เล่มที่ 18 ตอนที่ 3 : ปีก แปลโดย Maruipengin

พวกเขาข้ามผ่านทะเลทราย เเม่น้ำ และทุ่งหญ้าของเขตทางใต้

ในการที่จะข้ามชายแดนของแอฟริกาไปยังประเทศอื่น คุณจะต้องจ่ายค่าธรรมเนียมในการข้ามด้วย ซึ่งมันก็ค่อนข้างแพง ที่ชายแดนของทะเลทรายนั้นมีแม่น้ำสองสายไหลผ่านซึ่งพวกสัตว์ต่างๆ พากันมาดื่มน้ำ  

ล้วนเต็มไปด้วยสรรพสัตว์มากมาก เช่น ละมั่ง ม้าลาย เสือชีต้า หมาไน ควายป่า ลิง และกวาง

ท้องฟ้านั้นถูกเติมเต็มไปด้วยฝูงนกหลากหลายสี  ขณะนั้นเอง จอง บอม อา ก็ได้พูดกับ ลี ฮุน ว่า

 “นี่มันสุดยอดไปเลย อย่างกับสวนสัตว์เล็กๆแน่ะ”

เหล่าสัตว์ที่อยู่ที่นี่!

ลี ฮุน พยักหน้าแล้วกล่าวกลับไปว่า

 “ผมก็คิดว่าอย่างนั้นแหล่ะครับ”

เหล่านกกระจอกที่เกาะอยู่ที่เสาโทรศัพท์นั้นเปรียบเทียบไม่ได้เลยกับเศษเสี้ยวของความรู้สึกที่เขาได้พบเจอจากนกฟลามิงโก้สีชมพู

รถจิ๊บนั้นปลอดภัยจากการจู่โจมของสัตว์เพราะว่ามันถูกสร้างด้วยเหล็กที่แข็งแรงเป็นพิเศษ แต่ถึงกระนั้นพวกเขาก็ยังระวังตัวถ้ารถมันเกิดเป็นอะไรขึ้นมาล่ะก็...

ลี ฮุน ขับรถไปตามถนนขรุขระกับ จอง บอม อา พวกเขาทั้งสองไม่เบื่อเลย กับการที่ได้จ้องมองและเฝ้าดูเหล่าสัตว์ต่างๆ...

สัตว์ต่างๆในเกาหลีส่วนมากถูกขังอยู่ในกรง แต่ที่นี่เต็มไปด้วยสัตว์กินพืชมากมาย ที่กำลังแทะเล็มยอดหญ้า ซึ่งสามารถพบเห็นได้ทุกหนแห่ง

มีพวกยีราฟที่คอยเฝ้าระวังเหล่าสัตว์ดุร้ายด้วยคอยาวๆของมัน

เหล่าสิงโตที่หิวกระหายกำลังสอดส่อง มองหาเหยื่อที่หลงฝูงออกมา จระเข้นั้นก็ว่ายอยู่ในแม่น้ำ

คืนนี้พวกเขานอนหลับกันในรถ

ครืน ครืน ครืน ครืน

คิฮี้ๆๆๆๆ! (ไปเปิดหาดูในยูทูปละกัน เสียงฝูงสัตว์วิ่งผ่านทุ่งหญ้าในแอฟริกา)

มันสั่นไปมาเพราะว่าสัตว์ป่าวิ่งไปมาและก็ส่งเสียงดังไปทั่ว เวลากลางคืนในแอฟริกามันช่างอันตรายจริงๆ

พวกเขาไปเพื่อส่งยายังหมู่บ้านของชนเผ่าแอฟริกันในเขตทุ่งหญ้า

พวกเขาไปยังเมืองที่ใหญ่กว่าเพื่อส่งต่อไปยังเมืองอื่นๆ ลีฮุน รู้สึกดีกับงานที่เขาทำอยู่มาก แต่ว่าก็ยังมีบางอย่างที่ติดใจเขาอยู่เหมือนกัน

ดินแดนเเเห่งนี้สวยงามมากมาย เช่นเดียวกันกับเหล่าสัตว์ต่างๆ แต่เขาก็มองเห็นถึงความจริงอันแสนโหดร้ายของธรรมชาติที่มอบให้กับผู้คนที่ยากจนทั้งหลาย

แอฟริกานั้นเป็นแหล่งที่มีสลัมใหญ่ที่สุดในโลก และยังมีเด็กๆที่อดอยากอยู่มากมายในสถานที่แห่งนี้

รองเท้าที่ซื้อมาจากเกาหลีเพียงหนึ่งคู่นั้นเพียงพอที่จะช่วยชีวิตเหล่าเด็กๆในแอฟริการได้มากถึง 10 คน

’เรายังโอเค อย่างไรก็ตาม เราอยากจะสะท้อนสิ่งเหล่านี้ออกมา ตอนนี้เราคงต้องพยายามให้มากขึ้นแล้วก็ทำงานให้หนักขึ้นไปอีก’

มากกว่าการที่มานั่งจมอยู่กับอดีตแบบนี้ เขาผลักดันตัวเองไปข้างหน้า มุ่งสู่อนาคต

ชีวิต ธรรมชาติ โชคชะตา และความฝัน

จากการที่ได้เห็นชีวิตในแอฟริกา เขามีเวลาที่จะครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

โลกนี้ ช่างไม่ยุติธรรมเอาซะเลย

ในขณะที่บางคนกำลังหัวเราะตอนนั่งดูทีวี แต่ยังมีคนอีกมากที่เจ็บป่วย หิวโหย และกำลังจะตาย  

ทั้งโรงเรียนประถมศึกษา โรงเรียนมัธยมศึกษา หรือแม้แต่มหาวิทยาลัย

พวกเขาไม่ได้รับโอกาสทางการศึกษาเหล่านั้นเลย และแถมยังไม่มีความฝันว่าจะทำอะไรเมื่อโตขึ้น

การเดินทาง!

ในตอนแรกเขาไม่อยากจะไปที่ไหนสักแห่ง แต่ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจที่คิดเช่นนั้น

มันเป็นเวลา 4 วันตั้งแต่ที่เขาได้มายังแอฟริกาแห่งนี้

พวกเขาถึงเมืองที่เป็นที่หมายตอนเกือบจะหมดวัน

ลีฮุน ถอดหน้ากากคลุมที่เต็มไปด้วยฝุ่นทรายออก ทั้งหัวและตัวของเขาเต็มไปด้วยฝุ่นเต็มไปหมดทั้งตัว

 “ศิษย์พี่ครับ ที่นี่คือที่ไหนกัน?”

 “ที่นี่คือใจกลางของแอฟริกา”

ณ ใจกลางเมืองแอฟริกานั้น มีตึกขนาดใหญ่และร้านค้ามากมาย แล้วก็เต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวเช่นเดียวกัน ความมีเสถียรภาพทางเศรษฐกิจและเป็นเมืองที่มีการค้าขายกับต่างชาติ

 “พวกเราจัดส่งยาทุกตัวเรียบร้อยแล้วและตอนนี้ก็เป็นช่วงเวลาพักผ่อนซะที”

 “ผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ”

ลีฮุนและจองบอมอา ไปที่โรงเเรมเพื่ออาบน้ำ

แล้วหลังจากนั้นก็กลับมายังตัวเมืองแอฟริกา

มันเต็มไปด้วยคนผิวดำมากมาย เดินเข้าออกอยู่ในตรอกที่ดูเหมือนจะเป็นสลัม

นักท่องเที่ยวจากทั่วทุกมุมโลกสามารถเห็นสิ่งเหล่านี้ได้ที่แอฟริกา

ในเมืองนี้มีการรักษาความปลอดภัยที่ดีมาก แต่ถึงอย่างไรผู้คนก็ระมัดระวังและไม่เข้าไปใกล้ลีฮุนและจองบอมอา

มองดูจากเสื้อผ้าที่พวกเขาใส่แล้ว ดูยังไงก็โจรทะเลทรายชัดๆ

วันต่อมาพวกเขาขึ้นเครื่องบิน

พวกเขาออกจากแอฟริกาเหนือไปยังยุโรป ดังนั้นพวกเขาจึงข้ามผ่านมหาสมุทร

 “ตอนนี้เรากำลังจะไปไหนกันครับ?”

ลีฮุนถามจองบอมอาที่กำลังสะพายร่มชูชีพ

 “เรากำลังไปที่นี่”

 “จริงดิ?”

 “ลูกผู้ชายทุกคนควรลองกระโดดร่มสักครั้งนึงใช่ไหม?”

ลีฮุนมองไปที่หน้าต่างของเครื่องบิน

บ้านเรือนในยุโรปมองดูเหมือนจุดเล็กๆและถนนก็มองเห็นเป็นภาพเบลอๆ

 “ผมไม่เคยกระโดดร่มมาก่อน”

 “เดี๋ยวก็เคย”

พวกเขาได้รับเอกสารประกอบเกี่ยวกับการกระโดดแผ่นเล็กๆจากผู้ฝึกสอนชาวฝรั่งเศส

เดชะบุญที่ผู้ฝึกสอนนั้นเคยเรียนวิชาดาบที่โรงฝึกมากก่อนเขาจึงสามารถอธิบายเป็นภาษาเกาหลีได้อย่างรวดเร็ว

 “เปิด!”

ประคูเครื่องบินเปิดออกมา ร่างกายพวกเขาสั่นไหวเพราะแรงลมที่เข้ามาปะทะ

จองบอมอาตะโกน

 “ฉันจะไปคนเเรก!”

จองบอมอากระโดดออกจากประตูเครื่องบินอย่างสวยงามและเริ่มตกลงไปที่พื้นดิน

เขาวิ่งออกไปอย่างยากลำบาก ลีฮุนกระโดดออกไปจากประตูเครื่องบิน

ขณะนั้นเอง

เขาลอยอยู่ท่ามกลางท้องฟ้าสีคราม

เขารับรู้ถึงสายลมที่พัดผ่านร่างกายตอนที่เขาตกลงมายังพื้นดิน

มันเหมือนกับตอนที่เขาตกลงมาจากลาเวียสเมืองเเห่งท้องฟ้า!

ในขณะที่เขาร่วงหล่นลงมา ความรู้สึกเหมือนกับว่าเขามีอิสระที่จะไปที่ไหนก็ได้

โรงแรมห้าดาวในปารีส ที่ฝรังเศส

ลีฮุนและจองบอมอากำลังผักผ่อนอยู่ที่เพนเฮาส์(บ้านเล็กบนหลังคาตึก) หลังจากเช็คอินกับพนักงานโรงแรม พนักงานโรงแรมมองพวกเขาแปลกๆ พวกเขาถูกเข้าใจผิดว่าเป็นคู่เกย์ตั้งแต่เดินเข้ามา จำนวนประชากรที่เป็นเกย์มีมากในเกาหลีเมื่อเทียบกับยุโรป

 “เอ้า!ดื่ม!”

โรงแรมที่พวกเขาพักอยู่ในฝรั่งเศสนั้นมีไวน์ให้บริการอยู่ในห้องด้วย

จองบอมอาเขวี้ยงกระเป๋ามาวางข้างๆ และก็หยิบมีดออกพกออกมาเพื่อเปิดไวน์คุณภาพดีนั้น

เขาไม่สนใจที่จะใช้ที่เปิดขวดไวน์เลยสักนิด เเล้วเขาก็เทไวน์เย็นๆใส่แก้วแล้วก็ดื่มมันทันที

 “อ่าาา สดชื่นสุดๆ!! แล้วที่นี่มีวิสกี้(เหล้ากลั่นที่ถูกเก็บรักษาในถังไม้)หรือโซจูด้วยไหมหว่า?”

คนเกาหลีทั่วไปชอบที่ดื่มโซจู

 “ไม่มีอะไรเยี่ยมเท่ากับโซจูอีกแล้ว”

 “ใช่ เด็กมัธยมที่ไหน เค้าดื่มไวน์กัน โซจูน่ะยอดเยี่ยมที่สุดแล้ว”

พวกเขาไม่เข้าใจในรสชาติแล้วก็กลิ่นของไวน์

มันขมนิดๆ

สำหรับจองบอมอาแล้วนั้น เขาไม่ชอบดื่มไวน์เอาเสียเลยเพราะเขาว่ามันไม่อร่อย

 “ผมไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมมันถึงแพง มันออกจะห่วยแตกขนาดนี้”

พวกเขาแขวะถึงพวกที่ชื่นชอบไวน์ทุกคนบนโลกนี้

โซจูนั้นเหมาะที่จะดื่มกับอาหารประเภทหมูแล้วก็สังสรรค์กับเพื่อนฝูง มันช่วยทำให้บรรยากาศในวงสนทนาดีขึ้น

 “โซจูเจ๋งที่สุดในโลกแล้วแหล่ะ”

ลีฮุนและจองบอมอา เดินไปที่ระเบียงแล้วก็จ้องมองหอไอเฟลระหว่างดื่มแอลกอฮอล์

ทั้งคู่เพลิดเพลินไปกับการดื่มของพวกเขา เพราะว่ามันฟรีไม่ต้องเสียตังสักบาท

ที่นอกหน้าต่างนั้นสามารถมองเห็นแม่น้ำเซน แล้วก็สถานที่ทางประวัติศาสตร์ของปารีส

ในยุโรปนั้นกล่าวได้เลยว่าปารีสเป็นเมืองที่มีถนนสวยงามที่สุด

ที่ล็อบบี้ของโรงแรมนั้นประดับไปด้วยรูปปั้นแล้วก็รูปภาพที่สวยงามในทุกๆมุม

แม้แต่แอลกอฮอล์เย็นๆยังให้ความรู้สึกที่ลุ่มลึก

จองบอมอา แกว่งขวดเหล้าไปรอบๆแล้วพูดว่า

 “นอกจากเราจะมานั่งแกร่วดูทีวีกันแบบนี้ ทำไมเราไม่ไปเดินท่องราตรีรอบๆปารีสกันล่ะ”

 “ก็ดีนะ”

 “เตรียมร่มชูชีพให้พร้อม”

 “ใช่แล้ว”

มีหนังเรื่องนึงที่กำลังฉายในทีวี มันดัง มากในยุโรปและอเมริกา

โรงแรมห้าดาวนี้มีโปรแกรมฉายช่องทีวีจีนและก็ญี่ปุ่นพอสมควร แต่สื่อบันเทิงของโรงแรมกับไม่มีของเกาหลีมากนัก

ลีฮุนติดกล้องวิดีโอไว้กับร่มชูชีพของเขา

ทุกๆอย่างถูกบันทึกเอาไว้ในกล้องวิดีโอ!

 “ฮุฮุฮุ”

จองบอมอา หัวเราะแบบน่าเกลียดใส่กล้องแล้วเขาก็เดินไปที่ระเบียง

 “นายแน่ใจนะว่าเรานอนอยู่ที่โรงแรมห้าดาว มาเร็ว ไปกันได้แล้ว!!”

พวกเขาไม่จำเป็นต้องใช้ลิฟท์เลยสักนิด จองบอมอากระโดดลงไปจากระเบียง มันเหมือนกับว่าเขาจะกระโดดตึกตาย ในหัวพวกเขานั้นมีเพียงแค่สัมผัสยามค่ำคืนของปารีสเท่านั้น

 “ประสบการณ์นี้เป็นส่วนหนึ่งของการเดินทางสินะ”

ลีฮุนรีบตามเขาไป เขาปีนไปที่ระเบียงเเล้วก็กระโดดลงไปข้างล่าง

เขากระตุกร่มทันทีแล้วก็ค่อยๆตกลงมาที่พื้นในยามค่ำคืนของปารีส

โรงแรมที่พวกเขาพักอยู่นั้นสูงมากๆ พวกเขาจึงทำแบบนี้เพื่อที่จะเก็บภาพวิวทิวทัศน์ของปารีส

ตอนนี้พวกเขาใกล้จะถึงพื้นแล้ว!! เพราะว่าจองบอมอามีประสบการณ์มากกว่าในการกระโดดร่มเขาจึงถึงพื้นก่อนเป็นคนแรก

ผู้คนจ้องมองพวกเขาตั้งแต่ที่พวกเขากระโดดลงมา ทันใดนั้นสาวงามชาวฝรั่งเศสคนหนึ่งจ้องมองมาที่พวกเขา

หล่อนถามเป็นภาษาฝรั่งเศสว่า

 “พวกคุณมาจากที่ไหนกัน?”

จองบอมอา ไม่รู้ภาษาฝรั่งเศส แล้วเขาก็ไม่รู้ภาษาอังกฤษด้วยเหมือนกัน

เขาเหล่ไปที่ลีฮุน แน่นอนลีฮุนก็ด้วย

“...”

พวกเขานิ่งไม่รู้จะพูดยังไง

เมื่อเขาเข้ามาเรียนมหาวิทยาลัย GED นั้นใช้เพียงแค่ภาษาอังกฤษพื้นฐานเท่านั้น (GED (General Educational Development) คือการสอบเทียบเท่าระดับวุฒิมัธยมศึกษาตอนปลายในประเทศไทยตามหลักสูตรการศึกษาของสหรัฐอเมริกาและแคนาดา นั่นหมายความว่าผู้ที่ผ่านการสอบ GED จะมีศักดิ์และสิทธิเทียบเท่าการเรียนจบม.6 ในไทยและสิ่งนั้นหมายถึงการมีสิทธิสมัครสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้)

พวกเขาเป็นคนเกาหลี และไม่ได้เรียนภาษาอื่นๆเพิ่มเติมเลย พวกเขาจึงไม่เข้าใจที่ผู้หญิงฝรั่งเศสคนนั้นถามมาสักนิด ลีฮุนจึงตัดสินใจที่จะเมินหล่อนไป

 “ศิษย์พี่ ไปหาฮ๊อทดอกกินกันเถอะ”

เขาเข้ามาช่วยจองบอมอาให้หลุดพ้นจากสถานการณ์นั้น”

 “แน่นอน มันอยู่ตรงนั้นใช่ไหม”

พวกเขาเมินสาวชาวฝรั่งเศสคนนั้นแล้วก็มุ่งตรงไปที่แผงขายฮ๊อตดอก

แปะแปะแปะ!

คนแถวๆนั้นที่เขาเดินผ่านต่างปรบมือให้พวกเขา

พวกเขาต้องการที่จะเเสดงความยินดีที่พวกเขากระโดดร่มลงมาได้สำเร็จ

พวกเขาเดินไปรอบๆเหมือนกับนักท่องเที่ยวทั่วไปที่มาเดินเล่นผักผ่อนในแต่ละวัน

พวกเขาไปที่พระราชวังแวร์ซาย สวนลักเซมเบิร์ก จตุรัสคองคอร์ด และ โรงอุปรากรบาซติล เมื่อมีสิ่งสวยงามเหล่านั้นเป็นแบ็กกราวด์ จองบอมอาจึงยืนโพสต์ท่าโชว์กล้ามเพื่อถ่ายรูป

 “เอาล่ะนะ 1 2 3!”

 “แชะ!”

 “มาที่นี่แล้วก็ทำแบบนี้”

 “ใช่”

 “โอเค ไปได้แล้ว”

รูปถ่ายปกติสำหรับทริปนี้!!

พวกเขาควรขอให้คนแถวนั้นหรือพวกนักท่องเที่ยวให้ถ่ายให้สัก 1 หนือ2รูป

พวกเขามัววุ่นอยู่กับการกินฮ๊อตดอกบนถนนที่สวยงามในกรุงปารีส

 “ฮ๊อตดอกในปารีสอร่อยดีเวอร์”

 “มันโคตรอร่อย งั้นเย็นนี้กินพอร์คช๊อปกันดีไหม?”

 “ก็ดีนะ พอร์คช๊อปก็ดูโอเค”

หลังจากกินอาหารมื้อสุขภาพนี้เข้าไป พวกเขาก็ไปที่เยอรมันกันต่อ โรงฝึกมาที่นี่กันก่อน แล้วก็เช่ามอเตอร์ไซต์สำหรับพวกเขาเอาไว้ให้

 “ไปเช็คประสิทธิภาพของรถมอเตอร์ไซต์ออโต้บาห์นกันเถอะ”

รถมอเตอร์ไซต์ออโต้บาห์น!(คล้ายๆบิ๊กไบค์ละกัน)

 “แถวนี้มีจุดพักรถข้างหน้าใช่ไหม มานั่งกินก๋วยเตี๊ยวแล้วก็มันอบท่าจะดีนะ”

แล้วพวกเขาก็เดินทางต่อไปยังเนเธอร์แลนด์ด้วยการขี่มอเตอร์โบ๊ธ(ประมาณเรือสปีดโบ้ท)ความเร็วสูงและก็ดำน้ำ

พวกเขาสำรวจไปยังพื้นมหาสมุทรแล้วก็จ้องมองดูฝูงปลา ต่อมาพวกเขาก็ข้ามไปยังประเทศอังกฤษเพื่อดูฟุตบอล

ที่นั่นมีนักท่องเที่ยวชาวเกาหลีและนักเรียนมากมาย

บนชายหาดครอยด์ในประเทศอังกฤษนั้นมีลมแรงพัดมาจากพายุ

 “อากาศดีจังเลย”

 “อากาศแบบนี้ยอดเยี่ยมสุดๆ”

มีกลุ่มเมฆดำทะมึนก่อตัวบนท้องฟ้าและทำทีเหมือนกับว่าฝนจะตกลงมาในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้

เป็นอากาศแบบที่ว่าหากมีฟ้าผ่าลงมาตอนนี้ก็ไม่แปลก

“ตามที่ท่านอาจารย์สั่งไว้ พวกเราต้องไปเล่นเซิรฟ”

ลีฮุนและจองบอมอาเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำ บนชายหาดนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่จ้องมองคลื่นอยู่

ทุกๆครั้งที่พายุเริ่มแรง คลื่นจะก่อตัวสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว

พายุนั้นค่อนข้างแรงซึ่งจะก่อตัวขึ้นทุกๆ 10 ปี

คลื่นที่ใหญ่โตกำลังเคลื่อนตัวเข้าหาชายฝั่งอยู่ทุกขณะ

 “นายไม่เคยเล่นเซิรฟมาก่อนใช่ไหม?”

 “ไม่เคย”

 “ถึงจะเป็นครั้งแรกก็ไม่เป็นไร คอยดูไปแล้วก็ทำตามเหมือนที่คนอื่นๆทำละกัน”

มีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งพยายามที่จะโต้คลื่น จองบอมอากับลีฮุนพยายามที่จะจดจำท่าทางการเคลื่อนไหวของคนอื่นอย่างแม่นยำ แล้วก็ค่อยๆเดินอย่างระวัง

ชายหนุ่มเอเชียสองคนเดินถือเซิร์ฟบอร์ด(กระดายโต้คลื่น)ลงไปยังหาด โดยสวมเสื้อเซิรฟที่กันแรงต้านของน้ำ

อย่างไรก็ดีเขาไม่ได้สวมท่อนบน เพื่ออวดกล้ามเนื้อที่ฝึกฝนมาอย่างดีเยี่ยม

มีสายตาของชาวอังกฤษจับจ้องมายังชาวเอเชียอย่างจองบอมอา

 “ขอก่อนนะ”

จองบอมอาแล่นเซิรฟบอร์ดไปยังทะเลและก็พยายามที่จะโต้คลื่น แต่คลื่นที่ถาโถมเข้ามานั้นก็เป็นอุปสรรคไม่ใช่น้อย

สายตาของลีฮุนมองไปตามฝูงชนอย่างกล้าหาญ การว่ายน้ำนั้นถือเป็นหนึ่งในกิจกรรมโปรดของชาวเกาหลีเมื่อนานมาแล้ว

ทุกๆคนรู้พื้นฐานของการว่ายน้ำ!! เขาเลื่อนบอร์ดลงน้ำแล้วก็เริ่มที่จะเคลื่อนตัวด้วยแขนและขาอย่างคึกคัก

 “คิดว่าเรากำลังทำมันที่ที่อังกฤษก็ตื่นเต้นแล้ว!!”

สายลมที่รุนแรงและสายฝนเบาๆก่อเกิดคลื่นปะทะไปกับตัวของเขา

คลื่นสูงประมาณเมตรกว่าๆปะทะเข้ากับลำตัวและบอร์ดตลอดเวลา ทำให้เขาจมลงไปในทะเลแสนเค็มนี้

จริงๆแล้วมันยากที่จะเคลื่อนที่ในน้ำภายใต้แรงดันจากคลื่นในมหาสมุทร

เมื่อเขาคว้าบอร์ดได้ คลื่นลูกอื่นก็กระแทกเข้ามาทันที

เป็นแบบนี้ซ้ำๆกันกว่า 12 ครั้ง ที่คลื่นสูงเมตรกว่าๆนี้ทำกับเขาอย่างเลือดเย็น

 “บ้าเอ้ย”

ลีฮุนอารมณ์เสีย

 “เหมือนกับตอนที่ไปอาบน้ำที่อ่างเก็บน้ำแถวบ้านในคืนที่มีพายุเลย”

เหมือนกับเด็กที่ไม่มีเกมอะไรให้เล่นมากมายนัก ซึ่งจะต้องเล่นโดยที่ไม่มีการเสียเงินอะไรทั้งสิ้น

เหมือนกับเด็ก ที่ใช้เวลาไปกับการไล่จับกบและปลาดุกจากโคลน และเมื่อโตขึ้นเขาก็หาวิธีที่จะได้อะไรที่ดีกว่านี้มากิน

ในอ่างเก็บน้ำแถวๆบ้านนั่นเอง!

มันเป็นสถานที่ชื่อดังที่เด็ก 3-5 คน จมน้ำตายทุกปีในวันที่ฝนตก

วันนั้นลีฮุนไปและพยายามที่จะจับปลาด้วยมือเปล่าในอ่างเก็บน้ำ ซึ่งไม่มีทางที่จะเกิดขึ้นได้ที่ทะเลของอังกฤษเลย

 “ที่เกาหลีมีมากกว่า100,000 คนที่ว่ายน้ำไปทั่วประเทศ”

น้ำที่ประเทศอังกฤษนั้นไม่เท่าไหร่เลย

เขาออกมาลองดูอีกสักตั้ง!

ลีฮุนพยายามลองแล้วลองอีก

คลื่นก็ก่อตัวใหญ่ขึ้นๆแต่ก็ไม่สามารถที่จะพัดเขากลับไปยังฝั่งได้

 “คลื่นมันจะเท่าไหร่กันเชียว..ฉันคือจองบอมอานะ!”

แววตาของจองบอมอาลุกโชนขึ้นอย่างแรงกล้า เรื่องแค่นี้ฉุดเขาไว้ไม่ได้หรอก

ในตอนแรกเขาคิดว่าจะสนุกไปกับคลื่นพวกนี้ แต่ตอนนี้มันกลับน่าท้าทายมาก กล้ามเนื้อบนร่างกายท่อนบนของเขาเปียกชุ่มไปด้วยน้ำและไหลลื่นไปด้วยเหงื่อ

เขาใช้แรงที่มีจับเซิรฟบอร์ดไว้แล้วกระโดดขึ้นไป เขาพยายามทำแบบนี้แล้วก็ตกลงไปในคลื่น ในความผิดพลาดของเขา ลีฮุนพยายามจดจำคอนเซ็ปของมัน

 ‘มันควรจะต้องมีความสมดุลถึงแม้จะดูทุลักทุเลพอสมควร’

คลื่นลูกใหญ่เข้าปะทะที่บอร์ดอีกครั้งและทำให้มันไม่สมดุลอีกแม้มันใกล้จะสำเร็จแล้ว

คุณต้องพยายามต้านกระแสคลื่นและทรงตัวให้ได้

 ‘ถ้าลองผลักคลื่นดูล่ะ...มันอาจจะทำให้ขี่ง่ายกว่าก็ได้นี่’

ดังนั้นเขาจึงลอยไปหากระเเสคลื่น

 ‘เราทำได้ ทำเหมือนตอนที่ขี่ไวเวิร์น...’

สัญชาติญาณการเอาตัวรอดของลีฮุนบอกแบบนั้น

เปรียบเทียบกับความเร็วของไวเวิร์นในหุบเขาแล้ว คลื่นพวกนี้มันธรรมดามาก

เขาต้องปรับตัวให้เข้ากับธรรมชาติเพื่อที่จะทำให้สำเร็จ เขาเริ่มนึกถึงตอนที่เขาอยู่บนหลังของไวเวิร์น

การต่อสู้บนหลังของไวเวิร์น ลีฮุนเริ่มที่จะปีนขึ้นไปบนยอดคลื่นด้วนเซิร์ฟบอร์ดและพยายามที่จะทรงตัว

ในที่สุดเขาก็ยืนอยู่บนยอดคลื่นที่ก่อตัวเหมือนกำแพงด้วยบอร์ดของเขา

 “เคี้ยก! ฮา!ฮา!ฮา!ฮา!ฮา!ฮา!ฮา!”

ลีฮุนหัวเราะอย่างดัง

ในที่สุดเขาก็ทำได้

 “ฉันคือผู้พิชิตพายุนี้”

ลีอุนตะโกนเสียงดังซ้ำไปซ้ำมา เขาทำสำเร็จจนได้ จองบอมอาผู้มีพรสรรวค์ทางด้านกีฬาและการฝึกฝนที่ดีเขาจึงโต้คลื่นได้เช่นกัน

พวกเขาโต้คลื่นท่ามกลางพายุในอังกฤษ! สาวชาวอังกฤษที่อยู่บนชายหาดนั้นได้บันทึกภาพเหล่านั้นไว้ในกล้องวิดีโอและสายตาของพวกหล่อนเอง

ก่อนที่ลีฮุนจะโต้คลื่นได้สำเร็จเขาได้ขอให้หล่อนเก็บภาพไว้ให้ หลังจากนั้นตอนค่ำ พวกเขามีปาร์ตี้เบียร์กันที่ร้านริมชายหาด

 “ฮ๊อตดอกของทางยุโรปรสชาติดีจริงๆ”

 “ไส้กรอกก็อร่อยดีเหมือนกัน”

ลีฮุนและจองบอมอา เริ่มที่จะดื่มเบียร์อย่าสบายใจและกลับไปเข้านอน

 “ได้เวลาไปที่อื่นของยุโรป คราวนี้ไปเล่นสกีกัน”

ทั้งสองเดินทางไปที่เทือกเขาแอลป์เพื่อเล่นสกี

ที่นี่มีสกีรีสอร์ทที่เปิดให้เล่นแต่ไม่มีใครกล้ามาเพราะมันเป็นสถานที่ ที่โหดหินมาก!

เพราะว่าคนที่ไปมักจะหาทางกลับที่พักไม่เจอ

หลังจากนั้นพวกเขาก็ไปยังจัตุรัสแดง

 “ที่นี่คือจัตุรัสแดงสินะ”

 “คนส่วนใหญ่ก็เคยมาที่นี่”

พวกเขาชื่นชมสถานที่ทางประวัติศาสตร์อยู่พักนึง แล้วพวกเขาก็ขึ้นรถไฟไปมอสโควและเดินทางไปต่อที่เมืองจีน”

หลังจากที่ไปเมืองจีนพวกเขาก็วางแผนที่จะบินกลับไปยังเกาหลี

 “ผมซื้อไข่มา...คิมบับอยู่ไหนน้า?”

ไข่ต้มนั้นเป็นอาหารที่จำเป็นสำหรับการเดินทางบนรถไฟ เเล้วพวกเขาก็เตรียมที่จะนอน

พวกเขามองไปยังเขตทุนดร้าและบริเวณรอบๆ ลีฮุนมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรออกมากสักคำ

เขาพบกับคนหลากหลายจากแอฟริกาไปจนถึงใจกลางทวีปเอเชีย แสงแดดที่ร้อนเเรง ทะเลทราย สายลมและสายน้ำทางตะวันออก

วัฒนธรรมทางฝั่งยุโรปและสิ่งก่อสร้างทางประวัติศาสตร์นั้นยิ่งใหญ่มาก ทั้งรูปปั้น ภาพเขียน สิ่งเหล่านั้น ให้ความรู้สึกราวกับว่ามันมีชีวิต

เพียงคิดว่าเขาเป็นเพียงคนที่อาศัยอยู่ในเมืองเล็กๆแล้วการที่ได้ออกมาดูโลกกว้างนั้นทำให้ลีฮุนรู้สึกช็อกพอสมควร

 “ดินแดนที่กว้างใหญ่”

เกาหลีนั้นเทียบไม่ได้เลยกับรัสเซีย ราคาที่อยู่อาศัยใกล้เมืองนั้นพุ่งทะยานไปตามเศรษฐกิจที่กำลังบูม

 ‘พอมาคิดดูแล้ว มันมีสถานที่แบบนี้อยู่บนโลกด้วยรึเนี่ย…!’

ผู้แปล Maruipengin

Editor:แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล