เล่ม 25 ตอนที่ 8 อนุทินของราชินีเอเวน แปลโดย Cole’s Myth

 “ผมได้ยินมาว่าราชินีเอเวนเคยบันทึกอนุทินขึ้นมาหรอครับ”

“เจ้าไปได้ยินเรื่องนั้นมาจากไหน…มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่าพระนางมีอนุทินเล่มหนึ่ง..อ๋อ ท่านพี่เอลเซสบอกเรื่องนี้กับเจ้าใช่ไหม?”

“ใช่ครับ เธอบอกผมมา”

“งั้นหรอ นางส่งเจ้ามาสินะ พอลองมาคิดดูแล้ว ข้าก็ไม่ได้ติดต่อนางมาตั้งนานแล้วนะ แต่ข้าต้องขออภัยที่ต้องบอกว่า ข้าไม่รู้ว่าอะไรเขียนอยู่ข้างในอนุทินขององค์ราชินีเอเวน”

“ถ้างั้นผมจะตามหาอนุทินเล่มนี้ได้ที่ไหนหรอครับ?”

“ขอข้าคิดดูก่อนนะ”

ฟาเบียนหลับตาลงประหนึ่งว่านางกำลังมองลงสู่ความทรงจำที่ไกลแสนไกล

แจ๊ป แจ๊ป

เสียงเดียวที่ก้องกังวานอยู่ภายในห้องนั้นก็คือเสียงที่วีดกำลังเคี้ยวหัวมัน  หลังจากที่กินหัวมันหมดไปห้าหัว ฟาเบียนก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง

“มันก็ผ่านมานานแล้ว ข้าก็ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไร แต่ว่าอนุทินนั่นคงไม่อยู่ที่ราชวังดาราที่ราชินีประทับแน่ๆ หนึ่งเดือนก่อนที่พระนางจะสิ้นพระชนม์ พระนางกลับไปที่บ้านเกิดของพระนาง หลังจากนั้นข้าก็ไม่เคยเห็นอนุทินเล่มนั้นอีกเลย บางทีพระนางคงเอาไปซ่อนไว้ซักที่ละมั้ง?”

ท่านได้รับข้อมูลเกี่ยวอนุทินของราชินีเอเวนแล้ว

วีดได้ตำแหน่งที่ตั้งของอนุทินที่ดูสมเหตุสมผลแล้ว มันอาจจะถูกซ่อนเอาไว้ที่บ้านเกิดที่พระนางเคยเล่นกับซาฮับ

“ถ้างั้นก็ดูแลตัวเองด้วยนะ”

วีดยัดหัวมันใส่ตะกร้าเอาไว้จนเต็มด้วยตัวเอง แล้วก็มุ่งหน้าไปทางภูเขาหลังเมืองป้อมปราการเซราบอร์ก เขามาถึงหมู่บ้านที่ราชินีเคยประทับอยู่ และตรงไปที่ต้นไม้ใหญ่ ตรงที่ซาฮับนั่งทำประติมากรรมของเขา

“คงเป็นตรงนี้แหละ”

เมื่อใดที่พวกนักผจญภัยใช้ทักษะค้นหา พวกเขาก็จะได้รับความรู้สึกที่ไหลลื่นที่ปล่อยออกมาจากสถานที่และของที่เกี่ยวโยงกับภารกิจ ทว่าวีดไม่มีทักษะอะไรแบบนั้น เขาจึงต้องใช้การขุดดินล้วนๆเพื่อค้นหาของเหล่านั้น

 “เริ่มขุดกันเลยเถอะ”

จากนั้นเขาก็เอาพลั่วออกมา แล้วก็เริ่มขุดพื้นดิน ผลจากทักษะการขุดเหมืองของเขาพื้นดินจึงถูกขุดขึ้นมาอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือการใช้พลั่ว! หลังจากที่เขาขุดลึกได้ประมาณ 1 เมตร เขาก็พบหีบไม้หนึ่งหีบ

ท่านได้ขุดพบหีบที่ถูกซ่อนไว้ของราชินีเอเวน

ค่าชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 265 หน่วย

การขุดค้นพบหีบของราชินีเอเวนได้เปลี่ยนบันทึกทางโบราณคดีของนักผจญภัย หากท่านรายงานสิ่งนี้ต่อกิลด์นักผจญภัยท่านจะได้รับรางวัลเล็กๆน้อยๆ

วีดเปิดหีบไม้ออก ภายในหีบมีกุญแจสนิมเขรอะคู่หนึ่ง กระจกมือเล็กๆชิ้นหนึ่ง และสมุดเล่มหนึ่ง

ท่านได้รับกุญแจเพื่อไปยังราชวังดารา (Star Palace: อันนี้ไม่มั่นใจว่าควรใช้คำว่า ราชวัง, วัง หรือว่าตำหนัก แต่จะเลือกใช้คำว่าราชวังละกัน)

ท่านได้รับกุญแจของห้องลับ

ท่านได้รับกระจกเพื่อส่องให้เห็นความจริง

ท่านได้รับอนุทินที่ชุ่มด้วยพระอัสสุชลของราชินีเอเวน

วีดตรวจสอบกุญแจก่อนเป็นอันดับแรก

“ตรวจสอบ!”

กุญแจแห่งราชวังดารา: ค่าความคงทน 2/4

คือกุญแจที่ราชินีเอเวนไขเข้าสู่พระราชวัง

คุณสมบัติ: ความกล้าหาญ +1

มันคือกุญแจเพื่อไขเข้าสู่ราชวังที่ถูกปิดไว้ของราชินีเอเวน บัดนี้มีข่าวลือที่บอกว่าหลังจากที่พระราชวังหลังนั้นถูกปล่อยทิ้งร้างเอาไว้จนพวกมอนสเตอร์เข้าไปอยู่อาศัย

“ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าเลยว่า ราชวังดารานั่นเปิดได้ด้วย นี่คงเป็นกุญแจที่จะเปิดเข้าไปในราชวังนั่น แล้วกุญแจอีกดอกล่ะ…ตรวจสอบ!”

ตอนนี้วีดวางกุญแจที่จะไขไปสู่ห้องลับเอาไว้บนฝ่ามือ

กุญแจไขสู่ห้องลับ: ค่าความคงทน 1/4

นี่คือกุญแจที่ไว้ใช้ไขห้องลับที่ไหนซักแห่ง

ไม่มีอะไรที่ถูกตรวจสอบออกมาเป็นพิเศษมากนัก

มันได้รับความเสียหายรุนแรงอย่างหนัก จึงเป็นเรื่องยากที่จะใช้มันไขหลายๆครั้ง

คุณสมบัติ: หลังจากใช้มา 4 ครั้ง มันจะถูกทำลาย

 “ตรวจสอบ!”

กระจกมือเพื่อใช้ส่องความจริง : ค่าความคงทน 14/25

กระจกมือที่ประดับตกแต่งด้วยอัญมณีล้ำค่า

สร้างขึ้นมาด้วยวัสดุพิเศษ จึงทำให้มีพลังศักดิ์สิทธิ์หลั่งไหลออกมา

ใช้เพื่อเปิดเผยสิ่งหลอกลวงและภาพลวงตาให้กลับสู่เส้นทางแห่งความเป็นจริง

ใช้ได้เฉพาะที่พิเศษเท่านั้น

ข้อจำกัด: ไม่สามารถใช้ได้เมื่ออยู่ในมือของฆาตรกรและคนชั่วร้าย

เมื่ออาชีพสายนักเต้น จินตกวี หรือว่านักบวชใส่อุปกรณ์ชิ้นนี้ ค่าเอฟเฟคของอุปกรณ์ชิ้นนี้จะเพิ่มขึ้นสองเท่า

คุณสมบัติ: ค่าทางสติปัญญา และ ความฉลาดเพิ่มขึ้น +7

เสน่ห์ +23

ค่ามานาเพิ่มขึ้นสูงสุด 11%

ค่าความศรัทธาเพิ่มขึ้น 38 หน่วย

เมื่ออยู่ในสถานที่เฉพาะ กระจกจักนำทางให้ท่าน

 “เจ้านี่ดูไม่ธรรมดาเลยแหะ…”

วีดได้กลิ่นอันน่าพึงพอใจมากมายที่ปลดปล่อยออกมาจากไอเท็มภารกิจชิ้นนี้ แล้วหลังจากนั้นเขาก็เปิดดูไอเท็มชิ้นสุดท้ายที่เหลืออยู่ เขาเปิดอนุทินออกแล้วเริ่มอ่าน อนุทินไม่ได้ถูกจดบันทึกทุกวันสม่ำเสมอ มีการจดบันทึกทุกๆหนึ่งเดือนถึงสองเดือนเมื่อจำเป็นที่ต้องจดลงไปเท่านั้น มีเนื้อหาบางส่วนที่อ่านไม่ออกเพราะรอยน้ำตา แต่โดยรวมแล้วก็ถือว่าอ่านออกได้ไม่เป็นปัญหา

วันที่ 16 มกราคม ข้ายอมอยู่อย่างอิสระดีกว่ายอมมาเป็นราชินี กับซาฮับ… เหมือนเมื่อคราก่อน….มีความสุข…เว…ฉัน

วันที่ 19 มีนาคม ซาฮับจะมาหาข้าอีกไหมนะ? ช่วงเวลาที่มีความสุขมากที่สุดในชี…ข้าก็คือตอน…..ฮับแกะสลักประติมากรรมเหล่านั้น ขอเพียงแค่ข้าได้กลับไปในช่วงเวลานั้นตอนที่ข้ายังเด็กและไร้เดียงสา

วันที่ 7 เมษายน ข้าอยากจะพบซาฮับจริงๆ หัวใจของข้าจะอยู่กับเขาเสมอ หากข้าไม่ได้เป็น…ตอนนี้ข้าคงจะ…สุข..กับซาฮับ…

วันที่ 6 มิถุนายน ข้ากำลังพยายามรวบรวมคนที่ไว้เนื้อเชื่อใจได้เพื่อปกป้องราชอาณาจักรโรเซนไฮม์ พวกเราเตรียมตัวที่จะตายแล้ว แม้ว่าข้าจะเป็นราชินี ข้าก็จะผูกโชคชะตาไว้กับพวกเขา

วันที่ 1 กันยายน พวกวิหารเอ็มบินยู ข้าคิดว่าข้าคงต้องรีบแล้ว พวกมันรู้แล้วว่าข้ามีเอี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย

วันที่ 11 กันยายน มีสายลับที่ชื่อ ‘อียอลิน’คอยส่งข่าวให้พวกวิหารเอ็มบินยูรู้ พวกวิหารเอ็มบินยูส่งสายลับมาฆ่าข้าแล้ว ข้าอยากจะพบ..ซาฮับเป็นครั้งสุดท้าย

วันที่ 14 กันยายน ข้ากำลังจะฝังบันทึกนี้ไว้ยังสถานที่ที่ข้ามีความทรงจำที่มีความสุขมากมายร่วมกับเขา

ท่านได้รับข้อมูลเกี่ยวกับการสิ้นพระชนม์ของราชินีเอเวน

และนี่คือการปรากฏตัวอีกครั้งของพวกวิหารเอ็มบินยู!

วีดหยุดนิ่งขณะที่เขากำลังพยายามไตร่ตรองเนื้อหาภายในบันทึก ทว่าสมองของเขาปั่นไปเร็วเสียยิ่งกว่าตอนที่เขาเร่งกีบเท้าของเจ้าเหลืองซะอีก การรับรู้ทั้งหมดของเขาได้รับข้อสรุปในที่สุด

‘ราชินีเอเวนกับซาฮับ ภารกิจต่อเนื่องที่เชี่อมโยงถึงวิหารเอ็มบินยู’

วีดมาที่นี่หลังจากที่ไปพบซาฮับมาแล้ว ค่าความเป็นมิตรที่เขาได้สร้างไว้เมื่อตอนนั้นคงเอามาไว้ใช้ตอนนี้นี่เอง

‘ได้ออกไปต่อสู้กับพวกวิหารเอ็มบินยูร่วมกับซาฮับเพื่อให้พวกมันได้ชดใช้กับการตายของราชินีเอเวน!’

ถึงแม้ว่าจะมีเรื่องราวต่างๆมากมายเกิดขึ้น แต่ก็มีครั้งหนึ่งที่เขาเคยต่อสู้กับพวกวิหารเอ็มบินยูในแดนเหนือ ในตอนที่การตายของราชินีนี่คือทุกสิ่งของเรื่องราวและถูกลืมเลือนไป และการได้ไปพบกับชายที่รักเธอ ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นฉากที่ชี้ไปที่ประติมากรคนหนึ่งนี้ต้องไปล้างแค้นพวกวิหารเอ็มบินยูนั่นเอง!

‘กะทันหันเกินไปแล้วเว้ย นี่ไม่ต่างอะไรกับไปกินเนื้อย่างบุฟเฟ่ต์ แล้วก็กินคิมบับไปได้5ก้อนเอง พวกเนื้อนั่นก็สุกแล้ว’ (คงหมายถึงยังกินคิมบับไม่ถึงไหน เพราะอยากจะกินให้เยอะกว่าห้าลูก เนื้อก็สุกแล้ว: หมายถึงของดีหรืออะไรมาเร็วจนเกินไป หากตีความไม่ถูก ต้องขออภัย)

เขากำลังรู้สึกเสียใจอย่างเจ็บปวดรวดร้าวกับการกระทำเมื่อครั้งก่อน

‘ฉันควรจะเดาให้ออกสิว่าภารกิจคงไม่จบตรงที่พบกับซาฮับแน่ๆ!’

มีความคิดต่างๆนานาทะลักอยู่ภายในหัวของเขา ทว่ามันเป็นความเสียใจที่ไม่มีประโยชน์ซะแล้วตอนนี้

วีดเอาไอเท็มมาเก็บไว้และกลับไปหานางสนองพระโอษฐ์เอลเซส

“อนุทินของราชินีหนิ! ไม่นึกไม่ฝันมาก่อนเลยว่าจะได้เห็นมันอีกครั้ง เจ้าได้พบกับฟาเบียนไหม?”

“ข้าได้พบนางแล้วครับ นางอาศัยอยู่ภายในซอยด้านหลังเขตตลาดครับ”

“อ๋อ อย่างนั้นหรอ ถึงแม้ว่านางจะอยู่ใกล้ข้าขนาดนี้ แต่หลังจากที่ออกมาจากปราสาทแล้วข้าก็ไม่เคยติดต่อหานางอีกเลย ข้าก็เลยไม่รู้มาก่อน คงเป็นเพราะว่าพวกนางสนองพระโอษฐ์แต่ละคนพากันตายไปคนแล้วคนเหล่า”

ติ้ง!

‘อนุทินลึกลับที่อยู่ซักแห่งหน’ สำเร็จแล้ว

อนุทินของราชินีเอเวนถูกฝังไว้ใต้ผืนดิน ณ สถานที่พระนางมีความสุขร่วมกับซาฮับ

ค่าชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 17 หน่วย

ค่าประสบการณ์เพิ่มขึ้นเพียงเล็กน้อยมาก

การที่เลเวลของวีดนั้นสูงมาก ภารกิจง่ายๆจึงไม่ให้ค่าประสบการณ์ที่คุ้มค่ามากนัก

นางสนองพระโอษฐ์เปิดหน้าบันทึกแล้วอ่านเนื้อความข้างใน

“คุณพระ มันเป็นอย่างนี้ไปได้ยังไง…! งั้นก็แปลว่ามีความลับเช่นนี้ซ่อนเอาไว้เบื้องหลังการสิ้นพระชนม์ของราชินีอยู่สินะ แต่ข้าคิดว่ามันคงสายเกินไปแล้วตอนนี้”

“ว่าไงนะครับ?”

“มันคงจะดีหากเจ้ามาถึงตั้งแต่เมื่อสามเดือนที่แล้ว…ราชอัศวินอียอลิน พึ่งจะตายไปเพราะมอนสเตอร์โจมตี”

“….”

“ช่างน่าเศร้ากับสิ่งที่เกิดกับองค์ราชินี…หากมีเพียงแค่อนุทินเล่มนี้ ก็คงไม่อาจพิสูจน์ได้เกี่ยวกับการตายอันน่าเศร้าขององค์ราชินี…คนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้คงไม่อยู่แถวๆนี้แล้วล่ะ คงจะเหลือแค่หญิงแก่ๆกับท่านประติมากร ดังนั้นข้าจึงไม่รู้ว่าจะแก้แค้นให้นางได้ยังไง”

ติ้ง!

ภารกิจ: ‘บอกเล่าเกี่ยวกับอนุทิน’ ไม่สามารถทำต่อได้

ภารกิจต่อเนื่องถูกระงับชั่วคราว!

มีช่องว่างอันใหญ่หลวงปรากฏขึ้นต่อหน้าวีดแล้ว

‘ฉันมาช้าเกินไป’

วิหารเอ็มบินยูได้คืบคลานเข้ามาสู่ราชอาณาจักรโรเซนไฮม์ไปค่อข้างมาแล้ว เหตุการณ์ร้ายๆที่เกี่ยวข้องกับพวกมันก็เกิดขึ้นแล้วเช่นกัน แต่เพราะว่าเขามาถึงช้าเกินไป ภารกิจจึงหายไปครึ่งหนึ่ง

 “แต่ถ้าหากไม่มีท่านนักผจญภัย หญิงแก่คนนี้ก็คงได้แต่หนักอกหนักใจครุ่นคิดกับสิ่งที่เกิดขึ้น แม้ว่าองค์ราชินีกับท่านซาฮับจะทรงรักใคร่กันและกัน พวกเขาก็ไม่อาจจักอยู่ร่วมกันได้ แล้วในที่สุดเราก็ไม่อาจล้างแค้นให้องค์ราชินีได้อีกด้วย”

“…….”

“บางทีเป็นแบบนี้คงจะดีกว่าก็ได้ องค์ราชินีกับท่านซาฮับก็คงไม่อยากจะล้างแค้นใดๆ ท่านคงจะต้องประสบพบเจอกับความยากลำบากมากมายเพราะคำร้องขอที่ไม่สมเหตุสมผลของข้าสินะคะ”

ค่าชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 13 หน่วย

วีดเดินคอตกออกมาจากบ้านของนางสนองพระโอษฐ์ชราด้วยท่าทางหมดแรง ครั้งนี้เขาไม่ได้ห่อมันต้มกลับมาด้วยซ้ำ

ขณะที่เดินอยู่บนถนน ซอยูนก็ถามขึ้นมาว่า

“คุณจะกลับไปที่โมราต้าไหมค่ะ?”

“ไม่ล่ะ เรามาไกลขนาดนี้แล้ว แถมยังได้กุญแจมาแล้วด้วย เราควรลองไปที่ราชวังดาราดูนะ”

วีดตรงไปที่ปราสาทพร้อมกับกุญแจที่เอาไว้ใช้ไขเข้าสู่ราชวังดาราของราชินีเอเวน ขณะที่ปราสาทซึ่งอยู่ในราชอาณาจักรโรเซนไฮม์มีผู้เล่นมากมายคับคั่งเข้าไปพบปะเยี่ยมเยียนเหล่าชนชั้นสูงและพลเรือน กลับไม่มีคนเข้าไปใกล้ราชวังดาราที่ถูกปล่อยร้างนั่นเลยแม้แต่คนเดียว

ดันเจี้ยน ท่านคือคนแรกที่ค้นพบราชวังดารา

สิทธิพิเศษ: ค่าชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 1,700 หน่วย

ค่าประสบการณ์และอัตราการดรอปไอเท็มเพิ่มขึ้นสองเท่าเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์

กลุ่มมอนสเตอร์ที่ถูกล่าเป็นครั้งแรกจะดรอปไอเท็มที่ดีที่สุดเท่าที่มันจะดรอปได้

ค่าความกล้าหาญเพิ่มขึ้น 3 หน่วยจากการเข้าไปในราชวังดารา

“มาออกล่าให้หนำใจกันไปเลยยย”

ภายในราชวังดารามีผลงานศิลป์เก่าๆถูกซ่อนเอาไว้ราวกับเป็นขุมทรัพย์ล้ำค่า แถมยังมีห้องที่ซ่อนสิ่งของที่ทำขึ้นมาจากทอง ดันเจี้ยนนี้หรูหรามาก!

โดยปกติแล้วภายในดันเจี้ยนทั่วๆไปที่มีพวกมอนสเตอร์เลเวลต่ำๆปรากฏตัวออกมา หากค้นหาจนทั่วทั้งดันเจี้ยนแล้วก็ยังได้แค่ไอเท็มบรอนซ์ชิ้นหนึ่งเท่านั้นเอง ทว่าที่นี่กลับเต็มไปด้วยสมบัติมากมาย หลังจากการสิ้นพระชนม์ของราชินีเอเวน ราชวังก็ถูกปล่อยให้รกร้างจนกลายเป็นดันเจี้ยนต้องสาปอันแสนลึกลับ

ทั่วทั้งราชวังเต็มไปด้วยดวงวิญญาณของสาวใช้ อัศวินและพวกทหารที่ตายไปด้วยความรู้สึกโศกเศร้า ก็ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุอะไรมากนักถึงได้มีมอนสเตอร์รูปร่างแปลกประหลาดที่ชื่อว่า เบอร์เกิล (Burgle) อยู่เป็นจำนวนมาก

 “ที่นี่เป็นดันเจี้ยนที่ค่อนข้างอันตรายอยู่แหะ”

ด้วยระดับเลเวลของวีดและซอยูน พวกดวงวิญญาณที่กำลังอาลัยอาวรณ์นั้นก็จัดการได้ง่ายๆ แต่ว่าพวกมอนสเตอร์เบอร์เกิลกลับเข้ามาโจมตีด้วยความเร็วอันน่าเหลือเชื่อและผลักให้พวกเขาต้องเข้าสู่การต่อสู้ พวกมันไม่ได้มีแค่เลเวลราวๆ 400 กลางๆ พวกมันกลับยังดูอันตรายสุดๆอีกด้วย

โชคดีที่มอนสเตอร์พวกนั้นไม่รีบเข้ามาโจมตีพวกเขาพร้อมกันทีเดียวเมื่อเทียบกันกับตอนที่ออกล่าในเขตกราพาส มันจึงง่ายกว่ามากที่จะต่อสู้ด้วย

 “เรียกขาน เดทไนท์แวนฮอร์ค เรียกขาน แวมไพร์โทริ!”

วีดอัญเชิญโทริกับแวนฮอร์คออกไปต่อสู้พร้อมกับซอยูน

ในตอนที่ซอยูนไม่ได้อยู่กับเขา เขาก็จะออกล่าในละแวกใกล้เคียงด้วยความระมัดระวังพร้อมกับแวนฮอร์คด้วยการใช้ทักษะดาบประกายแสง

“กรี๊กกกกกกกกก!”

เพลงดาบประกายแสงนั้นมีประสิทธิภาพอย่างยิ่งเมื่อใช้ต่อสู้กับมอนสเตอร์ต้องสาป แถมค่าความเชี่ยวชาญก็เพิ่มขึ้นอย่างง่ายดายอีกด้วย แต่ก็ยังไม่มีอะไรใหม่ๆออกมาจากแสงนั่น แต่ถึงกระนั้นมันก็ยังยากที่จะจัดการพวกเบอร์เกิลที่มีความแข็งแกร่งอันเหลือล้น แม้ว่าเขาจะใช้ทักษะไปแล้ว พวกเบอร์เกิลก็ยังสามารถปัดป้องไว้ได้ด้วยเกราะของพวกมัน แถมยังมีดาบยักษ์ที่พวกมันกวัดแกว่งออกมาอีก

เมื่อตอนเช้ามาถึงในช่วงเวลาที่พลังของทักษะดาบประกายแสงอ่อนลง วีดก็ตรงไปที่จัตุรัสเพื่อสร้างประติมากรรมของเขา

“ทำอย่างนี้ทำให้นึกถึงสมัยก่อนเลยแหะ”

เขาได้หลงเข้าสู่ห้วงความทรงจำในตอนที่เขาเริ่มแกะสลักประติมากรรมกวาง จิ้งจอก กับกระต่าย

ความเป็นจริงแล้วประติมากรรมพวกนี้เป็นแบบที่เขาแกะสลักบ่อยมากที่สุด แต่ก็คงพูดได้ว่าแบบพวกนี้คือแบบพื้นฐานการใช้ทักษะแกะสลักของเขา

 “จุ๊ๆๆ นายไม่ควรจะแกะสลักอย่างนั้นนะ”

ขณะที่วีดกำลังแกะสลักประติมากรรมของเขาอยู่ก็มีผู้เล่นที่ดูมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขาเดินเข้ามา

“หา?”

“ฉันก็เป็นประติมากรเหมือนกัน ให้ฉันสอนเคล็ดลับให้ซักหน่อยไหมละ?” (สอนหนังสือสังฆราชชัดๆ)

คลาสของผู้เล่นคนนี้ก็คือประติมากรเช่นกัน!

ทำเลตรงที่วีดนั่งอยู่นั้นถือว่าดีพอที่จะมีผู้คนเดินผ่านไปทางน้ำผุของจัตุรัส พวกช่างตีเหล็กกับช่างตัดเย็บก็มีอยู่บ้างเล็กน้อย แต่ที่เยอะเป็นพิเศษก็คือประติมากร ที่กำลังนั่งทำธุระกงการของพวกเขาอยู่ ในขณะที่พวกผู้เล่นอาชีพสายอื่นไม่ได้สนใจอะไรพวกเขาเลย เมืองป้อมปราการ เซราบอร์กแห่งราชอาณาจักรโรเซนไฮม์กลับหลายเป็นเหมือนเมืองแสวงบุญของเหล่าประติมากร! ที่แห่งนี้กลายเป็นที่ที่พวกเขาแกะสลักและขายตามที่ได้รับคำแนะนำจากบอร์ดข้อความว่าเป็นเส้นทางที่ดีที่อาชีพสายประติมากรจะเติบโตได้

 “ทักษะแกะสลักของผมอยู่ที่ขั้นต้นเลเวล 4 แต่ว่าผมเชี่ยวชาญในการแกะรูปกวาง จิ้งจอก กระต่าย และหมาป่า ฉันเคยแกะรูปพวกนี้มาแล้วมากกว่า 10,000 ตัว”

“ทำไมนายต้องแกะรูปเดิมๆตั้งมากมายขนาดนั้นละ?”

“นี่เป็นเคล็ดลับที่มีเพียงแค่ประติมากรรมในราชอาณาจักรเท่านั้นที่รู้ เคล็ดลับนี้ได้มาจากวีรบุรุษผู้ยอดเยี่ยมที่สุดที่เกิดในราชอาณาจักรโรเซนไฮม์! เทพสงครามวีดและประติมากรวีดเองก็ทำแบบเดียวกันนี่แหละ”

นี่เป็นครั้งแรกที่เขามองไปรอบๆตัวเขาด้วยสายตาเย็นยะเยือก สาดส่ายสายตามองเหล่าประติมากรมากหน้าหลายตาที่กำลังนั่งแกะสลักรูปจิ้งจอก ประติมากรเหล่านี้คือลูกแกะบูชายัญผู้โชคร้ายทั้งหลายที่กำลังตามรอยเส้นทางการเติบโตของเขา

จริงๆแล้ว ประติมากรรมได้กลายเป็นของฝากขึ้นชื่อภายในเมืองป้อมปราการเซราบอร์ก ดังนั้นสถานการณ์ทางการเงินของเหล่าประติมากรจึงดีขึ้นอย่างมาก แต่เมื่อเทียบกับอาชีพสายประติมากรแล้ว พวกอาชีพสายจิตกรก็ยังคงไส้แห้งในขณะที่พวกเขายังต้องซื้ออุปกรณ์วาดภาพอยู่เหมือนเดิม

“คนทั่วไปคงยังไม่รู้กันหรอกว่า การแกะสลักเป็นเส้นทางที่หนักหนากว่าที่พวกเขาคิด”

วีดพยักหน้า การตั้งหน้าตั้งตาเอาแต่แกะสลักรูปกวางกับรูปจิ้งจอกเป็นอะไรที่ไม่สิ้นสุดจริงๆ คงเหมือนกับการเดินอยู่ตรงจุดๆเดียวไปชั่วชีวิตแบบไร้จุดหมายปลายทาง

“งั้นหลังจากที่นายแกะสลักประติมากรรมแบบพื้นฐานภายในเมืองเสร็จแล้ว แล้วไงต่อ?”

“ก็หลังจากนั้นเราก็จะรวบรวมประติมากรมา 1,000 คนเพื่อมาช่วยกันสร้างพีรามิดกับอสุรกายสิงโต” (ผู้แปล: ที่ไม่ใช้คำว่า สฟิงค์เพราะเล่มที่ 26 ตอนที่ 6 เขาบอกว่าคนเขียนต้องการจะสื่อว่าวีดตั้งชื่อเป็นอสุรกาย ให้คล้ายสฟิงค์ จากคำว่า사자 괴물(ชาจากอรีมุล) ที่แปลอิ้งว่า Lion Monstrosity ก็เลยเปลี่ยนตามเขา)

เส้นทางอันแปลกประหลาดแห่งความทุกข์ทรมานและยากลำบากที่วีดได้ปูทางเอาไว้ ได้มีประติมากรรุ่นต่อมาเดินตามรอยเขาจนไม่อาจเปลี่ยนแปลงใดๆได้แล้ว

*****

ปาร์คจินซุคเข้าพบกับประธานจองดึกซู

“เธอไม่แม้แต่จะสังเกตเห็นผมเลยด้วยซ้ำไปครับ เธอเย็นชามากจนยากที่จะเข้าไปคุยด้วย ท่านมีวิธีดีๆอะไรให้ผมลองใช้ไหมครับ?”

ตอนที่เธอกลับมาจากมหา’ลัย เธอก็ไม่ออกมาจากบ้านอีกครั้งเลย จึงไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่ซอยูนจะยอมรับคำขอชวนเดทของเขาแบบทันทีทันใด เขาต้องพยายามที่จะค่อยๆรู้จักเธอ ทว่าซอยูนกลับไม่เปิดทางใดๆให้เลย นั่นยิ่งทำให้ปาร์คจินซุคหัวเสียขึ้นไปอีก

“ถ้างั้นลองไปเล่นรอยัลโร้ดเป็นไง?”

“รอยัลโร้ดหรือครับ?”

“ลูกสาวฉันใช้เวลาส่วนมากภายในรอยัลโร้ด การไปเจอเธอในนั้นอาจจะง่ายกว่าก็ได้ นายเคยเล่นมาก่อนหรือเปล่า?”

“ผมก็กำลังเล่นอยู่ครับ ทุกวันนี้คงไม่มีคนที่ไม่เล่นรอยัลโร้ดหรอกครับ”

ปาร์ดจินซุคคิดว่านั่นเป็นความคิดที่ฉลาดมาก อาชีพของเขาในรอยัลโร้ดคือนักล่า เพราะว่าอาชีพสายนักล่าไม่สามารถสวมใส่ชุดเกราะหนักๆได้ พวกเขาจึงสามารถใช้อาวุธได้หลายรูปแบบ ยิงธนู หรือแม้แต่ติดตั้งหรือปลดกับดัก มันคือสายอาชีพที่เก่งหลากหลายด้านที่มีค่าพลังชีวิตและกำลังกายพอใช้ได้

 “อย่างน้อยนายก็คงได้ไปออกล่ากับลูกสาวฉันบ้าง”

“จากนั้นเราคงจะสนิทกันได้ง่ายขึ้น”

รอยัลโร้ดคือเกมที่ทำให้เกิดคู่รักขึ้นหรือแม้แต่เลิกรากันได้ ในกรณีของปาร์คจินซุคก็คือการได้ไปคุยกับซอยูน นั่นคือทั้งหมดที่เขาคาดหวังไว้

“แต่ว่ามีคนๆหนึ่งที่ลูกสาวของฉันมักจะอยู่ด้วย..”

“ผมได้ยินมาว่าเธอมีผู้ชายด้วยนิ แต่ว่าจากที่ผมเข้าใจก็ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรลึกซึ้งนี่ครับ ผมก็เข้าใจอยู่หรอกว่าด้วยความสวยของซอยูนก็คงจะมีผู้ชายมากมายมาเกาะแกะเธอบ้าง”

“งั้นหรอกหรอ? แต่ว่ายังไงเธอก็เล่นรอยัลโร้ดกับไอ้หนุ่มคนนั้นบ่อยๆนะ”

“ท่านทราบไหมครับว่าเขาชื่อว่าอะไร?”

“ตัวละครที่เขาเล่นชื่อว่า วีด นะ”

“วีดหรอครับ!? เป็นชื่อที่เชยมากจริงๆ”

วีดเป็นชื่อที่แพร่หลายและถูกใช้กันมากภายในรอยัลโร้ด มันจึงไม่ค่อยช่วยปาร์คจินซุคซักเท่าไร ความจริงแล้วปาร์คจินซุคคือแฟนตัวยงผู้แสนกระตือรือร้นของวีด แต่ว่าเขาค่อนข้างรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่รู้ว่าศัตรูคู่ปรับของเขานี้ก็อปปี้ชื่อของวีดที่เขาชื่นชม

“ฉันคิดว่าเขาถูกเรียกว่า เทพสงครามในรอยัลโร้ดนะ”

“ว่าไงนะครับ?”

“เขาค่อนข้างมีชื่อเสียงโด่งดังหลังจากที่กำจัดพวกมอนสเตอร์ได้นิดๆหน่อยๆ”

ประธานจองดึกซูคิดว่ามันไม่ได้สลักสำคัญอะไรมากนักจึงได้พูดออกไปอย่างลอยๆ ทว่าปาร์คจินซุคคือแฟนตัวยงผู้ที่ชื่นชอบการผจญภัยของวีดเป็นอย่างมากในทุกๆเหตุการณ์การผจญภัย ชื่อเสียงเรียงนามที่แสนโดดเด่นฉายแสงเจิดจ้าอยู่ภายในสถานีออกอากาศ ได้ถูกฉายออกมาหลายสิบครั้งต่อวัน นั่นก็คือชื่อของ วีด ออร์คคาริชวิ กองทัพอันเดด และโมราต้า

*******

ปาร์คจินซุครอซอยูนอยู่ตรงหน้าประตูคอยเวลาที่เธอจะกลับมาจากมหา’ลัย ในระยะห่างออกไปซอยูนกำลังเดินใกล้เข้ามาแล้ว และเมื่อเธอมาถึงประตูบ้านของเธอและพยายามที่จะเข้าไป เขาก็พูดขึ้นมาว่า

“ขอโทษนะครับ ผมมีเรื่องอยากขอถามหน่อย”

“…..”

ซอยูนไม่ได้เมินเขาแต่ก็ไม่ได้เดินเข้าไปในประตูเช่นกัน ถึงอย่างไรเธอก็ไม่ได้หันกลับไปมองหน้าเขา คงเป็นเพราะว่าเธอรู้เหตุผลแล้วว่าทำไมเขาถึงเข้าหาเธอ

“เอ่ออ ผมได้ยินมาว่าคุณออกล่ากับคุณวีดในรอยัลโร้ด เป็นไปได้ไหมครับที่ผมจะขอพบกับเขาซักครั้งหนึ่ง?”

คู่แข่งยังไงก็คือคู่แข่ง แต่ปาร์คจินซุคในฐานะแฟนคลับในรอยัลโร้ดก็ยังอยากจะพบกับวีดตัวเป็นๆซักครั้งหนึ่ง

แต่อย่างไรก็ตามซอยูนก็ส่ายหัวบอกเป็นเชิงปฏิเสธ นี่อาจจะทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจก็ได้เพราะว่าไม่ควรมีคนที่เปิดเผยตัวจริงของวีด

“ผมอยากจะรู้จริงๆนะครับว่าเขาเป็นคนยังไง ผมแค่อยากจะพบเขาซักแปบนึงและได้พูดคุยกัน”

“……….”

“ด้วยเลเวลตัวละครของผม ผมคงสู้แพ้เขาราบคาบแน่ๆ ทว่าผมก็ยังอยากจะขอท้าดวลกับคุณวีด และอาจจะได้เรียนรู้เคล็ดลับจากเขาด้วยเช่นกัน”

อีกทั้งปาร์คจินซุคก็อยากจะขอเดทกับซอยูนด้วยความจริงใจอีกด้วย ด้วยวิธีนี้เขาจึงคิดว่ามันอาจจะช่วยสร้างความสัมพันธ์กับเธอไว้ได้ แม้ว่าแรกเริ่มเส้นทางอาจจะดูขรุขระอยู่บ้าง แต่ว่าหลังจากนั้นเขาคิดว่าอาจจะมีโอกาสอยู่บ้างที่เขาจะได้ใกล้ชิดกับเธอ มันคือคำร้องขอที่ได้คำนวณเอาไว้เรียบร้อยแล้วด้วยแผนการอันเหนือชั้น

เมื่อซอยูนได้ยินว่ามันคือการขอท้าดวล เธอจึงพยักหน้าตอบรับเบาๆ

 “ราชอาณาจักรโรเซนไฮม์…..”

“ผมต้องไปที่ราชอาณาจักรโรเซนไฮม์งั้นหรอ?”

จากการที่ได้ยินน้ำเสียงอันไพเราะของซอยูน  ความปลื้มปีติของปาร์คจินซุคก็พุ่งทะลุหลังคา

“มาที่ภูเขาด้านหลังเมืองป้อมปราการเซราบอร์ก”

“ตอนนี้ผมอยู่กับเพื่อนๆที่ราชอาณาจักรเบรนท์ ที่นั่นไม่ค่อยไกลกันซักเท่าไร ผมจะไปถึงที่นั่นให้เร็วที่สุดครับ”

*****

 “โรบิ้น นายพูดความจริงหรอ?”

“ฉันบอกพวกนายแล้ว พวกเรากำลังจะได้เจอกับเทพสงครามวีดตัวเป็นๆ”

นักล่าโรบิ้น เขาพาเพื่อนของเขาไปที่ภูเขาด้านหลังเมืองป้อมปราการเซราบอร์ก ด้วยจำนวนหนึ่ง ทุกๆคนต่างดีใจจนเนื้อเต้นที่หวังว่าจะได้เจอกับเทพสงครามวีดตัวจริงเสียงจริง! เขาเป็นคนที่ยากที่จะได้พบเจอเป็นการส่วนตัวยากเสียกว่าพวกหัวหน้ากิลด์ที่ดังๆเสียอีก

หลังจากที่พวกเขาได้ยินว่าจะได้เจอกับเขาเป็นการส่วนตัว โรบิ้นและเพื่อนๆของเขาก็หยุดออกล่าภายในดันเจี้ยนและรีบมาในทันที

เมื่อพวกเขามาถึงแล้ว กลับไม่มีวีดปรากฏตัวให้เห็นเลย ยกเว้นซอยูนผู้กำลังยืนอยู่พร้อมกับสวมใส่ชุดเกราะออกรบเต็มอัตราศึก

โรบิ้นและผองเพื่อนของเขากำลังยิ้มกว้างจนเห็นไรฟันขณะที่เดินเข้าไปหาซอยูน

“คุณวีดยังมาไม่ถึงหรอครับ?”

พวกเขาอดทนได้กับการมาสายของวีดเพราะมันยังไม่ถึงเวลาที่นัดไว้ และถ้าหากว่าพวกเขาได้พูดคุยกับซอยูนขณะที่กำลังรอวีด มันก็ยิ่งดีเข้าไปใหญ่

อย่างไรก็ตามซอยูนกลับไม่ได้บอกออกไปเลยว่าวีดจะมาเจอกับเขาซักหน่อย

ตามหลักการแล้ว คนเราควรจะคิดให้รอบคอบไว้นะเกี่ยวกับเหตุผลการมาเจอกันที่หลังภูเขาแบบนี้!

ชิ้งงงงง!

แล้วเบอร์เซิร์กเกอร์ซอยูนก็ชักดาบออกมาจากฝักของเธอ (ผู้ชายของฉันใครอย่าแตะ555, ทำลายฝันของเด็กจริงๆซอยูน>.<)

*****

วีดกำลังรอซอยูนอยู่ตรงทางเข้าราชวังดารา

“เธอมาสายหน่อยแหะวันนี้”

ปกติแล้วเธอเป็นคนที่รักษาเวลา ดังนั้นเขาจึงแกะสลักประติมากรรมเพื่อฆ่าเวลาโดยที่เชื่อว่าเธอคงจะไม่มาสายจนเกินไป วีดกำลังแกะสลักประติมากรรมตอนดึกสงัดแต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย เพราะถ้าหากว่ามีผีโผล่ออกมาเขาก็จะได้ล่าพวกมันแทนได้!

แซก แซก

เขายกหัวขึ้นมองดูขณะที่ในที่สุดเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของซอยูนเดินเข้ามาใกล้

 “เธอมาสายหน่อย……”

และเมื่อเขาเห็นซอยูนหัวใจของเขาก็เต้นระส่ำระส่ายด้วยความประหลาดใจ ชื่อของซอยูนโผล่ออกมาเป็นสีแดง มันหมายความว่าเธอได้กลายเป็นฆาตกรแล้ว

“เธอไปฆ่าคนมางั้นหรอ?”

ซอยุนพยักหน้าตอบ

“กี่คน?”

“8 คน”

ด้วยเวลาเพียงชั่วครู่ ซอยูนก็ฆ่าโรบิ้นกับเพื่อนๆของเขาตาย

“โห ฆ่าไปเยอะเลยนะ มันเกิดขึ้นได้ยังไงกัน?”

“เราก็มีเหตุผลของตัวเองนะ”

“เราแก้ไขปัญหานั่นด้วยการพูดคุยไม่ได้หรือไง?”

“อ๊า…..”

ซอยูนอุทานออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อยๆราวกับว่าเธอพึ่งตระหนักได้ถึงบางอย่าง

“เธอยังไม่เหนื่อยใช่ไหม?”

“…………”

ผลข้างเคียงเล็กๆน้อยๆยังคงเหลืออยู่ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเคยพูดคุยเกี่ยวกับมันแล้วก็ตาม! เมื่อซอยูนมีความคิดเห็นขัดแย้งกันกับคนอื่นที่ไม่ใช่วีด แทนที่จะใช้การโน้มน้าวประนีประนอมแต่เธอกลับปลุกนิสัยแบบเดิมขึ้นมา ถ้าหากว่าพวกนักดาบอยู่ที่นี่พวกเขาคงต่างพากันยกย่องเธอกับทัศนคติแบบนั้น

“ถ้าเธออยากจะเอาค่าสถานะฆาตกรออกไป เธอต้องทำภารกิจเยอะๆหรือว่าไปบริจาคเงิน หรือว่าไปออกล่ามอนสเตอร์ที่ชั่วร้ายมากๆ ยิ่งถ้าเธอฆ่าคนไปตั้ง 8 คนก็ยิ่งไม่ง่ายเลยที่จะเอาค่าสถานะฆาตกรนั่นออก”

ด้วยค่าสถานะฆาตกรที่ติดอยู่ เธออาจจะโดนโจมตีโดยพวกผู้เล่น พวกเขาสามารถแอบมาฆ่าเธอขณะที่เธอใกล้ตายก็ยังได้

“งั้นตอนนี้ คิดแค่เรื่องว่าจะเอาค่าสถานะนั่นออกยังไงก่อนละกันขณะที่เราไปออกล่า”

ขณะที่ผู้เล่นคนอื่นๆยังไม่เข้ามาที่ราชวังดารา เขาจึงพยายามที่จะเข้ามาล่าให้ได้ก่อน

ทว่าทันใดนั้นเอง ก็มีบางอย่างที่ใหญ่โตคืบคลานจนเข้ามาถึง ณ ราชอาณาจักรโรเซนไฮม์

จบตอน

ผู้แปล: Cole’s Myth

Editor: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล