เล่ม 17 ตอนที่ 9 พเนจรผู้โดดเดี่ยว แปลโดย Yhee

เล่ม 17 ตอนที่ 9 พเนจรผู้โดดเดี่ยว แปลโดย Yhee

เหล่านักดาบกระจัดกระจายออกไปและถูกจ้างในฐานะผู้ฝึกสอนในศูนย์ฝึกที่ หมู่บ้านออร์ค(Orc Village) และ อาณาจักรโรเซนไฮม์(Rosenheim Kingdom).

เนื่องจากได้ค่าจ้างน้อย พวกนักดาบจึงได้งานง่ายมากเพราะไม่มีใครต้องการอาชีพนี้ หลังจากได้รับการว่าจ้าง เหล่านักดาบเป็นที่ประทับใจของผู้จัดการศูนย์ฝึกโดยสมบูรณ์

“เร่เข้ามา! เร่เข้ามา! สำหรับคนที่ต้องการเรียนดาบ จงมาที่ศูนย์ฝึกได้เลย!!”

ยังไงก็ตาม เหล่าผู้เล่นส่วนใหญ่มีท่าทีต่างออกไป

“ศูนย์ฝึก? มันก็แค่ที่สำหรับตีหุ่นไล่กาก็เท่านั้น”

“ทำไมต้องมานั่งทำสิ่งที่น่ารำคาญ(ตีหุ่นไล่กา) เพื่อเรียนความชำนาญดาบด้วยล่ะ? แค่ออกไปต่อสู้ข้างนอก ก็ได้เรียนมันแล้ว”

พวกนักดาบโดนหัวเราะเยาะโดยเหล่าผู้เล่นใหม่ แต่ถึงกระนั้น ยังมีผู้เล่นใหม่หลายคนสงสัยใคร่รู้ เพราะก่อน 4 สัปดาห์ที่จะออกไปนอกเมืองได้ มันก็ไม่มีอะไรให้ทำสักเท่าไหร่
“ยกดาบค้างไว้ เล็งแล้วฟาดลงไปอย่างแม่นยำ มันจะทำให้เกิดผลดีกว่าการฟาดฟันไปข้างหน้าอย่างมั่วซั่ว ดูท่าทีการเคลื่อนไหวของมอนสเตอร์ และหาจังหวะโจมตี”
เหล่านักดาบผ่านประสบการณ์มากมายจากโรงฝึก(dojo) พวกเค้าจึงสอนผู้เล่นใหม่ได้อย่างสบายๆ
“ถ้านายไปที่ศูนย์ฝึก พวกเค้าสามารถสอนวิธีการต่อสู้ให้นายได้”
“มันจำเป็นต้องเรียนจริงๆหรอ?”
“มันดีกว่าแน่นอนถ้าได้เรียน การออกล่าจะแตกต่างอย่างสิ้นเชิงระหว่างคนที่ได้ฝึกกับไม่ได้ฝึกทักษะ”

มันเพียงพอที่จะเปลี่ยนเงื่อนไขการรับคนเข้าปาร์ตี้ที่จัตุรัส
“รับสมัครนักดาบจ้า ขอรับเฉพาะคนที่ได้รับการฝึกจากศูนย์ฝึกอย่างน้อย 1 วันขึ้นไป”
มันเป็นความจริงที่ผู้เล่นใหม่ส่วนใหญ่ยังขาดแคลนความสามารถในการต่อสู้ ผู้เล่นใหม่ไม่มีประสบการณ์การฝึกกายภาพหรือการต่อสู้ และเกิดอาการตื่นตระหนกได้ง่ายเมื่อเจอกับมอนสเตอร์ที่เคลื่อนไหวรวดเร็ว
เมื่อได้รับการฝึกจากเหล่านักดาบไปแล้วครั้งนึง การออกล่ามันจะง่ายขึ้น เพราะเหล่านักดาบสอนการเผชิญหน้ามอนสเตอร์ชนิดต่างๆ แม้แต่ผู้เล่นอาณาจักรอื่นๆยังต้องมาต่อแถวเข้าคิวรอรับการฝึกสอน

เมื่อไหร่ก็ตามที่เหล่านักดาบเริ่มสอน ผู้คนจะเข้ามารุมล้อมเหมือนก้อนเมฆขนาดใหญ่ มีเด็กใหม่กว่า 1,000 คนนั่งฟังและดูการสาธิตต่อนักดาบ 1 คน
“ดาบมันคมถูกต้องไหม? ไม่ต้องไปกลัวมันหรอกเมื่อพวกเจ้าได้รับการฝึกฝนที่เหมาะสม มันจะปกป้องเจ้าและพวกพ้องของเจ้า”
บทเรียนของนักดาบ501 ช่างลื่นไหล เค้ามีเสน่ห์ที่ไม่เหมือนใคร เพราะเค้าเด็กที่สุดในโรงฝึก เค้ารู้วิธีเอาใจเหล่านักดาบรุ่นพี่ สำหรับรุ่นใหญ่เค้าเปรียบเสมือนหลานชาย และ สำหรับเด็กนักเรียน เค้าเป็นเหมือนพี่ชายคนโต
“โคตรเท่ห์เลย”
“เค้าดูเหมือนกำลังขู่ชิงทรัพย์ แต่ฉันคิดว่าเค้าเป็นคนดีนะ”
ผู้ชายจะดูดีที่สุดเวลาที่เค้าทุ่มเทให้กับงาน!
ร่างกายของพวกเค้าเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อแห่งวิถีดาบในโรงฝึกของพวกเค้า ทั้งอาจารย์และเหล่าลูกศิษย์ช่างมีเสน่ห์ดึงดูด เพียงแค่พวกผู้หญิงไม่มีโอกาสจะได้เห็นมันก็เท่านั้น
นักดาบ419 เป็นผู้ฝึกสอนในหมู่บ้านของออร์ค เค้าทำการสาธิตการเหวี่ยงดาบ นักดาบ419 ต้องทำอย่างช้าๆเพื่อให้นักเรียนของเค้าทำตามได้
“ชวิก ชวิก หนูไม่สามารถทำมันได้ค่ะ ครูฝึก”
 การเคลื่อนไหวไม่ง่ายเลยสำหรับออร์คผู้หญิง เนื่องด้วยหน้าท้องและก้นที่อ้วนย้อย และเมื่อมันเกิดขึ้นก็เป็นหน้าที่ของครูฝึกที่ต้องจัดการ
“ส่วนของตรงนี้ต้องแบบนี้นะ....”
เค้าต้องค่อยๆประคองที่เอวหรือจับที่ข้อมือ วาดดาบไปตามเส้นโคจรของดาบ การถูกเนื้อต้องตัวโดยธรรมชาติ!
รอยยิ้มปรากฏที่มุมปากของนักดาบ419 ที่กำลังเสแสร้งเป็นครูฝึก (หื่นเลยนะมึง)

 “ครูฝึกคะ คุณพึ่งพาได้จังเลย”
“ถ้าครูมีเวลา ไปออกล่ากับพวกเรานะคะ ชวิก ชวิก”
เค้าตอบรับข้อความเหล่าออร์คผู้หญิง
“แน่นอนอยู่แล้ว”
เมื่อพวกเค้าออกไปต่อสู้ด้วยกัน เหล่านักดาบสอนวิธีรับมือกับมอนสเตอร์
“ชวิก ชวิก ฉัน เลียอาชวิ(Leiachwi) เราจะได้เรียนด้วยกันอีกไหม”
“ผม นักดาบ419 ครับ”
การร้องขอเป็นเพื่อนเป็นไปอย่างราบลื่น
“หนูไปหาที่โรงฝึกตอนคุณพักได้ไหมคะ?”
“แล้วไปเดทกันที่สวนสนุกกันนะคะ นะ นะ”
เมื่อมีผู้หญิงบุกขนาดนี้ จึงกำเนิดลูกศิษย์ที่เกิดมาพึ่งจะได้เดทกับสาวครั้งแรก และมีเดทที่กล้าหาญชาญชัย นักดาบ419 เล่าถึงเหตุการณ์ปานวีบุรุษ (นึกภาพผู้ชายล้อมวงคุยกัน)
“ผมไปสวนสนุกกับเธอ! และ....หุหุหุหุ พี่ใหญ่ เพื่อนๆ อย่าตกใจไป ผมได้จับมือเธอก่อนด้วย!!”
“ไอห่า419!! มึงบ้าไปแล้วหรอ เอ็งคิดอะไรอยู่ถ้าเกิดเอ็งโดนตบขึ้นมา....”


“พวกพี่คิดว่าผมตั้งใจทำอย่างนั้นหรอ? เราแค่กำลังยืนดูน้ำพุกันอยู่ แล้วมือเราบังเอิญมาโดนกัน แต่เธอไม่มีท่าทีจะถอยหนี ผมก็จับมือเธอเลยสิ”
“เธอก็ไม่ปฏิเสธ?”
“ผมจะพูดไงดี มันมีความรู้สึกแปลกๆจากเธอว่ามันโอเคนะถ้าเธอจะจับมือฉัน” (ผู้หญิงอ่อยนั่นเอง)
“มันเหมือนพวกนายจะรู้เองเมื่อได้ประสบพบเจอกับมัน!”
เหล่ารุ่นใหญ่ และลูกศิษย์ทั้งหลาย เกิดความฝันอันร้อนแรงที่จะได้เดท จากการเล่าของนักดาบ419
ไม่เฉพาะผู้หญิงเท่านั้น ผู้ชายก็มีจำนวนไม่น้อยที่มาเรียนกับเหล่านักดาบ มีทุกช่วงอายุหลั่งไหลมาเรียนที่ศูนย์ฝึกอย่างมหาศาล เพราะเมื่อสกิลความชำนาญดาบ(Sword Mastery Skill) ไปถึงขั้นสูง ความสามารถจะเปลี่ยนไปเหมือนกับของครูฝึก(เหล่านักดาบ) ยิ่งเลียนแบบท่าทางที่ครูฝึกสาธิตให้ดู ความช่ำชองดาบของเหล่าผู้เล่นใหม่ยิ่งพุ่งทะยานอย่างรวดเร็ว
เหล่าผู้เล่นใหม่ที่กลายเป็นลูกศิษย์แห่กันไปหาครูฝึก
“ได้โปรดสอนผมด้วยครับ ครูฝึก!”
“ผมต้องการออกไปต่อสู้ ได้โปรดนำพวกเราไปสู่เส้นทางที่ถูกต้องด้วย”
“บทเรียนวันนี้ จะสอนอะไรหรอคะ?”

เมื่อการสอนถูกบอกต่อออกไป เหล่านักดาบดึงดูดคนมหาศาลมายังศูนย์ฝึก แม้แต่ผู้เล่นที่เล่นเกิน 4 สัปดาห์ที่สามารถออกไปนอกเมืองได้ ยังเดินทางมาที่ศูนย์ฝึกเพื่อเรียนสกิลกับเหล่านักดาบ เป็นที่น่าประหลาดใจ มีจำนวนผู้เล่นเลเวลช่วง 200 ไม่น้อยแวะเวียนเข้ามา

 จากศูนย์ฝึกที่เต็มไปด้วยหุ่นไล่กาตอนนี้มันกลายเป็นสถานที่นักดาบสอนศิลปะการต่อสู้ มันค่อนข้างน่ารำคาญเมื่อมีคนจำนวนมากเข้าร่วมการฝึก แต่ถ้าคุณมีความกระตือรือร้นมากพอที่จะเรียนรู้ คุณจะได้รับการยอมรับจากครูฝึก
“ค่าสมัครเพื่อเป็นลูกศิษย์คือ ขนมปังก้อน 9 ชิ้น”
“หืออออ!”
“ถ้าพวกเจ้าไม่รู้จักความหิวโหย พวกเจ้าไม่มีวันเป็นนักสู้ที่แท้จริงได้ ความหิวโหยจะดึงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของพวกเจ้าออกมา”
ด้วยช่วงไหล่ที่กว้างใหญ่ คำพูดขวานผ่าซาก นัยน์ตาแหลมคม ทำให้พวกนักดาบมีลูกศิษย์ผู้ชาย ผู้หญิง และเด็กทั่วทั้งทวีปเวอเซล ผู้ชายหลายคนติดเครื่องหมายดาบโค้งไว้ที่หน้าอกข้างซ้ายและยืนหาผู้ร่วมเดินทางที่จัตุรัสใจกลางเมือง
“ว่าไงพวก หลังจากที่ฝึกเสร็จจากศูนย์ฝึกสนใจไปล่าด้วยกันมั้ย?”
“ด้วยความยินดีเลย”
“นายอายุเท่าไหร่?”
“19”
“โอว อายุเท่ากันเลย ครูฝึกนายเป็นใครหล่ะ?”
“ข้าเรียนมาจากนักดาบ384”
“ข้าเรียนมาจากนักดาบ110 ได้รับการฝึกจากเค้ามันช่างเหมือนโดนบทลงโทษจากการตายเลย(death penalty)”

ในอาณาจักรโรเซนไฮม์ กับ ภูเขายูโรกิ เหล่านักดาบถูกเรียกว่า ปรมาจารย์แห่งดาบ ยังไงก็ตาม พวกเค้าก็ยังไม่เคยลืมเป้าหมายที่จะออกล่ามอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีปเวอเซล
“เดือนนี้พวกเราไม่มีอาวุธดีๆใช้เลย พวกนายคิดว่าเราควรลองไปล่างูหรือมังกรสักตัวมั้ย?”
เหล่าครูฝึกใช้เวลาว่างออกล่าเพื่อเพิ่มเลเวลสกิล สกิลดาบจะเพิ่มเร็วขึ้นเมื่อปะทะกับมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่ง ดังนั้นเหล่านักดาบจึงไม่สนใจมอนสเตอร์ที่อ่อนแอ พวกเค้ามักจะออกล่ามอนสเตอร์ที่มีชื่อเสียงในความยากเพียงลำพัง
นักดาบ 2 คนเจอกันที่หน้าผาแห่งหนึ่ง ด้วยความชันของมันเกือบๆจะเป็นแนวตั้ง 90องศา เลยทีเดียว
“รุ่นพี่ เรามาปีนขึ้นไปบนนั้นให้เหมือนแมงมุมกันดีกว่า”
“อืม น่าสนุกดี”
เหล่านักดาบปีนบนหน้าผาของภูเขายูโรกิด้วยจิตวิญญาณอันแรงกล้า การปีนผาโดยไม่มีอุปกรณ์ช่วยเหลือเป็นปัจจัยสำคัญที่จะได้รับประสบการณ์ที่มีค่า นักดาบ51 กำลังปีนป่ายบริเวณสันเขา ที่พลาดแค่ก้าวเดียวตกลงไปตายแน่นอน

“อย่าร่วงลงไปนะครับ พี่51”
“อืม ร่วงจากตรงนี้ไม่น่าจะรอด”
“ความตายมันจะเป็นยังไงนะ?”
ที่ยอดภูเขาเมฆหมอกห่อหุ้มภูเขาด้านข้างไว้ นักดาบ495 ส่ายหัวเมื่อมองลงไปด้านล่าง
“ถ้าข้าคว้ากิ่งไม้ที่อยู่ตรงกลางได้ ข้าก็จะสปริงตัวเองตรงขึ้นไปที่หินก้อนนั้นได้แน่”
“รุ่นพี่จะบอกว่าการปีนลงมันง่ายเกินไป?”
“ใช่แล้ว ถ้าเอ็งไม่กระโดดลง มันคงจะน่าเบื่อไปนะ” (มึงบ้าแล้ว)
ไม่มีความลังเลในคำพูดที่น่าตกใจเช่นนี้ คำพูดที่คนปกติทั่วไปไม่มีทางจะพูดออกมา ถ้าตายไป พวกเค้าจะต้องสูญเสียเลเวลเป็นค่าปรับและอาจจะเสียอุปกรณ์อันมีค่า
นักดาบ51 พูดอย่างเรียบง่าย “มันน่าสนุกดีนะ ข้าจะโดดเป็นคนแรก”
นักดาบ51 พุ่งตัวระยะสั้นๆไปที่หน้าผาแล้วกระโดดออกไป สำหรับพวกเค้า ความตื่นเต้นในการท้าทายสิ่งๆหนึ่งเป็นเหมือนกับอิสระดั่งสายลมที่พัดผ่าน
*****

ผ่านไปแค่ 3 วันเท่านั้น วีดเดินทางมาถึงสถานที่ที่นักบวชวิหารมาทัลลอสถูกกุมขังอยู่  ถ้าวีดไม่ไล่จัดการเหล่ามอนสเตอร์ระหว่างทางเค้าจะมาถึงได้เร็วกว่านี้ เส้นทางในดันเจี้ยนที่วีดผ่านนั้น เหล่ามอนสเตอร์เหือดแห้งจนแทบไม่เหลือ เพียงพละกำลังของวีดคนเดียวก็เพียงพอ แล้วยิ่งรวมกำลังของเจ้าเหลืองเข้าไปด้วย การต่อสู้ส่วนใหญ่จึงจบลงภายในไม่กี่วินาที เจ้าเหลืองที่มีความเร็วดั่งม้าและพลังขาที่มหาศาล
ดาร์กไนท์ถูกท่าเต้นร่ายมนต์ของฮวายอง จากนั้นเจ้าเหลืองก็ใช้ขาหลังเตะไปที่มอนสเตอร์ พลังส่วนช่วงหลังของกระทิง! ท่าเตะที่มีพลังดั่งก๊อตซิลล่าเปรียบเทียบได้กับ ท่าดาบจักรพรรดิ(Sword Kaiser)ของวีดได้เลยทีเดียว
ด้วยพลังจากวีดและเจ้าเหลือง ดาอินและฮวายองเพียงใช้มีดแทงสักเล็กน้อยไปที่เหล่าดาร์กไนท์พวกมันก็ตายในทันที การออกล่าของพวกเค้าจึงมีประสิทธิภาพมากขึ้น
“มูววววววววววว”
เจ้าเหลืองมีความสุขทุกครั้งที่ล้มมอนสเตอร์ได้
“ทำได้ดีมาก เจ้าเหลือง”

หางของมันแกว่งไปมาเมื่อดาอินลูบหัวของมัน ถึงแม้ว่าวีดจะพูดคำที่ทำร้ายจิตใจดาอินแต่เจ้าเหลืองไม่ได้สนใจมันและมันก็รู้สึกดีกับดาอิน เหมือนคำพังเพยว่า “การพูดให้วัวฟังก็เหมือนการเคาะประตูบ้านคนหูหนวก” (คล้ายๆของไทยก็ สีซอให้ควายฟัง)
วีดรู้สึกได้ว่าความเร็วในการต่อสู้เพิ่มขึ้น
“ในที่สุดมันก็คุ้มค่ากับหญ้าที่เสียไปสักที” ความขี้งกอันไม่สิ้นสุดของวีด!! เมื่อเจ้าเหลืองรับหน้าที่แบกของและเข้าร่วมต่อสู้ด้วย วีดจึงชมเจ้าเหลือง
“ทุกวันนี้ราคาเนื้อวัวเกาหลีมันเท่าไหร่แล้วนะ? ก่อนที่ใครจะให้ราคามันสูงกว่านี้ มันดีกว่าที่จะไม่ขายมันไป” (นี้คือคำชมสินะ)

บุกตะลุยดันเจี้ยน!
วีดเผชิญหน้ากับเขาวงกตขนาดยักษ์ แต่เค้าไม่มีความลังเลเพราะวีดใช้เจ้าดิน(Dirtman)หาทางที่ถูกต้องไว้ล่วงหน้าแล้ว เค้ามาถึงจุดที่เหล่านักบวชวิหารมาทัลลอสอยู่ พวกเขาผอมแห้ง และผ้าคลุมกลายเป็นผ้าขี้ริ้วที่คลุมอยู่บนร่างกายที่ผอมติดกระดูก

 “พวกเจ้าเป็นใคร?”
“พวกเรากำจัดพวกวิหารเอมบินยูหมดแล้ว พวกเรามาเพื่อช่วยท่าน”

“ทำไมพวกท่านถึงมาช่วยพวกเราช้าเหลือเกิน”
“เหอะ! ข้านึกว่าจะต้องติดอยู่ที่นี่จนตายซะแล้ว”
บรรยากาศเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว พวกเค้าโกรธที่วีดไม่มาช่วยให้เร็วกว่านี้
‘ข้ารีบมาที่สุดแล้วนะ หลังจาก แกะสลัก ขายขยะ(Japtem) ขายอาหาร ส่งเควส ก็เท่านั้น’
หลายๆคนคงจะหมดความอดทนไปแล้ว แต่ไม่ใช่วีด
“ข้าต้องขอโทษด้วย ข้าไม่รู้ว่ายังมีพวกเอมบินยูหลบซ่อนอยู่ตรงไหนอีกบ้าง ข้าแค่ต้องการจัดการให้ปลอดภัยที่สุดก่อนจะมาช่วยพวกท่าน”
เหล่านักบวชตกหลุมพรางจากรอยยิ้มของวีด
“ยังไงก็ตาม ข้าต้องขอขอบคุณท่านที่มาช่วยพวกเรา”
เหล่านักบวชยืนขึ้นจากเก้าอี้
หากปราศจากสกิลของโจรแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะปลดโซ่ตรวนออก แต่วีดใช้สกิลของช่างตีเหล็กแยกชิ้นส่วนโซ่ตรวนออก เค้าไม่พลาดโอกาสในการเก็บวัตถุดิบ(ยิ่งกว่าโจรอีก)

 “ได้โปรดปล่อยพวกเราออกไปด้วย!!”

ภายในคุกที่ขังนักบวชวิหารมาทัลลอส คนแคระ,เอลฟ์,คนเถื่อน และ ฮันเตอร์ ประมาณ 35คน ถูกกุมขังไว้ วีดได้ช่วยเหลือพวกเค้าเช่นกัน  เหล่าผู้เล่นที่วีดแชร์เควสให้ ออกล่าอยู่แถวคุก ได้มารวมตัวกัน
“อะไรนะ? เค้ามาถึงที่นี้แล้ว!?”
“ทำยังไงถึงได้มาเร็วขนาดนี้เนี่ย”
เหล่าผู้เล่นต่างทึ่งไปตามๆกัน ถึงแม้จะเป็นวีดก็ไม่น่าจะมาถึงได้เร็วขนาดนี้! วีดที่พึ่งอยู่ด้านนอกของดันเจี้ยน
ภายในคุกที่ระดับความยากเกินกว่าปกติทั่วไป เควสนักล่าที่วีดแชร์มาให้ เหล่าผู้เล่นตรวจสอบมันด้วยตัวพวกเค้าเอง มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเคลียร์ดันเจี้ยนได้เร็วขนาดนี้
“ขอบคุณมาก เราจะให้ความร่วมมือกับท่านเมื่อท่านต้องการ”  นักบวชชั้นสูง(High Priest)กล่าว

“ผมแค่ทำในสิ่งที่ต้องทำเท่านั้น ก่อนที่มันจะสายเกินไป พวกท่านได้โปรดทำอะไรสักอย่างเพื่อชำระล้างสถานที่แห่งนี้ ได้หรือไม่?”

“แน่นอน พวกเรามีความปรารถนาจะทำในสิ่งที่ถูกต้องเสมอ”
ระหว่างที่วีดและเหล่าผู้เล่นเฝ้าดู นักบวชวิหารมาทัลลอสไปที่แท่นบูชาของวิหารและเริ่มทำการชำระล้าง มันเป็นพิธีกรรมเพื่อปลดปล่อยดวงวิญญาณที่คร่ำครวญ
“อ้ากกกกก! ว้ากกกกก!”
น้ำในแม่น้ำโหยหวนที่สงบนิ่ง เริ่มเกิดกระแสน้ำ
ติ๊ง!

ช่วยเหลือเหล่านักบวชแห่งวิหารมาทัลลอส แม่น้ำโหยหวนได้รับการคืนชีพ ดวงวิญญาณได้รับความตายที่ไม่ยุติธรรมไหลไปตามกระแสน้ำ! นักบวชวิหารมาทัลลอสสามารถนำทางดวงวิญญาณที่ละโมบเหล่านั้นได้  ผลงานที่มีต่อ วิหารมาทัลลอสเพิ่มขึ้น +2,700  เลเวลคุณเพิ่มขึ้น! เนื่องจากการชำระล้างแม่น้ำโหยหวน:  ชื่อเสียง +320.  ค่าความศรัทธา +37.  ค่าโชคดี +4.

รางวัลที่ได้รับจากเควสดีทีเดียวเพราะวิหารมาทัลลอสสามารถทำพิธีกรรมต่อได้อีกครั้ง วีดไม่ได้สำรวจดันเจี้ยนเพื่อช่วยเหล่านักโทษ วีดยกหน้าที่ภารกิจที่น่ารำคาญเกือบทั้งหมดให้กับผู้เล่นที่เค้าแชร์เควสด้วย
แต่ถึงอย่างนั้นเค้าก็ได้เพิ่มมา 1 เลเวล เหล่าผู้เล่นคนอื่นเลเวลเพิ่มขึ้น 10-20 เลเวล พวกเค้าได้รับค่าประสบการณ์มหาศาลจากรางวัลอย่างอื่นอีกด้วย
“วู้ววววว”
“เควสนี้มันเยี่ยมที่สุดเลย!”

ผู้เล่นที่เกี่ยวข้องกับนักบวชได้รับรางวัลเยอะที่สุด วีดไม่ได้อิจฉาพวกเค้าเหล่านั้น การเพิ่มเลเวลนั้นสำคัญก็จริง แต่สำหรับวีด สกิลและค่าสถานะสำคัญยิ่งกว่า
ถ้าคุณอัพเลเวลเร็วเกินไป สกิลที่แท้จริงของคุณจะมีผลกระทบกับเลเวลแน่นอน (คนแปล: ยกตัวอย่างRagnarok คนเปลี่ยนคลาสตอน job40 เพราะอยากเลเวล99เร็วๆ สุดท้ายสกิลไม่พอ) มันดีกว่าที่จะปล่อยให้เลเวลขึ้นตามธรรมชาติมากกว่าที่จะไปเร่งมัน

เนื่องด้วยภารกิจแม่น้ำโหยหวนสำเร็จ บรรยากาศเริ่มดีขึ้น

ดวงวิญญาณร้ายในแม่น้ำโหยหวนลดลง  ด้วยเหตุนี้จึงมีผลกระทบทั่วทั้งทวีปเวอเซล  สาเหตุการตายจากเลือดต่ำและความโศกเศร้าลดลง 13%  เนโครแมนเซอร์ จะใช้เวลาเพิ่มขึ้นเล็กน้อยในการฟื้นมานาเพื่อเรียกอันเดท

ลุงนักรบรับจ้างสมิทถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เมื่อเห็นการทำงานของวิหารมาทัลลอสแล้ว ข้านึกว่าพวกมันเอาแต่คอยสร้างความเดือดร้อนให้ทวีปเวอเซลซะอีก...”
ติ๊ง!

ความอยากรู้อยากเห็นของลุงสมิท ส่วนที่ 2 สำเร็จ! ลุงสมิทได้รู้ความจริงเกี่ยวกับท่านเคาท์ซาวอย(Count Savoid)และวิหารมาทัลลอส ความอยากรู้อยากเห็นของเค้าได้แก้ไขความทรงจำที่เลอะเลือน  ชื่อเสียง +260  เงื่อนไขในการรับเควสของอาณาจักรนิฟเฮม สำเร็จ!

การจัดการปัญหาภารกิจระดับ A มันเกี่ยวข้องกับการชำระล้างแม่น้ำโหยหวนและการรุกรานของวิหารเอมบินยู ความสงสัยเกี่ยวกับท่านเคาท์ซาวอย เป็นเควสต่อเนื่องด้วยกันทั้งหมด

“ดีล่ะ ต่อไปทุกครั้งที่เจ้าชวนข้าออกมาดื่ม ข้าจะตอบทุกคำถามเลย แต่ไม่ได้หมายความว่าข้าจะรู้คำตอบทุกอย่างที่เจ้าถามนะ”
ตาลุงสมิทผู้น่าสงสารมอบรางวัลที่น่าคบขันให้วีด เค้าต้องแบ่งเหล้าและไวท์ทั้งหมดให้ตาลุงสมิท ยังไงก็ตามวีดได้แต่ข่มใจเอาไว้ หลังจากได้รับเควสที่ดูเป็นไปไม่ได้จากค่าชื่อเสียงที่สูงลิ่ว รางวัลที่คาดเดาไม่ได้ มันเป็นไปได้ว่าจะมีรางวัลที่ดีกว่านี้รออยู่ ด้วยการพยายามทำใจกว้าง

 “วันนี้ตูจะต้องไม่ฝันร้าย”

แทนที่วีดจะเขียนไดอารี่ที่เต็มไปด้วยการบ่นถึงนักรบรับจ้างสมิทลงในบอร์ดของรอยัลโร้ด

“มันน่าเสียดายที่ผมไม่สามารถเดินทางกับลุงต่อไปได้อีก ลุงสามารถได้รับประสบการณ์มากมายจากทั่วทวีป”

ตาลุงสมิทหัวเราะแบบแห้งๆ

“ข้าอายุปูนนี้แล้ว มันได้เวลาที่ข้าจะต้องกลับไปที่บาร์ ข้าได้ผจญภัยมามากพอแล้วเมื่อตอนยังเด็กๆ ข้าแก่เกินกว่าจะเคลื่อนไหวร่างกายเหมือนเมื่อก่อน ไม่มีใครต้องการนักรบรับจ้างแก่ๆหรอก ข้าขอมอบสิ่งนี้ให้เจ้า”

คุณตกลงรับ ตราสัญลักษณ์แห่งกิลด์สหพันธ์นักรบรับจ้างโปร-แอม คลาส S (The S class Pro Am Mercenary Guilds Alliance Emblem)

(T/N: โปร-แอม คือชื่อกิลของ กิลระดับมืออาชีพ เป็นกิลสหพันธ์ที่ใหญ่ที่สุดในทวีปเวอเซล และนักรบรับจ้างสมิทก็เป็นผู้ก่อตั้งกิลอีกด้วย)

วีดผู้ไม่เคยปฏิเสธสินบนหรือของขวัญทั้งหลาย
“ตรวจสอบ!”

ตราสัญลักษณ์แห่งกิลสหพันธ์  ค่าความคงทน 30/30  แผ่นเหล็กทองแดงนักรบรับจ้าง  ระดับขั้น : S อำนาจในการใช้งาน  สามารถเลือกคำร้องขอที่ส่งมากิลนักรบรับจ้างได้ทั้งหมด  ค่านายหน้าเพิ่มขึ้น 200%

นี้มันเรียกได้ว่าสมบัติของเหล่านักรบรับจ้างที่สาบสูญ เพื่อที่จะทำเควสให้สำเร็จ ผู้เล่นหลายคนมักจะใช้บริการของนักรบรับจ้าง

“อาหารเย็นวันนี้ต้องดีแน่นอน”

ด้วยความขาดแคลนของนักรบรับจ้างอิสระ วีดรู้ดีว่าเค้าจะขายมันได้ราคาดีมากแน่ๆ ตาลุงสมิทได้มอบของอีกชิ้นนึงแก่วีด

“เอานี่ไปด้วย”

ครั้งนี้วีดถึงกับเลียริมฝีปาก มันเป็นตราประทับโบราณที่มีรอยประทับมังกรทองกำลังถือหยกขนาดเท่าลูกบอลรายล้อมประดับประดาด้วยเพชรพลอย ชิ้นส่วนของตราประทับมีรอยแตกร้าว
“ตรวจสอบ!”

ตราประทับลึกลับ ค่าความคงทน 3/20 วัตถุมีค่าและหายากเป็นอย่างยิ่ง สร้างโดยนักแกะสลักชั้นเลิศ แม้นักรบรับจ้างสมิทต้องการเงินในการซื้อแอลกอฮอล์ เค้าก็ไม่ได้ขายมัน ระหว่างสงครามที่ยาวนาน มันได้รับความเสียหายเล็กน้อย อำนาจในการใช้งาน  ได้รับความโชคดีแบบพิเศษ

วีดเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกไม่ปกติ

“มันคืออะไร?”

“เมื่อตอนที่ข้ายังเป็นเพียงนักรบรับจ้างธรรมดาๆ ข้าบังเอิญได้รับสิ่งนี้มา มันดูมีความสำคัญมาก ข้าจึงเก็บมันไว้ เจ้าอยากได้ไหมล่ะ?”

“ผมยินดีเป็นอย่างยิ่ง”
วีดเก็บตราประทับลงในช่องเก็บของ

ติ๊ง!

คุณได้รับสมบัติของอาณาจักรนิฟเฮม

มันเป็นไปตามคาด

‘ด้วยเจ้าสิ่งนี้ เควสต่อไปที่จะเกิดขึ้นมันต้องมีบางสิ่งที่เกี่ยวข้องกับอาณาจักรนิฟเฮม’

เพื่อที่จะรู้คำตอบ มันต้องทำการตรวจสอบอย่างถี่ถ้วน

“มีสิ่งนึงที่ต้องทำเป็นอย่างแรก”
วีดมองไปรอบๆ เหล่าผู้เล่นกำลังตื่นตะลึงกับการเปลี่ยนแปลงของแม่น้ำโหยหวน อาจเป็นเพราะประวัติศาสตร์ที่กำลังเปลี่ยนแปลงของทวีปเวอเซล ไม่ใช่เรื่องผิดปกติที่ผู้คนกำลังส่งข้อความหากัน

“….ได้มาเพิ่มตั้ง 4 เลเวลและค่าชื่อเสียงอีกเป็นกะตักเลยนะเว้ย”
“จริงดิ!? บ้าจริง นี่กูพลาดการล่าแบบนี้ไปได้ยังไง ฮอนดู(Hondul) เควสดันเจี้ยนมันดีมากเลยใช่ปะ?”

เหล่าผู้เล่นที่เข้าร่วมเควสวิหารมาทัลลอสดูมีความสุข จากนั้นวีดตะโกนขึ้นมา
“ทุกคน!”
“…?”

“เควสการช่วยเหลือนักบวชวิหารมาทัลลอสยังไม่จบนะ”
“เควสต่อเนื่อง?”
“นายจะแชร์เควสเหรอ?”
วีดเผยรอยยิ้มเหมือนลุงผู้ใจดีและพยักหน้า
“แน่นอน เราเริ่มเควสด้วยกัน แล้วทำไมไม่มาจบมันด้วยกันล่ะ?”
นักบวชจากวิหารมาทัลลอสคนนึง เดินก้าวออกมาข้างหน้าวีด
“รับเควสใหม่หลังจากเสร็จไปอันนึงน่ะหรอ? นี่มันมากเกินไปรึเปล่า?”
เหล่าผู้เล่นเริ่มหวาดระแวง
‘นี่คงไม่ใช่ต้องไปต่อสู้กับพวกวิหารเอมบินยูที่เหลือหรอกนะ?’
การพังทลายของ นิกายที่ 11 ของวิหารเอมบินยู ยังคงเป็นอันดับ 1 ของยอดคนดูมากที่สุดทุกวันนี้
ถล่มพวกวิหารเอมบินยูที่เหลือ! แค่คำๆนี้ก็สามารถเรียกเหล่าฝูงชนได้แล้ว เพื่อที่จะให้วิหารมาทัลลอสปลอดภัยอย่างสมบูรณ์ วิหารเอมบินยูต้องพังทลายอย่างสมบูรณ์เช่นกัน
เหล่านักบวชและพาลาดินจากวิหารอื่นๆ ต้องการช่วยแน่นอนเพราะรางวัลที่ได้รับคือ ค่าศรัทธา เป็นสิ่งที่นักบวชและพาลาดินโหยหา

มันพอจะเดาได้ว่าเควสที่ได้รับจะให้ทำอะไร แม้ไม่ได้รับเควสนั้น และมันไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายสำหรับโมราต้า วิหารมาทัลลอสมีพลังศักดิ์สิทธิ์และกำลังทหารที่แข็งแกร่ง! คุณจะได้รับพรรักษาจากวิหาร ผู้เล่นหลายคนเริ่มมีท่าทีเปลี่ยนไป คุณจะได้รับผลประโยชน์สูงสุด ถ้าคุณเข้าร่วม คุณจะสามารถใช้ประตูเดินทางจากโมราต้ามายังวิหารได้!
สำหรับโมราต้ามันคือโอกาสงามๆ แม้เควสจะต้องการให้ทำลายวิหารเอมบินยูที่เหลือ มันช่างเป็นข้อเสนอที่หอมหวาน

“ว้าวววว!”
“ลอร์ดแห่งโมราต้าจะแชร์เควสกับพวกเรา!”
“ฮูเร่! ลอร์ดโมราต้า ฮูเร่!”
ผู้คนรอบแม่น้ำโหยหวนไม่สามารถซ่อนความอิจฉาและวิ่งไปหาวีดอย่างรวดเร็ว

“ได้โปรดแชร์เควสให้ข้าด้วย!”

“ข้าด้วย! ข้าด้วย! มอบมันให้ข้า!”
เหมือนลูกนกที่แย่งกันส่งเสียงขอหนอนดิน และวีดได้พูดขึ้น

“ยังไงก็ตามมีค่าเข้าร่วม 998 ทอง…”
“…”
“…..”
ความเงียบเข้าครอบงำ แค่คำพูดจากวีดไม่กี่คำเพียงพอที่จะสร้างความสงบรอบตัวเค้าได้
“ผมไม่ได้พูดว่า 998 ทอง ต่อคนในปาร์ตี้ แค่มี 2คนขึ้นไป ผมจะลดให้ 30 ทอง ต่อคนเลย ถ้า 7คนขึ้นไปจะได้รับส่วนลดดีกว่านี้อีก”
วีดเป็นนักต้มตุ๋นอย่างแน่นอน การค้าขายกำไรเกินควรเหมือนการขายไอศกรีมที่ชายหาดเมื่อคุณขายจนหมดเกลี้ยง ช่วงชิงผลประโยชน์ในสถานการณ์ที่ลูกค้าไม่สามารถปฏิเสธสินค้าของคุณได้

มีเพียงฮวายองเท่านั้น ที่มีใบหน้ายิ้มแย้ม พร้อมกับรอยยิ้มอันสดใส
“ฉันจะทำยังไงดี! วีดต้องเผชิญเควสที่ยุ่งยาก แต่เค้าก็ยังแชร์มัน เค้าช่างเป็นผู้ชายที่ใจดีอะไรขนาดนี้! ฉันหวังว่าจะมันไม่ทำเค้าเหนื่อยเกินไปนะ”

ผู้แปล:Yhee

Editor: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล

ที่มา: http://japtem.com/lms-volume-17-chapter-9/

ไฟล์: https://drive.google.com/drive/u/0/folders/0B7slWHQIQ6wCM1hicDY3dUw2cXM