละเอียดอ่อน ส่วนดวงตาอันใสและลึกของเธอ มันสวยมากซะจนไม่อาจเทียบได้

เธอสวยมากๆ อยู่แล้ว แล้วเธอก็ยังให้ความรู้สึกว่าในอนาคตอันใกล้เธอก็จะยังสวยยิ่งขึ้นไปอีก

เธอคือความงามที่สมบูรณ์แบบ จิตรกรคนนั้นคงอยากจะวาดภาพของเธอไปตลอดชีวิต

และเปตร๊อฟก็บอกทุกสิ่งที่เขารู้ให้ยูรินฟัง

 “เมื่อคุณทิ้งภาพวาดไว้ในห้องของคุณ คุณจะยังคงได้รับผลเอฟเฟคจากมันไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหนก็ตาม”

"คุณหมายความว่ายังไงที่ว่า ได้รับเอฟเฟคจากมัน?"

 “อ้า ผมขอโทษที่รีบพูดเร็วไปเลยไม่ได้อธิบายให้ถูกต้อง ที่ผมกำลังหมายถึงก็คือว่า เอฟเฟคของภาพที่ให้พรแก่ผู้เล่น ภาพที่วาดขึ้นโดยศิลปินคนอื่นจะได้รับการยกเว้นจากเอฟเฟค มีเพียงภาพวาดของคุณเท่านั้นที่จะได้เอฟเฟค อย่างเช่น ถ้าคุณเอาภาพวาดของผมไว้ในห้องของคุณ คุณก็จะไม่ได้รับเอฟเฟคอะไรทั้งนั้น"

การแสดงออกทางใบหน้าของเปตร๊อฟช่างดูน่าสมเพชยิ่งนัก

เขาต้องการที่จะดูดีตอนที่เขากำลังอธิบายสิ่งต่างๆ แต่มันดันน่าอึดอัดและ เขาก็เลยเริ่มรีบอธิบาย

แต่ทุกครั้งที่เขาพูดคุยกับยูรินเขาก็ได้สังเกตความงามของเธอไปด้วย โดยเฉพาะช่วงเวลาที่เธอเปลี่ยนการแสดงออกทางสีหน้าของเธอ 

เปตร๊อฟตกหลุมรักเธอเรียบร้อนแล้ว

***

หลังจากข้ามลาวามาสองรอบ ตอนนี้พวกเขาเข้ามาส่วนที่ลึกของดันเจี้ยนนรกโลกันตร์

พวกเขายังคงต่อสู้กับอัศวินโลกันตร์และนักรบแห่งความหายนะไปด้วย และตอนนี้พวกเขาก็ได้ประสบกับการระเบิดของภูเขาไฟด้วย

การได้ประสบกับการระเปิดของภูเขาไฟขณะที่ยิ่งลงลึกไปใต้ดินในลาสฟาลั้งค์มากขึ้น ทำให้สัมผัมถึงความรู้สึกอันน่าตื่นเต้นยิ่งกว่าครั้งที่แล้วๆมา

ต่อให้คนที่ซ่อนตัวอยู่ในโซนที่ปลอดภัย ก็ยังรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนเช่นเดียวกัน “ครืนนนน!”

เจ้าเหลือง โกลมินิ และ เหล่าอันเดด สะดุดไปทั่วขณะที่วีดและซอยูนเกาะติดอยู่กับกำแพง

------------------------------

"อัญเชิญปราญช์แห่งผืนพิภพ จงให้การสนับสนุนแก่เหล่าอันเดดและพวกที่เหลือซะ"

ต้องขอบคุณปราญช์แห่งผืนพิภพ  พวกเขาถึงได้ไม่สะดุดไปมาแล้ว

การพังทลายกำแพงทางผ่านของดันเจี้ยนนั้นก็ได้รับการปกป้องเช่นเดียวกัน ซึ่งนั่นช่วยรับประกันความอยู่รอดของพวกเขา

วีดได้รวบรวมข้อมูลของดันเจี้ยนนรกโลกันตร์เอาไว้เยอะมาก

หลายปีที่ผ่านมา เหล่ามอนสเตอร์ที่อาศัยอยู่ที่นี่ มีการต่อสู้กันเองมาโดยตลอด

ในลาสฟาแลงค์การแข่งขันต่อสู่ต่างๆ ของมอนสเตอร์เกิดขึ้นเฉพาะในดันเจี้ยนของพวกมันเองเท่านั้น ด้วยเหตุนี้มันจึงมีความเป็นปึกแผ่นในกลุ่มของพวกมัน

และดันเจี้ยนนรกโลกันตร์แห่งนี้ก็เป็นทางเดินหลักที่เชื่อมทุกดันเจี้ยนในลาสฟาลังค์ ที่กลายมาเป็นแบบนี้เพราะว่าลักษณะเดิมถูกเปลี่ยนแปลงไปอันเกิดขึ้นจากการปะทุของภูเขาไฟ รวมถึงการสร้างเส้นทางใหม่หรือปิดกั้นเส้นทางของพวกเขา

แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือ ปริมาณลาวาที่ไหลออกมาระหว่างการระเบิดของภูเขาไฟ! 

ลาวาที่ไหลออกมาจากส่วนลึกของพื้นดิน ไหลผ่านมาที่ทางเดิน เป็นการเคลื่อนตัวที่น่าหวาดกลัวมาก

และตอนนี้ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงบางอย่างขึ้นในเขตพื้นที่ปลอดภัยของวีด มีสัญญาณว่าเกิดรอยแตกขนาดเล็กขึ้น

ลมร้อนเริ่มออกมาเหมือนกับเครื่องพ่นไอน้ำ

ดูเหมือนว่าลาวาระเบิดออกมาจากมัน แต่จริงๆ แล้วมันยังคงปลอดภัยอยู่ได้อีกสักพักหนึ่ง

"มันระเบิดวันนี้ เพราะงั้นฉันเดาว่ามันน่าจะสงบอยู่ประมาณ 2-3วัน"

ถ้าจะไม่ให้เสียโอกาสนี้ เราก็สามารถสำรวจดันเจี้ยนได้อย่างอิสระ

แม้ว่าจะยังคลุมเครือว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคือแผ่นดินไหวหรือเป็นแค่การปะทุขึ้นมาเฉยๆ วีดสามารถยืนยันได้จากสัญญาณต่างๆ ที่เกิดขึ้น ว่าเป็นการปะทุแน่นอน

วีดปรับตัวเข้ากับธรรมชาติของภูเขาไฟได้อย่างสมบูรณ์ แล้วก็เริ่มแกะสลักหิน "ถ้าพรุ่งนี้โลกจะแตกละก็ ฉันจะได้ไม่ต้องจ่ายภาษีอีกต่อไปแล้ว" (รำพึงรำพัน)

หลังจากรอให้ลาวาที่ไหลอยู่เริ่มสงบลงนั้น ความเร็วในการสำรวจก็เพิ่มมากขึ้น

ก่อนที่พวกมอนสเตอร์จะได้พักหายใจระหว่างการต่อสู้นั้น อันเดดก็ชิงโจมตีมันก่อนขณะที่ยังไล่ล่าอัศวินโลกันตร์ ก็ต่อสู้กับกลุ่มนักรบแห่งความหายนะด้วย ในหมู่ของนักรบแห่งความหายนะได้พูดอะไรแปลกๆ

"คูบิยะต้องมาแก้แค้นให้ข้า"

"แกจะต้องได้เผชิญกับความตายแน่"

วีดทำเป็นออกอุบายเพื่อให้มันถาม

"แกพูดถึงเรื่องอะไร?"

 “แล้วแกคิดว่าไงละ ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับแกแล้ว"

-------------------------------------

แม้ว่านักรบแห่งความหายนะจะถูกจับเป็นเชลยอยู่ แต่ก็ยังคงทะนงตนและปฏิเสธที่จะให้ข้อมูล

 “โทริ ดูดเลือดมันซะ”

"ไม่ว่าแกจะทำอะไร ข้าจะไม่บอกอะไรแกทั้งนั้น ฆ่าข้าซะ!"

แม้ว่าจะถูกทรมานแค่ไหนนักรบแห่งความหายนะก็คงจะเก็บความลับเอาไว้ให้ฝังไปกับมัน

ดังนั้นวีดจึงเปลี่ยนวิธีการ แม้ว่ามันจะยากที่จะอ่านสีหน้าของอีกฝ่าย และวีดก็เริ่มยั่วยุอีกฝ่าย

"ฮู้ว งั้นแกจะปิดปากเงียบเกี่ยวกับดาบมังกรของคูบิยะ ฉันเดาว่าจริงๆ แล้วมันคือสิ่งที่ประจักษ์ว่านักรบแห่งความหายนะ จะมีความนับถือซึ่งกันและกันสูง"

"แก..แกรู้ได้ยังไง"

"งั้นก็เป็นเรื่องจริงสินะ"

นักรบแห่งความหายนะถึงกับผงะราวกับถูกแทง

พรรคพวกของวีดได้เตร็ดเตร่อยู่สองสามวัน ในขณะที่ทำการล่าในดันเจี้ยนนี้

เนื่องจากทางเดินที่มีความซับซ้อนมากอยู่แล้ว และยังเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ อย่างเช่นเมื่อถึงจุดสิ้นสุดของเส้นทาง ทางเดิมที่เคยผ่านมาก็จะหายไป

พวกเขาเดินทางมาเป็นเวลานานแล้ว ดังนั้นพวกเขาน่าจะใกล้ถึงจุดหมายของพวกเขาแล้ว

"เขาก็มีดาบแห่งมังกรอยู่ในครอบครองมาเป็นเวลาตั้งนานแล้ว แต่ทำไมถึงยังไม่ไปที่วงมนตราอีก"

“........”

นักรบแห่งความหายนะก็ปิดปากเงียบอีกครั้ง

"นักรบแห่งความหายนะคูบิยะ มีพัฒนาการที่รวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ ด้วยดาบแห่งมังกรที่อยู่ในมือเขา ไม่มีคู่ต่อสู้คนไหนต่อกรกับเขาได้"

“.......!”

นักรบแห่งความหายนะไม่อาจซ่อนความประหลาดใจบนใบหน้าเอาไว้ได้

ซอยูนและประติมากรรมสลักชีพตัวอื่นๆ ต่างก็ประหลาดใจในความฉลาดเฉลียวของวีดที่สามารถทำให้นักรบแห่งความหายนะมีปฏิกิริยาออกมา

"เวลาผ่านไปเนิ่นนาน แล้วคูบิยะก็กลายมาเป็นผู้นำของเผ่าของแก ใช่ไหม?”

นักรบแห่งความหายนะก็หัวเราะเยาะออกมา วีดจึงพูดใหม่

"ไม่สิ ก่อนหน้าที่เขาคือ Daejeonsa นักรบที่โดดเด่นที่สุดในบรรดานักรบนักรบแห่งความหายนะ!” (ผู้แปล:Daejeonsa แปลอ้างอิงจากเว็ปไซต์ endic.naver.com 

네이버 영어사전 (NAVER Korean English dictionary)

endic.naver.com

미국/영국식 발음, 한영,영한,영영사전, 분야별/중요도별 단어찾기, 중고교 교과서 단어찾기, 명언·속담 검색서비스 등 제공

แปลว่า "นักรบผู้ยิ่งใหญ่" เป็นชื่อเดียวกับวัดของทางพุทธ ในเกาหลี")

--------------------------------------

“.......!”

"จนถึงตอนนี้ความขัดแย้งระหว่านักรบแห่งความหายนะกับอัศวินโลกันตร์ยังคงไม่จบสิ้น และเหตุผลที่พวกแกพยายามที่จะบุกเข้าไปในดินแดนของอัศวินโลกันตร์ก็เพราะว่า มีวงมนตราอยู่ตรงไหนสักแห่งในที่นั้น"

“.......!”

"นั่นคือเหตุผลหลักที่ว่าทำไมเผ่าพันธุ์ของแกถึงได้ร่วมต่อสู้ในสงครามดินแดนกับพวกมันใช่ไหม? ถึงแม้ว่าอัศวินโลกันตร์จะมีอัตราการเพิ่มจำนวนที่สูง แกก็ต้องพยายามต่อสู้และฆ่าพวกมัน เพื่อที่เผ่าของแกจะได้รับการช่วยเหลือจากวงมนตรา!"

"นักรบแห่งความหายนะ แม้ว่าแกจะไม่พูดอะไรอธิบายอะไรมากมาย แต่แค่นี้ก็เพียงพอพอที่จะบอกทุกอย่างได้แล้ว"

แล้ววีดก็อธิบายสรุปสั้นๆ

"ใครที่เคยดูซีรี่ย์ตอนเช้ากับรอบดึกเป็นประจำก็เดาได้ทั้งนั้นแหละ"

“........”

ฐานแฟนคลับแห่งซีรี่ย์เกาหลี!

วีดดูซีรี่ย์กับคุณยายของเขาเยอะมาก ซีรี่ย์พวกนั้นจะเห็นโครงเรื่องเป็นปกติเลยคือ จะเกี่ยวข้องกับคนที่กำลังจะตายและอีกคนก็พยายามอย่างสุดกำลังที่จะช่วยคนคนนั้น แล้วซีรี่ย์พวกนั้นมีฉากที่แสดงออกทางอารมณ์มากมาย จนเราไม่จำเป็นต้องมีบทพูดก็ได้ แค่เห็นการแสดงออกของพวกเขา ก็รู้ได้แล้วว่าอะไรจะเกิดขึ้น

"ไงก็ตามเถอะ ฉันจะไปให้ถึงที่นั่นก่อนที่คูบิยะจะได้พลังของมันมาครอง"

"มันสายไปแล้ว"

"อะไรทำให้แกมั่นใจ?"

"เมื่อภูเขาไฟปะทุที่ทางเดินเล็กๆ ซึ่งมุ่งตรงไปที่พวกเขาได้เปิดออก ตอนนี้ คูบิยะคงนำกองทัพนักรบแห่งความหายนะไปถึงที่วงมนตราแล้ว"

*ติ๊ง!*

  

·       คุณได้รับข้อมูลเกี่ยวกับเควส

ฉากหนังปรากฏขึ้นตรงหน้าวีด

ในนั้นมีถ้ำขนาดใหญ่

ที่เจออยู่ตรงมุมของธารลาวาที่กำลังเดือดๆ มันคือการรวมตัวอัศวินโลกันตร์กลุ่มใหญ่ที่สุด!

ตรงใจกลางคือแท่นบูชาที่มีวงมนตราวาดเอาไว้อยู่ มานาจำนวนมหาศาลล้อมรอบอยู่ซึ่งดูเหมือนว่ามันมีการขยายและหดตัวกันอย่างต่อเนื่องตลอดเวลา

"คูบิยะ บุกมาแล้ว!"

--------------------------------------------

"ฆ่านักรบแห่งความหายนะ! ปกป้องผืนดินอันศักดิ์สิทธิ์ของเรา"

อัศวินโลกันตร์ปะทะกับนักรบแห่งความหายนะ!

ทั้งสองฝ่ายระดมกำลังไม่ต่ำกว่าห้าร้อย ในการต่อสู้ครั้งนี้

แต่อัศวินโลกันตร์ก็ล้มลงคนแล้วคนเล่าจากการที่นักรบแห่งความหายนะกวัดแกว่งดาบแดงแทนที่จะใช้ขวาน

ดูเหมือนว่านักรบแห่งความหายนะจะทรงพลังกว่าอัศวินแห่งขุมนรกถึงเท่าครึ่ง (1.5 เท่าตัว) และดูก็รู้เลยว่าเป็นเรื่องยากที่จะเอาชนะได้

การต่อสู้ระหว่างเผ่าพันธุ์!

เควส: การกอบกู้ดาบดาวสีชาด ได้มีการอัพเดต เป้าหมาย: หยุดนักรบแห่งความหายนะ คูบิยะมีจุดมุ่งหมายเพื่อดูดซับพลังงานที่รวบรวมโดยวงมนตราของอิมเบลจากทั่วทั้งลาสฟาลังค์ และใช้มัน เขาตั้งใจที่จะทำให้นักรบแห่งความหายนะแข็งแกร่งจนไม่มีใครหยุดเขาได้ จงต่อสู้กับคูบิยะด้วยกันกับเหล่าอัศวินโลกันตร์ ต้องการดูการต่อสู้ในมุมมองของอัศวินโลกันตร์ ให้คุณหลับตาเป็นเวลา 4 วินาที  เควสจะล้มเหลวถ้าคูบิยะสามารถดูดมานาของวงมนตราสำเร็จ

วีดยังคงมีสัญลักษณ์แห่งฆาตกรและค่าชื่อเสียงอันฉาวโฉ่ เกินกว่า 7500 

ชื่อของเขายังคงเป็นสีแดงและถูกเปิดเผยแล้วด้วย ดังนั้นเขาจึงกำลังคิดวิธีที่จะทำให้อัศวินโลกันตร์ไม่โจมตีพวกเขา แต่แล้วก็มีวงกลมขนาดเล็กใหญ่ลักษณะซ้อนทับกันไปมา เกิดขึ้นและมันก็มาสลักอยู่บนหน้าผากของเขา

สัญลักษณ์ของอัศวินโลกันตร์!

สัญลักษณ์เดียวกันก็ปรากฏขึ้นที่ซอยูน ประติมากรรมสลักชีพ และเหล่าอันเดด

วีดเป็นผู้นำในเควสนี้ แต่เพราะพวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มเดียวกันพวกเขาจึงได้รับสัญลักษณ์ด้วย

·       คุณได้รับการสลักสัญลักษณ์แห่งนรกโลกันตร์

·       คุณไม่ใช่ศัตรูของอัศวินโลกันตร์อีกต่อไป

วีดหลับตาและดูการต่อสู้ที่เป็นไปอย่างต่อเนื่อง

คูบิยะโชว์ทักษะอันน่าประทับใจ

เพียงแค่กวัดแกว่งลูกบอลไฟดาวสีชาดก็ทำให้ศัตรูได้รับบาดเจ็บ เวทมนตร์แห่งไฟขั้นสูงได้รับการปลดปล่อย

ไม่มีการใช้เวทมนตร์ การระเบิดก็กินอาณาเขตเป็นบริเวณกว้าง ลูกธนูไฟที่ทำจากดาวสีชาดเป็นเวทมนต์ที่ทรงพลังมาก!

-----------------------------

นักรบแห่งความหายนะนำโดยคูบิยะ กำลังเคลื่อนพลด้วยพลังมหาศาล

เมื่อมองดูที่การสู้ ณ ปัจจุบัน อัศวินโลกันตร์อาจจะทนอยู่ได้ประมาณ 3-4 ชั่วโมง

ถ้านี่เป็นการต่อสู้แบบตัวต่อตัวพวกมันคงไม่ถูกต้อนให้จนมุมอย่างงี้

"ฮืมม...ฉันมีเวลาเหลือไม่มากแล้ว จงออกมา ศิลาแห่งความโกรธเกรี้ยวและปราชญ์แห่งผืนพิภพ"

"ยังมีอะไรให้พวกเราต้องทำอีกหรือนายท่าน?"

"ช่วงที่ผ่านมาพวกเราทำแต่งานที่น่าเบื่อ"

วีดเริ่มออกคำสั่งโดยไม่สนใจคำบ่นใดๆ

 “พวกเจ้า ศิลาแห่งความโกรธเกรี้ยว จงหาว่าที่ไหนคือตำแหน่งที่เกิดสงครามใหญ่ที่สุด ส่วนพวกเจ้า ปราชญ์แห่งผืนพิภพ  หาทางลัดที่ใกล้ที่สุดที่จะไปยังตำแหน่งนั้น"

"สำหรับเราแล้ว นั่นเป็นงานที่ง่ายมาก"

ศิลาแห่งความโกรธเกรี้ยว  และปราชญ์แห่งผืนพิภพหายตัวไปทันทีจากนั้นก็มาปรากฏตัวอีกครั้ง

"ข้าระบุตำแหน่งได้แล้ว วิ่งไปที่นั่นใช้เวลาประมาณ 30 นาที ตามข้ามา ข้าจะนำทางให้เอง"

เวลาเป็นเงินเป็นทอง!

แม้ว่า 30 นาที เพียงพอที่จะทำให้กระแสการต่อสู้ของอัศวินโลกันตร์ไม่พลิกกลับไปมากกว่านี้

แต่เพราะมีข้อจำกัดด้านสภาพร่างกายของทั้งสองฝ่าย จึงเป็นไปได้สูงว่าอาจจะมีช่วงที่การต่อสู้ซาๆ ลงไป

พวกเขาควรจะยื้อได้สัก 3-4 ชั่วโมง แล้วสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดในการเข้าถึงวงมนตราก็จะยังไม่เกิดขึ้น

 "ไปกันเถอะ!"

วีด ซอยูน และคนที่เหลือ จึงเริ่มวิ่ง

และแน่นอน วีดก็ไม่ลืมที่จะฆ่านักรบแห่งความหายนะที่คุมขังอยู่ และเก็บแจปเท็มมาด้วย

ตึกตึกตึกตึก!

วีด ซอยูน และคนในกลุ่ม ส่งเสียงดังขณะที่วิ่ง

ดูเหมือนว่าพวกนักรบแห่งความหายนะและอัศวินโลกันตร์ ทั้งหมดกำลังพัวพันอยู่กับการต่อสู้ จึงไม่ได้ปะทะกับพวกเขาระหว่างทาง

วีดหลับตาลงสักครู่หนึ่งขณะที่วิ่งอยู่ เพื่อตรวจสอบสถานการณ์ของสงครามนี้ "นี่เป็นเรื่องที่ยากพอสมควร"

คูบิยะและนักรบแห่งความหายนะทรงพลังมากเกินไป

"เป็นการต่อสู้ของเผ่าพันธุ์ที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง พวกมันคงจะแข็งแกร่งกว่า ลิชไชร์ และอยู่ระดับเดียวกับ บาร์ข่าน”

---------------------------------

คูบิยะเป็นนักรบที่ยิ่งใหญ่

ที่แนวหน้าของสนามรบ ความอึดเรียกได้ว่าแทบจะไม่มีที่สิ้นสุด ความกล้าหาญในการต่อสู้ก็ยอดเยี่ยม อัศวินโลกันตร์จึงถูกบดขยี้อย่างหนัก

เหมาะสมแล้วกับฉายานักรบผู้ยิ่งใหญ่!

เวทไฟแห่งของดาวสีชาดถูกนำมาใช้อีกครั้ง แต่เนื่องจากอัศวินโลกันตร์มีค่าต้านทานไฟสูงจึงไม่ล้มลงง่ายๆเท่าไหร่นัก

"ก่อนที่เราจะไปถึง เราต้องทำอะไรสักอย่างก่อน"

วีดหยุดไปชั่วขณะและเอาวิหคลึกลับออกมา

รับรู้ได้ในทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้น วิหคทองคำขยับปีกของมันด้วยความดีใจ

"โอ้ ตราประทับแห่งจักรวรรดิอารูเพ่น ที่แกะสลักโดยจักรพรรดิเกยฮาร์ ผู้ยิ่งใหญ่ ข้าจะแบ่งปันชีวิตของข้ากับท่าน จิตวิญญาณแห่งศิลปินผู้สูงส่ง บัดนี้จงตื่นขึ้นจากการหลับใหลอันยาวนานและมาเป็นนสหายของข้า ประติมากรรมประทานชีพ!”

คุณได้ให้ชีวิตประติมากรรม

เลเวลของประติมากรรมจะขึ้นอยู่กับค่าสถานะทางศิลปะ

ค่าสถานะทางศิลปะอยู่ที่ 1,889 ดังนั้น ประติมากรรมจะอยู่ที่เลเวล 447

นอกจากนี้ เนื่องจากมีการจัดหมวดหมู่เป็นสมบัติทางประวัติศาสตร์ ตราประทับของจักรวรรดิอารูเพ่น ที่สร้างขึ้นโดยประติมากรระดับปรมาจารย์ จักรพรรดิเกยฮาร์ จะได้รับการบวกเพิ่มอีก 35% เลเวลจึงเพิ่มขึ้นเป็น 603

อย่างไรก็ตาม มีบทลงโทษที่แน่นอนอยู่ระดับหนึ่ง จึงส่งผลให้

·       บทลงโทษ เลเวลลดลง 10% เนื่องจากเป็นมอนสเตอร์ประเภทบิน

·       บทลงโทษ เลเวลลดลง 10% เนื่องจากมอนสเตอร์มีความสามารถในการแปลงร่าง

·       บทลงโทษ เลเวลลดลง 7% เนื่องจากประติมากรรมมีประวัติศาสตร์อันยาวนาน ความทนทานของมันจึงลดลงตามกาลเวลา

ได้รับคุณสมบัติทั้ง 3 อย่างแล้ว

คุณสมบัติจะแตกต่างกันไปตามรูปแบบและคุณภาพของประติมากรรม คุณสมบัติอัญมณี(100%) คุณสมบัติธาตุลม(100%) คุณสมบัติทางศิลปะ(100%)

คุณสมบัติอัญมณี บารมีพิเศษ เพิ่มอิทธิพลทางการเมือง

คุณสมบัติธาตุลม เพิ่มความเร็วในการบินให้กับมอนสเตอร์

คุณสมบัติทางศิลปะ เพิ่มเอฟเฟคของประติมากรรมและผลงานทางศิลปะ 150% มีผลกับมอนสเตอร์ทั้งหมดที่อยู่ในปาร์ตี้

-------------------------------------

เนื่องจากมีการจัดแบ่งประเภทสมบัติทางประวัติศาสตร์ ซึ่งจะมีความพิเศษทั้งสง่างามและมีเกียรติ ในเมื่อผลงานชิ้นนี้สร้างขึ้นโดยประติมากรระดับปรมาจารย์ จักรพรรดิเกฮาร์ พลังชีวิตและมานาจะเพิ่มขึ้น เอฟเฟคเพิ่มเติมอื่นๆของประติมากรระดับปรมาจารย์จะไม่ส่งผล เนื่องจากผู้ให้ชีวิตยังขาดความสามารถ     นอกจากนี้ การที่เป็นตราทับอันแสดงถึงสัญลักษณ์ของจักรวรรดิอารูเพ่น ความสามารถพิเศษต่างๆ จะถูกเพิ่มเข้าไป สามารถเรียกหมอกลึกลับ ซึ่งเป็นที่นิยมใช้ขณะที่กำลังโดนล้อม เพิ่มประสิทธิภาพความสามารถการจัดการทหารและการลาดตระเวนดีขึ้น

มานา 5000 ถูกใช้ไป เนื่องจากการความชำนาญของทักษะประติมากรรมประทานชีพเพิ่มขึ้น เลเวลและค่าสถานะที่ต้องใช้ ลดลง 20%  ค่าสถานะทางศิลปะ 6 ลดลงถาวร  ค่าสถานะที่ลดลงไปสามารถกู้กลับคืนมาได้โดยการสร้างประติกรรมหรือกิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับศิลปะอื่นๆ เลเวลลดลง 1 เนื่องจากการลดลงของเลเวล ค่าสถานะที่ได้มาเมื่อเร็วนี้ๆ จะถูกลดลง 5  ค่าสานะจะกลับมาอีกครั้ง เมื่อเลเวลของคุณเพิ่มขึ้น กรุณาดูแลประติกรรมนี้ด้วยชีวิตของคุณ เมื่อมันตายจะต้องได้รับการให้ชีวิตใหม่อีกครั้งเพื่อจะได้กลับสู่ความเป็นตัวตนของเขา ประติมากรรมจะไม่สามารถฟื้นขึ้นมาได้อีกหากถูกทำลายอย่างสมบูรณ์

นับเป็นเวลาหลายร้อยปีมาแล้ว ที่วิหคลึกลับเป็นสัญลักษณ์ของอารูเพ่น ราชวงศ์แห่งตระกูลกษัตริย์  

และตอนนี้ประติมากรรมที่ทำจาก มิธริล และทองคำขาว ก็เริ่มเคลื่อนไหว คิรุรู๊กรู๊

วิหคลึกลับกระพริบตา และได้รับการต้อนรับทางสายตาของโกลมินิและเจ้าเหลือง จากนั้นมันก็มองไปที่วีดและซอยูนที่อยู่อีกทางหนึ่ง

เหมือนกับลูกเจี๊ยบที่เพิ่งเกิดแล้วกำลังมองหาแม่ของมัน!

วีดกระแอมเพื่อดึงความสนใจของมัน แล้วเขาก็เริ่มพูดกับมัน

"ข้าคือผู้ที่มอบชีวิตให้กับเจ้า ข้าเป็นพ่อของเจ้า"

-------------

วิหคลึกลับมาพร้อมกับดวงตาที่ทำจากอัญมณีอันแสนงดงาม เดินไปหาวีด

ไม่เหมือนกับเจ้าวิหคทองคำ แม้ว่ามันจะอยู่จะมีรูปลักษณ์แบบนี้ แต่มันก็สามารถพูดออกมาได้ทันที 

"ท่านพ่อ ได้โปรดตั้งชื่อให้ข้า"

"ชื่อหรอ...ฉันต้องการชื่อที่ดี..."

วีดกวาดมองลักษณะของเจ้าวิหคลึกลับและก็ได้มาซึ่งชื่อ

"ข้าตั้งชื่อเจ้าว่า อึนเซ(Eunsae)"

ในความหมาย มันเป็นชื่อที่ดี แต่ไม่ต่างจากชื่อของเจ้าเหลืองมากนัก

"อึนเซ เป็นชื่อที่ดีมาก ข้าชอบชื่อนี้ ขอบคุณท่านพ่อ"

หลังจากนั้นมันก็มันอยู่บนไหล่ของซอยูน

วีดเป็นคนให้ชีวิตมันแต่ดูเหมือนมันจะชอบซอยูนมากกว่าเขา!

จากลักษณะของมัน ดูเหมือนมันจะเป็นเพศเมีย

"ช่างเถอะ ไปกันได้แล้ว!"

วีดไม่อยากเสียเวลาอีกต่อไป

"ทางนี้"

ด้วยการนำทางจากปราชญ์แห่งผืนพิภพ พวกเขาจึงไม่จำเป็นต้องลังเลในการเลือกเส้นทางเมื่อต้องเจอกับทางแยก

25 นาทีผ่านไป ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงที่หมาย!

นักรบแห่งความหายนะและอัศวินโลกันตร์ยังคงอยู่ในสงครามอันยิ่งใหญ่

ด้วยการระเบิดอันน่าสยอง สนามรบก็ลุกเป็นไฟ

วีดพอจะรู้ถึงสถานการณ์ของการรบนี้แต่ซอยูนและประติมากรรมสลักชีพกลับไม่รู้อะไรเลย

คูบิยะกวัดแกว่งดาบดาวสีชาด แสดงให้เห็นถึงความน่าเกรงขามในการต่อสู้อย่างอาจหาญ

ภายใต้การนำของเขา นักรบแห่งความหายนะต่อสู้ในรูปแบบที่แตกต่างออกไป ตอนแรกวีดคำนวณว่าอัศวินโลกันตร์จะยื้อได้ประมาณ  3-4 ชั่วโมง แต่ดูจากสถานการณ์ตอนนี้ เห็นได้ชัดเลยว่าคงจะไม่อาจยื้อได้นานขนาดนั้น

ถ้าแพ้ที่นี่ สมดุลของพลังในลาสฟาลังค์จะเริ่มพังทลาย “อะแฮ่ม!”

วีดค่อนข้างจะลังเล

แต่แล้วยักษ์เพลิงก็โผล่ขึ้นมาจากธารลาวา

"บังอาจปลุกข้าตื่นจากการนอนหลับของข้า ข้าจะฆ่าพวกแกทุกคน!"

"ไอ้พวกน่ารังเกียจมาก่อกวนการนอนของพวกเรา พวกแกต้องได้เผชิญกับความความโกรธของพวกเรา!"

--------------

ยักษ์เพลิงห้าตนบุกเข้ามาและควงดาบของพวกมัน!

แต่ถึงอย่างงั้น อัศวินโลกันตร์กับนักรบแห่งความหายนะก็ไม่ถอย แล้วพวกโบวอนท์จำนวนมากก็เข้ามาร่วมสู้ด้วย

พวกมันเริ่มปล่อยลูกไฟเพื่อทำให้เกิดความสับสน

สนามรบอันวุ่นวายตอนนี้ได้มีการรวมตัวกันของมอนสเตอร์แห่งดันเจี้ยนนรกโลกันตร์

"อัศวินโลกันตร์ดูเหมือนจะยังเหลืออยู่ประมาณ 300 อ๊า..เพิ่งตายไปอีกสอง นักรบแห่งความหายนะดูเหมือนจะมีกำลังมาเพิ่ม และตอนนี้มีกำลังเป็นสองเท่าของอัศวินโลกันตร์ แม้ฉันจะรู้ว่ายักษ์เพลิงจะโผล่มาเมื่อถึงเวลาหนึ่ง แต่ไม่คิดว่าโบวอนท์จะมาด้วย"

วีดสามารถประเมินจำนวนของพวกมันได้และตอนนี้กำลังประเมินการต่อสู้อยู่ เจ้าเหลืองซ่อนตัวอยู่เนื่องจากกลัว ขณะที่ โกลมินิ สูญเสียจิตวิญญาณที่จะต่อสู้ "โกลโกลโกล เราจะจบลงด้วยความตายแน่ ถ้าเข้าไปมีส่วนร่วมในการรบตอนนี้"

วีดได้รับสัญญาณเตือนว่าความตายจะมาเยือน!

ซอยูนมองดูวีดด้วยความสงบ เธอตัดสินใจว่าจะทำตามเขาไม่ว่าเขาจะตัดสินใจอย่างไร

เควส คลาส-S นำมาซึ่งความยากลำบากอันแสนสาหัส อย่างไม่หยุดหย่อน และมันก็ยังคงดำเนินต่อไป ตอนนี้มันคุ้มค่าที่จะเสี่ยงมั้ยนะ?

วีดต้องตัดสินใจแล้ว

จบตอน

ผู้แปล: W.melonee

Editor: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล