เล่มที่ 17 ตอนที่ 5 การเยี่ยมเยือนบ้านของซอยูน [แปลโดย Aquasolic]

[Note: ในตอนนี้มีข้อความของคำสนทนาและความคิดเยอะมาก จึงขออธิบายไว้ ณ ที่นี้ว่า ข้อความที่อยู่ใน “….” จะหมายถึงคำพูด และ ข้อความที่อยู่ใน ‘….’ จะหมายถึงความคิด]

ชิวิตประจำวันของซอสครึ่งทอดครึ่ง. (ไก่ที่อยู่กับซอยุนที่รอดมาจากค่ายบนเกาะนรก)

กุ๊ก กุ๊ก กุ๊ก.

ตอนนี้หงอนของมันเติบโตแล้วชูชันอย่างสวยงาม ช่างเป็นชีวิตที่ดีเยี่ยงไก่ในเกาหลีทั่วๆไปที่จะได้รับ มันเดินไปรอบๆคอยจับใส้เดือนที่เป็นเหมือนอาหารอันโอชะของมัน

ซอยุน : “อาหารวางอยู่ตรงนี้นะ”

ชีวิตของเขาช่างแสนจะสงบสุขที่ไม่มีอะไรมารบกวน ยิ่งในขณะที่ได้กินอาหารที่แบ่งมาจากซอยุนมันช่างเป็นความสุขที่หาที่สุดไม่ได้ เป็นความสุขสงบเหมือนได้นั่งชมบอนไทรและจนค่อยๆหลับไปบนเบาะทีอุ่นและนุ่ม มันไม่มีอะไรจะมีความสุขไปมากกว่านี้แล้ว กับการที่ได้ซอยุนค่อยๆลูบหัวอย่างสนิทสนมและได้เอาตัวเข้าซบซอยุน (อิจฉาไก่!!! อยากมีคนซบบ้างอะไรบ้าง)

มันใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเท่าที่ไก่ตัวหนึ่งจะมีได้

อย่างไรก็ตาม ซอยุนมักจะขอโทษและรู้สึกผิดต่อมันเสมอ

 ‘ฉันขอโทษนะชั้นไม่สามารถอยู่กับแกที่นี่ได้’

นั้นเป็นเพราะเจ้าไก่ซอสครึ่งทอดครึ่งจะต้องอยู่ตัวเดียวเวลาที่ซอยุนอยู่ในแคปซูลหรือไปโรงเรียน

กุ๊ก กุ๊ก กุ๊ก กุ๊ก กุ๊ก

ซอสครึ่งทอดครึ่งก็ยังคงเดินผงกหัวไปมาและเดินอยู่ลานกว้างของโรงพยาบาล (เดินโง่ๆไป)

 “เราจะต้องหาเพื่อนให้เจ้าซอสครึ่งทอดครึ่งแล้วแหละ” ซอยุนคิด

* * *

ช่วงกลางของภาคการศึกษา เทศกาลรวมถึงกิจกรรมต่างๆได้หยุดลงและในอีกเพียงสองสัปดาห์ก็จะถึงช่วยหยุดภาคฤดูร้อน

 “นี่มันมหาลัยบ้าอะไรเนี่ย ทำไมเรียนแค่ 2 หรือ 3 ปีเหมือนกับเกณฑ์ทหารไม่ได้หรอไง!!!” ลีฮุนยังยังคงบ่นไม่หยุด

เขามองถึงความรับผิดชอบที่เเขาจะต้องคอยจ่ายค่าเทอมที่สุดแสนจะแพงตลอด 3 ปีครึ่ง อนาคตต่อจากนี้ของเขาช่างดำมืด เหมือนความรู้สึกของนักโทษที่นับวันถอยหลังอยู่ในค่ายกักกันหรือในคุก

 “ถึงแม้ว่าเราจะจบจากมหาลัยไปแล้วก็เหอะมันไม่มีเงินตอบแทนให้ซักนิด แถมไม่มีอะไรการันตีได้เลยว่าจะได้ไปทำงานกับบริษัทต่างชาติ แถมไม่ได้ช่วยให้ได้รับประกันสุขภาพฟรีด้วย”

ความคิดเกี่ยวกับความเพ้อฝันของคนที่จบมหาวิทยาลัยทยอยออกมาเรื่อยๆ

เวลาที่เขามองไปที่บาร์ ห้องแคปซูล และร้านอาหารที่อยู่ริมถนนน้ามหาวิทยาลัย เขามักกังวลเกี่ยวกับระบบการศึกษาในโลกและอนาคตในภายภาคหน้าของมนุษยชาติ

ตรงหน้าโรงเรียนนั้นมันควรจะเป็นพื้นที่ทำสวนหรือไม่ก็ลำธารขนาดเล็ก เวลาที่หิวก็สามารถไปเก็บเกี่ยวข้าวหรือผลไม้ที่ปลูกไว้มากินได้ และในฤดูใบไม้ร่วงก็เก็บเกี่ยวผลผลิตไว้กินในหน้าหนาว ในลำธารก็เหมือนกันมันเป็นเหมือนกับแหล่งเก็บอาหารชั้นเยี่ยมที่จะสามารถออกเรือไปตรึงตาข่ายจับปลา

ในลำธารนั้น แค่พลั่วอันเดียวก็สามารถหาอาหารได้ คุณสามารถหาอะไรหลายๆอย่างได้ เช่นหอยนางรม หรือ ปลาหมึกสาย แล้วก็กินมันโดยจิ้มกับผงปรุงรส รวมถึงการจับปลาโดยการตรึงตาข่ายดักปลา มันเป็นเหมือนกับการใช้กระสุนนัดเดียวในการยิงนกสองตัว!

 “ซึ่งมันไม่จำเป็นที่จะต้องสร้างโรงอาหารไว้เลย....”

มันสามารถเรียกได้ว่าเป็นสัญลักษณ์ของการเรียนในชนบท นักศึกษามีความสุขกับการตกปลาในขณะที่กำลังอ่านหนังสือ และมิตรภาพก็จะเกิดขึ้นในขณะที่กำลังปรุงซุปปลาที่หน้ามหาวิทยาลัย และแทนที่บาร์ ร้านทำผม ร้านเสื้อผ้า ร้านทำเล็บ ที่หน้ามหาวิทยาลัยเป็นร้านขายเครื่องมือตกปลา

เหมือนอย่างเคยที่ลีฮุนจะไปที่สนามหญ้าในเวลาอาหารกลางวันเพื่อกินอาหารกลางวันบนโต๊ะของเขา ซึ่งมีซอยุนนั่งอยู่ข้างๆและทั้งสองคนก็กินข้าวด้วยกัน

ลีฮุนเริ่มกินจากกับข้าวก่อน

 ‘อึ้มมันอร่อยมาก’

อาหารกลางวันเริมจากคิมบัพที่เหมือนซูชิ และพายเนื้อ 

 ‘ยังอุ่นๆอยู่เลย’

ลีฮุนไม่รู้เลยเลยเกี่ยวกับกล่องอาหารกลางวันที่ติดตั้งที่ฉายรังสีความร้อนเพื่อให้อาหารยังคงอุ่นอยู่เสมอ เขามีความสุขมากกับการที่เขาได้กินซี่โครงโดยที่ไม่ต้องจ่ายเงิน

‘นี่มันคงเป็นรสชาติของพายเนื้อซินะ’

ในวันที่เขาเรียนอยู่ในระดับมัธยมศึกษาตอนต้นและตอนปลาย เขาไม่เคยได้ใช้บริการของโรงอาหารในโรงเรียนเลยเพราะว่าเขาไม่มีเงินค่าอาหารกลางวัน แต่ยังไงก็ตามเขาไม่สามารถอดอาหารระหว่างวันได้ เขาเลยต้องลักลอบแอบเข้าไปเอาอาหารในตะกร้าอาหารกลางวัน เขาผ่านช่วงเวลาในวัยเรียนด้วยการแอบกินอาหารที่ขโมยมาซึ่งมันไม่ได้สะดวกสบายเลย

ลีฮุนมักจะอิจฉาเสมอเวลาที่เพื่อนร่วมชั้นของเขาค่อยๆเปิดกล่องอาหารที่พ่อแม่ทำมาให้อย่างทะนุถนอม

“…”

ซอยุนค่อยๆขยับริมฝีปากเล็กน้อยในเวลาที่เธอเห็นลีฮุนกินอาหารอย่างมีความสุข มันเหมือนกับเธอต้องการที่ยิ้ม ใบหน้าของเธอเวลายิ้มนั้นมันสามารถทำให้คนรอบข้างมีความสุขได้ แต่โอกาสที่จะได้เห็นใบหน้านั้นช่างยากเหลือเกิน ซึ่งในตอนนี้การแสดงออกที่เยือกเย็นของซอยุนได้หายไปแล้วตั้งแต่ที่วีดได้สร้างรูปปั้นเทพธิดาเฟรย่า

ซอยุนได้ซื้อชาบาร์เล่มาด้วย เธอเทมันลงถ้วยชาและยื่นให้กับลีฮุน

 “อื้อขอบคุณนะ”

หลังจากที่ลีฮุนได้จิบชาแล้ว ลีฮุนก็บอกกลับมาว่า “อย่ากินแต่ผักสิ สนใจจะเอาพายเนื้อซักชิ้นไหม”

มันไม่ใช่เป็นการให้แบบฟรีๆแน่นอนเธอต้องวางแผนมาอย่างแยบยลด้วยการแบ่งชาบาร์เล่ให้เขาเพื่อที่จะกินพายเหมือนกันแน่ๆ!

ลีฮุนคิด ‘ดูเหมือนว่าเธอจะดีขึ้นกว่าแต่ก่อนนะ ......’ (ผู้แปล: ถอนหายใจ)

ลีฮุนรู้สึกว่าว่าตัวเองเป็นผู้ให้ที่ยิ่งใหญ่ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าคนที่นำกล่องอาหารกลางวันมาให้ทุกวันนั้นคือซอยุน

ซอยุนตอบกลับโดยการสายหัวไปมา ซึ่งความจริงเธออิ่มแล้ว เธอแค่ต้องการดูลีฮุนกินข้าวแค่นั้นเอง

ลีฮุนถามเธออีกครัง “ต้องการพาย 2 ชิ้นหรอ”

“…” ไม่มีการตอบรับ

 “หรือว่าผมควรจะให้ 3 ชิ้นดี?”

มันแค่ไหนคืออะไรกันแน่ที่เธอต้องการตอบแทนจากชาบาร์เลย์ที่ซอยุนให้มา แถมยังทำหน้าไม่พอใจอีก!

มันเป็นครั้งเดียวที่เขาแบ่งอาหารกลางวันให้กับซอยุน และเธอก็ได้กินคิมบัพ

ความทรงจำครั้งนั้นก็ขึ้นมาในหัวของลีฮุน

ลีฮุนถอนหายใจ  ‘เราก็ไม่ใช่คนใจแคบอะไรหรอกนะ เราควรที่จะเป็นผู้ให้บ้างในบางเวลา’

ในตอนที่เขายังเป็นเด็ก เขาเคยไปบ้านเพื่อนของเขาโดยนำช้อนไปเพียงคันเดียวเพื่อกินอาหารร่วมกันกับเพื่อน ความรู้สึกที่หดหู่ของเขากลับมาอีกครั้ง ตอนนี้เขาเข้าใจถึงความรู้สึกของซอยุนได้เป็นอย่างดี (!!!!!!!!!!!!!!!!)

 “แค่ได้กินอาหารอย่างสะดวกสบาย ไม่ใช่เพราะว่าผมไม่เคยกินเนื้อที่เยอะขนาดนี้หรอกนะ ... อืม ผมหมายถึงผมไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่ กินเท่าที่เธอต้องการได้เลยนะ”

ลีฮุนหยิบพายเนื้อขึ้นมาหนึ่งชิ้นและวางลงบนกล่องข้าวของซอยุน

ซอยุนค่อยๆอ้าปากและกินพายเนื้อชิ้นนั้น

มันช่างเป็นสัญญาณที่น่ารักที่สามารถแย่งชิงประสาทสัมผัสได้เลย (วีดปักธง)

หลังจากที่ซอยุนกินพายไปสักพัก วีดก็เริ่มกินพายด้วย.

หมั่ม หมั่ม (เสียงเคี้ยวพาย)

เขาไม่สามารถจะยกกับข้าวที่อร่อยแบบพายเนื้อนี้ให้กับซอยุนมากๆได้

 “ทำไมมันอร่อยแบบนี้ เนื้อที่ใช้เป็นเนื้ออะไรกันเนี่ย มันละลายในปากได้เลย”

สายตาของเขาจับจ้องไปที่พายเนื้อ และใช้มือทั้งสองข้างฉีกพายออกมาเพื่อกินอย่างมีความสุข ซึ่งมันเป็นไปตามที่ซอยุนคาดหวังไว้!

ลีฮุนจัดการกับกล่องข้าวอาหารกลางวันจนหมด ไม่เหลือแม้แต้ข้าวซักเม็ด และแน่นอนชิ้นที่แบ่งให้ซอยุนด้วยเขาก็กินมันทั้งหมด ซึ่งเขาพอใจกับอาหารมื้อนี้มาก

 ‘เธอคงจะไม่บ่นอะไรถ้าเธอกินพายไป 3 ชิ้น’

และเหมือนทุกๆครั้ง ลีฮุนหยิบกระดาษโน้ตที่ติดมากับกล่องอาหารขึ้นมาอ่าน

 “เธอจะบอกให้เรามีความสุขกับอาหารมื้อนี้เหมือนทุกทีมั้ยนะ ถึงแม้ว่าเราจะไม่รู้จักเธอ แต่เธอต้องเป็นผู้หญิงที่อบอุ่นคนหนึ่งแน่นอน”

แต่ข้อความบนโน้ตที่ติดอยู่บนกล่องอาหารกลางวันที่วีดหยิบขึ้นมามีข้อความที่เปลี่ยนไปไม่เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

ฉันมีเรื่องจะขอร้อง คุณพอจะมีจะมีเวลาว่างหลังเลิกเรียนไหม?

มันเปรียบเสมือนหมายเรียกจากเทพธิดาลึกลับที่คอยทำอาหารให้เขา

ลีฮุนจะรู้สึกน้ำลายสอทุกครั้งเมื่อถึงเวลาอาหารกลางวัน มันทำให้นึกถึงรสชาติที่ได้กินอาหารที่เธอปรุงมันขึ้นมา และต้องขอบคุณจริงๆที่เธอทำพายเนื้อให้ในวันนี้

ซอยุนสังเกตการณ์ตอบสนองของลีฮุนด้วยสายตาที่ตื้นตัน

 “แบบนี้ก็ดีเลย เราอยากรู้มานานและและว่าเขาเป็นใคร”

ด้วยใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยคำขอบคุณ ลีฮุนก็เขียนข้อความตอบกลับไปบนกล่องอาหารกลางวัน

 “คาบเรียนของผมอยู่ในตึกบริหารชั้น 3 ห้อง B07 เรียนเสร็จตอน 4 โมง ถ้าสะดวกก็มาหาได้นะครับ”

* * *

เมื่อถึงเวลาใกล้เลิกเรียน ลีฮุนก็มาถึงก่อนเวลาเล็กน้อย

 “เธอจะเป็นผู้หญิงแบบไหนกันนะ?”

พอมองถึงทักษะในการทำอาหารของเธอแล้ว เธอช่างน่าประทับใจจริงๆ

 “ข้อผิดพลาดเดียวของเธอคือใช้วัตถุดิบดีเกินไปในการทำอาหาร และก็ใช้กล่องอาหารแบรนเนมซึ่งมันสิ้นเปลืองเกินไป แต่เธอก็ไม่ได้เป็นผู้หญิงที่ไม่ดีไปซะทีเดียว”

ลีฮุนจินตนาการถึงหน้าตาของเทพธิดาลึกลับที่คอยทำข้าวกลางวันให้เขา

 “หุหุ”

ชอยซังจุน ปาร์คซอนโจ ลียูจอง และนักเรียนอีกหลายๆคนที่ได้ยินข่าวเกี่ยวกับบุคคลลึกลับที่ทำอาหารให้กับลีฮุน ว่าในที่สุดเธอก็ต้องการเปิดเผยตัวออกมาว่าเป็นใคร มันทำให้พวกเขาเริ่มอยากรู้ถึงความจริงเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาสงสัยมานาน

ชอยซังจุนผงกหัวและเหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง “มานี่หน่อยลีฮุน จะสามารถช่วยบอกหน่อยได้ไหม ว่าสาวลึกลับที่คอยทำอาหารกลางวันให้นาย วันนี้เขาส่งข้อความมาแตกต่างจากทุกๆวันใช่ไหม?”

 “ด้วยความสัตย์จริงเลยนะ ผมว่ามันแปลกนะตลอดระยะเวลามากกว่าหนึ่งเดือนที่เธอทำอาหารให้รุ่นพี่แต่เธอกลับเลือกที่ไม่แสดงตัวออกมา ฉันว่านายอย่าคาดหวังอะไรมากเลยนะ พี่ลีฮุน”

 “รุ่นพี่ ได้ยินที่ยูจองพูดรึยัง? เทพธิดาลึกลับอาจจะต้องการแค่สร้างเรื่องราวที่เหมือนกับเทพนินาย เธออาจจะเป็นอาจารย์ที่เป็นแม่หม้ายหรือใครก็ได้ที่มาจากศูนย์บริการช่วยเหลือสังคม”

ถึงได้ยินแบบนั้นรอยยิ้มของลีฮุนก็ไม่ได้หายไปแต่อย่างใด

นั่นเป็นเพราะการที่เธอคอยทำอาหารให้กับเขามันมีความหมายสำหรับลีฮุนมาก

 “ผู้หญิงคนที่คอยทำอาหารเพื่อใครซักคน มันไม่มีทางหรอกที่ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นคนไม่ดี”

ความสัมพันธ์ของลีฮุนมันไม่ใช่อะไรที่ปกติจะมีได้ง่ายๆ “ให้เท่ากับที่ได้รับ” ตั้งแต่ที่เธอคอยจัดเตรียมอาหารกลางวันให้เขา ลีฮุนก็สามารถสรุปได้ในทันทีเลยว่าผู้หญิงคนนั้นแหละที่เป็นคนที่ดีที่สุดคนหนึ่ง!

 “โอเค โชคดีนะทุกคน กลับไปทำการบ้านของตัวเองให้เรียบร้อยด้วยล่ะ”

อาจารย์เดินออกจากห้อง นักเรียนต่างพากันเก็บกระเป๋าของตัวเอง แต่ทุกคนก็พยายามจะอยู่ใกล้ๆลีฮุนด้วยความอยากรู้อยากเห็น

 “คนแบบไหนจะมากันแน่นะ?”

 “เป็นนักเรียนที่ดูมีอายุที่อยู่คณะพละศึกษารึเปล่านะ”

ซึ่งหมายถึงนักเรียนในสาขาศิลปะการต่อสู้จากคณะพละศึกษาที่มักจะทำความเคารพเสมอเวลาที่พวกเขาเจอลีฮุน

นักเรียนที่กำลังจะออกจากห้องเรียนต่างหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องทั้งหมดต่างช๊อคและตัวแข็งทื่อ

 “บ้าน่า! นั่นรุ่นพี่ซอยุนหนิ”

 “หือ เธอคงจะเรียนวิชาต่อไปที่ห้องนี้มั้ง?”

เทพธิดาของมหาวิทยาลัยเกาหลี!!!

ซอยุนเดินเข้ามาในห้องเรียน หล่อนใส่ชุดเดรสสีเขียวในขณะที่กำลังถือกล่องข้าวไว้ในมือ....

 “บ้าน่า ไม่น่าจะเป็นไปได้....”

สีหน้าของนีกเรียนในห้องต่างเปลี่ยนไป ตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่าเธอคือคนที่ทำกล่องข้าวกลางวันให้ลีฮุน

 “นี่ลีฮุนได้กินอาหารสุดพิเศษจากฝีมือของเทพธิดาคนนั้นหรอเนี่ย?”

 “มันเป็นเรื่องเศร้ามากจริงๆ”

มันเป็นเรื่องน่าตกตะลึงและน่าเศร้ากับนักเรียนชายทุกคน!

ลีฮุนมีความรู้สึกเหมือนกับว่าเขาถูกหลอกลอย่างจัง  ความอึดอัดและความระแวงของของลีฮุนก็ลดลงหลังจากที่เจอกับซอยุนบ่อยๆ พวกเขาเจอกันบ่อยมากในหลายเทศกาล ทั้งในการฝึกซ้อมของนักเรียนในคณะ และในเทศกาลของมหาลัย และลีฮุนสามารถพูดได้แล้วว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกันจากการทานข้าวกลางวันด้วยกัน ถึงแม้ว่าซอยุนจะไม่เคยเล่นเย้าแหย่กับลีฮุนเหมือนเพื่อนกันทั่วไปแต่พวกเขาก็สามารถที่จะยืนข้างๆและหัวเราะไปด้วยกันได้

แต่ยังไงก็เหอะกับการที่รับรู้ความจริงว่าซอยุนเป็นเจ้าของกล่องอาหารกลางวัน ลีฮุนก็ถึงกับพูดไม่ออก

 ‘นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย นี่เธอ .....’

ความจริงแล้วลีฮุนก็สงสัยตั้งแต่แรกแล้ว แต่ผิดที่เขาไม่ได้ระแวดระวังอะไรเลยในขณะที่กินอาหารกลางวัน

 ‘ชิบหายแล้วนี่มันไม่ใช่เรื่องดีเลย มันบ้าสุดๆ มันไม่ต่างจากบริษัทเงินกู้เลยที่ตามตื้อคุณเป็นอาทิตย์เพื่อให้คุณยืมเงินเขา’

มันเป็นผลของการกระทำจากความประมาทของเขา!

ซอยุนเดินข้ามาใกล้พร้อมกับยื่นโน๊ตให้กับลีฮุน

นายจะรับฟังคำขอร้องของฉันใช่ไหม?

ตอนนี้ลีฮันฮุนตัวสั่นเหมือนต้นหญ้า ‘งั้นเธอก็ต้องการอะไรแน่ๆกับการกระทำนี้ ที่เธอทำมาตลอด 1 เดือน....’

หมูที่ถูกเชือดหลังจากการถูกเลี้ยงดูอย่างดี การที่เธอคอยส่งอาหารกลางวันให้ลีฮุนเสมอคงเป็นการวางแผนที่จะขอร้องบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่และมีค่าจากลีฮุนแน่ๆ!

แต่ลีฮุนก็ไม่ใช่คนที่จะจมปลักอยุ่กับหนี้บุญคุณ ซึ่งดอกเบี้ยมันจะค่อยๆเติบโตขึ้นจนกระทั่งเขาไม่สามารถที่จะปลดปล่อยตัวออกออกมาและจมปลักอยู่กับหนี้นั้นอย่างหลีกเลี้ยงไม่ได้

 “ถ้ามันเป็นคำขอร้องที่เหมาะสม ผมจะเอาไปคิดดูก่อนนะ”

ราวกับว่าเรื่องราวทุกอย่างค่อยผ่อนคลายลง ซอยุนยื่นโน๊ตอีกชิ้นที่เตรียมอยู่ให้

ซอสครึ่งทอดครึ่งต้องการเพื่อน

 “ซอสครึ่งทอดครึ่ง?” ลีฮุนนึกคำนี้ขึ้นมาในหัว

นี่มันใช่ชื่อที่เขาตั้งเป็นพิเศษให้กับไก้ที่เราเลี้ยงไว้ที่บ้านรึเปล่านะ?

ทันใดนั้นเขาก็นึกออกถึงเรื่องเมื่อตอนไปค่าย MT ของคณะ มันคือไก่ที่เธอเอาไป

 “เธอต้องการไก่งั้นหรอ?”

ซอยุนพยักหน้า

ลีฮุนไม่ได้ปกปิดความรู้สึกตกใจจนสำลักแล้วก็ถามกับซอยุนซ้ำอีกครั้ง “ตัวเมียที่วางไข่ได้รึเปล่า?”

ความจริงแล้วซอยุนแค่ต้องการเพื่อนให้กับซอสครึ่งทอดครึ่ง เธอไม่ได้คำนึงถึงตัวผู้หรือตัวเมียสำหรับความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกว่านั้น  แต่ถ้าซอสครึ่งทอดครึ่งเป็นตัวผู้ และการทำให้มันเครียดน้อยลงได้ด้วยหาเพื่อนตัวเมียให้มันแบบนั้นมันก็คงดีกว่า

ซอยุนพยักหน้าอีกครั้ง

เพราะแบบนั้นเองสายตาของลีฮุนรู้สึกได้ถึงความกลัว เขาบังคับตัวเองไม่ให้แสดงออกว่ากลัวหรือถูกกดขี่

 ‘ไก่ตัวเมียนั้นมีราคาแพงกว่า สำหรับตัวที่โตแล้วและพร้อมจะขยายพันธุ์มันกินอาหารไปเกือบครึ่งนึงของทั้งหมดที่เราไปเก็บจากภูเขา’

แต่ยังไงก็ตาม ถ้าคำนวณความคุ้มค่าของอาหารกลางวันแล้ว ไก่หนึ่งตัวที่ต้องแลกก็ไม่ได้แพงอะไรเลย

ลีฮุน ตอบกลับเพื่อยืนยันข้อตกลง “งั้นได้เลย เดี๋ยวผมจะเอามาให้พรุ่งนี้นะ”

แต่ซอยุนก็ส่ายหัว

ฉันต้องการที่จะเลือกมันด้วยตัวเอง

เป็นข้อความที่เธอเตรียมไว้ก่อนแล้ว ลีฮุนคิดสักพักและตอบตกลง

 “ก็ได้ เธอมาเลือกไปได้เลย”

ตอนนี้เขาตกอยู่ภายใต้ภาพที่เขาคิดแล้วว่าความสัมพันธ์ของเขามันไม่มีความเชื่อใจกันอยู่เลย

 ‘มันคงเป็นความต้องการที่จะเลือกไก่ที่ดีที่สุดสินะเพื่อแลกกับกล่องอาหารกลางวันหลายมื้อ ต้องเป็นไก่ตัวที่สมบูรณ์และสุขภาพดีที่สุดสินะ’

เมื่อทั้งสองคนตกลงกันได้ ลีฮุนก็เชิญซอยุนมาที่บ้าน

* * *

ทั้งสองคนเดินที่ไปบ้านของลีฮุน

เหล่าผู้ชายที่เห็นเธอบนถนนต่างไม่เชื่อสายตาตัวเองจนต้องกลับมามองอีกครั้ง ทั้งผู้ชายและผู้หญิงต่างไม่สามารถควบคุมการมองของตัวเองได้ พวกเขาเหมือนกับไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้านั้นช่างงดงาม ตอนนี้ซอยุนเป็นที่ดึงดูดของทุกสายตาบนท้องถนน และพวกเขาต่างสงสัยและอยากรู้ถึงผู้ชายคนที่เดินข้างๆเธอ

 ‘ต้องเป็นคนที่โชคดีขนาดไหนกันนะที่ได้เดินคู่กับผู้หญิงแบบนั้น?’

ลีฮุนนั้นดูธรรมดาเหลือเกิน ซึ่งเขาใส่เพียงเสื้อเชิ้ตและกางเกงยีนส์เท่านั้น

 ‘ทำไมไอ้บ้านั่น .... หรือว่ามันมีขนาดที่พิเศษกันนะ?!’ (ผู้แปล: หัวใจนะครับหัวใจอย่าคิดมาก)

 ‘เขารวย! บ้านเขาต้องรวยแน่ๆ เขาต้องเป็นคนที่มีทรัพย์สินระดับพันล้านวอนแน่ๆ หรือไม่ก็ได้รับมรดกมาแน่ๆ

 ‘พลังแห่งความรัก ช่างน่ากลัวจริงๆ’

สายตาที่อิจฉาและอยากแย่งชิงตรงมาที่ลีฮุน แต่เขาก็ไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไร “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ใจของตัวเองจะต้องสำคัญที่สุด” เขารู้ตัวตนของซอยุน ... แข็งทือเป็นก้อนหิน บ้าพลัง รวมถึงเป็นพวกลึกลับด้วย ยิ่งกว่านั้นยังเป็นพวกที่ไม่มีมนุษยธรรมเอาซะเลย!

ถึงแม้ว่าเธอจะมีหน้าตางดงามแบบที่จะศัลยกรรมยังไงก็ทำไม่ได้ แต่จะเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดถ้าจะตกหลุมรักเธอด้วยเหตุผลแค่นั้น

 “ถึงแม้ว่าผู้หญิคนนั้น ทำอาหารอร่อย มีเงินเยอะ หุ่นดี ภาพลักษณ์ดี มีความน่ารัก ใส่เสื่อผ้าสวยๆ จะทำให้เธอดูเป็นคนเก่ง แต่มันก็ไม่ได้บ่งบอกว่าเธอเป็นคนดี”

ถ้าเธอเก่งพอที่จะเข้ามหาลัยเกาหลีได้ก็ถือว่าเธอมีความสามารถในระดับนึง ถึงแม้ว่าในตอนที่พวกเขาจะนั่งทำคณิตศาสตร์ด้วยกัน ซอยุนจะสามารถแก้ไขแก้ปัญหาโจทย์ได้อย่างง่ายดาย เธอทำความเข้าใจและแก้ไขปัญหาในห้องเรียนได้อย่างรวดเร็วจนไม่มีใครเทียบได้

 “ยังไงก็เหอะ สำหรับเรามันเลวร้ายกว่านั้นเยอะ” ลีฮุนมองแหงนหน้าแล้วคิดไปด้วยขณะที่กำลังเดิน

ซอยุนเดินตามลีฮุนไปแบบติดๆ นี่ไม่ใช่เหตุผลหลักที่ซอยุนไม่ได้สวมรองเท้าส้นสูงแต่เธอเป็นคนที่เดินเร็วโดยปกติอยู่แล้ว  ความรู้สึกตื่นเต้นที่ได้ไปที่บ้านของลีฮุน สีหน้าของซอยุนแสดงถึงความวิตกกัลวลและความกลัวออกมาอย่างชัดเจน มันเป็นครั้งแรกที่เธอไปที่บ้านของผู้ชาย แต่เธอก็ดีใจที่จะได้เป็นคนเลือกว่าไก่ตัวไหนจะได้ไปเป็นเพื่อนกับไก่ของเธอ

 “ที่นี่แหละ”

ลีฮุนไปที่บ้านที่ค่อนข้างสงบและค่อยเปิดประตู้บ้านของเขาที่มีกุญแจล๊อคอยู่หลายชั้น ก็ไม่มากอะไรมีมีล๊อคอยู่ที่ประตูหน้าบ้านอยู่ 7 ล๊อคด้วยกัน แล้วแต่ละล๊อคก็ใช้รหัสต่างกัน

ในขณะที่ซอยุนกำลังเข้าไปที่ทางเข้า ทันไดนั้นลีฮุนก็เอาตัวเองมาขวางไว้ที่ประตูทางเข้า

 “ฉันบอกเธอไว้ก่อนนะอย่าเดินเพ่นพ่านในบ้านหรือจับอะไรเป็นอันขาดนะ ฉันรู้ว่าของอะไรวางอยู่ตรงไหนบ้าง โอเคไหม?”

ลีฮุนแสดงท่าทีพิรุธออกมาและทำตัวเหมือนกับซอยุนเป็นขโมย! มันก็เป็นเหมือนทั่วๆไปเพราไม่ค่อยมีคนภายนอกเข้าไปในบ้านของเขาบ่อยเท่าไหร่นัก ในบางครั้ง ชอยจีฮุน ก็เข้ามาเยี่ยมบ้างเพื่อที่จะได้มาพบกับลีฮยอน แต่เธอก็ไม่ได้พาเขามาอีกเลยหลังจากเสร็จจากการซ่อมแซมอุปกรณ์เครื่องใช้ไฟฟ้า

ตอนนี้ลีฮุนระวังตัวเป็นอย่างมาก

ซอยุนพยักหน้า ”…”

 “งั้นเข้ามาได้เลย”

ซอยุนเดินผ่านประตูเข้าไป

โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง!

สุนัขตัวใหญ่เท่าลูกวัววิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว มันนอนหงายท้องและเห่าออกมาอย่างน่ารัก การระทำของมันช่างตรงข้ามกับรูปร่างของมันยิ่งนัก

เจ้าเนื้อหมา  (The charm of Dogmeat) มันคือชื่อที่ลีฮยอนตั้งให้กับสุนัขตัวนี้!

ลีฮุนรีบอธิบายให้ซอยุนทันที “เขาเป็นสุนัขที่พวกเราเลี้ยงไว้ มันเป็นอันตรายต่อมนุษย์มาก จะปลอดภัยกว่าเวลาอยู่ห่างจากมัน”

เจ้าเนื้อหมากระดิกหางไม่หยุดเวลาที่ซอยุนลูบหัวมันด้วยความรัก

สุนัขมีความไวของประสาทสัมผัสต่อการรับกลิ่นได้ดีกว่ามนุษย์ 10000 เท่า  เขาได้กลิ่นหอมอ่อนๆของพายเนื้อและได้กลิ่นของเจ้าซอสครึ่งทอดครึ่งมาจากซอยุนทำให้เจ้าเนื้อหมาแสดงความเป็นมิตรกับซอยุน

มันเหมือนกับสุนัขจะแสดงสัญชาติญาณของการระวังตัวเวลาเห็นกับพ่อค้าเนื้อสุนัข แต่กับเวลาที่เจ้าเนื้อหมาเห็นซอยุน มันวิ่งไปหาเธอด้วยความรู้สึกที่ดีที่เธอเปล่งออกมาว่าเข้ามาหาฉันสิ มันเดินรอบๆซอยุน กระดิกหางเหมือนแสดงข้อความว่ายินดีต้อนรับ

ลีฮุนตะโกนออกมา “เฮ้ย เฮ้ย หยุดเดียวนี้เลย เจ้าเนื้อหมา แกจะกัดเขาอีกแล้วใช่ไหม? อาทิตย์ที่แล้วแกก็เพิ่งจะกัดคนเข้าโรงพยาบาลไป ออกไปเดี๋ยวนี้!!”

โฮ่ง โฮ่ง

เจ้าเนื้อหมากระดิกหางของมันแล้วกลับไปที่บ้านหมาของมันอย่างเงียบๆ โดยที่หลังจากที่มันถูกดุว่าไปกัดคนอื่นมามันก็ทำตัวอ่อนน้อมลงอันที

 ‘ไก่มีราคาหลายพันวอนในตลาด แต่สำหรับหมา 1 ตัว คุณสามารถขายมันได้ในราคา 2 แสนวอน หึ อย่าหวังซะให้ยาก!’

เจ้าเนื้อหมามีกล้ามเนื้อที่สวยงามและออกกำลังกายอยู่เสมอทำให้เนื้อของมันมีคุณภาพดี เคยมีคนมาขอซื้อเจ้าหมาตัวนี้เสนอราคา 350,000 วอน ดังนั้นอย่าหวังเลยว่าเราจะยกเจ้าหมาตัวนี้ให้กับซอยุน

 “…”

ซอยุนตรงดิ่งเข้าไปที่กรงลวดตาข่ายที่มีกระต่ายกระโดดไปรอบๆ

ซอยุนเขียนข้อความบนกระดาษด้วยดินสออย่างรวดเร็ว

ฉันขอแตะมันได้มั้ย? มันเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เข้าใกล้กระต่ายมากขนาดนี้

 “เชิญเลย ตามสบาย แต่ระวังนิดนึงนะเมื่อไม่นานมานี้มันเพิ่งจะคลอดลูก”

ลูกกระต่าย? ไหนหรอ?

 “มันอยู่ตรงมุมน่ะ”

ซอยุนมองไปที่พวกกระต่ายด้วยความตื่นเต้น เหมือนกับเด็กน้อยที่ได้กินแฮมเบอเกอร์เป็นครั้งแรก

เนื่องจากลีฮุนเป็นพวกที่รักษาสุขอานมัยเป็นอย่างมาก ดังนั้นในกรงจึงค่อนข้าวสะอาดและมีขนาดที่เหมาะสม ข้างในมีกองหญ้าขนาดใหญ่ไว้สำหรับเป็นอาหารให้กับกระต่ายและเจ้ากระต่ายน้อยที่มีขนาดตัวประมาณ 2 – 3 นิ้ว กำลังนอนบิดตัวไปมาบริเวณมุมของกรง ถึงแม้ว่ามันเด็กอยู่แต่มันก็มีหูยาวและขาหลังของมันก็ขยับอยู่ตลอดเวลาพร้อมที่จะกระโดดไปรอบๆ

 “อ่าห์”

ราวกับว่าเธอกำลังร้องเพลง เสียงอุทานของซอยุนออกมาไม่หยุด! มันเหมือนเสียงกระซิบที่ช่างสดใสและไพเราะ

เธอยังคงเกาะแกะในกรงกระต่าย ประกายออกมาจากสายตาของเธอ มันไม่เหมาะที่จะจับกระต่ายตัวที่ยังเล็กอยู่เพราะว่าอาจจะทำให้พวกมันหวาดกลัว เธอแสดงอาการเสียใจออกมา

 “เธอจับมันได้นะ”

 “…”

แต่ยังไงก็ตามซอยุนก็ยังไม่ยอมที่จะจับมัน

 “เฮ้ยไม่เป็นไร มันเป็นกระต่ายที่ยังไม่ลืมตาเลย”

นั่นไม่ใช่สิ่งที่ซอยุนรู้สึกกังวล แต่ทันไดนั้นลีฮุนก็เอามือของเขาเข้าไปในกรงและดึงกระต่ายน้อยขึ้นมา

 “นี่ไง”

ในเวลาที่เขาวางเจ้ากระต่ายน้อยลงบนมือของซอยุน เจ้ากระต่ายก็ขยับขาถีบไปมาเพื่อจะพลิกตัว ซอยุนกุมเจ้ากระต่ายต้อยไว้และคอยลูบมันราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่มีค่าชิ้นหนึ่ง และเธอก็เอาเจ้ากระต่ายน้อยเข้าไปวางไว้ในกรงเพราะว่าอาจจะทำให้มันรู้สึกกวาดกลัว

หลังจากนั้นซอยุนก็ไม่ได้ออกมาจากกรงกระตายแต่เธอนั่งยองๆลงบนพื้นของกรง

 ‘เธอคงจะไม่ขอกระต่ายไปกับเธอหรอกนะ’ ลีฮุนรู้สึกเร่งรีบมากขึ้น น้องสาวของยังไม่กลับมาจากโรงเรียน ‘การอยู่บ้านกับผู้หญิงสองต่อสอง .... เราจะต้องระวังให้มากๆ’

ผู้ชายและผู้หญิง

มันเป็นสถานการณ์ที่ไม่ปกติ

ลีฮุนพูด “เรารีบไปดูไก่กันเหอะ” เขาทำให้ชัดเจนที่สุดเพื่อที่ให้ซอยุนออกมาจากรงกระต่าย

ซอยุนยังคงต้องการที่จะนั่งมองลูกกระต่ายที่ตายังไม่เปิด เธอตกหลุมรักกับภาพที่ลูกกระต่ายกำลังนอนขดอยู่กับแม่กระต่าย ... ภาพของแม่กระตายที่ไม่สนใจลูกตัวเองกำลังกินแครอทเต็มปาก!!! ... อย่างไรก็ตามซอยุนก็ออกมาจากกรงกระต่ายให้มันพักผ่อนอย่างสะดวกสบาย และไปที่หลังบ้านที่ลีฮุนเลี้ยงไก่ไว้

กุ๊ กุ๊ กุ๊ก.

กะต๊ากกก  ...... (ผู้แปล : Cock-a-doodle-doo! คิดว่าน่าจะเป็นเสียงไก่ตกใจ) (เอ้ก  อี๊ เอ้ก เอ๊ก)

เหล่าไก่ที่เลี้ยงไว้กระโดดไปบนต้นไม้และบินเหมือนกับนก ส่วนลูกเจี๊ยบก็เดินต้วมเตี้ยมไปมาบนพื้น

ในทันทีที่ลีฮุนและคนที่ไม่เคยเห็นหน้าอย่างซอยุนเข้ามา พวกมันก็รีบหนีขึ้นไปที่มุมหรือบนต้นไม้ทันทีมันคือสัญญานของการระวังตัว พวกมันคอยหลบอยู่ที่มุมและโผล่หัวออกมาเพื่อที่จะสังเกตท่าทีของมนุษย์ที่เข้ามาและแน่นอนพวกมันไม่มีท่าที่ว่าจะเดินออกมาด้วย

อย่างไรก็ตาม เหมือนกับซอสครึ่งทอดครึ่ง ซอยุนที่คลุกคลีอยู่กับไก่ เธอฉีกพายเนื้อที่เตรียมไว้เป็นชิ้นเล็กๆแล้วโยนลงบนพื้น

กุ๊ก กุ๊ก กุ๊ก กุ๊ก

เหล่าไก่ก็ออกมาจากต้นไม้เหมือนสัตว์ที่หิวโหยและจิกลงบนชิ้นพายส่วนพวกลูกเจี๊ยบก็จิกชิ้นพายให้เป็นชิ้นเล็กๆ

ซอยุนเอามือแตะเบาๆบนไก่และลูกเจี๊ยบ ถึงแม้ความจริงที่ว่าเธอเป็นคนแปลกหน้าแต่พวกไก่ก็สามารถเป็นเพื่อนกับเธอได้จากอาหารที่เธอนำมาด้วย

 ‘ดูเหมือนพวกมันจะชอบฉันนะ’

ไม่รู้ว่าจะทำอะไร ซอยุนค่อยๆแตะเจ้าไก่เบาๆด้วยสายตาที่รู้สึกสนุก

ลีฮุนรู้สึกไม่สบายใจมาก ‘นั้นมันพายเนื้อที่เรากินไปเมื่อตอนกลางวันหนิ .....’

ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเขาเพิ่งจะเคยกินอาหารแบบเดียวกับไก่ ...  แต่กระนั้นการแสดงความรู้สึกที่สนุกสนานกับไก่ของซอยุนผู้หญิงที่ไร้ความรู้สึก เขาก็ปล่อยให้เป็นไปตามความเหมาะสมและก็รู้สึกดีไปกับมัน

ซอยุนผู้หญิงที่ก่อนแรกเคยเงียบและไม่มีการแสดงออกหรือการตอบรับใดๆ ตอนนี้เธอรู้สึกตื้นตันมากเวลาที่อยู่กับไก่พวกนี้ทำให้น้ำตาของเธอเริ่มคลอออกมา

ลีฮุนไม่ได้รู้สึกตื้นตันไปตามซอยุน ‘ความรู้สึกนี้คงเป็นความรู้สึกที่แตกต่างยิ่งกว่าครั้งแรกที่เราทอดไก่ให้กับน้องสาวของเรา’

เขารู้ว่าซอยุนไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไร แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เขาจะรับรู้ถึงความรู้สึกของซอยุน ‘ไม่ว่าเธอจะเป็นคนดีหรือคนเลว.....เราคงจะเป็นเพื่อนสนิทกันไม่ได้’

เมื่อพูดตามหลักความจริงแล้ว สถานะความเป็นอยู่ของพวกเขาทั้งสองคนค่อนข้างแตกต่างกันมาก ลีฮุนสามารถประเมินราคาของราคาของเสื้อผ้าที่ซอยุนสวมได้ ‘เสื้อผ้าแบรนเนมทำจากผ้าฝ้ายชั้นที่ออกอากาศทางทีวีมันมีราคามากกว่าแสนวอน แบรนที่เรียกว่า Dior และด้วยดีไซน์ที่สวยงามแบบนี้ คงมีราคาไม่ต่ำกว่า แสนห้าหมื่นวอนแน่ๆ’

นั้นคือข้อแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดในข้อแตกต่างนับพัน ข้อแตกต่างของพวกเขาทั้งสองคน ผู้หญิงที่เหมือนกับซอยุนเป็นคนที่สุดยอดขนาดที่ลีฮุนไม่คู่ควรจะนำไปเปรียบเทียบ ‘คุณสมบัติที่แสดงออกมา’ ซึ่งมันก็เหมือนกับ จองเฮียวริน และคนอื่นๆ

ลีฮุนยืนตัวเลือก “เลือกแค่ตัวเดียว และถ้ามีตัวอื่นที่เธอชอบ จะเอาไปสองตัวก็ได้นะ”

ในขณะที่กำลังลูบเจ้าไก่อย่างเป็นสุข ซอยุนก็หันกลับมาที่เขาด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุข สายตานั้นนั้นบอกกับลีฮุนราวกับว่ามันคุณหมายความอย่างนั้นจริงๆใช่ไหม!

ลีฮุนแกล้งมองไปทางอื่นและพูดออกมา “อะไรก็ได้แบบเจ้าไก่ 2 หรือ 3 ตัวก็ไม่เป็นไร”

มันเป็นเรื่องผิดปกติอย่างมาก ลีฮุนแสดงออกถึงความมีน้ำใจ นั้นเป็นเพราะการให้ไก่ตัวเดียวแลกกับอาหารกลางวันที่ซอยุนทำให้ มันทำให้เขายังรู้สึกว่าเขาเป็นหนี้บุญคุณซอยุนอยู่

ซอยุนเลือกไก่ไป 3 ตัว

ในทุกครั้งที่เธอเลือกไก่ หน้าของลีฮุนจะมีสีฝาดๆของเลือด ‘นั่นมันไก่ที่วางไข่ นั่นมันไก่สำหรับต้ม และแม้กระทั่งเจ้าลูกเจี๊ยบตัวอ้วนที่ไว้สำหรับช่วงเวลาพิเศษหลังจากนี้!’

แม่ไก่ที่กำลังออกไข่เป็นอะไรที่มีค่ามาก เขาตั้งใจที่จะจับมันเมื่อตอนที่น้องสาวแต่งงานและให้ไปที่บ้านของสามีในอนาคต แต่เจ้าไก่ตัวนี้ก็ยังคอยมีลูกให้จนถึงทุกวันนี้ และเรายังมีแม่ไก่ไข่ 2 ตัวเหลืออยู่ ดังนั้นก็ ok แต่กระนั้นแล้วการที่ซอยุนเลือกแม่ไก่ไข่ไป เขาก็ยังรู้สึกเสียใจและเจ็บปวดเหมือนหัวใจแตกเป็นเสี่ยงๆ

ลีฮุนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ “เดี๋ยวเราจะแพ็คใส่กล่องให้เธอเอง”

เพื่อความสะดวกสบายของซอยุนที่จะขนพวกมัน เขามัดขามัดหัวแล้วมันพวกมันเขารวมกันเหมือนกับรถไฟไก่ มันไม่มีอะไรประหลาดไปมากกว่านี้แล้วแต่ซอยุนหยิบเชือกขึ้นมา

เธอเขียนโน๊ต

ฉันขอบคุณนายมากจริงๆ ขอขอบคุณที่ช่วยรับฟังคำขอร้องของฉันถึงแม้ว่ามันจะดูมากเกินไปสำหรับนายก็ตาม

 “ไม่เป็นไร ผมก็ได้รับอะไรมากมายเหมือนกัน ถ้าไม่รังเกียจล่ะก็อีกตั........” ลีฮุนรีบเปลี่ยนคำพูด “คราวหน้ามาเอาอีกตัวก็ได้นะ”

จริงๆนะ?

“…”

ซอยุนอยากได้เพิ่มเพิ่มอีกตัวจริงๆตอนนี้เขาพูดว่าเธอสามารถเอากลับไปได้!

การที่ลีฮุนคุยกับซอยุนผ่านกระดาษโน๊ต เขาคิดว่ามันรู้สึกประหลาด ‘ทำไมเธอไม่พูดล่ะ?” เขามักจะคิดเสมอว่าเธอกำลังซ่อนความจริงเธอว่าเธอพูดได้เอาไว้เพื่อหลอกตัวเขาแต่ความจริงมันไม่ใช่ ในค่าย MT และ ในงานเทศกาล ลีฮุนไม่เห็นเธอพูดเลยซักครั้ง แม้กระทั่งในตอนที่พวกเขากินข้าวด้วยกันเธอก็ไม่เคยพูดออกมา บางทีความจริงแล้วการที่พวกเราคุยกันผ่านกระดาษโน๊ตผ่านกล่องอาหารกลางวันมันอาจเรียกได้ว่าเป็นการพูดคุยแบบพิเศษแล้วก็ได้

 ‘ถึงแม้ว่าเพียงคำคำเดียวที่เธอพูดออกมาในรอยัลโรด แต่มันเป็นเสียงที่พิเศษมากสำหรับคนที่ได้ยินมัน หรือบางทีเสียงจริงๆของเธอจะเป็นคนเสียงแหบสินะ?’

ในตอนที่ลีฮุนออกมาจากหลังบ้านและออกไปส่งซอยุนนั้น เจ้าเนื้อที่ลีฮุนเลี้ยงไว้ก็เข้ามาร้องเพื่อบอกลา ซอยุนก็คิดเหมือนกับเจ้าเนื้อหมาตัวนั้นเพราะเธอก็ไม่อยากไปจากที่นี่เหมือนกัน

ลีฮุนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ “น่ะ นี่เธอชอบเจ้าหมาตัวนี้จริงๆแล้วใช่ไหม?”

 “….?”

 “เธอจะเอา…เจ้าเนื้อหมาตัวนี้ไปด้วยมั้ย?”

ลีฮุนเปลี่ยนไปอย่างน่าเหลือเชื่อ!!!! เขาจะให้เธอแม้กระทั่งเจ้าเนื้อหมาที่เขาดูแลและเลี้ยงดูเพื่อช่วงเวลาพิเศษในฤดูร้อน

 [FYN: ช่วงฤดูร้อนจะเป็นช่วงเวลาพิเศษที่จะรับประทานสุขนัขที่เลี้ยงไว้มันเป็นเหมือนประเพณีของทางเกาหลีซึ่ง ว่ากันว่า การกินเนื้อสุนัขจะช่วยฟื้นฟูกำลังวังชา ปัจจุบันนี้คนรุ่นใหม่ไม่ค่อยนิยมทานเนื้อสุนัขกันแล้ว โดยหวังว่าทุกคนคงเข้าใจว่านี่คือเรื่องของวัฒนธรรมที่แตกต่าง]

ฉันสามารถเอาไปได้จริงๆหรอ?

 “อื้อได้สิ เพราะดูเหมือนว่าเจ้าหมานี่มันก็ชอบเธอเหมือนกัน”

มากกว่าสิ่งอื่นใด ซอยุนรู้สึกยินดีเป็นอย่างมากจนไม่สามารถจะพูดออกมาเป็นคำพูดที่เธอรู้ว่าเจ้าหมาตัวนี้มันก็ชอบเธอ ช่างรู้สึกยินดีและตื้นตันจนเธอจะหลั่งน้ำตาออกมา

ลีฮุนพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “เจ้านี่มันกินเยอะ ดังนั้นให้อาหารมันบ่อยๆนะ ถ้าชามอาหารเล็กเกินไปมันจะประชดโดยการคว่ำชามทิ้ง ดังนั้นเตรียมชามใหญ่ๆให้มันไว้ด้วย และก็พามันไปเดินเล่นที่สวนหลังบ้านในวันที่ฝนตกด้วยนะ แล้วก็ไม่ต้องล่ามโซ่มันไว้ตอนกลางคืนนะ มันสามารถจับหนูและพวกกระรอกได้ มันจะใช้เวลา 2 ชั่วโมงในการนอน แต่ถ้าเธอต้องการจะเล่นกับมันก็แค่เรียกชื่อมัน มันก็จะตื่นมาเล่นด้วย มันชอบกินหัวไชเท้าและก็แครอท ดังนั้นให้มันกินบ่อยๆด้วยนะ”

ทุกคำพูดที่ลีฮุนพูดออกมาแสดงออกถึงความรักที่ลีฮุนมีให้กับสุนัขตัวนี้

 ‘มันรู้สึกเหมือนกับหัวใจของฉันกำลังถูกฉีกกระชาก’

ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกเจ็บปวดและเศร้า แต่เขาก็ไม่เปลี่ยนใจกับการตัดสินใจของเขา

เวลาที่ให้ของขวัญใครแล้วคุณจะต้องไม่แสดงท่าทีที่เศร้าออกมาเพราะการให้นั้นจะเป็นเหมือนการให้ที่คล้ายกับการติดสินบน!

 ‘ในเควสระดับ S ที่ 2 และ ที่ 3 จริงๆแล้วเราคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้เลยที่เราจะทำมันให้สำเร็จได้”

เขาต้องฝึกฝนเพื่อเพิ่มระดับสกิลประติมากร แต่มันก็ไม่มีคำรับรองใดๆทั้งสิ้นว่าเขาจะทำมันสำเร็จ

 ‘ด้วยความช่วยเหลือจากเหล่านักรบคนเถื่อน พลังจากผู้กอบกู้ และคำพิพากษาแห่งความตาย และท้ายสุดโชคมากมายที่ได้รับ เราจึงสามารถทำเควสช่วงแรกสำเร็จได้’ เขาไม่สามารถหวังได้ว่าในช่วงต่อไปของเควสนั้นโชคจะยังเข้าข้างเขาอยู่รึเปล่า ‘ขั้นที่ 2 และ ขั้นที่ 3 ต้องยากกว่านี้แน่’

จากนี้ต่อไปเขาต้องการอยู่ในสถานะที่แยกออกมาและอยู่เพียงลำพังในที่ที่เขาจะฝ่าฟันเควสไปได้โดยไม่มีอะไรอยู่ข้างหลัง

 ‘ถ้าพวกเราสามารถช่วยกันทำมันได้ล่ะก็......’

ถ้าได้ทำเควสร่วมกับซอยูนมันคงจะทำให้เขาอุ่นใจมากขึ้น

ขอบคุณมากนะ

รถหรูจากต่างประเทศมาจอดที่ถนนบริเวณบ้านของลีฮุน

ชายผู้ซึ่งไม่รู้ที่มาที่ไป ผู้คุ้มครองของซอยุนมาถึงแล้วและกำลังรอเธออยู่ ชายใส่ชุดสูทสีดำเปิดประดูรถออกมา ไก่และเจ้าเนื้อหมากระโดดขึ้นไปที่เบาะหลัง ทุกตัวกำลังมีความสุขกับเบาะหรูในรถราคาหลายล้านวอนที่มาพร้อมกับพี่เลี้ยงและคนขับรถ!

ลีฮุนฝืนยิ้มออกมาเพื่อปกปิดความรู้สึกจริงๆของเขาที่มีอยู่ภายในตอนที่มองเธอกำลังดินออกไป
“แล้วเจอกัน จะมาอีกก็ได้นะ”

ทันใดนั้น ซอยุนหยุดก่อนที่จะเข้าไปในรถ มีท่าทีลังเลอยู่ครู่หนึ่งและก็หยิบกระดาษโน้ตขึ้นมาเขียน

ฉันสามารถแวะมาเล่นได้อีก จริงๆเหรอ?

 “….”

ลีฮุนรับรู้ถึงความหมายของคำว่า “พูดไม่ออก” มันไม่ได้หมายความว่าเธอต้องการอะไรอย่างอื่นมากขึ้นถึงแม้ว่าเขาจะให้เธอไปมากพอแล้ว!

 ‘แน่นอน เธอคงไม่กลับมาอีกครั้งหรอกนะ มันคงจะเป็นการพูดเพื่อรักษามารยาทเหมือนคนปกติทั่วไป’

ลีฮุนพยักหน้า “อื้อ ถ้าเธอมีเวลา จะมาเวลาไหนก็ได้ ที่เธอต้องการ”

ขอบคุณนะ แล้วเจอกัน

ซอยุนเข้าไปในรถและจากไปพร้อมกับคนคุ้มครองของเธอ ลีฮุนยังคงยืนอยู่หน้าประตูบ้านและถอนหายใจออกมาหลังจากที่รถจากไปแล้ว

เขาทบทวนความรู้สึกของตัวเองและสิ่งที่ตัวเองเคยทำในตอนที่เขาพบกับหัวหน้าที่ไม่ได้เรื่องในขณะที่ทำงานต่างๆหลังจากดรอปเรียนจากชั้นมัธยม

 “นั้นคือคนที่มีความหมายมากๆ” เขาได้รับบทเรียนอันมีค่า “การเจอกับผู้หญิงนี่ไม่ดีเลย”

ค่าใช้จ่ายของการออกเดท!!! เวลาที่คุณไปพบกับผู้หญิงเงินที่ถูกใช้ไปกับสิ่งเหล่านี้ ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้เลี้ยงอาหารหรือซื้อกาแฟให้ซอยุน แล้วก็ไม่ได้ไปสวนสนุกด้วยกัน แต่เขาก็ยังต้องจ่ายมันด้วย ไก่ และ สุนัข!!!!

 “ผู้หญิงนี่เป็นศัตรูของการเก็บเงินจริงๆ” (ผู้แปล : เห็นด้วยๆๆๆๆๆ)

ลีฮุนกัดฟันแน่น ความเกลียดชังที่มีต่อเธอกลับมาอีกครั้ง

* * *

ในโรงพยาบาล ห้องของซอยุน ตอนนี้มันทำให้นึกถึงฟาร์มเลี้ยงสัตว์ เจ้าเนื้อหมาที่ยืดตัวหลังจากที่กินอาหารและเนื้อเสร็จแล้ว ไก่ที่บินไปมาอย่างอิสระในห้องที่ขับแคบ รวมถึงลูกเจี๊ยบสีเหลืองเดินร้องอยู่ในห้อง

 “…”

ซอยุนนั่งบนเก้าอี้และหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน

 “อาหารโปรดของสุนัข”

 “ชีวิตดีดีที่รายล้อมด้วยสุนัข”

 “ความหมายของการเห่าของสุนัข”

พวกนี้คือคู่มือในการเลี้ยงสุนัข

ไม่ใช่มีแต่ห้องออกกำลังกายที่เป็นห้องส่วนตัวของซอยุน ซึ่งยังมีอีก 4 ห้อง รวมห้องเรียน ห้องอาหาร สำหรับเจ้าเนื้อหมาและพวกไก่แล้วมันไม่ต่างจางสรวงสวรรค์

โฮ่ง โฮ่ง!

เจ้าเนื้อหมาเห่าขณะที่มองไปออกไปนอกหน้าต่าง คิดว่าที่นี่คับแคบ เขาต้องการที่จะอยู่ในบ้านที่มีสวนหลังบ้านซึ่งเขาต้องการอากาศที่สดชื่น

ซอยุนเตรียมพร้อมที่จะออกไปข้างนอก หนังสือ “ชีวิตดีดีที่รายล้อมด้วยสุนัข” บอกว่า คุณควรจะเดินกับสุนัขของคุณเป็นประจำ

ซอยุนใส่ปลอกคอให้กับเจ้าเนื้อหมา มันเชื่องมากและยังเอาลิ้นออกมาเลียมือของซอยุน มันจะคอยซื่อสัตย์ต่อคนที่เป็นเจ้าของที่มีสิทธิ์ตัดสินใจเกี่ยวกับมื้ออาหารในช่วงซัมเมอร์!

พยาบาลมองไปยังซอยุนและแทบไม่เชื้อสายตา

 “ดูเหมือนว่า เธอจะสดใสมากขึ้นกว่าแต่ก่อน”

 “จริงๆแล้วมันรู้สึกเหมือนเธอจะเบ่งบานขึ้น ปกติก่อนหน้านี้เธอก็งดงามมากอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เธองามจนกระทั่งผู้หญิงด้วยกันยังสามารถตกหลุมรักเธอได้”

พยาบาลไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมซอยุนผู้หญิงที่เคยปิดหัวใจของตัวเองจนไม่คิดว่าจะมีวิธีใดสามารถทำให้เธอดีขึ้นได้จะกลับมาสดใสได้ถึงขนาดนี้ 

ชาอึนฮี ยอมรับในตัวของลีฮุน “เขาเป็นผู้ชายที่มีน้ำใจจริงๆ”

การบำบัดจากการที่ให้เธอได้ออกล่าในเกมรอยัลโรดมันไม่ได้ช่วยสนับสนุนการบำบัดได้เท่าเขา

 “หัวใจที่อบอุนของเขาอาจจะช่วยละลายหัวใจที่เยือกเย็นของซอยุนได้ซินะ”

เธอได้ยินเรื่องเราของลีฮุนมาเยอะมากจากจองอิลฮัน จะมีผู้ชายซักกี่คนบนโลกที่ทุ่มเทให้กับครอบครัวของเขาได้ขนาดนั้น นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้การที่เขาใช้เวลาของชีวิตส่วนใหญ่ไปกับโรยอลโรดไม่ถูกมองว่าเป็นเรื่องผิด

 “ซอยุนฝืนตัวเองให้ไปโรงเรียน แต่นอนนี้เธอกำลังมีความสุขกับมัน ตอนนี้เธอดีขึ้นมากจริงๆ”

การที่เธอเลี้ยงไก่และเลี้ยงลูกหมามันเป็นสัญญานที่ดี ซาอึนฮีคาดการณ์ว่าถ้าเธอทุ่มเทความรักให้กับการเลี้ยงสัตว์เลี้ยงซักวันหนึ่งเธอจะเปิดใจได้ในไม่ช้านี้ ในตอนนี้ซอยุนมีการแสดงออกที่พัฒนาขึ้นจากการแสดงออกผ่านทางการเขียนโน๊ต มันคงจำเป็นที่ต้องมีโอกาสสำคัญซักครั้งที่จะให้เธอยอมเอ่ยวาจาออกมา

 “ตอนนี้ถึงเวลาที่ต้องรายงานผู้บริหารแล้ว”

ชาอึนฮี ติดต่อไปยังพ่อของซอยุน  เขามักจะได้รับรายงานเกี่ยวกับลูกสาวของเขาผ่านผู้คุ้มครองของเธอ ซึ่งถ้าเขาได้ข่าวคราวเกี่ยวกับการได้รับการเยียวยาหัวใจของซอยุนและเธอสามารถพูดเป็นคำพูดออกมาได้ เขาจะรู้สึกมีความสุขมาก

ผู้แปล: Aquasolic

Editor: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล

ที่มา: http://japtem.com/lms-volume-17-chapter-5/

ไฟล์:https://drive.google.com/drive/u/0/folders/0B7slWHQIQ6wCM1hicDY3dUw2cXM