เล่ม 23 ตอนที่ 3: ภูตผีแห่งคาปัว แปลโดย Cole’s Myth

จำนวนผู้เล่นเนโครแมนเซอร์ทั้งหลายที่กลายร่างเป็นผี กำลังทำหน้าที่ปกป้องหมู่บ้านคาปัว ซึ่งตอนนี้ บรรดาภูตผีมีจำนวนเพิ่มขึ้นอย่างมาก

 “ดู-เหมือนนน-ว่า-พวก-เรา-ทำ-ภาร-กิจ-เสร็จ-หมด-ละ-นะ”

โอเทมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแกมความรำคาญไม่พอใจแต่เขาก็ไม่ได้เกลียดมันซะทีเดียว เพราะว่าผู้เล่นมากมายต่างมองไปที่เขาด้วยสายตาอิจฉาบ้างชื่นชมบ้าง

เหล่าจอมเวทย์ให้ความเคารพในการมีค่าสติปัญญา(wis)และความฉลาดหลักแหลม(Intel)ที่สูง

เพราะว่านั่นจะทำให้ระดับมานามีมากมายเหลือแหล่บวกกับเวทย์มนต์หลากหลายที่คนอื่นไม่สามารถใช้ได้!

ในกรณีของพวกอาชีพสายเนโครแมนเซอร์ มันก็เห็นอยู่โต้งๆเลยว่ามันขึ้นอยู่กับจำนวนและชนิดของอันเดดที่พวกเขาสามารถอันเชิญขึ้นมาได้

การอัญเชิญพวกดูลาฮานหรือเดทไนท์นับสิบๆตัวเข้ามาเป็นพลพรรคในสังกัดก็ดูท่าว่าจะดีมากกว่า แล้วก็เจ๋งมากกว่าเมื่อเอาไปเทียบกับกองทัพซอมบี้กับพวกโครงกระดูกที่แถวยาวเป็นหางว่าวแต่กลับควบคุมเอาไว้ไม่ได้

เหล่าผีที่เหวี่ยงคทากระดูกของพวกมันไปมา เดินหน้าไปพร้อมกับเหล่าสหายโกเลมมีจำนวนเพิ่มมากขึ้นภายในหมู่บ้านคาปัว

วีดได้เลื่อนขั้นอีกครั้งกลายเป็น นักเชือดไร้ร่าง (Intangible Slayer)

-การโจมตีของเหล่ามอนสเตอร์แห่งหมู่บ้านคาปัวได้เสร็จสิ้นแล้ว

-การบุกรุกจากมอนสเตอร์แห่งเฟอโกลได้ล่าถอยกลับไปแล้ว

-กองทัพอันเดดจะประเมินการมีตัวตนของเหล่าภูตผีใหม่อีกครั้ง

การประเมินค่า: ยังคงส่งเสียงดังน่ารำคาญและไร้ประโยชน์ แต่ก็ยังเป็นประโยชน์ในบางครั้ง

-ชื่อเสียง +101

-พลังอันเดด +14

-ได้รับค่าประสบการณ์

ท่านได้รับการอนุญาตให้เข้าสู่ปราสาทคาปัว

เพราะว่าผู้เล่นคนอื่นยังไม่ได้พูดถึงเรื่องการเข้าไปในปราสาทจึงดูเหมือนว่าวีดจะเป็นคนแรกที่ได้เข้าไป

 “เสบียงศึกถูกเก็บเอาไว้ในปราสาทนี่นา…”

นั่นคือความคาดหวังของวีดที่เติมเต็มไปด้วยอาวุธและอุปกรณ์ของพวกอันเดด!

แต่ทว่าวีดก็ไม่สามารถออกจากหมู่บ้านแห่งนี้ไปได้ง่ายๆ

มีจำนวนผู้เล่นต่ำกว่าห้าคนที่เลือกจะกลายไปเป็นอัศวินผี ดังนั้นเขาจึงโดดเด่นมากเอาการ

ไม่เพียงแค่เขาจะเป็นคนที่ต่อสู้อยู่บนหลังม้าปีศาจนั้น แต่ว่าเขายังมีค่าอำนาจบารมีและความกล้าหาญที่สูงจนทำให้พวกมอนสเตอร์ต่างสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัวอีกด้วย

มันไม่ได้มากมายขนาดนั้นตอนที่เขายังเป็นมนุษย์ แต่ทว่าตอนนี้เขากลายเป็นผีที่ได้แผ่ขยายความหวาดหวั่นไปทั่ว ขนาดพวกมอนสเตอร์ที่อ่อนแอก็ไม่อาจต่อกรกับเขาได้เลยด้วยซ้ำ

ฉากของเหล่ามอนสเตอร์ที่ตัวสั่นสะท้านด้วยความกลัวตายปรากฏขึ้นมา ในตอนที่วีดอยู่บนหลังม้าปีศาจเพียงแค่มองไปที่พวกมันเท่านั้น!

บรรดาเนโครแมนเซอร์คนอื่นๆทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่แสดงความสงสัยออกมาเท่านั้น

ฮี้ฮี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

กี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เช่นนั้นแล้ววีดจึงพุ่งเข้าไปภายในปราสาทที่มีเหล่ามอนสเตอร์ป้วนเปี้ยนอยู่เต็มไปหมด ในตอนที่การต่อสู้นี้ได้ย่างเข้าสู่จุดสิ้นสุดแล้ว

ตุ๊บ ตุ้บ ตุบ ตุบ

พวกมอสเตอร์ตะบันทุบค้อนเหล็กของพวกมันเข้าใส่ประตูปราสาท

เหล่าทหารโครงกระดูกที่อยู่ภายในปราสาทพากันกำจัดพวกมอนสเตอร์พวกนั้นด้วยการยิงธนูและเทน้ำมันเดือดๆให้ไหลลงมา

แม้ว่าจะมีจำนวนผู้เล่นเพิ่มขึ้นมาบวกกับพวกอันเดดที่ถูกอันเชิญออกมาด้วย ทว่าการต่อสู้ครั้งนี้ก็ยังไม่ง่ายเลย

ในขณะที่มีเสบียงถูกบรรจุใส่เอาไว้ภายในปราสาทมากเท่าไร ก็ยิ่งดึงดูดพวกมอนสเตอร์เข้ามาหาพวกมันมากขึ้นเท่านั้น

 ‘อ่าฮ้า เหล่าค่าประสบการณ์และไอเท็มที่น่ารักทั้งหลายเอ๋ย’

พวกมอนสเตอร์ที่พยายามบุกเข้ามาถึงตัวปราสาททั้งหลายนั้นล้วนแต่มีเลเวลสูงมากเอาการ

พวกสัตว์ประหลาดตัวสีเขียวมีหัวปูดๆออกมาอย่างกับจระเข้ พวกมันเป็นทั้งผู้บัญชาการระดับกลางแล้วก็เป็นเป็นหัวหน้าจู่โจมครั้งนี้ด้วย

ทุกๆครั้งที่วีดเหวี่ยงดาบบนหลังม้าของเขาไปที่พวกมัน เหล่ามอนสเตอร์แห่งเฟอโกลก็จะมีสสารสีเขียวพุ่งออกมาจากร่างกาย

“ฉัน-รักกก-พวก-แกกก-ค่า-ปรา-สบบ-การณ์”

วีดปล่อยคำสารภาพพร้อมกับสังหารพวกมันไปปราศจากซึ่งความลังเล!

ในฐานะนักรบ ไม่ใช่เนโครแมนเซอร์ ค่าความอึดของเขาจึงไม่ตกลงไปเลยแม้แต่น้อย

วีดพุ่งเข้าไปโจมตีโจมตีต่อเนื่องถึง 15 ครั้งในขณะที่อยู่บนหลังม้า

มันถือว่าเป็นเรื่องยากมากๆที่จะทำการโจมตีแบบต่อเนื่องด้วยความแม่นยำสูง ในขณะที่ขี่อยู่บนหลังอาชาปีศาจซึ่งกำลังวิ่งไปด้วยความเร็วเต็มที่ พร้อมกับบุกเข้าตะลุมบอนภายในฝูงมอนสเตอร์แบบนี้

ด้วยการใช้ทักษะการมองที่ยอดเยี่ยม การตัดสินใจชั่วขณะอันเฉียบขาด ทัศนวิสัยที่กว้างไกล บวกกับการควบคุมลมหายใจที่มีสมดุล

 ‘ไอเท็ม ไอเท๋ม ไอเท่ม ไอเท้ม ไอเท๊ม’

วีดฟันศัตรูไปอย่างต่อเนื่องขณะที่ฮัมท่วงทำนองให้เป็นจังหวะ

การจู่โจมต่อเนื่อง 15 ครั้งไม่สามารถหยุดเอาไว้กลางคันได้ เพราะฉะนั้นคุณจึงจำเป็นต้องมีทักษะการบังคับบังเหียนม้าที่ยอดเยี่ยม

อาชาปีศาจของเขาไม่ใช่ม้าระดับตำนานแต่ว่ามันก็เชื่อฟังเขาที่สุดในฐานะที่เขาเป็นผีระดับสูง อีกทั้งมันก็รู้สึกสนุกสนานไปกับการฆ่าฟันครั้งนี้ด้วยเช่นกัน

เช่นนั้นมันจึงทำตามการชักนำของวีด

-ท่านได้ใช้ความเร็วสูงสุดแล้ว

-ด้วยความเร็วเท่านี้ ศัตรูจักไม่อาจต้านทานความเสียหายจากการโจมตีคริติคอลได้

-พลังโจมตีเพิ่มสูงขึ้น 245%

เพราะว่าเขาฟันพวกมอนสเตอร์ขณะที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง การโจมตีส่วนมากจึงทำให้เกิดการโจมตีแบบคริติคอลที่เพิ่มแต้มค่าความเสียหายมากขึ้น ส่วนหอกในมืออีกข้างหนึ่งก็สามารถสร้างพลังทำลายร้ายแรงสุดยอดด้วยพลังการเจาะทะลุทะลวง แต่มันกลับไม่มีประโยชน์กับการโจมตีแบบต่อเนื่องซักเท่าไร

ดาบเคลื่อนฟันเข้าใส่เหล่ามอนสเตอร์ที่อยู่ล้อมรอบเป็นวิถีโค้ง ช่างเป็นภาพที่แสนงดงามจริงๆ

ด้วยการใช้มานาและกำลังกาย เขาฆ่ามอนสเตอร์ไม่ว่าตัวไหนก็ตามที่ประชิดตัวเข้ามาใกล้ ผสานการขับเคลื่อนไปพร้อมกับอาชาปีศาจ

 “วิ่งงงงงง!”

วีดและม้าของเขาผสานใจกันเป็นหนึ่งวิ่งหน้าตรงไปที่ประตูเหล็ก

เขาอาจได้รับบาดเจ็บถึงตายได้หากเขาชนเข้าอย่างจัง!

แต่ทว่าวีดและม้าของเขากลับกลายเป็นละอองหมอกและทะลุผ่านเข้าไปในประตูเหล็ก

 [ท่านได้รับสิทธิในการเข้าสู่ปราสาทคาปัว]

-ผู้ป้องกันปราสาทจะไม่โจมตีท่าน

-ท่านได้ทะลุประตูเหล็กหนาเข้าไปแล้ว

-จากการทะลุผ่านสิ่งกีดขวาง ค่าพลังชีวิตและค่ามานาของท่านลดลงไปอย่างละ 2,000 แต้ม

แฮรรรรรรรรร!

เบื้องหลังประตูปราสาทบานนั้น เขาสามารถมองเห็นร่างภูตผีของเหล่าทหารโครงกระดูกเรียงแถวอยู่เต็มไปหมด

ดูเหมือนว่าพวกมันกำลังเตรียมตั้งแถวไว้สำหรับการสร้างขบวนการตั้งรับศัตรูในกรณีที่ประตูถูกบุกทะลวงเข้ามาได้

วีดดึงบังเหียนม้าด้วยแรงเต็มที่แล้วค่อยๆลดความเร็วอาชาปีศาจเพื่อบอกให้มันหยุด

ฮี๊ๆๆๆๆๆ!

หลังจากที่วิ่งมาอย่างหนักหน่วงเจ้าม้าก็หายใจแรงมาก พร้อมกับส่งเสียงออกมาทางจมูกและเตะกีบเท้าไปที่พื้นดังกร๊อบๆ จากนั้นก็มีผีทหารโครงกระดูกนายหนึ่งเดินเข้ามาหาแล้วก็พูด พร้อมกับชูดาบสนิมเขรอะหักๆของมันขึ้นมา

 “ยินนน-ดี-ต้อน-รับ-สู่-ปรา-สาท-คา-ปัววว”

ในขณะที่มองไปรอบๆปราสาทคาปัว วีดก็สามารถมองเห็นภูตผีได้ทุกชนิด

ตั้งแต่ผีชนชั้นสูงและพวกดยุคไปจนถึงผีอัศวิน ผีทหาร ผีนักธนู และผีชาวเมือง

แม้แต่ผีสาวใช้เองก็กำลังทำความสะอาดโถงอยู่

 “มัน-สก-กะ-ปก-ตะ-หลอด-เลย บาง-ที-คง-ไม่-ต้อง-ทำ-ความ-สะ-อาด-แล้ว-มั้ง?”

มันรู้สึกรำคาญหูมากที่ต้องฟังพวกเขาพูดแบบนั้น แต่ว่ายังไงซะวีดก็ต้องพยายามกระเสือกกระสนเข้าไปพูดคุยกับเหล่าสาวใช้และชาวบ้านทั้งหลาย

พวกทหารเอาแต่พร่ำบ่นเกี่ยวกับเหล่ามอนสเตอร์ที่เข้ามาโจมตี ส่วนท่านดยุกทั้งหลายก็เตรียมตัวสำหรับการต่อสู้ตามคำสั่งขององค์ราชาของพวกเขา

ในบริบทเช่นนี้ ราชาที่กล่าวถึงก็คือบัลข่าน ดีมอฟนั่นเอง ราชาแห่งเหล่าอันเดด

‘ฉันนึกว่าพวกมันจะตกที่นั่งลำบากแล้วซะอีก แต่ก็ยังมีพวกผีปกป้องปราสาทเอาไว้ด้วยสินะ กองทัพอันเดดนี่เป็นกองกำลังที่น่าทึ่งจริงๆ’

วีดรู้สึกเสียใจนิดๆกับภารกิจมากมายที่เขาทำมา เขาอาจจะสามารถกอบโกยทั้งหมดนี้ได้ถ้าหากว่าเขามาในฐานะ ลิชไชร์

มันไม่ใช่การตัดสินใจที่ง่ายๆเลยที่จะยอมยกเลิกภารกิจที่มอบให้กับคนเพียงคนเดียวอย่าง วีด

แต่ว่าความเป็นไปได้ของภารกิจของลิชไชร์ที่จะทำให้เขาเอนเอียงไปในเส้นทางแห่งความชั่วร้ายก็มีมากอยู่เหมือนกัน

อีกอย่าง แม้ว่าเขาจะกำลังต่อสู้เพื่อกองทัพอันเดด เขาก็ยังคงสามารถหยุดและล้มเลิกตอนไหนก็ได้

ร่างกายของอันเดดสามารถซ่อมแซมปรับเปลี่ยนให้เป็นแบบเดิมได้ด้วยคำอวยพรจากวิหารเทพีเฟรย่า

แถมไม่ต้องคิดเลยว่าพื้นที่ล่าแห่งนี้ล้นหลามไปด้วยมอนสเตอร์มากมาย ช่างเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมมากจริงๆ อีกอย่างพวกอันเดดก็ยังได้ออร่าแห่งความตายของบัลข่านที่แผ่อำนาจออกมาส่งเสริมพวกมันเรื่อยๆอีกด้วย

สำหรับวีดแล้ว เขาสามารถฟาดฟันด้วยพลังที่แข็งแกร่งยิ่งกว่านี้มาก และเช่นนั้นเองคือเหตุผลที่เขาเลือกที่จะอยู่ทำภารกิจแล้วก็ออกล่าในร่างนี้ต่อไป

 ‘มันก็ไม่ใช่อะไรที่เกี่ยวกับเงินหรอกนะ เพราะยังไงเงินพวกนั้นฉันก็ต้องเอาไปจ่ายให้ทางวิหารเทพีเฟรย่าอยู่ดี’

วีดเดินตรงขึ้นไปบนหอคอย จากภาพที่เขาเห็นดูท่าว่าจะมีมอนสเตอร์มากมายที่กำลังพยายามบุกเข้ามาโรมรันต่อสู้อย่างต่อเนื่อง

ถ้าหากว่าพวกมอนสเตอร์บุกเข้ามาในตัวหมู่บ้านได้ละก็ เป้าหมายต่อไปของพวกมันก็คงเป็นปราสาทหลังนี้แน่

และถ้าหากว่าปราสาทหลังนี้พังทลายลงไปแบบสิ้นซาก ภารกิจต่อเนื่องก็คงจะล้มเหลวไป แล้วใครจะรู้หละว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป?

 ‘ยังไงซะ ฉันควรกลับไปที่หมู่บ้านหลังจากที่สังเกตการณ์คร่าวๆแล้ว’

ยังมีโอกาสที่จะได้ต่อสู้กับพวกมอนสเตอร์มากกว่านี้แน่เมื่ออยู่ภายในหมู่บ้าน ดีเสียยิ่งกว่ารอกบดานอยู่ภายในปราสาทคาปัวแห่งนี้

คุณไม่ควรลดการ์ดการป้องกันของคุณลงเพียงเพราะว่ามีจำนวนพรรคพวกผู้เล่นที่อยู่รอบๆเพิ่มมากขึ้น

ในขณะที่เสบียงรบกำลังก่อกองขึ้นเป็นภูเขาภายในปราสาท ก็ยิ่งมีพวกมอนสเตอร์เข้ามารุมตอมบริเวณหมู่บ้านมากยิ่งขึ้นไปอีก

_________________________________________________

ณ บริเวณภายในหมู่บ้าน เหล่าผู้เล่นทั้งหลายที่กำลังล่ามอนสเตอร์ก็ได้มีบทสนทนาภายในห้องแชทของปาร์ตี้

โบรัม: ฉันไม่เห็นเจ้าหมอนั่นที่เป็นผีโครงกระดูกมาซักพักละนะ

เฮเรียน: เขาไล่ตามพวกมอนสเตอร์เข้าไปในปราสาทน่ะ แต่ฉันเดาว่าเขาคงไม่กลับมาแล้วละ

วาเรนน่า: ฉันไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นคิดยังไงถึงไม่เลือกสายอาชีพที่มีทักษะอัญเชิญอันเดดได้นะ ในเมื่อเขาก็เป็นเนโครแมนเซอร์เหมือนกัน แต่ยังไงซะเขาก็แข็งแกร่งมากทีเดียว

โบรัม: ก็คงยังงั้นแหละ นั่นเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดมหันต์ ดูท่าว่าเขาคงไม่สามารถออกล่ามอนสเตอร์มากมายขนาดนั้นได้หรอก

แต่ว่าความเป็นจริงแล้ว ผู้เล่นพวกนี้ไม่ได้มีแม้แต่โอกาสที่จะได้เห็นเหตุการณ์การออกล่าของวีดตั้งแต่

แรกเริ่มเลย ที่พวกเขาปักใจเชื่อแบบนั้นเพราะว่าพวกอันเดดที่พวกเขาอัญเชิญออกมาไม่ได้ต่อสู้หรือทำตามอย่างที่พวกเขาอยากให้ทำเลย นั่นจึงเป็นอุปสรรคใหญ่หลวงที่มาบดบังสายตาที่พวกเขามองไปยังตัววีด

เช่นเดียวกันเพราะว่ามีพวกภูตผีมากมายอยู่ภายในหมู่บ้าน จนทำให้พวกเขาไม่สามารถระบุหาตัวตนของวีดได้อย่างชัดเจนมากนัก

ถ้าหากว่ามีอาชีพสายนักบวชซักคนหนึ่งที่ควรจะมาควบคุมเหล่าสมาชิกปาร์ตี้หรือสถานการณ์การต่อสู้ไว้ พวกเขาก็คงจะสังเกตเห็นวีดที่แอบย่องเข้ามาได้แล้ว แต่กลับเป็นว่าเหล่าเนโครแมนเซอร์มีธุระมากมายหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องทำมากเกินไป

เฮเรียน: ว่าก็ว่าเถอะ เจนนี่น่าทึ่งจริงๆเลยนะ เธอแสดงความสามารถออกมายิ่งกว่าพวกเราสองคนรวมกันซะอีก

โบรัม: ฉันพึ่งเห็นเธออัญเชิญเดทไนท์ออกมาเพิ่มอีก 7 ตัว นั่นหมายความว่าทักษะเนโครแมนเซอร์ของเธอคงถึงขั้นกลางเลเวล 4 แล้วแน่ๆ

กรูเซท: ระดับทักษะสายสัมพันธ์แห่งโกเลม(Golem-related Skill) ก็ดูท่าว่าจะสูงมากเอาการเหมือนกันนะ

เพราะว่าเนโครแมนเซอร์เหล่านี้มีสายอาชีพเดียวกัน พวกเขาจึงดูเหมือนจะเป็นคู่แข่งเสียกว่าเป็นเพื่อนร่วมงานซะอีก

เพราะฉะนั้นพวกเขาจึงเอาแต่จับตามองดูเนโครแมเซอร์ที่แข็งแกร่งมากที่สุด เจนนี่

โบรัม: มีแค่ฉันหรือเปล่านะที่ได้ค่าประสบการณ์มาแค่นิดเดียวน่ะ?

เฮเรียน: ฉันก็รู้สึกอย่างนั้นเหมือนกัน แต่ก็ยังมีไอเท็มให้เก็บนะ แถมตอนนี้ก็มีไอเท็มมีประโยชน์มากขึ้นดร็อปออกมาอีกด้วย

ลีฮุนอยากจะร้องตะโกนออกมาด้วยความดีใจ

‘ในที่สุด มันก็จบสิ้นซะที’

เมื่อการสอบวิชาสุดท้ายเสร็จสิ้นลง ก็ย่างเข้าสู่ช่วงหยุดภาคฤดูหนาว

ภายในมหาวิทยาลัยปกคลุมไปด้วยปุยหิมะสีขาวแสนโรแมนติก แต่เขากลับมีความสุขเพียงแค่ว่าเขาไม่จำเป็นต้องกลับมาที่นี่จนกว่าจะถึงฤดูใบไม้ผลิ

นักศึกษาคนอื่นๆกำลังพูดคุยกันจ๊อกแจกอยู่ระหว่างโถงทางเดิน

 “เป็นยังไงบ้าง?”

“วิชาสังคมเสมือนจริงเบื้องต้นเป็นอะไรที่ยากเกินไปจริงๆ ฉันเกือบทำมันพังแล้วเชียว”

บทสนทนาทั้งหมดนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับลีฮุนเลยแม้แต่น้อย

‘ขอแค่ฉันไม่ตกก็พอแล้วล่ะ’

เขาค่อนข้างมองโลกในแง่ดีเกี่ยวกับเกรดของเขา

ลีฮุนมองเห็นซอยูนนั่งอยู่ตรงม้านั่งขณะที่เขากำลังพยายามมุ่งหน้ากลับบ้านอย่างเร่งรีบ

แม้เธอจะสวมใส่เสื้อผ้าฤดูหนาว รูปร่างหน้าตาอันงดงามของเธอก็ยังคงดึงดูดสายตาของเหล่านักศึกษาชายทั้งหลาย

เธอมาจากตระกูลที่ไม่มีใครทัดเทียมได้ รูปร่างหน้าตาก็ยังโดดเด่น สัดส่วนเด่นเป็นสง่าพร้อมกับแรงดึงดูดชวนเข้าหา เส้นทางแห่งอนาคตของเธอได้มีพรหมแดงปูเตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

ลี ฮุน ไม่ได้มีความรู้สึกอยากจะเข้าไปเกาะแกะกับซอยูนเลยแม้แต่น้อย

 “นี่ๆ มีเด็กปีหนึ่งที่ชื่อว่าลีฮุนจากคณะเทคโนโลยีเสมือนจริงได้กินข้าวกับเธอจริงๆน่ะหรอ?”

“เขาเป็นเด็กปีหนึ่งนะแต่ฉันได้ยินมาว่าเขาแก่เกินไปหน่อยที่จะเป็นเด็กปีหนึ่งน่ะ”

“โลกเป็นอะไรไปแล้วนะ ทำไมเธอถึงออกไปเที่ยวกับผู้ชายอย่างเขานะ?”

มีข่าวลือมากมายแพร่สะพัดไปทั่วทั้งมหาวิทยาลัย

แม้แต่เหล่ารุ่นพี่ปีสี่ที่อยู่คณะเทคโนโลยีเสมือนจริงก็มองไปที่ลีฮุนด้วยความรู้สึกคับอกคับแค้นใจ

แต่ทว่าลีฮุนไม่ใช่คนที่ปล่อยให้เรื่องทำนองนี้มากวนใจเขาซะหน่อย

เขาก็หวังเพียงแค่ว่าความปรารถนาของเธอที่มีต่อเขานั้นจะไม่คงทนอยู่นานเกินไปมากก็เท่านั้น

 ‘เธอไม่เหมาะสมกับผู้ชายอย่างเราหรอก’

สักวัน ผู้ชายสุดเจ๋งที่แสนเพอเฟคท์และเหมาะสมกับเธอคงปรากฏตัวขึ้นมา

ทั้งหมดที่เขาทำได้ตอนนี้ก็คือทำให้เธอพูดและปกป้องเธอจนกว่าเธอจะไม่กลัวที่จะมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนอีกต่อไป

ซอยูนมองมาที่ลีฮุนแล้วเธอก็ลุกขึ้น จากนั้นเธอก็เดินตรงมาที่เขาด้วยแก้มสองข้างแดงระเรื่อราวกับดอกกุหลาบ บางทีนั่นอาจจะเป็นเพราะอากาศเย็นก็ได้

 “เธอกำลังรอฉันอยู่งั้นหรอ?”

ซอยูนพยักหน้ารับกับคำถามของเขาจากนั้นก็พูดออกมา

“เป็นเพราะเรื่องทริปหน้าหนาวนะ”

ถ้อยคำของเธอที่เอ่ยออกมาเป็นธรรมชาติมากขึ้น

สำหรับลีฮุนแล้ว เขาไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก แต่สำหรับเธอ เขาคือคนๆนั้นที่กุมมือเธอและดึงเธอออกไปเปิดหัวใจสู่โลกภายนอก

ทุกๆครั้งที่ซอยูนพูดกับเขา เธอจะโอบกอดความคาดหวังและความรู้สึกรักใคร่เอาไว้

 “อ๋อ ใช่ เรื่องไปเที่ยว ห๊ะ”

ลีฮุนจดจำได้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้งกับสิ่งที่เขาเคยพูดมาก่อนหน้านี้ ที่ซอยูนเคยบอกว่าเธออยากออกไปเที่ยวกับเขา

มันเป็นทริปง่ายๆที่มุ่งหน้าไปชายหาด แต่เขาเคยบอกเธอว่ามันเสียเงินค่าเที่ยวเป็นล้านวอนเลยทีเดียว นั่นช่างเป็นข้อแก้ตัวที่งี่เง่าเหลือเกินเพียงเพื่อเขาเลี่ยงจะไม่ไปทริปนั่น

 “งั้น เราก็ควรต้องรักษาสัญญาสินะ”

ซอยูนพยักหน้ารับแสดงความเห็นด้วย

“ใช่ สัญญาต้องเป็นสัญญา”

“เดิมทีฉันก็อยากออกไปเที่ยวบ้างอยู่แล้วละ อีกอย่างตอนนี้ฉันก็อยู่ในช่วงวันหยุดจนมีเวลาเหลือแหล่ด้วย”

เธอยิ้มออกมาอย่างมีความสุข แต่ก็ยังเป็นรอยยิ้มที่ดูเคอะๆเขินๆอยู่ดี

และแน่นอนละว่าลีฮุนได้วางแผนที่จะทุ่มเทเวลาทั้งหมดของเขาไปในรอยัลโร้ด ความเร็วในการออกล่าภายในหมู่บ้านคาปัวนั้นเร็วระดับสุดยอดเมื่อเทียบกับพื้นที่ออกล่าที่อื่น

ด้วยภารกิจจำนวนมากมายที่ให้มา มันจึงเป็นสถานที่ที่ดีที่สุดเพื่อที่จะใช้ในการเพิ่มค่าประสบการณ์

ลีฮุนจึงพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า

 “ใช่แล้ว สัญญาต้องเป็นสัญญา แต่ว่าฉันต้องขอโทษ ฉันเดาว่าฉันคงต้องขอเลื่อนนัดออกไปก่อน”

ลีฮุนพยายามที่จะเลื่อนนัดทริปนี้ออกไปอย่างไม่มีกำหนด

แต่ทันใดนั้นเอง ซอยูนก็เปิดกระเป๋าของเธอออกแล้วก็หยิบเงินออกมา

 “ฉันเก็บเงินค่าออกทริปได้แล้ว”

ทั้งหมดนั้นเป็นเงินอย่างน้อยๆก็ 6 ล้านวอน!

พอมาคิดดูแล้ว เธอเก็บเงินได้มากขนาดนี้ด้วยเวลาไม่ถึงหนึ่งเดือนด้วยซ้ำ!

 “นี่เธอขายไอเท็มของเธอหรือเปล่านิ?”

เขาไม่ได้นึกถึงเรื่องนี้ในตอนที่เขาสัญญากับเธอไว้ แต่ถ้าหากว่าซอยูนขายอุปกรณ์ของเธอในรอยัลโร้ด มันก็ถือว่าเป็นเรื่องหมูๆเลยที่เธอจะเก็บเงินได้มากมายขนาดนั้น

“ฉันเก็บเงินพวกนี้มาได้ด้วยการขายข้าวกล่องน่ะ”

ซอยูนเก็บเงินนี้มาด้วยน้ำพักน้ำแรงของเธอล้วนๆ บนมือข้างที่เธอยื่นเงินออกมาให้ดูนั้นเขาสามารถเห็นรอยพุพองบนมือนั้นได้ บางรอยก็เป็นรอยแผลเป็นที่เกิดจากมีดบาดแล้วก็รอยไหม้ขณะที่เธอทำอาหาร

หญิงสาวผู้ไม่เคยเจอช่วงเวลาที่ยากลำบากได้รับบาดเจ็บและก็เหน็ดเหนื่อยเพื่อให้ได้เงินมา

“นายจะไปกับฉันใช่ไหม?”

ด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเป ลีฮุนจึงไม่อาจปฏิเสธเธอได้เลย

________________________________

ลีฮุนตัดสินใจที่จะไปออกทริปสี่วันให้หลังจากวันนั้น

ตอนนี้เขาคงต้องไปแล้วจริงๆ จึงทำให้มีข้าวของมากมายที่เขาจำเป็นต้องจัดใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย

 “กระทะทอด หม้อ เตาแก๊ส…คงดีถ้าเราจะทำคิมบับกับใข่ต้มไว้ก่อน ส่วนชิกฮเยก็กรองใส่ไว้ในขวดพลาสติกเผื่อพวกเราหิวน้ำ” (식혜: ชิกฮเย:น้ำหมักแป้งมอลต์ข้าวบาร์เลย์ไปอุ่นกับข้าวสุกและน้ำตาลทราย)

ถ้าหากว่าเขาไปออกทริปเพียงลำพัง เขาคงไม่ยอมเสียเงินให้ตามร้านอาหารแน่ๆ เขาไม่อยากมีทริปที่ฟุ่มเฟือยจนเกินไป

เธอเก็บหอมรอบริบเงินพวกนั้นมาอย่างยากลำบาก เขาจึงไม่สามารถใช้เงินพวกนั้นฟุ่มเฟือยสิ้นเปลืองมากจนเกินไป

น้ำมันงา กิมจิ สาหร่าย ผักสดแล้วก็เบ็ดตกปลาก็คงจะพอแล้วละ

ถ้าหากว่าเขาจับปลามาได้บ้างจากจุดตกปลาเจ๋งๆ จากนั้นอาหารอร่อยๆก็จะพร้อมเสิร์ฟได้ทันที

 “ฉันควรจะเตรียมอะไรเพิ่มอีกหน่อยเผื่อว่าฉันอยากทำเมนูอื่นอีก”

แม้ว่าจะอยู่บนเกาะร้าง นั่นมันก็มากเกินพอเพื่อมีชีวิตรอด!

การออกจากบ้านของคุณมาช่างเจ็บปวดรวดร้าว เพราะว่ามันหมายถึงการต้องใช้จ่ายเงินด้วยนั่นเอง

เขาไม่อาจเข้าใจได้เลยว่าทำไมเธอถึงอยากไปเที่ยวนัก แต่เพื่อที่จะประหยัดมากที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ การไปเที่ยวเป็นเวลา 4 วัน ก็ถือว่าพอรับได้

 “วันจันทร์ควรจะแพงน้อยหน่อยเมื่อเทียบกับราคาที่โคตรแพงตอนช่วงสุดสัปดาห์นั่น”

หลังจากที่เขาจัดเตรียมทุกอย่างจนเสร็จสรรพแล้ว เขาก็เข้าไปในแคปซูล

มันคือเวลาสำหรับรอยัลโร้ดนั่นเอง

_____________________________________________________

วีดจ้องไปที่ลายเส้นที่เขียนหวัดๆขณะที่เขาตะลอนไปทั่วทั้งปราสาทคาปัว

“ฉันเห็นบางอย่างส่องแสงด้วยละ”

“ทำไมถึงไปอยู่ตรงนั้นได้ละ….มีของหลายอย่างที่คนเขาชอบอยู่นะว้อย พวกงี่เง่าเอ้ย?”

“มีทางเดินถัดจากชั้นหนังสือด้วย….”

มันคือลายแทงที่ยากจะเข้าใจซึ่งชี้ทางไปยังสมบัติที่ถูกซ่อนอยู่ภายในปราสาทนั่นเอง

ถ้าคุณสามารถไขปริศนานั่นได้ คุณก็จะสามารถหาสมบัตินั่นเจอ!

‘ฉันเดาว่ามันคุ้มจริงๆที่ได้เข้ามาที่นี่ก่อนคนอื่น’

ก่อนที่ผู้เล่นคนอื่นจะเข้ามา วีดได้ตรวจสอบปราสาททั้งหลังจนทั่วแล้ว ด้วยการเก็บรวบรวมข้อมูลจากสาวใช้แล้วก็ข้ารับใช้ทั้งหลาย ทั้งค้นหาสมบัติในปล่องควัน ท่อระบายน้ำ แล้วก็คอกม้าอีกด้วย

ของเก่าพวกนี้เก่ามากพอที่คุณจะเรียกได้ว่าพวกมันเป็นโบราณวัตถุถ้าหากว่าคุณอยากจะเรียกแบบนั้น! บรรดาสมบัติล้ำค่าที่มีอายุนับร้อยปี ทองนับพันแท่งได้สร้างความพอใจอย่างมากให้กับวีด

 ‘ร่างกายของภูตผีนั้นก็เหมาะเพียงแค่เอาไว้ออกล่าของเหลือเดนแบบนี้เท่านั้นแหละ’

ตราบเท่าที่คุณรู้ตำแหน่งที่แน่ชัดแล้ว ก็เป็นเรื่องง่ายที่จะหามันเจอได้เพราะว่าเขาสามารถเดินทะลุสิ่งกีดขวางแบบไหนก็ได้

เขาพบไอเท็มมากมายที่ถูกซ่อนเอาไว้ภายในกำแพงและหลังขั้นบันไดด้วยการใช้ความสามารถพิเศษของผี

 “เด็กผู้หญิงที่เห็นเมื่อตอนเช้ามืด เธอทำอะไรหายนะถึงได้ร้องไห้เสียใจขนาดนั้น?”

ด้วยถ้อยคำที่เขาจดจำฝังลึกอยู่ในหัว เขาจึงได้เจอผีเด็กผู้หญิงที่กำลังวิ่งลงไปที่ห้องโถงด้วยความรวดเร็ว

และด้วยการตามหาตุ๊กตาที่หายไปของเธอจนเจอ เขาจึงได้รับสร้อยคอปลุกเสกมาเป็นการตอบแทน

--------------------------------------------------

สร้อยคอของอันเดด

ค่าความคงทน: 29/43

-สร้อยคอที่บรรจุความแข็งแกร่งด้านพลังแห่งการเติบโตของอันเดดเอาไว้

ข้อจำกัด: เฉพาะอาชีพสายเนโครแมนเซอร์เท่านั้น

คุณสมบัติ: เลเวลทักษะเนโครแมนเซอร์ +1

ประสิทธิผลของอันเดดที่ถูกอัญเชิญมา+8%

----------------------------------------------------------

ไอเท็มที่มีประโยชน์ต่ออาชีพสายเนโครแมนเซอร์โดยตรงนั้นเป็นสิ่งที่หาได้ยากมาก นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมเนโครแมนเซอร์ทั้งหลายมักจะสวมใส่อุปกรณ์ของพวกจอมเวทย์ แต่ว่าวีดพึ่งจะได้ไอเท็มที่ช่วยเพิ่มทักษะอัญเชิญอันเดดมาหยกๆ หลังจากพระอาทิตย์ขึ้น วีดก็กลายร่างกลับไปเป็นมนุษย์แล้วก็ตรงกลับไปที่เมืองโมราต้าด้วยความช่วยเหลือของยูริน

หลังจากตรวจค้นจนแน่ใจแล้วว่าปราสาทคาปัวปลอดภัย เขาก็ใช้ทักษะจินตภาพเคลื่อนย้ายของยูรินภายในห้องเล็กๆแล้วก็หายตัวออกไป

แต่ว่าในขณะที่เขายิ่งได้รับพลังแห่งอันเดด(Power of Undead)เพิ่มมากขึ้นเท่าไร มันก็ยิ่งทำให้เขาอยู่ในร่างอันเดดได้นานขึ้นเท่านั้นแม้ว่าพระอาทิตย์จะขึ้นแล้วก็ตาม

 “พลังแห่งอันเดดเพิ่มขึ้นมากจากการทำภารกิจและออกไปต่อสู้”

วีดไม่ได้กังวลเกี่ยวกับพลังแห่งอันเดดที่อาจจะกลายมาเป็นภาระมากนัก ยกเว้นเสียแค่ตอนที่เขาสร้างประติมากรรม มันจึงกลายเป็นเรื่องกวนใจเขาน้อยมาก

แต่ในความเป็นจริงแล้ว มันถือว่าเป็นสถานะที่อันตรายมากจริงๆที่จะทำให้เหล่าเนโครแมนเซอร์แข็งแกร่งมากขึ้นเป็นพิเศษ

เขาได้เรียนรู้และเข้าใจแน่ชัดแล้วว่าพลังแห่งอันเดดทำอะไรได้บ้างจากบทสนทนาที่พวกผู้เล่นเนโครแมนเซอร์พูดคุยกัน

 “พลังแห่งอันเดดของฉันเพิ่มขึ้นอีกแล้ว”

“พลังเต็มพิกัดสูงสุดแล้วหรือ? ตอนแรกฉันก็คิดว่ามันเป็นค่าสถานะที่สุดยอดอยู่หรอกนะ…”

“ไอ้ความรู้สึกเวียนๆหัวนี่มันทำให้ฉันร่ายเวทย์อันเชิญพลาดด้วยละ”

พลังแห่งอันเดดนั้นไม่เพียงแค่เสริมกำลังให้กับเหล่าอันเดดเท่านั้น มันยังช่วยเสริมพลังเวทย์แห่งความมืดให้แข็งแกร่งขึ้นอีกด้วย เวทย์แห่งความมืดจะแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น ซับซ้อนมากยิ่งขึ้นเมื่อเทียบกับเวทย์มนต์ธรรมดาทั่วไป

นั่นแหละคือเหตุผลว่าทำไมพวกวอร์ล็อค(Warlock)มักจะได้รับการปฏิบัติตนด้วยความเคารพยกย่องท่ามกลางเหล่านักเวทย์ทั้งหลาย ในกรณีของวีด พลังนี้จะเสริมความแข็งแกร่งและความว่องไวให้กับเขาในตอนที่เขาออกล่าในร่างอันเดด

ค่าสถานะที่ยิ่งใหญ่เหนือสิ่งอื่นใดนั้นจะเติบโตขึ้นได้ด้วยตนเองผ่านการทำภารกิจและการต่อสู้อันหนักหน่วง!

เหล่าเนโครแมนเซอร์นั้นจะมีพลังแห่งอันเดด(Power of Undead) ส่วนวอร์ล็อคที่อยู่ภายในโลกของตนเองก็จะมีไอศวรรย์แห่งความมืด(Authority of darkness)เป็นกำลังเสริม นั่นยิ่งทำให้พวกมันแข็งแกร่งมากยิ่งเสียกว่านักเวทย์ทั่วไป

แต่ทว่าทั้งพลังแห่งอันเดดและไอศวรรย์แห่งความมืดนั้นก็มักจะก่อให้เกิดคำสาปกับโรคภัยร้ายแรง ถ้าหากว่ามันครอบงำและมีอำนาจจิตที่เหนือกว่าคนๆนั้น ในสถานการณ์ที่ถึงขั้นเลวร้ายที่สุดก็คือ คนๆนั้นจะกลายเป็นบุคคลผู้ชั่วร้ายแล้วก็ปลุกพวกอันเดดขึ้นมาจนไม่อาจควบคุมเวทย์ของตนเองเอาไว้ได้ ก็จะมีซากศพมากมายอยู่เต็มไปหมดแล้วก็จะทำร้ายไม่ว่าใครหน้าไหนก็ตามที่เข้ามาใกล้พวกมัน

ส่วนในกรณีของจอมเวทย์แห่งความมืดเช่นนี้ เหล่าภูติผีปีศาจก็จะสามารถเข้ามาขโมยร่างกายและตัวตนของพวกเขาไป!  ในตอนที่คนๆนั้นย่างเท้าเข้าไปถึงจุดแห่งความหายนะเช่นนั้น พวกเขาไม่เพียงแต่จะสูญเสียปริมาณมานาอย่างมหาศาลเท่านั้น พวกเขาจะยังได้รับความเจ็บปวดทรมานจากคำสาปต่างๆนาๆที่ยากจะเกินเยียวยาได้

นั่นคือเหตุผลว่าทำไมคุณถึงต้องเพิ่มค่าสถานะอื่นๆเอาไว้มากๆอย่าง ค่าพลังชีวิต ค่าความแข็งแกร่ง ค่าพลังจิต จนทำให้พวกมันทุกๆค่าสถานะมีความสมดุลกัน หากคุณไม่เพิ่มค่าความศรัทธาหรือค่าพลังจิตมากเพียงพอ มันก็คงจะเป็นการใช้ค่าแต้มสถานะไปอย่างสูญเปล่า ตอนแรกเริ่มมันก็คงโอเคอยู่หรอกแต่เมื่อเวลาผ่านไปแล้ว ผลข้างเคียงอันแสนเจ็บปวดก็จะกลายเป็นวิกฤตการณ์อันแสนเลวร้าย

อาชีพสายเนโครแมนเซอร์และวอร์ล็อคจะกลายเป็นอาชีพที่แข็งแกร่งและเติบโตได้อย่างรวดเร็วกว่าสายอาชีพธรรมดาทั่วไป แต่พวกเขากลับต้องเดินก้าวหน้าและถอยหลังอยู่บนเส้นชะตาที่แสนอันตราย

วีดรู้สึกว่ามันช่างไร้ประโยชน์ที่ต้องลงทุนแต้มสถานะของเขาไปกับค่าความศรัทธาหรือว่าค่าพลังจิต ดังนั้นเขาจึงพยายามรวบรวมกลีบดอกไม้และใบหญ้าเพิ่มเพื่อเอามาใช้สร้างประติมากรรม

กลีบดอกไม้นั้นไม่ได้เป็นวัสดุที่เหมาะสมสำหรับเอาไว้สร้างประติมากรรมซะเลย มันทั้งอ่อนนุ่มแถมยังเหี่ยวแห้งเร็วอีกด้วย แต่ถ้าหากเขาใช้ทักษะแกะสลักธรรมชาติ ความสดใหม่ของวัสดุก็จะยังคงอยู่ไม่เปลี่ยนไปเป็นเวลานานมากๆ แถมมันยังท้าทายวีดให้เขาได้สร้างสรรค์ผลงานแบบใหม่ๆอีกด้วย

 “ว่าก็ว่าเถอะ เห็นแค่วัสดุที่ใช้ทำแล้วนี่ ประติมากรรมชิ้นนี้คงจะทำได้ยากกว่าชิ้นไหนๆที่เคยทำมาก่อนหน้าแน่เลย”

ในตอนกลางคืนเขาจะออกล่า ส่วนในตอนกลางวันตั้งแต่เช้าเขาก็จะออกมาแกะสลัก

ผลงานชิ้นนี้ที่สร้างเสร็จสมบูรณ์ทำออกมาด้วยความพยายามอุตสาหะได้กลายมาเป็นรถม้าเท่าขนาดจริงที่ลากโดยม้าแปดตัว

แม้ว่าบรรดาม้าและคนขี่ม้าคนนั้นจะถูกจัดแต่งด้วยกลีบดอกไม้ แต่มันก็ยังแสดงถึงความงดงามที่ปรากฏเฉพาะในเทพนิยายเท่านั้นออกมาให้เห็น

ภายในรถเทียมม้าคันนั้น เขาได้แกะสลักน้องสาวของเขาตอนที่เธอยังเป็นเด็กสาวตัวน้อยๆ

ประติมากรรมที่เสร็จสมบูรณ์ชิ้นนี้ช่างเป็นผลงานที่แสนงดงามและแสนโรแมนติกจริงๆ

-โปรดตั้งชื่อให้กับประติมากรรมที่คุณพึ่งสร้างสรรค์เสร็จ

“ของขวัญวันเกิดแด่น้องสาวของฉัน”

เขาได้สร้างสรรค์ผลงานศิลปะชิ้นนี้ขึ้นมาเพื่อให้เป็นของขวัญวันเกิดสำหรับยูริน

มันคงจะกลายเป็นของขวัญวันเกิดที่ไม่มีทางลืมเลือนแน่ ในตอนที่เธอนั่งบนรถม้าคันนี้ภายในเมืองโมราต้า

แน่นอนละว่าค่าใช้จ่ายในการสร้างประติมากรรมชิ้นนี้มาจากกลีบดอกไม้กับใบไม้นั้นเท่ากับศูนย์!

-‘ของขวัญวันเกิดแด่น้องสาวของฉัน’ ถูกต้องหรือไม่?

“ถูกต้อง”

-------------------------------------------------

·       ผลงานระดับแมคนั่ม!

ท่านได้สร้างสรรค์ผลงาน ‘ของขวัญวันเกิดแด่น้องสาวของฉัน’ เสร็จสิ้นแล้ว

-ประติมากรรมที่สร้างขึ้นมาจากกลีบดอกไม้จากเหล่าพฤกษาป่าที่แพร่กระจายอยู่ทั่วเมืองโมราต้า

-สร้างสรรค์ขึ้นมาด้วยใบไม้ที่สานใยเชื่อมโยงกันด้วยความอดทนอดกลั้นอันยอดเยี่ยม สร้างขึ้นมาด้วยน้ำมือของประติมากรผู้รู้วิธีใช้ทักษะพลังแห่งธรรมชาติ

-ความสร้างสรรค์นั้นช่างโดดเด่นแต่เนื่องจากคุณสมบัติของวัสดุที่ใช้สร้าง มันคงเป็นเรื่องยากที่จะรักษาสภาพให้คงอยู่ยาวนานได้

คุณค่าทางศิลปะ: 9,814

ผลเอฟเฟค: บุคคลใดที่เห็นประติมากรรมชิ้นนี้ อัตราการฟื้นฟูพลังชีวิตและมานาเพิ่มขึ้น 30% ตลอดทั้งวัน

ค่าสถานะทั้งหมดเพิ่มขึ้น +15                                                               ความงดงามและเสน่ห์เพิ่มขึ้น +45

ภายในหนึ่งวัน ความโชคดีที่แสนวิเศษจะปรากฏขึ้น
ความเร็วในการเคลื่อนที่ในพื้นที่ราบเพิ่มขึ้น +25%
การแผ่ขยายพันธุ์ของดอกไม้ป่าจะเพิ่มขึ้นด้วยการใช้ผลบัฟจากประติมากรรมชิ้นนี้                         
เมื่อพูดคุยถึงประติมากรรมชิ้นนี้กับผู้อื่นค่าความสนิทสนมของคุณจะเพิ่มขึ้น     อายุขัยสูงสุดของประติมากรรมชิ้นนี้ : 3 เดือน

หลังจากหมดอายุขัยไปแล้ว ประติมากรรมชิ้นนี้จะถูกจารึกลงในประวัติศาสตร์แห่งประติมากรรม

จำนวนผลงานระดับมาสเตอร์พีสที่สร้างขึ้นมา: 7 ชิ้น

----------------------------------------------------

-ท่านได้ขึ้นสู่ระดับความเชี่ยวชาญทักษะประติมากรรมขั้นสูงเลเวล 8 แล้ว

ผลงานประติมากรรมของท่านจะมีความประณีตและละเอียดลออมากยิ่งขึ้น

ความเข้าใจรู้แจ้งในผลงานศิลปะของท่านจะกว้างขวางมากยิ่งขึ้น ค่าสติปัญญาและค่าความฉลาดเพิ่มขึ้นอย่างละ 37 แต้ม

เสน่ห์เพิ่มขึ้น +62

ด้วยการใช้ทักษะแกะสลักธรรมชาติ ค่าความใกล้ชิดกับธรรมชาติเพิ่มขึ้น +31

-ทักษะงานฝีมือพัฒนามากยิ่งขึ้น

-ค่าชื่อเสียงดีเพิ่มขึ้น +1,841

-ค่าสถานะทางศิลปะเพิ่มขึ้น +13

-ค่าความอดทนเพิ่มขึ้น +9

-ค่าความอึดเพิ่มขึ้น +21

-เสน่ห์ดึงดูดเพิ่มขึ้น +7

-------------------------------------------------------

ระดับทักษะแกะสลักของวีดในที่สุดก็ไปถึงขั้นสูง เลเวล 8 แล้ว

“นั่นมันช่างยากลำบากจริงๆ”

ในระดับทักษะทุกๆทักษะ การไปถึงจุดหมายของระดับต่อไปที่สูงขึ้นนั้นจะทำให้ความเชี่ยวชาญในทักษะนั้นๆเพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณ แม้ผลงานที่เขาสร้างตอนนี้จะเพิ่มค่าความเชี่ยวชาญขึ้นเพียง 3.7% เท่านั้น แต่ว่าจากนั้นอีกไม่นานเขาเหลืออีกเพียงแค่ 2 เลเวลเขาก็จะถึงขั้นมาสเตอร์ประติมากรรมแล้ว

“เมื่อไหร่ที่ฉันได้แกะสลักฮีเลียมแล้วล่ะก็ สิ่งที่ฉันไขว่คว้าก็จะไม่ไกลเกินเอื้อม!”

ถ้าหากว่าชื่อเสียงของคุณสร้างขึ้นมาด้วยทักษะการแกะสลัก คุณก็จะสามารถได้รับภารกิจให้แกะสลักผลงานจากเหล่าชนชั้นสูงและพระราชาได้อย่างง่ายดาย

หากเขาได้ภารกิจเหล่านั้นมา พวกคนเหล่านั้นก็จะให้วัสดุแกะสลักที่ดีที่สุดกับเขาเพื่อใช้แกะสลัก แล้วก็จะกลายเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขาที่จะใช้เพิ่มความเชี่ยวชาญทักษะของเขาได้

 “แถมฉันยังสามารถเพิ่มระดับทักษะแกะสลักธรรมชาติหรือแม้แต่ทักษะรังสรรค์จิตวิญญาณธาตุได้อีกด้วย”

อีกไม่นานเขาก็จะได้เป็นนักแกะสลักขั้นมาสเตอร์แล้ว อาชีพที่ยากลำบากที่สุดที่จะเพิ่มทักษะให้เป็นมาสเตอร์ได้ในบรรดาอาชีพสายศิลปะทั้งหลาย

 “ฉันคงทำไม่ได้ถ้าหากว่าฉันไม่พยายามอุตสาหะมากขนาดนี้ เพราะว่าทั้งหมดนั้นล้วนแต่เป็นสิ่งที่เกี่ยวกับศิลปะทั้งสิ้น”

เพื่อที่จะสร้างผลงานออกมา เขาต้องรวบรวมวัสดุอย่างยากลำบากผ่านการผจญภัยและภารกิจนานัปการ

วีดทุ่มเทเวลามาแสนยาวนานแกะสลักผลงานของเขา ยอมเจ็บปวดทรมานเพื่อการสร้างสรรค์งานของเขาออกมา ทั้งหมดทั้งสิ้นนั้นก็ต้องขอบคุณเงินทองที่ทำให้เขาเดินทางมาได้ไกลถึงขนาดนี้

____________________________________________________

 “ในที่สุด…การทนลำบากตั้งหน้าตั้งตาทำงานมาอย่างหนักของพวกเราก็ผลิดอกออกผลซะที”

“ช่วงเวลายิ่งใหญ่ครั้งนี้จะต้องถูกถ่ายทอดออกไปผ่านทางบริษัทเกมส์อย่างต่ำซักหนึ่งเดือน”

“ซักพันคน ไม่สิ ซักล้านคนจะต้องดูสิ่งนี้”

เหล่าชาวเมืองและผู้เล่นทั้งหลายของเมืองโมราต้าทำงานจนเสร็จสิ้นแล้วก็เดินออกไปที่บริเวณท้องถนน จัตุรัส และหลังคาบ้าน

พวกเขากระชับหมวกของพวกเขาที่มีกลีบดอกไม้เกาะติดอยู่เต็มไปหมด

เหล่าผู้เล่นที่มีแผ่นไม้และแผ่นหินแบกเอาไว้ที่หลังกำลังทยอยเข้ามาภายในเมือง ด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยหยดเหงื่อไหลรินลงมา แล้วก็เคลื่อนไปข้างหน้าทีละก้าวๆ

มีเพียงวัสดุจำเป็นอย่างสุดท้ายเท่านั้นสำหรับการสร้างมหาวิหารและหอสมุด อีกแค่ไม่กี่ก้าวเท่านั้นพวกเขาก็จะถึงเส้นชัยแล้ว

 “ฮุ่ยเล่ฮุ่ย ฮุ่ยเลฮุ่ย”

“อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น”

ทุกคนส่งเสียงเชียร์กันและกัน พวกเขามุ่งหน้าไปยังจัตุรัสแห่งหอคอยแสงและจัตุรัสปิงหลง

วัสดุก่อสร้างกองตัวสูงขึ้นเรื่อยๆตรงบริเวณที่เหล่าชาวเมืองและผู้เล่นทั้งหลายกำลังรวมตัวกันทำงาน มหาวิหารและหอสมุดเริ่มก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้ว

มหาวิหารนั้นช่างโออ่าอลังการ เปล่งรัศมีความงดงามด้วยสีสันสดใส ส่วนหอสมุดก็ดูขลัง หรูหรา และมีอำนาจแห่งความรู้

สถาปัตยกรรมอันยิ่งใหญ่ที่แสนใหญ่โตมโหฬารทั้งสองนี้ถูกสร้างขึ้นด้วยน้ำมือของเหล่าผู้คนและผู้เล่นของเมืองโมราต้า

พวกเขาต่างพากันจัดวางต้นไม้ตกแต่งในบริเวณที่ว่างต่างๆภายในสวน พร้อมกับตั้งก้อนหินที่ถูกขัดเกลาจนสวยงามเอาไว้ด้วยเช่นกัน และท้ายที่สุด วัสดุชิ้นสุดท้ายที่พบเจอได้ภายในเมืองก็ได้ถูกจัดวางเสร็จสิ้น

ในที่สุด มหาวิหารและหอสมุดก็สร้างเสร็จสมบูรณ์แล้ว

วันเวลาที่ก่อสร้างเสร็จสมบูรณ์นั้นเป็นไปตามที่ตั้งใจเอาไว้ จึงได้มีกำหนดการต่อเนื่องมาจนมีการจัดวันเฉลิมฉลองขึ้นมาทันที

ไม่เพียงแต่มีผู้เล่นของเมืองโมราต้าที่เฝ้ารอคอยช่วงเวลาเช่นนี้ แต่ยังรวมถึงนักท่องเที่ยวที่มายังดินแดนทางเหนือและดินแดนอื่นๆด้วยเช่นกัน

---------------------------------------------------------------------------------------------------

ติ้ง!

สิ่งก่อสร้างอันยิ่งใหญ่ มหาวิหารแห่งทวีปทางตอนเหนือของนิกายเทพีเฟรย่าได้ก่อสร้างเสร็จสมบูรณ์แล้ว

ระยะเวลาทั้งหมดในการก่อสร้าง: 5 เดือน 11 วัน

ค่าใช้จ่ายในการก่อสร้าง: 1,678,291 เหรียญทอง 25 เหรียญเงิน

จำนวนคนงานที่เข้าร่วมการก่อสร้าง: 299,362 คน

คุณค่าสิ่งปลูกสร้าง: 189,614

-ผลจากมหาวิหารแห่งนี้ จะทำให้นิกายทางศาสนาแผ่ขยายออกไปจนทั่วทั้งทวีปทางตอนเหนือ

-อนุศาสน์สถานแห่งเทพีเฟรย่าได้มาประทับอยู่ ณ ที่แห่งนี้แล้ว โอกาสทองที่จะให้ผลผลิตทางธรรมชาติเพิ่มมากขึ้น, จะได้รับการป้องกันจากภัยพิบัติทางธรรมชาติ

-เหล่านักบวชและพาลาดินแห่งวิหารเทพีเฟรย่าที่อยู่ภายในทวีปทางตอนเหนือจะได้รับพลังศักดิ์สิทธิ์อันแสนยิ่งใหญ่

-ตำแหน่งของอาชีพสายนักบวชตอนนี้จะสามารถเลื่อนขั้นไปสู่ระดับขั้นที่สองได้แล้ว วิหารสามารถคัดเลือกพระคาร์ดินัลขึ้นมารับตำแหน่งได้แล้ว

-เหล่าพาลาดินสามารถเข้ามาอยู่ภายในมหาวิหารได้แล้วในตอนนี้ พลังแห่งวิหารสามารถข่มเหล่ามอนสเตอร์ที่อยู่ละแวกใกล้เคียงได้แล้ว

-ชาวเมืองแห่งโมราต้านั้นมีคุณสมบัติมากพอที่จะเข้ามามีส่วนร่วมในธุรการของทางวิหารเทพีเฟรย่าได้แล้ว

---------------------------------------------------------------

การก่อสร้างอันยิ่งใหญ่ หอสมุดแห่งโมราต้าได้สร้างเสร็จสมบูรณ์แล้ว

ระยะเวลาทั้งหมดในการก่อสร้าง: 5 เดือน 11 วัน

ค่าใช้จ่ายในการก่อสร้าง: 1,074,412 เหรียญทอง 78 เหรียญเงิน

จำนวนคนงานที่เข้าร่วมการก่อสร้าง: 218,302 คน

คุณค่าสิ่งปลูกสร้าง: 127,939 

-สามารถรวบรวมตำราที่เกี่ยวข้องกับการผจญภัยเอาไว้ภายในได้

-สามารถช่วยกอบกู้เวทย์มนต์ที่หายไปผ่านการขุดค้นและสำรวจภายในดันเจี้ยน

-เวทย์มนต์และการศึกษาจะพัฒนาอย่างรวดเร็ว

-ถ้าหากว่าคุณจัดแสดงหรือตีพิมพ์ไอเท็ม แผนที่ ข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์ บันทึกเกี่ยวกับมอนสเตอร์ คุณสามารถได้รับค่าชื่อเสียงและค่าตอบแทนได้

-ความต้องการให้สร้างหอสมุดเพื่อใช้ประโยชน์ในการทำภารกิจได้รับการตอบสนองแล้ว

-ภารกิจทางโบราณคดีนั้นมีความเป็นไปได้ที่จะค้นหาบันทึกหายากได้แล้ว

-ในขณะที่เอกสารสำคัญทั้งหลายเพิ่มขึ้นภายในหอสมุด ความรู้ของชาวเมืองก็จะเพิ่มขึ้นตามด้วย

 “ไชโย!”

“ในที่สุดก็เสร็จแล้ว!”

“ทีนี้แหละ ไปออกล่าทั้งวันทั้งคืนได้เลย”

ไม่เป็นต้องพูดเลยหละว่ามันต้องสร้างความสะดวกสบายให้อย่างอย่างมากแน่ๆ เนื่องมาจากการก่อสร้างที่เสร็จสมบูรณ์ไปแล้วของมหาวิหารและหอสมุดแห่งดินแดนเหนือแห่งนี้

จากนั้นก็มีหน้าต่างข้อความเด้งขึ้นมาอยู่เบื้องหน้าของเหล่าผู้เล่นที่เข้าร่วมการก่อสร้างครั้งนี้

-สำหรับการเข้าร่วมการก่อสร้างมหาวิหารแห่งแดนเหนือ ท่านจะได้รับแต้มค่าการบรรลุผลและค่าประสบการณ์

-ค่าความเชี่ยวชาญในทักษะการก่อสร้างเพิ่มมากขึ้น

-ท่านได้รับความรู้ในการก่อสร้างสิ่งก่อสร้างพิเศษ ค่าสถานะเพิ่มขึ้น

-เนื่องจากผลงานที่ประสบผลสำเร็จที่ได้เหลือเอาไว้ด้วยงานจิตรกรรมภายในมหาวิหาร ค่าชื่อเสียงของท่านเพิ่มขึ้นแล้ว

-ค่าความเชี่ยวชาญในทักษะที่เกี่ยวข้องเพิ่มขึ้นแล้ว

-เนื่องจากนี่เป็นค่าประสบการณ์ทางศาสนา ฉะนั้นท่านสามารถวาดรูปองค์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเทพีเฟรย่าได้แล้วตอนนี้

-เนื่องจากผลงานที่ประสบผลสำเร็จที่ได้เหลือเอาไว้ด้วยงานประติมากรรมภายในมหาวิหาร ค่าชื่อเสียงเพิ่มขึ้น

-ค่าความเชี่ยวชาญในทักษะที่เกี่ยวข้องเพิ่มขึ้นแล้ว

-ท่านสามารถแกะสลักองค์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเทพีเฟรย่าได้แล้ว แต่ท่านต้องใช้ท่อนไม้ที่ได้รับพรจากเทพีเฟรย่า

-อิทธิพลแห่งวิหารเฟรย่าภายในเมืองโมราต้าเพิ่มสูงขึ้น

-ค่าความใกล้ชิดกับชาวเมืองโมราต้าเพิ่มมากขึ้น

-ผู้คนที่เข้าร่วมการก่อสร้างจะมีความเลื่อมใสในศาสนานี้มากขึ้น

-สิ่งก่อสร้างอันยิ่งใหญ่ทั้งสองนี้จะเป็นสัญลักษณ์ของเมืองโมราต้า

-ด้วยการบอกเล่าเรื่องราวของมหาวิหารและหอสมุดภายในเมืองหรือปราสาทที่อยู่ดินแดนอันห่างไกลออกไป ท่านจะได้รับค่าชื่อเสียง

พวกเขาต่างได้รับรางวัลจากการเข้าร่วมการก่อสร้างสิ่งก่อสร้างอันยิ่งใหญ่ทั้งสองอย่างสมน้ำสมเนื้อ

แล้วจากนั้นก็มีหน้าต่างข้อความที่จะปรากฏให้เห็นเฉพาะลอร์ดของเมืองก็เด้งขึ้นมา

-อิทธิพลทางการเมืองภูมิภาคของโมราต้าเพิ่มมากยิ่งขึ้น

-ค่าชื่อเสียงทางภูมิภาคของโมราต้าเพิ่มมากขึ้น

-ถ้าเงื่อนไขสอดคล้องต้องกัน ผลิตภัณฑ์พิเศษทั้งสามของโมราต้าจะกระจายผ่านปากต่อปากอย่างรวดเร็ว

-เมื่อชาวเมืองมองไปทางมหาวิหารแห่งเทพีเฟรย่า พวกเขาสามารถค้นพบความสงบภายในจิตใจ

-องค์กรสาธารณะเพิ่มมากขึ้น

-โรคระบาดได้ถูกขจัดให้หายไป

-วัฒนธรรมของโมราต้าแผ่ขยายไปทั่วทั้งทวีป นี่จะทำให้ศิลปะที่สร้างขึ้นภายในเมืองได้รับชื่อเสียงและอิทธิพลมากยิ่งขึ้น

-อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวกำลังพัฒนา นักท่องเที่ยวผู้ร่ำรวยจะมาเยือนยังเมืองแห่งนี้

-เนื่องจากการสร้างมหาวิหารแห่งแดนเหนือ องค์กรทางศิลปะจึงเพิ่มมากขึ้น

-คุณงามความดีที่มีต่อวิหารเทพีเฟรย่าเพิ่มขึ้น 1,639 แต้ม

·       ตอนนี้ ท่านสามารถรับฉายา “ผู้ขับขานแห่งเทพี” ได้แล้ว หากท่านรับรางวัลนี้ไป ท่านสามารถรับตำแหน่งพาลาดินแห่งวิหารเฟรย่าได้

·       ความดีงาม เสน่ห์ ศรัทธา อำนาจบารมีจะเพิ่มขึ้น

วีดรู้สึกเหนื่อยใจกับสิ่งก่อสร้างเหล่านั้นที่สร้างขึ้นมา

“ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่ามันจะเสียค่าใช้จ่ายมากขนาด…”

มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะสร้างมหาวิหารกับหอสมุดตามแผนด้วยงบที่ตั้งเอาไว้

วีดได้สั่งให้พวกเขาสร้างวิหารจากพื้นที่ที่เขาจำกัดไว้แล้วก็ใช้วัสดุคุณภาพสูง ดังนั้นมันจึงไม่มีทางเป็นไปได้ที่มันจะเกินงบจากเงินทุนที่มากมายมากมหาศาลด้วยเงิน 900,000 เหรียญทอง สำหรับการสร้างมหาวิหารและ 700,000 เหรียญทองสำหรับการสร้างหอสมุด

“คงจะโอเคกว่านี้แน่ถ้าเอาโครงเหล็กกับเสาที่มองไม่เห็นออกไป…”

วีดก็แค่อยากจะสร้างสิ่งก่อสร้างคุณภาพต่ำแค่ไม่กี่หลังเท่านั้นเอง

อย่างไรก็ตาม เหล่าสถาปนิกแห่งโมราต้าพยายามที่จะสร้างให้มันแข็งแกร่งมั่นคงที่จะสามารถคงอยู่ไปนานนับร้อยปี

แต่เพราะว่ามีผู้คนมากมายมาเข้าร่วมการก่อสร้าง ก็มีคนงานหลายคนทำอะไรผิดพลาดอยู่บ่อยๆ

แม้ว่าจะมีน้ำฝนรั่วลงมาจากหลังคาที่ไม่ได้สำคัญอะไรมากนัก แต่ก็มีบ่อยครั้งที่เสาจะเอน แผ่นหินจะแตกหัก

ทุกๆครั้งที่สิ่งเหล่านั้นเกิดขึ้น ค่าใช้จ่ายในการก่อสร้างก็จะเพิ่มขึ้นตามไปด้วย และเพราะพวกเขาใช้จ่ายงบประมาณแผ่นดินไปเรื่อยๆแบบนั้นก็จะทำให้งานก่อสร้างขาดแคลนเงินอยู่เสมอ

เงินภาษีอันแสนมีค่าสามเดือนของเมืองโมราต้าก็ต้องทิ้งไปกับงบประมาณในการก่อสร้างนี้

“ก็ดีละนะ อย่างน้อยตอนนี้มันก็เสร็จแล้ว”

วีดมองไปที่สิ่งก่อสร้างทั้งสองหลังแล้วก็ปล่อยความรู้สึกอาลัยอาวรณ์ที่ยังค้างคาออกไป

มันคือสิ่งก่อสร้างอันยิ่งใหญ่ที่สร้างขึ้นโดยสถาปนิกผู้น่านับถือ ปาร์โว บวกกับความพยายามของเหล่าประติมากรและจิตรกรมือใหม่ทั้งหลาย อีกทั้งผู้เล่นใหม่มากมายนับคณา

เพราะว่ามีรูรั่วบนหลังคา ผลงานจิตกรรมที่ห้อยอยู่บนเพดานเริ่มเบลอไปแล้วบางส่วน ส่วนมุมกรอบที่แกะสลักก็เริ่มปริแตกออก มีข้อบกพร่องนับร้อยเกิดขึ้นแต่ว่ามหาวิหารและหอสมุดดูโดยรวมแล้วก็ดูยอดเยี่ยมและยิ่งใหญ่ทีเดียว

 “ไม่เลวๆ จริงๆแล้ว คงจะเป็นสิ่งก่อสร้างที่ฝังประวัติศาสตร์และจารีตประเพณีลงไปหลังจากเวลาผ่านไปอย่างยาวนานกว่านี้แน่ๆ”

วีดยิ้มกว้างด้วยความรู้สึกปลาบปลื้มแบบสุดๆ

เพราะว่านี่เป็นสิ่งก่อสร้างอันยิ่งใหญ่ มันก็คงจะกอบโกยเงินได้มากพอสมควร

พลังแห่งอันเดดของเขาเติบโตขึ้นอย่างมาก ส่วนตำแหน่งของเขาตอนนี้ก็สูงยิ่งขึ้นไปอีกตามขั้นของกองทัพอันเดด ก็คือเดทไนท์นั่นเอง!

มันคืออันเดดขั้นสูงตามทักษะการต่อสู้ที่ถือได้ว่าแข็งแกร่งเทียบเท่าผู้บัญชาการเลยทีเดียว

“ฮี่ฮี่ เดาว่าฉันคงจะได้รายได้จากภาษีเพิ่มขึ้นแล้วสินะ”

เดทไนท์ วีด หัวเราะออกมาเสียงแหลมดูชั่วร้ายราวกับปีศาจภายในปราสาทของเขา ในขณะที่มองไปทางมหาวิหารเฟรย่า

_______________________________________________________

 “มาเริ่มบทโหมโรงได้แล้ว”

“จุดกองไฟได้!”

กองไฟถูกจุดขึ้นอยู่ภายในจัตุรัสแล้ว ส่วนเหล่าจินตกวีก็เริ่มบรรเลงเครื่องดนตรีของพวกเขาเพื่องานเฉลิมฉลองการก่อสร้างมหาวิหารและหอสมุดที่เสร็จสมบูรณ์ งานได้เริ่มขึ้นแล้ว!

ขณะที่ท้องฟ้าเริ่มมืดมัวลง แสงไฟและบทเพลงก็ทำให้เมืองโมราต้าดูงดงามยิ่งขึ้นไปอีก!

------------------------------------------------------------------------

ชาวเมืองแห่งเมืองโมร้าต้าได้เริ่มเทศกาลเฉลิมฉลองขึ้นแล้ว

-ชาวเมืองกำลังยกย่องวีรบุรุษของพวกเขา วีด

-เกียรติยศทั้งหมดถูกยกให้กับลอร์ด เพื่อกลุ่มทางศาสนา ความสงบสุขของสาธารณชนที่มั่นคง และผลผลิตด้านการบริโภคภายในทวีปทางตอนเหนือ

-พวกเขาไม่ได้รู้สึกกังขาเกี่ยวกับอนาคตอันสดใสของเมืองโมราต้าเลย

-อาชญากรรมภายในหมู่บ้านลงลดครึ่งหนึ่ง

-สถานบันการศึกษาเพื่อเด็กๆเพิ่มขึ้น

-อัตราการให้กำเนิดของชาวเมืองเพิ่มขึ้น 330% เป็นเวลาหนึ่งเดือน

-ชาวเมืองรู้สึกมีความสุข พวกเขาจะได้ทำงานที่ดียิ่งขึ้น

-ท่านสามารถเข้าร่วมงานเทศกาลได้

--------------------------------------------------------------------------

มีการเฉลิมฉลองมากมายเกิดขึ้นทั่วทั้งเมืองโมราต้า

แต่ทว่าเหล่าผู้เล่นจากทวีปทางตอนกลางคิดว่างานเทศกาลที่เกิดขึ้นภายในเมืองนี้ช่างแปลกประหลาดอย่างมาก

เพราะว่าไม่มีสักที่เลยภายในทวีปแห่งนี้ที่ความภักดีและกำลังใจของชาวเมืองที่มอบให้กับลอร์ดจะสูงเสียดฟ้าขนาดนี้

ภายในจัตุรัสแห่งแสงและจัตุรัสปิงหลงที่ที่มหาวิหารและหอสมุดตั้งอยู่ มีผู้คนเข้ามาร่วมยินดีกันอย่างไม่ขาดสาย

 “หมูป่ากับกวางย่างมาแล้ว”

พวกเขาย่างพวกมันในกองไฟ โรยด้วยเกลือ แล้วก็แบ่งปันให้กับผู้เข้าร่วมคนอื่นๆ

“นั่นพวกคนที่พากันไปขนไม้นิ มาๆมานี่เร็ว”

“โจ๊กหญ้า! โจ๊กหญ้า!”

“พวกเราคือลัทธิโจ๊กหญ้าที่กำลังจะออกไปล่าเป็นกลุ่มภายในสองชั่วโมงนี้ ไม่จำกัดเลเวล ไม่จำกัดอาชีพ ใครที่อยากเข้าร่วม มาที่ประตูตะวันออกหลังจากนี้สองชั่วโมงนะ”

ขณะที่ผู้เล่นคนอื่นๆกำลังสังสรรค์อย่างสนุกสนาน พวกพ่อค้ากลับอัดอั้นด้วยความรู้สึกเสียดาย

“ฉันควรจะซื้อที่ไว้ก่อนนะ…”

“ถ้าฉันสร้างสิ่งก่อสร้างในดินแดนทางฝั่งนี้ คงจะแจ็คพ็อตไปเลยแหะ ”

“ดินแดนแห่งนี้คงจะมีจำนวนประชากรเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆแน่”

ขณะที่ผู้เล่นกับชาวเมืองเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆภายในเมืองโมราต้า ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเมืองนี้จะกลายเป็นผู้กุมอำนาจทางพาณิชย์ที่ยิ่งใหญ่ภายในทวีปทางตอนเหนือแน่ๆ

มันคงจะดีไม่น้อยสำหรับเหล่าพ่อค้าถ้าหากพวกเขามีพันธะสัญญาติดพันบ้างบนดินแดนแห่งนี้ใกล้เคียงกับมหาวิหารและหอสมุดแห่งนี้ แต่ก็เหลือแค่เพียงความรู้สึกอาลัยอาวรณ์ที่เหลือค้างอยู่เท่านั้นเอง

เหล่านักบวชกับพาลาดินก็คงจะเข้ามาเยี่ยมเยือนมหาวิหารได้บ่อยๆ ส่วนผู้คนที่เตรียมตัวจะออกไปผจญภัยกับทำภารกิจก็คงจะมาเยือนที่หอสมุดนี่บ่อยๆด้วยเช่นกัน

มันชัดเจนแจ่มแจ้งอยู่แล้วว่าผู้คนจะมาที่หอสมุดแห่งนี้เพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับภารกิจ แผนที่ หรือแม้แต่ข้อมูลเกี่ยวมอนสเตอร์

“พวกเขาพูดว่า ดินแดนแห่งนี้มีคนเป็นเจ้าของแล้ว ใครหน้าไหนกันที่เป็นเจ้าของดินแดนแห่งนี้นะ?”

“ดินแดนนี่ก็เป็นไปในทางที่ดีมากนิ…”

ขณะที่เหล่าพ่อค้าต่างรู้สึกหดหู่สิ้นหวัง ก็มีสิ่งก่อสร้างมากมายโผล่ขึ้นมาจากพื้นแบบปุบปับจากพื้นที่โล่งกว้างถัดจากมหาวิหารเทพีเฟรย่า

การสร้างเมืองได้แบบรวดเร็วนั้นอยู่ในโหมดการจัดการกิจการภายในประเทศ คือสิ่งที่มีเพียงลอร์ดผู้ปกครองเมืองเท่านั้นถึงจะสามารถทำได้!

ร้าน “อุปกรณ์นักบวชแห่งมหาวิหารแห่งแดนเหนือตำรับดั้งเดิม”

ร้าน “อุปกรณ์ของพาลาดินตำรับดั้งเดิม”

ร้าน “ของที่ระลึกแห่งมหาวิหาร”

เช่นกันที่สิ่งก่อสร้างอีกกลุ่มหนึ่งโผล่ขึ้นถัดจากหอสมุด

ร้าน “ของทั่วไปกับเคล็ดลับสำหรับนักผจญภัยก่อนเดินทาง”

ร้าน “การสำรวจดันเจี้ยน”

เจ้าของดินแดนก็คือ วีด ผู้ที่รอคอยช่วงเวลาที่เหมาะเจาะเพื่อเผด็จศึกนั่นเอง

-จบตอน-

ผู้แปล: Cole’s Myth

Editor: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล