เล่ม 38 ตอนที่ 1 : ลูกสมุนที่แสนจะวุ่นวาย แปลโดย Rangsima Takoyaki

พวกมอนสเตอร์กำลังเดินลาดตระเวนไปรอบๆ ซากปรักหักพังบาร์เรน

และยังมีพวกซอมบี้ที่ไม่ค่อยอันตรายนักกำลังเดินไปมาราวกับว่าพวกมันนั้นไร้ซึ่งวิญญาณ

 ‘เอาล่ะ..ดูเหมือนว่าพวกมันจะเลเวลประมาณ300 นะ แต่ว่าทำไมดูเหมือนจะมีรังสีอะไรบางอย่างทีน่าสงสัยแถวๆนี้ กัน’

วีดนั้นกำลังซ่อนตัวอยู่หลังหินก้อนหนึ่งและคิดวิเคราะห์เกี่ยวกับมอนสเตอร์พวกนั้น

ลักษณะของพวกมอนสเตอร์เลเวลสูงๆ มักจะแสดงออกมาอยู่เสมอ

ยกตัวอย่างเช่น ผิวของพวกมันจะเป็นสีที่ดูพิเศษหน่อยหรือไม่ก็รูปร่างหน้าตาน่ารังเกียจหน่อย แต่ก็ยังคงปล่อยพลังที่ดูสะพรึงออกมาเสมอ

แต่ถึงอย่างนั้นมอนสเตอร์ที่อยู่ที่นี่ก็มีรูปร่างหน้าตาที่น่ารังเกียจอยู่ดี พวกมันมีขนาดใหญ่และดูดุร้าย แต่ถึงอย่างนั้นก็ดูเหมือนว่าพวกมันจะน่ารังเกียจด้วยเวทย์มนต์ภายใต้อำนาจของวิหารเอ็มบินยูที่ได้ไหลวนเวียนไปมาในทุกๆที่

ไม่ว่าจะสัดส่วนของพวกมันตั้งแต่หัวไปยันแขนก็ดูไม่ปกติสักนิด และพวกมันก็ยังขู่กรรโชกแปลกๆ

 ‘ถึงเลเวลพวกมันจะค่อนข้างต่ำ แต่จำนวนนั้นไม่น้อยเลยทีเดียว’

แล้วจู่ๆ สิ่งมีชีวิตที่น่ารังเกียจนั้นก็กระโจนขึ้นมา

เคี้ยกกก!

วีดสังเกตเห็นอีกาที่กำลังบินมาทางซากกำแพงจากระยะไกล

ครั้งแรกที่ได้เห็นมัน อีกาตัวนั้นก็ดูปกติดีแต่ดูเหมือนว่ามันจะมีขนาดที่ใหญ่มาก

และจากนั้นไม่นานขนของมันก็ค่อยๆ หลุดออกจากตัวจนดูคล้ายกันว่ามันเป็นนักอินทรีย์หัวขาว

จากนั้นเขี้ยวที่อยู่ในปากของมันก็ยาวออกมาราวกับมันเป็นค้างคาวแวมไพร์แถมกรงเล็บของมันก็ยังยื่นยาวออกมา

และเมื่อมันบินมาถึงกำแพงนั้นรูปร่างของมันก็คลับคล้ายคลับคลาราวกับว่ามันเป็นอีกาที่ผสมผสานกับสุนัข แถมมันยังปล่อยออร่ากระจายไปรอบๆ พื้นที่แถวนั้น

 ‘มันค่อนข้างที่จะอันตรายไปสักหน่อย แต่นั่นก็เป็นเพราะรังสีจากวิหารเอ็มบินยูนั่น แต่ก็เอาเถอะ ถึงจะอันตรายแต่มันเป็นอะไรที่แปลกดีสำหรับโลกนี้’

วีดซุ่มรออย่างเงียบๆ ที่มุมนึงของก้อนหิน 

พวกมอนสเตอร์นั้นเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ และก็คอยเอาจมูกดมกลิ่นฟุตฟิตไปด้วย

ดังนั้นมันจึงเป็นหลักฐานที่อาจถูกจับได้ฉะนั้นจึงค่อนข้างยากมากที่จะข้ามกำแพงไปโดยไม่ถูกจับซะก่อน

 ‘ฉันต้องจัดการตัวที่อยู่ใกล้ฉันให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เพื่อที่จะได้ไม่ไปกระตุ้นตัวอื่นๆ’

มอนสเตอร์พวกนี้มันไม่ได้เคลื่อนไหว หรืออยู่กันเป็นกลุ่มแบบพวกออร์คและก็อปลิบ 

และจะรวมตัวกันเฉพาะที่มีการรบเท่านั้น

พวกมันถูกครอบงำด้วยพลังแห่งความมืดมาเต็มรูปแบบดังนั้นมันจะแสดงตัวเป็นศัตรูในทันทีด้วยสัญชาตญาณ

 ‘ฉันเองต้องค่อยๆ เฝ้ารอโอกาสและเคลื่อนไหวให้ช้าๆเข้าไว้

สอดแนม และเคลื่อนที่ ซ่อนตัว และเคลื่อนที่อีกครั้ง ทำไปแบบนี้ซ้ำๆ

ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกลูกสมุนของฉันเองจะทำแบบนี้ได้หรือเปล่า’

วีดพยายามที่จะทำความเข้าใจกับภูมิประเทศและบรรยากาศโดยรอบของที่นี่  

เขามีเวลาเพียงแค่ 10วันเท่านั้น สำหรับภารกิจนี้และมันเป็นเวลาที่ค่อนข้างน้อยมาก 

 นี่มันเป็นฉากสุดท้ายของการผจญภัยครั้งยิ่งใหญ่ของเขาเพื่อให้ได้มาซึ่งภารกิจเทคนิคแกะสลักลับ!

ภารกิจมักจะยากขึ้นเรื่อยๆ ตามแต่ละขั้นตอน และในตอนนี้ก็มีเวลาไม่มากนัก 

ความพยายามของเขาที่ผ่านมา 10 วันนั้น ราวกับว่าจะทำให้เกิดข้อผิดพลาดน้อยที่สุด

มันเหมือนเด็กนักเรียนคนนึงที่กำลังทบทวนบทเรียนอย่างหนักเพื่อที่จะเตรียมสอบในวันพรุ่งนี้!

 ‘ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันต้องไปต่อ ฉันต้องขึ้นไปให้สูงกว่านี้เพื่อที่จะได้เห็นภูมิทัศน์โดยรอบและสิ่งที่อยู่ใกล้กับกำแพงนั้น...’

ทว่ามอนสเตอร์ตัวนึงกำลังค่อยๆ เดินผ่านไปอย่างช้าๆ

วีดเฝ้ารอเพื่อที่จะให้มันเดินผ่านไป

และจากนั้นเขาก็เริ่มจัดการจู่โจมมันด้วยดาบไฟบรรลัยกัลป์

หากว่าพวกอัศวินนั้นเริ่มที่จะจู่โจมจากทางด้านหลังเขาต้องยอมรับที่จะต้องโทษด้วยการสูญเสียค่าชื่อเสียงและค่าเกียรติยศ

และอาจจะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นอัศวินที่ที่ชอบแทงข้างหลัง

แต่ก็แน่ละว่าพวกสายอาชีพอื่นๆ ไม่ได้แคร์นักในเรื่องนี้ ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถใช้วิธีแทงข้างหลังได้อย่างสบายใจ

และพวกโจรก็มักจะเป็นอาชีพที่มักจะแทงข้างหลังปกติ!

การโจมตีของคุณติดคริติคอล (พลังดาเมจ*2)

เคี๊ยกก!

จากนั้นมอนสเตอร์ตัวนั้นก็ตายในทันที

ด้วยพลังทำลายล้างจากระดับเลเวลของวีดนั้นจึงส่งผลให้มอนสเตอร์ที่มีพลังธรรมดาไม่สามารถที่จะต้านการโจมตีที่รุนแรงได้

เคี๊ยกก!

คว๊ากก!

เคี๊ยกกกก!!

จากนั้นวีดก็เริ่มที่จะจัดการกับพวกมอนสเตอร์ที่เคลื่อนที่เข้ามาใกล้ๆ เขา ทีละตัว

และในพื้นที่กว้างนั้นเหล่ามอนสเตอร์ 6-8 ตัวก็ถูกวีดจัดการไปได้ด้วยความรวดเร็วในการบุกโจมตี

 “หืม!!”

 “ข้า..ข้าได้ยินเสียงอะไรสักอย่าง”

และถ้าหากว่าพวกมอนสเตอร์เริ่มสังเกตได้ถึงความผิดปกติพวกมันก็จะเริ่มสังเกตเห็นและรวมตัวกัน

เป็นเช่นนั้นเมื่อไหร่วีดก็จะรีบหาที่กำบังตัวเองอีกครั้งและซ่อนอยู่ประมาณ 10 นาที 

พวกมอนสเตอร์แถบนี้มันไม่ค่อยจะมีสติปัญญานักดังนั้นพวกมันจึงมีการเคลื่อนที่ตามสัญชาตญาณเท่านั้น

เมื่อเกิดเสียงบางอย่างผิดปกติพวกมันก็มักจะรวมตัวกันราวกับฝูงซอมบี้

เขามักจะจงใจทำให้เกิดเสียงแถวซากกำแพงจากนั้นก็รีบเคลื่อนที่หนีไปด้วยความเงียบที่สุด 

สัญชาตญาณของมอนสเตอร์พวกนี้นั้นมักจะหายไปก็ต่อเมื่อพวกมันกินหรือถูกฆ่าเท่านั้น

 ‘ด้วยพื้นฐานง่ายๆ นั้นทำให้ที่แห่งนี้เป็นพื้นที่ล่าที่ค่อนข้างจะง่าย’

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นไม่ว่ายังไงเขาเองก็ต้องรอบคอบ 

เพราะอย่างไรสิ่งมีชีวิตที่เคลื่อนไหวตามสัญชาตญาณก็ยังเป็นสิ่งที่น่าหวาดกลัวอยู่ดี

พวกมันมักจะไร้ซึ่งความนึกคิดและสติพร้อมจะเข้าจู่โจมในทันที

หากเขาไม่ระวังจนทำให้เกิดเสียงดังขึ้นมาเมื่อสังหารมอนสเตอร์ตัวนึงจากนั้นตัวอื่นๆ ที่เหลือก็จะเข้ามารุมทึ้งในทันที

ไม่มีอะไรที่จะสามารถการันตีได้เลยว่าพวกลัทธิเอ็มบินยูจะไม่มาตรวจสอบความผิดปกติ 

หากเขาไม่รู้เท่าทันถึงภูมิประเทศแถบนี้ดีเผลอๆ เขาอาจจะต้องเข้าสู้กับพวกอัศวิน

 ‘ฉันต้องคำนึงถึงสถานการณ์ที่อาจจะเลวร้ายที่สุดในกรณีนี้’

เขาไม่ได้กลัวที่จะต้องสู้ในสถานการณ์นี้แต่วีดไม่ได้คิดที่จะสู้อย่างจริงจัง 

เพราะมอนสเตอร์แถวนี้ไม่ใช่เป้าหมายของเขา

 ‘ฉันต้องลองตรวจสอบดู!’

จากนั้นวีดก็ค่อยๆ ปีนบันไดขึ้นไปครึ่งนึงของป้อมปราการ (บาเรียน่าจะหมายถึงกำแพง กำแพงรอบวิหารน่าจะหมายถึงป้อมปราการ (เดาเองงับ))

คุณได้เดินทางมาถึงกำแพงที่ไม่รู้จักแล้ว กำแพงนี้อาจทำให้รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก เมื่อมอนสเตอร์ถูกยั่วยุค่าพลังชีวิตจะลดลง และเมื่อพลังชีวิตคุณต่ำกว่า 50000 คุณจะกลายร่างเป็นมอนสเตอร์ในทันที พลังชีวิตลดลง 23 เปอร์เซ็น และเมื่อพลังชีวิตลดลงเกินครึ่งจะส่งผลต่อชีวิตของคุณ

นี่มันเป็นการลงโทษที่คาดไม่ถึง

 “อื้อหืม..แย่ชะมัด นี่มันเลวร้ายที่สุด ”

วีดร้องครวญออกมาโดยอัตโนมัติเมื่อเขาผ่านกำแพงไป

ใต้ซากปรักหักพลังบาร์เรนนี้มีแต่มอนสเตอร์อยู่เต็มไปหมด

น้ำในแม่น้ำนั้นก็ได้ไหลไปในทิศของทางวิหารเอ็มบินยู แถมยังมีซากศพลอยอยู่ในแม่น้ำด้วย  เลยทำให้พวกมอนสเตอร์ไปรุมทึ้งกันอยู่บริเวณนั้น

พวกมันไปรุมตอมสายน้ำที่เต็มไปด้วยสีดำราวกับมดตอมน้ำผึ้ง

และดูเหมือนจะมีมอนสเตอร์เป็นแสนๆ ตัวริมฝั่งแม่น้ำนั่น 

พวกมันหลั่งไหลไปอยู่ตรงที่ที่ดีที่สุด

และดูเหมือนว่าชนิดของพวกมันแต่ละสายพันธ์นั้นจะเยอะเกิน จนไม่สามารถแยกสปีชีส์ของพวกมอนสเตอร์ในทวีปทั้งหมดมากล่าวถึงได้

วีดสามารถที่จะบินข้ามไปก็ได้ แต่เขานั้นมีความจำเป็นที่จะต้องข้ามแม่น้ำนี้ไป  

ที่แม่น้ำนั้นมีหมอกพิษลอยตัวขึ้นมากระจายอยู่เต็มไปหมด 

และดูเหมือนว่ามอนสเตอร์บางตัวที่พยายามจะข้ามไปฝั่งนั้นได้ตกลงไปในน้ำเน่าๆ นั่นก็เพียงเพราะได้สัมผัสเข้ากับหมอกพิษที่ลอยอยู่

และนอกเหนือจากอุปสรรคต่างๆ เหล่านี้แล้วการที่จะไปถึงวิหารเอ็มบินยูได้ก็เป็นปัญหาเช่นกัน 

อย่างเช่นเนินทรายตรงป้อมปราการที่สูงกว่าที่อื่นๆ  

 และกำแพงก็ไม่ใช่แค่หินแต่ยังเสริมเหล็กเอาไว้อีกด้วย

นั่นจึงทำให้กำแพงยิ่งมีความแข็งแกร่งและทนทานมากขนาดที่การจู่โจมจากยักษ์ก็คงยังไม่อาจสามารถทำอะไรได้

และปัญหาอีกอย่างนึงก็ยังมีป้อมสังเกตการณ์ตามเขตแดนแต่ละจุด 

กองกำลังทหารที่เฝ้าระวังอย่างเข้มงวดตามจุดต่างๆ ในป้อมปราการที่สูงระฟ้าขนาดนั้นทำให้เขาเองต้องเหงื่อตกในการที่จะหาวิธีฝ่าเข้าไปได้ 

ภายใต้การสังเกตการณ์เฝ้าระวังที่เข้มงวดในระดับนี้

วิหารเอ็มบินยูนี้ราวกับสถานที่ผลิตมอนสเตอร์สายพันธุ์ใหม่ๆ  

โดยที่ภายในนั้นมีสถานที่สำหรับฝึกพวกมันโดยเฉพาะ  

และถ้าหากเขาถูกจับได้ก็จะพบเข้ากับการโดนรุมทึ้งโจมตีโดยฝูงมอนสเตอร์แน่ๆ

 “ตอนนั้นฉันก็ควรที่จะไปจัดการเรื่องพินัยกรรมต่างๆ ของฉันที่ธนาคารซะก่อน”

เขารู้สึกเหนื่อยยากยิ่งนักในการที่ต้องต่อสู้อย่างยากเข็ญในการมีชีวิตอยู่ในประเทศนี้

 “ถ้าฉันถูกหวยสักสามครั้งก็คงไม่ต้องมามัวกังวลอะไรแบบนี้สินะ”

นาทีนี้วีดก็ได้แต่คิดไร้สาระไปทั่ว! 

ถึงเขาจะค่อนข้างขึ้นชื่อว่าเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด

และตอนนี้ยังได้ประสบกับการจำกัดในหลายๆ เรื่อง 

การต้องทำงานอย่างยากเข็ญและหนักหนาสาหัสนั่นเป็นคำสาปของเหล่าคนจน

วีดเองค่อนข้างที่จะมั่นใจและภูมิใจในประสิทธิของตัวเองมาก  แต่เขากลับไม่แน่ใจว่าเขาจะสามมารถรับมือกับพวกวิหารเอ็มบินยูได้หรือไม่

อีกทั้งพวกมันยังมีศาตราวุธที่ร้ายกาจมาก ….เจ้ามังกรกลียุค

มันเป็นมังกรที่ดุร้ายและขึ้นชื่อที่สุด มีพลังที่ทรงอำนาจมาก ความอันตรายของมันนั้นขึ้นชื่อว่าไม่มีใคร หรือมังกรหน้าไหน อยากปะทะด้วย

 ‘ยุบหนอ พองหนอ ใจเย็นเข้าไว้ ยังไงก็ต้องมีทางเลือกบ้างล่ะน่า ในสิบวันนี้ ฉันต้องใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุด ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ท่องไว้’

วีดสังเกตไปรอบๆ ทิศทางอื่นๆ

ปราการหินยังคงมีความยาวไปยังสุดลูกหูลูกตาทั้งซ้ายและขวา

วีดนึกสงสัยว่ามันจะยาวไปสุดถึงแค่ไหนกันแน่ แต่นั่นก็แค่ความสงสัย เขาไม่จำเป็นต้องพิสูจน์ว่ามันยาวไปสุดแค่ไหนกันแน่

มีบ้างบางจุดที่พังทลายลง และมอนสเตอร์ก็อยู่แถวบริเวณนั้นเป็นกระจุก 

วีดมองไปยังทุ่งราบสีแดง

ถัดไปจากที่นั่นยังมีมนุษย์อีกมากมายที่อยู่ตามอาณาจักรต่างๆ

 ‘มองจากตรงนี้แล้ว ตัดสินจากดวงจันทร์และอาทิตย์ นั่นคือทุ่งราบแห่งความสิ้นหวัง’

ที่นั่นเชื่อมระหว่างทวีปกลางและตะวันตก 

ใครก็ตามที่เขามายังดินแดนแห่งนี้ก็จะต้องพบกับความว่างเปล่า เร่ร่อนไป เรื่อยๆ จนหมดลมหายใจ

มีการล่ำลือกันว่าที่นั่นมีดาบและเกราะระดับตำนานที่ถูกฝังอยู่เพราะนักผจญภัยที่ร่ำรวยได้เอาชีวิตของพวกเขามาทิ้งไว้ที่นั่น นั่นจึงเป็นเหตุว่าทำไมที่ราบแห่งความสิ้นหวังถึงได้เป็น 10 ในสถานที่ต้องห้ามของทวีป

 “ไม่สิ ฉันจะมามัวฟุ้งซ่านอยู่ตรงนี้ไม่ได้”

เนื่องจากการผจญภัยในครั้งนี้นั้นได้ออกอากาศด้วย เขาจึงจำเป็นต้องรักษาชื่อเสียงและล่วงลุแก่ภารกิจให้ได้

เพื่อส่วนแบ่งรายได้อันมหาศาล! 

จริงอยู่ที่เขาสามารถหารายได้ได้จากการขายไอเทมต่างๆ แต่แน่นอนมันไม่สามารถเทียบได้กับรายได้จากการออกอากาศเลย

ด้วยเงินมากมายในตอนนี้ 

วีดเริ่มที่จะชินกดับการมีฐานะและเขาไม่ต้องการที่จะกลับไปใช้ชีวิตอย่างอดอยากแบบในอดีตอีกแล้ว 

เนื่องจากเขาเริ่มที่จะมีรายได้ที่มากกว่าเมื่อก่อน ความฟุ่มเฟือยก็เลยแทรกซึมเข้าสู่ตัวเขาบ้างแล้ว

 “ฉันในตอนนี้ไม่ได้เหมือนในอดีตอีกแล้ว

เมื่อใช้เงินเป็นค่าใช้จ่ายมันก็เริ่มเพิ่มขึ้น”

ครั้งนึงเขาเคยข้าวนึงคำกับแฮมเท่านั้น แต่ในตอนนี้เขาเริ่มปรับระดับมากินอยู่แบบชนชั้นกลางบ้างแล้ว

เขาเริ่มอาบน้ำอุ่นที่ใช้หม้อต้มและซื้อผลไม้ตามฤดูกาลบ้างงแล้ว ทั้งที่หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงจะกล่าวว่ามันช่างฟุ่มเฟือยเหลือเกิน

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

เวลาสิบวันนั้นจะว่าสั้นก็สั้น ยาวก็ยาว

วีดใช้เวลาประมาณสองชั่วโมงเคลื่อนที่ไปตามขอบป้อมปราการที่ผุพัง จนในที่สุดก็ถึงแม่น้ำ

ด้วยความเงียบเชียบที่สุด!

 “ฉันต้องมองหาทางต่อ”

หนทางเพื่อหลีกเลี่ยงพวกมอนสเตอร์, ทำลายหอนภาและกำจัดเจ้ามังกรกลียุค

 “ฉันรู้แล้ว.... เรียกขานเดทไนท์แวนฮอว์ค!”

พลังงานเลวร้ายกีดขวางการเรียกขานของท่าน

อัศวินอเวจี แวนฮอว์คได้กลับสู่โลกดั้งเดิม

แวนฮอว์คและโทริ ได้กลับสู่ช่วงเวลาดั้งเดิมแล้ว

 “พวกที่ใช้งานได้ก็ไปกันหมดแล้วทีนี้”

ในเมื่อตอนนี้วีดต้องการวิธีที่สุดที่จะนำทางเขาได้ คือ การหาอะเฮลลุน

 “ฉันไม่อยากฆ่ามอนสเตอร์ตอนเดินทางต่อไปเรื่อยๆ ตอนนี้”

วีดตัดสินใจที่จะใช้ทักษะประติมากรรมจำแลง

แก้ง ๆ ๆ ๆ

ชิ้นส่วนต่างๆ เริ่มที่จะคล้ายคลึงกันกับมอนสเตอร์แถวๆ นี้

ดวงตาข้างขวาที่มีขนาดผิดปกติ และขากรรไกรที่งุ้มงอเข้าด้านใน 

การวิ่งสี่ขานั้นค่อนข้างที่จะรวดเร็วดังนั้นเขาจึงทำให้ขาหลังนั้นมีกล้ามเนื้อที่สมบูรณ์เป็นพิเศษ 

ด้วยสิ่งนี้เขาจะสามารถหลบหลีกได้ไวที่สุดเท่าที่เขาต้องกการ 

หูกว้างใหญ่จะทำให้เขาได้ยินเสียงทุกอย่างรอบๆ

คุณสร้าง เดอะโพนี่ เรียบร้อยแล้ว ม้าโพนี่ที่ถูกสร้างขึ้นด้วยความฉาบฉวย ช่างน่าเสียดาย ที่โพนี่ไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้เนื่องจากมันขาดอิสรภาพในการใช้ชีวิต ชิ้นส่วนที่ถูกสลักขึ้นโดยประติมากรที่เดินทางผ่านกาลเวลา คุณค่าทางศิลปะ 30 ผลงานชิ้นนี้จะมอบคุณค่าทางประวัติศาสตร์ที่ยิ่งใหญ่ คุณสมบัติพิเศษ: ค่าโชคจะลดลง 65 เมื่อชื่นชมประติมากรรมนานเกิน 5 วินาที

ทักษะแกะสลักพัฒนาขึ้น

ทักษะความชำนาญด้านหัตถกรรมพัฒนาขึ้น

รูปแกะสลักและผลลัพธ์สุดพิเศษ

มันไม่ได้กินอะไรเลยดังนั้นเขาเลยสร้างให้มันผอมขึ้นมาเพื่อที่จะได้ไม่ดึงดูดสายตาของสิ่งมีชีวิตอื่นๆ

 วีดได้สร้างผลงานที่มีความแปลกประหลานจากรูปร่างของมอนสเตอร์ที่อยู่รอบๆ

 “ฉันผ่านร้อนผ่านฝนมามากมาย แน่นอนว่าฉันสามารถใช้เวลาในการแกะสลักมันให้ดี กว่านี้ได้ แต่ก็นั่นแหละ กิลด์เฮอร์มีสมันไม่ยอมปล่อยให้ฉันได้ใช้เวลาอย่างตามอำเภอใจหรอก ชีวิตนั้นมันสั้นเกินไปที่จะมาเสียเวลาทำอะไรแบบนี้ ประติมากรรมจำแลง!”

ทักษะประติมากรรมจำแลงถูกใช้งาน

ความผูกพันจากประติมากรและรูปสลักนั้นแน่นหนาทำให้ประติมากรนั้นมีรูปร่างคล้ายคลึงกับผลงานของเขา

ในฐานะนักรบสุริยัน ร่างกายของเขาในตอนนี้จึงแข็งแกร่งและงดงาม 

ในทันทีที่เขากลายร่างเป็นม้า เขาก็สวมใส่อุปกรณ์ต่างๆ ของราชาซาลามานเดอร์ มันเจ๋งที่สุดแบบที่ใครก็ต้องอิจฉา

และวิธีการโจมตีที่ดุดันที่สุดของเขาในตอนนี้ก็คือการดีดขาไปด้านหลัง!

วีดเม้มปากท่าทางเดียวกันกับม้า

 “อืม ตอนนี้ฉันเหมือนอยากกินแครอทตลอดเวลา ฉันว่าฉันเข้าใจความคิดของเจ้าอูฐแบคเทรี่ยนแล้วล่ะ”

เจ้าโพนี่นั้นยังคงเดินลงบันไดไปด้วยความระมัดระวัง

ขวับ

พวกมอนสเตอร์นั้นหันขวับมามองเขาทันที ก่อนที่จะเบนหน้าหันไปในทิศทางอื่น

 ‘เจ้าอัปลักษณ์นั้นพวกเดียวกับเรานิ’

 ‘อิ๊ ไปไกลๆ อย่ามาใกล้ฉันนะโว้ยย’

วีดเดินต่อไปอย่างภาคภูมิใจ

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

นักรบ-2

วีดได้มอบชีวิตให้กับเขา และต่อสู้ด้วยความภาคภูมิใจ

เมื่อตอนที่เขาเกิดมานั้น

มีศัตรูมากมายเข้ามาคุกคามความปลอดภัยในชีวิตของเขา และเมื่อสงครามเริ่มสงบลง

เขาก็ได้รับค่าเกียรติยศมากมายในขณะที่ติดตามวีด

เขามีความเชื่อมั่นเป็นอย่างมากในการที่จะมาต่อสู้กับวิหารเอ็มบินยูที่ซากบาเรนแห่งนี้

 ‘ฉันอยากที่จะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้สั่งหารไฮพรีสเองกับมือ’

เขาเป็นผู้คุ้มกันและความภักดีของผู้ใต้บังคับบัญชาเขานั้นไม่เคยเป็นรองใคร 

เขามาที่นี่โดยลำพัง ถือดาบสั้นอย่างกล้าหาญในขณะที่จ้องมองศัตรู

 “พวกแกทุกตัวเข้ามาเล้ย!”

เคี้ยกก ?

 “ข้าคือนักรบสอง และข้าจะฆ่าพวกแกทุกตัวที่อยู่ที่นี่เลย”

เขาจงใจดึงดูดความสนใจของพวกมอนสเตอร์ทั้งหมด

ครืน กรร ครือ

และมันก็ได้ผลเมื่อเหล่ามอนสเตอร์นับร้อยตัวนั้น รุมเข้ามาเพื่อที่จะโจมตีเขา 

ในฐานะนักรบทะเลทรายผู้มีเกียรติ

นักรบ2 จะกำจัดมอนสเตอร์ในที่นี่ให้ราบคาบ 

ขวานในมือขวาและหอกในมือซ้ายของเขานั้นโจมตีศัตรูอย่างต่อเรื่อง 

และด้วยเสียงการปะทะที่เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ก็เริ่มดึงดูดและเรียกเหล่ามอนสเตอร์ให้มาร่วมต่อสู้มากยิ่งขึ้น

คุณโดนโจมตี พลังชีวิตลดลง ภาวะอัมพาตเริ่มขึ้น และคุณพยายามต่อต้านมัน

คุณกำลังโดนกัดที่ไหล่ ความเร็วในการโจมตีลดลง คุณโดนโจมตีอย่างต่อเนื่อง

ถึงแม้เขาจะค่อนข้างมั่นใจในพลังของตัวเอง แต่การต่อสู้อย่างต่อเนื่องสองชั่วโมงก็ทำให้พลังชีวิตลดลง

พิษและการโจมตีจากมอนสเตอร์สร้างความเสียหายให้กับตัวเขาเอง

เขาสามารถรับมือกับทหารได้เป็นพันคนด้วยตัวคนเดียว แต่มอนสเตอร์พวกนี้ก็ดุดันเป็นอย่างมาก

ถึงแม้ว่ามนุษย์จะมีทักษะการโจมตีที่ยอดเยี่ยม แต่ด้วยการโจมตีเป็นกลุ่มของมอนสเตอร์ก็สามารถสร้างปัญหาได้

เพียงพวกมันปล่อยพิษ ยิ่งไปกว่านั้นพวกมันหลายตัวก็ยังวิ่งมายังจุดปะทะไม่หยุด

นอกเหนือจากมอนสเตอร์ที่ป้อมปราการ ยังมีมอนสเตอร์จากแม่น้ำเน่าเปื่อยที่มีเลเวลถึง 400

อีกทั้งพวกมัน5-6 ตัวยังมาช่วยกันรุมทึ้ง นักรบ2 อีกทั้งยังกินพวกมอนสเตอร์ตัวอื่นๆ ด้วยเพื่อที่จะให้มันแข็งแกร่งยิ่งขึ้น

 “ในฐานะนักรบ ข้ายินดีที่จะตายในสงคราม”

เขาสามารถวิ่งหนีไปได้แต่ก็เลือกที่จะยืนหยัดในการต่อสู้ครั้งนี้ 

ความอาจหาญและจิตวิญญาณในการต่อสู้ที่จะไม่มีวันยอมแพ้แม้ศัตรูจะมีนับพัน!

นักรบสองที่กำลังใกล้จะตายก็ยังคงโจมตีมอนสเตอร์อย่างต่อเนื่อง

 “ข้าไม่ไหวแล้ว แต่ก่อนที่จะตาย ข้าอยากที่จะได้พบกับจักรพรรดผู้ยิ่งใหญ่สักครั้งนึง”

และเมื่อพลังชีวิตของนักรบ 2 กำลังลดจนถึง 10 เปอร์เซ็น บางสิ่งบางอย่างก็ได้เกิดขึ้น

มีม้าโพนี่ตัวนึงวิ่งด้วยความเร็วสูงสุดตรงมายังที่แห่งนี้ 

มีมอนสเตอร์ตัวใหม่มาอีกแล้ว

 ‘เจ้าหมอนี่ช่างนาสมเพช ฉันเพิ่งจะช่วยไปแท้ๆ ยังไม่แม้แต่จะได้กินซุปสาหร่ายเลยด้วซ้ำ’ (ซุปในงานวันเกิด)

พุฮิฮิฮี่!

ความเร็วของเจ้าโพนี่นั้นเร็วมากอย่างน่าเหลือเชื่อ

เมื่อมาถึงจุดที่มอนสเตอร์รวมตัวกัน

เขาก็กระโดดข้ามหัวพวกมัน 

ทุกครั้งที่ขาหน้าและหลังเคลื่อนไหว ก็จะทำให้เขาเคลื่อนที่ไปได้ทีละหลายสิบเมตร

 “ไป...ไหน”

มอนสเตอร์ตัวหนึ่งมาขวางทางของเขาเอาไว้ และจากนั้นเขาก็กระโดดข้ามหัวมันไปอีกครั้ง

 “ยังหรอก ต้องสู้ ข้ายังไหว”

วีดยืนอยู่ตรงหน้าของเขา ร่างกายของเขานั้นเต็มไปด้วยบาดแผลหลังการต่อสู้อันยาวนาน

ถ้าเขาได้รับการโจมตีอีกไม่เกินสองครั้ง มีดของเขาจะแตกและสูญสิ้นการใช้งาน

เขาเป็นนักรบที่เก่งกาจก็จริงแต่ไม่อาจที่จะสู้โดยไร้อาวุธได้

วีดในรูปการจำแลงกายนั้นมองไปที่เขาและบ่นออกมา

 “ ไอ้สถานที่นี่มันเต็มไปด้วยความโชคร้ายจริงๆ จนฉันต้องมาทนอยู่ในร่างของม้า!”

พุฮุฮุฮี่!

 “อะเอ๋ ? ท่าทางหยาบคายแบบนั้น อย่าบอกนะว่าท่านจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่น่ะ?”

นักรบ2 มองกลับไปด้านหลัง 

และพบว่าพวกเขานั้นถูกรายล้อมเต็มไปด้วยพวกมอนสเตอร์มากมาย

เป็นไปไม่ได้เลยที่จะหาทางหลบหนีได้

ตอนนี้ทั้งนักรบ2และวีดน่าจะถึงคราวถูกฝังไว้ที่นี่แล้ว  

จากนั้นเองที่วีดทำเสียงฮึดฮัดออกมาจากจมูกของโพนี่ก่อนที่เขาจะกระทืบขาหลังของตัวเอง

 ‘ฉันต้องเชื่อมั่นในพลังของเจ้าโพนี่’

พัค พุบ พั้ว!

เท้าของเขานั้นตะปบเข้าที่พื้นอย่างแรงที่สุด  

จากนั้นเขาก็พุ่งไปในอากาศ

ความว่องไวและพลังนั้นทำให้เขากระโดดได้ถึง 4 หรือ 5 เท่า!

วีดที่เคลื่อนไหวได้สุดพิเศษราวกับติดปีกนั้นกระโดดข้ามหัวพวกมอนสเตอร์ไป

จากนั้นเขาก็ตีฝ่าออกไปจากวงล้อมของศัตรู

 “ไล่ตาม”

 “อย่าปล่อยมันไป!”

เหล่ามอนสเตอร์นั้นรีบไล่ตาม 

จากนั้นการวิ่งมาราธอนของพวกมอนสเตอร์ก็เริ่มต้นขึ้น

วีดวิ่งไปตามแนวกำแพง ก่อนที่จะใช้หูใบใหญ่ของเขาไปด้วย

เขาต้องคอบสังเกตและระแวดระวังการโจมตีที่ไม่คาดคิดจากมอนสเตอร์

เขาวิ่งข้ามมอนสเตอร์หลายตัวที่กีดขวางในขณะที่วิ่งผ่านซากปรักหักพัง

จากนั้นเอง 4 นาทีผ่านไปที่เขาได้พบกับหลุมเล็กๆ ใต้กำแพง

 ‘ตรงนี้’

วีดเข้าไปในอุโมงค์ โดยที่แบกนักรบ2 ไปด้วย

พวกมอนสเตอร์ที่ไล่ตามมาบางตัวไม่ค่อยมีความฉลาดนักก็วิ่งผ่าไป

 “พะ พวกมันหายไปไหน”

 “ข้าไม่รู้”

 “ขะ ข้า หิววว”

พวกมอนสเตอร์ละความสนใจจากเหยื่อ พวกมันก็เริ่มกลับไปเคลื่อนที่ล่องลอยราวกับซอมบี้หิวอีกครั้ง  วีดนั้นเริ่มเข้าใจธรรมชาติของมอนสเตอร์ที่นี่แล้ว

 ‘โง่ ช้า แต่ก็อันตราย’

เลเวลของพวกมันนั้นค่อนข้างที่จะสูงมาก

ไม่มีเหตุผลที่ราชอาณาจักรจะส่งกองกำลังมาเพื่อแลกกับความสูญเสียในการปราบปรามที่นี่

แม้กิลดเฮอร์มีส หรือแม้แต่รูปร่างของเขาในตอนปกติก็ยังยากที่จะสามารถต่อกรกับพวกมันได้

พวกมันมีพลังชีวิตน้อยแต่ก็โจมตีโดยไม่ห่วงชีวิตเช่นกัน ดังนั้นพวกมันจึงมีความอันตรายมาก

 ‘ถึงจะอย่างนั้น ฉันจะมาตายไม่ได้เด็ดขาด’

ถ้าเขาต่อสู้กับพวกมอนสเตอร์

จริงอยู่ว่าอาจหลบหนีได้

แต่สถานการณ์มันจะยุ่งยากขึ้นทันที ถ้าพวกอัศวินและนักบวชของเอ็มบินยูปรากฏตัว

มันอาจจะเป็นพลังในการต่อสู้อันมหาศาล

แต่ว่าความว่องไวของวีดก็อาจจะทำให้เขาหลบหนีไปได้เมื่อชีวิตนั้นเริ่มตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย

 วีดเริ่มสบถออกมา

.แก ไอ้เจ้าง่อยงี่เง่า แกไม่ได้เป็นเจ้าของชีวิตตัวเอง ฉันไม่ต้องการลูกน้องที่ยอมตายโง่ๆ แบบนี้”

 “ข้าขอโทษท่านจักรพรรดิ”

 “แต่ในอนาคตนั้นช่างมืดมน ปฏิกิริยาของคนอื่นนั้นไม่ได้สำคัญเท่าของเจ้า”

ต้องขอบคุณที่วีดได้ผ่านประสบการณ์การเข้าดันเจี้ยนมามากมาย เขารู้ดีว่าพวกประติมากรรมประทานชีพนั้นไม่ค่อยกลัวตาย และจะไม่ยอมถอย

เขารู้ความสามารถและขีดจำกัดของพวกเขา นอกจากซาฮับและ อะเฮลลุน เขาก็รู้สึกหดหู่เมื่อนึกถึงผู้ใต้บังคับบัญชาที่ใกล้ตาย ยกเว้นเจ้าเฮสไทเกอร์

ประหนึ่งว่าคนแก่เป็นห่วงลูกหลานในวัยชรา

 ‘แต่ฉันก็ไม่สามารถหิ้วหมอนี่ไปไหนมาไหนได้ง่าย’

มอนสเตอร์นั้นไม่ค่อยเอะใจในตัววีดเมื่อเขากลายร่างมาเป็นโพนี่กลิ่นเหม็นสาปจากตัวทำให้พวกมันนั้นไม่อยากเข้าใกล้วีด

เมื่อเทียบกับมอนสเตอร์ตัวอื่นแล้วเขาแทบไม่เป็นสังเกต ดังนั้นเขาจึงไปไหนมาไหนได้ตามสบาย  

แต่ถ้าหากว่าเขาบรรทุกมนุษย์เอาไว้บนหลังในขณะที่เคลื่อนไหวไปไหนมาไหนเขาก็อาจจะถูกมอนสเตอร์รุมโจมตีได้ง่ายๆ

 ‘ตอนนี้ฉันก็เดินไปหลายที่แล้วก็ยังพบลูกน้องแค่คนเดียวเท่านั้น คงต้องพยายามหาต่อไป’

วีดทิ้งนักรบสองเอาไว้ที่หลุมหลบภัยก่อนที่จะค้นหาต่อไป 

และหาจนกระทั่งตะวันตกดินก็ยังคงไม่พบใครอีก

ถึงจะมีร่องรอยของการต่อสู้ระหว่างมอนสเตอร์อยู่บ้างแต่เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าใช่ฝีมือของลูกน้องเขาหรือเปล่า 

เวลาได้ผ่านพ้นไปเรื่อยๆ ในขณะที่วีดเดินค้นหาไปตามกำแพงจนถึงแม่น้ำเน่าเหม็น

 ‘นี่มันเวรกรรมอะไรของพวกแกนะ’

วีดหวังว่าพวกเขาสักคนนึงน่าจะได้พบกับเพื่อนร่วมทีมแทนบ้างก็ยังดี

ทั้งเขาเองก็ยังไม่รู้ว่าจะเอายังไงกับนักรบสองดี

และด้วยนักรบสอง ตอนนี้ทำให้วีดยังไม่สามารถบุกเข้าไปในวิหารเอ็มบินยูได้

 “เห้ย แต่ฉันมีนี่นี่นา”

วีดนำทรายแห่งกาลเวลาออกมา 

และหากเขาย้อนดูการผจญภัยของโนดูล เขาก็อาจได้กลยุทธดีๆมาใช้

การที่เขาคิดไม่ออกไม่ได้หมายความว่าภารกิจเขาจะไม่สำเร็จสักหน่อย

 “ฉันต้องทำให้เวลามันแน่นอน

ถ้าฉันได้บันทึกเอาไว้ล่ะก็ ฉันก็จะเสร็จช้าไปสักหน่อยเท่านั้น

ทรายแห่งกาลเวลา”

ทรายแห่งกาลเวลาได้ร่วงหล่นจากมือวีด

ทรายแห่งกาลเวลา ทรายแห่งกาลเวลาสามารถระลึกสิ่งต่างๆได้ สมบัติแห่งทะเลทรายทางใต้สามารถย้อนเรื่องราวผ่านอดีตกาลได้ ทรายสามารถพาคุณย้อนกลับไปยังเวลาดั้งเดิมเพื่อนำพาคนหรือสิ่งของได้ หากครอบครองสามารถย้อนอดีตได้

ติ้ง!

ทรายแห่งกาลเวลาไม่สามารถใช้งานได้เนื่องจากถูกขัดขวางด้วยเวทย์มนตร์ปีศาจ ทรายแห่งกาลเวลาไม่สามารถใช้งานได้อีกต่อไป พร้อมกับสูญหายไปตลอดกาล

จบตอน

ผู้แปล : Rangsima Takoyaki

Editor : แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล