เล่ม 40 ตอนที่ 7:
หน่วยโจ๊กท้องฟ้า (Sky Porridge Unit) แปลโดย RastyMay
วีดล่ามา 2 ชั่วโมงแล้ว
‘นี่ต่างจากที่ฉันจินตนาการเอาไว้
รู้สึกได้ถึงการต่อสู้เล็กน้อย?’
‘มีมอนสเตอร์เยอะจริงๆ การที่จะหาสถานที่แบบนี้ได้
เขาต้องมีความรู้สารานุกรมการล่าอย่างแน่นอน’
หลังจากล่าไป 5 ชั่วโมง
‘เฮือก อันตรายจริงๆ ฉันกล้ากระโดดขึ้นไปบนศัตรูและรอดชีวิตมาได้
ต้องขอบคุณนักบวช นี่มันไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ?
‘มันอันตรายเนื่องด้วยลักษณะของมอนสเตอร์…นักฆ่าสามารถมีชีวิตอยู่ได้ในทุกที่’
9 ชั่วโมงผ่านไปตั้งแต่เริ่มล่า
‘ฉันเกือบตายตั้งสองครั้ง พื้นที่ล่าไม่ใช่ทางรถไฟซะหน่อย
เขาพาเราล่าอย่างต่อเนื่องได้ยังไงกัน? ฉันอยากพัก เหนื่อยมากเลย ดาบใหญ่ของฉันมันหนักเกินไป
มันเลยเวลาพักมาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ?
‘นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันทุ่มเทเวลาขนาดนี้ในการล่า
ฉันเวียนหัว นักฆ่าเหรอ? ฉันเบื่อมัน ฉันควรแกว่งมีดสั้นไปรอบๆ
เพื่อต่อสู้’
13 ชั่วโมงหลังจากการออกล่าเริ่มขึ้น
‘องค์ประกอบของปาร์ตี้ล่านี้
แต่ละคนจะทำหน้าที่เหมือนเครื่องจักร เครื่องจักรงั้นเหรอ จนกระทั่งตอนนี้ฉันอยากใช้ชีวิตที่เหลืออย่างสุขสบายจริงๆ’
‘อะไรคือการล่ากันล่ะ? นักลอบสังหารเป็นอาชีพที่ช่วยเหลือสังคมและมีค่าควรแก่การเคารพ ฉันเป็นใคร?
ฉันอยู่ที่ไหน?’
พวกเขาย้ายจากดันเจี้ยนหนึ่งไปยังอีกดันเจี้ยนหนึ่งขณะต่อสู้กับมอนสเตอร์
การต่อสู้กับมอนเตอร์เหมือนเป็นงานง่ายๆ
ไพธอนและชายนิรนามทั้งคู่ก็พูดขึ้นว่า
“พักซักหน่อยเถอะ”
“เราควรผ่อนคลายและพูดคุยกระชับความสัมพันธ์ของเราบ้าง”
วีดพูดอย่างลวกๆทุกครั้ง
“เราจะพบที่สะดวกสบายหลังจากกวาดล้างดันเจี้ยนแล้ว”
“แล้วยังไง?”
“เอาล่ะ เพิ่มความเร็วขึ้นหน่อย”
“…แต่ทางด้านนั้นน่าสนใจดีนะ”
พวกเขาล่าอีกต่ออีก 2 ชั่วโมง พวกเขาหมดแรงหลังจากฆ่ามอนสเตอร์
จนถึงตอนนี้พละกำลังและความเหนื่อยล้าลดลงเล็กน้อยเท่านั้น
เนื่องจากเวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์ของอัลเวรอน เมื่อเติมพละกำลังได้ 20% พวกเขาก็จะถูกลากไปล่าอีกครั้ง เวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์ที่มีชีวิตชีวานั้น
มันเริ่มจะทำให้รู้สึกเกลียดมันเป็นครั้งแรก
ไพธอนและชายนิรนามนั่งอยู่บนพื้นพร้อมกับใบหน้าที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
“ตอนนี้ผมไม่มีทางเลือกนอกจากพัก พลังชีวิตของผมใกล้จะหมดแล้ว”
“คุณต้องทนทุกข์ทรมาน และแทบจะเอาตัวไม่รอด
หากคุณไม่ทำเช่นนี้ต่อไป คุณจะไม่สามารถเรียนในมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง หรือได้รับรางวัลโนเบล”
“มันไม่ตลกนะที่เราจะเอาชนะขีดจำกัดของมนุษย์ได้”
วีดไม่ได้นั่งลงบนพื้น เขายังคงมีพละกำลังเหลือเฟือ
เนื่องจากประติมากรรมวินาศ
มนุษย์จะรู้สึกเหนื่อยล้าจากการต่อสู้เป็นเวลานาน
แต่นั่นใช้ไม่ได้กับวีด การแกะสลักจะทำให้ฟื้นพลังชีวิตและมานาของเขาเร็วขึ้น
“ที่นี่ทั้งชื้นและมืด ในดันเจี้ยนต่อไปพวกคุณจะต้องพอใจแน่
คุณสามารถพักผ่อนที่นั่นได้”
ไพธอนและชายนิรนามไม่อยากจะลุกขึ้น
พวกเขากำลังหาข้อแก้ตัวในหัวอยู่
“คุณไม่ต้องการกินอาหารและนอนหลับในที่ที่สบายๆกว่านี้เหรอ?
การพักผ่อนแต่ละทีมันก็ยาก มันก็เหมือนกับการได้รับน้ำผึ้งหลังจากการล่าอย่างตรากตรำ”
“กุงง”
ชายทั้งสองบังคับร่างกายของพวกเขาให้ขยับไปตามความคิดของการพักผ่อนที่ยาวนาน
และพวกเขามาถึงที่ดันเจี้ยนใต้ดิน
ในบางแห่ง แสงแดดทะเลทรายส่องเข้ามาและทำให้สถานที่นั้นสว่างด้วยพลังงานเย็นไหลเวียน
เหมือนการไปที่ธนาคารในช่วงฤดูร้อน
ไพธอนและชายนิรนามนั่งอยู่บนหินแบนเรียบ
“อ่า ผมลืมบอกความจริงที่สำคัญกับพวกคุณไป……ผมจะพูดตอนนี้”
“อะไรเหรอ?”
“ดันเจี้ยนนี้มีมอนสเตอร์ที่อาศัยอยู่ด้วยกัน
มีแหล่งน้ำมากมายและมีเหยื่อทุกรูปแบบ”
“แค่นั้นเหรอ?”
ไพธอนไม่อยากจะพูด
พวกเขาจะจัดการกับพวกมันหลังจากพัก และหลับอย่างเต็มอิ่ม! พวกเขาเบื่อกับการพูดไร้สาระของวีดเกี่ยวกับมอนสเตอร์
“แต่พวกมันมีลักษณะพิเศษเฉพาะตัว”
“พิเศษยังไง?”
“พวกมันเกลียดผู้บุกรุกมากๆ เป็นเพราะสติปัญญาของพวกมัน……”
เก้ง! เก้ง! เก้ง!
เสียงดังมาจากดันเจี้ยน
“พวกชนเผ่าทั้งหมดจะรวมตัวกันเพื่อไปขับไล่ผู้บุกรุก”
ไพธอนและชายนิรนามเห็นมอนสเตอร์สีฟ้าจำนวนมากอยู่เต็มดันเจี้ยน
การพักสิ้นสุดและการต่อสู้ก็เริ่มขึ้น!
หลังจากดันเจี้ยนนี้ พวกเขายังคงล่า
ล่า และล่ามอนสเตอร์ไปเรื่อยๆ
‘ฉันโดนหลอก’
‘เขาเป็นปีศาจ’
มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะได้ล้มตัวลงนอนจนกว่ามอนสเตอร์ทุกตัวจะถูกกำจัดเสร็จสิ้น
หลังจากการต่อสู้ที่กินเวลานานหลายชั่วโมง พวกเขาก็ไม่ลังเลที่จะล้มลงบนพื้น
“ผมจะไม่ทำมันอีกแล้ว!”
“ผมอยากพัก เราเป็นมนุษย์นะ!”
ชายทั้งสองนัดกันประท้วงหยุดงาน
แม้ว่ามันจะเป็นวีดก็ตาม พวกเขาตัดสินใจว่าจะไม่ล่าอีกต่อไป
“มันน่าเศร้านะ พื้นที่ล่าต่อไปมันไม่ได้ยุ่งขนาดนั้น”
“ไม่ว่าจะจริงหรือไม่ ผมจะหยุดพักและไปจากที่นี่”
ไพธอนเหนื่อยล้ากับการล่า
ไม่ว่ามันจะน่าสนใจมากแค่ไหน แต่ในตอนนี้เขาก็รู้สึกเหนื่อย วีดล่าอย่างมีประสิทธิภาพและทำซ้ำโดยอัตโนมัติ
“ถ้างั้น ผมจะไปพบคุณที่โมราต้าในภายหลัง”
“ลาล่ะ โมราต้าในภายหลั…ห๊า?”
ไพธอนกำลังพูด เมื่อเขาสังเกตบางอย่างแปลกๆ
สถานที่แห่งนี้อยู่ที่ไหนสักแห่งในทะเลทรายทางตอนใต้ และโมราต้าอยู่ใจกลางทางเหนือ
ชายสองคนจ้องมองวีด ซึ่งดูเหมือนจะหัวเราะ
มันดูเหมือนเสียงหัวเราะของปีศาจอย่างสมบูรณ์แบบ
“คุณรู้ทางกลับไปโมราต้าหรือเปล่า?”
“ผมก็ไม่รู้ น่าเสียดายนะ ที่ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสถานที่แห่งนี้อยู่ที่ไหน”
“เมืองที่ใกล้ที่สุด น่าจะเดินไปในทะเลทรายประมาณ
10 วันในทิศทางนั้น ไม่มีแหล่งน้ำระหว่างทางดังนั้นคุณจะต้องเดินอย่างขะมักเขม้นในขณะที่ต้องประหยัดน้ำของคุณไปด้วย”
“ผมจะตายด้วยความกระหายหรือเปล่า ถ้าผมไปไม่ถึงที่นั่นภายใน
10 วัน?”
“ดวงอาทิตย์นั้นแข็งแกร่งมาก
มันง่ายที่จะทำให้รู้สึกเหมือนว่าข้อเท้าของคุณกำลังลุกไหม้เมื่อเดินอยู่ในทะเลทรายร้อนระอุ
มอนสเตอร์ที่เตร่ไปรอบๆ ... ก็จะกระโจนใส่คุณอย่างต่อเนื่อง”
“...... .”
“และมันเป็นเรื่องเมื่อหลายร้อยปีก่อน
ดังนั้นผมไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะยังมีเมืองอยู่ที่นั่น
อย่างไรก็ตามถ้าคุณโชคดีพอ คุณอาจจะพบเมืองและข้ามทะเลทรายจากนั้นคุณก็จะได้ไปที่โมราต้าในที่สุด
ดังนั้นผมจะบอกลาคุณที่นี่ ผมจะพบคุณที่ โมราต้าในภายหลัง”
คำขู่ของปีศาจ!
พวกเขาไม่สามารถออกไปจากที่ได้ และต้องมีส่วนร่วมในการล่าต่อไป
คำขู่ของวีดนั้นเรียบง่ายเหมือนที่แม่กำลังจัดการกับลูกที่ไม่เชื่อฟัง
“โหดเหี้ยมและขี้ขลาดตาขาว……”
ไพธอนสงสัยว่าแนวคิดทั้งหมดในการนำพวกเขามายังที่ทะเลทรายทางใต้นี้เป็นหลุมพรางดักพวกเขา
แผนการหลอกลวงที่จะนำพวกเขามายังพื้นที่ทะเลทรายที่ห่างไกล ทำให้เขาขนลุก
“การล่าต่อเนื่องมันไม่ง่ายใช่มั้ยล่ะ?
การล่าจะเพิ่มทักษะและค่าประสบการณ์ของคุณ แล้วคุณสามารถลูทไอเทมได้อีกด้วย”
พวกเขาไม่ได้รับความเห็นใจมากนัก
แต่พวกเขาก็ไม่ต้องการที่จะเดินผ่านทะเลทรายที่ร้อนระอุ
ดังนั้นคนที่เหนื่อยล้าทั้งทางร่างกายและจิตใจ จึงได้ทัวร์อยู่ในพื้นที่ล่า แม้ว่าดวงตาของพวกเขาจะปิดและน้ำลายหก
แต่พวกเขายังอยู่ในนั้น
ไพธอนคิดว่า เขาไม่ใช่คนประเภทที่จะทำตามคำสั่งคนอื่น
‘เขาไม่ใช่มนุษย์ เขากำลังเคลื่อนไหวต่อไป’
‘ร่างกายของฉันค่อยๆปรับตัวเข้ากับมัน’
ในที่สุดพวกเขาก็เริ่มเข้าใจว่าทำไมผู้คนถึงพูดจาไม่พอใจเกี่ยวกับความเป็นผู้นำของวีด
ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนร่วมงานหรือผู้ใต้บังคับบัญชา เขาเค้นทุกอย่างจากพวกเขาในขณะที่พวกเขาปรับตัวและเติบโตขึ้น
พวกเขายังคงดำเนินการล่าอันแสนเศร้านี้อย่างต่อเนื่อง ขณะที่วีดเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างมุทะลุ
‘ฉันรู้ว่าอัลเวรอนเป็นพรีสที่เป็นผู้สมัครว่าที่โป้ป
ที่ติดตามวีดก็เพราะการอุทิศและความสัมพันธ์ในอดีตของเขา แต่ทำไมเพลเขาถึงเงียบสงบได้ล่ะ?’
‘เพลเป็นนักธนูที่อยู่ในฐานะเดียวกับเรา
ทำไมเขาถึงไม่ท้วงซักครั้งในระหว่างการล่าเลยล่ะ?
ไพธอนและชายนิรนามต้องการให้เพลเข้าร่วมในการประท้วงครั้งใหญ่
เพลเป็นนักธนูที่มีทักษะอันยอดเยี่ยม
ตั้งแต่เริ่มเพลก็มีท่าทีเมินเฉย ดังนั้นพวกเขาจึงต้องการจัดตั้งกลุ่มกับเขาเพื่อต่อต้านวีด
อย่างไรก็ตามพวกเขาทั้งสองส่ายหัวเมื่อเห็นใบหน้าของเพล
‘พลาดอย่างแรง เขาติดใจกับสิ่งนี้ไปเรียบร้อยแล้ว’
‘เห็นทีตาคงจะแห้งแล้วละมั้ง….’
==========================================
“ชนะ!”
“โจ๊กหญ้า, โจ๊กหญ้า,
โจ๊กหญ้า!”
“ผู้เล่นชาวเหนือทุกคน, เชียร์!”
“ย๊า! เราให้อาณาจักรฮาเว่นได้ลิ้มรสชาติเหล่านี้เสียบ้างว่ามันเป็นยังไง”
ชัยชนะอันท่วมท้นที่แม่น้ำแพสชิล!
ต้องขอบคุณเครือข่ายภายในของพวกเขา สมาชิกลัทธิโจ๊กหญ้าได้ส่งเสียงเชียร์จากทุกมุมของภาคเหนือ
“นี่มันอาจจะเร็วเกินไปนะ แต่เราสามารถโต้กลับการรุกรานของอาณาจักรฮาเว่นได้หรือเปล่า?”
“ถ้าทั้งแดนเหนือรวมกัน แน่นอนว่าเราสามารถหยุดพวกมันได้”
ผู้เล่นธรรมดารู้สึกขอบคุณอาณาจักรอาร์เพน
และเข้าร่วมในสงคราม
ลัทธิโจ๊กหญ้ายอมรับว่าอาณาจักรฮาเว่นนั้นแข็งแกร่งอย่างแท้จริงหลังจากได้รับชัยชนะติดต่อกัน
ในกรณีของผู้เล่นที่ย้ายมาจากทวีปกลางพวกเขาก็ได้ตระหนักถึงพลังของอาณาจักรฮาเว่นโดยตรงหรือโดยทางอ้อม
แม้ผู้คนทางเหนือจะถูกสั่นคลอนด้วยสงคราม แต่ผู้เล่นครึ่งหนึ่งยังคงใช้ชีวิตตามปกติ
แต่ตอนนี้ผู้เริ่มเล่นที่เพิ่งเข้าสู่รอยัลโร้ด
ผู้ที่ไม่ใช่สายอาชีพต่อสู้ และสมาชิกลัทธิโจ๊กหญ้า ก็สามารถเข้าร่วมสงครามได้
และ…..
“พิ ย๊าก! ฉันเดาว่า
ฉันควรย้ายให้มันถูกต้อง”
“ซซา จ๊าก จ๊าก!”
“แยกกัน เว้นระยะห่างให้สม่ำเสมอ
คุคุคุ!”
ลาเวียส นครลอยฟ้า
พวกชาววิหคก็เข้าร่วมลัทธิโจ๊กหญ้าด้วย
แม้ว่าผู้เล่นทั่วไปจำนวนมากจะไปที่ลาเวียส แต่ผู้เล่นที่เป็นชาววิหคก็มีความกังวลอย่างมาก
- ถึงแม้ว่าชาววิหคจะเข้าร่วมลัทธิโจ๊กหญ้า แล้วเราจะเข้าร่วมหน่วยใดได้บ้าง?
- โครงสร้างจะงอยปากของชาววิหค ทำให้การกินเป็นเรื่องยาก กลุ่มชาววิหคต้องการเข้าร่วม…บ้าชะมัด
- ชาววิหคต้องการสมัครสาขาเมื่อเข้าร่วมลัทธิโจ๊กหญ้าได้หรือเปล่า? มันไม่เหมือนกับการฆ่าไส้เดือนใช่มั้ย?
ชาววิหคอาศัยอยู่เหนือทวีป
พวกเขาอาศัยอยู่อย่างอิสระบนทวีป และไม่ถูกจำกัดด้วยทะเล
ในยุคแรกๆ ผู้คนที่บินอยู่เหนือท้องทะเลจะสูญเสียกำลังและตกลงไปในทะเล
มันน่าสนใจอย่างมากในการบินนั่น ทำให้พวกเขาไม่ชอบลงจอดบนพื้น
พวกเขาบินไปรอบๆอย่างมีความสุข
เมื่อยามพระอาทิตย์ขึ้นและมองดูท้องฟ้ายามค่ำคืน หากพวกเขาพบเกาะหรือแนวปะการัง
นอกจากนี้พวกเขายังมีอิสระในการกินปลาอีกด้วย
อย่างไรก็ตามผู้ที่ไม่ได้รับการสนับสนุนก็อาจประสบกับความตายในทะเล
ในขณะที่เด็กรุ่นๆเสียชีวิต เหล่าผู้อาวุโสก็พบเส้นทางการบินที่มั่นคง หรือพักอยู่บนเสากระโดงเรือ
ลูกเรือก็จะโยนปลาให้พวกเขาขณะแล่นเรือ
ผู้เล่นที่เป็นชาววิหคมีความสุขที่ได้อาศัยอยู่ในแดนเหนือ
และยินดีที่จะเข้าร่วมสงครามกับอาณาจักรฮาเว่น ความเชื่อและจิตวิญญาณของลัทธิโจ๊กหญ้าในอาณาจักรอาร์เพนนั้นเปรียบเสมือนเทพนิยายสำหรับพวกเขา
ชาววิหคหลายพันตนนั่งอยู่ตามกิ่งไม้รอบๆ
จัตุรัสหลักของลาเวียส และก็มีผู้ที่อยู่บนอากาศ เนื่องจากลักษณะของชาววิหค พวกเขาสามารถใช้ปีกของพวกเขาอยู่กับที่บนอากาศได้
“พวกเราคือชาววิหคที่ภาคภูมิใจแห่งลาเวียส,
จิ๊บ จิ๊บ!”
“โจ๊กหญ้า!”
“เราจะต่อสู้เพื่อความยุติธรรม และปกป้องผู้อ่อนแอ”
“โจ๊กหญ้า!”
“เราจะโจมตีศัตรูด้วยกรงเล็บแข็งและจะงอยปากแหลมคมของเรา
ปีกอันน่าอัศจรรย์ของเราจะนำเราไปสู่ชัยชนะ”
“โจ๊กหญ้า!”
“ตอนนี้เราได้จัดตั้งกลุ่มต่อสู้ใหม่แล้ว
ชื่อของเราคือ หน่วย โจ๊กท้องฟ้า!”
“โจ๊กหญ้า! โจ๊กหญ้า!”
การสร้างหน่วยโจ๊กท้องฟ้า!
พวกเขาเป็นหน่วยรบใหม่ที่สามารถครอบครองพื้นดินและท้องฟ้าได้
ชาววิหคสามารถเคลื่อนที่ได้อย่างรวดเร็วในระยะทางไกล
และจะไม่ได้รับผลกระทบจากคุณสมบัติของป้อมปราการ ปีกของพวกเขาทำให้สิ่งก่อสร้างล้าสมัย และพวกมันอาจสร้างความรำคาญให้แก่นักธนูและนักเวทย์ที่อยู่ด้านหลัง
แต่ชาววิหคก็รู้ถึงข้อจำกัดโดยธรรมชาติของพวกเขาด้วย
ชาววิหคที่มีความสามารถในการต่อสู้บนท้องฟ้าซึ่งมีประโยชน์อย่างมากในสงคราม
พวกเขาบินผ่านอากาศอย่างรวดเร็ว และการโจมตีแบบสุ่มนั้นก็ยากที่จะโจมตี
อย่างไรก็ตามลูกธนูที่ยิงถูกชาววิหคนั้นหมายถึงความตาย
พวกเขามีจุดอ่อนสำคัญในการต่อสู้ เนื่องจากเผ่าพันธุ์ไม่สามารถสวมใส่เกราะป้องกันได้
ทำให้พวกเขาอ่อนแอมากๆ
จะงอยปากของนกไม่สามารถเจาะเกราะมนุษย์ดังนั้นทหารหุ้มเกราะอันตรายต่อพวกเขา
แม้ว่าพวกเขาจะจิกคู่ต่อสู้ได้หลายครั้งก็ตาม แต่เพียงครึ่งวินาทีก็เป็นอันตรายกับพวกเขาได้
แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องง่ายสำหรับชาววิหคที่จะใช้ธนูในระหว่างสงคราม
แต่เพื่อที่จะเข้ายิงธนูใส่ศัตรู พวกเขาจะต้องเปิดเผยตัวตนกับนักเวทย์ที่โจมตีระยะไกล
การโจมตีระยะไกลเช่นศรไฟ,
ศรสายฟ้า และศรน้ำแข็ง การโจมตีทางไกลนั้นมีผลกระทบเป็นอย่างมากกับชาววิหค
การบินบนท้องฟ้าเป็นสิ่งที่ละเอียดอ่อนมาก
ดังนั้นการได้รับบาดเจ็บที่ปีกจะทำให้พวกเขาร่วงสู่พื้น
- ฉันแค่เลเวล 40 …งูน่ากลัวเกินไป ฉันจะไม่กินมัน
- ฉันยังไม่ได้ออกไปนอกรังเลย อัตราการเชื่อมต่อของฉันต่ำ ดังนั้นฉันแทบจะไม่เหลือไข่แล้ว
- ฉันเลือกเผ่าพันธุ์นกเพื่อเอาชนะความกลัวของฉัน ฉันกลัวว่า ฉันจะเป็นบ้าเมื่อบินไปบนท้องฟ้า
ผู้ที่เพิ่งเข้าร่วมกลุ่มชาววิหคกำลังกังวลเกี่ยวกับการทำให้ดีในสงคราม
อย่างไรก็ตามจุดอ่อนเหล่านี้ถูกเอาชนะได้ในไม่ช้าเมื่อผู้เล่นมนุษย์เข้าร่วม
“คุณไม่จำเป็นต้องต่อสู้
คุณสามารถทิ้งเราไว้ในค่ายศัตรูได้!”
“เราจะพุ่งเข้าหาศัตรูเอง
มันจะง่ายขึ้นมากสำหรับคุณที่จะต่อสู้ในสถานที่คนแออัดกันเป็นจำนวนมาก”
“อ่า ฉันไม่สนใจหรอกว่าฉันจะอยู่หรือเปล่า
มันก็เพียงพอแล้วหากฉันตาย ฉันเป็นส่วนหนึ่งของลัทธิโจ๊กเห็ดพิษ”
ผู้เล่นทางเหนือร่วมมือกับชาววิหค
แม้ว่าจะถูกจำกัดด้วยระยะทาง และนักเวทย์ของศัตรู
แต่ชาววิหคก็แข็งแกร่ง และสามารถสร้างความเสียหายได้อย่างมาก
นอกจากนี้พวกเขาสามารถไปได้ไกลกว่าแนวป้องกันของศัตรู
อาวุธที่กล้าหาญ หน่วยโจ๊กท้องฟ้าได้ถือกำเนิดแล้ว
==========================================
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่แม่น้ำแพสชิล
มีผลกระทบทางจิตวิทยาต่อกิลด์เฮอร์มีสอย่างมาก
ข่าวดังกล่าวทำลายงานเลี้ยงของอาณาจักรฮาเว่น
ซึ่งเป็นการฉลองที่ชัยชนะของพวกเขาต่ออาบิสไนท์
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นสร้างความเสียหายต่อศักดิ์ศรีของอาณาจักรฮาเว่นอย่างแท้จริง
“มันเป็นเรื่องยากที่มีเหตุการณ์ไม่ดีเกิดขึ้นในเวลานี้”
ลาฟาเย่พูดเบาๆกับเหล่าผู้นำของกิลด์
จนถึงขณะนี้ลาฟาเย่ก็ยังไม่ได้ทำผิดพลาดแม้แต่ครั้งเดียวในขณะที่เป็นนำกิลด์เฮอร์มีส
แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะทำนายผลลัพธ์ของมนุษย์ทุกคนในอนาคต
แม้ว่าจะมีความเสียหายบ้าง แต่กิลด์ก็จะประสบความสำเร็จสูงสุดและมีสิทธิประโยชน์มากมาย
อิทธิพลของลาฟาเย่ต่อกิลด์นั้นมีสิทธิขาดอย่างสมบูรณ์
บาร์ดเรย์เป็นศูนย์กลางของอำนาจทางทหารของกิลด์ แต่ลาฟาเย่เป็นผู้นำของพวกเขา
มันเป็นเรื่องที่น่ากังวลเพราะหลายคนถูกแบ่งแยกระหว่างบาร์ดเรย์กับลาฟาเย่
หากมีความขัดแย้งระหว่างผู้นำทั้งสอง กิลด์เฮอร์มีสก็จะแตก
แต่บาร์ดเรย์และลาฟาเย่รู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี
บาร์ดเรย์เป็นเหมือนดวงอาทิตย์ที่ลุกโชติช่วง
หากปราศจากความมืดดวงอาทิตย์ก็จะไม่เจิดจรัส ลาฟาเย่เป็นผู้นำกลุ่มของพวกเขาเพื่อให้ได้พลังมากขึ้น
พวกเขาต้องการกันและกันดังนั้นการแตกหักครั้งใหญ่จะไม่มีวันเกิดขึ้น
แน่นอนว่า มีความเป็นไปได้ที่คาดไม่ถึงเสมอ
ว่าคนสองคนอาจกลายเป็นศัตรูกันก็ได้
แต่มันเป็นความจริงที่ว่ารอยัลโร้ดมีขนาดใหญ่เกินไปสำหรับคนคนเดียวที่จะกิน
แต่จะมีจักรพรรดิเพียงหนึ่งเดียวในรอยัลโร้ดเท่านั้น
อย่างไรก็ตามการทะลักเข้ามาของผู้เล่นจะเพิ่มมูลค่าจนสูงเสียดฟ้า
การแตกคอกันจะทำให้พลังของอาณาจักรฮาเว่นของกิลด์เฮอร์มีสอ่อนแอลง แทนที่จะทำให้การปกครองมั่นคงยิ่งขึ้น
ลาฟาเย่และบาร์ดเรย์ได้สร้างข้อตกลงร่วมกันและให้ความเคารพซึ่งกันและกัน
‘เขาไม่ใช่คนโง่ เขาจะมีประโยชน์หากผลักดันเขาสู่ที่สูง
เมื่อเขาได้รับตำแหน่งในฐานะจักรพรรดิ…’
‘เขาฉลาดกว่าฉันกิลด์เฮอร์มีสจะไม่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วหากไม่มีลาฟาเย่
กิลด์จะอ่อนแอลงหากลาฟาเย่ออกไป เขารู้จุดอ่อนของกิลด์ ดังนั้นหากเขาเข้าร่วมกับคนอื่น…อันตรายแน่ๆ’
ในโลกนี้มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเชื่ออย่างหน้ามืดตามัว
การยั่วยุสั้นๆอาจทำให้พวกเขารู้สึกว่าอีกฝ่ายนั้นดีกว่า
คนสองคนรู้จักความคิดของกันและกันดี ดังนั้นพวกเขาจะไม่ทรยศกัน
และปัจจุบันกิลด์เฮอร์มีสนั้นใหญ่ขึ้นมาก
ปริมาณการลงทุนนั้นไม่สามารถจินตนาการได้!
กิลด์เฮอร์มีสจะได้รับเงินจำนวนมหาศาลในอนาคตจากรอยัลโร้ด
และข้อเสนอการลงทุน
“นั่นเป็นข้อเสนอของพวกเขาจริงๆเหรอ?”
“แน่นอนซิ”
“ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย
เงินจำนวนมาก…มันไม่น่าเชื่อเลยทีเดียว”
“ผมคิดว่ามีข้อเสนอในทำนองเดียวกันเมื่อครั้งที่กิลด์เฮอร์มีสเติบโตขึ้น
ผมคาดหวังถึงผลรวมนี้อยู่”
“นายจะยอมรับมันมั้ย?”
“ผมไม่มีข้อเรียกร้องใดๆเกี่ยวกับจำนวนเงิน
มันไม่จำเป็นต้องยื่นมือออกไปคว้ามัน มันเป็นการดีกว่าที่จะพูดคุยเพื่อทำให้ความนิยมของเรามากขึ้น”
“เป็นการดีที่จะยอมรับข้อเสนอก่อนที่มันหยุดไปซะก่อน”
“ผมได้พิจารณาประเด็นที่ว่านั้นแล้ว”
บาร์ดเรย์,
ลาฟาเย่ และเหล่าผู้นำหลักๆไม่สามารถปฏิเสธข้อเสนอนี้ได้
การยั่วยวนใจของเงิน
พวกเขารู้ค่าของ 1 พันล้าน, 2 พันล้านวอน แต่ไม่สามารถจินตนาการถึงมันได้ มันอยู่ในระดับที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
สถานการณ์ของพวกเขาสามารถเปลี่ยนแปลงได้ด้วยเงิน ดังนั้นพวกเขาจึงกังวลเกี่ยวกับการเจรจา
จำนวนและเงื่อนไขของข้อตกลงคือพื้นที่ทั้งหมดที่ลาฟาเย่,
บาร์ดเรย์ และเหล่าผู้นำหลักๆให้ความสนใจ
“แต่สถาปนิกเป็นสิ่งจำเป็น”
“เราจะไม่พ่ายแพ้ในสงครามครั้งนี้
เอ่อ มันไม่ได้พ่ายแพ้ แต่…”
ผู้เล่นทั่วไปของกิลด์เฮอร์มีสให้ความสนใจกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเท่านั้น
มีการหารือเกี่ยวกับการส่งกองทหารเพิ่มเติมไปทางเหนือ
อย่างไรก็ตามเหล่าผู้นำได้มีการประชุมเพื่อกำหนดนโยบาย
มีเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น
บุคลากรและเสบียงจำนวนมากถูกเทลงไปทางเหนือ
พวกเขาต้องการชัยชนะที่สมบูรณ์แบบ
แต่ลาฟาเย่และเหล่าผู้นำต่างก็ลำพองใจเกินไปสำหรับการส่งกองกำลังเสริม
หากพวกเขาส่งกองทหารไปทางเหนือมากขึ้น ผู้เล่นกิลด์เฮอร์มีส อาจรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น
นอกจากนี้จะต้องใช้เวลาอีกสองสามวันกว่าที่กองทัพจะข้ามแม่น้ำแพสชิลได้
“เป็นเรื่องปกติที่จะเข้าใจการเคลื่อนไหวของศัตรู
ดังนั้นอีกฝ่ายก็ได้รับข้อมูลประเภทนี้เหมือนกัน”
“ข้อมูลเป็นความภาคภูมิใจของกิลด์เฮอร์มีส
บุคลากรของเรากระจายอยู่ทั่วภาคเหนือ ดังนั้นจึงเป็นไปได้สำหรับรายละเอียดบางอย่างที่คลาดเคลื่อนผ่านเครือข่ายของเรา”
“ผมสนใจข้อมูลเกี่ยวกับสถาปนิก”
“สถาปนิกเหรอ…พวกเขาไร้ประโยชน์ในสงคราม หากพวกเขากล้าบุกเข้ามาในอาณาจักรฮาเว่นแล้ว พวกเขาก็จะไม่สามารถทำอะไรกับป้อมปราการของเราได้”
เหล่าผู้นำทบทวนแผนของพวกเขาสำหรับสงครามทางเหนือและสรุปว่ามันเป็นชัยชนะที่แน่นอน
วีดเป็นตัวแปรที่ยากจะคาดเดา แต่ช่องว่างระหว่างพลังของพวกเขาใหญ่เกินไป
การผจญภัยและสงครามแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะเอาชนะกองทัพที่ทรงพลัง เหล่าผู้นำได้เตรียมวิธีการเพื่อทำให้กำลังที่แท้จริงของภาคเหนืออ่อนแอลง
ลาฟาเย่ได้ข้อสรุปเกี่ยวกับสงครามในภาคเหนือ
“การทำสงครามกับวีดจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้า
และเราจะไม่แพ้ เราจะมีชัยชนะอย่างสวยงามในสงคราม ขณะที่อาณาจักรอาร์เพนถูกทำลาย
จากนั้นทวีปทางเหนือก็จะมาอยู่ภายใต้การปกครองของเรา”
=========================================
“จนถึงตอนนี้หน่วยโจ๊กหน่อไม้ เราฆ่าคนไปแล้ว
890 คน”
“สมาชิกหน่อไม้ไม่ได้ไร้ประโยชน์ใช่มั้ย?”
“เลเวลของพวกเขายังต่ำอยู่
แต่พวกเขามีอิทธิพลพิเศษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่มีอาชีพที่ไม่ใช่สายการต่อสู้ เช่นคนงานเหมือง
และพ่อค้า”
“มันจะมีประโยชน์แน่นอน
เกี่ยวกับสถานการณ์หน่วยเห็ดพิษล่ะ?”
“คำร้องที่สังหารบุคคลที่มีเลเวลมากกว่า
350 นั้นเสร็จสมบูรณ์แล้ว อัตราความสำเร็จเบื้องต้นนั้นสูงถึง
2,000 คน ที่ถูกฆ่าตาย”
“หน่วยโจ๊กพุทรา และหน่วยโจ๊กลูกโอ๊ก
ยังคงอยู่ในระหว่างดำเนินการอยู่ พวกเขากำลังรักษาความปลอดภัยอย่างที่แนะนำไปแล้ว”
อาณาจักรฮาเว่นประสบความสำเร็จในการเผยแพร่เครือข่ายข้อมูลทางเหนือสำเร็จ
พวกเขายังคงรวบรวมข้อมูลและทำงานในเงามืด
ข้อมูลสามารถนำมาใช้เพื่อเสริมสร้างชื่อเสียงแก่ผู้เล่นเพื่อความก้าวหน้าในการทำภารกิจ
และเพื่อให้กิลด์เฮอร์มีสรู้เกี่ยวกับผู้คนอื่นๆ ในหลายๆทางมันก็เป็นอาชีพที่กิลด์ได้ทำสัญญาไว้เป็นสินค้าและเงิน
อาณาจักรฮาเว่นได้รับข้อมูลโดยละเอียดเกี่ยวกับบุคคลสำคัญในภาคเหนือเพื่อช่วยในการพิชิต
“มันจำเป็นเพื่อการชนะสงครามในภาคเหนือ
แล้วทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ได้ล่ะ?”
“เหล่าผู้นำดูเหมือนจะกำลังพิจารณาการขึ้นครองราชย์ในอนาคตหลังจากที่เอาชนะได้
อาจมีการต่อต้านอย่างรุนแรงหากผู้ใต้บังคับบัญชาของอาณาจักรฮ่าเว่นถูกกำหนดให้ปกครองโดยตรง”
“แต่นั่นคงไม่หยุดการประท้วงได้หรอก”
“พวกเขาจะถูกกดขี่โดยกองทัพทันที
ก่อนอื่นสิ่งสำคัญคือการได้รับข้อมูลมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เกี่ยวกับผู้นำคนสำคัญของพระราชวังโลกา”
“ถ้าวีดอยู่ที่พระราชวังโลกา…”
“เรามีทีมลอบสังหารจากกิลด์เฮอร์มีสที่วางไว้ที่พระราชวังโลกา
เมื่อสงครามเริ่มขึ้นเป้าหมายของพวกเขาจะเป็นวีด”
กิลด์เฮอร์มีสกำลังวางแผนที่จะเอาชีวิตของวีด
เมื่อการต่อสู้ที่พระราชวังโลกาได้เริ่มต้นขึ้น
ไม่ว่าสงครามจะชนะหรือแพ้ก็เป็นการดีที่สุดเพื่อให้แน่ใจว่าวีดจะไม่หนี
ทุกคนตระหนักดีถึงทักษะการเอาชีวิตรอดที่เหนือชั้นของวีด
วีดประสบความสำเร็จในการทำภารกิจการแกะสลักลับขั้นสุดท้ายของเขา
และตอนนี้มันสิ่งที่รบกวนแผนของพวกเขา
กิลด์เฮอร์มีสได้ตัดสินใจมอบหมายให้นักฆ่าหลักๆที่สำคัญบางคนจัดการกับวีดในช่วงสงคราม
อาณาจักรฮาเว่นตัดสินใจแล้วว่าการตายของวีดนั้นจะถูกอนุมัติ
=========================================
“หุ หุ หุ”
ขณะที่วีดกำลังกวาดล้างดันเจี้ยน
เขาได้รับข่าวว่าการดำเนินงานที่แม่น้ำแพสชิลนั้นประสบความสำเร็จ
เมแพนเฝ้าดูแม่น้ำจากร้านเหล้าในยูเซลลิน
และแจ้งเตือนเขาด้วยเสียงกระซิบ
“ฟังนะ ผมเพิ่งได้ยินข่าวดีมาล่ะ”
“อะไรเหรอ?”
ไพธอนที่กำลังนั่งอยู่บนพื้นถาม
เขาไม่ได้มีพละกำลังอันทรหดเหมือนวีด และเขาก็เหนื่อยล้าอย่างสมบูรณ์
พวกเขาเหนื่อยมาก
ที่พวกเขาล้างบางมอนสเตอร์หลายครั้ง ถ้ามันไม่ใช่เพราะวีด
ประติมากรรมวินาศได้เพิ่มสถานะพละกำลังของเขา
เพื่อที่เขาจะได้ไม่เหนื่อย เพื่อช่วยเพื่อนร่วมงาน เขาต่อสู้อย่างดุเดือดในขณะที่ถูกรายล้อมไปด้วยมอนสเตอร์
ไพธอนและชายนิรนามรู้สึกป่วย เมื่อได้เห็นรอยยิ้มอันชั่วร้ายของวีด
“กองทัพของอาณาจักรฮาเว่น ได้รับความเดือดร้อนหนักหนาสาหัสที่แม่น้ำแพสชิล”
“โอ้ ยินดีด้วย”
“ข่าวดีจริงๆ”
ไพธอนและชายนิรนามตอบอย่างขอไปที
พวกเขาไม่สนใจกิลด์เฮอร์มีสและอาณาจักรฮาเว่น แต่พวกเขามีความขัดแย้งกับพวกมันในทวีปกลาง
แต่พวกเขาไม่แน่ใจว่าทำไมลำไส้ของพวกเขาถึงบิดเมื่อพวกเขาเห็นหน้าวีด
วีดพูดด้วยรอยยิ้มที่สดใส
“พวกเขาไม่มีช่วงเวลาที่ง่ายในการข้ามแม่น้ำแพสชิลแล้ว
ตอนนี้เราสามารถล่าได้อีกหลายวัน”
ผิวหน้าอันเหนื่อยล้าของคนสามคนเริ่มขาวขึ้น
ไพธอน ชายนิรนาม และเพลไม่พร้อมสำหรับสถานการณ์เช่นนี้
เพลแทบจะพูดอะไรไม่ได้
“ถ้าอย่างนั้น เราควรมีเวลาพักผ่อน…”
“ผมกำลังมองหาโอกาสนี้
เป็นไปได้ที่จะล้างดันเจี้ยนทั้งหมดในทะเลทราย”
“...... .”
จากนั้นวีดก็ลากเพื่อนร่วมงานของเขา
เพื่อกวาดล้างดันเจี้ยนที่เหลือ ดันเจี้ยนในทะเลทรายดีกว่าบุฟเฟ่ต์เนื้อ!
แวนฮอว์ก และโทริ จะถูกเรียกตัวในดันเจี้ยนที่จัดการยากเล็กน้อย
และประติมากรรมอัญเชิญ จะถูกใช้เพื่อนำเจ้าเหลืองและโกลมินิมา พลังของพวกเขาจะถูกใช้ตามลักษณะของดันเจี้ยน
แต่ต่อจากนี้ไป มีเวลาเหลือเฟือระหว่างการล่าสำหรับการพักผ่อน
การร่ายเวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์ของอัลเวรอน และการได้กินอาหารที่แสนอร่อย
ทำให้พละกำลังของพวกเขาสามารถทนกับมันได้
มันสำคัญอย่างยิ่งในพื้นที่ทะเลทรายเพื่อควบคุมพละกำลังและความเหนื่อยล้า
“กินให้อิ่ม เราจะพัก 3 ชั่วโมง กินและนอนอย่างสบายๆได้เลย”
คำพูดของวีดทำให้พวกเขาทั้งหมดล้มลง
ในเวลาไม่นานเพลก็ได้เข้าร่วมกับบริษัทอันน่าสังเวชของไพธอนและชายนิรนาม
“ในที่สุดเราก็สามารถผ่อนคลายได้ 3 ชั่วโมง”
“ผมขอพูดหน่อย ผมไม่รู้ว่ามันเป็นการหลอกหรือเลี้ยง”
“บางทีเขาอาจต้องการการงีบก็ได้
เขาก็เป็นมนุษย์นะ”
ขณะที่ทั้ง 3 คนกำลังคุยกันอยู่ วีดก็เอามีดแกะสลักออกมา วัตถุดิบที่จำเป็นอยู่ในทรายรอบตัวเขา
เขาใช้ทรายจากทะเลทราย เพื่อทำประติมากรรมแข็งก่อนที่มันจะร่วงโรย
ประติมากรรมทรายทรุดตัวลงเล็กน้อยเนื่องจากผลกระทบของการแกะสลักแห่งกาลเวลา
|
- ราชาที่แท้จริง
ประติมากรรมของราชาผู้ยิ่งใหญ่แห่งทะเลทราย
ชนเผ่าทุกเผ่าที่อาศัยอยู่ในทะเลทรายสามารถเคารพบูชาหน้าประติมากรรมได้
คุณค่าทางศิลปะ: 54
|
“อ่า สถานที่แห่งนี้น่าจะเพียงพอที่จะสร้างประติมากรรมของฉัน
ฉันสามารถสร้างงานประติมากรรมได้อย่างต่อเนื่อง แต่ว่าลูกน้องของฉันมีหน้าตาเป็นยังไง?”
เขาพยายามนึกถึงใบหน้าของนักรบ-1,
นักรบ-2 ฯลฯ แต่เขาก็จำไม่ได้ เขาใช้งานพวกนั้นจนขีดถึงสุด!
วีดจะใช้ประติมากรรมวินาศกับชิ้นงานหลังจากการพักสิ้นสุด
เขาไม่หยุดแกะสลักและตัดแต่งรูปปั้นในช่วงที่พัก นั่นทำให้คนงานที่ถูกบังคับมานั้นรู้สึกประหลาดใจ
ดังนั้นหนึ่งวัน, สองวันผ่านไป
ยกเว้นเรื่องอาหาร, การเข้าห้องน้ำ และการนอนหลับ
เป็นเวลา 4 ชั่วโมงในโลกจริง เขาใช้เวลาทั้งหมดกับการล่าในรอยัลโร้ดและเพิ่มทักษะความชำนาญ
แม้ว่าพาทเนอร์ที่ล่าด้วยกันกับเขาจะไม่ยังไม่เข้าสู่ระบบ
แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่เขาจะพัก การแกะสลักแห่งกาลเวลาสามารถสร้างความแตกต่างที่สำคัญในสงครามได้
ดังนั้นจึงเป็นเรื่องสำคัญที่จะต้องยกระดับให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้
แต่ระดับของเทคนิคการแกะสลักลับขั้นสุดท้ายนั้นมันขึ้นทีละเล็กทีละน้อยเท่านั้น
“มาทำในสิ่งฉันทำได้กัน การทำงานอย่างหนักทำให้งานศิลปะเบ่งบาน!
การทำงานหนักในวันนี้สามารถลดเวลาในการบรรลุเป้าหมายของฉันได้”
กองทัพของอาณาจักรฮาเว่นในทางเหนือพยายามที่จะข้ามแม่น้ำแพสชิล
หากพวกเขาต้องการอ้อมแม่น้ำแพสชิล พวกเขาก็ต้องย้อนกลับไปไกล
“เราจะส่งแพขนาดใหญ่พิเศษหลายพันข้ามไปพร้อมกัน
น่าจะใช้เวลาหนึ่งวัน สำหรับให้กองทหารทั้งหมดข้ามไปอีกฝั่งหนึ่งของแม่น้ำ”
ผู้บัญชาการทหารทำการตัดสินใจ
เพื่อที่จะทำแพข้ามแม่น้ำ ทหารจึงถูกส่งไปหาและตัดต้นไม้หนา พวกเขาคิดว่าคงเป็นเรื่องยากสำหรับอัศวินผู้ทรงพลังที่จะตัดต้นไม้เพื่อทำแพ
“ผมคิดว่าจะมีป่าอยู่ที่นี่…”
“ไม่มี ต้นไม้บนภูเขาอยู่ที่ไหนหมด?”
อัศวินที่ออกมาเพื่อตัดต้นไม้รู้สึกสับสน
ป่าจำนวนมากที่พวกเขาเดินผ่านได้หายไปหมดแล้ว มีเพียงร่องรอยของผีเท่านั้น ในที่ต้นไม้ถูกปลูก
“มันแปลกนะ…ไปดูรอบๆกันดีกว่า”
เหล่าอัศวินดำเนินการค้นหา
และหลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็ได้พบต้นไม้ ต้นไม้ต่างๆใช้รากที่ดูเหมือนขาในการเดิน
มันเป็นงานของพวกเอลฟ์! ผู้เล่นเอลฟ์ทางเหนือได้ย้ายต้นไม้ออกไป
“นี่แหละ! ฆ่าพวกเอลฟ์แล้วรายงานให้กองทัพหลักทราบ!”
กองกำลังพิชิตแดนเหนือได้ใช้เวลามากกว่าที่คาดเอาไว้ในตัดต้นไม้
ในท้ายที่สุดพวกเขาต้องขนไม้และใช้เวลาห้าวันในการประกอบแพ
อย่างไรก็ตามพวกเขาก็ไม่สามารถข้ามแม่น้ำได้ทันที
ฝนและลมทำให้แม่น้ำเอ่อล้นและพวกเขาต้องรออีกครึ่งวัน
“นี่มัน….”
“เราโชคไม่ดีเลย”
ผู้เล่นกิลด์เฮอร์มีสมองดูท้องฟ้าด้วยความไม่พอใจ
พวกเขาไม่ได้คิดที่จะแพ็คเต็นท์กันน้ำมา ดังนั้นเหล่าทหารก็ได้สัมผัสกับสภาพอากาศ
“ขวัญกำลังใจของเหล่าทหารจะตกลง”
“ผมกังวลมากขึ้นเกี่ยวกับอาการป่วย”
ความรู้สึกของการนำกองทัพทหารเป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์สำหรับผู้บัญชาการ
การบัญชาทหารนับพันในการที่จะพิชิตอาณาจักร
ไม่ต้องพูดถึงความภาคภูมิใจและเกียรติยศของการเอาชนะภาคเหนือ
หลังจากสะพานอัลคาซาร์ถล่มลง และมีปัญหาเล็กน้อยเกิดขึ้นกับกองทัพ
ทำให้ความอดทนของผู้บัญชาการนั้นลดลง
ฝนหยุดตกและท้องฟ้าก็ปลอดโปร่ง
แพของอาณาจักรฮาเว่นได้ข้ามแม่น้ำแพสชิล
ผู้เล่นทางเหนือพยายามอย่างมากที่จะหยุดพวกเขา แต่นักธนูและนักเวทย์ในแนวหน้า
ทำให้พวกเขาสามารถข้ามได้อย่างปลอดภัย
หลังจากการต่อสู้ 2
~ 3 ครั้ง การเทียบท่านั้นมั่นคงและประสบความสำเร็จ
เนื่องจากสภาพภูมิประเทศไม่เอื้ออำนวยพวกเขาต้องสูญเสียกองกำลังไปแล้ว
80,000
นาย แต่กองทัพและเสบียงทั้งหมดได้ข้ามแม่น้ำแล้ว
จบ เล่ม 40 ตอนที่ 7
ผู้แปล :
Rastymay
Editor : แอดชิน เพจ
เราอ่านนิยายแปล
ข้ามมาแล้ว ขอบคุณคับ
ตอบลบขอบคุณมากครับ
ตอบลบ