เล่มที่ 14 ตอนที่ 10: นักเดินทางแห่งพื้นที่รกร้าง

เมื่อทุกคนรู้ว่าวีดคือลอร์ดโมราต้า, หน้าต่างแชทของกิลด์แทบจะลุกเป็นไฟในทันที

แม้กระทั่งคนที่ซุ่มอยู่ 2-3 คน ยังออกมาทักทายเขา พินและเฮอร์แมน ต่างก็ช๊อคด้วยกันทั้งคู่และพูดว่าพวกเขาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย

 “ถึงว่าละ มีอยู่ไม่กี่คนหรอกที่จะมีทักษะการแกะสลักในระดับเดียวกับนาย”

เฮอร์แมนพูดพลางยิ้มไปด้วย

เมื่อลองนึกย้อนกลับมาดู ถือเป็นเรื่องแปลกที่จู่ๆก็มีประติมากรคนแคระมากความสามารถปรากฏตัวขึ้น

โลกของช่างฝีมือคนแคระนั้นค่อนข้างเล็ก มันจึงเป็นที่รับรู้กันได้ง่ายมากหากมีคนแคระผู้เชี่ยวชาญทักษะต่างๆโผล่มา

เมื่อพูดถึงเรื่องนั้นแล้ว เฮอร์แมนก็เคยเป็นที่โด่งดังสุดๆมาก่อน เขาเป็นช่างตีเหล็ก ผู้เป็นที่ชื่นชอบของผู้คน ไม่ใช่แค่เพียงในคุรุโซเท่านั้น แต่ยังรวมไปถึงทั่วทั้งทวีปเวอร์เซลล์อีกด้วย!

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้สร้างของออกมามากมายสักเท่าไหร่ มันเป็นเพราะเขาทุ่มเทและใส่จิตวิญญาณของเขาลงไปในการสร้างดาบเพียงแค่หนึ่งเล่ม ชื่อของเขาก็ยังคงเป็นที่แพร่หลายกันอย่างกว้างขวาง เขาโด่งดังมาก ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าวีดเลย

 “แล้วนายเปลี่ยนรูปร่างหน้าตาของนายได้ยังไงเนี่ย หรือว่านายไปทำที่แท่นบูชาของพวกคนแคระงั้นเหรอ?”

 “ก็อย่างที่เห็นล่ะนะ รูปลักษณ์ภายนอกอาจจะดูคล้ายกัน”

มันเป็นไปได้ที่จะได้รับการอวยพรชั่วคราวจากแท่นบูชาและเปลี่ยนรูปร่างให้กลายเป็นคนแคระ

แต่ว่าวิธีนั้นมันใช้เงินเยอะมากและเขายังต้องบริจาคเป็นการพิเศษให้แก่พวก พรีสต์ด้วย เหนือสิ่งอื่นใดมันเป็นการอวยพรแบบพิเศษที่ไม่สามารถรับได้หากผู้เล่นมีค่าอุทิศตนที่ต่ำเกินไป

 “ยังไงซะ มันก็ดูตลกอยู่ดี”

ด้วยเสียงหัวเราะ เฮอร์แมนเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นแทน

ผู้คนที่อยู่ในกิลด์นักเดินทางแห่งพื้นที่รกร้างไม่ได้ต้องการที่จะสืบเสาะหรือบีบคั้นเพื่อให้ได้รายละเอียดทั้งหมด นอกเสียจากว่าถามด้วยความสงสัย อยากรู้อยากเห็น แล้วจากนั้นพวกเขาก็ตัดสินใจที่จะเก็บมันเป็นความลับ ไม่เปิดเผยออกมา

ถึงแม้ว่า หลักๆแล้ว ในกิลด์จะมีการพูดคุยกันเป็นการส่วนตัว แต่ครั้งนี้วีดกลับเป็นฝ่ายที่ต้องประหลาดใจ

- ซาบรินา: เอ็ดวิน

- เอ็ดวิน: ครับ คุณผู้หญิง

- ซาบรินา: นายเคยล่าเคล้าด์ด้วยตัวคนเดียวมั้ย?

- เอ็ดวิน: ก็หลายครั้งแล้วล่ะ น้ำเลี้ยงของพวกมันสามารถเอามาใช้ทำยารักษาได้

เคล้าด์เป็นมอนสเตอร์ที่มีเลเวลประมาณ 380

ยาที่ทำมาจากน้ำเลี้ยงของเคล้าด์สามารถรักษาอาการบาดเจ็บร้ายแรงได้ ถ้าพวกเขาใช้มันและนอนพักรักษาตัว มันไม่สามารถเอามาเปรียบเทียบได้กับเวทมนต์รักษาของพวกพรีสต์ได้ แต่ว่ามันก็ยังมีการแลกเปลี่ยนกันอยู่ทุกวัน ปริมาณที่มีการซื้อขายกันนั้นน้อยนิดมาจึงทำให้ราคาของมันพุ่งสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ในกรณีที่พวกพรีสต์ตายหรือได้รับบาดเจ็บสาหัสระหว่างที่กำลังต่อสู้อยู่ มันจึงเป็นความคิดที่ดีหากจะพกยาเอาไว้ใช้ในยามฉุกเฉินแบบนี้

- ซาบรินา: นายคิดว่าฉันจะฆ่ามันได้มั้ย?

- เอ็ดวิน: ได้นะ ค่อนข้างง่ายเลยล่ะ มันมีค่าพลังชีวิตต่ำ ดังนั้นคุณจึงสามารถกำจัดมันได้ในทันที ตอนนี้คุณกำลังออกล่าอยู่ที่ไหนเหรอ?

- ซาบรินา: ถ้ำเสียงสะท้อน

- เอ็ดวิน: การที่จะไปให้ถึงที่อยู่ของพวกมันนั้นค่อนข้างเป็นปัญหาเลยทีเดียว แต่การล่าพวกมันไม่ได้ลำบากอย่างที่คิด คุณก็แค่จัดการมันซึ่งๆหน้าเท่านั้นเอง

- ซาบรินา: ขอบคุณนะ

เมื่อมองไปที่เฮอร์แมน มันเห็นได้ชัดเจนว่า เลเวลของสมาชิกในกิลด์นั้นไม่ธรรมดา คำถามเด็กๆหรือพวกมือใหม่ไม่ปรากฏให้เห็นเลยสักคำถามเดียว

แม้กระทั่งหลังจากความจริงของวีดที่เป็นลอร์ดโมราต้าถูกเปิดเผย มันก็มีบทสนทนาต่างๆ ทำให้ประหลาดใจ จนเรื่องที่พูดคุยกันถึงวีดนั้นค่อยๆจางหายไป

 ‘ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่กิลด์ธรรมดาๆซะแล้วสิ’

* * *

ลี ฮุน เข้าไปที่บอร์ดสนทนาของสมาคมดาร์คเกมเมอร์ แล้วหลังจากที่ลังเลอยู่นาน เขาเข้าไปเพื่อหาข้อมูลของกิลด์นักเดินทางแห่งพื้นที่รกร้าง

 “มันจะปลอดภัยกว่าหากเลือกข้างที่ปลอดภัย เราอาจจะต้องรู้ข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับมันให้ดีด้วย”

เขาเป็นดาร์คเกมเมอร์ และเขาไม่สามารถที่จะมีชีวิตเรียบง่ายและสนุกไปกับมัน นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงต้องค้นหาข้อมูลของกิลด์นักเดินทางแห่งพื้นที่รกร้าง

- กิลด์นักเดินทางแห่งพื้นที่รกร้าง

กิลด์ที่ก่อตั้งขึ้นในอาณาจักรอาร์เม็น และอยู่ในช่วงแรกๆของรอยัล โร้ด เป็นที่รู้กันดีว่าพวกเขาไม่ได้ยึดครองหรือมีฐานที่มั่นในอาณาจักรอื่นๆตั้งแต่ที่มีการก่อตั้งขึ้นมา จากการที่กิลด์สร้างขึ้นมาด้วยคนจำนวนเพียงน้อยนิด รายละเอียดต่างๆของสมาชิกและจำนวนที่แน่นอนของสมาชิกทั้งหมดจึงไม่มีการยืนยันข้อมูลในส่วนนี้อย่างแน่ชัด

กิลด์นี้ไม่ได้เข้าร่วมในสงครามใดๆและไม่มีกิจกรรมที่เปิดเผยหรือเป็นที่รู้จักกัน

มีบางครั้งบางคราวที่กิลด์ได้ทำการออกล่า พวกเขาถูกพบเห็นในขณะที่กำจัดมอนสเตอร์ระดับบอสที่โหดหินสุดๆ; นี่คือกิลด์ที่แข็งแกร่งมากๆจนไม่สามารถที่จะมองข้ามไปได้เลย

รายละเอียดข้อมูลที่อ้างอิง: ถึงแม้ว่าพวกเขาจะจัดให้อยู่ในระดับความสัมพันธ์ที่เป็นมิตร มาตรฐานของสมาชิกในกิลด์สูงมากๆ

–ความน่าเชื่อถือ: สูงที่สุด

- อำนาจทางการเงิน: ประมาณการณ์ได้สูงกว่าค่าเฉลี่ยของคนส่วนใหญ่ รายได้ที่แน่นอนยังไม่มีการยืนยัน

แม้กระทั่งในสมาคมดาร์คเกมเมอร์ รายละเอียดของข้อมูลในส่วนนี้ไม่ได้มีเยอะอย่างที่คิดเอาไว้ มันเป็นกิลด์ที่ไม่ค่อยมีกิจกรรมมากมายนัก

 “ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็เถอะ ก็พอวางใจได้ล่ะนะ ที่มันไม่มีการพูดถึงเสียๆหายๆ”

ลี ฮุน ยังเข้าไปที่บอร์ดคำขอร้องของสมาคมดาร์เกมเมอร์อีกด้วย มีคำขอร้องมากมายปรากฏขึ้น ไม่ว่าจะเป็นภารกิจคุ้มกันหรือการออกล่า แม้กระทั่งคำข้อร้องให้ต่อสู้ในสงครามของกิลด์ต่างๆ คำขอร้องพวกนี้ไหลมาไม่ขาดสาย

ถึงแม้ว่าการรับสมัครนักรบรับจ้างจากผู้เล่นที่เป็นดาร์คเกมเมอร์มีราคาสูงลิ่ว มันก็ยังมีการค่าโฆษณาต่างๆที่หลากหลายเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย

โดยปกติแล้วเขามักจะเข้ามาเพื่อที่จะอัพเดตข้อมูลและสถานการณ์ปัจจุบันของทวีปเวอร์เซลล์ หรือมองหาข้อมูลคำขอร้องต่างๆ แต่วันนี้พิเศษกว่าวันไหนๆ

เขามาเพื่อที่จะทำเรื่องขอร้อง!

 ‘ฉันจำเป็นต้องทำมันถึงขนาดนี้เลยหรือเนี่ย…’

หลังจากที่มีการขัดแย้งกันเกิดขึ้นในสมองของเขา เขาเริ่มเขียนรายละเอียดลงไป

- หัวข้อ: การพิจารณาคำขอร้องเพื่อสืบหาข้อมูลเฉพาะของบุคคล

- ระดับนักรบรับจ้างที่ต้องการ: B

- อาชีพ: นักฆ่า, นักแกะรอย, โจร

ข้อมูลของบุคคลที่ต้องการคือ มันโดลและภรรยาของเขาในเมืองเซลเชี่ยม อาณาจักรริทเท่น ใช้ระยะเวลามากกว่า 3 วันขึ้นไปเพื่อสังเกตลักษณะต่างๆและความเป็นธรรมชาติของเป้าหมาย รวมทั้งสถานที่อยู่อาศัยแลชีวิตความเป็นอยู่

- ค่าจ้าง จำนวน 5,000 เหรียญทอง

ในฐานะที่ผมเป็นดาร์คเกมเมอร์เหมือนกัน ผมขอส่วนลด 20% สำหรับคำขอร้องในครั้งนี้

ไม่รวมค่าอาหาร!

สำหรับนักรบรับจ้างเกรด B ที่มีอาชีพมาพร้อมกับสามารถใช้ทักษะการออำพรางตัวได้นั้น ค่าธรรมเนียมอย่างเป็นทางการคือ 5,000 เหรียญทอง ในตอนสุดท้าย เขาจำได้ที่จะไม่ลืมขอส่วนลดด้วย

 “มันก็ไม่ใช่คำขอร้องที่อันตรายหรืออะไรพวกนั้น หวังว่าจะมีใครสักคนรับทำมันอยู่หรอกนะ หากพวกเขาต้องการที่จะทำน่ะนะ”

เขาใส่ระดับของนักรบรับจ้างและทำคำขอร้องที่เป็นไปไม่ได้หากจะอ่านมันให้รู้เรื่อง ยกเว้นก็เสียแต่ว่าคุณจะเป็นดาร์คเกมเมอร์ที่มาพร้อมกับอาชีพที่เหมาะสม

แม้ว่ามันจะเป็นอะไรที่ต้องใช้เงินอย่างน้อย 4,000 เหรียญทอง เขาต้องการที่จะทำแกะสลักลูกสาวของมันโดลและภรรยาของเค้าออกมาให้ดีที่สุด

ถึงแม้ว่าเงินจะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด มันสามารถเก็บสะสมอีกเมื่อไหร่ก็ได้ ดังนั้นถ้าเขาไม่แสดงความสามารถให้สมศักดิ์ศรีในเรื่องนี้ เขาจะไม่สามารถทำอะไรจริงใจได้เลย

 “เรายอมกินพวกของตัวอย่างชิมฟรีให้อิ่มท้อง ดีกว่าไปกินที่ร้านอาหารของใครก็ไม่รู้”

สิงโตไม่ยอมลดตัวลงมากินหญ้า ไม่ว่ามันจะหิวแค่ไหนก็ตาม — ลี ฮุน เองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน!

* * *

วิหารแห่งการคืนชีพได้เข้ายึดครองอาณาจักรอิโซรุ

พวกเขาวางโครงสร้างขนาดใหญ่ในอาณาจักร และเริ่มการก่อสร้างโบสถ์สำหรับวิหารแห่งการคืนชีพ

พลังแห่งการคืนชีพและพละกำลังของเดย์มอนด์และพรรคพวกพรีสต์ของเขาจะเติบโตขึ้นตามจำนวนโบสถ์ พวกวิญญาณปีศาจเริ่มแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆและยังมีความกระหายอยู่อีกมาก อีกไม่นานกองทัพคืนชีพจะมีพลังมากมายมหาศาล

หลังจากนั้นเป็นต้นมา ทุกวิหารในทวีปเวอร์เซลล์เสนอภารกิจเหมือนๆกัน

- การมีตัวตนของพวกมันได้ทำให้ดินแดนทางเหนือเกิดการนองเลือด พวกมันได้ปรากฏตัวขึ้นแล้ว ขัดขวางพวกมันซะ

เพื่อที่จะทำภารกิจนี้ที่ถูกให้มาพร้อมกันนี้สำเร็จ  พวกพาลาดินและพรีสต์พนึกกำลังด้วยกัน กลายเป็นกองกำลังสำรวจและกวาดล้างเพื่ออาณาจักรอิโซรุ

 “ข้าจะช่วยเหลือพี่น้องของข้าจากอาณาจักรอิโซรุ มันคือความรับผิดของข้าที่จะต้องทำมันให้สำเร็จ”

 “มันถือเป็นเกียรติสำหรับพวกเราเหล่าอัศวินที่ได้เข้าร่วมการต่อสู้ในครั้งนี้”

กองกำลังและกิลด์ต่างๆที่ครอบครองทุกปราสาทก็เข้าร่วมทำภารกิจด้วยเป้าหมายสูงสุด พวกเขาเพิ่มขนาดของกองทัพ วางแผนเพื่อยึดคืนอาณาจักรอิโซรุที่ถูกทอดทิ้งและไร้ซึ่งการป้องกัน ไปพร้อมๆกับการกำจัดวิหารแห่งการคืนชีพให้สิ้นซากจนหมดสิ้นจากโลกใบนี้

จำนวนของกองกำลังที่เต็มใจเข้าร่วมการปลดปล่อนอาณาจักรอโซรุมีมากถถึง 90,000 คน!

พวกเขามุ่งหน้าสู่อาณาจักรอิโซรุด้วยพลังใจอันเหลือล้น แต่ป้อมปราการขนาดมหึหาที่ไม่เคยปรากฏให้เห็นมาก่อน ได้ขวางทางพวกเขา

มันคือป้อมปราการที่เดย์มอนด์บังคับให้พวกประชาชนของอาณาจักรอิโซรุสร้างมันขึ้นมา!

มันมีความสูงถึง 30 เมตร พลธนูประจำการอยู่บนกำแพงป้อม ป้อมปราการได้รับการอวยพรจากพลังแห่งธรรมชาติ ขณะเดียวกัน มันยังถูกกีดขวางโดยช่องแคบอันแหลมคมที่อยู่ในใจกลางบริเวณหุบเขาลึก

 “พวกเราเดินอ้อมป้อมนี้ไปเถอะ”

 “ไม่ได้นะ ถ้าหากพวกเราเดินอ้อมมันไปล่ะก็ มันจะใช้เวลานานมากเลยนะ”

 “มันไม่มีเหตุผลที่พวกเราจะต้องหลีกเลี่ยงมัน ไหนๆพวกเราก็อุตส่าห์พากองทัพมาจนถึงขนาดนี้แล้ว”

ถึงแม้ว่าพวกผู้เล่นที่เข้าร่วมในฐานะนักรบรับจ้างต้องการที่จะหลีกเลี่ยงมัน แต่พวกขุนนางและเจ้าเมืองกลับมีความคิดที่แตกต่างไปจากพวกเขา

 ‘มันไม่มีทางที่ปราการเพิ่งสร้างขึ้นมาใหม่ๆจะมีการป้องกันที่ทนทาน’

 ‘พวกมันก็แค่กลัวพวกเราล่ะหว้า มันก็เลยต้องหาอะไรมาป้องกัน พวกมันจึงได้สร้างป้อมปราการขนาดใหญ่ขึ้นมา’

โดยทั่วไปแล้ว การสร้างป้อมปราการนั้นใช้จำนวนแรงงานมหาศาลและเงินอีกเป็นจำนวนมาก ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่ามันได้กลายมาเป็นกุญแจสำคัญต่อการปิดล้อมทำสงครามที่ดุเดือด แต่ว่าการซ่อมกำแพงหรือการบำรุงดูแลรักษาป้อมปราการนั้นทำได้ยาก

 ‘หึ พวกมันก็แค่สร้างป้อมปราการขนาดใหญ่ขึ้นมา นี่เป็นหลักฐานที่แสดงให้เห็นว่าพวกมันกลัวพวกเรามากเลยสินะ’

ถ้ากองทัพของเดย์มอนด์มั่นใจว่าจะได้รับชัยชนะ พวกเขาคงไม่คิดแม้แต่ที่สร้างป้อมปราการขึ้นมา กองทัพที่มาก็คงคิดได้อยู่แค่นั้น

 “พวกเราต้องบุกเข้าไปข้างหน้า”

 “เพื่อความชอบธรรมอันถูกต้อง กองกำลังกวาดล้างเคลื่อนพลได้, ขอพระเจ้าอวยพรให้พวกเราด้วย”

นั่นคือคำพูดของแม่ทัพที่เป็นหัวเรือใหญ่ในการรวมพลของกองกำลังกวาดล้าง

พวกพรีสต์และเหล่าตัวแทนของแต่ละวิหาร คอยนำกองทัพให้กับผู้เล่นที่มาเข้าร่วมในศึกครั้งนี้ พูดในสิ่งที่พวกเขากำลังคิดอยู่ในใจ

ความจริงแล้ว แม้กระทั่งกองกำลังกวาดล้างที่อยู่ข้างหลังของพวกเขากำลังเร่งรีบจัดขบวนทัพเพื่อตามมาสมทบ เพราะมีกองทัพจำนวนมากที่มาจากพื้นที่ซึ่งอยู่ห่างออกไปจากอาณาจักรอิโซรุค่อนข้างไกล พวกเขาเดินทางมาเพื่อเข้าร่วมกองกำลังกวาดล้าง พวกเขาจึงต้องการที่จะเร่งรีบทำภารกิจ เมื่อลองมาวิเคราะห์ความคิดเห็นของพวกขุนนางและเจ้าเมือง พวกเขาได้ตัดสินใจเดิมพันกับการปิดล้อมทำสงครามที่ป้อมปราการแห่งนี้

 “เปิดทางซะ”

 “เติมลูกธนูให้เต็มและเตรียมติดตั้งบันไดด้วย นายต้องขุดอุโมงค์ใต้ดินไกลแค่ไหน?”

กองกำลังกวาดล้างกำลังจัดตำแหน่งของพวกเขา และพวกเขากำลังเตรียมการสำหรับศึกปิดล้อมในครั้งนี้ แม้ว่าพวกเขาจะยังไม่แน่ใจว่าจะได้รับชัยชนะหรือไม่ แต่ความกังวลใจที่พวกเขามีต่อกองทัพคืนชีพที่บุกเข้ายึดครองอาณาจักรอิโซรุยังไม่จางหายไปเช่นกัน

พวกเขาคือกองกำลังที่มีค่าคอยนำทัพเหล่า NPC ทหาร พวกเขาไม่ต้องการที่จะสูญเสียทหารเหล่านี้ที่พวกเขาอุตส่าห์ฝึกมาเองกับมือไปกับสถานที่พวกนี้ ป้อมปราการหินทั้งสูงและทั้งหนา และดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะเจาะเข้าไปข้างในด้วยวิธีการปกติแบบเดิมๆได้

หลังจากที่พวกนักเวทย์ร่ายเวทย์มนต์สนับสนุนให้กับทุกคนเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็พร้อมที่จะทำสงคราม เวลาล่วงเลยไปจนกระทั่งดวงตะวันลับขอบฟ้า เผยให้เห็นราตรีแรกก่อนศึกสงคราม รุ่งอรุณสุดท้ายของเดือน คือยามที่เหล่ามอนสเตอร์จะมีพละกำลังสูงสุด!

กองทัพคืนชีพที่เดย์มอนด์เป็นผู้นำได้ทำการลอบโจมตีกองกำลังกวาดล้าง

พวกวิญญาณปีศาจขนาดยักษ์ระเบิดพลังออกมา ทำลายประตูทางเข้าของป้อมปราการ

ตึงง — ตึงง — ตึ้งง!

ย่างก้าวแต่ละครั้งของพวกวิญญาณปีศาจขนาดยักษ์ทำให้เกิดแผ่นดินไหวอย่างรุนแรง

กองกำลังที่พักผ่อนอยู่ในค่ายทหารลอยขึ้นมาข้างบนเท้าของพวกมัน

 “ศัตรู!”

 “ข้าไม่คิดเลยว่าพวกมันจะลอบโจมตีเราแบบนี้!”

ท่าทางที่งงงวยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเจ้าเมืองที่เป็นผู้นำของเหล่าทหารจำนวนมาก

การปิดล้อมที่พวกเขาชำนาญจนราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติ ได้เริ่มขึ้นในตอนเช้าและสิ้นสุดลงในตอนกลางคืน

การลอบโจมตีในกลางดึกนั้นเกิดขึ้นไม่บ่อยเท่าไหร่นักในตอนที่มีการทำสงคราม

เนื่องจากว่ามันเป็นการง่ายที่จะคอยเฝ้าดู สอดส่องการเคลื่อนไหวอยู่แต่ภายในป้อมปราการ มันไม่มีเหตุผลที่จะต้องออกแรงทำเกินกำลังของพวกเขา ถึงแม้ว่าพวกเขาพยายามโจมตีในตอนกลางคืน แต่พวกเขาก็รู้ว่ามันอันตราย ความผิดของพวกผู้เล่นที่ไม่ได้เข้าร่วมในการบุกโจมตีนั้นช่างใหญ่หลวงยิ่งนัก

แม้ว่าพวกเขาจะรู้อยู่แก่ใจดีว่ามันมีโอกาสที่สูงมากที่พวกเขาอาจจะตายได้ พวกเขาก็ยังคงไม่ต้องการจัดตั้งกระบวนทัพเข้าโจมตีอยู่ดี

อย่างไรก็ดี การปล้นสะดมเกวียนขนส่งเสบียงอาหารในตอนกลางคืน ที่มักจะเกิดขึ้นอยู่บ่อยๆในสงครามระหว่างอาณาจักรคัลลามอร์และอาณาจักรฮาเว่น ในพื้นที่อื่นๆ ยังมีผู้คนไม่มากนักที่มีประสบการณ์ในสงครามจริงๆ (Admin: ที่กล่าวมาข้างต้น คือ การเล่าถึงกลยุทธ์ในการทำสงคราม)

 “ทุกคนลุกขึ้นมาและขวางพวกมันซะ!”

 “มันคือการต่อสู้! จงเตรียมตัวให้พร้อม!”

พวกผู้เล่นพากันวิ่งออกมาจากค่ายทหาร

เมื่อยามที่พวกเขาพักเหนื่อย พวกทหารจะล้อมวงนั่งเล่นไปพร้อมกับดื่มเหล้า ดื่มเบียร์ ดื่มไวน์ และนั่นทำให้พวกเขาตกอยู่ในสถานะที่ยากต่อการเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้

มันเป็นเรื่องยากที่จะได้ดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ในตอนที่ต้องออกมาทำศึกสงคราม ดังนั้นครั้งสุดท้ายที่พวกเขาได้ดื่มมัน พวกเขาจึงซัดเต็มที่เลย และต้องขอบคุณเรื่องนั้น ดูเหมือนว่าพวกเขาจะได้รับความเสียหายมากขึ้นนะเนี่ย

 ‘ก่อนที่พวกเราจะมาถึงที่นี่ พวกเราผ่านโกดังเก็บของในหมู่บ้านแห่งหนึ่งของอาณาจักรอิโซรุ ในนั้นมีขวดไวน์อยู่เต็มไปหมด หรือว่านี่คือแผนการที่พวกมันได้วางเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว เพื่อให้พวกเราอ่อนกำลังลง?’

มันเป็นอะไรที่ดูเหมือนการเล่นของเด็กๆเกินกว่าจะเรียกได้ว่าเป็นกลยุทธ์ แต่แน่ล่ะพวกเขาต้องยอมรับมันเพราะมันเป็นแผนการอันแยบยลจนน่าตกใจที่สามารถเจอจุดอ่อนของศัตรู

เครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ ที่กองกำลังกวาดล้างไปพบเข้าในขณะที่กำลังเคลื่อนพลขนเสบียงอาหาร และทุกคนดื่มมันอย่างบ้าคลั่งก่อนที่มันจะหมด

พวกเขาถูกจับตัวไปด้วยอาการมึนเมา

 “บัดซบที่สุด,  ไม่คิดว่าพวกมันจะใช้วิธีหลอกเด็กแบบนี้!”

แม้ว่าพวกผู้เล่นจะตกอยู่ในอาการมึนเมา พวกเขาก็ดึงดาบของพวกเขาออกมาและยกมันขึ้น

อย่างไรก็ดีที่เหตุการณ์นี้ ยังมีพวกอัศวินศักดิ์สิทธิ์และพรีสต์อยู่ครึ่งนึงของกองกำลังกวาดล้าง ไม่ต้องถามก็รู้ว่าพวกเขาไม่สนใจยุ่งเกี่ยวกับพวกแอลกอฮอล์ พวกผู้เล่นที่กำลังเมาอยู่ ตั้งใจที่จะหนีการต่อสู้และหลบซ่อนตัว; มันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องยืนประจันหน้าและสู้กับศัตรู

แต่เรื่องแปลกประหลาดก็ได้เกิดขึ้น ดาบของพวกเขารู้สึกหนักกว่าปกติ

- คุณติดเชื้อ พลังชีวิตและมานาลดลง

การหายใจยากลำบากมากขึ้นและยังมีอาการไอตามมาอยู่ตลอด ถ้าคุณไม่ได้รับการรักษาอย่างถูกวิธีและเหมาะสม ในไม่ช้าการติดเชื้อจะกำเริบอย่างรุนแรง

โรคระบาดได้แพร่กระจายเข้าไปในค่าย

ในทันใดนั้นเอง ได้ปรากฏให้เห็นฝูงหนูจำนวนเป็นแสนๆตัว วิ่งพล่านไปทั่วทั้งค่ายทหาร

 “เคลลิค, ท่านพรีสต์! พวกคุณอยู่ที่ไหน?”

 “ได้โปรดรักษาโรคระบาดนี้ด้วย!”

พวกผู้เล่นต่างพากันร้องหาเคลริคและพรีสต์ก่อนใครเพื่อน

แต่พวกพรีสต์ที่สามารถรักษาพวกเขาได้นั้น กำลังถูกฝูงวิญญาณปีศาจที่บินได้ เข้าโจมตีพวกเขา

นี่คือกองทัพคืนชีพที่พัฒนาขึ้นไปอีกขั้น การโจมตีในตอนกลางคืนไม่ใช่เรื่องง่าย แต่การโจมตีทั้งหมดจะไม่เกิดขึ้นเลยหากปราศจากพวกวิญญาณปีศาจ

กรร โฮก ก๊าสส!

 “อ้า!!!!!!”

 “จงสู้กับศัตรู พวกแกจะไปไหนกันวะ!”

 “หนีเร็ว!”

 “สู้สิ ห้ามวิ่งหนีโดยเด็ดขาด!”

การซุ่มโจมตีในคืนสุดท้ายของเดือน ทำให้กองกำลังกวาดล้างแทบจะสูญสิ้นไปจากโลก

กองทัพคืนชีพได้ทำการรวบรวมชีวิตของผู้ที่เหลือรอดจนแทบจะใกล้ตายอยู่แล้ว และพวกเขาได้วิญญาณปีศาจเพิ่มขึ้น อีกทั้งยังได้พรรคพวกเพิ่มมาด้วย

ทุกครั้งที่พวกเขายึดครองปราสาทและเมืองต่างๆ พวกเขาได้รับชัยชนะจากการต่อสู้กับวิหารต่างๆและได้ทำลายโบสถ์ของพวกนั้นด้วย พละกำลังความแข็งแกร่งและอำนาจของพวกเขาเพิ่มขึ้น!

เดย์มอนด์รอบรวมกองกำลังและเดินทางออกจากอาณาจักรอิโซรุ ภายหลังที่พวกเขาทำการป้องกันได้สำเร็จ จากนั้นมุ่งหน้าลงใต้ เพื่อที่จะยึดดินแดนที่เคยเป็นของนักล่าแห่งผืนปฐพี

กองกำลังกวาดล้างได้จัดตั้งขึ้นมาใหม่ และเจ้าเมืองของแต่ละปราสาทที่อยู่ในเส้นทางการโจมตีของกองทัพคืนชีพ ได้ทำการรวบรวมกองกำลังที่ดีที่สุดที่พวกเขาจะหาได้ในเขตแดนของพวกเขา

ทุกๆที่ ที่กองทัพคืนชีพเคลื่อนพลผ่านไป มันจะกลายเป็นสรวงสวรรค์สำหรับวิญญาณปีศาจ

* * *

จากความขยันอดทนทำงานหนักของวีด เขาสามารถฟื้นคืนค่าสถานะทางศิลปะกลับมาได้ถึง 100 แต้ม

 “มันน่าเบื่อชะมัดที่ต้องมาเพิ่มค่าสถานะทางศิลปะที่ใช้ไปเนี่ย”

ถึงแม้ว่าค่าสถานะที่ฟื้นคืนกลับมาได้นั้นค่อนข้างเร็วมาก มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยเหมือนกัน แต่ต้องขอบคุณมัน ที่ทำให้ความชำนาญทักษะการแกะสลักของเขาเพิ่มขึ้นเล็กน้อยและตอนนี้เพิ่มถึง 70% และทักษะงานฝีมือของเขาเพิ่มขึ้นถึงขั้นสูงระดับ 6

มันสามารถพูดได้เลยว่าทักษะงานฝีมือถือเป็นของขวัญอันสุดยอดที่ช่วยในการปั่นค่าสถานะ!

วีดสร้างต่างหูด้วยความระมัดระวังอย่างสุดๆ

- ค่าสถานะทางศิลปะเพิ่มขึ้น 1

- ความชำนาญทักษะการแกะสลักเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

- ความชำนาญทักษะงานฝีมือเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

- คุณได้รับทักษะการสร้างเครื่องประดับ

- การสร้างเครื่องประดับ: ทักษะที่ใช้สร้างพวกสร้อยคอ, ต่างหู, และแหวน ด้วยระดับทักษะที่สูงขึ้น มันเป็นไปได้ที่จะสามารถสร้างเครื่องประดับที่มีความสวยงามและมาพร้อมกับค่าเสน่ห์ที่สูง

ตอนนี้ มันก็ถึง 101 แต้มซะที!

หน้าของวีดถึงกับสั่นเลยทีเดียว

เขาได้มา แม้กระทั่งทักษะสุดพิเศษของนักสร้างไอเทม การสร้างเครื่องประดับ

วีดถอนหายใจ

 “มันไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้ในการที่ต้องสร้างทุกอย่างขึ้นมาใหม่”

เขากังวลสุดๆจนแทบจะคลื่นไส้ออกมาว่าเขาอาจจะได้เวทย์มนต์อะไรแบบนี้

 “ยังไงซะ มันก็เหลืออยู่อีกไม่เท่าไหร่จนถึงระดับปรมาจารย์”

ขณะที่สมาชิกในกิลด์ของเขากำลังพูดคุยกันอยู่ในหน้าต่างแชท วีดยังคงมุ่งมั่นมีสมาธิอยู่กับการทำเครื่องประดับ

 ‘มันมีงานประติมากรรมอยู่อีกมากที่เราต้องทำ’

งานประติมากรรมต่างๆที่ผุดขึ้นมาในหัวของวีด ต้องรอจนกว่าค่าสถานะทางศิลปะของเขาจะฟื้นคืนกลับมาทั้งหมด มันน่าเสียดายของมากๆที่ต้องมานั่งทำประติมากรรมพวกนั้นเพียงเพื่อที่จะฟื้นคืนค่าสถานะเท่านั้น

ถ้าเขาไม่มีพลังใจในการสร้างทุกอย่างขึ้นมาใหม่ ซึ่งฝังลึกลงไปจนเข้ากระดูก มันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่หันหลังกลับเลยแม้แต่นิดเดียว ลี ฮุน เรียนรู้การอดทนแบบนี้มาจากผู้จัดการบริษัท ที่ให้เขาแบกอิฐขึ้นบันไดถึง 25 ชั้น เพราะมันเปลืองไฟหากใช้ลิฟท์ ตอนนั้นเอง เขาได้รับข้อความกระซิบจากฮวารยอง

- คุณวีด คุณกำลังทำอะไรอยู่เหรอคะ?

- ผมกำลังทำงานฝีมือในคุรุโซ

- งานฝีมือ?

- ใช่แล้ว ผมเพิ่งได้ทักษะการสร้างเครื่องประดับมาเมื่อกี้นี้เอง

- ถึงแม้ฉันจะรู้ว่าการสร้างเป็นไปได้ด้วยการแกะสลัก แต่คุณได้รับแม้กระทั่งทักษะพิเศษแบบนี้ด้วยเหรอ?

- มันเกิดขึ้นหลังจากที่ผมสร้างพวกมันมาแล้วประมาณ 1,000 ชิ้น งานของอาชีพประติมากรรมโดยพื้นฐานทั่วไปแล้วนั้น มันก็ไม่ได้แตกต่างจากสายอาชีพการสร้างอื่นๆสักเท่าไหร่หากเปรียบเทียบกันดูแล้วน่ะนะ

- โอ้ คุณ! คุณทำถึงขนาดนี้เพื่อฉันสินะคะ เครื่องประดับพวกนี้เปรียบเสมือนชีวิตของนักเต้น… ขอบคุณมากนะคะ

- ...

ตั้งแต่ที่วีดสร้างรูปปั้นเทพธิดา ฮวารยองก็เพิ่มความสนใจในประติมากรรมของเขามากยิ่งขึ้นไปอีก

จากลักษณะท่าทางการพูดการจาของเธอ เมื่อฟังแล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจผิดและคิดว่าวีดตั้งใจเรียนทักษะการสร้างเครื่องประดับเพื่อเธอโดยเฉพาะ

วีดพูดอย่างจริงใจและตรงไปตรงมา

- ผมกำลังทำเครื่องประดับสำหรับคุณฮวารยองด้วย

แน่นอนล่ะ เครื่องประดับที่สำเร็จเสร็จสมบูรณ์ต้องเก็บไว้ให้ฮวารยอง

เขาตั้งใจที่จะขายพวกมันให้กับฮวารยองผู้ร่ำรวย

- ขอบคุณนะ ฉันอยากเจอคุณเร็วๆจัง

มันเป็นตอนที่วีดกำลังกระซิบกับฮวารยองและกำลังสร้างของอยู่นั้น

พวกช่างตีเหล็กในคุรุโซได้ยินข่าวลือที่ค่อนข้างหนาหู

 “เห็นได้ชัดเลยว่ากองทัพของเดย์มอนด์ยึกที่ราบโนปุเน็มได้แล้ว”

 “ถ้าอย่างนั้นอาณาเขตอีก 20 แห่งของทวีปเวอร์เซลล์ก็ตกเป็นของพวกเขาแล้วน่ะสิ?”

 “มันไม่ผิดหรอกที่จะพูดแบบนั้น พวกเขาในตอนนี้กำลังเตรียมพร้อมด้วยขุมกำลังขนาดมหึมา หลังจากที่ยึดครองอาณาจักรอิโซรุ พวกวิญญาณปีศาจ ตนใหม่ๆก็เกิดขึ้นมาเรื่อยๆ ดังนั้นขนาดของกองทัพจึงใหญ่ขึ้นทุกครั้งที่พวกเขามุ่งหน้าไปที่ต่างๆ”

 “มันช่างน่ากลัวชะมัด”

วีดได้ยินเรื่องพวกนี้ในขณะที่เขากำลังสร้างเครื่องประดับ

จากเรื่องราวที่เกิดขึ้น ทำให้ราคาขายของไอเทมทะยานสูงขึ้นไปอย่างกับติดจรวด เช่นเดียวกับที่วิหารแห่งการคืนชีพที่มุ่งเน้นโจมตีไปเรื่อยๆ เหล่าอัศิวินของทวีปเวอร์เซลล์ก็สนใจว่าจะต้องใช้เงินไปสักเท่าไหร่ เพื่อปกป้องตัวพวกเขาเองแล้ว พวกเขาทุ่มเททุกอย่าง

อย่างไรก็ตาม ทางสหภาพเองก็ยังคงมีความกังวลอยู่ไม่น้อย

ตรรกะความคิดที่ว่าพลังของกองทัพคืนชีพกำลังเพิ่มขึ้นเรื่อย ได้รับการตรวจสอบอย่างสม่ำเสมอ แต่ยังไงก็ตาม สงครามที่เกิดขึ้นระหว่างกลุ่มมหาอำนาจต่างๆยังคงไม่จบ และนั่นทำให้ราคายังคงเพิ่มสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง มีเพียงแค่เหล่าผู้เล่นดาร์คเกมเมอร์ที่กำลังสนุกไปกับเหตุการณ์สุดพิเศษเช่นนี้

 ‘กองทัพคืนชีพงั้นเรอะ เชอะ แล้วจะให้ทำยังไงวะ’

วีดเองก็ได้เห็นภาพเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นของกองทัพคืนชีพผ่านรายการถ่ายทอดสด

กองทัพวิญญาณปีศาจที่ไม่สามารถบรรยายได้ด้วยเพียงแค่คำว่า “น่าเหลือเชื่อ”!

กองทัพคืนชีพมีพลังแข็งแกร่งเพียงพอที่จะบดขยี้อาณาจักรได้ทั้งอาณาจักร

เดย์มอนด์รับประกันความปลอดภัยของผู้ที่ไม่คิดต่อต้านเป็นศัตรู, พวกผู้เล่นธรรมดาๆทั่วไป และนักท่องเที่ยวที่กำลังสนุกอยู่กับการพักผ่อน ต้องขอบคุณเรื่องนั้น พวกเขาจึงได้รับภาพการถ่ายทอดสดของพื้นที่ ที่ถูกยึดครองโดยกองทัพคืนชีพ

โบสถ์ที่มีความละม้ายคล้ายคลึงกับวิญญาณปีศาจถือเคียวในขณะที่กำลังขี่ม้า! นั่นคือโบสถ์ขนาดมหึมาที่กองทัพคืนชีพกำลังสร้าง

ปัญหาก็คือรูปร่างของโบสถ์อันนี้ วีดรู้สึกคุ้นเคยกับมันมาก

 ‘ประติมากรรมที่เดธแฮนด์ทิ้งไว้ก็เหมือนกับของพวกนั้น…’

เขาเริ่มสงสัยว่ามันอาจจะเป็นไปได้ที่จะเป็นเควสต่อเนื่อง

มันอาจจะเป็นไอเทมจำเป็นสำหรับเควสของเดย์มอนด์ หรือทำให้เหตุการณ์พลิกผันได้ด้วยการทำเควสเพื่อหยุดพวกเขา ไม่ว่ามันจะเป็นแบบไหนหรือผลออกมาด้านไหน ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันต้องเกี่ยวข้องกันแน่ๆ

 ‘ปัญหาก็คือ…เราควรจะรับเควสนี้, หรือไม่’

ถ้าวีดรับเควสนี้มาทำ, มันอาจจะมีเหตุการณ์ การต่อสู้อันยุ่งยากลำบากเกิดขึ้น

วีดเลยได้แต่หาข้อโต้แย้งในขณะที่เขากำลังสร้างของอยู่

 ‘เราควรขายมันทิ้งและปล่อยเอาไว้อย่างนั้นดีมั้ยนะ’

แม้ว่าเขาต้องการที่จะขายประติมากรรมชิ้นนี้ แต่ถ้าทักษะประติมากรรมไม่สูงพอ หรือขาดไปแม้แต่นิดเดียว มันจะเป็นไอเทมที่ไม่สามารถเอามาใช้งานได้ ดังนั้นปัญหาก็คือเขาไม่รู้ว่าจะหาคนซื้อได้จากที่ไหน

จบตอน

ที่มา: http://japtem.com/lms-volume-14-chapter-10

ไฟล์ PDF: https://drive.google.com/drive/u/0/folders/0B7slWHQIQ6wCM1hicDY3dUw2cXM