วันจันทร์ที่ 19 กันยายน พ.ศ. 2559

เล่มที่ 14 ตอนที่ 11: การรอคอยของดาอิน

เล่มที่ 14 ตอนที่ 11: การรอคอยของดาอิน

ผู้อำนวยการ คิม ฮาน โซ กำลังมองดู ยู บิง จุนผู้เป็นอาจารย์ของเค้า, นักวิทยาศาสตร์อัจฉริยะขนานแท้เปรียบได้ราวกับบุคคลที่สวรรค์ส่งมา
เส้นสีขาวบางๆพาดอยู่ตรงกลางหัวของเขา, ดวงตาแดงก่ำ, และ แว่นตาหนาเตอะ
ถึงนั่นจะดูเหมือนว่า ยู บิง จุน กำลังเครียดอยู่ตลอดเวลา, แต่สมองของเขาอยู่ในระดับที่สามารถเรียกเขาได้ว่าอัจฉริยะ
 ‘แม้ว่าโลกจะรู้จักรอยัล โร้ดที่ถูกสร้างขึ้นมาด้วยฉันและนักวิทยาศาสตร์คนอื่นๆอีก 17 คน…’
ผู้อำนวยการ คิม ฮาน โซ ส่ายหัวไปมาเบาๆ
มันมีความแตกต่างมากเมื่อพูดถึงความจริงที่สาธารณชนได้รับรู้
 ‘ความจริงแล้ว แนวคิดพวกนี้มาจากอาจารย์ทั้งหมด, และเขายังเป็นคนที่พัฒนาแกนกลางของเทคโนโลยีอีกด้วย ส่วนนักวิทยาศาสตร์คนอื่นๆและเราไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านั้นเลย นอกจากแค่รันข้อมูลที่อาจารย์เป็นคนทำขึ้นมา
สำหรับผู้อำนวยการ คิม ฮาน โซและนักวิทยาศาสตร์คนอื่นๆแล้ว มันถือเป็นงานที่พวกเขายังต้องกลัว เพียงแค่ต้องรับผิดชอบในส่วนของตัวเองเท่านั้น
มีอยู่หลายครั้งที่ระบบเสมือนจริงที่สุดแสนจะเพอร์เฟ็คและไม่มีทางเป็นไปได้ อีกทั้งด้วยชื่อเสียงอันโด่งดัง ถูกมองว่าเป็นเรื่องเพ้อฝัน มีอยู่หลายครั้งที่เขาต้องลุกขึ้นมาจากเตียงในตอนเช้า หลังจากฝันร้ายถึงเรื่องราวที่ล้มเหลว
ทุกๆครั้งที่พวกเขาต้องหยุดเมื่อพบทางตัน ยู บิง จุน จะก้าวเข้ามาเพื่อช่วยเหลือพวกเขา และคนที่เข้าใจระบบทั้งหมดก็ยังเป็นเขาอีกด้วย
ถึงแม้ว่านักวิทยาศาสตร์คนอื่นๆรวมทั้งผู้อำนวยการ คิม ฮาน โซ สามารถจัดการเวอร์เซลล์ได้ด้วยเจตจำนงต่อหน้าที่ของพวกเขา, แต่พลังของพวกเขาก็ยังมีขีดจำกัด
ก้าวเท้าเดินอย่างระมัดระวัง ผู้อำนวยการ คิม ฮาน โซหยุดอยู่ตรงหน้าของ ยู บิง จุน

 “ผมกลับมาแล้วครับ
 “ดี ทำได้ดีมาก แล้วพวกเด็กๆที่ออฟฟิซนั่น พูดกันว่ายังไงบ้างล่ะ?”
 “ครับ พวกเขากังวลมากเลยครับ โดยเฉพาะเรื่องของกองทัพคืนชีพ
 “เคะเคะ ฉันเดาว่ามันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว
 “แล้วก็ หัวหน้าแผนกการจัดการกลยุทธ์ ซุน อิล คัง บ่นใหญ่เลย เรื่องที่เขาต้องทำโอทีอยู่ทุกวัน(OT=Overtime)
 “เค๊ะเค่ะเคะ
ยู บิง จุน หัวเราะออกมาเหมือนกับว่าเขาได้คาดการณ์มันเอาไว้หมดแล้ว
 “ผู้เล่นชื่อเดย์มอนด์ คุณคิดว่าเขาเป็นยังไงเหรอครับ, อาจารย์?”
 “ไหนดูซิ อืม ก็ไม่เลวนะ
ยู บิง จุน ตอบสนองอย่างไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่
 “เควสกองทัพคืนชีพก็นะ พลังอันน่าเหลือเชื่อเกินกว่าจะจินตนาการได้จากภารกิจนั่น
พวกนักวิทยาศาสตร์คนอื่นๆ ที่ดูแลแผงควบคุมหลักในแผนกการจัดการระบบ ต่างพากันเงี่ยหูของพวกเขามาฟังบทสนทนาที่เฉพาะเจาะจงแบบนี้
ยู บิง จุน เป็นนักวิทยาศาสตร์ ผู้ที่มีมันสมองอันปราดเปรื่องเหนือผู้อื่น และ เขาได้ปิดกั้นตัวเอง ปราศจากซึ่งการเปิดเผยตัวตนให้โลกได้รับรู้
มีเพียงแค่โลกภายนอกเท่านั้นที่ไม่รู้, แต่ในความเป็นจริงแล้ว, ยู บิง จุน สวมบทบาทเป็นผู้นำที่คอยชักจูงทุกคน
แต่ความจริงที่ทำให้พวกนักวิทยาศาตร์ถึงกับตกใจและขนลุก คือพลังอำนาจของเทพเจ้าเวอร์เซลล์ ปราศจากและไร้ซึ่งข้อบกพร่องใดๆทั้งมวล พวกเขาไม่ต้องการแม้แต่ที่จะแทรกแซงหรือยุ่งเกี่ยวกับสิ่งที่มันทำ
มันคือสุดยอด AI ที่ดูแลโลกของรอยัล โร้ด ได้อย่างสมบูรณ์แบบนับตั้งแต่ที่มีการเปิดตัว ระบบอันน่าสะพรึงกลัว ที่สามารถเรียกได้ว่า เทพเจ้าที่แท้จริง (AI=ปัญญาประดิษฐ์ ย่อมาจาก Artificial Intelligence)
และไม่ใช่เพียงแค่รอยัล โร้ดเท่านั้น; มันยังสามารถควบคุมการบริหารจัดการที่เกี่ยวข้องกับบริษัทยูนิคอร์นได้อีกด้วย ถึงแม้จะเพิ่มการทำงานเข้าไปอีกมากมาย เทพเจ้าเวอร์เซลล์ใช้ทรัพยากรและพลังงานต่างๆแค่ 20% เอง
สำหรับพวกนักวิทยาศาสตร์แล้ว มันถือเป็นความสำเร็จที่น่ามหัศจรรย์สุดๆ
ถ้ามีใครบางคนบอกว่าระบบนี้ได้ถูกพัฒนาขึ้นโดยนักวิทยาศาสตร์เพียงคนเดียว พวกเขาคงต้องไม่เชื่อมันอย่างแน่นอน สิ่งเหล่านี้ล้วนอยู่ในการคาดการณ์ของพวกนักวิทยาศาสตร์ที่รู้จัก ยู บิง จุน
นักวิทยาศาสตร์ที่ไม่มีใครสามารถมาแทนที่เขาได้ ต่อให้มีมนุษย์อีกกี่สิบล้านชีวิตก็ตาม
เขาคือนักวิทยาศาสตร์ผู้ที่ทำให้เทคโนโลยีในโลกนี้ก้าวหน้าไปอีก 30 ปีข้างหน้า ทุกอย่างล้วนอยู่ภายใต้การผลิตของเขาที่เคียงคู่ไปกับรอยัล โร้ด
เขาคือบุคคลที่เหล่านักวิทยาศาสตร์ต่างให้เกียรติและความเคารพเป็นอย่างสูงจนหาที่เปรียบมิได้ ยู บิง จุน คือ จุดสูงสุดความภาคภูมิใจของพวกเขาทุกคน
 “ความโลภคือหายนะของการทำงาน ถึงแม้ง่าพวกเขาจะผ่านพ้นมันไปโดยด้วยวิธีหลอกเด็กในไม่ช้าพวกเขาจะสร้างศัตรูอีกเป็นจำนวนมาก
ไม่มีนักวิทยาศาสตร์คนไหนสงสัยในคำพูดของ ยู บิง จุน
คำพูดของอัจฉริยะแห่งศตวรรษไม่เคยผิดพลาด ถ้าเขาพูดมันออกมาอย่างนั้น มันก็คงจะกลายเป็นอย่างที่เขาพูดไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง และสำหรับพวกนักวิทยาศาสตร์ที่รู้ล่วงหน้าเกี่ยวกับการเตรียมการของเควสและอันตรายที่ซ่อนอยู่ ผ่านเทพเจ้าเวอร์เซลล์ พวกเขาต่างไม่รู้สึกว่ากองทัพคืนชีพคือวิกฤติอันเลวร้ายที่แท้จริง
รอยัล โร้ด คือ โลกเสมือนจริงที่ยอดเยี่ยมที่สุด
ความซับซ้อนของมันถูกรังสรรค์ขึ้นด้วยเทคโนโลยี มันมีเรื่องราวมากมายนับไม่ถ้วนที่ถูกซ่อนอยู่ภายในทวีปแห่งนี้
เหล่านักวิทยาศาสตร์ต่างรู้เรื่องราวของพวกนักผจญภัยที่กำลังซ่อนตัวอยู่และทำการฝึกฝนเพื่อเพิ่มพละกำลังความแข็งแกร่งของพวกเขา, ระดับเลเวลของพวกนักรบที่มีอยู่, การดำเนินไปของเควสต่างๆที่พวกเขากำลังทำ, และ พวกเขาค้นพบว่ามันไม่มีเหตุผลที่จะต้องไปเคร่งเครียดให้มันมากนัก
เนื่องด้วยทวีปอันกว้างใหญ่และจำนวนผู้เล่นมากมายมหาศาลที่ซึ่งทั้งหมดถูกเรียกว่าการบูรณาการผสมผสานสังคมเสมือนจริงของมนุษยชาติ รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกนักวิทยาศาสตร์
พวกเขาก็มีส่วนร่วมในการพัฒนาด้วย รอยัล โร้ด คือโลกเสมือนจริงที่สนุกสุดๆ
หลังจากการเปิดตัวรอยัล โร้ด มีรายงานว่าความสุขของมนุษย์เพิ่มขึ้นอย่างน้อย 40%
ด้วยความภาคภูมิใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในการเปิดประตูไปสู่โลกแห่งใหม่ พวกนักวิทยาศาสตร์ก็กลับไปประจำตำแหน่งในส่วนที่ตัวเองรับผิดชอบ
ยู บิง จุน บ่นพึมพำกับตัวเอง
 “ผู้คนบนโลกใบนี้ต่างหลงมัวเมาในตัวเองง่ายเกินไป
บนจอที่เขากำลังมองดูอยู่ เขาสามารถเห็นกิจกรรมการผจญภัยต่างๆที่เกิดขึ้นบนทวีปเวอร์เซลล์ได้ทั้งหมด
ผู้เล่นที่กำลังเพิ่มความแข็งแกร่งในขณะที่กำลังออกล่าอยู่ในป่าที่ไม่มีใครพบเจอ
ผู้เล่นที่กำลังเพิ่มความอึดขั้นพื้นฐานด้วยการปีนป่ายภูเขาที่สูงชันในทวีปแห่งนี้
ผู้เล่นที่กำลังเพิ่มความแข็งแกร่งด้วยการทดสอบขีดจำกัดของตัวเองในเกาะร้างที่เต็มไปด้วยมอนสเตอร์
ยู บิง จุน มีความสุขเมื่อได้มองผู้เล่นเหล่านี้
บททดสอบที่ไม่รู้จบในการก้าวข้ามขีดจำกัดของพวกเขา พวกเขาได้สัมผัสประสบการณ์ที่สุดยอดที่สุดที่ไม่มีที่ไหนบนโลกเคยเกิดขึ้นมาก่อน
 “การที่พูดว่ารอยัล โร้ดคือเกม…”
หลังจากการสร้างและเปิดตัวรอยัล โร้ด สื่อสาธารณะต่างๆพากันคลั่งในเทคโนโลยีนี้
เทคโนโลยีที่เป็นหัวเลี้ยวหัวต่อที่สามารถให้ความรู้สึกเสมือนจริงได้มากที่สุด!
การเติบโตของฐานผู้เล่นรอยัล โร้ดที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ได้นำหายนะมาสู่เกมต่างๆที่กำลังเปิดให้บริการอยู่ในปัจจุบัน
โลกใบใหม่ได้เปิดขึ้นแล้วสำหรับเหล่าผู้เล่นที่กระตือรือร้นอยากที่จะเข้าไปสัมผัสมันเร็วๆ
นี่เองก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ผู้คนทั่วไปที่ไม่เคยสัมผัสหรือเล่นเกมมาก่อน ต่างพากันหลงใหลไปกับมัน และหัวข้อหรือบทความต่างๆที่เกิดขึ้นในอุตสาหกรรมบันเทิง ทั้งหมดล้วนแล้วแต่พากันกล่าวถึงรอยัล โร้ด
เหล่าผู้จัดการและผู้อำนวยการของบริษัทต่างๆในโลกจริง ได้เล็งเห็นถึงความสนุกที่เกิดขึ้นอันเป็นผลพวงมาจากการได้สัมผัสกำแพงปราสาทแบบยุคกลางหรือแม้กระทั่งชุดเซ็ทของนักผจญภัยที่มาพร้อมกับดาบคาดเอวของพวกเขา
เช่นเดียวกับการที่พวกเขาใช้เงินละเลงไปกับการลงทุนอันมหาศาลแบบนี้ พวกเขาก็ได้รับคำชื่นชมต่างๆนาๆราวกับว่าเป็นผู้เล่นที่มีชื่อเสียงอันโด่งดังของอุตสาหกรรมเกมยุคใหม่
ยู บิง จุน ยิ้มแหยะๆทุกครั้งที่เขาได้เห็นบทความพวกนี้
 “มนุษย์ที่แสนบอบบางและขี้เกียจ พวกเขาไม่รู้แม้กระทั่งอนาคตของตัวเองได้ถูกแขวนเอาไว้อยู่ตรงนี้แล้ว
มันเป็นอะไรบางอย่างที่น่าสมเพชเกินกว่าที่ยู บิง จุนจะทนได้
เขาอุทิศชีวิตของเขาเพื่อรอยัล โร้ด มันเป็นผลงานศิลปะที่เปรียบได้ดั่งอนุสาวรีย์ที่เขาทุ่มเททั้งแรงกายและแรงใจ เสียสละได้แม้กระทั่งชีวิตของตัวเอง เพื่อสร้างมันขึ้นมา มันเปรียบเสมือนลูกแท้ๆของเขา
ถ้ามันเป็นเพียงแค่การสร้างเกมขึ้นมา เขาคงล้มเลิกความตั้งใจนี้ไปนานแล้ว
* * *
หลังจากที่ไล่ล่าพวกโครงกระดูกเรืองแสงเป็นระยะเวลาถึงเจ็ดวัน พวกเขาได้ค้นพบรางวัลอันยิ่งใหญ่ใกล้ๆกับสุสานที่ซึ่งเป็นสถานที่สุดท้าย และพวกเขาสามารถชำระร้างและจัดการกับพวกมันด้วยเวทย์มนต์ศักดิ์สิทธิ์ของเคลริค
สำเร็จแล้ว!”
เยี่ยมมากทุกคน
เคลริคและพลหอกดูมีความสุขมากกว่าใครเพื่อน
คุณดาอินช่วยได้เยอะเลย ขอบคุณนะ
การไล่ล่าโครงกระดูกเรืองแสงนั้นค่อนข้างยากถึงแม้จะเป็นนักล่าที่มีฝีมือก็ตาม นั่นก็เพราะว่าพวกมันสามารถเข้าไปในภูเขาที่มีมอนสเตอร์จำนวนมาก หรือหาดันเจี้ยนเพื่อหลบซ่อน เมื่อพวกเขาหยุดสู้ในขณะที่กำลังไล่ตามโครงกระดูกเรืองแสง มันสามารถหนีไปที่ไหนก็ได้ก่อนที่พวกเขาจะหามันพบ
ถ้าพวกเขาไม่มีเวทย์มนต์ของชาร์แมนที่คอยเพิ่มความเร็วในการเคลื่อนที่แล้วล่ะก็ การไล่จับพวกโครงกระดูกเรืองแสงจะเป็นอะไรที่ยากลำบากมากขึ้นไปอีก
รอยยิ้มของดาอินก็ปรากฏให้เห็น
 “มันก็ไม่ได้มีอะไรมากนักหรอก ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยได้มีส่วนร่วมในการต่อสู้ด้วยสักเท่าไหร่
 “ไม่จริงเลย ถึงแม้ว่าคุณจะเป็นชาร์แมน พลังในการรักษาของคุณและทักษะต่างๆล้วนแล้วแต่มีประโยชน์ทั้งนั้นถ้าคุณดาอินไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วยล่ะก็ มันจะยากมากเลยที่จะทำเควสนี้ให้สำเร็จ
 “พี่สาวดาอินเป็นชาร์แมนที่เก่งที่สุดเลย
ดาอินชนะใจของสมาชิกทุกคนที่อยู่ในปาร์ตี้
 “พี่สาว อยู่ต่อกับพวกเราเถอะนะ
 “คุณจะทำเควสด้วยกันกับพวกเราอีกมั้ย?”
 “แน่นอน ฉันจะทำ
ผ่านไปสองสามเดือน ดาอินสนุกไปกับการผจญภัยร่วมกันกับสมาชิกในปาร์ตี้
ชื่อเสียงของเธอโด่งดังขึ้นทุกวัน เมื่อตอนที่ยังไม่มีผู้เล่นอยู่ในโมราต้ามากนัก ทุกคนต่างไม่รู้จักชาร์แมนดาอิน เธอออกไปผจญภัยในดินแดนแห่งมนต์ดำ
มันคือคณะสำรวจที่มีนักผจญภัยมากกว่ายี่สิบคนในโมราต้าที่เข้าร่วมการสำรวจในครั้งนี้!
หลังจากที่ได้รับประสบการณ์ในการได้พบเจอมอนสเตอร์ใหม่ๆและดันเจี้ยนแห่งใหม่ เธอกลับมาที่โมราต้า
* * *
 “วิ้ว! ในที่สุดฉันก็ได้กลับมาที่โมราต้าซะที
ดาอินยิ้มกว้าง
โมราต้าที่เธอกลับมาหลังจากผ่านไปเป็นระยะเวลาอันยาวนานเธอไม่รู้ว่าเธอคิดถึงมันมากเท่าไหร่
มันอาจจะเป็นเพราะว่าความอิ่มตัวที่เกิดขึ้นในเมืองลอยฟ้า ลาเวียสนั้นเพียงพอแล้ว เธอจึงหาสถานที่ใหม่ในทางเหนือและสร้างความสัมพันธ์ใกล้ชิดสนิทสนมกับผู้คน จนมีเพื่อนมากมายในโมราต้า
 “แต่ว่าฉันต้องหาทางแก้คำสาปให้ได้ซะก่อน…”
สีหน้าของดาอินดูเคร่งเครียด
คณะสำรวจทั้งหมดต่างก็ได้รับคำสาปจากการที่ไปสำรวจดินแดนแห่งมนต์ดำ
ผิวหนังของพวกเขากลายเป็นสีดำเหมือนกับพวกดาร์คเอลฟ์, และลวดลายเฉพาะของเผ่าพันธุ์ก็ปรากฏขึ้นให้เห็นเด่นชัด
คำสาปที่จะลดการแสดงผลของเวทย์มนต์และทักษะต่างๆลงครึ่งหนึ่ง!
มันคือคำสาปที่ไม่สามารถลบล้างออกไปได้ถึงแม้จะใช้เวทย์มนต์ศักดิ์สิทธิ์ของชาร์แมนหรือเคลริคก็ตาม
 ‘ฉันต้องไปหาพรีสต์ก่อนแล้วล่ะ
ถึงแม้ว่าพวกพรีสต์ที่อยู่ในคณะสำรวจช่วยอะไรไม่ได้ก็ตาม พวกเขาทำได้เพียงแค่เชื่อในตัวพรีสต์ของพวกเขาเท่านั้น
ดาอินไปที่วิหารเฟรย่าห์
เป็นช่วงเวลาเดียวกันที่คณะสำรวจเพิ่งกลับมา มันจึงเต็มไปด้วยผู้คนที่มารอรับการอวยพร
หลังจากที่ต่อแถวรอคอยอย่างยาวนาน ก็ถึงคิวของเธอ เธอพบกับพรีสต์แห่งวิหารเฟรย่าห์
 “ฉันต้องการรักษาคำสาปบนตัวของฉัน
 “คุณได้รับคำสาปของปีศาจโบราณสินะ
 “ใช่แล้วล่ะ
 “ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะว่าคุณเข้าไปในสถานที่ที่ไม่ควรจะไป มันคือคำสาปที่ก่อตัวขึ้นจากการที่คุณไปสำรวจดินแดนที่ไม่ต้อนรับเหล่าผู้บุกรุก การที่จะถอนคำสาปได้นั้น คุณจำเป็นต้องเตรียมวัตถุดิบเหล่านี้ อันได้แก่ ไม้เคลป์ไพน์, ผงทองคำขาว, แครอท, และเลือดของกระต่ายขาว ถ้าคุณทาส่วนผสมเหล่านี้ลงบนตัวของคุณ แล้วจากนั้นผสมมันเข้าด้วยกันและดื่มมันให้หมด คุณจึงจะเป็นอิสระจากคำสาปนี้ได้
นอกจากไม้เคลป์ไพน์แล้ว ถึงแม้มันจะใช้เวลามากสักหน่อย การเก็บรวบรวมพวกมันก็ไม่ได้ยากอย่างที่คิด
ดาอินยิ้มราวกับว่าเธอไม่ได้คาดหวังว่าการรักษามันจะง่ายอย่างที่เธอคิด
 “ขอบคุณมาก
 “ด้วยความยินดี ความสงบสุขทั้งปวงที่เกิดขึ้นในโลกนี้ ล้วนเป็นไปตามพระประสงค์ของเทพธิดา
* * *
 “ขายของจ้า ขายของ ทางนี้รับซื้อของด้วยนะจ๊า!”
 “บอกข้ามาได้เลยว่าท่านต้องการอะไร
เสียงของกลุ่มพ่อแค้แม่ค้าที่กำลังต่อแถวอยู่ในจัตุรัสข้างนอกวิหารเฟรย่าห์ดังขึ้นไปทั่วทุกสารทิศ
การแข่งขันของพวกพ่อค้าแม่ค้าสามารถพบเห็นได้ทั่วไปในทวีปเวอร์เซลล์
หลังจากที่ขายของที่เธอรวบรวมมาหมดแล้ว ดาอินนั่งพักผ่อนอย่างใจเย็นอยู่ที่จัตุรัส
 ‘ครั้งนี้ ฉันจะได้พักผ่อนและรอเขามาซะที
การที่จะได้พบกับวีดนั้นคือเหตุผลเพียงหนึ่งเดียวของการมายังที่โมราต้าแห่งนี้
อย่างไรก็ตาม วีดก็ยังไม่กลับมาโมราต้า และเธอก็เบื่อที่จะรอและออกไปผจญภัยต่อ
เมื่อเธอจากไป รูปปั้นเทพธิดาเฟรย่าห์ก็ถูกสร้างขึ้น พร้อมกันกับผลงานประติมากรรมต่างๆและปราสาทก็มีการเปลี่ยนแปลงพัฒนาไปเช่นกัน
มีข่าวลือเกี่ยวกับวีดที่ว่าเจ้าเมืองโมราต้าได้กลับมาดูแลกิจการภายในเมือง อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าเขาจะออกไปผจญภัยอีกแล้ว ดังนั้นมันจึงเป็นที่รู้กันว่าการที่จะได้พบเขานั้นยากมาก
 ‘มันจะมีโอกาสสักเท่าไหร่กันน้า ที่เขาจะกลับมา ในขณะที่เธอออกไปทำอย่างอื่น?’
ดาอินมองไปที่อาคารต่างๆซึ่งมันไม่เคยมีมาก่อน บนถนนที่ถูกพัฒนาขึ้นมาใหม่ เธอเดินไปรอบๆอย่างโดดเดี่ยว เดียวดาย
 ‘รูปปั้นเทพธิดาเฟรย่าห์, เฮ๊อะ…’
เธอมองไปที่รูปปั้นอันงดงามของเทพธิดาเฟรย่าห์ เธอรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย สำหรับเธอ ผู้ที่มีความน่ารัก สดใสมากกว่าผู้หญิงทั่วๆไป เพียงเล็กน้อย ถึงแม้ว่าเธอ จะมองตัวเองในทางที่ดีแล้วก็ตาม แต่มันก็อดไม่ได้ที่เธอจะรู้สึกรำคาญอยู่บ้าง
เธอต้องการที่จะกลับไปยังสถานที่ ที่ซึ่งประดิษฐานไว้ด้วยประติมากรรมแห่งความทรงจำของเธอ ณ ถ้ำลาเวียส แต่ถ้าเธอทำอย่างนั้น มันจะยิ่งเจอวีดยากขึ้นไปอีก
มันเป็นช่วงที่ดาอินกำลังมองไปรอบๆจัตุรัส
 “ขอโทษนะคะ
เธอมองกลับไปยังเจ้าของเสียงที่เรียกหาเธอ
ดูผอมและบอบบาง ผู้หญิงที่มาพร้อมกับแววตาอันใสซื่อบริสุทธิ์ ดูจากเสื้อคลุมสีขาวที่เธอสวมใส่อยู่นั้น เธอต้องเป็นผู้เล่นที่มีอาชีพเคลริคหรือไม่ก็พรีสต์อย่างแน่นอน
 “คุณเรียกฉันเหรอ?”
 “ใช่ค่ะ
 “มีอะไรให้ฉันช่วยอย่างงั้นเหรอ?”
 “โอ้ ดิฉันต้องขอโทษด้วยนะคะที่ต้องถามแบบนี้หลังจากที่เพิ่งเจอคุณได้ไม่นานคุณคือชาร์แมนที่รู้จักกันในนามว่าดาอินใช่มั้ยคะ?”
 “ใช่ ถูกต้องแล้วล่ะ
 “วิ้ว! ในที่สุดฉันก็หาคุณพบซะที ฉันชื่อไอรีน
การเริ่มบทสนทนาของไอรีน ทำให้เธอรู้แปลกๆและดูอึดอัดไม่ค่อยสะดวกสบายนัก แต่เธอไม่สามารถซ่อนความดีใจที่เธอแสดงออกมาได้เมื่อเธอหาดาอินพบ
 “ปาร์ตี้ของฉันกำลังทำเควสอยู่ในตอนนี้ แต่มันค่อนข้างไกลมาก และพวกเราคิดว่ามันจพดีมากหากมีใครสักคนที่มีเวทย์มนต์สำหรับการผจญภัยเยอะๆ ดังนั้นพวกเราเลยพยายามที่จะหาชาร์แมนมาร่วมปาร์ตี้เดียวกันกับพวกเรา
ชื่อของเควสที่เพลค้นพบนั้นคือ ความลับการผลิตชุดเกราะโบราณ
มันมีการกล่าวกันว่ามีบันทึกที่เกี่ยวกับกรรมวิธีในการผลิตถูกฝังอยู่ที่ไหนซักแห่งในทางเหนือ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องการรับสมัครนักผจญภัยและชาร์แมน จากนั้นก็ออกเดินทาง แล้วพวกเขาก็ได้ยินชาร์แมนผู้มีชื่อเสียงอันโด่งดังนามว่าดาอิน ซึ่งเธอได้กลับมาที่โมราต้าอีกครั้งและ พวกเขาก็หาเธอพบ
ไอรีนอธิบายอีกครั้งด้วยสีหน้าที่ดูกังวล
 “ระดับความยาก คือ ระดับ C ถ้าคุณไม่รังเกียจ คุณอยากที่จะร่วมผจญภัยไปกับพวกเราด้วยมั้ยคะ?”
ดาอินพยายามอ่านสีหน้าของไอรีนอย่างช้าๆ
 ‘ดูท่าทางแล้ว เธอน่าจะเป็นคนดีแหะ อายุก็ประมาณใกล้เคียงกับเรา…’
แต่ตอนนี้เธอไม่เต็มใจที่จะออกไปทำเควส เธออยู่ในสถานะที่กำลังรอคอยใครสักคน
เธอไม่สามารถที่จะรอวีดให้กลับมาโมราต้าได้ตลอดเวลาหรอกนะ แต่ว่าเธอเพิ่งมาหลังจากที่การผจญภัยเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เธอต้องการพักผ่อนบ้าง
 “ฉันต้องขอโทษเธอด้วยนะ ตอนนี้ฉันต้องการพักสักหน่อย…”
ในตอนที่ดาอินกำลังพูดอยู่นั้นเอง หญิงสาวที่สวมใส่ชุดเลิศหรู ดูอลังการมาก อีกทั้งยังประดับประดาด้วยอัญมณีมากมาย เธอเดินตรงมาหาพวกเธอจากอีกฟากของร้านค้า
ทุกครั้งที่เธอก้าวเดินไปข้างหน้าในแต่ละก้าวอย่างช้าๆ สายตาของผู้เล่นที่อยู่ในจัตุรัส ต่างพากันจ้องมองเธออย่างไม่ลดละ แค่การได้มองเธอเดินไปมาก็ทำให้รู้สึกกระฉับเฉง กระปี้กระเป่า ดูมีพลังมากขึ้น
 ‘เธอเป็นแดนเซอร์
อย่างไรก็ตาม มีเพียงอาชีพเดียวที่สามารถออกไปผจญภัยหรือออกล่าในขณะที่สวมใส่ชุดสวยๆได้ มีเพียงแค่ นักดนตรีและนักเต้น เธอยังใส่เครื่องประดับอื่นๆอีก เช่น กำไล สร้อยคอ ต่างหู และรองเท้าส้นสูงที่สะดวกสบายในการเต้น
เพราะว่าเธอไม่ได้ถือเครื่องดนตรีเลยสักชิ้น ดาอินจึงสรุปได้ว่าเธอเป็นแดนเซอร์แน่นอน
 “คุณพี่ฮวารยอง คุณไปไหนมาคะ?”
 “ฉันไปกินข้าวที่ร้านอาหารมาน่ะ แล้วคนนี้นี่ ใครกันน่ะ?”
 “นี่คือคุณอาดิน เธอคือชาร์แมนผู้โด่งดัง…”
 “อ้า คนๆนั้นเองหรอกเหรอ!”
ฮวารยองมองไปที่ใบหน้าของดาอิน ทำเหมือนอย่างกับว่าเธอเห็นอะไรที่มันแปลกใหม่
เพราะว่าเธอเป็นชาร์แมนที่มีผิวสีดำดุจดั่งอัญมณี เธอจึงดูมีเอกลักษณ์เป็นพิเศษ
 “เธอได้ถามเค้ามั้ยว่าจะมาทำเควสกับพวกเราน่ะ?”
 “ค่ะ แต่ช่างน่าเสียดายที่ดูเหมือนว่าเธอไม่สามารถทำเควสกับพวกเราได้
ดาอินที่กำลังยืนอยู่ข้างๆและฟังบทสนทนาที่เกิดขึ้นระหว่างฮวารยองและไอรีน ทันใดนั้นเธอก็พูดแทรกขึ้นมา
 “เฮ้ พวกเธอ ฉันเปลี่ยนใจแล้วล่ะ
 “อะไรนะ?”
 “การผจญภัยที่พวกเธอเพิ่งคุยกันเมื่อกี้นี้ ฉันอยากทำมันด้วยน่ะ
 “จริงเหรอคะ? ยอดเยี่ยมที่สุด! ขอบคุณค่ะ
 “อือ ขอบคุณที่รับฉันเข้าปาร์ตี้ด้วยนะ
ดาอินยอมรับคำชักชวนของไอรีน
รูปปั้นเทพธิดาเฟรย่าห์ที่ลอร์ดโมราต้าวีดเป็นคนแกะสลักมันขึ้นมา!
มันเป็นเพราะว่าใบหน้าของรูปปั้นและของฮวารยองนั้นเหมือนกันราวกับปาฏิหาริย์
* * *
ลี ฮุนฝึกฝนร่างกายทุกวันที่สำนักของอัน ฮุน โด
กล้ามเนื้อทุกส่วนของลี ฮุนเห็นเด่นชัดปราศจากซึ่งไขมัน ความแข็งแกร่งทางร่างกายและความอึดเพิ่มขึ้นทุกวัน ขณะที่ได้รับประสบการณ์การฝึกราวกับนรกจากคำแนะนำของครูฝึกที่แตกต่างกันถึง 4 แบบ ซึ่งแต่ละแบบใช้เวลา 30 นาที ร่างกายของลี ฮุนในตอนนี้จึงแข็งแกร่งดุจดั่งอาวุธมหากาฬ
 “ไม่ว่าดาบจะมีความคมมากแค่ไหนก็ตาม มันก็ไร้ประโยชน์เมื่อมาอยู่ในมือของคนที่ไร้ค่า ถ้านายไม่สามารถควบคุมร่างกายได้อย่างสมบูรณ์ นายก็ลืมไปได้เลยที่จะจับดาบเล่มนั้นขึ้นมา ถึงแม้ว่าการฝึกจะยากลำบาก มันก็เป็นกระบวนการที่จำเป็นสำหรับการกวัดแกว่งดาบ
ลี ฮุน เชื่อมั่นและทำตามการฝึกอันแสนทรหดของจุง อิล ฮุน เขาพยายามอดทนต่อการฝึกนรกในครั้งนี้โดยที่ไม่ปริปากบ่นเลยแม้แต่คำเดียว
จนถึงขั้นที่ว่าครูฝึกแต่ละคนยังต้องปรึกษากันในหมู่พวกเขา
 “ไม่ใช่ว่าการฝึกมันหนักเกินไปรึเปล่าวะ?”
 “ถ้าพวกเราทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆ เขาจะขอลาออกมั้ยเนี่ย?”
 “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ แต่อาจารย์บอกพวกเราให้ทำอย่างนี้ เขาต้องมีความคิดอะไรสักอย่างอยู่ในหัวแน่
 “นั่นก็อาจจะใช่นะ?”
 “ถึงแม้ว่าส่วนใหญ่แล้วเขาจะไม่ค่อยมีความคิดอะไรแบบนี้มากนักหรอก…”
“...”
ทุกครั้งที่ ลี ฮุน ทำการฝึกฝนร่างกาย เขาจับความรู้สึกได้ว่าทักษะที่แท้จริงของเค้านั้นกำลังเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ
ถ้าร่างกายของเค้ามั่นคงแข็งแรงแล้ว ความแข็งแกร่งทางจิตใจจะได้รับการบ่มเพาะให้อยู่เหนือจุดสูงสุด
พลังอำนาจอันแข็งแกร่งทางจิตใจจะก่อตัวขึ้นถ้าเขาผ่านการฝึกฝนอันยากลำบากในครั้งนี้ไปได้!
เมื่อเขาผ่านการฝึกในแต่ละช่วง เขาจะพักเบรกพร้อมกับดื่มชาที่อัน ฮุน โดเอาให้เขา
 “มันคือชาขิง
 “ขอบคุณครับ อาจารย์
ลี ฮุนดื่มชาขิงจนหมด
เขากระหายน้ำมาก แต่ที่เขาสามารถดื่มมันได้อีกแก้วก็เพราะมันเป็นชาเพื่อสุขภาพ!
อัน ฮุน โด พูดหลังจากที่รินชาขิงอีกแก้วให้เขาดื่ม
 การฝึก หนักไปมั้ย?”
 “มันก็พอผ่านไปได้ครับ
 “ดี ช่างน่าสรรเสริญยิ่งนัก ด้วยความคิดแบบนี้แหละ จะทำให้เจ้าพัฒนาไปได้ไกลมากยิ่งขึ้นไปอีก แล้วชีวิตที่เหลืออยู่ของเจ้าล่ะ เจ้าจะทำยังไงกับมันรึ?”
 “ชีวิตของผมเหรอครับ?”
 “ใช่แล้วล่ะ อาจารย์กำลังพูดถึงชีวิตของเจ้า อาจารย์กำลังพูดถึงการดำเนินชีวิตของเจ้า
หลังจากครุ่นคิดอยู่สักพัก ลี ฮุนก็พยักหน้า
 “มันก็ดีครับ
 “ดี? อะไรดีล่ะ?”
 “คุณย่าของผม การรักษาของเธอเป็นไปได้ด้วยดี และน้องสาวของผม การเรียนก็ดีเช่นกัน ส่วนตัวผม…”
ลี ฮุน ลังเลอยู่สักพักและพูดออกมา
 “สำหรับผมแล้วมันไม่มีภาระหรือเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจอีกต่อไป
ในวันที่ต้องพบกับความยากลำบาก แค่การกิน การอยู่ ก็กลายเป็นปัญหาที่สร้างความกังวลใจเป็นอย่างมาก
ถึงแม้ว่าบางครั้งเขาไม่ได้รับการรักษาในยามที่เขาเจ็บป่วย แต่ตอนนี้เขาสามารถเก็บเงินได้เพียงพอแล้ว การที่เขาได้เล่นรอยัล โร้ด เขาสามารถซื้ออะไรก็ได้ที่พวกเขาต้องการ ดังนั้นมันจึงไม่มีเหตุปัจจัยที่ทำให้เขาต้องเดือดร้อนหรือกังวลอีกต่อไป
อัน ฮุน โด ส่ายหัวของเขา
 “นั่นใช่ชีวิตที่เจ้าต้องการใช้จริงๆอย่างนั้นหรือ?”
“...”
 “เจ้าพอใจกับชีวิตแบบนี้แล้วงั้นเหรอ?”
 “ครับ
ลี ฮุน ตอบแบบง่ายๆ
การเรียนในมหาวิทยาลัยค่อนข้างปวดหัวและน่าเบื่อหน่าย แต่นอกจากเขาได้สิ่งที่ตัวเองต้องการแล้ว เขาก็ใช้ชีวิตอยู่อย่างสมถะและเรียบง่าย
 “ตอนนี้มันสมบูรณ์แบบเลยทีเดียว ผมได้ไปเรียนแม้กระทั่งในมหาวิทยาลัยด้วย น้องสาวของงผมการเรียนก็ดีไม่มีขาดตกบกพร่องอะไรสักอย่าง และ สุขภาพร่างกายของคุณย่าก็ค่อยฟื้นคืนกลับมาดีขึ้นเรื่อยๆ…”
อัน ฮุน โด ถามแบบกะทันหัน
 “แล้วงานที่เจ้าอยากทำล่ะ
 “…งานที่ผมอยากทำเหรอครับ?”
 “ไม่ว่ามันจะเป็นจุดมุ่งหมายหรือความฝันเมื่อครั้งที่เจ้ายังเยาว์วัย หรือ งานอะไรสักอย่างที่เจ้าต้องการทำ
ลี ฮุน เงียบอยู่ครู่หนึ่ง
ที่เขามีชีวิตอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ก็เพื่ออนาคตของน้องสาว
ในยามที่เขาหลับนอน เขามักจะกลัวว่าวันนั้นจะมาถึง วันที่เขาต้องการกังวลในขณะที่กินข้าวไปด้วย กลัวว่าเขาควรจะทำอะไรดีหลังจากที่ความหิวโหยหายไปแล้ว
หากปราศจากซึ่งความหวัง เขาต้องมีชีวิตอยู่ด้วยความอดอาลัยตายอยาก
ถ้าไม่มีความรับผิดชอบต่อครอบครัวของเขาแล้วนั้น เขาคงจะตัดสินใจทำอะไรที่มันสุดโต่งเกินไปแล้วก็ได้
ตอนนี้น้องสาวของเขาโตขึ้นมากแล้ว และเธอได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัย อีกทั้งยังได้รับทุนการศึกษาด้วย การผ่าตัดใหญ่ของคุณย่าก็จบลงเรียบร้อยและคุณย่าก็กำลังอยู่ในช่วงของการพักฟื้นอย่างค่อยเป็นค่อยไป
จุดมุ่งหมายของการมีชีวิตอยู่ของลี ฮุน ก็คือการมีชีวิตอยู่เพื่อครอบครัวของเขา หากมีเหตุการณ์ที่เขาไม่สามารถดูแลครอบครัวของเขาได้อีกต่อไป อะไรก็ตามที่เขาอยากทำหลังจากนั้น เขาไม่เคยคิดถึงมันมาก่อนเลยสักครั้งเดียว
หลังจากที่ถอนหายใจ ลี ฮุนก็พูดออกมา
 “ผมไม่มีความฝันอะไรเลย
* * *
เหล่านักดาบทั้งหลายพากันเดินผ่านที่ราบแห่งความสิ้นหวังและเดินทางมาถึงหมู่บ้านออร์คในภูเขายุโรกิ
สถานที่แห่งนี้เป็นจุดเกิดของเหล่าผู้เล่นออร์คหน้าหมู และ เพราะพวกเขามีอัตราการขยายพันธุ์ที่สุดยอด ซึ่งทำให้เกิดเป็นครอบครัวขนาดใหญ่
หลังจากที่ผู้หญิงหรือผู้ชายได้ทำการตัดสินใจเลือกคู่ของพวกเขาเรียบร้อยแล้ว แม้กระทั่งแค่การกินอาหารร่วมกันเพียงหนึ่งมื้อ ทารกออร์คก็โผล่ออกมาจากไหนก็ไม่รู้
นักดาบ5 เอามือกุมขมับ
 “ฉิบหายแล้วมั้ยล่ะ การที่พวกเขาแต่งงานกับพวกออร์คนั่น…”
นักดาบ3 ปัดไหล่ของเขา
 “มันเป็นเรื่องปกติครับรุ่นพี่ ก็แค่ผู้ชายกับผู้หญิงกินข้าวด้วยกัน พวกเราต้องเข้าใจนะว่านี่คือธรรมชาติของพวกออร์คน่ะ
นักดาบ4 พูดแทรกขึ้นมา
 “รุ่นพี่ ผู้ชายอย่างเราต้องเปิดหูเปิดตาให้กว้างเข้าไว้เพื่อที่จะเป็นประโยชน์ในการเอาชนะเกมนี้นะ
แน่นอน การมีเซ็กซ์จริงๆนั้นสามารถเป็นไปได้ในรอยัล โร้ด (แอบติดเรทแหะ 555)
พวกมนุษย์หรือเอลฟ์สามารถครอบครองบ้านได้ และมีอยู่หลายกรณีที่เหล่าคู่รักทำอย่างนั้นเพื่อที่จะดื่มด่ำไปกับช่วงเวลาอันมีค่าด้วยกันเพียงสองคน
อย่างไรก็ตาม ในกรณีของพวกออร์คนั้นออกจะพิเศษสักหน่อยถ้าพวกเขากินข้าวด้วยกันกับผัวเมีย หรือใครสักคนที่พวกเขาใกล้ชิด ทารกออร์คก็จะโผล่ออกมา (มันเป็นเกมอย่าไปคิดเยอะ ว่ามันโผล่มาจากไหน 555)
ในตอนแรกมันดูไม่น่าจะเป็นไปได้ อีกทั้งพวกออร์คผู้ชายจำนวนมากที่โดดเดี่ยวและไร้คู่ พูดออกมาว่ากระบวนการมันง่ายเกินไป อันที่จริงมันเป็นเพราะลักษณะของเผ่าพันธุ์ออร์คที่มีฟังก์ชั่นการผลิตลูกแรงเฟ่อๆ มันมีแม้กระทั่งความคิดอันชั่วร้ายของคนที่ต้องการใช้ประโยชน์จากเรื่องแบบนี้เพื่อสนองตัณหาของพวกเขาเหล่านั้น
ไม่นานพวกเขาก็รู้ถึงเหตุผลที่ว่าทำไมพวกออร์คถึงทำลูกได้ง่ายดายยิ่งนักด้วยการกินอาหารด้วยกันเพียงหนึ่งมื้อ
 ‘ดูเหมือนว่าต้องใช้นิ้วถึง 4 นิ้วเลยแหะ ถึงจะฟิทพอดีกับคู่ขาออร์คผู้หญิง
 ‘คู่ขาที่เป็นออร์คผู้ชาย! ถ้าเขาอ้าปากกว้างและหาวออกมานะ, แตงโมทั้งลูกคงจะฟิทพอดีในปากเลยแหะ
 ‘แค่มองดูขนาดที่อ้วนมโหฬารและพุงย้วยๆนั่น ถ้าคนมีสติ มันคงเป็นไปได้ยากที่จะอยู่ร่วมกันกับเขา
 ‘เฮ้อ รู้สึกช่างโล่งใจยังไงก็ไม่รู้แหะ
พวกเขาดูพึงพอใจมากที่ต้องทำทั้งหมดมีเพียงแค่การกินอาหารด้วยกันเท่านั้น และพวกออร์คก็สืบพันธุ์ ขยายพันธุ์ วนเวียนไปอยู่อย่างนั้น ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
หมู่บ้านออร์คบนภูเขายุโรกิ กำลังแผ่ขยายออกไป
ออร์คผู้ใหญ่จะดูแลพวกออร์คเด็กๆและทารกเพื่อให้พวกเขาโตขึ้น ครอบครัวออร์คเมื่ออยู่รวมกันมากเข้า ก็พัฒนากลายไปเป็นชนเผ่า และออร์คก็ทำหน้าที่คอยควบคุมกำกับดูแลครอบครัวที่มีอยู่
ในเมื่อซีชวิเป็นออร์คคอมมานเดอร์ หลังจากที่เธอมายังภูเขายุโรกิ เธอก็ฉายแววความสารถของเธอจนเปล่งประกายออกมา
 “เจ้าพวกออร์ค ชวิ ชวิ ชวิค!! พวกเราต้องกินมากกว่านี้ ต้องมีอาหารมากกว่านี้ ออกไปสู้ซะ ชวิค!”
ไม่มีทั้งคำอธิบายที่ดูสมเหตุสมผลหรือมีเหตุผลดีๆอะไรแบบนั้น เธอก็แค่ทำให้พวกออร์คพอใจด้วยการใช้ตรรกะความคิดที่เรียบง่ายคือ กิน ต่อสู้ และสร้างลูกสมุน
บริเวณใกล้เคียงหมู่บ้านออร์ค มีนักท่องเที่ยวจำนวนมากเดินทางมาเพื่อเปิดหูเปิดตาคลายความสงสัยที่พวกเขามี
 “พวกออร์คช่างดูมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวสุดๆ
 “ออร์คเพียงลำพังอาจจะดูอ่อนแอ แต่อัตราการขยายพันธุ์ของพวกมันเป็นอะไรที่น่ากลัวมาก พวกมันไม่มีนักรบรับจ้าง ทารกออร์คสามารถออกมาได้อย่างง่ายดายและยังปวารณาเสนอตัวรับใช้พวกมันด้วยความจงรักภักดีอีกต่างหากฉันคิดว่าพวกออร์คต้องโตเร็วสุดๆเลยล่ะ
 “มันจะยังโอเคอยู่รึเปล่า ถึงแม้พวกเขาจะพูดกันว่าพวกออร์คนั้นไม่ลงรอยกันกับพวกดาร์คเอลฟ์?”
 “ในเมื่อผู้เล่นสามารถเลือกเผ่าดาร์คเอลฟ์ได้แล้ว ต่อไปอาจจะมีปัญหารุนแรงเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาก็เป็นได้
 “ในอนาคตคงมีสงครามกับพวกมนุษย์ด้วย
 “สงครามเผ่าพันธุ์ระหว่างออร์คกับมนุษย์? มันก็เป็นไปได้นะ ถ้าจำนวนของพวกออร์คเพิ่มมากขึ้นอย่างรวดเร็ว และพวกเขามายังทางตอนกลางได้ล่ะก็ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกเขาอาจได้จ๊ะเอ๋เจอกันแน่นอน
 “แล้วนี่ไม่ใช่โอกาสอันดีเหรอที่จะโจมตีพวกออร์คในยามที่พวกมันอ่อนแอแบบนี้?”
 “พวกเราจะไม่ได้อะไรเลยจากการต่อสู้กับพวกออร์ค อีกอย่างมันอยู่ไกลเกินกว่าที่กองทัพของพวกมนุษย์จะเดินผ่านที่ราบแห่งความสิ้นหวังแล้วมาถึงที่นี่ ถ้าการต่อสู้กับพวกออร์คเกิดขึ้นจริงๆล่ะก็ มันคงเป็นไปได้ที่จะเกิดขึ้นผ่านการทำเควส ดังนั้นผู้เล่นหลายคนจึงได้แต่เฝ้ารอให้มันเกิดขึ้น
พวกนักท่องเที่ยวไม่ได้เข้าไปข้างในหมู่บ้าน ได้แต่เพียงสังเกตจากข้างนอกเท่านั้น นั่นก็เพราะว่าความสัมพันธ์ระหว่างออร์คกับมนุษย์นั้นไม่ได้ดีสักเท่าไหร่ มันจึงอันตรายที่จะเข้าไปใกล้
อย่างไรก็ตาม พวกนักดาบเข้าไปในหมู่บ้านออร์คโดยไม่มีพิธีรีตองอะไรแบบนั้น และเมื่อได้เห็นพวกนักดาบทำเควสด้วยกันกับออร์คผู้หญิง เหล่านักท่องเที่ยวต่างตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้น
 “เฮ้ย เป็นไปได้ไงวะนั่นน่ะ การที่มนุษย์เข้าไปทั้งๆอย่างนั้น? อีกอย่างพวกออร์คดูไม่สนใจพวกเขาเลยว่ะ
 “มันต้องเป็นส่วนหนึ่งของเควสแน่ๆ
 “ฉันว่ามันต้องเป็นลักษณะอะไรสักอย่างที่เกี่ยวข้องกับสายอาชีพของพวกเขา ฉันได้ยินมาว่ามันมีบางอาชีพที่มีความสนิทสนมสูงเป็นพิเศษกับพวกเผ่าอื่นๆ
ในขณะที่พวกนักท่องเที่ยวกำลังถกเถียงกันถึงประเด็นที่เกิดขึ้น คำตอบที่น่าเชื่อถือก็ปรากฏขึ้น
 “แค่มองไปที่รูปร่างของพวกเค้าแล้วนั้น มันมีอะไรแตกต่างระหว่างพวกเขากับออร์คผู้ชายงั้นเหรอ?”
“...”
เพียงแค่มองเข้าไปใกล้ๆ คำอธิบายนั้นก็พิสูจน์ได้เป็นอย่างดี
ถึงแม้จะปฏิเสธไม่ได้ว่า พวกเขานั้นเป็นมนุษย์ ที่มีไหล่กว้างและลักษณะทางกายภาพของพวกเขานั้นยังดูดีกว่าพวกออร์คซะอีก
แค่การได้เห็นร่างกายของพวกเค้าเหล่านั้น ออร์คธรรมาดาๆก็ดูเป็นมิตรกับพวกเขาขึ้นมาทันที
* * *
 “ไฮ้ ย๊า!”
นักดาบกวัดแกว่งดาบสองมืออย่างบ้าคลั่ง
ยักษ์ ในด้านพละกำลังความแข็งแกร่งเพียงอย่างเดียวแล้วนั้น มันไม่เป็นรองมอนสเตอร์ตัวไหนเลย
นักดาบนั้นเป็นผู้ที่อยู่เหนือจุดสูงสุดของอาชีพและกฎเกณฑ์ต่างๆ แม้กระทั่งศิลปะการใช้ดาบก็ยังไม่สามารถระงับความโกรธของเขาเอาไว้ได้
การเคลื่อนไหวของดาบที่ไหลลื่น รวดเร็ว และคมกริบ
*คุโหหหหหห!*
ยักษ์เหวี่ยงขวานของมันไปมาด้วยความเกรี้ยวกราด แม้กระทั่งสายลมยังพัดผ่านหน้าของเขาจากแรงเหวี่ยงของขวาน ยักษ์ไม่สามารถตามการเคลื่อนไหวของนักดาบได้ทัน
ชิ้ง!”
นักดาบฟันดาบลงไปที่สีข้างของยักษ์ ไม่ว่าเขาจะมีพลังโจมตีที่โดดเด่นสักเท่าไหร่ ยักษ์ก็ไม่ได้ตายง่ายขนาดนั้น
เพราะว่าเขาไม่ได้ใช้ทักษะอะไรเลย เขาจึงยังมีมานาเหลืออีกตั้งเยอะ เขาไม่ได้ตั้งใจเล็งไปที่จุดตาย แต่ยังคงไล่ฟันไปทั่วทั้งตัวของยักษ์
คำพูดของลูกศิษย์ที่ฉลาดที่สุด ผู้ที่มาพบเจอในช่วงบั้นปลายชีวิตของเขา คำพูดเหล่านั้นยังคงตราตึงอยู่ในหัวของเขา
 “การที่บอกว่าไม่มีความฝัน…”
ความทรงจำเมื่อครั้งยังเป็นหนุ่มของนักดาบปรากฏขึ้นในหัวของเขา
 ‘สำหรับเราแล้ว มันมีเพียงแค่การต่อสู้เท่านั้น
เขาไล่ล่าตามหาความแข็งแกร่งและก้าวไปข้างด้วยการต่อสู้อยู่เสมอซึ่งมันทำให้เลือดของเขานั้นสูบฉีดอยู่ตลอดเวลา
มีอยู่หลายครั้งที่เขาต้องเสี่ยงอันตรายถึงชีวิต และเขายังพยายามดิ้นรนต่อไปแม้ว่าจะได้รับบาดแผลจนถึงขั้นต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่เป็นตายร้ายดีก็ไม่ต่างกัน ถึงแม้ว่าเขาพึงพอใจที่สามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งมาได้ มันก็เป็นแค่เส้นทางที่นำไปสู่การมองหาความท้าทายใหม่ๆ การท้าทายกับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้นไปอีก
หลังจากที่ต่อสู้และฝึกฝนเพียงอย่างเดียวราวกับว่าถูกอะไรบางอย่างเข้าสิง วันเวลาในวัยเยาว์ของเขาก็ผ่านไป
แล้วอยู่มาวันหนึ่ง เขารู้สึกตัวอีกทีและมองไปรอบๆ เขาได้ก้าวมายืนอยู่บนจุดสูงสุดของนักดาบ
เกียรติยศความภาคภูมิใจและรอยแผลเป็นที่เขาได้รับทุกครั้งที่สามารถจัดการคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่ง เขาทำลายทุกสถิติ โดดขึ้นมาเป็นนักดาบที่ไม่มีใครรอดพ้นจากคมดาบของเขาได้
ถึงแม้ผู้คนทั่วไปจะไม่รู้จักเขาก็ตาม ผู้ที่อยู่ในด้านศิลปะการต่อสู้และคนที่อยู่บนเส้นทางการต่อสู้ ต่างรู้จักเขากันเป็นอย่างดี และความน่ากลัวของเขา
นอกเหนือจากเรื่องราวพวกนั้นแล้ว ส่วนหนึ่งที่ขาดหายไปภายในจิตใจอันว่างเปล่าของนักดาบ หลังจากที่เขาประสบความสำเร็จ เขาไม่มีแม้แต่คู่ชีวิต และครอบครัวของเขายังคิดว่าเขาตายไปแล้วอีกด้วย
 “เราไม่มีแม้แต่ครอบครัว
ความอ้างว้างและสิ้นหวังเป็นผลลัพธ์ที่เกิดจากความสำเร็จอันสูงสุดในชีวิต!
 “ถึงแม้ว่าเราจะกลายมาเป็นสุดยอดปรมาจารย์ดาบ แต่ไม่มีใครเลยสักคนที่อยู่เคียงข้างเรา
ก่อนหน้าที่นักดาบจะกลับมาใช้ชีวิตปกติในเกาหลี การตามหาครอบครัวของเขาและการอบรมเลี้ยงดูลูกศิษย์ เขาใช้เวลาไปกับการอยู่คนเดียวมาเป็นระยะเวลาอันยาวนาน
มันไม่มีเหตุผลจำเป็นเลยสักนิดที่ลูกศิษย์ของเขาจะเจริญรอยตามเส้นทางที่เขาได้วางไว้
นั่นก็เพราะว่าเขาต้องแบกรับภาระของครอบครัวอันหนักอึ้งเอาไว้อยู่ตลอดเวลา ถ้ามันมีอะไรบางอย่างที่สามารถทำร่วมกันเป็นครอบครัว ทำกับเพื่อน และ พี่น้อง มันก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องรู้สึกเหงาหรือโดดเดี่ยวอีกต่อไป
วีดมีทั้งความมุ่งมั่นอันแรงกล้าและการตัดสินใจที่เด็ดขาด แน่วแน่ และยังครอบครองความสามารถในการตอบโต้ได้อย่างทันทีทันใดและยังสามารถนำทักษะของเขามาใช้ในการฝึกซ้อมได้อีกด้วย ถ้าเขามีอะไรที่ต้องทำล่ะก็ เขาจะทำมันในทันที โดยไม่มีการรีรอหรือลังเลแม้แต่นิดเดียว
บางครั้งเขาก็แสดงท่าทีเขินอายบ้าง เขาก็ยังเป็นผู้ชายอยู่ดี
สภาพของเขาในตอนนี้นั้นเหมือนเด็กที่กำลังมองหาเป้าหมายและความฝันในชีวิตของเขา
 “ฉันล่ะอิจฉาเด็กนั่นชะมัด
ความรู้สึกที่ซื่อตรงของนักดาบเข้าใจลูกศิษย์ที่ยอดเยี่ยมที่สุดแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ ถ้าเขามีน้องสาวแสนสวยและน่ารักอย่างลี ฮายันล่ะก็ เขาคงจะไม่จากครอบครัวของเขาไปอย่างแน่นอน
 “ไหนจะเพื่อนของเค้าอีกล่ะ
นอกจากนั้นแล้วเขายังมีเหล่าสาวๆแสนสวยอย่างฮวารยอง ไอรีน และ โรมุนะอยู่ข้างกาย
นักดาบมองย้อนกลับไปถึงความทรงจำของเขา
อันที่จริงแล้ว เขามีชีวิตความเป็นอยู่เมื่อตอนยังหนุ่มแบบไหนกันแน่นะ?
 “มีเพียงแค่ผู้ชายที่โชคร้ายและหน้าตาไม่ดีเท่านั้น! ข้าต้องแข็งแกร่งเพื่อบดขยี้ไอ้พวกเวรอวดดีนั่น
ถ้าเขาอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอิจฉาแบบเดียวกับวีดแล้วล่ะก็ ทำไมเขาต้องต่อสู้อย่างเดียวเมื่อตอนที่ยังเป็นหนุ่มอยู่ด้วยล่ะ!
 “ความเหงา โดดเดี่ยว เปล่าเปลี่ยวและเดียวดาย ชีวิตที่ไร้คู่
นักดาบยังคงคร่ำครวญ พร่ำบ่นไปเรื่อย จนนำมาสู่การตัดสินใจที่แข็งกระด้าง ไร้ซึ่งความรู้สึก
 “ดูเหมือนว่าเราจะปล่อยให้เขาอยู่ภายใต้การฝึกของครูคนอื่นนานเกินไปแล้ว มันถึงเวลาที่เขาต้องได้รับบทเรียนซะที
เขาจะแสดงให้วีดเห็นว่าการฝึกนรกของแท้นั้น มันเป็นยังไง
เขาตั้งใจที่จะสอนวีดด้วยดาบของจริง (อันนี้ไม่รู้ว่าสอนโดยใช้ดาบจริงๆ หรือ สอนถึงวิถีดาบที่แท้จริงกันแน่)
* * *
งานเทศกาลกำลังใกล้เข้ามา จำนวนนักเรียนที่อยู่ในมหาวิทยาลัยเกาหลีจนดึกๆดื่นๆ ค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
แต่ละคณะกำลังเตรียมการแสดงและวงดนตรี และเวทีสำหรับการประกวดร้องเพลงก็กำลังถูกติดตั้ง อย่างที่ทุกคนคาดหวังเอาไว้เกี่ยวกับเทศกาลดนตรี โชว์มายากลและแม้กระทั่งการแข่งขันกีฬากระชับมิตรระหว่างมหาวิทยาลัย ต่างพูดถึงกันแบบปากต่อปาก
ลี ฮุน ไม่สามารถเข้าใจอะไรแบบนี้ได้
 “ทำไมเราต้องทำอะไรที่สามารถดูผ่านทางโทรทัศน์ด้วยล่ะ?”
ด้วยความที่ว่าเขานั้นขาดประสบการณ์ในเรื่องพวกนี้ การที่ไม่ได้เข้าร่วมงานเทศกาลโรงเรียนที่จัดขึ้นเพียงไม่กี่วันก็เป็นเรื่องที่ทำให้เขาพอใจแล้ว สำหรับลี ฮุน งานเทศกาลของมหาวิทยาลัยเกาหลีที่เหมาะสมกับวัฒนธรรมท้องถิ่นและการเสาะแสวงหาเหล่าดาราเซเล็ปคนดังทั้งหลาย เป็นอะไรที่ไม่สะดวกซะเหลือเกิน
แต่ ท ว่า รุ่นพี่ในคณะก็ออกมาและข่มขู่พวกเขา
 “พวกเราจะไม่ยอมให้คณะอื่นมาเด่นกว่าในงานเทศกาลนี้ไม่ได้ พวกเราจะไม่ปล่อยให้พวกนั้นอยู่เหนือพวกเรา เพียงเพราะว่าเราเป็นแค่คณะที่เพิ่งตั้งขึ้นมาใหม่ ทุกคนเข้าใจมั้ย?”
ครับ/ค่ะ!”
เหล่านักศึกษาใหม่ตอบด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
ลี ฮุนไม่พูดไม่จา
 “ช่างเป็นการปลุกใจที่ไร้ค่าชะมัด ทำไมพวกเราถึงไม่มองข้ามเรื่องพวกนี้ไปซะทีนะ? การที่ปล่อยผ่านเรื่องบางเรื่องไปซะบ้าง มันทำให้ชีวิตอยู่สบายขึ้นตั้งเยอะ หยุดการต่อต้านมหาลัยและการมีอคติต่อกันอย่างงั้นเหรอไร้สาระชะมัด
เขามีความคิดเห็นที่ต่างออกไป แต่เขาไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับปัญหาอะไรสักอย่าง เขาเลยนิ่งเงียบอยู่เฉยๆ
 ‘ถึงแม้ว่าเราไม่ได้พูดมันออกไปก็ตาม ยังไงซะก็ต้องมีใครซักคนตั้งใจที่จะพูดมันออกมาแน่ๆ
มันไม่มีกฎหรือข้อบังคับบอกเอาไว้ว่าทุกคนต้องเข้าร่วมงานเทศกาลในครั้งนี้ ดังนั้นสิ่งที่เขาต้องทำมีเพียงแค่รอให้มันผ่านพ้นไป
นับวัน งานเทศกาลยิ่งใกล้เข้ามาขึ้นเรื่อยๆทุกวัน คณะเสมือนจริงยังไม่วางแผนเอาไว้เลยว่าจะทำอะไร
 “แล้วถ้าพวกเราแต่งคอสเพลย์ให้เหมือนกับตัวละครในรอยัล โร้ดและเดินพาเหรดดูล่ะ?”
 “พวกเราควรจะสร้างไดโนเสาร์ขนาดบิ้กเบิ้ม พวกเราสามารถทำโฮโลแกรมทีเร็กซ์ได้ และถ้าพวกเราทำให้มันเคลื่อนไหวไปทั่วงานเทศกาลได้ล่ะก็ มันจะกลายเป็นไฮไลท์ของงานเทศกาลเลยล่ะ(Hologram=ภาพฉายหรือภาพจำลองสามมิติ ง่ายๆนึกถึง โฆษณาอะไรน้า ไอ้ยิงโฮโลแกรมสามมิติแบบล้ำๆไปเลย )
 “แล้วถ้าเป็นแรปเตอร์ล่ะ? ถ้าพวกเราทำให้มันวิ่งไปมาพร้อมกันเป็นร้อยๆตัวและไล่ล่าพวกมนุษย์…” (แรปเตอร์นึกไม่ออก ให้นึกถึงจูราสซิคเวิลร์ด ที่คนฝึกทำท่าสุดฮิต ห้ามไดโนเสาร์ ท่าเหยียดแขนออกไป)
มีแต่ความคิดเห็นไร้สาระ บ้าบอคอแตก และ หรูหรา โอ่อ่าเกินไป แต่แผนการที่ดูสมเหตุสมผลก็ยังไม่ปรากฏออกมาเป็นรูปเป็นร่างเลยแม้แต่นิดเดียว
เหลือเวลาอีกเพียงแค่สองอาทิตย์เท่านั้น ก็จะถึงวันงานเทศกาลแล้ว
เหล่านักเรียนที่อยู่ฝ่ายบริหารของคณะกำลังเรียกทุกคนทั้งคณะให้มาประชุมรวมกัน
 “พวกเราต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ
นี่คือภาพที่รวมกันเป็นหนึ่งเดียวของรุ่นพี่ที่อยู่ฝ่ายบริหาร รวมทั้งประธานนักศึกษาของคณะ
อย่างไรก็ตาม ยังคงไม่มีการเตรียมการหรือการวางแผนใดๆทั้งสิ้น
 “มันน่าเบื่อที่จะต้องมาเตรียมอะไรแบบนี้ทุกครั้งที่มีงานเทศกาล และตอนนี้พวกเราก็ไม่ได้มีเวลามากขนาดนั้นด้วย ทำไมพวกเราไม่ยกเลิกไม่ไปเลยซะล่ะ?”
ชอย ซัง จุน เสนอความคิดเห็นของเขาอย่างรอบคอบ ไม่นานนัก รุ่นพี่ที่เพิ่งกลับเข้ามาพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ
 “พวกอาจารย์กำลังสงสัยกันว่าพวกเขาควรจะจัดค่ายฝึกก่อนช่วงพักปิดเทอมดีมั้ยนะ
“....”
 “พิเศษสุดๆ มันต้องเป็นที่ซิลมิโดแน่นอน เข้าค่าย 6 คืน 7 วัน
 “ผมต้องการเข้าร่วมงานเทศกาลอย่างแน่นอน!”
พวกรุ่นพี่ก่อนหน้านี้ที่ทำเป็นไม่สนใจและพวกเด็กนักศึกษาที่เข้ามาใหม่ ต่างเสนอความคิดเห็นของพวกเขากันอย่างรวดเร็ว
 “ปัญหาก็คือ พวกเราจะทำอะไรดีล่ะ..? แน่นอนพวกเราต้องส่งตัวแทนของคณะเข้าร่วมงานแข่งกีฬาด้วย ในเมื่อคณะของพวกเรามีนักศึกษาหญิงค่อนข้างเยอะ มันจะดีมากถ้ามีคนมาช่วยกันเยอะๆ มีใครจะคัดค้านมั้ย?”
“...”
 “ดูเหมือนว่าจะไม่มีนะ งั้นทุกคนเข้าร่วมงานนี้กันหมดเลยนะ
คำพูดของประธานเป็นอันสิ้นสุด
ทนทรมานกับงานเทศกาลเล็กๆย่อมดีกว่าการไปที่ซิลมิโดเป็นร้อยเท่า
 “หลังจากที่ฉันคิดดูแล้วพวกเรามีเรื่องเร่งด่วนต้องไปร่วมงานเทศกาลดนตรีที่จัดขึ้น เพราะอาจารย์ไม่เคยพลาดงานนี้เลยสักครั้ง
 “สำหรับงานเทศกาลดนตรี ให้หาตัวแทนมา 5 ทีม จากนั้นซ้อมร้องเพลงและส่งพวกเขาเข้าประกวด
พวกเขาหาข้อสรุปและตกลงกันได้อย่างรวดเร็ว แม้ว่ามันจะเป็นงานเทศกาลที่พวกนักศึกษาควรจะสนุกไปกับมัน พวกเขาก็ต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้เหล่าคณาจารย์ประทับใจ
สำหรับพวกนักศึกษาแล้ว แค่การเข้าร่วมงานก็กลายเป็นเรื่องที่น่าเบื่อพอสมควร แต่นี่คืองานเทศกาลของมหาวิทยาลัยเกาหลีที่มีชื่อเสียงอันโด่งดัง และภายในงานยังมีอะไรน่าดูอีกเยอะแยะไปหมด พวกเขาจึงได้แต่รอให้งานเทศกาลนั้นมาถึง
 “และฉันคิดว่าพวกเราต้องเปิดบาร์ด้วย เพราะพวกเราต้องหาเงินเพื่อใช้เป็นทุนสำหรับงานอีเว้นท์จากการเปิดบาร์ มีใครอยากจะช่วยงานที่บาร์มั้ย?” (Bar ในที่นี้ใช้เป็นเคาร์เตอร์ในร้านอาหารนะ)
ถ้าเป็นบาร์ล่ะก็ พวกเขาต้องทำอาหารตลอดทั้งคืน และยังมีอะไรอีกมากที่ต้องทำ ทุกอย่างต้องมีการคิดเตรียมการเอาไว้ล่วงหน้า ถึงแม้มันจะเป็นงานที่เหนื่อยเอาการ ลี ฮุนเต็มใจยกมือของเขาขึ้นมา
 “นายคือลี ฮุนใช่มั้ย? โอเค ขอบคุณ แล้วคนอื่นๆล่ะ?”
ดูจากบรรยากาศรอบข้างแล้ว พวกเฟรชชี่และรุ่นพี่ต้องเข้าร่วมภารกิจอย่างน้อยหนึ่งอย่าง
เขาตัดสินใจว่ามันจะดีกว่าถ้าได้ทำงานในบาร์ที่สะดวกสบาย
 ‘การแสดงหรืออะไรก็แล้วแต่ ต้องใช้เวลาเตรียมการนานตลอดทั้งสัปดาห์ ดังนั้นแค่การทนทรมานในช่วงเทศกาลยังดีซะกว่า
ในเมื่อบาร์เปิดตอนกลางวัน เขาก็พอมีเวลาที่จะไปทำอย่างอื่นอยู่บ้าง
แต่ว่านอกจากลี ฮุนแล้ว ไม่มีนักศึกษาคนไหนเลยที่อาสาจะยกมือของพวกเขา ไม่ว่าจะมองมุมไหน การทำงานในบาร์นั้นเป็นอะไรที่ยากแสนสาหัสและพวกเขายังคิดว่ามันเป็นอะไรที่เจ็บปวดทรมาน ดังนั้น ก็เลยไม่มีใครต้องการเข้าร่วมงานนี้
มีนักศึกษาหญิงเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยกมือของเธอขึ้น ทุกคนถึงกับตกใจไม่คาดคิดว่ามันจะเกิดขึ้น
มันเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่เธอนั้นมาเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกันกับพวกเขา แม้พวกเขาทำได้แค่เพียงมองเธอที่มหาลัยทุกวัน เธอสวยมากจนพวกเขาสงสัยว่ามันคือความฝัน หรือความจริง หรือว่ามันเป็นสรวงสวรรค์กันแน่
ซอยูนยกมือของเธอขึ้นมา
แม้กระทั่งประธานนักเรียนเองยังต้องถอยไปหนึ่งก้าว แล้วพูดอย่างสุภาพเป็นทางการ
 (ในเกาหลี การพูดอย่างเป็นทางการ และไม่เป็นทางการนั้น มีลักษณะที่ค่อนข้างเฉพาะเจาะจง)
 “แน่นอนล่ะ เธอคงไม่คิดที่จะทำงานที่บาร์ใช่มั้ย?”
ซอยูนพยักหน้าเบาๆ
จากนั้น พวกนักศึกษาผู้ชายต่างพากันยกมือขึ้นอย่างรวดเร็ว
 “ท่านประธาน ผมด้วย! ผมอยากทำงานที่บาร์
 “ผมยกมือขึ้นก่อนนะ ได้โปรดให้ผมทำเถอะนะ
 “น้องชาย ไม่สิ รุ่นพี่ครับ! ผมไง ดง ฮุน! รุ่นพี่จะเลือกผมใช่มั้ย? ใช่มั้ยครับ?”
 “ซัง ฮุก ฉันจะเลี้ยงเหล้านายจนกว่าพวกเราจะเรียนจบ ฉันขอแค่นายให้ฉันทำงานที่บาร์เถอะนะ ฉันจะเคารพและเชิดชู บูชานาย เหมือนผู้มีพระคุณของฉัน!”
แววตาของนักเรียนคนอื่นๆลุกโชติช่วงชัชวาล พร้อมกับตะโกนบอกว่าพวกเขาจะเข้าร่วมงานที่บาร์และรายชื่อสตาฟฟ์ที่บาร์ก็เต็มอย่างรวดเร็ว
ติดตามตอนต่อไป
จบเล่ม 14

10 ความคิดเห็น:

  1. ขอบคุณขอรับบบบบบ

    ตอบลบ
  2. ขอบคุณครับ. พระเอกจะเป็นเชฟใช่ป่าว 555

    ตอบลบ
  3. ขอบคุณมากครับที่ช่วยแปลให้

    ตอบลบ
  4. ผมจำตอนล่าสุดในเด็กดีไม่ได้ละ
    ต้องไปทบทวนหน่อย

    ตอบลบ

เล่มที่ 52 บทที่ 7 เคย์เบิร์นเคลื่อนไหวแล้ว แปลโดย Teerawat และ แอดชินเพจเราอ่านนิยายแปล

  เล่มที่ 52 บทที่ 7 เคย์เบิร์นเคลื่อนไหวแล้ว แปลโดย Teerawat และ แอดชินเพจเราอ่านนิยายแปล ลาเฟย์หลับตาลง ' เราจบสิ้นแล้ว '...