วันเสาร์ที่ 11 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2560

เล่มที่ 17 ตอนที่ 5 การเยี่ยมเยือนบ้านของซอยูน [แปลโดย Aquasolic]

เล่มที่ 17 ตอนที่ 5 การเยี่ยมเยือนบ้านของซอยูน [แปลโดย Aquasolic]

[Note: ในตอนนี้มีข้อความของคำสนทนาและความคิดเยอะมาก จึงขออธิบายไว้ ณ ที่นี้ว่า ข้อความที่อยู่ใน “….” จะหมายถึงคำพูด และ ข้อความที่อยู่ใน ‘….’ จะหมายถึงความคิด]
ชิวิตประจำวันของซอสครึ่งทอดครึ่ง. (ไก่ที่อยู่กับซอยุนที่รอดมาจากค่ายบนเกาะนรก)
กุ๊ก กุ๊ก กุ๊ก.
ตอนนี้หงอนของมันเติบโตแล้วชูชันอย่างสวยงาม ช่างเป็นชีวิตที่ดีเยี่ยงไก่ในเกาหลีทั่วๆไปที่จะได้รับ มันเดินไปรอบๆคอยจับใส้เดือนที่เป็นเหมือนอาหารอันโอชะของมัน
ซอยุน : “อาหารวางอยู่ตรงนี้นะ
ชีวิตของเขาช่างแสนจะสงบสุขที่ไม่มีอะไรมารบกวน ยิ่งในขณะที่ได้กินอาหารที่แบ่งมาจากซอยุนมันช่างเป็นความสุขที่หาที่สุดไม่ได้ เป็นความสุขสงบเหมือนได้นั่งชมบอนไทรและจนค่อยๆหลับไปบนเบาะทีอุ่นและนุ่ม มันไม่มีอะไรจะมีความสุขไปมากกว่านี้แล้ว กับการที่ได้ซอยุนค่อยๆลูบหัวอย่างสนิทสนมและได้เอาตัวเข้าซบซอยุน (อิจฉาไก่!!! อยากมีคนซบบ้างอะไรบ้าง)

มันใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเท่าที่ไก่ตัวหนึ่งจะมีได้
อย่างไรก็ตาม ซอยุนมักจะขอโทษและรู้สึกผิดต่อมันเสมอ
 ‘ฉันขอโทษนะชั้นไม่สามารถอยู่กับแกที่นี่ได้
นั้นเป็นเพราะเจ้าไก่ซอสครึ่งทอดครึ่งจะต้องอยู่ตัวเดียวเวลาที่ซอยุนอยู่ในแคปซูลหรือไปโรงเรียน
กุ๊ก กุ๊ก กุ๊ก กุ๊ก กุ๊ก
ซอสครึ่งทอดครึ่งก็ยังคงเดินผงกหัวไปมาและเดินอยู่ลานกว้างของโรงพยาบาล (เดินโง่ๆไป)
 “เราจะต้องหาเพื่อนให้เจ้าซอสครึ่งทอดครึ่งแล้วแหละ ซอยุนคิด
* * *
ช่วงกลางของภาคการศึกษา เทศกาลรวมถึงกิจกรรมต่างๆได้หยุดลงและในอีกเพียงสองสัปดาห์ก็จะถึงช่วยหยุดภาคฤดูร้อน
 “นี่มันมหาลัยบ้าอะไรเนี่ย ทำไมเรียนแค่ 2 หรือ 3 ปีเหมือนกับเกณฑ์ทหารไม่ได้หรอไง!!!” ลีฮุนยังยังคงบ่นไม่หยุด
เขามองถึงความรับผิดชอบที่เเขาจะต้องคอยจ่ายค่าเทอมที่สุดแสนจะแพงตลอด 3 ปีครึ่ง อนาคตต่อจากนี้ของเขาช่างดำมืด เหมือนความรู้สึกของนักโทษที่นับวันถอยหลังอยู่ในค่ายกักกันหรือในคุก
 ถึงแม้ว่าเราจะจบจากมหาลัยไปแล้วก็เหอะมันไม่มีเงินตอบแทนให้ซักนิด แถมไม่มีอะไรการันตีได้เลยว่าจะได้ไปทำงานกับบริษัทต่างชาติ แถมไม่ได้ช่วยให้ได้รับประกันสุขภาพฟรีด้วย
ความคิดเกี่ยวกับความเพ้อฝันของคนที่จบมหาวิทยาลัยทยอยออกมาเรื่อยๆ

เวลาที่เขามองไปที่บาร์ ห้องแคปซูล และร้านอาหารที่อยู่ริมถนนน้ามหาวิทยาลัย เขามักกังวลเกี่ยวกับระบบการศึกษาในโลกและอนาคตในภายภาคหน้าของมนุษยชาติ
ตรงหน้าโรงเรียนนั้นมันควรจะเป็นพื้นที่ทำสวนหรือไม่ก็ลำธารขนาดเล็ก เวลาที่หิวก็สามารถไปเก็บเกี่ยวข้าวหรือผลไม้ที่ปลูกไว้มากินได้ และในฤดูใบไม้ร่วงก็เก็บเกี่ยวผลผลิตไว้กินในหน้าหนาว ในลำธารก็เหมือนกันมันเป็นเหมือนกับแหล่งเก็บอาหารชั้นเยี่ยมที่จะสามารถออกเรือไปตรึงตาข่ายจับปลา
ในลำธารนั้น แค่พลั่วอันเดียวก็สามารถหาอาหารได้ คุณสามารถหาอะไรหลายๆอย่างได้ เช่นหอยนางรม หรือ ปลาหมึกสาย แล้วก็กินมันโดยจิ้มกับผงปรุงรส รวมถึงการจับปลาโดยการตรึงตาข่ายดักปลา มันเป็นเหมือนกับการใช้กระสุนนัดเดียวในการยิงนกสองตัว!
 “ซึ่งมันไม่จำเป็นที่จะต้องสร้างโรงอาหารไว้เลย....

มันสามารถเรียกได้ว่าเป็นสัญลักษณ์ของการเรียนในชนบท นักศึกษามีความสุขกับการตกปลาในขณะที่กำลังอ่านหนังสือ และมิตรภาพก็จะเกิดขึ้นในขณะที่กำลังปรุงซุปปลาที่หน้ามหาวิทยาลัย และแทนที่บาร์ ร้านทำผม ร้านเสื้อผ้า ร้านทำเล็บ ที่หน้ามหาวิทยาลัยเป็นร้านขายเครื่องมือตกปลา
เหมือนอย่างเคยที่ลีฮุนจะไปที่สนามหญ้าในเวลาอาหารกลางวันเพื่อกินอาหารกลางวันบนโต๊ะของเขา ซึ่งมีซอยุนนั่งอยู่ข้างๆและทั้งสองคนก็กินข้าวด้วยกัน
ลีฮุนเริ่มกินจากกับข้าวก่อน
 ‘อึ้มมันอร่อยมาก
อาหารกลางวันเริมจากคิมบัพที่เหมือนซูชิ และพายเนื้อ 
 ‘ยังอุ่นๆอยู่เลย

ลีฮุนไม่รู้เลยเลยเกี่ยวกับกล่องอาหารกลางวันที่ติดตั้งที่ฉายรังสีความร้อนเพื่อให้อาหารยังคงอุ่นอยู่เสมอ เขามีความสุขมากกับการที่เขาได้กินซี่โครงโดยที่ไม่ต้องจ่ายเงิน
นี่มันคงเป็นรสชาติของพายเนื้อซินะ
ในวันที่เขาเรียนอยู่ในระดับมัธยมศึกษาตอนต้นและตอนปลาย เขาไม่เคยได้ใช้บริการของโรงอาหารในโรงเรียนเลยเพราะว่าเขาไม่มีเงินค่าอาหารกลางวัน แต่ยังไงก็ตามเขาไม่สามารถอดอาหารระหว่างวันได้ เขาเลยต้องลักลอบแอบเข้าไปเอาอาหารในตะกร้าอาหารกลางวัน เขาผ่านช่วงเวลาในวัยเรียนด้วยการแอบกินอาหารที่ขโมยมาซึ่งมันไม่ได้สะดวกสบายเลย
ลีฮุนมักจะอิจฉาเสมอเวลาที่เพื่อนร่วมชั้นของเขาค่อยๆเปิดกล่องอาหารที่พ่อแม่ทำมาให้อย่างทะนุถนอม
“…”

ซอยุนค่อยๆขยับริมฝีปากเล็กน้อยในเวลาที่เธอเห็นลีฮุนกินอาหารอย่างมีความสุข มันเหมือนกับเธอต้องการที่ยิ้ม ใบหน้าของเธอเวลายิ้มนั้นมันสามารถทำให้คนรอบข้างมีความสุขได้ แต่โอกาสที่จะได้เห็นใบหน้านั้นช่างยากเหลือเกิน ซึ่งในตอนนี้การแสดงออกที่เยือกเย็นของซอยุนได้หายไปแล้วตั้งแต่ที่วีดได้สร้างรูปปั้นเทพธิดาเฟรย่า
ซอยุนได้ซื้อชาบาร์เล่มาด้วย เธอเทมันลงถ้วยชาและยื่นให้กับลีฮุน
 “อื้อขอบคุณนะ
หลังจากที่ลีฮุนได้จิบชาแล้ว ลีฮุนก็บอกกลับมาว่า อย่ากินแต่ผักสิ สนใจจะเอาพายเนื้อซักชิ้นไหม
มันไม่ใช่เป็นการให้แบบฟรีๆแน่นอนเธอต้องวางแผนมาอย่างแยบยลด้วยการแบ่งชาบาร์เล่ให้เขาเพื่อที่จะกินพายเหมือนกันแน่ๆ!
ลีฮุนคิด ดูเหมือนว่าเธอจะดีขึ้นกว่าแต่ก่อนนะ ...... (ผู้แปล: ถอนหายใจ)
ลีฮุนรู้สึกว่าว่าตัวเองเป็นผู้ให้ที่ยิ่งใหญ่ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าคนที่นำกล่องอาหารกลางวันมาให้ทุกวันนั้นคือซอยุน
ซอยุนตอบกลับโดยการสายหัวไปมา ซึ่งความจริงเธออิ่มแล้ว เธอแค่ต้องการดูลีฮุนกินข้าวแค่นั้นเอง
ลีฮุนถามเธออีกครัง ต้องการพาย 2 ชิ้นหรอ
“…” ไม่มีการตอบรับ
 หรือว่าผมควรจะให้ 3 ชิ้นดี?”
มันแค่ไหนคืออะไรกันแน่ที่เธอต้องการตอบแทนจากชาบาร์เลย์ที่ซอยุนให้มา แถมยังทำหน้าไม่พอใจอีก!
มันเป็นครั้งเดียวที่เขาแบ่งอาหารกลางวันให้กับซอยุน และเธอก็ได้กินคิมบัพ
ความทรงจำครั้งนั้นก็ขึ้นมาในหัวของลีฮุน
ลีฮุนถอนหายใจ  เราก็ไม่ใช่คนใจแคบอะไรหรอกนะ เราควรที่จะเป็นผู้ให้บ้างในบางเวลา
ในตอนที่เขายังเป็นเด็ก เขาเคยไปบ้านเพื่อนของเขาโดยนำช้อนไปเพียงคันเดียวเพื่อกินอาหารร่วมกันกับเพื่อน ความรู้สึกที่หดหู่ของเขากลับมาอีกครั้ง ตอนนี้เขาเข้าใจถึงความรู้สึกของซอยุนได้เป็นอย่างดี (!!!!!!!!!!!!!!!!)
 แค่ได้กินอาหารอย่างสะดวกสบาย ไม่ใช่เพราะว่าผมไม่เคยกินเนื้อที่เยอะขนาดนี้หรอกนะ ... อืม ผมหมายถึงผมไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่ กินเท่าที่เธอต้องการได้เลยนะ
ลีฮุนหยิบพายเนื้อขึ้นมาหนึ่งชิ้นและวางลงบนกล่องข้าวของซอยุน
ซอยุนค่อยๆอ้าปากและกินพายเนื้อชิ้นนั้น
มันช่างเป็นสัญญาณที่น่ารักที่สามารถแย่งชิงประสาทสัมผัสได้เลย (วีดปักธง)
หลังจากที่ซอยุนกินพายไปสักพัก วีดก็เริ่มกินพายด้วย.
หมั่ม หมั่ม (เสียงเคี้ยวพาย)
เขาไม่สามารถจะยกกับข้าวที่อร่อยแบบพายเนื้อนี้ให้กับซอยุนมากๆได้
 “ทำไมมันอร่อยแบบนี้ เนื้อที่ใช้เป็นเนื้ออะไรกันเนี่ย มันละลายในปากได้เลย
สายตาของเขาจับจ้องไปที่พายเนื้อ และใช้มือทั้งสองข้างฉีกพายออกมาเพื่อกินอย่างมีความสุข ซึ่งมันเป็นไปตามที่ซอยุนคาดหวังไว้!
ลีฮุนจัดการกับกล่องข้าวอาหารกลางวันจนหมด ไม่เหลือแม้แต้ข้าวซักเม็ด และแน่นอนชิ้นที่แบ่งให้ซอยุนด้วยเขาก็กินมันทั้งหมด ซึ่งเขาพอใจกับอาหารมื้อนี้มาก
 ‘เธอคงจะไม่บ่นอะไรถ้าเธอกินพายไป 3 ชิ้น
และเหมือนทุกๆครั้ง ลีฮุนหยิบกระดาษโน้ตที่ติดมากับกล่องอาหารขึ้นมาอ่าน
 “เธอจะบอกให้เรามีความสุขกับอาหารมื้อนี้เหมือนทุกทีมั้ยนะ ถึงแม้ว่าเราจะไม่รู้จักเธอ แต่เธอต้องเป็นผู้หญิงที่อบอุ่นคนหนึ่งแน่นอน
แต่ข้อความบนโน้ตที่ติดอยู่บนกล่องอาหารกลางวันที่วีดหยิบขึ้นมามีข้อความที่เปลี่ยนไปไม่เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
ฉันมีเรื่องจะขอร้อง
คุณพอจะมีจะมีเวลาว่างหลังเลิกเรียนไหม?
มันเปรียบเสมือนหมายเรียกจากเทพธิดาลึกลับที่คอยทำอาหารให้เขา
ลีฮุนจะรู้สึกน้ำลายสอทุกครั้งเมื่อถึงเวลาอาหารกลางวัน มันทำให้นึกถึงรสชาติที่ได้กินอาหารที่เธอปรุงมันขึ้นมา และต้องขอบคุณจริงๆที่เธอทำพายเนื้อให้ในวันนี้
ซอยุนสังเกตการณ์ตอบสนองของลีฮุนด้วยสายตาที่ตื้นตัน
 “แบบนี้ก็ดีเลย เราอยากรู้มานานและและว่าเขาเป็นใคร
ด้วยใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยคำขอบคุณ ลีฮุนก็เขียนข้อความตอบกลับไปบนกล่องอาหารกลางวัน
 “คาบเรียนของผมอยู่ในตึกบริหารชั้น 3 ห้อง B07 เรียนเสร็จตอน 4 โมง ถ้าสะดวกก็มาหาได้นะครับ
* * *
เมื่อถึงเวลาใกล้เลิกเรียน ลีฮุนก็มาถึงก่อนเวลาเล็กน้อย
 “เธอจะเป็นผู้หญิงแบบไหนกันนะ?
พอมองถึงทักษะในการทำอาหารของเธอแล้ว เธอช่างน่าประทับใจจริงๆ
 “ข้อผิดพลาดเดียวของเธอคือใช้วัตถุดิบดีเกินไปในการทำอาหาร และก็ใช้กล่องอาหารแบรนเนมซึ่งมันสิ้นเปลืองเกินไป แต่เธอก็ไม่ได้เป็นผู้หญิงที่ไม่ดีไปซะทีเดียว
ลีฮุนจินตนาการถึงหน้าตาของเทพธิดาลึกลับที่คอยทำข้าวกลางวันให้เขา
 “หุหุ

ชอยซังจุน ปาร์คซอนโจ ลียูจอง และนักเรียนอีกหลายๆคนที่ได้ยินข่าวเกี่ยวกับบุคคลลึกลับที่ทำอาหารให้กับลีฮุน ว่าในที่สุดเธอก็ต้องการเปิดเผยตัวออกมาว่าเป็นใคร มันทำให้พวกเขาเริ่มอยากรู้ถึงความจริงเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาสงสัยมานาน
ชอยซังจุนผงกหัวและเหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง มานี่หน่อยลีฮุน จะสามารถช่วยบอกหน่อยได้ไหม ว่าสาวลึกลับที่คอยทำอาหารกลางวันให้นาย วันนี้เขาส่งข้อความมาแตกต่างจากทุกๆวันใช่ไหม?
 ด้วยความสัตย์จริงเลยนะ ผมว่ามันแปลกนะตลอดระยะเวลามากกว่าหนึ่งเดือนที่เธอทำอาหารให้รุ่นพี่แต่เธอกลับเลือกที่ไม่แสดงตัวออกมา ฉันว่านายอย่าคาดหวังอะไรมากเลยนะ พี่ลีฮุน
 “รุ่นพี่ ได้ยินที่ยูจองพูดรึยัง? เทพธิดาลึกลับอาจจะต้องการแค่สร้างเรื่องราวที่เหมือนกับเทพนินาย เธออาจจะเป็นอาจารย์ที่เป็นแม่หม้ายหรือใครก็ได้ที่มาจากศูนย์บริการช่วยเหลือสังคม
ถึงได้ยินแบบนั้นรอยยิ้มของลีฮุนก็ไม่ได้หายไปแต่อย่างใด
นั่นเป็นเพราะการที่เธอคอยทำอาหารให้กับเขามันมีความหมายสำหรับลีฮุนมาก
 “ผู้หญิงคนที่คอยทำอาหารเพื่อใครซักคน มันไม่มีทางหรอกที่ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นคนไม่ดี
ความสัมพันธ์ของลีฮุนมันไม่ใช่อะไรที่ปกติจะมีได้ง่ายๆ ให้เท่ากับที่ได้รับ ตั้งแต่ที่เธอคอยจัดเตรียมอาหารกลางวันให้เขา ลีฮุนก็สามารถสรุปได้ในทันทีเลยว่าผู้หญิงคนนั้นแหละที่เป็นคนที่ดีที่สุดคนหนึ่ง!
 “โอเค โชคดีนะทุกคน กลับไปทำการบ้านของตัวเองให้เรียบร้อยด้วยล่ะ
อาจารย์เดินออกจากห้อง นักเรียนต่างพากันเก็บกระเป๋าของตัวเอง แต่ทุกคนก็พยายามจะอยู่ใกล้ๆลีฮุนด้วยความอยากรู้อยากเห็น
 “คนแบบไหนจะมากันแน่นะ?
 เป็นนักเรียนที่ดูมีอายุที่อยู่คณะพละศึกษารึเปล่านะ
ซึ่งหมายถึงนักเรียนในสาขาศิลปะการต่อสู้จากคณะพละศึกษาที่มักจะทำความเคารพเสมอเวลาที่พวกเขาเจอลีฮุน
นักเรียนที่กำลังจะออกจากห้องเรียนต่างหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องทั้งหมดต่างช๊อคและตัวแข็งทื่อ
 “บ้าน่า! นั่นรุ่นพี่ซอยุนหนิ
 หือ เธอคงจะเรียนวิชาต่อไปที่ห้องนี้มั้ง?”
เทพธิดาของมหาวิทยาลัยเกาหลี!!!
ซอยุนเดินเข้ามาในห้องเรียน หล่อนใส่ชุดเดรสสีเขียวในขณะที่กำลังถือกล่องข้าวไว้ในมือ....
 “บ้าน่า ไม่น่าจะเป็นไปได้....
สีหน้าของนีกเรียนในห้องต่างเปลี่ยนไป ตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่าเธอคือคนที่ทำกล่องข้าวกลางวันให้ลีฮุน
 นี่ลีฮุนได้กินอาหารสุดพิเศษจากฝีมือของเทพธิดาคนนั้นหรอเนี่ย?
 มันเป็นเรื่องเศร้ามากจริงๆ
มันเป็นเรื่องน่าตกตะลึงและน่าเศร้ากับนักเรียนชายทุกคน!
ลีฮุนมีความรู้สึกเหมือนกับว่าเขาถูกหลอกอย่างจัง  ความอึดอัดและความระแวงของของลีฮุนก็ลดลงหลังจากที่เจอกับซอยุนบ่อยๆ พวกเขาเจอกันบ่อยมากในหลายเทศกาล ทั้งในการฝึกซ้อมของนักเรียนในคณะ และในเทศกาลของมหาลัย และลีฮุนสามารถพูดได้แล้วว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกันจากการทานข้าวกลางวันด้วยกัน ถึงแม้ว่าซอยุนจะไม่เคยเล่นเย้าแหย่กับลีฮุนเหมือนเพื่อนกันทั่วไปแต่พวกเขาก็สามารถที่จะยืนข้างๆและหัวเราะไปด้วยกันได้
แต่ยังไงก็เหอะกับการที่รับรู้ความจริงว่าซอยุนเป็นเจ้าของกล่องอาหารกลางวัน ลีฮุนก็ถึงกับพูดไม่ออก
 ‘นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย นี่เธอ .....
ความจริงแล้วลีฮุนก็สงสัยตั้งแต่แรกแล้ว แต่ผิดที่เขาไม่ได้ระแวดระวังอะไรเลยในขณะที่กินอาหารกลางวัน
 ‘ชิบหายแล้วนี่มันไม่ใช่เรื่องดีเลย มันบ้าสุดๆ มันไม่ต่างจากบริษัทเงินกู้เลยที่ตามตื้อคุณเป็นอาทิตย์เพื่อให้คุณยืมเงินเขา
มันเป็นผลของการกระทำจากความประมาทของเขา!
ซอยุนเดินข้ามาใกล้พร้อมกับยื่นโน๊ตให้กับลีฮุน
นายจะรับฟังคำขอร้องของฉันใช่ไหม?

ตอนนี้ลีฮันฮุนตัวสั่นเหมือนต้นหญ้า งั้นเธอก็ต้องการอะไรแน่ๆกับการกระทำนี้ ที่เธอทำมาตลอด 1 เดือน....
หมูที่ถูกเชือดหลังจากการถูกเลี้ยงดูอย่างดี การที่เธอคอยส่งอาหารกลางวันให้ลีฮุนเสมอคงเป็นการวางแผนที่จะขอร้องบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่และมีค่าจากลีฮุนแน่ๆ!
แต่ลีฮุนก็ไม่ใช่คนที่จะจมปลักอยุ่กับหนี้บุญคุณ ซึ่งดอกเบี้ยมันจะค่อยๆเติบโตขึ้นจนกระทั่งเขาไม่สามารถที่จะปลดปล่อยตัวออกออกมาและจมปลักอยู่กับหนี้นั้นอย่างหลีกเลี้ยงไม่ได้
 “ถ้ามันเป็นคำขอร้องที่เหมาะสม ผมจะเอาไปคิดดูก่อนนะ
ราวกับว่าเรื่องราวทุกอย่างค่อยผ่อนคลายลง ซอยุนยื่นโน๊ตอีกชิ้นที่เตรียมอยู่ให้
ซอสครึ่งทอดครึ่งต้องการเพื่อน
 “ซอสครึ่งทอดครึ่ง?” ลีฮุนนึกคำนี้ขึ้นมาในหัว
นี่มันใช่ชื่อที่เขาตั้งเป็นพิเศษให้กับไก้ที่เราเลี้ยงไว้ที่บ้านรึเปล่านะ?
ทันใดนั้นเขาก็นึกออกถึงเรื่องเมื่อตอนไปค่าย MT ของคณะ มันคือไก่ที่เธอเอาไป
 เธอต้องการไก่งั้นหรอ?
ซอยุนพยักหน้า
ลีฮุนไม่ได้ปกปิดความรู้สึกตกใจจนสำลักแล้วก็ถามกับซอยุนซ้ำอีกครั้ง ตัวเมียที่วางไข่ได้รึเปล่า?”
ความจริงแล้วซอยุนแค่ต้องการเพื่อนให้กับซอสครึ่งทอดครึ่ง เธอไม่ได้คำนึงถึงตัวผู้หรือตัวเมียสำหรับความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกว่านั้น  แต่ถ้าซอสครึ่งทอดครึ่งเป็นตัวผู้ และการทำให้มันเครียดน้อยลงได้ด้วยหาเพื่อนตัวเมียให้มันแบบนั้นมันก็คงดีกว่า
ซอยุนพยักหน้าอีกครั้ง
เพราะแบบนั้นเองสายตาของลีฮุนรู้สึกได้ถึงความกลัว เขาบังคับตัวเองไม่ให้แสดงออกว่ากลัวหรือถูกกดขี่
 ‘ไก่ตัวเมียนั้นมีราคาแพงกว่า สำหรับตัวที่โตแล้วและพร้อมจะขยายพันธุ์มันกินอาหารไปเกือบครึ่งนึงของทั้งหมดที่เราไปเก็บจากภูเขา

แต่ยังไงก็ตาม ถ้าคำนวณความคุ้มค่าของอาหารกลางวันแล้ว ไก่หนึ่งตัวที่ต้องแลกก็ไม่ได้แพงอะไรเลย
ลีฮุน ตอบกลับเพื่อยืนยันข้อตกลง งั้นได้เลย เดี๋ยวผมจะเอามาให้พรุ่งนี้นะ
แต่ซอยุนก็ส่ายหัว
ฉันต้องการที่จะเลือกมันด้วยตัวเอง

เป็นข้อความที่เธอเตรียมไว้ก่อนแล้ว ลีฮุนคิดสักพักและตอบตกลง
 “ก็ได้ เธอมาเลือกไปได้เลย
ตอนนี้เขาตกอยู่ภายใต้ภาพที่เขาคิดแล้วว่าความสัมพันธ์ของเขามันไม่มีความเชื่อใจกันอยู่เลย

 มันคงเป็นความต้องการที่จะเลือกไก่ที่ดีที่สุดสินะเพื่อแลกกับกล่องอาหารกลางวันหลายมื้อ ต้องเป็นไก่ตัวที่สมบูรณ์และสุขภาพดีที่สุดสินะ
เมื่อทั้งสองคนตกลงกันได้ ลีฮุนก็เชิญซอยุนมาที่บ้าน
* * *
ทั้งสองคนเดินที่ไปบ้านของลีฮุน
เหล่าผู้ชายที่เห็นเธอบนถนนต่างไม่เชื่อสายตาตัวเองจนต้องกลับมามองอีกครั้ง ทั้งผู้ชายและผู้หญิงต่างไม่สามารถควบคุมการมองของตัวเองได้ พวกเขาเหมือนกับไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้านั้นช่างงดงาม ตอนนี้ซอยุนเป็นที่ดึงดูดของทุกสายตาบนท้องถนน และพวกเขาต่างสงสัยและอยากรู้ถึงผู้ชายคนที่เดินข้างๆเธอ
 ‘ต้องเป็นคนที่โชคดีขนาดไหนกันนะที่ได้เดินคู่กับผู้หญิงแบบนั้น?’
ลีฮุนนั้นดูธรรมดาเหลือเกิน ซึ่งเขาใส่เพียงเสื้อเชิ้ตและกางเกงยีนส์เท่านั้น
 ทำไมไอ้บ้านั่น .... หรือว่ามันมีขนาดที่พิเศษกันนะ?!’ (ผู้แปล: หัวใจนะครับหัวใจอย่าคิดมาก)
 ‘เขารวย! บ้านเขาต้องรวยแน่ๆ เขาต้องเป็นคนที่มีทรัพย์สินระดับพันล้านวอนแน่ๆ หรือไม่ก็ได้รับมรดกมาแน่ๆ
 พลังแห่งความรัก ช่างน่ากลัวจริงๆ
สายตาที่อิจฉาและอยากแย่งชิงตรงมาที่ลีฮุน แต่เขาก็ไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไร ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ใจของตัวเองจะต้องสำคัญที่สุด เขารู้ตัวตนของซอยุน ... แข็งทือเป็นก้อนหิน บ้าพลัง รวมถึงเป็นพวกลึกลับด้วย ยิ่งกว่านั้นยังเป็นพวกที่ไม่มีมนุษยธรรมเอาซะเลย!
ถึงแม้ว่าเธอจะมีหน้าตางดงามแบบที่จะศัลยกรรมยังไงก็ทำไม่ได้ แต่จะเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดถ้าจะตกหลุมรักเธอด้วยเหตุผลแค่นั้น
 “ถึงแม้ว่าผู้หญิคนนั้น ทำอาหารอร่อย มีเงินเยอะ หุ่นดี ภาพลักษณ์ดี มีความน่ารัก ใส่เสื่อผ้าสวยๆ จะทำให้เธอดูเป็นคนเก่ง แต่มันก็ไม่ได้บ่งบอกว่าเธอเป็นคนดี
ถ้าเธอเก่งพอที่จะเข้ามหาลัยเกาหลีได้ก็ถือว่าเธอมีความสามารถในระดับนึง ถึงแม้ว่าในตอนที่พวกเขาจะนั่งทำคณิตศาสตร์ด้วยกัน ซอยุนจะสามารถแก้ไขแก้ปัญหาโจทย์ได้อย่างง่ายดาย เธอทำความเข้าใจและแก้ไขปัญหาในห้องเรียนได้อย่างรวดเร็วจนไม่มีใครเทียบได้

 “ยังไงก็เหอะ สำหรับเรามันเลวร้ายกว่านั้นเยอะ ลีฮุนมองแหงนหน้าแล้วคิดไปด้วยขณะที่กำลังเดิน
ซอยุนเดินตามลีฮุนไปแบบติดๆ นี่ไม่ใช่เหตุผลหลักที่ซอยุนไม่ได้สวมรองเท้าส้นสูงแต่เธอเป็นคนที่เดินเร็วโดยปกติอยู่แล้ว  ความรู้สึกตื่นเต้นที่ได้ไปที่บ้านของลีฮุน สีหน้าของซอยุนแสดงถึงความวิตกกัลวลและความกลัวออกมาอย่างชัดเจน มันเป็นครั้งแรกที่เธอไปที่บ้านของผู้ชาย แต่เธอก็ดีใจที่จะได้เป็นคนเลือกว่าไก่ตัวไหนจะได้ไปเป็นเพื่อนกับไก่ของเธอ
 “ที่นี่แหละ
ลีฮุนไปที่บ้านที่ค่อนข้างสงบและค่อยเปิดประตู้บ้านของเขาที่มีกุญแจล๊อคอยู่หลายชั้น ก็ไม่มากอะไรมีมีล๊อคอยู่ที่ประตูหน้าบ้านอยู่ 7 ล๊อคด้วยกัน แล้วแต่ละล๊อคก็ใช้รหัสต่างกัน
ในขณะที่ซอยุนกำลังเข้าไปที่ทางเข้า ทันไดนั้นลีฮุนก็เอาตัวเองมาขวางไว้ที่ประตูทางเข้า
 “ฉันบอกเธอไว้ก่อนนะอย่าเดินเพ่นพ่านในบ้านหรือจับอะไรเป็นอันขาดนะ ฉันรู้ว่าของอะไรวางอยู่ตรงไหนบ้าง โอเคไหม?”
ลีฮุนแสดงท่าทีพิรุธออกมาและทำตัวเหมือนกับซอยุนเป็นขโมย! มันก็เป็นเหมือนทั่วๆไปเพราไม่ค่อยมีคนภายนอกเข้าไปในบ้านของเขาบ่อยเท่าไหร่นัก ในบางครั้ง ชอยจีฮุน ก็เข้ามาเยี่ยมบ้างเพื่อที่จะได้มาพบกับลีฮยอน แต่เธอก็ไม่ได้พาเขามาอีกเลยหลังจากเสร็จจากการซ่อมแซมอุปกรณ์เครื่องใช้ไฟฟ้า
ตอนนี้ลีฮุนระวังตัวเป็นอย่างมาก
ซอยุนพยักหน้า ”…”
 “งั้นเข้ามาได้เลย
ซอยุนเดินผ่านประตูเข้าไป
โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง!
สุนัขตัวใหญ่เท่าลูกวัววิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว มันนอนหงายท้องและเห่าออกมาอย่างน่ารัก การระทำของมันช่างตรงข้ามกับรูปร่างของมันยิ่งนัก
เจ้าเนื้อหมา  (The charm of Dogmeat) มันคือชื่อที่ลีฮยอนตั้งให้กับสุนัขตัวนี้!
ลีฮุนรีบอธิบายให้ซอยุนทันที เขาเป็นสุนัขที่พวกเราเลี้ยงไว้ มันเป็นอันตรายต่อมนุษย์มาก จะปลอดภัยกว่าเวลาอยู่ห่างจากมัน
เจ้าเนื้อหมากระดิกหางไม่หยุดเวลาที่ซอยุนลูบหัวมันด้วยความรัก
สุนัขมีความไวของประสาทสัมผัสต่อการรับกลิ่นได้ดีกว่ามนุษย์ 10000 เท่า  เขาได้กลิ่นหอมอ่อนๆของพายเนื้อและได้กลิ่นของเจ้าซอสครึ่งทอดครึ่งมาจากซอยุนทำให้เจ้าเนื้อหมาแสดงความเป็นมิตรกับซอยุน
มันเหมือนกับสุนัขจะแสดงสัญชาติญาณของการระวังตัวเวลาเห็นกับพ่อค้าเนื้อสุนัข แต่กับเวลาที่เจ้าเนื้อหมาเห็นซอยุน มันวิ่งไปหาเธอด้วยความรู้สึกที่ดีที่เธอเปล่งออกมาว่าเข้ามาหาฉันสิ มันเดินรอบๆซอยุน กระดิกหางเหมือนแสดงข้อความว่ายินดีต้อนรับ
ลีฮุนตะโกนออกมา เฮ้ย เฮ้ย หยุดเดียวนี้เลย เจ้าเนื้อหมา แกจะกัดเขาอีกแล้วใช่ไหม? อาทิตย์ที่แล้วแกก็เพิ่งจะกัดคนเข้าโรงพยาบาลไป ออกไปเดี๋ยวนี้!!”
โฮ่ง โฮ่ง
เจ้าเนื้อหมากระดิกหางของมันแล้วกลับไปที่บ้านหมาของมันอย่างเงียบๆ โดยที่หลังจากที่มันถูกดุว่าไปกัดคนอื่นมามันก็ทำตัวอ่อนน้อมลงอันที
 ‘ไก่มีราคาหลายพันวอนในตลาด แต่สำหรับหมา 1 ตัว คุณสามารถขายมันได้ในราคา 2 แสนวอน หึ อย่าหวังซะให้ยาก!’
เจ้าเนื้อหมามีกล้ามเนื้อที่สวยงามและออกกำลังกายอยู่เสมอทำให้เนื้อของมันมีคุณภาพดี เคยมีคนมาขอซื้อเจ้าหมาตัวนี้เสนอราคา 350,000 วอน ดังนั้นอย่าหวังเลยว่าเราจะยกเจ้าหมาตัวนี้ให้กับซอยุน
 “…”
ซอยุนตรงดิ่งเข้าไปที่กรงลวดตาข่ายที่มีกระต่ายกระโดดไปรอบๆ
ซอยุนเขียนข้อความบนกระดาษด้วยดินสออย่างรวดเร็ว
ฉันขอแตะมันได้มั้ย? มันเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เข้าใกล้กระต่ายมากขนาดนี้

 “เชิญเลย ตามสบาย แต่ระวังนิดนึงนะเมื่อไม่นานมานี้มันเพิ่งจะคลอดลูก
ลูกกระต่าย? ไหนหรอ?
 “มันอยู่ตรงมุมน่ะ
ซอยุนมองไปที่พวกกระต่ายด้วยความตื่นเต้น เหมือนกับเด็กน้อยที่ได้กินแฮมเบอเกอร์เป็นครั้งแรก
เนื่องจากลีฮุนเป็นพวกที่รักษาสุขอานมัยเป็นอย่างมาก ดังนั้นในกรงจึงค่อนข้าวสะอาดและมีขนาดที่เหมาะสม ข้างในมีกองหญ้าขนาดใหญ่ไว้สำหรับเป็นอาหารให้กับกระต่ายและเจ้ากระต่ายน้อยที่มีขนาดตัวประมาณ 2 – 3 นิ้ว กำลังนอนบิดตัวไปมาบริเวณมุมของกรง ถึงแม้ว่ามันเด็กอยู่แต่มันก็มีหูยาวและขาหลังของมันก็ขยับอยู่ตลอดเวลาพร้อมที่จะกระโดดไปรอบๆ
 “อ่าห์
ราวกับว่าเธอกำลังร้องเพลง เสียงอุทานของซอยุนออกมาไม่หยุด! มันเหมือนเสียงกระซิบที่ช่างสดใสและไพเราะ
เธอยังคงเกาะแกะในกรงกระต่าย ประกายออกมาจากสายตาของเธอ มันไม่เหมาะที่จะจับกระต่ายตัวที่ยังเล็กอยู่เพราะว่าอาจจะทำให้พวกมันหวาดกลัว เธอแสดงอาการเสียใจออกมา
 “เธอจับมันได้นะ
 “…”
แต่ยังไงก็ตามซอยุนก็ยังไม่ยอมที่จะจับมัน
 “เฮ้ยไม่เป็นไร มันเป็นกระต่ายที่ยังไม่ลืมตาเลย
นั่นไม่ใช่สิ่งที่ซอยุนรู้สึกกังวล แต่ทันไดนั้นลีฮุนก็เอามือของเขาเข้าไปในกรงและดึงกระต่ายน้อยขึ้นมา
 นี่ไง
ในเวลาที่เขาวางเจ้ากระต่ายน้อยลงบนมือของซอยุน เจ้ากระต่ายก็ขยับขาถีบไปมาเพื่อจะพลิกตัว ซอยุนกุมเจ้ากระต่ายต้อยไว้และคอยลูบมันราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่มีค่าชิ้นหนึ่ง และเธอก็เอาเจ้ากระต่ายน้อยเข้าไปวางไว้ในกรงเพราะว่าอาจจะทำให้มันรู้สึกกวาดกลัว
หลังจากนั้นซอยุนก็ไม่ได้ออกมาจากกรงกระตายแต่เธอนั่งยองๆลงบนพื้นของกรง
 ‘เธอคงจะไม่ขอกระต่ายไปกับเธอหรอกนะ ลีฮุนรู้สึกเร่งรีบมากขึ้น น้องสาวของยังไม่กลับมาจากโรงเรียน การอยู่บ้านกับผู้หญิงสองต่อสอง .... เราจะต้องระวังให้มากๆ
ผู้ชายและผู้หญิง
มันเป็นสถานการณ์ที่ไม่ปกติ
ลีฮุนพูด เรารีบไปดูไก่กันเหอะ เขาทำให้ชัดเจนที่สุดเพื่อที่ให้ซอยุนออกมาจากรงกระต่าย
ซอยุนยังคงต้องการที่จะนั่งมองลูกกระต่ายที่ตายังไม่เปิด เธอตกหลุมรักกับภาพที่ลูกกระต่ายกำลังนอนขดอยู่กับแม่กระต่าย ... ภาพของแม่กระตายที่ไม่สนใจลูกตัวเองกำลังกินแครอทเต็มปาก!!! ... อย่างไรก็ตามซอยุนก็ออกมาจากกรงกระต่ายให้มันพักผ่อนอย่างสะดวกสบาย และไปที่หลังบ้านที่ลีฮุนเลี้ยงไก่ไว้
กุ๊ กุ๊ กุ๊ก.
กะต๊ากกก  ...... (ผู้แปล : Cock-a-doodle-doo! คิดว่าน่าจะเป็นเสียงไก่ตกใจ) (เอ้ก  อี๊ เอ้ก เอ๊ก)
เหล่าไก่ที่เลี้ยงไว้กระโดดไปบนต้นไม้และบินเหมือนกับนก ส่วนลูกเจี๊ยบก็เดินต้วมเตี้ยมไปมาบนพื้น
ในทันทีที่ลีฮุนและคนที่ไม่เคยเห็นหน้าอย่างซอยุนเข้ามา พวกมันก็รีบหนีขึ้นไปที่มุมหรือบนต้นไม้ทันทีมันคือสัญญานของการระวังตัว พวกมันคอยหลบอยู่ที่มุมและโผล่หัวออกมาเพื่อที่จะสังเกตท่าทีของมนุษย์ที่เข้ามาและแน่นอนพวกมันไม่มีท่าที่ว่าจะเดินออกมาด้วย
อย่างไรก็ตาม เหมือนกับซอสครึ่งทอดครึ่ง ซอยุนที่คลุกคลีอยู่กับไก่ เธอฉีกพายเนื้อที่เตรียมไว้เป็นชิ้นเล็กๆแล้วโยนลงบนพื้น
กุ๊ก กุ๊ก กุ๊ก กุ๊ก

เหล่าไก่ก็ออกมาจากต้นไม้เหมือนสัตว์ที่หิวโหยและจิกลงบนชิ้นพายส่วนพวกลูกเจี๊ยบก็จิกชิ้นพายให้เป็นชิ้นเล็กๆ
ซอยุนเอามือแตะเบาๆบนไก่และลูกเจี๊ยบ ถึงแม้ความจริงที่ว่าเธอเป็นคนแปลกหน้าแต่พวกไก่ก็สามารถเป็นเพื่อนกับเธอได้จากอาหารที่เธอนำมาด้วย
 ‘ดูเหมือนพวกมันจะชอบฉันนะ
ไม่รู้ว่าจะทำอะไร ซอยุนค่อยๆแตะเจ้าไก่เบาๆด้วยสายตาที่รู้สึกสนุก

ลีฮุนรู้สึกไม่สบายใจมาก นั้นมันพายเนื้อที่เรากินไปเมื่อตอนกลางวันหนิ .....
ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเขาเพิ่งจะเคยกินอาหารแบบเดียวกับไก่ ...  แต่กระนั้นการแสดงความรู้สึกที่สนุกสนานกับไก่ของซอยุนผู้หญิงที่ไร้ความรู้สึก เขาก็ปล่อยให้เป็นไปตามความเหมาะสมและก็รู้สึกดีไปกับมัน
ซอยุนผู้หญิงที่ก่อนแรกเคยเงียบและไม่มีการแสดงออกหรือการตอบรับใดๆ ตอนนี้เธอรู้สึกตื้นตันมากเวลาที่อยู่กับไก่พวกนี้ทำให้น้ำตาของเธอเริ่มคลอออกมา
ลีฮุนไม่ได้รู้สึกตื้นตันไปตามซอยุน ความรู้สึกนี้คงเป็นความรู้สึกที่แตกต่างยิ่งกว่าครั้งแรกที่เราทอดไก่ให้กับน้องสาวของเรา
เขารู้ว่าซอยุนไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไร แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เขาจะรับรู้ถึงความรู้สึกของซอยุน ไม่ว่าเธอจะเป็นคนดีหรือคนเลว.....เราคงจะเป็นเพื่อนสนิทกันไม่ได้
เมื่อพูดตามหลักความจริงแล้ว สถานะความเป็นอยู่ของพวกเขาทั้งสองคนค่อนข้างแตกต่างกันมาก ลีฮุนสามารถประเมินราคาของราคาของเสื้อผ้าที่ซอยุนสวมได้ เสื้อผ้าแบรนเนมทำจากผ้าฝ้ายชั้นที่ออกอากาศทางทีวีมันมีราคามากกว่าแสนวอน แบรนที่เรียกว่า Dior และด้วยดีไซน์ที่สวยงามแบบนี้ คงมีราคาไม่ต่ำกว่า แสนห้าหมื่นวอนแน่ๆ
นั้นคือข้อแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดในข้อแตกต่างนับพัน ข้อแตกต่างของพวกเขาทั้งสองคน ผู้หญิงที่เหมือนกับซอยุนเป็นคนที่สุดยอดขนาดที่ลีฮุนไม่คู่ควรจะนำไปเปรียบเทียบ คุณสมบัติที่แสดงออกมา ซึ่งมันก็เหมือนกับ จองเฮียวริน และคนอื่นๆ
ลีฮุนยืนตัวเลือก เลือกแค่ตัวเดียว และถ้ามีตัวอื่นที่เธอชอบ จะเอาไปสองตัวก็ได้นะ
ในขณะที่กำลังลูบเจ้าไก่อย่างเป็นสุข ซอยุนก็หันกลับมาที่เขาด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุข สายตานั้นนั้นบอกกับลีฮุนราวกับว่ามันคุณหมายความอย่างนั้นจริงๆใช่ไหม!
ลีฮุนแกล้งมองไปทางอื่นและพูดออกมา อะไรก็ได้แบบเจ้าไก่ 2 หรือ 3 ตัวก็ไม่เป็นไร
มันเป็นเรื่องผิดปกติอย่างมาก ลีฮุนแสดงออกถึงความมีน้ำใจ นั้นเป็นเพราะการให้ไก่ตัวเดียวแลกกับอาหารกลางวันที่ซอยุนทำให้ มันทำให้เขายังรู้สึกว่าเขาเป็นหนี้บุญคุณซอยุนอยู่
ซอยุนเลือกไก่ไป 3 ตัว
ในทุกครั้งที่เธอเลือกไก่ หน้าของลีฮุนจะมีสีฝาดๆของเลือด นั่นมันไก่ที่วางไข่ นั่นมันไก่สำหรับต้ม และแม้กระทั่งเจ้าลูกเจี๊ยบตัวอ้วนที่ไว้สำหรับช่วงเวลาพิเศษหลังจากนี้!’
แม่ไก่ที่กำลังออกไข่เป็นอะไรที่มีค่ามาก เขาตั้งใจที่จะจับมันเมื่อตอนที่น้องสาวแต่งงานและให้ไปที่บ้านของสามีในอนาคต แต่เจ้าไก่ตัวนี้ก็ยังคอยมีลูกให้จนถึงทุกวันนี้ และเรายังมีแม่ไก่ไข่ 2 ตัวเหลืออยู่ ดังนั้นก็ ok แต่กระนั้นแล้วการที่ซอยุนเลือกแม่ไก่ไข่ไป เขาก็ยังรู้สึกเสียใจและเจ็บปวดเหมือนหัวใจแตกเป็นเสี่ยงๆ
ลีฮุนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ เดี๋ยวเราจะแพ็คใส่กล่องให้เธอเอง
เพื่อความสะดวกสบายของซอยุนที่จะขนพวกมัน เขามัดขามัดหัวแล้วมันพวกมันเขารวมกันเหมือนกับรถไฟไก่ มันไม่มีอะไรประหลาดไปมากกว่านี้แล้วแต่ซอยุนหยิบเชือกขึ้นมา
เธอเขียนโน๊ต
ฉันขอบคุณนายมากจริงๆ ขอขอบคุณที่ช่วยรับฟังคำขอร้องของฉันถึงแม้ว่ามันจะดูมากเกินไปสำหรับนายก็ตาม
 “ไม่เป็นไร ผมก็ได้รับอะไรมากมายเหมือนกัน ถ้าไม่รังเกียจล่ะก็อีกตั........ ลีฮุนรีบเปลี่ยนคำพูด คราวหน้ามาเอาอีกตัวก็ได้นะ
จริงๆนะ?

“…”
ซอยุนอยากได้เพิ่มเพิ่มอีกตัวจริงๆตอนนี้เขาพูดว่าเธอสามารถเอากลับไปได้!
การที่ลีฮุนคุยกับซอยุนผ่านกระดาษโน๊ต เขาคิดว่ามันรู้สึกประหลาด ทำไมเธอไม่พูดล่ะ?” เขามักจะคิดเสมอว่าเธอกำลังซ่อนความจริงเธอว่าเธอพูดได้เอาไว้เพื่อหลอกตัวเขาแต่ความจริงมันไม่ใช่ ในค่าย MT และ ในงานเทศกาล ลีฮุนไม่เห็นเธอพูดเลยซักครั้ง แม้กระทั่งในตอนที่พวกเขากินข้าวด้วยกันเธอก็ไม่เคยพูดออกมา บางทีความจริงแล้วการที่พวกเราคุยกันผ่านกระดาษโน๊ตผ่านกล่องอาหารกลางวันมันอาจเรียกได้ว่าเป็นการพูดคุยแบบพิเศษแล้วก็ได้
 ถึงแม้ว่าเพียงคำคำเดียวที่เธอพูดออกมาในรอยัลโรด แต่มันเป็นเสียงที่พิเศษมากสำหรับคนที่ได้ยินมัน หรือบางทีเสียงจริงๆของเธอจะเป็นคนเสียงแหบสินะ?’
ในตอนที่ลีฮุนออกมาจากหลังบ้านและออกไปส่งซอยุนนั้น เจ้าเนื้อที่ลีฮุนเลี้ยงไว้ก็เข้ามาร้องเพื่อบอกลา ซอยุนก็คิดเหมือนกับเจ้าเนื้อหมาตัวนั้นเพราะเธอก็ไม่อยากไปจากที่นี่เหมือนกัน
ลีฮุนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ น่ะ นี่เธอชอบเจ้าหมาตัวนี้จริงๆแล้วใช่ไหม?”
 “….?
 เธอจะเอาเจ้าเนื้อหมาตัวนี้ไปด้วยมั้ย?”
ลีฮุนเปลี่ยนไปอย่างน่าเหลือเชื่อ!!!! เขาจะให้เธอแม้กระทั่งเจ้าเนื้อหมาที่เขาดูแลและเลี้ยงดูเพื่อช่วงเวลาพิเศษในฤดูร้อน
 [FYN: ช่วงฤดูร้อนจะเป็นช่วงเวลาพิเศษที่จะรับประทานสุขนัขที่เลี้ยงไว้มันเป็นเหมือนประเพณีของทางเกาหลีซึ่ง ว่ากันว่า การกินเนื้อสุนัขจะช่วยฟื้นฟูกำลังวังชา ปัจจุบันนี้คนรุ่นใหม่ไม่ค่อยนิยมทานเนื้อสุนัขกันแล้ว โดยหวังว่าทุกคนคงเข้าใจว่านี่คือเรื่องของวัฒนธรรมที่แตกต่าง]
ฉันสามารถเอาไปได้จริงๆหรอ?
 “อื้อได้สิ เพราะดูเหมือนว่าเจ้าหมานี่มันก็ชอบเธอเหมือนกัน
มากกว่าสิ่งอื่นใด ซอยุนรู้สึกยินดีเป็นอย่างมากจนไม่สามารถจะพูดออกมาเป็นคำพูดที่เธอรู้ว่าเจ้าหมาตัวนี้มันก็ชอบเธอ ช่างรู้สึกยินดีและตื้นตันจนเธอจะหลั่งน้ำตาออกมา
ลีฮุนพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เจ้านี่มันกินเยอะ ดังนั้นให้อาหารมันบ่อยๆนะ ถ้าชามอาหารเล็กเกินไปมันจะประชดโดยการคว่ำชามทิ้ง ดังนั้นเตรียมชามใหญ่ๆให้มันไว้ด้วย และก็พามันไปเดินเล่นที่สวนหลังบ้านในวันที่ฝนตกด้วยนะ แล้วก็ไม่ต้องล่ามโซ่มันไว้ตอนกลางคืนนะ มันสามารถจับหนูและพวกกระรอกได้ มันจะใช้เวลา 2 ชั่วโมงในการนอน แต่ถ้าเธอต้องการจะเล่นกับมันก็แค่เรียกชื่อมัน มันก็จะตื่นมาเล่นด้วย มันชอบกินหัวไชเท้าและก็แครอท ดังนั้นให้มันกินบ่อยๆด้วยนะ
ทุกคำพูดที่ลีฮุนพูดออกมาแสดงออกถึงความรักที่ลีฮุนมีให้กับสุนัขตัวนี้
 ‘มันรู้สึกเหมือนกับหัวใจของฉันกำลังถูกฉีกกระชาก
ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกเจ็บปวดและเศร้า แต่เขาก็ไม่เปลี่ยนใจกับการตัดสินใจของเขา
เวลาที่ให้ของขวัญใครแล้วคุณจะต้องไม่แสดงท่าทีที่เศร้าออกมาเพราะการให้นั้นจะเป็นเหมือนการให้ที่คล้ายกับการติดสินบน!
 ‘ในเควสระดับ S ที่ 2 และ ที่ 3 จริงๆแล้วเราคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้เลยที่เราจะทำมันให้สำเร็จได้
เขาต้องฝึกฝนเพื่อเพิ่มระดับสกิลประติมากร แต่มันก็ไม่มีคำรับรองใดๆทั้งสิ้นว่าเขาจะทำมันสำเร็จ
 ‘ด้วยความช่วยเหลือจากเหล่านักรบคนเถื่อน พลังจากผู้กอบกู้ และคำพิพากษาแห่งความตาย และท้ายสุดโชคมากมายที่ได้รับ เราจึงสามารถทำเควสช่วงแรกสำเร็จได้ เขาไม่สามารถหวังได้ว่าในช่วงต่อไปของเควสนั้นโชคจะยังเข้าข้างเขาอยู่รึเปล่า ขั้นที่ 2 และ ขั้นที่ 3 ต้องยากกว่านี้แน่
จากนี้ต่อไปเขาต้องการอยู่ในสถานะที่แยกออกมาและอยู่เพียงลำพังในที่ที่เขาจะฝ่าฟันเควสไปได้โดยไม่มีอะไรอยู่ข้างหลัง
 ‘ถ้าพวกเราสามารถช่วยกันทำมันได้ล่ะก็......
ถ้าได้ทำเควสร่วมกับซอยูนมันคงจะทำให้เขาอุ่นใจมากขึ้น
ขอบคุณมากนะ
รถหรูจากต่างประเทศมาจอดที่ถนนบริเวณบ้านของลีฮุน
ชายผู้ซึ่งไม่รู้ที่มาที่ไป ผู้คุ้มครองของซอยุนมาถึงแล้วและกำลังรอเธออยู่ ชายใส่ชุดสูทสีดำเปิดประดูรถออกมา ไก่และเจ้าเนื้อหมากระโดดขึ้นไปที่เบาะหลัง ทุกตัวกำลังมีความสุขกับเบาะหรูในรถราคาหลายล้านวอนที่มาพร้อมกับพี่เลี้ยงและคนขับรถ!
ลีฮุนฝืนยิ้มออกมาเพื่อปกปิดความรู้สึกจริงๆของเขาที่มีอยู่ภายในตอนที่มองเธอกำลังดินออกไป
แล้วเจอกัน จะมาอีกก็ได้นะ
ทันใดนั้น ซอยุนหยุดก่อนที่จะเข้าไปในรถ มีท่าทีลังเลอยู่ครู่หนึ่งและก็หยิบกระดาษโน้ตขึ้นมาเขียน
ฉันสามารถแวะมาเล่นได้อีก จริงๆเหรอ?
 “….”
ลีฮุนรับรู้ถึงความหมายของคำว่า พูดไม่ออก มันไม่ได้หมายความว่าเธอต้องการอะไรอย่างอื่นมากขึ้นถึงแม้ว่าเขาจะให้เธอไปมากพอแล้ว!
 ‘แน่นอน เธอคงไม่กลับมาอีกครั้งหรอกนะ มันคงจะเป็นการพูดเพื่อรักษามารยาทเหมือนคนปกติทั่วไป
ลีฮุนพยักหน้า อื้อ ถ้าเธอมีเวลา จะมาเวลาไหนก็ได้ ที่เธอต้องการ
ขอบคุณนะ แล้วเจอกัน

ซอยุนเข้าไปในรถและจากไปพร้อมกับคนคุ้มครองของเธอ ลีฮุนยังคงยืนอยู่หน้าประตูบ้านและถอนหายใจออกมาหลังจากที่รถจากไปแล้ว
เขาทบทวนความรู้สึกของตัวเองและสิ่งที่ตัวเองเคยทำในตอนที่เขาพบกับหัวหน้าที่ไม่ได้เรื่องในขณะที่ทำงานต่างๆหลังจากดรอปเรียนจากชั้นมัธยม
 “นั้นคือคนที่มีความหมายมากๆ เขาได้รับบทเรียนอันมีค่า การเจอกับผู้หญิงนี่ไม่ดีเลย
ค่าใช้จ่ายของการออกเดท!!! เวลาที่คุณไปพบกับผู้หญิงเงินที่ถูกใช้ไปกับสิ่งเหล่านี้ ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้เลี้ยงอาหารหรือซื้อกาแฟให้ซอยุน แล้วก็ไม่ได้ไปสวนสนุกด้วยกัน แต่เขาก็ยังต้องจ่ายมันด้วย ไก่ และ สุนัข!!!!
 ผู้หญิงนี่เป็นศัตรูของการเก็บเงินจริงๆ (ผู้แปล : เห็นด้วยๆๆๆๆๆ)
ลีฮุนกัดฟันแน่น ความเกลียดชังที่มีต่อเธอกลับมาอีกครั้ง
* * *
ในโรงพยาบาล ห้องของซอยุน ตอนนี้มันทำให้นึกถึงฟาร์มเลี้ยงสัตว์ เจ้าเนื้อหมาที่ยืดตัวหลังจากที่กินอาหารและเนื้อเสร็จแล้ว ไก่ที่บินไปมาอย่างอิสระในห้องที่ขับแคบ รวมถึงลูกเจี๊ยบสีเหลืองเดินร้องอยู่ในห้อง
 “…”
ซอยุนนั่งบนเก้าอี้และหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน
 “อาหารโปรดของสุนัข
 “ชีวิตดีดีที่รายล้อมด้วยสุนัข
 “ความหมายของการเห่าของสุนัข
พวกนี้คือคู่มือในการเลี้ยงสุนัข
ไม่ใช่มีแต่ห้องออกกำลังกายที่เป็นห้องส่วนตัวของซอยุน ซึ่งยังมีอีก 4 ห้อง รวมห้องเรียน ห้องอาหาร สำหรับเจ้าเนื้อหมาและพวกไก่แล้วมันไม่ต่างจางสรวงสวรรค์
โฮ่ง โฮ่ง!
เจ้าเนื้อหมาเห่าขณะที่มองไปออกไปนอกหน้าต่าง คิดว่าที่นี่คับแคบ เขาต้องการที่จะอยู่ในบ้านที่มีสวนหลังบ้านซึ่งเขาต้องการอากาศที่สดชื่น
ซอยุนเตรียมพร้อมที่จะออกไปข้างนอก หนังสือ ชีวิตดีดีที่รายล้อมด้วยสุนัข บอกว่า คุณควรจะเดินกับสุนัขของคุณเป็นประจำ
ซอยุนใส่ปลอกคอให้กับเจ้าเนื้อหมา มันเชื่องมากและยังเอาลิ้นออกมาเลียมือของซอยุน มันจะคอยซื่อสัตย์ต่อคนที่เป็นเจ้าของที่มีสิทธิ์ตัดสินใจเกี่ยวกับมื้ออาหารในช่วงซัมเมอร์!
พยาบาลมองไปยังซอยุนและแทบไม่เชื้อสายตา
 “ดูเหมือนว่า เธอจะสดใสมากขึ้นกว่าแต่ก่อน
 จริงๆแล้วมันรู้สึกเหมือนเธอจะเบ่งบานขึ้น ปกติก่อนหน้านี้เธอก็งดงามมากอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เธองามจนกระทั่งผู้หญิงด้วยกันยังสามารถตกหลุมรักเธอได้
พยาบาลไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมซอยุนผู้หญิงที่เคยปิดหัวใจของตัวเองจนไม่คิดว่าจะมีวิธีใดสามารถทำให้เธอดีขึ้นได้จะกลับมาสดใสได้ถึงขนาดนี้ 
ชาอึนฮี ยอมรับในตัวของลีฮุน เขาเป็นผู้ชายที่มีน้ำใจจริงๆ
การบำบัดจากการที่ให้เธอได้ออกล่าในเกมรอยัลโรดมันไม่ได้ช่วยสนับสนุนการบำบัดได้เท่าเขา
 “หัวใจที่อบอุนของเขาอาจจะช่วยละลายหัวใจที่เยือกเย็นของซอยุนได้ซินะ
เธอได้ยินเรื่องเราของลีฮุนมาเยอะมากจากจองอิลฮัน จะมีผู้ชายซักกี่คนบนโลกที่ทุ่มเทให้กับครอบครัวของเขาได้ขนาดนั้น นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้การที่เขาใช้เวลาของชีวิตส่วนใหญ่ไปกับโรยอลโรดไม่ถูกมองว่าเป็นเรื่องผิด
 “ซอยุนฝืนตัวเองให้ไปโรงเรียน แต่นอนนี้เธอกำลังมีความสุขกับมัน ตอนนี้เธอดีขึ้นมากจริงๆ
การที่เธอเลี้ยงไก่และเลี้ยงลูกหมามันเป็นสัญญานที่ดี ซาอึนฮีคาดการณ์ว่าถ้าเธอทุ่มเทความรักให้กับการเลี้ยงสัตว์เลี้ยงซักวันหนึ่งเธอจะเปิดใจได้ในไม่ช้านี้ ในตอนนี้ซอยุนมีการแสดงออกที่พัฒนาขึ้นจากการแสดงออกผ่านทางการเขียนโน๊ต มันคงจำเป็นที่ต้องมีโอกาสสำคัญซักครั้งที่จะให้เธอยอมเอ่ยวาจาออกมา
 “ตอนนี้ถึงเวลาที่ต้องรายงานผู้บริหารแล้ว
ชาอึนฮี ติดต่อไปยังพ่อของซอยุน  เขามักจะได้รับรายงานเกี่ยวกับลูกสาวของเขาผ่านผู้คุ้มครองของเธอ ซึ่งถ้าเขาได้ข่าวคราวเกี่ยวกับการได้รับการเยียวยาหัวใจของซอยุนและเธอสามารถพูดเป็นคำพูดออกมาได้ เขาจะรู้สึกมีความสุขมาก
ผู้แปล: Aquasolic
Editor: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล
ที่มา: http://japtem.com/lms-volume-17-chapter-5/

ไฟล์:https://drive.google.com/drive/u/0/folders/0B7slWHQIQ6wCM1hicDY3dUw2cXM

16 ความคิดเห็น:

  1. วีดก็ยังเป็นวีดเหมือนเดิม ^_^

    ตอบลบ
  2. วีด:ผู้หญิงนี่เป็นศัตรูของการเก็บเงินจริงๆ
    ผู้แปล:เห็นด้วยๆๆๆๆ
    ผู้อ่าน:จริงๆๆๆๆ
    ฮ่าๆๆ

    ตอบลบ
  3. เอิ่ม เนื้อแท้ของวีดมันเป็นตรงกันข้ามกับที่พวกเธอคิดเลยคร๊าบบบบบบบบ !!

    ตอบลบ
  4. วีดนี่ พ่อบ้านใจกล้าชัดๆ 5555
    #รักซอยุน

    ตอบลบ
  5. ผมอ่านไป หัวเราะ เหอะๆๆ ไปกับความคิดวีดเลย งกสุดขั่วเลย

    ตอบลบ
  6. พ่อซอยูนเป็นผู้บริหารโรงพยาบาลรึป่าวนะ

    ตอบลบ
  7. เป็นอะไรที่ตะลึงมาก ให้หมา ให้ไก่สาวฟรี......อึ้งแปป......

    ตอบลบ
  8. มาอีกไก่หมดบ้าน แน่นอน

    ตอบลบ
  9. ไก่กับสุนัขของชั้นนนนนนนนนนนนนนน

    ตอบลบ
  10. ขอบครับ ไก่ฟรี หมาฟรี กระต่ายอ่ะ

    ตอบลบ
  11. ร้ายกว่าวีดก็ซอยุนนี่แหละ 5555

    ตอบลบ
  12. ซอยูนกว่าเธอจะมีบท

    ตอบลบ

เล่มที่ 52 บทที่ 7 เคย์เบิร์นเคลื่อนไหวแล้ว แปลโดย Teerawat และ แอดชินเพจเราอ่านนิยายแปล

  เล่มที่ 52 บทที่ 7 เคย์เบิร์นเคลื่อนไหวแล้ว แปลโดย Teerawat และ แอดชินเพจเราอ่านนิยายแปล ลาเฟย์หลับตาลง ' เราจบสิ้นแล้ว '...