เล่ม 24 ตอนที่ 9: หิมะตกในค่ำคืนวันคริสต์มาส แปลโดย Cole’s Myth

ปุยหิมะกองพะเนินอยู่บริเวณสนามหญ้าของลีฮุนเมื่อคืนที่ผ่านมา เขาตื่นขึ้นแต่เช้าตรู่และก็บ่นพึมพำขณะที่กำลังมองออกไปทางนอกหน้าต่าง

“ถนนรกไปหมดเลยแหะ รถคงติดมากขึ้นแน่ คนคงลื่นตามถนนเพิ่มขึ้นอีกแหงๆ พวกหมอก็คงกอบโกยเงินได้อีกเยอะเลย ก็นะ หมอเป็นอาชีพที่ดีที่สุดในเกาหลีนิ….”

หลังจากที่กวาดหิมะภายในสนามหญ้าแล้ว เขาก็เอาผ้าห่มนวมหนาไปคลุมคอกเอาไว้ ดังนั้นพวกไก่ เป็ด กระต่าย และสุนัขของเขาจึงสามารถใช้ช่วงเวลาหน้าหนาวได้อย่างสบาย เขาให้อาหารพวกสัตว์ขณะที่กำลังคลุมคอกของพวกมันไปด้วย พวกมันต่างรู้สึกตื่นเต้นขณะที่กำลังเล่นอยู่บนกองหิมะ

“ไม่ดีเลยแหะ ปล่อยให้อาหารเดินไปเดินมาอย่างนั้น…แต่วันนี้ถือว่ายกเว้นให้พวกแกละกัน”

ลีฮุนได้มอบความกรุณาอันยิ่งใหญ่ให้พวกมัน!

ถึงแม้ว่ามันคือวันคริสต์มาส ลีฮุนก็ยังคงใช้เวลาไปกับการเล่นรอยัลโร้ด แต่ทว่าวันนี้คือวันพิเศษ เขาจึงตัดสินใจเข้าไปในตัวเมืองเพื่อหาซื้อเสื้อผ้าให้กับคุณย่าและน้องสาว

“น้องสาวของฉันเป็นผู้หญิง…คงได้หนาวแน่ถ้าจะให้เธอใส่เสื้อโค้ทแค่สองชั้นตอนหน้าหนาวแบบนั้น”

เธอไม่ใช่เด็กนักเรียนมอปลายอีกต่อไปแล้ว และก็มีอายุมากพอที่จะแต่งตัวตามสไตล์ของเธอเอง แต่ทว่าเขาแทบจะไม่เคยได้ซื้อเสื้อผ้าให้กับเธอมาก่อนเลย เมื่อตอนที่เขาให้เงินเธอไปเพื่อไปซื้อเสื้อผ้าของเธอเอง เธอก็จะออมเงินเอาไว้แทน เช่นนั้นลีฮุนจึงตัดสินใจที่ซื้อมันเป็นของขวัญให้เธอ

“ฉันจะซื้อของแพงๆซักอย่างให้เธอซะหน่อย”

ลีฮุนรีบเตรียมตัวเพื่อออกไปข้างนอก เขาประสบความสำเร็จในการล่าบัลข่าน แถมยังได้เงินจำนวนมากจากสถานีออกอากาศจากอีกหลายแห่ง นี่จึงเป็นเหตุผลที่ทำไมเขาถึงตกลงใจที่จะออกไปซื้อเสื้อโค้ทสวยๆแพงๆซักตัวเพื่อลีเฮยอน

“หวังว่าตอนนี้เสื้อกันหนาวจะกำลังอยู่ในช่วงลดราคาน๊า!”

 “แทนที่จะไปที่ร้านขายปลีก ฉันควรไปที่ร้านขายส่งที่ขายของดีไซน์สวยๆดีกว่า…”

ลีฮุนขึ้นรถไฟใต้ดินแล้วมุ่งหน้าไปยังตัวเมือง ตามถนนหนทางจอแจไปด้วยคู่รักที่ควงแขนกันและกันเต็มไปหมด

“ฉันละไม่เข้าใจจริงจริ๊งว่าทำไมพวกเขาต้องคล้องแขนกันด้วยในเมื่อพวกเขาไม่ใช่อาชญากรกันซะหน่อย ทำอย่างกับว่าพวกเขาจะหนีไปถ้าปล่อยมือออกจากกันงั้นแหละ”

ลีฮุนเดินซอกแซกเลี้ยวลดไปมา พลางเสาะหาเสื้อผาผู้หญิงทุกซอกทุกมุม ผู้หญิงเป็นเพศที่ละเอียดอ่อนเรื่องเทรนด์และสไตล์ แม้แต่ภายในรอยัลโร้ด ไม่ว่าเสื้อผ้าดีไซน์เหล่านั้นจะดีซักแค่ไหน ก็จะมีการแข่งขันโต้แย้งเรื่องนั่นเรื่องนี่ของเสื้อผ้าอยู่เสมอ ถ้าพวกเขาไม่ชอบบางส่วนเกี่ยวกับดีไซน์ หรือว่าไม่เหมาะกับพวกเขา พวกเขาก็จะไม่สวมใส่พวกมันเลย

 “ฉันควรจะซื้อบางอย่างที่กำลังฮิตอยู่ช่วงนี้ให้เธอ”

เขาจำใจต้องซื้อเสื้อผ้าครบเซ็ทให้เธอดีกว่าซื้อแค่เสื้อโค้ทอย่างเดียว ไม่ว่าวันเกิดหรือว่าวันคริสต์มาส เขาก็อยากเห็นน้องสาวของเขายิ้มออกมาหลังจากที่ได้รับของขวัญ

“ฉันไม่เข้าใจผู้หญิงจริงๆเล้ย!”

แม้จะอยู่ท่ามกลางฤดูหนาว แม้ว่าหิมะกำลังตก เขาก็ยังเห็นผู้หญิงมากมายสวมแค่กระโปรงสั้นๆ

“ผู้หญิงเนี่ยไม่รู้สึกหนาวบ้างหรือไงนะ?”

โดยปกติแล้ว ดูเหมือนว่าผู้หญิงจะชอบใส่เสื้อผ้าสวยๆมากซะกว่าจะยอมใส่เสื้อผ้าอุ่นๆ ดูท่าว่าพวกเธอจะเต็มใจยอมอดทนกับความรู้สึกหนาวสะท้านและความเย็นยะเยือกเพื่อแสดงถึงแฟชั่นของพวกเธอ

หลังจากที่เขาเดินมองหาไปทั่วมาเป็นเวลานานมากแล้ว ลีฮุนก็ตระหนักได้ว่ามันยากเกินไปที่จะเลือกอะไรซักอย่างด้วยตัวคนเดียว

ในมุมมองความคิดของลีฮุน ตัวเลือกที่ดีที่สุดก็คือเสื้อสเวตเตอร์ปีนเขากับกางเกงเก็บความร้อน แต่ว่านี่เป็นการเลือกเสื้อผ้าให้น้องสาวของเขา มันจึงเกินกำลังความคิดของเขาเกินไป

 ‘ผู้หญิงที่รู้เรื่องเสื้อผ้าผู้หญิงเป็นอย่างดี…’

เครือข่ายสังคมแห่งหญิงสาวของวีดนั้นไม่ได้กว้างขวางมากนัก ฉะนั้นจึงมีเพียงไม่กี่คนที่เขาจะขอคำแนะนำได้

“ถ้างั้น อย่างน้อยฉันก็ควรติดต่อใครซักคนดู”

คนๆหนึ่งที่เด้งเข้ามาในหัวเขานั้นอาจจะรู้อะไรมากมายเกี่ยวเสื้อผ้านั่นก็คือ จอง เฮียว ริน ดังนั้นเขาจึงส่งข้อความไปหาเธอ ในตอนที่ฮวายองอยู่ภายในรอยัลโร้ด เธอสวมใส่เสื้อผ้าหลากหลาย แถมในชีวิตจริงเธอก็ยังเคยไปงานแฟชั่นโชว์มากมายอีกด้วย คงพูดได้ว่าเธอคือมือโปรเรื่องนี้เลยหล่ะ

โทรศัพท์ของเขาเป็นรุ่นเก่าที่ไม่สามารถวิดีโอคอลได้ แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหากับการส่งข้อความแต่อย่างใด

‘ผมพยายามจะซื้อเสื้อผ้าให้น้องสาว ถ้าคุณมีเวลาช่วยผมเลือกหน่อยได้ไหมครับ?’

นอกจากค่าใช้จ่ายทั่วไปแล้ว ลีฮุนจะใช้จ่ายเงินสำหรับอย่างอื่นต่ำกว่า 2,000 วอนต่อเดือนซะอีก ในตอนที่เขาต้องโทรหาน้องสาวของเขา ในโทรศัพท์จะมีเพียงแค่ข้อความสั้นๆธรรมดาๆเท่านั้น

 “เธออยู่ไหน?”

“กลับบ้านช้าป่าว?”

“กลับบ้านด้วยกันนะ”

“กินข้าวยัง?”

โทรออก 10 วินาทีนั่นก็มากพอที่จะใช้โปรโมชั่นโทรฟรี 300 นาทีแล้ว พวกคนที่เลือกโปรโทรศัพท์ 400 นาทีคือพวกที่พูดจนไม่วางโทรศัพท์ต่างหากละ หรือไม่ก็เผลอหลับไปก่อน ช่างเป็นการโทรศัพท์ที่สิ้นคิดซะจริงๆ!

หลังจากที่เขาส่งข้อความไปแล้ว คำตอบก็ถูกส่งกลับมาในอีกไม่กี่นาที

‘วันนี้ตารางงานฉันเต็มแน่นเลยค่ะ มันเป็นงานคอนเสิร์ตซะด้วยสิ ทำยังไงดี?’

ลีฮุนส่งข้อความตอบกลับไปว่า ‘ไม่เป็นไร’ และพยายามที่จะติดต่อคนอื่นอีก

คิม อินยอง คนที่เล่นเป็นไอรีน มีอายุเท่ากันกับน้องสาวของเขาแล้วคงช่วยได้มากที่จะมาเลือกเสื้อผ้าช่วยเขา

‘ฉันขอโทษค่ะ! ตอนนี้ฉันกำลังดูหนังกับเพื่อนๆของฉันอยู่น่ะค่ะ’

วันก่อนวันคริสต์มาส ทุกคนมีนัดของพวกเขาแล้ว เพื่อนผู้หญิงจากมหาวิทยาลัยเองก็ปฏิเสธเขา บอกว่าพวกเธอจะไปเดทกับแฟนของพวกเธอหรือไม่ก็ไม่ยอมตอบเลย

 “ไม่มีใครให้ส่งข้อความไปหาเลย….”

ลีฮุนรู้สึกกังวลนิดหน่อยก่อนที่เขาจะส่งข้อความไปหา ซอยูน มันก็ไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้นึกถึงเธอ เขาแค่ไม่อยากขอความช่วยเหลือจากเธอต่างหาก

‘ถ้าคุณมีเวลา ช่วยผมเลือกซื้อเสื้อผ้าให้น้องสาวกับคุณย่าของผมได้ไหม?’

นี่คือฤดูหนาวครั้งแรกของซอยูนหลังจากที่ได้ออกมาจากโรงพยาบาลและย้ายกลับมาอยู่ที่บ้าน เธอกำลังนอนอยู่ใกล้ๆกับเตาผิงไฟอัตโนมัติและกำลังทำตัวให้อุ่น

“วีดออกผจญภัยสำเร็จอีกครั้งแล้วค่ะ ดิฉันได้ยินผู้คนยกย่องเขาไม่หยุดเลยละค่ะ”

“ใช่แล้ว ถูกต้องแล้วครับ ครั้งนี้เขาไม่ได้ไปเพียงลำพังเท่านั้น เขานำพวกพ้องของเขาไปด้วย  แถมยังรับบทบาทอันน่าทึ่งภายในการต่อสู้แบบนั้นอีก และได้ยังรับชัยชนะกลับมาอีกด้วยครับ วีดช่างน่าเลื่อมใสจริงๆครับ”

 “เห็นได้ชัดเลยค่ะว่ายังมีนักบวชและนักรบชื่อเสียงโด่งดังบางคนเข้าร่วมการต่อสู้ครั้งนี้ด้วย คุณรู้หรือเปล่าค่ะว่าพวกเขาเป็นใคร?”

“นั่นก็คือผู้เล่นหญิงคนหนึ่งที่เล่นอาชีพนักเต้นกับพวกนักรบกล้ามโตล้ำบึ้ก พวกเขา…”

ซอยูนกำลังดูทีวีอยู่ เป็นฉากที่ลีฮุนกำลังถูกถ่ายทอดออกอากาศทางโทรทัศน์ หัวใจของเธอเต้นระรัว แต่นั่นก็ทำให้เธอรู้สึกเป็นกังวลอย่างมากเช่นเดียวกัน และตอนนั้นนั่นเอง ข้อความจากลีฮุนก็ส่งมาถึง

 ‘ถ้าหากว่าคุณมีเวลา ช่วยผมเลือกซื้อเสื้อผ้าให้น้องสาวกับคุณย่าของผมได้ไหม?’

วันนี้เธอวางแผนที่จะพักผ่อนอยู่บ้านเฉยๆ แต่เธอก็เตรียมตัวออกจากบ้านไปในทันทีทันใด ขณะที่ซอยูนกำลังออกจากบ้าน เพื่อนบ้านนักศึกษามหา’ลัยก็กำลังเล่นบาสเกตบอลกับเพื่อนของเขา

เขาชื่อ ปาร์ค จินซุค

เขาย้ายมาหลังจากที่เธอกลับมาที่บ้านได้สัปดาห์หนึ่ง เธอพบเขาครั้งแรกเมื่อเขาเอาเค้กข้าวมาให้

เธอพึ่งได้พบกับลูกชายคนโตของบริษัท H กรุ๊ปโดยบังเอิญ

ในวันปกติ เธอจะเห็นเขาวิ่งจ็อกกิ้งผ่านบ้านเธอตอนเช้าตรู่ หรือว่าเห็นเขาเล่นเทนนิสหรือว่าเล่นบาสเก็ตบอลกับเพื่อนๆ แม้ว่าพวกเขาจะยังไม่ได้แบ่งปันบทสนทนาใดๆต่อกัน แต่เมื่อไรก็ตามที่เธอออกมาจากบ้าน พวกเขาก็มักจะเดินสวนกันอยู่บ่อยๆ

ลีฮุนยืนรออยู่หน้าห้างสรรพสินค้า เหล่าคู่รักขึ้นไปบนดาดฟ้า ในขณะที่บริเวณทางเข้าของห้าง เต็มไปด้วยผู้ชายหรือผู้หญิงที่กำลังรอใครซักคนอยู่

“ห้างสรรพสินค้าก็ไม่ได้แย่ซักเท่าไรแหะ”

เพราะว่านี่คือของขวัญวันคริสต์มาส เขาจึงเลือกที่จะไปห้างสรรพสินค้าแทนที่จะไปซื้อที่ร้านขายส่ง ราคามันก็ไม่ได้แตกต่างอะไรมากมายขนาดนั้นในเมื่อคุณไปซื้อของแบรนด์ แถมคิม อินยองก็ยังให้ข้อมูลกับเขาผ่านทางข้อความอีกว่าช่วงนี้มีลดราคาพิเศษที่ห้างนั้น

 “นายคงต้องการข้อมูลเกี่ยวกับการชอปปิ้งด้วยสินะ”

ขณะที่ลีฮุนกำลังรออยู่ ซอยูนก็เข้ามาประชิดตัวเขาด้วยย่างก้าวอันรวดเร็วและมายืนอยู่ตรงหน้าเขา  เพราะว่าหิมะกำลังตกบวกกับลมหนาวพัดมาด้วย เธอจึงสวมโค้ทยาวพาดด้วยผ้าพันคอ

“รอนานไหม?”

“ไม่เลย อากาศค่อนข้างหนาว เข้าไปข้างในกันเถอะ”

จากนั้นลีฮุนและซอยูนก็เข้าไปถึงชั้นแรกของห้างสรรพสินค้า

“ว่าแต่ เธอซื้อเสื้อผ้าพวกนั้นมาจากไหนหรอ? พวกมันสวยมากจริงๆนะ”

 “……..”

เสื้อผ้าของซอยูน แม้ว่าจะไม่ได้จ้องมองดูจริงๆจังๆ สีของมันก็ยังสวยมากจริงๆ แถมเนื้อผ้าก็ยังสุดยอดอีกด้วย ธรรมดาแล้วเขาจะไม่ถามหรอก แต่เพราะว่าเขาต้องซื้อเสื้อผ้าให้น้องสาว เขาก็เลยถามไปงั้นแหละ

“ฉันคิดว่าฉันซื้อมาจากห้างอื่นนะ”

“จริงหรอ? แล้วราคาเท่าไรหล่ะ?”

“ฉันก็จำไม่ค่อยได้แล้วหล่ะ คิดว่าคงประมาณ 400,000 วอนมั้ง?”

“……..”

มันคือถ้อยคำที่ตอกย้ำความหวาดกลัวของเขาที่มีต่อห้างสรรพสินค้าอย่างแท้จริง ห้างสรรพสินค้านี่ทำให้ขวัญผวาซะยิ่งกว่าพวกมังกรกระดูกซะอีก

ชั้นแรกของห้างเต็มไปด้วยสินค้าเบ็ดเตล็ด กระเป๋า สินค้าฟุ่มเฟือย อัญมณีและเครื่องสำอาง ความกังวลของลีฮุนบรรเทาลงเพราะว่าราคาสินค้าไม่ได้ดูน่าหวั่นใจเท่าไรนัก ตราบเท่าที่พวกมันไม่ใช่ของแบรนด์เนมระดับพรีเมียม

“ราคาพวกนี้จะเป็นสิ่งที่ฉันไม่มีทางลืมไปตลอดชีวิตเลย….มันเอาไปซื้อข้าวได้ตั้ง 80 กิโลแน่ะ แถมราคายังขึ้นๆลงๆได้อีก ฝันร้ายชัดๆเลยนะเนี่ย”

มันคือโลกที่แม้แต่ผ้าโพกหัวชิ้นเล็กๆยังราคาตั้งหลายหมื่นวอน!

“ใครก็ตามที่คิดค้นหนังยางมัดถุงข้าวแกงควรที่จะชนะรางวัลโนเบลไปนะ”

ราคาของเครื่องประดับผู้หญิงที่แพงจนน่าประหลาดใจ ได้ยืนยันความกลัวของเขาซะแล้ว

พวกเขาเดินหาไปทั่วทั้งชั้นสองและชั้นสามตามแผนกเครื่องแต่งกายสตรี

“ฉันคิดว่าจนาดตัวของน้องสาวฉัน น่าจะพอๆกับของเธอนะ…เธอลองให้ดูหน่อยได้ไหม ฉันจะได้เลือกถูก?”

“ได้สิ”

ลีฮุนให้ซอยูนลองสวมชุดที่เขาคิดว่ามันสวย โดนเฉพาะพวกที่อยู่บนหุ่นโชว์เสื้อ ตอนแรกเขาพยายามจะซื้อเสื้อถักไหมพรมหรือว่าเสื้อโค้ท เพียงแค่เอาไปพาดไว้บนบ่าของเธอเขาก็ตัดสินใจได้ทันที

“คุณลูกค้าคะ เสื้อไหมพรมตัวนี้เหมาะกับคุณจริงๆค่ะ ตัวนี้คือชิ้นสุดท้ายแล้วนะคะ ตั้งแต่ที่ดิฉันเริ่มธุรกิจมา คุณคือผู้หญิงที่สวยที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลยค่ะ”

“ในวันแบบนี้บวกกับสินค้าที่มีเนื้อเบาบางพอเหมาะพอดี แม้จะอยู่ในช่วงหน้าหนาวมันก็เปิดรูปร่างของคุณได้อย่างพอเหมาะพอเจาะเลยหล่ะค่ะ…แต่ยังไงก็ตามคุณลูกค้าก็สวยมากอยู่แล้วนะคะ”

“มันคือชุดที่ใส่สะดวกสบายจนคุณใส่ไม่เบื่อเลยหละค่ะ เนื้อผ้าของชุดก็ระดับพรีเมี่ยมให้ความรู้สึกดีจริงๆค่ะ ว่าแต่คุณเป็นเซเล็บใช่ไหมค่ะ?”

ซอยูนดูสวยมากไม่ว่าเธอจะสวมเสื้อผ้าแบบไหนก็ตาม เสื้อแขนสั้น กระโปรง เสื้อเชิ้ต เสื้อคลุมไร้แขน หรือแม้แต่เสื้อแจคเก็ตปีนเขา ก็ทำให้เธอดูสวยไปหมด ถ้าคนที่ออกแบบชุดนี้มาเห็นเธอเข้า พวกเขาคงแทบไม่อยากจะเชื่อว่าเสื้อผ้าของพวกเขาจะน่าดึงดูดขนาดนี้

“ราคาเท่าไรครับ?”

“ไม่แพงหรอกค่ะ 540,000 วอน แถมกำลังลดราคา 20% ด้วยนะคะ”

ตอนนี้ลีฮุนกำลังใส่เสื้อไหมพรมหนาๆกับกางเกงยีนที่เขาหยิบซื้อมาแบบส่งๆที่ตลาด แม้แต่นาฬิกาที่อยู่ตรงข้อมือก็ยังมีค่าแค่ 20,000 วอนเอง

‘ฉันเห็นคนรวยๆมาก็เยอะนะ แต่คนที่รวยจริงๆเขาไม่จำเป็นต้องมีป้ายมาติดบอกไว้หรอกว่าเขารวย’

 ‘เขาต้องถูกส่งออกไปอยู่นอกประเทศเป็นเวลานาน ต้องใช้ชีวิตอย่างหนักแน่นด้วยความมัธยัสถ์ขณะที่ต้องเรียนหนังสือไปด้วย’

‘จริงหรอเนี่ย เขาต้องเสียเงินมากแค่ไหนกันนะที่ต้องมีแฟนแบบนี้น่ะ?’

ถ้าหากว่ามันเป็นเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่เอง เขาคงไม่กล้าที่จะไปซื้อมันเลยแม้แต่น้อย แต่เพราะว่านี่เป็นของขวัญให้น้องสาวของเขา ลีฮุนจึงต้องตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวและจำใจซื้อมัน เสื้อโค้ทหนึ่งชุด เสื้อเชิ้ตสามตัว กระโปรงหนึ่งตัว กางเกงหนึ่งตัว รองเท้าบูทหนึ่งคู่ หรือแม้แต่ผ้าคาดหัวก็ซื้อมาด้วย! เขาหยิบชุดที่เข้ากับวัยรุ่นอายุยี่สิบปีที่ใส่แล้วดูมีชีวิตชีวา

 “เอ่ออ คุณคิดว่าเธอต้องใช้กระเป๋าถือด้วยไหม? ก็อาจจะนะ ใช่ไหม?”

หลังจากที่ใช้เวลากับความลังเลไปพอสมควร เขาก็ซื้อกระเป๋าถือที่กำลังลดราคาที่เป็นแบรนด์ดังน้อยกว่าร้านเมื่อกี้นี้ เสื้อผ้าของคุณย่าเองก็ราคามากกว่าตอนที่เขาเข้าไปซื้อในห้างสรรพสินค้าซะอีก

‘ว่าแต่ มีบางอย่างที่เธอต้องการอีกนิ’

ภายในรอยัลโร้ด เขาทำเงินได้มากมาย ดังนั้นแล้วเขาจึงใจใหญ่ตัดสินใจใช้เงินที่หามาได้ แน่นอนละ เขากังวลว่าเขาจะกลายเป็นพวกเสพติดการช๊อปปิ้งถ้าเขาซื้ออย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ

“แล้วนี่ก็ของขวัญจากผม”

ลีฮุนให้ของขวัญกับซอยูน เขาคิดว่ามันคงไร้ความหมายที่จะซื้อบางอย่างให้เธอจากห้างสรรพสินค้า เขาจึงให้บางอย่างกับซอยูนที่เขาแกะสลักเองกับมือ

ลีฮุนแกะสลักเศษไม้มากมายจนชำนาญแม้แต่ภายในชีวิตจริง เขาเริ่มดูสารคดีและอ่านหนังสือเกี่ยวกับการแกะสลักด้วยเช่นกัน

จากนั้นเขาก็ใช้ความพยายามอุตสาหะและอุทิศตนเพื่อสร้างประติมากรรมของเขาขึ้นมา

ในวันที่เขาพบซอยูนครั้งแรก ในวันที่เขาออกไปผจญภัยกับเธอ น้ำตาที่เขาเห็นร่วงหล่นลง

มาจากดวงตาของเธอขณะที่ขี่อยู่บนไวเวิร์น ในตอนที่พวกเขาดิ้นรนพยายามร่วมกันขณะที่ออกไปสำรวจแดนเหนือ ในตอนที่พวกเขาพบกันในมหาวิทยาลัย และเมื่อไม่นานมานี้ก็คือฉากที่เขาเห็นตอนที่พวกเขาออกไปเที่ยวทะเลด้วยกัน

มีประติมากรรมถึง 15 ชิ้นที่เกี่ยวข้องกับเธอ ทุกช่วงเวลาในนั้นมีเสื้อผ้าและทรงผมที่แตกต่างหลากหลาย หลังจากที่เขาแกะสลักพวกมันเสร็จแล้ว เขาก็ใส่มันลงในกล่องใส่ของรวมกับชิ้นอื่นๆ แต่เขาก็ใส่พวกมันลงในกล่องกระดาษแล้วก็มอบมันให้เธอ

“โทษทีนะที่มันไม่ได้ราคาแพงเท่าไร มันเป็นของที่ผมทำตอนที่เบื่อๆน่ะ”

“…ฉันจะเก็บมันไว้อย่างดีเลย”

ซอยูนรับพวกประติมากรรมมา สำหรับเธอแล้วมันคือของขวัญวันคริสต์มาสที่ดีที่สุดที่เธอเคยได้รับมาเลย

จากนั้นพวกเขาทั้งสองคนก็ออกไปจากห้างและเดินไปตามถนน พวกเขาเดินไปเรื่อยๆโดยไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน วันนี้มันคือวันที่ทำนองเพลงสอดเสียงเคลื่อนคล้อย คู่รักคล้องแขนตัวแนบชิดติดกันอย่างมีความสุข!

เพราะว่าเขาเดินวนไปทั่วทั้งห้างเพื่อที่จะซื้อเสื้อผ้าสวยๆแต่ก็ไม่แพงมากเกินไป เขาจึงรู้สึกหิวขึ้นมา

“เริ่มมืดแล้วละ”

อารมณ์ในตอนนี้รู้สึกเหมือนกับว่าเขาต้องเลี้ยงข้าวเย็นซอยูนก่อนที่พวกเขาจะแยกกัน

‘ร้านอาหารที่ขูดรีดช่วงคริสต์มาสหรอ……’

ไม่มีที่ไหนให้ไปในวันแบบนี้มากมายนัก ที่ไหนที่พวกเขาไปทั้งแพงแถมยังคนเยอะอีกต่างหาก คงจะไม่สะดวกสบายซักเท่าไร ลีฮุนคิดว่ามันคงจะดีกว่าถ้าพาเธอกลับไปที่บ้านของเขา

“เธออยากไปที่บ้านฉันไหม? น้องสาวของฉันออกไปดูหนังกับเพื่อนๆของเธอเพราะงั้นเธอคงกลับมาช้าหน่อยนะ”

มันคือถ้อยคำที่ทำให้คนเราเข้าใจผิดได้ง่ายๆเลยละ แต่ทว่าซอยูนก็ยังพยักหน้าตอบรับและเดินตามเขาไป นั่นก็เพราะว่าเธอเชื่อใจลีฮุนอย่างเต็มที่

ทันทีที่พวกเขากลับไปถึงบ้าน ลีฮุนก็เตรียมอาหารเย็น

‘น้องคงกลับบ้านมาช้าหน่อย งั้นเดาว่าฉันคงต้องซื้อเครื่องปรุงสำหรับสองที่เท่านั้น’

ด้านนอกยังมีหิมะตกลงมาอยู่ปรอยๆ มันเป็นบรรยากาศที่ทำให้เขาอยากจะกินสตูซี่โครงหมูหรือว่าสตูเนื้อสันนอก

“ฉันไม่มีเครื่องปรุงแล้ว”

คืนนี้เขาอยากจะลองทำซุปมิโสะง่ายๆ แต่ว่าเขาไม่ได้ซื้อเนื้ออะไรมา

‘งั้นฉันจะทำอะไรได้อีกนะ….’

ลีฮุนค้นตู้เย็นของเขาทุกซอกทุกมุม แล้วก็เจอเข้ากับเครื่องปรุงที่ส่งมาจากสถานีโทรทัศน์ มีปลาแซลม่อน คาร์เวียร์ กับแชมเปญ!

“มีของที่ส่งมาจากสถานี KMC Media ด้วยแหะ”

มันคือเครื่องปรุงที่ส่งมาจากสถานี KMC Media เป็นของขวัญวันสิ้นปี คงจะเป็นมื้ออาหารที่ดีกว่านี้แน่ถ้าพวกเขาส่งซี่โครงเนื้อเกาหลีครบเซ็ทกับน้ำโซดาสักกล่อง แต่เขาก็ยังคงไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงได้ส่งของอะไรแบบนี้มา

“เอาเถอะ มันคงจะรสชาติแปลกซักหน่อย ถ้าฉันเอานี่ไปใส่ในซุปเนื้อปลา งั้นมาทำให้มันเสร็จๆกันเถอะ!”

ลีฮุนจัดการกับแซลม่อนและคาเวียร์แล้วก็เอาแชมเปญออกมา และเขาก็เอาคุกกี้ที่เหลือที่เขาอบเอาไว้ให้น้องสาวเมื่อเช้านี้ออกมา

“ถึงจะไม่มากเท่าไรแต่ก็กินให้อร่อยนะ”

เขาจัดอาหารค่ำอันแสนวิเศษด้วยแซลม่อน คาเวียร์ คุกกี้กับแชมเปญ จากนั้นก็เปิดทีวีดู

รายการทีวีที่ดูก็คือ ‘ความโดดเดี่ยวบนเกาะร้าง’ ที่ทำมาเหมาะเป็นรายการที่ต้องดูวันคริสต์มาสซะจริง

มันเกี่ยวกับเด็กน้อยสองคนติดอยู่ในเกาะร้างในวันคริสต์มาสนั่นเอง!

มันเป็นเรื่องราวที่เกี่ยวกับการถูกไล่ล่าโดยไดโนเสาร์ การปราบเหล่าวายร้าย การตามหาสมบัติ และการเอาชนะความโลภจนเป็นจุดเริ่มต้นของการต่อสู้กันเอง ในตอนที่พวกเขากำลังต่อสู้ครั้งสุดท้ายอยู่ พวกเขาก็ได้รับการติดต่อและแม่ของพวกเขาก็มาช่วยพวกเขาที่เกาะร้างได้ในที่สุด พวกเขาโดนต่อว่าที่สร้างปัญหา จากนั้นก็กลับไปเรียนอีกครั้ง

หนังเรื่องนี้เป็นอะไรที่หักมุมอย่างมาก จากนั้นพวกเขาก็มีแผนที่จะมีภาคต่อชื่อเรื่อง ‘โดดเดี่ยวในดันเจี้ยน’

หลังจากที่พวกเขากินเสร็จ ก็เห็นหิมะจำนวนมากกองพะเนินอยู่ทางนอกหน้าต่าง

เขากำลังกินข้าวสองต่อสองกับซอยูนขณะที่ดูหนังบนโทรทัศน์ไปด้วย

ชา อึนฮี ไปเข้าพบประธานจอง ดึกซูในวันคริสต์มาส เพราะว่าเขาได้รับรายงานว่าลีฮุนกับซอยูนกำลังเดทกัน ทานอาหารค่ำ และใช้เวลาด้วยกัน

คิ้วของประธานจอง ดึกซูขมวดอย่างหนัก

“ทุกๆครั้งที่มีโอกาส ฉันก็มั่นใจว่าพวกเขาแค่เจอหน้ากันเฉยๆ แต่ว่าตอนนี้คงไม่ใช่แล้วแน่ๆ”

ลูกชายคนโตของ H กรุ๊ป เขามีความเป็นสุภาพบุรุษ ใจกล้า แถมยังมีประสบการณ์มากเรื่องการออกเดทอีกต่างหาก เขาอยากให้พวกเขาบังเอิญเจอกันแบบเป็นธรรมชาติและค่อยๆเข้าใกล้ซอยูน ทว่ากลับไม่มีปฏิกิริยาใดๆจากเธอเลย

“ฉันแพ้อย่างหมดรูป ผู้ชายแบบไหนกันที่ฉันต้องใช้เพื่อทำให้เธอแยกเธอออกจากเจ้าเด็กลีฮุนนั่นได้?”

ชา อึนฮีคิดว่านี่ถึงเวลาแล้วที่จะต้องแก้ปัญหาของประธานจองดึกซู

“เราต้องใช้ใครซักคนที่มีหัวใจอบอุ่นค่ะ”

“อบอุ่นงั้นหรอ?”

“มันคือความอบอุ่นที่สามารถละลายหัวใจที่ถูกแช่แข็งของซอยูน เราต้องใช้คนมีหัวใจที่อบอุ่นกว่าลีฮุน…ถ้าท่านอยากจะแนะนำใครซักคน เราต้องใช้คนแบบนั้นค่ะ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ง่ายเลยที่จะหาคนแบบนั้นเจอ”

ลีฮุน ซอยูน และลีเฮยอนกางกระดานเกมอยู่ในห้องนั่งเล่น พวกเขากินอาหารค่ำแล้วก็ดูหนังด้วยกัน ตอนนี้พวกเขากำลังเล่นไพ่โกสต๊อปที่เป็นสิ่งที่ช่วยให้ทั้งสามฆ่าเวลาได้

‘มีไพ่โชคร้ายสองคู่ภายในกองแถมตอนนี้ฉันก็มีทั้งสองคู่ละด้วย…คนหนึ่งสามารถใช้การ์ดที่มีแต้มสูงสุดได้น๊า งั้นฉันไปสามโกละน่ะ!’

ลีฮุนทำให้ใครบางคนกลัวจนตัวสั่น เขาคิดว่าสามารถใช้สถานการณ์แบบนี้ให้เป็นประโยชน์ได้ ถึงแม้ว่าเขาจะถือการ์ดโชคร้ายก็ตามที เขาพร้อมสำหรับตาต่อไปแล้ว

“สามโกแล้ววววววว”

ลีฮุนตระโกนแหกปากออกมาทั้งๆที่ยังไม่ได้หงายไพ่อะไร

“ถึงแม้ไม่มีไพ่ การไปโกตอนนี้คงจะสนุกใช่ไหมหล่ะ? โกๆๆๆ!”

ท้ายที่สุด ลีฮุนก็กวาดเรียบ เพราะว่าพวกเขากำลังเล่นเงินจริง สมาธิในการเล่นของเขานั้นเทียบไม่ได้เลยกับตอนอยู่ในรอยัลโร้ด

ลีฮุนรู้สึกมีความสุขสุดๆทุกครั้งที่เขาชนะแล้วได้เงินไป

อำนาจของบาร์ดเรย์และกิลด์เฮอร์มีสเพิ่มขึ้นมาอย่างพรวดพราดหลังจากที่พวกเขาได้ปกครองราชอาณาจักรฮาเว่น

กลืนกินกิลด์อื่นๆและรับผู้เล่นมาเป็นสมาชิกภายในราชอาณาจักรฮาเว่น การพัฒนาของพวกเขาจึงมากยิ่งขึ้นไปอีก

“ถ้าเจ้าไม่ใช่สมาชิกของกิลด์เฮอร์มีส จงออกไปจากพื้นที่ล่าเดี๋ยวนี้!”

“ใครก็ตามที่ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของกิลด์ ต้องจ่ายค่าภาษี 35% สำหรับการค้าขาย”

“ห้ามมีปาร์ตี้มากกว่าห้ากลุ่มเข้าไปล่าในดันเจี้ยน”

พวกมันขูดเลือดขูดเนื้อบรรดาผู้เล่นทั่วไปจนเหือดแห้งด้วยการสร้างกฎขึ้นมาต่างๆนานา ถ้าหากว่าวีดเห็นเข้า เขาคงรู้สึกชื่นชมพวกมันและขอบทเรียนมาซักสองสามอย่างไปแล้ว!

คำวิจารณ์ต่างๆนานาเกี่ยวกับดิลด์เฮอร์มีสกำลังเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆแต่พวกมันก็ยังไม่สนใจ พวกมันมีสิทธิ์เป็นลอร์ดปกครองเมืองและชนชั้นสูง ถ้าหากว่ามีเหล่าผู้เล่นที่ไม่เห็นด้วยก็จะกดขี่ข่มเหงพวกเขาทันที ไม่มีที่ใดภายในราชอาณาจักรฮาเว่นที่อำนาจของกิลด์เฮอร์มีสไปไม่ถึง

“ถ้ามันไม่ยุติธรรมมากนัก ก็ออกจากอาณาจักรฮาเว่นไปซะ แต่ว่าอาณาจักรอื่นๆก็ไม่ค่อยต้อนรับพวกคนเร่ร่อนเท่าไรหรอกนะ”

“ในฐานะที่เราคือกิลด์ที่แข็งแกร่งที่สุดบนทวีปเวอร์เซลเราจึงต้องการสัมปทานที่มากขึ้น เพราะว่าพวกเรากำลังปกครองอาณาจักรฮาเว่นอยู่ จะให้เราปกครองเป็นการกุศลก็ไม่ได้หรอกนะ ”

พวกมันปรับค่าภาษีของชาวเมืองแห่งอาณาจักรฮาเว่นให้สูงยิ่งขึ้น ความมั่งคั่งกำลังพอกพูนขึ้นภายในกิลด์เฮอร์มีสอย่างต่อเนื่อง!

จากโรงตีเหล็กที่พวกเขาเอาไว้สร้างอาวุธสงครามและรวบรวมกองกำลังรบมากมายหลายกองด้วยการเกณฑ์ทหารเข้ามา

มันคืออัตราการเติบโตที่ยากเกินกว่าจะคาดเดากองกำลังรบปัจจุบันของกิลด์เฮอร์มีสได้

ในขณะที่ทวีปทางตอนกลางกำลังอยู่ในช่วงภาวะตื่นตระหนกจากพวกวิหารเอ็มบินยู พวกกิลด์เฮอร์มีสกลับกำลังเตรียมตัวทำสงครามเพื่อสร้างจักรวรรดิ

ทว่าตอนนี้ โปลอน เหล่าอัศวิน นักเวทย์และเรนเจอร์ทั้งหมดต่างถูกกำราบจนสิ้น! พวกผู้บริหารหลักจึงต้องเปิดสภาขึ้นมา

 “พวกเราต้องจู่โจมวีดจริงๆซะที ไปทำลายเมืองโมราต้าให้เป็นขี้เถ้ากันเถอะ”

“อย่าให้เหลือมดซักตัวเดียวรอดไปได้ ชาวเมืองทุกคนต้องถูกกำจัด”

พวกประติมากรรมงั้นหรอ? พวกเราจะทำให้พวกมันแหลกละเอียดเป็นผุยผง ถ้ามีอะไรที่เป็นประโยชน์เราก็แค่เอามันกลับมาด้วย

“ออกคำสั่งและฆ่าพวกมันให้หมด”

ภายในสภาผู้บริหาร ความขุ่นเคืองใจจากเหล่าผู้เล่นติดอันดับไหลทะลักออกมาปานเขื่อนแตก ไม่ว่าชื่อเสียงของวีดจะยิ่งใหญ่ซักแค่ไหนก็ตาม พวกกิลด์เฮอร์มีสก็ไม่เคยยอมรับเขาว่าอยู่ในระดับเดียวกับบาร์ดเรย์เลย

ภายในทวีปทางตอนกลาง ดินแดนที่ผู้แข็งแกร่งต่างแข่งขันกันอย่างดุเดือด มันคงน่าอับอายมากเมื่อเอาบาร์ดเรย์ผู้ที่ถูกเรียกว่า เทพแห่งศาตรา ถูกเอาไปเปรียบเทียบกับคนอย่างวีด และเมื่อเขากำราบกิลด์เฮอร์มีสได้  มันก็เป็นตราบาปที่เกินกว่าจะทนไหว! แม้ว่าบาร์ดเรย์จะไม่ได้ออกคำสั่งโดยตรงก็ตาม ก็ยังมีการออกคำสั่งโดยหัวหน้ากิลด์ นามว่า ลาฟาเย่ อยู่ดี

บนโฮมเพจของกิลด์เฮอร์มีส

มีการประกาศขึ้นมาใหม่บนเว็บเพจเด้งขึ้นมา เป็นเพจที่มีผู้เข้าไปเช็คดูอยู่ทุกๆวัน

หัวข้อ: บัญชาแห่งความตาย #ฉบับที่296

กิลด์เฮอร์มีสขอขึ้นรายชื่อ ประติมากรวีด เป็นเป้าหมายสังหารอันดับสูงที่สุด

ผู้ใดก็ตามที่ร่วมมือกับวีดก็จะกลายเป็นเป้าหมายของกิลด์เฮอร์มีสด้วย

ผู้ใดก็ตามที่รายงานตำแหน่งที่อยู่ให้กิลด์เฮอร์มีสได้ทราบ หรือที่ใดก็ตามใกล้เคียงทวีปตอนกลางแห่งนี้จะได้รับเงินรางวัล 130,000 เหรียญทอง

และเช่นกัน ผู้ใดก็ตามที่สังหารวีดได้ก็จะได้รับเงินค่าหัว 400,000 เหรียญทอง

อำนาจอิทธิพลของการประกาศพิเศษจากกิลด์เฮอร์มีสช่างน่าทึ่งมากจริงๆ

พวกเขาพากันพยายามขัดขวางการผจญภัยของวีดและออกแถลงการณ์ให้ทุกคนได้ทราบกันถ้วนหน้า

ทางเดียวที่บัญชาแห่งความตายจะถูกยกเลิกก็คือ เป้าหมายไม่มีค่าให้ฆ่าอีกต่อไป หรือว่าเป้าหมายนั้นยอมจำนนต่อกิลด์เฮอร์มีส

แล้วจะมีสงครามแบบเต็มอัตราศึกระหว่างกิลด์เฮอร์มีสกับวีดหรือไม่?

ในแง่ของกำลังรบ พวกเขาคงไม่สามารถเทียบได้แน่ แล้วสงครามแบบเต็มอัตราจะปะทุขึ้นมาได้ยังไงกันหล่ะ?

สงครามระหว่างเมืองหนึ่งเดียวจากทางตอนเหนือปะทะกับราชอาณาจักรฮาเว่นทั้งอาณาจักร

วีดมีเวทย์ที่เขาสามารถใช้เมื่อไรก็ตามที่เขาอยู่ในสถานการณ์คับขัน

ถ้าหากว่าพวกมันจะมาจัดการกองกำลังทหารของพวกเขา พวกเขาคงจะไม่จำเป็นต้องออกคำสั่งฆ่านี้หรอก มันจึงเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าวีดอยู่ในตำแหน่งที่ทุกคนต่างจดจำเขาได้

ทว่าวีดจะปลอดภัยจากหน่วยนักฆ่าได้หรือเปล่าหล่ะ?

กิลด์เฮอร์มีสออกคำสั่งพวกนักฆ่าเป้าหมายด้วยคำสั่งสังหาร เมื่อใดก็ตามที่คนที่อยู่ในบัญชีปรากฏตัวออกมา พวกนักฆ่าที่อยู่ใกล้ๆก็จะถูกสั่งให้ไปจัดการเป้าหมายทันที

ไม่มีที่ใดภายในทวีปทางตอนกลางที่การันตีความปลอดภัยได้ หากพวกเขาอยู่บนรายการบัญชีแห่งความตายของกิลด์เฮอร์มีส

เหล่านักฆ่าจะสามารถลอบเข้าไปฆ่าเป้าหมายได้ทั้งที่ยังไม่ได้เปิดเผยตัว แม้แต่ผู้เล่นที่เก่งกาจจากกิลด์ศัตรูที่มีระดับเหนือกว่าก็ยังไม่สามารถหลบเลี่ยงจากการถูกฆ่าได้ ถ้าหากว่ามีนักฆ่าซัก 3 ถึง 4 คนวางกับดักหรือว่าซุ่มโจมตี

จบตอน

ผู้แปล: Cole’s Myth

Editor: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล