เล่ม 22 ตอนที่ 6: ประติมากรผู้ท่องเที่ยวทั่วทั้งทวีป แปลโดย Cole’s Myth

-ตอนนี้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้ว…ส่วนปัญหาการพูดคุยของซอูนก็หายไปแล้วด้วย…

ซอยูนตัดสินใจที่จะไปทำงานพาร์ทไทม์เพื่อเก็บเงิน

‘การหางานให้ได้นี่ไม่ง่ายเลย…งานแบบไหนนะ ฉันถึงจะทำได้?’

เพราะว่ามีคาบเรียน งานพาท์ทไทม์ที่ง่ายที่สุดที่เธอสามารถทำได้ก็คงจะเป็นแคชเชียร์

ปัญหาเพียงอย่างเดียวนั่นก็คือชีวิตอันโดดเดี่ยวของเธอทำให้การเข้าสังคมของเธอนั้นยากมากๆ

 ‘ฉันเดาว่า ความจริงที่ผู้คนเปลี่ยนแปลงตัวเองและทำงานให้หนักขึ้นคงเป็นเพราะเงินนี่เอง’

หลังจากหมดคาบเรียน เธอก็เขียนเรซูเม่และมุ่งหน้าไปที่ร้านอาหารที่จ้างพนักงานพาร์ทไทม์

ทางร้านจ่าย 5,300 วอนต่อชั่วโมงพร้อมโบนัสขึ้นอยู่กับพวกเขาขายได้มากแค่ไหน ซอยูนเอาเรซูเม่ของเธอออกมาให้กับผู้จัดการร้าน

ชื่อ: จอง ซอยูน

อายุ: 21

อาชีพ: นักศึกชั้นปีที่สอง มหาวิทยาลัยเกาหลี

ความสามารถ: ภาษาอังกฤษ ภาษาจีน ภาษาญี่ปุ่น กฎหมายระหว่างประเทศ การบัญชี บริหารธุรกิจ จิตวิทยา

ไม่เคยมีใครที่เข้ามาสมัครทำงานร้านอาหารด้วยเรซูเม่ที่น่าประทับใจขนาดนี้มาก่อน!

ผู้จัดการร้านหัวเราะออกไปขณะที่ถามเธอ “เธอเคยทำงานในร้านอาหารมาก่อนไหม?”

“ฉันไม่เคยค่ะ นั่นหมายความว่าฉันทำงานที่นี่ไม่ได้ใช่ไหมค่ะ?”

ผู้จัดการร้านรู้สึกเด็กขึ้นมาซัก 50 ได้ในตอนที่เขาได้ยินเสียงของซอยูน

 ‘โลกนี้ช่างยอดเยี่ยมจริงๆ’

นักศึกษามหาลัยสาวสวยกับน้ำเสียงไพเราะดุจดั่งนางฟ้า

เพียงแค่เสียงของเธอก็สามารถทำให้ใครยิ้มได้แล้ว

 “เธอตั้งใจจะทำงานที่นี่นานแค่ไหนหรอ?”

เขาอยากให้เธอทำงานตลอดช่วงหยุดหน้าหนาวนี้จริงๆ

 “ฉันมีหลายสิ่งหลายอย่างให้ทำนะค่ะ…แต่ฉันก็ยังอยากทำงานช่วงเย็นตลอดสัปดาห์เลยค่ะ”

เพราะว่าเรื่องของเรื่องงานนี้อยู่ที่การให้บริการ ผู้คนมากมายสมัครมาทำงานที่ร้านอาหารนี่เป็นงานที่ได้มายากมากๆ

แต่ว่าในตอนนี้กลับมีข้อยกเว้น

 “เธอเริ่มทำงานวันนี้เลยได้ไหม?”

ผ่านการสัมภาษณ์ทันทีทันใด!

การเริ่มงานครั้งแรกของซอยูนแบบปุบปับนั้นก็คือการต้อนรับแขกตรงทางเข้าของร้านอาหาร

 “ยินดีต้อนรับค่ะ”

 “ที่นี่ต้องรอนานไหม? เฮือก!”

ซอยูนก้าวออกมาจากคอมฟอรทโซน(Comfort Zone)ของเธอเข้าสู่โลกใบใหม่(แอดมิน:เหมือนการก้าวข้ามผ่านขีดจำกัดของตัวเอง)

เป็นระยะเวลาอันยาวนาน ที่เธอปิดตัวเองอยู่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นและเรื่องรักๆใคร่

“ขอสเต็กเนื้อติดโครงกับสเต็กเนื้อสันนอกครับ”

 “คุณอยากจะดื่มอะไรดีคะ?”

 “น้ำส้มกับน้ำโซดาครับ”

เหล่าแขกที่เข้ามาทานอาหารต่างจับจ้องมองไปที่ซอยูน

พวกเขาไม่แม้แต่จะรับรู้รสชาติอาหารอันแสนแพงของพวกเขาเลย

 ‘สวยจัง สวยจัง สวยจัง สวยจัง สวยจัง สวยจังเลย’

‘โอ ถ้าหากว่าเธอจะมองมาทางนี้สักครั้ง…’

==============================

 “แม้ว่าจะกระพือเปลวไฟไปก็คงจะทำให้มันไหม้ไปหมดทันทีแน่ๆ แต่เชื้อไฟก็ยังคงจะเหลืออยู่แหะ งั้นลองสร้างประติมากรรมแห่งไฟดูละกัน”

เพราะการเชื่อฟังคำสั่งสอนของเดย์แครม วีดจึงสร้างเปลวเพลิงและควันไฟให้ปรากฏขึ้นมากลางอากาศ

 “ทักษะประติมากรรมธรรมชาติ!”

เปลวไฟร่ายรำขณะที่เขาเคลื่อนมือของเขาไปมา

เขาอยู่ใกล้กับเปลวไฟนั้นมากจนทำให้เขาเหงื่อผุดและทุกๆครั้งที่เขาอยู่ใกล้มากเกินไปค่าพลังชีวิตของเขาก็ตกลงฮวบฮาบ

การแกะสลักเปลวไฟด้วยมือเปล่ามันช่างดูน่าประทับใจและยุ่งยากไปในเวลาเดียวกัน

 “นิ่งไว้ๆ ทักษะแกะสลักธรรมชาตินั้นมีประโยชน์หลายอย่างมากเลยนะ”

ในแต่ละครั้งที่เขาสัมผัสถูกเปลวไฟ ค่าทักษะแกะสลักธรรมชาติของเขาเพิ่มขึ้นมากเอาการ

เมื่อเชื่อในความเข้มแข็งและความวิริยะอุตสาหะของตัวเขาเอง เขาได้สร้างทั้งมังกรเพลิงหรือแม้แต่หมูป่ารมควัน

ประสิทธิผลของการควบคุมไฟนั้นแปรเปลี่ยนได้ขึ้นอยู่กับระดับความใกล้ชิดธรรมชาติของแต่ละคน ดังนั้นเพื่อที่จะเพิ่มค่าความใกล้ชิดให้มากยิ่งขึ้น เขาจึงต้องสร้างจิตวิญญาณแห่งลมด้วยเช่นกัน (ผู้แปล: ทำไมยิ่งแปลไปละนึกถึงBigMom ในOne Piece นะ)

ซูมมมมม ฟิ้ววววววว!

จิตวิญญาณแห่งลมนั้นสร้างขึ้นมาด้วยราคาย่อมเยาแถมมันยังดูท่าทางนิสัยลุยๆและฉลาดหลักแหลมด้วย

วีดยังคงสร้างผลงานของเขาต่อไปเรื่อยๆเพื่อที่จะฟื้นค่าสถานะทางศิลปะที่เสียไปกลับคืนมาและก็พยายามที่จะเพิ่มความชำนาญของทักษะอีกด้วย

พลังอันเดดลดลงไปเหลือ 190 แต้มแล้ว

 “หน้าต่างข้อมูลภารกิจ!”

คำเรียกขานของบัลข่าน

บัลข่าน ลอร์ดแห่งเหล่าอันเดดได้เรียกขานหาท่าน

อันเดดทุกตนต้องทำตามคำสั่งของเขา

เวลาที่เหลือ: 46 วัน

ความยากของภารกิจ: C

รางวัล: จะสามารถปลดล็อคบทแรกของภารกิจต่อเนื่องได้

แม้ว่าจะเหลือเวลาไม่มากแล้ว แต่วีดก็ยังตัดสินใจที่จะตั้งหน้าตั้งตาสร้างประติมากรรมแห่งธรรมชาติต่อไป

เพียงแค่สร้างประติมากรรมมากมายจากธรรมชาติที่หลงเหลืออยู่นั้น มันกลับไม่เพียงพอที่จะทำให้ทักษะประติมากรรมธรรมชาติพัฒนาได้เลย

วีดที่อยู่ภายในเทือกเขาเดบการ์ดดินแดนที่มีต้นไม้มากมาย หมู่นก และท้องฟ้าสีคราม ห่างไกลออกไปจากเทือกเขาก็มีทะเลสาบและแม่น้ำหลายสายด้วยเช่นกัน

ถ้าหากว่าคุณมุ่งหน้าไปที่เทือกเขาสีเทานั้น คุณก็จะสามารถประจักษ์ถึงความใหญ่โตมโหฬารของเทือกเขาเหล่านั้น มันคือสภาพแวดล้อมที่เป็นธรรมชาติจากสรวงสวรรค์

 “ประติมากรรมที่สร้างจากธรรมชาติงั้นหรอ…..”

วีดนึกหวนกลับไปถึงความยากลำบากทั้งหมดที่เขาได้อดทนอดกลั้นระหว่างการผจญภัยที่มาไกลถึงขนาดนี้

เขาต้องทุกข์ทรมานจากความหนาวเย็นในดินแดนเหนือ วิ่งอย่างเอาเป็นเอาตายในฐานะออร์คภายในเทือกเขายูโรกิในดินแดนทางตะวันออก แล้วก็ยังไม่เคยอยู่ที่ใดที่หนึ่งเป็นเวลานานๆ

เขาไม่เคยออกล่าอยู่ตรงที่เดียวเป็นเวลานานมากนัก

การได้พบเจอถึงมวลธรรมชาติมากมายหลายแขนงก็ช่วยให้เขาสามารถสร้างประติมากรรมขึ้นมาได้

สายน้ำ สายลม ผืนดิน หมู่เมฆ น้ำแข็ง เปลวไฟ ใบหญ้าและดอกไม้

การได้เข้าใจถึงความทรงจำทั้งหมดเหล่านั้น เขาจึงได้สร้างพวกมันแต่ละอย่างกลายเป็นประติมากรรมมาแล้วทั้งสิ้น

พืชที่เติบโตอยู่ข้างๆหินก้อนใหญ่ก็สามารถกลายมาเป็นประติมากรรมได้

น้ำที่หลั่งไหลลงมาอย่างรุนแรงผ่านหุบเขาลึกก็สามารถกลายเป็นประติมากรรมได้เช่นกัน

ในขณะที่เขาสร้างสรรค์ประติมากรรมจำนวนมากด้วยการใช้พลังของธรรมชาติภายในเทือกเขาเดบการ์ด เดย์แครมก็ให้คำแนะนำหนึ่งกับเขา

 “มันไม่เพียงพอที่จะมัวแต่แกะสลักมวลวัตถุ เจ้าต้องแกะสลักธรรมชาติอย่างที่มันเป็นต่างหาก”

วัตถุที่ถูกใช้ไปนั้นไม่ใช่เพียงสิ่งๆเดียวที่เป็นวัสดุที่นำไปใช้ในการสร้างผลงานทางศิลปะ

ในตอนที่เขายิ่งสร้างมากขึ้นเท่าไร เขาก็เริ่มเห็นถึงความจริงมากขึ้นเท่านั้น

การแกะสลักก็คือเส้นทางแห่งความคิดของเขานั่นเอง

จงรวบรวมใบไม้ที่ร่วงหล่นมาสร้างต้นไม้ จงปลูกต้นไม้ที่ถูกแผดเผาด้วยไฟป่า (ผู้แปล: ปรัชญาได้อี๊ก)

ยิ่งเขาแกะสลักธรรมชาติมากเท่าไร ความชำนาญของเขาก็ยิ่งเติบโตเร็วขึ้นมากเท่านั้น

จากนั้นวันหนึ่ง เดย์แครมก็มีท่าทางว่าจะเข้ามาพูดกับเขา

 “ดูเหมือนว่าข้าจะสอนเจ้าถึงการแกะสลักธรรมชาติพื้นฐานมามากเพียงพอแล้ว การแกะสลักคือเส้นทางที่จะเข้าถึงตัวเจ้าเอง ข้าจึงไม่มีอะไรจะสอนเจ้าอีกแล้ว”

ตริ้ง!

ท่านสำเร็จภารกิจ “คำสอนสั่งของเดย์แครม” แล้ว

ปรมาจารย์เดย์แครมได้สิ้นสุดการสั่งสอนประติมากรผู้ที่เป็นลูกศิษย์ของเขาแล้ว

เขายอมให้ลูกศิษย์ของเขาคิดว่าเขาเป็นประติมากรที่แสนวิเศษและสอนทุกๆอย่างให้กับเขาที่เขาสามารถทำได้แล้ว แต่เขาก็ยังรู้สึกเสียใจอยู่

 “เส้นทางการแกะสลักของทวีปแห่งนี้นั้นช่างมืดมนยิ่งนัก พรสวรรค์ในการแกะสลักมากมายได้หายสาบสูญไป”

-ท่านไม่ได้รับคำสอนของเดย์แครมอันพึงไม่เหมาะสม ค่าชื่อเสียงลดลง 580 แต้ม

เดย์แครมพูดอีกเล็กน้อยในตอนแรก แต่ในที่สุดเขาก็ได้แค่มองอยู่ข้างๆแล้วก็ไม่ขัดอะไรอีกเลย

การให้ลูกศิษย์ใช้จินตนาการของพวกเขาเองคือส่วนที่สำคัญที่สุดของการสอน!

วีดคุ้นเคยพอกับการยัดเยียดการศึกษาแบบนี้จนถือว่าเขาสามารถเป็นที่ปรึกษาให้กับเรื่องนี้ได้เลย

ในตอนนี้เขาเติบโตและเข้าถึงธรรมชาติมากขึ้นแล้ว  นี่เป็นสิ่งที่ไม่เคยอยู่ในส่วนหนึ่งของชีวิตเขามาก่อนเลย

 ‘ฉันอาจจะใหม่กับเรื่องพวกนี้ แต่ในภายภาคหน้าในตอนที่ทักษะพัฒนาแล้ว ฉันจะสามารถควบคุมพลังอำนาจแห่งธรรมชาติได้!’

ตอนนี้ทักษะการแกะสลักธรรมชาติอยู่ที่ขั้นกลางเลเวล 2!

เป็นครั้งแรกที่วีดยอมกัมหัวของเขาลงด้วยความเคารพ

 “ข้าได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างจากท่านอาจารย์ของข้า”

จากนั้นเดย์แครมก็พูดออกมา

 “เมื่อใดก็ตามที่เจ้าจากไป อย่าบอกว่าเจ้าได้เรียนรู้ทักษะนี้มากจากข้า มันช่างน่าละอายใจยิ่งนัก”

 “ข้าเข้าใจครับ เช่นนั้น ตอนนี้ท่านจะสอนทักษะแกะสลักมหาภัยพิบัติ (Great Disaster Scupting)ให้ข้าได้หรือยังครับ?”

“แล้วเจ้าตระหนักถึงพลังที่แท้จริงของธรรมชาติได้หรือยังล่ะ?”

“ข้ายังไม่เข้าใจครับ แต่ขอเวลาให้ข้าซักหน่อยเถอะแล้วข้าจะเข้าใจมันได้แน่ๆครับ”

 “’งั้นนี่ก็สำหรับเจ้า ครั้งหนึ่งที่เจ้าได้เรียนรู้ตัวตนที่แท้จริงของธรรมชาติ เจ้าก็จะสามารถเรียนรู้เคล็ดลับของข้าได้”

-ท่านได้รับงานแกะสลักไม้ของท่านเดย์แครม

การมีงานสลักไม้ของเดย์แครมจะทำให้ผู้ถือครองเพิ่มเลเวลทักษะของพวกเขาให้เร็วยิ่งขึ้น

 “ท่านเป็นอาจารย์ที่ยอดเยี่ยมที่สุด ข้าจะจดจำไปชั่วชีวิต”

 ‘ฉันต้องระวังคำพูดคำจาของฉันเอาไว้ ถ้างั้นฉันก็ไม่ต้องสัญญาว่าจะเอารางวัลมาให้เขา’

 “เจ้าจะออกไปเดินทางท่องเที่ยวทั่วทั้งทวีปหรือ?”

 “ข้าต้องทำเช่นนั้นครับ ข้าต้องเดินบนเส้นทางของศิลปินและเยียวยาความเจ็บปวดเหล่านั้นจากพวกคนชั่วช้า!”

วีดออกล่าและหาเงินไปเรื่อยๆขณะที่เขาท่องไปทั่วทั้งทวีปเวอร์เซล

เขาคิดกับตัวเองว่า แม้ว่าฉันจะอยู่ในดินแดนเหนือ แต่ก็มีสถานที่อีกมากมายที่ฉันยังไม่ได้ไปเยือน ฉันต้องตามหาพวกดันเจี้ยนและเก็บไอเท็มทั้งหลายมาให้ได้

จากนั้นเขาก็หวนนึกถึงการพูดคุยครั้งสุดท้ายกับเดย์แครม

 “ในตอนที่เจ้าออกไปท่องในสถานที่ต่างๆนาๆ จงจดจำไว้เสมอว่าจะต้องพัฒนาทักษะการแกะสลักของเจ้าให้ดีขึ้นเรื่อยๆ”

 “แน่นอนครับ ข้าจะทำงานอย่างหนักด้วยการแกะสลักต่อไปเรื่อยๆตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ของข้าเลย”

“ใช่แล้วละ เจ้าควรจะทำเช่นนั้น”

ในขณะที่เดย์แครมเหม่อมองไปบนท้องฟ้า วีดก็ใช้ทักษะของเขา

 “ตรวจสอบ!”

มันเป็นสิ่งสำคัญเสมอที่คุณจะต้องตรวจเช็คไอเท็มที่คนอื่นเอาให้คุณ ยิ่งในกรณีที่สิ่งนั้นไม่ใช่สิ่งที่มันน่าจะเป็นหรือน่าไว้ใจนัก…

ประติมากรรมไม้: ความคงทน 1/1

เดย์แครมแกะสลักผลงานชิ้นนี้ขึ้นมาเพื่อสอนทักษะแกะสลักมหาภัยพิบัติ แต่เพื่อที่จะเรียนทักษะนั้นได้คนๆนั้นต้องรู้ซึ้งถึงพลังที่แท้จริงของธรรมชาติซะก่อน

ข้อกำหนด: ทักษะแกะสลักธรรมชาติขั้นกลางเลเวล 6

 ‘ผลงานที่บรรจุเคล็ดลับของทักษะการแกะสลักมหาภัยพิบัติงั้นหรอ’

หลังจากที่วีดหยิบผลงานชิ้นนั้นไปไว้แล้ว เดย์แครมก็ให้ของขวัญอีกชิ้นกับเขา

 “เจ้าควรจะได้สิ่งนี้ไปด้วยเช่นกัน”

เดย์แครมหยิบสสารลึกลับสีครามเหมือนท้องฟ้าส่องแสงแวววาวชิ้นหนึ่งออกมา

 “เจ้าอาจจะรู้อยู่แล้วว่าไอเท็มชิ้นนี้พบได้เฉพาะในเขตลาส ฟาลังคซ์เท่านั้น แต่เพราะว่าเจ้าจำเป็นต้องใช้ความร้อนอย่างมาก และมันขัดกับการที่ต้องตัดต้นไม้มาก่อไฟ ข้าจึงไม่เคยได้ใช้มันเลย”

ฮีเลียมงั้นหรอ!!!

 “ท่านจะให้ไอเท็มแสนล้ำค่าขนาดนี้กับข้าได้อย่างไรกัน? ท่านเดย์แครมสามารถสร้างประติมากรรมอันน่าทึ่งได้ด้วยสิ่งนี้แน่ๆ”

การกระทำของวีดนั้นกลับขัดแย้งกับสิ่งที่เขาคิด ในขณะนั้นเองที่มือของเขาพุ่งออกไปเร็วเสียยิ่งกว่าตอนที่ต่อสู้เสียอีก

-ท่านได้รับฮีเลียมแล้ว

แหล่งกำเนิดมานา

ถ้าจะให้พูดถึงฮีเลียมนั้นถือว่าแพงสุดๆ และแล้วตอนนี้ฉันก็ได้มันมาแล้ว

 “จงสร้างสรรค์ประติมากรรมที่ยอดเยี่ยมออกมาให้ได้”

“ข้าจะทำให้ดีที่สุดครับ”

“’งั้นก็เดินทางปลอดภัยนะ”

==============================

 “นี่เงิน 340,000 วอนสำหรับการทำงานหนักทั้งสัปดาห์ของเธอจ๊ะ”

ในขณะที่การเก็บเงินมาด้วยเงินค่าจ้างอัตราปกติ ซอยูนก็สามารถเก็บเงินได้มากขึ้นทีละเล็กทีละน้อยแล้ว

ซอยูนได้รับเงินโบนัสมากพอตัวเพราะว่าเธอทำงานระหว่างช่วงเย็นที่มีคนแน่นร้าน แม้ว่าผู้จัดการหวังที่อยากจะให้เธออยู่ต่อนานกว่าหนึ่งสัปดาห์แต่เธอก็ยังจะออกอยู่ดี

 “นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันหาเงินมาได้ด้วยตัวเอง”

ซอยูนหยิบเงินของเธอออกมาจากซองกระดาษและนับเงินทุกๆวอนอย่างใจจดใจจ่อ

ขณะที่ต้อนรับบรรดาลูกค้าด้วยความสดใส เชิญพวกเขาไปนั่งที่โต๊ะ และบอกให้ลูกค้าคนอื่นรอคิวของพวกเขา เธอก็ได้เรียนรู้ว่าเธอสามารถหาเงินมาได้ด้วยการทำให้ผู้คนมีความสุขได้

ขณะที่เธอทำงานเธอก็ได้เห็นครอบครัว เพื่อนฝูง และคู่รักได้พูดคุยกันอย่างรักใคร่จนทำให้หัวใจของเธอสุขใสมากขึ้น

 “การทำงานนี่ก็สนุกได้จริงๆสินะ”

แถมเธอยังเคยแอบหยิบอาหารมาตอนที่พนักงานไม่ได้มองอยู่อีกด้วย

ในตอนแรกเธอมีช่วงเวลาที่ยากลำบากที่ต้องมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นๆ แต่ว่าเธอได้มาทำงานต่อไปเรื่อยๆแบบนี้เธอก็รู้สึกว่าตัวเองได้เปลี่ยนไปแล้ว

 “ด้วยเงินนี่ ฉันจะสามารถซื้อเครื่องปรุงอาหารทั้งหมดได้”

ลีฮุนได้บอกเธอว่ามันต้องใช้เวลานานมากที่จะหาเงินมาได้จากการทำงานพาร์ทไทม์ ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจที่จะลองขายข้าวกล่องดูบ้าง

ซอยูนตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าแล้วก็ออกไปจ่ายตลาด

 “คุณหนูคนสวยจ๊ะ ฉันจะช่วยหาอะไรให้เธอได้หรือ?”

คุณลุงขายของมักจะให้เนื้อและผักกับเธอมากเป็นพิเศษในตอนที่เธอซื้อของจากพวกเขา

จากนั้นเธอก็หุงข้าวและทำเครื่องเคียง เธอบรรจุใส่กล่องอาหารพลาสติกอย่างพิถีพิถันพร้อมกับคงนัมมัลกุค (ซุบถั่วงอกใส่ผงปลาแห้ง(dashi))ที่อยู่ภายในกระติกน้ำร้อน

 “ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ฉันต้องออกไปหาเงินละ”

ซอยูนแบกกระเป๋าหนักๆด้วยมือทั้งสองข้างของเธอ เธอนั่งรถประจำทางและไปที่ถนนแถวๆย่านที่ตั้งบริษัทหลายๆแห่ง

เธอรู้สึกเพลียๆจากการที่ต้องตื่นมาตั้งแต่เช้า แต่ว่าความคิดของเธอตั้งเป้าไปที่ขายข้าวกล่องให้ได้

ซอยูนปักหลักอยู่บริเวณตรงที่ถัดจากตึกสูงแล้วก็เอาข้าวกล่องออกมาจากกระเป๋าและตั้งพวกมันเป็นชั้นๆอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

ทันใดนั้นเองก็มีเหล่าพนักงานบริษัทที่กำลังดื่มกาแฟของพวกเขาอยู่เร่งรีบไปทำงาน แต่ก็ต้องหยุดทันทีที่พวกเขามองเห็นเธอ

สวยจัง!

 ‘อ๊า ช่างเหมือนกับนางฟ้า ทำไมผู้หญิงแสนสวยอย่างนี้ถึงได้มาอยู่ที่นี่…’

 ‘วันนี้โชคดีจริงๆ ถึงแม้ว่าหัวหน้าทีมจะด่า ฉันก็มั่นใจว่าจะทนรับมันเอาไว้ได้’

นั่นเป็นปฏิกิริยาที่เป็นไปได้เพียงอย่างเดียวหลังจากที่ได้เห็นซอยูน!

ซอยูนเคยเป็นคนขี้อายและแข็งทื่อ เธอจึงมักจะหลบการสบตากับผู้คน

เธอเริ่มที่จะหลบผู้คนจากจิตใต้สำนึกของเธอ แต่ท่าทีนิ่งๆของเธอก็ได้เปลี่ยนไปแล้วหลังจากที่เธอได้เจอกับลีฮุน

ความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายออกมาได้ที่เหล่าผู้ชายได้รู้สึกหลังจากที่เห็นการแสดงออกทางใบหน้าที่ใสซื่อบริสุทธิ์ของเธอนั้นมากพอที่จะทำให้พวกเขาคลั่ง!

เหล่าพนักงานบริษัทเห็นกล่องข้าวแล้วจากนั้นก็ตรงดิ่งเข้าไปหาเธอ

 “เธอขายนี่หรอจ๊ะ?”

“ใช่ค่ะ”

คำตอบสั้นๆของซอยุนสะกดจิตเหล่าพนักงานออฟฟิตวัย 30 ได้อย่างจัง

 “เท่าไรหรอครับ?”

 “อ่อ มัน…”

เธอไม่รู้ว่าจะพูดยังไงเพราะว่าเธอไม่เคยคิดว่าราคาเท่าไรถึงจะเพียงพอที่จะสร้างกำไรให้เธอได้

 “ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจเรื่องราคาที่จะขายเลยนะค่ะ”

 “จริงหรอ? งั้นซัก 6,000 วอนเป็นไง?”

หากจะพูดให้เหล่าผู้ชายเหล่านั้นยอมเปิดกล่องอาหารกลางวันนั้นให้ได้ ก็ต้องยอมให้ราคาข้าวกล่องนั้นถูกพอ แต่ก็ยังเป็นราคาที่จะผลิตกำไรให้เธอมากเอาการอยู่ดี

 “ฉัน เอ่อ ฉันตกลงกับราคานั้นค่ะ”

 “นี่ครับ พวกเราเอาสามกล่องนะ”

เหล่าพนักงานออฟฟิตจ่ายเงิน 20,000 วอนและรับเงินทอน 2,000 วอนของพวกเขาคืนมา

ส่วนบรรดาพนักงานออฟฟิตคนอื่นๆก็เริ่มตั้งแถวซื้อข้าวกล่องของซอยูน

รสชาติของอาหารนั้นไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว ในเมื่อพวกเขาจะได้ซื้อข้าวกล่องนั้น แม้ว่าข้าวกล่องพวกนั้นจะใส่ไว้เพียงแค่ซอสถั่วกับน้ำพริกเผาเผ็ดๆก็ตาม!

แต่ถึงจะพูดไปเช่นนั้น ข้าวกล่องที่เปิดออกมานั้นกลับเป็นเครื่องเคียงที่จัดแต่งอย่างพิถีพิถันแถมยังรสชาติดีจนทำให้เหล่าพนักงานบริษัทต่างยิ้มออกมา

“เธอทำทั้งหมดนี่ด้วยตัวเองเลยหรือ?”

“ใช่ค่ะ”

“มันคงต้องหนักมากแน่ๆที่ต้องทำข้าวกล่องมากมายขนาดนี้…”

ซอยูนคือหญิงในฝันของชายทุกๆคน

ทั้งสวย อ่อนโยน ทักษะการทำอาหารอันยอดเยี่ยม แถมยังสามารถจัดการกับชีวิตของตัวเธอเองได้

ไม่มีอะไรอีกแล้วที่พวกเขาจะสามารถขอได้จากเหล่าหญิงสาว

พวกเขาทั้งหมดต่างตกอยู่ในภวังค์ที่พวกเขาได้มาพบกับเธอในยามเช้าเช่นนี้

 “นี่มันอร่อยจริงๆนะ พรุ่งนี้เธอจะมาที่นี่อีกไหม?”

“อาจจะมาค่ะ”

เหล่าพนักงานออฟฟิตยืนรุมล้อมเธอขณะที่พวกเขาทานอยู่ แม้ว่าพวกเขาจะทานเสร็จแล้วแต่พวกเขาก็ไม่ยอมไป

พวกเขาไม่สนใจหากว่าพวกเขาเข้างานสายแล้ว พวกเขาแค่อยากจะเห็นเธออีกซักหน่อยก็ยังดี นั่นจึงเป็นเหตุที่ทำไมพวกเขาถึงได้อ้อยอิ่งนานขนาดนี้

 “ผมขอเพิ่มอีกสองกล่องนะครับ”

แม้ว่าเหล่าพนักงานออฟฟิตทั้งหลายจะรู้สึกอิ่มจากข้าวเช้ามาแล้วก็ตาม พวกเขาก็ยังสั่งข้าวกล่องเพิ่มอีกสองกล่อง

 ‘ฉันจะทานนี่เป็นทั้งข้าวเที่ยงกับข้าวเย็นไปเลย’

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้กินเพราะหิว แต่หลังจากได้เห็นหน้าเธอมันก็รู้สึกหิวขึ้นมาทันที

 ‘ฉันไม่สนหรอกว่าจะต้องจ่ายเงินไปมากซักแค่ไหน ตราบเท่าที่ฉันได้เห็นความงดงามของเธอ’

พวกเขาไม่สนว่าคำตำหนิแบบไหนที่พวกเขาจะได้รับในตอนที่พวกเขาเข้าไปที่ทำงานของพวกเขาแล้ว

พวกคิดเพียงแต่ว่าถ้าพวกเขามีแฟนเหมือนกับซอยุน พวกเขาก็จะสามารถจัดการเรื่องกวนใจในการทำงานได้เสมอ

แม้ว่าเหล่าพนักงานออฟฟิตถูกตำหนิตลอดทั้งสัปดาห์แต่พวกเขาก็ยังคงมีความสุขอยู่ดี

นอกเสียจากปัญหาเล็กๆอีกอย่างหนึ่งที่เธอไม่เคยรู้เลย

เนื่องจากสถานที่แห่งนี้เป็นเขตธุรกิจที่เต็มไปด้วยบริษัทมากมาย เจ้าหน้าที่ตำรวจก็อาจจะผ่านมาเจอเธอเช่นกัน

 “มีคนตั้งแถวอยู่มากมายเลย ต้องมีคนกำลังขายบางอย่างแน่ๆ ไปกันเถอะ ขับไปหาพวกเขากัน”

(T/N: ปกติตำรวจจะเพียงแค่ไล่พวกนักต้มตุ๋นออกไปหรือไม่ก็ไล่คนที่ขวางทางเดิน ดังนั้นพวกเขาอาจจะไปไล่เธอออกไปด้วยเพราะว่าเธอขวางทางเดินผู้คน)

เหล่านายตำรวจจึงเร่งขับไปตรงนั้น แต่ก็กลับไปหลังจากตำรวจแต่ละคนได้กินข้าวกล่องคนละกล่องแล้ว (5555+)

ยามเช้าอีกวันที่ซอยูนหมดเงินเหรียญที่จะใช้เป็นเงินทอน

แล้วก็มีลูกค้าใหม่คนหนึ่งที่กำลังรีบจึงได้ตระโกนด่าออกไป

 “โอ้ยยย เธอมาขายที่นี่ได้ยังไงโดยไม่มีเงินทอนนะ? ฉันต้องรีบๆกินแล้วก็กลับไปทำงานนะ! เธอนี่ไม่รู้จักเตรียมตัวเอาซะเลย ถ้าเธออยากได้เงินจริงๆก็ไปทำงานอยู่ในบาร์แทนไป๊”

ซอยูนรู้สึกตกใจจากการระเบิดความโกรธและแสนเย็นชานั้น แต่ปัญหานั้นก็แก้ได้ด้วยเวลาน้อยกว่าสองวินาทีซะอีก

ด้วยเวลาต่ำกว่าสองวินาทีนั้น สถานการณ์นั้นก็ถูกแก้ไขได้อย่างหมดจด

 “ไอ้บ้านั่นเป็นห่าอะไรว่ะ?!”

“เอามันออกไป!”

“เราฆ่ามันได้มั้ย?”

ก่อนที่เหล่าลูกค้าชายหนุ่มจะเข้ามาจัดการเขา ก็มีเสียงหนึ่งดังออกมา

 “คุณลีชุนจิน”

“อ่ะ ครับ?”

นั่นก็คือผู้บริหารและผู้จัดการทั่วไปของบริษัทที่กำลังยืนต่อแถวอยู่นั่นเอง

==============================

 “ไววัน ไปกันเถอะ!”

วีดขี่ไวเวิร์นออกจากเทือกเขาเดบการ์ดไป

 “ตรวจสอบ!”

ฮีเลียม: ค่าความคงทน 3,000/3,000

แร่โลหะที่ถูกเรียกว่า น้ำตาแห่งเทพเจ้า

แหล่งกำเนิดพลังศักดิ์สิทธิ์และมานาที่ไร้ขีดจำกัด

สามารถใช้หลอมอาวุธ ชุดเกราะ และประติมากรรมได้

ข้อจำกัด: ต้องการเตาหลอมระดับสูงเพื่อที่จะหล่อแร่ได้

ต้องการทักษะแกะสลักขั้นสูงเลเวล 6

เพื่อที่จะหล่อหลอมให้กลายเป็นอาวุธและชุดเกราะได้ จึงต้องการทักษะช่างตีเหล็กขั้นสูงเลเวล 8

เนื่องจากฮีเลียมนั้นไม่ใช่วัตถุธรรมดาทั่วไป มันจำเป็นต้องใช้เตาหลอมด้วย

 “เดาว่าฉันคงต้องไปกลับไปใช้เตาหลอมที่โมราต้าสินะ” วีดพูดกับตัวเอง เพราะว่ามันต้องใช้ทั้งเตาหลอมขนาดใหญ่และก็ต้องหลอมเหลวมันอย่างพิถีพิถันอีกด้วย

มันจำเป็นจะต้องใส่เข้าไปในเตาหลอมขนาดใหญ่ด้วยความร้อนที่สูงอย่างคงที่ แต่ว่าแร่ฮีเลียมก็มีคุณสมบัติคล้ายๆกับทองคำและต้องหลอมเหลวอย่างระมัดระวัง

 “ฉันคงต้องตั้งใจจัดการกับเรื่องนี้ซักพักก่อนละกัน”

แม้ว่าเขาตั้งใจที่จะไปจัดการกับแร่ฮีเลียมนี้ซักพักหนึ่ง แต่ตอนนี้ทักษะแกะสลักของเขายังอยู่ที่ขั้นสูงเลเวล 7อยู่เลย

ดังนั้นเขาจึงสร้างประติมากรรมแห่งไฟมากมายอย่างต่อเนื่องเพื่อเพิ่มค่าความเชี่ยวชาญการแกะสลักของเขาให้ได้

ไม่นานนักทักษะการแกะสลักขั้นสูงก็ไปขึ้นถึงเลเวล 8 ได้แล้ว

แม้ว่าการพัฒนาจะเป็นไปอย่างเนิบช้า แต่เขาก็ยังคงตัดสินใจที่จะรอจนกว่าเขาจะสามารถใช้วัสดุหายากด้วยการเพิ่มระดับทักษะของเขาเอง

 “เร็วเข้าสิเจ้าทักษะแกะสลัก ฉันอยากจะเรียนรู้ทักษะแกะสลักมหาภัยพิบัติแล้วนะ”

วีดไม่สนใจที่จะออกล่าและออกสำรวจเลย ได้แต่ตั้งหน้าตั้งตาแกะสลักอย่างเดียว

ทักษะแกะสลักธรรมชาติต้องใช้เวลาอย่างมากเพื่อที่จะเรียนรู้ให้ได้ แล้วยิ่งยากเข้าไปใหญ่เมื่อต้องทำให้เลเวลเพิ่มขึ้น

 ‘ฉันแทบจะรอที่จะได้เรียนทักษะแกะสลักอย่างที่5ไม่ไหวอีกต่อไปแล้วนะ’

 “ไปให้ถึงส่วนลึกของเทือกเขาสีเทานั่นกันเถอะ”

‘ไม่มีคำพูดไหนบอกไว้หรือไงว่าแม้แต่หมาบ้านก็สามารถเรียนรู้กลอุบายใหม่ๆได้หลังจากผ่านไปแล้ว 3 ปีน่ะ?’

นี่หมายความว่าสิ่งนี้มันสำคัญยังไงที่ต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เอื้ออำนวยแบบนี้

วีดเข้าไปอยู่ในเทือกเขาที่อยู่ใกล้ๆกับหุบเขาลึกเพื่อสร้างประติมากรรมของเขา

เขาฝึกฝนทักษะของเขาด้วยการใช้น้ำและดินในการสร้างประติมากรรม

ตอนนี้ทักษะแกะสลักธรรมชาติอยู่ที่ขั้นกลางเลเวล 3 แล้ว

ในตอนกลางคืน เขาสามารถได้ยินเสียงของมอนสเตอร์ดังก้องกังวานในขณะที่พวกมันกำลังต่อสู้กันอยู่ข้างนอก

มีแม้กระทั่งสายลมพัดกรรโชกรุนแรงและฝนตกลงมาอยู่เนืองๆ

เมื่อใดที่ภูเขาเงียบสงัด เมื่อนั้นก็คือตอนที่เหล่ามอนสเตอร์จะออกมา

 “แต่ฉันก็ยังคงต้องสร้างประติมากรรมต่อไป”

เขาเหลือเวลาอีก 43วันจนกว่าจะถึงกำหนดภารกิจของบัลข่าน

ทันใดนั้นยูรินก็กระซิบหาเขาขณะที่เขากำลังแกะสลัก

-พี่คะ พี่กำลังทำอะไรอยู่หรอ?

วีดกำลังแกะสลักนางเงือกจากก้อนหินและน้ำ

เขาพบว่าการแกะสลักประติมากรรมหลายๆแบบด้วยค่าความใกล้ชิดธรรมชาติสูงอย่าง เอลฟ์ ภูติ และนางเงือกจะให้ผลลัพธ์ที่ดีมากกว่า

เผ่าพันธุ์มนุษย์ คนแคระ คนเถื่อนไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีนักในตอนที่แกะสลักประติมากรรม แม้ว่ามันจะถูกแกะสลักเสร็จไปแล้ว แต่ผลลัพธ์ตอนสุดท้ายก็ยังไม่น่าพอใจอยู่ดี

-พี่กำลังแกะสลักประติมากรรมอยู่น่ะ เธออยู่ไหนหรอ?

-หนูอยู่ที่ภูเขาบาร์เดมนะค่ะ

-เธอไปอยู่ที่นั่นได้ยังไง?

-หนูได้ยินมาว่าทิวทัศน์ที่นี่สวยมาก หนูก็เลยออกมาวาดภาพที่นี่น่ะค่ะ

เธอใช้ทักษะจินตภาพเคลื่อนย้ายเพื่อท่องไปทั่วทั้งทวีปเวอร์เซลอย่างอิสระ

ทันใดนั้นเองความคิดหนึ่งก็ปิ้งขึ้นมาในหัวของวีด

 ‘มีภูเขาใหญ่ๆและทะเลสาบกว้างใหญ่มากมายบนทวีปเวอร์เซล ถ้านายสามารถสร้างสรรค์ผลงานศิลปะบนสถานที่แห่งนั้น นั่นก็เป็นหนทางที่จะทำให้ค่าประสบการณ์สูงขึ้นก็ได้’

ทักษะแกะสลักธรรมชาตินั้นอาศัยสิ่งแวดล้อมตามธรรมชาติอย่างมาก ดังนั้นมันไม่ใช่ความคิดที่แย่เลยที่จะท่องไปทั่วทวีปและแกะสลักไปด้วย

ภูเขาบาร์เดมแห่งราชอาณาจักรมาเซ็น

ทัศนียภาพของเมืองหลวงที่ปรากฏแก่สายตา พวกเขาได้เห็นปราสาทของผู้เริ่มเล่นและที่ราบอันกว้างใหญ่ไพศาล ช่างเป็นสถานที่ที่สวยงามมากจริงๆ

ด้วยความช่วยเหลือของยูรินเขาจึงสามารถไปถึงที่นั่นได้อย่างรวดเร็ว หลังจากที่วีดไปถึงเขาก็ได้เห็นผู้เล่นมากมายที่เข้ามาเล่นเกมส์

 ‘พวกชนชั้นกลางสินะ’

ดินแดนที่น่าตื่นตาตื่นใจที่สุดนั้นก็ยังคงเป็นอาณาจักรโรเซนไฮม์ เมื่อเทียบกับผู้เล่นในเมืองโมราต้า เลเวลที่สูงมากของพวกเขานั้นเทียบไม่ได้เลย

หนึ่งในสามของเหล่าผู้เล่นเหล่านั้นมีเลเวลมากกว่า 200 ซะอีก!

แถมก็มีผู้คนอีกมากมายสวมใส่อุปกรณ์เลเวล 300 ด้วยเช่นกัน

 “สงครามไม่เคยสิ้นสุดหรอกนะ”

 “ข้าคิดว่าพวกเขาคงพยายามที่จะจบมันให้ได้ในครั้งนี้นี่แหละ”

 “ทหารตายไป 30,000 นาย มีผู้คนล้มตายมากขนาดนั้นจริงน่ะเหรอ?”

 “พวกเขาถูกลอบสังหารขณะที่ติดกับดักอยู่ภายในปราสาท จิตวิญญาณของพวกเขาต้องแตกสลายไป แถมยังมีกองกำลังทหารหนีจากไปมากมายอีกด้วย”

ข่าวสงครามจากทวีปกลางนั้นไปไกลถึงแม้แต่ที่ๆเป็นภูเขาอย่างบาร์เดม

 “รับจ้างวาดรูปคนสิ รูปคู่รักจะทำให้นึกถึงความทรงจำที่เต็มไปด้วยความรักใคร่”

ยูรินหาเงินได้ขณะที่เธอวาดภาพให้คนอื่นๆ

ภาพวาดที่เหมือนดั่งเทพนิยายเต็มไปด้วยความอบอุ่นและสีสันดูเก๋ไก๋มีสไตล์ เธอจึงเป็นที่นิยมในหมู่ผู้เล่น

วีดนั่งลงบนพื้นและเตรียมตัวพร้อมแกะสลัก

เขาจงใจสวมเสื้อผ้าเก่าๆนั่นจึงทำให้เขาไม่เป็นที่ดึงดูดความสนใจจากผู้เล่นคนอื่นๆ

 ‘ฉันจะลองแกะสลักปราสาทแห่งเหล่ามือใหม่ดู(Novice Castle)’

น้ำกับดินที่ถูกผสมเข้าด้วยกัน กลายเป็นแป้งโดอยู่ภายในอุ้มมือของเขา

เขาก่อโคลนขึ้นมาเป็นรูปร่างของภูเขาแล้วใช้ดินเกลี่ยออกเป็นลานกว้างขนาดใหญ่

ปราสาทแห่งเหล่ามือใหม่ได้ถูกสร้างขึ้นมาอย่างพิถีพิถันด้วยมือคู่นี้ของเขา

มันใช้เวลาไปถึงสี่ชั่วโมง แต่ว่าสนามหญ้า ถนน ตลาด รถม้า และประชาชนของกษัตริย์ก็ถูกก่อตัวขึ้นมาด้วยรายละเอียดที่ประณีตสวยงาม

เหล่าผู้เล่นกำลังรอให้ยูรินวาดภาพให้ และแม้แต่เหล่านักท่องเที่ยวก็เริ่มมุ่งความสนใจไปที่ประติมากรรมของวีด

ขนาดของประติมากรรมนั้นมีขนาดพอๆกับที่บรรทมของราชินี แถมมันยังเป็นแบบจำลองที่ละเอียดตามสภาพแวดล้อมของปราสาทแห่งเหล่ามือใหม่ (Novice Castle)

แม้แต่สวนสาธารณะที่พวกเขาอยู่ในตอนนี้ก็ถูกแกะสลักรวมเข้าไปด้วย มีแม้กระทั่งรูปจำลองของยูรินที่กำลังวาดภาพอยู่และวีดที่กำลังแกะสลักอยู่

 “ดูนั่นสิ แกะสลักออกมาได้ดีจนน่าเหลือเชื่อจริงๆ”

“ฉันว่าเขาเป็นประติมากรนะ”

ในบางครั้งเขาก็จะจับโคลนให้เป็นรูปเป็นร่างและใช้มีดของเขาสลักมัน

เหล่าผู้เล่นต่างรู้สึกประทับใจและประหลาดใจกับความเร็วอันคล่องแคล่วว่องไวนั่น

ในขณะที่กำลังมองดูประติมากรรมดินโคลนที่ตั้งอยู่บนแผ่นหินนั้น วีดก็เริ่มรู้สึกพอใจขึ้นมานิดหน่อยแล้ว

มันไม่เหมือนกับการแกะสลักต้นไม้ที่เขาไม่จำเป็นต้องใช้ทักษะมากมายในการขูดเอามุมเหลี่ยมๆออก แถมมันยังง่ายซะยิ่งกว่าการแกะสลักน้ำซะอีก

 “ฉันคิดว่ามันคงแกะสลักไปในทำนองเดียวกันแหละ ทักษะประติมากรรมธรรมชาติ!”

หลังจากที่เริ่มใช้ทักษะไปเพียงชั่วครู่ ภูเขาที่เขาแกะสลักขึ้นมาด้วยการก่อดินโคลนขึ้นมาอย่างยากลำบากหรือแม้แต่ปลูกต้นไม้เล็กๆอยู่บนนั้นด้วย บนดินแดนที่เป็นที่ราบทุ่งข้าวสาลีก็เริ่มแผ่ขยายตัวออกไป

มันกำลังรวบรวมพลังของธรรมชาติและแปรเปลี่ยนรูปร่างดุจเวทย์มนต์จนกลายไปเป็นประติมากรรม!

-โปรดตั้งชื่อผลงานให้กับประติมากรรมของท่าน

 “เทือกเขาบาร์เดมดินแดนที่น้องสาวและฉันเคยมาเที่ยวเล่น”

ท่านใช้ชื่อ “เทือกเขาบาร์เดมดินแดนที่น้องสาวและฉันเคยมาเที่ยวเล่น” ใช่หรือไม่?

 “ถูกต้อง”

ตริ้ง!

ผลงานระดับดีเยี่ยม! (Fine Art) “เทือกเขาบาร์เดมดินแดนที่น้องสาวและฉันเคยมาเที่ยวเล่น”

ด้วยการหยิบยืมจากผืนดิน ประติมากรก็ได้แสดงความรู้สึกของเขาผ่านผืนดินแดนแห่งนี้ด้วยประติมากรรมชิ้นนี้

พลังแห่งธรรมชาติซึมซาบอยู่ภายในประติมากรรมชิ้นนี้

คุณค่าทางศิลปะ: 559

คุณสมบัติพิเศษ: เมื่อมองดู “เทือกเขาบาร์เดมดินแดนที่น้องสาวและฉันเคยมาเที่ยวเล่น” จะเพิ่มค่าการฟื้นฟูมานาและค่าพลังชีวิต 11%

พลังอำนาจแห่งธรรมชาติพัฒนามวลธาตุในธรรมชาติที่อยู่ใกล้เคียง

พืชพันธุ์เติบโตเร็วขึ้น 4%

เพิ่มผลผลิตทางพืชผล

มีเพียงเอฟเฟคของประติมากรรเพียงชิ้นเดียวที่สามารถบัฟได้ในหนึ่งครั้ง

จำนวนของประติมากรรมระดับดีเยี่ยมในปัจจุบัน: 95

ทักษะการแกะสลักพัฒนาขึ้นแล้ว

ทักษะงานฝีมือพัฒนาขึ้นไปจนถึงขั้นสูงเลเวล 8 ทักษะใดๆที่ต้องใช้เครื่องมือพัฒนาเพิ่มขึ้น 8%

ทักษะนี้จะส่งผลต่อทักษะอื่นอีกด้วย

ทักษะการแกะสลักประติมากรรมธรรมชาติพัฒนาแล้ว

ค่าชื่อเสียงดี: +197

ค่าทางพลังจิต: +3

ค่าทางศิลปะ: +7

จากการสร้างสรรค์ผลงานระดับดีเยี่ยม ค่าความใกล้ชิดกับธรรมชาติเพิ่มขึ้น 8 แต้ม  ค่าความใกล้ชิดส่งผลกับค่าการสร้างผลกระทบและขอบเขตของทักษะทางธรรมชาติ

การสร้างประติมากรรมที่บริสุทธิ์ได้ลดพลังอันเดดลง 4 แต้ม

ทักษะแกะสลักของวีดยังคงนิ่งอยู่ที่ 17% จากขั้นสูงเลเวล 8 ส่วนพลังอันเดดของเขาก็ลดลงไปถึง 186 แต้ม

 “ว๊าวววววว!!!”

 “ผลงานระดับดีเยี่ยมที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน ประติมากรคนไหนกันที่สร้างผลงานอย่างนั้นขึ้นมาได้?”

 “มันทำให้พืชพันธุ์เติบโตขึ้นอย่างกับเวทย์มนต์เลย! สุดยอด!” เหล่าผู้เล่นที่รายล้อมอยู่เริ่มพูดขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ

จากนั้นวีดก็แบกกระเป๋าเวทย์ที่เขาใช้ใส่ประติมากรรมที่เขาสร้างขึ้นมา

 “มาเถอะ ไปที่อื่นกันได้แล้ว”

แล้วยูรินก็วาดรูปตัวเองและวีดลงไป

 “ทักษะจินตภาพเคลื่อนย้าย!” (Picture Teleportation)

เป็นทักษะที่ทำให้วีดและยูรินค่อยๆหายไปจากพื้นที่ตรงนั้นราวกับภาพลวงตา

หุบเขาอสรพิษแห่งราชอาณาจักรฮาเพ่น (Snake Ravine of the Harpan Kingdom)

ปราสาทปีเตอร์แห่งราชอาณาจักรฮาเว่น (Peter Castle of Haven Kingdom)

ตลาดโลอินแห่งราชอาณาจักรบริทเท่น(Loin Plaza of Britten Kingdom)

ถนนพฤกษาเบ่งบานแห่งราชอาณาจักรไอเดิร์น (The Street of Fully Blossomed Flowers of Aidern Kingdom)

น้ำพุอาร์ทเชียนพื้นที่โดยรอบแห่งราชอาณาจักรบาคูบ้า(Artian Fountain and the surrounding area of Bacuba Kingdom)

เขตแวเนตต้าและพระราชวังฤดูใบไม้ผลิแห่งราชอาณาจักรริทเท่น (The Vanetta region and Spring Palace of the Ritten Kingdom)

พีรามิดแห่งราชอาณาจักรโรเซนไฮม์ (The Pyramid of Rosenheim Kingdom)

ทะเลสาบกระจกเงาแห่งราชอาณาจักรเบร้นท์ (The Mirror Lake of Brent Kingdom)

วีดออกท่องไปทุกๆดินแดนพร้อมกับยูรินและสร้างประติมากรรมเอาไว้ทุกๆแห่งที่เหล่าผู้เล่นต่างพบเห็น

 “อะไรน่ะ ประติมากรคนนั้นกำลังทำอะไรอยู่น่ะ?”

 “ฉันคิดว่าเขาพึ่งจะสร้างผลงานของเขาเสร็จนะ”

แม้ว่าขณะที่ผู้คนต่างรุมล้อมตัววีดและยูรินเอาไว้ แต่พวกเขาก็จะหายตัวไปได้ด้วยการใช้ทักษะจินตภาพเคลื่อนย้ายอยู่ดี

ดังนั้นเหล่าผู้คนจึงไปค้นหาอยู่บนบอร์ดกระทู้แทน

หัวข้อกระทู้: วันนี้มีการปรากฏตัวของประติมากรคนหนึ่งอยู่ช่วงหนึ่งด้วยละ

ฉันกำลังออกล่าอยู่ที่หุบเขาอสรพิษแล้วก็เห็นประติมากรอยู่คนหนึ่งด้วย เขาดูเหมือนกำลังเล่นกับดินอยู่แต่ว่าเขากำลังสร้างประติมากรรมต่างหากละ

เนื่องจากว่าเขาสวมใส่เสื้อผ้าของผู้เล่นใหม่แล้วก็สร้างประติมากรรมอยู่ ฉันก็ไม่เห็นว่าจะเป็นเรื่องราวใหญ่โตอะไรมากมายนิ ช่างมันเถอะ ถึงแม้ว่าดินนั่นจะถูกก่อกองขึ้นมามีรูปร่างจำลองแบบจริงของหุบเขาอสรพิษก็เถอะ

ฉันว่านั่นมันสุดยอดจริงๆนะ

แต่ว่าเขาทำให้สายน้ำไหลไปมาอย่างนั้นได้ยังไงกันนะ? มันไม่เหมือนกับน้ำพุที่อื่นๆเลย

-เอ่อ นั่นดูไม่สมเหตุสมผลเลยเนาะ

-คิดว่านายคงแค่ฝันไปแล้วละ ตื่นได้แล้ว แล้วตอนค่ำๆก็รู้จักไปหลับไปนอนซะไป๊

หัวข้อกระทู้: ฉันก็เห็นประติมากรรมอยู่ที่หุบเขาอสรพิษเหมือนกัน

ฉันก็ไม่มั่นใจว่ามันเป็นเวทย์มนต์รึเปล่า แต่ว่าสายน้ำไหลลงมาจากประติมากรรมดินโคลนนั้น

แถมผลงานที่สร้างเสร็จแล้วก็เป็นผลงานระดับดีเยี่ยมอีกด้วย

ฉันก็อยากจะไปคุยกับเขาอยู่นะ แต่ว่าเขาหายตัวไปเร็วมากจริงๆ…

-มีน้ำไหลออกมาจากประติมากรรมจริงๆน่ะหรอ? ประติมากรคนนี้เป็นใครนะ?

-ที่ราชอาณาจกรฮาเพ่นมีผู้เล่นที่มีทักษะแกะสลักขั้นกลางด้วยหรอ?

-นั่นมันเวทย์มนต์ของสายอาชีพประติมากรหรือเปล่านะ?

-ประติมากรรมชิ้นนั้นสามารถมองเห็นได้เฉพาะตอนที่ฝนตกหรือเปล่านะ? ไม่มีคนไหนที่สามารถสร้างขึ้นมาซ้ำได้เลย นอกเสียจาก…

คงเป็นผู้เล่นที่มีจำนวนของค่าประสบการณ์มากจนหาตัวจับได้ยากที่คงไม่สามารถพบเจอได้เลย แม้ว่าคุณจะออกค้นหาตัวเขาในราชอาณาจักรฮาเพ่น

จากนั้นข้อมูลต่างๆก็เริ่มเชื่อมโยงถึงกัน!

หัวข้อกระทู้: ฉันเห็นประติมากรคนหนึ่งอยู่ที่เทือกเขาบาร์เดมในราชอาณาจักรมาเซ็น

ฉันเห็นเขาสร้างประติมากรรมอยู่ที่แห่งนั้นเป็นครั้งแรก แล้วมันก็สุดยอดจริงๆ

ต้นไม้เติบโตขึ้นมาทั่วทั้งบริเวณนั้นเลย

-ถ้าหากว่าต้นไม้เติบโตขึ้นมา งั้นก็หมายความว่าเขาใช้เวทย์จิตวิญญาณหรอ?

-ฉันก็ไม่รู้จริงๆ แต่ว่าต้นไม้โตขึ้นมาเร็วมากจนคุณสามารถเห็นพวกมันโตขึ้นมาได้เลยละ

-แทบไม่อยากจะเชื่อในตอนที่พูดถึงเรื่องการไหลของสายน้ำนั่น

หัวข้อกระทู้: มีใครพอจะบอกรูปร่างหน้าตาของประติมากรคนนั้นได้ไหม?

ฉันเป็นผู้เล่นจากราชอาณาจักรบาคุบ้า

คนคนนั้นที่พวกคุณทั้งหมดเห็นมานะมีหน้าตาธรรมดาๆแล้วก็สวมเสื้อผ้าเปื้อนปอน

แล้วจิตรกรที่อยู่กับเขาก็สวมหมวกสีเขียวใบใหญ่แถมน่ารักมากด้วย

-จริงๆนะ ฉันก็เห็นพวกเขาอยู่ที่หุบเขาอสรพิษด้วย

-ประติมากรที่มาราชอาณาจักรมาเซ็นก็ก็เป็นคนๆเดียวกัน

-นั่นมันไม่สมเหตุสมผลเลย ราชอาณาจักรฮาเพ่น ราชอาณาจักรมาเซ็น แล้วก็ราชอาณาจักรบาคุบ้า ระยะทางระหว่างอาณาจักรทั้งหมดนั่นมันคนละโยชน์เลยนะ

-ถึงแม้ว่าจะใช้มนต์เทเลพอร์ตหรือประตูเวทย์มนต์มันก็ถือว่ามีทางเป็นไปได้ แต่มันก็ยังคงยากมากอยู่ดี

ประติมากรสร้างสิ่งมหัศจรรย์งั้นหรอ!

จากนั้นก็มีบางคนโพสท์วิดีโอของวีดที่กำลังแกะสลักประติมากรรมอยู่ในราชอาณาจักรมาเซ็นด้วนชื่อเล่นนั้น

เหล่าผู้เล่นจากอาณาจักรมากมายในทวีปทางตอนกลางต่างก็ตอบเป็นเสียงเดียวกันว่าพวกเขาก็เห็นเช่นกัน

หัวข้อกระทู้: ตัวตนที่แท้จริงของประติมากรคนนั้นคือ วีด

ฉันเป็นผู้เล่นที่ตอนนี้ปักหลักอยู่ในราชอาณาจักรโรเซนไฮม์

ทุกคนควรจะรู้ว่าวีดเขามาจากราชอาณาจักรของเรา และเมื่อวานนี้ฉันเห็นวีดกำลังแกะสลักประติมากรรมอยู่บนยอดของพีระมิด

ฉันจำเขาได้ก็เพราะว่าฉันก็เคยสร้างพีระมิดกับเขาเช่นกัน

พวกเรานี่โชคดีจริงๆที่กลับไปที่ปราสาทเซราบอร์กหลังจากที่ไปงานเลี้ยงกับพวกดาร์คเอลฟ์และออร์คที่อยู่บนเทือกเขายูโรกิ

เนื่องจากตอนนี้ฉันไม่ใช่มือใหม่อีกต่อไปแล้วฉันจึงจะมุ่งหน้าไปที่โมราต้า

-งั้นนั่นก็คือวีดสินะ

-มันอธิบายได้เลยละว่านั่นคือวีด

-ความเชี่ยวชาญทักษะแกะสลักของเขาตอนนี้สูงแค่ไหนแล้วนะ?

-เขาเชี่ยวชาญทักษะนั่นจริงๆน่ะเหรอ?

-เขาเชี่ยวชาญทักษะนั้นได้ยังไงในเมื่อเขาออกไปผจญภัยอยู่ตลอดอย่างนั้นน่ะ? ถ้าหากว่าเขาถึงระดับมาสเตอร์ของประติมากรแล้ว เขาคงเป็นคนแรกที่เชี่ยวชาญอาชีพสายผลิต

-ทักษะการต่อสู้นั้นก็ถือว่าขึ้นยากแล้วนะ ทักษะการแกะสลักนั้นยิ่งยากซะยิ่งกว่ายากซะอีก

-ถ้าหากว่าเขาเชี่ยวชาญด้านทักษะแล้วจริงๆนั่นคงเป็นประเด็นร้อน แล้วจากนั้นพวกชาวเมืองก็คงแพร่กระจายข่าวออกไปแน่ๆ

นั่นเป็นประเด็นร้อนจริงๆ รู้ไว้ซะด้วย?

==============================

ความจริงที่เขามาแกะสลักประติมากรรมอยู่บนยอดของปราสาทปีเตอร์เข้าถึงหูของกิลด์เฮอร์มีสช้าเกินไป

 “เจ้าวีดนั่นคงอยากจะตายจริงๆสินะ มันกล้าดียังไงมาถึงปราสาทปีเตอร์นี่ได้?”

ปราสาทปีเตอร์เป็นปราสาทที่เก่าแก่สร้างขึ้นบนยอดเขา มันเป็นจุดยุทธศาสตร์ที่แข็งแกร่ง แต่มันก็เป็นสถานที่ที่สวยงามเช่นกันที่เป็นความภาคภูมิใจของราชอาณาจักรฮาเว่น

 “ถ้าพวกเรารู้เร็วกว่านี้ เราก็คงจะจัดการมันด้วยหน่วยทหารยอดฝีมือไปแล้ว”

เหล่าผู้นำชั้นสูงของกิลด์เฮอร์มีสรู้สึกหัวเสียกับเรื่องนี้ ต่างก็กัดฟันของพวกเขาไปด้วยความโกรธ

ศักดิ์ศรีของพวกเขาถูกทำลายไปอย่างมากในตอนที่กองทัพเรือของดรินเฟลด์โดนทำลายจนสิ้นซากแถวเขตลาส ฟาลังคซ์ และตอนนี้ก็ยังโดนหยามด้วยสิ่งนี้อีก

ราชอาณาจักรฮาเว่นได้ชัยชนะจากสงครามเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ส่วนบาร์ดเรย์ด้วยความแข็งแกร่งอย่างมากของเขา ก็ได้ถูกเลื่อนขึ้นเป็นกษัตริย์ไปแล้ว

ระหว่างที่เหล่าผู้เล่นคนอื่นๆและกิลด์มากมายคุกเข่าลงและก้มหัวยอมสยบให้ อีกทั้งเหล่าผู้เล่นเลเวลสูงๆก็สมัครเข้ากิลด์อีกเรื่อยๆ วีดผู้ที่เป็นศัตรูของกิลด์เฮอร์มีสกลับเข้ามาที่ปราสาทปีเตอร์เพื่อสร้างประติมากรรมแล้วก็จากไป

บรรดาผู้เล่นทั้งหลายก็ช่วยอะไรไม่ได้ ได้เพียงแค่กระดกลิ้นรู้สึกอัดอั้นกับการกระทำอันโอหังของวีดในครั้งนี้เท่านั้นเอง

(Note: ผู้แปล: ที่ใช้คำว่า “ทักษะแกะสลักมหาภัยพิบัติ” เพราะจะมีเล่มที่ 26 ตอนที่ 6 เขาแปลงจากภาษาเกาหลีมาเป็นภาษาอังกฤษได้ว่า 대 (Great)재 망 (Disaster) 자연 조각술(Nature Sculpting)เพื่อให้ตรงตามความหมาย)

จบตอน

ผู้แปล: Cole’s Myth

Editor: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล