เล่ม 22 ตอนที่ 5 ทักษะประติมากรรมธรรมชาติ แปลโดย Cole’s Myth

เทือกเขาสีเทาหม่นหมองสุดแสนอันตรายที่มีมอนสเตอร์มากมายขยายเผ่าพันธุ์ไปทั่ว ณ ตอนนี้

หากปราศจากแรนเจอร์ฝีมือดีอยู่ในปาร์ตี้ของคุณเพื่อนำทางผ่านภูเขาลูกเหล่านั้นไปอย่างปลอดภัย มันก็เท่ากับการฆ่าตัวตายชัดๆ

เนื่องจากพื้นเนินเขาที่ลาดชัน พวกมอนสเตอร์สามารถเข้ามาโจมตีคุณแบบไม่ให้ตั้งตัวตอนไหนก็ได้

วีดกำลังขี่ไวเวิร์นของเขาตัวหนึ่งบินรอบเป็นวงกลมกว้างๆวนดูรอบๆ

 “เป็นเทือกเขาที่ใหญ่มากจริงๆ”

เมื่อตอนที่เขาได้ต่อสู้ร่วมกับพวกออร์คและดาร์คเอลฟ์ที่เทือกเขายูโรกิ เขาก็คิดไว้อยู่แล้วว่าจะต้องเป็นเทือกเขาที่มหึมามากแน่ๆ

 “ปรมาจารย์นักแกะสลักคนนี้อาจจะอยู่ซักที่ตรงตีนเขาแน่ๆ!”

เขาคาดหวังไว้ว่าจะได้พบบ้านไม้ซักหลังตรงนั้น

 “ถึงแม้ว่าผู้หลงใหลในธรรมชาติคนนี้อาจจะต่อต้านที่จะสร้างบ้านจากไม้ก็เถอะ”

แม้ว่าอาชีพประติมากรจะสันทัดในการจัดการกับพวกหินและแร่ต่างๆ แต่ว่าการค้นหาบ้านซักหลังให้เจอมันไม่แน่ไม่นอนเอาซะเลย

 “คนสันโดษอยู่อย่างยาจก มันก็ต้องอาศัยอยู่ในภูเขาแน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัยเลย!”

วีดโน้มน้าวตัวเองให้เชื่อว่าชายจนๆอย่างนั้นจะต้องอาศัยอยู่ในดินแดนปลีกวิเวกในเทือกเขาแห่งนี้แน่นอน

แล้วเขาก็เปิดหน้าต่างข้อมูลภารกิจขึ้นมาเพื่อตรวจเช็คเวลาที่เหลืออยู่ของภารกิจ

 “หน้าต่างข้อมูลภารกิจ!”

คำเรียกขานของบัลข่าน

อันเดดของบัลข่านถูกเรียกตัวไปด้วยเหตุผลบางอย่าง

อันเดดทั้งหลายจะต้องเชื่อฟังคำสั่งอย่างเคร่งครัด

วันที่เหลืออยู่ :“84 วัน”

ความยากของภารกิจ: C

ค่าตอบแทน: ภารกิจต่อเนื่องได้เริ่มขึ้นแล้ว การไปเข้าพบบัลข่าน

ตอนนี้ท่านเป็นอันเดดและไม่อาจปฏิเสธภารกิจได้

ถึงอย่างไรก็ตามภารกิจนี้ที่ปกติจะถูกมอบให้เพียงแค่ลิชไชร์ เขากลับได้รับภารกิจนี้มาด้วยทักษะประติมากรรมจำแลงแทนซะงั้น

ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเร่งรีบไปตามสถานการณ์นัก เพราะว่าเขายังเหลือเวลาให้อีกเยอะและสามารถคิดหาทางแก้ดีๆได้

แทนที่จะไปออกล่า เขากลับใช้เวลาของเขาและเรียนรู้เกี่ยวทักษะแกะสลักมหาภัยพิบัติแห่งธรรมชาติ

 “ฉันควรไปทางไหนดีนะ?”

วีดต้องทำตามสัญชาตญาณของเขา และคิดว่าที่บริเวณตีนเขาดูท่าจะไม่ใช่ตำแหน่งที่ถูกต้องซักเท่าไร

 “ตรงนั้นดูท่าคงไม่ใช่หรอก!”

เขาต้องการจะไปที่ไหล่เขาให้ได้ซักครึ่งทางเป็นอย่างน้อย

“เขาคงมองหาทำเลสูงๆเจ๋งๆเอาไว้อยู่อาศัยนั่นแหละ”

ถ้าคุณต้องการบ้าน คุณจะต้องมองหาทำเลดีๆไร้สิ่งกีดขวาง

 “บริเวณที่เป็นหุบเขา มีแม่น้ำอยู่ใกล้ๆด้วยนิ”

จากนั้นวีดที่ขี่อยู่บนเจ้าไวเวิร์นเกาะเอาไว้อย่างแนบแน่นแล้วก็บินตรงไปที่บริเวณเทือกเขา

ฝูงลิงหางยาวและมอนสเตอร์ตัวอื่นๆอีกมากมายตะโกนร้องพร้อมกับเคลื่อนตัวเข้ามาคว้าพวกเขา แต่พวกมันก็ไม่สามารถเข้ามาถึงตัวได้

พวกมันทั้งห้อยโหนกิ่งไม้และเถาวัลย์ด้วยท่อนแขนที่ยาว พลางเด็ดผลไม้มากมายหลากหลายชนิดอย่างกล้วยและลูกเกาลัดมาตลอดทาง

บางครั้งไอเท็มโลหะที่ไม่ธรรมดาก็สามารถใช้สวมใส่ไว้บนร่างกายได้ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ และในตอนที่เขาตกลงไปแบบดิ่งพสุธา เขาก็สามารถยึดเกาะตัวพวกมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งเอาไว้ได้ก่อนถึงพื้นด้วย

 “ที่นี่ไม่มีอะไรให้ฉันแหะ จากมุมมองของประติมากร สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยพวกมอนสเตอร์ที่น่ารำคาญหนวกหูเท่านั้น ถ้าฉันจะมาทำงานที่นี่ ฉันคงโดนรบกวนอยู่เรื่อยๆแน่ เราจำเป็นต้องตามหาที่เงียบๆ”

วีดอยู่ใกล้กับพวกมอนสเตอร์ที่อยู่ในบริเวณนั้นมากๆ นอกจากนั้นเขายังไม่เห็นว่าใครจะสามารถอาศัยอยู่ในบริเวณที่เป็นหินขรุขระนั้นได้เลย ขณะที่เขาบินผ่านมา

เดบการ์ท(Debkart)เป็นภูเขาที่ใหญ่มหึมามากเมื่อเทียบกับมาตรฐานปกติ ความเป็นไปได้ที่จะหาเดย์แครมเจอในสถานที่เช่นนี้มีโอกาสน้อยมาก

แม้ว่าคุณจะต้องสรรหาใบไม้ในป่า คุณก็ต้องพยายามเสาะหาต้นไม้ที่แฝงตัวอยู่ข้างในให้เจอก่อน แต่นั่นก็อาจต้องใช้เวลาอยู่ซักหน่อย

เช่นนั้น วีดจึงตัดสินใจได้ในที่สุด!

 “วิหคทองคำ วิหคเงิน แล้วก็พวกไวเวิร์น”

คี๊ย่า อ๊า!

วีดขี่อยู่บนเจ้าไวเวิร์น บินตามเจ้าวิหคทองคำและวิหคเงินไป ในขณะที่พวกมันส่งเสียงร้องสูงปรี๊ดออกมา

 “จากนี้ไป พวกแกออกไปค้นหา!”

การสั่งให้ทำงานที่ยากลำบากอย่างนี้ เขาจำเป็นต้องแบ่งงานให้แต่ละตัวได้ทำอย่างเท่าเทียม

 “หาไปเรื่อยๆจนกว่าพวกแกจะพบเขา แม้ว่าการค้นหาจะกินเวลาทั้งคืน ยังไงก็ต้องหาเขาให้พบ”

ณ จุดนี้เขาไม่เกี่ยงที่จะผลักลูกสมุนของเขาออกไป เพื่อให้ได้ผลลัพธ์อย่างที่เขาต้องการ

เหล่าไวเวิร์น วิหคทองคำ และวิหคเงินกระจายตัวออกไปทั่วทั้งเทือกเขาเดบการ์ดอันแสนยิ่งใหญ่

จากนั้นเจ้าวิหคทองคำก็บินกลับมารายงานผลภายใน 30 นาที

มันสามารถทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้นแล้วในตอนนี้ นั่นก็เพราะว่ามันถูกอัดนั่นเอง

 “มีมนุษย์คนหนึ่งอาศัยอยู่ใกล้ๆต้นไม้ใหญ่ครับ”

 “เดย์แครมใช่ไหม?”

 “แถวๆนั้นมีประติมากรรมอยู่มากมายเลยครับ ประติมากรรมทุกชิ้นสุดยอดไปเลย”

 “นั่นแหละเขา ไปกันเถอะ!”

วีดกลับไปรวมตัวกับพวกไวเวิร์นแล้วมุ่งสู่ความศิวิไลซ์

พวกนักล่าและแรนเจอร์นั้นมักจะระมัดระวังแล้วอยู่ให้ห่างจากเทือกเขาเดบการ์ดเพราะว่ามันเป็นสถานที่ที่อันตรายมากๆ

เป็นเพราะว่ามีมอสเตอร์จำนวนมากมายและยังเป็นดินแดนที่สุดแสนอันตราย เทือกเขาสีเทาแสนเปล่าเปลี่ยวนี้ จึงถือว่าเป็นดินแดนที่โหดร้ายสำหรับเหล่าผู้เล่นด้วยเช่นกัน

 “บ้านหลังนั้นหล่ะ!”

เมื่อมองลงมาจากท้องฟ้าผ่านมวลหมู่ไม้ เขาก็สามารถมองเห็นบ้านที่เดย์แครมอาศัยอยู่

บ้านหลังนั้นสร้างขึ้นจากการสานกิ่งไม้เข้าด้วยกันให้เป็นรูปเป็นร่าง

หลังคาก็มุงด้วยหญ้าแห้งกลบใส่กันพร้อมกับเถาวัลย์มารัดไว้และคลุมด้วยเศษใบไม้

มันดูไม่เหมือนบ้านที่มาจากเทพนิยาย แต่ว่าดูเหมือนกับกระท่อมที่มุงไว้ด้วยฟางซะมากกว่า

วีดลงไปทันทีที่เจ้าไวเวิร์นร่อนลงพื้นดินและมุ่งหน้าไปที่บ้านหลังนั้น

 “เขายังมีชีวิตอยู่รึเปล่านะ? ถ้าหากว่าเขาตายไปแล้ว งั้นแร่ฮีเลียมก็จะต้องเป็นของฉันสิ……”

หวังว่าจะได้เจอกับปรมาจารย์ประติมากรรมจริงๆนะ!

เพราะว่าเวลาจำนวนมากมายหลั่งไหลผ่านพ้นไปบนทวีปเวอร์เซล เดย์แครมอาจตายไปแล้วก็ได้

เหมือนกับผลงานการจุติของเทวทูตทั้งเจ็ดที่เขาทำด้วยแร่มิทธิลนั่น เขาคงไม่สร้างประติมากรรมเสร็จแล้วก็ตายไปหรอกนะ

 ‘เพราะว่ามีมอนสเตอร์จำนวนมากอยู่ในเทือกเขาแห่งนี้ คงไม่น่าสงสัยเลยถ้าหากว่าเขาตายไปแล้ว’

วีดตรงไปที่บ้านหลังนั้นด้วยความหวังอันเต็มเปี่ยม

ที่อยู่ใกล้ๆบ้านของชายหนวดขาวนั้นมีบรรดาประติมากรรมละมั่งตั้งอยู่มากมาย

พวกมันดูราวกับมีชีวิตแล้วก็แกล้งยืนอยู่ตรงนั้นอย่างอดทน

เพียงแค่มองดูวิธีการแกะสลักเขาอันประณีต เขาก็รู้สึกได้ว่าพวกนั้นสลักขึ้นมาด้วยทักษะอันยอดเยี่ยม

ในตอนที่เขาเห็นเดย์แครม เขารู้ได้ทันทีเลยว่าทำไมเขาถูกเรียกว่าอย่างนั้น

จากเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ เขาดูยาจกสุดๆ

 ‘ถ้าฉันขายเสื้อผ้าที่ฉันกำลังสวมอยู่นี่ มันคงช่วยเขาได้แน่ๆเลย ถึงแม้ว่าเขาจะไม่สามารถใส่ตอนทำอาหารได้ก็เถอะ’

เขาสวมเสื้อผ้าสกปรกๆที่มันอาจจะมีผลตรงกันข้ามในอาหารที่เขาทำก็เถอะ

เดย์แครมไม่แม้แต่จะยอมมองมาที่วีดแล้วก็พูดขึ้นมาว่า

“เจ้าคือประติมากรที่มาเพื่อตามหาข้าใช่หรือไม่?”

วีดตอบกลับไปอย่างสุภาพ

 “แม้ว่าข้าจะไม่มีคุณสมบัติเพียงพอต่อดินแดนอันกว้างใหญ่ไพศาลแห่งนี้ แต่ข้าก็เป็นช่างแกะสลักรุ่นเยาว์ที่เดินบนเส้นทางของประติมากร ข้าพบจารึกที่ถูกทิ้งไว้โดยผู้อาวุโสอยู่ที่เขตลาส ฟาลังคซ์และทำให้ข้ามาถึงที่นี่ได้ แม้ว่าจะเป็นการเดินทางที่ไกลแสนไกล ได้เห็นท่านยังมีชีวิตอยู่เช่นนี้ก็ทำข้ารู้สึกดีใจจนเนื้อเต้นแล้ว”

 “ข้าเข้าใจละ ข้ากำลังเฝ้าคอยอยู่ภายในภูเขาแห่งนี้ก็เพื่อให้ช่างแกะสลักมาที่นี่และเรียนรู้ทักษะของข้า เจ้าคิดว่าการแกะสลักนั้นเกี่ยวกับอะไร?”

 “การแกะสลักนั้นเกี่ยวกับ……”

เขาสามารถคิดคำยกยอสรรเสริญเกี่ยวกับการแกะสลักได้มากมาย แต่ว่าก็ต้องใช้เวลาจัดเรียงความคิดของเขาใหม่อยู่ดี

 “มันคือการแสดงถึงความสวยงามของธรรมชาติในบางสิ่งบางอย่าง จริงๆแล้ว ไม่มีอะไรที่สวยงามไปกว่าความงามของธรรมชาติแล้วครับ”

จากนั้นเดย์แครมก็พยักหน้ารับคำตอบนั้น

 “การแกะสลักคือทักษะที่จะเอาความสวยงามของผืนดิน สายน้ำ และสายลมออกมา บางครั้งธรรมชาตินั้นก็โหดร้าย แต่ถึงแม้ว่าจะทำสิ่งที่โหดร้ายเพียงใด มันก็ยังมีความสวยงามอยู่ข้างในตัวมัน”

 “แน่นอนครับ ผมก็รักในความโหดร้ายนั้นด้วยเช่นกัน”

วีดได้ตอกย้ำถ้อยคำเหล่านั้นเอาไว้แล้ว แม้จะต้องเจอกับพายุหิมะ ภูเขาไฟระเบิดหรือแม้แต่แผ่นดินไหว ก็ไม่อาจทำอะไรเขาได้! ขอเพียงแค่เขาไม่ได้รับผลกระทบใดๆจากมันเลยแม้แต่น้อย มันก็จะสวยงามกับเขามากทีเดียว

 “ทักษะของข้าจะสามารถแสดงถึงความโหดเหี้ยมของธรรมชาติได้ เช่นนั้นแล้ว เจ้ายังอยากจะเรียนเคล็ดลับของข้าอยู่อีกไหม?”

 “แน่นอนอยู่แล้วครับ เพื่อที่จะกลายเป็นประติมากรที่เก่งยิ่งขึ้น ข้าเชื่อว่าเทคนิคของท่านเป็นที่ต้องการอยู่แล้ว ”

ตอนนี้เขาสามารถเรียนรู้ทักษะมหาภัยพิบัติแห่งธรรมชาติอย่างที่หวังไว้แล้ว!

มันคือทักษะการโจมตีที่ทรงพลังมาก

แต่ว่าฉันต้องลองใช้ดูก่อนถึงจะรู้ว่าฉันจะสามารถใช้มันได้รุนแรงขนาดไหน!

หลังจากที่ระดับมันเพิ่มขึ้นเล็กน้อย มันจะสามารถใช้กับพวกมอนสเตอร์หรือเปลี่ยนแปลงภูมิประเทศได้หรือไม่ นั่นต่างหากที่เป็นปัญหาหลักจริงๆ

 “แต่ว่ายังไงก็ตาม เจ้ายังไม่ได้เห็นความงามของธรรมชาติด้วยตาตัวเองนิ”

 “ข้ายังขาดคุณสมบัติหรือครับ?”

 “เมื่อเจ้ารู้แจ้งถึงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเจ้าแล้ว งั้นก็เหลือเพียงแต่ว่าเจ้าจะสามารถเรียนรู้เคล็ดลับของข้าได้หรือไม่เท่านั้น”

 “แล้วทำอย่างไรข้าถึงจะรู้แจ้งได้ละครับ? ได้โปรดชี้ทางให้ข้าด้วย”

 “เจ้าจะต้องสร้างประติมากรรมธรรมชาติจำนวนมากๆ เจ้ายินดีที่จะเรียนรู้จากข้าหรือไม่?”

ตริ้ง!

การสั่งสอนของเดย์แครม

ปรมาจารย์แกะสลักนามเดย์แครมต้องการให้ท่านสร้างประติมากรรมธรรมชาติร่วมกับเขา

เขาจะช่วยท่านสร้างสรรค์ประติมากรรมขึ้นมา

ความยากของภารกิจ: ไม่ทราบ

ข้อจำกัดของภารกิจ: ภารกิจสำหรับประติมากรเท่านั้น

ค่าชดเชย: ไม่มี

มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่จะปฏิเสธภารกิจนี้!

ทักษะแกะสลักจากทั้งหมดสี่อย่าง ทักษะสุดท้ายจะต้องเป็นทักษะที่ดีที่สุด

นอกจากนี้ในตอนที่เขากำลังเรียนรู้ทักษะประติมากรรมจำแลงอยู่นั้น เขาก็ได้เรียนรู้ทักษะอื่นๆอีกหลายอย่างที่เป็นบันไดขึ้นไปสู่ระดับผู้เชี่ยวชาญแล้ว

 “ข้าต้องการเรียนรู้คำสอนของท่านเดย์แครม ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ครับ”

-ท่านยอมรับภารกิจแล้ว

 “งั้นมาเริ่มกันเดี๋ยวนี้เลยเถอะ”

การสร้างประติมากรรมแห่งธรรมชาตินั้นไม่ต้องวางแผนอะไรให้ยุ่งยากมากมายนัก วัสดุแบบไหนก็สามารถเอามาใช้ได้ ใบไม่ที่ร่วงหล่นหรือแม้แต่กลีบดอกที่ลอยมาตามสายลม ไม่ว่าอะไรก็สามารถเอามาใช้ได้

วัสดุที่ธรรมชาติเป็นเจ้าของก็สามารถทำออกมาให้เป็นผลงานประติมากรรมได้เช่นกัน!

เพราะว่าผลงานประติมากรรมธรรมชาติสามารถดึงค่าพลังชีวิตมากมายเหลือล้นออกมาได้ พวกกลีบดอกไม้จึงไม่แห้งเหี่ยวหรือว่าเน่าลงไปเลย

มวลหมู่ผึ้งและผีเสื้อมากมายต่างโบยบินไปยังประติมากรรมที่วีดและเดย์แครมสร้างขึ้นมา

-ค่าความใกล้ชิดจากการสร้างประติมากรรมธรรมชาติเพิ่มขึ้น 2 แต้ม

มันคือความพยายามที่ประสบผลสำเร็จเป็นครั้งแรกของเขา

ดินแดนแห้งแล้งที่อยู่ห่างไกลจากแหล่งน้ำ มีมวลหมู่นกกำลังรวบรวมกิ่งไม้เพื่อสร้างรังของพวกมัน (ผู้แปล: น่าจะเปรียบสถานการณ์ตอนนี้ของวีดเป็นนกที่ต้องพยายามจากสิ่งเล็กๆเพื่อสร้างสิ่งที่ยิ่งใหญ่)

-ค่าความใกล้ชิดจากการสร้างประติมากรรมธรรมชาติเพิ่มขึ้น 4 แต้ม

เดย์แครมคุ้นเคยกับพวกสัตว์มากจริงๆ เขาอาศัยอยู่ร่วมกับธรรมชาติและเป็นมิตรกับพวกสัตว์ป่าอย่างมาก เหมือนกับกวางที่เข้ามาให้เล่นด้วยและก็เข้ามาให้กิน หลังจากนั้นไม่นานวีดก็ผูกมิตรกับพวกกวางได้ด้วยเช่นกัน

 “นั่นเจ๋งไปเลย ฉันว่าจะเริ่มด้วยเขาสัตว์นะ”

 ‘น่าอร่อยจัง ถ้าฉันขายเขาสัตว์นั่นได้ คงจะทำเงินได้ราวร้อยเรียญทองแน่! ถ้าเดย์แครมไม่อยู่ที่นี่นะ ฉันจะตัดเขาของมันออก เพราะมันคงจะสามารถเอาไปซื้อเนื้อเลี้ยงครอบครัวฉันได้แน่! ถ้าจุดไฟ ตั้งกระทะแล้วก็หยดน้ำมันลงไปซักหน่อย จากนั้นก็ใส่เกลือลงไปเล็กน้อย….’

ทว่าเดย์แครมไม่กินเนื้อ เขามีชีวิตอยู่ด้วยการกินผลไม้ที่หล่นลงจากต้นไม้ ใบหญ้า และเปลือกไม้

 “เขาคงจะชอบคนที่ไม่ทำร้ายธรรมชาติ”

แม้ว่าเขาจะไม่สามารถใช้ทักษะทำอาหารขั้นสูงของเขาทำอาหารด้วยวัตถุดิบอย่างกระต่ายได้ เขาก็ยังสามารถมีชีวิตอยู่ด้วยการกินใบหญ้าได้ ในตอนที่เขากำลังสร้างประติมากรรมอยู่นี่เขาก็สามารถสร้างความสนิทสนมกับธรรมชาติได้ด้วยการกินเช่นนี้

***

ฤดูหนาวใกล้เข้ามา เวลาของการจบภาคการศึกษาของมหาวิทยาลัยเกาหลีได้เข้ามาถึงที่สิ้นสุดแล้ว

 “เงินค่าเทอมหายไปแล้ว….ถ้าเป็นอย่างนี้ ฉันก็คงต้องปล่อยให้แกไปแล้วแหละ” (T.T)

บรรดานักศึกษามีรายงานมากมายที่พวกเขาต้องส่งให้กับบรรดาอาจารย์และจึงทำให้พวกเขาใจจดใจจ่อมากยิ่งขึ้น

ส่วนนักศึกษาปีที่หนึ่งในรายวิชาทฤษฎีระบบเสมือนจริงนั่นยิ่งกว่าซะอีก แต่ว่าพวกเขาก็จะได้มีโอกาสเจอกับอุปกรณ์ระบบเสมือนจริงหลังจากที่พวกเขาขึ้นปีสองไปแล้ว

 “ยิ่งการเรียนยากมากขึ้นเท่าไร ก็ยิ่งต้องใช้เวลาในมหาวิทยาลัยมากขึ้นเท่านั้น”

ลีฮุนไม่สามารถบรรลุเป้าหมายที่จะเก็บเงินของเขาได้เพราะว่าเขาต้องวุ่นอยู่กับการเรียน

 “เฮ้ออออ….”

ลีฮุนถอนหายใจและเหยียดแขนขาของเขาออกไป ซอยูนที่นั่งอยู่ข้างๆเขาก็ตกอยู่ในห้วงความคิด

 ‘วันหยุดหน้าหนาวจะเริ่มในอีกสองสัปดาห์นี้แล้ว…’

เธอจะไม่ได้เจอกับลีฮุนทุกๆวันที่มีเรียนแบบนี้อีก

แม้แต่ภายในโรยัลโร้ด พวกเขาก็ยังแยกจากกัน เพราะในขณะนี้วีดไปที่เทือกเขาเดบการ์ดอยู่

แม้ว่าซอยูนจะใช้เวลาส่วนมากไปอย่างไร้ถ้อยคำใดๆ เธอก็อยากที่จะใช้เวลาให้มากขึ้นร่วมกับลีฮุน (>.<)

จากนั้นเธอจึงดึงความกล้าของเธอออกมาและเขียนบางอย่างลงไปในแผ่นกระดาษ

 [นายอยากจะไปชายหาดกับฉันไหม?]

ซอยูนได้แสดงความกล้าที่แท้จริงออกไปด้วยการชวนให้พวกเขาออกไปเที่ยวด้วยกันกับเธอ

หากว่าเป็นผู้ชายคนอื่น พวกเขาคงจะกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุขและสงสัยว่านั่นเป็นความฝันหรือเปล่า แต่ทว่าลีฮุนกลับเฉยเมย

เขาไม่รู้จักการออกไปเที่ยวชายหาดในช่วงฤดูร้อน ดังนั้นจึงไม่มีทางเลยที่เขาจะเข้าใจการไปเที่ยวในช่วงฤดูหนาวแบบนี้

 “มันหนาวนะ ไม่ดีกว่าหรอที่เราจะอยู่ที่บ้าน นั่นคงจะสบายกว่าออกไปเที่ยวชายหาดซะอีก? ไม่ต้องห่วงว่าจะเป็นไข้หรือเปล่า แถมยังไม่ต้องห่วงเรื่องประกันสุขภาพอีกด้วย”

 “…..”

นั่นคือทัศนคติของชายหนุ่มผู้ไม่เข้าใจในความโรแมนติก!

 “การออกไปเที่ยวนั้นใช้เงินจำนวนมาก เธอรู้ไหมว่ามันโหดร้ายซักแค่ไหนที่จะต้องไปพักในที่ที่แพงหูฉี่แบบนั้นนะ”

เงิน เงิน เงิน เงิน เงิน และเงินทั้งนั้น

การออกไปเที่ยวจะยิ่งต้องทำให้เขาใช้เงินมากยิ่งขึ้นไปอีก

แต่การจะออกไปเที่ยวชายหาดช่วงหน้าร้อนหรือป่าวนั้น มันก็ยังต้องใช้เงินอยู่ดี

แต่อย่างไรก็ตาม ความคิดของซอยูนที่จะออกไปเที่ยวด้วยตัวเธอเอง ก็คงไม่ได้รับอนุญาตจากพ่อของเธออยู่ดี

จากนั้นซอยูนก็เขียนข้อความอื่นลงไป

 “ฉันจะจ่ายค่าเที่ยวตลอดทั้งทริปเอง”

ลีฮุรส่ายหัวของเขา

“เธอหาเงินได้ด้วยตัวเองหรือเปล่า?”

ซอยูนเป็นนักศึกษาและชั่วชีวิตนี้เธอยังไม่เคยทำงานอะไรมาก่อนเลย

-เปล่า ฉันไม่ได้หามาเอง

 “เงินในโลกนี้คือสิ่งที่น่าสะพรึงกลัว ราคาค่าตั๋วหนังที่อยู่ในโรงภาพยนตร์เพิ่มขึ้นทุกปี ส่วนค่ารถขนส่งสาธารณะนั้นยิ่งน่ากลัวกว่าซะอีก”

 “…...”

 “ถ้าหากว่าเธอเคยหาเงินมาได้ด้วยตัวเอง งั้นเธอคงไม่รู้หรอกว่าสิ่งไหนที่มีค่าบ้าง อย่าใช้เงินออกไปอย่างไร้หัวคิดสิ”

แม้ลีฮุนจะไม่เคยพูดออกมาเลย แต่ว่าเขาก็รู้สึกอิจฉาเด็กพวกนั้น

พวกเด็กมหาลัยรวยๆ!

พวกเขาอยู่ในครอบครัวที่เขาอิจฉามากจริงๆ

ลีฮุนใช้เวลาในวัยเด็กของเขาส่งหนังสือพิมพ์ เขาทำงานหนักเป็นพนักงานพาร์ทไทม์ส่งนมที่เด็กรวยๆบางคนจะไม่มีทางผ่านประสบการณ์เช่นนี้ได้เลย

-แม่ฮะ ขอเงินหน่อยสิฮะ เดือนที่แล้วแม่ให้ผมแค่50ล้านวอนเองนะ

-ฉันจะรวมกลุ่มไปเที่ยวที่ต่างประเทศเร็วๆนี้กับเพื่อนๆแหละ

-แม่ลืมแล้วหรอคะ หนูอยากไปฝรั่งเศสนะคะ บอกเลขาของแม่โอนตังให้หนู100ล้านวอนด้วยนะคะ

พวกหนูไม่อยากกินแต่ข้าวห่อไปตลอดทริปหรอกนะค๊า

นั่นคือบทสนทนาที่พวกคนรวยเขาพูดกันจากความคิดภายในหัวของลีฮุน

ไม่ว่าจะเป็นพวกทายาทบริษัทอันร่ำรวยหรือว่าเป็นมรดกตกทอดจากครอบครัวมั่งคั่ง พวกเขาไม่เคยรู้เลยว่าหลายๆอย่างนั้น มีคนที่ทำงานทำการอย่างหนักคอยค้ำจุนพวกเขาอยู่

อย่างกับว่าเป็นลักษณะเฉพาะตัวของฮีโร่ที่ต้องเป็นพวกกากเดนสังคมคนธรรมดา มีความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนกับผู้หญิง แล้วก็จนอีกด้วย (คิดถึงลักษณะของฮีโร่ส่วนใหญ่ อย่างสไปเดอร์แมนภาคโทบี้แสดงนะ) และแน่นอนว่าพวกฮีโร่นั้นก็เป็นมนุษย์ธรรมดาและต้องเจ็บปวดทรมานซักครั้งหรือสองครั้งในชีวิต ทั้งจากความสัมพันธ์อันเลวร้ายกับพ่อแม่ หรือว่าความฝันความหวังสองสามอย่างที่ไม่มีทางเป็นจริง แล้วความทุกข์ทรมานเจ็บปวดรวดร้าวต่างๆนาๆก็จะเกิดตามมา

แต่หากปราศจากความรู้สึกรวดร้าวนั้น คนหลายๆคนก็จะสามารถอยู่รอดภายในโลกที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างปุบปับอย่างกับละครหลังข่าวได้ จากนั้นละครน้ำเน่าเรื่องนั้นก็จะได้รับความนิยมจากผู้คนทั่วไปเอง (ผู้แปล: พวกเสพติดดราม่าที่รายการ ละครชอบเอามาเรียกเรตติ้ง)

แล้วในท้ายที่สุดพวกลูกชายลูกสาวคนรวยๆก็ไม่เคยถูกรังเกียจเลย ถ้าพวกเธอโกรธจนอารมณ์ไม่ดีใส่คนธรรมดาสามัญ แล้วก็ก่นด่าพวกเขา ทั้งหมดที่พวกเธอต้องทำก็แค่เอาเงินฟาดหัวพวกเขา จากนั้นคำขอโทษขอโพยก็จะกลับออกมาจากคนธรรมดาสามัญแทน

จนกระทั่งสิ้นสุดคาบเรียน ซอยูนก็ยังตกอยู่ในห้วงความคิดของเธอ

 ‘ดูเหมือนว่าฉันคงจะไม่รู้เกี่ยวกับคุณค่าของเงินจริงๆสินะ’

ในขณะที่ลีฮุนต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างขยันขันแข็ง เธอกลับไม่เคยคิดถึงมันอย่างเอาจริงเอาจังมาก่อน

เหมือนอย่างที่ลีฮุนจินตนาการเอาไว้ เธอมีทรัพย์สิน กองมรดก กองทุน หุ้น และก็อื่นๆอีกมากมาย ดังนั้นเธอจึงอยู่มาอย่างมั่งคั่งตั้งแต่ที่เกิดมาบนกองเงินกองทองแล้ว

ซอยูนเขียนความคิดเธอลงไปในแผ่นกระดาษขณะที่แสดงท่าทีของเธอไปด้วย

-ฉันจะไปทำงานหาเงินมา จากนั้นเธอจะยอมไปเที่ยวกับฉันไหม?

ลีฮุนๆไม่ได้คาดหวังกับการตอบโต้กลับมาแบบนี้เลย

 ‘อีกไม่นานก็วันหยุดหน้าหนาวแล้ว’

เหลือเวลาน้อยกว่าสามสัปดาห์ก็จะจบภาคการศึกษานี้แล้ว

 “เธอจะหาเงินมาได้มากแค่ไหนละ?”

ฉันไม่เคยไปเที่ยวมาก่อนดังนั้นฉันจึง….เธอคิดว่าฉันต้องเก็บเงินมากแค่ไหนหรอ?

ดวงตาของซอยูนเป็นประกายในตอนที่เธอกำลังคาดหวังให้เขาตอบกลับมา

เธอไม่เข้าใจในสังคมปัจจุบันและไม่คุ้นเคยกับโลก เธอจึงอยากรับรู้ถึงรสชาติอันแสนขมขื่นจากโลกใบนี้ ลีฮุนผู้ที่ถูกตอกย้ำเรื่องการออกไปเที่ยวแบบคนธรรมดาจึงได้ตอบกลับออกไปว่า

 “หากเรากำลังพูดถึงทะเล ก็คงจะเป็นทางใต้ของเกาหลีหรือไม่ก็เกาะเจจูแน่นอนอยู่แล้ว ในกรณีของค่าเดินทางก็คงราคาอย่างน้อย 450,000 วอน ส่วนค่าอาหารก็คงจะประมาณ800,000วอน เราจะพักค้างคืนด้วยไหม?”

แม้ว่าเราจะกินซาชิมิทุกมื้อ ราคามันก็ค่อนข้างสูงมากทีเดียวอาจจะประมาณ 800,000 วอน ซอยูนก็พลางพยักหน้ารับอย่างไม่สนใจในราคานั้น เพราะว่าพวกเขาไม่สามารถที่จะใช้เวลาของพวกเขาเพียงแค่ไปเที่ยวที่นั่นแล้วก็กลับทันที เธอต้องการที่จะใช้เวลาทั้งคืนพูดคุยและดื่มไวน์ไปด้วย

 “ราคาค่าห้องของโรงแรมก็น่าจะประมาณ5,000,000 วอนสำหรับพวกเราสองคน เพราะว่าเราต้องจองไว้สองห้องนอน อีกอย่างถ้าเราอยากจะดื่มไซเดอร์กับไข่ต้มบนรถไฟแล้วก็ซื้อของฝากบ้างนิดๆหน่อยๆ เราก็ต้องใช้เงินอย่างน้อย 5,000,000 วอนหรือว่า 6,000,000วอน”

ลีฮุนให้คำแนะนำออกมามากมายอย่างไม่แยแสโดยสิ้นเชิง

 ‘การทำงานพาร์ทไทม์ตลอดช่วงหยุดหน้าร้อนนั้นไม่พอที่จะเก็บเงินได้มากขนาดนั้นหรอก’

แม้ว่าจำนวนเงินที่เขาพูดมานั้นดูน่าตลกสิ้นดี แต่ซอยูนก็ยังพยักหน้ารับ

จากนั้นลีฮุนจึงพูดออกไปเพื่อที่จะทำสัญญากับเธอไว้ว่า “เธอจะต้องหางานด้วยตัวเองจากการทำงานหนัก ไม่งั้นก็ถือว่าไม่นับนะ”

-ก็ได้

***

วีดใช้เวลา20 วันสุดท้ายในการสร้างประติมากรรมธรรมชาติภายในเทือกเขาเดบการ์ด

 “ฉันตั้งหน้าตั้งตาแกะสลักมานานมากแล้วจริงๆ”

ภารกิจนี้ไม่ยอมให้เขาออกไปล่าเลย เขาทำได้แค่สร้างประติมากรรมออกมามากมาย แถมตอนนี้เขาก็เหลือเวลาไม่มากแล้วด้วย

การอยู่ตามลำพังภายในสิ่งแวดล้อมเช่นนี้เขาสามารถสร้างประติมากรรมยอดเยี่ยมมากมายหลายชิ้น แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่สามารถสร้างประติมากรรมระดับคลาสสิคกับมาสเตอร์พีสได้เลยโดยไม่กินเวลาเขาไปเปล่าๆ และก็ยังต้องทำงานไปโดยไม่สามารถผ่อนคลายได้ซักย่างก้าว

 “ประติมากรรมที่ทำจากหยาดน้ำค้าง!”

วีดลุกขึ้นมาสร้างประติมากรรมตั้งแต่เช้าตรู่

เขารวบรวมวัสดุพื้นๆมากมายที่จำเป็นต่อการสร้างประติมากรรม

เขาหมอบลงกับพื้นขณะที่กรีดใบหญ้าเพื่อเก็บหยาดน้ำค้างออกมา

ด้วยค่าความใกล้ชิดกับธรรมชาติที่ยิ่งเติบโตขึ้นมากเรื่อยๆ เขาก็สามารถเลือกใช้ธรรมชาติได้มากยิ่งขึ้นเพื่อเอาไปสร้างประติมากรรม

วีดสร้างผลงานมวลน้ำขึ้นมา นี่เป็นผลงานระดับมาสเตอร์พีสชิ้นแรกตั้งแต่ที่เขาแกะสลักธรรมชาติมา

มาสเตอร์พีสหรอ! วัสดุธาตุน้ำที่สร้างขึ้นมาจากการก่อตัวของหยาดน้ำค้าง ธรรมชาตินั้นมีความหมายที่จะพัฒนาระดับผลงานประติมากรรมได้ ดังนั้นเขาถึงเก็บมาเฉพาะหยาดน้ำค้างที่ใสสะอาดเท่านั้น

บนต้นไม้และบนพื้นดินที่ผสมกลมกลืนไปกับกลิ่นมวลดอกไม้ เขากำลังเพลิดเพลินกับกลวิธีการสร้างผลงานธาตุน้ำอย่างกระตือรือร้น มันช่างเป็นการแสดงออกที่มีชีวิตชีวาและน่ายกย่องอย่างสูงยิ่ง

ท่ามกลางเหล่าประติมากรรมที่อยู่ภายในทวีปเวอร์เซล มีผลงานเพียงน้อยนิดที่พรรณนาถึงธรรมชาติ!

แต่อย่างไรก็ตาม เพราะว่าเขาเป็นประติมากรอันเดด ผลงานของเขาจึงค่อนข้างเสียหายและตัวเขาเองก็กำลังจะบ้าตาย

คุณค่าทางศิลปะ : 898

คุณสมบัติพิเศษ: ผู้คนที่เห็นประติมากรรมแห่งธาตุน้ำที่สลักขึ้นมาจากน้ำค้าง จะฟื้นฟูค่าพลังชีวิตและค่ามานาได้ 12% เป็นเวลาหนึ่งวัน

-ระดับมานาที่ต้องใช้อัญเชิญจิตวิญญาณธาตุน้ำลดลง

-สามารถดับกระหายของท่านได้เป็นเวลานาน

คุณสมบัติไม่ทับซ้อนกับประติมากรรมชิ้นอื่น

จำนวนประติมากรรมระดับมาสเตอร์พีสที่เสร็จสมบูรณ์แล้ว: 89

-ค่าความชำนาญการแกะสลักเพิ่มขึ้น

-ค่าความคล่องแคล่วของทักษะเพิ่มขึ้น

-ค่าความชำนาญในการแกะสลักธรรมชาติเพิ่มขึ้น

-ค่าชื่อเสียงดีเพิ่มขึ้น 263 แต้ม

-ค่าความอึดเพิ่มขึ้น 1 แต้ม

-ระดับสติปัญญาเพิ่มขึ้น 1 แต้ม

-ค่าทางศิลปะเพิ่มสูงขึ้น 8 แต้ม

-การสลักผลงานระดับมาสเตอร์พีสได้เพิ่มค่าความใกล้ชิดธรรมชาติของท่าน 9 แต้ม

การเพิ่มค่าความใกล้ชิดธรรมชาติจะช่วยพัฒนาขอบเขตของธรรมชาติที่คุณสามารถแกะสลักได้

เนื่องจากการสลักประติมากรรมที่มีความบริสุทธิ์ พลังของอันเดดจะถูกชำระและลดลง 6แต้ม

วีดได้รับมอบหมายให้ทำงานแกะสลักประติมากรรมของตัวเอง

เขาสามารถเพิ่มค่าความชำนาญด้วยการใกล้ชิดกับพวกสัตว์และพืช โดยเฉพาะพวกพืชที่เขาจะใกล้ชิดเป็นพิเศษ

ในตอนที่อยู่ในร่างอันเดดแบบนี้ เขาจำต้องทำงานหนักอย่างมาก ข้อดีของการเป็นอันเดดก็คือเขาสามารถทำงานได้โดยไม่ต้องพัก

แม้ว่ามันจะดีซักเท่าไร ประติมากรรมธรรมชาติก็มีคุณสมบัติชำระล้างที่มีผลต่ออันเดดอยู่ดี

 “พลังศักดิ์สิทธิ์นี่ลดพลังของอันเดดเราลงไปมากเอาการเลยทีเดียว”

ข้อดีอีกอย่างหนึ่งก็คือเขาไม่จำเป็นต้องจ่ายเงินมากมายให้กับว่าที่สันตะปาปาแห่งวิหารเฟรย่า อัลเวรอน (ผู้แปล: เพื่อชำระค่าชื่อเสียงเสียที่มีเครื่องหมายฆาตกร)

 “โชคไม่ดีเลยแหะ ประติมากรรมชิ้นนี้ระดับมาสเตอร์พีสซะด้วย”

เขาต้องเพียรพยายามรวบรวมน้ำค้างเพื่อที่จะเอามาทำเป็นประติมากรรมธาตุน้ำ

ต้องติดอยู่ภายใต้ความร้อนตามธรรมชาติที่จะส่องแสงแดดสะท้อนลงมา มันคงจะถูกทำลายในไม่ช้านี้และก็หายไปแน่ๆ

แต่มันก็น่าเสียดายที่ต้องทิ้งประติมากรรมของเขาไว้ที่แทซันในเทือกเขาเดบการ์ด

แม้ว่ามันจะไม่ต้องเสียเงินค่าวัตถุดิบ แต่ว่ามันก็ทำออกมายากมาก แถมยังต้องใช้เวลามากมายเพื่อรวบรวมน้ำค้างนั่นอีกด้วย

 “การสร้างผลงานประติมากรรมธรรมชาติระดับมาสเตอร์พีสออกมาเป็นครั้งแรก ฉันคงทิ้งประติมากรรมชิ้นนี้ไปไม่ได้”

งั้นปลดปล่อยประติมากรรมชิ้นนี้ให้เป็นอิสระละกัน!

วีดตัดสินใจที่จะสลักอักษรบนตัวประติมากรรมธาตุน้ำชิ้นนั้น

เพื่อที่จะปลดปล่อยจิตวิญญาณแห่งน้ำ มันสามารถอัญเชิญออกมาได้ด้วยการสลักอักษรบนน้ำได้ แล้วยังสามารถเพิ่มระดับของค่าความใกล้ชิดกับธรรมชาติได้อีกด้วย

จากนั้นมวลธาตุก็เริ่มก่อตัวขึ้นแม้ว่ามันจะไม่สำเร็จแบบทันทีทันใด แต่หลังจากนั้นซักพักหนึ่ง ด้วยการก่อตัวขึ้นทีละเล็กทีละน้อย จากนั้นตัวที่หนึ่ง หรือสองก็เริ่มก่อตัวรวมกันบนพื้นราวกับอาหารพร้อมรับประทาน

วีดใช้ทักษะของเขาใส่ประติมากรรมชิ้นนั้น

 “ทักษะรังสรรค์จิตวิญญาณแห่งธาตุ!”(Creat Elemental)

ตริ้ง!

จิตวิญญาณธาตุตัวใหม่ได้ถูกสร้างขึ้น

ค่าสถานะทางศิลปะ 160 แต้มถูกใช้ไป

-ค่าความเชี่ยวชาญทางการแกะสลักเพิ่มขึ้น

-ทักษะการสร้างจิตวิญญาณธาตุตอนนี้อยู่ขั้นต้น เลเวล 6

ทักษะแกะสลัก รังสรรค์จิตวิญญาณแห่งธาตุจะพัฒนาความสามารถใหม่ๆขึ้นมาได้และความสามารถทางธาตุก็จะปรากฏด้วยเช่นกัน

-ค่าความใกล้ชิดธรรมชาติเพิ่มขึ้น 75 แต้ม

-ค่าชื่อเสียงดีเพิ่มขึ้น 440 แต้ม

-ค่าความดึงดูดเพิ่มขึ้น 74 แต้ม

จิตวิญญาณธาตุน้ำหน้าตาน่ารักคำรามออกมาเสียงดังกังวาน

 “แกคือประติมากรที่สร้างข้าหรอ! กล้าดียังไงมาทำให้ข้าดูประหลาดขนาดนี้ แกเตรียมตัวตายแล้วรึยังละ?”

มันเป็นประติมากรรมที่นิสัยเสียที่สุดที่ถูกสร้างขึ้นมาโดย วีด

มันทำตัวอย่างกับเด็กอนุบาลซุกซนตัวเล็กๆ

 “ตรวจสอบ!”

ท่านยังไม่ได้มอบชื่อให้กับประติมากรรม

จิตวิญญาณแห่งธาตุน้ำ

มันเกิดขึ้นมาในฐานะประติมากรรมแห่งธรรมชาติ

ถูกสร้างขึ้นมาด้วยทัศนคติที่แย่ ประติมากรรมแห่งธาตุน้ำตัวนี้จึงไร้ความอดทน

มองดูมันตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาก็ยังไม่เข้าใจในตัวมันอยู่ดี

มันสามารถแสดงพลังได้ถึง 71% จากระดับพลังของธาตุ

มีความเป็นไปได้ที่มันจะกลายเป็นจิตวิญญาณธาตุที่ยิ่งใหญ่

ด้วยวิธีการอัญเชิญของชาแมนสายธาตุและแรงกระตุ้นแห่งชีวิตจากผืนพิภพ จะสามารถอัญเชิญจิตวิญญาณธาตุเพิ่มขึ้นหลายตัวได้และยังเพิ่มพลังในการต่อสู้อีกด้วย

ความสามารถพิเศษ: เกราะวารีที่เป็นมวลน้ำบริสุทธิ์จะมีอำนาจในเกราะมากเป็นพิเศษ

เขาสร้างจิตวิญญาณธาตุขึ้นมาได้ด้วยตัวเองแล้ว แถมเขายังไม่คิดว่าลักษณะนิสัยของมันเป็นปัญหาใหญ่อะไรด้วย

จิตวิญญาณแห่งธาตุเกิดใหม่ต้องเรียนรู้อีกหลายสิ่งหลายอย่าง ในเมื่อมันมีชีวิตเป็นครั้งแรก ปกติแล้วการพูดกับมันนิดๆหน่อยก็น่าจะกำราบมันได้แล้ว

 “ฉันว่าพวกเราควรคุยกันหน่อยนะ” (ผู้แปล: องค์ลงแล้วว555+)

เจ้าจิตวิญญาณธาตุเมินเฉยต่อเขาโดยสิ้นเชิง!

จากนั้นวีดจึงค่อยๆดึงคทานักบุญของเขาออกมา

โป๊ก โป๊ก โป๊ก โป๊ก โป๊ก!

เจ็บปวด รวดเร็ว และมีประสิทธิภาพ

การตบตีและฟาดมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า บัดนี้เขาไร้ซึ่งความสงสารใดๆแล้ว และก็ตีไปตรงจุดที่เป็นแผลเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าต่อไปเรื่อยๆ

 “แกควรจะพูดว่าขอบคุณกับคนที่สร้างแกขึ้นมาสิ”

ปั้ก ปั้ก โป๊ก โป๊ก ปึ้ก ปึ้ก!

“ข้าขออภัยสำหรับเมื่อครู่นี้……”

ปั้ก ปั้ก โป๊ก เพี้ย!

 “นายท่านผู้น่ายกย่องของข้า!”

ทัศนคติของจิตวิญญาณแห่งน้ำเกิดความเปลี่ยนแปลงทันทีทันใด

จากนั้นวีดก็เก็บคทานักบุญไว้ในกระเป๋าสะพายของเขา

 “ฉันจะเป็นคนสั่งสอนแกเอง แล้วแกก็จะมีการศึกษาที่ดีขึ้น”

ความคิดส่วนตัวของเขาคิดว่าเขาเป็นผู้ให้การศึกษาที่ดีเลิศ!

จิตวิญญาณแห่งน้ำคือนักเรียนผู้โชคร้ายแห่ง ‘โรงเรียนประถมศึกษาของวีด’

 “งั้นแกชื่อ เจ้าหยาดน้ำ”

เขาตั้งชื่อให้จิตวิญญาณนั่นว่า หยาดน้ำ ก็เพราะว่ามันเป็นจิตวิญญาณแห่งธาตุที่สร้างขึ้นจาก หยาดน้ำค้าง

 “ขอบคุณสำหรับชื่อของข้า นายท่านผู้น่ายกย่องของข้า”

จิตวิญญาณแห่งน้ำผู้น่ารักและบอบบาง ถูกอัญเชิญออกมาและมาเป็นตัวบรรเทาอารมณ์ให้วีดราวกับช่างตีเหล็กที่กำลังใช้เตาหลอม

“ฉันจะต้องมอบชีวิตให้เจ้าโกลมินิอีกครั้งหนึ่ง”

เขาไม่มั่นใจว่าเขาจะสามารถมอบชีวิตให้กับเจ้าโกลมินิได้หรือป่าว

ถ้าเป็นอย่างนั้นก็อาจะเป็นไปได้นะ เพื่อที่จะถอดชีวิตให้มันออกมาให้ได้ แต่ต้องเอาไว้ก่อน

สักวันฉันจะต้องลองทำให้ได้เลย

ประติมากรรมที่ถูกสร้างขึ้นในเดบการ์ดภายในเขตไทซัน ในสถานการณ์ปัจจุบันของเขาในตอนนี้ที่อารมณ์ศิลป์แกะสลักยังพุ่งสูงปรี๊ดอยู่หลังจากสร้างผลงานจากน้ำนั่น เขาจึงตัดสินใจในทันที

 “งั้นมาลองตอนนี้เลยดีกว่า”

เดย์แครมออกไปสร้างประติมากรรมธรรมชาติอยู่ที่ไหนซักแห่ง

จากนั้นวีดจึงรวบรวมกิ่งไม้ที่ร่วงลงมาก่อไฟในเตาหลอม

เพราะว่าประติมากรรมระดับมาสเตอร์พีส เจ้าโกลมินินั้นถูกสร้างขึ้นมาจากทองคำหลอมเหลว

 “เพื่อสร้างและก่อมันให้เป็นรูปร่าง……”

แม่พิมพ์ของร่างกายเจ้าโกลมินินั้นเรียบง่ายที่ถูกร่างแบบออกมารวมกันเป็นตัวมัน ศิลปะแห่งดินที่พบในเมืองโรเดียมนั้นให้ความทรงจำที่มีรายละเอียดที่ยังคงหลงเหลืออยู่ แต่สำหรับเจ้าโกลมินินั้นมันเป็นความทรงจำที่ยังคงอยู่มานานแสนนาน

ด้วยการเททองคำเหลวลงไปในแม่พิมพ์แล้วรอจนกว่ามันจะเย็นมากพอแล้ว วีดก็หมดสิ้นความอดทนของเขาที่จะออกไปทำประติมากรรมชิ้นอื่นๆ!

เขาคอยกังวลคิดแต่สิ่งที่จะออกมาเกี่ยวกับรูปร่างที่กำลังทำออกมานี้ของเจ้าโกลมินิ

 “เจ้าโกลมินินี่ก็ไม่ค่อยเชื่อฟังเราเท่าไร แถมมันก็ไม่ค่อยพอใจอยู่บ่อยๆด้วย ต้องทำงานอย่างหนักซะแล้ว ฉันควรจะจัดการยังไงดี….”

การรอให้ทองคำเหลวไหลลงแม่พิมพ์ใช้เวลาอยู่ซักพักนึง

 “เสร็จละ”

การแกะแม่พิมพ์ออกด้วยการกะเทาะมันออก รูปร่างของเจ้าโกลมินิก็เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาอีกครั้ง

ความทรงจำของวีดเริ่มชัดเจนมากแล้วในตอนนี้ เมื่อเทียบกับตัวต้นแบบ เขารู้สึกว่ามันเสียของจริงๆที่เจ้าโกลมินิตัวใหม่นี่มีรอยร้าวและเตี้ยนิดหน่อย แต่นอกจากนั้นมันก็ยังเหมือนเดิม

 ‘โชคดีที่เจ้าโกลมินิถูกสร้างขึ้นด้วยการใช้ทองคำ การมอบชีวิตให้พวกประติมากรรมไม้หรือหินนั้นที่เป็นวัสดุทางกายภาพที่จะต้องก่อตัวขึ้นเองตามธรรมชาติ แถมการจะต้องคงสภาพร่างกายให้เหมือนเดิมอาจจะปวกเปียกมากๆเช่นกัน’

ดวงตา จมูก และปากมีรายละเอียดชัดเจนมากขึ้นหลังจากที่วีดใช้ทักษะซ่อมแซมแล้ว

 “ทักษะประติมากรรมประทานชีพ!”

ค่าสถานะลดลง สูญเสียเลเวล 2 เลเวล แต้มค่าทางศิลปะ 6 แต้มถูกใช้ไป

-ประติมากรรมได้รับชีวิตลงสู่ร่างกายแล้ว เนื่องจากมีคุณสมบัติของธาตุน้ำ จึงได้เกิดชีวิตใหม่ขึ้นมา

ทักษะประติมากรรมรำลึกชาติได้ถูกปลุกขึ้นมาแล้ว

ประติมากรรมจะได้ความทรงจำในชีวิตของมันคืนมาแต่อาจจะรู้สึกสับสนบ้าง

อีกครั้งในกรณีนี้ที่การเพิ่มขึ้นของค่าสถานะทางศิลปะและเอฟเฟคของประติมากรรมจะไม่นำมาใช้ต่อ ประติมากรรมตัวดั้งเดิมก่อนหน้านี้ จะลดเลเวลลง 5%

แม้ว่าประติมากรรมที่พึ่งมอบชีวิตให้ไปนั้นมันจะค่อยๆตื่นขึ้นมาช้าๆ แต่เจ้าโกลมินิกลับไม่เหมือนประติมากรรมพวกนั้น มันเบิกตามันขึ้นมาทันทีทันใด

ในขณะที่วีดกำลังมองไปที่มัน เจ้าโกลมินิส่ายหัวของมันไปมาและเริ่มพูดออกมา

 “ได้โปรดมอบชื่อให้กับข้า”

ด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้างและแหบแห้ง!

“ท้ายที่สุดแล้วแกก็ไม่ได้ฟื้นความทรงจำของแกคืนมาสินะ”

มิตรภาพที่พวกเขาได้ฟูมฟักมาจบสิ้นไปแล้ว นี่คือคำกล่าวลาตลอดกาลของเจ้าโกมินิ

 “เจ้าเหลืองจะต้องเสียใจมากแน่ๆ ซอยูนก็ด้วย”

เจ้าเหลืองดูแลเจ้าโกลมินิราวกับเป็นคนในครอบครัว ซอยูนก็คงจะเศร้าและคงร้องไห้หนักมากแน่ๆ

ฮวายองกับพวกเพื่อนๆของเขาก็คงจะเสียใจกับการตายของเจ้าโกลมินิมากด้วยเช่นกัน

 “ชื่อของแกคือ โกลมินิ”

“รับทราบครับ นายท่าน”

“หลับให้สบายนะ”

“ห่ะ..?”

จากนั้นวีดก็กลับไปเริ่มสร้างประติมากรรมธรรมชาติอีกครั้ง

บนต้นไม้ที่อยู่ไกลออกไป เจ้าไววัน ไวทู กับไวทรีกำลังนั่งจับเจ่าอยู่

เจ้าโกลมินิก็พยายามเข้าไปทักทายกับพวกมันทุกคนอย่างตื่นเต้น

แล้วพวกมันทั้งหมดก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

 “โกลโกลโกล!”

วีดจึงถามออกไป

“แกคือโกลมินิ ใช่ไหม?”

เจ้าโกลมินิจึงเอามือมันทาบอกแล้วโน้มตัวลงทำความเคารพ

 “เมื่อซักครู่ก่อนหน้านี้ ข้าพึ่งได้ชื่อนั้นมา นายท่าน”

 “นั่นมันค่อนข้างแปลกๆนะ”

วีดรู้สึกเคอะเขินอึกๆอักๆอยู่ข้างๆเจ้าโกลมินิ

จบตอน

ผู้แปล: Cole’s Myth

Editor: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล