เล่มที่ 13 ตอนที่ 5 สัญลักษณ์แห่งความมั่งคั่ง
นั่นคือ โมราต้า
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า วีดรับเควสนี้แน่นอน
สถานะ ณ ตอนนี้ ของตัวเขานั้น ไม่ได้อยู่ในขั้นปกติ แต่ทว่า เขาไม่สามารถที่จะปฏิเสธคำขอร้องที่มากจากวิหารแห่งเฟรย่าห์ได้ และเหนือสิ่งอื่นใด ไม่มีใครที่เขาสามารถผลักภาระหรือบังคับให้คนอื่นรับคำขอร้องนี้ได้เลย
เขาไม่สามารถที่จะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นต่อผลตอบแทนได้เช่นกัน
เควสที่ไม่ได้มีความละม้ายคล้ายคลึงหรือเทียบเท่าระดับความยากระดับ A ในขณะที่เขาสามารถได้รับค่าชื่อเสียงและรางวัลตอบแทนผ่านการสร้างงานประติมากรรมที่ยอดเยี่ยมที่สุด
โอกาสที่จะทำให้ทักษะการแกะสลักขั้นสูงและงานช่างฝีมือขั้นสูง ระดับ 5 นั้น พัฒนาขึ้น!
ตามความสามารถและทักษะที่เขามีนั้น ถ้าชิ้นงานที่เป็นสัญลักษณ์ทางศาสนา/ลัทธิมีขนาดที่ใหญ่ เขาคนนั้นสามารถที่จะร้องขอความเชื่อเหลือจากชิ้นงานนั้นได้ผ่านการภาวนาบูชาตามแต่ละฤดูกาลที่เปลี่ยนแปลงไป
หากเป็นในส่วนของเทพนั้น
พวกเขาสามารถขอให้ผลผลิตทางการเกษตรเพิ่มสูงขึ้น แม้เพียงน้อยนิดก็ตาม
กระทั่งสามารถร้องขอให้การบุกรุกของมอนสเตอร์ลดลงได้เช่นกัน
ทางด้านเมืองโมราต้านั้นยังคงล้าหลัง ห่างไกลการพัฒนาอีกมาก รูปปั้นศักดิ์สิทธิ์จึงมีความจำเป็นอย่างยิ่ง
ทั้งหมดทั้งมวลนี้ เขาจึงไม่พลาดโอกาสในการสร้างชื่อเสียงให้กับเขา
“ความยากลำบากของการใช้แรงงานนั้นจะเหมือนกันหมดก็ตาม แต่ในเมื่อมันเป็นคำขอของ อัลเวรอน ล่ะก็ ผมคงไม่สามรถที่จะปฏิเสธได้
ทางด้านเมืองโมราต้านั้นยังคงล้าหลัง ห่างไกลการพัฒนาอีกมาก รูปปั้นศักดิ์สิทธิ์จึงมีความจำเป็นอย่างยิ่ง
ทั้งหมดทั้งมวลนี้ เขาจึงไม่พลาดโอกาสในการสร้างชื่อเสียงให้กับเขา
“ความยากลำบากของการใช้แรงงานนั้นจะเหมือนกันหมดก็ตาม แต่ในเมื่อมันเป็นคำขอของ อัลเวรอน ล่ะก็ ผมคงไม่สามรถที่จะปฏิเสธได้
|
คุณได้ตอบรับเควสแล้ว
|
|
สถานะฆาตกรหายไปพร้อมกับการตอบรับคำร้องขอของวิหารแห่งเฟรย่าห์
ชื่อเสียงไม่ดี ลดลง 30 พร้อมกับการเจรจาสำเร็จ
|
“ผมขอโทษครับ คุณวีด ที่ทางวิหารเรานั้นไม่มีอะไรที่สามารถเสนอให้คุณได้เลยนอกจากภารกิจที่ยากลำบากเช่นนี้
ในช่วงระหว่างการกล่าวคำโทษนั้น อัลเวรอนได้ยื่นเพชรให้วีด
ขนาดของเพชรนั้นใหญ่ยิ่งกว่าเหรียญทุกเหรียญที่เคยมีมา
ขณะที่วีดยินดีอย่างยิ่งที่ได้รับหม้อเงิน(money-pot) ซึ่งทางวิหารเฟรย่าห์มอบให้เป็นส่วนหนึ่งของภารกิจ วีดที่กำลังตัวสั่นคิดว่า
‘ถ้าเราเอาไปขายให้กับช่างเพชร เราคงได้มากกว่า 130,000 ทอง อัญมณีที่มีราคาแพงที่สุด ที่สามารถทำให้เพียงพอกับค่ากินอยู่ได้นั้นมีเพียงแค่ เพชร เท่านั้นจะไปมีอะไรที่มีราคามากกว่านี้ได้อีกล่ะ เราต้องทำรูปปั้นให้เสร็จอย่างประณีตและบรรจง
มันอาจะใช้เวลาถึงหนึ่งสัปดาห์เป็นอย่างน้อยในการสร้างงานประติมากรรมขนาดใหญ่ และอาจใช้เวลามากกว่าถึงสามเดือนก็เป็นได้
ถึงอย่างไรก็ตาม
หากคุณมีกำลังคนมากพอที่สามารถช่วยในระหว่างการทำงานนั้น
คุณก็สามารถที่จะลดระยะเวลาในการทำงานได้มากพอสมควรเลยล่ะ
พวกรุ่นพี่ก็ไปที่หมู่บ้านออร์คแล้วด้วย
เหล่านักดาบต่างกำลังยุ่งกับการมุ่งหน้าเดินทางไปยังหมู่บ้านออร์ค (ผู้แปล: เรื่องหญิงให้บอกพี่ 555) วีดส่งข้อความไปหาพวกเขา แต่ก็ไม่มีใครตอบกลับมาเลย (ผู้แปล: แหงซิ ไปหาหญิงอยู่ ฮ่าๆ)
“สงสัยคงต้องขอความช่วยเหลือจากคุณเพลแล้วล่ะ”
วีดตัดสินใจได้ จึงกระซิบไปหาเพล
พวกรุ่นพี่ก็ไปที่หมู่บ้านออร์คแล้วด้วย
เหล่านักดาบต่างกำลังยุ่งกับการมุ่งหน้าเดินทางไปยังหมู่บ้านออร์ค (ผู้แปล: เรื่องหญิงให้บอกพี่ 555) วีดส่งข้อความไปหาพวกเขา แต่ก็ไม่มีใครตอบกลับมาเลย (ผู้แปล: แหงซิ ไปหาหญิงอยู่ ฮ่าๆ)
“สงสัยคงต้องขอความช่วยเหลือจากคุณเพลแล้วล่ะ”
วีดตัดสินใจได้ จึงกระซิบไปหาเพล
|
- คุณเพล
|
|
- ว่าไงครับ คุณวีด
|
|
- ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนหรอครับ
|
|
-
พวกเรายังอยู่ที่โทเดียมอยู่เลยครับ
|
เพลและคนอื่นๆต่างกำลังทำเควสที่เหลืออยู่ในโทเดียม
จากการที่พวกเขานั้นไม่มีคุณสมบัติเพียงพอในการปีนหอคอยแห่งวีรบุรุษ พวกเขาจึงไปรับภารกิจจากเหล่าแวมไพร์จนกว่าจะพลาดท่าเสียชีวิต
|
- พวกคุณจะกลับมาที่เมืองโมราต้าเมื่อไหร่หรอ
|
|
- พวกเราก็ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าคุณวีดต้องการพวกเรา
พวกเราก็พร้อมไปหาได้ทุกเมื่อ แต่คุณต้องการให้พวกเราทำอะไรหรือ
|
|
- ก็…..
|
ในมุมลับ วีดทบทวนสิ่งที่เขากำลังจะพูดอีกที
ถ้าเกิดว่าวีดบอกพวกเขาไปตามความจริงว่าวีดจะสั่งงานให้พวกเขาสร้างรูปปั้น พวกเขาคงเลือกที่จะไม่มาอย่างแน่นอน นั่นก็เนื่องมาจากว่าพวกเขาต่างได้รับประสบการณ์อันแสนทรมาน แสนสาหัส ในระหว่างการก่อสร้างพีระมิด
|
- ผมได้รับเควสที่ค่อยข้างโอเคเลยที่ดีล่ะ คุณรู้มั้ย?
ก็แบบประมาณว่าเควสที่ผมเคยรับมาจากวิหารเฟรย่าห์ที่เกี่ยวข้องกับแวมไพร์สายเลือดบริสุทธิ์
และกองทัพอมตะน่ะ
|
|
- อึก! แล้วยังไงต่อ?
|
|
- ครั้งนี้ก็เช่นกัน ผมรับเควสมากจากทางวิหารเฟรย่าห์ในตอนนี้
ถ้าพวกคุณสนใจก็รีบมานะครับ
|
|
- โปรดรออยู่ที่นั่นสักครู่นะครับ
พวกเรากำลังจะไปเดี๋ยวนี้
|
วีดยิ้ม
“ได้พวกที่คอยช่วยจัดการดึงความสนใจได้ล่ะ”
ในการสร้างรูปปั้น เขายังต้องการความช่วยเหลือมากกว่านี้
“ประเด็นหลัก คือ การช่วยเหลือของพวกคนงานที่มีพละกำลังและความอึดอันมหาศาลในการที่จะทำสร้างรูปปั้นให้เสร็จภายในระยะเวลาอันสั้น”
เขาไม่รู้ว่าระดับและจำนวนของมอนสเตอร์ที่จะเข้ามีโจมตี แต่ก็สามารถประมาณการได้ว่าคงมีจำนวนพอๆกันกับการออกไปกับทีมกวาดล้าง เขาไม่สามารถที่จะรับมือกับการขาดกำลังคนได้
ในการที่จะสร้างรูปปั้นให้เสร็จโดยเร็วที่สุด ; จากจุดนี้, วีดเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้า
คุณคิดว่าเขาคือใคร!?
เขาเป็นคนเกาหลีนะ!
การขับแท็กซี่ด้วยความเร็วแบบกระสุนปืน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงรถเมย์
รถเมย์ที่ปิดประตูก่อนที่พวกผู้โดยสารจะได้ขึ้น หรือ ออกรถก่อนที่พวกเขาจะได้ลง
การเดินทางอันยอดเยี่ยมที่กลายมาเป็นสัญลักษณ์ทางวัฒนธรรมนั้นรีบเร่งผู้โดยสารที่ไม่คาดคิดต่างถึงจุดหมายปลายทาง ขณะที่เกียร์ของรถนั้นได้ถูกกำหนดไว้ ณ ที่จุดๆเดียวมาโดยตลอด
ทางด้านอุตสาหกรรมการก่อสร้าง เมื่อการก่อสร้างผ่านกฎหมายรับรองแล้ว ตึกมากมายหลายล้านตึกแม้กระทั่งอพาร์ทเม้นท์ให้เช่า ต่างก็ถูกสร้างขึ้นโดยทันใด
ถึงแม้ว่า ร้านถล่มลงมา หรือ ขาขอสะพานมันหักเสียหายนั้น สามารถเกิดขึ้นได้ซึ่งมันเป็นผลข้างเคียงจากการก่อสร้าง แต่มันก็ไม่ได้สอดคล้องหรือแมนช์กับภาพลักษณ์ของมันเลยแม้แต่น้อย
ไม่มีอะไรเหมือนพวกเขานอกเสียจากชนชาติที่มีความกะรหายราวกับสัตว์ป่าในเรื่องของเศรษฐกิจนั่นคือชาวยิวและชาวญี่ปุ่น
คนเกาหลีนั้นต่างใส่ใจเรื่องการทำงานที่สะดวกสบายและเป็นกันเองซึ่งมันก็คงไม่เกิดขึ้น ณ ตอนนี้เช่นกัน
“คงต้องไปประตูทางใต้ของเมืองโมราต้าแล้วล่ะ ที่นั่นจะทำให้เราได้เห็นผู้คนที่เดินทางมาจากทวีปทางตอนกลางหลั่งไหลเข้ามาเป็นอันดับแรก
***
เป็นอีกครั้งที่วีดต้องกลับไปที่จัตุรัสการค้าเพื่อที่ให้ได้คนมาทำงานนี้มากขึ้น
“เชิญเลือกซื้อเลยจ้า เลือกเลย! แพนเค้กสดใหม่ราคาถูก”
“ทางนี้ขายชุดเกราะลดราคา ผลงานชิ้นนี้เป็นผลงานของท่านนักรบโอลเซ่น! ใครคือโอลเซ่นน่ะรึ! ก็ข้านี่ไง ช่างตีเหล็กผู้รอบรู้ด้านเหล็กและโลหะโดยเฉพาะนั่นเอง”
“หาคนที่รู้ทางไป รูเบลลิน! มีใครมีคำแนะนำในการจับเต่าทองสีฟ้าบ้าง? ฉันยินดีจ่ายค่าตอบแทนให้อย่างงามเลยล่ะ”
จัตรัสการค้าต่างคับคั่งไปด้วยผู้คนมากมาย มีทั้งคนที่มาตั้งร้านขายของ,หาเข้าปาร์ตี้,ถามหาข้อมูลเกี่ยวกับพื้นที่ต่างๆหรือสิ่งของที่ใช้ในการทำเควส”
ทุกคนต่างเดินไปมากันอย่างขะมักเขม้นและมีสีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง เมื่อเปรียบเทียบกับทางตอนกลางของทวีปแล้วนั้น ยังค่อนข้างขาดแคลนสินค้าอยู่บ้าง แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้กำลังใจในการผจญและการที่จะมีชีวิตอยู่ต่อนั้นลดน้อยลงไปเลยแม้แต่น้อย
งานใช้แรงงานยังคงมีให้เห็นอยู่เป็นปกติเช่นกัน
มอนสเตอร์รอบๆเขตเมืองโมราต้านั้นไม่มีทางที่จะหดหายไปได้เลย
มอนสเตอร์ที่หัวทั้งหัวมีเกล็ดสีเขียวคล้ายเกล็ดปลา
มอนสเตอร์ประเภทจระเข้ที่เดินด้วยสองขา
เมื่อวันที่อากาศอบอุ่นขึ้นและมีฝนตกลงมา เมื่อนั้นมอนสเตอร์ชนิดใหม่ๆต่างเกิดขึ้นมามากมาย
“กุย กุ้ย!”
“พวับ พวั่บ!”
อาวุธและเกราะที่ถูกทำขึ้นโดยเหล่าช่างผู้ชำนาญ ซึ่งใช้วัตถุดิบส่วนต่างๆของมอนสเตอร์มาทำนั้นต่างขายดีเทน้ำเทท่า
“ของพวกนี้ จะทำให้ชั้นได้เงินมากมายและทักษะความชำนาญก็จะเพิ่มขึ้นด้วย”
“ที่นี่แหละ ช่างราวกับสวรรค์เลยจริงๆ”
เหล่าช่างฝีมือต่างมีความคิดสร้างสรรค์โดยปราศจากความกังวลใดๆทั้งสิ้น
***
มิสฮยา ซื้อไม้เท้ามาเพื่อใช้คู่กับทักษะการใช้คทา
“อ้า, รู้สึกดีจริงๆ”
เธอกวัดแกว่งมันไปอย่างมีความสุข เธอไม่ได้ซ่อนความรู้สึกตื่นเต้นเลยแม้แต่น้อย
ทำให้เธอนึกถึงครั้งแรกเมื่อตอนซื้อไมเท้ามาล่าสุดและเป็นอารมณ์เดียวกันกับการออกล่าครั้งแรกของเธอ
เธอได้รับคำชื่นชมจากเพื่อนๆของเธอในตอนที่เธอมีพลังเหนือกว่าและจัดการพวกมอนสเตอร์
ไม้เท้านั้นมีขนาดที่ยาวกว่าดาบและยังมีประโยชน์สำหรับใช้ป้องกันได้อีกด้วย
ไม้เท้านั้นมีขนาดที่ยาวกว่าดาบและยังมีประโยชน์สำหรับใช้ป้องกันได้อีกด้วย
อีกทั้งยังสามารถแชร์ทักษะที่เกี่ยวกับการใช้หอกได้ถึง
80% ซึ่งนั่นทำให้มีความหลากหลายกว้างขวาง
พร้อมกับระยะของอาวุธที่ค่อนข้างมาก
ในขณะที่เธอกำลังจะออกจากศูนย์กลางของจัตุรัสนั้นเอง มิสฮยาก็ได้พบกับวีด
“กรี๊ด!”
เสียงร้องของเธอราวกับเด็กนักเรียนที่เจอพวกโรคจิตหื่นกาม
“ลอร์ดโมราต้า”
คำพูดของมิสฮยานั้นต่างดึงดูดความสนใจของผู้คนที่ดำดิ่งไปกับกิจวัตรของพวกเขา
“ช่างแกะสลักวีด”
“ลอร์ดโมราต้ากลับมาแล้ว”
“เดี๋ยวนะ เขาไม่มีสัญลักษณ์ฆาตกรแล้ว มันหายไปแล้ว ชื่อของเขาก็ไม่ปรากฎขึ้นด้วย”
ในขณะที่ฝูงชนต่างรับรู้กันว่าสัญลักษณ์ฆาตรกรนั้นได้หายไปแล้ว
“เออ เออ ระวังคำพูดหน่อย พวกนายกำลังพูดถึงลอร์ดโมราต้าอยู่นะ”
“ท่านลอร์ด! อัก ท่านพูดถูก พวกเราลืมไปเลย”
“พูดเสียๆหายต่อหน้าขุนนางหรือหัวหน้ากิลด์ โทษถึงตายเลยนะ รู้มั้ย”
“ลดเสียงลงด้วย คราวหน้าระวังหน่อย”
ผู้สร้างพีระมิดและหอคอยแสง ลอร์ดโมราต้า วีด!
ในโมราต้า ผู้คนที่กำลังแลกเปลี่ยนสินค้า หรือ ออกล่านั้น ต่างไม่มีใครไม่รู้จักวีด ถ้าหากคนพวกนั้นแสดงปฏิกิริยาที่ขวางหูขวางตาวีดเมื่อไหร่ เขาสามารถชักจูงกองทัพในเมืองมาลงโทษคนเหล่านั้นได้ แน่นอน ในกรณีที่พวกเขาไม่ได้เป็นผู้อยู่อาศัยในเมืองโมราต้า
วีดมองไปที่จัตุรัสซึ่งเต็มไปด้วยผู้คน
เพราะการพัฒนาในเมืองโมราต้านั้น ได้ดึงดูดผู้คนให้มาเยี่ยมชมด้วยเหตุผลที่ว่าเป็นสถานที่ยอดเยี่ยม น่าอยู่ เหมาะแก่การอยู่อาศัยเป็นอย่างยิ่ง
วีดไม่ได้เป็นเพียงแค่ลอร์ดผู้เป็นที่รักยิ่ง เขายังคงใกล้ชิดกับผู้เล่นและผู้ที่อยู่อาศัยอีกด้วย
‘หมูน้อยออม(สิน)เงินภาษีที่น่ารักของชั้น’
ไม่ว่าจะเป็นผู้เล่นหรือชาวเมืองผู้อยู่อาศัย เขาเห็นคนพวกนั้นเป็นเพียงแหล่งเงินของเขา
ในขณะที่เธอกำลังจะออกจากศูนย์กลางของจัตุรัสนั้นเอง มิสฮยาก็ได้พบกับวีด
“กรี๊ด!”
เสียงร้องของเธอราวกับเด็กนักเรียนที่เจอพวกโรคจิตหื่นกาม
“ลอร์ดโมราต้า”
คำพูดของมิสฮยานั้นต่างดึงดูดความสนใจของผู้คนที่ดำดิ่งไปกับกิจวัตรของพวกเขา
“ช่างแกะสลักวีด”
“ลอร์ดโมราต้ากลับมาแล้ว”
“เดี๋ยวนะ เขาไม่มีสัญลักษณ์ฆาตกรแล้ว มันหายไปแล้ว ชื่อของเขาก็ไม่ปรากฎขึ้นด้วย”
ในขณะที่ฝูงชนต่างรับรู้กันว่าสัญลักษณ์ฆาตรกรนั้นได้หายไปแล้ว
“เออ เออ ระวังคำพูดหน่อย พวกนายกำลังพูดถึงลอร์ดโมราต้าอยู่นะ”
“ท่านลอร์ด! อัก ท่านพูดถูก พวกเราลืมไปเลย”
“พูดเสียๆหายต่อหน้าขุนนางหรือหัวหน้ากิลด์ โทษถึงตายเลยนะ รู้มั้ย”
“ลดเสียงลงด้วย คราวหน้าระวังหน่อย”
ผู้สร้างพีระมิดและหอคอยแสง ลอร์ดโมราต้า วีด!
ในโมราต้า ผู้คนที่กำลังแลกเปลี่ยนสินค้า หรือ ออกล่านั้น ต่างไม่มีใครไม่รู้จักวีด ถ้าหากคนพวกนั้นแสดงปฏิกิริยาที่ขวางหูขวางตาวีดเมื่อไหร่ เขาสามารถชักจูงกองทัพในเมืองมาลงโทษคนเหล่านั้นได้ แน่นอน ในกรณีที่พวกเขาไม่ได้เป็นผู้อยู่อาศัยในเมืองโมราต้า
วีดมองไปที่จัตุรัสซึ่งเต็มไปด้วยผู้คน
เพราะการพัฒนาในเมืองโมราต้านั้น ได้ดึงดูดผู้คนให้มาเยี่ยมชมด้วยเหตุผลที่ว่าเป็นสถานที่ยอดเยี่ยม น่าอยู่ เหมาะแก่การอยู่อาศัยเป็นอย่างยิ่ง
วีดไม่ได้เป็นเพียงแค่ลอร์ดผู้เป็นที่รักยิ่ง เขายังคงใกล้ชิดกับผู้เล่นและผู้ที่อยู่อาศัยอีกด้วย
‘หมูน้อยออม(สิน)เงินภาษีที่น่ารักของชั้น’
ไม่ว่าจะเป็นผู้เล่นหรือชาวเมืองผู้อยู่อาศัย เขาเห็นคนพวกนั้นเป็นเพียงแหล่งเงินของเขา
เนื่องด้วยตอนนี้ยังเป็นช่วงเวลากลางวัน
ผู้คนต่างพบเห็นได้มากมายต่างสังเกตได้ว่า
ธุรกิจการค้าที่นี่ทำให้ตลาดต่างมีเสียงอึกทึกคึกโครม
“วิธีการเป็นผู้ปกครองที่ดีนั้นคือการแสดงตัวต่อฝูงชนในยามยาก ฉันคือลอร์ดโมราต้า วีดผู้ซึ่งบริหารจัดการและตัดสินใจทุกอย่างเพียงคนเดียว เราขอต้อนรับทุกคนที่มารวมตัวกันที่แห่งนี้”
ปฏิกิรยาของผู้เล่นที่มารวมตัวกันที่จัตุรัสนั้นไม่ได้เต็มไปด้วยความรู้สึกยินดีในการต้อนรับซะทั้งหมด
“เชอะ ตัดสงตัดสินใจอะไรกัน ทุกการตัดสินใจต่างเกิดขึ้นโดยคุณปู่ผู้อาวุโสเพียงคนเดียว คุณก็แค่ไปเล่นตามที่ต่างๆและก็กลับมา”
“เมื่อกี้นี้ยังรีดเอาเงินจากการขายของให้ผู้คนมื่อกี้นี้อยู่เลย”
“ฉันคิดว่าราคาของที่คุณขายไปตอนแรกเป็นราคาที่ถูกกำหนดไว้ดีแล้ว แต่มันดูเหมือนไม่ใช่ นั่นก็เพราะว่าเมื่อเปรียบเทียบกับเพื่อนที่รู้ราคาสินค้านั้นๆ มันไม่ได้ใกล้เคียงกันเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นทำไมคุณไม่เสนอข้อมูลให้คนที่เขาไม่รู้ล่ะ?”
ผู้เล่นต่างเริ่มรู้สึกหวั่นๆแปลกๆกับเสียงซุบซิบนินทาที่เพิ่มขึ้นมา
ในช่วงระยะเวลาอันสั้น เขาก็กลายเป็นบุคคลที่ผู้คนต่างไม่ไว้ใจ ถึงแม้จะเป็นเจ้าเมืองของพวกเขาก็ตาม!
วีดสามารถเข้าใจความทรามานของพวกนักการเมืองภายในช่วงระยะเวลาเพียงแค่ 10 นาทีเท่านั้น
‘สงสัยเราจะถูกมองในแง่ลบซะแล้ว ตอนแรกคิดว่ามันคงจะง่ายกว่าซะอีกที่จะหลอกพวกเขาเพียงแค่เลี้ยงอาหารพวกเขานิดๆหน่อยๆ ดูเหมือนว่าเพียงแค่นั้นคงไม่พอ ยังมีบางคนต้องการความซื้อสัตย์ จริงใจที่ขาดหายไปในชีวิตของพวกเขา
ทัดในนั้น วีดก็ตะโกนเสียงดังออกมาเพื่อที่จะกลบเสียงรบกวนต่างๆที่เพิ่มขึ้นมา
“เคื้อ..ฮะ.ฮะอะ..ฮ้ะ.แฮ่ม! อื้อ ผมมีเควสด้านศาสนาในเมืองโมราต้านี้ ผมต้องการคนที่จะมาช่วยเหลือการก่อสร้างรูปปั้นที่ยิ่งใหญ่เพื่อวิหารแห่งเฟรย่าห์ ไม่จำกัดจำนวนคน มีห้องว่างและที่พักฟรี ยินดีรับคนที่จะทำงานตลอดช่วงเวลาของการก่อสร้าง”
รวบรวมคนงานให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ซึ่งนั่นยิ่งส่งผลดีต่อวีด
แต่เขาต้องการแค่พวกที่สามารถแบกรับความรับชอบนี้ได้
ส่วนคนที่ยุ่งอยู่กับการแลกเปลี่ยนสินค้า,ผลิตของ,ออกล่า เขาไม่ได้หวังพึ่งคนพวกนั้นซักเท่าไหร่
“วิธีการเป็นผู้ปกครองที่ดีนั้นคือการแสดงตัวต่อฝูงชนในยามยาก ฉันคือลอร์ดโมราต้า วีดผู้ซึ่งบริหารจัดการและตัดสินใจทุกอย่างเพียงคนเดียว เราขอต้อนรับทุกคนที่มารวมตัวกันที่แห่งนี้”
ปฏิกิรยาของผู้เล่นที่มารวมตัวกันที่จัตุรัสนั้นไม่ได้เต็มไปด้วยความรู้สึกยินดีในการต้อนรับซะทั้งหมด
“เชอะ ตัดสงตัดสินใจอะไรกัน ทุกการตัดสินใจต่างเกิดขึ้นโดยคุณปู่ผู้อาวุโสเพียงคนเดียว คุณก็แค่ไปเล่นตามที่ต่างๆและก็กลับมา”
“เมื่อกี้นี้ยังรีดเอาเงินจากการขายของให้ผู้คนมื่อกี้นี้อยู่เลย”
“ฉันคิดว่าราคาของที่คุณขายไปตอนแรกเป็นราคาที่ถูกกำหนดไว้ดีแล้ว แต่มันดูเหมือนไม่ใช่ นั่นก็เพราะว่าเมื่อเปรียบเทียบกับเพื่อนที่รู้ราคาสินค้านั้นๆ มันไม่ได้ใกล้เคียงกันเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นทำไมคุณไม่เสนอข้อมูลให้คนที่เขาไม่รู้ล่ะ?”
ผู้เล่นต่างเริ่มรู้สึกหวั่นๆแปลกๆกับเสียงซุบซิบนินทาที่เพิ่มขึ้นมา
ในช่วงระยะเวลาอันสั้น เขาก็กลายเป็นบุคคลที่ผู้คนต่างไม่ไว้ใจ ถึงแม้จะเป็นเจ้าเมืองของพวกเขาก็ตาม!
วีดสามารถเข้าใจความทรามานของพวกนักการเมืองภายในช่วงระยะเวลาเพียงแค่ 10 นาทีเท่านั้น
‘สงสัยเราจะถูกมองในแง่ลบซะแล้ว ตอนแรกคิดว่ามันคงจะง่ายกว่าซะอีกที่จะหลอกพวกเขาเพียงแค่เลี้ยงอาหารพวกเขานิดๆหน่อยๆ ดูเหมือนว่าเพียงแค่นั้นคงไม่พอ ยังมีบางคนต้องการความซื้อสัตย์ จริงใจที่ขาดหายไปในชีวิตของพวกเขา
ทัดในนั้น วีดก็ตะโกนเสียงดังออกมาเพื่อที่จะกลบเสียงรบกวนต่างๆที่เพิ่มขึ้นมา
“เคื้อ..ฮะ.ฮะอะ..ฮ้ะ.แฮ่ม! อื้อ ผมมีเควสด้านศาสนาในเมืองโมราต้านี้ ผมต้องการคนที่จะมาช่วยเหลือการก่อสร้างรูปปั้นที่ยิ่งใหญ่เพื่อวิหารแห่งเฟรย่าห์ ไม่จำกัดจำนวนคน มีห้องว่างและที่พักฟรี ยินดีรับคนที่จะทำงานตลอดช่วงเวลาของการก่อสร้าง”
รวบรวมคนงานให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ซึ่งนั่นยิ่งส่งผลดีต่อวีด
แต่เขาต้องการแค่พวกที่สามารถแบกรับความรับชอบนี้ได้
ส่วนคนที่ยุ่งอยู่กับการแลกเปลี่ยนสินค้า,ผลิตของ,ออกล่า เขาไม่ได้หวังพึ่งคนพวกนั้นซักเท่าไหร่
นั่นก็เพราะว่าการก่อสร้างรูปปั้นนั้นเป็นเพียงแค่งานในยามว่างของพวกคนเหล่านั้น!
อันที่จริงแล้ว พวกคนที่ไม่เคยเข้าร่วมงานนี้อย่างจริงๆจังๆยังไม่รู้ว่าค่าตอบแทนที่ได้จากการเข้าร่วมในเควสการแกะสลักนั้นมีมากแค่ไหน
“ชั้น! ชั้นจะทำมัน!”
ทางข้างหลัง มีกลุ่มผู้เริ่มต้นมากมาย
ประมาณว่า คนพวกนี้คือนักท่องเที่ยว แต่พวกเขามาจากอาณาจักรโรเซนไฮห์ม ผู้ที่เคยเข้าร่วมการก่อสร้างพีระมิดนั่นเอง
ผู้เล่นคนอื่นๆที่ได้ยินจากคนพวกนี้ต่างวิ่งกรูกันเข้ามาอย่างพร้อมเพรียง
“ถ้านายทำข้าวต้ม งั้นชั้นเข้าด้วย”
“แล้วครั้งนี้นายจะสร้างอะไรล่ะ”
“คุณยังจำฉันได้มั้ย? ฉัน เลมอน ไง”
“เด็กผู้หญิงน่ารักดูเหมือนเธอจะยังอยู่ในช่วงกลางๆวัยรุ่น”
วีดสังเกตดู เขาจำเธอได้ และก็ส่งรอยยิ้มอันแสนเจ้าเล่ห์ให้เธอ
“อ้า แน่นอนฉันจำเธอได้อยู่แล้ว เธอคือคุณเลมอนที่แบกหิน 39 ครั้ง เพื่อสร้าง พีระมิดสินะ ฉันมีข้าวต้มให้เหมือนเดิม แล้วยังมีของทอด (เทมปุระ) ให้อีกด้วย”
“ใช่! ถูกแล้วล่ะ”
วีดทักทายผู้คนที่ต่างเดินทางกลับมา
***
การก่อสร้างในขนาดมหึมาของเมืองโมราต้า
เมื่อเริ่มการขุดด้วยพลั่วในครั้งแรกแล้วนั้น มันเป็นไปอย่างราบรื่น
มีคน 20 คน ที่เข้าร่วมการก่อสร้างพีระมิดของอาณาจักรโรเซนไฮห์ม
การขาดแคลนมานาของแต่ละคนคือการขาดแคลนเมื่อเปรียบเทียบกับจำนวนคนที่ต้องการ แต่พวกเขาต่างเร่งขุดด้วยท่าทางแข็งขัน
“พวกเราต้องทำมันให้เสร็จโดยเร็ว และ พวกเราจะได้กินข้าวต้ม”
“เย้! พวกเรากำลังจะสร้างบางอย่างในครั้งนี้ด้วย”
พวกเขาต่างรู้สึกสนุก ยินดี ในขณะที่ร้อง รำ ฮัมเพลง ไปด้วย; ในขณะเดียวกัน พวกคนที่สงสัยแต่ก็เข้าร่วมนั้นมีประมาณ 300 คน พวกเขาต้องการค้นหาและลองประสบการณ์ในการสร้างงานแกะสลัก ซึ่งส่งผลให้พวกเขามีสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“มันมีอะไรดีนักถึงได้ทำให้เกิดกระแสอย่างนี้”
“ที่นี่ไม่ได้เหมือนกับอาณาจักรโรเซนไฮห์มเลยนะ”
อาณาจักรโรเซนไฮห์มนั้นถึงจัดให้อยู่ในฮาณาจักรเกิดใหม่
เพราะว่ามีสัดส่วนที่อยู่ในระดับค่อนข้างดีของฐานผู้เล่นที่เป็นผู้เริ่มต้น นั่นทำให้เกิดการแชร์เควสระหว่างผู้เล่นเป็นไปอย่างกระตือรือร้น
ยิ่งพื้นที่รกร้างห่างไกลความเจริญ ขาดการพัฒนาอย่างพื้นที่ทางตอนเหนือนั้น ไม่มีตัวเลือกให้เป็นเมืองที่ผู้เล่นสามารถเลือกในการเริ่มต้นการผจญภัยได้ ถึงแม้ว่าจะค่อนข้างมีชื่อเสียงในด้านการท่องเที่ยว ตามมาด้วยการผจญภัยที่เข้มข้น น่าระทึก เร้าใจ ตื่นเต้น แต่นั่นก็ทำได้เพียงแค่มีกลุ่มผู้เล่นค่อนข้างน้อย
แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็น จำนวนคนมากกว่า 300 คน ที่เข้าร่วมเพื่อต้องการประสบการณ์ใหม่ๆด้วยกัน ผ่านการทำเควสของวีดร่วมกันกับวิหารแห่งเฟรย่าห์ ในฐานะลอร์ดโมราต้า
ตั้งแต่ที่เริ่มมีการขุดโดยเหล่าคนงานทั้งหลายที่ได้มารวมตัวกันนั้น ทำให้ประตูทางทิศใต้ของเมืองโมราต้า ค่อยๆเปลี่ยนแปลงไป
***
“อืม ฉันคงตายแน่ถ้าไปไกลเกินกว่าเขตประตูทางเข้า นั่นล่ะทำไมฉันถึงได้ทำงานที่นี่
“ฉันมาเมืองโมราต้าเพื่อที่จะปรับเปลี่ยนอุปกรณ์สวมใส่ของฉัน แต่ระหว่างที่ฉันเดินทางมาที่นี่ เงินของฉันมันก็…เหม่.; ดังนั้นฉันจึงคิดว่าจะทำเควสออกรับถึงแม้มันจะดูเป็นอะไรที่ค่อนข้างเสียง..ฉันตัดสินใจได้แล้วล่ะ ฉันคงต้องขุดต่อไปสินะ ช่างมันเถอะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม”
“ยุลฮา, เธออยากร่วมสร้างมันกับฉันมั้ย? ฉันคิดว่ามันต้องเป็นสิ่งที่ดีที่น่าจดจำแน่นอน”
“อือ งั้นมาเริ่มกันเถอะ”
บทสนทนาเหล่านี้ถูกแชร์ระหว่างคนที่เข้าร่วมและทำงานนี้ มันไม่ได้ปกปิดความนึกคิดตั้งใจของพวกเขาได้เลย
ส่วนคนที่มาจากอาณาจักรโรเซนไฮห์มต่างก็แชร์ที่มาของความรู้สึกอันภาคภูมิใจนี้
“พีระมิดในอาณาจักรโรเซนไฮห์ม! มีใครที่เคยทำงานนี้มั้ย? ฉันย้ายก้อนหิน 56 ครั้ง ตามแนวนอน และ 19 ครั้ง ตามแนวตั้ง”
เรื่องเล่าลือกันไปต่างๆนาๆมีมากขึ้นในทวีปเวอร์แซลล์ ต่างวนเวียนอยู่ท่ามกลางบทสนทนาระหว่างเหล่าคนขุดดิน
ร้านเหล้าสถานที่ซึ่งชายและหญิงต่างพากันกินและดื่มที่นั่น!
“คุณฮวารยอง คุณเคยได้ยินมั้ย?”
“ฮืม? อะไรเหรอ?”
“ก่อนที่ช่างแกะสลักวีด จะสลักอะไรบางอย่างนั้น, เขาไม่มีเบาะแสหรือความคิดที่ว่าเขาจะทำอะไร”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นประติมากรรมชิ้นนี้คงจะลึกลับน่าดู ฉันหวังว่ารูปปั้นนี้คงจะน่ามหัศจรรย์เหมือนผลงานชิ้นก่อน”
“มันเป็นผลงานของช่างแกะสลักวีดมาโดยตลอด มันก็คงจะกลายเป็นเช่นนั้น”
“แต่ คุณแจฟฟ์”
“ครับ?”
“อันที่จริงแล้ว เรื่องนี้มีความลับบางอย่าง”
“มันคืออะไรเหรอ? มันจะรู้กันแค่ระหว่างเรา”
“มันเป็นอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถที่จะเปิดเผยต่อสาธารณชนได้”
ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างต่ำมากๆ
“โอเค ผมจะไม่บอกใคร ถ้างั้นเล่าให้ผมฟังได้แล้ว”
ผู้คนที่อยู่ในผับก่อนหน้านี้ต่างส่งเสียงกันครื้นเครง ร้องตะโกนไปมา;ตอนนี้ กลับลดเสียงลงเพื่อที่จะให้ได้ยินบทสนทนานั้นระหว่างผู้ชายกับผู้หญิง แม้กระทั่งนักดื่มต่างก็หยุดดื่ม ด้วยความสนใจที่จะได้ยินเนื้อหาของบทสนทนานั้น
อันที่จริงแล้ว พวกคนที่ไม่เคยเข้าร่วมงานนี้อย่างจริงๆจังๆยังไม่รู้ว่าค่าตอบแทนที่ได้จากการเข้าร่วมในเควสการแกะสลักนั้นมีมากแค่ไหน
“ชั้น! ชั้นจะทำมัน!”
ทางข้างหลัง มีกลุ่มผู้เริ่มต้นมากมาย
ประมาณว่า คนพวกนี้คือนักท่องเที่ยว แต่พวกเขามาจากอาณาจักรโรเซนไฮห์ม ผู้ที่เคยเข้าร่วมการก่อสร้างพีระมิดนั่นเอง
ผู้เล่นคนอื่นๆที่ได้ยินจากคนพวกนี้ต่างวิ่งกรูกันเข้ามาอย่างพร้อมเพรียง
“ถ้านายทำข้าวต้ม งั้นชั้นเข้าด้วย”
“แล้วครั้งนี้นายจะสร้างอะไรล่ะ”
“คุณยังจำฉันได้มั้ย? ฉัน เลมอน ไง”
“เด็กผู้หญิงน่ารักดูเหมือนเธอจะยังอยู่ในช่วงกลางๆวัยรุ่น”
วีดสังเกตดู เขาจำเธอได้ และก็ส่งรอยยิ้มอันแสนเจ้าเล่ห์ให้เธอ
“อ้า แน่นอนฉันจำเธอได้อยู่แล้ว เธอคือคุณเลมอนที่แบกหิน 39 ครั้ง เพื่อสร้าง พีระมิดสินะ ฉันมีข้าวต้มให้เหมือนเดิม แล้วยังมีของทอด (เทมปุระ) ให้อีกด้วย”
“ใช่! ถูกแล้วล่ะ”
วีดทักทายผู้คนที่ต่างเดินทางกลับมา
***
การก่อสร้างในขนาดมหึมาของเมืองโมราต้า
เมื่อเริ่มการขุดด้วยพลั่วในครั้งแรกแล้วนั้น มันเป็นไปอย่างราบรื่น
มีคน 20 คน ที่เข้าร่วมการก่อสร้างพีระมิดของอาณาจักรโรเซนไฮห์ม
การขาดแคลนมานาของแต่ละคนคือการขาดแคลนเมื่อเปรียบเทียบกับจำนวนคนที่ต้องการ แต่พวกเขาต่างเร่งขุดด้วยท่าทางแข็งขัน
“พวกเราต้องทำมันให้เสร็จโดยเร็ว และ พวกเราจะได้กินข้าวต้ม”
“เย้! พวกเรากำลังจะสร้างบางอย่างในครั้งนี้ด้วย”
พวกเขาต่างรู้สึกสนุก ยินดี ในขณะที่ร้อง รำ ฮัมเพลง ไปด้วย; ในขณะเดียวกัน พวกคนที่สงสัยแต่ก็เข้าร่วมนั้นมีประมาณ 300 คน พวกเขาต้องการค้นหาและลองประสบการณ์ในการสร้างงานแกะสลัก ซึ่งส่งผลให้พวกเขามีสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“มันมีอะไรดีนักถึงได้ทำให้เกิดกระแสอย่างนี้”
“ที่นี่ไม่ได้เหมือนกับอาณาจักรโรเซนไฮห์มเลยนะ”
อาณาจักรโรเซนไฮห์มนั้นถึงจัดให้อยู่ในฮาณาจักรเกิดใหม่
เพราะว่ามีสัดส่วนที่อยู่ในระดับค่อนข้างดีของฐานผู้เล่นที่เป็นผู้เริ่มต้น นั่นทำให้เกิดการแชร์เควสระหว่างผู้เล่นเป็นไปอย่างกระตือรือร้น
ยิ่งพื้นที่รกร้างห่างไกลความเจริญ ขาดการพัฒนาอย่างพื้นที่ทางตอนเหนือนั้น ไม่มีตัวเลือกให้เป็นเมืองที่ผู้เล่นสามารถเลือกในการเริ่มต้นการผจญภัยได้ ถึงแม้ว่าจะค่อนข้างมีชื่อเสียงในด้านการท่องเที่ยว ตามมาด้วยการผจญภัยที่เข้มข้น น่าระทึก เร้าใจ ตื่นเต้น แต่นั่นก็ทำได้เพียงแค่มีกลุ่มผู้เล่นค่อนข้างน้อย
แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็น จำนวนคนมากกว่า 300 คน ที่เข้าร่วมเพื่อต้องการประสบการณ์ใหม่ๆด้วยกัน ผ่านการทำเควสของวีดร่วมกันกับวิหารแห่งเฟรย่าห์ ในฐานะลอร์ดโมราต้า
ตั้งแต่ที่เริ่มมีการขุดโดยเหล่าคนงานทั้งหลายที่ได้มารวมตัวกันนั้น ทำให้ประตูทางทิศใต้ของเมืองโมราต้า ค่อยๆเปลี่ยนแปลงไป
***
“อืม ฉันคงตายแน่ถ้าไปไกลเกินกว่าเขตประตูทางเข้า นั่นล่ะทำไมฉันถึงได้ทำงานที่นี่
“ฉันมาเมืองโมราต้าเพื่อที่จะปรับเปลี่ยนอุปกรณ์สวมใส่ของฉัน แต่ระหว่างที่ฉันเดินทางมาที่นี่ เงินของฉันมันก็…เหม่.; ดังนั้นฉันจึงคิดว่าจะทำเควสออกรับถึงแม้มันจะดูเป็นอะไรที่ค่อนข้างเสียง..ฉันตัดสินใจได้แล้วล่ะ ฉันคงต้องขุดต่อไปสินะ ช่างมันเถอะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม”
“ยุลฮา, เธออยากร่วมสร้างมันกับฉันมั้ย? ฉันคิดว่ามันต้องเป็นสิ่งที่ดีที่น่าจดจำแน่นอน”
“อือ งั้นมาเริ่มกันเถอะ”
บทสนทนาเหล่านี้ถูกแชร์ระหว่างคนที่เข้าร่วมและทำงานนี้ มันไม่ได้ปกปิดความนึกคิดตั้งใจของพวกเขาได้เลย
ส่วนคนที่มาจากอาณาจักรโรเซนไฮห์มต่างก็แชร์ที่มาของความรู้สึกอันภาคภูมิใจนี้
“พีระมิดในอาณาจักรโรเซนไฮห์ม! มีใครที่เคยทำงานนี้มั้ย? ฉันย้ายก้อนหิน 56 ครั้ง ตามแนวนอน และ 19 ครั้ง ตามแนวตั้ง”
เรื่องเล่าลือกันไปต่างๆนาๆมีมากขึ้นในทวีปเวอร์แซลล์ ต่างวนเวียนอยู่ท่ามกลางบทสนทนาระหว่างเหล่าคนขุดดิน
ร้านเหล้าสถานที่ซึ่งชายและหญิงต่างพากันกินและดื่มที่นั่น!
“คุณฮวารยอง คุณเคยได้ยินมั้ย?”
“ฮืม? อะไรเหรอ?”
“ก่อนที่ช่างแกะสลักวีด จะสลักอะไรบางอย่างนั้น, เขาไม่มีเบาะแสหรือความคิดที่ว่าเขาจะทำอะไร”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นประติมากรรมชิ้นนี้คงจะลึกลับน่าดู ฉันหวังว่ารูปปั้นนี้คงจะน่ามหัศจรรย์เหมือนผลงานชิ้นก่อน”
“มันเป็นผลงานของช่างแกะสลักวีดมาโดยตลอด มันก็คงจะกลายเป็นเช่นนั้น”
“แต่ คุณแจฟฟ์”
“ครับ?”
“อันที่จริงแล้ว เรื่องนี้มีความลับบางอย่าง”
“มันคืออะไรเหรอ? มันจะรู้กันแค่ระหว่างเรา”
“มันเป็นอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถที่จะเปิดเผยต่อสาธารณชนได้”
ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างต่ำมากๆ
“โอเค ผมจะไม่บอกใคร ถ้างั้นเล่าให้ผมฟังได้แล้ว”
ผู้คนที่อยู่ในผับก่อนหน้านี้ต่างส่งเสียงกันครื้นเครง ร้องตะโกนไปมา;ตอนนี้ กลับลดเสียงลงเพื่อที่จะให้ได้ยินบทสนทนานั้นระหว่างผู้ชายกับผู้หญิง แม้กระทั่งนักดื่มต่างก็หยุดดื่ม ด้วยความสนใจที่จะได้ยินเนื้อหาของบทสนทนานั้น
ภายในร้านเหล้า ต่างเงียบเสียงลง
“งานชิ้นนี้ที่เค้าจะสร้างขึ้น ได้ถูกมอบหมายโดยทางวิหารแห่งเฟรย่าห์”
“อันนั้นผมรู้แล้วล่ะ”
“มันเป็นอย่างนี้ โดยปกติแล้วทางวิหารไม่ค่อยมอบหมายงานให้กับใครก็ได้เพื่อสร้างสิ่งต่างๆ นั่นก็เพราะว่าทางวิหารต้องให้รางวัลมหาศาลแก่คนผู้นั้น แล้วทีนี้คุณคิดยังไงกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นหากคุณเข้าร่วมในการสร้างรูปปั้นครั้งนี้”
“เอื้อก! งั้นความหมายของคุณฮวารยองก็คือ…”
“นั่นหล่ะ ใช่แล้ว อย่างแรกเลย ค่าการบริจาคอุทิศให้กับวิหารแห่งเฟรย่าห์จะเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก มันจะเพิ่มขึ้นเป็นสามเท่าของอัตราทั่วไป และสำหรับสิ่งที่ได้จากการเข้าร่วมในการสร้างสิ่งที่ยิ่งใหญ่ทางสัญลักษณ์ของวิหารแห่งเฟรย่าห์ คุณจะได้รับการอวยพรและการรักษาแบบฟรีๆ อีกทั้งคุณยังจะได้รับโอกาสในการจัดหาทางที่จะได้รู้จักกับเหล่านักบวชที่คุณยังไม่เคยรู้มาก่อนอีกด้วย ในทุกๆที่ ที่มีวิหารแห่งเฟรย่าห์ ตลอดชีวิต”
“นั่นมันเหมือนกับการผูกมิตรเป็นเพื่อนกับทางวิหารแห่งเฟรย่าห์ ผูกมิตร เป็นเพื่อน”
“มันคงจะไม่ยุติธรรมสักเท่าไหร่ คุณรู้มั้ย การอุทิศตนบริจาค มันยังเป็นประโยชน์ที่จะมีโอกาสได้รับเควสจากทางวิหารแห่งเฟรย่าห์ด้วย”
“อืม เมื่อคิดอย่างนี้แล้ว รางวัลที่ได้ค่อนข้างมากเลยทีเดียว”
“มันคืองานจากวิหารเลยเชียวนะ คุณรู้มั้ย สำหรับนักบวชแล้ว จะมีอะไรสำคัญไปกว่าค่าความศรัทธาที่มีต่อวิหารล่ะ การล่าค่าหัวของมอนสเตอร์เหรอ? ไม่ใช่เลย ถ้าคนที่สร้างที่สร้างรูปปั้นรู้เรื่องนี้เข้าล่ะก็ เขาคงไม่ต้องการที่จะแบ่งค่าตอบแทนที่ได้จากเควสให้แก่ผู้คนมากมายหรอก คุณรู้มั้ย และเหนือสิ่งอื่นใด มันเป็นโอกาสที่หายาก ถ้าเป็นอะไรที่เกี่ยวกับการออกล่า คุณก็สามารถที่จะไปเวลาไหนก็ได้ ดันเจี้ยนหรอ? มันไม่ใช่อะไรที่อยู่ๆมันจะถล่มล้มหายไป ถ้าคุณไม่ได้โผล่ไปที่นั่น! แต่คุณไม่คิดว่ามันเป็นอะไรที่เหมือนกันกับโอกาสในการเข้าร่วมการก่อสร้างรูปปั้นงั้นหรอ?”
อืมมมมมม มืมมมมมมม
มันดูสมเหตุสมผลมีหลักการสอดคล้องต้องกันเพียงพอที่จะทำให้เหล่าผู้เล่นที่อยู่ในร้านต่างเห็นด้วยกับบทสนทนานี้
‘มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ถึงแม้ว่าจะเป็นงานที่ค่อนหนักเอาการเลยทีเดียว แต่ถ้าเกิดว่าเพื่อจุดมุ่งหมายในการอุทิศตน บริจาคแล้วล่ะก็ มันคงไม่เสียหายอะไรใช่มั้ยที่จะรับเควสนี้จากอีกทางหนึ่ง?’
“งานชิ้นนี้ที่เค้าจะสร้างขึ้น ได้ถูกมอบหมายโดยทางวิหารแห่งเฟรย่าห์”
“อันนั้นผมรู้แล้วล่ะ”
“มันเป็นอย่างนี้ โดยปกติแล้วทางวิหารไม่ค่อยมอบหมายงานให้กับใครก็ได้เพื่อสร้างสิ่งต่างๆ นั่นก็เพราะว่าทางวิหารต้องให้รางวัลมหาศาลแก่คนผู้นั้น แล้วทีนี้คุณคิดยังไงกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นหากคุณเข้าร่วมในการสร้างรูปปั้นครั้งนี้”
“เอื้อก! งั้นความหมายของคุณฮวารยองก็คือ…”
“นั่นหล่ะ ใช่แล้ว อย่างแรกเลย ค่าการบริจาคอุทิศให้กับวิหารแห่งเฟรย่าห์จะเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก มันจะเพิ่มขึ้นเป็นสามเท่าของอัตราทั่วไป และสำหรับสิ่งที่ได้จากการเข้าร่วมในการสร้างสิ่งที่ยิ่งใหญ่ทางสัญลักษณ์ของวิหารแห่งเฟรย่าห์ คุณจะได้รับการอวยพรและการรักษาแบบฟรีๆ อีกทั้งคุณยังจะได้รับโอกาสในการจัดหาทางที่จะได้รู้จักกับเหล่านักบวชที่คุณยังไม่เคยรู้มาก่อนอีกด้วย ในทุกๆที่ ที่มีวิหารแห่งเฟรย่าห์ ตลอดชีวิต”
“นั่นมันเหมือนกับการผูกมิตรเป็นเพื่อนกับทางวิหารแห่งเฟรย่าห์ ผูกมิตร เป็นเพื่อน”
“มันคงจะไม่ยุติธรรมสักเท่าไหร่ คุณรู้มั้ย การอุทิศตนบริจาค มันยังเป็นประโยชน์ที่จะมีโอกาสได้รับเควสจากทางวิหารแห่งเฟรย่าห์ด้วย”
“อืม เมื่อคิดอย่างนี้แล้ว รางวัลที่ได้ค่อนข้างมากเลยทีเดียว”
“มันคืองานจากวิหารเลยเชียวนะ คุณรู้มั้ย สำหรับนักบวชแล้ว จะมีอะไรสำคัญไปกว่าค่าความศรัทธาที่มีต่อวิหารล่ะ การล่าค่าหัวของมอนสเตอร์เหรอ? ไม่ใช่เลย ถ้าคนที่สร้างที่สร้างรูปปั้นรู้เรื่องนี้เข้าล่ะก็ เขาคงไม่ต้องการที่จะแบ่งค่าตอบแทนที่ได้จากเควสให้แก่ผู้คนมากมายหรอก คุณรู้มั้ย และเหนือสิ่งอื่นใด มันเป็นโอกาสที่หายาก ถ้าเป็นอะไรที่เกี่ยวกับการออกล่า คุณก็สามารถที่จะไปเวลาไหนก็ได้ ดันเจี้ยนหรอ? มันไม่ใช่อะไรที่อยู่ๆมันจะถล่มล้มหายไป ถ้าคุณไม่ได้โผล่ไปที่นั่น! แต่คุณไม่คิดว่ามันเป็นอะไรที่เหมือนกันกับโอกาสในการเข้าร่วมการก่อสร้างรูปปั้นงั้นหรอ?”
อืมมมมมม มืมมมมมมม
มันดูสมเหตุสมผลมีหลักการสอดคล้องต้องกันเพียงพอที่จะทำให้เหล่าผู้เล่นที่อยู่ในร้านต่างเห็นด้วยกับบทสนทนานี้
‘มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ถึงแม้ว่าจะเป็นงานที่ค่อนหนักเอาการเลยทีเดียว แต่ถ้าเกิดว่าเพื่อจุดมุ่งหมายในการอุทิศตน บริจาคแล้วล่ะก็ มันคงไม่เสียหายอะไรใช่มั้ยที่จะรับเควสนี้จากอีกทางหนึ่ง?’
‘ฉันไม่รู้ว่าการบริจาค
อุทิศตนนั้นมากมายเพียงใดต่อทางวิหาร… แต่ว่ามันสามเท่าของอัตราปกติเลยนะ ถึงแม้ว่าจะเป็นเควสที่เกี่ยวกับการแกะสลักก็เถอะ
มันก็ไม่มีรางวัลอะไรที่จะดีไปกว่านี้อีกแล้ว’
‘มันเป็นผลงานอันทรงเกียรติเชียวนะ เฮอะ ฉันคงภูมิใจกับมันอย่างแน่นอน ฉันสามารถรับมือกับมอนสเตอร์ได้ไม่ว่ามันจะมีเลเวลสูงแค่ไหนก็ตาม แต่มันไม่เหมือนกันกับอีเว้นท์ที่จะมีโอกาสในการสร้างงานแกะสลักที่กำลังจะเกิดขึ้นนี้ มันเป็นอะไรที่ฉันยังไม่มีเคยมีประสบการณ์มาก่อนจนถึงตอนนี้เลย’
‘ฮวารยองก็เข้าร่วมด้วยใช่มั้ย? เธอช่างสวย งดงาม เหมือนผู้หญิงที่ถูกแกะสลักลงไปเลย การสร้างรูปปั้นครั้งนี้ มันต้องเป็นประสบการณ์ที่สำคัญมากแน่นอน!’
ผู้คนที่ผับต่างพากันส่งข้อความไปหาบรรดาเพื่อนๆ, ครอบครัว, และสมาชิกในกิลด์ของพวกเขาเป็นการส่วนตัว; ผู้ชายและผู้หญิง ต่างหายไปอย่างเงียบเชียบ
ในช่วงระหว่างนั้นเอง ก็มีบทสนทนาในลักษณะคล้ายคลึงกันนี้ถูกเล่าออกมาเมื่อพวกเขาอยู่ที่ร้ายขายอาวุธ
บทสนทนาเหล่านั้นเกิดขึ้นหลายๆกลุ่ม ซึ่งแต่ละกลุ่มประกอบไปด้วย เพลกับเมลอน, โรมูนะกับเซอร์กะ, และ เมแพนกับไอรีน ที่ทำกิจกรรมที่คล้ายคลึงกันนี้
การกระจายข้อมูล ข่าวสาร!
ทำให้เกิดความคิดเห็นนี้ขึ้นในหมู่สาธารณชน, กระจายตรรกะเหตุผลอย่างมากมาย, จากนั้นทำให้ผู้คนต่างเห็นพ้องต้องกันเป็นความคิดเดียวกัน; ท้ายที่สุดแล้ว, พวกเขาก็จะถูกดูดเข้ามา
ไม่นานนัก, ความสนใจต่างถูกจับจ้องมาที่เมืองโมราต้าทำให้เกิดเป็นงานก่อสร้างรูปปั้นที่ประตูทางทิศใต้
กลุ่มคนที่มาทำงานนี้ต่างสมัครใจกันมาจากหลากหลายช่องทางไม่ว่าจะเป็น บอร์ดสนทนาของรอยัล โร้ด, หนังจากหอเกียรติยศ, เช่นกันกับการถ่ายทอดผ่านทางสถานีสื่อต่างๆ
ถึงแม้ว่าวีดจะเก็บเงินเป็นจำนวน 10 ทองต่อคน; แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้จำนวนคนที่มาสมัครงานนี้ลดลงไปเลยแม้แต่น้อย
ผู้เล่นเลเวลสูงที่เข้ามาสมัครทำงานนี้นั้นมีประสิทธิภาพในการทำงานสูงที่สุด
การออกท่าทางด้วยมือของนักเวทย์ลงไปที่พื้นเพื่อขุด ระหว่างที่นักรบสามารถขนย้ายถุงที่บรรจุเต็มไปด้วยดินได้มากกว่า 5 ถุงภายในครั้งเดียว
วีดกำลังขายข้าวต้มอุ่นๆ
“ข้ามต้มเสร็จแล้ว กินได้เลย”
“กรี๊ด! ดีสุดๆ”
“อาหารอร่อยควรค่าแก่การกิน ได้โปรดฉันขอเพิ่มอีกได้มั้ย?”
“ฉันไม่รู้ว่าฉันกินมันไปกี่ครั้งแล้วจนกระทั่งถึงตอนนี้”
เหล่าคนงานต่างไม่ลืมที่จะแสดงความขอบคุณ
ข้ามต้มแสนอร่อยถูกกลืนลงไปอย่างรวดเร็วด้วยความหิวโหยของพวกเขา, และมันยังช่วยฟื้นฟูกำลังของพวกเขาได้อีกด้วย!
ตอนนี้วีดเหมือนผึ้งงานที่ทำงานด้วยความเร็วอันน่าทึ่ง
ขั้นตอนแรกคือการขุดดินบนพื้นที่ขนาดใหญ่ออกมา
“ดินเป็นวัตถุดิบที่สำคัญสำหรับงานก่อสร้างทุกชนิด มันคงจะเป็นเงินก่อนใหญ่เลยทีเดียวหากขายันให้กับกิลด์เพื่อให้ในการก่อสร้าง”
ทำงานตามแผนของเค้า เพื่อผลประโยชน์ของตนเอง!
เขาคว้าโอกาสนี้ด้วยการเปลี่ยนระดับการทำงานให้มีขนาดใหญ่สู่สาธารณชนและเอามันเข้ากระเป๋าของเค้าเอง
การสร้างแม่น้ำขนาดใหญ่, ต่อมาถนนที่เชื่อมต่อมาจากตรงกลางแม่น้ำ, ตั้งด่านเก็บค่าผ่านทางบน 5 เส้นทางการขนส่งสินค้าที่ซึ่งเป็นที่ที่ยังไงคนก็ต้องผ่านไปมา
“การรวมเข้าด้วยกันกับธรรมชาติก็มีความสำคัญสำหรับการแกะสลักด้วย ดังนั้นรูปปั้นจึงต้องอยู่สักที่ ที่มีขนาดของเส้นทางน้ำที่ใหญ่เพื่อให้เกิดประสิทธิภาพมากที่สุด”
เขาเป็นช่างแกะสลักที่มีความสามารถโดดเด่นที่สุดบนทวีปเวอร์แซลล์, ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าตั้งคำถามต่อมุมมองของเขา
คนส่วนใหญ่ต่างพากันนิ่งเงียบเพราะพวกเขาเป็นพวกที่ไม่ได้สนใจในการแกะสลักนัก
“อืม, คำพูดของเค้าดูตรงประเด็น”
“เขาเป็นคนเดียวที่อยู่ในขั้นสูงของทักษะการแกะสลัก ทั้งหมดจึง…ฉันเดาได้ว่าเขาพูดถูก”
พวกเขาต่างก็มีข้อสงสัย แต่ว่าเขาเป็นช่างแกะสลักที่มีแรงบันดาลใจเพียงพอที่จะจัดการรายละเอียดปลีกย่อยต่างๆบนชิ้นงานที่ดีที่สุดของเขา; ดังนั้นพวกเขาจึงปล่อยให้วีดทำตามความต้องการของเขา ในความเป็นจริงนั้น ระดับของงานแกะสลักยิ่งสูงเท่าไหร่ รางวัลที่ได้ก็จะสูงตามไปด้วย
จำนวนคนที่มาร่วมงาน, พวกคนที่คิดว่าตัววีดนั้นเป็นช่างแกะสลักที่มีความสามารถโดดเด่นที่สุดบนทวีปเวอร์แซลล์ พวกเขาต่างคาดหวังให้เขาทำงานนี้อย่างสุดความสามารถ ซึ่งมีจำนวนไม่น้อยเลย
ปฏิกิริยาต่อบทสนทนาของพวกเขา, วีดยิ้มออกมา
“คนฉลาดถูกหลอกง่ายมาก หุหุ”
พวกเขามีหัวสมองที่ดีตั้งอยู่บนไหล่ของพวกเขาหมายความว่าพวกเขาไม่ตั้งคำถามอะไรเลย! (ผู้แปล: พวกเขาคิดว่ามันเป็นการดีที่จะไม่ตั้งคำถามต่อสิ่งที่พวกเขาไม่รู้ ซึ่งจะทำให้พวกเขาดูโง่ หากถามคำถามออกไป)
พวกเขายังคงตั้งหน้าตั้งตาขุดทำถนนต่อไป จากตรงนี้ ส่วนประกอบอื่นๆ ต่างก็ถูกทำให้เกิดผลที่เหมือน เช่นมีการตั้งกำแพงป้อมปราการและคลองโดยรอบ
ในกรณีที่เมืองโมราต้าถูกโจมตี, นอกจากจะมีทางสัญจรที่แคบแล้ว, ศัตรูยังต้องว่ายน้ำข้ามแม่น้ำมา
มันไม่เพียงแต่บีบอัดจำนวนให้ดูลดลง แต่ในช่วงที่ว่าน้ำมานั้น, จะทำให้พวกที่มาโจมตีปราศจากหนทางที่จะป้องกันการโจมตีจากลูกธนูและเวทมนต์ได้!
ในสถานการณ์ปกติ คลองถูกใช้เป็นเรือนแพสำหรับการท่องเที่ยว, ทรัพยากรที่สามารถพัฒนาต่อไปได้
เจฟฟ์ได้วาดแผนการสำหรับธุรกิจในการชมแสงจันทรายามค่ำคืน
“ฉันจะตั้งจุดตกปลาที่นี่ หากคุณสามารถทำแหล่งตกปลาที่ดี มันคงจะดีไม่ใช่น้อย”
ถ้าพวกเขาสร้างบ่อตกปลาใกล้กับเมืองโมราต้าล่ะก็ มันคงไม่เลวเลยทีเดียว
ถึงแม้ว่าความจริงแล้วพวกเขาไม่ได้มีความคิดหรือสนใจเกี่ยวกับการตกปลาเลย มันก็ยังทำให้มีภาพลักษณ์ในทางที่ดีต่อฝูงชนทั่วไป
มีการจัดการพื้นที่ไปเป็นระยะทางกว่า 10 กิโลเมตร; แต่หลังจากเริ่มขุดไปได้เพียง 4 นาทีเท่านั้น, วีดก็หยุดกะทันหัน
มันไม่มีขีดจำกัดในการใช้แรงงานของเขา จำนวนคนงานก็เพียงพอ แต่เขายังมีความคิดที่ว่าอาจจะมีการสูญเสียครั้งใหญ่เกิดขึ้น
“มันกลายมาเป็นอะไรที่ดูยากลำบาก แสนสาหัสสำหรับคนที่ทำงานนี้ พวกเขาต้องหยุดเพื่อกิจกรรมทางเศรษฐกิจของเมืองโมราต้า”
ณ จุดๆนี้ เขาหยุดการทำงานที่ทะเลสาบ เพราะว่ามันดูเหมือนที่จะกระทบต่อเงินภาษีที่จะได้อย่างง่ายดายจากคนที่ไปออกล่า
ตอนนี้ ณ ศูนย์กลางของสวนในทะเลสาบ มันเป็นเวลาที่เหมาะแก่การสร้างรูปปั้น!
‘มันเป็นผลงานอันทรงเกียรติเชียวนะ เฮอะ ฉันคงภูมิใจกับมันอย่างแน่นอน ฉันสามารถรับมือกับมอนสเตอร์ได้ไม่ว่ามันจะมีเลเวลสูงแค่ไหนก็ตาม แต่มันไม่เหมือนกันกับอีเว้นท์ที่จะมีโอกาสในการสร้างงานแกะสลักที่กำลังจะเกิดขึ้นนี้ มันเป็นอะไรที่ฉันยังไม่มีเคยมีประสบการณ์มาก่อนจนถึงตอนนี้เลย’
‘ฮวารยองก็เข้าร่วมด้วยใช่มั้ย? เธอช่างสวย งดงาม เหมือนผู้หญิงที่ถูกแกะสลักลงไปเลย การสร้างรูปปั้นครั้งนี้ มันต้องเป็นประสบการณ์ที่สำคัญมากแน่นอน!’
ผู้คนที่ผับต่างพากันส่งข้อความไปหาบรรดาเพื่อนๆ, ครอบครัว, และสมาชิกในกิลด์ของพวกเขาเป็นการส่วนตัว; ผู้ชายและผู้หญิง ต่างหายไปอย่างเงียบเชียบ
ในช่วงระหว่างนั้นเอง ก็มีบทสนทนาในลักษณะคล้ายคลึงกันนี้ถูกเล่าออกมาเมื่อพวกเขาอยู่ที่ร้ายขายอาวุธ
บทสนทนาเหล่านั้นเกิดขึ้นหลายๆกลุ่ม ซึ่งแต่ละกลุ่มประกอบไปด้วย เพลกับเมลอน, โรมูนะกับเซอร์กะ, และ เมแพนกับไอรีน ที่ทำกิจกรรมที่คล้ายคลึงกันนี้
การกระจายข้อมูล ข่าวสาร!
ทำให้เกิดความคิดเห็นนี้ขึ้นในหมู่สาธารณชน, กระจายตรรกะเหตุผลอย่างมากมาย, จากนั้นทำให้ผู้คนต่างเห็นพ้องต้องกันเป็นความคิดเดียวกัน; ท้ายที่สุดแล้ว, พวกเขาก็จะถูกดูดเข้ามา
ไม่นานนัก, ความสนใจต่างถูกจับจ้องมาที่เมืองโมราต้าทำให้เกิดเป็นงานก่อสร้างรูปปั้นที่ประตูทางทิศใต้
กลุ่มคนที่มาทำงานนี้ต่างสมัครใจกันมาจากหลากหลายช่องทางไม่ว่าจะเป็น บอร์ดสนทนาของรอยัล โร้ด, หนังจากหอเกียรติยศ, เช่นกันกับการถ่ายทอดผ่านทางสถานีสื่อต่างๆ
ถึงแม้ว่าวีดจะเก็บเงินเป็นจำนวน 10 ทองต่อคน; แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้จำนวนคนที่มาสมัครงานนี้ลดลงไปเลยแม้แต่น้อย
ผู้เล่นเลเวลสูงที่เข้ามาสมัครทำงานนี้นั้นมีประสิทธิภาพในการทำงานสูงที่สุด
การออกท่าทางด้วยมือของนักเวทย์ลงไปที่พื้นเพื่อขุด ระหว่างที่นักรบสามารถขนย้ายถุงที่บรรจุเต็มไปด้วยดินได้มากกว่า 5 ถุงภายในครั้งเดียว
วีดกำลังขายข้าวต้มอุ่นๆ
“ข้ามต้มเสร็จแล้ว กินได้เลย”
“กรี๊ด! ดีสุดๆ”
“อาหารอร่อยควรค่าแก่การกิน ได้โปรดฉันขอเพิ่มอีกได้มั้ย?”
“ฉันไม่รู้ว่าฉันกินมันไปกี่ครั้งแล้วจนกระทั่งถึงตอนนี้”
เหล่าคนงานต่างไม่ลืมที่จะแสดงความขอบคุณ
ข้ามต้มแสนอร่อยถูกกลืนลงไปอย่างรวดเร็วด้วยความหิวโหยของพวกเขา, และมันยังช่วยฟื้นฟูกำลังของพวกเขาได้อีกด้วย!
ตอนนี้วีดเหมือนผึ้งงานที่ทำงานด้วยความเร็วอันน่าทึ่ง
ขั้นตอนแรกคือการขุดดินบนพื้นที่ขนาดใหญ่ออกมา
“ดินเป็นวัตถุดิบที่สำคัญสำหรับงานก่อสร้างทุกชนิด มันคงจะเป็นเงินก่อนใหญ่เลยทีเดียวหากขายันให้กับกิลด์เพื่อให้ในการก่อสร้าง”
ทำงานตามแผนของเค้า เพื่อผลประโยชน์ของตนเอง!
เขาคว้าโอกาสนี้ด้วยการเปลี่ยนระดับการทำงานให้มีขนาดใหญ่สู่สาธารณชนและเอามันเข้ากระเป๋าของเค้าเอง
การสร้างแม่น้ำขนาดใหญ่, ต่อมาถนนที่เชื่อมต่อมาจากตรงกลางแม่น้ำ, ตั้งด่านเก็บค่าผ่านทางบน 5 เส้นทางการขนส่งสินค้าที่ซึ่งเป็นที่ที่ยังไงคนก็ต้องผ่านไปมา
“การรวมเข้าด้วยกันกับธรรมชาติก็มีความสำคัญสำหรับการแกะสลักด้วย ดังนั้นรูปปั้นจึงต้องอยู่สักที่ ที่มีขนาดของเส้นทางน้ำที่ใหญ่เพื่อให้เกิดประสิทธิภาพมากที่สุด”
เขาเป็นช่างแกะสลักที่มีความสามารถโดดเด่นที่สุดบนทวีปเวอร์แซลล์, ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าตั้งคำถามต่อมุมมองของเขา
คนส่วนใหญ่ต่างพากันนิ่งเงียบเพราะพวกเขาเป็นพวกที่ไม่ได้สนใจในการแกะสลักนัก
“อืม, คำพูดของเค้าดูตรงประเด็น”
“เขาเป็นคนเดียวที่อยู่ในขั้นสูงของทักษะการแกะสลัก ทั้งหมดจึง…ฉันเดาได้ว่าเขาพูดถูก”
พวกเขาต่างก็มีข้อสงสัย แต่ว่าเขาเป็นช่างแกะสลักที่มีแรงบันดาลใจเพียงพอที่จะจัดการรายละเอียดปลีกย่อยต่างๆบนชิ้นงานที่ดีที่สุดของเขา; ดังนั้นพวกเขาจึงปล่อยให้วีดทำตามความต้องการของเขา ในความเป็นจริงนั้น ระดับของงานแกะสลักยิ่งสูงเท่าไหร่ รางวัลที่ได้ก็จะสูงตามไปด้วย
จำนวนคนที่มาร่วมงาน, พวกคนที่คิดว่าตัววีดนั้นเป็นช่างแกะสลักที่มีความสามารถโดดเด่นที่สุดบนทวีปเวอร์แซลล์ พวกเขาต่างคาดหวังให้เขาทำงานนี้อย่างสุดความสามารถ ซึ่งมีจำนวนไม่น้อยเลย
ปฏิกิริยาต่อบทสนทนาของพวกเขา, วีดยิ้มออกมา
“คนฉลาดถูกหลอกง่ายมาก หุหุ”
พวกเขามีหัวสมองที่ดีตั้งอยู่บนไหล่ของพวกเขาหมายความว่าพวกเขาไม่ตั้งคำถามอะไรเลย! (ผู้แปล: พวกเขาคิดว่ามันเป็นการดีที่จะไม่ตั้งคำถามต่อสิ่งที่พวกเขาไม่รู้ ซึ่งจะทำให้พวกเขาดูโง่ หากถามคำถามออกไป)
พวกเขายังคงตั้งหน้าตั้งตาขุดทำถนนต่อไป จากตรงนี้ ส่วนประกอบอื่นๆ ต่างก็ถูกทำให้เกิดผลที่เหมือน เช่นมีการตั้งกำแพงป้อมปราการและคลองโดยรอบ
ในกรณีที่เมืองโมราต้าถูกโจมตี, นอกจากจะมีทางสัญจรที่แคบแล้ว, ศัตรูยังต้องว่ายน้ำข้ามแม่น้ำมา
มันไม่เพียงแต่บีบอัดจำนวนให้ดูลดลง แต่ในช่วงที่ว่าน้ำมานั้น, จะทำให้พวกที่มาโจมตีปราศจากหนทางที่จะป้องกันการโจมตีจากลูกธนูและเวทมนต์ได้!
ในสถานการณ์ปกติ คลองถูกใช้เป็นเรือนแพสำหรับการท่องเที่ยว, ทรัพยากรที่สามารถพัฒนาต่อไปได้
เจฟฟ์ได้วาดแผนการสำหรับธุรกิจในการชมแสงจันทรายามค่ำคืน
“ฉันจะตั้งจุดตกปลาที่นี่ หากคุณสามารถทำแหล่งตกปลาที่ดี มันคงจะดีไม่ใช่น้อย”
ถ้าพวกเขาสร้างบ่อตกปลาใกล้กับเมืองโมราต้าล่ะก็ มันคงไม่เลวเลยทีเดียว
ถึงแม้ว่าความจริงแล้วพวกเขาไม่ได้มีความคิดหรือสนใจเกี่ยวกับการตกปลาเลย มันก็ยังทำให้มีภาพลักษณ์ในทางที่ดีต่อฝูงชนทั่วไป
มีการจัดการพื้นที่ไปเป็นระยะทางกว่า 10 กิโลเมตร; แต่หลังจากเริ่มขุดไปได้เพียง 4 นาทีเท่านั้น, วีดก็หยุดกะทันหัน
มันไม่มีขีดจำกัดในการใช้แรงงานของเขา จำนวนคนงานก็เพียงพอ แต่เขายังมีความคิดที่ว่าอาจจะมีการสูญเสียครั้งใหญ่เกิดขึ้น
“มันกลายมาเป็นอะไรที่ดูยากลำบาก แสนสาหัสสำหรับคนที่ทำงานนี้ พวกเขาต้องหยุดเพื่อกิจกรรมทางเศรษฐกิจของเมืองโมราต้า”
ณ จุดๆนี้ เขาหยุดการทำงานที่ทะเลสาบ เพราะว่ามันดูเหมือนที่จะกระทบต่อเงินภาษีที่จะได้อย่างง่ายดายจากคนที่ไปออกล่า
ตอนนี้ ณ ศูนย์กลางของสวนในทะเลสาบ มันเป็นเวลาที่เหมาะแก่การสร้างรูปปั้น!
เขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับการก่อรูปร่างจากวัตถุดิบซึ่งทั้งหมดต่างถูกจัดเรียงขึ้นเรียบร้อยแล้ว
วีดถือมีดแกะสลักด้วยอย่างมั่นใจ แต่ทว่า ปัญหาที่น่ากังวลมากที่สุด
มันเริ่มขึ้น ณ ตอนนี้
-แกะฉันสิ
- เพื่อพระประสงค์ของพระเจ้า
- ทำตัวแทนของข้าซะ ถ้าไม่งั้นเจ้าก็ยังคงโง่เหมือนเมื่อก่อน ข้าจะแสดงพลังความสามารถของข้าใส่เจ้าอีก เคื้อกก ฮะ ฮา ฮา ฮ่ะ ฮ่า!
- เจ้ามีเหตุผลอะไรถึงไม่สนใจพวกเรา? ถ้าเจ้าไม่สนใจพวกเราล่ะก็ พวกเราก็ยังคงอยู่ตลอดไปจากโลกนี้
- ทำไมเจ้าถึงแกะสลักเฟรย่าห์ล่ะ ทำไมถึงไม่ใช่พวกเราล่ะ
เสียงกระซิบในหูของเขาของพวกที่ไม่มีตัวตนนั้นทำให้เขารู้สึกแย่ กดดัน
“ทำไมไม่พูดออกมาล่ะ ว่าจะให้ฉันแกะสลักพวกนายแบบไหน?!!!”
วีดไม่สามารถที่จะระบายความรู้สึกอัดอั้นของเขาได้ เขาจึงตะโกนมันออกมา แต่นั่นทำให้พวกคนที่อยู่ใกล้ๆได้ยินเข้า
“อะไร มันเกิดอะไรขึ้นกันเหรอ”
“มันอาจจะเป็นธาตุแท้ของเขาก็ได้ มันดูไม่ดีเลย เฮ้อะ”
“ปล่อยเขาไว้อย่างนั้นแหละ พวกศิลปินก็มักจะเป็นแบบนั้น”
“มันต้องเป็นความจำปวดของช่างแกะสลักที่ต้องคิดว่าจะแกะสลักอะไร”
ช่างโชคดี, ที่เหล่าผู้เล่นต่างเข้าใสในสิ่งที่เกิดขึ้นและจึงได้ย้ายที่ไป
ก็เหลือแต่วีดที่ยังคงมีปัญหาอยู่กับพวกที่อยู่ข้างในตัวเขา
- สร้างฉันซะ ฉัน!
- นายจะไม่แกะสลักฉันเหรอ? มันจะเป็นเกียรติแก่ตัวนายนะ…
- เจ้าช่างแกะสลักผู้ดื้อรั้น, ให้อิสระแก่พวกเราซะ
ในขณะที่ไม่ยอกบอกวีดให้แกะสลักตมที่พวกมันต้องการ, พวกมันยังคอยก่อกวน กวนใจเขาเพื่อให้เขาใช้ทักษะในการแกะสลักพวกมัน
ถึงแม้ว่าเขาจะโดนคำสาปเป็นร้อยๆคำสาป ชีวิตของเขาก็ไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายเนื่องด้วยความช่วยเหลือของทักษะปกป้องต่างๆ
ต่อมาเขาสาปที่เขาโดนนั้นก็ถูกปลดปล่อย ชำระล้าง ด้วยความช่วยเหลือของเหล่านักบวช; แต่เนื่องจากความทรมานอย่างมหาศาลนั้น ทำให้เขาไม่สามารถที่จะรักษาภาพพจน์เดิมของช่างแกะสลักไว้ได้
คนอื่นๆคงไม่สามารถที่จะทนรับฟังคำบ่น คำติ ต่างๆนาๆได้ ; แต่กับวีด เสียงเหล่านั้นไม่ใช่เสียงที่ปรากฎขึ้นมาแบบสุ่มๆ
‘ฉันรู้สึกเหมือนกับว่ามันไม่ใช่งานประติมากรรมทั่วไป มันต้องเกี่ยวข้องกับเควสอะไรสักอย่าง’
วีดสังเกตได้ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ปกติ แต่มันยากที่จะหาความเชื่องโยง เกี่ยวพันของที่มานี้ มันเป็นอะไรที่เฉพาะเจาะจง
ตั้งแต่ในโทเดียมแล้ว หลังจากที่ทักษะทางประติมากรรมของเขาเลื่อนขั้นถึงขั้นสูงระดับ 5 นั่นทำให้เขาเริ่มที่จะได้ยินเสียงพวกนี้; ดังนั้นเขาจึงคิดว่ามันต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกันแน่ๆ
แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงเช่นกัน
เมื่อตอนนั้น ช่วงที่เขาพักจากระหว่างการสร้างและซ่อมแซมพวกรูปปั้นต่างๆ เขาใช้เวลาของเขาไปกับการแกะสลักรูปปั้นของผู้ชายและผู้หญิงอย่างใจเย็น
- ไม่ นี่มันไม่ใช่
- พวกเราไม่ได้มีรูปร่างน่ารังเกียจเหมือนกับของพวกนี้
- นายไม่ใช่ช่างแกะสลักผู้มากความสามารถ
เสียงที่ไม่สามารถระบุได้ต่างแสดงความรู้สึกผิดหวังและโกรธไปด้วยขณะที่พวกเขาได้เห็น
-แกะฉันสิ
- เพื่อพระประสงค์ของพระเจ้า
- ทำตัวแทนของข้าซะ ถ้าไม่งั้นเจ้าก็ยังคงโง่เหมือนเมื่อก่อน ข้าจะแสดงพลังความสามารถของข้าใส่เจ้าอีก เคื้อกก ฮะ ฮา ฮา ฮ่ะ ฮ่า!
- เจ้ามีเหตุผลอะไรถึงไม่สนใจพวกเรา? ถ้าเจ้าไม่สนใจพวกเราล่ะก็ พวกเราก็ยังคงอยู่ตลอดไปจากโลกนี้
- ทำไมเจ้าถึงแกะสลักเฟรย่าห์ล่ะ ทำไมถึงไม่ใช่พวกเราล่ะ
เสียงกระซิบในหูของเขาของพวกที่ไม่มีตัวตนนั้นทำให้เขารู้สึกแย่ กดดัน
“ทำไมไม่พูดออกมาล่ะ ว่าจะให้ฉันแกะสลักพวกนายแบบไหน?!!!”
วีดไม่สามารถที่จะระบายความรู้สึกอัดอั้นของเขาได้ เขาจึงตะโกนมันออกมา แต่นั่นทำให้พวกคนที่อยู่ใกล้ๆได้ยินเข้า
“อะไร มันเกิดอะไรขึ้นกันเหรอ”
“มันอาจจะเป็นธาตุแท้ของเขาก็ได้ มันดูไม่ดีเลย เฮ้อะ”
“ปล่อยเขาไว้อย่างนั้นแหละ พวกศิลปินก็มักจะเป็นแบบนั้น”
“มันต้องเป็นความจำปวดของช่างแกะสลักที่ต้องคิดว่าจะแกะสลักอะไร”
ช่างโชคดี, ที่เหล่าผู้เล่นต่างเข้าใสในสิ่งที่เกิดขึ้นและจึงได้ย้ายที่ไป
ก็เหลือแต่วีดที่ยังคงมีปัญหาอยู่กับพวกที่อยู่ข้างในตัวเขา
- สร้างฉันซะ ฉัน!
- นายจะไม่แกะสลักฉันเหรอ? มันจะเป็นเกียรติแก่ตัวนายนะ…
- เจ้าช่างแกะสลักผู้ดื้อรั้น, ให้อิสระแก่พวกเราซะ
ในขณะที่ไม่ยอกบอกวีดให้แกะสลักตมที่พวกมันต้องการ, พวกมันยังคอยก่อกวน กวนใจเขาเพื่อให้เขาใช้ทักษะในการแกะสลักพวกมัน
ถึงแม้ว่าเขาจะโดนคำสาปเป็นร้อยๆคำสาป ชีวิตของเขาก็ไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายเนื่องด้วยความช่วยเหลือของทักษะปกป้องต่างๆ
ต่อมาเขาสาปที่เขาโดนนั้นก็ถูกปลดปล่อย ชำระล้าง ด้วยความช่วยเหลือของเหล่านักบวช; แต่เนื่องจากความทรมานอย่างมหาศาลนั้น ทำให้เขาไม่สามารถที่จะรักษาภาพพจน์เดิมของช่างแกะสลักไว้ได้
คนอื่นๆคงไม่สามารถที่จะทนรับฟังคำบ่น คำติ ต่างๆนาๆได้ ; แต่กับวีด เสียงเหล่านั้นไม่ใช่เสียงที่ปรากฎขึ้นมาแบบสุ่มๆ
‘ฉันรู้สึกเหมือนกับว่ามันไม่ใช่งานประติมากรรมทั่วไป มันต้องเกี่ยวข้องกับเควสอะไรสักอย่าง’
วีดสังเกตได้ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ปกติ แต่มันยากที่จะหาความเชื่องโยง เกี่ยวพันของที่มานี้ มันเป็นอะไรที่เฉพาะเจาะจง
ตั้งแต่ในโทเดียมแล้ว หลังจากที่ทักษะทางประติมากรรมของเขาเลื่อนขั้นถึงขั้นสูงระดับ 5 นั่นทำให้เขาเริ่มที่จะได้ยินเสียงพวกนี้; ดังนั้นเขาจึงคิดว่ามันต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกันแน่ๆ
แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงเช่นกัน
เมื่อตอนนั้น ช่วงที่เขาพักจากระหว่างการสร้างและซ่อมแซมพวกรูปปั้นต่างๆ เขาใช้เวลาของเขาไปกับการแกะสลักรูปปั้นของผู้ชายและผู้หญิงอย่างใจเย็น
- ไม่ นี่มันไม่ใช่
- พวกเราไม่ได้มีรูปร่างน่ารังเกียจเหมือนกับของพวกนี้
- นายไม่ใช่ช่างแกะสลักผู้มากความสามารถ
เสียงที่ไม่สามารถระบุได้ต่างแสดงความรู้สึกผิดหวังและโกรธไปด้วยขณะที่พวกเขาได้เห็น
วีดรู้สึกว่าเรื่องแปลกประหลาดนี้ต้องได้รับการแก้ไขโดยเร็ว
เมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันเริ่มแกะสลักและคำสาปถูกปล่อยออกมา, มันคงทำให้เรื่องยิ่งยากขึ้นไปอีกในระยะยาวสำหรับฉันที่ต้องใช้สมาธิในการแกะสลักแต่ละครั้ง
เขาแกะสลักงานชิ้นเล็กๆในช่วงเวลาที่เขาพักระหว่างการต่อสู้
แม้ว่าการที่คนๆหนึ่งเลือกอาชีพช่างแกะสลัก มันก็เป็นการยากที่จะแกะสลักอะไรก็ตาม อีกทั้งการแกะสลักแต่ละครั้งยังใช้เวลาค่อนข้างนานกว่าจะเสร็จออกมา
เขาแกะสลักงานชิ้นเล็กๆในช่วงเวลาที่เขาพักระหว่างการต่อสู้
แม้ว่าการที่คนๆหนึ่งเลือกอาชีพช่างแกะสลัก มันก็เป็นการยากที่จะแกะสลักอะไรก็ตาม อีกทั้งการแกะสลักแต่ละครั้งยังใช้เวลาค่อนข้างนานกว่าจะเสร็จออกมา
ถึงแม้ว่าวีดเคยสร้างผลงานหลายหลายระดับ ไม่ว่าจะเป็น
ผลงานชิ้นเอก(มาสเตอร์พีซ), ผลงานคลาสสิค(เกี่ยวข้องกับที่ผลงานดูเรียบๆ
ดูมีอายุ คงไว้ซึ่งเสน่ห์ของตัวผลงานเอง), ผลงานอันยิ่งใหญ่(แมนนั่ม)
นั่นก็เป็นผลจากพื้นฐานและประสบการณ์ที่เขาสั่งสมมาตลอดจากการที่เขาแกะสลักรูปต่างๆมาโดยตลอด
- เคี้ยก เคะ เคะ เค่ะ เจ้าคนโง่
- ชางแกะสลักคนนี้ช่างไม่รู้อะไรเลยกับความยิ่งใหญ่ของพวกเรา เขาได้แต่เร่งโหมสร้างพวกเราเพียงอย่างเดียว
ความเจ็บปวดทรมานทั้งทางร่างกายและจิตใจของวีดในขณะที่เขาทำงานนั้นมีมากขึ้นๆ เพิ่มขึ้นๆ และรับวันยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
เขาดิ้นรนในการแกะสลักแต่ละส่วนของรูปปั้นเทพีเฟรย่าห์
วีดถูกบังคับให้ต้องใช้ทักษะสโตนสกิน(พื้นผิวพสุธา หรือ แข็งแกร่งดั่งหิน) เพื่อรับมือกับการทำงานของเขา (ผู้แปล: นึกชื่อท่าที่เหมาะๆไม่ออก เลยทับศัพท์ไปละกัน - -...)
ร่างกายของเขายิ่งหนักขึ้นไปอีกหลายพันเท่า
ทะทั่ดทัค!
ถึงแม้ว่าระหว่างที่เขาโดนคำสาป มันทำให้พละกำลังของเขาลดลง, เขาก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาแกะรูปปั้นต่อไป เขาแกะสลักโดยใช้สิ่วของเขา(น่าจะเป็นมีดแกะสลักของซาฮับรึเปล่า?)
‘มันเป็นอะไรที่ลำบากมาก’
เหงื่อไหลลงมาตามกระดูกสันหลังของวีด
ถ้ารูปปั้นเกิดผิดพลาดพังลงมา มันคงทำให้เกิดหายนะต่อเควสของเขาแน่นอน
ชื่อเสียงของเขาในฐานะช่างแกะสลักจะลดลง อีกทั้งความสนิทสนมต่อวิหารแห่งเฟรย่าห์ก็ด้วย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความโกรธแค้น สาปส่งที่จะตามมาจากเหล่าผู้เล่นที่เข้าร่วมในการทำงานครั้งนี้
วีดต้องทำให้เค้ามั่นใจว่าการแกะแต่ละครั้งมันคงไม่เป็นปัญหาอะไรที่ใหญ่นักในการที่จะรับมือกับมัน แต่นั่นกลับทำให้เกิดปัญหาตามมาอีกในขณะที่เขากำลังแกะสลักต่อไป
ความเจ็บปวดทรมานแสนสาหัส!
ด้วยสุขภาพร่างกายที่ย่ำแย่ของเขาแล้ว อีกทั้งยังโดนคำสาปด้วย จึงเป็นสาเหตุทำให้เกิดปัญหาเล็กๆน้อยๆได้ในขณะที่เขาเร่งมือเพื่อให้งานสำเร็จเสร็จสิ้น
‘ฉันสามารถบอกได้เลยว่ามันยังห่างไกลจากผลงานอันยิ่งใหญ่ แต่ได้โปรดเถอะขออย่าให้มันพลาดไม่สำเร็จเลย’
วีดถูกบังคับให้ยิ่งต้องใช้สมาธิมากขึ้นในการแกะสลักแต่ละครั้ง
***
ใกล้กับเมืองโมราต้า มีกลุ่มเงาบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้น
พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นตราบใดที่ยังเป็นเวลากลางคืนอยู่ที่ปกคลุมทุกผื้นดิน; มันช่างน่าตื่นตาตื่นใจเมื่อได้มองไปยังกลุ่มความมืดที่ก่อตัวขึ้นราวกับว่ามันมีขุมกำลังของมอนสเตอร์ซ่อนอยู่
“นั่นมันอะไรน่ะ”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน บางทีมันอาจจะมีเหตุการณ์อะไรบางอย่างเกิดขึ้น”
“ฉันรู้สึกถึงออร่าที่ไม่ปกติมาจากเงาของพวกนั้น พวกมันกำลังเตรียมการอะไรบางอย่าง”
“พื้นที่นี้เป็นของพวกเรา”
“นี่ไม่ใช่ที่ที่มนุษย์อย่างพวกเจ้าควรเข้ามา”
มอนสเตอร์ประเภทสัตว์อสูรที่ทั้งตัวปกคลุมไปด้วยตั้งแต่หัวจรดหาง, ยังมีพวกก้อบลิน, มนุษย์หมาป่าที่จะแปลงร่างทันที่เมื่อเห็นพระจันทร์, กลุ่มโจรที่อาศัยอยู่และหลบซ่อนในถ้ำกับพวกนักล่าอื่นๆ เหมือนเมฆดำที่ปกคลุมเมืองโมราต้า
- เคี้ยก เคะ เคะ เค่ะ เจ้าคนโง่
- ชางแกะสลักคนนี้ช่างไม่รู้อะไรเลยกับความยิ่งใหญ่ของพวกเรา เขาได้แต่เร่งโหมสร้างพวกเราเพียงอย่างเดียว
ความเจ็บปวดทรมานทั้งทางร่างกายและจิตใจของวีดในขณะที่เขาทำงานนั้นมีมากขึ้นๆ เพิ่มขึ้นๆ และรับวันยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
เขาดิ้นรนในการแกะสลักแต่ละส่วนของรูปปั้นเทพีเฟรย่าห์
วีดถูกบังคับให้ต้องใช้ทักษะสโตนสกิน(พื้นผิวพสุธา หรือ แข็งแกร่งดั่งหิน) เพื่อรับมือกับการทำงานของเขา (ผู้แปล: นึกชื่อท่าที่เหมาะๆไม่ออก เลยทับศัพท์ไปละกัน - -...)
ร่างกายของเขายิ่งหนักขึ้นไปอีกหลายพันเท่า
ทะทั่ดทัค!
ถึงแม้ว่าระหว่างที่เขาโดนคำสาป มันทำให้พละกำลังของเขาลดลง, เขาก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาแกะรูปปั้นต่อไป เขาแกะสลักโดยใช้สิ่วของเขา(น่าจะเป็นมีดแกะสลักของซาฮับรึเปล่า?)
‘มันเป็นอะไรที่ลำบากมาก’
เหงื่อไหลลงมาตามกระดูกสันหลังของวีด
ถ้ารูปปั้นเกิดผิดพลาดพังลงมา มันคงทำให้เกิดหายนะต่อเควสของเขาแน่นอน
ชื่อเสียงของเขาในฐานะช่างแกะสลักจะลดลง อีกทั้งความสนิทสนมต่อวิหารแห่งเฟรย่าห์ก็ด้วย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความโกรธแค้น สาปส่งที่จะตามมาจากเหล่าผู้เล่นที่เข้าร่วมในการทำงานครั้งนี้
วีดต้องทำให้เค้ามั่นใจว่าการแกะแต่ละครั้งมันคงไม่เป็นปัญหาอะไรที่ใหญ่นักในการที่จะรับมือกับมัน แต่นั่นกลับทำให้เกิดปัญหาตามมาอีกในขณะที่เขากำลังแกะสลักต่อไป
ความเจ็บปวดทรมานแสนสาหัส!
ด้วยสุขภาพร่างกายที่ย่ำแย่ของเขาแล้ว อีกทั้งยังโดนคำสาปด้วย จึงเป็นสาเหตุทำให้เกิดปัญหาเล็กๆน้อยๆได้ในขณะที่เขาเร่งมือเพื่อให้งานสำเร็จเสร็จสิ้น
‘ฉันสามารถบอกได้เลยว่ามันยังห่างไกลจากผลงานอันยิ่งใหญ่ แต่ได้โปรดเถอะขออย่าให้มันพลาดไม่สำเร็จเลย’
วีดถูกบังคับให้ยิ่งต้องใช้สมาธิมากขึ้นในการแกะสลักแต่ละครั้ง
***
ใกล้กับเมืองโมราต้า มีกลุ่มเงาบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้น
พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นตราบใดที่ยังเป็นเวลากลางคืนอยู่ที่ปกคลุมทุกผื้นดิน; มันช่างน่าตื่นตาตื่นใจเมื่อได้มองไปยังกลุ่มความมืดที่ก่อตัวขึ้นราวกับว่ามันมีขุมกำลังของมอนสเตอร์ซ่อนอยู่
“นั่นมันอะไรน่ะ”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน บางทีมันอาจจะมีเหตุการณ์อะไรบางอย่างเกิดขึ้น”
“ฉันรู้สึกถึงออร่าที่ไม่ปกติมาจากเงาของพวกนั้น พวกมันกำลังเตรียมการอะไรบางอย่าง”
“พื้นที่นี้เป็นของพวกเรา”
“นี่ไม่ใช่ที่ที่มนุษย์อย่างพวกเจ้าควรเข้ามา”
มอนสเตอร์ประเภทสัตว์อสูรที่ทั้งตัวปกคลุมไปด้วยตั้งแต่หัวจรดหาง, ยังมีพวกก้อบลิน, มนุษย์หมาป่าที่จะแปลงร่างทันที่เมื่อเห็นพระจันทร์, กลุ่มโจรที่อาศัยอยู่และหลบซ่อนในถ้ำกับพวกนักล่าอื่นๆ เหมือนเมฆดำที่ปกคลุมเมืองโมราต้า
มอนสเตอร์ทางตอนเหนือมีจำนวนเพิ่มมากขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ; และนั่นเป็นเพียงข้อพิสูจน์อย่างหนึ่ง, ขณะที่จำนวนของมันมีเป็นแสน, พวกกำลังมุ่งหน้ามาทางเมืองโมราต้า
“กองทัพมอนสเตอร์”
“พวกมันมีเป้าหมายมาที่หมู่บ้านของพวกเรา”
สำหรับทุกคนที่บนกำแพงชั้นนอก, เหงื่อไหลรวมกันลงมาตาม กระดูกสันหลัง
นี่เป็นอะไรที่คล้ายคลึงกับกองทัพขนาดใหญ่ที่พวกเขาเคยดูมาก่อน และสำหรับพวกเขาแค่กองทัพที่พวกเขาเคยดูทางทีวีมันก็ตื่นเต้นเพียงพอแล้ว
อย่างไรก็ตาม พวกเขาต้องเพชิญหน้าปะทะกันตรงๆกับฝูงมอนสเตอร์ที่กำลังมา พวกเขาต่างรู้สึกกระวนกระวาย
“เมืองโมราต้าจะสามารถรับมือกันการบุกรุกของกองทัพขนาดนี้ได้มั้ย?”
“ไม่อ่ะ เมืองโมราต้าไม่ได้มีกองทัพเลยน่ะสิ”
พวกเขาคือเหล่าพาลาดินและนักบวชของวิหารเฟรย่าห์, แต่พวกเขาเพียงกลุ่มเดียวไม่สามารถที่จะต้านทานการบุกรุกของกองทัพระดับนี้ได้
“มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย ทำไมถึงได้มีมอนสเตอร์มาโจมตีในตอนนี้ล่ะ? มันต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่างสิ ว่าทำไมถึงมีมอนสตอร์บุกมาโจมตี มีแม้กระทั่งเผ่าพันธุ์ที่ดุร้าย โหดเหี้ยม อำมหิตอย่างนี้…”
“กองทัพมอนสเตอร์”
“พวกมันมีเป้าหมายมาที่หมู่บ้านของพวกเรา”
สำหรับทุกคนที่บนกำแพงชั้นนอก, เหงื่อไหลรวมกันลงมาตาม กระดูกสันหลัง
นี่เป็นอะไรที่คล้ายคลึงกับกองทัพขนาดใหญ่ที่พวกเขาเคยดูมาก่อน และสำหรับพวกเขาแค่กองทัพที่พวกเขาเคยดูทางทีวีมันก็ตื่นเต้นเพียงพอแล้ว
อย่างไรก็ตาม พวกเขาต้องเพชิญหน้าปะทะกันตรงๆกับฝูงมอนสเตอร์ที่กำลังมา พวกเขาต่างรู้สึกกระวนกระวาย
“เมืองโมราต้าจะสามารถรับมือกันการบุกรุกของกองทัพขนาดนี้ได้มั้ย?”
“ไม่อ่ะ เมืองโมราต้าไม่ได้มีกองทัพเลยน่ะสิ”
พวกเขาคือเหล่าพาลาดินและนักบวชของวิหารเฟรย่าห์, แต่พวกเขาเพียงกลุ่มเดียวไม่สามารถที่จะต้านทานการบุกรุกของกองทัพระดับนี้ได้
“มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย ทำไมถึงได้มีมอนสเตอร์มาโจมตีในตอนนี้ล่ะ? มันต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่างสิ ว่าทำไมถึงมีมอนสตอร์บุกมาโจมตี มีแม้กระทั่งเผ่าพันธุ์ที่ดุร้าย โหดเหี้ยม อำมหิตอย่างนี้…”
“รูปปั้นไงล่ะ!
มันต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับรูปปั้นแน่ๆ?”
ผู้เล่นที่รับเควสในตอนแรกนั้นไร้ซึ่งความกังวลมาโดยตลอด คนกระทั่งสุดทายพวกเขาก็รู้ได้ว่าความเสี่ยงของการเข้าร่วมก่อสร้างรูปปั้นในครั้งนี้เป็นยังไง
“มันเป็นเควสที่อันตรายมากจริงๆ”
สถานการณ์ในตอนนี้นั้นได้เพิ่มระดับไปถึงขั้นที่น่ากลัวกว่าการขี่อยู่บนหลังเสือซะอีก ในขณะเดียวกัน มันเป็นอะไรที่สิ้นเปลืองความพยายามทั้งหมดที่ทำมาในตอนนี้ หากพวกเขาเกิดยอมแพ้ยกเลิกเวสกลางคัน กระทั่งไม่มีแม้แต่ที่จะให้หนี หรือ หลบซ่อนภัยจาการถูกบุกรุกในครั้งนี้ไปได้
เพลและนักธนูคนอื่นๆมารวมตัวกันบนกำแพง
“คุณต้องมีชีวิตรอดไปได้”
เมลอน, แฟนของเพล, กุมมือเธอกับเขา
“ใช่ คุณเพลก็ด้วยนะ”
โรมูนะมุ่งหน้าไปยังจุดโจมตีที่อยู่ใกล้กับพวกนักธนู ไอรีนกำลังยุ่งอยู่กับการอวยพรแจกบัพให้กับเหล่าผู้เล่นที่มาเข้าร่วมการต่อสู้ในครั้งนี้
รวมถึงเซอร์กะที่อยู่ใกล้กับประตูทางเข้าเพื่อไปขัดขวางพวกมอนสเตอร์
เหล่าผู้เล่นที่ต่อสู้เพื่อวิหารเฟรย่าห์และเพื่อปกป้องเมืองโมราต้าต่างรวมพลระดมกำลังกัน!
“พวกเราไม่สามารถถอยได้แล้วเมื่อเผชิญหน้ากับพวกมอนสเตอร์ สู้! มีแต่ต้องสู้เท่านั้น! สู้เพื่อชัยชนะ!”
“เมืองนี้เป็นเมืองที่เพิ่งบุกเบิกทางตอนเหนือ! หากพวกเราเสียมันไปให้กับพวกมอนสเตอร์ เมื่อนั้นพวกพวกเราก็จะเสียพื้นที่ทางเหนือไปทั้งหมด; หลังจากนั้น พวกมันอาจจะบุกมาที่ทางตอนกลางอีกด้วย”
เหล่าอัศวินที่อยู่บนหลังม้าพยายามปลุกเร้าดึงความกล้าออกมา
พวกมอนสเตอร์ก็เช่นกัน กองทัพของมันบุกเข้ามา อย่างไรก็ตามก็ตามพวกมันมีเพียงเป้าหมายเดียวภายในกำแพงนี้ พวกมันพยายามที่จะบุกเข้าไปให้ถึงรูปปั้น
จ๋อม จ๋อม
พวกมันลงไปในทะเลสาบเพื่อที่จะไปทำลายรูปปั้น
ทะเลสาบขนาดใหญ่ที่ถูกขุดเอาดินออกมา; ดินที่ถูกขุดออกมานั้น จะถูกนำไปขายในภายหลังเพื่อการปรับพื้นที่
“โยปุ โยปุ!”
“คุรุรู้ ครู้ ครุ ครู้”
ถึงแม้ว่า พวกมอนสเตอร์ต้องใช้ระยะเวลาพอสมควรเพื่อที่จะข้ามทะเลสาบนั่นก็เพราะว่าขนาดตัวของพวกมันนั้นมีน้ำหนักที่มากกว่าน้ำหนักเฉลี่ยของพวกมนุษย์
หลังจากที่พวกมันทำระยะทางได้ถึงหนึ่งในสามของระยะทางที่จะถึงรูปปั้น พวกมอนสเตอร์ต่างก็ตกเป็นเป้าของพวกนักธนู ที่สามารถยิงลูกธนูใส่พวกมันได้อย่างไม่ยากเย็นนัก
“พวกมันเคลื่อนไหวช้า และอยู่ในน้ำ”
“ยิง!”
ลูกธนูจำนวนมากต่างพุ่งไปที่พวกมอนสเตอร์
เวทย์มนต์ต่างๆก็ถูกร่ายอย่างเต็มกำลัง
ผู้เล่นที่รับเควสในตอนแรกนั้นไร้ซึ่งความกังวลมาโดยตลอด คนกระทั่งสุดทายพวกเขาก็รู้ได้ว่าความเสี่ยงของการเข้าร่วมก่อสร้างรูปปั้นในครั้งนี้เป็นยังไง
“มันเป็นเควสที่อันตรายมากจริงๆ”
สถานการณ์ในตอนนี้นั้นได้เพิ่มระดับไปถึงขั้นที่น่ากลัวกว่าการขี่อยู่บนหลังเสือซะอีก ในขณะเดียวกัน มันเป็นอะไรที่สิ้นเปลืองความพยายามทั้งหมดที่ทำมาในตอนนี้ หากพวกเขาเกิดยอมแพ้ยกเลิกเวสกลางคัน กระทั่งไม่มีแม้แต่ที่จะให้หนี หรือ หลบซ่อนภัยจาการถูกบุกรุกในครั้งนี้ไปได้
เพลและนักธนูคนอื่นๆมารวมตัวกันบนกำแพง
“คุณต้องมีชีวิตรอดไปได้”
เมลอน, แฟนของเพล, กุมมือเธอกับเขา
“ใช่ คุณเพลก็ด้วยนะ”
โรมูนะมุ่งหน้าไปยังจุดโจมตีที่อยู่ใกล้กับพวกนักธนู ไอรีนกำลังยุ่งอยู่กับการอวยพรแจกบัพให้กับเหล่าผู้เล่นที่มาเข้าร่วมการต่อสู้ในครั้งนี้
รวมถึงเซอร์กะที่อยู่ใกล้กับประตูทางเข้าเพื่อไปขัดขวางพวกมอนสเตอร์
เหล่าผู้เล่นที่ต่อสู้เพื่อวิหารเฟรย่าห์และเพื่อปกป้องเมืองโมราต้าต่างรวมพลระดมกำลังกัน!
“พวกเราไม่สามารถถอยได้แล้วเมื่อเผชิญหน้ากับพวกมอนสเตอร์ สู้! มีแต่ต้องสู้เท่านั้น! สู้เพื่อชัยชนะ!”
“เมืองนี้เป็นเมืองที่เพิ่งบุกเบิกทางตอนเหนือ! หากพวกเราเสียมันไปให้กับพวกมอนสเตอร์ เมื่อนั้นพวกพวกเราก็จะเสียพื้นที่ทางเหนือไปทั้งหมด; หลังจากนั้น พวกมันอาจจะบุกมาที่ทางตอนกลางอีกด้วย”
เหล่าอัศวินที่อยู่บนหลังม้าพยายามปลุกเร้าดึงความกล้าออกมา
พวกมอนสเตอร์ก็เช่นกัน กองทัพของมันบุกเข้ามา อย่างไรก็ตามก็ตามพวกมันมีเพียงเป้าหมายเดียวภายในกำแพงนี้ พวกมันพยายามที่จะบุกเข้าไปให้ถึงรูปปั้น
จ๋อม จ๋อม
พวกมันลงไปในทะเลสาบเพื่อที่จะไปทำลายรูปปั้น
ทะเลสาบขนาดใหญ่ที่ถูกขุดเอาดินออกมา; ดินที่ถูกขุดออกมานั้น จะถูกนำไปขายในภายหลังเพื่อการปรับพื้นที่
“โยปุ โยปุ!”
“คุรุรู้ ครู้ ครุ ครู้”
ถึงแม้ว่า พวกมอนสเตอร์ต้องใช้ระยะเวลาพอสมควรเพื่อที่จะข้ามทะเลสาบนั่นก็เพราะว่าขนาดตัวของพวกมันนั้นมีน้ำหนักที่มากกว่าน้ำหนักเฉลี่ยของพวกมนุษย์
หลังจากที่พวกมันทำระยะทางได้ถึงหนึ่งในสามของระยะทางที่จะถึงรูปปั้น พวกมอนสเตอร์ต่างก็ตกเป็นเป้าของพวกนักธนู ที่สามารถยิงลูกธนูใส่พวกมันได้อย่างไม่ยากเย็นนัก
“พวกมันเคลื่อนไหวช้า และอยู่ในน้ำ”
“ยิง!”
ลูกธนูจำนวนมากต่างพุ่งไปที่พวกมอนสเตอร์
เวทย์มนต์ต่างๆก็ถูกร่ายอย่างเต็มกำลัง
เมื่อเปรียบเทียบกันระหว่างการกัดแกว่งอาวุธของพวกนักรบ,
ความเสียหายที่เกิดขึ้นจากพวกนักเวทย์นั้นมีความรุนแรงมากกว่าการโจมตีทางกายภาพถึง
5-6 เท่า อีกทั้งนักเวทย์ยังสามารถร่ายเวทย์ที่รุนแรงยิ่งขึ้นไปอีกได้
ซึ่งความแตกต่างนี้นั้นสามารถทำความเสียหายได้มากถึง 30 เท่าเลยทีเดียว
แน่นอน ข้อเสียของพวกเขาก็คือระยะเวลาที่ต้องใช้ในการเตรียมการร่ายเวทย์ ยิ่งเวทย์ที่รุนแรงมากๆนั้นต้องใช้ระยะเวลามากพอสมควร
“เปลวเพลิงที่เผาไหม้ด้วยความเจ็บปวดจากก้นบึ้งของขุมนรก เพลิงโลกันตร์(เฟลมอ้อฟเฮล)!
เปลวเพลิงครอบหัวของเหล่ามอนสเตอร์ ที่พยายามจะลอยตัวขึ้นมา
ถึงแม้จะยังอยู่ในน้ำ เหล่ามอนสเตอร์ก็ยังสามารถโจมตีผู้คนที่อยู่ในระยะของพวกมันได้; ถึงแม้ว่าการโจมตีนั้นสามารถหลบได้อย่างง่ายดายหากพวกเขากระจายกันออกไปก็ตาม
ในช่วงเวลานั้นเหล่านักเวทย์ก็เตรียมร่ายเวทย์มนต์และโจมตีกวาดล้างใส่เป้าหมาย
ไม่มีใครเลยที่ไม่มีอะไรทำ
“แย่ชะมัด”
“อยากกระโดดลงไปในทะเลสาบมั้ย?”
แน่นอน ข้อเสียของพวกเขาก็คือระยะเวลาที่ต้องใช้ในการเตรียมการร่ายเวทย์ ยิ่งเวทย์ที่รุนแรงมากๆนั้นต้องใช้ระยะเวลามากพอสมควร
“เปลวเพลิงที่เผาไหม้ด้วยความเจ็บปวดจากก้นบึ้งของขุมนรก เพลิงโลกันตร์(เฟลมอ้อฟเฮล)!
เปลวเพลิงครอบหัวของเหล่ามอนสเตอร์ ที่พยายามจะลอยตัวขึ้นมา
ถึงแม้จะยังอยู่ในน้ำ เหล่ามอนสเตอร์ก็ยังสามารถโจมตีผู้คนที่อยู่ในระยะของพวกมันได้; ถึงแม้ว่าการโจมตีนั้นสามารถหลบได้อย่างง่ายดายหากพวกเขากระจายกันออกไปก็ตาม
ในช่วงเวลานั้นเหล่านักเวทย์ก็เตรียมร่ายเวทย์มนต์และโจมตีกวาดล้างใส่เป้าหมาย
ไม่มีใครเลยที่ไม่มีอะไรทำ
“แย่ชะมัด”
“อยากกระโดดลงไปในทะเลสาบมั้ย?”
สนามต่อสู้นั้นลึกลงไปในทะเลสาบ!
ท่ามกลางเหล่ามอนสเตอร์ มันมีบางพวกที่รู้วิธีการต่อสู้ใต้น้ำ เช่น ประเภทพวกกิ้งก่า
พวกอัศวินเกราะหนักและนักรบต่างก็เข้ามาปะทะ
“ยิงมันเถอะ หวังว่าคงจะโดนพวกมันบ้างนะ”
เมื่อสิ้นเสียง ลูกธนูมากมายต่างพุ่งไปที่ทะเลสาบ
พวกมอนสเตอร์ที่กำลังบุกเข้ามาใกล้นั้นเกือบที่จะโดนฆ่าล้างเผ่าพันธุ์เลยทีเดียว; นั่นก็เพราะลูกธนูจำนวนมหาศาลและอีกทั้งเวทย์มนต์มากมายที่ระเบิดใส่ทะเลสาบ, และยังเพิ่มผลกระทบที่รุนแรงมากขึ้นไปอีก
“มันเป็นอะไรที่ใหม่”
“มันช่างน่าสนใจนัก”
มันไม่ค่อยมีโอกาสมากนักสำหรับคนพวกนี้ที่ต้องการสัมผัสประสบการณ์ใหม่ๆ
พวกมอนสเตอร์ที่พยายามเข้าใกล้รูปปั้นนั้น ต่างก็ต้องเจอกับการโจมตีที่ยากจะต้านทานของเหล่าอัศวิน, พวกมันถูกกำจัดโดยทันที
กองทัพมอนสเตอร์ต้องจำใจล่าถอยหนีออกมา, แต่ก็ยังมีบางพวกที่ยังต่อสู้อยู่; แต่เหตุการณ์ก็ยังเกิดขึ้นซ้ำๆ พวกมันพยายามบุกโจมตีทั้งกลางวันและกลางคืน
ในช่วงเวลาเดียวกันนี้ วีดก็เจอระดับความยากที่เพิ่มขึ้นไปอีกขั้น; เขาแกะสลักส่วนสะโพกและเอวเสร็จเรียบร้อยแล้ว, ตอนนี้เขากำลังจะแกะสลักตรงส่วนหน้าอกและไหล่
จากรูปแบบหยาบๆที่ถูกสร้างขึ้น เขาต้องการให้พื้นที่บางส่วนนั้นมีรายละเอียดที่เด่นชัด
“เคล็ดมีกสลักแสงจันทร์!”
แสงที่อบอุ่นปรากฎขึ้นจากร่องรอยการแกะสลักของเขา
ตั้งแต่ที่ได้รับทักษะการแกะสลักขั้นสูง ระดับ 5 เขาสามารถที่จะใช้ทักษะในการแกะสลักโดยผลของมันนั้นจะลดลง
การลงมีดแต่ละครั้ง เกิดเป็นรูปเป็นร่างขึ้นพร้อมกับส่วนโค้งที่ได้รูป
ตั้งแต่ที่รูปปั้นนั้นมีผลโดยตรงกับการบุกโจมตีของพวกมอนสเตอร์กำลังจะมาถึงจุดจบ วีดแกะสลักต่อด้วยความระมัดระวังเนื่องจากเขานั้นแกะสลักในตอนกลางคืน
เขาห้อยโหนไปมาด้วยเชือกในขณะที่เขากำลังทำงาน ความปราบปลื้มที่รูปปั้นกำลังใกล้เสร็จนั้นเต็มไปด้วยแสงจากฝูงชน
เหมือนกับความฝัน เมื่อเหตุการณ์ที่ทำให้รูปปั้นนั้นรวมแสงจากแสงจันทราและดวงดารามาไว้ที่ผืนดิน
“การแกะสลักช่างงดงามจริงๆ”
“มันช่างโรแมนติคซะเหลือเกิน”
หนุ่มโสด สาวโสด และ คู่รัก ที่อยู่ท่ามกลางเหล่าผู้เล่นต่างๆ กำลังเลือกทำเลที่นั่งเหมาะๆแก่การดูวีดแกะสลัก
มือข้างซ้ายของรูปปั้นนั้นถือถุงเงิน ขณะที่มือข้างขวานั้นยกสูงขึ้นไปที่ท้องฟ้า
รูปปั้นนั้นถือคบเพลิงด้วย!
รูปปั้นเทพีเฟรย่าห์เสรีภาพ
“ว้าว! สุดยอด”
ขณะที่พวกเขามองรูปปั้นที่เป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น ปากของพวกเขาอ้ากว้างหุบไม่ลงด้วยเช่นกัน
เพียงชั่วครู่ก่อนที่ผลงานจะเสร็จ รูปปั้นก็มีความสูงถึง 160 เมตร
ส่วนหัวของรูปปั้นนั้นมีมงกุฎที่ถูกแกะสลักขึ้นและประดับประดาฝังด้วยอัญมณีขนาดใหญ่ มันเหมือนมีอะไรคล้ายขนสัตว์ปกคลุมด้วย
มันถูกตกแต่งด้วยนาฬิกาเรือนหรู, แหวนเพชร, สร้อยคอ, และแน่นอนที่ขาดไม่ได้ต่างหูนั่นเอง
ท่ามกลางเหล่ามอนสเตอร์ มันมีบางพวกที่รู้วิธีการต่อสู้ใต้น้ำ เช่น ประเภทพวกกิ้งก่า
พวกอัศวินเกราะหนักและนักรบต่างก็เข้ามาปะทะ
“ยิงมันเถอะ หวังว่าคงจะโดนพวกมันบ้างนะ”
เมื่อสิ้นเสียง ลูกธนูมากมายต่างพุ่งไปที่ทะเลสาบ
พวกมอนสเตอร์ที่กำลังบุกเข้ามาใกล้นั้นเกือบที่จะโดนฆ่าล้างเผ่าพันธุ์เลยทีเดียว; นั่นก็เพราะลูกธนูจำนวนมหาศาลและอีกทั้งเวทย์มนต์มากมายที่ระเบิดใส่ทะเลสาบ, และยังเพิ่มผลกระทบที่รุนแรงมากขึ้นไปอีก
“มันเป็นอะไรที่ใหม่”
“มันช่างน่าสนใจนัก”
มันไม่ค่อยมีโอกาสมากนักสำหรับคนพวกนี้ที่ต้องการสัมผัสประสบการณ์ใหม่ๆ
พวกมอนสเตอร์ที่พยายามเข้าใกล้รูปปั้นนั้น ต่างก็ต้องเจอกับการโจมตีที่ยากจะต้านทานของเหล่าอัศวิน, พวกมันถูกกำจัดโดยทันที
กองทัพมอนสเตอร์ต้องจำใจล่าถอยหนีออกมา, แต่ก็ยังมีบางพวกที่ยังต่อสู้อยู่; แต่เหตุการณ์ก็ยังเกิดขึ้นซ้ำๆ พวกมันพยายามบุกโจมตีทั้งกลางวันและกลางคืน
ในช่วงเวลาเดียวกันนี้ วีดก็เจอระดับความยากที่เพิ่มขึ้นไปอีกขั้น; เขาแกะสลักส่วนสะโพกและเอวเสร็จเรียบร้อยแล้ว, ตอนนี้เขากำลังจะแกะสลักตรงส่วนหน้าอกและไหล่
จากรูปแบบหยาบๆที่ถูกสร้างขึ้น เขาต้องการให้พื้นที่บางส่วนนั้นมีรายละเอียดที่เด่นชัด
“เคล็ดมีกสลักแสงจันทร์!”
แสงที่อบอุ่นปรากฎขึ้นจากร่องรอยการแกะสลักของเขา
ตั้งแต่ที่ได้รับทักษะการแกะสลักขั้นสูง ระดับ 5 เขาสามารถที่จะใช้ทักษะในการแกะสลักโดยผลของมันนั้นจะลดลง
การลงมีดแต่ละครั้ง เกิดเป็นรูปเป็นร่างขึ้นพร้อมกับส่วนโค้งที่ได้รูป
ตั้งแต่ที่รูปปั้นนั้นมีผลโดยตรงกับการบุกโจมตีของพวกมอนสเตอร์กำลังจะมาถึงจุดจบ วีดแกะสลักต่อด้วยความระมัดระวังเนื่องจากเขานั้นแกะสลักในตอนกลางคืน
เขาห้อยโหนไปมาด้วยเชือกในขณะที่เขากำลังทำงาน ความปราบปลื้มที่รูปปั้นกำลังใกล้เสร็จนั้นเต็มไปด้วยแสงจากฝูงชน
เหมือนกับความฝัน เมื่อเหตุการณ์ที่ทำให้รูปปั้นนั้นรวมแสงจากแสงจันทราและดวงดารามาไว้ที่ผืนดิน
“การแกะสลักช่างงดงามจริงๆ”
“มันช่างโรแมนติคซะเหลือเกิน”
หนุ่มโสด สาวโสด และ คู่รัก ที่อยู่ท่ามกลางเหล่าผู้เล่นต่างๆ กำลังเลือกทำเลที่นั่งเหมาะๆแก่การดูวีดแกะสลัก
มือข้างซ้ายของรูปปั้นนั้นถือถุงเงิน ขณะที่มือข้างขวานั้นยกสูงขึ้นไปที่ท้องฟ้า
รูปปั้นนั้นถือคบเพลิงด้วย!
รูปปั้นเทพีเฟรย่าห์เสรีภาพ
“ว้าว! สุดยอด”
ขณะที่พวกเขามองรูปปั้นที่เป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น ปากของพวกเขาอ้ากว้างหุบไม่ลงด้วยเช่นกัน
เพียงชั่วครู่ก่อนที่ผลงานจะเสร็จ รูปปั้นก็มีความสูงถึง 160 เมตร
ส่วนหัวของรูปปั้นนั้นมีมงกุฎที่ถูกแกะสลักขึ้นและประดับประดาฝังด้วยอัญมณีขนาดใหญ่ มันเหมือนมีอะไรคล้ายขนสัตว์ปกคลุมด้วย
มันถูกตกแต่งด้วยนาฬิกาเรือนหรู, แหวนเพชร, สร้อยคอ, และแน่นอนที่ขาดไม่ได้ต่างหูนั่นเอง
มันคือสัญลักษณ์แห่งความั่งคั่งโดยแท้จริง
และ วีดเป็นคงลงมือ ออกแบบ ตกแต่งเองทั้งหมด
สมาคมพ่อย่านการค้ากล่องดนตรี
สมาคมอุปสงค์และอุปทาน (ผู้แปล: มันมาอย่างนี้จริงๆ นะ)
พ่อค้าเมแพน
เขาได้รับค่าโฆษณาต่างๆจากสมาคมพ่อค้าที่อยู่ในเมืองโมราต้า, ทั่วทั้งทวีปเวอร์แซลล์ก็ด้วย เพื่อที่จะสลักตามที่พวกเขาร้องขอ
ค่าโฆษณาที่เขาได้รับนั้นมันมากกว่ามูลค่าของเพชรที่วิหารเฟรย่าห์ให้เพื่อเป็นค่าใช้จ่ายเสียอีก
ไม่มีว่ามันจะหนักหนา สาหัส เจ็บปวด ทรมานขนาดไหน ที่ต้องโดนคำสาปมาอย่างต่อเนื่อง เขาก็ยังอดทนมาจนถึงจุดๆนี้ เพื่อสิ่งนี้(เงินนั่นเอง)
เป็นอีกครั้งที่วีดค้นพบหนทางในการทำเงินจากการแกะสลักนี้!
เขาจะทำเงินได้มากกว่านี้อีกจากหลายๆช่องทาง ถ้าหากพวกเขาเลือกที่จะใส่ถุงเท้าและรองเท้าให้กับรูปปั้นได้
ใบหน้าที่แกะสลักเสร็จแล้วนั้นมีความละม้ายคล้ายคลึงใบหน้าของฮวารยองอย่างมาก
ใบหน้านั้นเป็นแบบของชาวตะวันตกที่ลงตัวอย่างพอดีกับความรู้สึกหรูหราของรูปปั้น และเขาลงมือทำทันทีหลังจากที่เขาขออนุญาตจากเธอก่อนหน้านั้นแล้ว
เมื่อวีดบอกเธอว่าเขาต้องการที่จะแกะสลักใบหน้าของเธอ ทันใดนั้นหน้าของฮวารยองก็แดงขึ้นมาเหมือนกับสีแดงของแอปเปิ้ลที่สุกแล้ว
“ก็ถ้าเป็นคุณวีดล่ะก็….งั้น….”
เธอสังเกตว่าวีดนั้นไม่ค่อยสนใจกับเรื่องพวกนี้เท่าไหร่นัก เขายุ่งอยู่ตลอดเวลาไม่แม้กระทั่งคิดถึงเรื่องสิ่งของฟุ่มเฟือยต่างๆ เช่น ความรัก ความกังวลของเขาและความรู้สึกข้างในไม่ค่อยที่จะถูกเปิดเผยออกมาสักเท่าไหร่ ซึ่งนั่นทำให้มันค่อนข้างยากที่จะสานความสัมพันธ์อันลึกซึ้งกับเขา เขาเป็นผู้ชายที่เรื่องโรแมนติคนั้นไม่มีทางที่จะคาดหวังจากเขาได้เลย
‘ฉันคิดผิดมาโดยตลอด’
คืนนั้น ฮวารยองนอนไม่หลับเลยทั้งคืน
รูปปั้นขนาดใหญ่ในเมืองโมราต้า จำนวนผู้คนต่างหลั่งไหลมากันเป็นสายเพื่อที่จะมาหาคำตอบจากช่างแกะสลักคนนั้นว่าทำไมเขาถึงแกะสลักใบหน้าของเธอ!
‘มันเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมที่สุดในโลกเลย’
ถึงแม้ว่าสถานะความสัมพันธ์ของพวกเขานั้นจะข้ามขั้นตอนไปหลายขั้นก็ตาม; แต่กับฮวารยองแล้ว มันเป็นช่วงเวลาที่ช่างน่าประทับใจเป็นอย่างยิ่ง
และตอนนี้เอง, รูปปั้นของวิหารเฟรย่าห์ก็มาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว
ตริ๊ง!
สมาคมพ่อย่านการค้ากล่องดนตรี
สมาคมอุปสงค์และอุปทาน (ผู้แปล: มันมาอย่างนี้จริงๆ นะ)
พ่อค้าเมแพน
เขาได้รับค่าโฆษณาต่างๆจากสมาคมพ่อค้าที่อยู่ในเมืองโมราต้า, ทั่วทั้งทวีปเวอร์แซลล์ก็ด้วย เพื่อที่จะสลักตามที่พวกเขาร้องขอ
ค่าโฆษณาที่เขาได้รับนั้นมันมากกว่ามูลค่าของเพชรที่วิหารเฟรย่าห์ให้เพื่อเป็นค่าใช้จ่ายเสียอีก
ไม่มีว่ามันจะหนักหนา สาหัส เจ็บปวด ทรมานขนาดไหน ที่ต้องโดนคำสาปมาอย่างต่อเนื่อง เขาก็ยังอดทนมาจนถึงจุดๆนี้ เพื่อสิ่งนี้(เงินนั่นเอง)
เป็นอีกครั้งที่วีดค้นพบหนทางในการทำเงินจากการแกะสลักนี้!
เขาจะทำเงินได้มากกว่านี้อีกจากหลายๆช่องทาง ถ้าหากพวกเขาเลือกที่จะใส่ถุงเท้าและรองเท้าให้กับรูปปั้นได้
ใบหน้าที่แกะสลักเสร็จแล้วนั้นมีความละม้ายคล้ายคลึงใบหน้าของฮวารยองอย่างมาก
ใบหน้านั้นเป็นแบบของชาวตะวันตกที่ลงตัวอย่างพอดีกับความรู้สึกหรูหราของรูปปั้น และเขาลงมือทำทันทีหลังจากที่เขาขออนุญาตจากเธอก่อนหน้านั้นแล้ว
เมื่อวีดบอกเธอว่าเขาต้องการที่จะแกะสลักใบหน้าของเธอ ทันใดนั้นหน้าของฮวารยองก็แดงขึ้นมาเหมือนกับสีแดงของแอปเปิ้ลที่สุกแล้ว
“ก็ถ้าเป็นคุณวีดล่ะก็….งั้น….”
เธอสังเกตว่าวีดนั้นไม่ค่อยสนใจกับเรื่องพวกนี้เท่าไหร่นัก เขายุ่งอยู่ตลอดเวลาไม่แม้กระทั่งคิดถึงเรื่องสิ่งของฟุ่มเฟือยต่างๆ เช่น ความรัก ความกังวลของเขาและความรู้สึกข้างในไม่ค่อยที่จะถูกเปิดเผยออกมาสักเท่าไหร่ ซึ่งนั่นทำให้มันค่อนข้างยากที่จะสานความสัมพันธ์อันลึกซึ้งกับเขา เขาเป็นผู้ชายที่เรื่องโรแมนติคนั้นไม่มีทางที่จะคาดหวังจากเขาได้เลย
‘ฉันคิดผิดมาโดยตลอด’
คืนนั้น ฮวารยองนอนไม่หลับเลยทั้งคืน
รูปปั้นขนาดใหญ่ในเมืองโมราต้า จำนวนผู้คนต่างหลั่งไหลมากันเป็นสายเพื่อที่จะมาหาคำตอบจากช่างแกะสลักคนนั้นว่าทำไมเขาถึงแกะสลักใบหน้าของเธอ!
‘มันเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมที่สุดในโลกเลย’
ถึงแม้ว่าสถานะความสัมพันธ์ของพวกเขานั้นจะข้ามขั้นตอนไปหลายขั้นก็ตาม; แต่กับฮวารยองแล้ว มันเป็นช่วงเวลาที่ช่างน่าประทับใจเป็นอย่างยิ่ง
และตอนนี้เอง, รูปปั้นของวิหารเฟรย่าห์ก็มาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว
ตริ๊ง!
|
รูปปั้นเทพีเฟรย่าห์สร้างสำเร็จแล้ว
|
|
เทพแห่งความงาม, เทพีเฟรย่าห์ ตามที่ร้องขอจากทางวิหารเฟรย่าห์, รูปปั้นได้ถูกสร้างขึ้นที่เมืองโมราต้า; และแสดงถึงจิตศรัทธาอันแรงกล้าที่มีต่อทางวิหาร, และทำให้พื้นที่นี้มีความอุดมสมบูรณ์มากกว่าแต่ก่อน
เพื่อเป็นเกียรติระลึกถึงภารกิจการก่อสร้างรูปปั้นของวิหารเฟรย่าห์, ทางวิหารจะส่งกำลังพลคอยปกป้องดูแลเป็นระยะเวลา 1
ปี
|
|
ผลที่เกิดจากรูปปั้นนี้
|
|
o
ผลผลิตทางการเกษตรในพื้นที่โดยรอบ เพิ่มขึ้น 45%
o
อัตราการพัฒนาทางเศรษฐกิจเร็วขึ้น 3%
o
อัตราการพัฒนาทางด้านอุตสาหกรรมเพิ่มขึ้น 2%
o
ปลอดภัยจากความเสียหายต่างๆ เช่น ความแห้งแล้ง อุทกภัย วาตภัย
เป็นต้น
o
ความศรัทธาของประชาชนเพิ่มขึ้น 2 เท่า
o
ประชาชนมีความสุขมากขึ้น
o
ความเต็มใจที่จะจ่ายภาษีของประชาชนเพิ่มขึ้น 12%
o
พาลาดิน(นักรบศักดิ์สิทธิ์)และนักบวชของวิหารเฟรย่าห์
พลังศักดิ์สิทธิ์เพิ่มความรุนแรงขึ้น 30% ในเขตของเมืองโมราต้า
|
ขอบคุณแอดครับ
ตอบลบขอบคุณมากค่ะ
ตอบลบthank you
ตอบลบสุดยอด
ตอบลบขอบคุณครับ
ตอบลบ