เล่ม 46 บทที่ 3: สวนน้ำแห่งความมั่งคั่ง แปลโดย แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล

ข่าวการขยายอาณาเขตของอาณาจักรอาเพ่นและการลดภาษีอย่างกะทันหันของอาณาจักรฮาเว่นได้แพร่กระจายไปทั่วทวีป

“ไชโย!”

“ปลอดภาษี การต่อสู้จบลงแล้ว”

“โกหกน่า กิลด์เฮอร์มีสถอนตัวง่ายๆแบบนี้เนี่ยนะ…”

“มันน่าเป็นห่วง ยังไงก็เป็นเรื่องที่ดี”

ขอบคุณการตอบสนองในทันที อัตราการเชื่อมต่อเข้าเล่นในรอยัลโร้ดเพิ่มขึ้นสี่เท่า ผู้เล่นทั้งหมดในทวีปกลางยินดีเป็นอย่างยิ่ง

“ต่อจากนี้ไปคงจะสนุกจริงๆ”

"ใช่ ฉันจะเป็นพ่อค้า ฉันจะขายและปล่อยของให้หมด กำไรทั้งหมดก็จะเป็นของฉัน”

เมืองและร้านค้าต่างคึกคักไปด้วยผู้เล่น ต้องขอบคุณการลดภาษี ทำให้สินค้าถูกขายในราคาที่ต่ำลง

“ได้โปรด ดาบของกัลลิกอส ขายหมดแล้วหรือครับ? งั้นดาบจันทร์เสี้ยวของเนอร์ดัล!”

“เราจะสั่งเจ้านี่ เราขอดูเกราะเจ๋งๆของคุณด้วย”

"ม้า ฉันกำลังมองหาม้า ในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา ฉันไม่ได้ขี่ม้าดีๆสักจัว”

ร้านค้าเต็มไปด้วยผู้เล่น จึงไม่มีที่ว่างให้ขยับไปมามากนัก

ผู้เล่นต้องการซื้อสินค้าในราคาที่ถูกกว่า

“ฉันต้องการซื้อเพิ่ม”

“เงินเหลือไม่มากแล้ว…”

“ปังปุริเย่ ดร็อปอุปกรณ์ดีๆตอนออกล่ามาด้วย ได้เวลาทำเงินแล้ว”

“ฉันไม่มีเงินจะไปยังพื้นที่ล่าทางใต้”

“ไม่รู้เหรอ? ดันเจี้ยนเปิดให้เข้าฟรี”

“ฮึก!”

นโยบายไม่เก็บค่าเข้าหมายความว่าผู้เล่นจำนวนมากหันไปออกล่าเพิ่มขึ้น

หลังจากที่นโยบายของกิลด์เฮอร์มีสเรื่องภาษีที่สูงและการจำกัดการเข้าดันเจี้ยนเปลี่ยนไป สถานการณ์ก็ดีขึ้นอย่างมาก

ผู้คนมารอที่ทางเข้าดันเจี้ยนเพื่อหาปาร์ตี้

“ฉันเป็นนักบวชสายต่อสู้ ฉันมีการรักษาขั้น 2 ฉันจะช่วยคุณอย่างดี”

“เรากำลังจัดปาร์ตี้ล่าบอสบาโตโต้ โปรดติดต่อเราหากคุณมีเลเวลมากกว่า 400”

“หาคนล่าจนค่ำ เราเป็นปาร์ตี้ขนาดกลางที่กำลังมองหาคนมากกว่า 10 คนเพื่อกวาดดันเจี้ยน”

เมืองและพื้นที่ล่าแออัด เช่นเดียวกับถนนที่เชื่อมระหว่างพวกเขา ทวีปกลางที่ตกต่ำได้กลายเป็นดินแดนขนาดใหญ่ที่มีชีวิตชีวา แม้กระทั่งการเปลี่ยนแปลงในกลุ่มกบฏ

“ข้าอยากกลับบ้าน ตอนนี้ข้าสามารถกลับไปที่ฟาร์มของข้าในอาณาจักรฮาเว่นได้แล้ว”

“พระองค์ได้ทรงขจัดความบาปในอดีตทั้งหมด… ข้าจะลาออกและกลับไปประกอบอาชีพ ตอนนี้ข้าต้องเลี้ยงดูครอบครัว”

“ให้ที่ดินแก่ชาวนา รถม้าแก่พ่อค้า และงานช่างตีเหล็ก? แล้วข้าต้องเข้าไปในเมือง ตอนนี้ข้าสามารถอยู่และกินได้”

การต่อต้านลดลงอย่างน้อยครึ่งหนึ่ง

หลังจากการลดภาษี กิลด์เฮอร์มีสได้ใช้มาตรการทางเศรษฐกิจต่างๆ และเริ่มพัฒนา

-อาณาจักรฮาเว่นจะดำเนินโครงการก่อสร้างเต็มรูปแบบเพื่อส่งเสริมความมั่นคงและความสะดวกสบายในทวีปเวอร์เซลล์

คำประกาศเกี่ยวกับสถาปัตยกรรมอันยิ่งใหญ่ 30 แห่งปรากฏขึ้นพร้อม ๆ กันโดยมีชื่อของจักรพรรดิบาร์ดเรย์ติดอยู่

แน่นอนว่าสถาปัตยกรรมอันยิ่งใหญ่นั้นจำเป็นต้องมีสถาปนิกที่มีทักษะสูง ดังนั้นพวกเขาจึงจำเป็นต้องร่วมมือกับผู้เล่นอย่างแข็งขัน

แม้จะต้องใช้เวลามากก่อนที่จะดำเนินการได้ แต่ได้มีการประกาศสถาปัตยกรรมอันยิ่งใหญ่เพื่อเพิ่มกระแสบวกต่อสาธารณะ

การตอบโต้อันร้อนแรงต่อการลดภาษีของกิลด์เฮอร์มีสได้กลบกระแสผลลัพธ์การต่อสู้ที่ป้อมปราการพูยอล

 * * *

ลี ฮุนรู้สึกเศร้าอย่างรุนแรงแม้จะชนะการต่อสู้ที่ป้อมปราการพูยอล

เป็นเพราะเย็นวันนั้น เขาดูโทรทัศน์ขณะกินข้าวและเคี่ยวกิมจิกับน้องสาวของเขา

“มีการลดภาษีจำนวนมากในอาณาจักรฮาเว่น ร้านค้าและตลาดในทวีปกลางเต็มไปด้วยผู้คน คุณแจโฮคะ ไม่ใช่ว่าบรรยากาศของอาณาจักรฮาเว่นได้เปลี่ยนไปแล้วเหรอคะ?”

"ใช่แล้วครับ ถูกต้องที่สุด จำนวนคนที่เดินเตร่ในเมืองเพิ่มขึ้นและไอเท็มในโกดังขายดีสุดๆ”

“แล้วเมืองต่างๆจะมีเสถียรภาพอย่างรวดเร็วหรือไม่คะ”

“ยังคงมีการต่อต้านจากประชาชนในพื้นที่ที่อาณาจักรฮาเว่นยึดครอง แต่เห็นได้ชัดว่าการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่กำลังเกิดขึ้น”

สถานีออกอากาศทุกแห่งที่เกี่ยวข้องกับรอยัลโร้ดกำลังถ่ายทอดข่าวเกี่ยวกับการลดภาษี ลี ฮุนรู้สึกประหลาดใจมากที่เขาทำช้อนที่เต็มไปด้วยเนื้อหมูหล่น

“อาณาจักรฮาเว่นลดภาษีก็เหมือนเอาขวานมาฟาดเท้าฉัน”

เมื่อพิจารณาถึงขนาดทางการทหารและเศรษฐกิจของอาณาจักรฮาเว่นแล้ว มีหลายการกระทำที่พวกเขาทำไม่ได้ พวกเขาสามารถส่งคณะสำรวจทางเหนือได้อีกสามหรือสี่ครั้ง แต่ก็ยังเป็นไปไม่ได้ที่จะทำลายล้างอาณาจักรอาเพ่น อย่างไรก็ตาม การลดหย่อนภาษีเริ่มทำให้อาณาจักรมีเสถียรภาพ

ทางสถานียังส่งฉายประกาศอย่างเป็นทางการของกิลด์เฮอร์มีส

- กิลด์เฮอร์มีสได้รวมทวีปกลางให้เป็นหนึ่งเดียวหลังจากสงครามที่ไม่รู้จบ และได้พยายามทำให้ทวีปมีเสถียรภาพ เราสร้างมิตรและศัตรูมากมายบนเส้นทางนี้ แต่ไม่มีที่ว่างให้เสียใจ นี่ไม่ใช่ข้อแก้ตัว แต่เรารู้ว่าในที่สุดคนอื่นจะเดินไปตามเส้นทางนั้น เราต้องการยุติสงครามอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตาม กิลด์เฮอร์มีสได้ตระหนักถึงข้อผิดพลาดในกระบวนการที่ทำให้ประชาชนบางส่วนไม่สะดวก เพื่อทำให้ทวีปเวอร์เซลล์มีเสถียรภาพ อาณาจักรฮาเว่นจะลดอัตราภาษีสำหรับผู้เล่นที่อาศัยอยู่ในดินแดนนี้ และจะมีส่วนร่วมในการพัฒนาเศรษฐกิจ การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ไม่ได้เป็นเพียงคำพูดเท่านั้น และเราจะแสดงให้คุณเห็นโดยตรง คอยติดตามการพัฒนาในอนาคตในทวีปนี้

ลี ฮุนบ่นรัวๆ

“กิลด์เฮอร์มีสไม่มีจิตวิญญาณของผู้สมรู้ร่วมคิดเร้ย”

เพื่อที่จะพิชิตทวีป พวกเขาจะโจมตีอาณาจักรอาเพ่นต่อไป ในระยะยาว อาณาจักรฮาเว่นจะใช้อาณาจักรอาเพ่นเป็นข้ออ้างในการเพิ่มภาษี

“ฉันไม่สามารถขึ้นภาษีได้อีกต่อไปในอนาคต…”

ความเศร้าโศกของเขามากจนเขาแทบจะน้ำตาไหล อาณาจักรของเขามีคุณธรรมสูงแต่ยังยากจน เขาไม่สนใจเรื่องพวกนี้ หลังจากรับมืออาณาจักรฮาเว่นและพัฒนาเศรษฐกิจแล้ว เขามีแผนที่จะเพิ่มภาษีของอาณาจักรอาเพ่น เป้าหมายของเขาคือการปกครองอาณาจักรอาเพ่นในฐานะเผด็จการและใช้ประโยชน์จากชาวบ้าน

“มนุษย์ควรมีความทะเยอทะยานเยอะๆสิ”

ทว่ากิลด์เฮอร์มีสได้เปลี่ยนนโยบายเนื่องจากวิกฤต

“การเป็นเผด็จการเป็นเรื่องยากจริงๆ”

ลี ฮุน และ ลี เฮยอน ดูโทรทัศน์ด้วยกัน

พวกผู้เล่นกำลังเดินเตร่ตามร้านค้าในทวีปกลางด้วยการแสดงออกอย่างมีความสุข

ลี เฮยอนและลีฮุนต่างก็พูดอะไรบางอย่าง

“เสื้อผ้าสวยจัง”

“น่าเสียดาย ของพวกนี้ควรเอามาปล่อยที่อาณาจักรอาเพ่นเพื่อเอาเปรียบ…”

สถานที่ท่องเที่ยวในทวีปกลางที่ถูกจองเต็มเป็นเวลาหนึ่งเดือนก็ปรากฏขึ้นเช่นกัน

“ว้าว! เป็นสถานที่ที่งดงามมาก”

“เนี่ยโอกาสโก่งราคาชัดๆ”

มาตรการพัฒนาเศรษฐกิจและสถาปัตยกรรมอันยิ่งใหญ่ในอาณาจักรฮาเว่นก็ถูกประกาศเช่นกัน

“พี่จ๋า หนูก็อยากอยู่ในทวีปกลางด้วย”

“ราคาบ้านจะสูงขึ้น”

แม้จะมีกระบวนการเติบโตที่คล้ายคลึงกัน แต่พี่น้องก็มีความคิดต่างกัน

* * *

ลี ฮุนใช้เวลาสองวินาทีในการเลือกเสื้อผ้าจากตู้เสื้อผ้าของเขาเพื่อออกเดทกับซอยูน

แม้จะดรอปเรียนจากมหาวิทยาลัยและเล่นรอยัลโร้ดทุกวัน แต่เขาก็ยังออกไปเที่ยวกับเธอในละแวกบ้าน

“ยีนส์… ฉันจะสวมเสื้อยืดตัวนี้”

มันเป็นแฟชั่นที่เรียบง่ายสำหรับการออกไปข้างนอก

กางเกงยีนส์สามารถสวมใส่ได้ตลอดทั้งปี และสามารถใส่สเว็ทเตอร์ทับเสื้อยืดได้หากอากาศเย็น แน่นอนว่าเขาสวมกางเกงผ้าลูกฟูกเนื้อหนาในช่วงเช้าของฤดูหนาว มันเป็นแฟชั่นที่คล้ายกับชายวัยกลางคนที่ทำงานในตลาดปลา

แฟชั่นเรียบง่ายของเขาไม่เปลี่ยนแปลงสำหรับการออกเดทของเขากับซอยูน

“เป็นเสื้อผ้าที่ใส่สบาย”

บางครั้งเขาก็อยากอินเทรนด์บ้าง

เป็นเพราะซอยูนสวยมาก เขาต้องการให้คนอื่นพูดว่าพวกเขาเป็นคู่รักที่เหมาะสมกันเพียงสักครั้ง

“ใช่ มาสวมเสื้อยืดตัวใหม่ที่ฉันเก็บไว้กันเถอะ”

ลี ฮุนเอาเสื้อยืดที่เขาซื้อเมื่อไม่กี่เดือนก่อนออกมาในราคาลด 12,000 วอน

เนื้อผ้ามีความนุ่ม ใส่สบาย และมีการตัดเย็บอย่างประณีต

“อันที่จริง… เสื้อผ้าจากตลาดนั้นแตกต่าง”

ลี ฮุนพอใจในขณะที่เขามองเข้าไปในกระจก เขาออกจากบ้านด้วยเสื้อผ้าที่เย็บไก่ไว้ที่อก

ซอยูนกำลังเล่นกับเจ้าเนื้อหมาและเธอก็สวมกางเกงยีนส์และเสื้อยืดสีขาวด้วย เธอเปล่งประกายทั้งๆ ที่สวมเสื้อผ้าเรียบง่าย ไม่ต้องพูดถึงใบหน้าและสัดส่วนร่างกายที่สมบูรณ์แบบ

ถ้าซอยูนเกิดเมื่อหลายร้อยปีก่อน ความงามนั้นก็เพียงพอที่จะทำให้เกิดสงครามระหว่างประเทศได้

แน่นอน ศิลปินคงจะพยายามวาดภาพหรือทำประติมากรรมของเธอ

“เธอรอนานไหม”

"ไม่ ฉันเพิ่งเล่นได้สักพักแล้ว”

ซอยูนกำลังแปรงขนให้เจ้าเนื้อหมาอย่างเบามือ

กรรรร แฮร่!

เจ้าเนื้อหมาคำรามทันทีที่มันเห็นลี ฮุน ลูกสุนัขห้าตัวที่เจ้าเนื้อหมาให้กำเนิดก็มีหางแข็งเช่นกัน

สัตว์ไม่ได้โง่ เจ้าของใหม่ของพวกเขา ลี ฮุน และ ซอยูน มีความสัมพันธ์ที่ดี!

'มีบางอย่างที่น่าสงสัย เขาเป็นนายเก่าที่ชั่วร้าย’

พวกสุนัขไม่ไว้วางใจลีฮุน

หลังจากที่ให้เจ้าเนื้อหมากับซอยูนแล้ว เจ้าเนื้อหมาตัวที่สองก็หนีกลับบ้านของเธอทุกวัน แม้จะอยู่ติดกัน แต่เจ้าเนื้อหมาตัวที่สองก็ไม่แม้แต่จะปัสสาวะที่บ้านของลี ฮุนด้วยซ้ำ

ดวงตาของลี ฮุนเป็นประกายอย่างดุเดือด

“นอนลง”

หงิง หงิง

ความกลัวที่ประทับอยู่ในปากของมัน ทำให้เจ้าเนื้อหมาเชื่อฟังโดยสัญชาตญาณ

มันกลัวว่าลี ฮุนจะเปิดฝาหม้อเพียงเพื่อใส่ลูกสุนัขตัวหนึ่งของมันลงไปในหม้อ

"ว่ายน้ำ"

จ๋อมแจ๋ม จ๋อมแจ๋ม

เจ้าเนื้อหมาแสนรู้และลูกสุนัขของมัน ต่างเชื่อฟัง

“ค่อยน่ารักหน่อย”

หลังจากปั่นหัวพวกสุนัขจนหัวร้อนพอแล้ว เขาก็เริ่มออกไปเที่ยวในละแวกบ้านกับซอยูน

พวกเขาบังเอิญไปเจอพวกอันธพาลมัธยมที่เดินเตร็ดเตร่อยู่ริมถนน

"ไงพวกนาย!"

วันนี้นักเรียนทักทายพวกเขาด้วยท่าทีที่สุภาพ มีตำนานเกี่ยวกับพวกเขาในตรอก

“ลี ฮุน… ระวังตัวเขาด้วย และอย่าแตะต้องน้องสาวของเขา”

"ทำไม?"

“นายรู้จักรุ่นพี่ชานฮีไหม”

"รู้จักสิ พี่คนนั้นไม่ชอบคนที่เขาไม่รู้จักเดินเข้ามาในถิ่นของเขา”

“เมื่อไม่นานมานี้ เขาเจอลี ฮุน นอนอยู่หน้าบ้านของเขา”

“สู้กันไหม? พี่ชานฮีไม่ยอมหรอก”

“เขาตัดสินใจทุบตีอีกฝ่าย เย็นวันนั้นเขาจึงออกไปพร้อมกับท่อเหล็ก เขาลากคนอื่นมากับเขาด้วย”

"แล้ว? แล้วมีคนโทรตามพวกตำรวจมาไหม?”

“ฉันจะดีใจถ้าเป็นกรณีนี้ ลี ฮุนเดินออกมาจากประตูพร้อมกับถือเคียว”

“…”

“เขายังถือไก่ที่มีเลือดหยดลงมาด้วย มีคนมาสู้กับเขาสามสิบคน… ไม่มีใครเข้าไป อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่วันนั้น พี่ชานฮีไม่ได้เข้ามาในละแวกนี้อีกเลย”

เป็นเรื่องยากที่พวกอันธพาลในละแวกบ้านจะไม่เคยได้ยินตำนานนั้น

ข่าวลือเกี่ยวกับลี ฮุน และอัน ฮุนโด แพร่กระจายไปทั่วและก็ใหญ่โตอย่างมาก

“เขาฝึกฝนด้วยดาบจริง”

“โรงฝึกนั่น… นายเคยเห็นทักษะของพวกเขาด้วยดาบหรือไม่? ไม่น่าแปลกใจที่มือของคนที่พยายามจะแตะต้องน้องสาวของเขาถูกฟันจนเละออก เขามีทักษะเพียงพอสำหรับมัน”

“มีคนแปลก ๆ เข้ามาในพื้นที่เพราะเขา”

“นายเห็นพวกคนที่ไปโรงฝึกนั่นไหม? แม้แต่รุ่นพี่ก็ยังไม่กล้าแตะต้องพวกเขา”

ลี ฮุน และครอบครัวของเขาเป็นคนที่ไม่สามารถแตะต้องได้ในบริเวณนี้

ซอยูนสวยมากจนแม้แต่พวกอันธพาลและคนเลวต่างก็จับตามองเธอ แต่พวกเขาถูกบล็อกโดยบอดี้การ์ดที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี

ตอนนี้ไม่สำคัญว่าเธอจะถูกพาไปเดินเล่นเพราะเธอมีคนคุ้มกัน

ยูบยองจินได้ค้นพบการปรากฏตัวของซอยูนขณะเฝ้าดูลีฮุน

“เธอเป็นแฟนของลีฮุน สวยงาม สวยจนเธออาจตกเป็นเป้าของอาชญากร…”

- โอกาสที่จะเกิดอาชญากรรมคือ 94.7282%

“ความปลอดภัยในเกาหลีใต้ยังดีไม่พอเหรอ? ดีกว่าประเทศอื่นมากเลยนะ”

-ด้วยรูปลักษณ์ของเธอ มีโอกาส 98% ที่จะเกิดอาชญากรรมในประเทศอื่นๆ

แม้แต่ตำรวจและกองกำลังรักษาความปลอดภัยของประเทศก็ยังถูกดึงดูดด้วยรูปลักษณ์ของเธอ เมื่อเธอเดินไปมา ผู้คนและการจราจรเป็นอัมพาตเพราะจ้องมองมาที่เธอ ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าความงามของเธอจะทำให้ประเทศล่มสลายในอดีต

“เป็นการดีที่จะปล่อยให้สถานการณ์นี้ไม่ถูกตรวจสอบ ฉันไม่อยากเห็นเด็กคนนั้นเศร้า”

แม้แต่ยูบยองจินก็ไม่อยากเห็นซอยูนร้องไห้ ขณะที่ดูการผจญภัยของวีดในรอยัลโร้ด เขาได้เห็นซอยูนร้องไห้ขณะที่หัวใจของเธอละลาย

น้ำตาใสไหลอาบใบหน้าของซอยูนเป็นช่วงเวลาที่สวยงามอย่างเหลือเชื่อ ถ้ายูบยองจินอายุน้อยกว่า เขาอาจจะทุ่มเททุกอย่างเพื่อเธอ รอยัลโร้ดหรือความมั่งคั่งที่เขย่าโลกไม่สำคัญ

ขณะที่เขามองดูซอยูนอยู่พักหนึ่ง เขาก็รู้ว่าภายในของเธอก็สวยเช่นกัน

“ลี ฮุนอาจจะดูน่าเกลียด แต่เขาโชคดีที่มีผู้หญิงแบบนั้น ฉันอยากจะเห็นลูกๆของพวกเขาซะแล้วสิ”

- คุณต้องการจ้างผู้คุ้มกันหรือไม่?

“บอร์ดี้การ์ดระดับ A ขึ้นไป”

เช่นเดียวกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยระดับ A ดาวเทียมและระบบเฝ้าระวังยังถูกนำมาใช้เพื่อป้องกันไม่ให้สิ่งที่เป็นอันตรายเกิดขึ้น แน่นอนว่ามีหุ่นยนต์มากกว่า 10 ตัวที่ระดมกำลังในพื้นที่นั้นเพื่อเสริมความปลอดภัย

- หลักฐานทั้งหมดสำหรับอาชญากรภายในรัศมี 50 กม. ได้รับการจัดเก็บแล้ว ตำรวจจะใช้เวลาประมาณหนึ่งสัปดาห์ในการกวาดล้างพวกเขาทั้งหมด

หลังจากทำความสะอาดพื้นที่ ยู บยองจินสั่งให้หุ่นยนต์แอบตรวจสอบ

ลี ฮุนมาถึงข้างถนนแล้วถาม

"เธออยากไปไหนไหม? โรงหนังหรือห้างสรรพสินค้า? อยากได้เสื้อผ้ากันหนาวไหม?”

“ฉันไม่ต้องการที่จะดูหนัง หรือซื้อเสื้อผ้า… ฉันอยากไปตลาด”

“อยากกินอะไรไหม”

"ปู!"

“อืม ปูจะแพงหน่อย… ราคาอาหารทะเลไม่สำคัญ ไม่ หลายวันมานี้ฉันได้เงินจำนวนมากจากสถานีออกอากาศ”

ซอยูนและลี ฮุนไม่สามารถใช้เวลาร่วมกันได้มากนักเพราะเหตุการณ์สำคัญเกิดขึ้นในรอยัลโร้ด

สำหรับการออกเดทวันนี้ พวกเขาตกลงที่จะซื้อปูที่ตลาดแล้วทำสตูว์ที่บ้าน

ลี ฮุนไปที่ร้านขายอาหารทะเลที่เขาเคยไปมาแล้ว 5 ปี และพนักงานวัยกลางคนก็พูดกับซอยูน

“สาวล้ำค่าอย่างเธอไม่คู่ควรกับเขา…สาวน้อย มีผู้ชายมากมายในโลกกว้างใบนี้”

"ไม่ ทุกอย่างโอเคแล้ว"

“ฉันแค่กังวล… ถ้าเขาทำตัวไม่ดี ฉันจะแจ้งความกับตำรวจ”

นี่เป็นครั้งที่ 297 ที่ซอยูนได้รับข้อเสนอนี้

คนส่วนใหญ่ในละแวกนั้นสนับสนุนให้เธอรายงานอย่างน้อยหนึ่งครั้ง

* * *

ลี ฮุน เชื่อมต่อกับรอยัลโร้ด ซึ่งเทศกาลที่ป้อมพูยอลยังดำเนินอยู่

“ฮ่าๆๆๆ! ดื่ม ดื่ม ดื่มให้หมด”

“เอ่อ..เอา.. ฉันชอบโจ๊กหญ้าที่ข้นด้วยแอลกอฮอล์ ท้องของฉันคงรับไม่ไหวแล้ว บางทีฉันควรจะพัก?”

“คุณไม่ต้องกังวลเรื่องดันเจี้ยนอย่างจริงจัง เป็นสถานที่มืดและเปลี่ยวแต่... มีความรู้สึกอบอุ่นด้วย คุณควรไปอย่างน้อยหนึ่งครั้ง”

แม้ว่าจะเป็นเวลากลางวัน ผู้เล่นทางเหนือยังคงเฉลิมฉลอง

เวลาในรอยัลโรด ผ่านไปแล้ว 3 วันนับตั้งแต่การต่อสู้สิ้นสุดลง แต่ผู้คนยังคงอยู่ในพื้นที่

กำแพงถล่มและพื้นแตกร้าว มีบรรยากาศการกินดื่มอยู่ทุกที่

วีดมีรอยยิ้มอันชั่วร้ายบนใบหน้าของเขา

"ดี"

การต่อสู้อันดุเดือดได้จบลงด้วยชัยชนะ ดังนั้นผู้เล่นชาวเหนือจึงสมควรที่จะได้ลงพักผ่อน

ผู้เล่นบางคนที่เสียชีวิตในการต่อสู้กลับมาและแบ่งปันอารมณ์ร่วม เทศกาลสองวันถูกกำหนดขึ้นหลังจากที่พวกเขาฟื้นคืนชีพ

“ฉันจะหาเงินได้นิดหน่อย”

แน่นอน พ่อค้าขายแอลกอฮอล์และอาหารสำหรับเทศกาล ดังนั้นเมแพนจึงทำกำไรได้ค่อนข้างมาก

พ่อค้าเป็นพวกที่คึกคักที่สุดก่อนและหลังสงคราม

วีดพึ่งพาเมแพน แต่เขายังคงมีความสัมพันธ์เพียงเล็กน้อยกับพ่อค้ารายอื่น เหมืองเงินการค้า, ขนส่งราชาปู, เต่าการค้า เป็นต้น

วีดรู้วิธีหาเงินมากขึ้นเพราะประสบการณ์ชีวิตของเขา

เขาคงอัตราภาษีที่ต่ำ แต่เขาพบพ่อค้าที่เขาสามารถทำกำไรได้บ้าง

เจ้าพ่อแห่งเศรษฐกิจใต้ดิน!

อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่ว่าผู้เล่นทุกคนในป้อมปราการพูยอลกำลังพักผ่อนหย่อนใจ

“มองหานักบวชที่กระตือรือร้นที่จะช่วยผู้คน ไปออกล่าด้วยกัน!”

“ผมเป็นนักรบโล่ โปรดพาผมไปด้วย เลเวล 256 ผมมุ่งเน้นที่การเพิ่มความยืดหยุ่นของร่างกายของฉัน”

ผู้เล่นเลเวลสูงหรือผู้ขยันขันแข็งออกไปเก็บเลเวลและผจญภัยในพื้นที่

“ตอนนี้ การสำรวจใต้ดิน ถูกปิด!"

ผู้เล่น 10~20 คนสามารถเห็นการเล่นในอุโมงค์ที่เจ้าตัวยี้สร้างขึ้น

“ออกแรงดันอีก”

“กุ๊ก!”

ผู้เล่นบางคนซนมากโดยการกลิ้งก้อนหินไปตามกำแพง

ต้องใช้เงินและความพยายามอย่างมากในการบูรณะกำแพงที่พังทลาย หอคอยป้องกัน และถนนชั้นในของป้อมพูยอล

วีดขาดประสบการณ์ในฐานะสถาปนิก แต่เขาก็ยังเดาสถานะของป้อมปราการพูยอลได้

“ต้องใช้ทองคำหลายล้านเหรียญเพื่อฟื้นฟูสถานที่แห่งนี้ แน่นอนว่าไม่มีเหตุผลที่จะใช้จ่ายเงินในป้อมปราการหากไม่มีสงคราม”

ป้อมปราการทหารจะเพิ่มการฝึกทหารและเพิ่มขวัญกำลังใจ การบำรุงรักษาสิ่งอำนวยความสะดวกทางทหารขนาดใหญ่มีความสำคัญต่อการหยุดการรุกรานของศัตรู

วีดส่ายหัว

“การฟื้นฟูมีค่าใช้จ่ายสูงเกินไป และมันเป็นไปไม่ได้ที่จะปกป้องอาณาจักรอาเพ่นจากที่นี่”

แม้ว่าป้อมปราการพูยอลจะถูกเก็บไว้ อาณาจักรฮาเว่นก็สามารถใช้เส้นทางต่างๆ เพื่อทำลายอาณาจักรได้

“ไม่สามารถซ่อมแซมได้ ดังนั้นฉันต้องเปลี่ยนแนวคิด… ฉันควรเก็บไว้เป็นซากปรักหักพังและขายของที่ระลึกดีไหม”

วีดต้องการเปลี่ยนการใช้ป้อมปราการ อนุสรณ์สถานสงครามจะได้รับเพียงเงินสดย่อย กองหินไม่มีรสนิยมที่ดีเว้นแต่การสู้รบจะเกิดขึ้นเมื่อหลายสิบปีหรือหลายร้อยปีก่อน

การทำสถานที่ท่องเที่ยวที่บอบบางย่อมส่งผลให้เกิดการสูญเสียอย่างต่อเนื่อง

วีดคิดว่ามันเป็นการลงทุนที่ผิด

“ถ้าสิ่งอำนวยความสะดวกไม่ถูกแตะต้อง… มันอาจกลายเป็นรังของพวกมอนสเตอร์”

มอนสเตอร์อาศัยอยู่ในซากปรักหักพังหรืออาคารร้าง

ขนาดของป้อมปราการพูยอลหมายความว่าจะมีมอนสเตอร์หลายร้อยตัว พื้นที่ชั้นดีจะถูกสร้างขึ้น แต่นั่นก็อาจเป็นยาพิษได้เช่นกัน

มอนสเตอร์ที่ถูกปล่อยในป้อมพูยอลจะไม่อยู่แค่ที่เดียว มอนสเตอร์ระดับบอสในหมู่พวกมันจะเดินเตร่ไปทั่วอาณาจักร ทำให้ความปลอดภัยแย่ลง

“ค่าใช้จ่ายในการรื้อถอนจะมหาศาล ฉันไม่สามารถเรียกเก็บเงินจากกิลด์เฮอร์มีสได้”

วีดอยู่ท่ามกลางการเฝ้าดูผู้เล่นทำหินหล่นหรือทำลายอาคาร

'การแก้ไขทุกอย่างต้องใช้เงิน เจ้าของบ้านก็ไม่ต้องการบ้านรกๆ แบบนี้ด้วย'

ทันใดนั้นเขาก็มีความคิด

“ฉันสามารถใช้ประโยชน์จากการแกะสลักที่นี่ได้ไหมนะ? ฉันสามารถใช้เป็นวัตถุดิบในการแกะสลักและขายชิ้นส่วนต่างๆ ได้ในราคาแพง”

อคติที่หยั่งรากลึกต่อการแกะสลัก!

การแกะสลักบล็อคไม้ไม่กี่ชิ้นจะให้ทองคำเพียงไม่กี่เหรียญแก่เขา

'เงินจะหายไปเมื่อออกจากมือของฉัน แต่จะมีวิธีหารายได้จากป้อมปราการอย่างแน่นอน ตั้งสมาธิ คิด มีเทคนิคหลายอย่างที่สามารถใช้ได้ ความสำเร็จและความล้มเหลวในชีวิตต้องค้นหาด้วยตัวของมันเอง'

เขามองดูป้อมปราการพูยอลอีกครั้งจากมุมมองของประติมากร

เขาเหลือ 1% ก่อนจะกลายเป็นปรมาจารย์การแกะสลักที่รอคอยมายาวนาน มันเป็นขั้นตอนสุดท้าย แต่มันไม่ง่ายเลยจริงๆ ที่จะพัฒนามันด้วยงานที่ไม่เต็มใจ

หลังจากเชี่ยวชาญการใช้ดาบในทะเลทราย ความเสียหายพื้นฐานของวีดก็เพิ่มขึ้น 500% พลังของทักษะการโจมตีดีขึ้นและระยะเพิ่มขึ้น ผลของความชำนาญดาบและการป้องกันของเขาเพิ่มขึ้นเมื่อเขาเชี่ยวชาญ

ภารกิจของปรมาจารย์ประจำสายอาชีพใช้เวลานานจึงควรได้รับรางวัลตอบแทนจำนวนมาก

“ปัญหาคือมีโอกาสที่บาร์ดเรย์จะกลายเป็นปรมาจารย์ดาบ เขาอาจจะก้าวหน้ากว่าในทักษะของสายอาชีพ”

วีดเคยดูการต่อสู้ของบาร์ดเรย์ในหอเกียรติยศ รวมทั้งข่าวเกี่ยวกับเขาทางสถานีออกอากาศ

บาร์ดเรย์นำกองทัพไปกวาดล้างพวกกบฏในอาณาจักรฮาเว่น แน่นอนว่าเขาไม่พลาดการล่าดันเจี้ยนและบุกเบิกสถานที่ใหม่ๆ

ผู้เล่นคนอื่นชื่นชมประสิทธิภาพของเขา แต่วีดมีความคิดคร่าวๆ เกี่ยวกับทักษะของเขา

“แน่นอนว่าเลเวลของเขาอยู่ในช่วงกลาง ​​​​500 และทักษะดาบของเขานั้นต่ำกว่าที่ฉันคิดไว้เล็กน้อย เขามีความสามารถที่โดดเด่นในการใช้ทักษะหลายอย่างในเวลาเดียวกันเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่ยอดเยี่ยม”

ปลุกดาบ พลังก่อเกิด อัศวินดำพิฆาต และอัญเชิญดาบอีกเล่ม ทักษะของบาร์ดเรย์นั้นวิเศษมาก แต่มันก็ยังอ่อนกว่าตอนที่วีดเป็นผู้ปกครองทะเลทราย

“โดยเฉลี่ยแล้ว มันควรจะอยู่ที่ขั้นสูง เลเวล 4”

ทักษะของบาร์ดเรย์ค่อนข้างต่ำ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำคัญสำหรับเขา ความชำนาญด้านทักษะของเขาจะเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องและเขาสามารถได้รับรางวัลและสะสมค่าสถานะจากการล่าและทำภารกิจให้สำเร็จ

“ฉันต้องเป็นปรมาจารย์ด้านการแกะสลัก ประติมากรรมชิ้นนี้จะช่วยให้ฉันทำเงินได้ดีและเชี่ยวชาญ”

เขาต้องฝ่าฟันขั้นตอนสุดท้าย เทคนิคลับขั้นสุดท้าย การแกะสลักเวลา สามารถไปถึงขั้นกลางได้

เขาสามารถสร้างพิพิธภัณฑ์แห่งกาลเวลาได้เพียงครั้งเดียว เขายังมีฮีเลียมจากภารกิจมังกร มันไม่ดีที่จะใช้ในงานประติมากรรม แต่มันจะเสียเปล่าถ้าปล่อยไว้โดยไม่ได้ใช้งาน ถ้าวีดเชี่ยวชาญในสายอาชีพของเขา ก็จะมีประโยชน์มากมายเช่นเดียวกับการพัฒนาทักษะที่เกี่ยวข้อง

“ฉันควรลงทุนทุกอย่าง”

ดวงตาของวีดมองไปที่ป้อมปราการพูยอลอีกครั้ง ตอนนี้ป้อมปราการพูยอลเป็นเพียงซากปรักหักพังที่กินเงินเป็นจำนวนมาก อย่างไรก็ตาม ไม่มีเหตุผลที่จะคืนสภาพให้เป็นปกติ

“มันอาจจะใช้ไม่ได้ในฐานะป้อมปราการทางทหาร แต่เป็นสถานที่ที่มีการสัญจรไปมาสะดวก และหลายคนก็รู้ดี… ฉันควรเข้าไปในเขตวัฒนธรรมและการค้าไหม?”

เขาตัดสินใจสร้างป้อมพูยอลให้เป็นประติมากรรม พื้นที่นี้จะเปลี่ยนไปหลังจากจัดการผู้คน

“ปัญหาของประติมากรรมที่สร้างจากซากปรักหักพังคือมูลค่าจะลดลงหากหินชิ้นหนึ่งตกลงมา ฉันจะทิ้งเงินได้อย่างไร”

วีดนึกถึงโอกาสในการทำเงินครั้งใหญ่ที่เขาพลาดไป

“ก่อนการต่อสู้ที่ป้อมปราการพูยอล… ฉันพยายามพัฒนาวิลล่าหรูใกล้แม่น้ำ เวลามีน้อยเกินไป ฉันจึงต้องยอมแพ้กับแผนนั้นอย่างน่าเศร้า ถ้าฉันลากน้ำผ่านที่นี่ฉันก็สามารถขายวิลล่าได้”

เขาได้วางแผนที่จะจมป้อมปราการพูยอลลงในน้ำครึ่งหนึ่งแล้วขายวิลล่าหรูในพื้นที่ ทัศนียภาพอันเป็นเอกลักษณ์ของป้อมปราการพูยอลจะดึงดูดนักท่องเที่ยวและสร้างรายได้

“บะ- บางที…”

ฉากหนึ่งเข้ามาในความคิดของวีด ประติมากรรมธรรมชาติอันงดงามที่ทำหน้าที่เป็นเครื่องเล่นขนาดใหญ่ ถ้าเขาเปลี่ยนป้อมปราการพูยอลเป็นทะเลสาบ เขาสามารถสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกมากมายสำหรับผู้เล่น เป็นไปได้ที่จะลงเล่นน้ำบนบก!

“สะ สวนน้ำในฝันของฉัน!”

ในฤดูร้อนของเกาหลี ผู้คนจำนวนมากไปชายหาดและสวนน้ำ ครอบครัวหรือคู่รักไปด้วยกันและเป็นสถานที่ที่หลอกลวงผู้คน

“เป็นไปได้ที่ค่าเข้า การขายสินค้า และค่าจอดรถแพง”

จะมีค่าธรรมเนียมแรกเข้าต่อคน เช่นเดียวกับที่จอดรถสำหรับรถม้าและวิธีการขนส่งอื่นๆ อาหารและที่พักก็จะได้รับ สิ่งอำนวยความสะดวกเกินราคา! ทางตอนเหนือของทวีปเวอร์เซลล์ มีสถานที่ท่องเที่ยวยอดนิยมไม่กี่แห่ง ผู้เล่นลงทุนในอุปกรณ์หรือบ้าน ถ้าเขาทำสวนน้ำที่นี่ คนจะท่วมหลายล้านคน

“พื้นที่ทั้งหมดจะจมอยู่ในน้ำและผู้คนหลายแสนคนสามารถเข้าไปได้!”

โครงการพัฒนาสวนน้ำที่ก้าวข้ามขีดจำกัด!

ถ้ามีคนมา 200,000 คนทุกวันและจ่าย 10 เหรียญทอง มันจะมีกำไรเป็นล้าน ป้อมปราการพูยอลจะกลายเป็นสวนน้ำธรรมชาติ

ดังนั้นค่าบำรุงรักษาจึงไม่สูงมากนัก

“เมื่อมันถูกสร้างขึ้น สิ่งอำนวยความสะดวกทางการค้าจะพุ่งทะยาน เสื้อผ้า อาหาร ของที่ระลึก… ของจะหมด”

วีดคิดว่าเขาโง่

ในโลกปัจจุบัน เขาไม่เคยทำเงินได้เหมือนเศรษฐี

“ฉันจดจ่ออยู่กับวิธีการขึ้นภาษีแบบโบราณ ฉันแค่ใช้เงินที่รวบรวมมาโดยประมาท”

เขาต้องการบางอย่างที่ทำเงินได้อย่างต่อเนื่อง ผู้เล่นชาวเหนือสามารถหาเงินจากการกิน เล่น และแต่งตัวได้ อาณาจักรอาเพ่นได้รับเงินภาษี 20~30 ล้านเหรียญทอง หากธุรกิจสวนน้ำนี้ไปได้ด้วยดี ก็น่าจะเพิ่มขึ้นอีกสองสามเท่า มีค่าธรรมเนียมเข้า วิลลา และภาษีเกินราคาสำหรับสิ่งอำนวยความสะดวกเชิงพาณิชย์ ชุดมากมาย รายได้ที่ยอดเยี่ยม!

“จะช้าอยู่ไย ลงมือเลยเถอะ นี่สำคัญกว่าการทำสงครามกับอาณาจักรฮาเว่น”

ความตื่นเต้นได้ไหลผ่านร่างกายของวีด แผนพัฒนาป้อมพูยอลให้เป็นอาคารพาณิชย์ได้เริ่มขึ้นแล้ว

“อัญเชิญประติมากรรม!”

เขาเรียกเหล่าประติมากรรมสลัพชีพออกมาในทันที พวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่สามารถออกแรงบนแผ่นดินอย่างเจ้าเหลือง ราชันย์ไฮดรา และเซอร์เบรัส!

แสงสว่างจ้าส่องประกายขณะที่พวกเขาถูกบังคับเรียกตัวมาอย่างแรง

จบเล่ม 46 บทที่ 3

ผู้แปล : แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล

Editor : แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล