เล่ม 22 ตอนที่ 7 : มหาวิหารแห่งเทพีเฟรย่า แปลโดย Cole’s Myth

วีดไม่ได้สร้างเพียงประติมากรรมธรรมชาติไว้เท่านั้นขณะที่ท่องไปทั่วทั้งทวีปกลาง

 “เจ้าคือประติมากรวีด ใช่ไหม? ผลงานของเจ้าช่างยอดเยี่ยมจริงๆ”

“ดูท่าว่าชื่อเสียงของกระหม่อมจะเป็นหน้าเป็นตาให้กับกระหม่อมนะครับ ฝ่าบาท กระหม่อมได้ท่องเที่ยวข้ามน่านน้ำมาเพื่อจะมาพบพระองค์โดยเฉพาะ”

เขาเข้าเยี่ยมบรรดาเหล่าชนชั้นสูงอย่างกระตือรือร้น ณ ที่พระราชวัง

วีดสวมใส่ชุดเกราะทัลร็อคซึ่งเป็นอุปกรณ์ที่ดีที่สุดของเขาเพื่อเพิ่มค่าเสน่ห์และค่าศักดิ์ศรี

ราชาแห่งราชอาณาจักรริทเท่นที่นั่งอยู่บนบัลลังค์ถามขึ้นมาว่า

 “ลอร์ดแห่งดินแดนเหนือเอ๋ย นักผจญภัยผู้โด่งดังเอ๋ย เจ้ามาที่นี่ด้วยเหตุอันใดรึ?”

จากนั้นวีดก็พูดออกมาด้วยถ้อยคำที่แสดงความเคารพเชิดชูยกยอปอปั้นขณะที่สวมชุดเกราะของเขาอยู่นั้น

 “ขณะที่กระหม่อมท่องไปทั่วทั้งอาณาจักรของพระองค์ กระหม่อมรู้สึกประทับใจอย่างมากในกฎหมายที่ใช้ปกครองของพระองค์ ฝ่าบาท ข้ากระหม่อมมาเยี่ยมเยือนพระองค์ก็เพื่อแสดงความเคารพเพียงเท่านั้น”

 “ดูเจ้าสิ ดูท่าว่าข้าได้จดจำทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้าได้ลืมเลือนไปแล้วได้ละตอนนี้”

“กระหม่อมอยากรับฟังว่าเกิดอะไรขึ้นหรือ ฝ่าบาท?”

ค่าสถานะศักดิ์ศรีและชื่อเสียงของวีดนั้นสูงมากจริงๆจึงทำให้เป็นเรื่องง่ายดายที่จะเข้าพบบุคคลชั้นสูงของราชอาณาจักรหรือแม้แต่พระราชา มันสูงมากพอที่จะได้รับภารกิจของพระราชาด้วยเช่นกัน!

ถึงกระนั้นก็ตาม ในตอนที่เข้าพบเหล่าชนชั้นสูงหรือว่าราชวงศ์ เขาก็ยังคงต้องรักษามารยาทอันเหมาะสมเอาไว้ด้วยเช่นกัน

 “ตอนที่ข้ายังเยาว์วัย ข้ามีรูปลักษณ์ที่ชวนหลงใหลอย่างมาก บรรดาเจ้าหญิงและสุภาพสตรีชนชั้นสูงมากมายทั้งหมดต่างก็เฝ้ารอเรียงแถวเข้ามาเพียงเพื่อหาโอกาสมาเต้นรำกับข้า”

แต่อย่างไรก็ตาม ความจริงของรูปร่างหน้าตาของราชาแห่งริทเท่นในตอนนี้คงดึงดูดได้เฉพาะพวกออร์คตัวเมียเท่านั้นแหละ

แต่ว่าความเป็นไปของโลกใบนี้ ความเงียบบางครั้งก็ดีเสียยิ่งกว่าความจริงเสียอีก

ส่วนวีดก็เป็นผู้ที่มีทิฐิและภาคภูมิใจในการใช้ชีวิตตามความเป็นจริง

 “จริงๆแล้ว ฝ่าบาทอาจจะขโมยหัวใจของหญิงสาวมากมายไปแล้ว แต่ว่าตอนนี้ เหล่าหญิงสาวชนชั้นสูงแห่งราชอาณาจักรริทเท่นต้องไม่มีความสุขมากๆก็เพราะพระองค์”

“เจ้านักผจญภัย เจ้าหมายความว่าอย่างไรที่ว่าไม่มีความสุขก็เพราะข้า?”

ณ เวลานี้ไม่มีหญิงสาวเหลือแม้แต่ซักคนหนึ่งในบรรดาตระกูลชนชั้นสูงเหล่านั้น มีเพียงแต่เหล่าอัศวินกับริมฝีปากที่หนักอึ้ง หรือแม้แต่พระราชาและตัววีดเอง (ทุกคนเงียบ ไม่พูดไม่จา)

 “ความคร่ำครวญโหยหาฝ่าบาท พวกเขาจึงไม่อาจหลับนอนได้อย่างสนิทในยามราตรี”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”

พระราชาแห่งราชอาณาจักรริทเท่นหัวเราะออกมาอย่างก้องกังวาน แก้มทั้งสองข้างปริออกมาอย่างหยาบโลน

วีดไม่ยอมพลาดจังหวะนั้นและพูดออกมาว่า

 “อย่างที่กระหม่อมคิดไว้เลย พระพักตร์ที่แย้มพระสรวลจักสามารถดึงดูดหัวใจของผู้คนเอาไว้ได้!  ”

มันดูราวกับพยายามเยินยออสรพิษตัวหนึ่งที่มีเกล็ดอันงดงาม หรือบอกกับเจ้ากบว่าขาทั้งสองข้างของมันช่างดูน่าทึ่ง

เขาเป็นคนที่มีสายตาและทักษะที่เหมาะจะกลายเป็นข้ารับใช้จอมทรยศที่สุดยอดเสียจริง

 “ข้าอยากให้เจ้าสร้างรูปสลักในตอนที่ข้ายังเยาว์วัยขึ้นมา! ข้าจะจัดเตรียมอะไรก็แล้วแต่ที่เจ้าต้องการใช้สร้างรูปสลักนี้”

ติ้ง!

พระบรมรูปของกษัตริย์

สร้างพระบรมรูปของราชาแห่งราชอาณาจักรริทเท่นตอนที่ทรงพระเยาว์ให้อยู่ภายในพระราชวัง

จงสร้างสรรค์รูปสลักที่จะทำให้พระราชาพึงพอใจ

มีเพียงหนึ่งในเหล่าประติมากรรมยอดฝีมือทั่วทั้งทวีปเท่านั้นจึงจะสามารถสร้างสรรค์ผลงานชิ้นนี้ให้สำเร็จได้

วัสดุสำคัญสามารถหาพบได้ภายในพระราชวัง

ความยาก: ภารกิจเฉพาะอาชีพ

รางวัล: แร่มรกต แร่ไพลิน อย่างต่ำ 10 ชิ้นหรือมากกว่า

ข้อจำกัดของภารกิจ: สามารถทำได้เฉพาะอาชีพประติมากร

เนื่องจากการใช้คำยกยอ ประติมากรรมชิ้นนี้จึงได้รับคำสั่งมาให้สร้างมันขึ้น

วีดโน้มตัวเขาลงแสดงความเคารพ

 “ทรงเป็นเกียรติของกระหม่อมที่จะได้สลักรูปสลักเหมือนของฝ่าบาท กระหม่อมหวังว่าผลงานของกระหม่อมจะทรงทำให้พอพระทัยได้”

-ท่านยอมรับภารกิจแล้ว

ภายในพระราชวัง ได้มีแร่หินแกะสลักชั้นยอด แถมสีสันของแร่ก็ขาวดุจดั่งปุยหิมะถูกจัดเตรียมเอาไว้

จากนั้นวีดก็เอามีดแกะสลักของซาฮับออกมาเพราะมันทำให้งานของเขาง่ายขึ้นมากๆ

 “ประติมากรรมชิ้นนี้ไม่ควรถ่ายถอดรูปลักษณ์ของพระราชาตอนทรงเยาว์วัยจริงๆ”

เมื่อได้ดูรูปวาดของเขาเมื่อตอนยังเป็นเด็ก พระราชาแห่งราชอาณาจักรริทเท่นดูอย่างกับทารกออร์ค

 “คงจะดีกว่าถ้าหากฉันทำให้เขาดูหล่อเหลาแทน”

เขาเพิ่มส่วนสูงของรูปสลักขึ้นเล็กน้อย ทำดั้งจมูกสูงขึ้นอีกหน่อย เพื่อที่จะซ่อนตำหนิต่างๆเขาจะต้องแปลงรูปร่างมันจากที่อ้วนจนดูน่าเกลียดน่ากลัว ทำให้มีรูปร่างดูกำยำมากขึ้น และเพื่อทำให้ประติมากรรมดูกลมกลืนมากขึ้นเขาก็สวมเพียงชุดเกราะหนึ่งชุดกับถือดาบหนึ่งเล่ม

แม้ว่ามันจะมีลักษณะเฉพาะที่คล้ายคลึงกับพระราชาแห่งริทเท่น แต่ในความเป็นจริงแล้วมันเป็นคนอื่นไปเลยต่างหากละ!

ความแตกต่างที่อยู่ในประติมากรรมนั้นมันดูชัดเจนเสียยิ่งกว่ารูปวาดจากงานฉลองซะอีก (คงเป็นรูปที่แต่งให้ดูหล่อขึ้น 555)(แอดชิน: เหมือนการรีทัชรูปน่ะแหละ 555)

แม้ว่าจะใช้เวลาลงทุนลงแรงไปกับประติมากรรมชิ้นนี้เพียง 3-4ชั่วโมงเท่านั้นแต่ผลลัพธ์ที่ได้ออกมานั้นช่างดีจริงๆ

วีดเพิ่มระดับทักษะการแกะสลักของเขารวมถึงทักษะการแกะสลักธรรมชาติด้วย

พลังงานธรรมชาติมารวมตัวอยู่รอบๆคลุมทั่วประติมากรรมราวกับสวมเสื้อผ้าเอาไว้ รูปสลักส่องแสงแวววาวหมุนวนอยู่รอบๆขณะที่มันถูกชโลมไปด้วยพลังงานเหล่านั้น

และนอกเหนือจากนั้นก็มีคำประจบสอพลอแทรกเข้ามา

 “ทักษะของกระหม่อมยังด้อยมากนัก เกียรติและจิตวิญญาณอันเต็มเปี่ยมไปด้วยพระเมตตาของฝ่าบาทซึ่งกระหม่อมล้มเหลวที่จะจับจ้องมันเอาไว้ได้ กระหม่อมสมควรตาย!”

ด้วยผลงานที่ไม่มีแม้แต่รอยตำหนินั้น ก็ได้จับใจของพระราชาแห่งอาณาจักรริทเท่นเอาไว้แล้ว

 “ดีแล้วละ ในความคิดของข้า เจ้าไม่จำเป็นต้องตำหนิตนเองหรอก มันคงต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อที่จะทำสิ่งล้ำค่าขนาดนี้ได้”

ประติมากรรมถูกสร้างขึ้นมาด้วยความรีบร้อนจากวัสดุเหลือใช้ทั้งหลาย ในความเป็นจริงแล้วรูปร่างเดิมก็ไม่ได้ดูดีอยู่แล้ว แต่ด้วยทักษะของวีดและเวลาที่เหลือล้น มันจึงเป็นเรื่องยากที่จะได้ผลลัพธ์ที่ดีขนาดนี้

 “แม้แต่ซาฮับหรือเดย์แครมก็คงมีเวลายากลำบากกับผลงานแบบนี้แน่ๆ”

ระดับคุณค่าทางศิลปะจากผลลัพธ์นี้ไม่ได้สมน้ำสมเนื้อเสมอไปเมื่อเทียบกับความสำเร็จของภารกิจที่ได้ทำลงไป

 “เส้นทางของศิลปินนี่ช่างยากลำบากจริงๆ”

แม้ว่าภารกิจได้เสร็จสมบูรณ์ไปแล้ว แต่เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อรับภารกิจง่ายๆอย่างนี้

เขามานี่เพื่อจะได้เห็นผลงานสะสมทางศิลปะของราชวงศ์ที่จัดแสดงอยู่ภายในปราสาท

เรื่องราวที่ยาวนานใกล้มาถึงที่สิ้นสุดแล้ว นั่นก็คือการเยี่ยมชมบ้านนั่นเอง!

การชมผลงานทางศิลปะนั้นเป็นหนทางที่เร็วที่สุดเพื่อฟื้นฟูค่าสถานะทางศิลปะได้

วีดและยูรินเตร็ดเตร่ไปทั่วปราสาทอย่างน่าไม่อายเพื่อกอบโกยเอาค่าสถานะทางศิลปะมา

 “โอ้โห ช่างเป็นประติมากรรมที่วิเศษมาก! พระองค์มีผลงานทางศิลปะเยี่ยมยอดมากมายเหลือเกิน ฝ่าบาท นี่เป็นเครื่องแสดงถึงพลังอำนาจ ความแข็งแกร่งและเกียรติศักดิ์ของพระองค์อย่างแท้จริง ว่าแต่ว่า ยังมีผลงานเหลืออีกไหมครับ?”

ท่านได้เห็นผลงาน ‘ฝูงหมาป่าในแดนสนธยา’ ที่แกะสลักขึ้นโดยประติมากรหลวง มาติโน่

ค่าสถานะทางศิลปะเพิ่มขึ้น 2 แต้ม

ทักษะแกะสลักเพิ่มขึ้น 0.1% จากการชื่นชมผลงานศิลปะอันยอดเยี่ยม

ท่านได้เห็นภาพวาด พระราชวังในฤดูใบไม้ผลิที่วาดขึ้นโดยจิตรกรหลวง เพอริล

ค่าสถานะทางศิลปะเพิ่มขึ้น 3 แต้ม

การชื่นชมผลงานภาพวาดอันแสนวิเศษได้เพิ่มค่าความเชี่ยวชาญของทักษะวาดภาพขึ้น 3.1%

ในขณะที่ชื่นชมผลงานต่างๆเขาก็ได้รับประทานอาหารแล้วก็พูดคุยไปกับเหล่าอัศวินและเหล่าขุนนางไปด้วย

บรรดาผู้เล่นที่สามารถเข้าพบชนชั้นสูงหรือว่าพระราชาได้นั้นมีน้อยมาก มันเป็นระยะห่างที่เอื้อมไม่ถึง

ดังนั้นมันจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเสาะหาข้อมูลเกี่ยวกับพระราชาของอาณาจักรๆหนึ่งบนบอร์ดกระดานข้อมูลของโรยัลโร้ดได้หรือแม้แต่จากเว็ปไซต์ของดาร์คเกมเมอร์

พวกเขาสามารถเรียนรู้เกี่ยวกับรสนิยม สไตล์ทางศิลปะได้อย่างมากมายจากที่แห่งนี้

ผลงานสะสมทางศิลปะที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ได้แสดงถึงความยิ่งใหญ่และพลังอำนาจอันเป็นที่สุดของกษัตริย์อย่างแท้จริง

ปฏิกิริยาของวีดตอนที่เห็นภาพสะสมอันงดงามมากมายสุดลูกหูลูกตาและผลงานศิลปะที่ชวนหลงใหลก็ถึงกับตกตะลึงจนอ้าปากค้าง

 “พระองค์มั่งคั่งร่ำรวยด้วยเงินตราจากผลงานทั้งหมดนี้สินะครับ”

ค่าความใกล้ชิดกับกษัตริย์เพิ่มขึ้น

ราชอาณาจักรแห่งนี้มีผลงานศิลปะอันชวนหลงใหลและไม่ดูหรูหราเกินไปตั้งเรียงแถวกันไปจนเป็นแนวยาว

 “ผิดแล้วหล่ะ ข้าจนจะตาย!”

“……”

เขาท่องไปในหลายๆอาณาจักรขณะที่เกาะคนอื่นเขากินและเที่ยวชมผลงานพวกเขาไปด้วย ตอนนี้ค่าสถานะทางศิลปะของเขาฟื้นคืนมาถึง 2089 แต้มแล้ว

ถ้าหากว่าคุณได้ไปเยือนที่คฤหาสน์ พระราชวัง และโบสถ์วิหารทางศาสนาในแต่ละอาณาจักรทั่วทั้งทวีปเวอร์เซล คุณก็จะสามารถเพิ่มค่าสถานะทางศิลปะได้อย่างมหาศาล

แต่อย่างไรก็ตามถ้าค่าความสนิทสนมของคุณต่ำเกินไป บรรดาพระราชาหรือพวกลอร์ดก็จะไม่ให้คุณเข้าไปดูผลงานศิลปะอันแสนวิเศษจากงานสะสมของพวกเขา นอกเสียจากค่าชื่อเสียงของคุณจะสูงมากพอ

คุณอาจจะชายตามองผลงานศิลปะที่แขวนอยู่ตรงทางเดินหรือที่ตั้งอยู่ในสวนโล่ง

ถ้าหากลอร์ดและชนชั้นสูงพวกนั้นไม่ได้สนใจในการแกะสลักที่สูงมาก ค่าชื่อเสียงที่สูงนั้นก็ไร้ค่าเช่นกัน

ค่าชื่อเสียงของวีดเพิ่มขึ้นมาก่อนหน้านี้จากการแกะสลักและออกผจญภัย ถ้าหากว่าพวกชนชั้นสูงพวกนั้นไม่ได้สนใจในทั้งสองอย่างนี้ พวกเขาก็คงปฏิเสธคำขอเข้าพบอยู่ดี

 “ข้าเกรงว่าข้าจะไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของเจ้าภายในกระแสสังคมของเรามากนัก”

“เจ้าสร้างประติมากรรมมามากมายงั้นหรือ? ข้าชื่นชมในดาบ ถ้าเจ้าไม่ใช่นักดาบระดับปรมาจารย์งั้นการเข้าพบก็คงเป็นไปไม่ได้”

“เมืองเสรีนี้สามารถเติบโตขึ้นมาได้ด้วยการค้าขาย ความสามารถของท่านในฐานะพ่อค้าถือว่าขาดแคลนอย่างมาก”

ถ้าหากคนๆนั้นโด่งดังท่ามกลางเหล่าขุนนาง เป็นพ่อค้าที่ยอดเยี่ยม เชี่ยวชาญด้านศาสตราวุธ ชำนาญในการใช้เวทย์มนต์หรือแม้แต่เชี่ยวชาญความสามารถอีกอย่างอื่นหลากหลายมากมาย พวกเขาก็จะไม่อาจได้รับคำยินยอมให้เข้าพบเหล่าอัศวินกับชนชั้นสูงพวกนั้นด้วยเช่นกัน

เหล่าผู้เล่นต่างเพิ่มพูนสร้างความประทับใจให้กับบรรดาลอร์ดที่ปกครองหัวเมืองผู้ที่เป็นบุคคลท้องที่ของราชอาณาจักรฮาเว่น

แน่นอนอยู่แล้วว่านี่ไม่สำคัญเลยถ้าหากว่าพวกเขามีค่าชื่อเสียงพอๆกับวีด

ปราสาทที่ครอบครองผลงานศิลปะเอาไว้มากมาย ถึงแม้ว่าคุณจะไปเยือนที่คลังเก็บผลงาน มันก็คงจะสูญเปล่าเพราะว่าพวกมันถูกขายออกไปหมดแล้ว

มีเพียงพระราชาแห่งราชอาณาจักรริทเท่น ราชอาณาจักรไอเดิร์น ราชอาณาจักรโรเซนไฮม์ และราชอาณาจักรบริทเท่นเท่านั้นที่ทำให้วีดพอใจได้ แล้วพวกเขาก็ยังเอาผลงานศิลปะส่วนตัวที่ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใดๆออกมาให้ดูด้วย

แต่สำหรับการไปเยี่ยมเยือนแม้จะเป็นลัทธิภายในทวีป ก็ยังเป็นเรื่องที่ยุ่งยากกว่าเสียอีก มีเพียงลัทธิแห่งเทพีเฟรย่า ลัทธิลู และอีกสามลัทธิเท่านั้นที่เคารพในการเผชิญหน้าต่อสู้ของวีดกับพวกวิหารเอ็มบินยู แล้วอนุญาตให้เขาเข้าพบได้

เขาท่องไปทั่วทั้งทวีปเวอร์เซลแล้วก็พบเจอกับคำดูถูกเหยียดหยามต่ออาชีพนักแกะสลักจากพวกชนชั้นสูงทั้งหลาย

 “เจ้าสามารถทำให้กองกำลังมอนสเตอร์มากมายมหาศาลล่าถอยไปด้วยการแกะสลักหรือไง? การแกะสลักมันก็มีไว้ให้กับแค่พวกที่ไม่กังวลอะไรกับพวกเบื่อชีวิตเท่านั้นแหละ”

“เจ้าบอกว่าเจ้าสามารถค้นพบความงามจากประติมากรรมงั้นหรอ? โฮ่ โฮ ไม่มีอะไรงดงามมากไปเสียกว่าเวทย์มนต์ที่มาจากการพัฒนาความรู้และความเข้าใจในมานาแล้วละ”

ภายในทวีปแห่งนี้ สถานะของเหล่าประติมากรนั้นต่ำต้อยอย่างมาก นั่นจึงทำให้ไม่มีใครเชี่ยวชาญ โดดเด่น และโด่งดังเท่ากับวีดอีกแล้ว

ดังนี้ความตระหนักถึงการแกะสลักของผู้คนจึงต่ำและบ่อยครั้งที่เพิกเฉยต่ออาชีพนี้

ด้วยสิทธิพิเศษของเหล่านักดาบและพวกจอมเวทย์ การยอมรับในอาชีพอื่นๆก็เปลี่ยนไปด้วยการกระทำของเหล่าผู้เล่นทั้งหลาย

บารอนคนหนึ่งชี้นิ้วไปที่เรือด้วยท่าทีหยิ่งยโสและพูดออกมา(แอดชิน:บารอนก็เหมือนกับบุคคลชั้นสูง)

 “ประติมากรงั้นหรอ? ก็ดีละนะแต่ข้ายินดีที่จะฟังเรื่องราวจากนักผจญภัยเสียมากกว่า ข้าได้ยินข่าวลือมาบ้างว่าเจ้ามีการผจญภัยอันยอดเยี่ยมในดินแดนทางเหนือที่เรียกว่า ลาส ฟาลังคซ์! ข้าอยากจะฟังจริงๆว่าเกิดอะไรขึ้นที่นั่น ถ้าหากว่าเจ้าเป็นจิตรกรที่ชอบลวงโลกด้วยภาพวาดไปทั่วทั้งร่างกายของเจ้า ข้าก็ไม่มีวันไปพบกับเจ้าหรอก!”

อาชีพจิตรกรถูกปฏิบัติแบบพอๆกัน ถ้อยคำปลอบใจเท่านั้นที่จะทำให้ผู้เชี่ยวชาญทั้งสองคงอยู่ในสถานการณ์เดียวกันได้

 “ถึงงั้นก็เถอะ มันก็ยังพอทนได้ละนะเพราะว่าทั้งจิตรกรกับประติมากรก็ถูกดูถูกเหยียดหยามพอๆกันทั้งนั้นแหละ!”

หลังจากสร้างประติมากรรมธรรมชาติและไปเยือนปราสาทหลายแห่ง ยังเหลือเวลาเพียงแค่ 24 ชั่วโมงเท่านั้นกว่าจะเริ่มภารกิจของบัลข่าน

แต่ทว่าจนถึงบัดนี้ วีดก็สามารถเพิ่มค่าความเชี่ยวชาญทักษะแกะสลักธรรมชาติของเขาได้แล้ว 89% จากที่อยู่ขั้นกลางเลเวล 5 ในขณะนี้

อีกนิดเดียวเท่านั้นเขาก็จะสามารถเรียนรู้ทักษะแกะสลักมหาภัยพิบัติได้แล้ว!

แล้วยูรินก็ถามขึ้นมา

 “พี่ค่ะ ทีนี้เราจะไปไหนต่อค่ะ?”

“ตอนนี้ เรากลับเมืองโมราต้ากันเถอะ”

จากนั้นยูรินก็เริ่มวาดภาพหอคอยแห่งแสงขึ้นมา

มันคือภาพเมืองโมราต้าในยามราตรี หลังจากที่วาดหอคอยเสร็จแล้ว เธอก็เพิ่มแสงที่ส่องแสงเรืองรองแล้วก็วาดตัวเองและวีดลงไปในฉากนั้น

 “ทักษะจินตภาพเคลื่อนย้าย!” (Picture Teleportation)

แล้วเขาทั้งสองคนก็หายตัวไปจากตรงนั้นทันที

==============================

 “ข้ามาที่นี่เพื่อสมัครเป็นคนงานครับ”

“ข้าเริ่มงานวันนี้เลยได้ไหมครับ?”

สถานที่ก่อสร้างของเมืองโมราต้าคับคั่งไปด้วยผู้คนที่ต้องการเข้าร่วมการก่อสร้างวิหาร

500 คน 2,000 คน 7,000 คน 8,000 คน จากนั้นก็กลายเป็น 20,000 คน

ขณะที่เวลาผ่านพ้นไปผู้คนก็ยิ่งมารวมตัวมากขึ้นด้วยความสนใจที่จะก่อสร้างราวกับฝูงมดที่ร่ายล้อมก้อนเค้ก

 “พวกที่จะรวบรวมก้อนหิน มาต่อแถวเร็วเข้า!”

“กำลังรับสมัครสมาชิกปาร์ตี้ไปขุดแร่เหล็ก! หากมีทักษะการทำเหมืองจะยอดเยี่ยมอย่างยิ่ง”

วัสดุก่อสร้างก็กองขึ้นเรื่อยๆราวกับภูเขาเช่นกัน พวกเขาระดมกำลังคนงานเพื่อทำภารกิจให้ลอร์ด!

เพื่อที่จะสร้างสิ่งก่อสร้างอันยิ่งใหญ่ เหล่าผู้เล่นของโมราต้าจึงเข้าร่วมมากมายมหาศาล

วัสดุก่อสร้างถูกรวบรวมโดยเหล่าผู้เล่นจากเหมืองที่อยู่ใกล้เคียง จากภูเขาและแม่น้ำด้วยเช่นกัน

เหล่าผู้เล่นรวมกลุ่มกันขึ้นมาอย่างกับพวกมดรายล้อมอยู่รอบๆวิหารและหอสมุด ขณะที่ก่อกองอิฐกองหินขึ้นเป็นต้นเสา

 “ตรงกลางของวิหารให้สร้างโบสถ์เล็กๆขึ้นมา แล้วก็สร้างหอคอยอีก 12 หลังด้วย”

“เพิ่มตึกที่เอาไว้สอนศาสนาด้วยสิ”

“อย่าลืมสร้างที่พักให้กับพวกพาลาดินกับนักบวชของวิหารด้วยล่ะ”

“โบสถ์เล็กไม่ควรจะสูงอย่างต่ำ 150 เมตรหรอกหรอ? เราต้องสร้างโดมครอบเอาไว้ด้านบนด้วยนะ”

“ความสูงอย่างต่ำก็ควรซัก 230 เมตร มันก็ดูสมเหตุสมผลนะที่จะทำให้ใหญ่กว่าเทวรูปของเทพีเฟรย่า”

บรรดาสถาปนิกที่รับหน้าที่ออกแบบอยู่บริเวณสถานที่ก่อสร้างกำลังโต้เถียงกันไปมา วิหารอันแสนอลังการถูกวางโครงขึ้นมาอย่างกระท่อนกระแท่นภายในเมืองโมราต้า

บรรดาผู้คนต่อแถวเรียงตัวรวมกันเพื่อถ่ายโอนวัสดุก่อสร้างจากเหมืองและแม่น้ำใกล้ๆเพื่อส่งไปให้ไกลมากยิ่งขึ้น

 “ฮึบฮึบ!”

“เฮือก!”

บรรดาผู้เล่นใหม่แบกก้อนหินและท่อนไม้ด้วนท่อนขายันที่โคลงเคลงไปมา!

จนถึงบัดนี้งานทั้งหมดที่วีดเกี่ยวโยงด้วยล้วนประสบความสำเร็จ ทั้งมหาพีระมิดและรูปสลักแห่งเทพีเฟรย่าคือหลักฐานที่เห็นได้ชัดเจน

นี่เป็นโอกาสทองเพื่อที่จะได้รับแต้มช่วยเหลือภายในเมืองโมราต้าและมหาวิหารแห่งเทพีเฟรย่าที่ไม่ควรพลาด การเพิ่มแรงสนับสนุนให้กับเมืองด้วยการช่วยเหลือในการพัฒนาเมืองเป็นสิ่งที่เป็นประโยชน์อย่างยิ่ง คุณสามารถลดค่าภาษีของคุณลงได้ หรือแม้แต่หยิบยืมกำลังทหารเพื่อออกเดินทางสำรวจหรือสร้างบ้าน คุณสามารถได้รับอุปกรณ์จากคลังสรรพาวุธของลอร์ดได้อีกด้วย (มีด้วยหรอ?)

สำหรับเหล่าผู้เล่นใหม่ที่เริ่มต้นในเมืองโมราต้า พวกที่อาศัยอยู่ภายแดนเหนือมาเป็นเวลานาน นี่ถือว่าเป็นโอกาสที่พลาดไม่ได้อย่างที่สุด!

เมแพน ไอรีน และเพลกำลังปรึกษาหารือเกี่ยวกับหัวข้อนี้ขณะที่มองดูทิวทัศน์ของเทือกเขา

 “จริงๆมันก็เป็นอย่างที่เราคิดล่ะนะ”

“พวกผู้เล่นที่เริ่มเล่นในเมืองโมราต้ากำลังเติบโตขึ้นเร็วมากจริงๆ”

“ฉันประมาทไม่ได้เลยจริงๆ”

น่าประหลาดใจอย่างยิ่งที่วีดไม่จำเป็นต้องทำอะไรเพื่อให้เหล่าผู้เล่นมาร่วมสร้างเลย บรรดาผู้เล่นอาสามาร่วมทำงานอย่างเต็มใจแล้วพร้อมที่จะโดนขูดเลือดขูดเนื้อโดยวีด

เพื่อสานต่อความฝันอันยิ่งใหญ่ จึงมีผู้เล่นใหม่มากมายภายในเมืองโมราต้า

แม้ว่ามันเป็นเรื่องยากสำหรับเหล่าผู้เล่นใหม่ที่จะเคลื่อนย้ายวัสดุก่อสร้างทั้งหลาย แต่มันก็เสร็จสมบูรณ์ได้โดยไม่มีความล่าช้าเลย

ในขณะที่สมาคมกลุ่มอาชีพควบคุมการทำงานขั้นแรกได้เป็นอย่างดีที่ถือว่าเป็นสิ่งสำคัญอันดับต้นๆของการก่อสร้าง

วีดไม่ได้บังคับให้พวกเขาทำภารกิจครั้งนี้เลยแม้แต่น้อย

หลังจากการทำงานอย่างหนักเพื่อสร้างสิ่งก่อสร้างอันยิ่งใหญ่ภายในเมืองโมราต้าและเพื่อช่วยพัฒนาตัวเมืองด้วยน้ำมือของตนเอง มันจึงเป็นเรื่องยากยิ่งกว่าที่จะยอมอพยพไปยังดินแดนอื่น

วีดเองก็รู้สึกตื่นตาตื่นใจกับเหตุการณ์ครั้งนี้ยากมากด้วยเช่นกัน!

การได้สร้างข้อผูกมัดอันยิ่งใหญ่ วีดก็คาดว่าจะได้ตักตวงเงินตรากลับมาได้ด้วยเช่นกัน!

 “ทั่วทั้งโลกใบนี้ จะมีคนไหนที่ดีเท่าลอร์ดของพวกเราอีกหล่ะ?”

“ภาษีก็ต่ำ สิ่งก่อสร้างที่สำคัญก็มีให้พร้อมใช้งาน ความปลอดภัยก็ดีเยี่ยม แถมการออกแบบเส้นทางแล้วก็การพัฒนาเขตตัวเมืองก็ยอดเยี่ยมอีก”

แม้ว่าจะไม่มีความจริงที่ถูกปล่อยออกมาอย่างเป็นทางการ ข่าวลือยกยอที่มากมายขึ้นเรื่อยๆก็ไหลทะลักไปจนถึงบอร์ดออนไลน์

 “มีเงินลงทุนในเมืองโมราต้าถึง 2 ล้านเหรียญทองเลยงั้นหรอ? เงินจำนวนมากมายขนาดนั้นออกมาจากเงินส่วนตัวของเขาเองเลย แถมยังไม่ใช่เงินทุนสาธารณะอีกด้วย”

“โมราต้าเคยเป็นหมู่บ้านที่ถูกทำลายจนหมดสิ้น เขาช่วยเหลือเหล่าชาวเมืองแล้วก็เติบโตจนมาถึงระดับนี้ได้ แม้แต่ตอนนี้เขาก็กำลังสร้างสถาปัตยกรรมอันยิ่งใหญ่ขึ้นอีกด้วย”

มีคำยกยอสรรเสริญวีดท่ามกลางเหล่าผู้เล่นและชาวเมือง เขาอาจจะเป็นลอร์ดที่โด่งดังที่สุดบนทวีปในขณะนี้ก็ได้

พวกเขาถูกล้างสมองไปจนถึงขั้นยกยอสรรเสริญวีดแล้ว แม้ว่าวีดจะลากมอนสเตอร์มากมายไปฆ่าอย่างโหดเหี้ยมก็ตาม

 “พวกเราพักผ่อนพอแล้ว ได้เวลากลับไปแล้ว”

“มาเถอะ มาเร็ว! ไปได้แล้ว”

เมแพน เพลและไอรีนผลักรถเกวียนซึ่งบรรทุกแร่หินที่ตัดแต่งเสร็จแล้ว บรรดาเพื่อนร่วมงานของวีดที่ยังเหลืออยู่ในเมือง ต่างกำลังวิ่งขึ้นลงบันไดแบกก้อนหินเพื่อใช้สร้างหอสมุด

==============================

วีดและยูรินมาถึงหอคอยแห่งแสงแล้ว

เมื่อสังเกตการณ์จากบนที่สูงแล้ว วีดก็ตระหนักได้ว่าตามถนนหนทางมีผู้คนคับคั่งเยอะกว่าตอนที่เขาออกไปเทือกเขาเดบการ์ดซะอีก เพราะข่าวคราวที่ว่ามีการก่อสร้างสถาปัตยกรรมอันยิ่งใหญ่ ผู้คนมากมายก็หลั่งไหลเข้ามา รวมถึงเหล่ามือใหม่และนักเดินทางจากทวีปกลาง

 “ฮืมมมม คงต้องเปลี่ยนชุดซะแล้ว”

ในตอนที่เขาออกไปขายผลงานของเขา เขามักจะสวมใส่เสื้อผ้าเก่าๆโทรมๆของเด็กใหม่อย่างจงใจ

มันไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากเปลี่ยนแต่เพราะว่ามันไม่จำเป็นต้องใช้คุณสมบัติพิเศษเพื่อใช้สร้างประติมากรรมต่างหาก

 “เพราะว่านี่มันดูสุดยอดไปเลยยังไงละ!”

เพราะว่าศิลปะหมายถึงความหิวโหย

บางปาร์ตี้จากทวีปตอนกลางสวมใส่เสื้อผ้าผู้เล่นใหม่ที่เก่าโทรมเพื่อซ่อนความหมายบางอย่างเอาไว้เบื้องหลัง

วีดเปิดหน้าต่างแชทของกิลด์ขึ้นมาแล้วกดปุ่ม‘กระซิบ’หลังจากที่เปลี่ยนชุดแล้ว

บางครั้งบางคราวเขาจะเปิดหน้าต่างแชทเพื่อที่จะรวบรวมข้อมูลเพราะว่าอย่างงั้นเขาจึงจะสามารถสร้างประติมากรรมภายในเมืองโมราต้าได้ อย่างไรก็ตามดูท่าว่าจะไม่มีอะไรเด้งขึ้นมาเลยเพราะว่าพวกเขาไม่ได้ยินเสียงซุบซิบพูดคุยภายในหน้าต่างเลย

บรรดาสมาชิกกิลด์ไวลเดอร์เนส ทราเวลเลอร์ (Wilderness Traveler: นักท่องแห่งความดุร้าย) (แอดนึกชื่อกิลด์เจ๋งๆที่วีดอยู่ได้แล้ว ‘นักเดินทางผู้ดุร้าย’ ‘นักเดินทางแห่งความดุร้าย’หรือ ‘นักเดินทางแห่งความเกรี้ยวกราด’แต่ก่อนใช้นักเดินทางแห่งพื้นที่รกร้าง ดูความหมายไกลกันมาก 555 )ที่มีอาชีพใกล้ชิดกับเหล่าสังคมคนรวย แถมระดับเลเวลของพวกเขาก็ยังสูงมากอีกด้วย ภายในกิลด์มักจะพูดคุยเกี่ยวกับข้อมูลที่เป็นประโยชน์อยู่บ่อยๆ แถมยังมีการพูดคุยถึงเรื่องบริเวณต่างๆในจัตุรัส

นั่นคือเหตุผลว่าทำไมเหล่าพ่อค้าถึงได้รู้เกี่ยวกับมัน ในแวดวงกิลด์พ่อค้ามีข่าวลือมากมาย ข้อมูลทางตลาด และสินค้าสำคัญที่จำเป็นสำหรับผู้ออกผจญภัยอีกเยอะมาก

 “งั้นไว้เจอกันนะ”

วีดแยกตัวออกมาจากยูรินแล้วก็เดินไปที่บนถนนของเมืองโมราต้า แล้วก็สอดส่องมองไปรอบๆจัตุรัสที่มีบรรดาผู้เล่นมากมายหลากหลายเลเวล พวกเขาส่วนมากกำลังมองหาสมาชิกเพื่อสร้างปาร์ตี้ออกล่า จากภาพที่เห็นนี้คงสามารถมองไปถึงอนาคตอันสดใสของเมืองโมราต้าได้!

จากนั้นรอยยิ้มอันพออกพอใจก็ก่อขึ้นมาสู่ใบหน้าของวีด

 “เชิญมาทานอาหารฟรีได้ครับ ลอร์ดของพวกเราได้จัดเตรียมเอาไว้ให้สำหรับผู้คนที่หิวโหยอดอยาก มาเร็วเข้ามากินกัน!”

มีผู้คนนับร้อยคนยืนต่อแถวเพื่อรับอาหารที่ครัวแจกซุป(Soup kitchen)ของเมืองโมราต้า!

มื้ออาหารฟรีที่ผู้คนสามารถทานได้ไม่จำกัด แล้วก็มีหญิงสาวคนหนึ่งพูดคุยกับอีกคนเกี่ยวการได้รับอาหารในครั้งนี้

 “ลอร์ดของพวกเรานี่ยอดเยี่ยมที่สุดจริงๆ”

“จริงๆนะ ไม่มีที่ไหนอื่นอีกหรอกที่จะยอมให้อาหารฟรีๆแบบนี้น่ะ”

“แถมยังเป็นซุปเนื้อวัวที่รสชาติอร่อยมากๆอีกด้วย”

“มีอาหารที่อร่อยภายในครัวซุปอย่างนี้ได้ยังไงนะ? เมนูอาหารเปลี่ยนทุกๆวันเลย แม้แต่คนที่มีเลเวลสูงกว่า 300 ก็ยังมากินที่นี่เลย”

ปากของวีดสั่นสะท้านด้วยความโกรธ

เขายับยั้งใจคำสาปแช่งนับล้านไม่ให้พ่นออกไปจากลำคอของเขาเอง!

ผลลัพธ์ดั้งเดิมของการแจกจ่ายอาหารฟรีที่เขาหวังไว้คือ เหล่าผู้เล่นนั้นควรจะมีเรี่ยวแรงทำงานในการออกไปล่าแล้วก็จ่ายค่าภาษีเพิ่มขึ้น

อย่างไรก็ตามภายในความคิดของวีดกลับเป็นตัวเขาเองที่ต้องชดใช้ค่าเสียหายนั้น

พวกผู้เล่นผู้หญิงมักจะผลาญมานาของพวกเธอไปโดยไม่คำนึงถึงการรู้จักต้นทุนที่ตนเองมี ดังนั้นพวกเธอก็จึงหวังเอาแต่จะเพิ่มขีดจำกัดพวกเธอด้วยการกินของฟรีให้ได้มากขึ้นเท่านั้น

 “ฉันขออาหารสามที่ค่ะ ได้โปรด!”

“ฉันต้องออกไปล่า งั้นขอเพิ่มสองชามหน่อยเถอะค่ะ”

“แค่นี้พอหรือยังครับ?”

ผู้เล่นหญิงห้าคนสวาปามอาหารเข้าไปอย่างตะกละตะกลามโดยไม่มีการยับยั้งชั่งใจ อาชีพของพวกเธอก็คือนักรบที่มีความต้องการพลังทางกายภาพสูงมาก!

ผู้เชี่ยวชาญการต่อสู้ต้องเคลื่อนไหวร่างกายของพวกเธออย่างมาก ดังนั้นจึงต้องกินมากด้วยเช่นกัน

วีดรู้สึกราวกับว่าเนื้อหนังของเขาถูกเชือดเฉือนออกไปทุกๆครั้งที่เขาเห็นอาหารหายวับไปในปากของผู้หญิงพวกนั้น

 “นี่ต้องเป็นความรู้สึกเหมือนกับตอนที่ผู้หญิงสั่งสเต็ก เครื่องดื่ม แล้วก็สลัดตอนนัดบอดสินะ?” (blind date นัดเจอกันครั้งแรก)

แค่จินตนาการถึงนรกนั่น เขาก็รู้สึกเหมือนกำลังโดนรัดคอแล้ว!

ความเป็นที่นิยมของโรงครัวซุปนั้นกระฉ่อนไปทั่ว แล้วผู้คนก็หลั่งไหลเข้ามาดื่มด่ำอย่างไม่ขาดสายก่อนที่จะมุ่งหน้าไปที่อื่น

เหล่าผู้เล่นใหม่กำลังกวัดแกว่งดาบอันแสนง่อนแง่นไม่เหมาะจะไปต่อสู้กับใครได้เลย พร้อมกับสวมหมวกปีกกว้างไร้ค่าคุณสมบัติเสริมที่ใช้กันอย่างกว้างขวาง

ในขณะที่เลเวลของพวกเขาสูงขึ้น แม้ว่าบางคนจะยังคงกลับมาที่โรงครัวซุปอยู่บ้างแต่พวกเขาส่วนมากนั้นจะมีเงินมากขึ้นแล้วก็มักจะค้นหาอาหารที่อร่อยกว่า

 “ฉันไม่ควรขี้เหนียวเรื่องอาหารการกินสิ แต่ว่าแล้วมีอาหารมากเท่าไรที่ถูกกินไปนะ? เปิดหน้าต่างข้อมูลโรงครัวซุป!”

โรงครัวซุปของท่านลอร์ด

สถานที่ที่จัดเตรียมอาหารฟรีให้กับชาวเมืองโมราต้ารวมถึงผู้อพยพทั้งหลาย (ผู้เล่น)

ได้จัดเตรียมอาหารเอาไว้สำหรับคนจำนวนมากในทุกๆวัน

พ่อครัวที่ทำงาน: 603 คน

จำนวนของอาหารที่ถูกเตรียมไว้ในแต่ละวัน: 191,800 ชาม

การใช้จ่ายเหรียญทองต่อสัปดาห์:

เงินค่าแรงพ่อครัว  1,809 เหรียญทอง

ส่วนประกอบอาหาร 18,794 เหรียญทอง

ผลเอฟเฟ็คท์:

เพิ่มค่าความภักดีให้กับลอร์ด

ความไม่มั่นคงลดลง

อัตราการเกิดเพิ่มขึ้นสองเท่า

ราคาของอาหารลดต่ำลง

พัฒนาทักษะการทำอาหารของเหล่าผู้เล่นใหม่

ภายในเดือนหนึ่งปริมาณเหรียญทองถูกใช้ไปมากกว่า 80,000 เหรียญทองเนื่องจากโรงครัวซุป

 “อึก ฮึก ฮือ ฮือ”

วีดทำอะไรไม่ถูกได้แต่ร่ำไห้ออกมา

ตอนที่เขายังเป็นเด็กแล้วพ่อแม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ มันทำให้เขานึกถึงตอนที่เด็กที่โตกว่ามารังแกเขาแล้วก็เอาอมยิ้มเขาไป!

พฤติกรรมที่ผิดปกติของเขาดึงดูดสายตาจากผู้คนมากมายที่เดินผ่านเขาบนถนนบนถนนของโมราต้า

 “เขาต้องถูกดึงดูดมาที่นี่เพราะโรงครัวซุปแน่ๆ”

“ผู้ชายคนนั้นมาจากดินแดนอื่นหรือเปล่านะ? ตอนที่เขาได้เห็นส่วนอื่นๆของโมราต้าเขาคงจะมีความสุขมากจริงๆ มันช่างเป็นเมืองที่น่าสนใจและสนุกสนานมาก”

“หน้าตาของเขาดูไม่คล้ายคลึงกับลอร์ดโมราต้าไปหน่อยหรอ?”

“มันก็ไม่เหมือนซะทีเดียว ไม่มีทางที่ชายที่ดูท่าทางซอมซ่ออย่างนั้นจะดูเหมือนกับเทพสงครามวีด”

วีดเดินเข้าไปอย่างพินิจพิเคราะห์ใกล้ๆกับโรงครัวซุป ใจจริงแล้วเขาอยากจะเปลี่ยนมันให้กลายเป็นภัตตาคารมากกว่า แต่อย่างไรก็ตามเมื่อลองคิดถึงผลระยะยาว แม้ว่าครัวซุปใช้จ่ายไปมากมายแต่ผลประโยชน์ที่ได้มันยิ่งใหญ่มาก

โมราต้าได้กลายเป็นเมืองขนาดใหญ่ การรักษาความปลอดภัยสาธารณะและอัตราการเกิดก็เพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน แถมการพัฒนาทางเศรษฐกิจก็ยกระดับขึ้นไปอีก ผลประโยชน์ที่โดดเด่นที่สุดก็คือค่าชื่อเสียงของวีดในฐานะลอร์ดเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล

 “เพื่อที่จะได้เก็บเกี่ยวกำไรให้ได้มากๆ ตอนนี้คือเวลาแห่งการเพาะปลูก”

บรรดาชาวเมืองและผู้เล่นก็จำเป็นต้องเพิ่มจำนวนให้ได้มากๆ

เทคโนโลยีของหมู่บ้านออร์คนั้นไม่ได้มีการพัฒนาในระดับที่ดีนัก นอกเสียจากว่าพวกมันจะกลายไปเป็นหุ้นส่วนกับหมู่บ้านอื่นๆ แล้วก็ผลิตลูกมือทำงานได้เป็นพันๆตน

ภายในร้านค้า การจะขายให้ถึงเป้านั้น เป็นสิ่งที่ยากเกินไป แต่อย่างไรก็ตามเงินที่พวกออร์คเก็บสะสมมาก็เริ่มแปรผันไม่แน่นอนแล้ว

จำนวนของสินค้าก็เปลี่ยนไปอยู่ในตำแหน่งที่น่าหวาดหวั่น

พ่อค้าออร์คส่วนใหญ่มักจะพูดว่า

 “เราไม่ได้พยายามจะขายไอเท็มในราคา100 เหรียญทองก็เพราะว่าเราสามารถขายไอเท็มนั้นได้ตั้ง 1,000 เหรียญทองต่างหาก เราจะแลกเปลี่ยนของพวกนั้นที่ถูกสร้างขึ้นมาแบบไม่ได้มาตรฐาน พวกของที่เราคิดว่าน่าจะราคาประมาณ 300 เหรียญทองเท่านั้น”

พวกออร์คไม่ได้แสดงความรู้สึกเสียอกเสียใจกับปริมาณของที่ได้แทนที่จะเป็นคุณภาพ!

จากข้อมูลที่สืบค้นมาของวีดบวกกับประสบการณ์ที่สั่งสมมาในตอนที่เขาเคยเปลี่ยนเป็น ออร์คคาริชวิ นั่นก็เพื่อที่จะค้ำจุนพลังอำนาจทางเศรษฐกิจที่ผู้คนสามารถเข้าใจและรู้สึกได้เป็นอย่างดี

 “ไม่มีทางหรอกที่ฉันจะกินอาหารที่ครัวซุปนั้นทั้งปีทั้งชาติ แถมยังมีงานเทศกาลแล้วก็สถานที่ท่องเที่ยวอีกมากมายที่ไม่ค่อยอยากจะไปอีก” (วีดพูด)

ระดับชื่อเสียงของเมืองโมราต้าด้านศิลปะนั้นสูงมากๆ แต่การได้ฟังพวกจินตกวีกับนักเต้นรำแสดงทั้งปีช่างเป็นสิ่งที่น่าหวาดหวั่นเกินจินตนาการ

แน่นอนว่ามันไม่แปลกอะไรเลยสำหรับเหล่าผู้เล่นบางคนที่ถ้าพวกเขารู้สึกเอือมระอาและก็เหน็ดเหนื่อยกับการแสดงไปพร้อมๆกัน

จากนั้นวีดก็ไปเยือนที่โรงละคร เพื่อที่จะเรียนรู้ให้มากขึ้นเกี่ยวกับเมืองโมราต้า เขาจึงไปที่นั่นเพื่อชมการแสดง

 “วัฒนธรรมนั้นแสนล้ำค่า งั้นมาดูกันว่าระดับการแสดงนี่เติบโตขึ้นมากแค่ไหนกันเชียว”

วีดรู้สึกสนอกสนใจในการแสดงที่เกี่ยวข้องกับเครื่องดนตรีอย่างเช่นฮาร์ป

ภายในโรงละครที่วีดไปดูนั้นมีคนอื่นที่เข้ามาดูอีก 38 คน จินตกวีบรรเลงบททำนองและนักเต้นก็เริงระบำไปพลาง มันคือละครเพลงที่ผสมผสานของบทเพลงและการร่ายรำ!

มันคือการแสดงที่โด่งดังภายในโมราต้าที่ชื่อว่า ‘สัจจะของเหล่าจอมเวทย์’(Oath of the Wizards) เก้าอี้นั่งถูกเติมเต็มไปด้วยเหล่าผู้ชมที่กำลังจับตาดูการแสดง

ส่วนวีดก็นั่งลงตั้งหน้าตั้งตาดูการแสดงเช่นกัน แต่ว่าหลังจากนั้นเปลือกตาของเขาก็เริ่มย้อยลงๆ

 “คร็อกกกกกฟี๊!”

การแสดงจบลงหลังจากผ่านไป 20 นาที

ท่านได้รับชมการแสดง ‘สัจจะของเหล่าจอมเวทย์’

ค่าความแข็งแกร่งลดลง 3%

ค่าความว่องไวลดลง 4%

อัตราการฟื้นฟูพลังกายถูกทำให้ต่ำลงและลดลงจนถึงขีดสุด

ค่าทางสติปัญญาเพิ่มขึ้น 11%

ค่าทางความรู้เพิ่มขึ้น 6%

อัตราการฟื้นตัวของมานาเพิ่มขึ้นชั่วคราว

ช่วงเวลาของผลเอฟเฟคนี้จะมีผลแค่ 3 วันหลังจากรับชมการแสดงไปแล้ว

ไม่ทับซ้อนผลเอฟเฟคกับการแสดงหรือการเต้นชุดอื่น

ผู้ชมส่วนมากนั้นเป็นนักเวทย์ ผู้อัญเชิญ(มอนสเตอร์) ผู้อัญเชิญจิตวิญญาณธาตุ

หลังจากการแสดงจบแล้ว บรรดานักแสดงก็ออกมาที่หน้าเวทีเพื่อกล่าวทักทายผู้ชมผสานกับเสียงปรบมืออันดังกังวานดั่งสายฟ้าฟาด

จากนั้นผู้ชมก็ต่างคนต่างเดินตรงไปที่ทางออก

 “งั้นตอนนี้เจ้าจะออกไปล่าที่ไหนละ?”

“ดันเจี้ยนที่อยู่ถัดจากแม่น้ำนะ เจ้าละ?”

“มันค่อนข้างไกลจากเมืองโมราต้านะ เรียกว่า สุสานของเมนซ์(The Tomb of Mainz)…แถมเลเวลของมอนสเตอร์ก็ค่อนข้างสูง แต่ถึงแม้ว่ามันจะยาก ปาร์ตี้ของเราก็ค่อนข้างมีความสามารถนะ มันจึงคุ้มที่จะไปออกล่า”

หลังจากที่ดูการแสดงจนจบแล้ว ผู้คนก็กลับไปที่ปาร์ตี้ของพวกเขาอย่างที่ได้ตั้งกำหนดการณ์ไว้ก่อนล่วงหน้าแล้ว

บรรดานักรบและอัศวินก็ได้มาชมการแสดงที่เกี่ยวข้องกับสายอาชีพพวกเขาด้วยเช่นกัน

ชื่อการแสดง: ‘เด็กชายผู้ท้าทายหอคอยแห่งนักรบ’ (The boy who challenged the tower of Warriors)

‘การโจมตีของมังกร’ (The dragon's assault)

การแสดงชุดแรกพยายามที่จะสร้างสรรค์ขึ้นมาโดยใช้จินตกวีหรือนักเต้นที่ดูไม่ครบองค์การแสดงสักเท่าไร

การแสดงที่ออกมาไม่จำกัดนั้นตะเกียกตะกายสร้างด้วยจินตนาการที่ว่างเปล่าไม่มีจิตวิญญาณ จึงกลายเป็นผลงานการแสดงที่ห่วยมากมายหลายชุด

แต่อย่างไรก็ตามแม้ว่าจะมีอุปสรรค อัญมณีก็กำลังถูกขุดขึ้นมาเข้าไปสู่ขั้นตอนแห่งการเจียระไน

นอกเหนือจากอุปสรรค 99% ที่เป็นความล้มเหลว ก็ยังมีเพียง 1% ที่เป็นความสำเร็จเช่นกัน

แปะ แปะ แปะ แปะ!

วีดเองก็ปรบมือด้วยเช่นกัน

“ช่างเป็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมจริงๆ” (ทั้งที่หลับเนี่ยนะ)

จากนั้นเขาก็ออกมาจากโรงละคร ในขณะที่เขาตะลอนไปทั่วโมราต้า เขาก็ได้เห็นผู้คนแสดงโชว์ของพวกเขา

เหล่าจิตกวีก็กำลังบรรเลงเครื่องดนตรี ส่วนผู้คนที่กำลังรับชมก็จะจ่ายเงินให้พวกเขาตอบแทน

แม้ว่าจำนวนเงินนั้นไม่เยอะมากนักแต่เลเวลของพวกเขาก็ยังเพิ่มขึ้นอยู่ดี แล้วพวกเขาเองก็รู้สึกเป็นสุขที่ได้แสดงโชว์อยู่ริมถนนพร้อมกับบรรเลงเพลงต่อไปเรื่อยๆ

ทุกๆที่ภายในเมืองโมราต้าจะมีภาพแบบนี้ให้เห็นอยู่เสมอ

“ช่างเป็นอาชีพที่ยอดเยี่ยมจริง!”

วีดคิดว่าอาชีพนี้นั่นมีข้อดีหลายอย่าง

ค่าอุปกรณ์เพียงอย่างเดียวก็คือเครื่องดนตรีที่ต้องลงทุนลงแรงตามความหายากสักหน่อย แถมยังไม่ต้องมีการโต้เถียงต่อราคาจากพวกลูกค้าอีก

ทั้งหมดทั้งสิ้นข้อดีที่สุดก็คือได้เงินมาจากการรับบริจาค ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องจ่ายภาษี

ณ ตอนนี้แม้ว่าจะอยู่ภายในดันเจี้ยนพร้อมกับสมาชิกปาร์ตี้ พวกเขาก็ยังสามารถบรรเลงเพลงต่อไปได้และยังเพิ่มค่าความเชี่ยวชาญทักษะของพวกเขาได้อีกด้วย ไม่มีอาชีพไหนที่ดีไปกว่านี้อีกแล้ว อาชีพที่มีลักษณะเฉพาะสดชื่นแจ่มใสได้ (ลั้นลาได้แม้จะอยู่ในการต่อสู้)

บทบาทของฮวายองมักจะสร้างสภาพแวดล้อมให้มีชีวิตชีวาอยู่เสมอในตอนที่เธอมาเข้าร่วมปาร์ตี้ออกล่ากับเขา

อาบชโลมไปด้วยมนต์เสน่ห์ของนักเต้น บางครั้งเหล่าอัศวินที่ออกล่าก็จะได้รับความแข็งแกร่งอันทรหดไม่มีใครสยบได้ในตอนที่พวกเขาออกไปจู่โจม ในตอนที่วีดออกไปล่า ก็จะมีสมาชิกปาร์ตี้คนอื่นๆที่ไม่ได้มีอาชีพที่เชี่ยวชาญการต่อสู้แบบตรงๆเหมือนกับเซอร์กะแต่กับฮวายองก็เคยเจอประสบการณ์แบบนั้นมาแล้ว

เธอหมกมุ่นอยู่ในเสียงเพลงและการร่ายรำ แม้ว่าจะยังคงอยู่ภายในสถานการณ์ที่อันตรายสุดๆ สถานการณ์ที่โอบล้อมไว้ด้วยเหล่ามอนสเตอร์ที่ไม่ว่าอะไรก็เกิดขึ้นได้ ส่วนพวกจินตกวีก็บรรเลงเพลงที่น่าพอใจแม้ว่านั่นจะทำให้สถานการณ์นั้นรื่นเริงเกินจนน่าขำ

 “มีประติมากรรมกับภาพวาดเยอะมากด้วยเช่นกัน…”

คุณสามารถพบเห็นประติมากรรมมากมายอยู่ภายในร้านค้า ถ้าหากว่าคุณไม่มีปัญญาซื้อของหรูหราแบบนั้นเข้าไปประดับบ้านได้ คุณก็ควรทำงานเพื่อสร้างของตกแต่งหรือว่าของขวัญแทนก็ได้ อาชีพประติมากรและจิตรกรนั้นสามารถเพิ่มแหล่งรายได้ของตนเอง ค่าใช้จ่ายในการลงทุนทางวัฒนธรรมของเมืองโมราต้านั้นสัมพันธ์กับเงินที่ถูกใช้ไป แล้วก็จะทำให้เพิ่มเงินค่าแรงกับเลเวลได้อีกด้วยจากภารกิจที่ถูกสร้างขึ้นมาในหลายๆช่องทาง

จากความเป็นจริง ศิลปะที่อยู่ในเมืองโรเดียมนั้นมักจะเป็นตัวแทนของทวีปเวอร์เซลเสมอมา

สำหรับคนที่ฝันอยากจะเป็นศิลปิน เมืองโรเดียมจึงเป็นที่แรกที่พวกเขาจะไป และเพราะว่ามันกลายเป็นเมืองที่มีแต่ศิลปินเพียงพวกเดียวเท่านั้น แล้วในที่สุดสัดส่วนของอาชีพภายในเมืองก็พังทลายลงและโอกาสที่จะได้ทำงานก็มีลดต่ำลงไปด้วย

แต่ว่ายังไงก็ตามปริมาณโอกาสที่มอบให้กับเหล่าศิลปินภายในเมืองโมราต้านั้นกว้างขวางมากกว่า ศิลปินของโมราต้าปรารถนาที่จะเพิ่มระดับทักษะของพวกเขาให้เติบโตขึ้นภายในเมืองนี้ พวกเขาจึงออกไปท่องเที่ยวทั่วทั้งทวีปเวอร์เซลก่อนเพื่อเพิ่มระดับทักษะให้เติบโตมากยิ่งขึ้นเหมือนอย่างที่วีดเคยทำ แม้ว่ามันจะอันตรายเหล่าศิลปินก็ต้องออกไปท่องเที่ยวเพื่อจะได้เรียนรู้เกี่ยวกับโลกใบนี้มากขึ้น

วีดก็คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน

 “ผลงานที่น่าทึ่งซักชิ้นสองชิ้นก็คงจะดีอยู่หรอก ถึงแม้ว่าผลงานระดับมาสเตอร์พีสที่ใช้ใจอันแน่วแน่สร้างขึ้นมานั้นจะให้คุณค่ามากกว่าก็เถอะ แต่ก็ควรจะสร้างผลงานด้วยกำลังที่มีอยู่ต่อไปเรื่อยๆดีกว่า”

มีหลายสิ่งหลายอย่างเกี่ยวกับเกมรอยัลโร้ดที่ยังไม่ถูกเปิดเผย หนึ่งในนั้นก็คือค่าสถานะทางวัฒนธรรม ดินแดนที่ลอร์ดปกครองที่มีอาชีพเป็นประติมากร ส่วนพวกจินตกวีที่มีค่าศิลปะที่สูงก็สร้างความบันเทิงอย่างมากก็ช่วยเพิ่มค่าทางวัฒนธรรมของเมืองโมราต้าได้อีกด้วย ทำให้การลงทุนครั้งนี้ของเขามีคุณค่ามากขึ้นเสียยิ่งกว่าตอนเขาเดินทางออกทะเลซะอีก

เขาคิดว่ามันเป็นเพียงการใช้เงินไปอย่างสูญเปล่าซะอีก แต่ทว่าจากสงครามครั้งล่าสุด ชาวเมืองและทหารจากดินแดนอื่นละทิ้งหมู่บ้านของพวกเขามายังโมราต้า ดังนั้นวัฒนธรรมจึงมีผลอย่างมากต่อการเมืองภายในพื้นที่

แถมมันยังช่วยเสริมความปลอดภัยสาธารณะและการพัฒนาทางเศรษฐกิจได้ทั้งทางตรงและทางอ้อม

ถ้าหากว่าวัฒนธรรมไม่พัฒนา อัตราการลักขโมยก็จะเพิ่มขึ้นและอาจจะเสี่ยงจนถึงขั้นเกิดการจลาจลก็เป็นได้

 “งานก่อสร้างนั้นก็ยังดำเนินต่อไปได้เป็นอย่างดี”

มหาวิหารและหอสมุดที่กำลังก่อสร้างขึ้นภายในจัตุรัสหอคอยแห่งแสงและจัตุรัสปิงหลงก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้ว

 “ย่าหหหห์!”

“เอาก้อนอิฐมาเพิ่มอีกให้เร็วที่สุด”

เสียงอันกึกก้องของผู้คนนับพันที่กำลังทำงานก่อสร้างอย่างขยันขันแข็งดังออกมาจนได้ยินเสียงชัดเจน

โครงร่างถูกสร้างขึ้นออกมาด้วยรูปร่างของบ้านสามชั้นที่สร้างขึ้นตามขนาดของแบบแปลนที่ร่างเอาไว้

เหล่าพ่อค้าก็ใช้เกวียนที่ใช้วัวลากบรรจุไว้ด้วยวัสดุก่อสร้างที่จำเป็น

เหล่าประติมากรและจิตรกรของเมืองโมราต้าก็เริ่มเคลื่อนไหวแล้วเช่นกัน

การได้มาทำงานสร้างวิหารนี้หมายถึงการยกย่องเหล่าเทพผู้น่าย่ำเกรงที่จะสามารถเพิ่มค่าชื่อเสียงและค่าความศรัทธาได้

การได้มาสร้างวิหารถือว่าเป็นงานที่ยิ่งใหญ่สำหรับเหล่าศิลปินด้วยเช่นกัน

 “ยังไม่มีของตกแต่งตรงนี้นะ”

“กำแพงหรอ? แล้วบนเพดานหล่ะ? พวกเราควรทาสีอะไรดีละ?”

“บนเพดานควรจะมีภาพวาด หรือว่าประติมากรรมดีละ? ภาพวาดน่าจะดีกว่า ว่าไหม? งั้นสำหรับตรงเพดานให้จิตรกรฝีมือดีอย่างน้อยสามคนมอบหมายให้ไปสร้างงานที่ดีที่สุดละกัน”

ในการก่อสร้างวิหารครั้งนี้มีประติมากรกับจิตรกรที่มีฝีมือโดดเด่นมากกว่า 100 คนทำงานอยู่ทั้งภายในและภายนอกของอาคาร

จากเสาจนถึงตามพื้น ต่างมีคนทำงานอยู่ทุกหนทุกแห่ง ขั้นตอนการตกแต่งจึงเป็นไปอย่างรวดเร็ว

จากการก่อสร้างวิหาร ค่าใช้จ่ายสำหรับวัสดุและค่าแรงนั้นเกินกว่างบที่ตั้งเอาไว้ไปแล้ว

เหล่านักบวชและพาลาดินจ่ายเงินไปกับโครงการก่อสร้างครั้งนี้และก็พยายามระดมทุนหาเงินเพิ่มขึ้น

 “ถ้าหากว่าวิหารสร้างเสร็จแล้ว โมราต้าจะเป็นเมืองที่ยอดเยี่ยมที่สุด ไม่มีที่ไหนในทวีปเวอร์เซลที่ลอร์ดลงเงินทุนไปอย่างไม่เห็นแก่ตัวแบบนี้”

 “เมื่อไรก็ตามที่มีภารกิจดีๆ พวกเขาก็อยากจะอยู่โดยสร้างข้อเสนอให้กับกิลด์ที่ควบคุมอยู่หรอกหรอ? ท่านลอร์ดยอมให้พวกเรามีส่วนร่วมในแผนการพัฒนาเมืองนี้ด้วย”

ในกรณีที่ความจงรักภักดีต่อลอร์ดนั้นมีสูงจนทำให้พวกเขาร่วมมือกันทำงานในแผนพัฒนาเมืองได้นั้นเป็นสิ่งที่หาได้ยากมากจริงๆ

เหล่าผู้ประกาศข่าวออกมารายงานข่าวถึงการพัฒนาวิหารที่กำลังถูกสร้างขึ้นมาโดยเหล่าผู้เล่น

 “การก่อสร้างนี้ได้เริ่มขึ้นเมื่อ 6 เดือนก่อนค่ะ ในตอนแรกสถานที่แห่งนี้ยังขาดแคลนสิ่งก่อสร้างและหลายสิ่งหลายอย่างนั้นไม่ง่ายที่จะใช้ชีวิตอยู่ค่ะ แต่อย่างไรก็ตาม ณ ตอนนี้หลายๆสิ่งได้เปลี่ยนไปแล้ว สิ่งก่อสร้างสำคัญมากมายกำลังพร้อมให้ใช้งานแล้วค่ะ ส่วนสิ่งก่อสร้างที่ยังไม่มีก็กำลังถูกสร้างขึ้นมาให้พร้อมอย่างรวดเร็วเลยค่ะ”

 “ตอนที่ฉันเริ่มเล่นรอยัลโร้ด ฉันเลือกที่จะมายังโมราต้า จากนั้นก็รับฟังถึงเรื่องราวเกี่ยวกับวิถีการเติบโตของเมืองอื่นๆ ฉันก็รู้สึกอิจฉามากจริงๆ แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่รู้สึกเสียใจเลยซักนิดเดียว”

 “พวกผู้เล่นในโมราต้าจะยิ่งพัฒนามากยิ่งขึ้นๆ ภายในพื้นที่ล่าของดินแดนทางตอนกลางนั้นมีการแข่งขันอย่างมาก แต่ว่าที่นี่มีการเดินทางออกสำรวจและก็มีภารกิจที่แย่งกันทำอีก แม้ว่าการออกล่านั้นจะอันตรายมากยิ่งขึ้น แต่ว่าอันตรายนั้นคือของจริงและฉันก็ยินดีที่จะมีชีวิตอยู่ในความเสี่ยงพร้อมกับสหายผู้ติดตามของฉัน”

 “ทำไมถึงอยู่ที่นี่น่ะหรอ แล้วทำไมไม่ไปที่อื่นอีกหรอ? ก็เพราะว่าโมราต้านั้นสนุกสุดเหวี่ยงไปเลยยังไงล่ะ”

โมราต้าก่อเกิดขึ้นมาด้วยตัวของมันเองด้วยย่างก้าวอันแสนหวาดหวั่น ในฐานะศูนย์กลางทางการค้าในดินแดนทางเหนือ

เหล่าผู้เล่นอ้างว่าการประสบความสำเร็จครั้งนี้เป็นเพราะว่าความเป็นผู้นำของท่านลอร์ด ในฐานะผู้ปกครองของเมืองโมราต้า เหล่าผู้เล่นต่างมีความเคารพอันสูงสุดต่อวีด

วีดไม่ได้ใช้งบประมาณแผ่นดินด้วยเหตุผลส่วนตัว หรือแม้แต่พยายามรับเงินสินบนเพื่อสั่งสมความมั่งคั่งให้ตนเอง

 “ทุกๆอาชีพสามารถเข้าใจถึงศักยภาพในอาชีพของพวกเขาได้ เทคโนโลยี การพาณิชย์ ศิลปะและวัฒนธรรมก็เจริญรุ่งเรืองขึ้นด้วยก็เพราะภาษีของผู้คนถูกลงทุนไปอย่างถูกวิธี”

เหล่าผู้เล่นกำลังเติบโตขึ้นอย่างก้าวกระโดด สิ่งก่อสร้างมากมายก็ถูกสร้างขึ้น ส่วนอำนาจทางเศรษฐกิจก็เพิ่มมากขึ้นด้วยเช่นกัน ดังนั้นรายได้จากภาษีก็เพิ่มขึ้นด้วย

ท้ายที่สุดแล้ว นี่กลับเป็นความฝันของลอร์ดผู้แสนชั่วร้ายต่างหากละ!

อย่างไรก็ตาม ก็มีกลุ่มผู้เล่นอื่นๆที่ชี้นิ้วของพวกเขามากเพื่ออ้างถึงปัญหาความเป็นผู้นำของลอร์ดบ้างอยู่เช่นกัน

มหาวิหารคือจุดสูงสุดของเหล่าสถาปนิก ประติมากรรม และจิตรกร

เพดานและกำแพงของโบถส์ก็มีหน้าต่างขนาดใหญ่มากมาย มันจึงยากที่จะค้นหาบรรยากาศแห่งความขลังและความลึกลับบวกกับบานกระจกที่เคลือบด้วยสีดำทึบที่เป็นกระจกที่พวกเขาได้ติดตั้งด้วยกระจกหม่นหม่นแบบนั้นเอาไว้

และเพราะว่ารูปวาดที่ได้ถูกวาดเอาไว้บนบานกระจกสีหม่นๆนั้นก็ได้กลายไปเป็นทางผ่านของแสงที่เป็นเครื่องหมายของพลังอันศักดิ์สิทธิ์ มนต์เสน่ห์ของรูปวาดก็แสดงถึงการผสมผสานของสถาปัตยกรรมและศิลปะออกมา

ภายในวิหาร บันไดก็ถูกตกแต่งไว้ด้วยงานศิลปะและงานแกะสลักอันสุดแสนวิเศษ

แม้ว่าความสามารถของเหล่าประติมากร เหล่าจิตรกร และสถาปนิกนั้นยังไม่ถึงขั้นว่าดีที่สุด แต่ทุกๆคนก็พยายามทำออกมาสุดความสามารถของพวกเขา

******

จบตอน

ผู้แปล: Cole’s Myth

Editor: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล