เล่ม 17 ตอนที่ 10 ความสัมพันธ์อันเลวร้ายกับบาร์ดเรย์ แปลโดย แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล

ซากปรักหักพังของวิหารเอมบินยู เป็นสถานที่สำหรับการทำเควสระดับ B

“โว้ว”

“นี่พวกเรากำลังจะไปสู้กับกองกำลังเอมบินยูงั้นเหรอ?!”

“มันอาจจะอันตรายมากก็ได้นะ...”

“ฟังดูน่าสนุกจัง”

วีดได้เงินก้อนโตประมาณ 130,000 ทองจากการขายเควสให้กับเหล่าผู้เล่น

ทุกๆชั่วโมง เราสามารถมองเห็นเหล่าผู้เล่นเดินเข้าออกไปมาในโมร้าตา, ด้วยความหวังเพื่อที่จะเข้าร่วมในการทำเควส. ในเมือง เต็มไปด้วยผู้เล่นมากมายและเงินทำให้ธุรกิจเจริญรุ่งเรือง!

เจ้าเหลืองส่ายตูดอันอ่อนนุ่มของมันในท่าเต้นวัวที่กำลังมีความสุข

มอออออ-ออออออ!

เจ้าของผู้ร่ำรวย หมายความว่า เขาจะได้รับการเลี้ยงดูเป็นพิเศษ พร้อมกับอาหารดีๆ อย่างไรก็ตาม วีดไม่ใช่คนใจกว้างขนาดนั้น

“เจ้าอยากกินเศษขนมปังข้าวสาลีในตอนนี้ หรือจะเก็บพวกมันไว้กินสำหรับวันหยุด? ถึงแม้ว่าข้าอาจจะกินมันทีหลังถ้าหากเจ้าไม่เอาไปกินตอนนี้ ไม่สิ อันที่จริง... เจ้ารู้อะไรมั้ย? ข้าจะผสมมันกับเนื้อ ทำเป็นบิบิมบับเนื้อวัวใส่ผักสด!” (ข้าวยำเกาหลี)

อีกสองวันถัดมา, น้ำตาไหลแทบจะไหลออกมาจากดวงตากลมโตของเจ้าเหลือง วีดเป็นเจ้านายที่ดีมาก เขามักจะเตรียมหญ้าแห้งคุณภาพสูงเอาไว้สำหรับเจ้าเหลือง แต่ถ้าเจ้าเหลืองต้องการสมุนไพรล่ะก็ มันก็จะไปหาฮวายอง เจ้าเหลืองแทบจะไม่บ่นเลยสักคำ ยกเว้นว่ามันถังแตกและกำลังหิวโหย มันหิวจนไม่สามารถใช้แรงทั้งหมดที่มีอยู่ได้เลย มันค่อยๆเรียนรู้วิถีแห่งชีวิตไปอย่างช้าๆ เนิบๆ

“ตอนนี้ เราควรจะลองตรวจสอบมันดู”

วีดหยิบตราประทับลึกลับออกมา ซึ่งเขาได้มันมาจากนักรบรับจ้างสมิธ. เมื่อเห็นรูปลักษณ์ภายนอกของมัน เขาพอจะเดาที่มาของมันได้ มันต้องสร้างขึ้นมาเพื่อลอร์ดโดยเฉพาะ! มันดูเหมือนกับหนึ่งในตราประทับที่พวกลอร์ดและขุนนาง ใช้ในการยืนยันตัวตนของพวกเขา วีดตรวจดูรูปปั้นมังกรและสัมผัสตรงจุดที่มีความพิเศษ

“ตรวจสอบ!”

ตราประทับแห่งสายรุ้งขององค์จักรพรรดินิรนาม(The Rainbow of the Emperor’s Unknown Seal) สายรุ้งอันมีค่าและลักษณะเฉพาะบนตราประทับ ซึ่งบรรจุประวัติศาสตร์ของทวีปเวอร์เซลเอาไว้ มันยากที่จะจินตนาการได้ถึงทักษะของช่างแกะสลัก ผู้ที่สร้างสรรค์สิ่งนี้ขึ้นมา มันได้รับความเสียหายเล็กน้อย ความทนทาน: 3/20 คุณค่าทางศิลปะ: 39,600 คุณสมบัติ: ความงดงาม +30 ค่าเสน่ห์ +25 เพิ่มค่าความต้านทานทางเวทย์มนต์ให้กับเจ้าของร่าง 50% เหล่าขุนนางและอัศวินจะเกรงกลัว

ตริ๊ง!

ค่าสถานะทางศิลปะ เพิ่มขึ้น 49 แต้ม เนื่องจากการตรวจสอบรายละเอียดบนสายรุ้ง ซึ่งได้จากการค้นพบตราประทับลึกลับขององค์จักรพรรดิ

วีดสร้างผลงานระดับมาสเตอร์พีซมาแล้วมากมาย แม้กระทั่งผลงานประติมากรรมระดับแมกนั่ม มาตลอดระยะเวลาที่โลดแล่นอยู่ในรอยัล โร้ด ผลงานของเขากระจัดกระจายไปทั่วทวีปเวอร์เซลล์

“แกร้ก!”

แต่เมื่อเขาเปรียบเทียบผลงานของตัวเองกับบางอย่างที่ในเกมให้มาแบบนี้... ผลงานของเขาเทียบไม่ติดเลยด้วยซ้ำ! บนตราประทับ, มังกรเหมือนกำลังพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าสีเขียวมรกต; ราวกับว่ามันกำลังเผยโฉมให้เห็นถึงความงดงามอันน่าตกตลึง

“คุณสามารถรับรู้ได้ถึงความรู้สึก ผ่านการลูบไล้และสัมผัส...มันเก่าก็จริง แต่มันเป็นผลงานที่ยอดเยี่ยม”

เมื่อมือของเขาสัมผัสกับลวดลาย, รายละเอียดต่างๆก็ปรากฏ. กาลเวลาได้นำพาซึ่งความงดงามแห่งธรรมชาติของหยกและทองคำ มันเป็นผลงานทางศิลปะ ที่สร้างขึ้นจากความรู้ความเข้าใจอันลึกซึ้งในคุณสมบัติของวัตถุดิบแต่ละชนิด ส่วนที่ไม่ได้รับความเสียหาย มีรายละเอียดอันวิจิตรและบรรจง, ไม่มีแม้กระทั่งรอยด่างพร้อย หรือตำหนิใดๆทั้งสิ้น มันเหมือนกับว่ามังกรสีทองพุ่งออกมาจากตรงนั้น และเคลื่อนเข้าหาสายตาของผู้ที่พบเห็น. เหมือนกับว่ามันมีชีวิตและสามารถโผล่ออกมาได้ทุกเมื่อ

“ช่างเป็นผลงานที่มหัศจรรย์อะไรอย่างนี้ สงสัยจัง ว่าใครเป็นคนสร้างประติมากรรมได้ถึงระดับนี้?”

เขาเดาว่ามันจะเป็นยังไงต่อนะ ถ้ามันเป็นตราประทับขององค์จักรพรรดินิรนามจริงๆล่ะก็ เป็นที่ชัดเจนแล้วว่า มันถูกเก็บรักษาไว้ในสภาพที่ดีมากๆ ไม่อย่างนั้น ตราประทับส่วนตัว คงอยู่ไม่ถึงจนทุกวันนี้

วีดได้ยินเสียงวิดีโอกำลังเริ่ม มันเต็มไปด้วยความทรงจำที่ควรค่าแก่การทะนุถนอม ถูกบรรจุเอาไว้ในประติมากรรมอันนี้

ชายแก่สวมเสื้อผ้าธรรมดาๆที่ถักด้วยมือ บรรดาพ่อมด อัศวินและนักรบคนอื่นๆ โค้งคำนับด้วยความระมัดระวัง

กร้วม

ภายใต้มีดของชายแก่ รูปร่างของมังกรสีทองกำลังถูกแกะสลัก ราวกับว่าเวลากำลังไหลผ่านไปอย่างช้าๆ รอบๆการเคลื่อนไหวที่งดงามของมีดแกะสลัก การแต่งเติมจะทำก็ต้องเมื่อมีสิ่งที่ต้องเพิ่มเข้าไป, การตัดออกจะทำก็ต่อเมื่อมีสิ่งที่ต้องการจะเอาออก ท่าทางของมือที่ขยับไปมา ช่างดูเรียบง่าย แต่เมื่อเทียบกับมังกรสีทองที่กำลังเปล่งประกายอันเจิดจรัส มือคู่นั้นดูหม่นหมองในทันที ความผิดพลาดเพียงนิดเดียวนำมาซึ่งหายนะในผลงานชิ้นนี้ อย่างไรก็ มีดเล่มนั้น ยังคงเคลื่อนไหวไปมา มังกรสายรุ้งใกล้สมบูรณ์แบบมากขึ้นๆ

สมบัติ!

มังกรสีทอง ดูแล้วสง่างาม ช่วยเพิ่มเกียรติยศของคนผู้นั้น การถือกำเนิดของตราประทับ

“นี่คือสัญลักษณ์ของข้า”

ชายแก่คนนั้น ลั่นวาจาออกมา จากนั้น บรรดาพ่อมด เหล่าอัศวิน และนักรบ ต่างพากันส่งเสียงร้อง แซ่ซ้องดังไปทั่วทุกสารทิศ

“ทรงพระเจริญ!”

ไม่เพียงแค่นั้น นอกเหนือจากเหล่านักรบแล้ว ยังมีประติมากรรมอีกเป็นจำนวนมาก ประติมากรรมที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์ ประติมากรรมรูปร่างนก แม้กระทั่งประติมากรรมที่มีความคล้ายคลึงกัยมอนสเตอร์ ประติมากรรมทั้งหมด ส่งเสียงร้องออกมาในเวลาเดียวกัน

“ทรงพระเจริญ!”

***

นักดาบถอนหายใจ (นักดาบไม่มีเลข คืออาจารย์ของสำนัก/เจ้าสำนัก นะครับ)

“มันช่างยากลำบากเหลือเกิน กว่าจะได้พบผู้หญิงที่อยากไปกับเรา เราก็อายุปูนนี้แล้วด้วย”

พวกครูฝึกคนอื่นๆและเหล่าผู้ฝึกตนทั้งหลาย ต่างก็ได้พบกับ ออร์ค ดาร์คเอลฟ์ หรือมนุษย์ และทำให้พวกเขากลายมาเป็นแฟน พวกเขายังออกไปล่าด้วยกันเป็นปาร์ตี้

“นักดาบ16มีแฟนแล้วนะ, พวกนายรู้กันรึยัง?”

“เมื่อไหร่?”

“37 วันที่แล้ว”

“โห้ว, เร็วมาก! เขาก้าวหน้าไปเร็วขนาดนี้ได้ยังไงเนี่ย?”

“เขาไปเร็วมาก, เขาได้ควงแขนตอนกำลังดูหนังด้วย”

“อึก เหื้อก, โรงหนัง! หนังที่นั่นมันน่าเบื่อมาก มันทำให้ฉันหลับทุกที ฉันเลยเกลียดที่จะไปที่นั่น”

“ข้าเคยดูหนังบู๊ที่ฉายรีรีนด้วย ตอนที่ 2 หลังจากวิ่งมาแล้วกระโดดเตะ พวกเขามักจะโชว์ผู้หญิงเปลือย ข้าว่าเจ้าต้องชอบมันแน่เลย”

เรื่องราวความรัก กลายเป็นตำนานสำหรับพวกนักดาบ แล้วหันมาทุ่มเท่ให้กับการฝึกตน

บางครั้ง หลังจากที่ได้ลงทะเบียนเป็นเพื่อนกันแล้ว ช่องทางการกระซิบของพวกเขา ถูกเมินเฉย…หรืออาจจะแย่กว่านั้น

“แต่หนุ่มสาวพวกนั้น”

นักดาบอิจฉาจิตวิญญาณที่ลุกโชนของเหล่าผู้ฝึกตน แม้ว่านักดาบ ได้พบกับผู้หญิงมากมาย ผ่านการแนะนำการฝึกสอน, ผู้หญิงทั้งหมด ล้วนแล้วแต่ยังสาวและสวย พวกเธอเริ่มเรียกเขาว่า ลุงบ้าง แทนที่จะเป็นพี่ชาย เขาต้องการหญิงสาววัยกลางคนดูน่าเคารพ เพราะมันออกจะดูแปลกๆ ถ้าหากต้องออกไปเดินกับคนที่อายุน้อยกว่ามากๆ

นักดาบคนอื่นๆสามารถเข้าร่วมปาร์ตี้ที่พวกเขาต้องการได้อย่างง่ายดาย เหล่านักดาบที่มีเลเวลมากกว่า 200 ขึ้นไป จะถูกชักชวนให้เข้าร่วมปาร์ตี้ เพราะระดับทักษะของพวกเขาค่อนข้างสูง  อย่างไรก็ตาม เมื่อถึงเวลาออกล่า โอกาสของพวกเขาเหล่านั้น ก็ลดหลั่นลงมา ตามบรรยากาศที่เปลี่ยนไป

“สวัสดี คุณนักดาบ”

“.....”

การแสดงความสุภาพที่เหมาะสม! ปาร์ตี้ร่วมกับพวกหนุ่มสาว บรรดาสมาชิกในปาร์ตี้มีอิสระและสร้างความสนิทสนมใกล้ชิดร่วมกันกับเหล่านักดาบที่อายุน้อยกว่า ทำไมเขาถึงไม่มีโอกาสแบบนั้นบ้างนะ?

‘ฉันว่าคงต้องหาผู้หญิงที่อายุเท่าๆกันซะแล้ว’

“รอยัล โร้ด มีคนหลากหลายประเภทจากทั่วทุกมุมโลก มันคงไม่ยากหรอกน่า ถ้าฉันต้องการพบใครสักคน ช่วงอายุสัก 30 หรือ 40 ต้นๆ ฉันคงต้องเข้าไปในเมืองสินะ”

ในขณะที่ผู้ชายกำลังนั่งตกปลา ผู้หญิงก็ปรากฏตัวออกมา เดาว่าเธอน่าจะเป็นภรรยาของเขา จากนั้นเธอก็ยื่นต้มยำปลาให้เขา

“ที่รักคะ ทานต้มยำปลาสักหน่อยสิคะ”

มันเป็นฉากที่อบอุ่นใจ ในบางกรณี คุณสามารถมองเห็นเด็กๆ กำลังเลือกซื้ออาวุธ ชุดเกราะ และ ไอเทมต่างๆจากร้านค้าทั่วไป

“คุณพอจะขายลูกธนูจำนวน 20 ดอก ให้กับลูกชายของฉัน ในราคา 4 ทอง ได้มั้ย?”

“แม่ อย่าทำเป็นเรื่องตลกสิ?”

“ที่รักคะ ลูกชายของเรากำลังจะออกจากบ้านแล้วนะ?”

“นั่นสินะ ในฐานะพ่อและแม่ของลูก มันเป็นหน้าที่ของพวกเรา เพื่อให้มั่นใจว่าลูกของเราจะไม่เป็นอะไร”

พ่อ แม่ และลูก กำลังพยายามต่อรองราคาสิ้นค้าด้วยความรักความอบอุ่น

นักดาบยังคงเดินเร่ร่อนไปทั่วเมือง จนบางครั้ง ก็หลงทาง เดินเข้าไปในทุ่งร้าง แล้วพบกับฝูงมอนสเตอร์

“เมื่อคุณยังหนุ่มยังแน่น คุณก็ควรที่จะลองอะไรใหม่ๆบ้าง”

เขาหยิบดาบออกมา แล้วกระโดดลงไปในแม่น้ำ การฟันให้โดนตัวปลาในขณะที่มันกำลังแหวกว่ายอยู่ในแม่น้ำ เป็นอะไรที่ค่อนข้างยาก แต่สำหรับนักดาบ เขาทำมันเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ เขาไม่ได้ออกแรงเลย เขาวาดวงดาบ ตัดไปตามกระแสน้ำ เพื่อจับปลา

ตริ๊ง!

ทักษะความชำนาญในการใช้ดาบเพิ่มขึ้น

แม้กระทั่ง เมื่อตอนกำลังจับปลา คนนั้นๆสามารถใช้สกิลดาบได้ มันไม่มีมอนสเตอร์ระดับสูง แต่ลักษณะและรูปร่างของพื้นที่แถวนั้น เหมาะแก่การไขว่คว้าหาประสบการณ์ใหม่ๆ ก็เหมือนกับทักษะความชำนาญการแกะสลัก ซึ่งสามารถแตกแขนงออกไปได้หลากหลาย ความชำนาญการใช้ดาบก็เช่นกัน

“ถ้ามันเป็นอย่างนั้น แล้วแบบนี้ล่ะ...”

นักดาบสูดลมหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่ และกระโจนกลับเข้าไปในแม่น้ำ

บุ๋ง บุ๋ง บุ๋ง!

เขากำลังกวัดแกว่งดาบไปมา ในขณะที่กำลังกลั้นลมหายใจเอาไว้ สกิลดาบถูกใช้เพื่อสร้างการตัดที่คมขึ้น การฟันอันยอดเยี่ยม บนปลาที่กำลังแหวกว่าย! มันยังคงมีชีวิตอยู่ แม้กระทั่งหลังจากที่เนื้อของมันถูกตัดออกไป เพราะว่ามันอยู่ในน้ำ! สายตาของนักดาบดูอ่อนลง

‘มันโหดร้ายเกินไปที่จะฆ่าแก’

หลังจากดื่มด่ำกับความสามารถของเขา เขาตัดสินใจหยุด เขาได้เรียนรู้ถึงคุณค่าที่แท้จริงของชีวิตและความตาย

เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว รอยัล โร้ด เป็นแค่การแสดงเล็กๆ  เพื่อให้มั่นใจว่าทักษะในการใช้ดาบของพวกเขาจะไม่ขึ้นสนิม เจ้าปลาผู้โชคร้าย จึงต้องรับเคราะห์ พร้อมกับความทุกทรมาน ไม่ได้มีแต่ปลาเท่านั้น แต่ กระต่าย กวางและสัตว์กินพืชตัวอื่นๆ ถูกล่าโดยพวกนักดาบ เพื่อการฝึกฝนของพวกเขา

‘มันช่างเป็นการกระทำที่ไร้สติสิ้นดี หากคุณฆ่าอะไรบางอย่าง แต่แล้วคุณกลับไม่กินสิ่งที่คุณฆ่า....’

ความรู้สึกผิดที่มีต่อปลา นักดาบพันแผลให้มัน การที่ปลายังคงมีชีวิตอยู่ หลังจากที่ถูกฟัน ช่างเป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์ยิ่งนัก

พุฮ่า!

เขาโผล่พ้นข้นมาเหนือน้ำ เพื่อสูดอากาศหายใจ เมื่อไม่มีจุดหมายปลายทางที่แน่ชัด เขายังเดินเร่ร่อนต่อไป ไร้ซึ่งจุดหมาย เมื่อล่องไปตามแม่น้ำ คุณจะพบเห็นฝูงชนที่มากขึ้น เขาได้ยินบทสนทนาระหว่างชายวัยกลางคนกับภรรยาของเขา

“ทางนี้ ที่รัก”

“คะ?”

“จับได้แล้ว พวกเราจับได้แล้ว... พวกเราสามารถกินมันทั้งๆอย่างนี้ได้เลย!”

ตรงนั้นเอง ปลาดุกที่เพิ่งจะมีชีวิตอยู่รอดได้ไม่นาน ตามตัวของมัน มีผ้าพันแผลอยู่รอบๆ

“โลกใบนี้ มันช่างยากลำบากสำหรับเรา”

นักดาบกำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ขนาดใหญ่ ทักษะความชำนาญการใช้ดาบของเขาเพิ่มถึง ขั้นสูง เลเวล 6 89% ด้วยอัตราการเติบโตอันน่าเหลือเชื่อ ขั้นมาสเตอร์(ปรมาจารย์)ไม่ไกลเกินเอื้อม อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเขาจะมีทักษะการใช้ดาบที่สุดยอดแค่ไหน แล้วชีวิตของเขาล่ะ?

“สติของฉันกำลังเลือนราง มีผู้หญิงวัยกลางคนอยู่แถวนี้บางมั้ย?”

เป็นครั้งแรกซึ่งมันดูแปลกมากเมื่อพูดถึงผู้หญิงที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเค้า เขาไม่มีทางรู้ได้เลยว่าสามีของเธอกำลังจับตามองดูอยู่หรือไม่ การพบกันไม่กี่ครั้ง ก็สามารถกระตุ้นความกระตือรือร้นได้ นักดาบมองดูหญิงสาววัยรุ่นที่กำลังเดินเข้ามาหาเขา

“คุณลุง คุณมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้?”

“......”

นักดาบไม่ได้ตอบอะไร และแนะนำตัวของเขาแทน พร้อมกับจับมือ หญิงสาวเผ่ามนุษย์คนนี้ เป็นผู้เล่นที่น่ารักมากๆ

‘เธออาจจะมาถามเราเกี่ยวกับข้อมูลการล่าล่ะมั้ง’

เขาควรตอบสนองด้วยท่าทางที่ดูใจดี เขาควรสมมติว่าหญิงสาวผู้น่ารักคนนี้ ดูแล้วไม่มีพิษมีภัย คงต้องการแค่ความช่วยเหลือเล็กๆน้อยๆ นี่เป็นส่วนหนึ่งของคำแนะนำที่สำคัญจากเซเฟอร์

‘เซเฟอร์บอกว่า เมื่อกำลังคุยกับผู้หญิง การซอยบนสนทนาให้ยิบย่อย ก็เป็นเรื่องที่สำคัญเหมือนกัน’

ความจริงแล้ว มีอยู่หลายครั้ง ที่เหล่าเด็กสาวถามนักดาบๆแก่เพื่อขอคำแนะนำ ท่าทางทั้งหมด เต็มไปด้วยความใสซื่อบริสุทธิ์ อีกมุมนึงของนักดาบ เขาดูไม่ค่อยที่จะเข้าหาได้ง่ายสักเท่าไหร่ เขาอยู่คนละโลก ซึ่งแตกต่างจากพวกเด็กแก๊งค์ทั่วไป ประกอบกับ นักดาบที่กำลังหดหู่และต้องการอยู่คนเดียว แต่หญิงสาวคนนี้กลับเดินเข้ามา และนั่งลงตรงหน้าของเขา

“เฮ้ คุณลุง, คุณอยู่คนเดียวเหรอคะ?”

นักดาบพยักหน้าของเขาเบาๆ

‘เธอมัวแต่ถามคำถามอยู่เรื่อย เธอเป็นแม่ค้ารึไงเนี่ย กำลังพยายามขายอะไรให้เรากันแน่? หรือเธอกำลังมองหาความช่วยเหลือ? มันต้องเกี่ยวกับอาวุธแน่ๆ’

หลังจากที่หยุดไปชั่วขณะ เด็กสาวคนนั้นก็ถามทันที

“คุณอยากออกไปล่ากับพวกเราสักหน่อยมั้ย?”

คำถามที่ไม่คาดคิด ทำให้นักดาบอยากรู้

“เธอต้องการชวนฉันเข้าปาร์ตี้ของเธอเหรอ?”

เขาพูดอย่างตรงไปตรงมา ด้วยน้ำเสียงที่ดูหยาบกระด้างสไตล์ผู้ฝึกตน เด็กสาวถึงกับแปลกใจ จนพูดไม่ออก เนื่องจากเธอยังขาดประสบการณ์ในการพูดคุยกับเพศตรงข้าม อย่างไรก็ตาม น้ำเสียงที่ดูแปลกใจของเธอ เต็มไปความมั่นคงและหนักแน่น ตอบสนองด้วยความเคารพ

“มันจะดีกว่าถ้าออกไปล่าด้วยกัน ใช่มั้ย?”

“ฉันไม่รู้นะว่าเธอจะออกล่าได้มั้ย?”

นักดาบตัดสินใจที่จะปฏิเสธข้อเสนอของเด็กสาวในทันที แต่เด็กสาวคนนั้น กลับขัดขวางกระบวนการความคิดของเขา

“หนูน่ะ เดินทางมาจนถึงที่นี่จากอาณาจักรโรเซ็นไฮม์ หนูก็ออกล่าเป็นเหมือนกันนะ”

‘อืม เราออกล่ามอนสเตอร์เฉพาะตรงแถวหมู่บ้านก็ได้มั้ง’

อย่างน้อย มันก็ยังดีกว่าที่เขาหวังเอาไว้ว่า เธอเข้าใกล้เขาเพื่อทำตัวสนิทสนม หรือถามหาคำแนะนำ

โดยไม่คิดอะไรมาก นักดาบถามต่อ

“แล้วปาร์ตี้ของเธอล่ะ?”

“มีอีกสองคน หนูอายุน้อยที่สุด อีกคนคือแม่ของหนูและอีกคนคือคุณน้า คุณแม่เล่นอาชีพชาร์แมนผู้ใช้ธาตุ(elemental shaman) และคุณน้าเป็นผู้อัญเชิญ(summoner)”

ผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบเลือกเล่นผู้อัญเชิญเพราะจิตวิญญาณที่อัญเชิญออกมานั้น น่ารัก

‘ชาร์แมนผู้ใช้ธาตุ, ผู้อัญเชิญ, งั้นเด็กคนนี้ก็คงจะเป็นนักเวทย์สินะ? มันต้องลำบากมากแน่ๆ กับการออกล่าด้วยจำนวนคนเพียงแค่สามคนเท่านั้น’

ในขณะที่พวกเขากำลังเดินไปด้วยกัน เด็กสาวก็ยังคงชวนคุยต่อไป

“พ่อน่ะยุ่งเกินกว่าจะมาเล่น คุณน้าของหนูน่ะยังสาวอยู่เลย เธอเรียนจบระดับมหาวิทยาลัย แล้วก็บินไปเรียนต่อที่เมืองนอก เธอยังไม่มีแฟนด้วย”

เด็กสาวยังคงอธิบายรายละเอียดของคุณน้าอย่างต่อเนื่อง

“อาชีพจริงๆของเธอคือนักบัญชี ปีนี้เธอก็อายุ 32 ปีแล้ว และเธอก็ไม่เคยมีเวลาออกไปหาแฟนจริงๆจังสักที เพราะเธอมัวแต่ยุ่งอยู่กับการเรียนของเธอ เธอมีลักษณะนิสัยที่ดีมาก สวย น่ารัก หุ่นดี รักสะอาด มันค่อนข้างมีช่วงอายุที่ห่างมากเวลาหนูเล่นกับคุณแม่แค่สองคนเท่านั้น คุณน้าเลยเข้ามาช่วยพวกเราตรงจุดนั้น พวกเราก็เลยพยายามเล่นกันแค่สามคน”

“อืม เป็นอย่างนั้นหรอกเหรอ แล้ว...”

“พวกเราพยายามมาได้สักพักนึงแล้ว แต่พวกเรารู้ว่าไม่มีใครเลยที่สามารถยืนชนได้นานๆ(tank) เพื่อทำให้ปาร์ตี้ของเราสมดุล พวกเราจึงต้องการใครสักคนที่เหมาะสม มาทำหน้าที่ตรงนี้  ดังนั้นพวกเราก็เลยออกตามหา…แต่ว่านะ คุณดูไม่เหมือนคนธรรมดา ปกติทั่วไปเลย”

“ฉันก็คิดอย่างนั้น”

“แล้วหนูก็บังเอิญมาเจอคุณลุงพอดี”

นักดาบถึงกับตกตะลึง เมื่อเขาเดินทางมาถึงสถานที่นัดพบกับปาร์ตี้ของเธอ จิตวิญญาณสุนัขตัวใหญ่กำลังนั่งอยู่ข้างๆหญิงสาววัยกลางคนและหญิงสาวหน้าตาดีอีกคน อายุของเธอน่าจะประมาณสัก 30 ต้นๆ

เด็กสาวยิ้มและบอกเขาว่า

“เธอชอบผู้ชายมีกล้าม  เธอยังชอบผู้ชายที่ใช้ศิลปะการต่อสู้ด้วยนะ”

“...!”

***

สเตียร์ มือสังหารแห่งกิลด์เฮอร์มีส หน้าที่ของเขาคือการรับผิดชอบคอยจับตาดูความเคลื่อนไหวในทวีปเวอร์เซล

“...โอกาสที่ ลอร์ดโมราต้าที่อยู่ทางเหนือ น่าจะเป็นเทพสงครามวีด มีสูงมาก”

สเตียร์ต้องการรายงานข่าวสำคัญในครั้งนี้ให้กับเบื้องบน บาร์ดเรย์กำลังออกล่าอยู่ในดันเจี้ยนของอาณาจักรฮาเว่น ชูเบนิน มันไม่ใช่การกล่าวอ้างเกินจริงนัก ที่จะพูดว่ามันคับคั่งไปด้วยมอนสเตอร์มากมาย ในอาณาจักรฮาเว่น นอกเหนือจากสถานที่อื่นๆบนทวีปเวอร์เซล มันเป็นที่รู้จักกันดีว่า เป็นหนึ่งในสถานที่ออกล่าที่ดีที่สุดและโหดหินที่สุด บาร์ดเรย์ปิดระบบแชทของกิลด์เอาไว้

สเตียร์จึงกระซิบหาหนึ่งในชาร์แมนที่ออกล่าร่วมกันกับเขา

“นายต้องการอะไร สเตียร์?”

คำถามเป็นตัน บาร์ดเรย์ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการออกล่า ไม่มีใครต้องการที่จะหยุดหรือขัดขวางเขา สเตียร์ถอนหายใจ

“ผมต้องการเรียกประชุมกิลด์ทั้งหมดเป็นการส่วนตัว บอกตำแหน่งของบาร์ดเรย์มา พวกเราจะได้ไปพบเขาในดันเจี้ยน”

ผู้เล่นจำนวนสามสิบคนจากกิลด์เฮอร์มีส เดินเข้าไปในดันเจี้ยน พวกเขาทั้งหมดมีเลเวลมากกว่า 360 เพราะดันเจี้ยนนี้เต็มไปด้วยมอนสเตอร์ระดับสูง ไม่มีทีท่าว่าจะหมดลงด้วยซ้ำ จากทั้งหมด มี 5 คน ถูกฆ่าอยู่ในเกลียวมิติ และพวกเขาก็มาถึงที่ที่บาร์ดเรย์กำลังออกล่า บาร์ดเรย์และ สมาชิกชั้นนำทั้ง 12 คน  กำลังพักและตระเตรียมอาวุธของพวกเขา กลิ่นคาวเลือดยังคงคละคลุ้งบริเวณโดยรอบ เป็นผลมาจากซากศพของมอนสเตอร์ ที่นอนเกลื่อนกลาดอยู่เต็มพื้น

“คุณบาร์ดเรย์”

“สเตียร์ นายมีอะไร ถึงถ่อมาไกลขนาดนี้?”

“เพื่อรายงานเรื่องนั้น”

ใบหน้าของบาร์ดเรย์ เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาสวมใส่อุปกรณ์ที่ดีที่สุดและแข็งแกร่งที่สุดเท่าที่ทวีปเวอร์เซลแห่งนี้จะเสนอให้ได้

“เทพสงครามวีด”

“วีด...”

บาร์ดเรย์พยักหน้า

“นี่คือเรื่องราวของเขาในตอนนี้ เขาเป็นที่รู้จักกันในนามลอร์ดโมราต้า แน่นอน คุณรู้เรื่องนี้แล้วใช่มั้ย? แต่ยังมีอีกหลายจุดที่คุณยังไม่รู้”

“อะไรบ้างล่ะ?”

“มีการคาดการณ์กันว่าผู้เล่นวีด เริ่มต้นในอาณาจักรโรเซ็นไฮม์ประมาณ 1 ปี กับ 6 เดือน แต่ที่ผมไม่เข้าใจจริงๆคืออาชีพที่สองของเค้า เค้าเลือกประติมากร”

“อาชีพที่สองเหรอ?”

“เมื่อดูจากทักษะการต่อสู้แล้ว มันสันนิษฐานได้ว่าอาชีพจริงๆของเขาอาจจะไม่ใช่ประติมากร มันเหมือนกับอาชีพอดิเรกมากกว่า ยังไม่หมดแค่นั้น เขาสร้างผลงานชั้นยอดไว้มากมาย จนเป็นกระแสโด่งดังไปทั่วทั้งทวีป”

ประติมากรรมในฐานะงานอดิเรก เขาสร้างผลงานระดับมาสเตอร์พีซ เช่น หอคอยแสง สฟิงซ์ และรูปปั้นเทพธิดาเฟรย่าห์!

“โอ้ ว้าว”

“เขามีอีกอาชีพเป็นประติมากรเหรอเนี่น? ดูประติมากรรมที่เขาสร้างนั่นสิ! มันช่างน่าประทับใจมาก”

คำพูดเหล่านั้นลอยขึ้นมาจากเพื่อนๆของบาร์ดเรย์

“ถือว่าเป็นการเตือนความจำเลยนะเนี่ย เขาคงเป็นเหมือนรุ่นน้องล่ะมั้ง?”(T/N:วีดเริ่มเล่นทีหลังพวกนั้น)

“เขา คือคนที่มาจาก CoMเหรอ?”

“เขาเปิดเผยตัวตนว่าเป็นหนึ่งในผู้เล่นระดับท้อป ได้สักประมาณ 6 เดือน หลังจากที่พวกเราเลิกเล่นไปแล้ว”

“แน่นอนล่ะ เขาเป็นเหมือนราชาในคอนติเน้นท์อ๊อฟแมจิค ซึ่งมันก็นานมาแล้ว”

เหล่าสมาชิกชั้นนำพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน พวกเขาทั้งหมดล้วนเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน ผ่านทางคอนติเน้นท์อ๊อฟแมจิค

พวกเขาทั้งหมดล้วนเป็นเจ้าของปราสาทผู้โด่งดังที่ครอบครองคอนติเน้นอ๊อฟแมจิค! บาร์ดเรย์ก็เคยเป็นท่านลอร์ดแห่งปราสาทที่ดีที่สุดในคอนติเน้นท์อ๊อฟแมจิค

“พูดคุยเกี่ยวเรื่องนี้อีกครั้ง ก็ชวนให้คิดถึงเหมือนกัน”

“ทำไมเราไม่สรุปเรื่องนี้ให้มันเรียบร้อยซะก่อนล่ะ ออกจากดันเจี้ยน สูดอากาศสดชื่น ตอนนี้พวกเรายังได้เปรียบอยู่ พวกเราน่าจะลงมือได้แล้วนะ”

“ฉันไม่เป็นไรนะถ้าจะกลับไป แต่... พวกเราเคยมีช่วงเวลาแห่งความสนุกที่นั่นมาก่อน”

การเป็นท่านลอร์ดของปราสาท หมายความว่า คุณคือพวกที่ลุแก่อำนาจ ชอบทำสงคราม ลอร์ดที่เป็นเจ้าของปราสาท หลายๆคนก็ร่วมมือกัน เมื่อคอนติเน้นท์อ๊อฟแมจิคถดถอยอย่างต่อเนื่อง หลายคนจากที่นั่น ก็มารวมตัวกันที่รอยัล โร้ดผู้เล่น เหล่าผู้เล่นจากหลากหลายพื้นที่ในแต่ละทวีป ส่วนใหญ่แล้ว พวกเขายังคงอ่อนไหวไปกับการสูญเสียชื่อเสียงอันยิ่งใหญ่และปราสาทของพวกเขาใน CoM ลอร์ด ผู้ที่ได้ครอบครองปราสาท จะได้รับไอเทมจำนวนมหาศาล และรายได้ต่อเดือนในอัตราที่ค่อนข้างดี แค่เพียงเศษเสี้ยวของรายได้ในเกม CoM ก็พอๆกับเงินเดือนของพนักงานออฟฟิซทั่วไป เงินที่ได้มา! ผู้เล่นดาร์คเกมเมอร์หลายคน ก็มีตำแหน่งเป็นถึงท่านลอร์ดเจ้าของปราสาทเหมือนกัน

มีอดีตท่านลอร์ดมากมายจากCoM ในรอยัล โร้ด เพื่อแสวงหาสิ่งที่พวกเขาสูญเสียไป

นั่นคือที่มาของกิลด์เฮอร์มีส

“วีดกลายมาเป็นคนที่มีชื่อเสียงโด่งดังมาก หลังจากที่พวกเราเลิกเล่นไปแล้ว”

“จำเควสที่พวกเรายอมแพ้ได้มั้ย เกาะแห่งเขาวงกต? เควสที่พวกเราถาม ไอวาน ฟอร์ท และพวกเขาพูดว่า ‘พวกเราก็ยกเลิกเควสนั่นแล้วเหมือนกัน’ มันช่างน่ากลัวมาก”

“ก็นะ วีดสามารถทำเควสนั่นได้สำเร็จหนิ”

บาร์ดเรย์ฉีกยิ้ม ในขณะที่กำลังฟังบทสนทนาของเหล่าสมาชิกชั้นนำ กิลด์เฮอร์มีสมีโครงสร้างการออกคำสั่งที่ค่อนข้างเข้มงวด มีเพียงผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดเท่านั้น ที่จะได้ควบคุมการออกคำสั่ง แต่กับเหล่าสมาชิกชั้นนำ แล้ว มันไม่ได้ผล บาร์ดเรย์และอดีตท่านลอร์ด (เหล่าสมาชิกชั้นนำ) เป็นผู้ก่อตั้งกิลด์เฮอร์มีส พวกเขาคือเหล่าผู้เล่นที่แข็งแกร่งที่สุด พวกเขามีข้อตกลงที่ว่า คนที่แข็งแกร่งที่สุดเท่านั้นที่จะได้เป็นหัวหน้าและปกครองกิลด์นี้ และเมื่อใดก็ตาม หากมีหนึ่งในสมาชิกชั้นนำ มีความสามารถและความแข็งแกร่งเหนือบาร์ดเรย์ พวกเขาก็จะกลายมาเป็นหัวหน้าในทันที

ในช่วงแรกๆ กิลด์เฮอร์มีสผ่านการเปลี่ยนแปลงมาแล้วมากมาย ถ้าเหล่าสมาชิกชั้นนำและบาร์ดเรย์มองเห็นโอกาส พวกเขาจะเข้ายึดและคว้ามันในทันที ก่อนที่จะได้แก่งแย่งกับคนอื่นด้วยซ้ำ เพื่อที่จะประสบความสำเร็จในการเป็นลอร์ด พวกเขาต้องรู้จักว่าเมื่อไหร่ควรลงมือจัดการและเมื่อไหร่ควรถอยร่น เซ้นส์การตัดสินใจของบาร์ดเรย์นั้น รวดเร็ว ฉับไว เขามีบทบาทและอิทธิพลเกินกว่าที่จะหาใครสักคนมาเทียบเขาได้ กิลด์เฮอร์มีส ที่สมาชิกหลักเคยเป็นส่วนหนึ่งของกิลด์ที่ดีที่สุดใน CoM มีข้อมูลมากมายเกี่ยวกับวีดจากแหล่งข่าวอันหลากหลาย

“วีดในคอนติเน้นท์อ๊อฟแมจิค....”

บาร์ดเรย์ทำหน้าเหมือนเขารอคอยรางวัลนี้มานานแสนนาน มันดูแปลก เพราะเขามักจะทำหน้าที่ดูไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น

“สเตียร์”

“ครับ คุณบาร์ดเรย์”

“นายจับตาดูทางเหนือเอาไว้ให้ดี”

“ได้ครับ”

“นายไม่จำเป็นต้องทำอะไรอีก”

“เมื่อกี้คุณพูดว่าไงนะ?”

ใบหน้าของสเตียร์สว่างวาบทันที

ถ้ามีบางคนระแคะระคายถูกจับได้ว่ากำลังก่อการกบฏ กิลด์เฮอร์มีสจะจัดการคนพวกนั้นให้สิ้นซากด้วยวิธีการถอนรากถอนโค้นให้หมดสิ้น กองทัพมีดสังหาร เป็นแหล่งรวมผู้เล่นอาชีพนักฆ่าที่มีบทบาทสำคัญ พวกเขาใช้พละกำลังอันป่าเถื่อน ตีฝ่าวงล้อมกองทัพของศัตรู เผาบ้านเผาเมือง และบุกรุกเข้าไปในปราสาท พวกเขาไม่เคยลังเล

‘มันไม่คุ้มแน่นอน ไม่มีใครต้องการหมาลอบกัดพวกเขา’ นี่คือสิ่งที่สเตียร์กำลังคิด แต่บาร์ดเรย์ยังคงพยักหน้า

“กองทัพคืนชีพของเดย์มอนด์กำลังเล็งมาที่เรา ในไม่ช้า พวกเราต้องเผชิญหน้ากับมัน”

พละกำลังของกองทัพคืนชีพกำลังอ่อนแอ แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น กองทัพยังคงเคลื่อนที่ต่อไป ข้ามผ่านป้อมปราการโอดิน ทางตอนกลางของทวีปกำลังระส่ำระส่าย หากกองทัพคืนชีพ ยังคงเป็นอิสระ ไม่มีกองทัพใดที่สามารถยืนหยัดได้นานที่สุดเท่ากับทางตอนกลางอีกแล้ว ทางตอนเหนือยังคงไม่มีอาณาจักรที่แข็งแกร่งตกเป็นเป้านิ่ง ด้วยความเคารพ วีดมีตำแหน่งที่น่าพอใจ วีดได้เสียสละและอุทิศตนอย่างใหญ่หลวงเพื่อหยุดยั้งเดย์มอนด์โดยประสบความสำเร็จจากการทำเควสวิหารมาทัลลอส

“วีดดังมากเลย” บาร์ดเรย์พูด “แต่มันก็แค่ชั่วคราว ถึงเวลามันก็จะหายไปพร้อมกับความพ่ายแพ้”

พลังอำนาจที่แผ่ขยาย ด้วยเลเวลที่สูงส่งและทักษะการออกล่า! บาร์ดเรย์เคยไปออกรายการ TV เพื่อจุดประสงค์เดียว คือการแสดงให้เห็นถึงพลังของเขาและเลเวลที่สูงเกินกว่าจะเทียบได้

‘เขาช่างน่ากลัวมาก’

ความกลัว คือ สิ่งที่ทำให้ผู้เล่นคนอื่นๆ อยู่ภายใต้อาณัติของเขา

***

เมื่อบาร์ดเรย์และเหล่าสมาชิกชั้นนำ พักเบรกจากการออกล่า เขาก็จมดิ่งสู่ห้วงความคิด

“คอนติเน้นท์ อ๊อฟ แมจิค...”

ในคอนติเน้นท์อ๊อฟแมจิค ทั่วทั้งทวีปต่างก็รู้สึกถึงความตั้งใจของเขาในฐานะลอร์ด เขาเป็นหนึ่งในกลุ่มผู้เล่นแรกๆที่เริ่มเล่นรอยัล โร้ด ดังนั้น การเตรียมการจึงต้องมีความพร้อม อย่างไรก็ตาม เขาแอบกลับไปเล่น CoM บ้างเป็นครั้งคราว มันไม่ใช่เรื่องยากเพราะเขายังคงมีตัวละครที่สมบูรณ์ครบถ้วนอยู่ในนั้น CoM คือเกมแรกที่เขาทุ่มเทให้กับมันตั้งแต่สมัยที่เขายังหนุ่มๆ ถึงแม้ว่ามันจะถดถอยลง มันก็ยังมีกลิ่นอายของเกมที่น่าดึงดูดอยู่เสมอ ข่าวลือของวีดที่ครอบครองความเป็นสุดยอดในเกม เริ่มต้นตั้งแต่ตอนที่บาร์ดเรย์เลิกเล่นเกมนี้ไปแล้ว

“ตอนนี้ เทพสงครามวีด คือ คนที่สุดยอดที่สุดในทวีปนี้ ”

“แล้วบาร์ดเรย์ล่ะ สุนัขจิ้งจอกผู้เกรี้ยวกราดคนนั้น เขาไม่เข้ามาเลยเหรอ?”

“ในทางกลับกัน ฉันเห็นวีดกำลังออกล่าที่วิญญาณแห่งมังกร ซึ่งไม่มีทางที่นายจะพยายามออกล่าด้วยตัวคนเดียวได้เลย”

“คนเดียว? ไม่มีใครช่วย? ไม่มีทางที่บาร์ดเรย์จะทำแบบนั้นได้แน่นอน”

ความภาคภูมิใจและเกียรติยศของบาร์ดเรย์กำลังสั่นคลอน เพราะข่าวลือและสิ่งที่ทุกคนเดากันไปต่างๆนาๆ ทำให้เขาอารมณ์ไม่ดีสุดๆ ด้วยแรงขับเคลื่อนจากข่าวลือพวกนั้น เขาพบว่าตัวเองกำลังออกล่าอยู่ในดันเจี้ยนเดียวกันกับวีด โชคชะตาพลิกผันอย่างฉับพลัน สัญชาตญาณของบาร์ดเรย์บอกว่าชายคนนี้แหละ คือคนที่เค้าล่ำลือกันหนาหู แค่ดูจากอุปกรณ์สวมใส่เท่านั้น

CoM คือ เกมคีย์บอร์ด คุณจำเป็นต้องพิมพ์ข้อความลงไป เพื่อที่จะได้พูดคุยในนั้น

“นายคือวี---”

คำพูดยังอยู่ในช่องข้อความ ก่อนที่เขาจะได้พิมพ์มันออกไป

‘ฝ่ายตรงข้ามโจมตีใส่คุณ’

ไม่ว่าใครก็ตามที่เจอวีดในดันเจี้ยน จะถูกโจมตี ไร้ซึ่งความปราณี! บาร์ดเรย์ที่สวมใส่อุปกรณ์ป้องกันแบบเต็มยศ ยังหนีรอดมาได้ ด้วย HP ที่เหลือเพียงแค่ 300 วันนั้น เขาต้องทนทุกข์ทรมานกับความอัปยศอดสู เมื่อบาร์ดเรย์ฟื้นฟูมานาและ HP ของเขาจนเต็มเรียบร้อยแล้ว เขาเปลี่ยนไปใส่อุปกรณ์ที่ดีที่สุดของเขา และออกไปท้าทายวีดอีกครั้ง

“วีด เตรียมคอของนายไว้ได้เลย ฉันจะจัดการเฉือนคอของนายทิ้งซะ”

บาร์ดเรย์รีบพิมพ์ข้อความที่เขาเตรียมไว้ แต่ไม่มีปฏิกิริยาจากฝ่ายตรงข้าม บาร์ดเรย์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า วีดไม่ได้สนใจเขาเลย

วีดเรียกใช้แค่สกิลโจมตีธรรมดาเท่านั้น บาร์ดเรย์รู้สึกได้ถึงกำแพงที่กั้นอยู่ระหว่างเขาในการต่อสู้ครั้งนี้ เขารู้สึกเหมือนกับกำลังเผชิญหน้าป้อมปราการที่ไม่มีวันผ่านเข้าไปได้ ทุกสกิลที่เขาใช้เหมือนให้ความรู้สึกว่าการโจมตีของเขา ช่างตื้นเขิน แต่กลับเป็นฝ่ายที่ได้รับความเสียหายจากการโจมตีที่กระหน่ำเข้าใส่เขา

ทั้งอุปกรณ์สวมใส่และสกิลที่ใช้ ไม่ค่อยแตกต่างกันมากนัก เขาทุ่มเททุกอย่างที่มี เขาใช้ข้อมูลที่หามาได้ ทั้งจังหวะในการโจมตีและการสวนกลับที่เหมาะสม แต่แล้ว การโจมตีทั้งหมดของเขา ถูกจัดการอย่างรวดเร็ว หลังจากประสบการณ์ความพ่ายแพ้ของเขา เขารู้สึกเหมือนติดอยู่ในวังวนแห่งความสิ้นหวัง

บาร์ดเรย์ไม่อาจยอมรับมันได้ ความภาคภูมิใจของเขาในฐานะผู้เล่นที่แข็งแกร่งที่สุด แตกเป็นเสี่ยงๆ เขาออกไปไขว่คว้าหาความแข็งแกร่งและกลับมาด้วยพลังที่มากกว่าเดิม

บาร์ดเรย์ท้าทายวีดถึงห้าครั้ง แต่ทุกครั้ง ผลลัพธ์ที่ได้ ก็ยังเหมือนเดิม

ต่อให้เขาเปลี่ยนสไตล์การต่อสู้ วีดมองเห็นได้อย่างทะลุปรุโปร่ง ยิ่งไปกว่านั้น ทุกครั้งที่พวกเขาพบกัน วีดจะกลับมาพร้อมกับเลเวลที่สูงขึ้นและอุปกรณ์สวมใส่ที่ดีกว่าเดิม ความห่างชั้นยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

ทุกๆการออกล่า บาร์ดเรย์ได้รับค่าประสบการณ์ แต่เขาไม่ใช่นักผจญภัยแบบวีด เกาะแห่งเขาวงกต, อัศวินโครงกระดูก, มังกรเวทย์มนต์. บวกกับวีด ที่ล่ามอนสเตอร์ระดับสูงพวกนี้ด้วยตัวคนเดียว. มันยิ่งเพิ่มความอับอายให้บาร์ดเรย์มากยิ่งขึ้น เขาต้องทนกล้ำกลืนความหงุดหงิด ความเสื่อมเสียแห่งเกียรติยศ และแล้ว เขาก็ยอมแพ้

“วีด...”

บาร์ดเรย์พูดชื่อออกมา เขาไม่เคยลืม วันแห่งความอับอาย วันแห่งความอัปยศ มันทำให้เขามุ่งเน้นไปที่รอยัล โร้ดเพียงอย่างเดียว

“ฉันจะไม่เหยียบย่ำแกให้จมดินอยู่แค่นั้น ความแค้นของฉันมันยิ่งใหญ่เกินกว่าที่นายจะคิดได้ จงค่อยๆเติบโตขึ้นซะ รวบรวมเพื่อนและพันธมิตรที่คอยสร้างชื่อเสียงให้กับแก เพราะเมื่อถึงเวลานั้น...”

บาร์ดเรย์จิตนาการถึงวันที่เขาบุกโจมตีพร้อมกับกิลด์เฮอร์มีสและเหล่าพันธมิตร

“ฉันจะบดขยี้แกให้สิ้นซาก แกจะไม่มีวันได้โผล่หัวบนทวีปเวอร์เซลอีกเด็ดขาด!”

ผู้แปล: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล

ที่มา: http://japtem.com/lms-volume-17-chapter-10/

ไฟล์: https://drive.google.com/drive/u/0/folders/0B7slWHQIQ6wCM1hicDY3dUw2cXM