เล่มที่ 14 ตอนที่ 7 : สวนน้ำสำหรับเด็ก

เดธแฮนด์ได้พ่ายแพ้ต่อรูปแกะสลักแสงจันทร์ของวีด!

รางวัลตอบแทนเป็นแค่รูปปั้นแห่งความตาย, แต่เขาก็ไม่ได้นึกเสียใจเลยแม้แต่น้อย

“ถ้าเราขายมันล่ะก็, มันต้องขายได้หลายตังค์แน่เลย!”

ของทุกอย่างล้วนมีราคา ถึงแม้พวกมันจะไม่ใช่อาวุธ, ชุดเกราะ, หรืออัญมณี, เขาพอใจตราบใดที่เขาสามารถขายมันได้ราคาสูงๆ

ด้วยสายตาที่แม่นยำประกอบกับวัตถุดิบที่ใช้ขึ้นรูปของมันนั้นเป็นหยกสีดำสนิท, เขาสามารถบอกได้ว่ามันเป็นไอเทมเฉพาะแน่นอน

รูปปั้นที่คล้ายกับสัตว์อสูรประเภทม้า, มาพร้อมกับกลิ่นไอแห่งความตาย ซึ่งไม่ได้มีแต่เพียงชื่อของมันเท่านั้น มันยังส่งผลถึงบรรยากาศรอบๆตัวอีกด้วย

“ยังไงก็ตาม มันไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนอะไร”

ตกดึก พวกคนแคระไม่ได้มีความสงสัยใคร่รู้อะไรเกี่ยวกับการที่วีดเดินไปยังสถานที่ๆเขาแกะสลักปีกแห่งแสง

ปีกอันแสนสง่างาม ชวนให้สงสัยถึงความลึกลับของมัน แต่ก็คงไว้ซึ่งความปลื้มปีติทุกครั้งเมื่อผู้คนได้มองไปที่มัน  ยามที่มันสยายปีกไปตามสายลมที่พัดผ่าน มันคือผลงานประติมากรรมที่สร้างจากการแกะสลักแสงจันทร์

นี่เองที่ทำให้สุดยอดช่างตีเหล็กทั้ง 5 คน ต่างมีไฟลุกโชนและความมุ่งมั่นอันแรงกล้า นี่คือผลงานศิลปะที่เกิดจากหัตถ์แห่งศิลป์ผู้โด่งดังในอาณาจักรคนแคระ

วีดยื่นมือของเขาออกไปและสัมผัสปีกแห่งแสงอย่างนุ่มนวล แสงที่ปล่อยออกมาปกคลุมไปที่มือของเขาพร้อมกับประกายแสงอันลึกลับ และภาพเบื้องหน้าที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของวีด เป็นอะไรที่สุดยอดมากๆ

“ถ้าเราเอาให้ฮายันดูล่ะก็ เธอจะชื่นชมในความงดงามของมัน…ยังไงซะ เราควรที่จะเก็บมันไว้ดีกว่า โอ้ ของรักของข้า ผลงานที่ข้าสร้างขึ้นมาด้วยจิตวิญญาณแห่งศาสตร์และศิลป์…ข้าขอมอบชีวิตให้กับเจ้า บัดนี้ ถึงเวลาแล้ว จงตื่นขึ้นมาจากการหลับใหลอันยาวนาน และ มอบความภักดีให้กับข้า ประติมากรรมประทานชีพ!” 

เขาไม่สามารถที่จะปล่อยรูปแกะสลักแสงจันทร์เอาไว้แบบนี้ได้ ไม่งั้นแล้วมันจะเป็นได้แค่ของตกแต่งที่ประดับประดาอยู่ในคุรุโซ เขาต้องการที่จะมอบชีวิตให้กับมันเพื่อทำให้มันเป็นของๆเค้าโดยสมบูรณ์

- รูปแกะสลักอันนี้ไม่มีรูปร่างที่เหมาะสมแก่การมอบชีวิต มันไม่สามารถเคลื่อนไหวเองได้เนื่องรูปร่างที่ไม่แน่นอนของมัน แต่มันสามารถเกาะสิ่งที่มีชีวิตอื่นๆได้ คุณต้องการที่จะมอบชีวิตให้กับรูปแกะสลักอันนี้หรือไม่?

 “ประติมากรรมประทานชีพ!”

- คุณได้มอบชีวิตให้กับรูปแกะสลักแล้ว

ความแข็งแกร่งของรูปแกะสลักขึ้นอยู่กับระดับของค่าสถานะศิลปะ

ตอนนี้ค่าสถานะศิลปะอยู่ที่ 1,196 ดังนั้นระดับเลเวลของรูปแกะสลักที่ได้คือ 406

เพราะนี่คือผลงานชิ้นเอก เลเวลจึงบวกเพิ่มอีก 20% เลเวลเพิ่มขึ้นถึง 487

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากรูปแกะสลักนั้นเป็นประเภทบิน จึงมีการคำนวณข้อเสียเปรียบด้านเลเวลอีก 10%

พลังชีวิตของรูปแกะสลักนั้นค่อนข้างต่ำ แต่มันมีความเร็วอันน่าทึ่ง

รูปแกะสลักที่ได้มอบชีวิตให้ มีคุณสมบัติเพิ่มขึ้นอีกสามอย่าง

คุณภาพและความสามารถของคุณสมบัติเหล่านี้จะแตกต่างกันไปตามรูปร่างและเลเวลของรูปแกะสลัก

คุณสมบัติ ธาตุแสง (100%), คุณสมบัติ ธาตุไฟ (100%), คุณสมบัติ พลังศักดิ์สิทธิ์ (100%).

พลังโจมตีนั้นไม่มีเลย มันมีจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้แข็งแกร่งสุดๆเช่นเดียวกับพลังป้องกันที่สูง อีกทั้งยังมีพลังป้องกันเวทย์มนต์ที่สูงด้วย

มันสามารถเผาพลาญศัตรูด้วยพลังแห่งเปลวเพลิง

เวทย์คำสาปมันไม่มีผลกับ ความต้านทานต่อเวทย์มนต์ดำสูงมาก มันสามารถใช้เวทย์มนต์ศักดิ์สิทธิ์ได้เล็กน้อย

เพราะครั้งหนึ่งมันเคยเป็นรูปแกะสลักแสงจันทร์มาก่อน ความสามารถพิเศษจึงถูกเพิ่มเข้าไป

คำสาปที่ปล่อยออกมาจากเวทย์มนต์, และมอนสเตอร์ที่มีความอาฆาตแบบปีศาจ จะได้รับผลเบาลง

มานาถูกใช้ไป 5,000

ความเชี่ยวชาญเวทย์มนต์ฟื้นคืนชีวิตเพิ่มขึ้น 20% ของเลเวลและค่าสถานะ

ค่าสถานะศิลปะลดลงถาวร 6 หน่วย

ค่าสถานะที่ลดลงสามารถได้รับคืนเมื่อสร้างรูปแกะสลักหรือกิจกรรมทางศิลปะ

เลเวลลดลง 1

เนื่องจากเลเวลลดลง, ค่าสถานะที่เพิ่มขึ้นมาล่าสุดนั้นลดลง 5 หน่วย ค่าสถานะที่ลดลงสามารถเพิ่มขึ้นได้อีกครั้งเมื่อเลเวลเพิ่มขึ้นเหมือนเดิม

ได้โปรดดูแลชีวิตของรูปแกะสลักให้ดี เมื่อมันเสียชีวิตลง มันสามารถชุบชีวิตกลับคืนมาได้อีกครั้ง

เมื่อมันถูกทำลายอย่างสมบูรณ์ มันไม่สามารถชุบชีวิตขึ้นมาได้อีก

ปีกแห่งแสงกระขึ้นไปบนหลังของวีดและฝังตัวของมันลงไป เพราะมันไม่มีร่างกาย มันจึงต้องอาศัยคนอื่นเหมือนปรสิต

ปีก, ที่ถูกทำขึ้นมาจากแสงอันยิ่งใหญ่ความยาวเป็นสิบๆเมตร ได้ฝังตัวของมันลงที่หลังของวีด

ลำแสงมากมายกระจายไปทั่วในขณะที่ปีกสยายออก

เมื่อมองดูแล้ว วีดเหมือนกับนักรบแห่งแสงผู้มีปีกอลังการ

ทันใดนั้น ร่างกายของวีดก็ลอยขึ้นไปอยู่กลางอากาศ

 “ปล่อยข้าลงได้แล้ว”

เพียงคำเดียว เขาทำลายบรรยากาศลงในทันที

ปีกแห่งแสงยิ่งสยายปีกของมันออกไปมากขึ้น แสงสีเงินฟ้าสาดส่องกระจายออกไป จนปกคลุมบนท้องถนนด้วยแสงระยิบระยับ

ความพยายามที่เกิดจากความตั้งใจของมันเพื่อที่จะทำให้เจ้าของของมันนั้นมีความสุข!

วีดกุมขมับและทำหน้าบึ้ง

 “หรี่แสงของเจ้าซะ”

“...”

 “ลงไปได้แล้ว ข้าลอยขึ้นมาสูงพอแล้ว”

“...”

ปีกแห่งแสงหดเล็กลงในทันใดและค่อยๆพาวีดลงมาสู่พื้นอย่างปลอดภัย

 “นายของข้า ได้โปรดตั้งชื่อให้กับข้าด้วย”

ปีกแห่งแสงพูดกับวีดอย่างสุภาพ

แตกต่างจากเสียงที่ฟังดูแล้วน่าขนลุกกับนิสัยแย่ๆของพวกปิงหลงและไวเวิร์น, เสียงของปีกแห่งแสงนั้นบริสุทธิ์เหมือนกับเสียงของนางฟ้า (Admin: ให้นึกถึงโค้ชเจนนิเฟอร์คิ้ม คอมเม้นท์นะครับ เสียงของเธอสุดยอดมาก เหมือน angel voice)

 “ชื่อของเจ้า…”

 “งั้นเอาเป็นปีกมีแสงละกัน” (Admin: light wing จะเอาปีกส่องแสง ก็ยังดูดีอยู่ เอาแบบนี้แหละ ฮาดี ฮ่าๆ)

“...”

ถ้า ไวเวิร์น, โกลด์มินิ, และปิงหลง อยู่ที่นั่นด้วย, พวกมันคงแบ่งปันความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานร่วมกัน

วีดตัดสินใจแล้วว่าจะปล่อยรูปปั้นแห่งความตายเอาไว้แบบนี้ก่อน

 “เราคิดว่ามันน่าจะมีความลับอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในรูปแกะสลักอันนี้แน่ๆ”

เขาสามารถรู้สึกว่านี่ต้องเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์อะไรสักอย่าง

ไอเทมชิ้นนี้มีความเชื่อมโยงกับเดธแฮนด์! ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันมีจะเควสที่เกินกว่าจะจินตนาการได้รออยู่

 “ตอนนี้เราคงต้องพักเรื่องพวกนี้เอาไว้ก่อน”

วีดคิดว่าเขาควรที่จะรอไปก่อน

คุรุโซมีรูปแกะสลักมากมาย, แต่เรื่องสำคัญเร่งด่วนที่สุดคือการหาเบาะแสเกี่ยวกับเค็นเดลฟ์!

- จงตามหาพี่น้องของคนแคระที่หายไปในตอนที่เขายังเป็นเด็ก สำหรับเบาะแส, ให้ใช้รูปแกะสลักของเด็กคนนั้น

มันคือเควสตามหาคนแคระที่โตแล้วโดยการมองไปที่รูปปั้นของเด็กคนนั้น

คนแคระไม่เคยรักษาภาพลักษณ์เมื่อครั้งวัยเยาว์, ดังนั้นนี่จึงเป็นภารกิจที่ค่อนข้างเป็นไปได้ยากพอสมควรที่จะทำมันให้สำเร็จ

วีดพบพี่น้องคนแคระภายในถ้ำของคุรุโซ

“ถูกต้องแล้ว ข้าชื่อนอร์แมน เจ้ารู้ได้ยังไงว่าเป็นข้า?”

“ก็มันไม่มีคนแคระคนไหนโง่เหมือนเจ้าน่ะสิ เจ้าไม่ได้เปลี่ยนไปเลยจากเมื่อตอนที่เจ้ายังเป็นเด็ก”

 “โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ!”

คนแคระนอร์แมนร้องไห้ออกมาเหมือนเด็ก!

- มันยากมากที่จะตรวจสอบแร่ที่ใช้ในการทำรูปแกะสลัก

มันเป็นเควสที่ให้วิเคราะห์วัตถุดิบที่ใช้ในการแกะสลักและตามหาถ้ำที่สามารถหาวัตถุดิบชนิดนี้ได้

ภารกิจสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีด้วยความร่วมมือระหว่างช่างตีเหล็กและคนงานเหมือง

ต้องขอบคุณการพัฒนาเหมืองโดยคนแคระผู้มีนามว่าทวิตเตอร์, วีดจึงสามารถลงทะเบียนเป็นเจ้าของได้ ถ้าเหมืองทับทิมมีการพัฒนาอย่างดี, มันสามารถทำเงินให้เขาได้มากมายมหาศาลในอนาคต!

ถึงแม้ว่าวีดจะทำเควสเสร็จไปแล้วถึง 10 เควสด้วยกัน, เขาก็ยังไม่สามารถค้นพบร่องรอยที่นำไปหาเค็นเดลฟ์ได้

เพราะรูปแกะสลักทั้งหมดไม่ได้มีความทรงจำที่เฉพาะเจาะจง, จึงมีอยู่หลายครั้งที่เขาพบกับทางตัน แม้กระทั่งหลังจากทำการตรวจสอบรูปแกะสลักทุกอันในคุรุโซ, ร่องรอยที่เชื่อมโยงถึงเค็นเดลฟ์ก็ยังหาไม่พบ

 “เควสนี้มันไม่ง่ายเลยนะเนี่ย”

พวกคนแคระที่รับเควสจากผู้ฝึกสอนช่างแกะสลักจอร์บิดสงสัยว่าพวกเขานั้นโดนหลอกหรือเปล่า

 “มันไม่มีอะไรที่เราทำได้เลยหรือเนี่ย…”

อย่างไรก็ตาม, มันน่าขายหน้ามากหากต้องกลับไปที่หมู่บ้านหัตถ์เหล็กกล้าแล้วยกเลิกเควสนี้ซะ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะอยู่ต่อในคุรุโซอีก 10 วัน

 “หัตถ์แห่งศิลป์ นายขยันมากเลยนะ”

เฮอร์แมนอยู่ถัดออกไปจากวีด

เฮอร์แมนมาพร้อมกันกับพิน พวกเขาตัดสินใจมาหาวีดและดูวีดแกะสลักจากช่วงเช้าจนถึงตอนกลางคืน ข้างๆ เฮอร์แมนและพิน มีพวกคนแคระอย่างน้อยๆประมาณ 50 คน กำลังมองดูเขาอยู่

พวกเขาคือคนแคระที่เติบโตขึ้นจากความใกล้ชิดกับวีดภายหลังที่พวกเขาทำเควสมาด้วยกันมากมาย และมีพวกคนแคระที่รอคอยด้วยความหวังที่ว่าวีดจะสร้างรูปแกะสลักแสงจันทร์ขึ้นมาอีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม, วีดไม่ได้สร้างรูปแกะสลักแสงจันทร์ขึ้นมาอีก

 ‘ทักษะการแกะสลักของเรายังไม่สมบูรณ์พอ’

ปีกแห่งแสงปรากฏขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์ใจราวกับว่ามันมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น, แต่ทักษะของเขายังห่างชั้นเกินไปที่จะสามารถตัดสินตัวเขาเองได้

ผลงานศิลปะทางประวัติศาสตร์!

คุณค่าทางศิลปะของผลงานที่มีความลึกล้ำและสุดยอดนั้นยิ่งใหญ่มาก อย่างไรก็ตาม ผลงานเหล่านั้นไม่ได้มีให้เห็นบ่อยนัก แม้ว่าเขาพยายามสร้างอะไรบางอย่างที่สุดยอด, แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไปซะทั้งหมด!

ขณะที่ทำปีกแห่งแสง, เขาทำผิดพลาดมากมายจนนับไม่ถ้วนโดยเฉพาะพวกความผิดพลาดเล็กๆน้อยๆ และเขายังมีความมุ่งมั่นที่จะทำมันอีกครั้ง..

‘เรากำลังติดใจเรื่องแสง, ทำมันขึ้นมาโดยที่ไม่มีแสง, ใช้คุณสมบัติต่างของแสง มันจะเป็นไปไม่ได้ถ้าเราไม่เข้าใจถึงลักษณะของแสงเป็นอย่างดี’

ทักษะของผู้สืบทอดประติมากรโดยธรรมชาติคือการตรวจสอบวัตถุดิบที่พวกเขากำลังใช้

วีดใช้ทักษะการแกะสลักแสงจันทร์และเล่นไปกับแสง เมื่อไหร่ก็ตามที่มานาของเขาหมด, เขาก็จะเอาชิ้นไม้ธรรมดาๆออกมาแกะในระหว่างที่รอมานาของเขาให้ฟื้นคืนกลับมา

เขากินเศษขนมปังในระหว่างที่เขานั่งทำงานและทำรูปแกะสลักขึ้นมากอีกหลายชนิด

“...”

วีดไม่ได้ตอบสนองต่อเฮอร์แมน

วีดรู้ว่ามันคือธรรมเนียมการปฏิบัติที่ควรให้เกียรติและแสดงความนอบน้อม สุภาพต่อผู้อาวุโส, แต่มันก็ยังมีข้อจำกัดอยู่เหมือนกัน เขาเบื่อที่จะต้องมาตอบคำถามมากมายของเฮอร์แมนและยังต้องคอยคุยกับเขาอีกในขณะที่เขาอยู่ถัดไปจากวีด

อันที่จริงมันก็มันไม่ได้รบกวนวีดอะไรสักเท่าไหร่ แต่วีดก็ไม่ได้ตอบพวกเขา เฮอร์แมนและพินก็ยังคุยไม่หยุด

 “ชายที่มีความมุ่งมั่นตั้งใจพยายามทำในสิ่งที่เขาต้องการให้สำเร็จ, พิน, เธอต้องแน่ใจว่าเธอจะต้องหาคนๆนั้นที่มีความมั่นคง, เป็นคนขยันทำงาน”

 “แน่นอน แต่ฉันจะหาคนแบบนั้นได้ที่ไหนล่ะ?”

 “มันมีเหตุผลเหรอที่จะต้องมองหาคนแบบนั้นในที่ไกลๆ ในเมื่อก็มีอยู่คนนึงที่อยู่ใกล้ๆ?”

 “โอ้ คุณพระ, คุณปู่, คุณพูดมากไปแล้วะ”

ความตึงเครียดที่เกิดขึ้นจากพวกเขาส่งผลถึงวีดด้วย ถึงแม้เฮอร์แมนจะออกไปจากที่ของเขา, มันก็ยังมีคนแคระคนอื่น เข้ามาแทนที่ของเขาและเริ่มสนทนาคุยกันเหมือนเดิม

พวกคนแคระที่เคยทำเควสร่วมกันและคนอื่นๆในสายอาชีพเดียวกัน ต่างพากันพูดคุยในหมู่พวกเขาเอง

พวกเขาเอาอาวุธและชุดเกราะที่พวกเขาสร้างมันขึ้นมา ให้วีดช่วยสลักและลงลวดลายต่างๆให้กับพวกเขา

ผลลัพธ์ที่ได้คือ วีดสามารถเห็นอุปกรณ์ทุกอย่างเกือบจะทั้งหมดที่พวกคนแคระในคุรุโซทำขึ้นมา

ไม่มีใครไม่รู้จักการแข่งขันอันดุเดือดระหว่างช่างตีเหล็กคนแคระผู้ที่มีความสามารถด้านทักษะการตีเหล็กที่เหนือกว่าวีด

 ‘ชุดเกราะที่ฟาบิโอทำขั้นมานั้นมีฟังชั่นสุดยอดมากมาย คุณสมบัติอื่นของผลงานของเขายังไม่ถึงขั้นชั้นเฉพาะ แต่ชุดเกราะของเขานั้นมีค่าสถานะป้องกันที่สูงมากๆ’

ทักษะของฟาบิโอโดดเด่นมากถึงขนาดทำให้วีดนั้นเกิดอาการอิจฉาตาร้อน

 ‘คุณภาพของวัตถุดิบและทักษะกระบวนการที่แม่นยำ เขาสามารถผลงานออกมาแทบจะไม่มีข้อผิดพลาดใดๆเลย’

เขาไม่หวงวัตถุดดิบของเข้าและไม่ใช้กลเม็ดหลอกเด็ก; เขาใช้ทักษะช่างตีเหล็กเพียวๆเลย

 ‘ถ้าเลเวลของมันได้ถึงขนาดนี้นะ…เราคิดว่าเขาคงมีทักษะช่างตีเหล็กขั้นสูงแน่นอน’

หลังจากที่วีดได้เห็นผลงานอันสุดยอดของฟาบิโอ, ชุดเกราะสีรุ้ง, เขาจึงมั่นใจสุดๆ (Admin: เกราะเพชรเจ็ดสี มณีเจ็ดแสง 555)

 “ตรวจสอบ!”

- ชุดเกราะสีรุ้ง(Rainbow Coloured Armour):  ความทนทาน 150/150. พลังป้องกัน: 159

ผลงานของคนแคระที่มอนสเตอร์เกลียดที่สุด

วัตถุดิบหายากเจ็ดชนิดถูกหลอมหลวมกันเพื่อสร้างสิ่งนี้

ชุดเกราะที่สามารถคลุมได้ทั้งตัวอย่างมิดชิด, (มันอยู่ในระดับที่สวยที่สุด), ดังนั้นอัศวินที่มีเลเวลต่ำจึงไม่สามารถใส่มันได้

ผลงานชิ้นนี้สร้างขึ้นมาได้ไม่นานและมันยังไม่ผ่านการใช้งานใดๆ มันจึงอยู่ในภาพที่สมบูรณ์

อาชีพที่สามารถใช้ได้: อัศวิน, นักรบเท่านั้น

เลเวล 350

คุณสมบัติพิเศษ:

·         ความต้านทานทางกายภาพ (30%).

·         ความต้านทานเวทย์มนต์ (20%).

·         ความว่องไว -50.

·         ความเต็มอิ่ม +80. ค่าเสน่ห์ +60.

·         ทักษะความเป็นผู้นำเพิ่มขึ้นอย่างมาก

มีโอกาสค่อนข้างสูงที่จะสามารถสะท้อนการโจมตีที่มีพลังต่ำกลับไปหาศัตรูได้

พลังป้องกันที่มหาศาล!

เพราะวีดขาดความชำนาญด้านตีเหล็ก, ความทนทานจึงต่ำ, แต่มันไม่มีปัญหามากนักถ้ามันอยู่เหนือระดับค่าเฉลี่ยของความทนทานเพราะเมื่อใช้ไปแล้วก็สามารถเอามันออกมาซ่อมได้ทุกครั้ง

 “มันดีมากเลยที่ได้รู้ว่าใช้วัตถุดิบอะไรบ้างในการสร้างชุดเกราะชิ้นนี้ขึ้นมา”

เพราะทักษะช่างตีเหล็กของวีดนั้นต่ำกว่าของฟาบิโอ, เขาจึงไม่สามารถวิเคราะห์วัตถุดิบที่นำมาใช้ได้ เขารู้แค่ว่ามันมีมิธริลและเหล็กดำเป็นส่วนผสม แต่นอกเหนือจากนั้นแล้วเขาไม่รู้อะไรเลย

ฟาบิโอรวบรวมวัตถุดิบสุดหรูทุกชนิดและใช้พวกมันได้อย่างมีประสิทธิภาพในการสร้างชุดเกราะ

 ‘หลังจากฟาบิโอ, เอ็กซ์เปอร์และเฮอร์แมนคือการแข่งขันหลัก’

พวกเขาคือสองช่างตีเหล็กที่สร้างหอกและดาบ ทักษะของพวกเค้านั้นไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าของฟาบิโอเลย

เพราะมีความภาคภูมิใจและการแข่งขันระหว่างช่างตีเหล็ก, ไม่มีใครเปิดเผยระดับทักษะของพวกเขา อย่างไรก็ตาม การมองดูที่ผลงานของพวกเขา มันเหมือนกับว่าสองคนนี้นั้นอยู่ในระดับช่างตีเหล็กขั้นสูงด้วยกันทั้งคู่

 ‘ถ้าสามคนนี้เพิ่มทักษะการตีเหล็กถึงขึ้นสูง แสดงว่าเมื่อรวมอีกสองคนที่เหลือที่เรายังไม่ได้เจอ มีความเป็นไปได้ว่ามีช่างตีเหล็ก 5 คน ที่มีทักษะขั้นสูง’

วีดเห็นเอ็กซ์เปอร์ในขณะที่เขาตรวจดูหอกเคียวที่ทำเสร็จแล้วและเฮอร์เคยเห็นวีดดูดาบที่เขาทำขึ้นมา

มันยังไม่เสร็จเรียบร้อยดีนัก, แต่วีดสามารถมองเห็นถึงความตั้งใจอย่างแรงกล้าที่ทุ่มเทใส่ลงไปในดาบเล่มนี้ การที่จะสร้างผลงานให้เสร็จออกมาสักชิ้นนั้น เหล็กที่ดีต้องถูกหลอมและขึ้นรูปซ้ำไปซ้ำมา

เฮอร์แมนหันมาเป็นช่างตีเหล็กก็เพราะเขานั้นชอบดาบมากและต้องการสร้างพวกมันขึ้นมา

ถ้าฟาบิโอหรือเอ็กซ์เปอร์แข่งขันกันเพื่อความเชี่ยวชาญในทักษะการตีเหล็ก เฮอร์แมนทำงานเพื่อที่จะสร้างดาบที่ดียิ่งๆขึ้นไป

ในหมู่ช่างตีเหล็กนั้นมีความแตกต่างอย่างมากในเรื่องของลักษณะนิสัยของแต่ละคน

 ‘เราคิดว่าคนแรกที่จะได้เป็นปรมาจารย์ช่างตีเหล็กก่อนใครเพื่อน…น่าจะเป็นฟาบิโอนะ’

หนึ่งในสุดยอดช่างตีเหล็กบนทวีปเวอร์เซลล์, เขาครอบครองพลังอันมหาศาล

เมื่อมองดูชุดเกราะที่เขาแจกจ่ายให้ พวกมันมีระดับที่ใกล้เคียงกับอุปกรณ์สวมใส่ของพวกผู้เล่นระดับท้อปและดูเหมือนว่าเขามีคอนเน็คชั่นในหมู่พวกผู้เล่นระดับท้อปด้วย การได้เป็นเพื่อนกับผู้เล่นระดับท้อป เขาสามารถใช้วัตถุดิบที่พวกนั้นรวบรวมมาและสร้างชุดเกราะหรือเสริมพลังให้กับพวกเขา

การได้เห็นถึงความทะเยอทะยานของฟาบิโอ เขาน่าจะเป็นคนแรกที่ไปถึงขั้นปรมาจารย์

 ‘คนแคระคนอื่นๆ, โดยเฉพาะเฮอร์แมน, มีทักษะที่น่าประดับใจ’

แบบนี้เองที่วีดสามารถเข้าถึงพวกคนแคระในคุรุโซได้ทั้งหมด

การเพิ่มเพื่อนพวกนักรบ,นักสู้,และประติมากร, ที่เข้าร่วมในการทำเควสด้วยกันพวกเขาจึงกลายมาเป็นเพื่อนกับวีด, พวกเขาถามคำถามมากมายทำอย่างกับว่าพวกว่างซะจนไม่มีอะไรจะทำ พวกช่างตีเหล็กพยายามตีสนิทใกล้ชิดกับวีดเพราะความชำนาญในการแกะสลักของเขา

บางครั้ง พวกคนแคระก็เอาข้าวปั้นมาให้วีด เขาจึงไม่อดยากในคุรุโซอีกต่อไป

วีดใช้เวลาไปมากเพื่อให้ตัวเขานั้นคุ้นเคยกับการแกะสลักแสงจันทร์

ทักษะการแกะสลักของเขาขยับเข้าใกล้ไปอีกระดับ และเขากำลังไปได้สวยกับการควบคุมแสง เนื่องจากว่ามีรูปแกะสลักมากมายที่เข้าสร้างขึ้นมาและได้ให้ชีวิต มันจึงทำให้ตัวเขานั้นท่วมท้นไปด้วยการแกะสลัก (Admin: แปลกๆแต่ช่างเหอะ)

ถ้าเลเวลของเขาและค่าสถานะศิลปะไม่ลดลงล่ะก็ เขาคงไม่สามารถที่จะหยุดแกะสลักได้

และแล้วในวันสุดท้ายของการแกะสลักของเขาก็มาถึง, คนแคระจำนวนมากก็ยังคงมาหาเหมือนเดิม

 “ข้าคิดว่าข้าควรที่จะสร้างดาบสักเล่มในเมื่อประติมากรยังขยันทำงานแบบนี้”

พวกเขาถูกกระตุ้นโดยวีด ช่างตีเหล็กคนอื่นๆเริ่มขยันทำงานเพื่อเพิ่มทักษะการตีเหล็กของพวกเขา

 “มันสวยจัง”

วันนี้ก็เช่นกัน, พินและเฮอร์แมนก็มาอยู่ข้างๆวีดเหมือนเดิม พวกเขากำลังมองดูวีดแกะสลัก

โดยพื้นฐานแล้ว การสร้างรูปแกะสลักนั้นจำเป็นต้องมีทักษะ

ถ้าคุณสร้างรูปแกะสลักเป็นเวลาร้อยวัน คุณจะกลายเป็นพวกคนโกหกหลองลวงไปในทันทีหากมันไม่มีอะไรอยู่ในมือคุณเลย

เนื่องจากระดับทักษะของเขาทั้งการแกะสลักและงานฝีมือ วีดจึงสามารถทำรูปแกะสลักไม้ขึ้นมาได้โดยไม่ต้องออกแรงมากนัก ไม้คือวัตถุดิบที่วีดคุ้นเคยมากที่สุด เมื่อมันมาอยู่ในมือของเขาราวกับว่ามันได้มีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง

 “นายคิดยังไงกับศิลปะ?”

วีดตอบคำถามของเฮอร์แมนอย่างตรงไปตรงมา

 “มันก็แค่ทักษะที่ไร้ค่า ไม่ทำเงินให้เลยน่ะสิ”

 “แต่มันก็มีบางกรณีที่ศิลปินนั้นรวยสุดๆ ดูข่าวซะบ้างนะ แล้วนายจะพวกภาพวาดที่มีมูลค่าหลายร้อยล้านดอลล่าร์”

 “ก็นะ ภาพวาดพวกนั้นถูกขายออกไปหลังจากคนที่สร้างพวกมันขึ้นมาได้ตายไปแล้ว ผลงานที่มีค่านับร้อย นับพัน-ทำไมถึงต้องไปสนใจมันด้วยล่ะก็ในเมื่อถ้าขายพวกมันได้? ยังไงซะคนเราก็ต้องตายอยู่ดี”

วีดพูดจาโผงผาง ห้วนๆ ไร้หางเสียง ดูแล้วไม่ค่อยน่าฟังสักเท่าไหร่

 “ในขณะที่กำลังวาดภาพพวกนั้น ระดับความหิวที่เขาต้องทุกข์ทนทรมานนั้นมีเพียงแค่ศิลปินคนเดียวเท่านั้นที่รู้ ถ้าครอบครัวของเขาต้องมาหิวโหย อดยากไปกับเขาด้วยล่ะ มันก็ต้องเป็นความผิดของเขาเพียงคนเดียว”

 “แต่ยังไงซะก็ต้องขอบคุณประสบการณ์อันมีค่าและโด่งดังของพวกเขาที่สร้างสรรค์ผลงานอันสุดยอด อลังการงานสร้างขึ้นมาให้กับโลกใบนี้?”

 “ไม่ว่ามันจะเป็นจิตรกรรมหรือประติมากรรม มันก็ไม่สามารถเติมเต็มอาหารบนโต๊ะให้พวกเรากินได้หรอก”

เขาคิดเรื่องพวกนี้ราวกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน เฮอร์แมนถึงกับต้องตบปากตัวเอง

 “ทุกคนล้วนมีความคิดเป็นของตนเอง..แต่คุณค่าที่ได้จากการทำสิ่งที่คนอื่นไม่สามารถทำได้สำเร็จตลอดช่วงชีวิตของคนเรานั้น มันมีค่าเกินกว่าที่จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดนะ”

 “ผมไม่รู้หรอก”

 “การที่ข้ามีชีวิตมาจนถึงตอนนี้ได้นั้น ท้ายที่สุดแล้วข้าก็เพิ่งมาเข้าใจว่าชีวิตนั้นไม่ได้มีแค่กินและอยู่ไปวันๆเท่านั้น อย่างน้อยมันก็คือการกระตุ้นให้คนเราได้คิดถึงสิ่งที่เราต้องการทำอย่างแท้จริง และถ้าเกิดนายได้ทำมัน นายก็จะประสบความสำเร็จในชีวิต…”

ถึงแม้ว่าคำพูดของเฮอร์แมนนั้นจะฝังลึกลงไปในความคิดของคนอื่นๆ วีดไม่ได้รู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อย

วีดไม่สามารถไปไหนได้ก็เพราะเมื่อสิบนาทีที่แล้ว เฮอร์แมนเอาลูกชิ้นปลาออกมาและถามเขาเพื่อให้ทำตุ๋นลูกชิ้นปลาอร่อยๆ ให้กิน  วีดรำคาญมาก

ถึงแม้ว่าคำพูดของเฮอร์แมนนั้นมีความหมายที่ดี วีดก็ไม่ได้เก็บมาคิดใส่ใจให้เครียดเปล่าๆ เพราะเฮอร์แมนและพิน ทั้งคู่ขี้เกียจสนใจจนหันมากินตุ๋นลูกชิ้นปลาและโอเด้ง

 ‘ถ้าส่วนผสมที่เป็นลูกชิ้นปลานั้นเป็นของดี แน่นอนล่ะมันชัดเจนว่ารสชาติของโอเด้งจะต้องอร่อยด้วย’

ในตอนนั้นเอง เครื่องมือที่วีดใช้แกะสลักอยู่นั้นก็หยุดไปซะเฉยๆ

 “เควสของจอร์บิดปรมาจารย์การแกะสลัก, ตรวจสอบข้อมูล”

- คำขอร้องของจอร์บิดปรมาจารย์การแกะสลัก

เรื่องราวที่ถูกเล่าต่อๆกันมาเป็นระยะเวลาในกิลด์ประติมากร

ครั้งเคยมีคนแคระที่สามารถแกะสลักไฟและน้ำ,แสงสว่างและความมืด อย่างไรก็ตาม พวกมนุษย์ไม่เชื่อในเรื่องราวพวกนี้

 “พวกเรายอมรับว่าพวกคนแคระมีความสามารถโดดเด่นในการสร้างอาวุธ แต่ที่พูดกันว่าพวกเขามีทักษะอันสูงส่งในด้านศิลปะ, มันออกจะปัญญาอ่อนเกินไปหน่อยนะ พวกเตี้ยอย่างคนแคระจะไปเข้าใจอะไรเกี่ยวกับการแกะสลักได้กันเล่า? อ๊า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”

คำสบประมาท ดูถูกของพวกเอลฟ์ดังลั่นไปทั่วทั้งป่า

 “คนแคระต้องการเรียนรู้เกี่ยวกับเรื่องราวอันลึกลับและความงดงามของธรรมชาติ”

คำพูดพวกนั้นทำให้คนแคระอับอายขายหน้า, แต่พวกเขาไม่สามารถที่จะตอบโต้อะไรกลับไปได้เลย

เพื่อที่จะรักษาเกียรติภูมิ ความภาคภูมิใจของคนแคระ, จงตามหาร่องรอยของคนแคระประติมากรเค็นเดลฟ์

ระดับความยาก: เควสประติมากรรมเผ่าคนแคระ

รางวัลตอบแทน: เกียรติยศจากคนแคระ

ข้อจำกัดในการทำเควส: ประติมากรที่เป็นคนแคระหนึ่งคน

ถ้าหากคุณทำภารกิจนี้ล้มเหลว, พวกคนแคระในหมู่บ้านทั้งหมดจะปฏิบัติตัวกับคุณในแบบที่พวกเอลฟ์และพวกมนุษย์ทำ

เค็นเดลฟ์, ประติมากรแห่งไฟและน้ำ, แสงสว่างและความมืด!

คำตอบนั้นซ่อนอยู่ในคำอธิบายของเควส

 ‘วัตถุดิบพื้นฐานในการแกะสลัก ถ้าเป็นอย่างนั้น, วัตถุดิบอะไรที่คุณต้องการใช้แกะสลักไฟและน้ำล่ะ?’

แน่นอน, ไฟและน้ำเป็นสิ่งที่ต้องการ การที่จะแกะสลักแสงสว่างและความมืด, วัตถุดิบต้องมีตัวตนอยู่อย่างแน่นอน

ทันใดนั้นเอง วีดลุกขึ้นและวิ่งไปที่ริมแม่น้ำ

ขาสั้นๆของเค้าและก้นกระตุกไปมาในขณะที่เขารีบวิ่งอย่างรวดเร็ว เฮอร์แมนและพินวิ่งตามเขาไปโดยที่ไม่รู้เหตุผลว่าทำไม

 “มันเกิดอะไรขึ้น?”

 “ข้าเดาว่าพวกเราต้องเจออะไรบางอย่างแน่ถ้าพวกเราตามเขาไปด้วย”

พวกคนแคระ,คิดกันว่าพวกคนอาจจะเห็นอะไรดีๆที่น่าสนใจก็เป็นได้, ละทิ้งจากกิจกรรมทุกอย่างที่พวกเขาทำอยู่และตามวีดไปยังแม่น้ำ

 “มันเกินอะไรเกิดขึ้นกับเขากันเนี่ย?”

 “เขาเบื่อทำรูปแกะสลักแล้วเหรอถึงได้กลายเป็นแบบนั้นน่ะ?”

ภาพเบื้องหน้าคือฝูงปลาที่แหวกว่ายอยู่ในแม่น้ำ, วีดมองไปรอบๆและสูดอากาศ หายใจเข้าไปลึกๆ

 ‘เราไม่รู้ว่าการคาดเดาของเราจะถูกมั้ย ยังไงก็ตาม เค็นเดลฟ์เป็นประติมากร ประติมากรที่ไม่สร้างประติมากรรมต้องผิดปกติแน่ๆ ประติมากรรมที่เขาสร้างขึ้นมาต้องถูกซ่อนไว้ที่ไหนซักแห่งในคุรุโซ ไม่มีใครสามารถหามันพบ’

วีดกระโดดลงไปในแม่น้ำ

*ตูม!*

เมื่อเขากระโดดลงไปในน้ำ เขาดำดิ่งลึกลงไปในแม่น้ำ

มันเป็นการกระทำที่ไม่คาดคิดโดยที่พวกคนแคระไม่สามารถคาดเดาได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

 “มันมีคนแคระที่ว่ายน้ำเป็นด้วยเหรอวะ?”

 “คนแคระจะว่ายน้ำได้ยังไงล่ะ?”

เนื่องจากผลพวงของร่างกายของพวกคนแคระ, คนแคระจึงจมน้ำเหมือนกับก้อนหิน

วีดดำดิ่งลงไปตลอดระยะทางจนถึงก้นของแม่น้ำและคลำไปรอบๆตัวด้วยมือของเขา

พวกคนแคระที่มามุงดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ ต่างพากันสรุปว่าวีดที่ยืนอยู่ในแม่น้ำที่ใสสะอาดนั้นกำลังทำอะไรแปลกๆ

 “เขาดูไม่เหมือนคนแคระที่กำลังจะจมน้ำเลย”

 “มันเหมือนกับว่าเขากำลังดิ้นรนหาอะไรบางอย่าง”

ทุกครั้งที่วีดพยายามจับอะไรบางอย่างอยู่ในน้ำ ปลาไหลหรือปลากระบอกสีเทาเล็ดลอดหนีจากมือของวีด

ถ้าเขาพยายามมากกว่านี้ เขาสามารถจับปลาได้ แต่เขามีความคิดตั้งมั่นอยู่ในหัวและคุ้นเขี่ยควานหาไปรอบๆแม่น้ำต่อไป

 ‘มันต้องอยู่นี้สักที่แหละน่า ถ้ามันอยู่ในคุรุโซ เราต้องหามันเจอแน่ๆ’

เขาเริ่มขาดอากาศหายใจ, แต่วีดยังคงยืดแขนของเขาออกไปและเดินบนพื้นของแม่น้ำอย่างบ้าคลั่ง มันไม่มีช่วงเวลาไหนเลยที่เขาไม่เสียใจกับการที่เป็นคนแคระแขนขาสั้น

 ‘เราหายใจไม่ออก’

ไม่ว่าเขาจะมีความอดทนสูงสักเท่าไหร่  ยังไงซะเขาก็ต้องถึงขีดจำกัดอยู่ดี

*ฟิ้ว!*

ทันใดนั้น มีบางอย่างถูกยิงลงไปในแม่น้ำ

ลูกธนูของเอลฟ์ที่อัดแน่นไปด้วยพลังวิญญาณแห่งลม

เอลฟ์เอเดลผู้ที่ได้รับคำแนะนำจากวีดเมื่อตอนที่เธอพยายามซื้อธนูอันใหม่, เธอเป็นคนยิงลูกธนูนั้นเอง

วีดเดินไปยังจุดที่ลูกธนูตกลงไปและหายใจเข้าไป (Admin: คาดว่ายิงแล้วมีมวลอากาศ ทำให้สามารถหายใจในนั้นได้)

 “เร็วเข้า รีบขึ้นมา!”

เอเดลตะโกนจากข้างบนของผิวน้ำ, แต่วีดไม่ได้ยินเสียงของเธอ วีดเข้าใจดีว่าเธอกำลังพยายามจะพูดอะไร เขาส่ายหัวและยังคงตั้งหน้าตั้งตาเดินต่อไปใต้แม่น้ำ

เอเดลยิงลูกธนูออกไปอีกหลายดอกเพื่อให้มีอากาศมากพอ

อย่างไรก็ตาม ยิ่งวีดเดินลึกเข้าไปในแม่น้ำมากเท่าไหร่ ลูกที่ยิงออกมายิ่งไม่มีแรงพอที่จะไปถึงเขา

 ‘ถ้าที่นี่คือสถานที่ๆมีประติมากรรมซ่อนอยู่, มันอาจจะเป็นไปได้ว่าอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของแม่น้ำ’

วีดไม่ได้ลดความเร็วในการดำน้ำเลยแม้แต่นิดเดียว

ต่อให้มันไม่มีทางที่จะกลับขึ้นไป, ด้วยพลังปฏิเสธความตาย เขาจะเกิดใหม่ใต้น้ำในสภาพอันเดด

ถ้ามันอยู่ในคุรุโซจริงๆ, และมันเป็นประติมากรรม เขามั่นใจว่าที่นี่แหละคือสถานที่ๆถูกต้อง!

ณ ที่แห่งนั้น ราวกับว่าเป็นสถานที่ๆไร้ซึ่งทางออก แต่แล้ววีดก็เจอสิ่งที่เขากำลังมองหาอยู่

มันไม่ใช่วัตถุแข็งๆ แต่เป็นกระแสน้ำที่แตกต่างออกไป

- คุณค้นพบประติมากรรมแห่งสายน้ำของเค็นเดลฟ์

- คุณได้รับชื่อเสียงเพิ่ม 200

- คุณต้องการที่จะฟื้นฟูประติมากรรมแห่งสายน้ำของเค็นเดลฟ์หรือไม่? ต้องการใช้มานา 20,000 และค่าสถานะทางศิลปะของคุณต้องมากกว่า 500 เพื่อที่จะฟื้นฟูผลงานชิ้นนี้

วีดตกลง

 “กร้วก อั่ก เบล่อ เบลือก เอื้อก เบล่อก”

ถึงแม้ว่าการออกเสียงจะมีปัญหาเนื่องจากน้ำไหลเข้าไปทุกครั้งที่เปิดปากพูด วีดก็ตระหนักรู้ได้ว่ามันกำลังพยายามที่จะพูดอะไร

ณ ช่วงเวลานี้เอง น้ำในแม่น้ำเริ่มเคลื่อนไหว

ไม่สนใจซึ่งแรงโน้มถ่วง น้ำเริ่มที่จะลอยขึ้นไปในอากาศ

ดวงดาวปรากฏขึ้น

นกน้อยมากมายบินไปในขณะที่พวกมันทำเสียงเจี๊ยวจ๊าว

ผีเสื้อสยายปีกของมัน และเด็กๆที่เป็นคนแคระเริ่มเต้นรำไปมาด้วยขาสั้นๆของพวกเขา

หยดน้ำจากประติมากรรมกลายมาเป็นฉากหลังที่ประดับประดาคุรุโซ

 “ว้าว!”

 “แม่น้ำกลายเป็นประติมากรรม!”

ตรงที่วีดยืนอยู่ เส้นทางใหม่ก่อตัวขึ้นจากสายน้ำ

สายน้ำหลายสายระเบิดขึ้นไปสู่ท้องฟ้า จากนั้นรวมตัวเข้าด้วยกันอย่างรวดเร็วจนเกิดเสียงดังกระหึ่ม ไหลลงมาเหมือนน้ำตก และรวมตัวเข้าด้วยกันอีกครั้ง และ กลายมาเป็นสายน้ำอันนุ่มนวล

ในเส้นทางน้ำ มีเรือที่ทำขึ้นมาจากน้ำไหลเอื่อยๆไปตามทาง

มีลูกเรืออยู่บนเสากระโดงด้วย, และปลาโลมาทะยานขึ้นมาจากผิวน้ำอย่างสง่างาม ทั้งหมดนี้ทำขึ้นมาจากน้ำ

ภาพที่มองเห็นอยู่ตรงหน้าเป็นอะไรที่สูงส่งและสวยงามจนสามารถเติมเต็มความสุขให้กับคุณได้

ผลงานที่บรรยายความงดงามของสายน้ำได้ดีที่สุด!

- ในขณะที่ทำการฟื้นฟูประติมากรรมที่สร้างขึ้นมาจากคนแคระ ระดับการแกะสลักของคุณเพิ่มขึ้น

ค่าสถานะเสน่ห์และโชคเพิ่มขึ้น 10 หน่วย

ชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 50

- คุณได้เป็นสักขีพยานสวนน้ำสำหรับเด็กของเค็นเดลฟ์

ผลงานศิลปะของคนแคระประติมากรเค็นเดลฟ์

ธรรมชาติของสายน้ำสะท้อนให้เห็นถึงความบริสุทธิ์และไร้เดียงสาของบรรดาลูกๆและเด็กๆของประติมากร

เพราะอารมณ์ความปราบปลื้มที่เอ่อล้นในผลงานชิ้นนี้ สติปัญญาเพิ่มขึ้นอย่างถาวร 3 หน่วย

คนที่ใช้สวนน้ำที่เค็นเดลฟ์สร้างขึ้นสำหรับลูกๆของเขา คนๆนั้นจะได้รับประสบการณ์อันสมบูรณ์แบบและความสนุกสนานที่แท้จริง

วีดไม่รีรอและกระโจนเข้าไปในสายน้ำ

น้ำพุ่งทะยานขึ้นไปเหมือนน้ำผุ ร่างกายของเขาถูกพาขึ้นไปอย่างรวดเร็ว; จากนั้นเขาก็ไหลลงมาเหมือนกับว่าเขาอยู่บนสไลเดอร์เลย

หลังจากข้ามผ่านท้องน้ำ วีดผ่านเนินเขาวารี

พวกปลาโลมาขี้เล่นกระโดดขึ้นมาและเอาจมูกแตะไปที่หน้าของวีด; สาดน้ำใส่เขาด้วยน้ำที่ไหลผ่าน

- คุณกำลังสนุกไปกับสวนน้ำสำหรับเด็ก

พลังชีวิต,มานา, และความอึดของคุณฟื้นคืนอย่างรวดเร็ว

ความอึดเพิ่มขึ้นถึงระดับสูงสุด

ถ้าหากกำลังเพิ่มทักษะเวทย์มนต์ธาตุน้ำ ทักษะที่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกันจะได้รับการยกระดับให้มีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น

 “มันดูน่าสนุกนะ!”

 “ไปกันเถอะ!”

ทั้งคนแคระและเอลฟ์ต่างพากันเล่นสไลเดอร์น้ำ

 “วู้ววว ฮู้ววว!”

 “ตื่นเต้นชะมัด!”

สไลเดอร์น้ำแห่งนี้เป็นการพลิกโฉมคุรุโซครั้งใหญ่!

ช่างตีเหล็กแกล้งทำท่าเหมือนกำลังล้างอะไรบางอย่างอยู่ แล้วก็แอบเข้าไปตรงช่องว่างใต้หอนาฬิกา

 “ฮูเร่!”

 “นี่มันสนุกมาก!”

เหล่าคนแคระผู้บ้าคลั่งทุกขนาดและรูปร่างต่างพากันตะโกนโหวกเหวกเสียงดัง และทุกคนดื่มด่ำเต็มที่ไปกับความสนุกสนานที่เกิดที่ขึ้น

สายน้ำอันสดชื่นทำให้พวกเขาเปียกปอนไปหมดทั่วทั้งใบหน้าและทั้งตัวของพวกเขา

ภายในกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยว พวกเขาพลิกตัวไปมาแสดงท่าทางการเคลื่อนไหวอย่างกับการเล่นกายกรรมอยู่บนเจ็ทสกีน้ำยังไงยังงั้น และอ้าปากกว้างอยู่ในน้ำเหมือนกับพวกเขากำลังแข่งกับฉลาม

ผลงานที่ค้นพบได้สร้างบรรยากาศราวกับดินแดนในเทพนิยายเกินกว่าจะจินตนาการได้

พวกเขากำลังสนุกไปกับการเล่นอยู่ในสวนน้ำ น้ำที่เกิดจากการกระจาย กระเซ็นไปรอบๆ ปรากฏภาพอันมหัศจรรย์ สายรุ้ง!

- คุณชื่นชมสายรุ้งแห่งปาฏิหาริย์ของเค็นเดลฟ์

ในขณะที่ขุดแร่หาวัตถุดิบอยู่ภายในถ้ำที่มืดมิด หรือ หลอมเหล็กอยู่นั้น พวกคนแคระไม่ค่อยได้มีโอกาสมากเท่าไหร่นักที่จะได้เห็นสายรุ้ง

ช่วงที่ฝนตก, มันเป็นธรรมดาที่พวกคนแคระจะไปนั่งและดื่มเบียร์ในร้านเหล้าแถวนั้น

ส่วนพวกคนแคระที่ไม่ต้องการเล่นสไลเดอร์และว่ายน้ำอยู่ในสายน้ำที่ส่องประกายระยิบระยับ สายรุ้งเปรียบได้กับของขวัญแห่งเวทย์มนต์

- พลังชีวิตเพิ่มขึ้นถึงระดับสูงสุดเป็นระยะเวลาหนึ่งวัน

- โชคเพิ่มขึ้นอย่างถาวร 6 หน่วย

- ในวันที่ฝนตก ทักษะการสังเกตและการมองเห็นเพิ่มขึ้นเป็นระยะเวลาหนึ่งเดือน

 “อ้า, สวยจัง!”

สายรุ้งที่คุณคิดว่ามือของคุณจะสัมผัสมันได้แต่ก็ยังไม่สามารถเอื้อมไปถึงได้อยู่ดี

พวกเขาผ่านความมืดมิดที่ๆพวกเขาไม่สามารถมองเห็นได้เลยถึงแม้พวกเขาจะลืมตากว้างมากแค่ไหนก็ตาม

- คุณชื่นชมห้องพักผ่อนในยามบ่ายของเค็นเดลฟ์

เค็นเดลฟ์ ประติมากรผู้ชื่นชอบและรักในการพักผ่อน!

นอกเหนือจากพวกคนแคระประติมากรเหล่านั้น เขาก็มีด้านที่ขี้เกียจอยู่เหมือนกัน เขาชอบหลับในตอนเช้าอยู่บ่อยครั้ง และถ้าเขาได้ลิ้มชิมรสเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์เมื่อไหร่ เขาจะตื่นขึ้นมาในวันถัดไปของมื้อเย็น

เพื่อความมุ่งตั้งใจอย่างแรงกล้าที่มีเหลืออยู่ เขาจึงต้องการการพักผ่อนที่ค่อนข้างมากพอสมควร (Admin: เข้าใจนะครับ อารมณ์ศิลปินเทพๆ ชอบอินดี้ 555)

สำหรับเค็นเดลฟ์แล้ว นี่เป็นรสชาติที่แสนหวานปานน้ำผึ้งก็มิอาจที่จะเปรียบเทียบได้

พลังชีวิต,มานา, และความอึดของคุณฟื้นคืนเร็วขึ้น 35% เป็นระยะเวลาหนึ่งวัน

ถ้าชื่นชมห้องพักผ่อนในยามบ่ายเป็นระยะเวลาติดต่อกันสามวัน ความเร็วในการฟื้นฟูเพิ่มขึ้นอีก 50%

เวทย์มนต์ที่ร่ายโดยนักเวทย์ใช้ระยะเวลาสั้นลงและจำนวนทักษะเวทย์มนต์ที่สามารถใช้ได้จากทักษะการจดจำเพิ่มขึ้นอีก 40%

ความลงตัวและกลมกลืนเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันของแสงสว่างและความมืด

เต่าและหอยทากเร่งรีบเฉียดกายผ่านกันไป

เสียงกังวานที่ฟังแล้วให้ความรู้สึกสดชื่นของสายน้ำที่ไหลผ่าน

มันมีรูปร่างของก้อนเมฆที่ลอยเอื่อยเฉื่อยอยู่ข้างบน

วีดค้นพบประติมากรรมของเค็นเดลฟ์

จบตอน

ที่มา: http://japtem.com/lms-volume-14-chapter-7

ไฟล์ PDF: https://drive.google.com/drive/u/0/folders/0B7slWHQIQ6wCM1hicDY3dUw2cXM