เล่มที่ 14 ตอนที่ 2 : คุรุโซ

เล่มที่ 14 ตอนที่ 2 : คุรุโซ

พวกคนแคระมีระบบการอันดับในโรงตีเหล็กของพวกเขาเอง

พวกคนแคระที่มีอันดับต่ำต้องตั้งโรงตีเหล็กในพื้นที่ล่างๆของหมู่บ้าน

แน่นอนล่ะ, แม้กระทั่งพวกคนแคระที่มีอันดับต่ำยังมีความสามารถทางด้านทักษะมากกว่าพวกมนุษย์เสียอีก,และมากกว่าพวกเผ่าพันธุ์อื่นๆเช่นกัน

พวกเขาสามารถซ่อมแซมของที่เสียหายมากๆได้อย่างรวดเร็ว ไม่ว่าจะเป็นพวกชุดเกราะ, อาวุธ หรือ อุกปกรณ์สวมใส่อื่นๆ

คุณภาพของไอเทมที่พวกเขาสร้างขึ้นมานั้นไม่เลวเลยทีเดียว, และมีคนมากมายที่พากันแลกเปลี่ยนซื้อ-ขายไอเทมเหล่านี้ไปทั่วทั้งทวีปเวอร์แซลล์

โรงตีเหล็กของโนเบิ้ลแฮนด์ตั้งอยู่บนจุดสูงสุดของหมู่บ้านหัตถ์เหล็กกล้า พวกเขาเป็นช่างฝีมือคนแคระที่ได้รับการเคารพ ยกย่องมากที่สุด

เมื่อวีดเข้าไปที่โรงตีเหล็กของโนเบิ้ลแฮนด์, เขาพบคนแคระที่เหงื่อออกท่วมตัวกำลังลับขวานให้คมอยู่

“อะไรของเจ้าแคระเนี่ย!”

“ในนามของเดนแฮนด์, ข้านำแร่เหล็กระดับ 2 จำนวน 20 ชิ้น มาส่ง”

“โอ้ เจ้าหนุ่มนั่นยังรักษาสัญญาอยู่รึเนี่ย ถ้าเจ้าต้องการที่จะดูข้าทำงานล่ะก็, เจ้าไปยืนดูอยู่ที่มุมตรงนู้นนะ”

หลังจากผ่านไป 30 นาที, ในที่สุดวีดก็ได้รับคำขอร้องจากโนเบิ้ลแฮนด์

เพราะโนเบิ้ลแฮนด์ไม่ได้มีเวลาว่างมากพอที่จะหลอมแร่เหล็ก, เขาจึงถามวีดให้ทำมันแทนเขา!

เมื่อรายการคำสั่งถูกป้อนเข้ามายังโรงเหล็กที่มีชื่อเสียงแห่งนี้, ลูกค้าต่างคาดหวังว่าไอเทมจะถูกสร้างขึ้นด้วยแร่เหล็กคุณภาพสูง

นั่นถึงจะเป็นไปได้ก็ต่อเมื่อคนๆนั้นมีทักษะช่างตีเหล็กสูงกว่าขั้นเริ่มต้น ระดับ 3

“มันเป็นเรื่องเร่งด่วนที่สุด ข้าจะซาบซึ้งใจเจ้ามากหากเจ้าเร่งทำมันให้เสร็จโดยเร็ว และก็…”

แต่เมื่อนั้นโนเบิ้ลแฮนด์ต้องตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อเขามองไปที่แร่เหล็กที่ถูกหลอมเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขารู้สึกแปลกใจมาก

“เจ้าคนไหนที่หลอมแร่เหล็กพวกนั้น?”

“ท่านมีปัญหากับมันรึ?”

“พวกมันมีขนาดเท่ากันหมด หนำซ้ำน้ำหนักยังเท่ากันไม่มีคลาดเคลื่อนหรือผิดพลาดเลยแม้แต่น้อย, และมันยังถูกหลอมและขัดจนขึ้นรูปสวยงาม ถึงขั้นที่ว่ามันกลายเป็นของที่มีคุณภาพสูงที่สุด ถ้าช่างตีเหล็กสร้างดาบ 100 เล่มด้วยแร่พวกนี้นะ, พวกเขาสามารถสร้างดาบที่มีคุณภาพสูงออกมาได้”

โนเบิ้ลแฮนด์ยกย่องชมเชยอย่างมากถึงแร่เหล็กที่วีดเป็นคนหลอมและขัดมันขึ้นรูปเรียบร้อย

ในกรณีส่วนใหญ่, ถ้าช่างตีเหล็กสร้างดาบ 100 เล่ม, บางอันอาจจะออกมาผิดพลาด ล้มเหลวได้

เพราะความแตกต่างทางด้านวัตถุดิบ, และระดับอุณหภูมิ, สามารถลดระดับคุณภาพของดาบที่ถูกสร้างออกมาได้

ในเชิงเปรียบเทียบกับรูปแกะสลักที่ทำจากไม้, ก้อนเหล็กขนาดเล็กต้องปรับขนาดของมันให้เท่ากับอัตราส่วนทอง, อย่างไรก็ตามรายละเอียดที่มากขึ้นยิ่งจำเป็นต่อการแกะสลัก (ผู้แปล: อัตราส่วนทองใช้ในการคำนวณทางคณิตศาสตร์)

ต้องขอบคุณประสบการณ์ที่เขาได้รับจากการแกะสลักไม้, มันช่วยฝึกฝนขัดเกลาความแม่นยำของเขา, ด้วยเหตุนี้เองมันจึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาที่จะสามารถนำมาใช้ในการผลิตเหล็กที่มีคุณภาพสูงออกมาได้

โนเบิ้ลแฮนด์พูดด้วยสีหน้าที่ดูเคร่งเครียดและจริงจัง

“แต่ข้าคิดว่ามันยังขาดอีก 40 กรัมนะ เจ้าแน่ใจเหรอว่า เจ้าใช้แร่เหล็กจำนวน  20 ชิ้น ในการทำเหล็กพวกนี้ขึ้นมาน่ะ?”

"..."

“มันก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ, มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรตราบใดที่เจ้าไม่ทำอะไรเกินตัว มันจะเป็นไปได้มั้ยว่าเจ้าต้องการที่จะทำให้ทุกคนแปลกใจด้วยการสร้างอาวุธที่มีขนาดใหญ่ขึ้นมาน่ะ?”

จากข้อมูลที่เขาอ่านในเวปไซต์ของสมาคมดาร์คเกมเมอร์, คำตอบของคำถามนี้ที่ควรจะเป็นก็คือ ‘ใช่’

“ข้าต้องการที่จะสร้างอาวุธที่ทำให้โลกทั้งใบต้องตกตะลึง ข้าเชื่อว่าข้าสามารถที่จะสร้างอาวุธแบบนั้นได้, เช่นนั้นแล้วข้าจึงจะเหมาะสมควรค่าแก่การเป็นคนแคระอย่างแท้จริง”

โนเบิ้ลแฮนด์ลูบเคราของเขาพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูพึงพอใจกับคำตอบเป็นอย่างมาก

“ใช่แล้ว พวกเราคนแคระมีสายน้ำที่ถูกตัดขาดเพื่อแลกกับความสามารถในการจัดการกับโลหะสุดที่รักของพวกเรา ความสามารถของพวกมนุษย์ไม่อาจเทียบได้กับทักษะของพวกเรา”

ความภาคภูมิใจของคนแคระไม่มีที่สิ้นสุด!

พวกคนแคระเป็นที่รู้จักกันดีในเรื่องทักษะของพวกเขาที่มีความสามารถในการทำงานกับไฟ, ดังนั้นความภาคภูมิใจของพวกเขาจึงไม่มีทางจางหายไปอย่างแน่นอน

“อาวุธของพวกคนแคระ…เจ้าต้องการสร้างมันมากขนาดไหน?”

เขาไม่จำเป็นต้องกำหนดราคาซื้อสูงๆเพื่อที่จะให้ได้มันมา, แต่เขาควรที่จะตั้งราคาที่สูงกว่าราคาเฉลี่ยสักเล็กน้อย

วีดพูดอย่างภูมิใจ

“ข้าต้องการสร้างอาวุธที่มีมูลค่าถึง 5 พันล้านเหรียญทอง”

ทันใดนั้นโนเบิ้ลแฮนด์ก็มีอาการหงุดหงิดขึ้นมาและพูด

“5 พันล้านเหรียญทอง! ต่อให้คนแคระทุกคนรวมเงินมาไว้ด้วยกันทั้งหมด, มันไม่มีทางเป็นไปได้เลย ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะเพ้อฝันอะไรที่ไร้สาระแบบนี้ ออกไปจากโรงตีเหล็กของข้าเดี๋ยวนี้!”

ถ้ามันยังเป็นแบบนี้อยู่ล่ะก็, ทุกสิ่งที่เราอดทน ทนทรมานต้องสูญเปล่าแน่

วีดรีบพูดทันทีเพื่อให้เขาใจเย็นลง

“ท่านพูดว่าอาวุธของคนแคระนั้นมีมูลค่าที่คู่ควรกับมัน ตอนนี้ข้ามีอยู่ 20,000 เหรียญทอง”

แต่ความจริงแล้ว, เขามีไม่ถึง 2,600 เหรียญทองเลยด้วยซ้ำ

เขาไม่คิดถึงเรื่องเงินลย, เขาคิดเพียงแค่ว่าต้องขายไอเทมที่เขาไม่ต้องการหรืออุปกรณ์สวมใส่ที่ไม่จำเป็นก็เท่านั้น!

“เจ้ามีอยู่ 20,000 เหรียญทองเหรอ?”

“ใช่แล้ว”

“เจ้าคิดที่จะซื้ออาวุธของคนแคระด้วยเงินทั้งหมดที่เจ้ามีอย่างนั้นเหรอ?”

“แน่นอน มันยอดเยี่ยมที่สุด”

“ถ้างั้นข้าเกรงว่าข้าต้องช่วยเจ้าแล้วล่ะ พวกคนแคระทั้งหมดล้วนแล้วแต่ร่ำรวยมหาศาล, แต่ความจริงแล้วมันกลับตรงกันข้าม พวกเรามักจะสร้างบางสิ่งบางอย่างอยู่เสมอ, ล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำเล่าและสำเร็จในที่สุด วนเวียนอยู่อย่างนี้มาตลอด นี่แหละทำไมพวกเราถึงไม่รวยซะที พวกเราต้องดิ้นรนอยู่ตลอดเวลาเพื่อชดใช้หนี้ที่เกิดจากวัตถุดิบราคาแพงเหล่านั้น”

มีอยู่สองสิ่งที่พวกพ่อค้าค้นพบวิธีการทำกำไรให้ได้มากๆภายในอาณาจักรคนแคระแห่งนี้

วัตถุดิบและเบียร์

พวกคนแคระมีแนวโน้มที่จะใจกว้างมากกับเรื่องเงินๆทองๆเมื่อถึงเวลาต้องซื้อพวกวัสดุสำหรับงานฝีมือต่างๆ , ค่าใช้จ่ายจึงบวกเพิ่มเข้าไปอยู่ตลอด

อย่างไรก็ตาม, พวกเขาแทบจะไม่ซื้อของหรูๆ หรือของที่มีราคาแพงเลยแม้แต่น้อย

นี่คือเหตุผลที่ว่าทำไมพวกคนแคระจึงมักมีเครื่องประดับน้อยชิ้นที่เหมาะสมกับรูปร่างหน้าตาของพวกเขา

จินตนาการถึงพวกคนแคระที่มีจมูกแหลมและใส่ตุ้มหูเป็นพุ่มหนาๆ

ไม่มีข้อยกเว้น, คนคนแคระทุกคนบนทวีปนี้ล้วนแล้วแต่ต้องตกระกำลำบากเนื่องจากความนากจนข้นแค้น

“ถ้าเจ้ามีอยู่ 20,000 เหรียญทองจริงๆ, ข้ารู้จักคนแคระบางคนที่มีความต้องการที่จะช่วยเหลือ พวกเขาสามารถสร้างไอเทมที่มีระดับคุณภาพสูงที่สุด ตอนนี้เจ้าต้องไปทางทิศตะวันออกของหมู่บ้านและนำจดหมายแนะนำนี้ไปให้เนนแฮนด์ เจ้าต้องหาเหมืองที่เก่าแก่ที่สุดและถูกทิ้งร้างเอาไว้, เจ้าจะสามารถหาสถานที่ตั้ง ที่ๆมีสุดยอดช่างฝีมือในหมู่คนแคระอาศัยอยู่ ณ ที่แห่งนั้น”

*ติ๊ง!*

คุณได้รับคำแนะนำจากคนแคระ,โนเบิ้ลแฮนด์

สิ่งที่วีดต้องการมีเพียงแค่จดหมายแนะนำฉบับนี้เท่านั้น

ด้วยการที่เข้าไปและค้นหาข้อมูลภายในเวปไซต์ของสมาคมดาร์คเกมเมอร์, ในที่สุดเขาก็ได้รับข้อมูลที่เขาต้องการ

สถานที่ ที่เขาสามารถเรียนทักษะช่างตีเหล็กขั้นสูงจากคนแคระที่มีฝีมืออันยอดเยี่ยม

ถ้าคุณเดินไปที่เหมืองเก่าที่ถูกทิ้งร้างเอาไว้โดยที่ไม่มีแสงสว่าง, ผ่านแม่น้ำ, เมืองคนแคระใต้ดินก็จะปรากฏขึ้น

มันเป็นเมืองที่ถูกสร้างขึ้นด้วยทองคำ, หิน, และเหล็ก, ที่ช่างฝีมือคนแคระอาศัยอยู่

การเดินทางของเขาทั้งหมดจะจบลงตรงนั้น ถ้าเขาค้นพบสิ่งที่เขาต้องการ

วีดไม่ได้มีอุปสรรคในการมองหาหนทางไปยังหมู่บ้านของเนนแฮนด์ เขาเดินตามเส้นทางไปยังเหมืองเก่าที่ถูกทิ้งร้างได้อย่างง่ายดาย

ลึกเข้าไปข้างในเหมืองที่ถูกทิ้งร้าง, มีทางเดินเชื่อมต่อลงไปถึงใต้ดิน

*เจี๊ย-เบี้ยก เจี๊ย-เบี้ยก *

เมื่อไหร่ก็ตามที่ไฟคบเพลิงริบหรี่, เงาของวีดก็เต้นไปรอบๆ

เดินลงไปตามทางใต้ดินขณะที่ต้องพึ่งพาอาศัยแสงจากคบเพลิงที่มีอยู่เพียงอันเดียว ซึ่งสามารถก่อให้เกิดความกลัวแก่ผู้ที่พบเห็นมัน

มันใช้ระยะเวลาราวๆ 30 นาทีในการเดินทางไปให้ถึงทางเข้าของเหมืองร้าง มันล้อมรอบไปด้วยหินงอกหินย้อยที่มีน้ำหยดลงมา, ทำลายความเงียบสงัดและให้บรรยากาศชวนหลอนขนหัวลุก

ตั้งแต่ที่รอยัล โร้ดได้รับความนิยมอย่างล้นหลาม, จำนวนคนที่ไปดูหนังสยองขวัญลดน้อยลงไปเรื่อยๆ

มีพื้นที่อันตรายจำนวนมากบนทวีปเวอร์แซลล์, เช่นดันเจี้ยนที่เต็มไปด้วยมอนสเตอร์จำนวนมาก, ทำให้มีคนจำนวนมากตัดสินใจที่จะเดินทางไปสำรวจสถานที่เหล่านั้น นั่นคือเหตุผลที่ทำให้คนจำนวนมากไม่สนใจที่จะดูหนังสยองขวัญอีกต่อไป

ในความเป็นจริง, เหตุผลหลักที่ทำไมผู้คนจึงหยุดดูหนังสยองขวัญก็เพราะว่าองค์ประกอบทั่วไปของหนังสยองขวัญถูกบดบังรัศมีโดยพวกมอนสเตอร์ที่สามารถพบเจอได้ในดันเจี้ยน

“ซอมบี้!”

“พวกมันมีเลเวลประมาณ 30 คุณไม่มีวันที่จะหามอนสเตอร์ที่มีลักษณะแบบนี้ได้ก่อนเลเวล 30!”

“คุณไม่สามารถจัดการมันได้ด้วยแค่การอวยพรศักดิ์สิทธิ์เพียงอย่างเดียว”

มีคนดูบางคนแสดงความคิดเห็นไปด้วยในขณะที่พวกเขากำลังดูพระเอกวิ่งหนีฝูงซอมบี้อยู่

วีดไม่ได้กลัวเลยแม้แต่น้อยอย่างกับว่าเขาเกิดมาท่ามกลางความมืดมิดที่อยู่ภายในถ้ำ

“มันจะน่าสนใจกว่านี้ถ้าพวกมอนสเตอร์โผล่ออกมาซุ่มโจมตี”

อันที่จริง, ต่อให้เขารู้ว่ามีมอนสเตอร์รอซุ่มโจมตีอยู่หรือมีกับดักวางไว้, เขาคงจะไม่ตึงเครียดขนาดนี้

มันมีภาพวาด ลวดลายต่างๆอยู่บนกำแพงเต็มไปหมด, ถูกเขียนโดยพวกคนแคระ อย่างไรก็ตาม, ส่วนใหญ่มีแต่เส้นขยุกขยิกเขียนมั่วๆ ไม่ได้พิเศษอะไร

- ฉันจะสร้างอะไรดี ด้วยแร่พวกนี้ แร่เหล็ก 5 ชิ้น และ แร่เงิน 1 ชิ้น?

- เลือกทางเดินที่ถูกต้องไปยังหมู่บ้านคนแคระ นั่น…คือสิ่งที่ฉันพยายามทำอยู่ในตอนนี้ คุณรู้เส้นทางที่ถูกต้องไปยังหมู่บ้านคนแคระมั้ย?

- อย่ามองกลับไปโดยเด็ดขาด ถ้าคุณมองกลับไป….

ลวดลายพวกนั้นช่างไร้ประโยชน์เสียจริง ในการที่จะพยายามทำให้คนอื่นเกิดความกลัว

คนแคระเป็นพวกที่มองโลกในแง่ดี, แต่ชอบชื่นชอบการกลั่นแกล้ง, พวกเขาคล้ายกับปีศาจตัวน้อยๆที่ชอบเล่นซุกซนไปทั่ว

พวกเขาชอบไฟและเกลียดความมืด, และชอบวาด ขีดเขียนเพื่อความสนุก

พวกผู้เล่นระดับสูงรู้ว่าการขีดเขียนพวกนี้เป็นอะไรที่ไร้สาระ ไม่มีแก่นสาร และก็เดินต่อไป

อย่างไรก็ตาม, มันมีมากมายเยอะแยะเหลือเกิน, ไม่มีใครว่าคุณหรอกหากคุณคิดว่ามันมีมหาสมบัติซ่อนอยู่ข้างหลังข้อความการขีดเขียนเหล่านี้

เมื่อเขากำลังที่จะเดินเข้าไปในความมืด, แสงสว่างก็ปรากฏขึ้น

ในที่สุด, เขาก็เข้าใกล้จุดหมายปลายทางของเขาซะที

วีดเร่งความเร็วในการเดินโดยทันที และสุดท้าย, เขามองเห็นปลายทางของถ้ำแห่งนี้

ภาพเบื้องหน้าปรากฏเป็นพื้นที่ชุมชนขนาดใหญ่

สายน้ำลำธารจากชั้นใต้ดินทั้งหมดไหลรวมกันมาบรรจบเป็นคลองหนึ่งสายและจากนั้นไหลเข้าสู่แม่น้ำ สายน้ำไหลผ่าน, เกิดเป็นแสงระยิบระยับราวกับว่ามันมีแร่เงินอยู่ในนั้น และจากด้านหน้าของแม่น้ำ, หมู่พิศวงชวนหลงใหลให้เข้าไป มีสิ่งปลูกสร้างผุดพ้นโผล่ขึ้นมาจากผืนดิน

บ้านของคนแคระ

จากแม่น้ำ, น้ำไหลผ่านไปยังบ้านทุกหลัง

หมู่บ้านคนแคระ ปรากฏเป็นภาพที่มีเส้นทางน้ำราวกับเส้นเลือดสีเงิน

กลุ่มขวัญสีขาวพวยพุ่งออกมาจากโรงตีเหล็กอยู่ตลอดเวลา

บ้านบางหลังถูกสร้างขึ้นด้วยวัตถุดิบล้ำค่ามากมาย เช่น เงิน, ทองคำ, และมิธริล

พวกคนแคระ, เหมือนกับมนุษย์, ชื่นชอบการตกแต่งงดงามอลังการ, แต่ไม่ชอบอะไรที่มันดูเพ้อฟันเกินจริงจนเกินไป

เหมือกันกับบ้าน, ร้านเหล้าถูกสร้างขึ้นด้วยการใช้ทองคำและวัตถุดิบอื่นๆ

ร้านเหล้าต้องผลิตเบียร์รสชาติดีถ้าพวกเขาสามารถจ่ายด้วยพวกหินมีค่าได้

คุรุโซเหมือนสถานที่ที่รวบรวมเหล่าช่างฝีมือคนแคระอย่างแน่นอน

***

เควสพรีสแห่งความตาย

ในบอร์ดสนทนาของรอยัล โร้ด, เดย์มอนด์โพสต์เควสระดับ S ที่ได้รับมาเป็นครั้งแรกในรอยัล โร้ด

- พวกเรา, กิลด์นักล่าแห่งผืนปฐพี, กำลังไปล่ามอนสเตอร์ระดับบอสในทางตอนเหนือ

พวกเรารับทุกอาชีพ

มองหานักผจญภัยที่มีความกล้าหาญพร้อมที่จะเผชิญหน้าพบกับความท้าทายในครั้งนี้

ถ้าการล่าประสบความสำเร็จ, ของที่ดรอปมาได้จะถูกแบ่งให้ทุกๆคนอย่างเท่าเทียมกัน

รางวัลตอบแทนอย่างน้อย 10,000 เหรียญทอง สำหรับผู้ที่แจ้งเบาะแสข้อมูลเกี่ยวกับสถานที่ของมอนสเตอร์ระดับบอส

ปฏิกิริยาของเหล่าผู้เล่นต่างเมินเชยต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“กิลด์นักล่าแห่งผืนปฐพีได้ผ่านช่วงเวลาที่สุดยอดของพวกเขามาแล้ว”

“พวกเขาครอบครองหมู่บ้านซองโด…ถ้านายต้องการล่ามอนสเตอร์ละก็, ไปให้กว่าทางเหนือสิ”

“ไม่แน่นะ, บางทีมันอาจจะสำเร็จก็ได้”

มีผู้เล่นไม่เยอะเท่าไหร่ที่เข้าร่วมการล่าในครั้งนี้

ทางตอนเหนือเต็มไปมอนสเตอร์แข็งแกร่งจำนวนมากและขุมกำลังปีศาจที่ชั่วร้าย, นั่นจึงทำให้การสำรวจจำเป็นต้องประกอบไปด้วยผู้เล่นระดับจำนวนมาก

อย่างไรก็ตาม, นอกจากความเสี่ยงที่อาจจะเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อแล้ว, การส่งกลุ่มสำรวจ กลุ่มเล็กๆ ออกไปผจญภัยเพื่อเก็บรวบรวมข้อมูล ก็เป็นสิ่งจำเป็นเช่นเดียวกัน

“ตรงชายฝั่งทะเลทางตะวันออกของบึงโหยหวนคือสถานที่ ที่พวกคุณสามารถหาไฮดร้าพบ ไฮดร้ามีหัวขนาดใหญ่มากและมันมีอยู่หลายหัวด้วยกัน…ฉันไม่รู้รายละเอียดของมันมากเท่าไหร่นัก”

พวกเขาได้รับข้อมูลของมอนสเตอร์ระดับบอส

สมาชิกกิลด์ของเดย์มอนด์นำทางไปยังแม่น้ำที่มีไฮดร้าอาศัยอยู่

พวกเขาได้รับข้อมูลนี้จากคนในหมู่บ้านเล็กๆตรงแถบชายแดนแลกกับเงิน 10,000 เหรียญทอง, และพวกเขาก็มาถึงบึงโหยหวน

ไฮคร้าสามารถเติบโตได้จนมีขนาดความสูงมากกว่า 6 เมตร หัวของมันมีการเคลื่อนไหวที่ช้ามาก, แต่หัวของมันแต่ละหัวนั้นสามารถปล่อยพิษร้ายแรงออกมาได้

พิษของมันสามารถลดความทนทานของโล่และชุดเกราะให้เหลือศูนย์ได้ภายในเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น!

ไฮดร้าอาศัยอยู่ในบริเวณที่เป็นบึงเลน เมื่อพวกเขาย่างเท้าก้าวเข้าไป เท้าของพวกเขาก็จมลึกลงไปในบริเวณบึงโคลน, ดังนั้นการล่าพวกมันจึงไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่คิด

“ไปกันเถอะ”

นักรบเดย์มอนด์, เป็นคนเปิดทาง

หลังจากที่ไฮดร้าถูกกำจัดลง, ข้อมูลสถานที่ของมอนสเตอร์ระดับบอสตัวใหม่ก็ปรากฏขึ้น

มันมี 7 หัวและหัวของมันแต่ละหัวนั้นสามารถพ่นพิษออกมาได้อย่างต่อเนื่อง

หัวของพวกมันสามารถพุ่งฉกและกลืนเหล่าคณะสำรวจ

การล่าในครั้งนี้เกือบจะไม่สำเร็จ, สมาชิกของกิลด์นักล่าแห่งผืนปฐพีได้รับบาดเจ็บเป็นจำนวนมากกว่า 25 คน และคลิปวิดีโอในการล่าก็ถูกโพสต์ลงให้เห็นอย่างชัดเจนในหอแห่งเกียรติยศ

“มันดูเหมือนเป็นมอนสเตอร์ระดับที่จัดการยากจริงๆ”

“ไม่ใช่ว่านี่เป็นครั้งแรกที่ได้สู้กับไฮดร้าหรอกเหรอ?”

ไม่นานนัก, พวกเขาก็ได้รับข้อมูลต่างๆเพิ่มมากขึ้น

เดย์มอนด์เลือกที่จะไปยังสถานที่ที่ใกล้ที่สุดจากตำแหน่งของพวกเขา

“สถานที่นี้ยังมีเศษเสี้ยวอารยธรรมของพวกมนุษย์หลงเหลืออยู่ ตรงนั้นมีไส้เดือนยั้วเยี้ยอยู่เต็มไปหมด…และคณะสำรวจที่เข้าไปยังสถานที่แห่งนั้นถูกฆ่าล้างเผ่าพันธุ์จนสิ้นซาก ไม่เหลือแม้แต่สักคนเดียว”

พวกไส้เดือนไม่สามารถที่จะละเลย ไม่สนใจพวกมันได้

พวกมันเป็นหนอนอันเดทที่หายากมาก อีกทั้งพวกมันยังดิ้นรนเพื่อที่จะมีชีวิตรอดอยู่ต่อไป

ไส้เดือนอันเดท! (ผู้แปล: จริงๆ อยากใช้หนอนอันเดทมาก ดูเท่ห์กว่าเยอะ แต่เอาตามนี้เหอะ 555)

“มอนสเตอร์คลาสบอสชื่อลาวาปรากฏตัวออกมาด้วยรูปร่างตัวของมันมีสีเขียวและหัวเหมือนมนุษย์”

กิลด์นักล่าแห่งผืนปฐพีได้รับความเสียหายหนักมากในขณะที่พวกเขาพยายามล่าเจ้าลาวา

ไม่มีใครรู้ว่ายังมีมอนสเตอร์ระดับบอสที่ต้องล่าอยู่อีกกี่ตัวกันแน่ กิลด์นักล่าแห่งผืนปฐพีโจมตีมอนสเตอร์อย่างต้องเนื่องโดยไม่ได้คิดหน้าคิดหลังอะไรเลย, ทำให้ดึงดูดความสนใจจากผู้คนมากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ

***

คุรุโซสมควรได้รับสมญานามว่าเป็นสวรรค์ของเหล่าช่างตีเหล็กคนแคระ

*ต๊อง-แต๊ง-ต๊อง-แต๊ง*

จากระยะขนาดนี้, มันง่ายมากที่จะมองเห็นคนแคระจำนวนมากถือฆ้อนและฟาดลงไปที่อะไรสักอย่าง

แร่กระจายอยู่ทั่วทุกพื้นที่, ขณะที่สินค้าที่เสร็จแล้วถูกกองรวมกัน

หากเปรียบเทียบกับหมู่บ้านหัตถ์เหล็กกล้า, หมู่บ้านคนแคระที่ห่างไกลมีความร้อนสูงกว่าและมีจำนวนประชากรน้อยกว่า

“เอ็กเปอร์, นายรู้วิธีสร้างหอกแล้วเหรอ?”

“ใช่ ฉันรู้ ค่าความเสียหายพื้นฐานของมันยังไม่เกิน 90 เลย, ตอนนี้ดูโซ่นี่สิ”

“มันมีหินวิญญาณไฟและหินวิญญาณลม, ถ้านายเพิ่มมันเข้าไปนายจะได้พลังทอนาโดที่รุนแรงมาก”

“แล้วมันเพิ่มความเสียหายได้เท่าไหร่?”

“ในแต่ละรอบ, มันเพิ่มค่าความเสียหายได้ถึง 23, ไม่ต้องพูดมากแล้ว, ยังไงมันก็เป็นอาวุธที่น่าทึ่งอยู่ดี”

“นี่พิสูจน์ให้เห็นถึงความสามารถของนายนะเอ็กเปอร์ อาวุธที่นายทำออกมาต้องมีค่าความทนทานที่สุดยอดแน่ๆเลย”

“ดังนั้นฉันก็เลยพยายามที่จะสร้างหอก นี่เป็นครั้งแรกของฉัน, ฉันต้องการเห็นว่าฉันสามารถสร้างหอกที่มีพลังโจมตีมากกว่า 100 ได้มั้ย”       

พวกแคระกระซิบคุยกันมากมายหลายเรื่องเกี่ยวกับกระบวนการผลิตอาวุธ

เมื่อวีดเดินผ่าน, พวกเขาไม่สนใจหันมามองเขาเลยและยังคงคุยกันต่อไป

“รุ่นพี่ฟาบิโอ, ผมได้ยินมาว่าคุณมีความคุ้นเคยกับการสร้างชุดเกราะค่อนข้างมาก”

“เขาเก่งมากในเรื่องของการสร้างชุดเกราะ, เพียงพอที่จะเรียกได้ว่าเป็นปรมาจารย์แห่งศิลปะ ถ้านายมีเงินพอนะ, เขาสามารถอัพเกรดเพิ่มระดับชุดเกราะให้นาย, ดีกว่าดาบทุกชนิดเลย”

“เ_ย ถ้าข้ามีเงินมากกว่านี้นะ, ข้าคงไม่ต้องมานั่งทนทำงานอะไรแบบนี้อีก”

 “อย่าพูดอย่างนั้นสิวะ นายคิดว่ารุ่นพี่ฟาบิโอใช้ทักษะของเขาเพียงเพื่อเงินอย่างเดียวเหรอ? เขาไม่ใช่พวกลูกเจี๊ยบที่ทำงานที่เขาเลือกนะ”

“ทุกคนรู้แล้วน่า”

แม้กระทั่งวีดยังได้ยินและจดจำชื่อของ “ฟาบิโอ”

คนแคระฟาบิโอ, ช่างตีเหล็กผู้ถูกเลือกของอาณาจักรธอร์, เป็นผู้เล่นที่มีชื่อเสียงโด่งดังมาก

นับจากช่วงเวลาที่วีดได้รับชุดเกราะของเดธไนท์ในเมืองลอยฟ้า,ลาเวียส,ฟาบิโอก็เป็นที่รู้จักกันมากแล้ว

มันมีการกล่าวกันว่าช่วงที่ฟาบิโอวางมือลงบนชุดเกราะที่เสื่อมสภาพชำรุดทรุดโทรม, มันออกมาดูดีเหมือนของใหม่เลย

ฟาบิโอคือปรมาจารย์การใช้มือ

กิลด์ระดับสูง, และ พวกที่ถูกจัดอันดับ ของทวีปเวอร์แซลล์, ต่างรวบรวม หอบเงินจำนวนมหาศาลเพื่อขอรับการบริการจากเขา

ผู้คนต้องการชุดเกราะที่แข็งแกร่ง, แต่ปฏิเสธการใส่ชุดเกราะเพื่อช่วยสนับสนุน, เนื่องจากมันดูเทอะทะและมีน้ำหนักค่อนข้างมาก อีกอย่างเมื่อมีเลวเวลสูงขึ้น, บทลงโทษจากการตายก็จะเพิ่มขึ้นตามไปด้วย

นอกจากวีดแล้ว, มีคนจำนวนน้อยมากที่อดทนตั้งใจพยายามอย่างยากลำบากในการเพิ่มระดับทักษะของพวกเขา

อย่างไรก็ตาม, ยังมีคนอีกจำนวนมากที่ต้องการมีชุดเกราะที่ดีกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับสุดยอดอาวุธ, ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สนใจว่าต้องใช้เงินเป็นจำนวนเท่าไหร่เพื่อที่จะอัพเกรดเพิ่มระดับชุดเกราะของพวกเขา

ช่วงเวลานั้นเอง, ฟาบิโอได้รับโชคชะตาที่สุดยอด

เขาเป็นช่างตีเหล็กคนแรกที่ประสบความสำเร็จ

เมื่อ CTS มีเดีย ออกอากาศเกี่ยวกับวีด, พร้อมกับผู้เล่นคนอื่นๆอีก 8 คน, ฟาบิโอก็เป็นหนึ่งในผู้เล่นที่ถูกเลือก

หลังจากที่รายการได้ออกอากาศไปแล้ว, มีผู้เล่นที่มีทักษะช่างตีเหล็กขั้นกลางมารวมตัวกันมากขึ้น

ความพยายามที่จะเพิ่มระดับทักษะของพวกเขา, เหมืองแร่มิธริลหลายแห่งได้มีการพัฒนาเกิดขึ้นมากมายและวัตถุดิบที่ใช้ในการตีเหล็กที่มีคุณภาพสูงขึ้นก็สามารถขุดพบเจอได้มากขึ้น, ซึ่งนั่นทำให้การเพิ่มระดับการตีเหล็กง่ายขึ้นกว่าแต่ก่อน

เมื่อเวลาผ่านไป, ผู้เล่นจำนวนมากสามารถเพิ่มระดับทักษะของพวกเขาจนเพียงพอต่อการเสริมพลังใช้ชุดเกราะและฟาบิโอก็ได้หายไปจากทวีปเวอร์แซลล์

วีดสงสัยว่าล่าสุดที่มีการพบเห็นฟาบิโอในคุรุโซ, ว่าเขากำลังพยายามเพิ่มระดับทักษะช่างตีเหล็กของเขาอยู่

วีดเริ่มเดินช้าลง

บริเวณแถวข้างถนน, วีดมองไปที่ช่างตีเหล็กคนแคระจำนวนมากที่กำลังสร้างขิงต่างอยู่ๆ, ขณะที่คนอื่นๆกำลังจัดเก็บสินค้าที่เสร็จเรียบร้อยแล้ว

พวกคนแคระผลิตสิ่งของต่างขึ้นมาด้วยตัวพวกเขาเอง, และไม่ได้สนใจว่าวีดกำลังยืนมองพวกเขาอยู่

พวกเขาสร้างของต่างๆขึ้นมาไว้เผื่อในกรณีที่มีคนต้องการอยากซื้อ, แต่ดูเหมือนไม่มีใครจะสนใจซื้อพวกมันเลย

“ไม่ใช่ว่าหลายวันมานี้รุ่นพี่เฮอร์แมนไม่ว่างเหรอ? ฉันไม่เห็นเขามาสักพักแล้ว”

“ฉันก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้คนพวกนั้นกลับมาแล้ว, เขาอาจจะสร้างดาบอยู่ก็ได้?”

“ซึก ซึก รุ่นพี่เฮอร์แมนเป็นคนระมัดระวังรอบคอบเพื่อป้องกันความล้มเหลวที่อาจจะเกิดขึ้น ช่างตีเหล็กหลายคนไม่ได้ปฏิบัติตามแนวทางของเขาอีกต่อไปแล้ว”

“เมื่อนานมาแล้ว, ประมาณ 4 หรือ 5 เดือนที่แล้ว, ฉันเคยทำตามแนวทางเดียวกันที่ว่าระมัดระวังเป็นอย่างดี ตอนนั้น, ทักษะรุ่นพี่เฮอร์แมนสุดยอดกว่าพวกเราในหมู่ช่างฝีมือทั้งหมด”

“แม้ว่านายจะหัวรั้น ดื้อดึงและพยายามที่จะสร้างดาบ ทุ่มเทจิตวิญญาณและหัวใจที่นายมีทั้งหมดลงไปเพื่อการสร้างดาบเพียงอย่างเดียว…อย่างมากที่สุด,มันใช้เวลาถึง 1 สัปดาห์เลยทีเดียว แต่ถ้านายพยายามที่จะใช้เวลามากกว่านั้นเป็นเดือนๆล่ะก็, คงไม่มีใครที่อยากจะซื้อดาบพวกนั้นจากนายหรอก”

“ใช่ ถูกต้องแล้ว”

“นายสามารถขายมันได้ที่งานประมูลในราคาที่สูงกว่า, แต่มันก็ยังใช้เวลาอยู่ดี และช่างตีเหล็กทุกอย่างเกี่ยวกับเงินทั้งหมด”

จนถึงตอนนี้, เฮอร์แมนเคยเจอวีดแล้ว

บนทวีปเวอร์แซลล์, มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่จะมี คน  หรือ สองคน มีชื่อเหมือนกันจะมาพบเจอกันได้ อย่างไรก็ตาม, มันไม่เหมือนกับพวกช่างตีเหล็กคนแคระที่อยู่อาศัยใกล้กับคุรุโซ, และมีอาชีพเดียวกันกับเฮอร์แมน

‘ใครจะไปรู้ ฉันอาจจะได้เจอพวกเขาที่นี่อีกครั้งก็ได้’

วีดไม่ได้สนใจความสัมพันธ์ของเขากับคนอื่นๆสักเท่าไหร่นัก

อย่างไรก็ตาม, มันเป็นเรื่องจริงที่ว่าเขาใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการล่าในปาร์ตี้ของเพล และในฐานะที่เป็นดาร์คเกมเมอร์, เขามาสามารถปฏิเสธภารกิจการล่าที่อันตารายได้เลยเมื่อเขาเป็นฝ่ายที่ถูกขอร้องให้รับภารกิจ

นอกจากการหลับนอนและไปเรียนแล้ว, เขาใช้เวลาว่างทั้งหมดที่เขามีไปกับการเล่นรอยัล โร้ด, และมันค่อนข้างยากลำบากเมื่อเขาต้องไปล่ากับคนอื่นๆ

‘เรามาดูกันว่าความสัมพันธ์นี้จะถูกโชคชะตากำหนดไว้หรือไม่’

วีดมุ่งหน้าไปที่องค์การบริหารงานของคุรุโซ

ไม่เหมือนกับหมู่บ้านคนแคระอื่นๆในอาณาจักรธอร์, องค์การบริหารงานมีพลังอำนาจมากและปกครองควบคุมทุกอย่างทั้งหมดในคุรุโซ

ในอาณาจักรอื่นๆ, พระราชาและพวกชนชั้นสูงปกครองแผ่นดิน, ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องแปลกสำหรับองค์การบริหารงานที่จัดการตัดสินทุกอย่างในอาณาจักรคนแคระ

ผู้อาวุโสคนแคระได้รับการแต่งตั้งในช่วงสัปดาห์แรกของทุกๆปี ผู้อาวุโสจะจัดการตัดสินใจทุกๆอย่างและดำเนินการตามนโยบายที่ได้กำหนดไว้

คนแคระที่แข็งแกร่งและมีทักษะการใช้ดาบอันยอดเยี่ยม 3 คน, และ ผู้อาวุโส 7 คน จะถูกเลือกให้เป็นผู้นำขององค์การบริหารงาน, รวมแล้วมีคนแคระทั้งหมด 10 คน ที่เป็นผู้ที่ถูกเลือก คนแคระที่เพิ่งเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ยังถือว่าเด็กเกินไป, ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีสิทธิ์ที่จะได้รับการคัดเลือก

อย่างไรก็ตาม, มันมีการกล่าวกันว่าตำแหน่งของผู้อาวุโสนั้นเปิดโอกาสให้กับทุกคน, รวมถึงผู้เล่นด้วย

ผู้อาวุโสแต่ละคนจะทำงานที่องค์การบริหารงานซึ่งเป็นอีกทางเลือกหนึ่ง

“เจ้าเป็นคนแคระที่มาใหม่ในคุระโซ เจ้าต้องการที่จะลงทะเบียนหรือไม่?”

“ใช่แล้ว ข้าต้องการที่ลงทะเบียน”

“อาชีพของเจ้าคืออะไร?”

“ข้าเป็นประติมากร”

ในคุรุโซ, คุณไม่ต้องจ่ายภาษีให้กับมังกรปีศาจเคย์เบิร์น คุณจะไม่ถูกรบกวนจากกองกำลังเพื่ออิสรภาพของคนแคระมาเก็บเงินจากคุณ ทุกอย่างถูกจัดการดูแลโดยพวกคนแคระทั้งหมด

การมาที่คุรุโซนั้นฟรี!

อย่างไรก็ตาม, มันมีเงื่อนไขอยู่ถ้าหากคุณต้องการที่จะออกจากคุรุโซ

พวกเขาต้องสนับสนุนสร้างผลงานให้กับเมืองที่สุดยอดแห่งนี้ พวกเขาต้องอุทิศตนสร้างมันขึ้นมาให้เสร็จเรียบร้อย และผลงานที่ออกมานั้นต้องดีกว่าค่าเฉลี่ยของผลงานที่พวกเขาเคยสร้างมาทั้งหมด

สำหรับประติมากร, เขาต้องสร้างรูปแกะสลัก

มันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากการสร้างอะไรบางอย่าง, คุณไม่สามารถที่จะสร้างผลงานแย่ๆออกมาได้

ดังนั้น, การที่จะออกจากคุรุโซ, คุณต้องสนับสนุนด้วยการสร้างผลงานที่มีความเหมาะสม

นั่นคือเงื่อนไขขั้นต่ำในการที่จะเข้ามายังคุรุโซแห่งนี้

ไม่เหมือนที่อื่นๆในอาณาจักร, มันไม่มีภาษีเพราะข้อจำกัดที่มีความพิเศษแบบนี้

ผู้อาวุโสคนแคระถามวีด

“เจ้าชื่ออะไร?”

“ข้าชื่อหัตถ์แห่งศิลป์”

“นั่นเป็นชื่อที่ดีนะ”

“การดำเนินการลงทะเบียนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก่อนที่จะออกจากคุรุโซ, เจ้าต้องสร้างอะไรบางอย่างเอาไว้, ในกรณีของเจ้า, คงเป็นรูปแกะสลัก”

เมื่อวีดกำลังจะออกไปจากองค์การบริหารงาน

“ข้ามีคำถามจะถามเจ้า”

“ข้าขอถามเจ้า เจ้าต้องการข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับคุรุโซมั้ย? ถ้าเจ้าไม่ยุ่งอะไร, เจ้าจะฟังคำขอร้องของข้าได้มั้ย?”

คำขอร้องจากผู้อาวุโสคนแคระ!

อย่างไรก็ตาม ข้อเสนออาจจะเป็นที่น่าดึงดูดใจสำหรับวีดสักเท่าไหร่

ถึงแม้ว่าวีดมีค่าชื่อเสียงที่มากมายมหาศาล, แต่หลังจากที่เขาเปลี่ยนมาเป็นคนแคระ ค่าชื่อเสียงทั้งหมดที่เขามีนั้นไม่มีผลอะไรเลย

ลักษณะของเผ่าพันธุ์คนแคระมีการปรับค่าชื่อเสียงจากผลงานศิลปะที่ถูกสร้างขึ้น, แต่มันก็มีข้อจำกัดชื่อเสียงที่เขาได้มาจากการผจญภัยอยู่เช่นกัน

ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น, ชื่อเสียงของเค้าก็ยังคงอยู่ในระดับที่สูงมาก อย่างไรก็ตาม, คุรุโซนั้นแตกต่างไปจากที่คิดเพราะพวกเขาไม่ค่อยได้มีการแลกเปลี่ยนสินค้ากับอาณาจักรอื่นบ่อยเท่าที่ควร

ค่าชื่อเสียงที่เขาสะสมจากทั่วทวีปเวอร์แซลล์และทางตอนเหนือ, นั้นไม่เป็นที่ได้ยินในคุรุโซแห่งนี้

ถึงแม้ว่าวีดจะมีชื่อเสียงที่ค่อนข้างมาก, แต่เขาก็ไม่ได้รับคำขอร้องนอกเขตพื้นที่พวกนั้นเลย

“เจ้าไม่ต้องทำคำขอร้องของข้าให้เสร็จเรียบร้อยก็ได้ เพื่อแลกเปลี่ยนกับข้อมูลที่ข้าจะนำเสนอให้เจ้านี้ เจ้าเคยได้ยินช่างแกะสลักคนแคระมั้ย?”

วีดคิดว่าถ้าเขาไม่สามารถหาข้อมูลอะไรได้เลยในอาณาจักรธอร์, เขาอาจจะหามันได้ในคุรุโซ!

วีดพยักหน้าเพื่อฟังคำถามของผู้อาวุโสคนแคระที่กำลังถามเขาอยู่นั้นและพูด

“เขาคือสุดยอดช่างแกะสลักในหมู่พวกเราคนแคระทั้งหมด รูปแกะสลักของเขาเต็มไปด้วยความพิศวง แต่ข้ามีเรื่องราวของคนแคระอีกคนที่ถูกเล่าต่อกันมาจากบรรพบุรุษของพวกเขา”

เขาอาจจะได้รับข้อมูลเกี่ยวกับเค็นเดลฟ์ อย่างน้อยที่สุด, เขาสามารถยืนยันการมีตัวตนของช่างแกะสลักคนแคระ, เค็นเดลฟ์

วีดถามด้วยความหวังครั้งใหม่

“ข้าสามารถหาลูกศิษย์หรือรูปแกะสลักที่เขาทิ้งไว้เป็นเบื้องหลังได้จากที่ไหน?”

“แม้ว่าข้าจะไม่รู้ถึงคำตอบพวกนั้น ตามความรู้ที่ข้ามี, คนๆนั้นไม่ได้ทิ้งรูปแกะสลักอะไรเอาไว้…ข้าคิดว่าพวกเราไม่สามารถที่จะหาลูกศิษย์ของเขาพบถึงแม้ว่าพวกเขาจะยังมีชีวิตอยู่ก็ตาม แต่จากที่ข้าจำความได้, มีคนแคระเป็นจำนวนมากที่ถามเกี่ยวกับเค็นเดลฟ์”

“นอกจากข้าแล้ว, มีคนแคระคนไหนที่ถามคำถามแบบเดียวกันนี้อีก?”

“มีมากเลยล่ะที่ถามคำถามแบบนั้น อย่างน้อยก็สักยี่สิบคน”

เหมือนกันกับวีด, มีคนแคระจำนวนมากกว่า 20 คนที่เดินทางมายังคุรุโซเพื่อที่จะรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับเค็นเดลฟ์ อย่างไรก็ตาม, พวกเขาล้มเหลวในการตามหาเค็นเดลฟ์

‘เบาะแสที่อยู่ในคุรุโซ เหตุผลที่ว่าทำไมความจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้กระจายออกไปเหมือนข่าวลือก็เพราะว่าพวกคนที่ยอมแพ้ไม่ได้ต้องการที่จะใช้คนแคระคนอื่นมีโอกาสหาเขาพบ’

ไม่มีใครสามารถหาร่องรอยของเค็นเดลฟ์พบ อย่างไรก็ตาม, เพราะคนแคระคนอื่นอาจจะหาเขาพบ, พวกเขาจึงไม่ได้ต้องการให้ข้อมูลพวกนี้กระจายออกสู่สาธารณะและเก็บมันไว้กับตัวพวกเขาเอง

วีดถามอีกคำถาม

“พวกที่ไม่มีตัวตน; ข้าต้องทำยังไงถึงจะแกะสลักพวกที่กำลังพูดคุยอยู่กับข้า ข้าต้องทำยังไงถึงจะแกะสลักพวกนี้ได้?”

ผู้อาวุโสคนแคระทำท่าทางงงแล้วมองไปที่เขา

“มันมีเรื่องอะไรแบบนั้นเกิดขึ้นด้วยเรอะ?”

“.....”

“ถ้าหากเจ้ากำลังมองหาสิ่งที่เจ้าต้องการในคุรุโซ, เจ้าต้องหามันด้วยตัวเอง ถ้าเจ้าต้องการอะไรสักอย่าง, เจ้าต้องได้มันมาด้วยตัวของเจ้าเอง”

ในอีกความหมายหนึ่ง, ผู้อาวุโสพูดว่าคุณสามารถที่จะได้ข้อมูลมาง่ายๆนั่นเอง

มันมีความเป็นไปได้ว่าคำตอบที่วีดกำลังมองหาอยู่นั้นอาจจะเป็นคำตอบที่ไม่มีใครสามารถบอกเขาได้

‘พวกที่ไม่มีตัวตน เราไม่รู้ว่าพวกมันเป็นยังไง, และถ้าเกิดว่ามีใครสักคนที่สามารถแกะสลักพวกมันได้แล้ว, มันก็ไม่เห็นจำเป็นที่จะต้องมารบกวนเราให้แกะสลักพวกมันอีก’

การแกะสลักเป็นศิลปะที่ทุกคนสามารถเพลิดเพลินไปกับมันได้, แต่มีเพียงคนเดียวที่สามารถบรรลุถึงจุดสูงสุด!

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้รีบร้อนอะไร, เขาก็สามารถเดาได้ว่าข้อมูลที่เขาต้องการนั้นไม่ง่ายเลยที่จะได้มันมา

จบตอน

ที่มา: http://japtem.com/lms-volume-14-chapter-2

ไฟล์ PDF: https://drive.google.com/drive/u/0/folders/0B7slWHQIQ6wCM1hicDY3dUw2cXM