เล่ม 30 ตอนที่ : 9 สัตว์ประหลาดแห่งแอนทาโรซ่า แปลโดย Spicygorhot

 “มีบางอย่างอยู่ตรงนั้น”

 “อะไร? มันกินได้ไหม?”

 “ไม่”

 “งั้นข้าไม่สน”

พวกมอนสเตอร์ในแอนทาโรซ่ายังคงไม่สนใจประติมากรรมแห่งแสง

 “กำจัดมันซะ”

 “เคี้ยก เคี้ย”

มีบางตัวกำลังขว้างขวานและหิน.  วีดได้ปีนขึ้นมาจากซากเมืองและจ้องพวกมัน

 “ดูตาหมอนั่นสิ”

ดวงตามันวาวหลายคู่อยู่ระหว่างดวงตาที่ฉีกขาด

 “ปากนั่นสามารถกินได้แม้กระทั่งพวกเดียวกัน”

วีดดูเหมือนมอนสเตอร์ที่เรียกว่า เดรูก้า มอนสเตอร์ทุกตัวจึงพยายามหลีกเลี่ยงเขา. เขามีพรสวววรค์ในการทำลายอย่างใหญ่หลวงแต่เขาก็พยายามแสดงตบตามอนสเตอร์พวกนั้น. วีดบ่นพึมพำในขณะที่สังเกตุท่าทีของพวกมอนสเตอร์.

 “ทุกคนอิจฉาหน้าฉัน เป็นหมอศัลยกรรมก็ดีนะ  มันน่าจะได้เงินดี”

การตอบสนองต่ออันตรายของมนุษย์เป็นความผิดพลาดเล็กๆที่สามารถสลายฝันของพวกเขาไปได้ในพริบตา! วีดกำลังเฝ้ารอว่าจะมีมอนสเตอร์ตัวไหนมีปฎิกิริยากับรูปสลักบ้าง

 ‘บางทีเบาะแสอาจจะไม่อยู่ที่นี่’

ข้อมูลจากพวกนักผจญภัยมักจะชอบอุบไว้เสมอ. ระดับของความยากแบบนี้จะต้องค่อยๆตามหาตามหาเบาะแสแน่นอน แม้แต่ลูกหมาบนภูเขายังรู้จักวีด เขาจึงใช้ประโยชน์จากชื่อเสียงของเขา. ถ้าเขาโพสต์มันลงในบอร์ดข่าวสารหลังจากนั้นจะมีผู้เล่นเห็นบาฮาม็อร์กและเริ่มหาข้อมูล. พวก NPC ที่อยู่ในทวีปก็จะเห็นรูปสลักแสงและพูดถึงมัน. มันเป็นระบบที่ใช้ชื่อเสียงของเขาในฐานะประติมากร.

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

ชาวบ้านในหมู่บ้านกำลังพูดคุยเสียงดัง

 “นายรู้จักประติมากรวีดไหม? เขาสร้างรูปสลักไว้ที่แอนทาโรซ่า”

 “มันเป็นงานประติมากรรมที่มาจากแสงซึ่งสวยงามมากมันให้แสงสว่างแก่แอนทาโรซ่าในเวลากลางคืน”

 “นักผจญภัยที่ได้ยินเรื่องนี้ต่างอยากไปเห็นมัน”

นักผจญภัยจากแอนทาโรซ่ากระจายไปทุกทิศทางและแพร่ข่าวของรูปสลักวีด. ข่าวลือแพร่ไประหว่างประชาชนในทวีป พวกขุนนางที่ชื่นชอบศิลปะต่างให้ความสนใจ

 “รูปสลักของนักรบคนเถื่อน! มันเป็นงานของวีด แน่นอนข้าอยากครอบครองมันแต่มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเอามันมาที่นี่”

 “ในทุกวันนี้รูปสลักของวีดได้รับเกียรติจากพวกขุนนาง. ฉันจะไม่เสียใจแม้ว่าฉันจะเสียเวลา 1 ปี แลกกับผลงานของวีด”

ภารกิจก็ผุดขึ้นมาในสมาคมช่างแกะสลักใกล้ๆกับแอนทาโรซ่าเช่นกัน

 “วีดคือช่างฝีมือและนักผจญภัยของจริง. เขามีฐานะเป็นกษัตริย์แต่เขาก็ยังคงท่องไปทั่วทวีป. เมื่อมีคนมาดูรูปสลักแสงบางทีพวกเขาอาจจะให้ทำรูปสลักมีคุณภาพก็ได้”

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

ซง ซู ชอล เสร็จจากการทำงานพาร์ทไทล์และกลับบ้าน

 “ฟิ้ววว  วันนี้มันช่างนานจริงๆ

เขาทำงานที่ร้านไก่ทอดเพื่อค่าเทอมในมหาวิทยาลัย. ทุกวันเขาต้องหั่นและทอดไก่และกลับบ้านอย่างเหนื่อยหน่าย.

 “อยากรู้จังวันนี้เกิดไรขึ้น”

เขากลับบ้านเปิดคอมและเช็คบอร์ดข่าวสาร. อ่านกระทู้เรื่องราวคนอื่นในรอยัลโร้ด มันก็น่าสนใจดี เขามักเช็คดูเหตุการณ์ต่างๆทุกวัน ตัวละครเขาเลเวลแค่ 156 แต่เขาก็ยังสนใจ

 “ฉันอยู่ในที่ๆไม่มีภารกิจพิเศษอะไร อืม ....... คนที่ชื่อ จิ้งจอกศตวรรษ (Millennium Fox)เหมือนจะได้หอกแรร์แหะ”

รอยัลโร้ดค่อนข้างกว้างใหญ่จึงมีเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับ หมู่บ้าน เมือง และ ปราสาท

หัวข้อ : รูปสลักของวีด

หัวข้อ: ความสง่างามของประติมากรรมแสง

หัวข้อ: วีดเจ๋งที่สุด!

หัวข้อ: ฉันจะแต่งงานกับวีดได้ยังไง?

 “วีดทำอะไรอีกแล้วสินะ”

เขาเป็นพระเจ้าสำหรับซง ซู ชอล ความเครียดของเขาจะถูกปลดปล่อยหลังการดูการผจญภัยของวีด. ซง ซู ชอล  ไม่ได้ชอบแค่การผจญภัยของเขา. ผู้เล่นทุกคนในทวีปเวอเซลล์ต่างชื่นชอบวีด.

กิลล์อันทรงเกียรติได้กลายเป็นสิ่งที่โคตรบัดซบ มันค่อยๆฆ่าผู้เล่นทีละนิด.ในขณะที่วีดได้สร้างสันติสุขในทวีป. เขาค่อยๆทำให้พื้นที่ในทวีปเวอร์เซลอยู่ได้โดยไม่กดขี่ ผู้คนจึงสนับสนุนเขา

 “อา ตรงนั้นมัน......”

แอนทาโรซ่า!!

มันไม่ได้ไกลจากปราสาทที่เขาอยู่ในอาณาจักรพันธมิตรแห่งบริทเท่น

 “เดี๋ยวนะ, เหมือนฉันเคยเห็นรูปสลักนี้ที่ไหนมาก่อน”

งานประติมากรรมแห่งแสงทำให้เขารู้สึกคุ้นชิน. มันแน่นอนแล้วว่าเป็นเวลานานแล้วที่เขาเคยเห็นมัน

หัวข้อ: ประติมากรรมที่ลอยอยู่ในแอนทาโรซ่า

หัวข้อ: ความสามารถในการแสดงออกของวีดถึงระดับไหนกัน?(ความรู้สึกผ่านรูปสลัก)

หัวข้อ:คำสารภาพอย่างจริงใจของประติมากร มันเป็นไปไม่ได้ที่มือใหม่จะทำงานเลียนแบบได้

ไม่สำคัญว่าเขาเจอมากี่โพสต์ ไม่มีใครสักคนรู้ต้นกำเนิดของประติมากรรมนี้

 “มันเจ๋งจริงๆ ไม่มีใครที่รู้สถานะจริงๆของมันเลย”

ซง ซู ชอล คำนึงถึงเรื่องนี้ วีดจะต้องไปแอนทาโรซ่าเพื่อทำภารกิจปรมาจารย์ของเขาและถ้าเขาบอกผ่านบอร์ดข่าวสารคงมีพวกเลวนั่นตามมารังควาน.

 “ฉันต้องออกล่าให้เร็วที่สุด. โชคดีที่หมาป่าเกิดเร็วมันเลยล่าแบบปาร์ตี้ได้ง่าย”

ซง ซู ชอล เข้าไปในแคปซูลและเชื่อมต่อเข้าเกม. แต่เขารู้สึกว่างเปล่าถ้ารู้สักอย่างแล้วไม่บอกมัน

 “ฉันควรเขียนจดหมายจากแฟนคลับไปหาคุณวีด”

วีดค่อนข้างโด่งดัง. ผู้คนนับพันต่างก็ส่งข้อความถึงเขาทุกวันบางทีมันอาจจะไม่ได้ถูกอ่าน

 “อย่างไรก็ตาม ฉันเข้ามาในโลกนี้ต้องขอบคุณ คุณวีด”

ซง ซู ชอล คิดอย่างหนักก่อนที่จะส่งข้อความ

หัวเรื่อง:สวัสดีคุณวีด

คุณอาจจะไม่ได้อ่านมันแต่ผมเป็นมือใหม่ชื่อเจอาศัยอยู่ในป้อมเอ็ดก้าในอาณาจักพันธมิตรแห่งบริทเท่น

ผมเล่นอาชีพนักรบ. ผมอยากปกป้องผู้คนไปพร้อมกับการใช้อาวุธต่างๆ

ตอนที่ผมเห็นประติมากรรมที่ลอยอยู่เหนือแอนทาโรซ่า. คุณวีดควรมาที่ปราสาทเอ็ดก้าเพื่อดูมัน

ร่างของนักรบคนเถื่อนที่เหมือนกับรูปสลัก?

ผมเห็นศพนี้ในดันเจี้ยนแต่ผมก็ถูกมอนในนั้นฆ่า. ผมกลัวเกินไปจึงไม่ได้กลับไปเอาไอเท็มแต่คุณวีดคงเห็นมันแล้วถึงสลักมันได้

ผมอยากพูดให้มากกว่านี้แต่ตอนนี้ผมจำเป็นต้องเล่นรอยัลโร้ด

ผมหวังว่าคุณจะสบายดีเพื่อความสงบสุขของทวีปนี้

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

ปราสาทเอ็ดก้า!

มันเป็นพื้นที่ที่แออัดไปด้วยพ่อค้าและนักเดินทางเพราะว่าเป็นพื้นที่ของอาณาจักรพันธมิตรแห่งบริทเท่น. ผู้เล่นที่เริ่มต้นที่นี่เป็นจุดเริ่มสามารถซื้อของต่างๆได้ในราคาถูก

มีภารกิจคุ้มกันพ่อค้ากับกำจัดมอนสเตอร์ มีสงครามมากมายเกิดขึ้นที่ป้อมนี้ อย่างไรก็ตามมีคนมากมายได้ย้ายไปทางเหนือ. พวกเขาต่างอิจฉาเศรษฐกิจของอาณาจักรอาเพ่น

 “ตามหาปาร์ตี้ล่าหมาป่าแดง ผมเป็นนักรบเลลเวล 156 สวมใส่เกราะเงินกับค่าความทนทาน 53”

เจตะโกนอย่างมั่นใจในจัตุรัส. เมื่อมาถึงระดับหนึ่ง.มันจะล่าได้ยากมากถ้าไม่ได้มาเป็นปาร์ตี้. ในกรณีของเจ เขาล่าอย่างตั้งใจมากกว่าคนอื่นและเพิ่มเลเวลให้ตนเอง

 “ชาแมนตามหาปาร์ตี้ล่าหมาป่าแดง เลเวล 174 และมีทักษะจำเป็นในการช่วยผู้คน”

ชาแมนหญิงชื่อ ซุลเลีย อยู่ข้างๆเจ. หมาป่าแดงเป็นแหล่งล่าที่ดี มันจึงง่ายที่จะหาปาร์ตี้. หมาป่าแดงเลเวล 200 แต่หนังของมันสามารถขายได้ในราคาแพงจึงมีหลายคนที่ล่ามัน

ปาร์ตี้ถูกสร้างขึ้นด้วยอาชีพหลากหลายและเริ่มออกล่า เจมองพวกเขาด้วยสายตาอิจฉา. ถ้านักรบขาดความสามารถ สมาชิกในปาร์ตี้จะตกอยู่ในความเสี่ยง. เมื่อปาร์ตี้ถูกโจมตีด้วยพวกมอนสเตอร์. เขาจะต้องตกอยู่ในพื้นที่ล่าจนถึงจุดจบซึ่งนั่นอาจนำไปสู่ความตาย.... มันจึงเป็นเหตุผลส่วนใหญ่ที่นักรบจะเป็นหัวหน้าปาร์ตี้แต่ไม่ค่อยมีใครรู้จักเขา.

ผู้เล่นที่ล่ากับเขาในอดีตต่างจากไปที่อื่น. บางคนไปแดนเหนือ. และหลายครั้งที่นักรบเป็นหัวหน้าปาร์ตี้จึงไม่ค่อยมีใครอยากมีนักรบสองคนในปาร์ตี้ ทำให้เขาหาปาร์ตี้ยากมาก. พวกเขาอยากได้อัศวินพร้อมเกราะและคุ้นชินกับพื้นที่ล่ามากกว่า

ทันใดนั้นนายพรานเลเวล 200 ชื่อสก้อตที่มีชื่อเสียงในปราสาทก็มาหาเขา

 “เอาละคงไม่ต้องยืดเยื้อนายจะมาล่ากับเราไหม? เรามี นักบวช นักเวทย์ และ โจร ทุกอย่างก็พร้อมแล้วด้วย”

 “ได้เลย”

เจตอบแทบทันควันโอกาสแบบนี้มีไม่มาก. กลุ่มของสก้อตก็โด่งดังเรื่องของประสิทธิภาพ เขาจึงควรจะตามไปและรีบเพิ่มเลเวล

 “เธอเป็นชาแมนหรือเปล่า?”

 “ใช่”

 “มาด้วยกันเลย”

 “ขอบคุณมาก”

เมื่อพวกเขาเริ่มการล่าที่หุบเขา รอนดิส ที่เป็นรังของหมาป่าแดง. เจและซุลเลียได้รับการดูแลอย่างหยาบคาย

 “ไม่ใช่ทางนั้น  ล่อมอนสเตอร์มานี่, อา นายแม่งโคตรช้า”

 “เธอจะหยิบไอเท็มไปทำไม? ปาร์ตี้เรามีกฎว่าใครล่าได้ก่อน คนนั้นหยิบไป. ไม่รู้เหรอ?”

 “หลังจากการล่า ไม่ต้องสนใจเรื่องค่าซ่อมอาวุธ. เราจะล่าทั้งวันเพราะฉะนั้นเตรียมใจซะ”

เจต้องลากมอนสเตอร์และป้องกันทีม. คนอื่นแค่รักษาตำแหน่งของตนและโจมตี. นักบวชก็รักษาเขาบางครั้งแต่โคตรชักช้าทำให้เขารู้สึกร้อนใจ. ในฐานะชาแมนซุลเลียทั้งโจมตี ให้พรและรักษาเธอจึงค่อนข้างยุ่ง

แม้ว่าพวกเขาจะได้รับการปฏิบัติแบบนั้น พวกเขาก็ไม่อาจออกจากปาร์ตี้ได้เพราะว่ากลุ่มของสก้อตโด่งดังมากถ้า มัน กระจายข่าวลือเกี่ยวกับเขา มันจะเป็นเรื่องยากในการหาปาร์ตี้เพิ่ม

แต่มีคนหนึ่งตามเจมาตั้งแต่ปราสาท. เขาสวมใส่ชุดผู้เล่นเริ่มต้นสกปรกๆ! เขานั่งอยู่ข้างหลังต้นไม้และกำลังแกะสลักจนกว่าการล่าจะจบลง. บางครั้งก็มีเสียงพึมพำออกมา

 “มีการขาดสมดุลด้านประกันชีวิตในปีนี้”

บางครั้งเขาก็คร่ำครวญระหว่างการพัก

 “ภาวะเงินเฟ้อก็กำลังเพิ่มขึ้น.....เศรษฐกิจในปัจจุบันอยู่ยากขึ้นทุกวัน. มันจะอยู่ยากจนกว่าเราจะมีประสบการณ์ด้านนี้”

และเขายังคงมีความฝัน

 “ฉันต้องเก็บเงินมากกว่านี้เพื่อจะได้หลับแบบสบายๆ”

เขายังคงแกะสลักต่อไประหว่างที่ดูเจถูกรังแกโดยปาร์ตี้ของเขา. เจและซุลเลียต่อสู้อย่างหนักเป็นเวลา 3 ชั่วโมง ก่อนจะถูกทิ้ง.

 “นายได้ภารกิจที่จะไปตรวจสอบหุบเขาเบอเมอร์ไหม?”

 “ได้ ตอนนี้มันไม่มีทางสำเร็จจนกว่าฉันจะได้ทักษะผ่าศิลา (rock slash)”

 “เรากำลังจะไปที่นั่น. เจและซุลเลียไม่ได้อยู่ในกลุ่มเรามาตั้งแต่แรกเพราะฉะนั้นเราคงไปด้วยกันไม่ได้ งั้นลาก่อน ไว้เจอกันนะ”

เจและซุลเลียถูกทิ้งอยู่เบื้องหลัง

 “เราควรกลับไปปราสาทไหม?”

“มันจะใช้เวลามากไป. หาปาร์ตี้อื่นต่อเถอะ”

ปาร์ตี้ล่าอื่นก็กำลังจะไปท้าทายหุบเขาเบอเมอร์เช่นกัน. มันไม่ใช่ดันเจี้ยนที่อันตรายทำให้มีหลายปาร์ตี้ที่ไม่ต้องการนักรบและชาแมนสองคนในปาร์ตี้. ขณะที่พวกเขากำลังคิดอยู่นั้นคนที่นั่งแกะสลักที่อยู่ใกล้ๆก็ลุกขึ้นและมาหาพวกเขา

 “นายคือนักรบชื่อเจใช่ไหม?”

 “ใช่ ผมเอง”

เจหันไปมองดูคนที่เป็นเจ้าของเสียง

 ‘อา เหมือนฉันเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อน’

เขาสวมชุดพวกผู้เล่นมือใหม่ แต่ตัวและเสียงของเขาช่างคุ้นเคย. ดูแล้วเขาเป็นคนที่สำคัญอย่างชัดเจน

 ‘ฉันเคยล่ากับเขารึเปล่า? เขาเคยให้ดาบถูกๆกับฉันหรือเปล่า?’

ทักษะการจำของเขาก็ไม่ได้แย่แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก. แล้วคนๆนั้นก็พูดว่า

 “นายจะไปล่ากับฉันไหมถ้ามีเวลา?”

 “โอเคดูจากจากสภาพที่ว่าผมไม่มีปาร์ตี้ งั้นคงต้องไปแหละ”

เจตอบรับไปอย่างเต็มใจ. แม้ว่าเขาจะจำไม่ได้ แต่เขาก็ดูเป็นคนดี

 “โอ้, ว่าแต่คุณซุลเลีย....”

 “ไม่เป็นไร, ไม่ต้องห่วงฉันหรอก”

ผู้มาเยือนหลุดเข้าไปในห้วงแห่งความคิดเมื่อมองไปที่ซุลเลีย

 ‘ชุดนั่น’

รักแรกของเขา ดาอินเคยใส่ชุดแบบนั้นเหมือนกัน

 “เธอตามมาด้วยก็ได้”

 “จริงเหรอ? ขอบคุณนะฉันจะตั้งใจทำหน้าที่”

เธอเป็นชาแมนเธอจึงเก่งด้านเวทย์มนต์มากกว่าการต่อสู้ระยะประชิด เจและซุลเลียได้เข้าร่วมปาร์ตี้กับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ

เจถาม

 “นายมีเพื่อนที่อยู่แถวนี้หรือเปล่า?”

 “ในปาร์ตี้มีแค่เรา”

 “หา? เราจำเป็นต้องหาคนเพิ่ม”

เจมองดูปาร์ตี้ใกล้ๆ พวกเขาทั้งหมดประกอบด้วยอาชีพมากมาย มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะล่าโดยมีแค่ นักรบและชาแมน

 “ไม่จำเป็น”

ชายที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ! ซุลเลียยิ้มและถามเขา

 “คุณเคยล่าหมาป่าแดงรึเปล่า?”

 “ไม่หรอก. แต่เป็นตัวที่เหมือนเหมือนกัน”

 “หมาป่าพวกนี้เก่งกว่าที่นายคิดนะ มันเป็นไปไม่ได้แค่พวกเรา…..”

ขณะที่ซุลเลียกำลังพูดอยู่. มีหมาป่าแดงซ่อนอยู่หลังผู้มาเยือน

 “ระวัง!”

หมาป่าแดงได้ทำการพุ่งเข้ามาโจมตี  ผู้มาเยือนมองกลับไปและจ้องมองมัน

 “เอ๋งงง!”

คะค้อก คะ คอก  (น้าลายฟูมปาก)

หมาป่าใช้ความพยายามเฮือกสุดท้ายในการหลบหนีแต่มันได้ตายแล้ว! เจและซุลเลียอึ้งจนบอกไม่ถูก

ถ้าบางคนที่เลเวล 200 และใส่ชุดเกราะสามารถล่าหมาป่าแดงได้ง่ายๆ. แต่เขาพึ่งฆ่าหมาป่าแดงด้วยจิตวิญญาณนักสู้!!!!

 “เราไม่ได้จะมาล่าที่นี่”

 “แล้วเราจะไปไหน?”

 “เราจะไปที่ดันเจี้ยน”

ล่าในดันเจี้ยน!

เขาเป็นนักรบทำให้เขาอยากจะลองมัน. แต่เขาก็รู้ถึงอันตรายจากการล่าในดันเจี้ยน

 “แค่พวกเรา? ที่ไหน?”

 “คุณเจรู้ตำแหน่ง”

 “ผม?”

เจถามด้วยใบหน้าสงสัย

 “ผมไม่รู้มันอยู่ไหน คุณกวนผมอยู่หรือเปล่า?”

ใบหน้าของผู้มาเยือนค่อยๆเปิดออก

 “อย่าบอกนะ... ว่า......

 “ตามที่นายคิดแหละ ถูกต้องแล้ว”

 “นี่ฉันฝันอยู่หรือเปล่า?”

 “……”

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

ดันเจี้ยนดราฟูคิน!

เลเวลเฉลี่ยของมอนสเตอร์ที่นี่คือ 430 มันจึงเป็นที่ที่อันตรายมาก. กลุ่มนักล่าชื่อดังมากมายยังต้องก้มหัวและยอมถอย. มีหลายกลุ่มที่มาที่นี่แต่ไปไม่ถึงจุดสิ้นสุด. ระดับความอันตรายของที่นี่มากกว่าปกติแต่มันเป็นเรื่องง่ายที่จะมาเพิ่มเลเวลพวกเขา

 “ที่นี่เลยครับ”

เจนำวีดและซุลเลียมาที่นี่

 “ผมเคยมาล่าที่นี่กับกิลด์เมฆา”

 “อ๋อ ฉันจำได้. ที่พาอาสาสมัครมาตั้งเยอะและมาล่าที่นี่เมื่อ 4 เดือนก่อน”

 “พวกเขาไปถึงแค่ชั้นสามก่อนจะถอย. ผมกำลังตามพวกเขาอยู่ในขณะที่ตกลงไปในกับดักและเห็นร่างของนักรบคนเถื่อน

วีดเปลี่ยนชุดเกราะและอาวุธของตนและใช้ทักษะขัดเงาและลับคม

 “งั้นไปกันเถอะ”

 “เราจะมาล่าที่นี่จริงๆเหรอ?”

ซุลเลียถามอย่างไม่เชื่อใจ

 “แน่นอน, เรียกขาน เดธไนธ์แวนฮอร์ค เรียกขาน แวมไพร์ลอร์ดโทริ!”

การเตรียมการสำหรับการล่าเสร็จเรียบร้อยหลังจากการเรียกเดธไนท์กับแวมไพร์ลอร์ด

 “ช่วยใช้บัพเคลื่อนที่หน่อยสิ”

 “ค่ะ, ความหมายยังไม่ประจักษ์ , สายลมที่โบกพัด. ช่วยให้เพื่อนข้าเบาลง. แม้แต่ย่างก้าวแต่ละก้าวก็เบาดั่งขนนก. จิตวิญญาณแห่งหมาป่า!”

ชาแมนสามารถใช้ทักษะต่างๆในการสนับสนุนได้ เพิ่มความเร็ว พลังโจมตี พลังป้องกัน ถึงแม้จะฮิวไม่แรงเท่านักบวชแต่ก็ยังคงมีประโยชน์ หลายคนเดินทางไปอาณาจักรอื่นโดยจ่ายตังเพื่อรับบัพการเคลื่อนที่จากชาแมนแต่วีดมีเจ้าเหลืองและไวทรีทำให้เขาไม่ต้องใช้บริการบัพพวกนี้

มอนสเตอร์ที่มีความเชื่อมโยงกับความมืดได้ชื่อว่า ดราคิน มันปรากฏตัวในชั้นแรก. พวกมันดูเหมือนกิ้งก่าธรรมดาแต่ตัวใหญ่กว่าและใช้มนต์ดำได้.

เจและซุลเลียมองการต่อสู้ที่เกิดขึ้น

 “ถึงฉันตายฉันก็ไม่เสียใจ”

 “ฉันไม่สนใจเรื่องการตายตั้งแต่ตอนที่ฉันสามารถอวดเพื่อนเรื่องนี้ได้แล้ว

วีดสั่งแวนฮอร์ค

 “มุ่งไปข้างหน้าและต่อสู้”

 “รับทราบนายท่าน”

วีดส่งแวนฮอร์คไปก่อน มนต์ดำไม่ค่อยมีผลกับเดธไนท์. แวนฮอร์คมีเลเวลที่มากกว่าพวกมัน ทำให้เขาสามารถจัดการพวกมันได้. แต่หนังของพวกดราคินหนามาก ทำให้การจัดการพวกมันค่อนข้างลำบาก มันอาจจะกัดเราหรือใช้มนต์ดำในการสวนกลับก็ได้

 “ไม่น่าจะมีปัญหาแล้ว ไป โทริ”

วีดก็ใช้โทริในการล่าเช่นกัน. เขามีความรู้เกี่ยวกับมอนสเตอร์. แต่มันไม่สำคัญว่าเขาศึกษาข้อมูลมาเท่าไหร่,เจอกับตัวเองจะเก็บข้อมูลได้ง่ายกว่าเสมอ. เมื่อเขาใช้ทุกทักษะในการล่าพวกมัน, มันก็จัดการได้ง่ายกว่าที่เค้าคิดมาก

 “มันมีพลังป้องกันสูง  ,เล็งโจมตีที่จุดเดียวซะ!”

การล่าพวกดราคินง่ายขึ้นต้องขอบคุณระบบตีจุดเดียว. พลังทำลายของทักษะดาบเฮอแรมค่อนข้างมาก. ตอนแรกใช้เวลาถึง 4 นาทีในการล่าแต่ตอนนี้เร็วขึ้นมา 45 วินาที

 “มันก็โอเคแต่ฉันต้องการความช่วยเหลือมากกว่านี้, เรียกขานประติมากรรม!”

วิหคทองคำ, วิหคเงิน,เจ้าเหลือง,โกลล์มินิ,เอลฟ์เอลทิน,คนเถื่อนหญิงเจอร์นิก้า ถูกเรียกออกมา

ด้วยประติมากรรมสลักชีพ เขาสามารถสร้างปาร์ตี้ที่ไหนก็ได้. แต่ข้อเสียข้อเดียวคือไม่มีใครใช้เวทย์ศักดิ์สิทธิ์ได้.

ค่าอุทิศของวีดกับศาสนาต่างๆสามารถใช้จ้างพวกนักบวชได้แต่เขาไม่อยากทำ. เขาจึงต้องดูแลพวกเขาดีๆ(ประติมากรรมสลักชีพ), เขาจะใช้ค่าอุทิศในทางอื่นมากกว่าการจ้างนักบวช

 “ไปกัน”

วีดเดินไปกับพวกประติมากรรมสลักชีพ. ทุกครั้งที่ดราคิน 1 ถึง 2 ตัวโผล่ออกมา พวกมันจะตายทันที. แวนฮอร์ค โทริและ ประติมากรรมสลักชีพมีพลังที่แข็งแกร่ง ทำให้พวกมอนสเตอร์ตายอย่างง่ายดาย

 “บาฮาม้อร์กนักรบของจักรพรรดิเกฮา วอน อาเพ่น กำลังหลับใหลอยู่เบื้องล่าง. เราต้องไปที่นั่นไม่มีเวลาให้พัก”

 “แคว้กกก!!”

วิหคทองคำขยันขันแข็งมากกว่าการล่าปกติ. เขาจัดการฝูงมอนสเตอร์ในชั้นแรกอย่างรวดเร็ว

ซุลเลียกำลังยืนร่ายเวทย์รักษารอ แต่เธอแทบไม่ได้ทำอะไรเลย. เธอไม่ได้ไร้ความสามารถเหมือนชาแมนเลเวลต่ำๆ นั่นทำให้เธอรู้สึกไร้ค่า เพราะเธอทำได้เพียงแค่ยืนมองสถานการณ์

วีดใช้ทักษะพันแผลของเขา, ความรู้ด้านสมุนไพรและความรู้ด้านการตัดเย็บในการสร้างผ้าพันแผลชั้นหนึ่ง.

 “เกราะนั่นพลังป้องกันเท่าไหร่?”

เจเห็นถึงความประหลาดของมันและถามออกไป

ดราคินโจมตีใส่วีดแต่เขาไม่เหมือนจะได้รับบาดเจ็บอะไรมากนัก. มันคือพลังป้องกันอันน่าอัศจรรย์ของเกราะอัศวินแห่งองค์เทพี

 “เกราะนี้ดีกว่าที่ฉันคิดเอาไว้. และฉันก็ได้เพิ่มค่าความอดทน 900 ค่าความยืดหยุ่น 500”

 “เฮือก!”

วีดแกะสลักงานประติมากรรมมามากมายและเพิ่มค่าความอดทนให้ตน. เขาหาข้อมูลมาแต่การล่าครั้งนี้ยังไม่ยากมาก. มอนสเตอร์ไม่สามารถแม้จะตีพวกเขาด้วยซ้า

ดราคินโผล่ออกมาเยอะกว่าเดิมในชั้นที่ 2

 “วิหคเงิน วิหคทองคำก่อกวนศัตรู. เอลทินสนับสนุนจากด้านหลังด้วยลูกธนู”

พวกประติมากรรมสลักชีพคุ้นเคยกับการล่ากับวีด. เจและซุลเลียไม่มีอะไรที่ต้องทำ ได้แค่ดูอยู่ข้างหลัง. ดันเจี้ยนนี้มันอันตรายเกินไป มันจึงเป็นการขัดขวางมากกว่าถ้าพวกเขาสอดมือเข้าช่วย. แต่มันก็เป็นเกียรติอย่างยิ่งใหญ่แล้วที่ได้มาติดตามและเฝ้าดูการต่อสู้ของวีด

แน่นอน พวกเขากลืนน้ำลายทุกครั้งที่ดราคินตาย. ถ้าพวกเขาสามารถหยิบของมาได้สักนิดละก็โคตรแจคพ็อต!!!

โดยธรรมชาติแล้ววีดแทบลืมพวกเขาไปเสียสนิท. ในระหว่างการต่อสู้. เขาก็กำลังจริงใจไปกับการหยิบแจปเท็มด้วยเช่นกัน เจและซุลเลียรู้สึกเหมือนกับการเป็นเพื่อนเจ้าสาว

 “อา, ใช่แล้ว! ผมยังไม่ได้เชิญพวกคุณเข้าปาร์ตี้นี่หน่า. โทษทีนะ ส่วนใหญ่ผมชอบล่าคนเดียวหน่ะ และผมมักจะรับคำเชิญจากพวกเพื่อนๆของผม”

ตริ๊ง!

-ราชาแห่งอาณาจักรอาเพ่น ท่านวีด ได้เชิญคุณร่วมปาร์ตี้

พวกเขาตกลงการรับเชิญเข้าปาร์ตี้

 “การมีตัวตนของเราในปาร์ตี้นี้คงไม่สำคัญหรอก”

ความแตกต่างระหว่างเลเวลบ่งบอกว่าค่าประสบการณ์ที่ได้จะไม่ค่อยมาก

 “รอแปปนะ”

และการล่าก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง

-เลเวลของคุณเพิ่มขึ้น

ค่าประสบการณ์มหาศาลจากดราคิน! เจและซุลเลีย ไม่ได้รับค่าประสบการณ์มากมายจากการล่าหมาป่าแดงเพราะเลเวลของพวกมันน้อยเกินไป. อย่างไรก็ตามความเร็วในการล่าของวีดกับประติมากรรมสลักชีพน่ากลัวมากและเลเวลของพวกเขาก็พุ่งขึ้น.

จบตอน

ผู้แปล : Spicygorhot

Editor : แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล