เล่ม 25 ตอนที่ 7: นางสนองพระโอษฐ์ชราแห่งราชอาณาจักรโรเซนไฮม์(Old Handmaiden of Rosenheim Kingdom) แปลโดย Cole’s Myth

ฮวารยองและพวกดาร์คเกมเมอร์กลับเข้าออนไลน์เกมอีกครั้งแล้วก็มารวมตัวกับพวกวีดและประติมากรรมสลักชีพเพื่อไปออกล่า

“ที่นี่คือดันเจี้ยนที่ผมเคยมากับซาฮับบ่อยๆ”

เหล่าดาร์คเกมเมอร์กำลังรู้สึกลังเลอยู่หน้าทางเข้าดันเจี้ยนไกธเนอร์(Geithner) ซาฮับเพียงคนเดียวก็ถือว่าเป็นอาวุธทำลายล้างอานุภาพสูงชั้นดี เขาสามารถใช้ดาบสกัดการจู่โจมของศัตรูและโจมตีออกไปพร้อมกับพละกำลังอันมหาศาล ด้วยการจากไปของเขา ศักยภาพในการต่อสู้ของทั้งกลุ่มจึงลดลงอย่างใหญ่หลวง

 “โอเค เข้าไปกันเถอะ”

วีดและซอยูนนำหน้าเข้าไปก่อนหลังจากนั้นฮวารยองก็ตามพวกเขาเข้าไป

“คุณวีดต้องมีความคิดว่าจะทำยังไงอยู่แน่ๆเลย”

เหล่าดาร์กเกมเมอร์จับกลุ่มคุยกันเฉพาะพวกเขา

“มันจะดีหรอที่เข้าไปในดันเจี้ยนนี้น่ะ? จนถึงตอนนี้พอคิดถึงนิสัยใจคอของเขาแล้ว เขาดูเป็นพวกจอมหลอกลวงชัดๆเลยนะ”

“ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ขณะออกล่าเทพสงครามวีดจะไม่ยอมตายง่ายๆแน่”

“ถึงแม้ว่าจะไม่มีซาฮับแล้ว ฉันก็ไม่คิดว่าสถานที่แห่งนี้จะอันตรายมากจนเราโดนฆ่าตายหมดหรอก ไปกันเลยไหม?”

สำหรับเหล่าดาร์กเกมเมอร์ ร่างกายของพวกเขาก็คือรายได้ ดังนั้นจึงต้องดูแลตัวเองเป็นอย่างดี

“มันไม่มีประโยชน์แล้วที่จะทิ้งพวกเขาแล้วกลับไปที่เมืองทั้งอย่างนี้ ฉันไม่เคยทิ้งการล่าไปอย่างน่าอัปยศเลยซักครั้ง”

“ฉันจะเข้าไป”

โวลค์กับแดเรียนเข้าไปในดันเจี้ยนเป็นกลุ่มแรกแล้วจากนั้นเหล่าดาร์กเกมเมอร์คนที่เหลือก็ตามเข้าไป

วีดใช้ทักษะดาบของเขาต่อสู้กับพวกมอสเตอร์บินที่ชื่อว่า เพกอยลย์(Pekoil)

“เพลงดาบประกายแสง!(Radiant Sword)”

มันคือทักษะดาบที่ทำให้ลำแสงพุ่งออกมาจากร่างกายของวีด! เหล่าวิหคแสงที่ประกายความงดงามอันทรงเสน่ห์ บินพุ่งเข้าใส่พวกเพกอยลซ์ ซอยูนเองก็ใช้ทักษะดาบลับ และโจมตีด้วยดาบแสงของเธอเช่นกัน

 “พวกเขาไปได้ทักษะนั่นมาจากไหนน่ะ…ฉันไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับวิชาดาบนั่นมากก่อนเลย”

แววตาของเหล่าดาร์กเกมเมอร์ลุกโชนด้วยไฟแห่งความอิจฉา พวกเขาเคยประสบพบเจอการต่อสู้มาหลายรูปแบบ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาพึ่งเคยเห็นเทคนิคแบบนี้

“เพลงดาบประกายแสง!”

ทุกครั้งที่วีดใช้ทักษะดาบของเขา เหล่าดาร์กเกมเมอร์ก็จับตาดูเอาไว้ไม่คลาดสายตา แม้ว่าพวกเขาจะยังอยู่ในการต่อสู้อยู่ก็ตาม

‘ฮึ่มม ทักษะแข็งแกร่งสุดๆไปเลย’

‘แสงพุ่งออกมาแบบต่อเนื่องแล้วก็ฆ่าพวกมอนสเตอร์จนตาย เจ๋งโคตร’

การออกล่าเพคอยลซ์ที่แสนยุ่งยากที่พวกเขาเคยคิดไว้นั้นกลับมีวีดและซอยูนช่วยสร้างความเป็นไปได้ด้วยทักษะดาบของพวกเขา

มันคือทักษะดาบที่กินค่ามานาและค่าแรงกายค่อนข้างมากจนแทบไม่น่าเชื่อ ทว่าพวกมอนสเตอร์ที่อยู่ในนี้แข็งแกร่งเป็นพิเศษ เลยทำให้พวกเขาไม่มีทางเลือกจึงจำใจต้องใช้มันไป พวกเขาได้รับของดร็อปและแต้มประสบการณ์จากการกำจัดพวกมอนสเตอร์ มันคือการล่าอันแสนหฤโหดที่มีเส้นชีวิตคอยตัดสินความเป็นความตายอยู่ แต่ด้วยลำแสงลึกลับที่กำลังเฉิดฉายภายในดันเจี้ยน ช่างเป็นสิ่งที่งดงามจริงๆ

วีดและซอยูนใช้เพลงดาบประกายแสงของพวกเขาเพื่อลดพลังชีวิตของพวกมอนสเตอร์ แล้วก็เข้าไปเผด็จศึกพวกมันด้วยการโจมตีแบบระยะประชิด

**********

เวลาจริง: 4 นาฬิกาช่วงเวลาเช้าตรู่

วีดได้เข้าเชื่อมต่อเกมแต่ไก่โห่เมื่อเทียบกับกิจวัตรปกติของเขา เพราะว่าเขาไม่จำเป็นจะต้องออกไปจ่ายตลาด แล้วก็เตรียมที่จะทำข้าวเช้าเป็นข้าวผัดง่ายๆ แต่มันคงจะแปลกพิลึกที่จะออกล่ากับพวกประติมากรรมสลักชีพ เขาเลยต้องพักแล้วก็ใช้เวลานี้ไปแกะสลักประติมากรรม

“นั่นมันนายท่านนิ”

เจ้าเหลืองที่กำลังทรุดตัวนอนลงบนสนามหญ้าอย่างสบายตัว ผิดกันกับพวกแวนฮอร์ค โทริ และเหล่าประติมากรรมสลักชีพทั้งหลายที่ต้องการการนอนหลับอย่างเต็มที่

“ก็ได้ งั้นแกก็พักที่นี่ก่อน กินให้อิ่มๆละกัน”

วีดให้หญ้าแห้งอุ่นๆกับมันแล้วก็นั่งลง

จากนั้นเขาก็ตกลงสู่ห้วงความคิดอีกครั้ง พลางคิดว่าประติมากรรมแบบไหนกันที่เขาต้องแกะถึงจะทำให้เขากลายเป็นปรมาจารย์ประติมากรได้

 ‘การแกะสลักนี่คงต้องใช้งบประมาณทั้งหมดแน่…หรือฉันควรจะกรีดเลือดกรีดเนื้อเพื่อรวบรวมเงินทั้งหมดที่มีแล้วก็ลองทำประติมากรรมที่ดูเจ๋งๆ แพงๆ แฟนซีๆหน่อยดีไหมนะ?’

ด้วยอำนาจของเขาในฐานะของลอร์ดแห่งโมราต้าและป้อมปราการเวอร์โก้ เขาสามารถเบิกเงินภาษีเอามาสร้างประติมากรรมโลหะล้ำค่าขนาดมหึมาก็ยังได้ ทว่าแน่นอนละว่า ไม่ได้มีอะไรมาการันตีว่าประติมากรรมดีๆจะต้องสร้างมาจากการโยนเงินไปกับการสร้างมันซะหน่อย แต่ถึงยังไงวัสดุแกะสลักที่ดีก็ให้ผลลัพธ์ทางการผลิตที่ดีด้วยเช่นกัน

ฮวารยองล็อคอินเข้ามาขณะที่วีดกำลังเอาวัสดุออกมาแกะสลัก เธออยากจะมีเวลาเหมาะๆมากพอที่จะอยู่ด้วยกันสองต่อสอง ดังนั้นเธอถึงได้เข้ามาตั้งแต่เช้าตรู่และรอเพื่อพบเขา โชคดีสำหรับเธอที่วีดก็ล็อคอินเข้ามาแล้ว เธอยิ้มออกมาอย่างกรุ้มกริ่มเผยให้เห็นร่องลักยิ้มของเธอ

‘ไม่มีอะไรมาขัดขวางโชคชะตาของฉันได้’

อรู้ววววววววว!

เสียงเห่าหอนของหมาป่าดังจนมาจากที่ไหนซักแห่งที่ไกลออกไป

“ว้ายยย ทำไมวันนี้ถึงได้น่ากลัวจังเลย?”

ฮวารยองกระโดดเข้าไปอยู่ใกล้ๆวีด ผู้หญิงที่สามารถล่าหมาป่าได้มากกว่า 5,000 ตัวกลับกำลังแสร้งทำเป็นอ่อนแอ และฉวยโอกาสขยับเข้ามาใกล้วีดจนเห็นเขาแกะสลักได้อย่างถนัดตา

สายตาของวีดชำเลืองไปที่เรือนร่างของเธออย่างรวดเร็ว ฮวารยองผู้ที่เคยผ่านสายตาเช่นนั้นจากเหล่าชายหนุ่มมานับไม่ถ้วนจึงไม่ยอมพลาดที่จะเห็นสายตานั้น

‘ยังไงคุณวีดก็ยังเป็นผู้ชายนี่น่า’

เธอรู้สึกมีความสุขหลังจากที่เห็นม่านตาของวีดขยายใหญ่ขึ้น

‘วันนี้เธอเปลี่ยนชุดใหม่อีกแล้วสินะ’

มูลค่าของเพชรพลอยกับชุดเธอคงราคาไม่ต่ำกว่า 70,000 เหรียญทองแน่ๆ! แถมเธอยังสวมมันให้เหมาะกับรองเท้าบูท สร้อยคอ แล้วก็สร้อยข้อมืออีก เมื่อมองเห็นไอเท็มที่ฮวารยองสวมใส่แล้ว วีดก็ถึงกับตาร้อนเป็นไฟเลยทีเดียว

‘เธอนี่มีแต่ชุดแพงๆทั้งนั้นเลยแหะ’

‘เขาต้องหลงเสน่ห์เรือนร่างของฉันแน่ๆ’

ทว่าสิ่งที่ฮวารยองรู้สึกได้ กลับเป็นสิ่งที่ผิดพลาดอย่างยิ่ง

‘วันนี้ฉันไม่ได้แต่งหน้าเยอะซะด้วยสิ…ฉันควรจะใส่ชุดที่มันยั่วหน่อยๆวาบวิวนิดๆดีไหมนะ? ไม่ๆ คุณวีดน่าจะชอบอะไรที่ดูใสๆน่ารักๆมากกว่า’

ในฐานะนักเต้น การสวมใส่เสื้อผ้าที่รู้สึกสบายตัวนั้นดีกว่าการใส่เสื้อผ้าฟิตๆที่มีคุณสมบัติพิเศษเยอะๆ เธอยังมีชุดตอนที่เธอเคยใส่ตอนเป็นมือใหม่อยู่ และยังมีกระเป๋าที่เอาไว้ใส่เสื้อผ้ากับเครื่องประดับอีกด้วย

“อืมมม อยากลองใส่ชุดที่พึ่งซื้อมาใหม่จัง คุณช่วยดูให้ฉันหน่อยได้ไหมค่ะว่ามันสวยไหม คุณวีด?”                 วีดไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องปฏิเสธฮวารยองกับชุดที่เธอกำลังจะใส่                                  

“ได้สิครับ”

หลังจากผ่านไป 30 นาที ฮวารยองก็รู้สึกว่าความเย้ายวนใจที่ใสบริสุทธิ์และสมบูรณ์แบบได้กลับมาแล้ว เธอดูมีลุคใสๆด้วยผมที่ยาวสลวยผสานกับชุดเดรสวันพีสสีขาวบริสุทธิ์

“เป็นยังไงบ้างคะ?”

“สวยมากครับ ตราตรึงดูเป็นธรรมชาติมาก”

หลังจากผ่านไปซักพัก เธอก็เปลี่ยนชุดที่แสดงออกถึงความเป็นนักเดินทางสาวผู้มีชีวิตชีวา!

 “แล้วชุดนี้ละค่ะ ดูเป็นยังไงบ้าง?”

“ดูสวยแล้วใส่สบายมากเลยครับ”

ฮวารยองยังคงเปลี่ยนชุดโชว์ให้วีดเห็นต่อไปเรื่อยๆ

“กระเป๋านั่นดูทันสมัยจังเลยนะครับ ดูท่าว่าคงทำมาจากหนังแท้พรีเมี่ยมแน่ๆ”

วีดเองก็ใช้เธอเป็นแบบแกะสลักออกมาด้วยเช่นกัน การได้ใช้เวลาร่วมกันมามากพอสมควร ฮวารยองจึงได้ถามขึ้นมาว่า

“คุณชอบภูเขาไหมค่ะ?”

“ภูเขาหรอครับ? ก็ไม่ได้ไม่ชอบนะครับ”

ก็ไม่ใช่ว่าวีดจะเคยไปอยู่ในเมืองบนภูเขานานเป็นวันสองวันซะหน่อย เขาจึงบอกไม่ได้ว่าชอบหรือว่าเกลียดมัน

“ฤดูใบไม้ผลินี้เป็นวันเกิดของฉันน่ะค่ะ ตอนอากาศกำลังดีๆเราไปปีนเขากันไหมค่ะ?”

ฮวารยองออกปากชวนเดทอย่างกล้าหาญ หากพวกเขาเจอกันในชีวิตจริงคงยากสำหรับเธอที่จะหลีกเลี่ยงจากข่าวอื้อฉาวแน่ๆ ทว่าเธอก็อยากที่จะอยู่กับวีดในชีวิตจริงเช่นกัน มันคงเป็นสิ่งที่สุดแสนวิเศษหากเขาได้ไปภูเขาที่ที่เธอจะรู้สึกเป็นอิสระและสบายใจ

“ถ้าเป็นวันเกิดของคุณ งั้นก็ได้ครับ”

ภายในกลุ่มปาร์ตี้ ฮวารยองเพิ่มชื่อวีดมาเป็นชื่อแรก และพยายามที่จะเป็นตัวช่วยให้กับเขาอยู่เสมอ

“โอเค งั้นเราไปซื้อพาจอนกับมักก็อลลีแล้วก็ไปสนุกกันเถอะ” (바전: คล้ายๆแป้งทอดใส่ผักใส่เนื้อไปหาดูในเน็ตนะ막걸리: ไวน์ข้าว เหล้าพื้นเมืองของเกาหลี)

*****

การได้ออกล่ากับซอยูน เหล่าดาร์กเกมเมอร์และพวกประติมากรรมสลักชีพเป็นอะไรที่ให้ผลกำไรงามอย่างยิ่ง ทว่าทุกๆคืนก็มักจะมีเสียงร้องโหยหวนมาจากที่ไหนซักแห่ง ดังจนได้ยินอยู่เสมอ ทุกครั้งที่มีเสียงดังขึ้นมา ฝูงนกที่อยู่ในป่าก็จะบินออกมาให้เห็น จากนั้นฝูงสิ่งมีชีวิตภายในเขตกราพาสก็จะย้ายถิ่นฐานของพวกมัน

“นายท่าน ที่นี่ดูอันตรายจริงๆนะครับ”

เจ้าปิงหลงรู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง

 ‘นั่นคงจะเป็นมอนสเตอร์ระดับบอสของเขตกราพาสแน่’

ภายในเขตลาส ฟาลังคซ์เขาต้องทนทุกข์ทรมานจากงานตรากตรำต่างๆนานาแล้วก็จบลงด้วยการฆ่าเจ้าคูบิยะ มหานักรบแห่งความโกลาหล และต้องถูกเล่นงานเสียหายไปทั้งสองฝั่ง วีดตั้งกฎปฏิญาณกับตัวเองว่าจะหลีกเลี่ยงเหตุการณ์แบบนั้นให้ได้ และเมื่อเขาขยับเลเวลจนมาถึงเลเวล 406 อีกครั้ง เขาจึงตกลงปลงใจที่จะออกจากเขตกราพาสไป ขณะที่เขากำลังรู้สึกเศร้าโศกเสียใจกับการที่เขาไม่สามารถออกล่าในเขตนั้นต่อไปได้ การได้เจอกับซาฮับและมีชีวิตรอดออกมาจากเขตต้องห้ามนั้นก็ถือว่าเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่มากพอแล้ว

 “ตอนนี้ผมต้องส่งไอเท็มพวกนี้ไปที่เมืองโมราต้านะครับ”

วีดสั่งให้พวกไวเวิร์นขนประติมากรรมพวกนี้ไปที่คฤหาสน์ของลอร์ดภายในเมืองโมราต้า

“ไววัน”

“กวีก กวีก”

“พยายามอย่าบินออกนอกเส้นทางไปกินอะไรล่ะ พวกนี้ต้องถูกเอาไปไว้ที่คฤหาสน์ของลอร์ดทันที”

“กาก กากา เนื่องจากนายท่านเป็นคนสั่งเอง ข้าจะไม่กินปลาซักตัวและมุ่งหน้าตรงไปที่นั่นเลยครับ”

“ถ้าฉันเห็นกระดูกซักชิ้นติดอยู่บนฟันของแก แกตายแน่”

“ข้าจะตรงไปเมืองโมราต้าเลยครับ”

เขาสั่งให้เจ้าปิงหลงกับเจ้าฟีนิกซ์คอยช่วยพวกไวเวิร์นตอนที่พวกมันบินไป ด้วยจำนวนของพวกมันแล้ว พวกมันจะต้องไม่เจอกับปัญหาใดๆตลอดทางกลับไปเมืองโมราต้า และมันคือพัสดุที่พวกมันจะต้องจัดส่งอย่างกับของล้ำค่า เพราะนี่คือพวกประติมากรรมที่บรรจุทักษะวิชาดาบลับเอาไว้

เหล่าดาร์กเกมเมอร์และฮวารยองตกลงที่จะไปเจอกันที่เมืองโมราต้าในภายหลัง

“งั้นไว้เจอกันใหม่ภายหลังค่ะ ได้โปรดติดต่อฉันด้วยตอนที่คุณกลับมาถึงแล้วนะคะ!”

“ได้สิครับ เดินทางปลอดภัยนะครับคุณฮวารยอง”

พวกเขาตัดสินใจขี่พวกไวเวิร์นที่ไม่ได้ขนของใดๆเอาไว้  ขณะที่มันก็ชัดเจนกันอยู่แล้วว่า ฮวารยองจะกลับไปยังเมืองโมราต้าที่ที่คนอื่นที่เหลือในปาร์ตี้ของเธออยู่ ทว่าที่แปลกใจอย่างยิ่งก็คือเหล่าดาร์กเกมเมอร์ที่ละทิ้งอาณาจักรเบรนท์มาทั้งๆที่นั่นเป็นจุดรวมตัวเดิมของพวกเขา

‘ทักษะดาบนั่นน่าทึ่งชะมัดเลย’

‘ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ มันคงจะมีประโยชน์มากแน่ๆตอนที่เอาทักษะนี้ไปสู้กับพวกมอนสเตอร์ ส่วนพวกคู่ต่อสู้ของเรา ตอนที่เห็นครั้งแรก ก็คงพากันตกตะลึงแน่ๆ’

เมื่อใดก็ตามที่วีดและซอยูนใช้เพลงดาบประกายแสง แววตาของเหล่าดาร์กเกมเมอร์ก็เต็มไปด้วยความโลภ ในบรรดาทักษะดาบทั้งหมดที่พวกเขาเคยรู้จักมา นี่คือเทคนิคดาบที่ไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อน!

‘พวกเขาเคยบอกว่า ซาฮับคือปรมาจารย์ดาบ เพราะงั้นพวกเขาต้องเรียนมันมาจากเขาแน่ๆ’

‘มีโอกาสสูงที่มันจะเป็นหนึ่งในทักษะวิชาดาบลับ’

เหล่าดาร์กเกมเมอร์ได้แสดงความเป็นมิตรออกมาอย่างสุดฤทธิ์สุดเดช

“ผ้าพันแผลของผมหมดแล้วนะครับ”

“ท่านวีด ใช้ผ้าพันแผลนี่สิครับ”

“นี่คือชุดปฐมพยาบาลที่ข้าไม่เคยใช้มาก่อน ได้โปรดใช้มันด้วยครับ”

“ลูกธนูของข้าเองก็หมดแล้วด้วย”

“นี่ครับ เอากระบอกใส่ลูกธนูของข้าไปเถอะ มันเป็นกระบอกใส่ลูกธนูปลุกเสกจนสามารถบรรจุลูกธนูได้ถึงห้าร้อยลูก ได้โปรดอย่าคิดว่านี่เป็นข้อผูกมัดใดๆและใช้อย่างที่ท่านต้องการเถอะ ไม่ต้องเอามาคืนข้าหรอก”

เมื่อไหร่ที่วีดเอ่ยความต้องการของเขาออกไป พวกเขาก็จะเสนอให้กับเขาในทันที นั่นก็เพราะพวกเขาต่างมีเป้าหมายซ่อนเร้นที่บางทีวีดอาจจะสอนทักษะดาบลับให้กับพวกเขา แน่นอนด้วยความละโมบโลภมากของวีดที่เขาต้องการที่จะเก็บวิชาดาบลับของซาฮับเอาไว้กับตัวเองเท่านั้น

ด้วยเหล่าประติมากรรมที่เขาแกะสลักขึ้นมาที่ช่วยทำให้เขาเข้าใจในทักษะดาบลับนั้นได้ มันถือว่าเป็นสมบัติล้ำค่าที่เขาอยากจะให้เหล่านักดาบเรียนรู้เท่านั้น ไม่ว่าใครหน้าไหนจะขอเรียนรู้ด้วยก็แล้วแต่ เขาก็จะไม่ยอมเปิดเผยทักษะลับนี้กับใครเด็ดขาด แต่ก็มีความเป็นไปได้สูงที่จะมีคนอื่นที่รู้ทักษะดาบประกายแสงนี้อยู่ด้วยเช่นกัน เพราะว่าซาฮับได้ออกไปสู่โลกภายนอกแล้ว และเมื่อเวลานั้นมาถึง เขาก็จะสามารถเอาไปโก่งราคาดีๆจากเหล่าดาร์กเกมเมอร์ได้

ในกรณีของซอยูน เธอบอกว่าเธอมีธุระต้องไปทำที่ราชอาณาจักรโรเซนไฮม์จึงตัดสินใจที่จะไปกับวีด มันคือเวลาที่เจ้าไวทรีจะต้องย้ายก้นหนักๆของมันออกบินอีกครั้ง ดังนั้นมันจึงรู้สึกเหมือนกำลังจะล้มดูเหมือนจะเป็นลมเพราะต้องไปอยู่ในจุดๆนั้นอีกครั้ง

“ไวทรี”

“ครับ?”

“ฉันจะไปกับแก”

“แกร๊กกกกกก!” (TT)

เจ้าไวทรีทรุดตัวลงกับพื้นพร้อมทั้งน้ำตา จากนั้นวีด ซอยูน และไวทรีก็บินตรงไปยังราชอาณาจักรโรเซนไฮม์

 “ไวทรี ฉันควรตัดเสื้อผ้าให้แกซักชุดดีไหม?”

จงอยปากของเจ้าไวทรีง้างออกมาด้วยความตกใจแล้วก็ตบปากรับคำด้วยการผงกหัวตอบรับ

‘นายท่านทำให้ข้าลำบากมามาก ฉะนั้นข้าก็ควรเป็นคนที่จะได้รับการดูแลมากที่สุด’

“ฉัน จะทำชุดเนื้อผ้าหนาๆตอนที่อากาศหนาวๆให้นะ”

“นายท่าน เป็นบุญของข้ายิ่งนักที่ท่านจะเย็บเสื้อผ้าให้”
“ข้าแค่พึ่งคิดได้ว่าหลังเจ้ามันทั้งแข็งทั้งเย็นเฉียบตอนที่ต้องขี่แกไปนานๆ อย่างน้อยก็ควรจะมีผ้าห่มอุ่นๆสบายๆวางไว้บนนี้บ้าง อ่ะ ใช่แล้ว ฉันควรจะทำหมอนไว้ซักใบด้วย”

“….”

เจ้าไวทรีกำลังรู้สึกเป็นกังวลว่าถ้าหากบนหลังมันมีพื้นที่เหลือมากพอ มันคงถูกบังคับให้บินไปพร้อมกับแบกชุดโต๊ะเก้าอี้ไปด้วยแน่ๆ!

ขณะที่กำลังบินตรงไปยังราชอาณาจักรโรเซนไฮม์ วีดก็สร้างประติมากรรมแสงจันทร์ไปพลาง ปรอยผมของซอยูนพลิ้วไปตามสายลมขณะที่เธอมองดูเขานั่งแกะสลัก มีช่วงเวลาหลายครั้งที่ชายหนุ่มดูมีเสน่ห์น่าดึงดูดเมื่อเขาใส่จิตวิญญาณและความมุ่งมั่นกับผลงานของพวกเขา

ทว่าซอยูนก็ยังดูงดงามราวกับเทพธิดาแม้ในยามที่เธอเหม่อลอย

เธอกำลังนั่งอยู่ ณ ที่ตรงนั้นด้วยดวงดาราและแสงจันทร์พร่างพรายลงมาจากท้องฟ้าราวกับเป็นฉากพื้นหลังที่แสนงดงามของเธอขณะที่เส้นผมของเธอพลิ้วไหวไปตามสายลม เมื่อใดก็ตามที่วีดใช้ทักษะแกะสลักแสงจันทร์ก็จะมีแสงส่วนเกินฉายสาดส่องออกมากระทบ คงจะไม่พูดเกินจริงไปหากจะบอกว่า แสงเหล่านั้นได้เนรมิตให้ใบหน้าอันงดงามของเธอกลายเป็นสมบัติอันล้ำค่าออกมา!

 “ขณะที่ฉันค้นหาความกว้างขอบเขตและความล้ำลึกของการแกะสลัก ฉันก็ยิ่งรู้สึกราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่มีศักยภาพอันไร้ที่สิ้นสุดจริงๆ”

ในตอนที่วีดใช้มีดแกะสลักของเขา เขาก็ถูกดึงตัวลงลึกสู่ความคิดแรกเริ่มที่อยู่ในบรรดาประติมากรรมของซาฮับ

“โลกที่ประติมากรรมจะขายออกได้ราคาแพงๆกำลังจะมาถึงแล้ว”

สำหรับอาชีพประติมากรแล้ว อนาคตเป็นสิ่งที่พวกเขามิอาจคาดหวังได้เลยจริงๆ หากพวกเขามีอยู่มีกินกับผลงานประติมากรรม ถ้าหากพวกเขาผูกความหวังและความฝันทั้งหมดของพวกเขาเอาไว้บนเส้นทางที่พวกเขาเดินไปในฐานะประติมากร นั่นก็ถือว่าเป็นความสุขที่แท้จริงได้แล้ว

*****

ณ ราชอาณาจักรโรเซนไฮม์!

เมื่อเปรียบเทียบกับครั้งในอดีตตอนที่วีดเริ่มเล่นเกม มีหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไปมากมาย ร้านค้าขายของชั้นดีถูกสร้างขึ้นมา ส่วนเสื้อผ้าชุดแต่งกายทั่วไปของพวกผู้เล่นระดับต้นก็ดูมีคุณภาพที่สูงด้วย

“โรเซนไฮม์เติบโตค่อนข้างเยอะเลยแหะ”

วีดและซอยูนที่ขี่อยู่บนไวเวิร์นร่อนลงบริเวณภูเขาที่ห่างออกจากตัวเมืองและเดินไปต่อ สู่เมืองหลวงของราชอาณาจักร ป้อมปราการเซราบอร์ก(Serabourg Citadel)

มีพ่อค้าเร่และนักผจญภัยบางคนที่เดินผ่านไปมาจดจำวีดได้

“ฉันกลับมาถึงบ้านเกิดที่แท้จริงของฉันแล้ว”

มันคือช่วงเวลาที่เขาเคยขายประติมากรรมรูปแกะได้จำนวนมาก และยังมีเหยื่อหน้าโง่จำนวนมหาศาลพอๆกันที่มาซื้อผลงานของเขาด้วยราคาแพงหูฉี่ แถมยังมีพวกผู้เล่นผู้ที่ทุกข์ทรมานแบกก้อนหินหนักๆเพื่อเอาไปสร้างพีระมิดอีก! หากเมื่อเขานึกย้อนกลับไป หวนรำลึกนึกถึงความทรงจำดีๆ พวกเขาก็ช่างเป็นคนมีอัธยาศัยมิตรไมตรีที่ดีจริงๆ

วีดและซอยูนรีบเร่งฝีเท้า ออกเดินอย่างรวดเร็ว

“มีหลายอย่างที่ฉันต้องทำในเมืองนี้”

มีไอเท็มล้นถุงที่ดร็อปจากเขตกราพาสตั้ง 4 ถุง เขาจำเป็นต้องกำจัดพวกไอเท็มที่ไม่จำเป็นแล้วก็ไปพบนางสนองพระโอษฐ์ชรา

“ในที่สุด ฉันก็ต้องร้องเพลงนั่นสินะ”

ซอยูนแสดงสีหน้าเป็นกังวลออกมาทางใบหน้าของเธอ เหตุผลที่เธอมีสีหน้าเช่นนั้นก็เพราะเธอเคยได้ยินวีดฝึกร้องเพลงนั่นมาก่อน เมื่อเทียบกับน้ำเสียงอันไพเราะเพาะพริ้งของซาฮับ พรสวรรค์ของวีดช่างห่างไกลไปหลายพันปีแสง! มันเป็นเสียงที่แปลกประหลาดเหมือนกับไก่ตัวผู้ที่ขันออกมาอย่างกระดากกระด้านในตอนเช้าตรู่ก็ไม่ปาน

 ‘จะเป็นไรมั้ยนะ? หวังว่าคงไม่มีอะไรแย่ๆเกิดขึ้นหรอกนะ’

แล้วซอยูนก็ตามเขาไปด้วยความเป็นห่วง

วีดพึ่งจะผ่านประตูปราสาทเมืองเซราบอร์กเข้าไปและตรงไปยังจัตุรัสเมืองขณะที่เหล่าอัศวินและทหารยามของประตูแห่งราชอาณาจักรโรเซนไฮม์ก็เดินตรงมาและล้อมตัวเขาเอาไว้ เหล่าผู้เล่นทั้งหลายเริ่มชี้นิ้วไปที่เขาและเริ่มเอะอะตึงตัง

 “เอ๋ เกิดอะไรขึ้นกับผู้ชายคนนั้นนะ?”

“หรือว่าเขาทำผิดตอนที่พยายามเข้ามาในเมืองหรือเปล่านะ?”

“ใช่แล้ว ในที่สุดก็จะได้เห็นซะที มันจะต้องถูกพวกทหารเฆี่ยนจนตาย”

“ดูที่อุปกรณ์เครื่องแต่งกายของเขาสิ เขาก็ไม่ใช่พวกมือใหม่นะ แล้วเขากล้ายืนเทียบเท่ากับพวกทหารได้ยังไงกันนะ?”

“แล้วไง เขาก็คงจะกลายเป็นศัตรูของราชอาณาจักรโรเซนไฮม์และก็จะมีกองกำลังทหารมากมายไล่ตามไปฆ่าเขาอยู่ดี”

วีดรู้สึกว่าสถานการณ์แบบนี้ช่างไม่ยุติธรรมเหลือเกิน

 “ฉันทำอะไรผิดนักหนากัน…”

เขาจำได้เพียงแค่ความชั่วร้ายอันขี้ปะติ๋วที่เขาเคยทำเมื่อไม่นานมานี้เท่านั้น

‘มีแค่ไม่กี่ครั้งที่ฉันแปลงร่างเป็นอันเดดนี่นา สุมหัวกับพวกโจรสลัด แล้วก็ต่อสู้กับเจ้าโปลอนจากกิลด์เฮอร์มีสด้วยกองทัพอันเดดแต่ว่า…’

นั่นเป็นการกระทำที่ต่างลดค่าชื่อเสียงของเขาทั้งนั้น แต่ว่าถ้าหากว่าเขาอยากมีอยู่มีกินมีงานทำ  ไอ้เรื่องแบบนั้นก็ถือว่าจำเป็นต้องทำ!

เหล่าอัศวินกับทหารไม่ได้ชักดาบของพวกเขาออกมาหรือข่มขู่วีดเลยแม้แต่น้อย ยิ่งกว่านั้นพวกเขายังยกมือแนบที่อกและต้อนรับเขาด้วยความเคารพ

“ยินดีต้อนรับ เหล่านักผจญภัย”

เหล่าผู้เล่นที่กำลังเฝ้ารอภาพอันน่าตื่นตาตื่นใจต่างรู้สึกงงงวยกับการกระทำของเหล่าทหาร

 “เฮือก”

“ข้าทำการค้ามามากกว่า 2 ปีแล้ว นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ข้าเห็นพวกทหารทำแบบนั้น แม้แต่พวกอัศวินก็ยอมก้มหัวให้พวกเขางั้นหรอ!”

“เจ้านั่นเป็นใครกันฟะ?”

“พวกนายคิดว่าพวกแรงเกอร์จากทางตอนกลางมาเล่นที่นี่หรือเปล่า? แต่ดูจากการทำความเคารพที่พวกทหารแสดงอยู่นั่น ค่าชื่อเสียงของพวกเขาต้อง…”

สายตาของผู้คนที่อยู่บริเวณประตูปราสาทต่างมองไปทางวีดและซอยูน วีดพยายามไม่สนใจพวกเขาและเดินเข้าไปในปราสาท ทว่าตอนนั้นเองอัศวินคนหนึ่งก็พูดขึ้นมาว่า

“ฝ่าบาทปรารถนาที่จะพบเหล่านักผจญภัย จึงได้รับสั่งให้ข้ามาเชิญพวกเขาไปยังปราสาท”

นั่นคือผลจากค่าชื่อเสียงและความสำเร็จที่ได้มานั่นเอง! เขาสามารถเข้าพบราชาองค์ไหนก็ได้ที่อยู่ในทวีปเวอร์เซล      ทว่าการได้เห็นว่าเมืองโรเซนไฮม์เป็นดินแดนที่วีดเริ่มต้นเล่นที่นี่ การปฏิบัติดูแลที่เขาได้รับจึงแตกต่างอย่างมาก ถ้าหากเขาอยู่เบื้องหลังและคอยขับเคลื่อนป้อมปราการเซราบอร์ก ก็เป็นไปได้แน่ที่ราชอาณาจักรโรเซนไฮม์จะพัฒนาอย่างยิ่งใหญ่

“ข้ายังมีสิ่งที่ต้องทำเพื่อรักษาสันติภาพของทวีปแห่งนี้ การได้เข้าเฝ้าองค์ราชา ผู้ปกครองราชอาราโรเซนไฮม์ ช่างเป็นพระมหากรุณาธิคุณยิ่งแล้วสำหรับข้า ทว่าข้ามีเรื่องเร่งด่วนที่ต้องสะสาง ฉะนั้นข้าจะไปถวายการเข้าเฝ้าพระองค์ทีหลังแล้วกัน”

เขายืดเยื้อภารกิจของนางสนองพระโอษฐ์ชรามานานมากแล้ว ฉะนั้นเขาจึงอยากจะทำภารกิจนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาสามารถเข้าพบพระราชาของอาณาจักรโรเซนไฮม์ทีหลังก็ได้

“ถ้าเป็นเช่นนั้น พวกเราก็ไม่อาจทำอะไรได้ ฝ่าบาทจะรอคอยท่าน ได้โปรดทำตามรับสั่งของพระองค์ด้วยนะครับ”

“ข้าจะทำแน่”

จากนั้นวีดและซอยูนที่อยู่ภายใต้สายตาของเหล่าผู้เล่นมากมาย ก็เดินเข้าสู่ป้อมปราการเซราบอร์ก

*****

 “ข้ารับซื้อและขายไอเท็ม แถมข้ายังสามารถจัดหาหรือว่าขายซ้ำได้”

“ข้าสามารถทำอุปกรณ์แบบไหนก็ได้ที่ท่านต้องการ”

“ก่อนที่ท่านจะไปออกล่า โปรดตรวจเช็คสิ่งของจำเป็นที่ต้องใช้ให้ดี ข้าจะขายให้ท่านในราคางามๆ”

วีดตัดสินใจมุ่งหน้าไปยังจัตุรัสและจัดการกับถุงใส่ไอเท็มของเขา ชายร่างอ้วนท้วมพร้อมกับรถลากที่จอดอยู่กำลังรออยู่ที่นั่นแล้ว

“ใช่ท่านวีดหรือเปล่าครับ?”

“ใช่ครับ ถูกต้อง”

นั่นคือพ่อค้าที่กำลังรอเขาอยู่หลังจากที่ติดต่อเมแพนไป เขาคือพ่อค้าที่มีแววรุ่งที่มีฉายาว่า ‘เอาเงินมานี่’ (Gimme the Money) ที่อยู่ในเมืองโรเซนไฮม์ซึ่งมีชื่อเสียงมาจากการไม่ยอมคนของเขา

“ท่านเอาของมาด้วยหรือเปล่าครับ?”

“จ่ายเงินมาก่อนสิ”

“นี่ครับ ข้าคงจะไม่ระวังตัวเกินเหตุหรอกนะครับ แต่ว่านี่เป็นของดีจริงๆใช่ไหมครับ?”

“ก็ลองตรวจดูเองสิ”

ถ้าหากคนที่ไม่รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้คืออะไรได้ยินเข้าคงคิดว่าวีดกับเจ้า ‘เอาเงินมานี่’ อาจจะกำลังขายของผิดกฎหมายอยู่ก็เป็นได้

“ของดีจริงๆ คุณภาพก็ดีไม่มีที่ติเลย ข้าขอยอมรับมันด้วยใจจริงเลยครับ”

“เป็นการตกลงซื้อขายที่ดีจริงๆ หากมีโอกาสอีกครั้งหน้าไว้เราค่อยมา..”

“เมื่อไรก็ตามที่ท่านมีของ ตามหา ‘เอาเงินมานี่’ ภายในป้อมปราการเซราบอร์กได้ตลอดเวลาเลยครับ”

ฉากนี้ช่างให้บรรยากาศชั่วร้ายเหมือนกับในหนังอาชญากรรมที่ฉายทางช่องเคเบิลก็ไม่ปาน

สำหรับวีดแล้ว ยิ่งเขาติดต่อธุรกิจค้าขายนี่เร็วมากเท่าไรก็ยิ่งดีเท่านั้น ดังนั้นเขาจึงรับถุงเงินมาและหันหลังกลับโดยไม่เสียดายแม้แต่น้อย ถุงหนังที่ใส่ของไม่ใช่อะไรที่พิเศษนัก ทว่าภายในถุงคือเงิน 168,000 เหรียญทอง! เพราะว่าไอเท็มพวกนี้ได้มาจากการล่าภายในเขตกราพาส เขาจึงได้รับเงินมาค่อนข้างมาก อีกอย่างต้องขอบคุณพวกแจปเท็มที่ซอยูนเก็บมาด้วยเช่นกัน เขาจึงขายมันได้ราคาค่อนข้างดี ที่ดีไม่ใช่แค่การรู้จักรวบรวมแจปเท็มเท่านั้น แต่ยังต้องรู้จักการขายพวกมันในราคาที่ใช่ด้วย

“เอาละ ไปกันได้แล้ว”

พวกเขามุ่งหน้าไปยังที่พักของนางสนองพระโอษฐ์ชรา ปกติแล้วตามถนนหนทางจะเต็มไปด้วยบ้านช่องที่มีรูปทรงคล้ายๆกัน แต่ว่าวีดตามหาบ้านของนางเจอได้อย่างรวดเร็ว

“ฉันไม่ได้ส่งนมตั้ง 3 ปีกับส่งหนังสือพิมพ์อีก 7 ปีแบบสูญเปล่าหรอกนะโว้ย!”

เมื่อวีดเข้าไปในบ้านของนางสนองพระโอษฐ์ชราเขาก็สังเกตเห็นได้อย่างชัดเจนว่านางดูแก่กว่าก่อนหน้านี้มาก

“นักผจญภัยเอ๋ย ในที่สุดเจ้าก็กลับมาพบข้าซะที”

“ใช่ครับ ข้าได้ฝ่าลมหนาวและหยาดน้ำค้างยามเช้า ระหกระเหินไปทั่วทวีปเพื่อที่จะรักษาสัญญาที่ข้าได้ทำไว้กับท่าน”

“เช่นนั้นเจ้าได้พบกับซาฮับหรือเปล่า?”

“ท่านพูดถูกทุกอย่างเกี่ยวกับเขา อีกอย่างเขาสร้างประติมากรอันน่าทึ่งออกมามากมาย”

“ช่างน่าเสียดายนักที่ข้าไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับประติมากรรมมากนัก สำหรับข้าแล้วมีเพียงความทรงจำที่เหลืออยู่ของท่านซาฮับที่มีต่อองค์ราชินี ถ้างั้นข้าก็อยากจะฟังบทเพลงนั่นแล้วล่ะ”

วีดเอาฮาร์ปออกมาเพื่อบรรเลงผสานไปพร้อมกับการขับร้องของเขา

“ถ้างั้น ข้าจะเริ่มล่ะนะ”

แกร๊ง…แตร๊ง….แกร๊งง…..กรี๊กกก……

ทันทีที่วีดร้องเพลงของเขาจบลง นางสนองพระโอษฐ์ชราก็ผงกหัวของเธอ

“แปลกจังนะ”

“เอ๋?”

“ข้าไม่คิดว่าเสียงหนวกหูแบบนี้จะเหมือนกับตอนที่ข้าเคยได้ยินเมื่อตอนนั้น ทว่ามันก็ไม่ได้ดูแตกต่างกันมากนัก…”

มันคือระดับเสียงที่เป็นท่วงทำนองที่ถูกสร้างขึ้นมานั่นเอง! การยอมไปลุยในเขตลาส ฟาลังคซ์คงจะง่ายกว่าให้วีดมาร้องเพลงแบบนี้แน่ๆ

“แต่ยังไงข้าก็รู้สึกมีความสุขจริงๆที่ข้าสามารถจดจำเรื่องราวในอดีตนั้นได้ เจ้ารู้ไหม? เมื่อเจ้าแก่ตัวลงความทรงจำที่แสนสุขเมื่อครั้งในอดีต นั่นเปรียบได้ดั่งอัญมณี”

“ข้าก็คิดเช่นนั้นครับ”

“ท่านซาฮับและองค์ราชินีช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันดั่งกิ่งทองใบหยก ข้าล่ะอยากจะเห็นตอนที่พวกเขาได้แกะสลักและออกเดินทางร่วมกันจริงๆ…”

หยดน้ำตาไหลพรากออกมาจากดวงตาของนางสนองพระโอษฐ์ วีดรู้สึกอ่อนไหวเมื่อเห็นน้ำตาของหญิงชรา

จากนั้นวีดก็หยิบแท่งไม้เล็กๆออกมาสามท่อน

แซก แซกๆๆๆ

ตัวแรกคือรูปสลักของซาฮับหนุ่ม อีกตัวเป็นราชินี และตัวสุดท้ายคือรูปสลักของนางสนองพระโอษฐ์สาวที่เขาเห็นจากวิดีโอ

ได้โปรดตั้งชื่อประติมากรรมของท่าน

 “นางสนองพระโอษฐ์…ไม่ๆ ความทรงจำของคุณยาย ละกัน”

‘ความทรงจำของคุณยาย’ ใช่หรือไม่?

“ใช่”

ประติมากรรม ‘ความทรงจำของคุณยาย’ สำเร็จแล้ว

ประติมากรรมที่แกะสลักโดยวีด ผู้ที่ใกล้เคียงกับคำว่านักแกะสลักขั้นสูงสุด

ประติมากรรมได้แกะขึ้นมาในระยะเวลาที่สั้นมาก

คุณค่าทางศิลปะ: 289

ค่าความเชี่ยวชาญของทักษะแกะสลักเพิ่มขึ้น

“นี่เป็นของขวัญให้ท่านครับ”

“ช่างเป็นประติมากรรมที่ยอดเยี่ยมมาก! ถึงแม้ว่าข้าจะไม่รู้เกี่ยวกับประติมากรรมมากนัก แต่ดูเหมือนมันจะแกะออกมาจากทักษะที่ยอดเยี่ยมมากจริงๆ”

วีดมีความคิดที่จะเพิ่มค่าความเป็นมิตรกับนางสนองพระโอษฐ์ชราเป็นอย่างดี ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ของอะไรจากเธอ แต่อย่างน้อยเขาก็อาจจะได้กินข้าวฟรีซักมื้อ การเคลื่อนที่ของเจ้าไวเวิร์นเพิ่มขึ้นจากเลเวลที่เพิ่มขึ้นของมัน ดังนั้นจึงทำให้วีดกับซอยูนบินตรงมาที่นี่ในเวลาไม่นานและยังไม่ได้กินอะไรมาตลอดทาง

ซอยูนและวีดมองไปที่นางสนองพระโอษฐ์ด้วยแววตาอันอบอุ่น

“ขอบคุณมาก การได้รับของขวัญเช่นนี้ก่อนที่ข้าจะตายไป แถมยังได้เพลิดเพลินกับบทเพลงของเจ้าอีก”

ติ้ง!

‘ตามรอยมรดกของซาฮับ’ สำเร็จแล้ว

บทเพลงของซาฮับได้ปลุกความทรงจำของนางสนองพระโอษฐ์เอลเซส นางจะบอกเล่าเรื่องราวที่ท่านไม่ได้ฟังเมื่อครั้งที่แล้ว

รางวัลภารกิจ: ของขวัญจากเธอและข้อมูลสำหรับภารกิจต่อไป

ค่าชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 569 หน่วย

ค่าประสบการณ์เพิ่มขึ้นเพียงเล็กน้อย

 ‘ภารกิจไม่ได้จบลงตรงนี้งั้นหรอ…’

นี่คือภารกิจที่เริ่มต้นจากศูนย์การฝึกและยังให้โอกาสเขาได้เลือกคลาสอาชีพประติมากรแสงจันทร์อีก วีดไม่ได้หวังว่าจะได้รางวัลภารกิจที่ใหญ่โตซึ่งส่งผลต่อค่าประสบการณ์ 3.7% อย่างนี้มากนักเพราะเขามีเลเวลที่ค่อนข้างสูงมากแล้วในตอนนี้ ทว่าที่น่าแปลกใจยิ่งกว่าก็คือเรื่องราวของภารกิจที่เกี่ยวกับซาฮับและราชินีนั้นยังไม่จบ

 “นี่คือของบางสิ่งที่ข้าเก็บเอาไว้ให้คนที่ช่วยให้ข้าได้ฟังเพลงนั่นอีกครั้ง”

นางสนองพระโอษฐ์ชราลุกขึ้นจากที่นั่งและเอากล่องเล็กๆออกมาจากลิ้นชัก

“เปิดดูสิ มันคืออัญมณีที่ราชินีให้ข้าไว้ บัดนี้ข้าอยากจะให้มันไว้กับเจ้า”

วีดเปิดกล่องออกและเห็นเพชร 3 เม็ดส่องแสงแวววาว

‘นี่ต้องมีมูลค่าอย่างต่ำ 70,000 เหรียญทองแน่ๆ’

วีดประเมินมูลค่าทันทีที่เห็นมัน

 “สิ่งนี้คอยเป็นสิ่งรำลึกนึกถึงเรื่องราวของราชินีเมื่อครั้งก่อน ในตอนที่ท่านซาฮับจากไป องค์ราชินีก็ตกลงสู่ห้วงแห่งความโศกศัลย์ ทว่าในฐานะราชินีแห่งอาณาจักร พระนางกลับมิเคยแสดงความเศร้าโศกใดๆออกมาและทำเป็นว่าพระนางสบายดี ทว่าหลังจากนั้นก็มีบางอย่างเกิดขึ้น พระนางสวรรคตด้วยโรคลึกลับหลังจากผ่านไปได้ปีครึ่ง ข้ารู้มาว่ามีอนุทิน(diary)ที่พระนางเคยบันทึกบางอย่างถึงช่วงเวลานั้นเอาไว้ด้วย…”

นั่นคือหญิงผู้ที่ต้องใช้ชีวิตในฐานะราชินี หลังจากที่ส่งชายผู้เป็นที่รักให้จากไปตั้งแต่ยังสาว

ในฐานะราชินีแห่งราชอาณาจักรโรเซนไฮม์  พระนางทั้งสูงเกียรติและทรงคุณธรรม ทว่าเมื่อตอนพระนางยังเยาว์วัยกลับติดโรคภัยร้ายแรงและต้องข้ามเส้นทางที่ยิ่งใหญ่นั้นไป

 “น่าจะมีเรื่องราวอื่นๆเกี่ยวกับท่านซาฮับภายในอนุทินขององค์ราชินีที่ข้าไม่สามารถบอกเจ้าได้ ได้โปรดไปตามหาคนที่มีนามว่า ฟาเบียน เธอคือนางสนองพระโอษฐ์อีกคนที่ทราบว่ามีอะไรเกิดขึ้นในวันนั้น ข้าไม่รู้ว่านางยังมีชีวิตอยู่ไหม ก็ไม่รู้ว่านี่จะช่วยเจ้าได้ไหม แต่ว่านางชื่นชอบดอกกระดุมทองมากจริงๆ”

ติ้ง!

อนุทินลึกลับที่ถูกบันทึกโดยราชินีเอเวน ซึ่งเป็นอนุทินที่เชื่อกันว่ามีการบันทึกความลับของราชอาณาจักรเอาไว้

เพื่อที่จะหาอนุทินเล่มนี้ให้เจอ ท่านต้องไปพบฟาเบียน นางสนองพระโอษฐ์ที่เคยรับใช้ภายในราชวัง

ความยาก: D

ข้อจำกัดของภารกิจ: ต้องทำภารกิจ ‘ตามรอยมรดกของซาฮับ’ ให้สำเร็จก่อน

เพื่อที่จะได้รางวัลของภารกิจ ภารกิจนี้ต้องสำเร็จก่อนที่นางสนองพระโอษฐ์จะเสียชีวิต

ภารกิจไม่สามารถยกเลิกได้

นี่ก็คือภารกิจต่อเนื่องนั่นเอง! เป็นเรื่องยากที่จะคาดเดาถึงจำนวนระดับของภารกิจตั้งแต่ศูนย์ฝึกเป็นต้นมา

วีดได้กลิ่นน่าสงสัยลอยมาจากเรื่องราวการสิ้นพระชนม์ของราชินี

“สำหรับตอนนี้..ข้าเข้าใจแล้ว”

ท่านตอบรับภารกิจแล้ว

นอกจากรางวัลของภารกิจแล้ว เขาก็ได้มาไกลถึงขนาดนี้แล้ว แถมยังรู้สึกสงสัยว่าภารกิจนี่จะจบลงยังไงกันแน่

*****

สงครามการปะทะอันยิ่งใหญ่ของกิลด์เฮอร์มีสและราชอาณาจักรคัลลามอร์! ผู้คนต่างนั่งน้ำลายไหลยืดขณะที่สายตาของพวกเขาติดอยู่ที่หน้าจอ

บรรดาอัศวินแห่งราชอาณาจักรคัลลามอร์เพิ่มความเร็วของพวกเขามากขึ้นขณะที่บุกทะลวงฝ่าเข้าไปในสนามรบ พวกเขาสามารถเจาะทะลวงเข้าไปในกองกำลังหลักของกิลด์เฮอร์มีสและใส่แรงกระแทกเข้าเต็มแรง

แตรเขาสัตว์เป่าดังสนั่น สลับกับเสียงกระทืบเท้าของกีบเท้าสัตว์ผสานเข้ากับเสียงกู่ร้องของผู้คน ดังกึกก้องสะท้อนออกมาจากสนามรบขณะที่พวกเขาห้ำหั่นกัน เหล่าผู้ประกาศข่าวต้องการที่จะเก็บรายละเอียดในทุกๆนาที ทว่าเพราะความรุนแรงของสงครามมันมากเกินไป จึงทำให้พวกเขาสามารถถ่ายทอดต่อผู้ชมได้เพียงแค่ทางอากาศเท่านั้น

ในการเตรียมการก่อสงครามในแต่ละครั้งจะมีคนหมื่นกว่าคนออกไปต่อสู้ ส่วนแนวหลังของอาณาจักรคัลลามอร์ก็มีทหารกองหนุนมากกว่า 100,000 คนที่คอยเตรียมตัววิ่งไปทางตัวเมือง

“เหล่าอัศวินแห่งคัลลามอร์ค่ะ! นี่คือสิ่งที่น่าทึ่งและน่าหวาดหวั่นจริงๆ เหล่าอัศวินของโคลเดอริมกำลังบุกทะลวงเข้าไปในดงกระสุนเวทย์แล้วค่ะ และพร้อมที่จะปะทะกันแล้วค่ะ”

เหล่าอัศวินแห่งคัลลามอร์ต่างสวมใส่อุปกรณ์ที่มีค่าการต้านทานทางเวทย์สูง การโจมตีเวทย์มนต์อ่อนๆไม่มีทางทำดาเมจอะไรได้และจางหายไปในอากาศ ทว่ามนต์ที่นักเวทย์ชั้นสูงของกิลด์เฮอร์มีสที่ใช้ออกไปปะทะใส่เหล่าอัศวินจังๆอย่างที่พวกเขาเล็งเอาไว้!

ส่วนเหล่าอัศวินหลายคนที่สามารถควบคุมม้าศึกของพวกเขาได้อย่างชำนาญก็ขี่รวดเร็วดั่งสายลมขณะที่กระจายตัวออกไปและปรับเปลี่ยนทิศทางม้าของพวกเขา และวกกลับไปที่พวกกิลด์เฮอร์มีส ถ้อยคำทั้งหลายไม่อาจบรรยายความยอดเยี่ยมในฉากนี้ได้ เพียงแค่ได้ดูก็ทำให้หัวใจของพวกเขาเต้นระรัวแล้ว

“โอ้ยยย พวกเขาออกไปตายกันชัดๆ”

“คงจะดีไม่น้อยถ้าพวกกิลด์เออร์มีสโดนทำลายจนย่อยยับอยู่ตรงนี้”

บรรดาผู้ชมที่นั่งอยู่หน้าจอโทรทัศน์และพวกผู้เล่นที่กำลังนั่งดูภายในโรงเหล้าสองสามแห่งของรอยัลโร้ดต่างหวังว่าจะจบลงไปแบบนั้น พวกเขาต่างมีความคิดและความปรารถนาอยากจะให้กิลด์เฮอร์มีสที่เป็นสัญลักษณ์กิลด์มหาอำนาจที่มีชื่อเสียงภายในทวีปทางตอนกลางถูกบั่นทอนพลังอำนาจและอิทธิพลให้หายไป

และหลังจากนั้นไม่นาน คำบัญชาการสูงสุดของราชอาณาจักรคัลลามอร์กับกิลด์เออร์มีสก็มาถึงจุดเดือด และสงครามยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เพื่อที่จะชนะสงครามครั้งนี้ ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะต้องยึดปราสาทและเมืองมาให้ได้อย่างน้อย 10 แห่ง หรือถ้าหากวิเคราะห์ให้ลึกลงไปกว่านี้ก็คือ อาณาจักรใดที่อยู่ใกล้เคียงนั้นสามารถตกอยู่ในอันตรายได้นั่นเอง

บนที่ราบอันแสนกว้างใหญ่ที่มีกองกำลังรบอันเหลือล้นแห่งสองราชอาณาจักรกำลังปะทะกัน ทำให้เหล่าผู้ชมต่างเฝ้าดูจนลืมวันเวลาไปเลยทีเดียว เพราะว่ามันคือสงครามเต็มอัตราอันสุดยอดนั่นเอง!

หลังจากที่เวลาผ่านไปชั่วครู่หนึ่ง ขนาดของกองกำลังแห่งราชอาณาจักรคัลลามอร์ก็เริ่มเล็กลงๆ และจนมุมในที่สุด เหล่าผู้เล่นเลเวลสูงของกิลด์เฮอร์มีสหลายคนต่างก็มาเข้าร่วมสงครามครั้งนี้ แถมเหล่าทหารโดยเฉลี่ยแล้วต่างก็มีค่าประสบการณ์ อุปกรณ์สวมใส่ และเลเวลที่สูงกว่าทั่วไปด้วยซ้ำ ส่วนผู้บัญชาการพลธนู พลนักเวทย์ พลนักดาบ พลหอก พลเกราะ พลทหารม้าแต่ละคนก็ถูกจัดสรร ควบคุมได้อย่างมีประสิทธิภาพ

เหล่าพลทหารม้าและอัศวินของราชอาณาจักรที่มีเลเวลสูงต่างเริ่มที่จะแสดงจุดอ่อนของพวกเขา และถูกต้อนจนหลังชนฝา

 “เดินทัพ”

“คุมฝั่งตะวันออกเอาไว้และเกาะกลุ่มกันอยู่ตรงกลาง”

มันคือโอกาสของกิลด์เฮอร์มีสที่ได้เตรียมตัวกับการทำสงครามนี้มานานแสนนานเพื่อคว้าชัยชนะให้ได้  เหล่าทหารราบตัดกำลังทางด้านข้างของทหารราชอาณาจักรคัลลามอร์และตีวงล้อมกองกำลังหลัก พลธนูก็จัดการเก็บบรรดาอัศวินที่มีชื่อเสียงของราชอาณาจักรคัลลามอร์ไปคนแล้วคนเหล่า

โคเดอริมใช้กำลังทั้งหมดที่มีพยายามดึงอัศวินของเขาเพื่อให้ต่อสู้ต่อไปเพื่อเกียรติยศ ทว่ากิลด์เฮอร์มีสกระจายตัวออกไปจัดการเหล่าอัศวินเหล่านั้นไปแล้ว

“ชัยชนะของเราอยู่ตรงนั้นแล้ว”

บาร์ดเรย์และเหล่าอัศวินทมิฬที่โหยหายการต่อสู้ ฝ่าวงล้อมเข้าไปในดงศัตรู พวกเขาเล็งเป้าไปที่โคลเดอริมผู้ที่กำลังต่อสู้อยู่เพียงลำพังท่ามกลางพลทหารราบของกิลด์เฮอร์มีส พวกเขาวางแผนที่จะประกาศชัยชนะของกิลด์เฮอร์มีสให้ทุกคนได้รู้หลังจากที่ฆ่าโคลเดอริมตายแล้ว

******

วีดและซอยูนออกมาจากบ้านของนางสนองพระโอษฐ์ชราและเดินไปตามถนนของราชอาณาจักรโรเซนไฮม์

“โอ้ยยย โลกที่แสนทุกข์ยากนี้ช่าง…”

“โอ้ยยย น่ารำคาญชะมัด ทำไมท้องฟ้าถึงได้ปรอดโปร่งขนาดนี้ฟะ ฝนตกลงมาหน่อยสิโว้ย”

“หดหู่ชะมัดเลยเว้ย ไปแดกเหล้ากันเถอะ”

“แน่นอน ไปกันเถอะ”

บรรยากาศของบรรดาผู้เล่นภายในป้อมปราการเซราบอร์กไม่ค่อยดีนัก คงเป็นเพราะกิลด์เฮอร์มีสได้ทำลายกองกำลังของราชอาณาจักรคัลลามอร์จนย่อยยับ

ไม่ใช่แค่เหล่าผู้เล่นที่ชมการถ่ายทอดอยู่ภายในราชอาณาจักรโรเซนไฮม์เท่านั้น แต่ยังรวมถึงคนทั่วทั้งทวีปเวอร์เซลที่อยู่ภายในร้านเหล้าที่พวกลูกค้าต่างก็พากันเดือดกันไปหมด

แม้แต่สำหรับวีดเอง ข่าวคราวเกี่ยวกับกิลด์เฮอร์มีสก็สำคัญอย่างมาก

“ท้ายที่สุด พวกมันก็ชนะจนได้”

ถ้าหากว่ากิลด์เฮอร์มีสถูกทำลายจนพินาศ มันคงจะเป็นของขวัญที่สวรรค์ประทานมาให้ แต่ว่าเขาไม่แม้แต่จะหวังว่ามันจะออกมาเป็นแบบนี้ วีดมีความรู้สึกว่ากิลด์เฮอร์มีสคงจะชนะตั้งแต่เริ่มแล้วละ

 “บนโลกใบนี้ พวกคนเลวๆมักจะได้อยู่ดีกินดีใช้ชีวิตอย่างสวยหรูอยู่เสมอนั่นแหละ”

กิลด์ดังๆพวกนี้ก็คงไม่ต่าง ถ้าหากว่ากิลด์เฮอร์มีสพ่ายแพ้ไป ก็คงมีคนอื่นเข้ามาแทนที่อีกอยู่ดี

ไม่ว่าใครหน้าไหนก็คงไม่ยอมปล่อยให้วีดมีชีวิตสงบสุขอยู่ดี เพื่อที่จะประสบความสำเร็จในชีวิตและหาเงินให้ได้เยอะๆ คนๆนั้นจะต้องใช้ชีวิตให้ตรงข้ามกับหลักจริยธรรมที่ถูกเขียนเอาไว้เท่านั้นแหละ

และนอกจากมีความคิดแบบนั้นมากวนใจแล้ว วีดยังต้องเจอกับปัญหากับการที่ต้องมาออกตามหาฟาเบียนอีก

ป้อมปราการเซราบอร์กแห่งราชอาณาจักรโรเซนไฮม์เป็นเมืองที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดีพอๆกับเมืองโมราต้า

จากช่วงเวลาอันแสนอัตคัดขัดสนตอนที่เป็นผู้เล่นใหม่ เป็นช่วงเวลาที่ต้องพยายามดิ้นรนหาทุกๆช่องทาง วิ่งไปทุกตรอกทุกซอยเพื่อให้คนมาซื้อประติมากรรมของเขา!

“ฉันจำได้แม้แต่ทางไปภายในตรอกด้วยซ้ำไป”

เส้นทางที่กว้างขวางที่ที่รถลากที่บรรทุกของผ่านไป หรือแม้แต่ช่วงเวลาที่ถนนคับคั่งไปด้วยผู้คน วีดก็ใช้ตรอกซอกซอยเพื่อลดระยะทางในการเดินทาง ดังนั้นเขาจึงรู้จักเส้นทางเป็นอย่างดีราวกับเดินอยู่บนฝ่ามือของเขาเอง แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานมากและมีสิ่งก่อสร้างใหม่ๆตั้งขึ้นมาอีกมาก แต่ว่าบริเวณพื้นที่พักอาศัยก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากมายนัก

 “ดอกกระดุมทอง…”

วีดรู้เรื่องเกี่ยวกับสมุนไพรเป็นอย่างดี ดังนั้นมันจึงเป็นดอกไม้ที่เขารู้จัก

“ก็แค่ดอกไม่สีเหลืองๆน่า!”

มันเป็นดอกไม้ที่สวย ดูเรียบง่าย ขนาดปานกลางด้วยกลีบดอกไม้ที่แยกออกจากกัน

“ฉันคิดว่าในตอนนั้นตรอกนี้น่าจะมีดอกไม้สีเหลืองๆโตอยู่บ้างนะ”

วีดเดินเงอะงะไปมาในตรอกด้วยความทรงจำที่เขามีขณะที่เดินผ่านป้อมปราการเซราบอร์กกับซอยูน

ถึงแม้ว่าบริเวณปราสาทจะมีผู้เล่นมากมาย ทว่าตามตรอกซอกซอยกลับไร้แผงขายและไร้ผู้คนพลุกพล่าน

เหล่าผึ้งและผีเสื้อบินอยู่เหนือมวลดอกไม้ที่เติบโตขึ้นมาตามท้องถนนดูมีเสน่ห์ชวนหลงใหล วีดและซอยูนกำลังเดินย่ำผ่านทางตรอกที่สวยงามที่สุดภายในเมืองเซราบอร์ก

“มันค่อนข้างไกลเธอว่าไหม?”

“ก็ไม่เท่าไรหรอกค่ะ”

“คงอยู่แถวๆนี้แหละ ถ้าเรามีเวลาเราอาจจะได้ลองหารังผึ้งก็ได้ ไม่มีอะไรบำรุงร่างกายได้ดีไปกว่าน้ำผึ้งแล้วละ”

“…”

วีดเจอดอกกระดุมทองอยู่ภายในตรอก แถมยังเจอบ้านที่มีดอกไม้สีเหลืองบานอยู่ตรงเฉลียงหน้าบ้านอีกสามหลัง บ้านหลังแรกเป็นของคนสวนที่สนใจเรื่องดอกไม้

“เจ้ามีทักษะการใช้มือที่น่าทึ่งมากจริงๆ! หากเจ้ามาที่นี่เพื่อเรียนรู้การตัดแต่งดอกไม้ ข้ายินดีจะสอนให้เจ้าตั้งแต่พื้นฐานเลย”

ถ้าหากเป็นวีดคนก่อน คนที่คิดว่าดอกไม้เป็นสิ่งที่ไม่มีประโยชน์ เขาคงจะหันหลังกลับแล้วเดินหนีไปก่อนที่จะฟังข้อเสนอจบซะอีก ทว่าเขาเคยเรียนการแกะสลักและทักษะอื่นๆ เขาจึงรู้สึกว่าไม่มีอะไรไร้ประโยชน์ภายในทวีปเวอร์เซล ดังนั้นเขาจึงยอมฟังคำสอนของคนสวนถึงวิธีการเด็ดกลีบดอกไม้และการตัดกิ่งที่ตายออกไป

ติ้ง!

ทักษะ: ศาสตร์แห่งการตัดแต่งดอกไม้

การตัดแต่งดอกไม้: ทักษะที่ใช้เพื่อปลูกและการตัดแต่งไม้ดอกและต้นไม้!

ระดับของทักษะและค่าความใกล้ชิดกับผืนดินและพืชพันธุ์เพิ่มขึ้นเมื่อดอกไม้และต้นไม้เติบโตขึ้นเป็นอย่างดี

ดอกไม้ที่เบ่งบานเต็มที่สามารถจัดใส่แจกันดอกไม้เป็นเครื่องประดับได้

ด้วยการเรียนรู้ทักษะการตัดแต่งดอกไม้ ค่าความใกล้ชิดกับธรรมชาติเพิ่มขึ้น 3

มันเป็นสิ่งที่สำคัญอย่างมากในการช่วยให้ทักษะแกะสลักมหาภัยพิบัติสำแดงฤทธิ์เดชของมันได้มากยิ่งขึ้น

การได้เห็นวีดเรียนรู้ทักษะนี้ ซอยูนจึงเอาอย่างวีดและเรียนรู้ทักษะตัดแต่งดอกไม้ด้วยเช่นกัน ตอนนี้ทักษะของวีดอยู่ที่ขั้นต้นเลเวล 1

 “ต่อไปฉันคงต้องปลูกดอกไม้ที่คฤหาสน์ของลอร์ดที่เมืองโมราต้าเอาไว้เยอะๆซะแล้ว”

ด้วยเอฟเฟคของผลงานระดับมาสเตอร์พีชที่วีดแกะสลักไว้ เทศกาลดอกไม้ป่าได้เกิดขึ้นภายในเมืองโมราต้า แน่นอนว่าแค่มองดูดอกไม้ก็รู้สึกดีแล้ว แต่ว่าถ้าหากมันไม่ได้รับการดูแลเอาใจใส่อย่างดี พวกวัชพืชกับเถาไม้ที่โตขึ้นคงทำลายมันแน่ๆ แต่เมื่อใดก็ตามที่คนเรารู้จักใช้มือของพวกเขา พืชพันธุ์ก็จะสามารถหาที่ของมันเจอจนได้และเบ่งบานออกมาเป็นความงดงาม

ทักษะหัตถกรรมและค่าสถานะทางศิลปะของวีดนั้นอยู่ในระดับที่น่าตกใจมาก และด้วยรสนิยมที่ถูกกลั่นกรองผ่านทางการแกะสลักของเขา จากนั้นถ้าหากเขาเริ่มเตรียมดินเพาะปลูกโดยเริ่มจากเมล็ดพันธุ์

เขาคงจะสามารถทำแปลงดอกไม้และปลูกต้นไม้ออกมาได้น่าทึ่งมากแน่ๆ

“เพื่อเป็นของที่ระลึกที่เจ้าได้เรียนรู้ทักษะตัดแต่งดอกไม้ ข้าจะให้ของขวัญกับเจ้า”

ท่านได้รับดอกซอเรลสีขาวที่เป็นของขวัญจากคนสวนเจนกิ้นส์

คนสวนมอบช่อดอกไม้กลีบสีขาวช่อหนึ่งให้กับวีดและซอยูน

“นี่คงจะถือว่าเป็นการตัดแต่งดอกไม้ครั้งแรกของฉันนะ”

สำหรับวีดแล้ว การจัดแจกันดอกไม้เป็นเรื่องกล้วยๆ

“แต่ว่าปลูกดอกไม้ระหว่างการเดินทางออกผจญภัยคงยุ่งยากมากเกินไป รอตรงนี้ก่อนนะ”

วีดหยิบดอกไม้สีขาวขึ้นมาและปักลงบนผมของซอยูน ไม่มีเหตุผลใหญ่ๆอะไรที่จะทำมัน เขาก็แค่ต้องการที่จะลองทำมันซักครั้งเท่านั้นเอง ซอยูนแอบแตะดอกไม้ขาวนั่นและมองมันแบบเขินอาย

ติ้ง!

ทักษะการตัดแต่งดอกไม้เพิ่มขึ้นเป็นขั้นต้นเลเวล 2 ดอกไม้และต้นไม้มีชีวิตชีวามากยิ่งขึ้น

อัตราความเร็วการเติบโตเร็วขึ้น

ความใกล้ชิดกับธรรมชาติเพิ่ม 2 หน่วย

ค่าชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 25 หน่วย

ดอกไม้ที่คนสวนให้มานั้นเป็นพันธุ์ที่เติบโตได้ง่าย และความสามารถในการแทรกแซงของค่าสถานะทางศิลปะและทักษะหัตถกรรมของวีด ระดับของทักษะเพิ่มขึ้นมาในชั่วอึดใจเท่านั้น แถมอีกอย่างดอกไม้นั่นเหมาะกับซอยูนมากจริงๆ จึงเป็นหนึ่งในเหตุผลที่เขาได้รับค่าความเชี่ยวชาญทักษะมากมาย

ด้วยดอกไม้ขาวที่ปักอยู่บนผมของเธอ ซอยูนจึงดูสวยมากจริงๆ แถมยังให้ความรู้สึกน่ารักออกมาอีก ซอยูนเองก็ทัดดอกไม้ไว้ที่ข้างหูของวีด แล้วหน้าต่างข้อความก็เด้งขึ้นมาหน้าเธอเช่นกัน

ค่าความเชี่ยวชาญทักษะการตัดแต่งดอกไม้ค่อยๆเพิ่มขึ้น

ดอกไม้สีขาวที่ปักอยู่ที่วีดตายในพริบตา ราวกับว่ามีพลังงานที่มองไม่เห็นดูดซับสารอาหารไป!

“ฉันว่าดอกไม้นั่นไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไรเลยเนาะ”

วีดคิดอย่างนั้นจริงๆ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ความจริงแต่ในใจเขาก็อยากจะเชื่ออย่างนั้น

เพื่อที่จะตามหาฟาเบียนให้พบ พวกเขาจึงไปที่บ้านหลังที่สอง แต่ว่าภายในบ้านหลังนั้นกลับเป็นเด็กๆที่กำลังรอพ่อแม่ของพวกเขากลับบ้าน

“พวกเขาออกไปขายดอกไม้ที่ตลาดน่ะฮะ แม่ของผมรู้จักที่ที่ดอกไม้สวยๆเบ่งบานเยอะๆที่อยู่ภายในเมืองเซราบอร์กด้วยนะฮะ”

“พวกปีศาจกอบลินปรากฎตัวอยู่บ่อยๆ ดังนั้นจึงยากมากที่จะเด็ดดอกไม้พวกนั้นในช่วงนี้ คงจะดีไม่น้อยเลยถ้ามีใครกำจัดมัน…สำหรับเราแล้วมันสำคัญมากจริงๆนะค่ะ แต่หนูคิดว่าคงจะง่ายมากสำหรับพี่สินะค่ะ หนูไม่มีรางวัลดีๆให้พี่เลยถ้าพี่กำจัดพวกกอบลินได้ งั้นหนูจะขอให้คนอื่นช่วยจัดการก็แล้วกัน”

ค่าชื่อเสียงของวีดนั้นสูงมาก มันจึงเป็นเรื่องยากสำหรับเด็กๆที่จะให้ภารกิจกับเขา

พอๆกับซอยูนที่มีค่าชื่อเสียงและเลเวลที่สูงพอๆกัน พวกเขาจึงไม่ยอมรับทำภารกิจด้วยการครุ่นคิดอย่างรอบคอบ

แล้วก็มาถึงบ้านหลังที่สาม! คุณยายที่มีริ้วรอยยับย่นกำลังนั่งอยู่ตรงธรณีหน้าต่างกำลังจ้องมองไปที่ดอกไม้สีเหลือง

“ใช่ท่านฟาเบียนหรือเปล่าครับ?”

“เด็กหนุ่มผู้มาตามหาข้า เจ้ามีธุระอันใดหรือ?”

“ผมมาที่นี่เพื่อถามบางอย่างเกี่ยวกับราชินีเอเวนครับ”

“มันไม่ใช่เรื่องที่จะมาคุยกันตามถนนนะ เข้ามาในบ้านก่อนสิ”

เมื่อประตูถูกเปิดออก วีดและซอยูนก็ผลักตัวเข้าไปข้างในบ้าน

“กินนี่ก่อนสิ ตอนที่พวกเจ้าถามคำถามข้า พวกเจ้าไม่ควรที่จะอดอาหารนะตอนที่ยังเป็นเด็กแบบนี้อยู่”

อาหารที่ฟาเบียนเอามาให้พวกเขาทานคือ หัวมันต้ม

การที่พวกเขาสามารถทำภารกิจภายในเมืองเซราบอร์กให้สำเร็จได้ พวกเขาจึงถูกเลี้ยงอาหารพวกเขาแต่แบบนี้แน่ๆ ความจริงแล้ว หนึ่งในธุรกิจที่รุ่งเรืองที่สุดภายในเมืองนี้ก็คือ อุตสาหกรรมการอาหาร มันไม่ใช่เพียงแค่อาหารแบบเก่าๆแบบอนุรักษ์นิยมเท่านั้นที่คนนิยมทาน แต่ว่าอาหารตามภัตตาคาร ร้านสเต็ก และบุฟเฟ่ต์อาหารทะเลก็ได้รับความนิยมเช่นกัน   หรือแม้แต่การรู้จักใช้ความกล้าได้กล้าเสียเปิดภัตตาคารพิเศษที่ขายเนื้อมอนสเตอร์ออกมาเป็นอาหาร

“งั่ม งั่ม นี่อร่อยจริงๆครับ”

 “ดีจริงๆที่ได้เห็นเจ้ากินได้อย่างเอร็ดอร่อย ข้ามีหัวมันเยอะมาก กินเท่าที่เจ้าต้องการเลยนะ”

“จะขอมากเกินไปไหมครับถ้าผมจะห่อไปกินระหว่างเดินทางด้วย?”

“ข้าได้ยินมาบ้างว่าเจ้าเป็นนักผจญภัยที่ค่อนข้างโด่งดัง…คงไม่เป็นปัญหาหรอกที่ข้าจะห่อให้เจ้าซักตะกร้าหนึ่ง”

แม้ว่าจะมีบทสนทนาแบบนั้นกำลังถักทออยู่ วีดก็ยังปอกเปลือกหัวมันพวกนั้นรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ

จบตอน

ผู้แปล: Cole’s Myth

Editor: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล