เล่ม 24 ตอนที่ 8: นายเหนือหัวแห่งป้อมปราการเวอร์โก้ แปลโดย Cole’s Myth

พายุน้ำแข็งที่กักเก็บความหลังเมื่อครั้งในอดีตอันแสนจะหนักอึ้ง! อุณหภูมิบรรยากาศโดยรอบตกลงอย่างฮวบฮาบ พวกอันเดดไม่ได้ตระหนักถึงสิ่งนี้เพราะว่าพวกมันไม่ได้รู้สึกถึงความหนาวเย็น แต่ทว่าวีดกับเหล่านักดาบสามารถรู้สึกได้ถึงลมเย็นยะเยือกที่ซึมซาบลงสู่ใต้ผิวหนังของพวกเขา

เกล็ดหิมะหนึ่งถึงสองเกล็ดเริ่มลอยละลิ่วหล่นลงมา ทว่าไม่นานนักสะเก็ดน้ำแข็งเม็ดหนาก็ปะทะเข้าใส่พื้นดินอย่างรุนแรง สะเก็ดน้ำแข็งนับหมื่นปกคลุมไปทั่วทั้งป้อมปราการเวอร์โก้! ก้อนน้ำแข็งบางก้อนใหญ่พอๆกับภูเขาน้ำแข็ง ลมกรดและสายลมอันรุนแรง พัดกรรโชกกวาดไปทั่วทั้งป้อมปราการ และนี่ก็คือการประเดิมของมหาภัยพิบัติทางธรรมชาติ

ท่ามกลางเหล่าอันเดด พวกโครงกระดูกที่มีค่าความต้านทานต่ำก็จะเป็นพวกแรกที่ถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งแล้วก็เริ่มแข็งตาย มังกรกระดูกที่กำลังกระพือปีกอยู่บนอากาศก็ถูกพัดไปตามแรงพายุน้ำแข็ง มันถูกสะเก็ดน้ำแข็งมากมายปะทะใส่จนไม่สามารถควบคุมร่างกายอันใหญ่โตของมันได้ และหมุนคว้างไปทั่วอย่างบ้าคลั่ง

“โฮกกกกก!”

เยื่อน้ำแข็งหนาเริ่มเกาะคลุมทั่วทั้งตัวของมังกรกระดูกที่กำลังพยายามกระเสือกกระสนบินให้สูงขึ้น แต่ทันใดนั้นมันก็กระแทกเข้าใส่ป้อมปราการอย่างจัง ทำให้เกิดแรงกระทบอันน่าเหลือเชื่อที่ให้ความรู้สึกราวกับกำลังเกิดแผ่นดินไหว! อาคารสิ่งก่อสร้างบางหลังของป้อมปราการที่ถูกบีบอัด ทรุดลงจนแทบจะตั้งไม่อยู่แล้ว จนกระทั่งบัดนี้ก็ได้พังทลายลงในที่สุด

“โค..โคตรหนาวเลยจริงๆ”

วีดพึ่งได้เห็นป้อมปราการเวอร์โก้กลายเป็นดินแดนน้ำแข็งอย่างรวดเร็ว เขาได้เปลี่ยนความคิดใหม่เกี่ยวกับพลังทำลายของภัยพิบัติธรรมชาติไปแล้ว

“มันต้องรู้สึกงงจนแข็งตายท่ามกลางการต่อสู้แบบนี้แน่ๆ”

ทันทีหลังจากที่เขาเปิดใช้งานทักษะของเขา วีดก็สวมเสื้อโค้ทคลุมทั่วทั้งชุดเกราะของเขา

เหล่านักดาบและนักบวชเองก็สวมเสื้อผ้าหนาๆด้วยเช่นกันแล้วก็เข้าไปในตัวอาคารเพื่อหลบสะเก็ดน้ำแข็ง พวกเขาตอบสนองอย่างรวดเร็วเพราะว่าวีดบอกพวกเขาว่าเขาอาจจะเรียกพายุน้ำแข็งออกมา

ขณะที่เข้าไปหลบพายุและรับชมฉากเบื้องหน้า พวกอันเดดที่สวมเสื้อผ้าบอบบางและอุปกรณ์แย่ๆก็ต่างกำลังหลงทางเข้าไปติดพันอยู่ภายในวังวนพายุน้ำแข็ง พวกมันดูอย่างกับกำลังเปลือยเปล่าอยู่เลย

“ทุกคนซ่อนตัวต่อไปก่อน อย่าพึ่งออกไปข้างนอกตอนนี้”

“ถ้าค่าพลังชีวิตของใครลดลงอย่างปุบปับแล้วก็กำลังจะตาย บอกให้ผมรู้ด้วย ผมมีผ้าห่มนวมหนาพิเศษอยู่”

แม้จะอยู่ท่ามกลางเหตุอึกทึกครึกโครมแบบนี้ เหล่านักดาบก็ยังคอยดูแลพวกนักบวช ระยะเวลาของทักษะแกะสลักธรรมชาติมหาภัยพิบัติค่อนข้างนาน ขณะที่พายุน้ำแข็งยังคงถาโถม วีดก็ออกไปจากที่ซ่อนของเขาขึ้นไปบนหลังคา

 “ส..สถานการณ์แบบนี้มัน จ…จริงๆหรอเน…” อึก! “ฉันไม่ยอมจบอย่างนี้หรอก กึก หรือไม่งั้นฉันคงจะรู้สึกทรมาน…ไปชั่ว…ชีวิตของฉันแน่”

ถ้อยคำแต่ละคำเปล่งออกมาอย่างยากลำบากเพราะความหนาวเย็น

วีดที่กำลังหักหลบพายุสะเก็ดน้ำแข็งอันเกรี้ยวกราด วิ่งมุ่งหน้าไปยังหอคอยกลาง

สะเก็ดน้ำแข็งเฉี่ยวผ่านหน้าผากของท่าน

เศษน้ำแข็งปลายแหลมพยายามเจาะทะลุผ่านไหล่ของท่าน แต่ทักษะศิลปะหลบหลีกได้ถูกใช้งาน

สะเก็ดน้ำแข็งได้ฝังลงบนหลังของท่าน

น้ำแข็งก้อนหนึ่งถากหัวเข่าของท่าน ความเร็วในการเคลื่อนที่ลดลง

แม้ว่าจะมีค่าความว่องไวสูงและทักษะศิลปะการหลบหลีก มันก็ไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะหลบห่าสะเก็ดน้ำแข็งได้หมด  สำหรับวีดแล้วการวิ่งไปข้างหน้าก็ยากเกินทน ขณะที่ต้องโดนลมพัดสะบัดใส่

จากนั้นก็มี ‘กระซิบ’ จากนักดาบ3ถูกส่งมา

-นายมีแผนอะไรที่จะกำจัดมังกรกระดูกหรือเปล่า?

ขณะที่กำลังก้มหัวหลบลมพายุ วีดก็ตอบกลับไป ซึ่ง ณ ตอนนี้เขากลัวว่าร่างกายของเขาจะถูกกระแทกใส่โดยลมอันหนาวสะท้านและเศษสะเก็ดน้ำแข็ง หรือว่าร่างกายเขาแข็งทื่อไป

-มีทางนึง แต่ด้วยสภาพอย่างนี้ ผมคิดว่าผมคงจะล้มเหลวแน่

ถึงแม้ว่าพายุน้ำแข็งจะหยุดไปแล้ว มันก็คงยากที่จะไปต่อสู้ด้วยร่างกายที่ถูกแช่แข็งอย่างนี้

ถ้าหากยังเป็นแบบนี้อยู่ เขาคงจะไม่สามารถไปได้ไกลกว่านี้ แถมคงหลบซ่อนตัวอีกไม่ได้แน่

-นายกำลังพยายามไปที่หอคอย ใช่ไหม?

-ใช่ครับ นั่นคือแผนเดิม แต่ก็คงยากแล้วตอนนี้

-งั้นไปกันเถอะ

เหล่านักดาบออกมาจากที่ซ่อนตัว แล้วยกโล่ไม้ของพวกเขาขึ้นมา จากนั้นก็วิ่งตรงไปทางหอคอยกลาง

วีดไม่สามารถเคลื่อนที่ได้เร็วเพราะต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์แบบนี้ ขณะที่มุ่งไปข้างหน้า เขารู้สึกว่าถ้าเขาวิ่งออกไปด้วยแรงทั้งหมด เขาคงโดนสะเก็ดน้ำแข็งกระแทกใส่แน่ แต่เหล่านักดาบก็ยึดโล่ของพวกเขาเอาไว้แน่นแล้ววิ่งออกไปด้วยความเร็วเต็มสูบ แม้ว่าพวกเขาจะได้รับบาดเจ็บจากสะเก็ดน้ำแข็งหรือว่าก้อนน้ำแข็ง พวกเขาก็ยังดั้นด้นวิ่งต่อไป!

เหล่านักดาบไล่ตามวีดทันแล้ว และก็กำบังเขาเอาไว้ด้วยโล่

“ปะ ไป ให้ เร็วกว่า นี้เถอะ!”

เหล่านักดาบพยุงโล่ของพวกเขาเอาไว้แล้วก็สกัดพายุน้ำแข็งที่อยู่ภายนอก ด้วยการกำบังนั้น วีดจึงได้รับความเสียหายน้อยลง ตามสภาพที่เป็นเช่นนี้พวกเขาจึงออกวิ่งไปที่หอคอยกลางได้ ค่าพลังชีวิตของเหล่านักดาบกำลังตกลงไปเรื่อยๆ พวกเขาบางคนแข็งตายและก็ปล่อยศพคนที่ตายเอาไว้เบื้องหลังตรงที่พวกเขาตายไป แต่พวกเขาก็ยังคงดั้นด้นถือโล่ถูกๆของพวกเขาจนถึงที่สุด 

มันดูราวกับนิทานชาดกของสี่พี่น้องที่ทะลุเขาไปในดินแดนมหัศจรรย์ที่มีพายุน้ำแข็งหฤโหดยังไงหยั่งงั้น! ต้องขอบคุณพวกเขา วีดจึงสามารถวิ่งผ่านกำแพงป้อมปราการไปได้และกระโดดเข้าไปในหอคอยกลางได้สำเร็จ

สิ่งที่กำลังเฝ้ารอพวกเขาอยู่ภายในหอคอยกลางก็คือมังกรกระดูกตัวสุดท้าย มังกรตัวนั้นที่กำลังดิ้นรนต่อสู้กับพายุน้ำแข็ง ลอยตัวอยู่ฝั่งตรงข้ามของหอคอยจึงมองไม่เห็นว่าวีดเข้ามาในหอคอยแล้ว

ทันใดนั้นเอง หน้าต่างข้อความก็เด้งขึ้นมา!

ท่านถูกแช่แข็ง

แม้จะได้รับการปกป้องของเหล่านักดาบ ชุดเกราะและร่างกายของวีดก็ยังมีน้ำแข็งแผ่นหนาเกาะอยู่ดี แถมบาดแผลที่เขาได้รับมา ยังสาหัสอีกด้วย

แม้ว่าค่าพลังชีวิตจะมีเวทย์ศักดิ์สิทธิ์ของเหล่านักบวชคอยเสริมให้อยู่ แต่ถ้าหากว่าบาดแผลเหล่านั้นไม่ได้รับการรักษาให้หายสนิท มันก็ยังคงอยู่และส่งผลร้ายต่อเขาอยู่ดี

แต่เพราะค่าความอึดและความยืดหยุ่นของวีดจึงทำให้เขารอดมาได้นานขนาดนี้

ภายนอกหอคอยสายลมที่ทิ่มแทงนั้นพัดเบาลงแล้ว ส่วนผลกระทบจากพายุน้ำแข็งก็เริ่มซาลงและก็หายไปแล้วด้วย ไม่นานเหล่าอันเดดก็จะเคลื่อนที่ได้อีกครั้ง ส่วนมังกรกระดูกอีกตัวที่ถูกฝังอยู่ใต้น้ำแข็งก็จะโผล่ขึ้นมาอีกครั้ง นักดาบบางคนที่ตายไปก็อาจจะกลายเป็นอันเดดและโจมตีพวกพ้องของเขาด้วยเช่นกัน

มาเรย์มาพร้อมกับเหล่านักบวชพลางบรรเลงเครื่องดนตรีของเขาไปด้วย เขาได้มาเห็นทุกสิ่งทุกอย่างนี้แล้วก็เริ่มคิดว่า

“ครั้งนี้แหละ ตำนานก็จะมาถึงจุดจบแห่งความล้มเหลวแล้ว”

ภาพของวีดและเหล่านักดาบที่กำลังมุ่งหน้าไปยังหอคอยกลาง บีบคั้นความรู้สึกของเขาอย่างยิ่ง ถึงกระนั้นแล้ว หลังจากที่พวกเขาเข้ามาในป้อมปราการเวอร์โก้นี่ ก็ถือว่าเป็นฉากที่น่าทึ่งมากพอแล้ว ถ้าหากไม่ใช่วีดและพวกพ้องของเขาแล้ว ก็คงไม่มีใครหน้าไหนที่จะสามารถต่อสู้กับกองทัพอมตะและบัลข่านได้อย่างนี้อีกแล้ว

ทว่าโลกของรอยัลโร้ดนั้นคือดินแดนที่ผลลัพธ์เพียงอย่างเดียวต่างหากที่สำคัญ

“โชคไม่ดีเลยจริงๆ ถ้าหากพวกเขาฆ่าบัลข่านได้ มันคงเป็นสิ่งที่น่าตื่นตาตื่นใจน่าดู”

 “อา…….”

ทีมงานสถานีออกอากาศ KMC media ที่กำลังถ่ายทอดสด ต่างกำลังคร่ำครวญกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“จะจบแบบนี้จริงๆเหรอเนี่ย?”

ณ สถานีออกอากาศต่างๆมากมาย หลังจากที่พายุน้ำแข็งปรากฏออกมา เหล่าผู้ประกาศข่าวก็ขบริมฝีปากแน่น ไม่มีใครสามารถจินตนาการได้ว่าพวกเขาจะต่อสู้ได้ยอดเยี่ยมขนาดนี้

เวลาผ่านไปนานมากแล้วตั้งแต่ที่มนุษย์เข้าไปในป้อมปราการเวอร์โก้ แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ไม่สนหรอกกว่าเวลาจะผ่านไปนานมากแค่ไหน แต่ถึงกระนั้นสภาพของวีดก็ไม่ได้ดูเลวร้ายอย่างที่พวกเขาคิด

ภายในมือซ้ายที่กำลังกุม ‘คบเพลิงที่สร้างรำลึกไว้โดยประติมากร’ นั้นกำลังแผ่ออร่าอันอบอุ่นออกมา

สถานะแช่แข็งได้บรรเทาลงแล้ว

ระดับมานากำลังฟื้นตัว

เพราะว่าพายุน้ำแข็งพัดเบาลงแล้ว วีดจึงได้รับความแข็งแกร่งจากประติมากรรม และด้วยความช่วยเหลือปกป้องจากเหล่านักดาบ เขาจึงฟื้นตัวมากพอที่จะเคลื่อนไหวต่อไปได้

“กรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรซ!”

นั่นคือเสียงคำรามของมังกรกระดูก!

ทักษะดราก้อนเฟียร์สามารถได้ยินมาจนถึงข้างนอกหอคอยกลาง เหล่านักดาบจำต้องทุ่มเทสุดชีวิตเพื่อต่อสู้กับมังกรกระดูก

จากทางฝั่งเพล เขาได้รับทราบสถานการณ์การต่อสู้กับบัลข่าน

-ทางนี้กำลังหนักหนาสาหัสเลยครับ ขณะที่เราพูดอยู่นี่ ผมไม่คิดว่ามานาของบัลข่านจะลดลงได้เลยครับ แม้ว่าเราจะลดค่าพลังชีวิตเขาไปแล้ว แต่มันก็ฟื้นคืนมาในไม่ช้า…แต่ว่าเรายังรับมือได้อยู่ครับ

ทางฝั่งที่กำลังต่อสู้กับบัลข่านอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่สู้ดีมากนัก

แม้ว่าจะทะลวงผ่านพายุน้ำแข็งไปแล้ว เขาก็ยังมีเวลาไม่มากพอที่จะฟื้นค่าพลังชีวิตของเขา แต่เขาก็ยังลากขาที่แทบจะก้าวไม่ออก เดินขึ้นบันไดภายในหอคอยกลางไปต่อไป

 “พวกมนุษย์มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง….”

“ข้าจะสังหารพวกแกซะ”

แม้แต่ที่นี่เองก็มีอันเดดเฝ้ายามที่กำลังปกป้องที่แห่งนี้ โดยปกติแล้วแวนดัลไนท์จะเฝ้ายามตรงทางเข้าออก แต่พวกมันถูกเกณฑ์ให้ไปต่อสู้จนหมด จึงเหลือแค่พวกดูมไนท์ที่กำลังยืนเฝ้ายามอยู่!

วีดเหวี่ยงดาบของเขาใส่พวกมันอย่างว่องไว

ท่านทำการโจมตีได้อย่างแม่นยำ

ท่านได้ทำการโจมตีแบบคริติคอล

ท่านได้ทำการโจมตีต่อเนื่องสำเร็จ

ด้วยความเร็วในการเหวี่ยงดาบอันน่าทึ่งของเขาที่พวกดูมไนท์ไม่อาจตอบโต้ได้ เขาจึงสามารถผ่านพวกมันไปได้และจากนั้นก็ขึ้นไปสู่ยอดหอคอย

ชั้นบนสุดของหอคอยกลางมีพื้นที่กว้างขวางมาก เมื่อมองผ่านหน้าต่างที่แตกออกด้วยแรงพายุน้ำแข็ง เขาก็สามารถมองเห็นมังกรกระดูกกำลังโจมตีเหล่านักดาบอยู่ ทุกๆครั้งที่มังกรกระดูกขยับตัว หอคอยทั้งหลังก็สั่นสะเทือน

และจากทางหางตาของเขา วีดก็มองเห็นหม้ออเมทิสท์หนึ่งชิ้น! (Amethyst: ควอตส์สีม่วงประจำราศีกุมภ์) มันคือภาชนะแห่งชีวิตที่กักเก็บค่าพลังชีวิตของลิชบัลข่านเอาไว้

“ในที่สุดฉันก็มาถึงที่นี่ซะที”

ใช้เวลาเพียงครู่เดียวเท่านั้น ที่วีดเข้ามาในหอคอยกลางและพวกดูมไนท์ร้องโหยหวนตอนที่พวกมันตายไป ส่วนมังกรกระดูกที่กำลังต่อสู้ด้านนอกเร่งถีบขาหน้าของมันตะเบ็งเร่งตรงมาทางหอคอยกลางอย่างรีบร้อน

“แกคิดว่าฉันจะยอมตายอยู่ที่แบบนี้งั้นหรอว่ะ?” (วีดพูด)

แล้ววีดก็ฟันดาบของเขาใส่หม้อ

มันคือช่วงเวลาที่จะถูกจารึกลงในประวัติศาสตร์ของทวีปเวอร์เซล ช่วงเวลาที่มีจำนวนผู้ชมนับไม่ถ้วนกำลังจับตามองด้วยความอัศจรรย์ใจ

แม้แต่ถ้อยคำขี้ประติ๋วของเขาก็จะถูกจารึกลงในตำนาน

“ฉันจะไม่ยอมตายตราบเท่าที่ฉันยังจำเป็นต้องปกป้องชามข้าวของฉันเอาไว้!”

ดาบที่แสนหนักอึ้งแบกความรับผิดชอบในฐานะผู้นำ ฟาดฟันลงเพื่อทำลายหม้อใบนั้น

จากนั้นออร่าสีดำทะมึนก็ไหลออกมา แล้วก็จางหายสู่บรรยากาศรอบๆตัวไปในที่สุด

ทันใดนั้นเอง พลังงานของเหล่าอันเดดก็ถูกดูดออกไป ส่วนพละกำลังของพวกมันก็อ่อนแรงลง

“ฉัน ฉันจะหายไปอย่างนี้ไม่ได้…”

“อ๊าคคคคคคคคคคค!”

พวกภูตผีสลายหายไปภายใต้แสงอาทิตย์ ส่วนอันเดดอย่างโครงกระดูกและพวกกูลก็ร่วงโรยสู่พื้นดินและก็สลายหายไปเป็นแสงสีเทา

อันเดดที่อยู่ภายในป้อมปราการเวอร์โก้ราวครึ่งหนึ่งสลายหายไปสู่พื้นดิน ส่วนอันเดดในสังกัดของกองทัพอมตะที่ยึดครองดินแดนแห่งนี้มากกว่า 80% ก็สลายหายไป

ผลที่ตามมาหลังจากการทำลายภาชนะแห่งชีวิตของบัลข่านแผ่ขยายออกไปทั่ว

“ซากศพไม่ฟื้นคืนมาเป็นอันเดดแล้ว!”

“ฉันคิดว่าพวกอันเดดอ่อนแอลงนะ พวกมันตายทันทีที่โดนเวทย์ศักดิ์สิทธิ์เลย”

มหาเวทย์ทั้งสามของบัลข่าน ผลอำนาจของเวทย์อาณัติแห่งความมืดและออร่าแห่งความตายก็หายไปแล้ว พวกอันเดดที่แข็งแกร่งสุดๆก็กลับคืนสู่สถานะปกติแล้ว ความสามารถอันน่าสะพรึงกลัวที่สามารถต้านทานพลังศักดิ์สิทธิ์นั้นได้ดิ่งฮวบลงไปแล้วเช่นกัน

 “เรา..เราควรไปที่ไหนหละ?”

“ข้ารู้สึกถึงได้พลังชีวิตทางนั้น”

“ไปกันเถอะ ลองไปกัน…”

พวกอันเดดส่วนใหญ่เลือกที่จะออกไปเพื่อทำลายเมืองโมราต้าให้ย่อยยับ ตอนนี้เหลือเพียงแค่นิดเดียว จากนั้นก็แตกทัพกลับไปแล้วในที่สุด

ทว่าการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เห็นได้ก็คือบัลข่านและมังกรกระดูก

มนต์คำสาปที่บัลข่านได้ร่ายออกไปสูญสลายหายไปโดยอัตโนมัติ และตรงบริเวณด้านบนนั้น โรมูนะก็มองเห็นค่าพลังชีวิตของบัลข่านลดลงไปแบบฮวบฮาบ

“บัลข่านอ่อนแอลงแล้ว!”

“เล็งพลังศักดิ์สิทธิ์ของพวกเราไปที่มันแล้วโจมตีได้เลย”

ความหวังของเหล่าผู้เล่นลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง

มานาที่ล้นทะลักออกมาของบัลข่านกำลังลดลง ในฐานะลิชเขาสามารถสูบค่าพลังชีวิตและมานา เพราะว่าบ่อมานาที่แทบจะไร้ขีดจำกัดของเขากำลังถูกใช้ไปจนหมด บัลข่านจึงกำลังทุกข์ทรมาน

แม้ว่าความอ่อนกำลังของมังกรกระดูกจะชัดเจนจนเห็นได้ด้วยตาเปล่า

การเคลื่อนไหวของร่างกายกับปีกของมันกำลังเชื่องช้าลงจนทำให้มันยากที่จะควบคุมเอาไว้ได้

 “ไปฝังมันลงหลุมกันเถอะ!”

“ฉันจะเฉือนกระดูกแกให้หมดทุกชิ้นเลย”

เหล่านักดาบกระโจนเข้าใส่มังกรกระดูก และขว้างหอกใส่มังกรกระดูกที่ติดอยู่ในหอคอยกลาง ความสามารถของพวกเขาก็คือสามารถใช้อาวุธได้ทุกชนิดเพราะว่าทักษะผู้เชี่ยวชาญศาสตราถือว่ามีประโยชน์อย่างยิ่งในสถานการณ์แบบนี้

 “ก๊าซซซซซซซซซซซว……”

มังกรกระดูกคำรามออกมาทว่าเอฟเฟคของทักษะดราก้อนเฟียร์นั้นอ่อนเกินไป เพราะว่ามังกรพวกนี้ถูกบัลข่านสร้างเมื่อนานมาแล้ว พวกมันจึงกินค่าความแข็งแกร่งและมานาไปมากเอาการเพื่อคงสภาพร่างกายเอาไว้

“ฆ่ามันนนน!”

“ทำลายมันให้สิ้นซาก!”

เหล่านักดาบแทบจะไม่เหลือพลังชีวิตแล้วแต่พวกเขาก็ยังกระโจนออกไปเพื่อโจมตีครั้งสุดท้าย

มนต์ศักดิ์สิทธิ์ของเหล่านักบวชระเบิดออกไปใส่ร่างกายของมังกรกระดูกเช่นกัน

ณ บัดนี้พวกเขารู้แล้วว่าภาชนะแห่งชีวิตของบัลข่านถูกทำลายลง พวกเขาจึงใช้มานาที่พวกเขารวบรวมเอาไว้และร่ายเวทย์ศักดิ์สิทธิ์โดยไม่กั๊ก

ยังคงมีอันเดดเหลืออยู่ตามหลังคา แต่จำนวนพวกมันก็ลดลงไปมาก แถมยังอ่อนแอลงแล้วด้วย

วีดออกไปจากหอคอยกลางแล้วก็กลับไปตรงทางที่เขาใช้เข้ามา เขาเล็งเป้าไปที่มังกรกระดูกที่ถูกพายุน้ำแข็งกวาดไปและถูกฝังอยู่ภายในน้ำแข็ง

“ไอ้เจ้านี่ดื้อจริงๆเลยนะ”

“มันมีพลังชีวิตเยอะแค่ไหนกันนะ”

เหล่านักดาบ 20 คนได้ไปถึงที่นั่น แล้วก็เริ่มฟาดดาบโจมตีใส่มัน มังกรกระดูกพยายามที่จะทะลวงชั้นน้ำแข็งออกมา แต่เพราะว่าไร้ซึ่งออร่าแห่งความตายและมานาจากบัลข่านมาเสริมกำลัง มันจึงไม่มีทางเป็นไปได้เลย

“ตายอยู่อย่างนั้นแหละดีแล้ว!”

วีดเข้าไปผสมโรงกับเหล่านักดาบเพื่อโจมตีมังกรกระดูก ทุกครั้งที่มันดิ้นไปมา บรรดาอาคารและหอคอยของป้อมปราการเวอร์โก้ก็จะล้มครืนลงมา สิ่งก่อสร้างพังทลายลงพร้อมกับเสียงดังสนั่นดั่งสายฟ้าฟาด

อันเดดบางตัวอย่างแวนดัลไนท์สามารถพบเห็นได้ ต่างสูญเสียพลังไปเป็นจำนวนมาก ทว่าในสายตาของวีดมีเพียงแค่มังกรกระดูกตัวเดียวเท่านั้น

“มาทำกำไรงามๆกันเถอะ”

และจากนั้นในที่สุด มังกรกระดูกก็กลายเป็นแสงสีเทาแล้วก็สลายหายไป

มังกรกระดูกโวตูเรียแห่งป้อมปราการเวอร์โก้ได้กลับคือสู่การหลับใหลชั่วนิรันดร

ด้วยการรับบทบาทเล็กน้อยในการล่ามังกรกระดูกที่เกี่ยวข้องกับกองทัพอมตะ ทุกค่าสถานะเพิ่มขึ้นอย่างละ 1 หน่วย

วีดได้รับค่าประสบการณ์และค่าชื่อเสียงไม่มากนักเพราะว่าความเสียหายส่วนใหญ่เหล่านักดาบเป็นคนทำ แม้กระนั้นเขาก็ยังดีใจที่ค่าสถานะของเขาเพิ่มขึ้นอยู่บ้าง ด้วยชัยชนะที่แสนยากลำบาก กองกำลังขนาดใหญ่ พวกผู้เข้าร่วมต่อสู้จึงได้รับรางวัลอันยอดเยี่ยม

 “เราจัดการมังกรกระดูกได้แล้ว!”

“พวกเราชนะแล้ว เราจัดการมังกรกระดูกทั้งหมดได้แล้ว”

เสียงตระโกนเปล่งออกมาจากทางหอคอยกลาง

เหล่านักดาบมุ่งหน้าไปที่นั่นเพิ่มขึ้นแต่ว่าพวกเขาล่าได้ช้าลงเพราะว่ามังกรเคลื่อนที่ไปที่ฐานของหอคอยกลาง

 “อันเดดที่อยู่ในป้อมปราการเวอร์โก้โดนจัดการหมดเป็นที่เรียบร้อยแล้วตอนนี้”

อันเดดหลายตนนอนราบอยู่ตามพื้นดิน พวกมันไม่สามารถยืนขึ้นมาได้ ส่วนมังกรกระดูกเองก็ถูกสังหารไปจนหมดสิ้น ถึงแม้กระนั้นวีดก็ยังไม่รู้ว่ายังมีแวนดัลไนท์เหลืออยู่อีกเท่าไร…

 “ยังไงก็ตาม ถ้าหากการต่อสู้ของพวกเอลฟ์กับกองทัพพันธมิตรยังคงดำเนินอยู่ พวกอันเดดก็คงต้านทานไม่ได้อีกต่อไปแล้วหละ”

มันถือว่าวางใจแล้วที่จะพูดว่ากองทัพอันเดดที่รวมตัวอยู่ภายในป้อมปราการเวอร์โก้คงจะโดนจัดการไปแล้วแน่ๆตอนนี้

วีดไม่สนใจพวกอันเดดอ่อนปวกเปียกที่ถูกสูบพลังออกไป แล้ววิ่งตรงไปทางชั้นใต้ดิน ต้องขอบคุณค่าความว่องไวของเขา วีดจึงสามารถวิ่งไปด้วยความเร็วอันน่าทึ่ง โดยที่ไม่รู้เลยว่าเขาจะได้อะไรจากบัลข่านหรือเปล่า เขาก็ยังวิ่งต่อไปเร็วที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้

ขณะที่พวกอันเดดสูญเสียพละกำลังไป พวกมันจำนวนมากจึงพยายามขัดขวางทางเข้าชั้นใต้ดินเอาไว้!

อันเดดจำนวนหนึ่งเล็งโจมตีไปที่วีด ทว่าเขารับการโจมตีของพวกมันด้วยการใช้ร่างกายของเขาเท่านั้น แล้วก็รีบเร่งฝีเท้าสู่ทางไปชั้นใต้ดิน

 “ยินดีต้อนรับกลับมาค่ะ!”

ฮวายองที่กำลังเหน็ดเหนื่อยกล่าวทักทายวีด

“บัลข่านหล่ะ เป็นไงบ้าง?”

“ยังไม่ตายค่ะ แต่ก็เกือบแล้ว”

ด้วยความดั้นด้นมาถึงนี่ ดูท่าว่าเขาจะไม่ได้มาช้าเกินไปเลยซะทีเดียว วีดเข้าไปตรงบริเวณที่กำลังต่อสู้กับบัลข่าน

“ฆ่ามันซะ!”

 “โจมตีพร้อมกันอีกครั้ง”

“พวกนักบวช จัดการพวกอันเดดก่อน! เหลือบัลข่านไว้ท้ายสุดคงทำให้การล่าเร็วขึ้นกว่านี้มาก!”

การไล่ล่าบัลข่านยังคงดำเนินต่อไป ขณะที่วีดมาถึง ยังมีอันเดดอีกเล็กน้อยที่บัลข่านอัญเชิญออกมาด้วยศพของพวกนักดาบและพาลาดิน ดังนั้นมันจึงเป็นการต่อสู้ที่ไม่จบไม่สิ้นซะที

“กลับไปนอนต่อซะไป เทิร์นอันเดด!”

มนต์ศักดิ์สิทธิ์ของเหล่านักบวชปะทะใส่ร่างของพวกอันเดด

ประติมากรรม ‘การจุติของเทวทูตทั้งเจ็ด’ ที่วีดใช้ให้เมแพนเอามาให้ บริเวณใกล้เคียงของประติมากรรม ผลของเอฟเฟคเวทย์ศักดิ์สิทธิ์เพิ่มขึ้น แถมความสามารถยังยอดเยี่ยมขึ้นจนเห็นได้ชัด มันช่วยเสริมกำลังกายของมนุษย์และฟื้นฟูค่าพลังชีวิตในขณะที่ออกไปฆ่าพวกอันเดด

“ข้าจะจบสิ้นอย่างนี้ไม่ได้ พวกมนุษย์ต้องบดขยี้ ทวีปแห่งนี้ต้องล่มสลาย”

เสียงร้องโหยหวนชวนขนลุกของบัลข่านสะท้อนก้องภายในชั้นใต้ดิน

“บลิ้งค์!”

ขณะที่กำลังเทลพอร์ตระยะสั้นไป ค่าพลังชีวิตและมานาของเหล่าพาลาดิน นักบวชและเหล่านักดาบต่างก็ถูกสูบออกไปเรื่อยๆ แต่ทว่าดาบศักดิ์สิทธิ์ที่แทงไว้ในร่างของบัลข่านก็ทำให้ควันสีดำทะมึนไหลทะลักออกมา

ความเข้มข้นของมานาภายในชั้นใต้ดินเพิ่มสูงขึ้น

อัตราการฟื้นตัวของมานาเพิ่มสูงขึ้น

เพราะว่าพลังชีวิตที่ถูกผนึกไว้ของเขากำลังแตกร้าว ค่าพลังชีวิตและมานาของบัลข่านกำลังไหลออกมาอย่างควบคุมเอาไว้ไม่ได้

แล้วบัลข่านก็ร่ายเวทย์ออกมา

“ข้า…ข้าจะกลับมา เปิดประตูมิติ!”

มันคือมนต์ที่ทำให้คนๆหนึ่งเคลื่อนย้ายไปยังอีกที่แห่งหนึ่งได้

พวกเขาไม่สามารถปล่อยให้บัลข่านหลบหนีไปจากที่นี่ได้ เพราะว่าตอนนี้มันคือศัตรูที่สามารถตายได้แล้วสำหรับวีด เมืองโมราต้าก็จะตกอยู่ในอันตรายได้ ถ้าเกิดบัลข่านสามารถหลบหนีไปได้

เหล่านักบวชเล็งเวทย์ศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขายิงออกไป จนทำให้เวทย์เทเลพอร์ตของบัลข่านล้มเหลว

มนต์เทเลพอร์ตของศัตรูถูกยกเลิกแล้ว

“ทักษะลมแล่น!”

วีดมุ่งหน้าไปที่บัลข่านแล้วก็ย่นระยะห่างระหว่างพวกเขาลงไป

“ดาบจักรพรรดิ์!!!”

มันคือทักษะที่เขาเก็บเอาไว้ใช้ วีดใช้ดาบของเขาแทงร่างของบัลขานเต็มแรง ยิ่งเขาเพิ่มความเร็วมากเท่าไร ความเสียหายของมันก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

เหล่านักดาบกับพาลาดินก็มาถึงแล้วเช่น พวกเขาทั้งฟันและแทงใส่บัลข่าน

อันเดดที่บัลข่านอัญเชิญออกมาสูญเสียแรงกายของพวกมันและพ่ายแพ้ไป บัลข่านจึงเป็นศัตรูที่เหลืออยู่ตนสุดท้าย

การโจมตีที่ปล่อยออกมานั้นไม่สามารถหลุดพ้นได้เลย

เพราะว่าค่าพลังชีวิตกับมานาของเขากำลังสูญเสีย แถมความสามารถในการร่ายเวทย์ยังหายไปอีก บัลข่านจึงเริ่มสูญเสียพลังกายของเขาไป วีด เหล่านักดาบ พาลาดินและเหล่านักบวชลืมทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวและตั้งใจโจมตีเพียงอย่างเดียว

และแล้วในที่สุด

ผู้ปกครองแห่งกองทัพอมตะ จอมขมังเวทย์แห่งความมืด เนโครแมนเซอร์ลิช บัลข่าน ดีมอฟได้กลับไปสู่การหลับใหลชั่วนิรันดร

วีดและเหล่าผู้รอดชีวิตขึ้นไปบนหอคอยกลาง ที่เป็นหอคอยที่สูงที่สุดภายในป้อมปราการเวอร์โก้ พวกเขาเปิดรับลมโชยอ่อนๆที่กำลังกระพือใบหมวกของพวกเขาอยู่ พวกเขาต่างกำลังแบ่งปันสัมผัสอันอ้างว้างและอิสระ

มันคือสถานที่ที่พวกเขาสามารถมองเห็นร่องรอยความเสียหายที่อยู่ในป้อมปราการท่ามกลางการต่อสู้ที่ไม่อาจทัดเทียมได้อย่างชัดเจน

หลายๆที่ถูกมังกรกระดูกทำลายไปจนย่อยยับ เปลวไฟยังคงลุกโชนอยู่ภายในอาคารและหอคอย อันเดดที่ปกป้องป้อมปราการส่วนนอกก็ถูกกำราบโดยกองทัพพันธมิตรแห่งเอลฟ์ คนแคระ และคนเถื่อน

 “อืมมมม”

“ฮืมมมมม”

“นี่มัน…ความรู้สึกแบบนี้มัน”

ความรู้สึกที่ในตอนนี้ มันไม่ใช่ความปีติยินดีหรืออิ่มเอมใจ แต่เป็นบางสิ่งที่ไม่สามารถแสดงออกมาด้วยคำพูดได้

‘ฉันยังสั่นกลัวตายอยู่เลยแหะ’

‘ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าการต่อสู้จะจบแล้วจริงๆ’

‘จะมีการต่อสู้อย่างนี้อีกหรือเปล่านะ?’

 ‘ถ้าฉันไม่เริ่มเข้ามาเล่นรอยัลโร้ด ฉันคงจะเสียใจไปตลอดชีวิตแน่ๆ’

‘ฉันจะเอาไปคุยอวดให้เพื่อน พ่อแม่ เพื่อนร่วมงานของฉันฟัง’

‘ฉันทำได้แล้ว ฉันรอดตายแล้ว’

ขณะที่กำลังยืนอยู่บนหอคอยกลาง ทุกๆคนต่างดื่มด่ำกับความรู้สึกอันยอดเยี่ยมที่สุดที่พวกเขาเคยมีมา พวกเขาแบ่งปันความรู้สึกปีติยินดีของผู้รอดชีวิตที่รั้งจนมาถึงจุดจบของการต่อสู้ขนาดใหญ่ครั้งนี้จนได้ ในฉากนั้นเหล่านักดาบ พาลาดิน และนักบวชต่างกำลังเพิ่มเป็นเพื่อนกันในรายการของกันและกัน

วีดเองก็รู้สึกพอใจกับชัยชนะเช่นกัน

‘ฉันทำกำไรได้อย่างงามเลยแหะ’

โดยปกติแล้ว การต่อสู้ด้วยผู้เข้าร่วมจำนวนมาก เพียงแค่สามารถชนะการต่อสู้ได้ก็จะได้รับรางวัลมหาศาล หลังจากที่พวกเขาโค่นบัลข่านลงได้แล้ว ค่าสถานะทั้งหมดก็เพิ่มขึ้นสูงสุด 5 หน่วย ต่ำสุด 2 หน่วยขึ้นอยู่กับบทบาทของแต่ละคน ส่วนค่าสถานะของวีดเพิ่มขึ้นอย่างละ 3 หน่วยเพราะว่าเขาไม่ได้ต่อสู้กับบัลข่านตั้งแต่เริ่มต้น

ขณะที่ตามความเป็นจริงแล้ว นักดาบ 121 ที่ได้โจมตีครั้งสุดท้ายใส่บัลข่านไป เลเวลของเขาเพิ่มขึ้นถึง 12 เลเวล และด้วยการเข้าร่วมการต่อสู้จนช่วงเวลาสุดท้าย ค่าประสบการณ์ของวีดจึงเพิ่มขึ้น 24%

นั่นถือว่าเป็นกำไรที่งดงามมาก

แต่ทว่าผู้เข้าร่วมที่เตรียมตัวเพื่อทำงานนี้โดยเฉพาะก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อยอยู่บ้าง ดังนั้นเขาจึงต้องแสดงความใจกว้างออกมา

“ทั้งหมดนี้ต้องขอขอบคุณทุกๆคนที่อยู่ที่นี่”

หลังจากที่สิ้นสุดการต่อสู้อันแสนยากลำบากนี้แล้ว เขาจึงรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยคนอื่นก่อน

“ศิษย์พี่ใหญ่ พี่เจ็บหนักมากไหมครับ? ให้ผมช่วยปฐมพยาบาลให้หน่อยดีกว่านะครับ”

เขาช่วยดูแลพี่ใหญ่ของเขาและเข้าไปหาผู้เล่นคนอื่นๆอย่างไม่แบ่งแยก

“มีการเสียสละพวกพ้องของพวกเรามากมาย….โชคดีที่เราได้รับสมบัติภายในป้อมปราการชั้นใน แล้วเราก็จะได้แบ่งให้กันได้ ผมรู้ว่าแค่นี้มันอาจจะไม่พอเท่าไรแต่….ผมก็จะแบ่งส่วนของผมออกมาด้วยเช่นกันนะครับ”

เพียงเพราะได้รับชัยชนะก็ทำให้พวกเขามีความสุขมากแล้ว

“เราจะเอาได้ยังไง? ความสำเร็จทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะคุณนะครับ คุณวีด”

“คุณจะให้ส่วนแบ่งกับพวกเราจริงหรอครับ ผมคิดว่าถ้าคุณไม่ได้ทำลายภาชนะแห่งชีวิต เราก็คงจะชนะไม่ได้แน่ๆ”

ผู้เล่นเหล่านี้ต่างกำลังรู้สึกละอายใจ!

ค่าชื่อเสียง สถานะ และค่าประสบการณ์ ด้วยชัยชนะของพวกเขา ค่าความเชี่ยวชาญทักษะของพวกเขาเพิ่มขึ้นค่อนข้างสูง

และตอนนี้พวกเขาก็ได้รับรางวัลของพวกเขาไป ส่วนวีดก็ยินดีกับส่วนแบ่งของเขา คำชื่นชมของพวกเขาที่มีให้สำหรับบุคคลผู้น่ายกย่องคนนี้เปล่งออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ

 ‘ปกติแล้วฉันไม่ยอมเชื่อใจคนอื่นเลยแต่…คุณวีดนี่เป็นเทพบุตรตัวจริงเลย’

‘ช่างเป็นเหมือนนักบุญที่หลุดออกมาจากหนังสือจริยธรรมไม่มีผิดเลยจริงๆ’

‘ใครมันแพร่ข่าวลือที่ว่าคุณวีดเป็นคนตระหนี่ขี้เหนียวกันแน่ว่ะ? จริงหล่ะน๊า หนทางเดียวที่จะรู้จักคนๆหนึ่งก็คือต้องเจอกับตัวเอง ไม่ว่าใครหน้าไหนมันต้องได้เจอดีแน่ถ้ามันกล้าแพร่ข่าวเสียๆหายๆไม่มีมูลแบบนั้นนะ’

ความเจ้าเล่ห์นั้นได้หลอกลวงเหล่าผู้เล่นทั้งหลายไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว!

จากสมบัติที่ได้มา วีดไม่ได้คร่ำครวญเสียใจกับส่วนแบ่งถ้าหากว่าเขาสามารถมอบความประทับใจให้กับคนอื่นได้

ไอเท็มที่ได้มาจากบัลข่านต้องถูกขายออกไป แล้วก็แบ่งให้ผู้เข้าร่วมคนอื่นๆอย่างเท่าๆกัน ส่วนแบ่งของวีดจากสมบัติที่เจอเขาก็ได้ไป 30% ส่วนในกรณีของดาบศักดิ์สิทธิ์ที่เป็นของวิหารลูห์ เขาก็จะได้รับรางวัลถ้าหากว่าเขานำดาบกลับคืนสู่วิหาร

แล้วก็มีรางวัลอันน่าพึงพอใจอีกอย่างสำหรับวีด

-ท่านได้พิชิตป้อมปราการเวอร์โก้ที่ปกครองโดยอันเดด

เขตแดนของเมืองโมราต้าขยายออกไปแล้ว

ดินแดนรอบๆป้อมปราการเวอร์โก้ถูกรวบเข้าเป็นอาณาเขตของท่าน

อิทธิพลและชื่อเสียงของท่านในฐานะลอร์ดเพิ่มขึ้นแล้ว

ดินแดนไม่สามารถทรยศได้ แม้ว่าดินแดนจะแห้งแล้งและเต็มไปด้วยมอนสเตอร์ แต่ก็ยังมีโบราณวัตถุมากมายถูกฝังอยู่ข้างใต้ นักผจญภัยทั้งหลายและปาร์ตี้ออกล่าทั้งมวลก็จะแห่กันไปหามัน

ป้อมปราการเวอร์โก้สามารถซ่อมแซมและเปิดใช้งานได้อีกครั้ง ชาวเมืองก็สามารถเข้ามาทำเกษตรกรรมและเก็บเกี่ยวอาหารได้

เพราะว่าที่นี่จะพัฒนาแบบค่อยเป็นค่อยไป ส่วนเหล่าผู้เล่นใหม่ก็จะสามารถเข้ามาเริ่มเล่นภายในป้อมปราการเวอร์โก้ได้ และในอนาคต ตรงเนินเขาทางด้านหลังตรงที่มังกรกระดูกอาละวาด ก็จะมีฉากของผืนเมืองที่มีกระต๊อบทอดอยู่เบื้องหน้าของเขา

บอร์ดข้อความของสถานีออกอากาศและบนอินเตอร์เน็ตระเบิดกระจุย!

มันคือสถานการณ์ที่คาดไม่ถึงเลยจริงๆ เพราะว่าพวกเขากล้าไปต่อกรกับพวกอันเดด ผู้รายงานข่าวถ่ายทอดความคิดของพวกเขาด้วยมุมมองของมนุษย์และเป็นกำลังใจให้กับเขา

มันไม่ใช่การล่าที่ง่ายดายเลย มีผู้เล่นถูกบัลข่านกับมังกรกระดูกฆ่าตายไปเป็นจำนวนมาก แถมยังได้รับความเสียหายจากพวกอันเดดมากมายมหาศาล ริมฝีปากของเหล่าผู้ประกาศข่าวแห้งผากและความตึงเครียดพุ่งสูงปรี๊ด พวกเขาอธิบายว่าฉากของอันเดดที่เข้ามาเป็นลูกคลื่นภายในป้อมปราการเวอร์โก้ การไขว่คว้าเป้าหมายที่เหนือความสามารถของพวกเขา และก็มาเป็นชัยชนะที่ไม่น่าเชื่อครั้งนี้นั่นเอง!

 “เราก็ได้เห็นกันชัดเจนแจ่มแจ้งแล้วนะครับ แล้วเมื่อไหร่ละที่พวกคุณคิดว่าเราจะได้เห็นการต่อสู้แบบนี้อีกครั้ง?”

“ไม่จำเป็นต้องสาธยายอะไรมากมายไปกว่านี้แล้วครับ ผมคิดว่าเนื้อหาเพียงแค่นี้ก็เพียงพอมากแล้ว ช่างน่าเสียดายจริงๆที่ผมไม่ได้ไปอยู่ตรงนั้น”

“พวกเขาคงต้องรู้สึกมั่นใจที่ได้เข้าร่วมการต่อสู้อันดุเดือดแบบนั้นนะครับ นี่คงจะเป็นของขวัญอันยอดเยี่ยมในวันคริสต์มาสพรุ่งนี้”

เพราะว่าได้รับเสียงตอบรับอันเร่าร้อนจากเหล่าผู้ชม เหล่าผู้ประกาศข่าวจึงดำเนินรายการต่อไปได้

ขณะที่กำลังรับชมการถ่ายทอดการต่อสู้ ณ ป้อมปราการเวอร์โก้ เวลาผ่านไปเร็วมาก ในโลกจริงมันคือตอนเช้าตรู่แล้ว

และมันก็เป็นวันคริสต์มาส อีฟด้วย!

ณ วันคริสต์มาสนี้ ปุยหิมะขาวบริสุทธิ์กำลังโปรยปรายลงยามเมื่อทอดสายตามองพาดผ่านทางบานหน้าต่างออกไป

จบตอน

ผู้แปล: Cole’s Myth

Editor: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล