เล่มที่ 13  ตอนที่ 6  รูปแกะสลักของลูกสาว

ลี ฮุน ล้อกอินเข้าไปในเวปไซต์ของสมาคมดาร์คเกมเมอร์
  ช่างโชคดีที่การก่อสร้างรูปปั้นสำเร็จไปด้วยดี วิดีโอต่างที่เกี่ยวข้องถูกโพสต์ลงบนหอคอยแห่งเกียรติยศและปรากฎว่าเป็นที่น่าดึงดูดผู้คนเป็นอย่างมาก; แต่เขาไม่สามารถที่จะดูวิดีโอนั้นได้
  เขาเปลี่ยนกิจวัตรประจำวันของเขาจากปกติที่ต้องตรวจสอบราคาของต่างๆ เขาคลิกเข้าไปที่บอร์ดสนทนาในส่วนของข้อมูล

“ฉันทนกับมันต่อไปไม่ไหวแล้ว”

ความโกรธของพวกที่ไม่มีตัวตน!
  มันไม่เพียงแต่จะติดอยู่ที่หัวและหูของเขาเท่านั้น, สมาธิของเค้าก็ได้รับผลกระทบไปด้วยเช่นกัน คำสาปที่เกิดขึ้นไม่เพียงแต่จะกระทบต่อความคิดสร้างสรรค์ในยามที่เขาแกะสลัก; มันไม่ได้เกิดขึ้นเพียงชั่วคราว เขาสังเกตได้ว่าระดับการฟื้นฟูพลังงานของเค้าก็ถูกรบกวนด้วย

“มันต้องมีความลับอะไรซ่อนอยู่สักอย่างที่เกี่ยวกับทักษะการแกะสลักบ้างแหละน่า”

  เขารู้ว่าปัญหาคืออะไร, แต่เขาไม่รู้ว่าเขาจะได้คำตอบที่ใช้แก้ปัญหานี้ได้อย่างไร นั่นทำให้จดจ่ออยู่กับการหาข้อมูลในเวปไซต์ของสมาคมดาร์คเกมเมอร์
  จากการที่ลี ฮุน ได้แบ่งปันข้อมูลในสมาคมดาร์คเกมเมอร์ ทำให้อันดับของเข้าเลื่อนไปถึง ‘ระดับ B’ ซึ่งนั่นทำให้เขาสามารถที่จะเห็นแหล่งข้อมูลต่างๆได้มากขึ้น

- การคาดการณ์ความผันผวนของราคาวัตถุดิบประเภทโลหะมีค่า

- ราคาของแร่โลหะในเมืองกามาล อาณาจักรยูโตะ มีราคาตกลงอย่างน่าตกใจ

ข้อมูลมากมายจากพวกพ่อค้าปรากฎให้เห็นอยู่บ่อยๆ
  ในสมาคมดาร์คเกมเมอร์นั้น มีมากมายหลายระดับ
สำหรับพวกเขาแล้ว พวกอาชีพธรรมดาสามัญทั่วไป เช่น นักล่าและนักรบนั้น ยากที่จะทำเงินให้พวกเขา ถ้าหากพวกเขาไม่ถนัดในด้านการต่อสู้, และ      ถ้าพวกเขาไม่อยากที่จะออกล่าในดันเจี้ยนตามลำพัง, มันคงจะดีที่สุดสำหรับพวกเขาที่จะเลือกสายอาชีพที่ไม่เกี่ยวกับการต่อสู้
  ผลลัพธ์ที่ได้คือ เหล่าผู้เล่นดาร์คเกมเมอร์ มีหลายคนที่เลือกอาชีพพ่อค้า
ส่วนเหตุผลที่ว่าทำไมนั้น ก็เพราะว่าพวกเขาสามารถใช้ทักษะของอาชีพเสริมที่พวกเขาเลือกมานั้น ทำการเก็บวัตถุดิบต่างๆ และนำมันมาแปรรูปหรือสร้างไอเทมใหม่ๆจากวัตถุดิบเหล่านั้น; แล้วจึงค่อยนำมันออกมาวางขายในรูปลักษณ์ของคนที่เป็นพ่อค้า (ผู้แปล: เอาของมาขายในร้านน่ะแหละ - -)
  การเปลี่ยนพวกแจ็บเทม(ไอเทมที่คนไม่สนใจที่จะเก็บ ไอเทมขยะนั่นเอง) ที่รับซื้อมานั้นให้สามารถนำกลับมาขายแกพวกผู้เล่นได้อีก เป็นอีกทางหนึ่งในการเพิ่มเงินทุนและทำให้ได้กำไรเพิ่มขึ้นด้วย
  สำหรับอาชีพพ่อค้านั้น ต้องพึ่งพาแหล่งเงินทุนของตนเองหรือสร้างโอกาสที่จะให้ได้เงินนั้นมา เขาสามารถที่จะจ้างพวกทหารรับจ้างเพื่อก่อตั้งบริษัทการค้าขึ้นมา; นั่นยังทำให้พวกเขามีกองกำลังเป็นของตนเองอีกด้วย มันมีความเป็นไปได้สำหรับพวกเขาในการที่จะทำสัญญากับพวกกิลด์ทหารรับจ้างหรือกิลด์อื่นๆในลักษณะเดียวกันนี้; แล้วก็วนลูปอย่างนี้ไปเรื่อยๆ, มีพวกผู้เล่นที่เป็นดาร์คเกมเมอร์เลือกอาชีพพ่อค้านี้เหมือนกัน
  สำหรับพวกเขาแล้วนั้น พวกเขามีปฏิกิริยาการตอบสนองต่อการแลกเปลี่ยนข้อมูลนั้น เป็นไปอย่างรวดเร็วและมีความถี่ของข้อมูลที่ออกมามากขึ้นเรื่อยๆ; แต่นั่นก็เพราะว่ามีหลากหลายสาขาอาชีพในสมาคมดาร์คเกมเมอร์นั่นเอง

- จอร์บิน เอิร์ล รับสมัครทหารรับจ้าง ค่าตอบแทนอย่างงาม ความเสี่ยงสูง

- ภารกิจต่อต้านมอนสเตอร์ในหุบเขาคีมาล มีโอกาสสูงในการค้นพบดันเจี้ยนใหม่ มองหานักผจญภัยยูเทน ต้องคนคอยสนับสนุน

- ในเมืองหลวงของอาณาจักรเมด้า ภารกิจเร่งด่วนมองหา NPC ที่ให้ของเลเวล 300 หรือโล่ระดับหายาก ต้องมีเควสที่เกี่ยวข้องด้วย

“นี่ก็ไม่ใช่”

ลี ฮุน เลื่อนลงมามองข้อมูลด้านล่างที่ต่างปรากฎขึ้นมาเรื่อยๆแบบทันทีทันใด

- หนังสือทักษะลับของสายหอก สอนโดยเทเรี่ยนจากอาณาจักรธอร์ เลเวล 250 เขาสอนเฉพาะคนที่มีความชำนาญการใช้หอกถึงระดับขั้นกลาง(หรือมากกว่า)

- วิธีที่จะเพิ่มระดับของทักษะทางบัญชี : วิเคราะห์ แยกแยะ หินมีค่ามากกว่า 12 ชนิดขึ้นไป ความชชำนาญเกี่ยวกับทักษะงานด้านอัญมณีเพิ่มขึ้นประมาณ 5% หลังจากนั้น ถ้าคุณสามารถทำการค้าอัญมณีกับพวก NPC ราชวงค์ ได้มากกว่า 15% ของมูลค่าของมัน คุณก็จะได้รับค่าความชำนาญทางทักษะเพิ่มมากขึ้นไปอีก และคุณจะยังได้รับชื่อเสียงเพิ่มขึ้นเหมือนกับนักค้าอัญมณี

- การตรวจสอบอาวุธอย่างรวดเร็ว ดาบเซเบอร์ ดาบที่มีตัวดาบกว้างและจัดอยู่ในประเภทอาวุธดาบสั้น…

มีข้อมูลมากมาย หลากหลายสาขาอาชีพปรากฏขึ้นมาให้เห็น, แต่มีข้อมูลเพียงเล็กน้อยเท่านั้นที่เกี่ยวกับอาชีพช่างแกะสลัก

-เรียนรู้ความสัมพันธ์ระหว่างทักษะการแกะสลักและงานช่างฝีมือ

- วิธีเรียนรู้ผลที่เกิดจากการผสมผสานของงานช่างฝีมือ

- ลักษณะและเอฟเฟ็ค(พวกผลลัพธ์ต่างๆ)ของรูปปั้นที่กระจัดกระจายอยู่บนทวีปเวอร์แซลล์

และมันยังเป็นเพียงแค่ข้อมูลพื้นฐานธรรมดาๆเท่านั้น ไม่มีข้อมูลอะไรเลยที่เกี่ยวกับการแกะสลักพวกที่ไม่มีตัวตนนี้ ซึ่งนั่นเป็นข้อมูลที่เขาต้องการมากที่สุด

“รูปปั้นร่างของใครสักคน!”

ลี ฮุน ส่ายหัวไปมา
ถึงแม้เขารู้สึกค่อนข้างผิดหวังเล็กน้อย ถ้าสมาคมดาร์คเกมเมอร์มีข้อมูลเกี่ยวกับทักษะการแกะสลักแทน

“มันคงจะเป็นปัญหา ถ้าหากมีช่างแกะสลักที่มีความสามารถโดดเด่นมากกว่าฉัน”

ลี ฮุน รู้สึกโล่งอกในช่วงที่เขาค้นหาข้อมูลมากขึ้น
  แม้ว่าข้อมูลต่างๆที่ได้มานั้นดูจะไม่ค่อยเกี่ยวข้องโดยตรงกับสิ่งที่เขาต้องการหาสักเท่าไหร่ แต่มันก็ยังช่วยให้เขาได้เบาะแสบางอย่างในทางอ้อม

- ความห่างชั้นทางด้านทักษะของช่างตีเหล็กระหว่างแต่ละอาณาจักร

- เควสช่างฝีมือที่ไม่สามารถหาคำตอบได้

- ลักษณะของ NPC พเนจร(เร่ร่อน ออกเดินทางตามลำพัง)

- ช่างตีเหล็กของอาณาในตำนาน

- ต้นกำเนิดทางศิลปะ

ลี ฮุน จดจำข้อมูลต่างๆอย่างละเอียดลงในหัวของเขา
  เมื่อใดก็ตามได้รับข้อมูลที่เหมาะสมผ่านทางดาร์คเกมมเอร์ สิ่งเดียวที่เหลืออยู่ก็คือการลงมือแก้ปัญหาที่เกิดขึ้น
หลังจากนั้น ไม่ว่าจะเป็นห้องสมุด, กิลด์ช่างแกะสลัก, หรือที่ต่างๆ, เขาต้องรู้ให้ได้ว่าทำไมพวกที่ไม่มีตัวตนนี้ถึงต้องการให้เขาแกะสลักนัก
  ลี ฮุน รู้ว่ามีความเป็นไปได้ที่จะแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นนี้
เขามองออกว่ามันต้องมีร่องรอยอะไรบางอย่างเกี่ยวกับทักษะการแกะสลักที่หายไป

“ต้องกลับเข้าไปในรอยัล โร้ดแล้วล่ะ”

แต่ก่อนที่เขาจะเข้าไปในเกม เขาเช็คดูข้อความของเขา คราวที่แล้ว เขาส่งข้อความไปหาคนที่กำลังมองหาหอกพาสคราน

ส่งโดย: ไฮเปอร์แมน

หัวข้อ: คุณมีหอกพาสครานมั้ย?

มันคือข้อความที่ตอบกลับมา

“คุณตอบกลับค่อนข้างเร็ว”

ลี ฮุน คลิ้กเข้าไปดูหัวข้อนั้น

ถ้าคุณมีมัน ได้โปรด ขอร้อง กรุณาขายมันให้กับผมเถิด ผมจะส่งเงินให้คุณ ผมมีเงินสดอยู่ตอนนี้ประมาณ 1,500,000 วอน ถ้าคุณตั้งใจอยากที่จะขายมันในราคาที่มากกว่านี้ เราสามารถต่อรองกันเรื่องราคาได้   ได้โปรดรีบๆตอบกลับมาเร็วๆ เพราะว่าตอนนี้ผมใจร้อนมากๆ

“คี้กกกกกก! 1,500,000 วอน!”

หัวใจของลี ฮุน นั้นแทบจะพุ่งออกจากอก
  เขาเคยทีประสบการณ์เมื่อตอนที่เค้าขายไอดีของเค้าไปประมาณ 3,900,000,000 วอน ราคาของมันสูงมากเกินกว่าที่มันจะเป็นเรื่องจริงได้ แต่ในไม่ช้า มันก็หายไปจากเขา
  อย่างไรก็ตาม เงิน 1,500,000 วอน ก็ดูเหมือนว่ามันมีความเป็นไปได้ค่อนข้างมาก
ธนบัตรที่มีมูลค่ามากที่สุด 100,000 วอน รวมกัน 15 ใบ นั่นคือที่เขาจะได้

“ถ้าฉันเอาเงินนี้ไปฝากเข้าบัญชีในธนาคารล่ะก็, อัตราดอกเบี้ยที่ 7% ของจำนวนเงิน…. ฉันสามารถได้ผลตอบแทนมากกว่า 100,000 วอน….โธ่…ฉันพลาดแจ็คพ็อตไปซะแล้ว!”

ลี ฮุน รู้สึกเสียใจมาก
ผู้ใหญ่มักจะพูดบ่อยๆอยู่เสมอว่าเงินไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิต ลี ฮุนก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน

“เงินไม่ใช่ทุกสิ่งในชีวิต มันก็ประมาณสัก 92% ที่เหลืออีก 2% เช่น แรงบันดาลใจ, เป้าหมาย, มิตรภาพ, และคำมั่นสัญญา”

ลี ฮุนนึกย้อนไปตอนที่เค้ารู้สึกเจ็บปวดที่เสียเงินไปถึง 200 วอนกับการซื้อเกลือที่ราคาแพงกว่าที่เขาเคยซื้อ
  แต่เขาเพิ่งพลาดโอกาสที่จะได้เงิน 1,500,000 วอน!
คืนนั้น ลี ฮุน ไม่สามารถที่จะนอนหลับได้

“อ้ากกกกกกก เงินของฉัน! โอ้อออ พระเจ้า ไม่! 1,500,000 วอน!”

***

เมื่อไม่นานมานี้มีหอคอยแสงแล้ว ต่อมาไม่นาน มีรูปปั้นของเทพีเฟรย่าห์ ซึ่งถูกเปรียบให้เป็นหนึ่งในสองสถานที่สำคัญและน่าสนใจของเมืองโมราต้า

“นี่สินะรูปปั้นเทพีเฟรย่าห์ เฮ้อ”
“รูปปั้นแบบนี้มีกระจัดกระจายอยู่ทั่วพื้นที่ของทวีป มันไม่ได้มีความหายากสักเท่าไหร่ แต่ถึงแม้ว่าแต่ละสาขาของแต่ละวิหารจะมีรูปปั้นของพวกเขาอยู่แล้วก็ตาม, นี่เป็นหนึ่งในรูปปั้นที่ถูกสร้างขึ้นโดยผู้เล่น”
“พวกนักบวชบอกฉันว่าสิทธิประโยชน์บางอย่างด้วยล่ะ”
“ฉันก็ได้ยินมาเหมือกันว่าพวกสายโจมตีใกล้ไม่ต้องการที่จะออกไปไกลเกินกว่าอาณาเขตของเมืองโมราต้าเลย เพราะว่าหอคอยแสงนั่นเอง”
“ถึงแม้ว่ามันจะมีพื้นที่ล่าอื่นที่ดีกว่า, แต่ด้วยเอฟเฟ็คของหอคอยแสง, นายก็ไม่ควรที่จะไปที่อื่นอีก ช่วงที่นายย้ายไปพื้นที่ล่าอื่น ระยะเวลาที่เอฟเฟ็คของรูปปั้นจะคงอยู่ได้นั้น ก็จะค่อยๆลดลงไปเรื่อยๆ”

“ช่าย ถ้านายพูดประสิทธิภาพของพื้นที่ล่าต่างๆละก็ พื้นที่ๆใกล้เมืองโมราต้านั้นดีที่สุดแล้ว นายยังสามารถหาสมาชิกเข้าปาร์ตี้ภายในเมืองได้แบบทันทีทันใดเลยล่ะ”

ขณะที่กำลังมองรูปปั้นเทพีเฟรย่าห์, พวกผู้เล่นต่างก็รู้สึกประทับใจ
  การที่จะมาที่เมืองโมราต้านั้น พวกเขาเคยคิดว่ามันเป็นเพียงพื้นที่ ที่ยังไม่ได้รับการพัฒนาอย่างเต็มที่

นอกจากผับและร้านของพวกช่างตีเหล็กแล้วนั้น, มันยังขาดพวกอาคารสำคัญๆหลายๆแห่ง
  พวกพ่อค้าและช่างฝีมือ ก็มีน้อยในระบบห่วงโซ่อุปทาน(ผู้แปล: ส่วนหนึ่งของการค้าขายหรือระบบเศรษฐกิจ ในการกระจายสินค้าต่างๆ เช่น พวกวัตถุดิบ อาหาร เป็นต้น)

  ความงดงามของรูปปั้นเป็นสิ่งที่ตราตรึงใจเป็นอย่างมากกับเมืองที่ขาดแคลนนี้
ห่างออกไปประมาณ 300 เมตรของรูปปั้น, สถาปนิกได้สร้างบันไดขึ้นไปถึงรูปปั้นเทพีเฟรย่าห์
  เมื่อปีนบันไดขึ้นไป พวกเขาสามารถมองเห็นรูปปั้นในระยะที่ใกล้ขึ้นมากกว่าเดิม
แน่นอนว่าต้องเสียค่าขึ้นไปยังรูปปั้นด้วย, แต่ก็ยังมีนักท่องเที่ยวต่อแถวรอขึ้นไปอย่างยาวเหยียด
  วิวทิวทัศน์จากมุมสูง, เหนือบันไดขึ้นไป, มันเป็นอะไรที่ควรค่าแก่การบันทึกและจดจำลงไว้ในรูปภาพ หรือ วิดีโอ

“หอคอยแสงถูกสร้างขึ้นโดยช่างแกะสลักวีด; ฉันคิดว่ามันมหัศจรรย์มากกว่าตอนแรกที่คิดไว้ซะอีก”
“ไม่เพียงแต่ทักษะการแกะสลักเท่านั้น เขายังพัฒนาทักษะด้านอื่นๆในระดับที่สูงด้วยเช่นกัน(ผู้แปล: ไม่ใช่ขั้นสูงนะ แต่เป็น ทำอะไรก็เก่ง ดีไปหมดทุกอย่าง); ในด้านนี้นั้น, เขา ไม่ใช่คนไร้ค่าเลย. เขาไม่มีปัญหาในการได้รับคำเชิญให้เข้าร่วมกิลด์ระดับสูงเลย”
“ตอนนี้มันจะไม่เป็นปัญหาสำหรับเขาเหรอ? ผู้เล่นอื่นๆต่างก็สนใจไปเรียนทักษะทางด้านแกะสลักกันมากขึ้น”

ผู้เล่นที่พูดขึ้นได้หันกลับไปปฏิเสธผู้เล่นอีกคน

“ฉันรู้, เพราะฉันเห็นมากับตาตัวเองว่ามันยิ่งใหญ่แค่ไหน, อีกทั้งยังใช้แรงงาน และกำลังกายอย่างเดียวล้วนๆ นั่นแสดงให้เห็นถึงสิ่งที่เขาทำ แล้วนายสามารถทำแบบวีดได้รึเปล่าล่ะ?”
“ถ้านั่น ก็อาจจะใช่”
“มันมีขีดจำกัดนะเพื่อน แม้กระทั่งกับช่างแกะสลักก็ตาม อาชีพอื่นก็เหมือนกัน”

นักรบมีความอึดค่อนข้างมาก เพราะว่าพวกเขาต้องอยู่แนวหน้าของการต่อสู้ตลอด
  ถ้าอัศวินสูญเสียเกียรติ, พวกเขาก็จะอ่อนแรงลง
จุดอ่อนที่ร้ายแรงที่สุดของนักธนูนั้นคือการเข้าปะทะกับคู่ต่อสู้ในระยะประชิด
  นักเวทย์มีการโจมตีที่ยอดเยี่ยม, แต่พวกเขากลับมาค่าการป้องกันที่ต่ำมาก พวกเขาอาจจะมีโอกาสตายได้ถ้ามีอะไรบางอย่างพุ่งผ่านพวกเขา
แม้กระทั่งพ่อค้าที่มีพลังอำนาจ(ผู้แปล: พลังอำนาจของเงินสินะ)มากหากพวกเขามีเงิน, พวกเขาไม่มีพละกำลังที่จะสามารถช่วยเหลือตัวพวกเขาเองได้
  นักรบรับจ้างมีความสามารถในการเอาตัวรอดได้ไม่ว่าจะตกอยู่ในสานการณ์ไหนก็ตาม, แต่หากสัญญาว่าจ้างในแต่ละเควสที่พวกเขาต้องทำมีระดับความยากเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ, พวกอุปกรณ์สวมใส่ต่างๆไม่ช้าก็เร็วคงหมดสภาพการใช้งานได้; และนั่นอาจทำให้พวกเขาตกที่นั่งลำบากได้
  นักผจญภัยที่ชื่นชอบเรื่องผจญภัย จิตวิญญาณอันแรงกล้าที่ต้องการสำรวจสถานที่ต่างๆ,มันมีบางอย่างที่ไม่สามารถทำให้ยอมแพ้ได้ถึงแม้ว่าจะต้องติดอยู่ในวงกตมฤตยูเป็นระยะเวลาถึง 10 วันก็ตาม ขณะที่คุณดิ้นรน พยายามหาทองออกให้เจอ, นั่นคือสิ่งจำเป็นที่ต้องมีในนักผจญภัยทุกคน ถ้ามันประสบความสำเร็จ, คุณจะได้ทั้งชื่อเสียงและเงินมหาศาล; แต่ถ้าในตอนสุดท้ายนั้น คุณไม่ได้อะไรเลยจากดันเจี้ยน,  คุณก็จะกลายหนึ่งพวกที่สูญเสียทุกสิ่งจากความอดทน ทนทรมานในการผจญภัยนั้นตั้งแต่เริ่มจนจบ
  รวมถึงพวกสายอาชีพอื่นๆ ทั้งหมดล้วนแล้วแต่มีทั้งข้อดีและข้อเสียในตนเอง

ในกรณีของช่างแกะสลัก, พวกเขาสามารถที่จะสร้างรูปแกะสลักได้เป็นร้อยเป็นพัน
  พวกเขายังนำความอัศจรรย์ใจมายังแต่ละพื้นที่ด้วยผลงานคลาสสิคและผลงานอันยิ่งใหญ่!
เมื่อรู้ว่าพวกเขามีเอฟเฟคที่สุดยอด, แต่นั่นมันก็มีข้อจำกัดด้วยเหมือนกัน
  ปกติแล้ว พวกเขาสามารถทุ่มเทและใช้ความพยายามเป็นอย่างมากและไม่ใช่รูปแกะสลักทั้งหมดนั้นจะออกมาเป็นผลงานที่หายาก

หากปราศจากความช่วยเหลือของคนอื่นๆ, รูปปั้นเทพีเฟรย่าห์ก็ยังคงอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหนเป็นเวลานานนับเดือน
  ในการแกะสลักให้สำเร็จนั้น, คุณต้องไม่สนใจต่อสิ่งเร้ารอบข้างที่คอยรบกวนคุณอยู่ตลอดเวลาและต้องใช้สมาธิทั้งหมดที่มี ลงไปกับการแกะสลัก
แน่นอนละ การทำงานทุกอย่างต้องใช้สมาธิ หากไม่แล้วงานนั้นก็อาจจะกลายเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

***

วีดมุ่งหน้าไปที่รูปปั้นเทพีเฟรย่าห์
  เมื่อเขาเชื่อมต่อเข้ามาในเกมอีกครั้ง ก็เป็นเวลาช่วงกลางคืนแล้ว; เขาสามารถมองเห็นหอคอยแสงจากที่ไกลๆได้, มันทำให้หมู่บ้านดูโดดเด่นมาก, มันรวมแสงจากแสงจันทร์มาไว้ที่จุดศูนย์กลางของหอคอย ลำแสงมากมายสาดส่องไปในท้องฟ้ายามค่ำคืนราวกับว่าพวกมันกำลังเต้นระบำอยู่
  ลำดับการกระจายของแสง
มันเป็นเวลาที่น่าปราบปลื้ม ชื่นชมความงดงามทางศิลปะของเมืองโมราต้า
  แสงที่กระจายในยามค่ำคืน, คล้ายกับการพัฒนาอย่างค่อยเป็นค่อยไปของหมู่บ้านโมราต้าที่เปลี่ยนไป

ส่วนบนสุดของรูปปั้นนั้นแกะสลักด้วยทักษะแกะสลักแสงจันทร์ จึงทำให้มันสามารถรวมแสงไว้ในยามค่ำคืน ในขณะที่ได้รับแสงจันทร์, แสงที่สว่างจ้าได้ส่องแสงสะท้อนกระจายไปทั่วบริเวณรูปปั้น
  เพราะหอคอยแสงและรูปปั้นเทพีเฟรย่าห์, เมืองโมราต้าจึงไม่ได้มีความน่าประทับใจแบบพื้นที่ห่างไกล ทุรกันดารอีกต่อไป
วีดมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นนี้

“ตอนนี้มันเหมือนกันคลับเที่ยวกลางคืนเลย”

ผู้หญิงที่ถือคบเพลิงขณะที่กำลังร่ายรำท่ามกลางแสงที่สาดส่อง!
  ถ้าคุณไม่ได้มีภาพลักษณ์แบบวีด, เป็นการยากที่จะได้เห็นมัน
ยังไงก็ตาม เขามีบางสิ่งที่เขาต้องทำ
  วีดแทรกตัวของเขาเข้าไปท่ามกลางผู้คนที่มาเยี่ยมชม, ทำให้เขาเข้าใกล้รูปปั้นมากขึ้น

“อะไรวะ!”
“เค้าไม่เห็นคนต่อแถวรอรึไง?”

นักท่องเที่ยวมีปฏิกิริยาต่อต้านอย่างบ้าคลั่งกับสิ่งที่เกิดขึ้น; แต่เมื่อได้ยินว่าเป็นวีด, พวกเขาก็เงียบเสียงลงทันใด
  เขาคือช่างแกะสลักที่สร้างรูปปั้นนี้ขึ้นมา อีกทั้งยังรู้จักกันดีในนามของลอร์ดโมราต้า
จากนั้นเขาก็เข้าไปใกล้ที่แท่นบูชาข้างใต้เท้าของรูปปั้น

“เขากำลังทำอะไรน่ะ?”
“ไม่รู้เหมือนกัน ชื่นชมผลงานของเค้าตัวเองมั้ง?”

พวกผู้คนที่มองดูอยู่รอบๆรูปปั้นนั้นต่างหันมาสนใจการกระทำของวีด
  วีดวางผลแอปเปิ้ลที่สุกแล้วลงบนแท่นบูชา
มอบให้แก่เทพธิดาเฟรย่าห์!
  หลังจากนั้น เขาก้มโค้งลง

“ข้าแต่เทพธิดาเฟรย่าห์, ข้าเจ้าเมืองแห่งโมราต้า ขอสวดมนต์ ภาวนาอ้อนวอนต่อท่าน”

ทุกฤดูกาลที่เปลี่ยนไปใน คือช่วงเวลาที่คุณสามารถที่จะสวดขอ ภาวนาได้!
  รอบๆรูปปั้น ลำแสงเป็นร้อยๆเส้นรวมตัวกัน
แสงที่ปรากฏขึ้น ณ ตอนนี้นั้น เป็นแสงจากมิติที่แตกต่างกันเมื่อเปรียบเทียบกันกับแสงที่มาจากทักษะการแกะสลักของวีด

การรักษาของเทพธิดา

o   พลังงานทางลบทั้งหมดในร่างกายถูกชำระล้างแล้ว o   พลังชีวิตฟื้นคืนสู่ค่าสูงสุด o   มานาฟื้นคืนสู่ค่าสูงสุด o   ความสามารถทางกายภาพทั้งหมดเพิ่มขึ้นเป็นเวลา 1 สัปดาห์ o   ระดับเลเวลของความโชคดีเพิ่มขึ้นเป็นเวลา 1 สัปดาห์ o   ความสามารถที่เกี่ยวข้องกับการสร้างและเข้าร่วมในกระบวนการผลิตหรือก่อสร้าง เพิ่มขึ้นช่วงระยะเวลาหนึ่ง o   ความศรัทธาเพิ่มขึ้น 10

การรักษาของเทพธิดาที่สามารถสลายอาการผิดปกติทางด้านลบที่เกิดขึ้นได้ทั้งหมด!
  ในขณะที่สวดภาวนา, ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างหวังว่าจะได้เอฟเฟ็คเพิ่มเติมนี้เช่นกัน
ถ้าวีดรู้ว่าจะเกิดผลแบบนี้ขึ้น, เขาคงจะพาพวกคนที่เค้าสนิทมาที่นี่ด้วย; ต่อมา, เขาก็ไม่เห็นใครเลยที่สวดภาวนาด้วยเลย

  ไม่มีใครที่สามารถจะขอพรได้, มีเพียงแค่ผู้ปกครองในแถบนั้นที่มีสิ่งปลูกสร้างสำคัญของเมือง(ผู้แปล: สร้างแลนมาร์ค!) สามารถที่จะขอพรได้หนึ่งข้อตามแต่ละฤดูกาล มีเพียงแค่สัญลักษณ์ทางศาสนจักรในนครอิสระโซมุเร็นที่สามารถกระทำการแบบเดียวกันนี้ได้, และถึงแม้จะเป็นหัวหน้าของกิลด์ระดับสูงก็ไม่สามารถที่จะขอพรได้เช่นกัน พวกเขาเคยได้ยินเรื่องเหล่านี้จากพวกนักบวชและพวกพรีสต์ วีดเป็นผู้เล่นคนแรกที่ได้ขอพร

“มันเกิดอะไรขึ้น?”
“เข้าไปดูใกล้ๆกันเถอะ”

พวกผู้เล่นพยายามที่จะเข้าไปใกล้รูปปั้น, แต่มีพลังงานบางอย่าง ผลักพวกเขาออกไปจากแท่นบูชาที่วีดยังอยู่ตรงนั้น

- เจ้าเมืองโมราต้า, จงบอกความตั้งใจของท่านมา

ข้างหลังของรูปปั้น ปรากฎลำแสงที่สามารถมองเห็นได้
  การจุติของเทพธิดาเฟรย่าห์!
วีดเงยหน้าขึ้นมองไปยังเบื้องหน้า

 ‘เทพธิดาต้องสวยมากๆแน่เลย”

  เทพธิดาเฟรย่าห์นั้นเป็นที่รู้จักกันในนามของเทพที่ขึ้นชื่อด้านความร่ำรวยและความงดงาม ความงามที่ว่านี้เพียงพอที่จะทำให้พวกผู้ชายสามารถตาบอดได้ (ผู้แปล: หลงใหลในความงดงามแบบสุดๆ)
  แต่ว่าเป็นไปตามที่วีดคาดคิดไว้, เขาไม่สามารถที่จะแกะสลักใบหน้าที่ตรงกับภาพลักษณ์ของเทพธิดาได้ อย่างไรก็ตามภาพลักษณ์ของเธอดูเหมือนว่าจะอวบกว่าที่คิดไว้

  วีดบอกความตั้งใจของเค้าต่อเทพธิดาเฟรย่าห์

“ข้าอยากรู้มากขึ้นเกี่ยวกับทักษะการแกะสลัก”

  ความปรารถนาของวีดนั้นไม่ใช่ความอุดมสมบูรณ์ของท้องทุ่ง, ประโยชน์ที่ได้รับจากการทำเหมือง, หรือการพัฒนาอย่างรวดเร็วทางด้านธุรกิจ การค้า ถึงแม้ว่าเขาต้องการพรพวกนั้นก็จริง แต่เขารู้สึกหมดหวังมากกว่าในการตามหาทักษะนี้

“ข้าอยากรู้เกี่ยวกับวิธีการที่ยังไม่เป็นที่รู้จักในการแกะสลักพวกที่ไม่มีตัวตนนี้”

  เนื่องจากการรบกวนที่เกิดจากพวกผู้เล่นใกล้เคียง, ล่าสุดพวกเขาก็รับรู้ถึงการปรากฏของเทพธิดาเฟรย่าห์, ทั่วทั้งเมืองโมราต้า, พวกผู้เล่นก็มารวมตัวกันเหมือนกับก้อนเมฆ

“เฮ้!”
“เดี๋ยว!”
“ตอนนี้ มันเกิดอะไรขึ้น?”

มีแค่วีดเพียงคนเดียวที่สามารถได้ยินเสียงของเทพธิดาได้

- พวกนั้น…จากจุดเริ่มต้นของพวกนั้น, เกิดมาโดยที่ไม่มีรูปร่าง พวกคนที่รักรูปแกะสลัก, ท่านต้องเดินทางไปที่อาณาจักรของพวกเขา, สถานที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจของพวกที่หัวแข็ง ดื้อรั้นและผู้คนที่บอบบาง; นั่นคือจุดหมายของท่าน

พื้นที่รอบๆกำลังค่อยๆมืดลง
  ลำแสงศักดิ์สิทธิ์ที่สาดแสงไปทั่วรูปปั้นค่อยๆจางลง
เมื่อแสงทั้งหมดได้หายไป  ภาพเบื้องหน้าของเทพธิดาเฟรย่าห์ก็เลือนหายไปเช่นกัน
วีดก็ปลีกตัวหนีออกจากฝูงชนที่อยู่แถวนั้นทันที

‘อาณาจักรของพวกคนตัวเตี้ย, สถานที่ที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ’

วีดต้องการที่จะไปยังจุดหมายนั้น
  แต่ก่อนที่เขาจะจากไป, เขาต้องไปหาผู้อาวุโสของหมู่บ้าน
ปราสาทดำ! เมืองโมราต้า
  เขาเข้าไปยังปราสาทของเจ้าเมืองที่มีสภาพเพียงแค่ผ่านการซ่อมแซมให้พอคงสภาพในการใช้งานได้
เมื่อแสงแห่งรุ่นอรุณลับหายไปแลละตอนนี้มันก็เป็นวันที่สดใส แสงสาดส่องไปทั่วฟ้าและผืนดินตลอดทั้งวัน
  สถานที่นี้เต็มไปด้วยเหล่าผู้เล่นมากมาย; แต่ตอนนี้, มีผู้คนที่ค่อนข้างหงุดหงิดในขณะที่ดูรูปปั้นอยู่บ้าง นั่นยิ่งทำให้ดูยุ่งยากพอประมาณ
สมาชิกของยามสังเกตการณ์เห็นวีดและแสดงท่าทีสนใจออกมา

“ท่านลอร์ด ท่านจะกลับมาที่ปราสาทหรือ?”
“ใช่”
“งั้นผมจะบอกผู้คนให้รู้ว่าท่านจะกลับมา”

กลุ่มสมาชิกได้ดึงเชือกที่แขวนไว้อยู่ข้างบนเพื่อที่จะตีระฆังบอก

“ไม่ต้องหรอก ฉันไม่อยากทำให้พวกเขารู้สึกอึกอัดในขณะที่พวกเขายุ่งอยู่กับการทำงาน”
“ใช่ แต่ว่า ท่านลอร์ดกลับมาแล้ว…”
“ฮะ ฮะ ฮ่า, ไม่เป็นไร”

เขาค่อยๆผ่านไปยังประตูทางเข้าอย่างช้าๆ
  เขาสามารถรู้สึกได้ถึงความตื่นเต้น ความสุขของพลังอำนาจที่เพิ่มขึ้นมา!
เขาคงจะเกลียดที่ปล่อยมันไปหลังจากที่เขาคว้าพลังอำนาจนี้มาได้ (ผู้แปล: ‘เสียดาย’ ว่างั้น?)

“จะมีเทศกาลงานเลี้ยงฉลองของหมู่บ้านอีกมั้ยครับ?”
“เฮอ?”
“เนื้อวัว หรือ เนื้อหมู หรือ อะไรพวกนั้น, ที่ทุกคนสามารถกินได้ตามที่พวกเขาต้องการ”
“……”

วีดถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว
  มาตรฐานทางการศึกษาของเมืองโมราต้าอยู่ระดับที่น่าเห็นใจ!
ไม่เพียงแต่ยามสังเกตการณ์เท่านั้นยังมีเหล่าทหารอีกด้วย, พวกเขาไม่เคยได้รับการสั่งสอนอบรมและแสดงความจงรักภักดี แม้แต่กับวีด, คนที่มีค่าความสนิทสนมกับพวกเขามากที่สุด, แต่ท่าทางของพวกเขานั้นทำเหมือนไม่มีอะไรเลยสักนิดเดียว
  ถ้าระดับการศึกษาของพวกเขาต่ำ, นั่นจะทำให้การพัฒนาด้านเศรษฐกิจและเทคโนโลยีเกิดความล่าช้าขึ้น อีกทั้ง, ชาวเมืองผู้อยู่ศัยต่างก็มีช่วงเวลาที่ลำบากในการที่จะมาเป็นอัศวินและนักเวทย์ เช่นเดียวกันกับความเชื่อมั่นในศาสนาที่เผยแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว, การรักษาความปลอดภัยในที่สาธารณะไม่ได้ลดลงต่างไปจากเดิมสักเท่าไหร่นัก
  มันสามารถที่จะบอกได้ว่าประชาชนผู้อยู่อาศัยในหมู่บ้านหรือเมืองอื่นๆนั้นมีโอกาสมากที่จะกลายมาเป็นคนทรยศ หักหลัง และตีตัวออกห่างจากเมืองหรืออาณาจักรนั้นๆ หรืออาจกลายเป็นโจรป่าได้
  ไม่ว่าจะเป็น หมู่บ้าน, ปราสาท, หรือพื้นที่เขตเมืองสำคัญๆ เช่น เมืองหลวง; ทั้งหมดล้วนแล้วแต่มีความยากในการบริหารการจัดการในการพัฒนา

“อะแฮ่ม ฉันกังวลว่าในอนาคต ไม่ได้มีแต่หมูเท่านั้น, แต่ฉันจะจับพวกกระต่ายด้วย”
“ขอบคุณ, ท่านลอร์ด”

วีดไอออกมาและเดินตรวจดูรอบปราสาทของเจ้าเมือง
  เมื่อก่อนเขาเคยมาที่นี้แล้วครั้งหนึ่ง, ปราสาทถูกปกครองโดยเหล่าแวมไพร์สายเลือดบริสุทธิ์นำโดยแวมไพร์ลอร์ดโทริ
เครื่องไม้เครื่องมือที่เสียหาย, ชาวเมืองที่ถูกทำให้กลายเป็นหิน, หรือกระทั่งใยแมงมุมที่มีอยู่เต็มไปทั่วทุกพื้นที่ของปราสาท, ตอนนี้มันถูกทำความสะอาดเรียบร้อยหมดแล้ว

“ฉันมาเพื่อรับเควส”
“ฉันมาเพื่อที่จะทำการขนย้าย”

จากการที่ได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับรูปปั้น, ปราสาทของเจ้าเมืองคับคั่งไปด้วยเหล่าพ่อค้าและนักรบรับจ้าง
  เหล่านักผจญภัยมารอรายงานเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาได้มา

หลังจากที่ปราสาทได้รับการซ่อมแซมในเบื้องต้นแล้ว, เหล่าชาวเมืองและนักผจญภัยต่างพากันมาที่นี่ การบริหารจัดการหมู่บ้าน, การกวาดล้างพวกมอนสเตอร์, การย้ายถิ่นฐาน อพยพ, การลงทะเบียนอัพเกรด, การตั้งอัพตราค่าภาษี, การรายงานสิ่งที่ได้จากการออกล่าหรือผจญภัย และการรายงานภารกิจ; ทั้งหมดนี้เป็นไปได้

  ปราสาทของเจ้าเมืองต้องการการดูแลเป็นอย่างมาก; แต่มันก็เป็นสิ่งจำเป็น, ในช่วงเวลาแบบนี้, เพื่อที่จะบริหาร ปกครอง
แม้มันจะเป็นเพียงแค่การรายงานของนักผจญภัยถึงสิ่งที่พวกเขาได้มาหรือรับรู้มานั้น, การรายงานแต่ละครั้งของพวกเขาสามารถทำให้เกิดการพัฒนาทางด้านข้อมูลของพื้นที่โดยรอบ ประสิทธิภาพในการควบคุมพื้นที่ใกล้เคียงก็เพิ่มขึ้น อีกทั้งยังส่งผลต่อความสัมพันธ์ต่างๆที่เกี่ยวข้องกับการเมือง

  วีดเดินดูรอบปราสาทอย่างช้าๆ
ถึงแม้จะมีผู้เล่นมากมาย, แต่ไม่มีใครเลยที่ขึ้นไปบนชั้นสอง
  ที่ชั้นแรกนั้นมีตำแหน่งงานที่ยังว่างอยู่ค่อนข้างมาก แต่ในส่วนของชั้นสองนั้นได้ถูกปิดไว้ มันเป็นสถานที่เฉพาะของเจ้าเมือง

‘การซ่อมแซมของปราสาทนั้นดูเหมือนส่วนนี้ได้รับการซ่อมแซมน้อยที่สุด’

วีดกลับมายังชั้นแรก, เขาเดินไปที่โต๊ะฝ่ายประชาสัมพันธ์ ณ ตอนนี้, เขาต้องรอสักระยะหนึ่งเพื่อที่จะได้ติดต่อ

“ไม่ใช่ว่าคุณคือท่านลอร์ดหรือ?”

วีดไอเล็กน้อย

“อะแฮ่ม!”
“ตอนนี้, ภารกิจที่เหลืออยู่นั้นมี การกวาดล้างพวกมอนสเตอร์, การช่วยเหลือขนส่งสินค้า, และภารกิจการพัฒนาเหมือง แล้วยังมีการปกป้องพื้นที่การทำเกษตรด้วย, แต่ฉันไม่คิดว่ามันเป็นอะไรที่เหมาะสำหรับคุณ, ท่านลอร์ด”

เพราะพนักงานที่โต๊ะประชาสัมพันธ์กำลังจัดการดูแลเรื่องพวกนี้อยู่, เขาจึงทำได้เพียงแค่รอเท่านั้น
  การได้รับสิทธิพิเศษในฐานะลอร์ด, เขาสามารถที่จะรับภารกิจได้ทุกอย่างในเมืองโมราต้า
งานที่ง่ายที่สุดคือการขนส่งรถสินค้าไปเป็นระยะทางที่ยาวไกล เพราะมันสะดวกสบายมากเมื่อนั่งอยู่ในรถขนสินค้า(เกวียน/รถม้าลาก), ซึ่งช่วยลดภาระของานได้
  การพัฒนาเหมือง, ต้องมีการจัดตั้งเป็นกลุ่มปาร์ตี้กับคนงานเหมืองคนอื่นๆ
ขณะที่ได้รับการคุ้มกันปกป้องอยู่นั้น, คุณสามารถลงไปยังอุโมงค์ คุณอาจได้เจอแจ็คพ็อตถ้าคุณเจอ เพชร, มิทธริล, ทองคำ, เงิน, เหล็ก, ทองแดง, และ อื่นๆที่คล้ายกันนี้!
  กำไรที่ได้จะถูกแบ่งกันระหว่างผู้ที่เข้าร่วมในการทำภารกิจพัฒนาเหมืองทั้งหมด, แต่มันก็เป็นโอกาสทองของใครหลายๆคนที่ใฝ่ฝันอยากที่จะรวยภายในเพียงชั่วข้ามคืน
  หน้าที่ของผู้ปกป้องไร่นา ไร่สวน พืชผลทางการเกษตร คือการป้องกันไม่ให้พวกสัตว์ต่างๆ เช่น หมูป่า, นกกระจิบ นกกระจาบ นกกระจอก, กวาง, อื่นๆ; มันเป็นเควสที่เหมาะกับพวกผู้เล่นเริ่มต้น หรือพวกผู้เล่นใหม่
  แทนที่จะรับคำแนะนำ, วีดถามพนักงานประชาสัมพันธ์

“ผู้อาวุโสอยู่ที่ไหน?”
“ผู้อาสุโสอยู่ระหว่างการลาดตระเวนข้างนอกกำแพงของหมู่บ้านกับพวกพาลาดินจากวิหารเฟรย่าห์”
“ลาดตระเวนงั้นเหรอ?”
“ใช่แล้ว, มีการอพยพขนาดใหญ่ของผู้อพยพ เมืองเล็กๆมากมายตั้งอยู่ข้างนอกกำแพง”
“เขาจะกลับมาเมื่อไหร่?”
“เขาบอกว่าเขาจะกลับมาวันนี้เมื่องานเสร็จ ท่านต้องการที่จะรออยู่ตรงนี้หรือไม่ ฉันสามารถเตรียมอาหารมาให้ท่านได้”

เขาไม่ใส่ใจที่ต้องรออยู่ตรงนี้ เพราะเขาไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว
  เขาตั้งใจเก็บอาหารใส่ในกระเป๋าของเขาจากปราสาทก่อนที่จะเดินกลับออกไปยังถนน

***

วีดแวะไปที่อาคารที่เพิ่งก่อสร้างเสร็จอย่างลับๆ
  ผับ!

“กรี๊ด! ดีจริงๆ”
“หลังจากที่มาทางเหนือ ฉันไม่ได้คาดคิดว่าจะได้ลิ้มรสเครื่องดื่มแสนอร่อยพวกนี้”
“มันดีมากที่ฉันสามารถดื่มแอลกอฮอล์ที่เมืองโมราต้าได้อย่างอิสระ”

มีพวกนักดื่มมากมายในหมู่นักท่องเที่ยว
  ทหารรับจ้างและนักผจญภัยดับความกระหาย(น้ำ)ของพวกเขาด้วยเครื่องดื่มง่ายๆ
พริสทิน หญิงสาวชาวเมืองโมราต้า ยกเครื่องดื่มและของทานเล่นให้บรรดาแขก(พวกลูกค้า - -)ที่เข้ามาในร้าน

‘ช่างยอดเยี่ยม’

วีดพยักหน้า
  ร้านเหล้าเป็นอาคารที่สำคัญมากต่อการพัฒนาของเมืองโมราต้า
ตลาด, ร้านค้าต่างๆ, และ การแลกเปลี่ยนข้อมูลการเดินทาง พวกนี้ไม่ได้ต้องการอาคารเพื่อใช้ในการดำเนินงานเลย

  เพราะว่า 60% ของเงินภาษีนั้นได้มาจากเครื่องดื่มแอลกอฮอล์, ผับมีมูลค่ามหาศาลทั้งกำไรและภาษีเงินได้
วีดเปิดใช้คำสั่งเฉพาะของเจ้าเมือง

“หน้าต่างการจัดการร้านเหล้า!”

สวรรค์ของนักผจญภัย(ร้านเหล้า)

ผับแห่งเดียวที่ตั้งอยู่ตรงจัตุรัสเมืองโมราต้า มันถูกสร้างขึ้นเมื่อเร็วๆนี้ หลังจากที่ได้รับการทำความสะอาดแล้ว ภายในมีพื้นที่โอ่อ่ากว้างขวาง, มีที่นั่งมากกว่า 500 ที่นั่ง; สามารถดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และของทานเล่นได้ในราคาที่เหมาะสม
รายการสินค้า	ขนมขบเคี้ยวและของทานเล่นต่างๆ เครื่องดื่มที่หมักจากผลไม้ แอลกอฮอล์ที่ต้มจากข้าวบาร์เลย์(เหล้าต้มเวอร์ชั่นข้าวบาร์เลห์) เบียร์
พนักงาน	เชฟเจนน่า, มีอา(Mia) และชาวเมืองอีก 10 คน
ค่าใช้จ่ายในการซ่อมบำรุงดูแลและบริหารจัดการร้าน	600 เหรียญทอง
จำนวนผู้ที่มาใช้บริการต่อวัน	เฉลี่ยประมาณ 7,200 คน(ลูกค้าที่มาใช้บริการ)
รายได้สุทธิของอาทิตย์ล่าสุด	2,642 เหรียญทอง 43 เหรียญเงิน 56 เหรียญทองแดง

บาร์แห่งเดียวในเมืองโมราต้า
  มันมีความเป็นไปได้ที่อาจจะเป็นผับเพียงแห่งเดียวจากทั่วทั้งหมดของทางตอนเหนือในทวีปนี้
ในเมืองท่าของทางตอนกลาง, พวกเขามักจะเสิร์ฟแอลกอฮอล์ที่มาจากพืชหรือสมุนไพรจำพวกให้ความหวาน, พวกเขาไม่ขายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อื่นๆ เช่น รัม(เหล้ารัมสกัดจากอ้อย), เบียร์ก็ไม่ขายเช่นกัน ถ้าไม่อย่างนั้นแล้วพวกเขาคงสนุกกับเศรษฐกิจที่กำลังบูมแบบสุดๆเนื่องจากความสุดยอดสิทธิพิเศษแบบเอ็กซ์คลูซิฟ(ประสบการณ์ สิทธิพิเศษที่หาไม่ได้จากที่ไหนอีก มีจำนวนจำกัด หรือมีปริมาณน้อย)
  ที่นั่งในผับไม่เพียงพอต่อจำนวนของลูกค้าในร้านที่ต่างก็ต้องการสัมผัสประสบการณ์จากหลังมือเป็นหน้ามือในขณะที่รอ(ผู้แปล: น่าจะดื่มด่ำกับรสชาติและบรรยากาศ )
  ตามด้วย, วีดเปิดคำสั่งหน้าต่างของโรงแรม(ผู้แปล: โรงแรมแบบในการ์ตูนอนิเมะ)
ที่นี่ก็เช่นกัน, มีผู้คนมากมายที่กำลังเข้ามาและก็กำลังออก
  ไม่มีหมู่บ้านไหนในทางเหนือมีขนาดของโรงแรมใหญ่ไปกว่าของที่เมืองมาราต้า

มันค่อนข้างยากที่วัดขนาดของมันด้วยจำนวนห้อง, โรงแรมนี้มีห้องอยู่ 300 ห้อง
  และห้องสามารถขายได้ถ้าหากมีคนจ่ายในราคาพิเศษ
ห้องสามารถใช้เพื่อเพิ่มอัตราการฟื้นฟูในขณะที่หลับอยู่ซึ่งเป็นผลมาจากความเหนื่อยล้าและยังช่วยฟื้นฟูความสามารถทางกายภาพได้อีกด้วย หลังจากพักที่โรงแรมหนึ่งคืน, อัตราการฟื้นฟูความเหนื่อยล้าก็จะเพิ่มขึ้นและเพราะว่ารสชาติของอาหารที่แสนอร่อย, จึงทำให้ไม่มีใครอยากที่จะไปหาโรงแรมที่อื่นอีกเลย
  กำไรรายสัปดาห์ของโรงแรมมีมากกว่า 4,000 เหรียญทอง
จากข้อมูลนี้สามารถคาดการณ์ได้ว่าอาจจะเป็นผลมาจากการขายอาหาร
  อาหารของที่โรงแรมนี้ย่อยง่ายกว่าของที่ร้านเหล้า, และอาหารพวกนี้ยังสามารถเพิ่มค่าความอิ่มให้อีกด้วย

“ต่อไป, ฉันคงต้องเปิดร้านอาหารแล้วล่ะ ถ้าเป็นอย่างนั้น, คงจะได้เงินเพิ่มมากขึ้นแน่ๆ”

เขาดูมีความคุ้นเคย กับความสนุกที่ได้เป็นเจ้าเมืองเมื่อไหร่ก็ตามที่อาคารใหม่ๆปรากฏขึ้น
  เอาผลประโยชน์จากชาวเมือง ประชาชนผู้อยู่อาศัยและเหล่าผู้เล่นเพื่อนำมาใช้ในการพัฒนาสิ่งปลูกสร้างต่างๆ, เขาสามารถทำให้เกิดแรงผลักดันอันมหาศาลในการสร้างสรรค์สิ่งต่างๆ(ผู้แปล: mighty momentum = แรงผลักดันอันมหาศาล คือ นึกคำที่เหมาะกว่านี้ไม่ได้แล้วจริงๆ-_-)
  การผจญภัยและเควสสามารถเรียกได้ว่าเป็นส่วนประกอบที่น่าสนใจบนทวีปเวอร์แซลล์; แต่ในฐานะลอร์ดแล้ว, มันให้ความรู้สึกที่ค่อนข้างพอใจมาก
  ความภาคภูมิใจที่ได้ปกครองพื้นที่บนทวีปเวอร์แซลล์!
ขณะที่สามารถบริหารจัดการเมืองและปราสาทได้โดยตรง, มันเหมือนกับว่าทุกอย่างกำลังเอนเอียงไปตามความต้องการของเค้า
  ลำดับต่อมา, วีดมุ่งหน้าไปยังบ้านที่ติดอยู่กับไร่นา ไร่สวนและยุ้งฉาง(โกดังเก็บข้าว)
พื้นที่ใกล้เคียงรอบเมืองโมราต้านั้นมีผืนดินว่างยาวไปไกลจนสุดลูกหูลูกตาและใช้ปลูกข้าวสาลี ในโรงนา, ถุงกรสอบที่บรรจุข้าวสาลีถูกกองรวมกันไว้ข้างใน, และเกษตรกรกำลังทำงานในพื้นที่เพาะปลูก
  ในขณะที่พืชพันธุ์ที่ปลูกไว้ถูกเก็บเกี่ยวโดยเกษตรกร, ราคาอาหารในหมู่บ้านนั้นสามารถควบคุมได้, ส่วนอาหารที่เหลือจากกำหนดไว้หรือเกินกว่านั้นก็ถูกส่งขายต่อไปยังพ่อค้า พ่อค้าก็จะนำสินค้าเหล่านั้นขึ้นเกวียนและบรรทุกส่งต่อไปยังเมืองแถวชายแดนของทางตอนเหนือ และขายมันในราคาที่สูงกว่า
  ผลสำเร็จของค่าความศรัทธาต่อวิหารเฟรย่าห์ได้ทำให้พืชผลทางการเกษตรมีความอุดมสมบูรณ์ตลอดทั้งปี

โกดังเก็บธัญพืช

โกดังที่ใช้เก็บพวกธัญพืชที่ได้จากการเก็บเกี่ยว คลังสำหรับเก็บสำรองข้าวสาลีและข้าวบาร์เลย์
รายการคลังสินค้า	ข้าวสาลี 32,000 ตัน ข้าวบาร์เลย์ 19,000 ตัน

พื้นที่ทางการเกษตรของเมืองโมราต้ามีประมาณ 197,000 ปิง (ผู้แปล: 1 Pyeong คือการวัดพื้นที่ในเกาหลี,ญี่ปุ่น และไต้หวัน 1 ปิง = 3.3058 ตารางเมตร ค่อยๆแปลงตามกันนะครับ 197,000 ปิง = 651,242.6 ตารางเมตร = 407 ไร่ โดยประมาณ)

เพื่อให้มีอาหารเพียงพอไม่เกิดภาวะขาดแคลนอาหาร, นโยบายจึงถูกกำหนดขึ้นมาใช้สำหรับการขยายพื้นที่สำหรับการทำฟาร์มอย่างเต็มที่
  หลังจากที่ดินแดนแห่งนี้ครั้งหนึ่งเคยถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งหนาเตอะมาเป็นระยะเวลาอันยาวนาน,  ผืนดินที่อุดมสมบูรณ์เริ่มปรากฏให้เห็นแทนน้ำแข็งที่ละลายหายไป ประชาชนและชนเผ่าเร่ร่อนได้หันมาทำการเกษตร, ซึ่งนั่นทำให้การเกษตรได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก

“ข้าวบาร์เลย์, อีกไม่นานจำนวนของมันคงจะถึง 1,000,000 ตัน แน่นอน”

ค่อนข้างต่างจากความเจ็บปวดจริงๆ
  แต่นั่นไม่เป็นปัญหาแต่อย่างใด
ประชาชนที่อพยพย้ายถิ่นฐานมาตั้งรกรากที่เมืองโมราต้าค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
  จำนวนพื้นที่และบ้านเรือนที่ปกป้องกำแพงของหมู่บ้านโมราต้านั้นมีเพียงแค่ 5,400 หลังเท่านั้น!
ปัจจุบัน, มีจำนวนประชาชนมากกว่า 60,000 คน
  ทั้งหมดนี้, จำนวนผู้เล่นที่ยังไม่ได้ลงทะเบียนมีประมาณ 100 คน
ประชาชนที่อาศัยอยู่มีจำนวนมาก ยังไม่รวมประชาชนดั้งเดิมที่อาศัยอยู่ในเมืองโมราต้ามาก่อนหน้านี้ ซึ่งมีจำนวนมากถึง 53,000 คน
  ขณะพวกเขาทำฟาร์มปลูกข้าวบาร์เลย์ไปด้วย, พวกเขาก็ได้สร้างบ้านที่ทำมาจากฟางและอาศัยอยู่นอกตัวเมือง
พวกเขาตั้งเป็นเมืองเล็กๆในแถบชายแดนภายใต้นามของเมืองโมราต้า

“หน้าต่างการจัดการที่อยู่อาศัย”

การแสดงข้อมูลร่วมกันของการจัดการที่อยู่อาศัยหมู่บ้านโมราต้า

ปราสาทโมราต้า	1
บ้านไม้	960
บ้านที่ทำจากฟาง(สภาพยากจน)	12,953

สภาพสถานการณ์ที่ย่ำแย่จากการที่มีบ้านที่ทำจากฟาง(สภาพยากจน), ทำให้การความกังวลเป็นอย่างมากเกี่ยวการแพร่กระจายของโรคระบาดที่อาจจะเกิดขึ้นได้   เมื่อสภาพอากาศอันหนาวเหน็บในฤดูหนาวมาถึง, จำนวนผู้คนมากกว่าครึ่งจะแข็งตายเนื่องจากความเย็น เมื่อเมืองโมราต้าไม่ได้มีระบบการรักษาความปลอดภัยที่ดี, จึงเป็นเรื่องอันตรายร้ายแรงมากหากเกิดการโจมตีจากพวกมอนสเตอร์

ถ้าหากเกิดเหตุด่วนมีมอนสเตอร์บุกเข้ามา, เหล่านักรบพาลาดินจากวิหารเฟรย่าห์สามารถเข้าขัดขวางการบุกรุกของมอนสเตอร์ได้ทันทีเพื่อความปลอดภัยของประชาชน แต่นั่นก็ยังคงมีพวกที่ไม่ทราบถึงรายละเอียดของพวกมันได้ในพื้นที่ทางตอนเหนือ, ถ้าหากมันเป็นกองทัพขนาดใหญ่ซึ่งนำโดยฝูงมอนสเตอร์, มันก็จะกลายเป็นสถานการณ์อันตรายร้ายแรงอาจถึงขั้นวิกฤตหรือเลวร้ายมากกว่านี้ได้

“หน้าต่างข้อมูลพื้นที่!”

ติ๊ง!

เมืองโมราต้า

เมืองที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรนิปเปิ้ลไฮมส์   ในอดีต, สถานที่นี้มีไว้เพื่อให้องค์จักรพรรดินีใช้เป็นสถานที่พักผ่อนหย่อนใจจากความเหนื่อยล้าในการบริหารบ้านเมือง หลังจากการล่มสลายของอาณาจักรนิปเปิ้ลไฮมส์, มันถูกครองครองโดยพวกแวมไพร์   ปัจจุบัน, เป็นสถานที่รวมตัวของเหล่านักรบรับจ้างและนักผจญภัย, อีกทั้งยังอยู่ภายใต้การปกป้องของวิหารเฟรย่าห์, ประชาชน ชาวเมือง ต่างร่วมแรงร่วมใจ ทำงานร่วมกันเพื่อที่จะฟื้นฟูความหวังของพวกเค้า
กำลังทางทหาร	22	เศรษฐกิจ	260
ศิลปวัฒนธรรม	570	เทคโนโลยี	190
อิทธิพลทางศาสนา	83
การเมืองท้องถิ่น	6	อิทธิพลต่อเพื่อนบ้านใกล้เคียง	83
อิทธิพลของอาณาจักรนนิปเปิ้ลไฮมส์*	2%	การพัฒนาในเขตเมือง	97
สุขอนามัย	36	การรักษาความปลอดภัย	72%

เมื่อไม่นานมานี้, มีความกังวลเกี่ยวกับการบุกโจมตีของพวกมอนสเตอร์บ่อยขึ้น, อย่างไรก็ตาม, ประชาชนไม่กังวลเรื่องนี้อีกต่อไปแล้วหลังจากที่การก่อสร้างรูปปั้นของเทพีเฟรย่าห์สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี   การขาดแคลนระบบจัดการบริหารทรัพยากรน้ำและบ้านเรือนที่อยู่อาศัยของประชาชน ผู้คนมากมายยังคงมีความทรงจำที่ดีเกี่ยวกับงานเทศกาลที่จัดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว   ถ้ามีรูปปั้นมากมายและหลากหลาย จะทำให้ความเป็นอยู่ของประชาชนมีความสุขมากขึ้น ความสวยงามน่าดึงดูดของเมืองเพิ่มขึ้นเนื่องจากความเชื่อมั่นและการสนับสนุนที่มีต่อช่างศิลป์   ขณะที่ประชาชนภูมิใจที่มีผลงานศิลปะมากกว่าเมืองอื่นๆ, พวกเขายังคาดหวังกับความหลากหลายทางวัฒนธรรมในด้านต่างๆ อุตสากรรมการเย็นปักในอดีตค่อยๆพัฒนาเปลี่ยนแปลงไป   ความสามารถในการจัดการกับแร่เหล็กค่อนข้างมีจำกัด อยู่ในแค่เกณฑ์มาตรฐานง่ายๆ ทั่วไป, ช่างตีเหล็กที่สร้างอาวุธหรือชุดเกราะยังค่อนข้างอ่อนประสบการณ์   ประชาชนศรัทธาต่อลัทธิวิหารเฟรย่าห์ ความศรัทธาของประชาชนเป็นสิ่งที่ดี, และจะไม่สั่นคลอนอย่าง่ายดาย ผลกระทบที่เกิดขึ้นจากวิหารเฟรย่าห์ส่งผลให้เกิดความเหมาะสมในทางที่ดีงาม: ความรักที่มีอยู่อย่างมากมาย, และปลูกฝังให้เป็นคนขยันทำงาน อดทน
ความถนัด	เครื่องหนังและเสื้อผ้า
ประชากรทั้งหมดในเมือง	61,689 คน
ภาษีเงินได้รายเดือน	27,860 ทอง
ค่าใช้จ่ายในการดำเนินกิจการต่างๆของหมู่บ้าน	กำลังทางทหาร 2% การพัฒนาเศรษฐกิจ 34% กางลงทุนในวัฒนธรรม 12% ค่าใช้เป็นค่าตอบแทนในการกวาดล้างมอนสเตอร์ 15% การติดต่องานภายในเมือง 22% บริจาคให้แก่วิหารเฟรย่าห์ 15%

* อิทธิพลที่ส่งผลต่อด้านต่างๆ เช่น กำลังทางทหาร, เศรษฐกิจ, วัฒนธรรม, เทคโนโลยี, ศาสนา, ประชากร, และ ค่าตอบแทน

***

แม้ว่าสถานการณ์ ณ ตอนนี้นั้น, ค่อนข้างมีปัญหานิดหน่อย, เมืองโมราต้าก็ยังสามารถพัฒนาไปได้มากกว่าเมื่อครั้งในอดีต

‘การลงทุนในวัฒนธรรมงั้นเหรอ? มันเกิดอะไรขึ้นกับที่นี่กันเนี่ย? ฉันไม่เคยลงทุนอะไรในพวกนั้นเลยนะ’

วีดเดินไปยังเขตพื้นที่ทางประตูด้านทิศใต้ของเมือง, ขณะที่เขากำลังเดินไปเรื่อยๆ เขาก็ครุ่นคิดนึกถึงเหตุผลเกี่ยวกับตัวเขาว่ามีอะไรที่ทำให้ตัวเขานั้นเป็นที่น่าเคารพนับถือในสายตาของผู้คน ในช่วงระหว่างนี้, ชายท่าทางคล้ายพวกโจรป่าที่มีร่างกายกำยำและไว้หนวดเครารกรุงรังเดินมาใกล้เขา

“ขอโทษนะ, คุณเป็นช่างแกะสลักหรือเปล่า?”

วีดตอบสนองทันทีด้วยการสแกนตรวจสอบทั้งตัวของผู้ชายคนนั้นตั้งแต่หัวจรดเท้าในโหมดเจียนชิน(ผู้แปล: ตัวตนของวีดใน คอนติเน้นท์ อ็อฟ เมจิค ที่ทำให้วีดได้รับฉายานี้มา จากการที่เป็นคนแรกในการที่ทำเรื่องที่คนอื่นคิดว่า มันเป็นไปไม่ได้ แต่เค้าทำสำเร็จ)

รองเท้ามิทธริล!

ในอีกมุมมอง, ชุดหนังและผ้าคลุมนั้นไม่เหมาะสำหรับการเดินทาง ถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นและสิ่งสกปรกจนเห็นเป็นชั้นๆ

‘โดยส่วนใหญ่, ผู้คนไม่ชอบที่จะมีปัญหาดังนั้นพวกเขาจึงได้เปลี่ยนชุดเพื่อที่จะไม่ให้เป็นที่สังเกตเมื่อพวกเขาจะเข้าไปในเมือง, เพื่อที่จะซ่อนระดับเลเวลที่สูงของพวกเขา’

นอกเหนือจากรองเท้ามิทธริลแล้ว, ชายคนนั้นก็ไม่ได้เปลี่ยนภาพลักษณ์ไปซะทั้งหมดเหมือนดังที่กล่าวมาแล้วข้างต้น

ถ้ารองเท้ามิทธริลมีเอฟเฟ็คเพิ่มความเร็วในการเคลื่อนไหวด้วยล่ะก็, ราคามาตรฐานของไอเทมที่มีราคาแพงแบบนี้ คงมีมูลค่าไม่ต่ำกว่า 3,000,000 วอน!
  หลังจากที่วีดทำการสแกนอย่างรวดเร็วเสร็จแล้ว, เขาจึงตอบกลับอย่างระมัดระวัง

“ใช่แล้วล่ะ”

มันมีความคิดบางอย่างเกิดขึ้นมากมายในหัวของเขาที่ทำให้เขาต้องตื่นตัว ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น, เขาก็ยินดีเต็มใจตอบเนื่องจากมีอยู่เพียงอย่างเดียว; และนั่นคือ ผู้ชายคนนั้นถามถึงช่างแกะสลัก ถึงแม้จะเป็นเพียงคำถามที่ว่าวีดเป็นช่างแกะสลักหรือไม่นั้น, มีความเป็นไปได้มากว่า คำขอของเขาอาจจะเกี่ยวข้องกับการแกะสลัก
  วีดไม่ได้อยู่ไปวันๆโดยที่ไม่พยายามดูดเอาสิ่งต่างๆจากผู้คนเพื่อการดำรงชีวิตให้อยู่รอด

‘อาจจะเป็นเพราะว่าฉันเป็นขุดรีด หลอกพวกเขามาก่อนรึเปล่านะ? หรือบางทีฉันอาจจะเคยทำให้เขาเสียหายมาก่อนก็เป็นไปได้? ถ้าเกิดว่ามันไม่ใช่ล่ะ, แล้วเขามีธุระอะไรกับฉันงั้นเหรอ?’

ผู้ชายที่เหมือนโจรป่าคนนั้นถอนหายใจออกคลายความกังวลเหมือนโล่งอก, ความกังวลที่เขามีต่อวีดได้ลบเลือนหายไป วีดผู้ซึ่งเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย (ผู้แปล:  เขากังวลที่ว่าวีดจะเป็นเหมือนกับในวิดีโอหรือเปล่า ตอนที่เขาแกะสลักอยู่และจู่ๆก็ตะโกนออกมา)

“ในที่สุด, ผมก็หาคุณพบซะที หลังจากตามคุณทั่วทั้งหมู่บ้านเลย ผมตามหาคุณหลังจากที่ได้เห็นวิดีโอการแกะสลักรูปปั้นเทพีเฟรย่าห์ ผมต้องการให้คุณช่วยอะไรผมอย่างนึง ถ้ามันเป็นเรื่องจริงที่ว่าคุณคือช่างแกะสลักวีด, ผมจะยินดีเป็นอย่างยิ่งหากคุณสามารถแกะสลักงานให้ผม”

วีดแสดงท่าทางที่ดูเหมือนพร้อมจะขอโทษและส่ายหัว

“ขอบคุณที่มาหาผม, แต่ว่าตอนนี้ผมยังไม่คิดที่จะสร้างรูปแกะสลัก”


ในเมื่ออีกฝ่ายดูเหมือนว่าจะมีอันดับสูงกว่า, วีดพยายามที่จะรีดเค้นเอาทองสักเล็กน้อยจากเขา; แต่ว่า ณ ตอนนี้, มันค่อนข้างยากลำบากสำหรับตัวเขาในการที่จะแกะรูปสลักอะไรสักอย่างก็ตาม ดังนั้นเขาจึงได้ปฏิเสธไป

และทันใดนั้นเอง, ผู้ชายคนที่ดูเหมือนโจรได้จับล็อคข้อมือของวีดไว้ในมือของเขาและอ้อนวอนต่อวีด

“มันเป็นเควสที่สำคัญมากๆ ได้โปรด, แกะสลักลูกสาวของผมที”
“ลูกสาวเหรอ?”

คิ้วของวีดขมวดแคบเข้ามาทันที
  มันมีจุดมุ่งหมายมากมายในการแกะสลัก, แต่คำขอร้องให้แกะสลักสมาชิกบุคคลในครอบครัวนั้นเป็นอะไรที่ค่อนข้างยาก

 ‘ถ้าเกิดว่ามันสวยเกินไป พวกเขาอาจจะไม่ชอบมัน; และถ้ามันน่าเกลียดเกินกว่าที่พวกเขาเป็นในชีวิตจริงล่ะก็ พวกเขาจะบ้าคลั่งทันที’

เมื่อพูดถึงลูกของพวกเขา, ทั้งพ่อและแม่ต่างก็ไม่ได้ดูสวยหล่อเหมือนเมื่อก่อนแล้ว, คงเหมือนตัวเม่นละมั้ง

ต้องการทำอาหารที่อร่อยสำหรับเด็ก, หรือจู้จี้ ขี้บ่น สั่งให้ ช่างตัดเสื้อ ทำเสื้อผ้าออกมาให้สวยๆและใส่สบาย

“ใช่, ถูกต้องแล้ว ลูกสาวของผม, ได้โปรด กรุณาแกะสลักเธอให้ผมที”

ชายคนนั้นตะโกนออกมาอย่างหมดหวัง

“ผมเข้าใจแล้ว”

วีดไม่ได้มีความกระตือรือร้นเท่าไหร่นัก, แต่เขาก็ตั้งใจที่จะแกะสลักให้ เขาสามารถมองเห็นความต้องการอันเร่งด่วนที่เกิดขึ้นกับชายคนนี้; อีกอย่าง, ผู้อาวุโสประจำหมู่บ้านก็ยังไม่กลับ

อีกทั้ง, ผู้เล่นที่ยืนอยู่แถวนั้นก็ทำเสียงเดาะลิ้นพร้อมกับพูดเสียๆหายๆออกมา

“ฉันรู้สึกสงสารลุงคนนั้นจัง”
“ช่างแกะสลักคนนั้น มักจะมีไฟก็ต่อเมื่อเห็นเงินเท่านั้น เฮ้อ…”
“หากพลาดแม้แต่เพียงเสี้ยวเดียว และ ชายคนนั้น(คนที่เหมือนโจร)สามารถปล้นคุณจนหมดเนื้อหมดตัวได้เลยทีเดียว”

มีผู้เล่นมากมายที่ตั้งถิ่นฐานในเมืองโมราต้ามีความคิดแบบเดียวกันกับวีด

พวกเขาก็ด้วย, เหมือนกับชานคนนั้น, สมมติฐานของพวกเขาคือชายคนนั้นเป็นผู้เล่นที่มีเลเวลสูงแค่เพียงมองจากรองเท้าที่เขาใส่

‘ฉันสามารถขอให้อัลเวรอนชำระล้างคำสาปออกไปเมื่อไหร่ก็ได้’

วีดปะติดปะต่อความคิดในหัวของเขาและพูดออกมาว่า

“ถ้างั้น, ช่วยกรุณาพาลูกสาวของคุณมาที่นี่ที”

ชายคนนั้นส่ายหัวเหมือนจะปฏิเสธ

“มันเป็นไปไม่ได้”
“แล้ว, รูปภาพหรืออะไรสักอย่าง…”
“ไม่มีเหมือนกัน”
“ถ้าเป็นอย่างนั้น, คุณช่วยอธิบายลักษณะของเด็กคนนั้นให้ที”

วีดเอาชิ้นส่วนของไม้เนื้อแข็งออกมา ในขณะที่เขาฟังคำอธิบาย, เขาก็พยายามที่จะแกะให้เป็นรูปเป็นร่างแบบคร่าวๆก่อน
  มันเป็นอะไรที่เป็นไปไม่ได้เลยถ้าคุณไม่เคยแกะสลักตามคำขอร้องนับร้อยนับพันคำของผู้คนในหมู่บ้าน!
เนื่องจากลักษณะของการแกะสลัก, เขาสามารถที่จะร่างรายละเอียดแบบคร่าวๆออกมาได้ก่อนที่จะเริ่มลงมือโฟกัสให้ชิ้นงานออกมาดีที่สุด

‘ฉันไม่สามารถแกะสลักตา, จมูก, และ ปากได้ หากฉันไม่รู้ไม่เคยได้ยินอะไรที่เกี่ยวกับมันเลย’

สามารถพูดได้เต็มปากเลยว่าการแกะสลักไม้ชิ้นเล็กๆนี้ สร้างความลำบากใจให้กับเขาเป็นอย่างมาก
ถ้าหากมันมีแต่คำอธิบายจากชายคนนั้นเพียงอย่างเดียว มันก็ไม่เพียงพอ, และไหนจะมีสิ่งที่ชายคนนั้นต้องการให้ทำเป็นอย่างยิ่งอีกด้วย

 ‘เขาอาจทำให้มันยากขึ้นไปอีกหากต้องครอบคลุมอะไรหลายๆอย่างให้ทั่วถึง’

อย่างไรก็ตาม, แทนที่จะอธิบายถึงลักษณะต่างๆ, ชายคนนั้นที่มีรูปลักษณ์เหมือนกับโจรก็เริ่มบทสนทนา

“แม่ของเด็กนั้นสวยมาก แววตาของเธอสดใส,ใจดี…เป็นภรรยาที่ดีมากสำหรับฉัน”
“……”
“มันเริ่มต้นขึ้นเมื่อเธอกับฉันแต่งงานกันมาได้ 5 ปีแล้ว ถึงแม้ว่ามันออกจะสายไปสักนิด, เธอก็ได้ตั้งท้องในที่สุดจากการที่พวกเรารอคอยมาเป็นเวลานาน, พวกเราได้ตั้งกำหนดเวลาที่จะให้กำเนิดลูกของพวกเราแล้ว, คุณรู้มั้ย แต่…”
“แต่?”
“พวกเราไปที่โรงพยาบาลเพื่อทำการตรวจ, และผลปรากฏว่าเธอป่วย ไม่สบาย”

น้ำตาของชายคนนั้นเริ่มไหลออกมา

“ผมพาเธอไปหาหมอ คุณหมอบอกว่าเธอต้องเข้ารับการผ่าตัดเพื่อรักษาอาการป่วยของเธอ, แต่ว่าพวกเราต้องล้มเลิกความตั้งใจที่จะมีเด็ก เนื่องจากอาการช้อคที่เกิดขึ้นในครั้งนั้น, ทำให้ร่างกายของเธอไม่สามารถที่จะมีเด็กได้อีกตลอดไป”
“……”
“ได้โปรด กรุณาแกะสลักเธอให้กับผมด้วย เพื่อเธอที่จะได้มีลูก ลูกสาวของพวกเรา, ลูกสาวที่พวกเรารักมาที่สุดในโลก, ผมจะมีความสุขมากแม้มันจะเป็นเพียงแค่การได้มองรูปลักษณ์ของเธอก็ตาม…ได้โปรด…แกะสลักเธอให้ผมที ฮึก..ฮึก..ฮืออ.อือ..ฮือ..ฮื้อ...ฮืออออออออออออออออ!”

ผู้ชายคนนั้นคอตกทันทีและร้องไห้ออกมา
  ผู้เล่นที่กำลังฟังบทสนทนาอยู่ใกล้ๆกันตรงกลางถนน ต่างก็มีน้ำตาไหลออกมา

“แย แย่ชะมัด!”
“ฉันจะออกไปล่าให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้!”
“เจ้าพวกมอนสเตอร์ ฉันจะฆ่าพวกมันให้หมด!”

เต็มไปด้วยอารมณ์มากมายที่เกินกว่าจะบรรยายออกมาได้ นั่นจึงทำให้พวกเขาต้องการที่จะจัดการพวกมอนสเตอร์อย่างเอาเป็นเอาตาย
ใบหน้าของวีดซีดลงพร้อมกับสีหน้าที่ดูเคร่งเครียด

“รูปแกะสลักของผม…คุณจะเก็บมันไว้กับตัวคุณหรือเปล่า? หรือคุณจะเอาไปให้ภรรยาสุดที่รักของคุณได้ดูด้วย?”
“ผมจะเอาไปให้เธอดูด้วย”
“แสดงว่าเธอก็เล่นรอยัล โร้ดด้วย…”

แล้วผู้ชายคนนั้นก็เช็ดน้ำตาของเค้าด้วยแขนเสื้อ

“ใช่, เธออยู่ด้วยกันกับผม และผมเดินทางมาที่นี่เพียงคนเดียวหลังจากที่ได้ยินชื่อเสียงของคุณในฐานะช่างแกะสลัก แต่พวกเรา…ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับพวกเรา พวกเราไม่ได้บ้า แค่เพียง, ลูกสาวของพวกเรา, พวกเราแค่ต้องการเห็นลูกสาวสุดที่รักของพวกเราในโลกของเกมนี้เท่านั้น, เพราะว่าอย่างน้อยพวกเราต้องการเพียงแค่กล่าวคำอำลาด้วยกันกับเธอ แบบนี้, พวกเราสามารถที่จะสงบจิตสงบใจของพวกเราได้กับสิ่งที่พวกเราไม่สามารถลืมได้ลง…ลูกสาวของพวกเรา, พวกเราต้องการเห็นเธอเป็นครั้งแรก, และครั้งสุดท้าย ผมรู้, มันเป็นอะไรที่ดูงี่เง่า และ แปลกประหลาด และ โง่เขลา ผมรู้, แต่, แต่ว่า..ผม..”

ผู้ชายที่ดูเหมือนโจรคนนั้นต้องการยืนยันให้แน่ใจอีกครั้งหนึ่ง

“คุณต้องการอะไรเป็นสิ่งตอบแทนสำหรับการแกะสลักลูกสาวของผม? ผมสามารถให้คุณได้ทุกสิ่งทุกอย่าง, ได้โปรด ขอเพียงแค่คุณแกะสลักลูกสาวของพวกเราให้กับพวกเราด้วย”

อีกครั้ง, ผู้ชายคนนั้นหลั่งน้ำตาออกมาในขณะที่เขาขอร้องอ้อนวอน
วีดพูดพร้อมกับถอนหายใจ

“ผมไม่อาจที่จะสามารถแกะสลักให้คุณได้ในตอนนี้”
“เงินใช่มั้ย, หรือเป็นเพราะผมมีเงินไม่พออย่างงั้นหรือ? ผมจะจ่ายให้คุณ 10, ไม่สิ, 20 เท่า มากกว่าคนอื่นๆเลย”
“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น สำหรับตัวผมแล้ว, ในกรณีนี้, ผมยังไม่พร้อม; และผมไม่คิดว่าแค่เพียงกิ่งไม้เล็กๆจะเหมาะสมกับการแกะสลักลูกสาวของคุณ”
“ถ้าอย่างนั้น….”

วีดเคยสร้างรูปแกะสลักน้ำแข็งมาแล้วครั้งหนึ่ง มันทำจากน้ำแข็ง: มีความคม, และสวยงาม, แต่มันก็เย็นมาก ความหนาวเย็นทิ่มแทงเข้าไปถึงข้างในอกของเขา
  เขารู้ว่าวัสดุที่นำมาใช้ในการแกะสลักนั้น มีอิทธิพลต่อบรรยากาศที่อยู่รอบข้างทั้งหมด

“ไม้ที่ไร้ชีวิตเป็นเพียงวัตถุแข็งๆที่ไม่สามารถให้ความรู้สึกถึงความอบอุ่นได้ ถึงแม้ว่า, มันจะเป็นเพียงแค่ครั้งเดียว, มันต้องสื่อถึงความเป็นครอบครัวได้ เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว, เพื่อที่จะเป็นไปตามเป้าหมายนั้น…ผลงานที่ทำจากไม้นั้นจึงไม่สามารถนำมาใช้ในการแกะสลักครั้งนี้ได้”

วีดแสดงความคิดเห็นที่เด็ดขาดของเขาออกมาอย่างต่อเนื่อง

“บางอย่างที่ไม่เย็น…บางอย่างที่ให้ความรู้สึกถึงความอบอุ่นของชีวิต…ไม่ใช่วัตถุแข็งๆ ตามความหมายของผม, เพื่อคุณสองคนแล้ว, ผลงานที่ออกมานั้นจะกลายเป็นลูกสาวสุดที่รักของพวกคุณจริงๆ ดังนั้นแล้วผมจึงต้องเตรียมตัวให้พร้อม ผมจะทำออกมาให้ดีที่สุด, แต่ว่าผมไม่สามารถสัญญาได้ว่า มันจะเสร็จเรียบร้อยเมื่อไหร่”

เขาถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้
สถานการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ ต่างไปจากสิ่งที่เขาคาดคิดไว้, แต่เขาก็เข้าใจความรู้สึกที่ว่า สิ่งที่วีดพูดออกมานั้น เขาไม่ได้ต้องการที่จะหลีกเลี่ยงที่จะทำมัน
เขาแสดงความเห็นใจและตั้งใจที่จะแกะสลักลูกสาวที่มีความหมายต่อการให้กำเนิดของชายคนนั้นและภรรยาของเขา

“ขอบคุณ ภรรยาของผมและผมจะรอผลงานของคุณที่เมืองเซลเชี่ยมในอาณาจักรริทเท่น และผมชื่อมันโดล”
“ผมชื่อวีด ถ้ารูปแกะสลักลูกสาวของคุณเสร็จแล้ว ผมจะเอาไปส่งให้ที่เมืองเซลเชี่ยม”
“ถึงแม้ว่าคุณไม่สามารถที่จะนำมันมาให้ได้, ผมก็ไม่ว่าคุณหรอกครับ ว่าแต่, ราคาของรูปแกะสลักเท่าไหร่ครับ”

มันโดลถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทาด้วยความกังวล
วีดตอบพร้อมกับรอยยิ้มเบาบาง

“ 1 ทองแดงเท่านั้น”

ที่มา: http://lmstranslation.blogspot.co.il/p/1306_17.html