เล่ม 17 ตอนที่ 7 ชีวิตของเด็กสาว แปลโดย Pit

เล่ม 17 ตอนที่ 7 ชีวิตของเด็กสาว แปลโดย Pit

วีดนำหนังของคิงไฮดราและอิมูกิออกมา

แม้ว่าหลังจากการนำไปทำตุ๊กตาที่เป็นรูปสัตว์และรูปเด็กจะประสบความล้มเหลว แต่มันก็ยังเหลืออยู่มาก

เขาเก็บส่วนที่ดีที่สุดของหนังสัตว์ไว้เท่านั้น

เป็นธรรมดาที่งานศิลปะจะแย่ในการทำครั้งแรก แต่อย่างไรก็ตาม ครั้งต่อมาจะสมบูรณ์ขึ้นและสมบูรณ์แบบในที่สุด

แต่ว่าประติมากรที่ไม่มีความรู้สึกในการทำผลงาน ยังไงก็ไม่สามารถถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกออกมาผ่านงานประติมากรรมได้อยู่ดี

เขาเก็บวัสดุที่มีคุณภาพดีที่สุด ในกรณีที่เขาจำเป็นต้องใช้สำหรับทำงานประติกรรม!

 “เราสามารถทำตุ๊กตาอย่างน้อยที่สุดก็น่าจะได้สัก 40 ตัว หวังว่าคงจะพอนะ”

วีดตัดหนังสัตว์และเริ่มทำประติมากรรมเด็กทารก

เป็นเด็กทารกที่เกิดได้ไม่นานเท่าไหร่

มีผิวหนังเหี่ยวย่นและมีใบหน้าดูขี้หงุดหงิดเหมือนทารกจริง ๆ

มีขนาดตัวที่เล็กมาก แบบที่สามารถประคองด้วยมือข้างเดียวได้

 “ชีวิตที่เพิ่งเกิดเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น เป็นครั้งแรกของทารกตัวน้อย ๆ ที่ลืมตามองดูโลก หลังจากออกมาจากครรภ์มารดาของเธอ”

วีดได้รับข้อมูลเกี่ยวกับมันโดลและภรรยาของเขามา ดังนั้นเขาคิดถึงอารมณ์ความเป็นพ่อแม่ในขณะที่ทำตุ๊กตานี้ขึ้น

แต่ก็ยังคงเป็นทารกที่ไม่ได้มีความพิเศษใด ๆ

 “เรียบร้อย ตอนนี้ตัวแรกเสร็จเรียบร้อยแล้ว”

วีดวางตุ๊กตาตัวแรกลงและหยิบหนังสัตว์ขึ้นมาอีกครั้ง

ตอนนี้ วีดต้องการที่จะทำตุ๊กตาตัวที่สอง

วิธีการเคลื่อนไหวมือของวีด นั้นเต็มไปด้วยความละเอียดอ่อน

 “ทารกจะเริ่มเดินตอนอายุหนึ่งขวบ ผ่านการเปลี่ยนแปลงต่าง ๆ นับเป็นช่วงที่พ่อแม่มักจะกังวลเกี่ยวกับลูกน้อย”

เขามุ่งเน้นในการทำตุ๊กตา ในขณะที่คิดถึงความเป็นไปได้ในอนาคต

 “หล่อนต้องการเสื้อผ้าด้วยสินะ”

เขาปกปิดตุ๊กตาทารกด้วยแผ่นผ้าทำความสะอาด(แพมเพิร์ส?)ในก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้เขาต้องเย็บชุดของเด็กทารก

ตุ๊กตาเด็กผู้หญิงกำลังหัวเราะ เมื่อเธอมีปาร์ตี้วันเกิดเป็นครั้งแรก!

 “ตอนนี้พ่อแม่ของเธอตระหนักถึงช่วงของการเจริญเติบโตที่มากขึ้น”

ต่อไปตุ๊กตาเติบโตขึ้นมากกว่าเดิม

เธอสูงขึ้น นิ้วมือและนิ้วเท้ายาวมากขึ้น

วีดเพิ่มผมที่ถูกถักเป็นเปียเข้าไปให้เธอด้วย

 “เธอเรียนรู้การพูด และในช่วงอายุนี้เธอเริ่มกลายเป็นสาวน้อยตัวแสบ”

ตุ๊กตาตัวที่สี่ เขาทำให้เธออยู่ในชุดยูนิฟอร์มโรงเรียนอนุบาล

ตุ๊กตาเด็กนักเรียนตัวน้อยใส่เสื้อผ้าและสะพายกระเป๋าอันน่ารัก

ตุ๊กตาตัวที่ห้าโตขึ้นมากกว่าเดิม และตอนนี้เธอมีอายุพอจะเข้าโรงเรียนประถม

กระทั่งตอนนี้ เธอเริ่มจะดื้อรั้นปากแข็งและทำอะไรผิดพลาดเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างน่ารัก ตุ๊กตาตัวที่หก มีบางส่วนแสดงออกถึงเสน่ห์ของความเป็นเพศหญิง

 “เธอโตขึ้นมาเป็นเด็กหญิงผู้มีรอยยิ้มงดงาม และเด็กผู้ชายรอบ ๆ ข้างบางคน ต้องการจะกลั่นแกล้งเธอ”

ความยากลำบาก วัยรุ่นและความคึกคะนอง เด็กสาวเติบโตขึ้นมาอย่างน่าสนใจ ดวงตาของเธอทั้งคู่เต็มไปด้วยความสนุกสนานร่าเริงที่ยังคงมีอยู่ แต่ตอนนี้ เธอทั้งเติบโตขึ้น เธอสูงขึ้น และดวงตาของเธอกระจ่างใสมากขึ้น

หลังจากนั้นตุ๊กตาตัวต่อไปก็สูงขึ้น สูงขึ้นอีก ผมของเธอก็ยาวขึ้น

จากผมยาวซึ่งผู้ชายส่วนใหญ่มักจะชอบ ก็เปลี่ยนไปเป็นผมสั้นที่มีชีวิตชีวา ทรงผมของเธอก็เปลี่ยนไปอีกหลาย ๆ ครั้ง

 “นี่เป็นการใช้แรงงานที่ค่อนข้างมากเกินไป”

เขาซื้อผมมาจากร้านค้าวัสดุตกแต่ง แต่เขาก็ไม่เคยจะรู้สึกเหนื่อยจากความภาคภูมิใจในการทำอะไรสักอย่างด้วยตัวเอง

ตุ๊กตาตัวที่สิบสี่ สำเร็จการศึกษาในชั้นมัธยมและกลายเป็นผู้ใหญ่

เธอโตขึ้นเป็นผู้หญิงที่ร่าเริงและดูเหมือนเธอจะช่างพูดอีกด้วย

แก้มของเธอเป็นสีแดงดั่งดอกกุหลาบและมีการแสดงออกที่น่ารัก ราวกับเธอจะพาแฟนมาแนะนำให้กับครอบครัวของเธอได้ตลอดเวลา

วีดทำเครื่องประดับอย่างเช่น ที่คาดผมและสร้อยคอ เพื่อตกแต่งให้เธอ

ในระหว่างช่วงที่เธอเรียนในมัธยมศึกษานั้น กระเป๋าและยูนิฟอร์มของโรงเรียนก็เพียงพอ แต่ดูตอนนี้สิ เธอเป็นนักศึกษามหาลัย

เขาทำรองเท้าส้นสูงและกระเป๋าให้เธอ ตอนนี้มันเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของหญิงสาว

 “เดี๋ยวสิ เราไม่สามารถใช้เงินกับสิ่งไม่จำเป็น!”

เขาถกเถียงและได้ข้อสรุปกับตนเองว่าจะทำเครื่องประดับของเธอจากขนกระต่ายราคาถูก ดังนั้นเธอจะมีกลิ่นอายความสุภาพชนแบบนักศึกษาหญิง

เครื่องประดับที่เข้ากันดีกับการแสดงออกโดยรวมของเสื้อผ้า ออร่าและกลิ่นหอม//น้ำหอม//

ทำราวกับเขากำลังดูแลลูกของตัวเอง ลูกที่เป็นนักศึกษามหาลัยผู้น่ารักและเป็นคนจริง ๆ

เขาใช้เวลาในการแกะสลักนานเกินกว่าที่คาดไว้ แต่วีดยังโฟกัสกับทุกสิ่งของเขาต่อไป เขาไม่สนอย่างอื่น ในขณะนี้

จากตุ๊กตาตัวที่สิบเจ็ดไป ราวกับจะแสดงให้เห็นว่าไม่มีใครสามารถหยุดยั้งเวลาที่ไหลผ่านได้ จากเด็กทารกตัวน้อย จนถึงตอนนี้ เธอต้องได้รับการดูแลเพื่อหางานทำในอนาคต

ตุ๊กตาตัวที่สิบแปด ออกไปทำงานบริการเพื่อชุมชน

ตุ๊กตาตัวที่สิบเก้าปรากฏซึ่งแฟนหนุ่ม และตุ๊กตาตัวที่ยี่สิบก็มีการจัดงานแต่งในท้ายที่สุด

เขาทำตุ๊กตาสามีที่ดูเอาใจใส่และเชื่อถือไว้ใจได้ ทั้งคู่เป็นคู่ที่เหมาะสมของกันและกัน เหมือนดั่งกิ่งทองใบหยก

แขกที่มาร่วมงานซึ่งทำจากขนกระต่ายและขนกวาง มาร่วมแสดงความยินดีกับอนาคตของพวกเขา

ตุ๊กตาตัวที่ยี่สิบสาม ให้กำเนิดทารกตัวน้อย

เธออาศัยอยู่กับครอบครัวเล็ก ๆ ของเธออย่างมีความสุข

เธอล้างจานกับสามีของเธอ ทั้งทำความสะอาดบ้าน ซักผ้า และออกไปทำงานด้วยกันและอยู่ด้วยกันอย่างเป็นสุข

ช่วงเวลาของตุ๊กตาที่สมบูรณ์ เธอกลายเป็นผู้หญิงที่เริ่มมีอายุ ใบหน้าที่สวยงามของเธอเริ่มมีริ้วรอยแห่งกาลเวลาอย่างเด่นชัด

ตุ๊กตาเด็ก ๆ ถูกสร้างขึ้นอาศัยอยู่กับสามี

 “เร็วเกินไปแล้ว ผู้คนพูดว่าชีวิตของคน ๆ หนึ่ง คล้ายกับการเจริญเติบโตของถั่วงอก ที่ไม่สามารถย้อนกลับไปได้ แต่ยังคงอยู่และดำเนินไปอย่างรวดเร็วเช่นเดิม”

หลังจากผ่านวัยสาว และเวลาที่สดใสดั่งแก้วเจียระไน ที่เป็นตัวเร่งริ้วรอยของเธอ

เมื่อถึงตุ๊กตาตัวที่สามสิบหก เธอใช้เวลาอยู่คนเดียว เป็นเพราะว่าลูก ๆ ของเธอต่างเติบโตมีการมีงานทำกันหมดแล้วและได้แต่งงาน

หลังจากกลายเป็นคุณย่าคุณยาย เธอใช้เวลาไปกับการงีบหลับ อ่านหนังสือหรือแม้กระทั่งถักผ้าพันคอสำหรับหลาน ๆ

หนังอิมูกิและไฮดรา ที่ราวกับมีว่ามากมาย บัดนี้ก็เกือบหมดเสียแล้ว

ตุ๊กตาตัวที่สี่สิบเอ็ดนั้น เป็นไปอย่างมีความสุขและเธอหลับใหลไปอย่างสงบ เป็นช่วงเวลาที่เธอได้อยู่กับครอบครัวของเธอ

***

เสร็จสิ้นสักทีกับการทำตุ๊กตา วีดยังคงนั่งอยู่ที่เดิม และรู้สึกว่างเปล่าเป็นอย่างมาก

ไม่มีหนังสัตว์และไม่มีสิ่งใดมากพอที่เขาสามารถทำได้อีก

กรุณาตั้งชื่อประติมากรรมที่คุณสร้างขึ้น

หน้าต่างข้อความเด้งขึ้นมาในขณะที่วีดยังคงอยู่กับที่โดยไม่แม้แต่จะขยับมีดแกะสลักของเขา

วีดส่ายหัวของเขาไปมา

 “ผมจะไม่ตั้งชื่อ”

ถูกแล้ว เขาไม่ได้ต้องการที่จะตั้งชื่อใด ๆ ให้กับรูปปั้น

ผลงานประติมากรรมไร้ชื่อ ประติมากรผู้สร้างอาจไม่เป็นที่รู้จักและอาจนับเป็นงานศิลปะที่ไม่เสร็จสมบูรณ์ คุณยังจะไม่ตั้งชื่ออยู่หรือไม่?

 “ผมไม่สน ผมมีสิทธิ์ที่จะไม่ตั้งชื่อให้กับสิ่งนี้”

ติ้ง!

ประติมากรรมในตำนาน ที่ไม่ได้ถูกตั้งชื่อ ของขวัญแด่โลกที่มอบโดยประติมากร ผู้มีความมุมานะพยายามที่ดีในการสร้างสรรค์และมีพรสวรรค์ที่แม้แต่พระเจ้ายังอิจฉา! เขาอธิบายถึงช่วงชีวิตต่าง ๆ ทั้งหมดของมนุษย์ ตั้งแต่เกิดจนถึงวายชนม์ ลงไปในงานประติมากรรมนี้ ประติมากรผู้เปี่ยมไปด้วยทักษะอันสมบูรณ์แบบ สามารถรับรู้ได้จากความบากบั่นในการตัดเย็บของเขา การตัดเย็บที่ไม่แม้แต่จะเอียงหรือมีส่วนอื่นใดขาดหายเลยแม้แต่น้อย ไม่มีใครรู้จักประติมากรที่ทิ้งผลงานศิลปะลึกลับนี้ไว้ คุณค่าทางศิลปะ : นี่เป็นการอวยพรแห่งการแกะสลัก กลายเป็นส่วนที่จะพัฒนาทักษะทางการแกะสลักของทวีป คุณสมบัติพิเศษ: ผู้ที่พบเห็นประติมากรรมไร้ชื่อในตำนานนี้ ·       อัตราการฟื้นฟูค่าพลังชีวิตและค่ามานาเพิ่มขึ้น 32 % เป็นเวลาหนึ่งวัน ·       เพิ่มค่าพลังชีวิตและค่ามานาสูงสุดถึง 30 % เป็นเวลาหนึ่งวัน ·       ผลของเวทย์อวยพรจะคงอยู่เป็นระยะเวลาหนึ่งวัน ·       ค่าสถานะทั้งหมดเพิ่มขึ้น 20 ·       นอกจากนี้ค่าความคล่องตัวและความกล้าหาญเพิ่มขึ้นอีก 7 % ·       ความสามารถในการเคลื่อนที่เพิ่มขึ้น 30 % ระยะทางมากขึ้น สามารถเคลื่อนที่ไปได้อย่างรวดเร็วในระยะเวลาอันสั้นกว่าเดิม ·       อัตราการเกิดในเมืองหรือภูมิภาคที่งานประติมากรรมนี้อยู่เพิ่มขึ้น 100 % ·       แนวโน้มของการใช้ความรุนแรงในประชากรพลเรือนลดลง ช่วยให้สังคมมีความเป็นระเบียบ สงบและปลอดภัย แต่การเพิ่มขึ้นของนักรบและทหารตามปกติลดลงแบบมีนัยสำคัญ ·       ค่าพลังชีวิตเพิ่มขึ้น 500 ·       ความฉลาดและสติปัญญาของมนุษย์เพิ่มขึ้นอย่างถาวรได้ไม่เกิน 15 ·       ส่งผลไม่ทับซ้อนกับงานประติมากรชิ้นอื่น ·       งานศิลปะในตำนานที่ยังไม่เสร็จสิ้น - ความชำนาญในทักษะการแกะสลักเพิ่มขึ้นอย่างมาก - ความชำนาญในทักษะเกี่ยวกับงานฝีมือเพิ่มขึ้นอย่างมาก - ความชำนาญในทักษะการเข้าใจเกี่ยวกับงานประติมากรรมเพิ่มขึ้น 1 - จากประติกรแห่งงานประติมากรรมไร้ชื่อ ค่าเชื่อเสียงเพิ่ม 2 - ค่าสถานะทางศิลปะเพิ่มขึ้น 89 - ค่าความอดทนเพิ่มขึ้น 41 - ค่าเสน่ห์เพิ่มขึ้น 26 - ค่าความฉลาดเพิ่มขึ้น 10 - นอกจากนี้ สำหรับการสร้างประติมากรรมไร้ชื่อในตำนาน ค่าสถานะทั้งหมดเพิ่มขึ้น 5 - พรจากรูปปั้น สำหรับการสร้างประติมากรรมที่เกี่ยวกับการเกิดและการตาย ค่าสถานะที่เกี่ยวกับการต่อสู้เพิ่มขึ้น 8 % เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ อัตราการฟื้นตัวและค่ามานาเพิ่มขึ้นสูงสุด 65 %

รางวัลเหล่านี้ทำให้หัวสมองของวีดรู้สึกว่างเปล่าไปเลย

ดูเหมือนว่าจะเป็นกฎตายตัวไปแล้วที่เราจะคิดว่าอาชีพอย่างประติมากร จะเป็นงานที่เลวร้ายสุด ๆ เป็นงานที่เลวร้ายยิ่งกว่าการเป็นนักรบหรืองานอื่น ๆ เสียอีก แต่ก็นั้นแหละ ควรเอาความคิดนั้นโยนทิ้งไปซะ

 “ตรวจสอบทักษะการแกะสลัก!”

การแกะสลักขั้นสูง 7 (65%): สามารถแกะสลัก งานประติมากรอันงดงามที่สามารถขายได้ในราคาสูง ชื่อเสียงขจรขจายไปทุกหนทุกแห่งในทวีป ผ่านงานศิลปะอันโดดเด่น ดีต่อการสร้างความประทับใจสำหรับผู้หญิง นับเป็นชั้นแนวหน้าแห่งโลกศิลปะในทวีปเวอร์เซลส์ ประติมากรคนอื่นช่างโชคร้าย ที่ไม่สามารถสัมผัสถึงทักษะของประติมากรผู้พิเศษนี้

การเรียนรู้ทักษะงานแกะสลักเพิ่มขึ้น 29 %

หลังจากการดูแลเอาใจใส่และทุ่มเทความพยายามอย่างมาก วีดก็ยังไม่สามารถเข้าใจถึงการสร้างผลงานของเขา

 “เราก็แค่ทำตุ๊กตา นั่นคือทั้งหมด”

วีดเพิ่งจะเข้าใจอย่างลึกซึ้ง 

ว่านี่เป็นเหตุผลที่ทำไมเหล่าเด็ก ๆ และคุณผู้หญิงทั้งหลายถึงชอบตุ๊กตานัก

มันเป็นสัญชาตญาณที่จะแสวงหาสิ่งหรูหรา!

แม้ว่าเขาจะทำตุ๊กตาตามคำขอสำหรับหนึ่งทองแดงเท่านั้น แต่ยังมีหลายสิ่งที่ยังไม่สมบูรณ์อยู่มาก

จำนวนของตุ๊กตาที่สำเร็จมีมาก

เขาทำไว้อย่างไม่เป็นระเบียบและใช้พื้นที่บางส่วนในปราสาทเจ้าเมืองเป็นที่ทำงานในครั้งนี้ แต่เขาจะต้องโยกย้ายและจัดวาง เพื่อให้มันโดลและภรรยาของเขาสามารถมองดูได้อย่างสะดวก

เขาสามารถใช้ห้องว่างในปราสาทโมราต้า แต่เขาไม่ต้องการที่จะทำเช่นนั้น

 “จะต้องมีพื้นที่ที่แยกต่างหากสำหรับเด็ก”

วีดพึมพำอย่างเงียบ ๆ

 “ ปลดล็อคการสนทนา”

ติ้ง!

การจำกัดการกระซิบถูกปลดล็อค การจำกัดพูดคุยแบบสมาคมถูกปลดล็อค

เมื่อเขากลับมาถึงโมราต้า เขาก็ล็อคการสนทนาทั้งแบบกระซิบและการพูดคุยแบบกลุ่ม

ในรูปแบบการจำกัด เขาไม่สามารถได้ยินหรือเห็นสิ่งใด ๆ จากสมาคม และเมื่อมีใครสักคนกระซิบเขา เขาสามารถได้ยินเฉพาะเมื่อเขาอนุญาตเท่านั้น

ตั้งแต่มีผู้คนจำนวนมากตามหาวีดนั้น เขาก็เริ่มป้องกันพวกเขาไม่ให้มาวุ่นวาย

ซาบีน่า : เร็วเข้า แล้วก็ตบตีมันซะ

เอ็ดวิน : คุณยังตีมันไม่แรงพอนะ

พิน :ว้าววว นั่นทนทานเป็นบ้าเลย

เอ็ดวิน : ผมยังคิดว่าเราเกือบจะทำมันได้แล้ว

ดูเหมือนว่าคนของสมาคมนักเดินทางต่างเต็มไปด้วยความพลุ่งพล่าน เมื่ออยู่ในระหว่างการล่าที่แสนพิเศษ

วีดข้ามผ่านในส่วนของกิลด์ แม้ว่าเขาจะปลดล็อคการสนทนาแล้วก็ตาม มีหลาย ๆ คนที่เป็นนักอ่านเงาอย่างเคย

- มิสเตอร์พาโบ

เขากระซิบถึงสถาปนิกพาโบ เขาได้พบกันในคณะสำรวจทางเหนือ แม้จะเป็นช่วงเวลาเพียงครู่เดียว และนานมาแล้ว แต่เขาไม่เคยที่จะลืมผู้เล่นคนนี้ที่เขาจะสามารถใช้การได้

 ‘เขาเป็นสถาปนิกที่มีฝีมือมาก’

สถาปนิกผู้มีความกระตือรือร้น ผู้ทำบันไดเพื่อทิวทัศน์ที่ดีขึ้น สำหรับชมรูปแกะสลักเทพธิดาเฟร์ย่าในโมราต้า คนนั้นคือสถาปนิกพาโบ

- วีด! นั่นใช่คุณหรือเปล่า?

พาโบไม่มีทางที่จะลืมวีดได้เหมือนกัน แน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะลืม ตั้งแต่รู้จักวีดที่เป็นเป็นเจ้าเมืองโมราต้าแล้ว

- คุณอยู่ที่ไหนหรือ?

- อยู่ในโมราต้า ผมได้ยินข่าวลือว่าคุณกลับมาแล้วและกำลังทำงานแกะสลักอยู่ ส่วนผมกำลังสร้างร้านค้าที่สี่แยก ขอโทษทีนะที่ไม่สามารถไปเยี่ยมคุณได้

- คุณเกือบจะทำงานของคุณเสร็จแล้วหรือยัง?

- เหลือแค่ใส่บานประตูเข้าไปเท่านั้น ถ้ารีบเสียหน่อย คิดว่าน่าจะเสร็จภายในหนึ่งชั่วโมงนะ

- แล้วมิสเตอร์แกสตันล่ะ?

- เขาก็ทำงานอยู่กับผมนี่แหละ ตอนนี้ เขาวาดเพดานและผนังอยู่ แต่เขาเข้าสู่ขั้นตอนสุดท้ายของงานแล้ว

- นั่นเยี่ยมไปเลย ผมมีคำขอ ผมอยากให้คุณสร้างบ้านให้ผมสักหลังน่ะ

- เจ้าเมืองโมราต้าต้องการบ้าน?

ดูเหมือนกับพาโบจะยังไม่เข้าใจสักเท่าไหร่

เพราะว่าวีดมีปราสาทอยู่แล้ว ไม่มีเหตุผลที่จะต้องการบ้านเพิ่มอีก ไม่ว่าจะเป็นการเก็บไอเท็ม การนอนหลับพักผ่อนบนเตียง หรืออื่น ๆ ทุก ๆ อย่างสามารถทำได้ในปราสาท

- ที่จริงแล้ว ผมต้องการพื้นที่ที่จะสามารถแสดงผลงานประติมากรรมน่ะ

- โอ้วว แล้วคุณต้องการบ้านที่เป็นโกดังขนาดใหญ่หรือเปล่า?

- ไม่ใช่เป็นโกดังหรอกนะ ผมต้องการให้คุณสร้างบ้าน ที่สามารถแสดงผลงานอยู่แบบเป็นห้อง ๆ มากกว่า

- ไม่ใช่เรื่องยากอะไรหรอกที่จะทำ แล้วงานประติมากรรมของคุณอยู่ที่ไหน?

- อยู่ในปราสาทน่ะ ผมจะบอกคนเอาไว้ ว่าคุณสามารถเข้ามาข้างในที่ ๆ ผมทำประติมากรรมเอาไว้

- ตกลง ผมจะเข้าไปตอนบ่าย ๆ นะ แล้วจะตัดสินใจค่าใช้จ่ายหลังดูผลงาน

- ขอบคุณ

เมื่อวีดพูดคุยกับพาโบเสร็จแล้ว ก็มีผู้เล่นคนหนึ่งชื่อฮอนกระซิบมาหาเขา

- สวัสดี ผมชื่อฮอนจากคณะเดินทางสำรวจเรือนจำใต้ดิน พวกเราเกือบจะพิชิตดันเจี้ยนสำเร็จแล้ว

- พวกคุณหานักโทษของวิหารมาทัลรอสพบหรือยัง ?

- ใช่ พวกเราพบ และพวกเขาทั้งหมดอยู่ที่นี่แล้ว

- ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักของคุณ ผมจะไปที่นั่นเร็ว ๆ นี้แหละ

ตอนนี้ วีดต้องการไปที่เรือนจำใต้ดินเพื่อทำภารกิจ

***

แม่น้ำโหยหวนนั้นเชื่อมต่อกับเมืองโมราต้าและประตูเทเลพอต!

นี่คือขั้นที่สอง สำหรับเควสความยากระดับ S ภารกิจการช่วยเหลือนักโทษของวิหารมาทัลรอส กำลังจะเกิดขึ้น

เมื่อวีดกลับไปที่แม่น้ำโหยหวนพร้อมกับเจ้าเหลือง ปรากฏภาพกลุ่มผู้คนชุมนุมอยู่ในบริเวณใกล้เคียงนั้น

 “เห้ย นั่นวีด…”

 “เขาคือคนที่ถูกเรียกว่าเทพสงครามหรือ?”

 “ชู่ววว! เงียบซะ เขาอาจจะได้ยินเสียงแกนะ!”

หลังจากได้รับข่าวจากเพื่อนที่อยู่โมราต้าว่าวีดหยุดทำงานประติมากรรมชั่วคราว และเตรียมตัวจะมายังแม่น้ำโหยหวน ผู้คนก็มาชุมนุมกันที่นี่เพื่อรอพบเขา

มีผู้เล่นเลเวลสูงจำนวนมากในภาคเหนือจ่ายค่าธรรมเนียมและล่าสัตว์ในบริเวณแม่น้ำโหยหวนนี้

บางครั้ง มีปาร์ตี้ต้องการเข้าไปส่วนลึกของภาคเหนือ แต่บ่อยครั้ง หากพวกเขาไม่ระมัดระวังมากพอ สมาชิกทั้งหมดของปาร์ตี้จะถูกล้างบางไปเลย

แม่น้ำโหยหวนเป็นที่ที่สามารถไปขอความช่วยเหลือได้ตลอดและเป็นที่ล่าที่ดี

วีดมองไปรอบ ๆ เหล่าผู้เล่นที่ชุมนุมกันด้วยสายตาเย็นชาและสงบ

 ‘มีผู้คนมากจริง ๆ‘

ในเมืองโมราต้า เขาดูเป็นเจ้าเมืองที่ค่อนข้างบ้าบอ ที่เอาแต่ขายอาหารหรือไอเท็มต่าง ๆ แต่เขาไม่สามารถทำแบบนั้นได้บนพื้นที่แห่งการล่าแห่งนี้

แล้วในตอนนี้มีหลายคนที่มองมาที่วีดด้วยสายตาท้าทายต้องการแข่งขันกับเขา

ถ้าผู้เล่นระดับสูงเหล่านี้ทั้งหมดโจมตีมาที่วีดเพียงครั้งเดียว เขาก็ไม่สามารถที่จะหลีกเลี่ยงความตายได้เลย

เพราะว่าเขามีไอเท็มระดับสูง เช่น คัมภีร์เนโครแมนเชอร์ ชุดเกราะทัลลอค โล่โบราณ ดาบปีศาจโคลด์เดอร์ริม(Coldream’s Demon Sword) อื่นๆ เขาจำเป็นต้องตื่นตัวระแวดระวังให้มากขึ้น

 ‘เพราะที่นี่ไม่ใช่เมืองโมราต้าน่ะสิ’

ในโมราต้า ไม่มีใครแม้แต่จะคิดฝันที่จะท้าทายวีด เพราะ มีทหารและอัศวิน หากมีใครแม้ชี้ดาบมายังเจ้าเมือง ทหารจะเข้าจับกุมคนนั้นเสีย หรือ อัศวินแห่งเฟร์ย่าจะกำจัดมันซะ

แต่พื้นที่การล่า ทุกสิ่งสามารถเกิดขึ้นได้

ไอเท็มเขาจะดรอปหลังจากการโดนฆาตกรรม

เพื่อที่จะไม่โดนดูถูก วีดมองไปที่กลุ่มคนทั้งยังทำท่าเป็นธรรมชาติ

 “เศษสวะมีอยู่ในทุก ๆ ที่จริง ๆ ”

 “..........”

ในฝูงชนเกิดความเงียบงันในทันใด

วีดเทพสงครามที่พวกเขาจินตนาการ

นี่มันเป็นความยโสที่เข้ากันพอดีกับความแข็งแกร่งในคอนทิเนนท์ ออฟ เมจิก

 “พวกคุณทั้งหมดหยุดการล่าไว้ เพื่อจะรอพบผม? มอนสเตอร์น่ะ มีอยู่ทุก ๆ ที่นะ จิ๊ ๆ ๆ “

วีดจิ๊ปากเขาอย่างเปิดเผยและมองไปที่คนอื่น ๆ

เหล่าคนที่เคยซื้ออาหารหรืองานประติมากรรมจากวีดในโมราต้า รู้สึกประหลาดใจและผงะกับทัศนคติที่ต่างไปของวีด

มันมีความคิดที่เกิดขึ้นกับพวกเขาแล้ว!

 ‘นี่อาจจะเป็นตัววีดที่แท้จริง’

 ‘เขาแกล้งทำเป็นนักเล่นเริ่มต้นหรือผู้เล่นเดี่ยว? อย่างไรก็ตามเขากล้าที่จะวิจารณ์ฝูงชน เขาอาจจะเป็นคนแบบอ่อนนอกแข็งในก็ได้’

กล้าทำตัวเปิดเผยแบบไม่สนใจเมื่อมีผู้เล่นที่เลเวลมากกว่า 200 รวมตัวกันอยู่

แต่ไหนแต่ไร ผู้คนที่มีเลเวล 300 ขึ้นไป มีความหยิ่งทะนงอย่างมาก

สายสัมพันธ์ที่พวกเขาสร้างขึ้นและความแข็งแกร่งที่แสดงออกในระหว่างการล่า กลายเป็นเป้าหมายของการให้ความเคารพ

แม้ว่าในทวีปเวอร์เซลล์มีจำนวนผู้เล่นที่น่าทึ่ง เพราะมีขนาดใหญ่ ผู้เล่นระดับสูงก็มี ผู้เล่นระดับต่ำก็มาก หากใครเลเวล 300 ไม่ว่าที่ไหนก็จะไม่ได้รับการเพิกเฉย เขาสามารถเข้าไปในกิลด์ที่มีชื่อเสียง แต่สามารถออกเสียงความคิดเห็นของเขาได้เล็กน้อยในกิลด์ระดับกลางหรือกิลด์ระดับต่ำ

ผู้เล่นระดับสูงมีความหยิ่งยโสและมีภาคภูมิในตัวเอง แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะตอบวีดกลับไป

อาจมีใครในนี้ สักคนที่กล้าจะพูด แต่ว่าเนื่องจากคนอื่น ๆ ยังเงียบ มันก็ไม่ใช่เวลาที่จะไปตอบโต้

วีดครอบงำฝูงชนด้วยคำพูดง่าย ๆ เพียงไม่กี่คำ

 “ช่างน่าสมเพชอะไรเช่นนี้ ”

 “.........”

ไม่มีคนตอบโต้แม้แต่คำเดียว

อย่างไรก็ตาม มันเป็นเรื่องปกติที่วีดจะพูดอะไรแบบนี้อยู่แล้ว

เขาใจดีในโมราต้า แต่หยิ่งยะโสใส่กลุ่มผู้เล่นระดับสูง

มันเป็นกลิ่นอายของผู้แข็งแกร่งอย่างแน่นอน ตอนนี้มีใครบางคนเริ่มจะฝันถึงมันบ้างแล้ว

แต่มีบางคนรู้สึกโกรธเคืองที่ยังโดนคำพูดต่อว่าแบบไม่ใส่ใจอย่างต่อเนื่อง เหล่าผู้คนที่แข็งแกร่งเริ่มจะเคลื่อนไหวไปรอบ ๆ พื้นที่การล่า และปลดปล่อยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ออกมา

เพื่อการตายอย่างมีเกียรติ ดังนั้น พวกเขาต้องการที่จะท้าทายวีดอยู่ดี

ท่ามกลางฝูงชนผู้ถูกกดขี่ เริ่มจะมีการเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ เกิดขึ้นในอารมณ์

ทันใดนั้น วีดใช้สกิลราชสีห์คำรามขึ้นมา

 “ปิงหลง! ฟีนิกซ์! ทำไมพวกแกไม่ทักทายข้าเสียหน่อยล่ะ เมื่อในตอนนี้ข้ามาถึงที่นี่แล้ว!”

เสียงที่ดังกังวานดั่งสายฟ้าฟาดนั้น

เมื่อได้ยินวีดเรียกขาน ปิงหลงและฟีนิกซ์บินมาหาวีดจากที่ไกล ๆ ด้วยปีกของพวกมันแผ่กระจายออกปกคลุมไปทั่ว

ด้วยขนาดของมังกร พวกเขากำลังหวาดกลัว สิ่งมีชีวิต ที่สามารถทำให้เกิดความเย็นยะเยือกแล่นผ่านไปยังกระดูกสันหลังของบุคคลที่พบเห็นในครั้งแรกได้

ปิงหลงและฟีนิกซ์คำรามครั้งหนึ่งไปทางท้องฟ้า ก่อนจะร่อนลงไปที่ภูเขาหิน

ฮึม โหก!

ก๊าซซซ!

ภูเขาหินเริ่มที่จะปรากฏรอยร้าวและทรายก็เริ่มที่จะร่วงลงมา

 “เจ้านาย ข้าได้ยินเสียงท่านเรียก”

 “เจ้านาย ข้าเจ้ามาแล้ว”

ปิงหลงปรากฏตัวได้ค่อนข้างเพริศแพร้วเลยทีเดียว เขาเหมือนมังกรตัวอื่น ที่มีแรงดึงดูดบางอย่าง ทั้งมีดวงตาที่แหลมคนและปากที่ปราดเปรียว!

ฟีนิกซ์มีท่าทางไม่แยแสต่อสิ่งใด แต่ยังปรากฏความเย็นชาที่มีลักษณะเฉพาะของสัตว์จำพวกนก และเหมือนระเบิดที่อาจจะเผาผลาญทุก ๆ สิ่งที่ซ่อนไว้อยู่ภายในได้

แต่สิ่งที่เหมือนของปิงหลงและฟีนิกซ์ คือความสุภาพที่แสดงออกโดยการน้อมหัวลงต่ำแสดงความเคารพต่อวีด

 “วู้ววววว”

 “นั่นมันน่าเหลือเชื่อ”

ฝูงชนรู้สึกถึงกำแพงที่ยากต่อเข้าถึงระหว่างวีด คนที่สามารถควบคุมสองสิ่งมีชีวิตที่ศักดิ์สิทธิ์ที่ดูเหมือนว่า หากพวกเขาต้องการจะทุบตีฝูงชนก็สามารถทำได้

ขี้บ่น ใจเสาะและใจฝ่อนั้นคือปิงหลง และฟีนิกซ์เป็นตัวปัญหาเพราะว่าเขานั้นโครตโง่ สำหรับผู้ที่ไม่รู้ความจริงระหว่างความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาและวีดที่เป็นคนจู้จี้และเป็นความทรมานของพวกมัน เขาดูน่าตื่นตาตื่นใจอยู่ไม่น้อย

ไม่มีใครที่อยากจะท้าทายวีดอีก หลังจากที่เห็นปิงหลงและฟีนิกซ์ก้มหัวลงต่ำมายังเขา

 “เจ้างั่ง ข้าเริ่มจะโกรธเมื่อได้เห็นหน้าพวกแก”

วีดหน้านิ่วคิ้วขมวด

ปิงหลงและฟีนิกซ์ ดูเหมือนจะยอมรับอย่างเงียบ ๆ ต่อการวิพากษ์วิจารณ์ในครั้งนี้

 ‘ก็แค่คำพูดที่น่ารังเกียจที่เขากำลังพล่ามออกมา’

 ‘แค่เมินเฉยซะก็สิ้นเรื่อง อาจจะมีบางอย่างที่เราทำผิดล่ะมั้ง’

วีดยังพูดต่อไป

 “ตัวถ่วงความเจริญที่ไร้ประโยชน์”

ปิงหลงและฟีนิกซ์ กลอกตาไปรอบ ๆ อย่างวุ่นวาย พยายามจะรับรู้ถึงอารมณ์ของวีดที่แสดงออกมาอย่างไม่มีมูลความจริง ไม่มีความรู้สึกผิดและไม่มีความเสียใจ

จะมีเหตุผลคอขาดบาดตายเสมอเมื่อเขาตะโกนใส่พวกมัน หากแต่เมื่อพวกมันโต้กลับ การระบายใส่ การตะโกนหรือความจู้จี้ก็ยังคงมีต่อไปอีกนานกว่าเดิม ดังนั้นพวกมันจะไม่ถามหาเหตุผล ในเวลานี้ก็เช่นกัน พวกมันแค่หมอบคลานอยู่กับพื้น และคิดว่า ‘โอ้ว เรื่องปกติ’ ก็เท่านั้น!

วีดส่ายหัวของเขาไปมาและมองไปทางปิงหลงและฟีนิกซ์ คล้ายว่าเขารำคาญเต็มทน

“ข้าไม่ต้องการที่จะเห็นพวกเจ้าอีก ดังนั้น ออกไปจากระยะสายตาของข้าซะ!”

ปิงหลงและฟีนิกซ์ กางปีกของพวกเขาและออกบินไป ขณะคิดถึงอิสรภาพไปด้วย

พวกมันบินไปให้ไกลที่สุดที่สามารถไปได้ ก่อนวีดจะเปลี่ยนใจ

พวกมันรีบหนีไป จนภูเขาหินนั้นสั่นสะเทือนจากแรงลมอันโหดร้ายของทั้งคู่

ฝูงชนยิ่งท้อแท้มากขึ้น

มากกว่าการท้าทายหรือส่งจิตวิญญาณการต่อสู้มา ก็คือการที่พวกเขารู้สึกอิจฉาและมีสายตาของความเคารพ

สามารถดูถูกปิงและฟีนิกซ์ที่ไม่มีใครกล้าจะหาเรื่องด้วยไม่ว่าใครก็ตามที่อยู่ระดับนี้ พวกเขาเริ่มที่จะรู้สึกว่า หากจะดูถูกพวกเขาอีกสักหลาย ๆ คนก็คงไม่แปลกมากไปกว่านี้หรอก

วีดมุ่งหน้าไปยังป้อมปราการเอ็มบินยู

***

ภารกิจช่วยเหลือนักโทษแห่งวิหารมาทัลลอส

คุกใต้ดินของป้อมปราการเอ็มบิยูก็มีมอนสเตอร์คลานไปตามเขาวงกตขนาดใหญ่อยู่เต็มไปหมด

 ‘เพื่อการพิชิตดันเจี้ยนให้สำเร็จ มันจะดีกว่าหากมีสองหัวดีกว่าหัวเดียว’

ในกรณีที่มีการใช้พิษหรือคำสาป มันจะมีประโยชน์มากหากมีเพื่อนมาอีกสักคนสองคน

พาโบเดินทางไปยังปราสาททมิฬพร้อมกับแกสตัน และยังมีพลั่วไปด้วย

 “คุณมาตามคำสั่งของเจ้าเมืองใช่ไหม?”

ผู้เฝ้าประตูที่ถือหอกถาม

เขาสามารถจำพาโบได้ เพราะว่ามาเยือนที่ปราสาทบ่อยครั้งและมีความสนิทสนมอยู่

 “ใช่ ถูกต้องแล้ว”

 “เจ้าเมืองบอกผมว่าจะให้สร้างบ้านเพื่อเก็บผลงานศิลปะของเขาน่ะ”

 “งั้นผมจะนำทางคุณไปที่งานประติมากรรมอยู่ก็แล้วกันนะ”

 “ขอบคุณ”

พาโบและแกสตันเข้าไปในปราสาทและเดินตามคนรักษาประตูไป

พวกเขาเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของเจ้าเมืองที่มีโอกาสน้อยมากที่จะได้รับอนุญาต

บนผนังไม่มีแม้แต่งานศิลปะธรรมดา ๆ แขวนไว้และพวกเขาไม่พบทองหรือเงินหรือใด ๆ ที่นำมาตกแต่ง

 “ไม่มีอะไรพิเศษเลย”

แกสตันพูดออกมาด้วยท่าทางผิดหวัง

เขาที่เป็นศิลปินผู้หนึ่ง ยิ่งเขามองงานศิลปะมากเท่าไหร่ ค่าสถานะหรือความเข้าใจทางศิลปะนั้นก็ยิ่งเพิ่มสูงขึ้น

คนทำงานเกี่ยวกับศิลปะ มักปรารถนาที่จะคอยมองหางานศิลปะเป็นเรื่องปกติ

 “ห้องนี้แหละ”

คนเฝ้าประตูเปิดห้องของท่านเจ้าเมืองที่ถูกล็อคอยู่

ในขณะนั้นเอง!

แสงสว่างสาดส่องออกมาจากภายในห้องในทันใด

คุณได้ค้นพบรูปปั้นในตำนาน การกำเนิดและการดับสูญ! คุณคือผู้ค้นพบงานศิลปะนี้เป็นคนแรก งานศิลปะที่แม้แต่คนแคระยังอิจฉาและกษัตริย์ยังต้องการทำสงครามเพื่อที่จะได้มันมา ประติมากรที่แกะสลักนี้ไม่ต้องการสร้างชื่อให้เป็นที่รู้จักแต่อย่างใด - สำหรับการค้นพบที่เขย่าโลกนี้ เกียรติยศของคุณได้เพิ่มขึ้น 1,290 - คุณได้รับฉายาแห่ง ผู้คนพบประติมากรรมในตำนาน หากคุณพูดถึงว่าคุณค้นพบงานประติมากรรมนี้ได้อย่างไรคุณจะได้รับอาหารและเครื่องดื่มอย่างไม่มีขีดจำกัด ขุนนางและกษัตริย์ผู้คลั่งไคล้ความงดงามจะยินดีต้อนรับการมาเยือนของคุณและต้องการฟังถึงรายละเอียดในเรื่องนี้

เมื่อกี้ที่พวกเขาเปิดประตู ค่าชื่อเสียงที่พวกเขาพยายามกันอย่างอุตสาหะเพื่อจะให้มันมีมากขึ้น กลับเพิ่มขึ้นทีเดียวมากกว่าหนึ่งพัน

หน้าต่างข้อความอีกอันเด้งขึ้นมา ก่อนความคิดต่าง ๆ ของพวกเขาจะเข้าที่เข้าทาง

คุณได้เห็นงานประติมากรรมไร้ชื่อในตำนาน ดอกไม้แห่งศิลปะ งานศิลปะที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นสิ่งมหัศจรรย์ ประติมากรไร้ชื่อผู้นี้ เขาใช้ทักษะสร้างงานประติมากรรมในรูปแบบการเกิดและการตาย ผู้ที่เข้าใจหลังจากการเห็นงานประติมากรรมของเขาจะได้รับเวลาของชีวิตเป็นการอวยพร อัตราการฟื้นฟูค่าพลังชีวิตและค่ามานาเพิ่มขึ้น 32 % เพิ่มค่าพลังชีวิตและค่ามานาสูงสุดถึง 30 % ค่าสถานะทั้งหมดเพิ่มขึ้น 20 นอกจากนี้ค่าความคล่องตัวและความกล้าหาญเพิ่มขึ้น ค่าความคล่องตัวเพิ่มขึ้น 30% เมื่อเดินทางระยะไกล จะมีประสิทธิภาพมากขึ้น ได้รับความสุขจากของการมีชีวิตอยู่ พลังชีวิตเพิ่มอีกเป็นจำนวน 500 อย่างถาวร เนื่องจากสติปัญญาของคุณต่ำ คุณไม่สามารถเข้าใจในงานศิลปะนี้ ความฉลาดและสติปัญญาเพิ่มขึ้น 2 อย่างถาวร เพื่อการเข้าใจในงานศิลปะจำเป็นต้องมองดูและสังเกตในรายละเอียดให้บ่อยครั้ง

สถาปนิกอย่างเขาไม่ได้คาดคิดเลยว่าจำเป็นต้องใช้ปัญญากับอะไรแบบนี้

การสร้างตึก เขาต้องรู้เพียงเวทย์มนต์อย่างง่าย

อย่างไรก็ตามค่าความฉลาดและสติปัญญาของเขาก็ไม่เพียงพอต่อการทำการเข้าใจในงานชิ้นนี้อยู่ดี

ในกรณีของพาโบ เขาหยุดอยู่เพียงระดับนี้ แต่ฝั่งของแกสตัน เขาช็อคคล้ายคนโดนฟ้าผ่า

สำหรับการสังเกตประติมากรรมในตำนานค่าสถานะทางศิลปะเพิ่มขึ้น 47

ค่าสถานะทางศิลปะเพิ่มขึ้นอย่างน่าเหลือเชื่อ

ในกรณีของนักมายากล นักเรียนสามารถเรียนรู้จากการสั่งสอนของอาจารย์และสามารถเติบโตได้รวดเร็ว

แต่ศิลปินจะสามารถพัฒนาตัวเองจากผลงานของพวกเขาเอง!

ตุ๊กตาที่อยู่ท่ามกลางแสงไฟดูเหมือนจริงมาก และความจริงที่ว่านั้นเป็นเพียงผิวหนังของตุ๊กตามันดูเหลือเชื่อสุด ๆ

เสื้อผ้าหรือแม้แต่กระดุมมีความถูกต้องดี ไร้ข้อบกพร่องไม่มีที่ติ

 “สำหรับงานศิลปะนี้ นับเป็นความสามารถแท้จริงของวีด”

แม้ว่าผู้ทำตุ๊กตาเหล่านี้จะไม่เป็นที่รู้จัก หากแต่ไม่ใช่เจ้าเมืองโมราต้า วีด แล้วจะเป็นใครไปได้อีก

ตั้งแต่ที่ท่านเจ้าเมืองวีดถามพวกเขาเพื่อจะสร้างบ้านสำหรับผลงานศิลปะ มันต้องเป็นเขาแน่ ๆ

พาโบกระซิบไปหาวีดด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ

- ค-คุณ ยุ่งอยู่หรือเปล่า

วีดตอบกลลับอย่างรวดเร็ว

- ไม่เป็นไร คุยได้

- ผมมีบางอย่างที่อยากจะรู้น่ะ

- อะไรหรือ?

- ทำไมคุณไม่เปิดเผยชื่อล่ะ? ผมได้รับชื่อเสียงจากการค้นพบ ขอบคุณคุณนะ แต่...

มันเป็นอะไรที่พาโบและแกสตันรู้สึกขอบคุณมาก ๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ หากเขาทำงานประติมากรรมนี้ขึ้นมา ทำไมไม่ต้องการให้คนอื่นรับรู้ด้วยว่าเขาเป็นคนสร้าง?

ถ้าหากเป็นแกสตัน เขาจะนำผลงานศิลปะในตำนานนี้ออกไปโชว์ให้ทุก ๆ ได้รับรู้ซะ

- เพราะผมอายน่ะสิ

- อะไรนะ? อายอะไรนะ?

- เพราะมันมีข้อผิดพลาดมากและทักษะอันไม่ละเอียดอ่อนมากพอ ผมก็เลยอายที่จะเปิดเผยชื่อ...

- *อ้าปากค้าง*

รู้สึกอายแม้กระทั่งเปิดเผยชื่อหลังจากทำงานประติมากรรมในตำนานแบบนี้!

ลมหายใจของพวกเขาแทบจะหยุดลงจากความเจียมเนื้อเจียมตัวของวีด

ผู้แปล: Pit

Editor: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล

ที่มา: http://japtem.com/lms-volume-17-chapter-7/

ไฟล์: https://drive.google.com/drive/u/0/folders/0B7slWHQIQ6wCM1hicDY3dUw2cXM