เล่มที่ 20 ตอนที่ 4: การต่อสู้ท่ามกลางภูเขาไฟปะทุ แปลโดย Cole’s Myth

ดินแดนแห่งความร้อนอันโหดร้ายที่มีไอน้ำปะทุออกมาเรื่อยๆ ชิ้นส่วนเปลือกโลกทรุดตัวลงไปข้างใต้ เพราะแรงแผ่นดินไหว ในขณะนั้นเหล่ามอนสเตอร์ในเขตลาส ฟาลังคซ์ก็พากันแตกตื่นเพื่อหาทางเอาชีวิตรอด ภูเขาไฟหลายลูกในลาส ฟาลังคซ์ปล่อยลาวาและเขม่าควันพวยพุ่งขึ้นไปในอากาศ

จากการปะทุของภูเขาไฟ ฝนลาวาก็โปรยปรายลงมาและซึมลงสู่พื้นดินที่แตกระแหงจนไหลทะลักล้นออกมา

เขตลาส ฟาลังคซ์ตอนนี้คือภาพอันยิ่งใหญ่ของการปะทุของภูเขาไฟ ความมีชีวิตชีวาของลาส ฟาลังคซ์ถูกเติมเต็มไปด้วยภยันตรายอันน่าหวาดหวั่น วีดเฝ้ามองภาพอันน่าตื่นตาตื่นใจจากที่ห่างไกลออกไปพร้อมหัวเราะออกมาอย่างพออกพอใจ

 “ช่างเป็นภาพที่ยอดเยี่ยมจริงๆ!”

ในตอนที่เขาอดทนอดกลั้นจากการปะทุของภูเขาไฟ นั้น เป็นสิ่งที่ลำบากมากที่สุด การออกล่าถูกขัดขวางและยังต้องหนีให้ไกลออกไปห่างจากพวกเขาอีก จากสถานการณ์ที่กำลังเกิดอยู่นี่ ใช้เพื่อการลดความสูญเสียพวกอันเดดของเขาไปได้ ช่างเป็นภัยพิบัติที่แสนร้ายกาจอย่างแท้จริง!

แต่ว่าในตอนที่คนอื่นๆต่างได้รับบาดเจ็บจากภูเขาไฟระเบิดกับแผ่นดินไหวนั้น คงไม่มีภาพอันยอดเยี่ยมภาพใดเทียบเท่ากับภาพนี้แล้วละ อย่างกับเรื่องเล่าสนุกๆที่มาจากบนภูเขาของลูกพี่ลูกน้องที่เป็นดินแดนที่ดรอปของมีค่าออกมาเลย

 “ฉันจะไม่มีทางลืมช่วงเวลานี้ไปชั่วชีวิตเลย!”

บนท้องฟ้ามีสะเก็ดจากภูเขาไฟปะทุ ร่วงหล่นลงมาทั่วทุกพื้นที่ อย่างกับสะเก็ดดาวตก หมอกควันที่พ่นเศษก้อนหินเปรอะชุบไปด้วยลาวา กระจายตัวอยู่บนท้องฟ้าอันโล่ง ปะทะเข้ากับแรงกระแทกสู่ผืนดิน

ซู่วววววววว- ครืน ตูม ตู้ม บรึ้ม ซึ่ม!

เสียงกึกก้องน่ากลัวเขย่าผืนดินด้วยแรงระเบิด ทำให้เกิดช่องว่างขนาดมหึมาขึ้น  ส่วนค่ายที่สร้างโดยเหล่ากองทัพเรือแห่งราชอาณาจักรฮาเว่นก็พังทลายลงมาด้วยเศษสะเก็ดภูเขาไฟ

ส่วนรั้วกั้นและกำแพงที่ทำออกมาอย่างอุตสาหะ ก็พังทลายลงมาอย่างกับแผ่นกระดาษ แถมเหล่าผู้เล่นและพวกทหารเรือก็ล้มตายไปอีก

 “อันตรายยย”

 “มานี่เร็วเข้า! วิ่งมาที่ริมแม่น้ำเร็วเข้า!”

ฐานที่มั่นที่ได้มาจากการวางซ้อนทับไว้ด้วยหิน เพื่อกันการโจมตีพวกมอนสเตอร์ กลับกลายเป็นสิ่งกีดขวางพวกเขาขณะหลบหนีออกไป นอกจากเศษซากกองพะเนินทับถมโดยแรงแผ่นดินไหวที่อยู่บนผืนดินแล้ว ลาวาก้อนใหญ่หนาหนึบก็ยังตกลงมาจากท้องฟ้าจนสามารถมองเห็นได้ชัดเจน

 “อ๊ากกกกกกกกกก!”

ในขณะที่แหกปากกรีดร้องจนสุดเสียง เหล่าทหารเรือก็ตายอย่างสมเกียรติ! ภูเขาไฟนับสิบลูกในเขตลาส ฟาลังคซ์เริ่มปะทุออกมาพร้อมกับสะเก็ดลาวาที่โปรยปรายลงมาอย่างกับห่าฝน

มาคิดดูดีๆถึงเศษสะเก็ดภูเขาไฟเล็กๆจำนวนนับพันที่กำลังหล่นลงไป ก็ช่างดูอันตรายแถมยังเป็นภาพที่น่าแทบจะหยุดลมหายใจไปในทันทีที่พบเห็น

จนถึงบัดเดียวนี้ วีดก็ยังอยู่ในที่ที่ปลอดภัยเหมือนกับทุกๆครั้งที่มีการระเบิดของภูเขาไฟเกิดขึ้น แต่พวกเขาก็ยังวางใจไม่ได้เพราะเป็นเพียงระยะไม่กี่สิบเมตรจากบริเวณที่เศษสะเก็ดหินภูเขาไฟร่วงหล่นลงมา

 “ตราบเท่าที่เรายังอยู่ที่เขตนี้ ก็คงไม่มีที่ไหนปลอดภัยหรอก”

เพราะว่าเขาเคยประสบพบเจอกับภูเขาไฟระเบิดมาหลายครั้ง เขาจึงสามารถยืนยันหาโซนปลอดภัยเพื่อมีชีวิตรอดเอาไว้ได้ วีดยึดที่มั่นอยู่ที่ด้านหลังของยอดภูเขา สะเก็ดที่ลอยมาจากภูเขาไฟปะทุนั้นปะทะเข้ากับยอดเขาที่แทบจะไม่ได้สร้างความเสียหายมากมายให้เขาเท่าไรเลย

 “ถ้ารุนแรงขนาดนี้ เราคงต้องถอยกลับไปขึ้นเรือแล้วละมั้งเนี่ย”

 “ออกไปจากที่นี่จนกว่าภูเขาไฟจะสงบลงกันเถอะ”

เหล่าผู้เล่นและลูกเรือต่างลี้ภัยไปขึ้นเรือที่เทียบท่าอยู่ที่ธารน้ำไร้เยือก แต่ว่าจากนั้นนั่นเองที่พวกเขาต้องเจอเข้ากับกองทัพอันเดดกลุ่มใหญ่ ด้านหลังเป็นลาวาที่ไหลออกมาจากผืนดินแตกระแหง ส่วนเบื้องหน้าก็ต้องเผชิญกับกองทัพอันเดดที่มีพวกเดทไนท์ จอมเวทย์ ผีดิบกูล ผีดิบซอมบี้ นักรบโครงกระดูก ภูตผี และอีกสารพัดเผ่าพันธุ์อันเดด

 “พวกอันเดด!”

 “กองทัพอันเดดทั้งหมดเคลื่อนไปข้างหน้า เตรียมพร้อม!”

กองทัพผีดิบซอมบี้แกว่งไกวและโบกแขนไปมาขณะที่พวกมันวิ่งตรงเข้ามา

ถึงแม้ว่าพวกมันจะถูกบดขยี้จากการปะทะโดยกลุ่มลูกบอลไฟที่ตกลงมาตลอดทาง แต่ก็มีพวกอันเดดมากขึ้นมาต่างยกโขยงตามมาเป็นขบวน

 “คึคึคึๆๆๆ”

 “เฮี๊ยก! เฮี๊ยก!”

กำแพงหินที่แตกเป็นเสี่ยงๆหล่นลงมาโจมตีเหล่าอันเดดจากเหนือหัว

เมื่อใดก็ตามที่สะเก็ดลาวาหล่นลงมา แสงสว่างวาบของเปลวเพลิงก็จะลุกโหมปะทุขึ้นมาในทันที และทุกครั้งที่มันลุกซู่ขึ้นมา เหล่าผู้เล่นและทหารเรือก็จะเห็นเหล่าอันเดดเข้ามาจู่โจมมาอย่างเป็นฟืนเป็นไฟ

แล้วพวกเดดไนท์ก็เปิดปากพูดออกมาด้วยคำพูดบางอย่างที่ได้เตรียมไว้แล้วว่า

 “พวกเจ้าหนีไปไหนไม่ได้แล้ว จงถูกฝังอยู่ใต้ลาวานี่ให้หมดทุกคน แล้วก็ตายไปซะ”

 “เป้าหมายชีวิตของเราก็คือจะต้องจับข้อเท้าพวกแกเอาไว้แล้วลากมันลงไปในหลุมพร้อมกับพวกเรา อย่าหนีนะ มาสู้กับพวกเราซะ!”

ด้วยคำพูดที่วีดให้พวกเดทไนท์ไว้ กำลังใจของเหล่าศัตรูจึงได้ถูกทำลายลง

 “ภูเขาไฟจะยิ่งปะทุรุนแรงมากขึ้น ลาวาที่ไหลบ่าก็จะท่วมขัง ลบล้างพื้นที่แห่งนี้ให้หายไปเองแหละ”

กองทัพเรือแห่งราชอาณาจักรฮาเว่นปักหลักอยู่บนยอดเนินเขาที่เป็นพื้นที่ที่ง่ายต่อการการตั้งรับการจู่โจมของพวกมอนสเตอร์ทั่วๆไป แต่ตรงกันข้ามเลยนั้น เมื่อภูเขาไฟระเบิดขึ้น สะเก็ดหินลาวาก็กลับมาปกคลุมบริเวณนั้นแทน  

และแน่นอนว่า ไม่ว่าลาวาจะไหลบ่าทะลักออกมาซักแค่ไหน พวกเขาก็จะไม่ยอมจมอยู่ข้างใต้ แต่ว่าจากความทรมานที่มาจากภูเขาไฟระเบิดในครั้งแรก นั่นก็ได้เพิ่มความกังวลกับความกลัวให้กับพวกเขาจนถึงขีดสุดแล้ว

พวกเขามีกำลังมากพอที่จะต่อกรกับพวกอันเดดได้ แต่ว่าพวกเขาจดจ่ออยู่กับการต่อสู้ไม่ได้เลยเพราะต้องมัวพะวงอยู่แต่กับการหลบหนีและหลีกสะเก็ดลาวาอีก ถือว่าเหล่าเดทไนท์และพวกอันเดดนั้นได้ผลลัทธ์ที่ดีเยี่ยม

จากการโดนโจมตีด้วยเวทย์ของพวกจอมเวทย์โครงกระดูก เหล่าทหารเรือก็ต่างค่อยๆถูกนำไปยังแดนปรโลก

 “คิคิคิ!”

วีดหัวเราะออกมาอย่างชื่นใจพร้อมกับมอบหมายงานอันชั่วร้าย แล้วปล่อยตัวปล่อยใจตามความต้องการไปกับหายนะเหล่านั้น

 “รู้สึกอย่างกับกินไก่ย่างสุดซี้ดข้างๆคนที่กำลังหิวอยู่เลย”

โกลมินิ เจ้าเหลือง วิหคทองคำกับซอยูนได้แต่มองภาพเบื้องหน้าอยู่เท่านั้น

ในขณะที่เขาบัญชาการเหล่าอันเดด เขาได้แต่หัวเราะออกมาด้วยความพอใจอย่างต่อเนื่อง

ความทุกข์ทรมาณของผู้อื่นนั้นได้ถูกคิดว่าเป็นโชคดีสุขหฤหรรษ์อย่างยอดเยี่ยมไปซะงั้น นั่นคงเป็นเพราะว่านั่นเป็นนิสัยปกติของเขานั่นเอง!

คงจะดีเสียยิ่งกว่า ถ้าปุปปับวีดกลายเป็นคนแปลกหน้าไป อย่างเช่น รู้จักแบ่งปันเงินและไอเท็มให้กับเหล่าผู้เล่นใหม่ พวกเขาก็คงรู้สึกประหลาดใจกับสิ่งนั้นแล้วก็เป็นกังวลมากขึ้น

แต่ก็คงอย่างนั้นละที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่วีดจะเปลี่ยนไปได้ แล้วก็คงได้แต่คิดว่าเขากำลังจะเริ่มทำสิ่งที่ชั่วร้ายมากยิ่งขึ้นไปอีก ด้วยความสัมพันธ์ของพวกเขา นั่นคงสามารถเข้าใจได้ง่ายกว่าซะอีก

เป็นเพราะการปะทุของภูเขาไฟทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ เหล่าทหารเรือและพวกโจรสลัดยังไม่ได้ออกมาจากที่กำบังของพวกเขาเลย

ด้วยกองกำลังอันเดดที่ทำให้พวกลูกเรือและเหล่าโจรสลัดมัววุ่นวายอยู่แต่กับการต่อสู้ และเขาไม่สามารถเข้าไปช่วยได้ด้วย ได้แต่เพลิดเพลินกับภาพที่เห็นนั้น แต่พวกอันเดดก็ต่างพากันถูกทำลายตายจากไปด้วยสะเก็ดลาวาด้วยเช่นกัน

 “คงถึงเวลาที่จะใช้การโจมตีเบาๆละ”

เพราะว่าเหล่าอันเดดจำนวนลดต่ำลง มานาก็ฟื้นกลับมาด้วยเช่นกัน วีดกุมไม้เท้าแห่งนักบุญผู้ดับสูญ แล้วเล็งไปที่ค่ายและร่ายเวทย์คำสาปออกไป

 “แม้นสังขารเจ้าที่ข้าได้สร้างเหล่าอันเดดขึ้นมา พวกเจ้าจักมิเคยพ้นไปจากเงื้อมมือของข้าชั่วชีวิต ปฏิญญาแห่งเนโครแมนเซอร์!”

วีดร่ายเวทย์คำสาปออกไปสี่อย่างภายในครั้งเดียว คำสาปกายวิปริต คำสาประคายเคือง คำสาปหวาดกลัว และคำสาปกระตุ้น!  นับตั้งแต่ภูเขาไฟแห่งลาส ฟาลังคซ์ปะทุกำลังใจของเหล่าทหารเรือและโจรสลัดก็ต่ำลงแบบอกสั่นขวัญหนีไปแล้ว

ดรินเฟลด์กับเหล่าอัศวินนาวีไม่ได้เตรียมการอันใดเพื่อรับมือเผชิญหน้ากับภูเขาไฟระเบิดแบบนี้เลย ขณะที่ต้องจัดการกับพวกอันเดด กำลังใจที่ลดต่ำลงมากขึ้นไป แล้วยังต้องมาเจอกับเวทย์ที่ร่ายออกมาอีก

 “ต้องกำจัดศัตรูพวกนั้นซะก่อน….”

วีดเล็งเป้าไปที่พวกนักบวชกับจอมเวทย์ที่ซ่อนอยู่ในค่าย กับพวกผู้เล่นโจรสลัดที่สามารถใช้พลังหรือเวทย์ศักดิ์สิทธิ์ที่มีจำนวนแค่ 7 คนเท่านั้น การแบ่งหน้าที่ภายในเรือที่สามารถหมุนเรือหรือคุมปืนใหญ่ออกมาที่นอกชายฝั่งในยามคับขันได้ สำหรับพวกนักบวชนั้นไม่จำเป็นต้องใช้เลย

ส่วนพวกจอมเวทย์นั้นก็ไม่ต่างกัน แม้ว่าจะขึ้นเรือไป แต่ว่าในตอนที่การต่อสู้ที่แสนโหดร้ายทรมานถาโถมเข้ามาแทนที่อย่างต่อเนื่อง มันก็ถือว่าไม่ธรรมดาเลยที่จะมาเปลี่ยนกระแสการต่อสู้ได้

 “ระเบิดซากศพ!”

ในขณะที่วีดโบกมือไปมาเพื่อรวมมานาสีขาวบริสุทธิ์ แล้วร่ายเวทย์อยู่นั้น เวทย์ก็ได้ถูกเล็งไปที่พวกนักบวชและจอมเวทย์ที่กำลังพยายามรักษาแผลอยู่

เมื่อแสงได้รวมตัวกันเสร็จสิ้น กลุ่มก้อนมานาของวีดก็เชื่อมโยงสายยาวไปที่กองซากศพและระเบิดออกอย่างรุนแรง

เวทย์เขวี้ยงกระดูกของอาชีพเนโครแมนเซอร์นั้นถือเป็นเวทย์โจมตีพื้นฐานของพวกเขาแต่ว่าการทำความเสียหายจากเวทย์ระเบิดซากศพนั้นรุนแรงมากกว่าเวทย์ระดับกลางของพวกจอมเวทย์ซะอีก

 “อ๊ากกกกก!”

 “นั่นมันการโจมตีเวทย์นี่!”

“มีเนโครแมนเซอร์สั่งการกองทัพอันเดดพวกนั้นอยู่ มันอยู่ที่ไหนกันนะ?”

 “วีด! วีดต้องกำลังซ่อนตัวอยู่ ตอนที่สั่งการกองทัพอันเดดแน่ๆ”

พวกเขานึกไม่ถึงเลยท่ามกลางการปะทุของภูเขาไฟในครั้งนี้ จนกระทั่งบัดนี้พวกเขานึกถึงวีดขึ้นมาได้ในที่สุด

เวทย์ระเบิดซากศพที่กำลังทำงานอยู่นั้นอาศัยค่าพลังชีวิตสร้างค่าดาเมจ สามารถเพิ่มขึ้นได้มากที่สุดถึง 10 เท่า จากเวทย์ระเบิดซากศพที่โจมตีมาอย่างต่อเนื่องทำให้เหล่านักบวชและจอมเวทย์ที่มีค่าการป้องกันต่ำ พากันตายไปเป็นจำนวนมากมาย ส่วนเหล่าทหารเรือมากกว่า 60 คนก็บาดเจ็บจากแผลเล็กน้อยบ้าง แผลสาหัสบ้าง

ท่านได้ระเบิดซากศพเป็นจำนวนมากมายภายในพริบตา ความเชี่ยวชาญทางเวทย์ที่คาบเกี่ยวกันได้เพิ่มขึ้นแล้ว อัศวินนาวีที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วนาม โอลิวบานได้ถูกฆ่าแล้ว ค่าชื่อเสียงอันฉาวโฉ่ของท่านเพิ่มขึ้น 13 แต้ม! โจรสลัดที่ได้ถูกประกาศจับของราชอาณาจักรนอร์ตันนามว่า บัลคาลาน ได้ถูกฆ่าแล้ว ค่าชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 5 แต้ม ค่าชื่อเสียงอันฉาวโฉ่ลดลง 5 แต้ม! ท่านสามารถรับรางวัลได้หากท่านไปที่ราชอาณาจักรนอร์ตัน -ผู้บริสุทธิ์ได้ถูกฆ่าตาย -ผู้บริสุทธิ์ได้ถูกฆ่าตาย -ผู้บริสุทธิ์ได้ถูกฆ่าตาย -เลเวลเพิ่มขึ้น -ค่าชื่อเสียงอันฉาวโฉ่เพิ่มขึ้น 1980 แต้ม เพราะเป็นผลมาจากไม้เท้าแห่งนักบุญผู้ดับสูญ ประสิทธิผลของเวทย์แห่งความมืดและทักษะของเนโครแมนเซอร์แข็งแกร่งขึ้น 70% -ในแต่ละครั้งที่สละชีพของมนุษย์ไปในแต่ละคน ค่าสถานะทั้งหมดจะเพิ่มขึ้น 85 แต้มเป็นระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ -ระดับมานาเพิ่มขึ้นสูงสุด 270% -เพราะผลมาจากไม้เท้าแห่งนักบุญผู้ดับสูญ ค่าชื่อเสียงอันฉาวโฉ่เพิ่มมากยิ่งขึ้นไปอีก 2010 แต้ม -ได้รับการบันทึกในฐานะอาชีพเนโครแมนเซอร์ -มนุษย์ส่วนใหญ่ถูกฆ่าด้วยเวลาที่รวดเร็วที่สุด

มีเพียงมุมปากของวีดเท่านั้นที่ยังเปื้อนรอยยิ้มอันแสนชั่วร้ายอยู่

 “แย่หน่อยนะ ช่างน่าเศร้า นี่เป็นเพียงวิธีเดียวที่จะมาถึงขั้นนี้ได้”

แม้แต่สิ่งชั่วร้ายก็ได้มีการจัดอันดับขึ้นมา นั่นละคือกฎ

แต่สิ่งชั่วร้ายอะไรก็แล้วที่วีดทำนั้น มันอยู่คนละชั้นกับสิ่งอื่นเลย เมื่อใดที่เขาฆ่าเหล่าทหารเรือและโจรสลัด เขาก็จะได้รับค่าชื่อเสียงและค่าชื่อเสียงอันฉาวโฉ่ไปอย่างละเท่าๆกัน

กลุ่มโจรสลัดกริฟฟิทไม่ได้เอ่ยกับเหล่าลูกเรือของดรินเฟลด์ที่ว่าพวกเขากว่าครึ่งมีค่าชื่อเสียงอันฉาวโฉ่ที่สูงหรือว่าอยู่ในสถานะของนักฆ่า หากฆ่าพวกเขาให้ตายก็จะให้ค่าประสบการณ์และค่าชื่อเสียงมากกว่าปกติ แถมยังมีประโยชน์ทำให้ลดค่าชื่อเสียงอันฉาวโฉ่อย่างเห็นได้ชัดอีกด้วย

 “วีดอยู่บนนั้น!”

ในที่สุด วีดก็ถูกเจอตัวจนได้

เหล่าผู้เล่นที่มีความคล่องตัวบนท้องทะเลจะมีสายตาที่ดีมากๆ พวกเขาเปลี่ยนความสนใจจากภูเขาไฟที่กำลังระเบิดอยู่ แล้วมองไปรอบๆเพื่อมองไปยังภาพของวีดที่กำลังร่ายเวทย์อยู่

ชุดคลุมสวมโครงกระดูกดัดแปลงที่กำลังกุมไม้เท้าแห่งนักบุญผู้ดับสูญ! ที่ลอยอยู่บนหัวของเขามีชื่อสีแดงชัดเจนเปิดเผยอยู่คำว่า วีด

 “หลีกออกไปจากซากศพ ใครจะรู้ว่าการโจมตีระลอกต่อไปจะมาถึงเมื่อไหร่!”

 “ไม่ครับ มันแค่ตัวคนเดียว ก็แค่ไปโจมตีแล้วก็ฆ่ามันทิ้งซะ ก็สิ้นเรื่อง”

ท่ามกลางความคิดเห็นที่ไม่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันนั้น ดรินเฟลด์ก็ได้ตัดสินใจออกมา เขาคิดว่าขณะที่ต้องหลบหลีกสะเก็ดภูเขาไฟอยู่นี่ วีดก็ออกมาจากที่ซ่อนเพื่อโจมตีพวกเขา

 “จัดกองกำลังขึ้นมา แล้วไปจับตัววีดซะ!”

เขาซ่อนตัวก่อนหน้าแล้ว เพราะว่าพวกกองทัพอันเดดที่ได้สร้างความเสียหายไว้มากนั้น ไม่ควรจะถูกเจอตัวจนกว่าจะสายไป

ภาพความเสียหายส่วนมากยังคงปรากฏเพราะว่าการโจมตีอย่างกะทันหันนั้นเอง ภายในใจของเขา ความต้องการอันแรงกล้าเพื่อที่จะจับตัววีดให้ได้นั้นมีมากเหลือเกิน แต่ว่าตอนนั้นนั่นเอง ทางทิศเหนือก็มีเดทไนท์แวนฮอร์คมุ่งหน้ามายังทางค่าย แล้วทางทิศตะวันตกก็เป็นลอร์ดแวมไพร์โทริก็กำลังวิ่งรุดหน้ามาด้วยเช่นกัน

อีกปัญหานั้นก็คือมอนสเตอร์กว่า 50 ถึง 60 ตัวก็วิ่งกราดไล่ตามหลังพวกมาติดๆ!

พวกโบลลาร์ดกับไทร์เบธที่มีดีกรีความน่ารักน่าชังที่รู้สึกได้เลยจากเลเวลอันน่าหลงใหลนั้น

แต่ตรงกันข้ามกับวีดที่กำลังออกคำสั่งให้กองทัพอันเดดฉุดกระชากลากพวกศัตรูมาเพื่อกำจัดพวกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ส่วนเหล่านักรบแห่งความโกลาหลก็เทเลพอร์ตในระยะสั้นอย่างต่อเนื่องเพื่อตามหลังพวกเขามา

 “คราวนี้เป็น กองทัพมอนสเตอร์แห่งลาส ฟาลังคซ์!”

เหล่าผู้เล่นภายในค่ายกรีดร้องออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน! แค่ต้องหลบหลีกสะเก็ดลาวา จิตวิญญาณนักสู้ของพวกเขาก็ไม่เหลือแล้ว พวกอันเดดที่ตามมาก็ยังเป็นมอนสเตอร์ไล่ตามมาโจมตีอีก ทุกๆอย่างเป็นไปตามที่วีดต้องการ

เขาแค่ต้องเลือกทำในสิ่งที่ดูโหดร้ายเลวทรามมากที่สุดก็เท่านั้น การถูกบังคับมาให้อยู่ในจุดที่แสนทรมานนี้พวกเขาคงต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลย(ที่มาบังคับให้เขาทำ)

 “ทุกคนเตรียมพร้อมสู่สนามรบ!”

ทั่วทั้งค่ายพวกเขาถูกบังคับให้ออกมาและต่อสู้ แล้วจากนั้นพวกมอนสเตอร์แห่งลาส ฟาลังคซ์ก็ยังตามมาไล่ล่าพวกเขาอีก

เหล่าผู้เล่นหัวกะทิของกองทัพเรือที่สองแห่งราชอาณาจักรฮาเว่นกับกลุ่มโจรสลัดที่อยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายมากที่สุด ยังคงพยายามกวัดแกว่งอาวุธของพวกเขาไปมา

เพราะต้องเชื่อใจเหล่าสหายร่วมรบและพึ่งพากำแพงค่าย พวกเขาจึงยืนหยัดต่อสู้กับเหล่ามอนสเตอร์

แม้ว่าจะไม่มีพวกนักบวชและจอมเวทย์แล้วก็ตาม พวกเขาก็ยังเข้มแข็งและอดทนอดกลั้นด้วยความองอาจ

จากเวลาที่พวกเขาต้องทนทุกข์ทรมานผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากจากการผจญภัยไปจนถึงภูเขาไฟระเบิดและแผ่นดินไหว ยอดผู้ชมก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก แถมตั้งแต่วีดเริ่มการโจมตียอดผู้ชมก็พุ่งไปอยู่อันดับที่ 1 2 และ 3 ไปในเวลาเดียวกัน

กองทัพเรือแห่งราชอาณาจักรฮาเว่นและกลุ่มโจรสลัดที่โดนโจมตีโดยเหล่ามอนสเตอร์และเจ้าเนโครแมนเซอร์!

-คาดไม่ถึงเลยว่าวีดจะเผชิญหน้าพวกเขาเพียงลำพัง แถมยังไม่ต้องรอให้ไปหาด้วย เขาก็ชิงโจมตีก่อนขณะที่พวกเขาเสียขบวนทัพอยู่แบบนั้น -นั่นไม่ยุติธรรมเลย ขณะที่พวกเขาทรมานจากภัยพิบัติอยู่ เขาก็ปล่อยการโจมตีกะทันหัน นั่นมันไม่ขี้ขลาดเกินไปหน่อยหรอ? -พวกมันโง่เองที่ไม่รู้จักเตรียมพร้อมไว้ก่อน -จนกว่าพวกเขาจะคุ้นเคยกับเขตลาส ฟาลังคซ์ก็ควรจะระมัดระวังตัวไว้หน่อยสิ พวกเขาไม่ได้มีอายุพอที่จะยังคงให้พ่อแม่มาเปลี่ยนผ้าอ้อมให้อยู่นะ -เกาะกลุ่มเป็นฝูงฟังดูยุติธรรมดีจังเลยเนาะ? -ก็ดูเหมือนเป็นสิ่งที่ไม่ผิดคาดนิสำหรับวีดแล้ว คุณคิดว่าอัศวินกับนักรบนั้นจะปรากฏตัวออกมาแบบพระเอกรึไง? ฉันจะบอกความจริงให้คุณฟังนะ ช่วงที่อยู่ในคอนติเนนท์ออฟเมจิคน่ะ วีดโด่งดังในการกวาดล้างพื้นที่ล่ามอนสเตอร์จนเหี้ยนเตียนเลย กิลด์ที่เข้ามาท้าทายเขานั้นพวกเขาก็จะโดนกำราบอย่างไม่ไว้หน้า แล้วยังโดนทำลายอีก ด้วยวิธีการและกลวิธีอย่างนี้นี่แหละ -นั่นละ วีด -ไม่มีประโยชน์น่าที่จะมาเขียนบรรยายชื่อเสียงเสียๆของวีด มีคนมากมายเลยที่มีประสบการณ์อันเลวร้ายเหยียบย่ำโดยวีดจากคอนติเนนท์ออฟเมจิคน่ะ คุณคงคิดว่าเป็นเรื่องตลกละสิที่หลายคนบอกว่าวีดผ่านเรื่องน่ากลัวมายิ่งกว่าเจอมังกรบินซะอีกนะ? -รู้จักใช้มอนสเตอร์กับพื้นที่เป็นเทคนิคดั้งเดิมของวีด มันเป็นเล่ห์เหลี่ยมน่ารังเกียจที่สุดจริงๆโดยที่ถูกใช้อย่างไม่ลังเล คนยอมก้มหัวให้เขานั้นก็แหง๋ล่ะเพราะเขาแข็งแกร่งกว่าไงละ -สำหรับฉันแล้ว ความอำมหิตก็ดีนะ!

ไม่เพียงแค่เหล่าผู้เล่น กิลด์ทั้งหลาย ชนชั้นสูง ลอร์ดผู้สูงศักดิ์ก็ล้วนอยู่ข้างหน้าเพื่อรับชมการออกอากาศ

 “คึกคึกคึก”

วีดหัวเราะออกมาอย่างร้ายกาจ ขณะที่เฝ้ามองเหล่าทหารเรือและโจรสลัดต่อสู้อยู่

ถึงแม้ว่าจะโดนกระหน่ำด้วยสะเก็ดลาวาแล้วตายไป พวกเขาก็ยังต่อสู้กับพวกอันเดดและมอนสเตอร์เพื่อป้องกันที่ของพวกเขาไว้ แต่ว่าเขาก็ไม่แม้แต่จะรู้สึกเป็นเกียรติปรบมือยกย่องความสูงส่ง มิตรภาพหรือแม้แต่ทักษะการต่อสู้ของพวกเขาเลย

ที่นี่ วีดคือจอมวายร้าย

เห็นได้ชัดว่าพวกทหารเรือและกลุ่มโจรสลัดนั้นดูเหมือนจะไม่สามารถต่อสู้ได้อีกแล้ว

จากผลพวงที่ตามมาของคำสาปก็เป็นหลักฐานได้แล้วว่ากำลังใจของพวกเขาลดลงไปอย่างมากและความสามารถในการต่อสู้ก็ได้ผลเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

เหล่าทหารเรือของดรินเฟลด์กับกำลังกายของกลุ่มโจรสลัดกริฟฟิทนั้นอ่อนแรงลงไปมากกว่าปกติ

แต่ว่าในการต่อสู่แบบกลุ่มกำลังใจต่อสู้ที่มองไม่เห็นนั้นถือว่าสำคัญมากกว่า

เพียงกำลังใจสู้อย่างเดียว คนกว่า 1,000 ถึง 2,000 ก็พังทลายลงไปได้ง่ายๆแล้ว แล้วเพียงแค่ราวๆสองร้อยกว่าคนแล้วนี้ระดับกำลังกายที่ใช้ไปก็ยิ่งอ่อนแรงมากขึ้นไปอีก

 “ช่างเป็นการกระทำที่ชั่วร้าย แต่ตอนนี้คงดีกว่าที่จะยอมฟังคำที่เขาพูด”

เดทไนท์แวนฮอว์คสวมบทบาทเป็นอัศวินแห่งความมืด เพื่อแยกพวกศัตรูออกมา เขาต่อสู้ด้วยวิถีทางที่นำไปสู่ชัยชนะของเขากับเหล่าอัศวินนาวี

การใช้ทักษะการโจมตีที่อานุภาพสูง เขาสามารถโจมตีพวกนั้นสาหัสถึงตายได้ก่อนที่พวกคนพวกนั้นจะหนีไปได้ แถมตอนไหนที่ค่าพลังชีวิตกับระดับมานาของแวนฮอร์คลดลง วีดก็จะใช้เวทย์ให้สอดคล้องมาเพื่อฟื้นฟูเขา

ขณะที่เหล่าอันเดดอยู่ภายใต้อำนาจสั่งการของเนโครแมนเซอร์ วีดก็จะสามารถส่งค่าพลังชีวิตและมานามาให้เขาได้

ส่วนลอร์ดแวมไพร์โทรินั้นก็อำพรางตัวเองให้ไม่สามารถเห็นตัวได้ เพื่อปล่อยการโจมตีฉับพลัน คว้าที่ต้นคอของพวกทหารเรือ แล้วก็ใช้คมเขี้ยวอันแหลมคมของเขา ฝังลงไป ระหว่างการต่อสู้กับเหล่ามอนสเตอร์พวกอัศวินนั้นก็ตายไปจากการปรากฏตัวแบบฉับพลันของ โทริ

การเติมค่าพลังงานชีวิตกับมานาจนเต็ม นั่นละรูปแบบการโจมตีจากแวมไพร์ลอร์ด! จากนั้นลูกสมุนของเขาก็ปรากฏตัวออกมา เผ่าแวมไพร์สายเลือดบริสุทธิ์ ก็เพราะว่าพวกเขาไม่ต้องกังวลว่าจะโดนทำลายโดยพวกนักบวชจึงพากันกลายร่างเป็นค้างคาวแวมไพร์ แล้วโจมตีด้วยปีกของพวกเขา แต่ถึงอย่างไรก็โดนสะเก็ดลาวาตกใส่กลางอากาศอยู่ดีแล้วก็กลายเป็นฝุ่นเถ้าธุลีไปในที่สุด

 “การเสียสละของเผ่าแวมไพร์สายเลือดบริสุทธิ์นั้นช่างหนักหนานัก”

แวมไพร์ส่วนใหญ่นั้นยังเป็นหนุ่มสาวกันอยู่ แม้ว่าพวกเขาเติบโตมาผ่านการสู้รบแต่การเสียสละที่เลี่ยงไม่ได้ก็จำต้องเกิดขึ้น

ขณะที่โบยบินอยู่บนท้องฟ้าผ่านสะเก็ดลาวา พวกเขาก็โจมตีจากบนท้องฟ้าสู่พื้นดินได้ แถมยังทำลายแนวป้องกันของเหล่าทหารเรือและโจรสลัดและถลาเข้าไปฝังเขี้ยวตรงบริเวณต้นคอของพวกมัน

สำหรับแวมไพร์แล้ว นี่ถือเป็นโอกาสที่จะเพิ่มพลังกายได้อย่างมหาศาล

ส่วนวีดนั้นก็อยู่ในที่ค่อนข้างจะสงบแต่ว่าความโกลาหลก็ยังรายล้อมเหล่าดรินเฟลด์และกริฟฟิทผู้น่าสงสารที่อยู่ไกลออกไป

ส่วนทางฝั่งวีดที่โจมตีมาบ้างเป็นครั้งเป็นคราวเพื่อผ่านพ้นเส้นทางนั้นไปให้ได้

 “ยิง! ฆ่ามัน!”

สายตาที่ถูกบดบังด้วยชื่อเสียงหรือแม้แต่ความโกรธเกรี้ยวที่ได้สูญเสียพวกพ้องตัวเองไป เหล่าผู้เล่นก็โจมตีด้วยอาวุธอย่างธนู และแน่นอนละด้วยการโจมตีอันแสนมืดบอดนั่น อาจจะโจมตีโดนวีดอยู่บ้างหากไม่ได้คิดต่อไปว่าเขาได้แอบซ่อนตัวเองอยู่เพื่อรวบรวมมานาอยู่

 “เจ้าเหลือง ในฐานะผู้สร้างเจ้าขึ้นมา คงไม่รู้มาก่อนสินะว่าเจ้าน่ะรูปหล่อจริงๆ เจ้าเหลืองแกอยากกินของว่างหน่อยไหม? เข้ามาดูใกล้ๆมาๆ”

แล้วเจ้าเหลืองก็เดินอุ้ยอ้ายตรงมาและถึงแม้ว่าจะสงสัยว่าวีดนั้นจะให้ของว่างกับมันรึเปล่า มันก็ยังคงต้องย่างเท้าของมันออกไป

แล้ววีดก็คว้าที่คอของเจ้าเหลืองมาอย่างรุนแรง

 “ทักษะสูบมานา!”

เออ มมมมมมมออออออออออ!

การดูดซับมานา พอมาลองคิดถึงมันก็ถือว่าเป็นกลวิธีที่อาจจะทำให้ใกล้ชิดสนิทสนมกันก็ได้ แต่แล้วเขาก็สูบมานาอย่างรวดเร็วจากโกลมินิกับผลัดกันไปมากับเจ้าเหลือง

 “ทักษะระเบิดซากศพ!”

ความหายนะยังแผ่กระจายไปทั่วทั้งค่ายแถมยังมีซากศพระเบิดกระจุยกระจายไปหมดด้วยเวทย์ระเบิดซากศพท่ามกลางแนวการป้องกันที่แน่นหนา

จากการสร้างค่ายอย่างกระตือรือร้นของเหล่าทหารเรือ แต่ว่าเศษก้อนหินก็กระจัดกระจายระเนระนาดไปทั่วทุกหนทุกแห่ง แถมทุกๆที่ยังติดไฟจนยากแก่การติดตามร่องรอยไปได้อีก

ช่างเป็นวิธีโจมตีที่โหดร้าย น่าสะอิดสะเอียน สกปรกโสมมแต่กลับให้ผลลัพธ์ที่ยอดเยี่ยม!

 “ตอนนี้ละ มาลองใช้เวทย์อื่นแบบเบาๆดูหน่อยไหม?”

จากนั้นวีดก็ร่ายเวทย์เพื่ออัญเชิญเหล่าเดทไนท์ ท่ามกลางของแนวขบวนของศัตรู เขาจึงอัญเชิญเหล่าอันเดดออกมา

ดรินเฟลด์พยายามป้องกันแนวรบของเหล่าทหารเรือไม่ให้ถูกทำลายด้วยการออกคำสั่ง ขณะที่จู่โจมไปด้วยดาบของเขาพร้อมกับตะลุยฝ่าเศษสะเก็ดลาวาที่กำลังตกลงมา

การนำทัพเรือในฐานะของพลเรือเอก เขานั้นช่ำชองมากในการสงครามทางเรือ โดยเฉพาะการใช้ประโยชน์จากเรือรบ การเคลื่อนรูปขบวนรบหรือแม้แต่การระดมยิงทิ้งระเบิดเพื่อกำราบเหล่าศัตรู

แต่เพราะงั้นบนภาคพื้นดินเขากลับไม่เห็นแม้แต่เส้นทางการโจมตีเพื่อใช้ประโยชน์จากมอนสเตอร์ เวทย์มนต์หรือแม้แต่สมรภูมิรบเลย

ไม่ทางเลยสำหรับเขาที่จะจินตนาการถึงเหตุผลว่าทำไมวีดถึงได้โจมตีพวกเขาก่อน

แต่ถึงแม้ใจกลางจิตวิญญาณของเขานั้นได้ถูกซัดกระหน่ำไปมากมายหลายทางแค่ไหนก็ตาม เขาก็ยังพลิกฟื้นความเยือกเย็นและเตรียมตัวตอบโต้กลับไป

 “ออกมาจากตรงนั้น แล้วออกไปฆ่าวีดซะ!”

 “รับทราบครับ ท่าน”

เขาได้ส่งกองกำลังที่ปลีกตัวออกมาได้ เป็นผู้เล่นสองคนที่ที่เชื่อถือได้พร้อมกับอัศวินนาวีแปดนายที่อยู่ในสังกัดทัพเรือออกไป

ระหว่างหลบหนีออกจากค่าย สะเก็ดหินก็ตกลงมาจากท้องฟ้ากระแทกเข้าใส่เหล่ากองกำลังที่ปลีกตัวออกมาแล้วสูญเสียอัศวินนาวีไปอีก 2 นาย! พวกเขาก้าวข้ามพื้นที่ที่ไหลหลากไปด้วยลาวาและกระโดดลงไปในเหวบนพื้นโลก

จากการไถลตัวผ่านเปลวเพลิงก็ได้สูญเสียไปอีก 3 ชีวิต พวกเขาใช้ทางอ้อมออกไปไกลหลบหลีกเพื่อที่จะได้ไม่ถูกเจอตัว แต่ก็ยังคงได้รับความเสียหายมากกว่าเดิมอยู่ดี

 “พวกเราเกือบจะถึงแล้ว”

เหล่าอัศวินนาวีกวาดดาบของพวกเขาแล้วก็ไต่ขึ้นเขาไปอย่างนิ่งสงบ พวกอาชีพสายนักเวทย์และเนโครแมนเซอร์นั้นมักอ่อนแอเมื่อโจมตีระยะประชิด แล้วพวกเขาก็เข้าไปถึงตัววีด มุ่งหมายที่จะปลิดชีวิตเขา

แต่ว่าเส้นทางที่พวกเขาใช้นั้นกลับมีคนคนหนึ่งขวางทางเอาไว้ ซอยูนติดอาวุธครบชุด ผู้ที่ปกคลุมไปด้วยเกราะทั่วร่าง ตั้งแต่หัวจรดเท้าและกำลังเฝ้ารออยู่

เคร้ง ฟิ้ว!

ซอยูนกวาดดาบของเธอออกไปอย่างไม่ลังเล

ภูเขาไฟระเบิด แผ่นดินไหว การจู่โจมของมอนสเตอร์ เวทย์ระเบิดซากศพ ล้วนแล้วแต่ลดกำลังของกองทัพเรือของดรินเฟลด์ไปมากกว่าครึ่ง

จำนวนผู้รอดชีวิต ผู้เล่น 15 คน ทหารเรือ 219 คน!

ทหารเรือกว่า 30 นายตายไปจากการบาดเจ็บสาหัส คงไม่พูดเกินไปที่จะบอกว่าพวกเขานั้นประสบกับการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์อันน่าสยดสยองแล้วล่ะ

ระยะเวลาที่ได้ล่วงเลยไป เหล่าผู้เล่นที่ตายไปก็สามารถกลับมาเชื่อมต่อเกมอีกได้ แต่ว่าเหล่าทหารเรือที่ถูกฝึกมาอย่างยากลำบากนั้นต้องสูญเสียไปตลอดกาลอย่างเลี่ยงไม่ได้เลย

สุดท้ายอันสุดพิเศษ วีดก็ยังอัญเชิญหมอกพิษออกมาให้ลำบากกันอีก เหล่านักบวชและชาแมนก็ต้องใช้มนต์ขจัดพิษที่ยังไม่สามารถลบล้างเวทย์มนต์ของเนโครแมนเซอร์ระดับกลางได้ บาดแผลที่มากมายจากการต่อสู้ ควบคู่ไปกับการไม่สามารถหลบหนีไปจากมอนสเตอร์ได้นั้น ก็ทำให้พวกเขาเสียชีวิตไปในท้ายที่สุดอย่างช่วยไม่ได้เลย

ความเสียหายที่เหล่าโจรสลัดได้รับมานั้นมากมายมหาศาลมาก มีผู้เล่นโจรสลัดที่รอดชีวิตแทบจะมากกว่า 30 คน แถมเหล่าทหารโจรสลัดก็เหลือเพียงแค่ 152 คนเท่านั้น

เมื่อตอนที่ขึ้นฝั่งมาที่เขตลาส ฟาลังคซ์แห่งนี้ กองทัพเรือของดรินเฟลด์นั้นมีจำนวนมากกว่าถึงเท่าตัว แต่เมื่อคิดถึงจุดนั้นแล้วก็เหมาะที่จะเรียกว่า กลุ่มแห่งความตาย ก็ว่าได้

 “วีดดดด!”

ดรินเฟลด์กับกริฟฟิทต้องพบกับจุดจบเช่นนี้ก็เพราะวีด ความโกรธแค้นระเบิดออกมาจากความสูญเสียเหล่าลูกสมุนไปอย่างน่าสยดสยอง แถมการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์นี้ยังถูกเปิดเผยเด่นชัดออกทางการออกอากาศที่มียอดผู้ชมมากมายมหาศาล

 “เราจะต้องไม่ล้มเหลว ต้องฆ่ามันให้ได้” (ผู้แปล: เอาตัวเองให้รอดก่อนดีไหม๊ ก่อนจะไปฆ่าเขานะ)

 “ขอพนันด้วยเกียรติยศและศักดิ์ศรีในฐานะโจรสลัด ฉันะฆ่าแกให้ได้”

พวกเขาตัดสินใจที่จะถอนทัพออกไปจากบริเวณธารน้ำไร้เยือกเป็นเวลา 4 วันจนกว่าพวกนักบวชกับจอมเวทย์จะฟื้นคืนกลับมา

ขณะเดียวกันวีดก็พักผ่อนหย่อนใจอยู่ริมแม่น้ำและกลับไปออกล่าแบบซุ่มโจมตีเพื่อที่จะเพิ่มเลเวลกองทัพอันเดดของเขา

ความโกรธแค้นที่มากพอจะทำให้การหายใจคนเรานั้นสั้นลงได้ราวกับว่ามีบางคนใส่พริกผงเผ็ดร้อนลงในน้ำที่พวกเขากำลังจะดื่ม

 “เป้าหมายครั้งนี้ก็คือแทงวีดให้ตาย”

เหล่ากองทัพเรือของดรินเฟลด์และกลุ่มโจรสลัดกริฟฟิทตัดสินใจอย่างมุ่งมั่นด้วยเป้าหมายอันแน่วแน่

ภายในบอร์ดแสดงความคิดเห็นและหน้าต่างพูดคุยของทั้งสองกิลด์ ได้มีเรื่องราวมากมายที่เย้ยหยันพวกเขา ฉะนั้นพวกเขาจึงพยายามที่จะฟื้นคืนเกียรติยศและศักดิ์ศรีของพวกเขากลับมา

แต่วีดเคยชินกับการแก้แค้นแล้วล่ะ

 “ในตอนที่ได้แก้แค้นพวกคนที่ชั่วช้า แกก็ไม่ควรที่จะกลับไปกังวลเรื่องพวกมันอีก นั่นละคือกฏ!”

การกระทำอันน่าสมเพส คือการเปิดช่องโหว่กับเจ้าคนชั่วช้า นั่นละคือความผิดอันใหญ่หลวง การเมตตาต่อพวกศัตรูแล้วละก็ คุณก็คงจะต้องจบด้วยการโจมตีรุนแรงครั้งใหญ่จากด้านหลัง (โดนเอาคืนจากด้านหลัง)

 “คงถึงเวลาที่จะต้องเร่งถอยตัวกลับแล้วล่ะ”

เมื่อถึงเวลาที่ความตายมาบรรจบ วีดก็เคลื่อนพื้นที่ล่าอย่างว่องไวจากแถบแผ่นดินแตกระแหงที่รุนแรงไปยังพื้นที่มรดกของประติมากร

กองทัพเรือแห่งราชอาณาจักรฮาเว่นและกลุ่มโจรสลัดกริฟฟิทก็ไม่ได้ตามไปอย่างบุ่มบ่าม พวกเขาไม่รู้ว่ามีกับดับติดตั้งไว้อยู่หรือไม่ แต่นอกเหนือจากนั้นก็ต้องพยายามดิ้นรนขัดขืนกับแรงสั่นสะเทือนของภูเขาไฟขนาดใหญ่ในเขตลาส ฟาลังคซ์ที่พวกเขาเคยสิ้นท่าให้กับมันมาแล้ว

 “ระวังจะมีกลอุบายของเขาออกมาล่ะ!”

“ตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วเตรียมตั้งรับกับการปะทุของภูเขาไฟด้วย”

ตรงกันข้ามเลยกับความสะเพร่าของพวกเขาในครั้งที่แล้ว พวกเขากระจายตัวครอบคลุมไปทั่วอาณาเขตออกไปหลายครั้งมากขึ้น และหลังจากเกิดการปะทุของภูเขาไฟก็จะเบิกตากว้างสอดส่องไปทั่วในที่ที่พวกเขาตรวจสอบได้อย่างเป็นระบบระเบียบ

ตรงกันข้ามกับสิ่งที่ปรากฏให้เห็นอยู่ข้างนอกนั่น พวกเขาก็ยังคงพยายามส่งพวกนักฆ่าออกไปเพื่อฆ่าวีดอีก

 “ไอ้คนอวดดีนั่นจะไม่มีทางหนีไปได้แน่ๆครับ”

แต่ว่าวีดนั้นได้คาดเดาการตอบโต้ที่จะมาไว้ทุกวิธีการแล้ว ภายในคอนติเนนท์ออฟเมจิค การที่จะสู้กับเหล่ากิลด์ที่ทรงเกียรติทั้งหลายนั้นไม่ได้จบสิ้นเพียงการจู่โจมเพียงครั้งเดียว วีดต้องประสบพบเจอกับความทนทุกข์ทรมานผ่านการต่อสู้มามากมายนับครั้งไม่ถ้วน

 “นายท่าน พวกมนุษย์ใกล้เข้ามาแล้ว”

แวมไพร์ลอร์ด ผู้ควบคุมกระแสแห่งเลือด โทริ ตรวจพบสัญญาณของพวกมนุษย์ที่กำลังใกล้เข้ามา

 “มีคนมากแค่ไหน?”

 “สิบคนมาจากด้านหลังครับ”

 “แข็งแกร่งไหม?”

 “เลเวลของพวกมัน พวกเราดูดเลือดได้ไปหลายวันเลยละครับ”

ระหว่างการโจมตี ศัตรูที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามไม่ควรจะแข็งแกรงมาก นั่นคือกฎ มันคงจะยากมากเกินไปกับพวกกองทัพอันเดด โทริ แวนฮอร์ค หรือแม้แต่ซอยูนที่จะโจมตีพวกนักฆ่าที่เป็นอัศวินนาวีตั้ง 10 คน

 “ต้องเก็บอุปกรณ์พวกอัศวินแล้วเอาไปขายให้คนอื่นแพงๆซะแล้ว”

คุณได้รับถุงมือของเหล่าอัศวินของราชอาณาจักรกับเข็มขัดที่ใช้กลัดมีดสั้นได้! (ผู้แปล: ง่ะ ตัดมาที่กำจัดพวกลอบโจมตีไปซะแล้วหรอ?)

นอกจากนี้ยังมีไอเท็มอีกสองชิ้น มีดสิ้นอาบยาพิษกับเกราะเหล็กก็ดรอปออกมาด้วย

ขีดจำกัดเลเวลของเกราะเหล็กคือ 290 นั่นก็ดีกับพวกอัศวินระดับกลางเอาไว้ใส่ได้

 “อะนี่ ส่วนแบ่งของเธอ”

วีดมอบมีดสั้นกับเกราะเหล็กให้กับซอยูนไป

ชุดเกราะราคาแพงหูฉี่นั้นเป็นอุปกรณ์ชิ้นโปรดของเขา แต่เพราะไอเท็มที่ได้มาครั้งนี้ต้องมีคุณสมบัติพิเศษด้วย ฉะนั้นเมื่อนำไปขายจึงยากที่จะได้ราคาสูงๆ

 ‘ต้องสร้างความสัมพันธ์กับคนที่ร่วมมือด้วยเอาไว้ก่อนดีกว่า’

วีดไม่ได้ลืมเกี่ยวกับความสำคัญของการทำงานร่วมกันกับคนอื่น

***

แย่จริงๆเลย แกสองตัวนะ ทำให้ดีกว่านี้หน่อย แล้วก็เจ้าตัวที่ 2 ตัวที่ 3 ตัวที่ 4 ตัวที่ 5 กับเจ้าตัวที่ 6 โจมตีเข้าไปก่อนเลย!

ตอนที่ภูเขาไฟกำลังปะทุอยู่ วีดก็กินข้าวเช้า ข้าวเที่ยงหรือแม้แต่ข้าวเย็นรวมกับพวกอันเดดและมอนสเตอร์ไปพร้อมๆกับการทรมานพวกดรินเฟลด์และกริฟฟิทไปด้วย

แล้วก็จะซุ่มโจมตีเฉพาะแค่ตอนที่พวกเขากำลังล่ามอสเตอร์อยู่หรือว่ากระจายกลุ่มกันอยู่เท่านั้น

ช่างเป็นการโจมตีที่น่ารังเกียจหาที่ใดเปรียบ ช่างโสมม ร้ายกาจ แต่ก็ไม่เหมือนกับดรินเฟลด์และกริฟฟิทที่ไม่แม้แต่จะจัดการรับมือกับเหล่าอันเดดและมอนสเตอร์ได้ อย่างไรก็ตาม ในเมื่อมีพวกโบลลาร์ดกับนักรบแห่งความโกลาหลไล่ตามหลังมาอีก ไม่ว่าพวกเขาจะมีการป้องกันแข็งแกร่งซักแค่ไหนก็จะมีคนอย่างน้อย 10 คนถูกฆ่าตายไป

เพราะถูกทำให้จำนวนลดลงอย่างกะทันหันเหล่าทหารเรือและโจรสลัดก็ยิ่งยากลำบากที่จะย้ายที่ไปมาในเขตลาส ฟาลังคซ์ เพราะงั้นวีดก็เลยมุ่งการโจมตีไปที่พวกเขาได้

ในขณะที่เหล่าอันเดดที่กำลังหยอกล้อเล่นกับเหล่าทหารเรือ พวกนักรบแห่งความโกลาหลที่เทเลพอร์ตไปทั่วก็ต่อสู้กับดรินเฟลด์ ผู้เล่นคนอื่น และเหล่าอัศวินนาวี แต่ก็สามารถผ่านพ้นความปวดร้าวทรมานนั่นมาได้ ในท้ายที่สุดการต่อสู้อันเลวร้ายนั่นก็จบลงได้ด้วยการกำราบพวกมันได้ จากนั้นพวกเขาก็ออกล่าต่อไปเรื่อยๆ

ภายในกลุ่ม จะมีผู้เล่น 1-2 คน ถูกฆ่าตายเสมอ

 “ทักษะการต่อสู้ช่างโดดเด่นจริงๆ”

วีดจับตาดูฉากเหล่านั้นอย่างระมัดระวัง

ดรินเฟลด์กับกริฟฟิทได้แค่เพียงตั้งรับ เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงการบาดเจ็บไปโดยไม่อาจตอบโต้กลับไปได้

 “ฆ่าวีดซะ!”

 “จับตัวมันมาซะ แล้วข้าจะให้เงินรางวัลอย่างงาม”

 “ฉกอุปกรณ์กับภารกิจของมันมาซะ!”

กริฟฟิทนำหน่วยกล้าตายของเขาตรงไปอย่างแน่วแน่ แล้วยังพาไปทางอ้อมอีกด้วย โดยไม่ว่าจะมีอันเดดหรือมอนสเตอร์ ชาวคณะก็มุ่งตรงไป โดยหวังเพียงว่าขอให้แทงวีดจนถึงแก่ความตาย

 “เตรียมรับความเสียหาย แยกชีวิตของวีดออกให้เป็นชิ้นๆอย่างไม่มีข้อแม้เลย!”

บางคนนั้นยังอยู่เพื่อขวางพวกอันเดดเอาไว้ ส่วนพวกที่เหลือก็ย่างเท้าก้าวต่อไปข้างหน้า พวกเขาต้องทำด้วยแรงกายของพวกเขาสกัดพวกมอนสเตอร์ที่โจมตีมา ส่วนทางที่เป็นสองหรือสามแพร่งก็จะแยกพวกที่ไล่ตามวีดออกจากกันไป มันคือการต่อสู้ระหว่างผู้ล่ากับผู้ถูกไล่ล่า!

วีดวิ่งไปอย่างขะมักขะเม้นด้วยข้อต่อเสียงดังกรอบแกรบนั่น

 “ฉันบอกแกไว้อย่างว่าฉันจะไม่มีทางถูกจับได้หรอกเว้ย!”

ข้อดีของอันเดดคือค่ากำลังกายนั้นไม่ตกลงไปเลย นอกจากนั้นถึงแม้ว่าค่าความแข็งแกร่งของเขาจะด้อยกว่า แถมทักษะระเบิดซากศพของเขาก็ยังลดต่ำลงไปก็ตาม แต่ร่างกายอันเบานี่ สามารถออกวิ่งได้เป็นอย่างดี (สรุปกูหนีเก่ง)

 “ทักษะวิ่งสี่ขา!”

เขาวิ่งหลบหนีวนไปรอบๆภูเขาหินด้วยสี่ขาที่มีในฐานะโครงกระดูกลิช!

 “ไปจับตัวมัน!”

 “เนโครแมนเซอร์แบบไหนกันจะเร็วได้ขนาดนั้น!”

 “ทำไมเขาถึงไม่เหนื่อยเลยนะ?”

ทีมติดตามออกวิ่งเต็มกำลังไปแล้ว

จนบัดเดียวนี้ เขาไม่รู้สึกว่าจะต้องใช้ทักษะวิ่งสี่ขาอย่างจริงๆจังๆเลย แต่ว่าเมื่อเขาต้องออกตัวไป เขาก็สามารถวิเคราะห์สถานการณ์แล้วใช้ความเชี่ยวชาญทักษะของเขาให้เหมาะสมกับสถานการณ์นั้นๆด้วย

ในตอนที่เลเวลทักษะของเขาถึงระดับกลาง มันเปลี่ยนแปลงไปมากพอที่จะทำให้เขาเคลื่อนที่ได้อย่างมีประสิทธิภาพมากภายในภูมิประเทศแบบภูเขาเช่นนี้

เขาสามารถเคลื่อนที่ไปรอบๆได้อย่างว่องไวราวกับสิงโตหรือว่าเสือ แถมเมื่อเลเวลทักษะไปถึงระดับสูงแล้วก็มีผลลัพธ์ในการปล่อยเสียงดังกังวาลออกมาด้วย

กร๊อบๆๆๆๆๆๆๆ

แว่วเสียงที่เขาได้ยินนั้นคือเสียงฟาดกระทบของเท้าสัตว์ที่กำลังวิ่งไปอย่างกระโดดโลดเต้น วีดรู้จักภูมิประเทศของเขตลาส ฟาลังคซ์เป็นอย่างดี แล้วยังคุ้นเคยกับตำแหน่งของพวกมอนสเตอร์อีกด้วย โดยปกติกลุ่มคนติดตามขนาดยิ่งใหญ่นั้นจะยิ่งดึงดูดความสนใจพวกมอนสเตอร์ ในขณะนั้นเองพวกหน่วยจู่โจมก็จะต้องมาต่อสู้แทนเขา

 “แวนฮอร์ค โทริ! ไปสู้!”

แล้วพวกคนที่รวมกลุ่มอยู่ในหน่วยสะกดรอยก็ถูกตามมาทารุณอีกครั้ง

 “ทักษะโจมตีคลื่นกรรโชก!”

เมื่อไรก็ตามที่กริฟฟิทใช้ทักษะของเขา พวกโบลลาร์ดกับไทร์เบธส์ก็จะกระเด้งกระดอนไปทั่วทุกที่ แต่ระหว่างที่ทำอย่างนั้นอยู่ วีดก็สามารถที่จะรักษาระยะห่างได้อย่างมาก ช่องห่างระหว่างกริฟฟิทและหน่วยกล้าตายนั้น วีดก็สามารถร่ายเวทย์คำสาปที่ทำให้ลดกำลังกายลงไปได้อย่างรวดเร็ว

กริฟฟิทจึงไม่สามารถไล่ตามเขาไปได้อีกต่อไป แล้วก็กลับไปที่ธารน้ำไร้เยือก

แม้ว่าจะเสี่ยงอยู่บ้างแต่วีดก็ยังโจมตีต่อไปเรื่อยๆ

 “หลายครั้งที่หนทางของคนเรานั้นยากลำบากนะจ๊ะ”

หน่วยกล้าตายตรงไปทางที่ยาวไกลมากๆ แต่ก็ถูกสกัดขวางเอาไว้ไม่ให้ข้ามไปถึงทางที่สุดสายตานั่น แม้ว่าจะตายไปแล้วก็ตาม แล้วถึงแม้จะวกกลับมาผ่านทางไล่ล่าที่ใช้ในเป็นเส้นทางหลบหนี พวกเขาจึงได้พัฒนาเทคนิคขึ้นวันแล้ววันเล่าเพื่อใช้หลบหลีกพวกมอนสเตอร์

แม้ว่าวีดพยายามล่อพวกมอนสเตอร์มากเสียกว่าหลบหนีไปได้ แต่มอนสเตอร์บางตัวก็ยังมุ่งตรงมา ฝั่งที่ถูกไล่ตามนั้นมีตัวเลือกที่จำกัดเพื่อหลบหนีในขณะที่ฝั่งไล่ตามนั้นเพิ่มระดับทักษะวันแล้ววันเล่า

ความเสียหายของเหล่าทหารเรือและโจรสลัดนั้นเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆแต่พวกเขาก็ใช้ความเพียรพยายามจนตายไปเพื่อไล่ตามเขาไปให้ได้จริงๆ

 “แกไล่ตามมาด้วยกองกำลังกับแรงใจ ก็เข้าท่าดีละนะ แต่ว่าแย่หน่อยที่แกจัดการได้ไม่ดีพอ”

ซอยูน เจ้าเหลืองกับโกลมินิซุ่มโจมตีแล้วกำจัดพวกเขาได้

มีคนเพียงหยิบมือไล่ตามมาแล้วก็จบสิ้นชีวิตลงไป แถมยังพยายามที่จะมาฆ่าแล้วฉกเอาไอเท็มไปอย่างเห็นได้ชัดไม่คิดว่านั่นจะยากเกินกว่าที่คาดไว้เลยหรอ

แม้ว่าเขาจะลองเอาพวกอันเดดกับมอนสเตอร์เข้าไปโจมตี ทีมสำรวจของดรินเฟลด์นั้นก็ยังจัดการได้ซะก่อน การป้องกันที่เข้มแข็งดั่งกำแพงเหล็กกลับพยายามล่อวีดเข้าไปติดกับด้วยท่าทีที่จะเข้ามาจับกุมตัวของพวกเขา

จนกระทั่งการโจมตีครั้งที่ 6 ที่ค่อนข้างจะต่อสู้ได้ดีเทียบพวกอันเดดได้ เขาลากพวกมันไปเรื่อยๆขณะที่กำลังใช้กลอุบายอยู่! วีดเลียริมฝีปากของเขา

 “ช่างเป็นกลยุทธ์ที่เรียบๆง่ายๆ นี่ถึงขีดสุดแล้วหรอ?”

แต่ถ้าหากไปไกลกว่านั้นเขาก็ไม่ได้รู้สึกผิดหวังเลย

จากเกมคอนติเนนท์ออฟเมจิค ทำให้เขามีกลวิธีมากมายที่จะไปจัดการกับกิลด์ที่โด่งดังในเขตลาส ฟาลังคซ์ แล้วยังใช้กลวิธีเหล่านั้นให้ได้ผลลัพธ์ที่เห็นผลได้เร็วมากที่สุด!

 “ยังเหลืออีกตั้ง 7คน แต่ว่าที่ต้องเตรียมก็คือเวลาที่ฉันต้องใช้และความเสียหายที่อาจจะเกิดได้ งั้น…….”

ถึงแม้ว่าพวกแกจะฆ่าฉันไปซัก 10 ครั้งแล้วฉันตายไปซักครั้ง แต่พวกแกก็จะต้องชดใช้เงินมาแทน

วีดนำซอยูนกับพวกของเขาไปยังพื้นที่มรดกแห่งประติมากรแล้วพวกเขาก็ลี้ภัยได้ในที่สุด

ดรินเฟลด์ต้องคว้าน้ำเหลวไปอย่างต่อเนื่องในเขตพื้นที่แห่งนี้ เขาเชื่อว่าการร่วมมือกันต่อสู้ก็จะสามารถกำราบพวกมอนสเตอร์และกองทัพอันเดดได้ แถมยังเพียงพอที่จะไปฆ่าวีดได้อีกด้วย

 “นี่ก็พิสูจน์แล้วว่าเขาคือเจ้าทานูกิ”

เขาฉลาดมากพอที่จะรู้จักเตรียมหาทางหลบหนีอย่างน้อยซักนิดก่อนที่จะไปโจมตี เพราะว่ากรณีอย่างฝูงมอนสเตอร์ กับดักหรือภูมิศาสตร์ ส่วนกองทัพมากมายนั้นก็ต้องต่อสู้ทำหน้าที่ไปด้วยเช่นกัน

 “อย่าไล่ตามพวกมันไป ขยายพื้นที่ออกไป แล้วเตรียมจับตัวเขาอยู่ที่นี่”

ดรินเฟลด์มีแรงจูงใจที่ชัดเจนแล้วตอนนี้

 ‘ตอนที่พวกเราพึ่งจะมาถึงที่เขตลาส ฟาลังคซ์นี่ วีดก็อยู่ที่นี่แล้ว แม้ว่าเขาจะคุ้นเคยด้วยการมาอยู่ที่นี่ก่อนหน้าพวกเรา แต่กลับไม่เคยมีหลักฐานอะไรเลยที่บอกว่าเขาจะหลงทางเตร็ดเตร่ในพื้นที่กว้างขวางแบบนี้ นอกเหนือจากนั้นเพื่อที่กลับไปยังทวีปเวอร์เซล เขาก็ยังต้องผ่านมาทางนี้อีกด้วย’

กองทัพเรือของดรินเฟลด์ได้ยึดเรือผีสิงไว้แล้วรวมถึงควบคุมไปทั่วทั้งบริเวณธารน้ำไร้เยือกแห่งนั้นด้วย

 “ถ้าพวกเราออกไปแล้วขยายพื้นที่ล่าออกไปทั่วเขตลาส ฟาลังคซ์นี้ ก็คงสามารถเจอตัวเขาได้แน่ๆ”

การตามล่าแบบบ้าบิ่นของดรินเฟลด์ทำให้เกิดความเสียหายกับเหล่าลูกสมุนมากมายมหาศาล เพราะว่ามอนสเตอร์มีเลเวลสูงมากไปตลอดแนวของเขตลาส ฟาลังคซ์ ความอดทนจึงควรนำออกมาใช้ แต่ในใจของเขา แล้ว กลับไม่มีความตั้งใจจะให้อภัยหลงเหลืออยู่ในใจนั้นเลย

 “ฉันจะฆ่าเขาให้ได้ในท้ายที่สุดแล้ว ก็จะขวางเขาไม่ให้กลับไปทวีปเวอร์เซลได้อีกครั้งเลย”

ในฐานะพลเอกแห่งกองทัพเรือที่สองของราชอาณาจักรฮาเว่น เขาต้องฆ่าวีดให้ได้เพื่อเป้าหมายในการกู้คืนเกียรติยศอันป่นปี้ แล้วดรินเฟลด์ก็ได้ขอกำลังเสริมเพิ่มจากกิลด์เฮอร์มีสมา จากพวกเขาส่วนใหญ่ตอนนี้มีเพียงอัศวินนาวีหรือเหล่าทหารเรือจึงไม่สามารถที่จะไล่ตามวีดที่กำลังหลบหนีไปเรื่อยได้ ที่วีดได้แต่ส่งพวกอันเดดมาหาพวกเขาอยู่เรื่อยๆ

-เกี่ยวเนื่องกับข้อเสนอที่จะฆ่าวีดให้ตายนั้น ข้าขอหยิบยืมกองกำลังสนับสนุน……

หลังจากเริ่มสนทนาไปสั้นๆ กิลด์เฮอร์มีสก็ส่งคำตอบที่แน่นอนมั่นใจมาให้ พวกเขาพร้อมที่จะให้เหล่าพันธมิตรแห่งโลกของพวกเขามาออกโรง แต่ว่าความล้มเหลวของดรินเฟลด์ก็ได้กลายเป็นความล้มเหลวของเฮอร์มีสไปแล้ว

-วีดที่เป็นจอมเวทย์อมตะ (Lich) ข้าจะส่งนักบวชระดับอาวุโส 15 คน จอมเวทย์อาวุโส 10 คนกับอัศวินเป็นผู้ติดตามไปให้

เลเวลของกองกำลังสนับสนุนนั้นเหนือกว่าระดับที่ดรินเฟลด์ได้คาดไว้

-ขอบคุณครับ ข้าจะต้องได้ตัววีดมาแน่นอนครับ

-เพื่อให้การไล่ตามสะดวกสบายมากขึ้น ข้าจะส่งนักฆ่า(assassin)ไปให้ 8 คน โจร(thieve) 4 คนพร้อมกับเครื่องขุดเจาะไปให้ด้วย 1เครื่อง จงแน่ใจว่าจะฆ่าวีดได้ แล้วก็ค้นคว้าดันเจี้ยนของเขตลาส ฟาลังคซ์มาด้วยละ

เพื่อที่จะยึดเขตลาส ฟาลังคซ์ทางการถ่ายทอดสดด้วยการแสดงกำลังรบของพวกเขา กิลด์เฮอร์มีสจึงส่งกองกำลังออกไปด้วยความแน่วแน่

 “ไอ้พวกเวรนั่น พวกมันกำลังสาปแช่งฉันอยู่ใช่ไหมเนี่ย?”

วีดเกาใบหูเขาอย่างรุนแรง แม้ว่าเวทย์คำสาปของเขาจะลดพลังลงไปอย่างมาก แต่ว่าจนกระทั่ง 1ถึง 2 เดือนในโรยัลโร้ดที่อยู่มานี้ทำให้เขาก็เริ่มกินดีกินอิ่มได้ในที่สุด

 “บนทวีปเวอร์เซลนี้ ฉันก็อยู่ของฉันแบบดีๆแล้วนะแต่….ฝั่งพวกแกเข้ามาแหยมกันก่อนนะ”

วีดใช้ชีวิตอยู่อย่างอดทนอดกลั้นมา ด้วยการขูดเลือดขูดเนื้อ ขายประติมากรรมกับขายของอื่นๆอีกมากมาย แล้วยังหวดราคาของสินค้าให้ดีอย่างไม่ยอมอ่อนข้อให้ ขนาดการจัดการกับพวกผู้เล่นใหม่ที่กินโจ๊กหญ้า ทั้งหมดที่ทำไปนั่นก็เพื่อเอาชีวิตรอด!

 “ยังไงก็เถอะ ฉันจะไม่ยอมกลับไปโดยไม่ทำลายพวกสารเลวพวกนั้น”

แรกเริ่มมันก็ไม่ใช่ปัญหาที่จะแก้ได้ด้วยการให้อภัยหรอก มันไม่แม้แต่จะจบได้ด้วยให้พวกเขาก้มหัวขอโทษก็ไม่ทำให้เขาสบายใจขึ้นได้

 “ก่อนอื่น เพื่อที่จะขัดขวางไม่ให้พวกมันจับตัวฉันได้ ก็ต้องเฝ้าดูพวกมันไปก่อน โทริ แวนฮอร์ค เจ้าเหลือง โกลมินิ”

 “ครับ นายท่าน!”

 “เตรียมประจัญบาน”

การเพิ่มกองทัพอันเดดสูงสุด โทริ แวนฮอร์คและเหล่าประติมากรรมสลักชีพก็ได้เตรียมพร้อมต่อสู้เสร็จสิ้นแล้ว

 “ในที่สุดก็ถึงเวลาออกล่าพวกนักรบแห่งความโกลาหลแล้ว”

เพื่อที่จะเคลียร์ภารกิจให้ได้ การออกสำรวจในเขตลาส ฟาลังคซ์ก็ได้เริ่มขึ้นแล้ว เขายังได้สอนให้ซอยูนรู้จักวิธีต่อสู้กับพวกนักรบแห่งความโกลาหลไว้อีกด้วย

 “เจ้าพวกนี้จะไม่ตั้งท่าป้องกันเอาไว้เลย ถ้าพวกมันไม่พยายามเทเลพอร์ตแบบระยะสั้นละนะ โดยเฉพาะพวกมันหลายๆตัวเมื่อมีค่าพลังชีวิตต่ำลดต่ำลงถึงขีดสุดพวกมันก็จะไปรวมกับตัวอื่น ฉะนั้นเธอต้องระวังเอาไว้ให้ดีนะ”

เขาสังเกตการณ์การต่อสู้กับพวกนักรบแห่งความโกลาหลอย่างเต็มที่ เมื่อตอนที่พวกมันไปต่อสู้กับพวกอันเดดหรือเมื่อตอนที่กริฟฟิทต่อสู้กับกับดักที่เขาวางไว้

 “พวกมอนสเตอร์นั้นอันตราย แต่ถ้าหากเธอไม่ไปทำเรื่องผิดพลาดเข้าละก็ เธอก็จะสามารถจับตัวมันได้เอง ถึงแม้ว่าพวกอันเดดจะตายไปจนหมดแล้ว ก็ต้องออกล่าพวกมันให้ได้”

แวนฮอร์คขี่เจ้าเหลืองพร้อมกับอวดเบ่งกล้ามเนื้ออันแข็งแรงของมัน โดยพร้อมที่จะแสดงให้เห็นพลังของอัศวินที่ถึงขีดสุด ครั้งที่แล้วเจ้าโกลมินิออกไปสู้กับนักรบแห่งความโกลาหลพร้อมกับเจ้าเหลืองแต่ก็ไม่ขี่มันอีกเลย ดังนั้นตอนนี้มันก็เลยเดินเอาเฉยๆ

บนเส้นทางที่ที่กลุ่มโจรสลัดอาเมเนียนได้ถูกทำลายไป มีนักรบแห่งความโกลาหลขวางกั้นไว้อยู่ 8 ตัว!

แล้วก็เพื่อเพิ่มค่าความเป็นผู้นำวีดก็ได้ระเบิดทักษะราชสีห์คำรามออกมา

 “เหล่าอันเดดที่มาพร้อมกับข้า บลัดลอร์ด เดทไนท์ และเหล่าสหายที่ได้มอบชีวิตให้ เจ้าเหลือง โกลมินิ! ทุกคนโจมตี!”

 “อว๊ากกกกกกกกกก!”

วีดตะเบ็งเสียงของเขาออกมา พร้อมกับเหล่าอันเดดที่กวัดแกว่งอาวุธของพวกมันขณะที่กระโจนเข้าไปหาพวกศัตรู! การกระตุ้นความกล้าเป็นเรื่องยากมากเพื่อที่จะให้ออกไปสู้ แต่แล้วสงครามแห่งเนโครแมนเซอร์ก็ได้ร่ำร้องเรียกหาพวกมัน!

‘เยี่ยมไปเลย ยิ่งถ้าเธอร้องเพลงในตอนนี้นะ จะมหัศจรรย์ที่สุดไปเลย’

วีดแอบชำเหลืองตาเหลียวมองไปที่ซอยูน หลังจากการได้ต่อสู้ร่วมกันมาหลายครั้ง เธอกลับปิดหูของตัวเองด้วยมือทั้งสองข้างไว้อยู่

กับซอยุนเธอคิดว่ามันเป็นแค่เสียงหนวกหูน่ารำคาญสินะ! (หมายถึงราชสีห์คำรามนะ)

หลังจากที่การแหกปากนั้นจบสิ้นแล้ว เธอก็กวาดดาบของเธอแล้วตรงไปข้างหน้า เหยื่อเหล่านั้นก็คือพวกนักรบแห่งความโกลาหลทั้ง 5 ตัว

จบตอน

ผู้แปล: Cole’s Myth

Editor: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล