วันจันทร์ที่ 12 มิถุนายน พ.ศ. 2560

เล่ม 21 ตอนที่ 1.1 บทสนทนาที่หายไป แปลโดย แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล

เล่ม 21 ตอนที่ 1.1 บทสนทนาที่หายไป แปลโดย แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล

ฉะ-ฉันสัญญาค่ะ
ซอยูนยังคงกลัวผู้คนเป็นเอามาก, เธอพูด แต่ความกลัวของเธอเกี่ยวกับความรัก ทำให้การพูดกลายเป็นเรื่องยาก

ช่างน่าละอายใจยิ่งนัก ที่เธอกำลังสั่นในขณะที่อยู่ในชุดแต่งงานอันแสนงดงาม

มันเป็นเพราะการได้เห็นลี ฮุน ตายไปแล้วครั้งหนึ่งเมื่อตอนที่สู้กับมังกรกระดูก ซึ่งนั่นทำให้เธอหลุดพ้นจากพันธนาการและเอ่ยตำว่า เพื่อน ออกมา

นี่เป็นครั้งที่สอง ที่เธอแสดงความกล้าที่จะพูดออกมา
วีดยังคงจำได้ถึงครั้งแรก ตอนที่เขาได้ยินเธอพูดเพื่อขอเป็นเพื่อน ต่อมา เขานึกขึ้นได้ว่า การตายของเธอในตอนนั้น ทำให้เธอหมดหวังที่จะเก็บรักษาไอเท็มของเธอ

เขามั่นใจว่าครั้งนี้ก็คงจะคล้ายกัน

นี่เป็นเพียงความคิดเดียวที่เหมาะสมกับความจริงนี้ที่สุดแล้ว การเข้าพิธีวิวาห์ในสถานที่ของจอมขมังเวทย์ซึลระโย คือหนทางเดียวที่จะทำให้คุณสามารถสวมใส่แหวนแต่งงานได้ เธอจะแค้นเรามากเท่าไหร่นะ ถ้าหากว่าครั้งนี้เธอไม่พูดออกมา โดยเฉพาะเมื่อคุณเล็งเห็นความหายากและความสุดยอดของไอเท็มชิ้นนี้ ซึ่งมันไม่สามารถหาซื้อได้เลย
มนุษย์ยังต้องวนเวียนอยู่กับอุปสรรคและความเข้าใจผิดไม่จบไม่สิ้น, วีดรู้ดีทุกอย่าง, เขากุมมืออันแสนอบอุ่นของเธอ เขารู้สึกว่าตัวเขานั้นเข้าใจ ความรู้สึกของเธอในตอนนี้
ไม่เป็นไร ผมเข้าใจ
วีดก็เหมือนกัน เขาทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ไอเท็มหายากในรอยัลโร้ด
ฉันยังร้องเพลงเลย ถึงแม้ว่าฉันจะร้องไม่เป็นก็ตาม
เมื่อเขากลายเป็นออร์คคาริชวิ, เขามักจะร้องเพลงเปิดตัวก่อนสู้ทุกครั้ง ด้วยเสียงอันห่วยแตกและก็ภาคภูมิใจไปกับมัน เขาคงจะเปิดคอนเสิร์ตการแสดงในโคลอสเซียมด้วยซ้ำ ถ้าเขาต้องทำมันเพื่อเควส!
ยังไงก็ตาม มีหลายเรื่องเลยที่ผมอยากจะขอโทษ
เขาสงสัยว่าทำไมซอยูนถึงไม่พูดเลยเมื่อตอนที่อยู่ในมหาลัยหรือในรอยัลโร้ดก็ตาม
เมื่อตอนที่พวกเขาต่อสู้กับนักรบแห่งความหายนถในดันเจี้ยนนรกโลกันตร์ ซอยูนถึงกับเสียชีวิต, ถ้าหากว่าไม่เป็นเพราะเธอที่คอยใช้สกิลปกป้องวีดแล้วล่ะก็ เควสนี้คงล้มเหลวไปนานแล้ว
ริมฝีปากของซอยูนกระตุก และเป็นอีกครั้งที่เธอกำลังสั่น

“…หะ เหตุผล ที่ว่า ทำไม  … ฉันถึง พูดไม่ได้จนถึงตอนนี้ ……”
งานเฉลิมฉลองพิธีวิวาห์ยังคงอึกทึกครึกโครมอยู่รอบตัวพวกเขา แต่ซอยูนก็ไม่ได้ยินเสียงพวกนั้นเลย จนกระทั่งตอนนี้ เธอยังไม่ได้อธิบายเกี่ยวกับพันธะอันหนักอึ้ง ที่เธอกำลังแบกมันเอาไว้ มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน เวลาพยายามที่จะอธิบายอะไรออกไป

วีดยิ้มเรียบๆ
ผมรู้
“….ขอโทษนะ…?” (แอดชิน: ประมาณว่า ห๊ะ อะไรนะ)
เธอไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ฉันเข้าใจ
วีดมองไปที่เธอด้วยอารมณ์แห่งความสุขอันเร่าร้อน, อารมณ์ความรู้สึกเดียวกันกับตอนที่เขากำลังเก็บไอเท็มราคาแพง
บางคนต้องใช้เวลากว่าจะเข้าใจ มันเห็นได้ชัดเลยว่าเธอรักการลูทของพวกนั้นมากแค่ไหน
มีใครเคยได้ยินเธอพูดบ้างมั้ย มันเหมือนสายฟ้าในท้องฟ้าสีคราม ซอยูนเปิดส่วนเล็กๆภายในจิตใจของเธอเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีมานี้และกำลังพูดกับคนอื่น อย่างไรก็ตาม, วีดไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้, ฉะนั้นแล้ว ภาพของเธอภายในหัววีด ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย
นอกจากสายตาอันสุกสกาว หรือท่าทางการพูดของเธอ, บนใบหน้านั้นไม่มีอะไรแตกต่างไปจากเดิม เขาเลยไม่รู้สึกว่าจำเป็นจะต้องปฏิบัติกับเธอแตกต่างออกไป
“……”
ตอนนี้พวกเรากำลังยุ่งอยู่ เอาไว้ค่อยคุยกันทีหลังนะ
และแล้วเหตุการณ์สุดท้ายก็มาถึง นั่นงานงานเลี้ยงอาหารค่ำ อาหารหายากมากมาย หลากหลายชนิด สำหรับเหล่าราชวงศ์และชนชั้น กำลังเซิร์ฟออกมา เรียงรายอย่างไม่ขาดสาย
เรียกขาน เดธไนท์ แวนฮ๊อค, เรียกขาน แวมไพร์ลอร์ด โทริ!”
แวนฮ๊อคและโทรถูกอัญเชิญออกมามนงานแต่งงาน
นายท่าน, ข้าต้องสู้กับใคร?”
ท่านพาข้ามายังสถานที่ที่เหมาะกับชนชั้นสูงเช่นข้ายิ่งนัก ท่านไม่เห็นจำเป็นต้องทำอะไรอย่างนี้เลย แค่เรียกข้าออกมากินของอร่อยๆอย่างนี้น่ะหรือ นายท่าน
ไม่มีทางที่เขาจะเรียกข้ารับใช้ออกมาเพื่อเลี้ยงอาหารเฉยๆ วีกแจ่กถุงและกระเป๋าสะพายให้พวกเขา
อะนี่ ข้าอยากให้พวกเจ้าเก็บมันกลับไปให้หมด
และแล้วก็ถึงเวลาเก็บของทุกอย่างที่มีในงานเลี้ยง ทั้งเงินและไอเท็มที่ได้รับมา ต่างก็ถูกเก็บเอาไว้ในกระเป๋าของวีด


ตัดมาตอนที่วีดกลับมายังดันเจี้ยนเหมือนเดิม
เขาสามารถมองเห็นแสงเรืองรองรอบๆสถานที่ที่คูบิยะตายไป ชิ้นส่วนของโกลด์ที่ถูกทำลาย กระจัดกระจายร่วงหล่นอยู่บนพื้นเต็มไปหมด, แสงสีทองกำลังเปล่งแสงออกมาจากกองทราย
เขาบินไปมาด้วยปีกแห่งแสง ประติมากรรมแห่งแสงที่ต้องการร่างสิงสู่ ที่แต่ก่อนโกลด์มินิเคยใช้ ตอนนี้มันได้กลับคืนมาสู่วีดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ลองเหาเศษที่เหลือของโกลด์มินิกันเถอะ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าเราจะเก็บกู้คืนมาได้มากเท่าไหร่
วีดออกล่าในพื้นที่ที่มีการต่อสู้ คอยตามเก็บเศษชิ้นส่วนทองคำ วิหคทองคำและวิหคสีเงินบินไปมา พยายามเก็บเศษชิ้นส่วนทองคำอันเล็กๆ มันเล็กกว่าเมล็ดถั่วเขียวด้วยซ้ำ พวกมันตามเก็บโดยใช้จะงอยปาก
วีด ซอยูน และเหล่าวิหค ใช้เวลาตลอดทั้งวันในการค้นหา แต่ก็เก็บมาได้เพียง 1 ใน  3 ของมวลร่างต้นโกลด์มินิ
ด้วยความยากลำบาก ซอยูนพูดออกมาอีกครั้ง
นาย.. ชะ ชุบ…. ชีวิต .. เขา….ได้มั้ย?”
ซอยูนโศกเศร้าเสียใจมากับการสูญเสียครั้งนี้, โกลด์มินิทั้งกล้าหาญและน่ารัก
วีดส่ายหัว
ฉันสามารถทำให้เขามีลมหายใจกลับมาได้อีกครั้ง, แต่การซ่อมแซมเขานั้นเป็นไปไม่ได้ เพราะฉันมีชิ้นส่วนของเขาไม่พอ
ใบหน้าของซอยูนเผยให้เห็นถึงอารมณ์อันเศร้าสร้อย น้ำใสๆเจิ่งนองในดวงตาของเธอ
วิหคทองคำ วิหคสีเงินและเจ้าเหลือง ต่างก็มีน้ำตาเช่นกัน คร่ำครวญกับการจากไปของสหายอันเป็นที่รัก
เควสจะสำเร็จเมื่อเขาพูดกับหัวหน้าอัศวินโลกันตร์
จุดจบของเควสต่อเนื่องระดับ S ในที่สุดก็เสร็จซะที!
แต่วีดก็ยังไม่ยอมแพ้ในตัวของโกลด์มินิ, เขากลับไปค้นหาต่อ
โกลด์มินิ ฉันไม่ปล่อยให้แกไปง่ายๆแบบนี้เด็ดขาด
วีดยังคงขุดหาชิ้นส่วนต่อไป
มันไม่ใช่เพราะเขาต้องการทอง เขายังคงคิดถึงการสละชีวิตของโกดล์มินิและความจงรักภักดีที่เขามี ในตอนที่เขากำลังจะยอมแพ้การต่อสู้กับคูบิยะ นักรบแห่งความหายนะผู้ยิ่งใหญ่ และถอดใจไปในที่สุด ตอนนั้นเองที่โกลด์มินิขี่เจ้าเหลืองมาช่วยเขา
เจ้าโกลด์มินิผู้กล้าหาญและซื่อสัตย์ จงรักภักดีสุดชีวิต, วิ่งบุกตะลุยเข้าไปพร้อมกับดาบของเขา ในขณะที่ยังคงถูกไล่ฟันและเผาละลาย! สิ่งที่สำคัญที่สุด คือ โกลด์มินิ ผู้ยอมเสียสละชีวิตของตัวเอง เพียงเพื่อช่วยวีด
วีดใช้ทักษะช่างตีเหล็กของเขา ทำกระชอนออกมา เพื่อกรองเอาทรายออก แล้วหาชิ้นส่วนทองคำที่เค้าต้องการ หลังจากขุดค้นลงไปในกองทรายตั้งมากมาย, เขากลับได้เศษทองคำในปริมาณเพียงน้อยนิด
สุดท้ายแล้ว เขาจำใจต้องยอมรับในโชคชะตาแห่งความเป็นจริงที่ว่า ร่างกายส่วนที่เหลือทั้งหมดของโกลด์มินิ ระเหยไปในการโจมตีครั้งสุดท้าย
ฉันเองก็ไม่มั่นใจนักว่า ฉันสามารถฟื้นคืนให้กลับมาเป็นคนเดิมได้มั้ย
ต่อให้วีดสูญเสียชิ้นส่วนไปทั้งหมด มันก็ยังมีปัญหาใหญ่ที่ตามมา นั่นคือ การรับประกันโอกาสความสำเร็จ
ไม่เพียงแต่โกลด์มินิจะเสียชีวิตไปแล้วเท่านั้น ร่างกายที่เป็นทองคำของเค้า ส่วนใหญ่แล้ว สลายหายไปกลายเป็นเศษฝุ่น
พักเรื่องนี้ไว้ก่อน เมื่อไรที่ฉันกลับไปยังโมราต้า แล้วหาทองคำได้มากกว่านี้ ก่อนที่จะลองชุบชีวิตเขาให้ฟื้นขึ้นมา
วีดปัดกวาดพื้นเท่าที่เขาจะสามารถทำได้ แล้วเดินไปหาอัศวินโลกันตร์ จากนั้นก็ทักทายอย่างเป็นทางการ
ระหว่างทางไปเหมืองฮีเลี่ยม พวกเขาใช้เวลาเพื่อพักเบรก
ซอยูนล้อกเอาท์ออกมาจากรอยัลโร้ดและออกมาจากแคปซูล แสงอาทิตย์ลอดผ่านเข้ามาในห้องของเธอ
อ้า
ซอยูนยังคงกลัวผู้คนในโลกแห่งความเป็นจริง
เธอเริ่มพูดคุยในรอยัลโร้ด, แต่แล้วความกลัวผู้คนก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะก้าวข้ามให้ผ่านพ้นและเอาชนะความกลัวเหล่านั้น มันเป็นมาตั้งแต่เมื่อครั้งที่เธอยังเป็นเด็ก
ฉันไม่อยากอยู่ตัวคนเดียว…… อีกแล้ว
เมื่ออยู่ด้วยกันกับวีดจากรอยัลโร้ด, เธอรู้สึกผ่อนคลาย, เธอรู้สึกว่าเธอต้องการพูดคุยกับเขามากกว่านี้ นอกจากลี ฮุนจะเป็นเพื่อนในรอยัลโร้ดแล้ว, ยังเป็นคนดีอีกด้วย, คนที่เธอสามารถพูดคุยได้ในโลกแห่งความเป็นจริง
ในที่สุด ซอยูนก็สามารถหาความสนุกหลังจากความกลัวอันยาวนานในช่วงตลอดหลายปีมานี้
มันยากจัง, ฉันกลัว….. แต่ฉันฉันต้องก้าวไปข้างหน้า
ซอยูนหยุดสั่น
เธอรู้สึกว่าเธอพร้อมแล้วที่จะพูดคุยกับผู้คนในชีวิตจริง
ความท้าทายที่แท้จริงคือการได้พูดคุยอย่างอิสรเสรีในโลกแห่งความเป็นจริง
มอมมอมโบชิน 
เธอพูดกับสุนัขที่ลี ฮุนเป็นคนให้เธอมา
มอมโบชิน กำลังนอนยืดตัวอยู่ตรงหน้าต่างที่ที่แสงแดดสามารถให้ความอบอุ่นแก่มันได้ หูของมันตั้งขึ้น ดวงตาเบิกกว้าง เมื่อได้ยินชื่อของมัน ซอยูนพูดออกมาอีกครั้ง
ไง .. แกอยู่นี่เอง
เจ้านาย ผู้แสนวิเศษ, เธอแปรงขนให้มัน, ให้กินอาหารอร่อยๆและให้ที่หลับนอนอันอบอุ่น เธอกำลังเรียกหามันอยู่
โห่ง!”
มอมโบชินวิ่งไปหาเธอ พร้อมกับส่ายหางไปด้วย
จบตอน
ผู้แปล: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล


10 ความคิดเห็น:

  1. ขอบคุณมากๆเลยครับ

    ตอบลบ
  2. มีเก็บตกย้อนหลังให้ด้วย ขยายความข้อมูลเก่าๆได้มากเลย ขอบใจจอร์จ

    ตอบลบ
  3. โกลมินิ ขอให้ฟื้น ตัวจิ๋วก็ได้

    ตอบลบ
  4. วีดครับ มึงเอาหัวไปโขกผนังถ่ำตายเดี่ยวนี้ ความคิดมึงนี่น่าบักพระเอก นู๋ซอก็ยังไปเข้าใจว่ามันเป็นคนดีอีกนะลูก 555++

    ตอบลบ
  5. คนแต่ง ทำให้คนอ่านอยากเอาหัวโขกกำแพง

    ตอบลบ
  6. เก็บตกๆ
    ขอบใจหลายๆเด้ออ

    ตอบลบ
  7. พูดแล้ว......นางเอกของเรา

    ตอบลบ

เล่มที่ 52 บทที่ 7 เคย์เบิร์นเคลื่อนไหวแล้ว แปลโดย Teerawat และ แอดชินเพจเราอ่านนิยายแปล

  เล่มที่ 52 บทที่ 7 เคย์เบิร์นเคลื่อนไหวแล้ว แปลโดย Teerawat และ แอดชินเพจเราอ่านนิยายแปล ลาเฟย์หลับตาลง ' เราจบสิ้นแล้ว '...