เล่ม19ตอนที่10: ขีดจำกัดของเนโครแมนเซอร์ แปลโดย garnotics และ แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล

ลีฮุนกำลังคิดอะไรบางอย่างระหว่างเตรียมอาหารเช้าและทำความสะอาดบ้าน

 ‘คุณค่าของใบปริญญาจากมหาลัยคืออะไร? ผู้คนต่างต้องการใบปริญญาเพียงเพื่อที่จะสมัครเข้าทำงาน’

ชีวิตของการได้ทำงานในบริษัทใหญ่ๆ รับเงินเดือนในแต่ละเดือน รับเงินโบนัสในช่วงวันหยุดยาว และรับเงินโบนัสประจำปี นี่ไม่ใช่ชีวิตในแบบพนักงานบริษัทที่ลีฮุนต้องการ?!

 ‘ออกเดท ซื้อรถภายใต้การผ่อนชำระรายเดือน ไปเที่ยวในช่วงวันหยุดฤดูร้อนบนถนนที่รถติดยาวเหยียด’

คุณค่าของใบปริญญามันมีข้อจำกัด อย่างไรก็ตามไม่ใช่ทุกคนที่ได้งานดีๆทำในบริษัทที่ดีเพียงเพราะเขามีใบรับรอง

 ‘เราต้องได้เกรดดีๆและเก่งภาษาต่างประเทศ เรายังมีใบรับรองอีกเล็กน้อยเพื่อที่จะได้รับโอกาสมากกว่าคนทั่วไป และเราต้องฝึกงานด้วย!’

ยิ่งเขาคิดเขายิ่งถอนหายใจ เขาอายุมากกว่าคนอื่นและยิ่งกว่านี้เขายังลาออกจากโรงเรียนมัธยมปลายและยังสอบเทียบอีกดังนั้นเขาจึงไม่คาดหวังว่าจะได้ใช้ชีวิตแบบปกติเหมือนคนอื่นๆ

 “ไม่คิดว่าการเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยจะเจ็บปวดเพียงนี้”

ใบปริญญาตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไร้ประโยชน์มากกว่าเป็นประโยชน์ นอกจากจะเป็นกระดาษประดับข้างฝาผนัง(เปิดเพลงมหาลัยของคาราบาวฟังไปด้วยเลย) ลีฮุนหยิบกล้องขึ้นมาพร้อมกับบันทึกที่เล็กน้อยเตรียมตัวออกจากบ้าน

เขาเห็นซอยูนยืนอยู่หน้าประตูบ้าน เพราะว่าวันหยุดฤดูร้อนเพิ่งจบลง อากาศยังคงร้อนอยู่ เธอใส่ชุดธรรมดาๆอย่างกางเกงยีนและเสื้อยืดสีขาว ให้ความรู้สึกแปลกๆ

เมื่อเทียบกับความงามของเธอ ชุดธรรมดาที่เธอใส่ ทำให้เธอยิ่งดูสวยสดงดงามมากยิ่งขึ้น

เมื่อเธอสวมชุดเดรสออกงาน เธอนั้นงดงามราวกับเทพธิดา และแม้ว่าเธอจะใส่ชุดธรรมดาๆ เธอก็ยังเป็นที่ดึงดูดความสนใจได้อีก ระดับความสวยของเธอนั้นมากมายไม่ว่าเธอจะสวมใส่เสื้อผ้าแบบไหน

ลีฮุนพูดกับเธอห้วนๆ “เดินไปมหาลัยด้วยกันมั้ย?” ซอยูนพยักหน้าเล็กน้อย เธอใช้ความพยายามเล็กน้อยเพื่อไปที่บ้านของลีฮุนด้วยตัวคนเดียวโดยเหตุผลที่ว่าเธออยากจะไปมหาลัยพร้อมกับเขา

ลีฮุนตอบกลับแบบข่มขื่น “ได้เลย ทำตามที่เธอต้องการเลย” เขาจินตนาการถึงเจ้าสาวหอยทาก(เป็นเทพนิยายของเกาหลี เรื่องราวของเจ้าหญิงหอยทากแปลงกายเป็นคนในตอนกลางคืนและแอบทำงานบ้านให้กับชาวนาที่ช่วยดูแลเธออย่างดี)

หญิงสาวไร้เดียงสาที่แอบทำอาหารให้ลีฮุนเป็นความลับที่มีความรักอยู่ข้างใน แต่เมื่อเขามองซอยูนเขาไม่สามารถช่วยอะไรได้ ความฝันของเขาได้แต่แตกเป็นเสี่ยงๆ

 ‘เธอคงจะทำอาหารให้เราโดยไม่คิดอะไร เราเคยทำอาหารให้เธอในครั้งก่อน เธอเลยต้องการตอบแทนในสิ่งที่เธอได้รับ’

ลีฮุนไม่อาจรอรถบัสที่ป้ายกับซอยูนและเดินเท้าไปยังมหาลัย แต่หลังจากเขาเริ่มออกล่าที่ลาสฟาลังค์(Las Phalanx) เขาตัดสินใจนั่งรถบัสเพื่อประหยัดเวลา

พวกอันเดทที่โดนตัดพลังมานาจากเนโครแมนเซอร์ของพวกมัน ทำให้พวกมันอ่อนแอลงและกลับคืนสภาพกลายเป็นซากศพหรือย่อยสลายหายไป เพื่อที่จะล่าได้นานขึ้นและประหยัดการสูญเสียจำนวนอันเดด การขึ้นรถบัสจึงเป็นสิ่งจำเป็น

 “ดะ-ดะ-ดูผู้หญิงคนนั้นสิ!” “สวยมาก ฉันยังไม่เคยเห็นใครสวยเท่าเธอมาก่อนเลย” เมื่อเขาอยู่กับซอยูน ผู้คนมองเข้ามาดูกันมากตอนที่รถติด ลีฮุนเคยเผชิญสถานการณ์แบบนี้มาก่อน เขาเพียงแต่รู้สึกหายใจไม่สะดวก

 “มันมีข้อบกพร่องมากเกินไปที่ไปมหาลัยกับเธอ คนตั้งเยอะมองมาที่เธออ่ะ” หลังจากที่ได้ยิน ซอยูนก็สวมหมวกและหน้ากาก หลังจากนั้น ผู้คนถอนหายใจอย่างน่าผิดหวังที่ไปยุ่งกับพวกเขา

เร็วๆนี้รถบัสที่พวกเขารอได้มาถึง ลีฮุนได้ใช้บัตรรถบัสและเดินไปนั่งที่นั่งว่างแต่ซอยูนกลับยืนนิ่งเฉย “อะไรนะ? เธอไม่มีบัตรรถเหรอ?” ซอยูนพยักหน้า

กี่ครั้งแล้วที่เธอได้นั่งรถบัส? นี่เป็นครั้งแรกที่เธอจะได้ขึ้นรถบัส เธอยังไม่มีบัตรรถโดยสาร และเพิ่งมารู้ก็ตอนนี้ว่ามันต้องใช้บัตรเพื่อขึ้นรถ

ซอยูนเขียนลงบนแผ่นกระดาษและโชว์ให้เขาดู นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันขึ้นรถบัส นายเห็นมั้ย... ลีฮุนจ่ายค่ารถให้เธอแล้วก็นั่งด้วยกัน

 “เอิ่ม...แบบว่า ครั้งหน้าเธอต้องพกบัตรรถสาธารณะมาด้วยนะ โอเคนะ? ถ้าเธอมีบัตรเธอจะขึ้นรถบัสแล้วก็ขึ้นรถไฟได้ด้วย” ลีฮุนให้คำแนะนำอย่างจริงจัง

เมื่อได้ยินดังนั้น ซอยูนเปิดกระเป๋าสตางค์ออก คิดว่าบางทีจำนวนเงินสดที่ไม่น่าเชื่อและบัตรเครดิตอีกสามใบ บัตรแบล็คพรีเมียม ไดมอนด์ และแพลตตินัม ค่าธรรมเนียมรายปีสำหรับบัตรมากกว่า1000000วอน(ประมาณ30000บาท) ดังนั้นแน่นอนมันเป็นบัตรรถโดยสารสาธารณะในตัวและยังมีประโยชน์อื่นๆอีกมากมาย

ตอนที่ซอยูนโชว์บัตรให้เขาดู ลีฮุนส่ายหน้าอย่างเคืองๆ ‘นี่เราโดนเธอหลอกอีกแล้วเหรอเนี่ย’ ความโหดร้ายของเธอในการที่ทำให้เขาต้องจ่ายค่ารถโดยสารและแสดงบัตรรถให้เขาดูหลังจากนั้น ไม่มีใครนอกจากซอยูนที่ทำสิ่งเลวร้ายกับเขา

เมื่อมาถึงมหาวิทยาลัย ลีฮุนเดินไปห้องเลคเชอร์เพื่อเรียนคาบแรก ซอยูนตามเขาไป “มีอะไร? เธอลงทะเบียนเรียนวิชาวิศวกรรมแคปซูลด้วยเหรอ?” ซอยูนได้แต่พยักหน้าสองครั้ง

พวกเขาใช้เวลา3ชั่วโมงเรียนด้วยกัน และแบ่งข้าวกล่องกินด้วยกันที่สนามหญ้าภายใต้แสงอาทิตย์ที่แสนอบอุ่น ซอยูนตามเขาไปเมื่อถึงคาบเรียนเลคเชอร์ต่อไป “มันบังเอิญสินะ นี่เธอก็ลงเรียนวิชาทฤษฎีโครงสร้างทางสังคมในโลกเสมือนด้วยเหรอ?” เธอพยักหน้าอีกซอยูนหยิบสมุดจดวิชา ลีฮุนลงชื่อพวกเขา

 “รุ่นพี่ มันนานแล้วนะ” “ไงอปป้า” ข้างหลังเป็นซุนจู ลียูจอง มินโซรา และชอยซางจูน ก็ลงทะเบียนเรียนวิชานี้เหมือนกัน ดังนั้นพวกเขาถึงเจอกันในห้องเลคเชอร์

หลังจากคาบเลคเชอร์จบลง นักศึกษาทุกคนได้รวมตัวกันในห้อง “เอาละตามที่ผมกำหนด วันนี้พวกเราจะตรวจการบ้านของพวกคุณที่ให้ไปทำกัน”

ลีฮุนนั่งอยู่แถวหน้าสุดของห้องที่มีนักศึกษากว่า300คน มันยากที่จะให้Fกับคนที่นั่งแถวหน้าสุดบ่อยๆ ที่นั่งที่มักได้รับความดีความชอบจากพวกอาจารย์ ลีฮุน ซอยูน และอีก12คนนั่งอยู่แถวหน้า

 “เอาเริ่มเลย ขึ้นมาทีละหนึ่งคนจากทางซ้าย” อาจารย์จูจองฮุนเริ่มฉายคลิปจากกล้องของนักศึกษา

วีดีโอเริ่มเล่นมีฉากหลังเป็นท้องฟ้าสดใสและทะเลสีครามพร้อมกับเหล่าผู้ปกครองและเสียงหัวเราะ “การเดินทางพักผ่อนกับครอบครัว มันดูสนุกดีนะ” อาจารย์แสดงความเห็นสั้นๆระหว่างดูวีดีโอ

 “คุณทำงานหนักมากในค่ายอาสา น่าภาคภูมิใจจริงๆ” “ดูการแสดงในโรงละคร ดีเลยเป็นการศึกษาประเพณีวัฒนธรรมไปด้วย” ดูเหมือนว่านักศึกษาทุกคนใช้เวลาพักผ่อนกันอย่างเต็มที่ อย่างน้อยก็อย่างที่เห็นในบันทึก

และแล้วก็ถึงตาของซอยูน เมื่อเริ่มคลิปชีวิตซอยูนในหยุด นักศึกษาทุกคนต่างสนใจมากยิ่งขึ้น แสงแดดอ่อนๆผ่านหน้าต่าง ซอยูนกำลังหลับอยู่บนเตียงห่มผ้านวมและเธอก็ตื่นขึ้นและขยี้ตา เธอไม่ได้แต่งหน้าแต่ความงามนั้นสมบูรณ์แบบไม่มีอะไรบ่งบอกบนใบหน้าว่าเธอเพิ่งตื่นนอน

 “โฮ่ง โฮ่ง” เจ้าหมาเห่าอย่างกระตือรือร้นและวิ่งไปหาอ้อมแขนของเธอ ภาพของซอยูนกำลังลูบหลังสุนัขและกอดมันกำลังฉายอยู่บนจอ หูตั้ง ขาที่ว่องไวและหางที่สั่นไปสั่นมา สุนัขที่ดูคุ้นเคย มันคือมอมโบชินเจ้าหมาที่ลีฮุนมอบให้เธอ

ซอยูนถือผ้าเช็ดตัวด้วยมือข้างหนึ่งและเข้าไปในห้องน้ำ เธอใช้เวลาไปเล็กน้อยกับการล้างหน้าแต่ใบหน้าของเธอก็ส่องสว่างราวกับว่ารัศมีเจิดจรัสอยู่ข้างหลังเธอ เนื่องจากไม่มีอะไรที่เป็นพิเศษเกิดขึ้นในช่วงวันหยุด เธอตัดสินใจบันทึกชีวิตประจำวันของเธอและขอให้คุณพยาบาลช่วยถ่ายให้เธอ

ซอยูนตื่นนอนแต่เช้าเพื่อทำอาหาร เธอเตรียมส่วนผสมต่างๆนำมาทำข้าวไข่เจียวและสลัดไก่ เธอรวบผมนุ่มๆของเธอที่พาดลงบนไหล่และเริ่มหั่นวัตถุดิบ

ทุกๆฉากอย่างกับโฆษณา CF(น่าจะมาจาก Commercial Film) อาหารจัดลงบนจานและตบแต่งอย่างสวยงามเหมือนในภัตตาคารชั้นนำ ข้าวไข่เจียวสลัดและน้ำนางเอก(น้ำส้ม)ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบลงบนโต๊ะสีขาว เธอกินกับนางพยาบาลที่ช่วยถ่ายคลิปให้เธอ

ลีฮุนคิด ‘ทำไมเธอต้องตื่นมาทำอาหารตั้งแต่เช้าด้วย? หรือเธอเพียงแค่อยากทานอะไรอร่อยๆเท่านั้น?’ สำหรับลีฮุนถ้าไม่ใช่ทำเพื่อน้องสาวของเขาเขาก็กินแบบปกติๆ ซอยูนทำอาหารได้ดีเหมือนกับข้าวเที่ยงที่ทำให้ลีฮุน เพียงแต่ว่าไม่มีใครทราบ

โบชินเองก็กินข้าวข้างใต้โต๊ะ และเธอก็เริ่มล้างจานหลังจากทานอาหารเสร็จ นักศึกษาส่วนใหญ่อุทานออกมา”ว้าว!”เมื่อพวกเขาเห็นเธอเช็ดน้ำที่ไหลลงบนหน้าผากของเธอขณะที่เธอล้างจาน

ไม่ต้องเสียเวลาเพื่อถ่ายทำสำหรับซอยูนที่ในนั้นมีเพียงตื่นนอนล้างหน้าทำกับข้าวและทานอาหาร แต่ลีฮุนคิดต่างออกไป ‘เธอเพียงแค่ใช้น้ำยาล้างจานครึ่งขวด และเธอก็สะบัดน้ำให้มากๆขณะที่ล้างจาน’ หลังจากล้างจานเสร็จเธอนั่งลงบนเก้าอี้โยกและเปิดหนังสือขึ้นมา

หลังจากล้างจานเสร็จเธอนั่งลงบนเก้าอี้โยกและเปิดหนังสือขึ้นมา ชื่อของหนังสือนั้นคือ “บันทึกหอศิลป์” มันคือหนังสือที่ให้คุณได้รู้เรื่องเกี่ยวกับผลงานศิลปะและศิลปินและพาคุณแวะชมหอศิลป์ทั่วทั้งโลก

ในขณะที่นักศึกษาคนอื่นๆคิดว่า ‘ไม่ผิดหวังกับซอยูนจริงๆ’ เช่นเดิมลีฮุนคิดต่างออกไป ‘มันก็แค่การแสดง’ เขาคิดว่าเธอแสดงออกมากเกินไปต่อหน้ากล้องที่อยู่ตรงหน้าเธอ หลังจากอ่าน หลังจากอ่านหนังสือเสร็จ เธอก็เข้าแคปซูลแล้วเล่นรอยัลโรด เดินเล่นในสวน อาบน้ำ แล้วก็เข้านอน

เมื่อเธอทิ้งตัวลงบนที่นอนแล้วห่มผ้าห่มแล้วแสงไฟก็ปิดลงพร้อมกับวีดีโอที่จบลง อาจารย์กล่าวว่า “เป็นชิ้นงานศิลปะที่ยอดเยี่ยมที่อธิบายถึงชีวิตประจำวันของคุณได้อย่างสวยงาม” นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ลีฮุนถึงกับช็อค

เขาเดินทางฝ่านรกไปแอฟริกาและยุโรปเพื่อถ่ายทำ แต่ซอยูนกลับได้รับคำชมเพียงแค่ถ่ายบันทึกชีวิตประจำวัน “คนต่อไป” ลีฮุนส่งกล้องวีดีโอให้ผู้ช่วยอาจารย์ด้วยใบหน้าที่ผิดหวัง

พวกเขาเพียงแต่ดูซอยูนไม่มีใครตั้งใจดูวีดีโอของลีฮุนอย่างจริงจัง จริงๆแล้วก็ไม่ใช่เรื่องที่เกินจริงที่จะกล่าวว่าส่วนใหญ่นั้นเพียงแต่ต้องการดูคลิปของซอยูน

การเดินทางข้ามประเทศอียิปต์แอฟริกาและยุโรป! ข้ามทะเลทรายด้วยรถจี๊ปขับเคลื่อนสี่ล้อ โดดร่มจากบนเครื่องบินและโรงแรม ขับรถมอเตอร์ไซค์ การผจญภัยใต้ทะเลลึก และแม้แต่เล่นกีฬาผาดโผน(เอ็กตรีมสปอร์ต)!

อาจารย์แสดงความคิดเห็นยาวหลังจากจบวีดีโอ “ในฐานะที่อาจารย์เป็นคนให้งาน มันสมกับที่คาดหวังเอาไว้ แต่ผมไม่เคยคิดว่าจะมีนักเรียนคนไหนที่จะได้รับประสบการณ์สุดพิเศษในช่วงวันหยุดเช่นนี้ แต่ถ้าผมไม่ได้สั่งงาน พวกเราก็จะไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวนักเรียนคนนี้ ใช่มั้ยล่ะ? ขอเสียงปรบมือให้กับลีฮุนที่ได้รับประสบการณ์ในการท่องเที่ยวอันแสนพิเศษที่ไม่มีใครสามารถทำได้ด้วยครับ!”

นักศึกษาบางคนสั่นด้วยความตื่นเต้น “สมกับเป็นปริ้นเซสไนท์” “เขาเก่งMTด้วยนายรู้ป่าว” ลีฮุนไม่ได้มีความสุขจากเสียงปรบมือ เพราะเขาจะมีความสุขเพียงเมื่อได้ใช้ชีวิตแสนปกติสุข ทานอาหารที่บ้าน ให้อาหารเหล่าสัตว์เลี้ยงที่หลังบ้าน ไปฝึกที่โรงฝึก และเข้าเกมเพื่อออกล่า

ซอยูนมองเขาด้วยแววตาริษยาและประหลาดใจ ลีฮุนไม่ได้มีความสุขนักเมื่อถูกเธออิจฉา ‘ฉันจะใช้เวลาช่วงวันหยุดฤดูหนาวที่บ้านไม่ว่าจะยังไงก็ตาม’

ไม่มีทางที่จะมีการบ้านแบบนี้อีก แต่ถ้ามีนะฉันจะปั้นตุ๊กตาหิมะ แต่ถ้าอยากให้มีอะไรในคลิปอีกฉันจะเล่นปาหิมะกับพวกเด็กๆแถวบ้าน ลีฮุนบอกกับตัวเองว่าจะใช้เวลาในวันหยุดฤดูหนาวแค่ที่บ้าน

วีดีโอของนักศึกษาคนอื่นๆนั้นธรรมดาๆและไม่มีอะไรน่าสนใจ ดังนั้นลีฮุนจึงฟุบลงและจบลงด้วยการหลับ

ซอยูนยังนั่งคิดมากกว่าสนใจดู เธออยากไปเที่ยวที่ไกลๆในช่วงวันหยุดฤดูหนาว ถ้าเธอสามารถไปเที่ยวกับเพื่อนที่เธอสามารถวางใจและพึ่งพาได้ เธอคิดว่ามันน่าจะเป็นอะไรที่ดีมากๆเลย

 ***

 “เรือผีสิง? ถ้าหากคุณกำลังถามเกี่ยวกับเรือที่มีกัปตันเป็นโครงกระดูกฉันก็ไม่แน่ใจ ฉันคิดว่ามันเดินทางไปยังทิศตะวันออกเฉียงเหนือ...” “เขาซื้อปลาแห้งไปเป็นจำนวนมากจากที่นี่” “เขายังซื้อแอปเปิ้ลตากแห้งจำนวนมากในราคาที่ถูกสุดๆเขาต่อราคาได้เก่งมากๆเลยละ”

กองเรือรบที่สองแห่งอาณาจักรฮาเว่นมาถึงเกาะลิฟเฟียแล้วส่งผู้ติดตามเพื่อรวบรวมข้อมูลข่าวสาร เนื่องจากเรือบรรทุกผู้เล่นมากกว่า230คน การรวบรวมข้อมูลจึงไม่ได้ใช้เวลามากมายนัก

 “มีที่ไม่มากหรอกที่เขาสามารถไปได้ ทางตะวันออกเฉียงเหนือจากตรงนี้ ถ้าเขามุ่งไปยังทิศนั้นหลังจากออกจากเขตทะเลเนอเรียเขาจะออกไปยังทะเลอันแสนไกล”

เขาสามารถไปทางใต้ได้หลังจากเดินทางรอบทางตะวันออกของทวีปเวอร์เซล แต่ถ้าเป็นแบบนั้นมันจะง่ายกว่าเพียงแค่เดินทางผ่านช่องแคบเนอเรีย

 “เขาได้ล่ามอนสเตอร์หลังจากเดินทางมาถึงเกาะหรือไม่? หรือว่าเขาเพียงแค่มาทำภารกิจเกี่ยวกับการเดินทางในทะเล?”

เขาไม่เข้าใจเจตนาของวีด แต่ดรินเฟล(Drinfeld)ตัดสินใจที่จะไล่ตามเรือผีสิงในตอนนี้ หลังจากออกทะเลไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ เขาเองก็ถามสัตว์ในทะเลและนกเพื่อหาทิศทางที่เรือผีสิงไป

และแล้วพวกเขาก็มาถึงท่าเรือเพลนทิซ(Planetis Port)หลังจากไล่ตามร่องรอยของเรือผีสิง “ท่าเรือลับเป็นสถานที่...ที่คาดหวังว่าจะเจอวีด” เรือทุกลำเดินหน้าเต็มกำลังไปทางเหนือ” เรือรบอาณาจักรฮาเว่นทุกลำกางใบเรือและออกทะเล

มันเป็นภาพที่ดูยิ่งใหญ่ของการออกเรือทั้ง16ลำ เรือรบโคลอสซัลมุ่งหน้าออกทะเลฝ่าลมพายุ เบาะแสของเรือผีสิง พวกเขาตามร่องรอยของเรือผีสิงและมุ่งไปยังทิศเหนือ

โจรสลัดที่เลื่องชื่อที่สุดในทะเลกริฟฟีทท์ เรือใบขนาดกลางและเรือใบขนาดใหญ่มากกว่า50ลำที่เขาสั่งการได้มารวมตัวกันที่ทะเลเพลทิส(Platis Sea)

พวกโจรสลัดต้องมีความกล้าหาญพอที่จะสู้จนตัวตายแม้กระทั่งมีศัตรูเป็นกองทัพและการรวบรวมข้อมูลต้องทำอย่างรวดเร็ว

พวกเขาติดตามเรือของอาณาจักรฮาเว่นขณะที่ออกจากพื้นที่ของพวกเขา “พลเรือเอกของอาณาจักรฮาเว่นออกมาเองเลยใช่มั้ย”

กริฟฟีทท์และโจรสลัดของเขาต้องการเพียงไล่ตามหลังเรือของอาณาจักรฮาเว่นโดยไม่ต้องใช้ความพยายามมากนัก “แล้วพวกมันยังติดต่อเราให้มาตามล่าวีด ยังคงไม่พอใจกับกองเรือของอาณาจักรฮาเว่นอีกเหรอ เฮ้อะ? ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ ข้าไม่อาจให้พวกมันได้เหยื่อของพวกเราไปเด็ดขาด ด้วยเกียรติของพวกเราเหล่าโจรสลัด ข้าขอรับประกันว่าจะจัดการจับตัวมันมาให้ได้ ไป พวกเรา ไปล่าตำนานแห่งทวีปนี้กัน!”

หลังจากสิ้นคำกล่าวของกริฟฟีทท์ เหล่าโจรสลัดได้กู่ร้องตะโกนกันเสียงดัง โจรสลัดไล่ตามไม่ทันเมื่อเทียบกับกองเรือที่มีอุปกรณ์เพียบพร้อม

อย่างไรตาม พวกมันก็แทนที่ข้อบกพร่องด้วยจำนวน ผ่านการแลกเปลี่ยนข้อมูลลับของโจรสลัด พวกผู้ชายในทะเลเนอเรียถูกรวบรวมด้วยคำสั่งของงกริฟฟีทท์

มันเป็นการรวบรวมกลุ่มโจรสลัดครั้งยิ่งใหญ่ที่อาจเกิดเพียงครั้งสองครั้งในหนึ่งปี

 ***

วีดออกล่าในที่ที่น่าอัศจรรย์ด้วยการบังคับบัญชากองทัพอันเดด แต่มันมีข้อจำกัดในการระดมพลเพื่อทำเควส

เนื่องจากกองทัพอันเดดโดยพื้นฐานแล้วมีต้นทุนต่ำและอ่อนแอ ต้องการเครื่องสังเวยเป็นจำนวนมาก เมื่อไรก็ตามที่ต่อสู้กับบอลลาร์ด(ให้คิดว่าเป็นเสือดำละกัน)

 “ไม่ง่ายที่จะสำรวจเลย” กองทัพอันเดดไม่อาจที่จะได้รับการตอบสนองว่าเป็นศัตรูกับพวกมอนสเตอร์ ด้วยเหตุนี้เขาต้องต่อสู้โดยไม่ได้หยุดพัก

ขณะนี้เขาอัญเชิญเดธไนท์40ตัว มันเป็นกองทัพอันเดดที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่วีดสามารถสร้างได้ด้วยเลเวลของเขา,อัตราการฟื้นฟูมานา,และสกิลเนโครแมนเซอร์ ดังนั้นพวกอันเดด30ถึง50ได้ตายลงเมื่อสู้กับบอลลาร์ด

 “สำหรับตอนนี้ พวกเราต้องมุ่งหน้าไปที่ยอดเขาที่7ที่ที่พวกโจรสลัดอาร์เมเนียมุ่งไป แต่เราจะต้องสู้กับพวกบอลลาร์ดอีกอย่างน้อย20ครั้ง”

เมื่อสู้กับบอลลาร์ด จำนวนของอันเดดลดลงอย่างมาก ส่วนมากอันเดดเลเวลต่ำๆจะตายแต่ถ้าหากพวกอันเดดเลเวลต่ำเหลือจำนวนน้อยเกินไปเดธไนท์ก็จะตาย

 “ช่วยไม่ได้ แต่เพื่อจะเดินหน้าต่อไปพวกเราต้องสู้กับแทร์เบธ” เมื่อบอลลาร์ด4ตัวรวมตัวกันจะเกิดการร่ายคำสาปเป็นกว้างขึ้น,เดธไนท์จะโจมตี,และนักเวทโครงกระดูกจะยิงเวทมนต์ใส่

กลุ่มของกูลและซอมบี้พุ่งเข้าใส่ และกวางที่กลายเป็นอันเดดก็พุ่งเข้าหาบอลลาร์ด!เนื่องจากการโจมตีครั้งใหญ่จากกองทัพอันเดด การต่อสู้จบลงด้วยชัยชนะ แต่อันเดด23ตัวแหลกสลายจากการถูกเผา ไม่อาจจะอัญเชิญออกมาได้อีกครั้ง

เพราะว่าพวกมันต่อสู้กับบอลลาร์ดและบอลลาร์ดซ้ำอีกหลายครั้ง อันเดดอย่างน้อย100ตัวไม่สามารถถูกอัญเชิญได้อีกครั้ง “ด้วยอัตราการสูญเสียเท่านี้ มันจะก่อให้เกิดปัญหาได้”

วีดเคลื่อนตัวไปล่าแทร์เบธ แต่ยิ่งเขาเข้าใกล้ยอดเขาที่7จำนวนของบอลลาร์ดยิ่งมากขึ้นและในตอนนี้มีอย่างน้อย5หรือ6ตัวเดินเตร่ไปทั่วด้วยกัน

ด้วยการสังเกตของเขาในตอนที่เขากลายเป็นอีกา เมื่อเขาบินทะลุผ่านบอลลาร์ด นักรบแห่งความหายนะจะปรากฏ

 “ช่วยไม่ได้ ฉันจะคิดเกี่ยวกับมันทีหลัง และใช้ทุกอย่างที่สามารถทำได้สำหรับตอนนี้” วีดหยิบไพ่ใบสุดท้ายออกมา กระจกแห่งการหลับใหลนิรันดร

มันคือไอเทมที่มีความเกี่ยวข้องกับศาสนามาทัลลอส มันทำให้อันเดดมีคุณสมบัติพลังกายเพิ่มขึ้นมานาเพิ่มขึ้นและความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้น

 “มันเหลือความทนทานเพียง3หน่วย ฉันจะต้องระมัดระวังในการใช้ให้มากๆและเก็บมันเข้าที่เดิมก่อนที่มันจะแตก”

ในตอนที่เขาหยิบกระจกออกมา พลังงานสีดำและสีน้ำเงินไหลเข้าหาวีด

ตริ๊ง!

–ลิชที่น่าสยดสยองได้ใช้กระจกแห่งการหลับใหลนิรันดร อันเดดมีพละกำลังเพิ่มขึ้น25% ความคล่องตัวเพิ่มขึ้น38%

พวกมันจะใช้วิธีการเคลื่อนไหวที่หลากหลาย เช่น คลานด้วยสี่ขาและกระโดดออกจากกำแพง พวกมันมีคุณสมบัติพิษถึงตาย ความต้านทานเพิ่มขึ้น ประสาทสัมผัสจะคมขึ้น

อันเดดที่ขุดและซ่อนตัวอยู่ในดินจะอยู่รอดได้นานมากขึ้นโดยที่ไม่ต้องใช้มานาของเนโครแมนเซอร์

คุณสามารถใช้สกิลซัมมอนอันเดดเลเวล5 คุณสามารถอัญเชิญกลุ่มแม่มดที่เชื่อฟังคำสั่งของเนโครแมนเซอร์

สกิลเนโครแมนเซอร์ส่งผลเพิ่มขึ้น55% สามารถใช้สกิลพิเศษ สุสานปีศาจ(Grim grave),ผีกรีดร้องยามเที่ยงคืน(Ghost Cry in Mid of Night),ลมหายใจกรด(Acid Breath),ระเบิดลายล้างแห่งความปวดร้าว(Self Destruction of Anguish),ถ่ายโอนพละกำลัง(Vitality Transfer)

-กระจกแห่งการหลับใหลนิรันดรเหลือความทนทานอีกไม่มาก

พลังกายมานาและปัญญาของวีดเพิ่มขึ้นอย่างมาก ความฉลาดและปัญญาของเขาเพิ่มขึ้นถึง300หน่วย และขีดจำกัดมานาสูงสุดเป็นสองเท่าจากเดิม

 “สำหรับตอนนี้ ทุกตัวจงหวนคืน” วีดหยุดจ่ายมานาให้อันเดดและเลิกใช้เวทซัมมอน จากนั้นซอมบี้,กูล,สเกลิตัน,และเดธไนท์ทุกตัวกลายเป็นศพกองอยู่กับพื้น เหลือเพียงแค่เดธไนท์แวนฮวอกและโกลมินิ

 “จงตื่นขึ้นอีกครั้ง ข้าจะช่วยพวกเจ้าจากการทนทุกข์ทรมานใต้ขุมนรก ข้าจะมอบพลังให้กับพวกเจ้า เพียงพอที่จะปกครองโลกทั้งใบ อัญเชิญเดธไนท์!”

เขาปลุกเดธไนท์อย่างน้อย50ตนขึ้นมาโดยใช้ซากของสเกเลตัน เดธไนท์แท้จริงแล้วควรมาจากการคืนชีพซากศพของอัศวิน

ผลลัพธ์ยิ่งมากขึ้นเมื่อใช้ซากศพของอัศวินที่ทุจริตไม่มีความเป็นธรรมและละโมบมาสร้างเป็นเดธไนท์

ตราบาปถูกนำมาใส่ในเดธไนท์ในตอนที่ถูกคืนชีพขึ้นโดยการใช้กระดูกที่เดิมเป็นของสัตว์อสูร ยังคงมีออร่าสีม่วงแดงไหลเวียนอยู่ในร่างกายของพวกเขา

-ด้วยความแข็งแกร่งของสกิลเนโครแมนเซอร์ ความแข็งแกร่งและพละกำลังของเดธไนท์ได้เพิ่มขึ้น “อย่างน้อยก็เลเวล270” วีดพึงพอใจเป็นอย่างมากกับสิ่งนี้ ถ้าพวกมันมีเลเวล270แล้วละก็มันจะแข็งแกร่งมากกว่าเดธไนท์ทั่วๆไป

ในขณะนี้ เนโครแมนเซอร์ต่างเป็นที่นิยมจากคนส่วนใหญ่แต่ก็ไม่ยากนักที่จะต่อกร ระหว่างที่คุณสร้างกองทัพอันเดด คุณภาพของมันแต่ละตัวจะลดลง มันเหมาะกับการเพิ่มเลเวลที่รวดเร็ว การสร้างจำนวนมากทรัพยากรก็สูญเสียมาก

 “พวกข้าอยากทราบว่าท่านคู่ควรมีสิทธิในการสั่งการพวกข้า” พวกเดธไนท์กล่าวต่อเขา เพื่อที่จะได้รับความซื่อสัตย์จากพวกมัน เขาต้องแสดงให้เห็นถึงพลังอำนาจและความเป็นผู้นำ

แทนที่จะเอ่ยคำใดๆออกไป เขาชูตราประทับแห่งราชวงศ์อารูเพ่น “อำนาจจักรพรรดิ” แสงส่องสว่างออกมาจากกระโหลกคริสตัล!!

- คุณได้ใช้งานอำนาจของจักรพรรดิ เมื่อใดที่ลอร์ดหรือราชาใช้งานมัน ทักษะด้านการทูตของคุณจะเพิ่มขึ้นชั่วคราว คุณสามารถหยุดการต่อต้านของพลเมืองด้วยอำนาจของคุณได้ อัศวินและขุนนางจะทำตามคำสั่งใดๆก็ตาม เพิ่มความภักดีของประชาชน

ความเป็นผู้นำเพิ่มขึ้น150% ค่าความดึงดูดเพิ่มขึ้น150% ค่าสถานะที่ไม่เกี่ยวข้องกับการสู้รบจะเพิ่มขึ้น40โดยชั่วคราวจนกว่าคุณจะมีส่วนร่วมในการรบโดยตรง อำนาจของจักรพรรดิจะยังคงอยู่

ถ้าหากคุณต่อสู้โดยปราศจากการยกเลิกสกิล ผลของอำนาจจักรพรรดิจะลดลงเรื่อยๆจนกว่าจะถูกเปลี่ยนเจ้าของ

จักรพรรดิจะไม่สู้อยู่ข้างหน้ากองทัพ ด้วยเงื่อนไขที่รับการเติมเต็มโดยอำนาจของจักรพรรดิ

พวกเดธไนท์คุกเข่าลง “พวกข้าขอน้อมรับคำบัญชา”

ตอนนี้ เขามีคำสัญญาแห่งความจงรักภักดี นั่นทำให้เขาไม่ถูกทรยศได้ง่ายๆ อีกทั้งตั้งแต่ที่เขาลอร์ดแห่งอันเดดถูกปลูกโดยเขาเอง ขั้นตอนพื้นฐานก็ได้เสร็จเรียบร้อยแล้ว

วีดแสดงรอยยิ้มที่พึงพอใจและยกเลิกสกิล “ยกเลิกอำนาจจักรพรรดิ” ออร่าที่วนรอบกระโหลกคริสตัลค่อยๆจางหายไป “ถ้าฉันเดินรอบๆเมืองด้วยพลังเมื่อตะกี้ มันจะมีประโยชน์มากๆ”

วีดปลุกอัดเดดมากมายหลายชนิดด้วยท่าคืนชีพอันเดด อันเดดในตอนนี้มีความแข็งแกร่งมากขึ้นและเลเวลของมันเพิ่มขึ้นจาก30%เป็น40%เทียบกับเมื่อก่อน

 “ไปกันเถอะ!” วีดสั่งการพวกอันเดดและมุ่งไปยังบอลลาร์ด “เดธไนท์ เลือกจัดการหนึ่งตัว เจ้าพวกอันเดด ไปคอยช่วยเหลือพวกเขา” กูลและซอมบี้ได้รับคำสั่งให้อยู่รอโดยวีด

นักเวทย์โครงกระดูกใช้เวทมนต์โจมตี โกลมินิยิงธนู โดยที่เดธไนท์ได้มาเป็นกำลังหลัก บอลลาร์ด5ตัวถูกจัดการเพียงความเสียหายเล็กๆน้อยๆ เมื่อเดธไนท์ตกอยู่ในอันตราย วีดจะมอบพลังให้ในวินาทีสุดท้าย

 “นี่แหละถึงจะเหมือนการล่า!” วีดใช้ศพของบอลลาร์ดเพื่ออัญเชิญม้า ม้าที่ดูน่ากลัวที่เดธไนท์สามารถขี่มันได้ หลังจากล่าแทร์เบธ เขาอัญเชิญอันเดดเลเวลต่ำเพื่อทำให้พวกมอนสเตอร์ช้าลงเล็กน้อย และหลังจากล่าบอลลาร์ด เขาเพิ่มจำนวนของเดธไนท์และแม่มด

เขาไม่เพียงคำนึงถึงเพียงแค่ปริมาณแต่คุณภาพก็ต้องมีด้วย เมื่อแม่มดเดลโรวถูกอัญเชิญ เวทมนต์ที่แตกต่างกันถูกใช้งานมากขึ้นในการต่อสู้และพลังของมันก็เพิ่มขึ้นด้วย

ความแข็งแกร่งของกองทัพอันเดดโดยรวมเพิ่มขึ้นเยอะกว่าเดิมมาก “บุก!” วีดเคลื่อนพลโดยใช้เวลาน้อยเท่าที่จะน้อยได้ก่อนที่ความทนทานของกระจกแห่งการหลับใหลนิรันดรจะหมด

เมื่อเขาล่าบอลลาร์ด จำนวนโดยรวมของอันเดดไม่ลดลงมากนัก แถมยังมีจำนวนศพของบอลลาร์ดที่ถูกคืนชีพเพิ่มมากขึ้น “สร้างกระดูกและคลุมร่างกาย เกราะกระดูก” ด้วยศพที่มีเหลือเฟือเขาได้ใช้เวทมนต์สร้างเกราะกระดูกให้เดธไนท์

เขาเองก็ไม่ได้มีความต้านทานหรือพลังป้องกันมากนัก แต่เดธไนท์ต้องต่อสู้ด้วยเกราะพังๆนั้น “ศพเพิ่มขึ้นๆ ไม่มีชีวิตใดๆหลงเหลือ ณ ที่แห่งนี้ มีเพียงแต่กองภูเขาซากศพ สุสานคนตายย” ป้ายหลุมศพหินผุดขึ้น ณ ที่ๆวีดต่อสู้

มันเป็นเวทย์สนับสนุนที่เพิ่มสกิลของเนโครแมนเซอร์โดยเพิ่มพื้นที่แสดงผลและอัตราการฟื้นฟูของอันเดด ท้ายสุดแล้วเขาทำลายแนวป้องกันของบอลลาร์ดและไปถึงบริเวณที่มีมรดกแห่งประติมากรรมอยู่ซึ่งจะสามารถมองเห็นได้ก็ต่อเมื่อวีดแปลงเป็นอีกา

รอยแยกของผืนดินลึกกว่า300เมตรมีลาวาไหลอยู่ข้างใต้ “เดินอย่างระมัดระวัง” วีดสู้กับมอนสเตอร์ หลบหลีกรอยแตก ปีศาจลาสฟาลังค์ ภูติเดแบนซ์ และบาร์บาเรียนจอมโกรธผู้สาบสูญ “มันดูเหมือนว่ามันจะดีกว่านี้ที่จะหลีกเลี่ยงวิญญาณชั่วร้ายให้มากที่สุด”

พวกมันอ่อนแอกว่าแทร์เบธ แต่มันก็จำเป็นสำหรับเนโครแมนเซอร์เพื่อที่จะสร้างศพไว้หลังจากการต่อสู้ เขาหลีกเลี่ยงปีศาจลาสฟาลังค์และภูติเดแบนซ์และต่อสู้กับบาร์บาเรียน

การต่อสู้ของเดธไนท์กับบาร์บาเรียนซึ่งมีความแข็งแกร่งพอๆกันแต่ในการสู้นั้นไม่มีความสูสีกันเนื่องจากคำสาปของวีดและการโจมตีจากแม่มด ถ้าหากคุณไม่ได้ล่ามอนสเตอร์จำนวนมากมายขนาดนี้คุณก็ไม่อาจเข้าใจความรู้สึกนี้ได้หรอก

เขานั่งพักที่หอคอยปรักหักพังสักพักหนึ่งเพื่อฟื้นฟูมานาให้เต็ม ตอนนี้นักรบแห่งความหายนะ อุปสรรคที่ยากที่สุด นักรบแห่งความหายนะล่าบอลลาร์ดด้วยพลังอันรุนแรง

ถ้าเขาไม่สามารถผ่านมันได้ เขาจะไปไม่ถึงที่ที่โจรสลัดอาร์เมเนียอยู่ “ฆ่ามานนน” กองทัพอันเดดหลั่งไหลไปที่นักรบแห่งความหายนะ มันมีอยู่8ตัวซึ่งไม่ทราบเลเวล

 “ศพที่เน่าเปื่อยถูกชะล้างด้วยไฟบริสุทธิ์” นักรบแห่งความหายนะวัดแกว่งขวานและแส้ของมันใส่กองทัพอันเดด จังหวะที่แส้ถูกตัวพวกอันเดดที่อ่อนแออย่างซอมบี้กูลและพวกโครงกระดูกก็ได้ละลายไปกับเปลวเพลิงความร้อนสูง

มันเป็นการโจมตีที่น่ากลัว แวนฮวอกต้านทานการโจมตีพร้อมกันของนักรบแห่งความหายนะ3ตัวประมาณ2นาทีก็ถูกสั่งให้ถอยกลับ แม้ว่าเดธไนท์จะถูกบดขยี้เป็นผุยผงด้วยนักรบแห่งความหายนะก็ตาม

ทว่ามันเป็นตอนที่วีดพยายามจะร่ายเวทคำสาปตอนที่เห็นเหล่าอันเดดถูกกำจัด ไม่ว่าพวกเขาจะต้องวิ่งหรือสู้หรือสาปศัตรูมันก็เป็นผลที่ดี

 “บลิ้ง”นักรบแห่งความหายนะวาปไปวาปมา เมื่อมันใช้ท่าเทเลพอร์ตระยะสั้นมันจะได้สังหารหมู่เหล่าแม่มดและเดธไนท์ พวกมันวาปไปยังจุดที่วีดไม่กล้าจะร่ายเวทคำสาปหมู่ ขณะที่เขาลังเลใจชั่วขณะ จำนวนของอันเดดก็ลดลงอย่างรวดเร็ว

 “มอออออ!” เจ้าเหลืองร้องตะโกนออกมา พร้อมกับออกตัวรีบวิ่งหนี

“พวกเราก็รีบวิ่งกันเถอะ เจ้านาย”

วีดเห็นด้วยอย่างมากกับความคิดนี้

“โกลมินิ วิ่ง!”

ในเวลาแบบนี้ โกลมินิผู้ที่เคลื่อนไหวรวดเร็ว ยังต้องใช้ปีกแห่งแสงเพื่อวิ่งหนี!

เมื่อเขานับจำนวนกองกำลังของเค้า, เหลือซอบบี้เพียงแค่ 7 ตัวเท่านั้น แถมพวกมันยังดูเหมือนว่าพร้อมจะถูกฝังลงหลุมได้ทุกเมื่อ, เดธไนท์ 2 ตน, และ โครงกระดูกอีก 10 ตัว นั่นคือลูกน้องทั้งหมดที่เขาเหลืออยู่

เมื่อปราศจากคำสั่งของเนโครแมนเซอร์ หลังจากที่วีดวิ่งหนีไป เหล่าอันเดดก็ต่อสู้ตามแต่ที่พวกมันต้องการ ซึ่งนี่เป็นเรื่องที่เลวร้ายมาก

เมื่อเปรียบเทียบกับ นักรบแห่งความหายนะอีก 8 ตน ที่กำลังเขี้ยวเนื้อแทเบธอยู่ เหล่านักรบยังคงมีสภาพที่ดูดีกว่าเป็นไหนๆ

“ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป คงไม่ดีแน่”

วีดต้องเพิ่มจำนวนอันเดดอีกครั้ง

ณ สถานที่ที่เป็นมรดกทางประติมากรรม เขาล่าพวกแทเบธและบอลลาร์ด

และเมื่อมีจำนวนอันเดดมากขึ้น เขาลองพยายามดูอีกครั้ง

“ข้ามาเพื่อแก้แค้น ฆ่าพวกมันให้หมด!”

เขารวบรวมอันเดดและพยายามโจมตีนักรบแห่งความหายนะอีก 2 ครั้ง 2 ครา แต่เขาล่าได้แค่ตัวเดียวเท่านั้น ด้วยการโจมตีแบบเน้นย้ำ

ทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นความล้มเหลว! แม้ว่าเขาจะล่านักรบแห่งความหายนะได้แล้ว 1 คน วีดยังคงต้องใช้สกิลปลุกชีพอันเดด

เมื่อเขาทำอย่างนั้น, ยิ่งทำให้พวกนักรบแห่งความหายนะคนอื่นคลุ้มคลั่งมากกว่าเดิมอีกหลายเท่า, จนทำให้ชีวิตของเขาแขวนอยู่บนเส้นด้าย

เขาทำอะไรไม่ได้ นอกจากต้องถอยหนีออกมา“เลเวลมันห่างกันเกินไป, ต่อให้เราฟื้นคืนชีพได้อีกครั้ง, มันก็แทบจะเป็นไปไม่ได้อยู่ดี”

ถึงแม้ว่าวีดจะฟื้นขึ้นมาด้วยพลังแห่งการปฏิเสธความตาย มันก็ทำได้แค่เพิ่มจำนวนการตายมากขึ้นไปอีก

มันยังทำให้ทักษะและความเชี่ยวชาญด้านต่างๆลดลงมากกว่าเดิม แต่เขาก็ไม่สามารถหยุดการต่อสู้ได้อีกเช่นกัน

วีดรวบรวมกองทัพอันเดดของเขาให้มากพอเท่าที่จะเป็นไปได้

“ถ้าเราฆ่าพวกมันได้อีกสามตัว แล้วลงคำสาปใส่พวกนั้นซะ, เราก็ยังพอมีโอกาสที่จะชนะได้อยู่”

อย่างไรก็ตาม พวกมันเคลื่อนที่เร็วเกินไป จึงยากแก่การลงคำสาปใส่พวกมัน เมื่อจำนวนกองทัพอันเดดลดลงอย่างรวดเร็ว เขาจำเป็นต้องล่าถอยอีกครั้ง!

เมื่อถึงคราวต่อสู้ในครั้งที่สี่, เขาต้องย้อนกลับออกมาอีกครั้ง, เพียงเพราะว่าเขานั้น สูญเสียกองทัพอันเดด

ถ้าเขาไม่มีกองทัพอันเดดในฐานะเนโครแมนเซอร์ วีด เจ้าเหลือง และ โกลมินิ คงตายไปนานแล้ว

เนโครแมนเซอร์ได้รับการยกย่องว่าเป็นอาชีพที่ยอดเยี่ยมที่สุดเท่าที่เคยมีมา…… บวกกับการสั่งการกองทัพอันเดดได้ด้วยตัวคนเดียว, เนโครแมนเซอร์จึงกลายเป็นสุดยอดนักสู้แห่งการดวลตัวต่อตัว

แน่นอนว่า พวกเขาใช้เงินซื้อทหารรับจ้างด้วยเช่นกัน แต่เมื่อมองดูที่เลเวลและสกิลเท่านั้น อาชีพที่ต่อสู้ได้ยอดเยี่ยมที่สุด คือ เนโครแมนเซอร์

มันจะยิ่งมีความแตกต่างมากยิ่งขึ้นไปอีก ถ้าหากมีเลเวลและทักษะความเชี่ยวชาญถึงขั้นมาสเตอร์(ระดับปรมาจารย์)

เนโครแมนเซอร์ส่วนใหญ่แล้วจะใช้แต่พวกอันเดดราคาถูก มีพวกอันเดดระดับสูงที่คุณสามารถสร้างได้เหมือนกันมังกรกระดูกด้วยกรรมวิธีเฉพาะและวิธีพิเศษต่างๆ ถึงกระนั้น พวกอันเดดก็ไม่ได้แข็งแกร่งไร้เทียมทาน

ซอร์ดมาสเตอร์(Swordmaster)ผู้ที่มีพลังโจมตีและพลังป้องกันที่สูงมาก สามารถจัดการพวกอันเดดเหล่านั้นได้ และยิ่งพวกเขาสวมใส่อุปกรณ์ดีๆ พวกเขาจะไม่พลาดท่าตายง่ายๆโดยเด็ดขาด

พวกนักเวทย์ระดับสูงซึ่งทักษะความเชี่ยวชาญนั้นยากต่อการเพิ่มระดับ ยังขึ้นชื่อว่ามีพลังทำลายล้างที่สุดยอดไม่แพ้กัน

ไม่ว่ายังไงก็ตามแต่ แม้กระทั่งเนโครแมนเซอร์ ที่ได้นับการยกย่องว่าเป็นอาชีพที่ยอดเยี่ยมที่สุด ก็ยังไม่สามารถตระเวนไปทั่วลาสฟาลังค์ได้อย่างอิสระ

นอกจากการต่อสู้กับนักรบแห่งความหายนะ วีดตัดสินใจมุ่งเน้นไปที่การออกล่ากับกองทัพอันเดด

10 วันต่อมา เขาเลเวลอัพไปแล้ว 5 ครั้ง

- ความทนทานของกระจกแห่งการหลับใหลชั่วนิรันดร์ เหลือ 1

ท้ายที่สุด ค่าความทนทานของกระจกแห่งการหลับใหลชั่วนิรันดร์ก็มาถึงขีดจำกัดของมัน ดังนั้นเขาเอามันใส่ในกระเป๋าของเขาก่อนที่มันจะพังซะก่อน

- ผลของกระจกแห่งการหลับใหลชั่วนิรันดร์ หายไปแล้ว

ค่าสถานะของพวกอันเดดกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้ว ค่ามานาสูงสุดและอัตราการฟื้นฟูก็ลดลงเช่นเดียวกัน อันเดดบางตนที่ไม่ได้ถูกควบคุมโดยเนโครแมนเซอร์ ยังคงเดินเตร็ดเตร่ เร่ร่อนไปมารอบๆ อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าพวกมันจะถูกทำลายจากการตกลงไปในรอยแยกหรือไม่ก็ถูกพวกมอนสเตอร์จัดการ

เขาไม่สามารถใช้ทักษะการอัญเชิญอันเดดเลเวล 5 ได้อีกแล้ว แต่เขายังคงสามารถควบคุมพวกแม่มดที่เขาเรียกออกมาก่อนหน้านี้ได้อยู่

“เราคงต้องล่าแทเบธหรือไม่ก็บอลลาร์ดอีกครั้ง”

วีดจมลงสู่ห้วงลึกแห่งความคิด

เนโครแมนเซอร์มีค่าความเป็นผู้นำและค่าดึงดูดเพิ่มขึ้นอยู่ตลอดเวลา แต่มันก็ยังคงดีกว่าถ้าหากได้เปลี่ยนกลับไปเป็นประติมากรเพื่อเพิ่มทักษะความเชี่ยวชาญอันหลากหลาย ความอึด และความอดทน

ถ้าเขาสร้างประติมากรรมขึ้นมาอีกอย่างน้อย 10 ชิ้น และให้ชีวิตพวกมัน มันก็คงไม่เลวร้ายนักถ้าหากออกล่าพวกแทเบธ ถึงแม้ว่ามันไม่ค่อยเหมือนกับสถานการณ์ในตอนนี้สักเท่าไหร่

ในขณะที่วีดกำลังมีปัญหา มีบางคนเดินเข้ามาใกล้

“เรามั่นใจว่าพวกมอนสเตอร์ไม่มีทางมาที่นี่ได้แน่นอน”

เหนือเส้นขอบฟ้า ชายลึกลับพร้อมกับใบหน้าซีดเผือด สวมผ้าคลุมเดินมาด้วยกันกับหญิงสาวผู้เลอโฉม กำลังเดินตรงมาหาเขา  ดินแดนที่ถูกทิ้งร้าง ลาสฟาลังค์ ทั้งสองเดินผ่านเหล่าอันเดดที่ยืนอยู่ตรงนั้น

“มีผู้เล่นคนอื่นมาสำรวจที่นี่ด้วยหรือเนี่ย? ผู้หญิงคนนั้นสวยเหมือนซอยูนไม่มีผิด”

วีดไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีผู้หญิงอื่นที่หน้าตาสวยเหมือนซอยูนขนาดนี้

ถ้ามีหญิงสาวงดงามแบบนี้อย่างน้อยสัก 5 คน เขาคิดว่าอัตราการฆ่าตัวตายของคนทั้งโลกคงลดลงอย่างเห็นได้ชัด

“โดยเฉพาะผู้ชาย เมื่อได้เจอแบบนี้แล้ว คงไม่มีใครคิดอยากที่จะฆ่าตัวตายหรอก”

เมื่อมองดูเธอจากที่ไกลๆ ก็ทำให้พวกเขาร้อนรุ่มไปด้วยความสุขที่อยากจะมีชีวิตต่อและเติมเต็มแรงบันดาลใจเพื่อให้มีชีวิตต่อไป

ผู้กอบกู้ความสิ้นหวัง แม้กระทั่งพวกนีท(พวกที่ไม่ออกจากบ้านไปหางานทำ หรือพวกขี้เกียจ วันๆไม่ทำอะไร เอาแต่อยู่ในบ้าน) ที่ไม่กล้าย่างเท้าออกมาจากห้องของพวกเขา คงวิ่งออกมาข้างนอกทันทีที่พวกเขาได้เห็นซอยูนผ่านทางหน้าต่าง

เดธไนท์แวนฮอร์คแสดงความคิดเห็นอยู่ข้างๆ“ชุดสีดำ ความสูงนั้น และใบหน้าซีดเผือด เหมือนกับโทริเลยครับ นายท่าน”

“ช่าย เขาดูเหมือนกันมากเลย”

ในขณะที่วีดมองดูพวกเขาด้วยกันกับกองทัพอันเดด, ทั้งสองเดินตรงมาที่ๆพวกเขายืนอยู่ มันช่างผ่านไปเนิ่นนานยิ่งนัก นับจากตั้งแต่ที่เจอกันครั้งสุดท้ายที่การต่อสู้กับมังกรกระดูกและเพราะว่าอุปกรณ์สวมใส่ของพวกเขานั้นเปลี่ยนไป จึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่พวกเขาจะจำกันได้

แต่ เมื่อใบหน้าของพวกเขาเข้ามาใกล้ จนถึงจุดที่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน แท้ที่จริงแล้ว พวกเขา คือ ซอยูน และ โทริ นั่นเอง

***

กองเรือจากอาณาจักรฮาเว่นของดรินเฟลด์ที่กำลังลองเรือมาตามเส้นทางเรือผีสิง โดยใช้พวกสัตว์ประหลากแห่งท้องทะเลที่เห็นเหตุการณ์ ตอนนี้ เขามาถึงน่านน้ำเดรอนแล้ว

“ช่างน่าประหลาดใจยิ่งนัก ข้าได้ยินมาว่าเขาไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับทะเลสักเท่าไหร่ เหตุฉะไนเขาจึงเดินทางมาได้ไกลถึงเพียงนี้ได้ล่ะ?”

ไม่เหมือนกับที่เขาคาดการณ์ไว้ เมื่อได้เห็นการเดินทางอันยาวไกลของวีด ดรินเฟลด์ปรับทัศนะคติของเขาที่มีต่อวีดซะใหม่

วีดมาถึงแม้กระทั่งดินแดนแห่งออโรร่าและธารน้ำแข็งแห่งน่านน้ำเดรอน

“จุดหมายปลากทางของเควสที่เขากำลังทำนั้น อยู่ที่ไหนกันแน่?”

กองเรือรบต้องหยุดพักตั้งหลายครั้งเพื่อเติมเสบียงอาหารและพักผ่อน นอกจากดรินเฟลด์แล้ว เหล่าผู้เล่นคนอื่นๆจากอาณาจักรฮาเว่นก็ได้เรียนทักษะการตกปลามาก่อนหน้านี้แล้วเช่นกัน

คุณสามารถพูดได้ว่ามันคือทักษะจำเป็นของลูกผู้ชายแห่งท้องทะเล แต่มันก็ยังไม่มีเพียงพอที่จะดูแลคนทั้งกองเรือ

“กัปตันครับ มันหนาวมากเลย!”

เมื่อพวกเขาล่องไปตามบริเวณพื้นที่ที่เป็นธารน้ำแข็ง บรรดาลูกเรือทั้งหลายที่ไม่ได้มีการเตรียมการล่วงหน้า จึงติดไข้หวัด

“ข้าไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะมาไกลดึงน่านน้ำแห่งเดร่อน ความเสียหายที่มีต่อเหล่าลูกเรือนั้น ช่างมหาศาลยิ่งนัก”

ดรินเฟลด์ไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่ามันจะเป็นการเดินทางที่ยาวไกล ในขณะที่ต้องพากองเรือแห่งอาณาจักรฮาเว่น

ถ้าเกิดความเสียหายต่อเรือหรือลูกเรือของอาณาจักรฮาเว่น เขาต้องแบกรับความรับผิดชอบนี้เอาไว้ทั้งหมด เขาต้องการสร้างความดีความชอบอย่างสม่ำเสมอ เพื่อคงไว้ซึ่งสิทธิทางอำนาจของเขา, แต่ถ้าหากเขาทำอะไรที่ไม่ระมัดระวัง, เขาจะถูกว่ากล่าว ว่าเป็นต้นเหตุของทุกอย่าง

รองกัปตันเปิดปากพูดอย่างเป็นกังวล

“พวกเรายังสามารถหันหลังกลับได้อยู่นะครับ พวกเราควรจะล้มเลิกภารกิจการติดตามวีดและกลับไปเลยดีมั้ยครับ?”

ดรินเฟลด์ส่ายหัว “ไม่ มันสายเกินไปที่จะหันหลังกลับ พวกเรามาไกลกันขนาดนี้แล้ว เดินหน้าต่อไป”

กองเรืออาณาจักรฮาเว่นล่องผ่านบริเวณที่เป็นธารน้ำแข็ง

ระหว่างการเดินทาง ลูกเรือจำนวน 273 ได้ล้มหายตายจากไป โดยส่วนใหญ่แล้วเป็นสมาชิกลูกเรือที่มีเสื้อผ้าบางๆและมอบหมายให้ทำหน้าชักใบและคอยสังเกตดวงดาว

ถ้าหากเขายังคงไม่เปลี่ยนเส้นทางการเดินเรือ เนื่องจากได้ยินเส้นทางที่เรือผีสิงใช้จากพวกสัตว์ประหลากแห่งท้องทะเลแล้วล่ะก็ ความเสียหายที่พวกเขาจะได้รับนั้น ยิ่งมีมากขึ้นเรื่อยๆ

‘มึงไปไหนกันแน่ ไอ้วีด……’

หลากหลายการคาดเดากันไปต่างๆนาๆ รวมทั้งความสงสัยที่เพิ่มมากขึ้นในหมู่ผู้เล่นของอาณาจักรฮาเว่นและดรินเฟลด์

“เขาอาจจะหาเกาะสมบัติเจอแล้วก็ได้? สถานที่ที่เต็มไปด้วยทองและอาวุธชั้นยอด”

“สมบัตินั่นคือความฝันของเหล่าผู้เล่นที่เดินเรือออกทะเล?”

“ฉันว่าเขากำลังมองหาเรืออับปางที่จมลงสู่มหาสมุทร เรือลำนั้นเต็มไปด้วยอัญมณีที่ซึ่งมีค่ามากกว่าเกาะมหาสมบัติซะอีก”

“นั่นคือวีดที่พวกเรากำลังพูดถึง, เขาอาจจะกำลังไล่ล่าตามหาตำนานแห่งท้องทะเลเดร่อนก็เป็นได้. บางอย่างที่ไม่อาจประเมินค่าได้ เช่น อาวุธในตำนาน หรือ มงกุฎฝังด้วยอัญมณี”

“ยังไงก็เหอะ มุ่งหน้าไป!”

ความอยากรู้อยากเห็นของพวกเขาพุ่งขึ้นถึงขีดสุด ยิ่งพวกเขาไล่ตามวีดมากเท่าไหร่ เส้นทางที่พวกเขาต้องเผชิญยิ่งลำบากสาหัสสากันมากขึ้น และพวกเขายังเชื่ออีกว่าราคาที่คุ้มค่ากำลังรอคอยพวกเขาอยู่

กองเรือรบที่ 2 ประกอบด้วยเรือรบที่มีเป้าหมายเรียบง่าย นั่น คือ เพื่อผลประโยชน์และกำไรอันสูงสุดของอาณาจักรฮาเว่น พวกเขามักโจมตีเรือจากอาณาจักรอื่นทันทีเมื่อพบเห็น

พวกเขายังคงไล่ตามวีดอย่างไม่ลดละ เพียงเพื่อความปรารถนาในอุปกรณ์สวมใส่ของเขาและแม้กระทั่งเควสของเขา

***

พวกพ่อค้าจากทางตอนกลางของทวีป ที่มุ่งหน้ามายังโมราต้า ต่างมีข้อเรียกร้องมากมาย

“ก่อนหน้านี้ค่าธรรมเนียมการขนส่งยังอยู่แค่ 3% เอง ทำไมตอนนี้มันขึ้นเป็น 5% แล้วล่ะ?”

“เขาขึ้นภาษีอย่างงี้ก็ได้เหรอ เพราะว่าเขาเป็นลอร์ดอย่างนั้นเหรอ?”

พวกพ่อค้ารวมตัวกันและส่งเรื่องร้องเรียน แต่พวกเขาก็ไม่อาจได้รับการสนับสนุนที่ดีจากพวกผู้เล่นในโมราต้า

ภาษีค่าธรรมเนียมการขนส่ง 5% นั้น ถือว่าค่อนข้างถูก

ในทางตอนกลางของทวีปนั้น ภาษีค่าธรรมเนียมการขนส่งมีตั้งแต่ 15%, 20%, และแม้กระทั่ง 35% สามารถพบเห็นจนเป็นเรื่องปกติ ประกอบกับภาษีค่าธรรมเนียมการขนส่งนั้น ไม่ได้มีไว้สำหรับพ่อค้าในโมราต้า แต่เฉพาะพ่อค้าที่มาจากต่างถิ่น ต้องจ่ายเท่านั้น

มันเป็นอะไรที่เหล่าพ่อค้าในโมราต้าต่างยินดีเป็นอย่างยิ่ง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากสนับสนุนคนพวกนั้นสักเท่าไหร่

“ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงขึ้นภาษีแบบนี้”

“มันมีขีดจำกัดเหมือนกันนะ ที่บังอาจมาดูถูกพวกเราแบบนี้ ลอร์ดแห่งโมราต้าไม่รู้หรือว่าใครอยู่เบื้องหลังพวกเรา? สมาคมพ่อค้าเลยนะเว้ย!”

เหล่าพ่อค้ามารวมตัวกันและทำให้เกิดความโกลาหล จากนั้น ก็มีบางคนร้องตะโกนออกมา

“พวกเราไม่ควรมาพูดคุยอยู่แบบนี้ ไปที่ปราสาทเจ้าเมืองโมราต้ากันเถอะ”

“ไปหาเขากัน และพูดคุยกันให้รู้เรื่องไปเลย!”

เหล่าพ่อค้ามารวมกลุ่มกันที่ปราสาทของเจ้าเมือง แน่นอน พวกเขาทำอย่างนี้ ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่า ลอร์ดโมราต้า วีด นั้นไม่อยู่

พวกเขาร้องเรียนต่อผู้เฝ้าประตู

“ขึ้นภาษีอย่างงี้ได้ยังไงกัน นายทำแบบนี้ได้ยังไง?!”

“พวกเราต้องการพบกับผู้ที่ดูแลรับผิดชอบเรื่องนี้”

ชื่อเสียงและอำนาจของเหล่าพ่อค้าจากทางตอนกลางของทวีปนั้น อุกอาจ อุกฉกรรจ์ เป็นพวกหัวรุนแรง  ผู้เฝ้าประตูพาพวกเขาไปด้วยความสุภาพ พาไปยังกระทรวงพาณิชย์ภายในปราสาทของเจ้าเมือง

“ที่นี่คือกระทรวงพาณิชย์ สถานที่ที่ดูแลเหล่าพ่อค้าที่อยู่ในโมราต้า”

พวกพ่อค้าทุบประตูเข้าไป แต่บนพื้นปกคลุมไปด้วยกองฟางและบรรดาวัวตัวเมียที่กำลังเลี้ยงดูลูกๆของพวกมัน

“ใครมันตกแต่งกระทรวงพาณิชย์แบบนี้วะเนี่ย?! คนที่รับผิดชอบที่นี่อยู่ที่ไหน?!”

ถัดจากถาดอาหารในกระทรวงพาณิชย์ มีป้ายชื่ออยู่ตรงนั้น ผู้แทนกระทรวงพาณิชย์โมราต้า เจ้าเหลือง ตอนนี้เจ้าเหลืองไม่อยู่เช่นเดียวกัน

“พวกเราจะมัวยืนเฉยอยู่อย่างนี้ไม่ได้ พวกเรามาเพื่อร้องเรียนผู้ที่รับผิดชอบภาษีค่าธรรรมเนียมการขนส่งไม่ใช่หรือ?”

“ใช่ นั่นน่าจะเป็นคนที่เราพูดถึง”

พวกพ่อค้าออกมาอีกครั้งและมองหากระทรวงการคลัง แต่โกลมินิก็ไม่อยู่เหมือนกัน

และพวกไวเวิร์นที่นั่งตำแหน่งรองหัวหน้าภาษีลำดับที่ 1!

เหล่าไวเวิร์นนั่งอยู่บนยอดหอคอยและบางครั้งก็มาแวะเวียนเยี่ยมเยือนโมราต้าบ้าง เป็นครั้งคราว เพราะเป็นเช่นนี้เอง จึงเป็นการยากที่จะได้พบเจอพวกไวเวิร์น

บรรดาพ่อค้าทั้งหลายพยายามใช้ชื่อเสียงของพวกเขาและทักษะการสนทนาเพื่อโน้มน้าว แต่ทว่าไม่มีใครอยู่ให้โน้มน้าวเลยสักคน

แน่นอน มันคงจะเป็นเรื่องแปลก ถ้าได้เห็นพวกไวเวิร์นมีความอดทนพอที่จะรับฟังและคุยกับพวกมนุษย์

“เมื่อมาคิดดูแล้ว การที่ทุกคนที่รับผิดชอบที่นี่ ต่างพากันหายหัว ไม่อยู่… แล้วพวกผู้บริหารคนอื่นๆของโมราต้าล่ะ? พวกเราสามารถทำให้พวกนั้นสั่นคลอนได้ถึงการบริหารรัฐบาลในโมร้าตา”

“ข้าเห็นด้วย”

ตัวแทนกลุ่มพ่อค้าออกมาจากกระทรวงการคลังและไปที่กระทรวงกลาโหม

เนื่องจากการซ่อมแซมและพัฒนาปราสาทของเจ้าเมือง กระทรวงใหม่ๆจึงถูกก่อตั้งขึ้น และมีผู้บริหารในแต่ละตำแหน่งด้วย

ผู้บริหารกระทรวงกลาโหม- ปิงหลง, ฟินิกซ์ - รับหน้าที่การออกล่า วีดให้ตำแหน่งนี้แก่บรรดาประติมากรรมสลักชีพทั้งหลาย เพื่อจะได้สุดยอดอำนาจแห่งเผด็จการแต่เพียงผู้เดียว

เพราะว่านั่น มันจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่เหล่าพ่อค้าจะสามารถทำการล็อบบี้เพื่อโน้มน้าวให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในรัฐบาล นี่คืออำนาจเผด็จการที่แท้จริง! ต่อมาเมื่อมีบรรดาอัศวินหรือพ่อค้าที่สะสมและสร้างสาธารณะประโยชน์จนสามารถเลื่อนตำแหน่งได้สูงขึ้น ก็ยังมิอาจรอดพ้นจากการปกครองด้วยพลังอำนาจสูงสุดของ ‘ท่านลอร์ดวีด’ ผู้นี้นี่เอง!

ผู้แปล: garnotics

ผู้แปล: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล

Editor: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล