เล่ม 24 ตอนที่ 11: คำเรียกขานของวีด (Weed’s Call) แปลโดย Acid กรด

วีดและเหล่าผู้เล่นได้รับเชิญไปงานเลี้ยงซึ่งจัดโดยพวกภูต(fairies) ทวีปเวอร์เซลล์, โลกวิญญาณ(Spirit World)ซึ่งเป็นถิ่นที่อยู่อาศัยของเหล่าภูต พวกเขานำของดีจากทั่วทุกภูมิภาคมาเลี้ยงต้อนรับวีดและบรรดาผู้เล่นที่ช่วยเหลือองค์ราชินีของพวกเค้า

- เชิญรับประทานได้

- ขอขอบคุณสำหรับการรักษาราชินีของเรา

เหล่านักดาบชำเลืองสายตามองไปทั่วทั้งดันเจี้ยนเป็นอันดับแรก แม้ว่ารสชาติจะดี แต่สัดส่วนของมันเล็กเหลือเกินสำหรับพวกเขา พวกนักดาบคิดว่ามันรังแต่จะทำลายความอยากอาหารของพวกเขา

พวกเขาจึงออกไปข้างนอกเพื่อย่างเนื้อกินสักหน่อยมันคงจะสะดวกกว่า

แต่วีดอยู่ร่วมงานจนจบ, และทานอาหารที่พวกภูตทำมาให้

คุณได้สัมผัสเปิดประสบการณ์รับรสชาติอันแปลกใหม่

การเรียนรู้เพิ่มขึ้นเนื่องจากทักษะการทำอาหารของคุณสูงกว่าขั้นกลาง

นี่เป็นอาหารหายากจากโลกวิญญาณและโลกของเหล่าภูต ซึ่งช่วยเพิ่มทักษะในการทำอาหารได้ด้วย

"อืม.ม.ม, นี่ดูน่าทานแหะ"

เมื่อเขาได้ลองชิมอาหารที่มีส่วนผสมหลายอย่างซึ่งเขาเคยใช้มาก่อนหน้านี้, ทำให้เขาสามารถเข้าใจสูตรอาหารพวกนี้

มันยากจริงๆที่จะสร้างสูตรอาหารใหม่ๆ ด้วยเครื่องเทศเฉพาะ(เอกลักษณ์) และสมุนไพรที่มนุษย์ไม่เคยใช้มาก่อน

นี่เป็นโอกาสที่หาได้ยากยิ่ง ในระหว่างที่เขาออกผจญภัย

เพราะว่าถ้าวีดอยากจะกินอาหารของพวกภูติให้อิ่ม, เขาจะต้องกินอย่างน้อย 250 จาน ในสัดส่วนของพวกภูติที่ทำขึ้นมา

'ถ้าเรานำเสนออาหารจากโลกวิญญาณแล้วล่ะก็, เราน่าจะขูดรีดพวกลูกค้าได้เยอะแน่เลย'

ฮวายองและเบลลอท ได้ทานอาหารที่ทำอย่างประณีตมากมายอีกหลากหลายจาน

พวกของวีดเปลี่ยนไปแต่งกายให้เหมาะสมสำหรับงานเลี้ยง และทานอาหารและดื่มเพียงเล็กน้อยเพื่อความสง่างามแทนที่จะสนุกสนานกับการกิน

เมื่องานเลี้ยงของพวกภูติผ่านพ้นไป เกียรติยศและมารยาทของคุณเพิ่มขึ้น

หลังจากสิ้นสุดงานเลี้ยง, พวกเขาก็กลับไปยังป้อมปราการเวอร์โก้

_______________________________________________________

วีดฝืนหัวเราะ

"อ่า..ฮ่ะ.ฮ่ะ.ฮ่า”

เขาคำนวณปริมาณสมบัติและเหล่าไอเทมที่ดรอปมาได้หลังจากการล่าบัลข่าน และเขาได้ส่วนแบ่งประมาณ 680,000 เหรียญทองเท่านั้น

พวกสมบัติต้องใช้เวลาขาย, ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจเรียกพวกพ่อค้ามาที่ป้อมปราการเวอร์โก้ พวกเขาจะขายให้มากที่สุดเท่าที่พวกพ่อค้าจะสามารถซื้อได้และเปลี่ยนของเหล่านั้นให้เป็นเงินทอง

"อย่างน้อยก็เป็นโบนัสที่ดี"

ปัจจุบัน ป้อมปราการเวอร์โก้ กลายเป็นดินแดนของเขาไปแล้ว และตอนนี้ เหลือทิ้งไว้เพียงกองหิน, หอคอยที่ถูกทำลาย และซากปรักหักพังของอาคารทั้งหลาย

ความเสียหายที่นี่ ล้วนเกิดขึ้นจากการต่อสู้อย่างหนัก

"ฉันสงสัยจังว่าสถานที่นี้เป็นแบบไหน? หน้าต่างข้อมูลภูมิประเทศ!"

ป้อมปราการเวอร์โก้

ป้อมปราการที่ครั้งหนึ่งถูกครอบครองโดยพวกอันเดท เมื่อไม่นานมานี้ มนุษย์ได้ยึดมันกลับคืนมา ในอดีต, มันเป็นป้อมปราการที่ถูกครอบครองโดยจักรวรรดินิฟเฮ็ม ซึ่งทำหน้าที่เป็นทางเข้าออกสำคัญของอาณาจักร บริเวณป่าที่กว้างใหญ่ไพศาลและเทือกเขาขรุขระก็เป็นส่วนหนึ่งของดินแดนแห่งนี้ ขณะนี้ยังไม่มีผู้อยู่อาศัย หลังจากสิ้นสุดการทำศึกสงคราม ป้อมปราการแห่งนี้ได้รับความเสียหายอย่างหนัก มันต้องได้รับการซ่อมแซมอย่างใหญ่หลวง

แม่น้ำถูกปนเปื้อนและยากที่จะหาน้ำดื่มได้

เนื่องจากมีพวกมอนสเตอร์ เขตนี้จึงไม่ปลอดภัย

ความพิเศษ : ไม่มี

มันแย่ซะยิ่งกว่าโมราต้ายุคเริ่มต้นซะอีก ซึ่งตอนนั้นเต็มไปด้วยบ้านที่ดูเหมือนจะยุบตัวพังลงมาได้ทุกขณะ

สายน้ำที่ไหลเอื่อยๆหรือเนินเขาที่เงียบสงบย่อมดีกว่าป้อมปราการ, ที่การรักษาความสงบถูกรุกรานโดยพวกมอนสเตอร์

เหมือนอย่างวีด มันเป็นธรรมดาที่คนเราได้เป็นเจ้าเมืองเมื่อได้รับความไว้วางใจจากพระราชา ขุนนาง เหล่าชนชั้นสูง หรือแม้กระทั่งชาวบ้าน สามัญชน คนทั่วไป ผ่านการผจญภัยของพวกเขา

แต่บางครั้งก็มีคนที่ได้เป็นเจ้าเมืองโดยการพัฒนาหมู่บ้านของตัวเองขึ้นมา

ทวีปเวอร์เซลล์ค่อนข้างใหญ่, ทุกคนสามารถสร้างบ้านใกล้ภูเขาหรือแม่น้ำและเริ่มทำฟาร์มและปศุสัตว์

หลังจากนั้นสักระยะก็ต้อนรับพวกชนเผ่าเร่ร่อน และขยับขยายหมู่บ้าน, พวกเขาก็พบว่าตัวเองได้กลายเป็นเป็นผู้นำของหมู่บ้าน

"ด้วยความจริงที่ว่ามีป้อมปราการขนาดใหญ่อยู่ที่นี่ หมายถึงในอดีตจะต้องมีการใช้งานมากพอดู และต้องถูกพิจารณาแล้วว่าเป็นฐานที่มั่นอันสำคัญยิ่ง"

ป้อมปราการเวอร์โก้ใหญ่มาก ใหญ่เพียงพอที่กองทัพอมตะทั้งหมดอยู่อาศัยได้

มันเป็นป้อมปราการที่กว้างใหญ่ไพศาล ขนาดให้มังกรกระดูกอาละวาดบนหลังคาของมันได้สบายๆ

เพราะอย่างนี้ การทำลายล้างจึงใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

"บริเวณพื้นดินเต็มไปด้วยอันเดทที่ถูกฝัง...ถ้าพวกนักบวชชำระมัน, มันคงพอที่ทำเป็นพื้นที่เพาะปลูกธัญพืชได้ แต่ยังคงมีการปนเปื้อน น่าจะยังเก็บเกี่ยวไม่ได้มาก, ยิ่งไปกว่านั้น พื้นที่แห่งนี้ น่าจะยังใช้ประโยชน์ไม่ได้ อย่างน้อยสัก 2 ปี ละมั้ง”

แม้แต่แม่น้ำก็กว้างใหญ่และไหลหลากอย่างน่าเกรงขาม ได้รับการพิสูจน์ตรวจสอบดูแล้วว่าไม่สัญญาณของความแห้งแล้งและมันค่อนข้างอุดมสมบูรณ์

ทิวทัศน์ธรรมชาติ, ทั้งภูเขาและแม่น้ำในบริเวณนี้พอๆกับในโมราต้า

สำหรับวีดแล้ว เมื่อเขาได้รับดินแดนใหม่ก็น่าจะพัฒนาที่นี่ให้ดีด้วยเช่นกัน เหมือนอย่างที่เขาพัฒนาโมราต้า,

และจากประสบการณ์ที่เขาได้รับมา คงช่วยเหลือได้มากเลย

"หน้าต่างข้อมูลเขตแดนโมราต้า!"

เขตแดนของโมราต้า

ดินแดนแห่งนี้ครั้งหนึ่งเคยเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดินิฟเฮ็ม

ปัจจุบัน, ด้วยความแข็งแกร่งและการตัดสินใจอันยอดเยี่ยมของลอร์ดวีด, การพัฒนายังคงดำเนินต่อไป

โมราต้าได้กลายเป็นเมืองตัวอย่างที่แสดงผลงานได้ดีที่สุดในเขตเหนือ, เป็นศูนย์กลางทางด้านศิลปะ, การค้า และท่องเที่ยวผจญภัย

มีสิ่งก่อสร้างอันยิ่งใหญ่และอลังการสองแห่ง, มหาวิหารเทพีเฟรย่า(the Freya Cathedral) และหอสมุดขนาดใหญ่ของเขตเหนือ(the North’s Great Library) ที่เสร็จสมบูรณ์แล้ว

กำลังทางทหาร : 259  อำนาจทางเศรษฐกิจ : 2,969

วัฒนธรรม : 3,129  เทคโนโลยี : 843

อิทธิพลทางศาสนา : 87

การเมืองระดับภูมิภาค : 69  อิทธิพลต่อพื้นที่ใกล้เคียง : 74%

อิทธิพลจากจักรวรรดินิฟเฮ็มเมื่อครั้งในอดีต : 16.5%

(อิทธิพลได้ฝังรากลึกทางด้านการทหาร, เศรษฐกิจ, วัฒนธรรม, เทคโนโลยี, ศาสนา, ชุมชน, เควส และอื่นๆ)

ระดับการพัฒนาเมือง : 269

สาธารณสุข : 39  การรักษาความสงบ : 88%

เมื่อเร็วๆนี้ ได้มีการขับไล่กองทัพอมตะโดยปราศจากซึ่งความเสียหายรุนแรงใดๆ

การไหลบ่าเข้ามาของประชากรยังคงมีต่อเนื่อง แต่ด้วยถนนและที่อยู่อาศัยได้มีการจัดเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว ซึ่งเพียงพอต่อความต้องการ ประชาชนจึงไม่รู้สึกอึดอัดแต่อย่างใด

การค้าขายและการทำธุรกรรมยังคงก้าวหน้า, รายได้รวมจำนวนมหาศาลกำลังจะเกิดขึ้น

ชื่อเสียงที่เพิ่มขึ้นของโมราต้า, สินค้าพิเศษเพิ่มขึ้นมา 3 อย่าง : เครื่องเงิน, กระแช่/น้ำตาลเมา(palm wine), สิ่งทอหรูหรา(luxury textiles)

***ผู้แปล (palm wine หรือ ไวน์ปาล์ม เป็นเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่สำคัญในแถบแอฟริกาตะวันตก ทำจากน้ำเลี้ยงปาล์ม (palm sap) หมักกับเชื้อจุลินทรีย์ตามธรรมชาติ ในบ้านเมืองเราคือกระแช่, น้ำตาลเมา ได้จากน้ำหวานในงวงตาล(ช่อดอกอ่อน) ปล่อยให้มีการหมักธรรมชาติจะได้น้ำตาลเมา ถ้านานเกินไปจะเปรี้ยวดื่มไม่ได้)***

มหาวิหารและหอสมุดอันยิ่งใหญ่เป็นความภาคภูมิใจของประชาชนผู้อยู่อาศัย

โมราต้ามีอิทธิพลอย่างมากต่อพื้นที่ใกล้เคียงในด้านการเมือง, เศรษฐกิจ และวัฒนธรรม

ปีนี้คาดว่าจะได้ผลผลิตที่อุดมสมบูรณ์

ไม่มีแม้แต่ความคิดที่จะก่อกบฏ

กองกำลังทางทหารสงวนไว้เพื่อต่อสู้กับมอนสเตอร์เท่านั้น

ได้มีการเพิ่มค่าใช้จ่ายทางทหาร, เหล่าทหารและเหล่าอัศวินจึงมีความจงรักภักดีเพิ่มขึ้น

ประติมากรรมอันงดงามนำความสุขมาสู่ชาวเมือง

มาตรฐานด้านจิตรกรรมสูงขึ้น

ความเชื่อมั่นอย่างแรงกล้าที่มีต่อศิลปินและการสนับสนุนทางการเงิน ได้กลายมาเป็นแรงขับเคลื่อนอันสำคัญยิ่งในการพัฒนาด้านวัฒนธรรม

ศูนย์ศิลปะของโมราต้ากลายเป็นรากฐานที่สำคัญสำหรับศิลปินหน้าใหม่ในทวีปตอนเหนือและได้จัดเก็บชิ้นงานที่พวกเขาเหล่านั้นได้สร้างสรรค์เอาไว้มากมาย

อันเนื่องจากหอสมุดขนาดใหญ่, การศึกษา, เวทย์มนต์ และการท่องเที่ยวผจญภัย มีความเข้มแข็งก้าวหน้ามากขึ้น

ด้วยการศึกษาและวัฒนธรรมขั้นสูง, ทำให้เด็กจำนวนมากที่เกิดมา ล้วนแล้วแต่มีสติปัญญาเฉลียวฉลาด

อย่างเช่นถ้าคุณสอนพวกเขา 10 อย่าง, พวกเขาจะลืมไปเพียง 5 อย่างเมื่อหมดเดือน!

ทักษะด้านอุตสาหกรรมการตัดเย็บได้รับการถ่ายทอด ช่างตัดเย็บสามารถใช้ หนังสัตว์, สิ่งทอ และ ผลิตภัณฑ์ตบแต่ง ในการทำเครื่องแต่งกาย

ทักษะงานเชื่อมโลหะของช่างโลหะได้มาถึงระดับที่พวกเขาสามารถเผาเหล็กและตีเชื่อมมันด้วยค้อนของพวกเขาได้

ผู้เชี่ยวชาญงานฝีมือได้ปรากฏขึ้นและชี้นำในการพัฒนาทักษะต่างๆ

ศาสนาประจำภูมิภาค : ผู้อาศัยเกือบทั้งหมดเชื่อในเทพีเฟรย่า

พื้นที่รกร้างได้รับการเพาะปลูกอย่างอุดมสมบูรณ์และส่งเข้าเก็บในเขตยุ้งฉาง

ปีนี้เป็นปีที่พืชผลอุดมสมบูรณ์

ด้วยความเชื่อมั่นและความมั่นคงด้านสาธารณภัย, อัตราการเกิดอาชญากรรมลดลงอย่างมาก

ผลิตภัณฑ์พิเศษ : ศิลปะ, เครื่องหนังและสิ่งทอ, มะเขือเทศ, องุ่น, ข้าว, นม, ชีส, ไวน์, เครื่องเงิน, กระแช่/น้ำตาลเมา, สิ่งทอหรูหรา

จำนวนประชากรทั้งหมด : 1,175,704 คน

รายได้ภาษีต่อเดือน : 953,290 เหรียญทอง

ค่าใช้จ่ายในการบริหารงานของหมู่บ้าน : ด้านการทหาร 5%  ด้านการพัฒนาทางเศรษฐกิจ 36%, การลงทุนทางวัฒนธรรม 14% การทำเควส และการออกล่ามอนสเตอร์ 16%, ค่าซ่อมแซมบำรุงและดูแลหมู่บ้าน 25%, บริจาคให้วิหารเทพีเฟรย่า 4%

ท่านได้รับสมญาจากชาวเมืองโมราต้า, "ผู้นำที่ยิ่งใหญ่แห่งแดนเหนือ"

มันจะช่วยรักษาความภักดีของชาวเมืองไม่ให้เสื่อมคลาย

เพิ่มการหลั่งไหลเข้ามาของประชากร

โมราต้าเป็นเมืองใหญ่ที่เขาสามารถคุยอวดได้ทุกที่, ถึงเขาจะไม่ได้ทำอะไร, เมืองก็ขยับขยายและพัฒนาต่อไปในแต่ละวัน

เมื่อนักผจญภัยในเขตเหนือค้นพบไอเทม และพบว่าเป็นงานศิลปะ พวกเขานำมันไปจัดแสดงที่ศูนย์ศิลปะ

พวกเขานำเหล่าไอเทมทางศาสนาส่งให้กับมหาวิหารและจัดแสดงไอเทมอื่นๆในหอสมุดขนาดใหญ่

เพราะว่า เหล่าไอเทมที่พวกนักผจญภัยนำมา, เขตเหนือจึงเป็นที่หมายปองของผู้ที่ชื่นชอบการผจญภัย

สิ่งก่อสร้างที่ยิ่งใหญ่มีอิทธิพลมาก, จากปากของเหล่าผู้เล่นใหม่ในโมราต้า, ผู้คนจึงเพิ่มมากขึ้นและมากขึ้นทุกๆวัน

กับการไหลหลั่งเข้ามาของผู้เล่นและผู้อยู่อาศัย, เทคโนโลยีของโมราต้าพัฒนาขึ้นทุกวัน ด้วยการแข่งขันที่รุนแรงยิ่งขึ้นในด้านธุรกิจ นำไปสู่ฐานะทางการเงินที่แข็งแกร่งของเมือง

เมื่อมองจากเบื้องบน, อาคารได้แผ่ขยายออกไปอย่างกว้างขวาง มีรูปปั้นของเทพี หอคอยแห่งแสงสว่าง และสิ่งก่อสร้างที่ยิ่งใหญ่ ทำให้เห็นฉากแห่งความอลังการอันยิ่งใหญ่

มันเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ไม่อาจจินตนการได้เลยเมื่อเทียบกับโมราต้าในตอนแรก, ที่เต็มไปด้วยอาคารโทรมๆในยามค่ำคืนอันมืดมิด กับหอคอยแห่งแสงสว่าง

________________________________________________________

หมู่พ่อค้าที่ทำธุรกิจในโมราต้าได้เดินทางมาถึงที่ป้อมปราการเวอร์โก้เป็นขบวนใหญ่

"นี่คือที่ของฉัน"

"ไรอะ แกพ่นอะไรไร้สาระออกมาเนี่ย? ฉันลากเส้นแบ่งเรียบร้อยแล้ว และนั่งลงก่อนที่แกจะมาอีก!”

วีดและเหล่าผู้เล่นได้รับของดรอป และแจ็ปเท็ม จำนวนมหาศาล จากการต่อสู้ของพวกเขากับกองทัพอมตะ

ของดรอปจากมังกรกระดูกและแวนดอลไนท์ไม่ใช่สิ่งที่สามารถหามาได้ง่ายๆ

พ่อค้าจากโมราต้ามาที่นี่เป็นขบวนใหญ่เพื่อซื้อไอเทมเหล่านี้

"ผม ดาปารา, ผมเป็นผู้เชี่ยวชาญในการขายสินค้าทั่วไป โปรดเพิ่ม(แอด)ดาปาราในรายการเพื่อนของคุณ คุณจะเรียกดูสินค้าของผมอย่างสะดวกสบายได้ทุกเวลา"

"ผู้ค้าอาวุธ คอร์แมค อยู่ที่นี่แล้ว รับงานซ่อมแซมง่ายๆ หรือตีราคา เพื่อซื้อขาย เชิญเข้ามา, เราจะให้ข้อเสนอดีๆกับคุณ"

"ผู้เชี่ยวชาญด้านวัตถุดิบอาหาร, เฮโพท ผมเก็บของเหล่านี้สดๆจากเพื่อนบ้าน, ผมขายส่วนผสมเหล่านี้เพื่อกำไรอันน้อยนิด ได้โปรดปรุงอาหารมื้ออร่อยด้วยตัวคุณเอง!"

พ่อค้าไม่ต่ำกว่า 100 คนมาที่ป้อมปราการเวอร์โก้ มาตั้งร้านค้าเพื่อทำธุรกิจของพวกเขา

"พวกเขาลากเกวียนมาเองเลยเหรอเนี่ย?"

"อย่างดีเลยนะ, มีพวกเราประมาณ 1000 คนเท่านั้นที่มาที่นี่...ดูเหมือนจะมีพ่อค้ามากไปนะ"

แม้ว่าจะสะดวกในการใช้บริการของพวกเขา, พวกผู้เล่นก็รู้สึกเสียใจที่ทำให้บางคนผิดหวังอย่าง พวกที่ดูย่ำแย่กว่าพวกเขาเอง

ที่กำลังพยายามทำธุรกิจในที่ที่มีลูกค้าน้อย, การแข่งขันดุเดือดมากยิ่งขึ้น

พวกเขายังสามารถพบพ่อค้าที่มีชื่อเสียงในโมราต้า

แต่ช่วงบ่ายในวันเดียวกันนั้น, ผู้เล่นทั้งหลายอัดกันแน่นในป้อมปราการเวอร์โก้!

"พวกเรามาถึงแล้ว"

"ไม่มีถนนตัดผ่าน การเดินทางมาที่นี่จึงยากมากๆ แต่ตอนนี้พวกเราบอกได้เลยว่ามีพื้นที่ออกล่ามากมายที่นี่"

"ผมได้ยินว่าคุณสามารถพบพวกเอลฟ์ได้ ไปกันเร็วๆเถอะ ผมอยากจะคุยกับพวกเขาแล้ว"

"ว๊าว, นี่มันเละตุ้มเปะสุดๆ! ฉันจะสร้างบ้านหลังใหม่และอาศัยอยู่ที่นี่ไปเลย"

ทันทีที่ผู้เล่นในโมราต้ามีเลเวลเพิ่มขึ้น พวกเขาได้รับข้อมูลมาว่าวีดได้ครอบครองดินแดนใหม่, พวกเขาทั้งหมดจึงมุ่งหน้าไปยังป้อมปราการเวอร์โก้

เพราะว่าวีดเป็นเจ้าเมือง, พวกเขาสันนิษฐานว่าป้อมปราการเวอร์โก้ น่าจะเป็นสถานที่ต่อไปที่จะได้สัมผัสประสบการณ์การพัฒนาอันรวดเร็ว

เมื่อมาถึงก่อนและจับจองพื้นที่ของพวกเขา, เอกสิทธิ์ของพวกเขาจะมีมากยิ่งขึ้นในภายหลัง

ด้วยการสร้างบ้านก่ออิฐใกล้กับป้อมปราการเวอร์โก้เพื่ออยู่อาศัย พวกเขาสามารถคุยอวดเรื่องนี้กับเพื่อนของพวกเขาได้

มันเป็นสถานที่ที่มีพื้นที่ให้บุกเบิกกว้างขวาง และพื้นที่ออกล่าที่ยังไม่มีใครค้นพบ ได้กระจัดกระจายอยู่ทั่วไป

"ฉันออกไปดูที่ดินก่อนนะ"

พวกที่ทำเกษตรกรรมค้นหาพื้นที่รอบๆบริเวณแม่น้ำเพื่อหาดินที่มีปุ๋ยดีๆให้พืชพรรณ พวกนักผจญภัยพูดคุยกับเอลฟ์และพวกคนเถื่อน(barbarian) เพื่อค้นหาและดันเจี้ยนที่เหมาะๆในการเอาชนะได้

มีพวกนักบวชและอัศวินศักดิ์สิทธิ์มากมายไปที่ดันเจี้ยนเหล่านั้น และพวกนักดาบ(จากสำนัก)ก็สนุกสนานกับการที่พวกเขาได้พบปะกับกลุ่มคนใหม่ๆ

พวกเขาต่อสู้เก่งและซื่อสัตย์ พวกเขาจึงพยายามปกป้องเหล่านักบวชอย่างเต็มความสามารถ, ทุกคนล้วนต้องการมีพวกเขาในกลุ่ม

ป้อมปราการสร้างขึ้นจากหินซึ่งตอนนี้ปกคลุมไปด้วยซากปรักหักพัง แต่ผู้คนมากมายกลับกำลังเบียดเสียดอยู่ภายในนั้น

พวกพ่อค้ารู้เรื่องนี้ดีจึงรีบมาที่นี่อย่างว่องไว ก่อนที่พระอาทิตย์จะตกดิน, คาราวานที่สอง แม้กระทั่งขบวนที่สามก็ได้มาถึงแล้ว

เพราะว่าไม่มีโคมวิเศษที่ป้อมปราการเวอร์โก้ เหมือนที่โมราต้า, พวกเขาจึงก่อกองไฟและใช้คบไฟ

ไม่มีแม้กระทั่งโรงแรมหรือร้านอาหาร, พวกเขานอนบนเศษหินใกล้ๆกับกองไฟเพื่อพักผ่อนสักงีบ

มันช่างโรแมนติกที่ได้ทานอาหารร้อนๆขณะมองดูดาวเต็มฟ้า!

"หื้ม! กลิ่นเบียร์ลอยหอมชวนให้อยากดื่มเลยแหะ!"

เหล่าคนแคระถูกกลิ่นเบียร์ดึงดูดมา

"เชิญนั่งเลย ต้องการสักเหยือกไหมครับ?"

"แน่นอน."

การแบ่งปันเครื่องดื่มของพวกเขาให้กับคนแคระทำให้พวกเขาสนิทสนมกันมากยิ่งขึ้น เหมือนอย่างที่ราชินีเทเนดอนได้รับการรักษา, ทำให้เหล่าภูติมีความกระตือรือร้นมากยิ่งขึ้นเช่นเดียวกัน

ในโมราต้าและสถานที่อื่นๆ พวกเขามีโอกาสได้เห็นเหล่าภูติซึ่งนานๆจะเจอที, แต่ที่นี่ในป้อมปราการเวอร์โก้ เหล่าภูติจำนวนมากบินไปมารอบๆสถานที่แห่งนี้, กำลังกระพือปีกสีเงินอันน่าพิศวงของพวกเธอ

ในระหว่างที่กำลังทำธุรกิจและดื่มเบียร์, ถ้าพวกเขาหยุดเพียงสักนิด, พวกเขาจะได้ยินเสียงเหล่าภูติคุยกัน

- นั่น เนื้อนี่ เนื้อ

- กลิ่นช่างหอมดีจริงๆ

- กิน กิน อ้ำ อ้ำ อ้ำ

เหล่าภูติกินเนื้อซี่โครงที่ผู้คนกำลังถือ

นักดาบ27กลายเป็นเพื่อนกับนักบวชสาว, พวกเขาเดินอยู่บนถนนที่กำลังซ่อมแซมราวกับคู่เดท

"ที่นี่ท้องฟ้าช่างสวยงามจริงๆ, คุณว่างั้นไหม"?"

"มันน่ากลัวจะตาย กำแพงอิฐพังๆนั่น...มันรู้สึกเหมือนมอนสเตอร์จะกระโดดออกมาได้ทุกเวลา"

"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจะปกป้องคุณเอง "

นักดาบ27แสดงความน่าเชื่อถือสมชายชาตรี ชวนให้ดูมีเสน่ห์นิดๆ

มีพวกภูติบินตามพวกเขามาด้วย พวกเธอบินตามมาข้างหลังพวกเขาเหมือนนกนางนวลติดตามเรือในทะเล

เมื่อนักบวชสาวให้พวกภูติกินอะไรสักอย่างจากกระเป๋าของเธอ, พวกเธอถึงกับหยุดนิ่งกลางอากาศ!

หลังจากใช้เวลาในค่ำคืนนี้แล้ว, ตอนเช้ามีผู้คนเพิ่มมากขึ้นอีกในป้อมปราการเวอร์โก้

บางครั้งเหล่าภูติก็ไปเก็บพืชผลจากสวนและไร่นาจากเขตอื่นๆ, จึงกล่าวได้ว่าพวกเธอกำลังชดใช้หนี้ของพวกเธอ

"ต้องการอัศวินศักดิ์สิทธิ์ 2 คน นักบวช 3 คนเข้ากลุ่ม พวกเรากำลังมุ่งสู่ดันเจี้ยน"

"ต้องการสมาชิกปาร์ตี้เพื่อออกล่าในพื้นที่ใกล้ๆนี้! เลเวล 310 ขึ้นไป, มันอันตรายมาก ผมจะยินดีมากถ้าจะได้ผู้เล่นจำนวนมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ก่อนจะออกเดินทาง"

"มีใครตกปลาบ้าง? ขอข้อมูลแลกเปลี่ยนกันเรื่องการตกปลาและการจับปลาจริงๆ"

จำนวนผู้อพยพเข้ามาที่ป้อมปราการเวอร์โก้มีมากกว่า 2,000 คน

นี่เป็นกลุ่มคนที่มาจากโมราต้าเพียงแค่วันเดียว

เนื่องจากมีการค้าขายกันอย่างกระตือรือร้น, จึงมีรายได้ภาษีเกิดขึ้น

ภาษีทั้งหมดจะถูกนำมาบำรุงซ่อมแซมป้อมปราการ

เมื่อจวนเจ้าเมืองเตรียมพร้อมเรียบร้อย, ภาษีที่กระจัดกระจายก็จะถูกจัดการ

ด้วยการย้ายถิ่นฐานของผู้อาศัย, ประการแรกที่ต้องทำคือซ่อมแซมป้อมปราการเวอร์โก้ เนื่องจากเป็นป้อมที่ค้อนข้างใหญ่โต, มีพื้นที่หลายแห่งที่ต้องมีบำรุงการซ่อมแซม อย่างหอคอยที่พังลง และสิ่งก่อสร้างอื่นๆ, แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาต้องสร้างมันขึ้นมาใหม่ทั้งหมด

แต่การย้ายเข้ายังเกิดขึ้นไม่หยุดและผู้เล่นก็กำลังค้นหาสถานที่ผจญภัยใหม่ๆ, ที่ป้อมปราการแห่งนี้จึงเติมเต็มไปด้วยชีวิตใหม่

มนุษย์พ่อค้าไม่เพียงแต่ขายพวกของใช้ในป้อมปราการเวอร์โก้

"ขายต้นไม้ ไม้ผล, สมุนไพร และเมล็ดพันธุ์จ้า"

เอลฟ์สาว ก็มาค้าขายเช่นกัน พวกเธอขายของป่าคุณภาพดี และซื้อของที่พวกเธอต้องการ

พวกคนแคระก็มาด้วย, พวกเขาขายอุปกรณ์สงครามที่มีคุณภาพ และกลับไปพร้อมเกวียนที่เต็มไปด้วยเบียร์

พวกคนเถื่อนมีไอเทมมากมายอย่างที่พวกผู้ซื้อต้องการ พวกเขานำหนังสัตว์และแจ๊บเทมมาวางขาย

นี่เป็นการพิสูจน์ว่าป้อมปราการเวอร์โก้, เป็นประตูหน้าด่านที่สำคัญสำหรับทวีปทางตอนเหนือ, มันกำลังค่อยๆฟื้นฟูกลับมามีสภาพเหมือนเดิม

วีดหวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้น

"ทำเหล้าจากผลไม้ของพวกเอลฟ์, ขูดรีดพวกคนเถื่อนด้วยสินค้าที่ล่ามาได้ และบังคับคนแคระเป็นแรงงานทำอาวุธ, ชุดเกราะ และสร้างบ้าน"

นี่คือเมืองในอุดมคติที่เขาฝันถึง! (แกไอ้จอมงก-ผู้แปล)

____________________________________________________________

"กรรร โฮกกกก"

ปิงหลงคำรามตอนออกล่าบ่อยๆบนภูเขาใกล้ๆโมราต้า!, พวกมอนสเตอร์จะรีบนอนเอาตัวเองราบไปกับพื้นเพื่อซ่อนตัวจากมัน ยามที่มันบินไปรอบๆบริเวณภูเขา, ด้วยขนาดอันใหญ่โตของมัน ทำให้พวกมอนสเตอร์ต้องตัวแข็งด้วยความหวาดกลัว

"เจ้านั่นเป็นของข้า!"

พวกไวเวินแบ่งพื้นที่ป่ากันและออกล่าอย่างขะมักเขม้น ถ้าเจอมอนสเตอร์ที่แข็งแรงกว่าพวกมัน, พวกไวเวินก็จะรวมตัวกัน

"พวกเราควรจะไปต่อ"

"ต่อจากที่นี่หรือ?"

"ฉันอยากจะฆ่าอะไรที่ใหญ่ๆ"

เจ้านกฟินิกส์เพลิงตัวโตบินอยู่เหนือท้องทะเล ออกล่าเหล่ามอนสเตอร์ขนาดใหญ่หลายชนิด

เมื่อเปรียบเทียบกับเจ้าพวกนั้น, วิหคทอง, วิหคเงิน, โกลด์มินิ และเจ้าเหลือง กลับเคลื่อนไหวอย่างเงียบๆ

"ทางนี้ เจ้านกบอกฉันมา"

พวกมันล่าในพื้นที่ออกล่า ซึ่งเจ้านกบอกพวกมันให้ออกล่าด้วยกัน มันช่างเป็นมิตรสนิทสนม, ราวกับว่ากำลังอยู่ในห้วงเวลาแห่งความสุข!

พวกประติมากรรมประทานชีพจากลาซฟาลังค์ก็ออกล่าในอาณาเขตของตัวเอง

โชคไม่ดีที่มีบางตัวตายระหว่างการต่อสู้กับมอนสเตอร์ แต่เกือบทั้งหมดมีพัฒนาการที่ดีและเติบโตขึ้น

ทันใดนั้นมีกระซิบส่งถึงพวกมันทุกตัว

ไง พวกแกสบายดีมั้ย?

เสียงของผู้สร้าง ผู้ประทานชีวิตให้แก่พวกมัน!

ปิงหลงตอบรับอย่างเร็วไว

-         ข้ากำลังมีความสุ..อ่า ข้าหมายถึง, ข้าสบายดี

พวกไวเวินก็ทักทายเจ้านายของพวกมัน

-         หลังของข้าอุ่นสบายดี กินอิ่มหนำสำราญ

ได้กินสัตว์อร่อยๆทู้ก.ก.กวัน

เวิน-ทรีกินจุมาก

พวกไวเวินต่างก็มีช่วงเวลาที่ยากลำบากจึงไม่ได้บอกเล่าความจริงในทุกสิ่ง

วิหคทอง, วิหคเงิน และโกลด์มินิ ตอบกลับแบบหยิ่งๆว่าพวกมันสบายดี

เจ้าเหลืองก็ตอบด้วยท่าทางอันสนิทสนม

-         ข้าคิดถึงท่าน, เจ้านาย

วีดยังคงเชื่อเป็นอย่างดีว่าเจ้าเหลืองที่ว่านอนสอนง่ายยังคงกล้าหาญอดทน

ข้าก็เหมือนกัน

ตอนนี้ข้าค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยก็ยังได้ยินเสียงของพวกแก

พวกเราควรมารวมตัวกันได้แล้ว พวกแกๆทั้งหมดจงมาที่นี่ซะ!

บัดนี้ถึงเวลาอันสมควรแล้ว เหล่าประติมากรรมประทานชีพจะได้ออกไปผจญภัยร่วมกันอีกครั้ง!

จบตอน

ผู้แปล: Acid กรด

Editor: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล