เล่ม 31 ตอนที่ 3: รอยยิ้มของซอยูน แปลโดย Cole’s Myth

วีดออกล่าจนได้เพิ่มขึ้นมาอีก 3 เลเวล

แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีสมาธิในการออกล่าเนื่องจากสงครามบนทวีปทางตอนกลาง เพื่อที่จะซื้อสินค้าตามฤดูกาลหรือว่าสินค้าอื่นๆ ราชอาณาจักรอาเพนจำเป็นจะต้องขยายพื้นที่ออกไป ทว่าอาณาเขตของอาณาจักรตอนนี้อยู่ถึงแค่หมู่บ้านยูเซลลินเท่านั้น

“กิลด์เฮอร์มีส….”

“กิลด์เมฆาเองก็ไม่ธรรมดา พวกเขาจัดการกองรบขนาดใหญ่ได้อย่างรวดเร็ว”

บรรดาชาวเมืองและเหล่าผู้เล่นต่างพูดคุยถกเถียงเรื่องสงครามที่เกิดขึ้นตามจัตุรัส วีดในฐานะกษัตริย์เองก็ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องเป็นธรรมดา

“ไม่เอาๆ อย่าไปใส่ใจ ถ้ามัวแต่เก็บมาคิดก็มีแต่ต้องเสียเงินไปซื้อยาแก้ปวดหัวซะเปล่า”

มันช่างเป็นฐานะบรรดาศักดิ์ที่สามารถทำให้เขาเป็นโรคท้องผูกเรื้อรังได้จริงๆ!

ในยุคสมัยใหม่นี้ เวทีการเมืองนั้นล้วนเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิงจากปัญหาต่างๆนานาไม่ว่าจะเป็น การคอร์รัปชั่น อาชญากรรม และปัญหาทางเศรษฐกิจ 

ส่วนคนสมัยใหม่นี้ก็มีชีวิตอยู่รอดได้ด้วยแอลกอฮอล กาแฟ แล้วก็ยาแก้ปวดหัว

 “ฉันแค่ต้องห่วงเรื่องปากเรื่องท้องเอาไว้แค่นั้นแหละ นอนดูทีวีแล้วก็ลืมเรื่องแย่ๆพวกนั้นไปซะ ยังไงซะโลกนี้ก็มีแต่โจรเต็มไปหมดนั่นแหละ”

สงครามในตอนกลางจะโกลาหลครั้งใหญ่ในอีกไม่นานนี้ ถ้าหากว่าผู้ชนะสงครามครั้งนี้คือราชอาณาจักรฮาเว่นหรือราชอาณาจักรพันธมิตรบริทเท่น ผู้ชนะก็จะได้ปกครองจักรวรรดิขนาดใหญ่ 

ช่วงนี้เศรษฐกิจทางตอนเหนือกำลังพัฒนาไปด้วยดี เพราะงั้นเวลตอนนี้ก็ถือว่าเป็นโชคดีแล้ว แต่ถ้าจะให้กังวลกับเรื่องนี้นิดๆหน่อยๆก็คงไม่เสียหายอะไรนัก

วีดใช้ชีวิตอยู่มาด้วยศรัทธาที่จะออกล่าและแกะสลัก 

การออกล่าในดันเจี้ยนแบบต่อเนื่องนั้นช่างน่าเบื่อและแสนเหนื่อยหน่าย เพราะงั้นปาร์ตี้ของเพลถึงได้มุ่งหน้ากลับไปที่เมืองโมราต้า

“ออกล่า 18 ชั่วโมงต่อวัน....จุๆๆๆ!”

พวกเขาออกล่ากินเวลาไป 18 ชั่วโมงจาก 24 ชั่วโมงตามเวลาในโลกจริง ซึ่งเมื่อเปรียบกับเวลาภายในรอยัลโร้ดที่เร็วกว่าถึง 4 เท่า หลังจากหลายวันหลายคืนผ่านไป 

พวกเขาก็สูญเสียแรงขับเคลื่อนที่จะสนใจในพวกมอนสเตอร์จนหมดสิ้น นี่คือการออกล่าที่มีความเร็วสูงมาก เพราะงั้นพวกเพื่อนๆของวีดถึงได้รีบอพยพกลับไปที่เมืองโมราต้า

เขาออกล่าแบบต่อเนื่องพร้อมกับบาฮาม็อคและซอยูน พวกนักบวชเองก็ล้มลงด้วยความเหนื่อยล้าอยู่เสมอ เพราะงั้นเขาถึงต้องกลับไปที่ตัวเมืองเพื่อเปลี่ยนทีมนักบวชอยู่บ่อยๆ วีดแกะสลักบ้างเมื่อมีเวลาว่างแล้วก็สร้างผลงานแกะสลักสวยๆออกมาได้มากมาย

ประติมากรรมบางชิ้นก็ใช้ประโยชน์ได้ในภายหลัง การได้รับประสบการณ์และการได้ออกเดินทางไปในที่ต่างๆนานาหลากหลายแห่งนั้นถือว่าเป็นเรื่องที่ขาดไม่ได้เลย เขาออกเดินทางไปทั่วทุกสารทิศในทวีปอย่างรวดเร็ว

 “ตอนนี้ฉันก็ทำมามากเกินไปละนะเนี่ย อีกชิ้นเดียวละสินะ....”

แถวๆนี้มีแบบแกะสลักยอดเยี่ยมอยู่มากมาย ไม่ว่าจะ พระอาทิตย์ ท้องทะเล สายลม และก้อนเมฆ ซึ่งในบางครั้งเขาก็จะใช้ธรรมชาติอันโดดเด่นที่อยู่รอบตัวเขาพวกนั้นเป็นแบบ ทว่าตอนนี้กลับไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกแล้ว

วีดกำลังจะเริ่มลงมือแกะสลักขณะที่ซอยูนเข้ามานั่งข้างๆเขา วีดพูดออกไปแบบเป็นกันเองว่า

“โทดทีนะ ขอฉันแกะสลักงานนิดหน่อยได้ไหม?”

“เอ๋?”

“ให้เธอเป็นแบบนะ”

“…….”

เขารู้สึกเหมือนกับว่าซอยูนคงจะปฏิเสธกลับมาอยู่แล้ว เพราะว่าเธอไม่ยอมเผยใบหน้าให้คนอื่นเห็นด้วยซ้ำ อีกอย่างเธอก็มักจะเคยชินกับการฆ่าคนอื่นอย่างไร้ซึ่งความปราณี ทว่ามันกลับกลายเป็นสิ่งที่เกินความคาดหมาย เมื่อซอยูนแสดงท่าทีเขินอายและพยักหน้าตอบรับเบาๆ

“อะ อืมมม ฉันจะทำให้สวยก็แล้วกันนะ”

วีดแกะสลักประติมากรรมโดยใช้เธอเป็นแบบ ไม่รู้ทำไมใจของเขาถึงได้สั่นขณะมองไปที่ใบหน้าของเธอตอนกำลังแกะสลัก เขาคิดว่าใบหน้าของซอยูนนั้นงดงามทุกครั้งที่เขาเห็น ทว่าวันนี้กลับดูเปล่งปลั่งงดงามกว่าทุกครั้ง เขาเพ่งสมาธิไปกับการแกะสลักประติมากรรม วีดแอบมองซอยูนและรู้สึกมีความสุขแต่ก็อายเช่นกัน

 “โทดทีนะ ช่วยถือดาบเอาไว้ได้ไหม?”

“’แบบนี้หรอ?”

เขาแกะสลักประติมากรรมด้วยอิริยาบถต่างๆนานาขณะที่เธอเปลี่ยนท่าทาง

“เธอไม่มีชุดแบบอื่นบ้างหรอ? ชุดเกราะนี่ก็ดีอยู่หรอกแต่ว่าถ้าได้ใส่ชุดธรรมดาๆก็คงจะดี”

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วขณะที่ประติมากรรมของเธอได้ถูกสลักขึ้นมา พวกมันคือประติมากรรมที่ช่วยฟื้นค่าพลังชีวิต มานาและกำลังกาย เมื่อได้แกะสลักประติกรรมแบบนี้ ความงดงามของประติมากรรมจึงสามารถแสดงออกมาได้อย่างง่ายดาย

ความงามของหญิงสาวแสนบริสุทธิ์ เป็นความงดงามที่ขนาดเทพีเฟรย่ายังต้องอิจฉา ช่างเป็นประติมากรรมที่มีสัดส่วนทองคำอันสมบูรณ์แบบ

ผลงานระดับไฟน์พีชและมาสเตอร์พีชปรากฎออกมามากมาย มีประติมากรรมซอยูนอยู่เต็มไปหมด ทว่าคงไม่มีวันที่ความงดงามของซอยูนนี้จะสูญสิ้นมลายหายไป เป็นใบหน้าที่เขาไม่มีทางเบื่อหน่ายแม้ว่าเขาจะเห็นเธอตลอดชั่วชีวิตที่เหลือของเขา

“อืมมมม สีหน้าไม่เปลี่ยนไปเลยแหะ เลยทำให้งานทุกงานดูไปทางเดียวกันหมด”

วีดพูดออกไปขณะที่กำลังแกะสลักอยู่ บรรยากาศของคนแต่ละคนคงจะเปลี่ยนไปก็คงจะอยู่ที่สีหน้าและท่าทางของพวกเขา เขาอยากจะทำประติมากรรมที่มีความหลากหลาย นี่คือความปรารถนาของเขาในฐานะผู้ชายคนหนึ่งและฐานะประติมากร!

“ดื่มไวน์ซักจิบแล้วก็ทำท่าทีหวานๆให้หน่อยสิ”

ซอยูนดื่มไวน์และยิ้มออกมาอย่างกระอักกระอ่วม โดยพยายามที่จะแสดงสีหน้าที่ออกมาได้ไม่ดีนัก วีดคิดว่าจะทำให้เธอแสดงสีหน้าออกมาอย่างที่เขาคิดได้ยังไง

“หวานๆนี่คงดูยากไป งั้นลองท่าทีสงบเสงี่ยมเป็นไง อะ ใช่ ลองทำท่ากำลังหลับหลังจากออกล่าจนเหนื่อยดู”

“…..?”

ซอยูนไม่รู้ว่าจะทำยังไง ถ้าการออกล่าเสร็จสิ้นเธอก็แค่รู้สึกเหนื่อยๆแล้วก็พักผ่อนตามปกติแค่นั้น

“ท่าแบบพักผ่อนข้างๆน้ำผุแถวจตุรัสนะ”

“………”

“ไม่ๆ ท่าทางแบบได้นอนบนหลังของเจ้าไวทรีนะ”

“อ๋อออ”

จากนั้นสีหน้าแห่งความสงบก็ปรากฏบนใบหน้าของซอยูน เธอรู้สึกสงบใจมากที่สุดเมื่ออยู่บนหลังของเจ้าไวทรีที่บินผ่านม่านหมอกอาบแสงอาทิตย์ที่พาดผ่านลงมา จากนั้นวีดก็สลักสีหน้านั้นลงบนประติมากรรมของเขา

“งั้นทีนี้ฉันจะลองเล่นมุกตลกเกี่ยวกับเจ้าวิหคเงินกับวิหคทองนะ”

“มุกตลกหรอ?”

“ลอกเลือกขนปีกของเจ้าวิหคทองมาซักเส้นนึงสิ….”

“จะไม่รบกวนเค้าหรอกหรอ?”

เขาไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ ดังนั้นเขาจึงเรียกเจ้าวิหคเงินกับวิหคทองมา สองนกน้อยกำลังวิ่งเล่นต่อสู้ไปมาแถวๆนั้นพลางถูพลางกัดปีกของกันและกันอย่างสนิทสนม ซอยูนเผยรอยยิ้มออกมาอย่างมีความสุขแบบไม่รู้ตัว

 ‘สวยจัง’

วีดเองก็บันทึกฉากนั้นลงบนประติมากรรมของเขา ช่วงเวลาที่เขาใช้ไปกับซอยูนนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็วจริงๆ เขาใช้พลังในการสังเกตเพื่อที่จะทำให้ประติมากรรมมีความละเอียดประณีตและแม่นยำ เขาแกะสลักประติมากรรมจนเสร็จแล้วก็เอาให้ซอยูนได้ดู

“เป็นไงบ้าง ใช้ได้ไหม?”

“……….”

ซอยูนพยักหน้ารับแม้ไม่ได้พูดอะไรออกมา คนที่แกะสลักประติมากรรมคือวีด เธอถึงได้รู้สึกชอบมัน

“งานชิ้นนี้สะท้อนออกมาจากเธอ งั้น....ฉันขอเก็บเอาไว้ได้ไหม?”

คำพูดของเขาที่เอ่ยกับซอยูนนั้นหวานหยดย้อยเสียยิ่งกว่าคำพูดของพระเอกในละครหลังข่าวซะอีก

“ด..ได้สิ”

เธอรู้สึกมีความสุขแม้ว่าจะรู้สึกเขินอายอยู่บ้าง แม้ว่าวีดนั้นจะทึ่มนิดหน่อย ทว่าตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะค่อยๆแสดงความในใจของตัวเอกออกมาบ้างแล้ว วีดยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ

‘เจ๋งไปเลย’

รูปสลักเทวีน้ำแข็งที่มีซอยูนเป็นแบบได้ถูกขุดใกล้ๆกับเมืองโมราต้า ก่อนหน้านี้เขารู้สึกกลัวว่าซอยูนจะรู้เข้าจึงปล่อยมันไว้ให้เลือนหายไปหลังจากที่เขามอบชีวิตให้กับเจ้าปิงหลง เหล่าผู้เล่นรู้สึกประหลาดใจมากเมื่อได้ทราบข่าวว่าเทวีน้ำแข็งได้ถูกค้นพบ

 “ว้าวว.....ฉันก็ได้ยินข่าวมาบ้างอยู่นะ แต่ว่านี่มันสวยชะมัด”

“หน้าตาแบบนี้คงไม่มีที่ไหนในโลกแล้ว ทักษะแกะสลักของวีดนี่สูงเสียดฟ้าจริงๆถึงได้จินตนาการออกมาได้”

“ฮือๆ นี่ช่างเป็นของขวัญสำหรับฉันจริงๆ ฉันไม่มีแฟนมา 29 ปีแล้วนะ”

“ฉันออกจากโมราต้าไปไม่ได้เลยถ้าไม่ได้เห็นรูปสลักนี้ซักครั้งนึงก่อน”

บรรดาผู้ที่ทุกข์ระทมใจต่างมุ่งหน้าไปยังรูปสลักเทวีน้ำแข็ง ถึงขั้นที่ว่าเหล่าลัทธิโจ๊กหญ้าจัดให้รูปปั้นนี้เป็นสมบัติระดับชาติอันดับ 1 ของเมืองโมราต้าเลยก็ว่าได้ พวกเขาต่างชื่นชอบการผจญภัยของวีด แต่นั่นก็ยิ่งทำให้พวกเขายิ่งคาดหวังกับประติมากรรมที่เขาจะสร้างมากยิ่งขึ้น

-ข้าอยากจะเห็นประติมากรรมที่เกี่ยวโยงกับเทวีน้ำแข็งมากยิ่งกว่านี้

-แค่ประติมากรรมชิ้นนี้ก็เอาใจข้าไปหมดแล้วหล่ะ ทุกวันนี้ข้าฝันเห็นเทวีน้ำแข็งทุกวันทุกคืนเลย

-ข้าขี่ม้าออกไปผจญภัยในต่างแดน แต่แล้วก็กลับมาที่นี่อีกในวันรุ่งขึ้นเพียงเพื่อให้ได้มาเจอกับเทวีน้ำแข็ง

บรรดาผู้เล่นช่างเป็นพวกที่น่ากลัวซะจริง ผลงานชิ้นนี้โด่งดังมากซะยิ่งกว่าผลงานระดับแมคนัมที่มีคุณสมบัติพิเศษชิ้นไหนๆซะอีก สีหน้าดวงตาของวีดลุกวาวเป็นประกายขณะที่เขาจินตนาการว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาจัดแสดงประติมากรรมที่ซอยูนยิ้มภายในศูนย์ศิลปะ

 ‘ผู้คนก็จะมาไม่เว้นแต่ละวัน แล้วค่าเข้าชมก็......’

มันคงเป็นการปอกลอกลูกค้าที่มาดูบ้านด้วยคำพูดหวานๆเพียงเพื่อจะขายของให้ได้ก็เท่านั้น

เมื่อก่อนวีดไม่เคยพอใจกับประติมากรรมรูปซอยูนที่เขาแกะขึ้นมาเลย ทว่าตอนนี้สายตาของเธอกลับดูอบอุ่นราวกับแสงอรุณในยามเช้า สีหน้าของซอยูนเองก็ไม่ได้ดูแข็งทื่อเป็นผีดิบอีกแล้วเพราะงั้นเป็นธรรมดาที่วีดจะรู้สึกชื่นชอบมัน ไม่ว่าประติมากรคนอื่นจะมีทักษะดีมากซักแค่ไหน วีดก็เป็นเพียงแค่คนเดียวที่สามารถแกะสลักประติมากรรมล้ำค่าเช่นนี้ออกมาได้

 ‘แต่ฉันคงต้องห่วงเรื่องการจัดแสดงที่ศูนย์ศิลปะซะมากกว่า บางทีมันอาจจะไม่ใช่ความคิดที่ดีก็ได้’

วีดตัดสินใจที่จะไม่จัดแสดงประติมากรรมของซอยูนเพียงเพื่อใช้หาเงินแค่ช่วงเวลาสั้นๆแค่นั้น

‘ฉันควรจะรอก่อน มันอาจจะได้ราคาที่ดีกว่านี้ก็ได้ในภายภาคหน้า’

เขาไม่ได้รู้สึกอึดอัดใจแม้แต่น้อยที่จะเลื่อนแผนการนี้ออกไป วีดออกล่ากับซอยูน บาฮาม็อร์ก แวนฮอร์ค และโทริ มันช่างเหมือนกับครอบครัวสุขสันต์ที่ออกไปล้างบางดันเจี้ยนด้วยกัน!

“ช่างเป็นสิ่งอัปยศมากที่สุดสำหรับแวมไพร์ชั้นสูงอย่างข้าที่ต้องมาดมกลิ่นเหงื่อพวกคนเถื่อนโสมมเช่นนี้”

แวนฮอร์คคืออัศวินแห่งความมืดผู้แสนภักดี แต่ทว่าเจ้าโทริมีแนวโน้มที่จะไม่เชื่อฟังคำสั่งบางอย่างอยู่บ้าง แต่จากนั้นเจ้าโทริก็ถูกลากไปกระทืบโดยบาฮาม็อร์กเพื่อทำให้มันทำตัวดีขึ้น

บาฮาม็อร์กนั้นชื่นชอบการต่อสู้มากจริงๆ ธรรมชาติของเขามีความแข็งแกร่งเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แล้วหลังจากที่วีดมอบชีวิตให้เขากลับอ่อนแอลง แต่ก็ยิ่งทำให้เขากระตือรือร้นที่จะต่อสู้มากยิ่งขึ้น ถึงขั้นที่ว่าวีดกับซอยูนทำได้เพียงเดินตามหลังเขาไปเท่านั้น นอกจากนี้เขายังไม่เชื่อในตัววีดอย่างหมดใจนัก

“จักรพรรดิที่ข้าจะติดตามมีแค่ เกฮา วอนอาเพน แค่พระองค์เดียว”

บาฮาม็อร์กไม่ต้องการที่จะแสดงความภักดีต่อวีดที่อ่อนแอมากกว่าเขา เขาแค่ร่วมเดินทางด้วยเพียงเพื่อที่จะชดใช้สำหรับชีวิตใหม่ที่ได้รับมา และเขาก็ยังไม่อยากจะเสียเลือดเสียเนื้อด้วย

“พวกเขาอ่อนแอเกินไป”

วีดและซอยูนเป็นนักสู้ที่มีพรสวรรค์มากพอที่จะเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์ระดับบอสในดันเจี้ยนเพียงลำพัง ทว่าบาฮาม็อร์กก็มีสีหน้าท่าทางที่ดูเคร่งเครียดหลังจากที่เขาเห็นวีดแกะสลักประติมากรรมรูปซอยูน

องค์เกฮา วอน อาเพน

การได้เห็นวีดทำให้เขารำลึกนึกถึงองค์เกฮาวอน อาเพนมากจริงๆ เพราะงั้นเขาถึงได้ช่วยวีดเก็บเลเวลและทำภารกิจ

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

วีดจะมีสมาธิอันสมบูรณ์แบบในตอนที่เขาออกล่าเป็นเวลานาน!

พวกเขาได้รับคำร้องขอจากชาวเมืองภายในราชอาณาจักรอาเพนให้กวาดล้างดันเจี้ยนและถ้ำมอนสเตอร์ เขาแอบได้ยินตอนที่รับคำร้องขอของพวกชาวเมืองว่า

“ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องอนาคตของราชอาณาจักรอาเพนกันหรอกนะ ฝ่าบาทกำลังปกป้องพวกเราจากพวกมอนสเตอร์อยู่”

“นี่เป็นครั้งแรกที่มีนักสู้เข้าไปกวาดล้างดันเจี้ยนโฮลเด้น (Holden Dungeon) ไม่แปลกหรอก หนึ่งในพวกเขาเป็นถึงกษัตริย์ของพวกเรานี่นา ฝ่าบาทจงเจริญ!”

 “ชายแก่ที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าหมู่บ้านกำลังมองหาสินค้าที่หายไป แม้จะมีคนมากมายพยายามตามหาแล้วแต่ก็ไม่พบ ในที่สุดองค์กษัตริย์ก็ตามหาจนเจอ ฝ่าบาทของพวกเราคือคนเดียวที่ทำสำเร็จ!”

การออกล่าและการทำภารกิจของวีดก่อให้เกิดข่าวลือหนาหูจากบรรดาชาวเมือง ดันเจี้ยนเองถูกกวาดล้างไปมากมาย ส่วนสมบัติที่ถูกเก็บไว้ก็มีอยู่ไม่น้อยทีเดียว ในอดีตพวกมอนสเตอร์ได้เข้ามาปล้นสะดมมากมายไปจากจักรวรรดินิฟล์เฮม เพราะงั้นผู้ที่เข้ามากลุ่มแรกก็ถือว่าสำราญกับความร่ำรวยไปเลยทีเดียว

ทักษะแกะสลักของวีดนั้นขึ้นช้ามากแต่ก็ขึ้นแบบคงที่จนมาถึงขั้นสูงเลเวล 9 แล้วในตอนนี้

หลังจากที่แกะสลักรูปซอยูนจนเสร็จสิ้น เป้าหมายต่อไปของเขาก็เปลี่ยนไปที่ เพล ฮวารยองไอรีน และโรมูเนะ

“ความอิจฉาริษยาของผู้หญิงนี่มีไม่จบไม่สิ้นหรอก เมื่อใดที่แกะสลักประติมากรรม เราก็จำเป็นจะต้องยกระดับนิดๆหน่อยๆหรือว่าทำบางส่วนให้ดูสวยขึ้นและดูมีเสน่ห์มากขึ้น”

นี่แหละคือปรัชญาแห่งชีวิตที่เขาตระหนักได้อย่างแท้จริงเมื่อได้ใช้ชีวิตมาจนบัดนี้

พลังในการต่อสู้ของบาฮาม็อร์กนั้นถือว่าไม่ธรรมดาเลย เทคนิคการฟันของเขานั้นดีมากพอที่จะจัดการได้แม้แต่มอนสเตอร์ระดับบอสด้วยซ้ำ นี่แหละคือพลังที่แท้จริงของนักรบคนเถื่อน บาฮาม็อร์ก!  เขามีความสามารถพิเศษที่เอาไว้ดึงความสนใจกับพวกมอนสเตอร์ที่มีลักษณะเฉพาะได้ บางครั้งพวกมอนสเตอร์ก็จะเข้ามาโจมใส่ตีใส่เขาเพียงเพราะว่าพวกมันมองไปที่เขาและรู้สึกได้ถึงภัยคุกคาม

“ค่าความยืดหยุ่นกับความอึดของข้ากำลังเพิ่มขึ้น”

เลเวลของวีดนั้นถือว่ากำลังดี ทักษะและค่าสถานะของเขาเองก็เพิ่มขึ้นด้วยพอๆกัน

 “บาฮาม็อร์ก ฉันจะไปอยู่ทางด้านหน้า อย่าไปสนใจพวกที่มอนสเตอร์ที่เข้ามาโจมตีฉันละ”

“ถ้าท่านต้องการเช่นนั้น”

จากนั้นวีดก็โดนมอนสเตอร์ตัวหนึ่งโจมตีใส่

“รสชาติของการล่านี่ดีจริงๆ”

เครื่องที่กำลังอุ่นๆก่อนหน้านี้ได้ร้อนระอุปะทุขึ้นมาแล้ว! วีดตั้งสมาธิไปที่การโจมตีมากกว่าการตั้งรับ 

แต่เดิมเขาก็ไม่มีนักบวชคอยรักษาให้อยู่แล้ว เพราะงั้นเขาจึงต้องระมัดระวังตัวรักษาค่าพลังชีวิตเอาไว้จนกว่าจะตกไปถึงขีดสุด แต่ตอนนี้เขากลับโจมตีอย่างหนักหน่วงบ้าระห่ำแทบจะกรีดท้องตัวเองด้วยซ้ำ

บาฮาม็อร์กทำท่าทางอย่างกับว่าเขาสนใจแค่การต่อสู้ของเขาอย่างเดียว ทว่าเขากลับตะโกนเสียงดังก้องเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจพวกมอนสเตอร์ในตอนที่วีดตกอยู่ในอันตราย นั่นจึงทำให้นักบวชสามารถเข้าไปรักษาเขาได้

เขายังมีแหวนแต่งงานของซึลรโย!  

เมื่อใดก็ตามที่ชีวิตของเขาตกอยู่ในอันตราย แหวนวงนี้ก็จะถ่ายโอนพลังชีวิตจากคู่ครองของเขาให้กับเขา และแน่นอนว่าแหวนแต่งงานวงนี้จะไม่ได้ผลเมื่อเอาไปใช้ต่อกรกับพวกมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่ง แต่ก็ถือว่าใช้ได้ในตอนที่การออกล่าสถานที่อันตรายมากๆ

วีดเองก็สามารถใช้ทักษะของเบอร์เซิร์กเกอร์ได้เช่นกัน เมื่อก่อนวีดไม่สามารถออกไปต่อสู้ดุเดือดแบบนี้ได้ เพราะว่ามีบาฮาม็อร์กอยู่ เพราะแต่เดิมเขาก็ชอบการต่อสู้แบบนี้อยู่แล้ว

วีดออกไปต่อสู้กับพวกมอนสเตอร์อย่างเต็มกำลัง! นี่แหละถึงจะสามารถเพิ่มค่าสถานะและค่าความเชี่ยวชาญให้กับหลายๆทักษะของเขา

 “กษัตริย์วีดสุดยอด”

ข้อดีของการทำภารกิจก็คือเขาสามารถเลือกรางวัลเองได้โดยไม่ต้องมีค่าความใกล้ชิดที่สูง เขาคือคนที่ได้ออกไปผจญในเขตลาส ฟาลังคซ์และยังต่อกรกับพวกกองทัพอมตะ ทว่าบัดนี้เขาสามารถพบเจอผู้เล่นใหม่ได้มากมายขณะที่เขาออกไปผจญภัยในเขตราชอาณาจักรอาเพน

มีปาร์ตี้ของผู้เล่นใหม่จำนวนมากตามพื้นที่ราบ วีดจึงให้คำเตือนกับพวกเขาซักข้อ

“ถ้าพวกนายตรงไปข้างหน้าอีกซักหน่อย จะมีพวกไฮยีน่าหิวโซอยู่ตรงนั้น น่าจะราวๆ 32 ตัวได้”

เขาไม่ได้บอกจำนวนที่แน่นอนออกไปและเพราะว่าเขาประมาณจำนวนนั้นเอาจากหนัง ไม่ใช่จากสายพันธุ์ของมัน เครื่องหนังของไฮยีน่านั้นสามารถขายได้ในราคาถูก แถมพวกมันยังวิ่งหนีไวมากด้วยนั่นแหละคือเหตุผลที่ทำให้มันไม่สบอารมณ์เขาซักเท่าไร

 “ขอบคุณครับ พวกเราจะจัดการมันได้ใช่ไหมครับ?”

“ถ้าเลเวลมากกว่า 65 หล่ะนะ...พวกมันเลเวลแค่ 60 ต้นๆน่ะ”

“อึก ไม่ค่อยมั่นใจเลยแฮะ.....”

“แค่ฉันมองดูอุปกรณ์พวกนายก็เข้าใจแล้วหล่ะ คนหนึ่งใส่เกราะตรวน ส่วนคนอื่นๆก็ใส่เกราะหนัง เกราะหนังที่ใส่อยู่มีคุณสมบัติเพิ่มค่าป้องกันการโจมตีจากเขี้ยวมอนสเตอร์ได้สินะ?”

กลุ่มปาร์ตี้ที่เขาเจอมีจำนวน 5 คน ต่างก็เห็นด้วยกับการประเมินของเขา

“ถ้าไปล่าแบบระวังก็คงจะล่าได้อยู่หรอกนะ แค่ต้องเล็งและตั้งสมาธิดีๆ”

“ขอบคุณมากครับ ที่คุณอุตส่าห์ให้ข้อมูลนี้กับพวกเรา”

“ไม่เป็นไร ทุกคนต้องช่วยเหลือกันเพื่อให้มีชีวิตรอดอยู่แล้วนิ”

วีดมีเหตุผลเพียงพอที่จะพูดแบบนี้ออกไป เพราะถ้าพวกเขาตายไปภาษีที่เขาจะได้ก็ลดลง ดังนั้นมันจึงดีกว่าที่จะทำให้พวกเขามีชีวิตรอด

ตลอดระยะเวลาที่ออกล่าค่าสถานะแกะสลักของเขาเพิ่มขึ้นจนมีค่าความเชี่ยวชาญอยู่ที่ 61.5% ทักษะช่างฝีมือเพิ่มขึ้นถึงขั้นสูงเลเวล 9 กับ 63.7% เช่นกัน ส่วนทักษะทำอาหารก็ขั้นกลางเลเวล 9 กับ 99%  ทักษะช่างตีเหล็กขั้นสูงเลเวล 1 และทักษะเย็บปักอยู่ที่ขั้นกลางเลเวล 7

แม้จะไม่นับทักษะการต่อสู้ ทักษะการผลิตของเขาจัดได้ว่าอยู่ในระดับท๊อปเลยทีเดียว

“มันจำเป็นหรือเปล่านะที่เราจะต้องเพิ่มค่าความเชี่ยวชาญแกะสลักเพื่อที่จะสร้างเทคนิคลับ.....”

วีดเองก็ยังไม่ได้ตัดสินใจและคำนึงถึงการออกล่า เขามีความคิดอันโลภอยู่มากมาย ค่าความเชี่ยวชาญของเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจากการที่เขาแกะสลักรูปซอยูน เพราะงั้นเขาถึงต้องรีบทำการตัดสินใจโดยด่วน เขาต้องการเทคนิคแกะสลักที่จะช่วยเขาในการออกล่า

ขณะที่เขากำลังคิดถึงมันอยู่ เขาก็ตระหนักขึ้นมาได้ว่าซอยูนไม่เคยปฏิเสธคำขอร้องของเขาเลยซักครั้งเดียว

‘มีตั้งหลายครั้งที่ฉันได้ค่าพลังชีวิตมาจากแหวนแต่งงาน’

ในฐานะเบอร์เซิร์กเกอร์เธอคงสามารถจัดการมอนสเตอร์ได้มากกว่าวีด แต่เธอก็ไม่เข้าไปประจันหน้าเหมือนกับบาฮาม็อร์ก เธออยู่นิ่งๆแล้วก็มองดูเป็นเวลานานขณะที่วีดกำลังนั่งแกะสลัก ซอยูนนั่งมองดูเขาเขาแกะสลักด้วยดวงตาใสสุกสกาว

วีดกำลังหวังบางอย่างเอาไว้ เขาจึงได้ถามเธออกไป

“ขอถามอะไรได้ไหม”

“……….”

นี่เป็นคำถามที่สามารถตรวจสอบความรู้สึกในใจของเธอได้ดีทีเดียว ในทุกวันนี้คุณสามารถขอให้เพื่อนๆของคุณหรือว่าพี่น้องของคุณให้เป็นคนค้ำประกัน พวกเขาก็คงยินดีที่จะทำ

 ‘เธอคงไม่ยอมแหง๋ๆ’

ซอยูนพยักหน้ารับ

“เธอพอจะช่วยเป็นคนค้ำประกันเงินกู้ให้ฉันได้ไหม?”

“ได้สิ”

“อืมมมม งั้นถ้าฉันตกอยู่ในอันตรายขณะออกล่าหล่ะ เธอจะยอมตายแทนฉันไหม?”

ซอยูนพยักหน้ารับอีกครั้ง แววตาของเธอตอบออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ

‘เธอเองก็ยอมตายตอนที่ต่อสู้กับคูบิยะที่เขตลาส ฟาลังคซ์นี่นา’

วีดนึกถึงการเสียสละอันยิ่งใหญ่ในครั้งนั้น

“แล้วถ้าฉันโดนพวกนักต้มตุ๋นหลอกเอาล่ะ?” (Pyramid Scheme: การต้มตุ๋นแบบพีระมิด มีลักษณะคล้ายๆการขายตรง)

“ฉันจะซื้อของให้”

“แล้วถ้าฉันอยากได้เงินไปเล่นพนันล่ะ?”

“ฉันก็จะโอนเงินให้”

 “……”

นี่แหละคือรูปแบบแห่งความรักใคร่อันสุดโต่งภายในสังคมทุกวันนี้! วีดยังถามด้วยคำถามในเชิงสถานการณ์ที่เคร่งเครียดมากขึ้น

‘คำถามนี้แหละ ต้องไม่กล้ารับคำแน่ๆ’

เขาตั้งสมาธิจับจ้องไปที่คำที่จะออกมาจากปากของเธอ

“ถ้าฉันป่วย แล้วต้องได้รับการปลูกถ่ายอวัยวะ.....เธอจะให้ฉันไหม?”

“……..”

การปลูกถ่ายตับนั้นไม่ใช่การผ่าตัดเล็กๆน้อยๆ แถมยังต้องใช้เวลาผ่าตัดและรักษาตัวอีกด้วย

“ฉันจะทำค่ะ”

“ปลูกถ่ายไขกระดูกหล่ะ?”

“ฉันก็จะให้คุณ”

ตอนนี้วีดเข้าใจความหมายทุกถ้อยคำของซอยูนแล้ว

“แม้ว่าฉันจะไม่ได้อยู่ด้วยตลอดไปงั้นหรอ จะมีแต่บ้านที่มีแต่เจ้าปิงหลง พวกไวเวิร์น กับเจ้าเหลืองนะ”

“……….”

----------จบตอน------

ผู้แปล : Cole’s Myth

Editor : แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล