เล่ม 25 ตอนที่ 4 : เหล่าประติมากรรมที่ซาฮับอยากทิ้งไว้เบื้องหลัง แปลโดย Cole’s Myth

วีดเดินดูงานประติมากรรมอยู่ในเวิร์คชอปของซาฮับมานานมากแล้ว

“ถ้าหากว่าฉันแอบเอาพวกมันทั้งหมดไปซ่อนไว้ในที่ลับๆได้ล่ะก็…”

แล้วก็เอามันไปเก็บไว้ในศูนย์ศิลปะของโมราต้า จากนั้นเขาคงจะเพิ่มค่าเข้าชมได้มากขึ้นแน่ๆ

‘หากว่าฉันสร้างห้องแสดงประติมากรรมของซาฮับเป็นพิเศษล่ะก็ ฉันคงจะเก็บเพิ่มซักสิบเท่า แล้วทุกคนก็คงยอมจ่ายมาดูอยู่ดี’

แววตาของวีดลุกโชนไปด้วยกิเลสขณะที่เขามองดูเหล่าประติมากรรมทั้งหลาย

“เจ้าต้องชื่นชอบประติมากรรมมากจริงๆเลยนะเนี่ย”

“แน่นอนครับ การขายประติมากรรมที่แสนวิเศษพวก…เอ่อ ผมหมายถึง พวกมันเป็นสมบัติล้ำค่าที่มิอาจประเมินมูลค่าได้เลย”

วีดแอบชำเลืองมองไปทางซาฮับ

‘ขอเพียงแค่มีมอนสเตอร์ซักตัวปรากฏตัวละก็…’ (วีดแกกะจะเก็บเขาเลยหร๊ออ)

ในฐานะประติมากรคนหนึ่ง ซาฮับคงไม่ใช่คนที่จะอ่อนแอและล้มได้ง่ายๆแน่ จากข่าวลือที่ได้ยินมาจากนางสนองพระโอษฐ์ชรา เขาเคยจัดการพวกนักฆ่าได้ขณะที่กำลังแกะสลักแสงจันทร์ไปด้วย

นั่นก็คือทักษะใบมีดแกะสลักแสงจันทร์นั่นเอง!

มันยังคงเป็นตัวเลือกแรกสุดที่เขาเอาไว้ใช้ในการต่อสู้ การได้เห็นว่าซาฮับสร้างบ้านขึ้นมายังไง แถมยังอาศัยอยู่ในเขตกราพาสนี่อีก ความแข็งแกร่งของเขาคงจะไม่มีทางจินตนาการถึงแน่ อย่างน้อยที่สุด ความแข็งแกร่งของเขาคงเหนือกว่าพวกอัศวินองครักษ์อย่างแน่นอน

 ‘ประติมากรรมรูปร่างอิสระ ต้องถูกแกะขึ้นมาด้วยจินตนาการ ดังนั้นกลวิธีการแกะสลักแบบธรรมดานั้นไม่มีทางทำได้แน่ แต่ถึงยังไงก็ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้หรอกหากทำด้วยทักษะแกะสลักอย่างนี้’

วีดเป็นมือฉมังเรื่องการแกะสลักประติมากรรมให้มีความสมมาตรและละเอียดลออ ขณะที่เขาท่องไปทั่วทั้งทวีปเวอร์เซล เขาจะแกะสลักอะไรก็ตามที่ถูกใจและตรงตามรสนิยมของเขา ดังนั้นเขาจึงเชี่ยวชาญทั้งทักษะแกะสลักและการสังเกตผลงาน

ทว่าประติมากรรมของซาฮับดูยอดเยี่ยมแม้จะเป็นแค่การแสดงออกธรรมดาทั่วไปของรูปสลัก

ประติมากรรม ‘หนุ่มขี้อายที่กำลังสารภาพกับผู้หญิงด้วยคำพูดที่ดูตะกุกตะกัก’ รูปร่างของประติมากรรมดูสมส่วนกำลังพอดี มือเท้าก็ดูธรรมดาทั่วไป แต่ว่าการแสดงออกทางอารมณ์ที่ดูกังวลแกมมีความสุขนั้นช่างตราตรึงอย่างยิ่งถึงจะมีเพียงแค่การแสดงออกทางอารมณ์และท่าทางของประติมากรรมอย่างเดียว

ประติมากรรม ‘กวางน้อยที่อยู่ท่ามกลางทุ่งดอกไม้มองไปรอบตัวราวกับเฝ้ารอใครบางคน’ มันเป็นภาพของกวางน้อยน่ารักที่กำลังเฝ้ารอแม่ของมันอย่างใจจดใจจ่อ เพียงแค่มองไปที่ประติมากรรมก็สามารถจินตนาการและเข้าถึงความรู้สึกนั้นได้อย่างดีเลยหล่ะ

ด้วยความรู้สึกตราตรึงถึงรัก ประติมากรคนหนึ่งจึงสามารถแสดงอารมณ์ที่อ่อนโยนให้ถึงจุดสุดยอดได้!

“พวกนี้ดูแพงมากเลยครับ…เอ่อ ข้าหมายถึง ช่างเป็นประติมากรรมที่ยอดเยี่ยมมากจริงๆครับ”

“เจ้าคิดอย่างนั้นหรือ งั้นข้าก็รู้สึกดีใจมากจริงๆ หากเจ้าไม่ได้ยุ่งอยู่ งั้นจะช่วยข้าสร้างประติมากรรมของข้าซักหน่อยได้ไหม?”

“ท่านกำลังสร้างประติมากรรมแบบไหนอยู่หรอครับ?”

“มีผลงานสองชิ้นที่ข้าอยากจะทำมานานมากแล้ว ข้าต้องสร้างมันให้ได้ก่อนที่ข้าจะตาย…ข้าก็แค่ไปจากที่นี่ไม่ได้หากแกะสลักพวกมันไม่เสร็จน่ะ ด้วยทักษะของเจ้าคงช่วยได้มากพอควรเลยล่ะ แล้วเจ้าอยากจะทำงานร่วมกับข้าดูไหมล่ะ?”

ผู้ช่วยของซาฮับ

มีประติมากรรมบางชิ้นที่ซาฮับปรารถนาจะสร้างมานานแสนนาน

ช่วยเขาในการสร้างประติมากรรมเหล่านั้นให้เสร็จ!

ในฐานะประติมากร ไม่มีเกียรติใดที่ยิ่งใหญ่ไปกว่านี้อีกแล้ว

ความยาก: ภารกิจเฉพาะอาชีพ

ข้อจำกัดของภารกิจ: จำกัดเฉพาะอาชีพประติมากร ต้องเชี่ยวชาญเทคนิคการแกะสลักขั้นสูง จนกว่าภารกิจนี้จะสำเร็จ ซาฮับไม่สามารถออกไปจากเขตกราพาสได้

หากท่านปฏิเสธภารกิจนี้ ท่านจะไม่ได้รับอีกครั้ง

ไม่มีเหตุผลอะไรที่วีดจะปฏิเสธภารกิจนี้ มันไม่ใช่ประติมากรรมของเขา ดังนั้นเขาก็ไม่ต้องสนใจว่าจะทำมันเละ!

“ครับ ผมจะทำ”

ท่านยอมรับภารกิจแล้ว

“ว่าแต่ประติมากรรมที่ท่านอยากจะสร้างอยู่ไหนหรอครับ?”

ซาฮับเอากระดาษแผ่นหนึ่งที่ห่อบางอย่างไว้ซึ่งถูกเก็บเอาไว้ภายในเวิร์คช็อปของเขาออกมา

มันคือประติมากรรมแก้วสีขาวนวลที่มีรูปร่างของผู้หญิงคนหนึ่ง!

“ข้ามั่นใจว่ามันคงจะดูเหมือนกันประติมากรรมอื่นๆทั่วไป แต่ว่าข้ากลับตกใต้มนต์เสน่ห์ความงดงามที่พบได้เฉพาะในประติมากรรมเท่านั้น ช่วงนี้ข้าอยากจะสร้างประติมากรรมที่แสดงออกถึงเลือดเนื้อและชีวิตด้วยสัดส่วนที่ดีที่สุด มันคือความใฝ่ฝันของข้าที่อยากจะสร้างหญิงสาวที่มีความงดงามดั่งเทพี”

ในด้านศิลปะ ผู้หญิงคือธีมที่โดดเด่นมากสำหรับผลงานส่วนใหญ่

“ทว่าการมาอาศัยอยู่ในเขตกราพาสมาเป็นเวลาเนิ่นนาน มันเลยทำให้ข้าดูเหมือนจะลืมเลือนเกี่ยวกับความงดงามของหญิงสาวไปจนหมดแล้ว ตอนนี้นี่เป็นประติมากรรมที่ยากที่สุดที่ข้าพยายามทำมา เพราะงั้นข้าหวังว่าเจ้าจะสามารถช่วยข้าสร้างมันได้”

“แล้วผลงานอย่างอื่นหล่ะครับ?”

“ข้าได้เลือกแบบที่จะทำไว้แล้วนะ แต่ยังไม่เริ่มทำมันเลย ตอนนี้ข้าว่าเราควรทำอันแรกก่อนหลังจากเสร็จแล้ว ข้าค่อยบอกเจ้าทีหลัง”

ซาฮับจัดเตรียมวัสดุอุปกรณ์จากเวิร์คช็อปของเขาเพื่อเอามาให้วีดใช้ อุปกรณ์ทุกชิ้นเป็นวัสดุระดับพรีเมียม หากใช้แบบประหยัดก็จะสามารถสร้างประติมากรรมได้ซัก 16 ถึง 17 ชิ้นด้วยซ้ำไป

แม้ว่าแต่เดิมแล้วซาฮับจะขอความช่วยเหลือจากวีด แต่ความเป็นจริงแล้วซาฮับต่างหากที่เป็นคนคอยช่วยวีดผู้เป็นคนร่างแบบและแกะสลักวัสดุออกมา แถมนอกจากนั้น นี่ก็ยังเป็นโอกาสสำคัญที่ซาฮับได้ช่วยในการสร้างสรรค์ประติมากรรมที่ออกแบบโดยวีด

‘ฉันจะแกะอะไรถึงจะทำให้ซาฮับพอใจได้นะ?’

การสร้างประติมากรรมแบบดาษดื่น รังแต่จะสร้างปัญหาตามมาซะเปล่าๆ มาตรฐานความงดงามของซาฮับนั้นค่อนข้างสูงเพราะว่านั่นคือรักแรกของเขา ราชินีเอเวนนั่นเอง ขณะที่วีดตกลงสู่ห้วงความคิด ซาฮับก็หยิบดาบที่ห้อยอยู่บนพนังขึ้นมา

วีดเคยเห็นดาบเล่มนั้นขณะที่เขาเดินดูผลงานประติมากรรม ไม่มีคุณสมบัติอะไรพิเศษมากมายเลย มันเป็นแค่ดาบธรรมดาๆที่มีค่าการโจมตีปกติ

“ข้าจะออกไปข้างนอกซักครู่นะ”

“ท่านจะออกไปไหนหรือครับ?”

“ออกไปสูดอากาศ แล้วก็หาวัสดุแกะสลัก จากนั้นก็ไปล่ามอนสเตอร์ซักหน่อย”

วีดแทบจะกรีดร้องออกมาด้วยความดีใจ!

‘ทีนี้แหละ ขอแค่เขาโดนฆ่าตาย…’

วีดแทบรอไม่ไหวที่จะมีโอกาสแบบนี้ อีกอย่างเขาก็รู้สึกสงสัยที่จะได้เห็นวิธีการต่อสู้ของซาฮับด้วย

“ข้าขอไปด้วยได้ไหมครับ?”

 “ก็ไม่ใช่ว่าอยากจะเร่งทำให้เสร็จเร็วๆหรอกนะ งั้นเจ้าก็มาได้”

จากนั้นวีดก็รีบตามเขาไปทันทีด้วยความคาดหวังที่จะได้เห็นว่าซาฮับต่อสู้อย่างไร เพราะว่ามันอาจจะเป็นอันตรายได้ โกลมินิ เจ้าเหลือง และประติมากรรมสลักชีพตัวอื่นๆจึงถูกปล่อยไว้ให้พักที่กระท่อม

‘ถ้าเป็นไปได้ ยิ่งอันตรายยิ่งดี ขอให้มอนสเตอร์ระดับบอสของเขตกราพาสปรากฏตัวออกมาด้วยเถอะ คงจะดีไม่น้อยเลย…’

*****

ซาฮับเดินผ่านป่าแล้วก็เข้าไปในโพรงที่ถูกซ่อนเอาไว้ มันคือทางเข้าดันเจี้ยนนั่นเอง! มันคือดันเจี้ยนแห่งกราพาสที่แม้แต่วีดก็ไม่กล้าย่างกรายเข้าไป

“จงตามหลังข้ามาให้ดี อย่าประมาทเชียวล่ะ”

ดันเจี้ยน ท่านได้เข้าสู่ถิ่นที่อยู่ของเหล่าคาราแจ๊ค

“เฮี๊ยกกก!”

วีดร้องเสียงหลงออกมาอย่างกับออร์คคาริชวิ คาราแจ๊คคือมอนสเตอร์ที่มีเขายาวเรียวอย่างกับนกกระจอกเทศ

มันเป็นมอนสเตอร์ที่สามารถฆ่าคุณได้ก่อนที่คุณจะมีโอกาสได้หัวเราะเยาะรูปร่างตลกๆของมันด้วยซ้ำ!

มันมีค่าพลังการโจมตีที่แข็งแกร่งจนน่าเหลือเชื่อที่ผนวกเข้ากับความเป็นปฏิปักษ์ที่มีต่อสายพันธุ์มนุษย์ การเคลื่อนที่ที่รวดเร็วดั่งสายฟ้า และยังมีความสามารถในการเปลี่ยนทิศทางการเคลื่อนที่ในเสี้ยววินาที คาราแจ๊คมักจะเคลื่อนไหวรวมกันเป็นฝูง ดังนั้นจึงไม่มีกิลด์ไหนที่คิดจะล่ามอนสเตอร์พวกนี้มาก่อน

ก็มีการออกล่าที่สำเร็จอยู่บ้างในบางครั้งเช่นพวกที่แยกตัวออกจากฝูงซัก 1-2 ตัว ทว่าความบังเอิญเช่นนั้นหาได้ยากมาก ไม่มีใครเคยค้นพบดันเจี้ยนที่พวกคาราแจ๊คปรากฏตัวออกมา ดังนั้นชื่อของมันถึงได้ถูกลืมเลือนหายไป

 ‘ดูท่าแล้วนี่คงเป็นรังของพวกคาราแจ๊ค คงไม่เจอแค่ 3 ถึง 4 ตัวแน่ๆ ไม่ๆ คงจะแย่กว่านั้นแน่’

เมื่อดูจากชื่อของดันเจี้ยน ก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าจะต้องมีคาราแจ๊คอาศัยอยู่มากมายมหาศาลแน่นอน หนูคาราแจ๊ค คาราแจ๊คโตเต็มวัย คุณแม่คาราแจ๊ค คุณพ่อคาราแจ๊ค คุณลุงคาราแจ๊ค คุณตาคาราแจ๊ค เพื่อนบ้านคาราแจ๊ค แล้วก็คาราแจ๊คชนิดอื่นๆต่างๆนานา! และ บัดนี้ มนุษย์น่าโง่สองหน่อก็พึ่งจะจัดส่งอาหารจานด่วนมาให้ครอบครัวคาราแจ๊ค!

วีดไม่รู้ว่าเขาควรจะสุขหรือเศร้าดี สถานการณ์เช่นนี้มันดูคลุมเครือมากจนเกินไป

จากนั้นไม่นานนัก ในระยะที่ไกลออกไปก็มีคาราแจ๊คกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวขึ้นแล้วก็พุ่งเข้าใส่พวกเขาในชั่วอึดใจ

“ทักษะใบมีดแกะสลัก!”

ทว่าทันทีที่ซาฮับสะบัดดาบของเขาฟันเข้าใส่พวกมัน พวกมันก็ตายอย่างง่ายดาย ดูราวกับว่าพวกคาราแจ๊คเดินผ่านเขาไปอย่างไงอย่างงั้น แต่ไม่รู้ว่าด้วยวิธีใดพวกมันก็สลายหายไปภายในแสงสีเทา

กรี๊ซซซซซซซ!

เมื่อพวกคาราแจ๊คต้องเจอกับสถานการณ์เช่นนั้น พวกมันก็ร้องเรียกฝูง จากนั้นก็มีพวกมันอีกหลายฝูงเพิ่มมากขึ้น ซาฮับเหวี่ยงดาบที่ปกคลุมด้วยแสงอันเปล่งปลั่งสดใสออกไป จากนั้นพวกมันก็ล้มตายไปง่ายๆราวกับหุ่นไล่กา

ซาฮับกำลังฆ่าพวกคาราแจ๊คที่รวดเร็วปานสายฟ้าได้หยั่งกับปอกกล้วยเข้าปาก

‘รึว่าพวกมอนสเตอร์นั่นจะอ่อนแอกว่าที่ฉันคิดนะ? ก็นะ ฉันไม่เคยสู้กับพวกคาราแจ๊คมาก่อนซะด้วยสิ ว่าก็ว่าเถอะ ข้อมูลที่อยู่บนบอร์ดข้อความใช่ว่าจะถูกหมดเสมอไปนี่เนาะ’

วีดรู้สึกสงสัยและเดินออกไปสองสามก้าวห่างจากซาฮับ

ป๊าบ ป๊าบ ป๊าบ!

เขาโดนพวกคาราแจ๊คเตะใส่เข้าอย่างจัง พวกมันวิ่งมากระหน่ำทุบหัวของเขาด้วยเช่นกัน (ให้คิดซะว่าโดนนกคาซโซวารี่เตะ นกที่อันตรายที่สุดในโลก)

ท่านได้รับการโจมตีคริติคอล

ลมหายใจของท่านติดขัด

เพียงแค่ไม่กี่วินาทีค่าพลังชีวิตของเขาก็ลดลงไปตั้ง 20% ถ้าเขายังคงโดนยำด้วยพลังป้องกันที่ต่ำต้อยแบบนี้ต่อไป คงได้ตายในอีกไม่นานแน่ หลังจากที่เขาโดนกระหน่ำใส่จนหนำใจแล้วเขาก็กลับไปอยู่ข้างๆซาฮับ

ดาบของซาฮับยังคงไล่ฆ่าพวกคาราแจ๊คต่อไปอย่างไร้ความปราณี

‘ทักษะดาบของเขาช่างน่าทึ่งพอๆกับทักษะแกะสลักของเขาเลย’

เหตุการณ์เมื่อตอนที่โดนนักฆ่าโจมตีนั้นคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่

‘แข็งแกร่งขนาดนี้…’ 

วีดกำลังเฝ้ารอขอกินเศษเล็กเศษน้อยในบางครั้งเมื่อมีโอกาส ทว่าความเร็วในการออกล่าของซาฮับนั้นรวดเร็วมากจนเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเข้าไปแทรก ขณะที่ซาฮับไล่ฆ่าพวกคาราแจ๊ค เขาก็หยิบพวกเครื่องหนังหายาก เนื้อและอัญมณี

ด้วยการติดตามเขามาออกล่าเช่นนี้ จึงทำให้วีดตัดสินใจได้

‘ฉันต้องสนิทกับเขาให้มากกว่านี้ซะแล้ว’

*****

หลังจากที่กลับมาจากการสังเกตการณ์การออกล่า วีดก็หยิบมีดแกะสลักของเขาขึ้นมา

“สัดส่วนรูปร่างของสตรีที่ครอบครองความงดงามอันบริสุทธิ์งั้นหรอ...”

มันคือธีมทางศิลป์ที่เหล่าศิลปินทั้งยุคโบราณจนถึงยุคใหม่ต้องเหงื่อตกเพื่อที่จะทุ่มเทสร้างมันออกมาให้ดีที่สุด แถมยังมีการถกเถียงเรื่องนี้อย่างดุเดือด ทั้งๆที่หาข้อสรุปของนิยามนี้ไม่ได้เลย

ถึงแม้ว่ามันจะนิยามถึงคนๆหนึ่ง แต่การจะใช้หลักตัดสินถึงความงดงามแบบสตรีที่ต้องร่วงโรยไปตามกาลเวลาก็ยังยากเกินไป หากจะให้กล่าวถึงสตรีผู้งดงามทุกอณูก็มิอาจเป็นไปได้เลย มีการนิยามอ้างอิงที่แตกต่างมากมายไม่จบไม่สิ้นจากผู้คนมากหน้าหลายตา แล้วเขาจะแสดงสัดส่วนหน้าตาของสตรีผู้ครอบครองความงดงามอันบริสุทธิ์เช่นนั้นได้ยังไงล่ะ?

แต่ถึงกระนั้นก็มีรอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของวีด

“ยังมีซอยูนอยู่นี่นา”

เมื่อมองจากรูปลักษณ์ภายนอก ก็ไม่มีใครดูสมบูรณ์แบบไปมากกว่าเธอแล้ว หลายครั้งหลายคราที่เขาใช้รูปลักษณ์ของเธอเป็นแบบเพื่อพัฒนาทักษะแกะสลักของเขา ความผสมกลมกลืนของซอยูน ทั้งตา จมูก ริมฝีปากและผิวพรรณนั้นก็มากพอที่จะทำให้หัวใจของเขาเต้นระรัวเมื่อตอนที่เขาแกะสลักรูปร่างของเธอ!

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ประติมากรรมของเธอ มันก็ยังคงความงดงามเอาไว้จนเขาอยากจะจับตามองเอาอยู่อย่างนั้นตลอดไป คนอื่นๆที่เคยพบเจอเธอมาแล้ว คงแทบไม่อยากจะเชื่อจนคิดว่าพวกเขาอยู่ในฝันหรือเปล่า และไม่อาจละสายตาออกไปจากเธอไปได้เลย

เขาไม่เคยแกะสลักประติมากรรมรูปซอยูนผิดพลาดมาก่อน คงพูดได้ว่าเธอคือแบบศิลป์ที่สมบูรณ์แบบที่สุด

“ใช่แล้ว เอาอย่างนี้ละกัน”

นี่คือความมั่นใจอันเปี่ยมล้นที่หลั่งไหลออกมาในฐานะประติมากร!

‘ถ้าลองคิดถึงมาตรฐานของซาฮับแล้ว ธีมกับท่าทางของประติมากรรมต้องสำคัญมากจริงๆ’

ถ้าเขาใช้แบบจากสิ่งอื่นทั่วๆไป ก็คงไม่เป็นปัญหาอะไรให้เขาปวดหัวแล้ว

“เอาละ มาติดเครื่องเริ่มแกะสลักกันได้แล้ว...”

ด้วยการใช้วัสดุอุปกรณ์ของซาฮับ เขาจึงได้เริ่มแกะสลักประติมากรรม

ทั้งคาราแจ๊ค ทั้งเคลค้อก

พวกมันคือผลงานแกะสลักรูปมอนสเตอร์ที่เขาพบในเขตกราพาส

ในตอนนี้ เขาสร้างประติมากรรมตามกลวิธีของซาฮับที่ไม่ได้สร้างประติมากรรมเพียงชิ้นเดียวโดดๆ แต่กลับสร้างพร้อมกันทีละหลายๆชิ้น

เริ่มแรกเขาแกะสลักเด็กผู้ชายที่โดนห้อมล้อมไปด้วยพวกเคลค้อกและคาราแจ๊ค ฉากที่สุดแสนอันตรายถูกสื่อออกมาราวกับเทพนิยาย ภายในฉากนั้น เด็กชายไม่ได้แสดงความหวาดกลัวใดๆออกมาเลยขณะที่ยื่นมือออกไปแตะที่ตัวพวกมอนสเตอร์

แล้วเขาก็ได้สร้างผลงานระดับไฟน์พีชออกมา ชื่อว่า ‘อาหารว่างของเหล่าคาราแจ๊คและเคลค้อก’

นี่เป็นเพียงแค่การซ้อมมือเพียงเท่านั้น

หลังจากนั้นวีดก็ตัดสินใจเริ่มสร้างประติมากรรมตามภารกิจของซาฮับ

“จะดีกว่าไหมที่เจ้าจะผ่อนมือลงซักนิดหน่อย? แล้วข้าก็จะให้เวลากับเจ้าเพียงพอที่จะจินตนาการถึงธีมที่จะแกะสลัก ข้าว่าเจ้าสามารถเริ่มทำได้หลังจากใช้เวลาคิดซัก 1 ถึง 2 เดือน”

“ไม่เป็นไรครับ ข้าจะเริ่มเดี๋ยวนี้เลย”

จากนั้นเขาก็เริ่มสร้างประติมากรรมร่วมกันกับซาฮับ

“ปลายแขนจะต้องลื่นไหลแบบนี้...เส้นข้อต่อก็ดูยากเกินไป งั้นข้าจะทำส่วนนี้ละกัน”

ขณะที่วีดกำลังออกแบบโครงร่างของประติมากรรมให้ชัดเจนยิ่งขึ้น เขาก็แนะแนวการสร้างให้กับซาฮับราวกับผู้เชี่ยวชาญไปด้วย

ความงดงามของสตรีมิใช่ความงามเพียงภายนอกเท่านั้น ความดึงดูดเย้ายวนคือสิ่งที่มีค่ามากกว่าและทำให้ดูตราตรึงยิ่งขึ้นไปอีก วีดคือคนที่เปิดเผยมนต์เสน่ห์ที่อยู่ในตัวของซอยูน แม้ว่าเขามิอาจหักห้ามใจไว้ได้แต่ก็ทำได้เพียงแค่คิดว่านั่นคือสิ่งที่งดงาม หลายวันมานี้เขาอยู่กับซอยูนอยู่บ่อยๆ ดังนั้นจึงมีหลายครั้งที่เขาคิดว่าเธอก็สวยอยู่เหมือนกัน

ทว่าขณะที่เขาเดินวกไปวนมาพลางตัดแต่งรูปลักษณ์ประติมากรรม ก็ยิ่งทำให้เธองดงามมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม

“เธอสวยขึ้นแล้วแหะ”

เขารู้สึกว่าเขาสามารถเข้าใจได้แล้วว่าทำไมปรมาจารย์ดารอนถึงได้เอาแต่แกะสลักรูปผู้หญิงเพียงอย่างเดียว

ณ บัดนี้ ขณะที่เขาแกะสลักซอยูน อารมณ์ต่างๆนานาก็ปรากฏขึ้นบนผลงาน เขาอยากจะสลักจิตวิญญาณและสีหน้าท่าทางที่แสนล้ำค่าของซอยูนออกมาให้ถึงที่สุด

เขาคิดว่าเขาพบความสนุกจากการที่สามารถแกะสลักคนแล้วในตอนนี้

 ‘แต่ว่าตอนนี้ ทำภารกิจให้เสร็จดีกว่า...’

ช่างน่าเศร้าที่การพบปะกับซาฮับไม่สามารถถ่ายทอดทางสื่อได้

กิลด์เฮอร์มีสคงได้สร้างปัญหาปวดหัวให้เขาแน่ถ้าได้ชมการถ่ายทอดนั้นแล้วก็คงมาไล่ล่าเขาอีก แต่ที่สำคัญกว่าสิ่งนั้นก็คือ การแกะสลัก ที่เป็นตัวทำเงินของเขาต่างหากละ เขาจำเป็นต้องปกป้องความลับนี้เอาไว้

และแน่นอนอยู่แล้วที่เขาเองก็ไม่ต้องการถ่ายทอดประติมากรรมของซอยูนออกสื่อซักเท่าไรด้วย

ชีวิตทุกชีวิตล้วนมีค่า!

“โอ้โห สตรีผู้งดงามนางนี้..นี่แหละคือความงามดั่งเทพีที่แท้จริง!”

ด้วยผลงานที่ออกมานั้น ได้ทำให้ซาฮับรู้สึกลุ่มหลงความงดงามที่มิอาจจินตนาการได้ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ประติมากรรมรูปซอยูนถูกสลักออกมาด้วยชุดที่ดูสง่าผ่าเผย สิ่งทั้งหมดที่ถูกถ่ายทอดออกมานั้นล้วนเป็นความรู้สึกส่วนตัวของเขาที่มีต่อเธอทั้งนั้น

‘ซอยูนดูดีจริงๆตอนที่เธอสวมชุดเดรสแบบนั้น’

หากเธอสวมใส่เสื้อผ้าที่ต่างออกไป ความงดงามของเธอก็มิอาจบดบังได้อยู่ดี ถึงแม้เธอจะสวมใส่ชุดเกราะอันแสนสกปรกโสโครกก็มิอาจบิดเบือนเอาไว้ได้

แต่ถ้าหากเธอได้สวมใส่ชุดอันแสนวิจิตรงดงามที่ไม่ว่าใครหากได้สวมใส่แล้วดูงดงามไม่น้อย มันก็จะกลายเป็นอาภรที่เชิดชูความงดงามเธอจนถึงที่สุด

ด้วยการใช้ทักษะพื้นๆอย่างทักษะเย็บปัก วีดก็สามารถสรรสร้างชุดเดรสอันแสนเลิศหรู ผนวกกับทักษะการแกะสลักอันยอดเยี่ยมของซาฮับเข้าไปด้วยแล้ว ยิ่งทำให้การแกะสลักรอยโบกพลิ้วของเนื้อผ้าดูสมจริงมากยิ่งขึ้นไปอีก!

เธอถูกสลักออกมาให้เหยียบย่างอยู่บนฐานสูง ย่างก้าวของเธอตรงดิ่งไปข้างหน้าราวกับกำลังไปไหนซักที่ที่ไกลออกไป แววตาก็ฉายแสงแห่งความอบอุ่นออกมา!

มันคือประติมากรรมที่สร้างออกมาจากจินตนาการอันที่ไร้ที่สิ้นสุดจากชายผู้คอยป้วนเปี้ยนเฝ้ามองอยู่รอบๆ แต่ถึงกระนั้นวีดก็รู้ถึงความลับที่ถูกซ่อนเอาไว้เบื้องหลัง

‘มันคือประติมากรรมที่แสดงออกถึงความสับสนงุนงง ตอนที่เธอกำลังพยายามทำอาหารเช้า ตอนที่พวกเขาไปเที่ยวด้วยกันต่างหากล่ะ’

มันคือความหมายที่มีเพียงแค่ผู้สรรสร้างเท่านั้นที่รู้

“มาตั้งชื่อให้มันดีกว่า งั้นชื่อ’ประติมากรรมที่ถ่ายทอดความงดงาม’ละกัน”

ซาฮับและวีดได้ผสานความคิดสร้างสรรค์ของพวกเขาและตั้งชื่อให้ประติมากรรมออกมาว่า

ผลงานระดับแมคนัม! ‘ประติมากรรมที่ถ่ายถอดความงดงาม’สำเร็จแล้ว

ด้วยความร่วมมือระหว่างประติมากรผู้ยิ่งใหญ่นามว่า วีดและซาฮับผู้ที่นั่งอยู่บนจุดสูงสุดของอาชีพนักแกะสลัก

พวกเขาได้สร้างผลงานเพื่อถ่ายทอดถึงความงดงามของสตรี

เมื่อเทียบกับค่าชื่อเสียงของพวกเขาแล้ว ผลงานที่ยอดเยี่ยมชิ้นนี้ก็มากพอแล้วที่จะเอาไปเทียบทานผลงานด้านสุนทรียศาสตร์ชิ้นอื่นๆบนทวีปเวอร์เซล

คุณค่าทางศิลปะ: 16,290

คุณสมบัติพิเศษ: ใครก็ตามที่ได้เห็น ‘ประติมากรรมที่ถ่ายทอดความงดงาม’ จะได้รับอัตราการฟื้นฟูค่าพลังชีวิตและมานาเพิ่มขึ้น 40% เป็นเวลาหนึ่งวัน

ค่าสถานะทุกอย่างเพิ่มขึ้น 35 หน่วย

ค่าความต้านทานเวทย์มนต์เพิ่มขึ้น 37%

ขีดพลังชีวิตเพิ่มขึ้นสูงสุด 14%

ค่าความฉลาด สติปัญญาและเสน่ห์เพิ่มขึ้น 15 หน่วย

ขวัญกำลังใจของทหารเพิ่มขึ้น

มอบค่าความเชี่ยวชาญเพิ่มขึ้นให้กับทักษะการชื่นชมงานศิลป์ของอาชีพสายนักผจญภัย

ในอาชีพสายประติมากร จิตรกร นักเต้น และนักปราชญ์ ค่าเสน่ห์เพิ่มขึ้น 14 หน่วยเป็นการถาวร

อัตราการเกิดของเมืองที่อยู่ใกล้เคียงกับประติมากรรมเพิ่มขึ้น 80%

ประติมากรรมชิ้นนี้ได้รับการอวยพรจากเทพีเฟรย่าที่ได้พรรณนาถ่ายทอดถึงรูปร่างของความงดงามออกมา

เอฟเฟคจะไม่ทับซ้อนกับประติมากรรมชิ้นอื่นๆ

จำนวนประติมากรรมระดับแมคนัมจนถึงบัดเดี๋ยวนี้: 10

ค่าความเชี่ยวชาญทักษะแกะสลักเพิ่มขึ้น

ค่าความเชี่ยวชาญทักษะหัตถกรรมเพิ่มขึ้น

ระดับของทักษะความเข้าใจในตัวประติมากรรมเพิ่มขึ้น 1 เลเวล

ค่าชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 968 หน่วย

ค่าสถานะทางศิลป์เพิ่มขึ้น 48 หน่วย

ค่าความฉลาดเพิ่มขึ้น 12 หน่วย

ค่าทางสติปัญญาเพิ่มขึ้น 6 หน่วย

เสน่ห์เพิ่มขึ้น 25 หน่วย

เทพีเฟรย่าได้มอบพรแด่ประติมากรรมที่ได้ถ่ายทอดรูปร่างของความงดงาม

เหล่าพาลาดินและนักบวชแห่งวิหารเทพีเฟรย่าจะได้รับค่าความแข็งแกร่งพิเศษและค่าความกล้าหาญเมื่อพวกเขาเห็นประติมากรรมชิ้นนี้

ด้วยการสร้างประติมากรรมที่หวนรำลึกถึงเทพีเฟรย่า ค่าความศรัทธาเพิ่มขึ้น 19 หน่วย

จากการสรรสร้างประติมากรรมระดับแมคนัมขึ้นมา ค่าสถานะทุกอย่างเพิ่มขึ้น 3 หน่วย

ความสำเร็จของวีดในครั้งนี้ช่างยิ่งใหญ่จริงๆ ทว่าประติมากรรมชิ้นนี้จะไม่มีทางสำเร็จได้เลยหากไร้ซึ่งความช่วยเหลือจากซาฮับ หากไม่นับประติมากรรม ‘ดวงประทีปที่ทิ้งไว้โดยประติมากร’ ของเขาที่สร้างขึ้นมาจากฮีเลียม นี่คงจะถือว่าเป็นผลงานที่ยอดเยี่ยมที่สุดของเขา

ขณะที่ค่าสถานะต่างๆมากมายเพิ่มขึ้นมาอย่างเหลือล้น กลับไม่มีค่าสถานะไหนเลยที่เกี่ยวข้องกับด้านการต่อสู้

ค่าความแข็งแกร่งและความว่องไวเองก็แทบจะไม่เพิ่มขึ้นเลย ค่าความฉลาดและสติปัญญายังเพิ่มขึ้นมาเยอะกว่าซะอีก วีดเข้าใจความรู้สึกของเหล่านักดาบเลยว่าการได้ค่าความฉลาดกับค่าสติปัญญานี้ไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไรเลย ได้แต่เพียงสะสมไว้เอาไว้ใช้ตอนสร้างประติมากรรมเท่านั้นเอง

จนถึงบัดนี้ ภารกิจผู้ช่วยของซาฮับได้มาถึงครึ่งทางแล้ว

“เจ้ามีทักษะที่ช่างน่ายกย่องนัก ข้าไม่นึกมาก่อนว่าเจ้าจะสามารถทำได้ดีถึงขนาดนี้.. ประติมากรรมอีกชิ้นที่ข้าอยากจะแกะก็คืออะไรที่เป็นสิ่งที่แทนตัวข้าเอง”

ประติมากรรมอีกชิ้นที่ซาฮับอยากจะทิ้งเอาไว้เบื้องหลังก็คือ ตัวแทนของเขานั่นเอง

 “ซักวัน เมื่อกาลเวลาผ่านพ้นไปเนิ่นนาน เขตนี้หรือแม้แต่ทั่วทั้งทวีปเวอร์เซลจะไม่ลืมเลือนมัน ข้าจึงอยากจะทิ้งหลักฐานการมีตัวตนของข้าเอาไว้ในรูปแบบของประติมากรรม ทักษะของเจ้ายอดเยี่ยมมากพอที่จะสรรสร้างประติมากรรมของตัวข้า”

ณ บัดนี้วีดต้องแกะสลักตัวของซาฮับเองแล้ว

‘คงจะไม่ยากเท่าไรหรอกมั้ง’

จากการแกะสลักประติมากรรมของซอยูน เขาได้เพิ่มพูนระดับความพอใจของซาฮับจนถึงขีดสุด และจากการที่ได้สังเกตชีวิตการเป็นอยู่ของซาฮับและประสบพบเจอมา ประติมากรรมคือทุกสิ่งทุกอย่างของเขา! นี่คงไม่ต่างอะไรกับการแย่งอมยิ้มมาจากเด็ก แถมยังหน้าด้านแย่งหมากฝรั่ง และเงินค่าขนมของพวกเขามาอีก และยังมีหน้าไปดื่มนมต่อหน้าพวกเขาอีก

ซาฮับอยากให้มีประติมากรรมรูปร่างของเขาให้มีความแตกต่างกันถึง 7 แบบ

“ชีวิตของข้ามิอาจนิยามขึ้นมาได้ด้วยประติมากรรมเพียงชิ้นเดียว จากที่ข้าคิดไว้ ว่าจำเป็นต้องมีประติมากรรมที่มีหลากหลายอิริยาบถ”

ซาฮับได้จัดท่าทางของเขาเพื่อสร้างประติมากรรมออกมา ขณะที่เขาต้องสร้างประติมากรรมหลากหลายรูปแบบนั้น วีดก็ไม่สามารถบ่นอะไรได้มากนักในเมื่อต้องแกะสลักไปตามที่สั่งมา

อิริยาบถแรกก็คือตอนที่ซาฮับกำลังแกะสลักประติมากรรมอยู่! นั่นมันก็ค่อนข้างชัดเจนดีอยู่แล้วที่ประติมากรคนหนึ่งปรารถนาที่จะทิ้งฉากของวิชาชีพหลักของตนออกมาไว้เบื้องหลัง

“ฉันควรจะสร้างออกมาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ นี่ก็เพื่อรางวัลหลังจากที่ฉันทำภารกิจสำเร็จแล้ว”

เนื่องจากนายแบบการแกะสลักเป็นตาเฒ่า มือไม้ก็เหี่ยวย่นไปหมด

แกร็ก แกร๊ก

ไม่จำเป็นจะต้องลงรายละเอียดมากมายในประติมากรรมมากนัก

‘นี่มันไม่ใช่ผลงานศิลปะ ที่สำคัญกว่าก็คือคนต้องรักมันตั้งแต่แรกเห็นต่างหากหล่ะ’

การเติมแต่งสีสันบนหน้าของซาฮับเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว มันดูเหมือนกับการให้เขาไปแต่งหน้ามาก็ไม่ปาน ริ้วรอยเหี่ยวย่นได้ถูกปรับแต่งมากมาย ทรงผมอันกระเซอะกระเซิงก็ถูกปรับแก้ให้ดูเป็นธรรมชาติ

“ทักษะของเจ้านี่ไม่เลวเลยจริงๆ”

“ข้าเพียงแค่อยากจะแสดงรูปลักษณ์ของแบบสลักอันยอดเยี่ยมที่อยู่ตรงหน้าของข้าออกมาให้ดีที่สุดก็เท่านั้นเอง”

“งั้นข้าจะให้เจ้าแสดงฝีมือแกะสลักประติมากรรมชิ้นอื่นด้วยก็แล้วกัน”

ผลงานชิ้นต่อไป เขาต้องแกะสลักซาฮับที่กำลังเดินเล่นอยู่ในป่า ไม่มีอะไรยุ่งยากมากนักเกี่ยวกับผลงานชิ้นนี้ แต่ก็ใช้เวลาไปสองสามวันอยู่พอสมควรกับการเก็บงานเกี่ยวกับรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ

ซาฮับเมื่อยามพลบค่ำเขามักจะออกไปล่าภายในดันเจี้ยนในพื้นที่ใกล้ๆ

“ต่อไป ประติมากรรมอีกชิ้นที่เจ้าต้องแกะสลักก็คือการต่อสู้ของข้า ฉะนั้นข้าหวังว่าเจ้าจะจับตาดูข้าอย่างละเอียดถี่ถ้วนนะ”

“ข้าเข้าใจแล้วครับ”

เนื่องจากมันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเข้าไปใกล้ซาฮับระหว่างที่เขาต่อสู้ วีดจึงต้องตามเขาไปห่างๆและคอยสังเกตการณ์ การมองก็เป็นอีกวิธีหนึ่งในการเรียนรู้ วีดสามารถเข้าใจได้อย่างถ่องแท้ถึงความแข็งแกร่งที่มิอาจทัดเทียมของซาฮับเมื่อตอนที่เขาจับดาบ

“ใบมีดแกะสลักแสงจันทร์!”

วีดใช้ลูกเล่นของเขาล่าเฉพาะพวกมอนสเตอร์ที่อ่อนแรงแล้วเท่านั้น ด้วยความวางใจว่าซาฮับจะสามารถกำจัดพวกมอนสเตอร์ที่กำลังรุมพวกเขาอยู่ เขาจึงใช้โอกาสนั้นสำรวจทั่วๆดันเจี้ยนด้วยตัวเองไปด้วย

*****

 ‘อาจจะทางนี้ละมั้ง’

ซอยูนกำลังออกตามหาวีดในเขตกราพาส เธอตะลอนไปทั่วเพียงลำพังและโจมตีมอนสเตอร์ตัวไหนก็ตามที่เข้ามาโจมตีเธอ

‘ฉันจะต้องหาเขาเจอที่นี่ให้ได้’

แม้ว่าจะอยู่ที่หนึ่งในสิบเขตต้องห้าม ซอยูนก็ถือว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก เพราะปกติเธอก็มักจะต่อสู้กับมอนสเตอร์ระดับสูงเป็นปกติวิสัยอยู่แล้ว เธอเพียงแค่ต้องซ่อนตัวจากมอนสเตอร์กลุ่มใหญ่เท่านั้นเอง ทว่าเวลาส่วนมากที่เธอใช้ไปกลับเพียงเพื่อตามหาวีดให้พบเท่านั้น

เธอเข้าไปลึกถึงส่วนข้างในของป่าใหญ่ภายในเขตกราพาสพลางต่อสู้ไปตลอดทาง ความหวังที่จะได้เจอวีดช่วยพลักดันให้เธอลืมเลือนความยากลำบากทั้งหมดและฉุดตัวเองมุ่งหน้าต่อไปเรื่อยๆ!

ภายใต้ราตรีที่มีแสงจันทร์สาดส่อง ก็มีเสียงคำรามของมอนสเตอร์ขนาดใหญ่ตัวหนึ่งดังกึกก้องมาแต่ไกล

“โฮกกกกกกก กรรรรร”

นั่นก็คือดราก้อนเฟียร์นั่นเอง!

เงาดำทะมึนขนาดมหึมาจากฟากฟ้า ทอดกายภายใต้แสงจันทร์ลงมาก็คือเจ้าปิงหลงนั่นเอง! มันกำลังออกล่ากับพวกเหล่าประติมากรรมสลักชีพมีบินได้ตนอื่นๆ

“ปิงหลง...”

ซอยูนเปล่งเสียงเรียกออกมาทว่าเจ้าปิงหลงบินอยู่สูงมากเกินไป มันจึงบินผ่านเธอไป มวลต้นไม้ซ่อนเธอหลุดพ้นจากสายตาของเจ้าปิงหลง

ช่างเป็นโอกาสที่สูญเปล่าที่ปล่อยให้หลุดมือไป!

จากนั้นเธอก็หยิบหินขึ้นมาแล้วก็ขว้างออกไป

“เคี๊ยกกก! ใครมันกล้า!”

ทันทีที่ก้อนหินหลุดออกจากมือของซอยูนพุ่งไปด้วยความเร็วสูงกระแทกใส่หัวของเจ้าปิงหลงอย่างจัง ทว่าปฏิกิริยาตอบกลับนั้นคือความเกรี้ยวกราด เจ้าปิงหลงหันตัวกลับและเหลียวมองไปที่พื้นดิน

จากนั้นมันก็พบกับซอยูน

“เพื่อนของนายท่านนิ...”

เขาจำเธอได้ตอนที่มันเคยออกเดินทางร่วมกับซอยูน

 “ท่านมาที่นี่เพื่อพบนายท่านหรือ?”

ซอยูนพยักหน้าตอบรับ

“งั้นกระโดดขึ้นมาเลยครับ ข้าจะพาท่านไปหาเขาเอง”

ปิงหลงบินร่อนลงไปที่พื้น มันกระแทกเข้ากับต้นไม้จนล้มระเนระนาดระหว่างทางลง มันพยายามก้มหัวลงและดูแลเธออย่างเต็มที่เพื่อให้เธอกระโดดขึ้นมาได้ แล้วซอยุนก็เอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงที่แผ่วเบาว่า

“เจ้าช่วยเรียกไวทรีแทนได้ไหม ได้โปรด?” (สงสารไวทรี>.<)

*****

 “กร๊าวว กร๊ากกก!”

ด้วยการขี่อยู่บนเจ้าไวทรีจอมพยศ ซอยูนก็มาถึงกระท่อมของซาฮับได้ในที่สุด

“ลมอะไรหอบเธอมาถึงนี่หรอ?”

การที่ได้พบเธอภายในเขตกราพาสอย่างนี้ วีดรู้สึกประหลาดใจมากจริงๆ

ใบหน้าของซอยูนแดงระเรื่อเพราะว่าเธอไม่สามารถดึงใจตัวเองให้พูดออกไปได้ว่าเธออยากจะเจอเขา หรือว่าอยากอยู่เคียงข้างเขา ครั้งแรกตั้งแต่ที่เธอพูดได้ เธอไม่เคยพูดหรือว่าสบตาใครเลย

วีดได้แต่เพียงพยักหน้าเท่านั้น

 “เอ่ออออ ก็ดีล่ะนะที่เธอมาแล้ว ดีจริงๆที่ได้เจอเธอในสถานการณ์แบบนี้”

วีดต้อนรับเธออย่างเต็มใจ แต่ก็เก็บซ่อนความข้องใจของเขาเอาไว้!

‘ตลอดทางมาที่นี่ เธอคิดว่าฉันกำลังหาสมบัติในเขตกราพาสนี่อยู่รึเปล่านะ? อย่างน้อยเธอก็คงมีความละอายใจอยู่บ้างล่ะนะ ดูจากหน้าแดงๆนั่นแล้วน่ะ’

ซอยูนมาถึงในตอนที่เขากำลังมีช่วงเวลาดีๆกับซาฮับอยู่ ทว่าการปรากฏตัวของเธอกลับไม่ใช่การรบกวนอะไรมากมายเลย

 “สตรีผู้มีลักษณะที่คล้ายคลึงกับเทพีแห่งความงดงามนี่นา”

ซาฮับได้แสดงถึงความประทับใจที่มีต่อเธอ อาชีพสายประติมากร จิตรกร ล้วนแล้วเป็นศิลปินที่ชื่นชมหญิงสาวผู้สวยสดงดงาม ดังนั้นจึงทำให้ซอยูนสนิทสนมกับซาฮับได้อย่างง่ายดาย

“ก่อนที่ข้าจะตาย ได้โปรดขอให้ข้าได้แกะสลักรูปของเจ้าได้ไหม เจ้าจะอนุญาตให้ข้าได้แกะสลักตัวเจ้าไหม?”

ซาฮับขอร้องให้ซอยูนมาเป็นนางแบบให้ในการแกะสลักประติมากรรมของเขา

ภารกิจ!

รางวัลที่ได้ไม่ทราบแน่ชัด ทว่ามันคือคำขอร้องจากปรมาจารย์ประติมากร มันต้องเป็นอะไรที่ดีมากแน่ๆ แต่ว่าซอยูนกลับส่ายหัวและปฏิเสธเสียงแข็ง

“ฉันทำไม่ได้ค่ะ”

“ข้าจะให้อัญมณีหรือว่าประติมากรรมชิ้นใดก็ตามที่เจ้าปรารถนาเลยนะ”

“ก็ข้าไม่อยากจะทำนิค่ะ”

ซอยูนปฏิเสธภารกิจจนถึงที่สุด สำหรับเธอแล้ว มันคือประเด็นที่ค่อนข้างทิ่มแทงใจวีดเพราะว่าเขามักจะใช้เธอเป็นแบบอยู่เสมอ

“เอ่ออ จริงๆแล้ว ฉันทำประติมากรรมรูปของเธออยู่ที่นี่ด้วยนะ...”

วีดได้สารภาพว่าเขาใช้เธอเป็นแบบในการแกะสลักประติมากรรม ประติมากรรมของเธอนั้นได้ถูกเก็บเอาไว้อยู่ในห้องทำงานของซาฮับ เพราะหลังจากนั้นเธอคงจะเจอมันเข้าอยู่ดี มันคงง่ายกว่าที่จะยอมบอกความจริงเธอไปตอนนี้แทนที่จะถูกจับได้คาหนังคาเขา

“ขอบคุณนะ”

“เอ๋?”

“ที่แกะสลักรูปฉันน่ะ”

“…”

วีดเคยคิดว่าผู้หญิงเป็นเพศที่เข้าใจได้ยาก ย่าของเขาเคยบอกว่าแกไม่อยากกินเนื้อทอดหรือว่าหมูเปรี้ยวหวาน เพราะว่ามันเป็นอาหารที่น้ำมันเยิ้ม ตอนที่เขาหาเงินมาได้มากมายแล้วก็พาแกไปกินข้าวเย็นที่เป็นของโปรดของแก แต่แกก็ไม่ยอมสั่งเนื้อทอดแถมยังแสดงท่าทีผิดหวังอีก!

ส่วนน้องสาวของเขา ตอนที่เธอไปทำผมเธอก็แสดงท่าทีไม่พอใจอย่างเวอร์กับการที่ช่างทำผมตัดแต่งผมเธอไม่สวย เขาพยายามที่จะปลอบเธอด้วยการเบี่ยงเบนความสนใจเธอไม่ให้สนใจว่าพวกเขาทำผมของเธอออกมาแย่ขนาดไหน หลังจากนั้น เธอก็ขังตัวเองอยูในห้องและยังไม่ยอมมากินข้าวเย็นอีกด้วย

 “อย่ายอมเชื่อในคำพูดของผู้หญิงเด็ดขาด”

ณ บัดนี้ทริปออกล่าของซาฮับได้รวมซอยูนเข้าไปด้วย หลังจากที่กลับมาจากเขตลาส ฟาลังคซ์ วีดเพิ่มเลเวลและแข็งแกร่งขึ้นอย่างมาก เขาต้องประสบพบเจอกับการต่อสู้มากมาย ทว่าตอนนี้ซอยูนเองก็แข็งแกร่งมากขึ้นเช่นกันเมื่อเทียบกับตอนที่อยู่ในเขตลาส ฟาลังคซ์ แม้มันจะยังทัดเทียมกับซาฮับไม่ได้ แต่เมื่อเทียบกับการต่อสู้กับคาราแจ๊คที่วีดต่อสู้ด้วยอย่างยากลำบาก ซอยูนคงจะกำจัดพวกมันได้อย่างง่ายดาย

---------------------------------------------------------------------------------------------

ประติมากรรมชิ้นที่สองของซาฮับ ในฉากที่เขาเดินเล่นอยู่ในผืนป่าได้เสร็จสมบูรณ์แล้ว

“หลายครั้งที่ข้ารู้สึกเพลิดเพลินกับการออกสำรวจ ได้ไปสำรวจยังดินแดนที่ไม่มีอยู่ในแผนที่ เจ้าเคยไปยังดินแดนที่ไม่มีผู้ย่างกรายแล้วหรือยังล่ะ?”

เขากำลังแกะสลักซาฮับที่กำลังออกสำรวจดันเจี้ยนอยู่

“เมื่อใดก็ตามที่เจ้าได้เพลิดเพลินกับวิถีชีวิตอันสันโดษ เจ้าก็จะได้มัวเมาไปกับการได้สรรสร้างบางสิ่งที่ไร้ขอบเขต ไร้ซึ่งพรมแดนอันหาที่สุดมิได้”

ประติมากรรมของซาฮับผู้ตกสู่ห้วงความคิดสำเร็จแล้ว

“การต่อสู้กับพวกมอนสเตอร์เองก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตข้า”

ซาฮับคือชายแก่หัวหงอกแต่ก็เอิบอิ่มไปด้วยพลังงานอันหนักอึ้ง แถมทักษะการต่อสู้อันโดดเด่นอีก

วีดแกะสลักซาฮับที่กำลังประจันหน้ากับพวกมอนสเตอร์อยู่ เขาแกะสลักเสร็จไปแล้วห้าชิ้น ตอนนี้เหลืออีกแค่สองชิ้นเท่านั้น

“อีกชิ้นหนึ่ง…ข้าอยากจะให้มีซักชิ้นที่เป็นประติมากรรมที่บอกถึงช่วงวันเวลาที่ผ่านมาเนินนานแล้ว แม้แต่กับเจ้าเองงานนี้ก็คงไม่ง่ายแน่…มันจะต้องมีโชคชะตากำหนดให้เจ้ารู้ถึงเหตุการณ์เมื่อครั้งก่อน จนเจ้าได้มาเจอข้าที่นี่”

ประติมากรรมที่ซาฮับต้องการก็คือฉากของเขาที่กำลังยืนหยัดต่อสู้กับพวกนักฆ่าที่พยายามจะลอบปลงพระชนม์ราชินีเอเวน สำหรับซาฮับแล้วมันต้องเป็นความทรงจำที่มิอาจลืมเลือนแน่ๆในตอนที่ราชินีเอเวนย้ายเข้าวัง พร้อมกับคำมั่นสัญญาของเขาที่จะสร้างประติมากรรมที่งดงามที่สุดในโลกเพื่อเธอ

“ผมจะพยายามครับ”

วีดเคยมีโอกาสได้เข้าไปในปราสาทของราชอาณาจักรโรเซนไฮม์ ดังนั้นจึงเคยแกะสลักปราสาทขนาดย่อส่วนมาก่อน มันไม่ใช่งานที่ต้องใช้ฝีมือที่ประณีตมากนัก แต่เขาก็ยังลงทุนลงแรงสร้างมันขึ้นมา ภารกิจของซาฮับไม่ใช่อะไรที่จะทำได้ครึ่งๆกลางๆ

“ทำให้พวกนักฆ่าดูเป็นพวกวายร้าย..ฉันอาจจะใช้แบบจากพวกศิษย์พี่มาแกะก็ได้นิ แกะออกมาเป็นตอนที่พวกศิษย์พี่แสดงท่าทีตอนที่มีผู้ชายหน้าไหนก็ตามจับมือกับหญิงสาวสวยๆ”

แกร๊ก แกร๊ก

 “ความชั่วร้ายของพวกนักฆ่าจะต้องแสดงออกมาให้ดีมากๆ ถึงจะเป็นการวายร้ายโฉดชั่วเลวทรามที่แท้จริง”

ส่วนพวกอัศวินในปราสาทก็ไม่จำเป็นเท่าไร เพราะงั้นเขาจึงแกะสลักให้พวกเขานอนเล่นอยู่เฉยๆ

วีดเคยเห็นราชินีเอเวนในวิดีโอที่ฉายออกมาตอนฉากความทรงจำในอดีตกาล

แต่ว่านอกจากนั้นเขาก็ใช้เวลาไปสังเกตดูรูปพระฉายาลักษณ์ของราชินีที่ปราสาทโรเซนไฮม์ด้วยเช่นกัน ในตอนที่เขาเดินไปตามทางตอนนั้น มันก็เป็นแค่รูปวาดอีกอันที่เขาไม่จำเป็นต้องใส่ใจอะไรมาก แต่เพราะว่านี่มันเกี่ยวข้องกับซาฮับ เขาจึงร่างภาพคร่าวๆเอาไว้และก็ได้กลายมาเป็นตัวช่วยใหญ่หลวงในตอนนี้จริงๆ

 ‘งดงามและทรงเกียรติ..แต่ก็ต้องมีเสน่ห์ด้วย ก็ไม่แน่ใจหรอกนะว่ามันจะเหมาะสมสำหรับการเป็นราชินีหรือเปล่า แต่ก็ควรจะทำให้มันออกมาดูดีเข้าไว้ดีกว่า’

จากนั้นก็ถึงเวลาของการแกะสลักซาฮับ

“ใบมีดแกะสลักแสงจันทร์!”

ด้วยการใช้ทักษะประติมากรรมแสงจันทร์ วีดจึงสามารถแกะซาฮับวัยหนุ่มออกมาได้ สวมใส่เสื้อผ้าที่ไม่ได้ตราตรึงสายตาเหล่าราชวงศ์มากนัก ทว่าซาฮับก็ได้กำราบเหล่านักฆ่าและใช้ทักษะแกะสลักแสงจันทร์ด้วยดาบของเขา

นั่นคือการออกแบบที่ดีที่สุดอย่างไรข้อกังขา!

“ค่อนข้างโรแมนติกอยู่เหมือนกันนะเนี่ย”

วีดแอบมองไปที่ซอยูน ในยามเมื่อเธอไร้ครอบครัวคอยเกื้อหนุน หากโดนคุกคามจากเหล่านักฆ่าแล้ว...

‘ฉันจะไม่เสียเวลาไปฆ่าพวกมันให้หมดหรอก!’ (เกือบจะโรแมนติกละเชียววีด)

ในตอนที่ประติมากรรมเกือบจะแกะจนเสร็จแล้ว ซาฮับผู้ที่กำลังจับตาดูเขาก็ขับร้องบทเพลงขึ้นมา

ข้าอยู่นี่แล้ว

ทว่าเมื่อใดที่ข้าจากไป

ดวงใจข้าก็จักอยู่กับเจ้าเสมอ

ข้าจะสลักประติมากรรมอันแสนงดงามเหมือนดั่งคำมั่นสัญญาเมื่อวัยเยาว์

แต่จะให้ข้าทำอย่างไรล่ะ?

เมื่อเจ้างดงามกว่าผลงานทุกชิ้นที่ข้าสลักได้

ข้ามิอาจลืมเลือนช่วงเวลาที่ใช้ร่วมกับเจ้า

ข้าอยากจะทิ้งหัวใจของข้าเอาไว้ที่นี่ดั่งเช่นประติมากรรม

เช่นนั้นข้าจักใส่ดวงใจเอาไว้ภายใต้แสงจันทรา และสลักมันเอาไว้ตราบนิรันดร

เพราะว่าบทเพลงดังก้องกังวานจนน่าขนลุก เหล่าประติมากรรมก็เริ่มขยับตัว

ประติมากรรมของซาฮับ ราชินีเฮเวน เหล่าอัศวินและเหล่านักฆ่าเริ่มเคลื่อนไหวดูราวกับมีชีวิต เมื่อใดที่หนุ่มซาฮับฟาดฟันดาบของเขา แสงจันทร์จากดาบของเขาก็เคลื่อนคล้อยไปตาม พุ่งลงฟาดดาบใส่ศัตรูและรวมตัวอยู่ในการร่ายรำอันแสนโชติช่วง

ประติมากรรมระดับไฟน์สำเร็จแล้ว

ระดับของทักษะแกะสลักแสงจันทร์เพิ่มขึ้น ทักษะตอนนี้คือขั้นกลางเลเวล 3 บรรดาประติมากรรมที่สร้างจากแสงจะให้เอฟเฟคที่มากยิ่งขึ้น

ทักษะใบมีดแกะสลักแสงจันทร์เพิ่มขึ้น 1 เลเวล

ทักษะใบมีดแกะสลักแสงจันทร์เพิ่มขึ้น 1 เลเวล

ทักษะความเชี่ยวชาญทางดาบเพิ่มขึ้น

ท่านได้รับข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับภารกิจ ‘ติดตามสมบัติของซาฮับ’

บทเพลงอันจับใจของซาฮับยังให้ความรู้สึกอันแสนวิเศษด้วย แต่แล้วในที่สุด ภารกิจต่อเนื่องที่ต้องร่วมงานกับเขามาตั้งแต่เริ่มก็ใกล้ถึงเวลาที่ต้องชดใช้แล้ว

 ‘แค่ต้องไปหานางสนองพระโอษฐ์แล้วก็ร้องเพลงให้นางฟัง’

แล้วก็ทำประติมากรรมชิ้นสุดท้ายตามที่ซาฮับต้องการ

ซาฮับเงียบกริบราวกับกำลังรำลึกถึงอดีตอยู่ วีดไม่รู้ว่าเขาคิดถึงราชินีเอเวนหรือว่าคิดถึงความวัยเยาว์ที่ร่วงโรยไป

“งั้นประติมากรรมสุดท้ายที่เหลือ..”

วีดคาดการณ์ไว้ว่าประติมากรรมชิ้นสุดท้ายนี้ต้องไม่ใช่อะไรที่ธรรมดาๆแน่

‘ถ้างั้น ฉันทำประติมากรรมแบบไหนก็ได้หรอ’

เขาก็แค่ต้องทำประติมากรรมที่ซาฮับอธิบายมาเท่านั้น

“สิ่งที่ข้าเชี่ยวชาญก็คือการแกะสลักและทักษะดาบ”

ในฐานะประติมากร ซาฮับถือว่าเป็นคนที่พิเศษมากเพราะเขามีทักษะดาบอันยอดเยี่ยมด้วยเช่นกัน

“หลังจากที่ข้าจากเอเวนมา และมาตั้งรกรากอยู่ที่นี่ ข้าจำเป็นต้องใช้วิชาดาบมากพอๆกับทักษะแกะสลักของข้า วิชาดาบจึงกลายเป็นสิ่งสำคัญเทียบเท่ากับทักษะแกะสลักของข้า”

ซาฮับต้องต่อสู้เพื่อปกป้องชีวิตของเขาจากพวกมอนสเตอร์

“วิชาดาบของเจ้ายังดูไม่ค่อยแข็งแกร่งซักเท่าไร”

“ยังคงขาดอีกหลายอย่าง”

ทักษะดาบของวีดตอนนี้อยู่ที่ขั้นกลางเลเวล 9

ทักษะการโจมตีไม่ได้ทำให้ความเชี่ยวชาญของวิชาดาบเพิ่มขึ้นมากนัก ทักษะการโจมตีมักจะกินค่ามานาเป็นจำนวนมาก ในตอนที่วีดออกล่าเพียงลำพัง เขาก็พยายามใช้ทักษะให้น้อยที่สุด

แต่ถึงกระนั้น ค่าความเชี่ยวชาญของเขาก็ยังคงขึ้นช้ากว่าพวกอาชีพสายนักดาบหรืออัศวินอยู่ดี

การเปลี่ยนคลาสครั้งที่ 1 และครั้งที่ 2 ของอาชีพนักดาบ พวกเขาสามารถปลุกศักยภาพของวิชาดาบขึ้นมาได้

ความแข็งแกร่งจากการโจมตีทางดาบจะเพิ่มขึ้น ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถเพิ่มค่าความเชี่ยวชาญของทักษะได้สบายๆ

แม้ว่าจะมีค่าสถานะมากมายมหาศาลที่อุตส่าห์สะสมมา เขาก็ยังต้องใช้ความแข็งแกร่งในการโจมตีมาเติมเต็มอยู่ดี แต่ว่าเมื่อเทียบกับสายอาชีพที่ใช้ดาบจนเชี่ยวชาญแล้ว ทักษะของเขาไม่ได้เพิ่มขึ้นรวดเร็วมากนัก

เขาขัดเกลาทักษะดาบของเขาอยู่เสมอ แต่ความจริงที่ว่าทักษะนี้ยังค้างอยู่ที่ขั้นกลางเลเวล 9 มาตลอด

“หากเจ้าแกะสลักท่าทางของข้าไว้ เจ้าอาจจะตระหนักได้ถึงบางสิ่ง”

จบตอน

ผู้แปล: Cole’s Myth

Editor: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล