เล่ม 17 ตอนที่ 6 : รูปปั้นเด็ก แปลโดย garnotics

 ‘วีดคืออัจฉริยะที่แท้จริง!’

เมแพนเพิ่งขับเกวียนขนาดใหญ่20เล่มผ่านลุ่มแม่น้ำทางตะวันตกเพื่อทำการค้าขายกับหมู่บ้านคนเถื่อนที่อยู่ในบริเวณนี้

 “โอ้ดูนั้นสิ! เหยื่อมนุษย์สดๆ!”

มอนสเตอร์มากมายพยายามที่จะโจมตีม้าเทียมเกวียนระหว่างที่พวกเขากำลังข้ามแม่น้ำ อย่างไรก็ตามพวกมันแต่ละตัวต่างก็ถูกฟินิกซ์และปิงหลงจัดการ ด้วยความช่วยเหลือจากพวกนั้นเมแพนและเกวียนก็เดินทางมาถึงเมืองแบร์แฮเชท(town of Bear Hatchet)โดยสวัสดิภาพ

ชาวบ้านทุกคนในหมู่บ้านทั้งเด็กและคนแก่ต่างมารวมตัวกันกลางหมู่บ้านเพื่อซื้อสินค้า

 “เชิญเลยจ้า เชิญเลือกชมเลือกซื้อ ของถูกหมดไว รีบเลือกรีบซื้อตอนที่ยังมีโอกาสจ้า!”

เมแพนขายของนำเข้าจากโมราต้า เมืองโมราต้านั้นผลิตทั้งอาวุธชุดเกราะและพวกเครื่องหนังต่างๆ!

เขาหยิบต่างหูที่ทำไม่ดีออกมาซึ่งขายได้ในราคาเพียงไม่กี่เหรียญทองแดงในโมราต้า

 “ชิ้นนี้ราคาเท่าไรหรือ?”

หญิงสาวชาวแฮเชทเอ่ยถาม

เมแพนถึงคราวทำสีหน้าจริงจัง

 “มันแพงมากเลยนะ ผมไม่คิดว่าคุณจะซื้อได้...แต่ผมลดให้ได้นะถ้ามีหนังสัตว์หรือเขี้ยวสัตว์”

หนังหมีป่าและเขี้ยวดำนั้นมีมูลค่าหลายร้อยเหรียญทองในโมราต้า มันช่างไร้สาระที่เมแพนจะส่ายหัว

 “มันเป็นแจบเท็ม(ไอเทมขยะ)หายากที่ได้จากการล่าสัตว์ในดินแดนที่ห่างไกลเท่านั้น”

เมแพน ตัวอย่างของพ่อค้าสุดโฉด!

 “ขอร้องละ ฉันอยากซื้อต่างหูพวกนี้จริงๆ”

 “งั้นผมจะแลกมันกับหนังสัตว์3ชิ้น”

เมแพนกำลังขายเครื่องประดับและวัตถุดิบต่างๆแลกกับแจบเท็มของชาวแบร์แฮเชทที่ได้จากการล่า คนแรกที่เปิดเส้นทางการค้านั้นสามารถเก็บเกี่ยวผลกำไรได้อย่างมหาศาล เขาเรียนรู้โดยตรงจากวีดในการขูดรีดดินแดนแห่งคนเถื่อน!

พวกหนังสัตว์ที่หาได้จากรอบๆแม่น้ำโหยหวนนั้นขายได้ในราคาสูงมากๆที่โมราต้า หลังจากผ่านกระบวนการเก็บรักษาที่พิเศษ มันสามารถนำมาทำเป็นชุดเกราะและเสื้อคลุมชั้นเลิศด้วยเทคโนโลยีของโมราต้า

***

ในที่สุดวีดก็ตัดสินใจเริ่มทำรูปปั้นเด็กราคาหนึ่งเหรียญทองแดงตามคำขอ ณ ปราสาทในห้องส่วนตัวของเขาวีดเริ่มตระเตรียมสิ่งของที่จำเป็นในการแกะสลัก อย่างแรกเขานำเอาขนของอิมูกิออกมาและตรวจสอบมัน มันมีสีออกสีขาวซึ่งได้มาจากสงครามครั้งก่อน

 “... ผิวหนังของคนไม่ได้เป็นสีขาวอย่างนี้”

หนังสัตว์นั้นยากที่จะนำมาทำเพราะมันมีโอกาสที่จะขาดได้ง่าย มีเพียงทักษะการตัดเย็บที่แท้จริงที่สามารถทำมันได้โดยที่หนังสัตว์ไม่เกิดความเสียหาย อย่างไรก็ตามความบกพร่องนั้นไม่ใช่สิ่งที่วีดจะต้องกังวลเลย

 “มันค่อนข้างนุ่มด้วยแหละ”

การกำหนดคุณลักษณะของเสื้อผ้าอยู่ในความคิดการออกแบบของเขามันเป็นสิ่งที่จะกำหนดอนาคตของเขา ถ้าหากชุดเครื่องหนังไม่ได้ถูกขายเป็นชุดเกราะมันก็ยังมีทางเลือกอื่นๆอีกมากในการขายเป็นชุดเครื่องหนังสำหรับพลเรือน โดยการย้อมสีเขาสามารถแช่หนังสัตว์ลงในสีใดๆก็ตามที่เขาต้องการ

ในกรณีนี้เขาอยากให้มีสีตรงตามสีผิวของพ่อกับแม่รวมกัน วีดต้องการแกะสลักด้วยสีผิวที่ใช่ การหาสีที่ถูกต้องมันเป็นความท้าทาย เขาต้องหาเฉดสีผิวระหว่างของพ่อและแม่ซึ่งเป็นการผสมผสานกันทางพันธุกรรม

 “มันไม่จำเป็นต้องแกะสลักเด็กที่อายุน้อยเกินไป”

วีดพูดในใจ

 “เด็กทารก?”

การแกะสลักเด็กแรกเกิดนั้นมีแต่จะเพิ่มความทุกข์โศกของพ่อแม่

 “แล้วเด็กอายุประมาณสองสามขวบละ? น่าจะเป็นช่วงอายุที่กำลังดี”

เป็นช่วงอายุที่คุณเริ่มก่อปัญหา

 “เราจะทำให้ใบหน้าของเธอดูไร้เดียงสาขณะที่ในมืออันอวบอ้วนกำลังถือลูกเกาลัด...แต่แล้วพวกเขาก็จะเสียใจที่ไม่เคยเห็นเธอตอนที่เป็นทารกแรกเกิด”

รูปปั้นนี้จะเป็นความทรงจำที่ดีที่สุด โดยมีลักษณะที่ร่าเริงเนื่องจากมันจะเป็นการลาจากครั้งสุดของพ่อแม่ที่มีต่อลูกที่ควรจะมีของพวกเขา เพื่อให้รูปปั้นนั้นประสบความสำเร็จ วีดต้องการความสามารถที่จะสะเทือนหัวใจของผู้คน ความอบอุ่นและความอ่อนโยนเป็นสิ่งจำเป็นในการแสดงออก

 “ไม่มีความสามารถใดที่เราไม่มี…”

จุดประสงค์ของรูปปั้นคือเพื่อที่จะช่วยลดความรู้สึกเจ็บปวดและความอาลัยนั้นเป็นคำขอที่ไม่สมเหตุสมผลอย่างมาก ความโศกเศร้าที่มีอยู่ในความทรงจำนั้นคุณควรจะลืมมันไป แต่ในเวลานั้นคุณสามารถเรียนรู้ได้จากมันว่าความเศร้าเหล่านั้นไม่มีทางลบเลือนหายไป มีเพียงประติมากรที่เยี่ยมยอดอย่างแท้จริงเท่านั้นที่จะสามารถช่วยบรรเทาความทุกข์โศกโดยการสื่อออกมา ผ่านทางรูปปั้นพร้อมๆกับแสดงให้เห็นถึงความวิจิตรงดงาม

 “เราจะทำอย่างไรดีในสถานการณ์เช่นนี้?”

วีดเริ่มต้นโดยการใส่ดวงตาจากหินออบซิเดียน ครั้งหนึ่งเขาเคยทำงานในโรงงานของเล่น ในตอนนั้นเขาได้ทำตุ๊กตาหลากหลายชนิด ในขณะที่เด็กผู้ชายชอบเครื่องบิน,เรือ,รถและหุ่นยนต์ ส่วนเด็กผู้หญิงจะชอบตุ๊กตาน่ารักๆ อย่างไรก็ตามทั้งคู่ต่างก็ชอบตุ๊กตาสัตว์

 “ในตอนนั้น ตุ๊กตาหมีเป็นที่นิยมมากกว่าปกติ”

เด็กๆชอบตุ๊กตาเพราะว่ามันช่วยเพิ่มความคิดสร้างสรรค์ของพวกเขา

 ‘เราไม่ต้องการแกะสลักรูปปั้นเด็กเท่านั้น...เราต้องการที่จะสร้างตุ๊กตาเพิ่มด้วย’

วีดคิดว่าถ้าเขาแกะสลักเพียงแค่เด็กผู้หญิง เธอจะต้องเหงามากแน่ๆ

ความโดดเดี่ยว

เพื่อที่จะลดความโศกเศร้าของเด็ก พ่อแม่มักจะแก้ปัญหาโดยเอาตุ๊กตาสัตว์ให้ลูก

 ‘เรากำลังจะสร้างผลงานศิลปะชิ้นเอกอยู่ เราจะทำมันออกมาให้ดีที่สุด’

 “รูปปั้นถูกเติมเต็มด้วยเหล่าตุ๊กตา เป็นที่ที่อบอวลไปด้วยกลิ่นอายของชีวิตในวัยเด็ก เราว่ามันคงทำให้รู้สึกเข้าไปถึงข้างในจิตใจได้เลย”

 “เราจะสร้างทุกๆอย่างที่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆชอบ เราจะนำเทียนไขที่แสนสวยมาประดับไว้พร้อมกับปั้นมนุษย์หิมะขึ้นมา เอ๊ะ!สงสัยต้องลอกหนังปิงหลงออกมาใช้ซะแล้วมั้ง!”

เส้นทางของอาชีพประติมากรได้นำพาคุณมาสู่เส้นทางที่ไม่คาดคิดมากมาย

หนังอิมูกิ ค่าความทนทาน: 30/30 ไอเทมสำหรับการตัดเย็บและการผลิต วัตถุดิบสำหรับตัดเย็บชั้นเยี่ยม เสื้อผ้าและอุปกรณ์สวมใส่ที่ทำจากวัตถุดิบนี้ประเมินมูลค่าไม่ได้ มันเต็มไปด้วยพลังจากมานาและพิษ นำมาซึ่งความต้านทานต่อพลังความมืดที่สูง หนังของมันไม่สามารถตัดเย็บด้วยวิธีการทั่วๆไป มันเป็นของสำหรับคนที่มีทักษะการตัดเย็บถึงขั้นระดับปรมาจารย์(มาสเตอร์)แล้วต้องการจะสร้างผลงานชิ้นมาสเตอร์ขึ้นมา เศษชิ้นส่วนของหนังที่เหลือบ่งบอกถึงความเสียหายที่เกิดจากการต่อสู้ทำให้มีมูลค่าด้อยลง แต่มันเพิ่มค่าทักษะการผลิตอย่างดีเมื่อใช้มัน ผลิตผลการตัดเย็บชั้นเยี่ยม: ความสามารถ: ·       เพิ่มพลังความมืด ·       มอบพลังมานาสูงสุด20,000 ·       มีความต้านทานต่อพิษอย่างมาก ·       แถมยังเบาสุดๆ

วัตถุดิบการตัดเย็บชั้นเยี่ยมเป็นที่น่าอิจฉาสำหรับช่างตัดเย็บทั่วทั้งทวีป ได้นำมาใช้สำหรับทำตุ๊กตา มันมีรอยขีดข่วนและรูมากมาย แต่ถึงอย่างนั้นเสื้อคลุมพ่อมดหรือเสื้อคลุมทั่วไปที่ทำจากหนังนี้ก็มูลค่ามากกว่าหนึ่งหมื่นเหรียญทอง อย่างไรก็ตามวีดได้ตัดหนังสัตว์ที่มีมูลค่านี้โดยไม่คิดอะไรและให้กำเนิดเป็นตุ๊กตากระต่าย

คุณได้สร้างตุ๊กตาสัตว์ “กระต่าย” รูปปั้นจากความชำนาญที่น่าทึ่ง การแกะสลักได้ท้าทายตัวเขาเองในการสร้างสรรค์มันขึ้นมา สร้างขึ้นจากหนังสัตว์หายาก ตุ๊กตากระต่ายตัวนี้นำมาซึ่งการปฏิรูปต่อการแกะสลักครั้งใหม่ ผลงานจากนักแกะสลักขั้นปรมาจารย์ คุณค่าทางศิลปะ: 309 ความสามารถพิเศษ: ·       ถ้าคุณได้เห็นตุ๊กตากระต่าย ความสามารถในการกระโดยเพิ่มขึ้น 5% ·       ตุ๊กตาผ้าที่มอบให้เด็กจะเพิ่มค่าความสนิทมากขึ้น ·       ในช่วงนี้จะทำให้เป็นมิตรกับเผ่ากระต่ายยักษ์ ค่าความชำนาญในการแกะสลักเพิ่มขึ้น ทักษะการตัดเย็บเพิ่มขึ้น ค่าชื่อเสียง:+12 ค่าศิลปะ:+3  ค่าโชค:+1

 “ตริ๊ง!”

เผ่ากระต่ายยังไม่ถูกค้นพบ สันนิษฐานว่ากระต่ายยักษ์อาศัยอยู่บนภูเขาที่มีหิมะปกคลุม แต่มันเป็นเพียงเรื่องเล่าจากปากต่อปาก!

จากการสร้างประติมากรรมตัดเย็บ ทักษะการแกะสลักของวีดเพิ่มขึ้น 0.9%

 “แม้ว่าการสร้างผลงานชั้นดีจะไม่เพียงพอต่อการเลื่อนระดับไปยังขั้นสูง เลเวล 7 ถึงอย่างนั้น...”

จนถึงเดี๋ยวนี้ การเล็งไปที่การแกะสลักผลงานที่มีรายละเอียดมากจะให้ค่าประสบการณ์กับวีดมากกว่าปกติ ประติมากรต้องคอยสรรหาประสบการณ์ใหม่ๆอยู่เสมอ ไม่เพียงแต่การแกะสลักท่อนไม้เดิมๆเท่านั้น เส้นทางของประติมากร ไม่มีวันหยุดหรอก!

จนถึงตอนนี้ วีดได้แกะสลักประมากรรมมนุษย์ขึ้นมากมายโดยพยายามที่จะคุ้นเคยไปกับมัน แต่การแกะสลักงานชิ้นใหม่นี้มันไม่ใช่แบบนั้น เขาไม่ได้เหมือนกับการแกะสลักรูปปั้นซอยูนในตอนแรก

ตุ๊กตาสัตว์กว่าสามสิบชิ้นถูกสร้างขึ้นมาเต็มไปด้วยใบหน้าที่เป็นมิตรและอ่อนหวาน สัตว์ที่ดุร้ายอย่างสิงโต,ช้าง,หมี,เสือชีต้าห์,แรดและสัตว์ป่าอื่นๆถูกทำให้ดูน่ารัก

 “ถึงแม้ว่าตุ๊กตาKkoktuจะใช้สำหรับพิธีงานศพเพื่อให้คนตายได้เดินทางไปสู่สุขคติในชีวิตหลังความตาย เฉกเช่นตุ๊กตาเหล่านี้...” (ผู้แปล:ตุ๊กตาKkoktuเป็นสัญลักษณ์ของพิธีงานศพของชาวเกาหลี ว่ากันว่าตุ๊กตาจะช่วยปกป้องดูแลดวงวิญญาณของคนตาย คงคล้ายๆกับดอกไม้จันทน์ละมั้ง)

แน่นอนว่ามันไม่ตรงตามจุดประสงค์ของวีดอย่างแรง แต่เนื่องจากทำให้สำหรับเด็กมันเลยตรงตามที่คาดหวังจากการเย็บตุ๊กตาด้วยหนังชั้นดีห้าชิ้น เพราะว่ามันทำมาจากหนังและผ้าคุณภาพที่ดีที่สุด ด้วยความเชี่ยวชาญของวีด ทำให้แต่ละชิ้นมีค่าความทนทานที่สูงมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งช้างนั้นแข็งแกร่งมากถึงแม้ว่ามันจะถูกเผาหรือโดนเหยียบย่ำ มันก็ยังคงอยู่รอดพ้นและยืดหยัดจากภยันตรายทั้งหลายทั้งปวง

 “โยนความคิดอคติที่ว่าตุ๊กตานั้นไม่มีทางแข็งแกร่งทิ้งไปได้เลย!”

วีดเริ่มเรียนรู้วิธีการการทำตุ๊กตาจากพื้นฐานและค่อยๆเริ่มทำให้มันซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ

ความคิดจิตนาการของเขานั้นออกมาเต็มที่และไม่มีใครเหมือน

ตุ๊กตาครอบครัวกระรอกกำลังตำลูกโอ๊กด้วยโม่เพื่อปลอกเปลือกและกินมัน หม้อน้ำที่ใส่น้ำซุปแครอทใหญ่พอที่จะให้กระต่ายลงไปว่ายเล่นได้เลย

 “ชื่อของมันน่าจะเป็น กระต่ายที่แสนดีและเชฟกระรอก”

มันเป็นผลงานชั้นดี

หลังจากนี้เพื่อที่จะเพิ่มทักษะการทำอาหาร เขาจะลองทำซุปแครอทที่ใส่ลูกโอ๊กลงไปจริงๆ

ตุ๊กตากลุ่มของลิงกำลังเต้นรำและร้องเพลงพร้อมกับใส่ชุดเปลือกกล้วย เปลวไฟจากคบเพลิงที่ลุกโชนโชติช่วงชวนให้เหล่าคู่รักลิงเกิดความหลงใหลไปพร้อมกับการเต้นรำอันหยอกเย้ายวนใจ พวกลิงขี้เล่นโยนเปลือกกล้วยลงพื้นทำให้ลิงตัวอื่นๆเกิดเหยียบและลื่นล้ม มองดูแล้วทำให้เกิดอารมณ์ขัน

 “ชื่อ: ลิงที่เกินกว่าจะเรียกว่าลิง”

ครั้งนี้ผลงานชิ้นมาสเตอร์พีชสร้างจากเหล่าลิงแสนรู้กำลังคิดคำนวณและลิงมากมายใช้อุปกรณ์เพื่อตัดต้นไม้ ลิงที่ชาญฉลาดกำลังจัดการกับเครื่องมือที่มีค่า

 “และต่อจากนั้น...”

มีแต่สัตว์กับสัตว์และสัตว์ ถ้าในหนังสือเขียนไว้ว่าเด็กผู้ชายชอบเรือรถและเครื่องบินของเล่น แล้วมันจะเขียนเกี่ยวกับเด็กผู้หญิงว่าอย่างไร มันคงต้องเขียนว่าแบบนั้นแน่ๆเลย

 “เด็กผู้หญิงชอบตุ๊กตาสัตว์!”

วีดสร้างรูปปั้นสัตว์ขึ้นมามากมาย

เขาทำงานอย่างหนักเพื่อทำตุ๊กตานับร้อยตัวขึ้นมา

 “ไม่มีเด็กคนไหนหรอกที่เป็นทุกข์เมื่ออยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยตุ๊กตา มันเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้สึกอบอุ่นในนี้”

ตุ๊กตาทั้งหมดที่เขาทำขึ้นมายังเป็นเพียงขั้นบันไดที่จะก้าวไปสู่ตุ๊กตาตัวพิเศษ เพื่อจะสร้างอะไรที่มีความพิเศษขั้นแรกคุณจะต้องทำผลงานที่ดีที่สุดออกมาจากนั้นก็ทำให้มันออกมาดียิ่งกว่าเดิม หลังจากที่วีดสร้างเหล่าตุ๊กตาออกมาสำเร็จเขามั่นใจว่ามันจะต้องเป็นผลงานชิ้นโบว์แดง(แมกนัม)แน่นอน

***

ใกล้ๆกับเมืองโมราต้าเป็นอาณาเขตหมู่บ้านทัวรีเบน(Teuriban) ระหว่างช่วงยุคสมัยของจักรวรรดินิฟเฮล์ม ทัวรีเบนเคยเป็นส่วนหนึ่งของโมราต้า ได้รับการกล่าวขานว่าเป็นแหล่งผลิตไหมและอบเชย ทัวรีเบนได้รับการอำนวยพรให้เป็นพื้นที่สำหรับการเพาะปลูก

อย่างไรก็ตาม หลังจากความหนาวเย็นได้เขาปกคลุมทางตอนเหนือ ทัวรีเบนได้ถูกทอดทิ้งกลายเป็นพื้นที่รกร้าง มอนสเตอร์จำนวนมากได้บุกเข้าปล้น นั่นหมายความว่าจำนวนอาหารเพียงเล็กน้อยที่ได้จากการเก็บเกี่ยวก็ถูกปล้นไป

ณ ที่แห่งนี้ ทัวรีเบนเป็นที่ตั้งของกิลด์ซิทีรีน(Styrene Guild)

 “เริ่มขุดได้! เราต้องกำจัดพวกกองเศษไม้เศษหินพวกนี้จะได้เริ่มต้นการเพาะปลูก”

สมาชิกกิลด์ซิธีรินมากกว่าสามสิบคนที่อาศัยอยู่ในหมูบ้านกำลังใช้จอบขุดดินพร้อมกับหว่านเมล็ดลงไป

 “เฮ้ย พวกกิลด์ซิธีรินที่เคยอาศัยอยู่ในอาณาจักรพวกเขาเคยเป็นพวกผู้เล่นใหม่ที่นั่น ตอนนี้พวกเขาคิดจะทำอะไรกัน?”

 “พวกเราไม่มีทางเลือกแต่เพื่อที่จะสร้างที่อยู่อาศัยเพิ่ม เราต้องนำเข้าของจากโมราต้า”

กิลด์ซิธีรินย้ายเข้ามาตั้งรกรากที่ทัวรีเบนเมื่อห้าเดือนก่อนจากตอนกลางของทวีป มันเป็นช่วงระหว่างที่ชายแดนตอนเหนือกำลังเริ่มได้รับความนิยม นั่นทำให้กิลด์ซิธีรินย้ายเข้ามาก่อนใครและปกครองที่นี่

ปัจจุบันนี้ ผู้คนจากตอนกลางของทวีปจำนวนมากได้ย้ายเข้ามายังดินแดนทางตอนเหนือ กิลด์ซิธีรินได้พิจารณาถึงปัจจัยต่างๆของเมืองก่อนจะตัดสินใจตั้งถิ่นฐานรกราก

 “มันเป็นพื้นที่ที่อุดมสมบูรณ์เหมาะแก่การพัฒนา เป็นที่ราบอุดมสมบูรณ์ขนาดใหญ่และมีภูเขาใกล้เคียง นั่นเป็นสิ่งที่พวกเราต้องการ ส่วนโมราต้านั้นเป็นเพียงเมืองที่อยู่ใกล้ๆเท่านั้น”

ขณะที่เมืองโมราต้าได้พัฒนาหมู่บ้านในอาณาเขตอย่างรวดเร็ว หมู่บ้านรอบๆอื่นๆก็มีแนวโน้มเช่นกัน พวกกิลด์ซิธีรินก็เชื่อมั่นว่าพวกเขาจะได้รับประโยชน์จากการนี้เช่นกัน

 “ตั้งแต่เป็นจุดศูนย์กลางของดินแดนทางตอนเหนือพวกเราก็ได้รับประโยชน์มากมาย การเพิ่มจำนวนของผู้เล่นและเหล่าพ่อค้าแม่ค้าบ่งบอกว่าเมืองของพวกเราจะเป็นศูนย์กลางทางการค้าเช่นเดียวกับโมราต้า”

ความคิดของกิลด์ซิธีรินนั้นถูกต้อง การผลักดันด้วยเงินทุนจำนวนมากของเคาท์โมราต้าและผู้คนที่หลั่งไหลเข้ามา โมราต้าได้พัฒนาก้าวหน้าจนน่ากลัว ในเวลานี้กิลด์ซิธีรินได้เดินทางไปยังเมืองโมราต้าเพื่อจับจ่ายซื้อสินค้า พวกเขาเห็นถึงการเปลี่ยนแปลงทุกๆที่

หลังจากการก่อสร้างหอคอยแห่งแสง โมราต้าได้เปลี่ยนจากหมู่บ้านธรรมดากลายเป็นเมือง สิ่งปลูกสร้างใหม่ๆถูกสร้างขึ้นศูนย์การค้าขนาดใหญ่พร้อมกับน้ำพุตั้งอยู่ ณ ใจกลางเมือง ที่ย่านการค้ามีเหล่านักรบ,นักเวท,อัศวินและนักผจญภัยต่างก็ตามหาปาร์ตี้เพื่อทำเควสหรือออกล่า ขณะที่เหล่าพ่อค้าแม่ค้าตั้งขายสินค้าใกล้กับน้ำพุ กิลด์ซิธีรินอิจฉาเมืองโมราต้าอย่างออกนอกหน้า

 “พวกเรามีเมืองทัวรีเบนแล้ว เราก็ต้องมีแบบนี้เหมือนกัน”

 “ที่เป็นแบบนี้เพราะเคาท์โมราต้านั้นมีอาชีพเป็นประติมากร”

 “ฉันพนันว่าความสามารถของประติมากรทำได้เพียงดึงดูดผู้เล่นแค่ตอนแรกๆ แต่กิลด์ของเราให้ข้อมูลการล่า พวกผู้เล่นต้องเข้ามาหาเราสักวันหนึ่ง”

กิลด์ซิธีรีนได้ประกาศและให้ข้อมูลเกี่ยวกับดันเจี้ยนและมอนสเตอร์โดยหวังว่าพวกผู้เล่นทั้งหลายที่มาออกล่าเหล่านั้นจะมาปักหลักที่นี่

 “ว้าว นี่คือเมืองทัวรีเบนหรือ มันดูดีจัง”

 “ไปล่ากันเถอะ!”

ปาร์ตี้มากมายได้แวะเข้ามาเพราะมันอยู่ไม่ไกลเกินไปจากโมราต้าถ้าเดินทางมาด้วยม้า อย่างไรก็ตาม พวกเขากลับเข้าเมืองโมราต้าเมื่อตอนพลบค่ำเสมอ”

 “เราจะไปดูหอคอยแห่งแสง”

 “ฉันว่าจะไปกินข้าวที่โมราต้า”

นั่นเป็นข้อจำกัดของเมืองทัวรีเบนซึ่งได้รับเงินจากดันเจี้ยนและการล่า ผู้คนยังคงไปเมืองโมราต้าเพราะมันอยู่ใกล้และไปจับจ่ายซื้อของที่นั่น

 “ฉันจะไปโมราต้าเพื่อซื้อไอเทม”

 “ใช่แล้วละ มีพ่อค้าแม่ค้ามากมายที่โมราต้า ทำให้ได้ของราคาดีด้วย”

เนื่องจากที่เมืองทัวรีเบนไม่สามารถขายของได้ กิลด์ซิธีรินสูญเสียเงินไปกับการบริหารจัดการบ้านเมืองแต่พวกเขาก็ไม่ได้ผิดหวังหรือยอมแพ้

 “เป็นอย่างที่คิดไว้ ในช่วงแรกของการสร้างเมือง เราจะพบกับปัญหาเหล่านี้”

ดังนั้นพวกเขาจึงสะสมเงินเป็นจำนวน100,000เหรียญทองเพื่อสร้างศูนย์การค้าและสร้างบ้านเพิ่มแต่พวกผู้เล่นก็ยังคงไม่เข้ามา เมืองทัวรีเบนได้กลายเป็นเมืองร้าง

 “บางทีพวกเขาอาจจะยังไม่รู้ เรามาโปรโมทเมืองเราให้เหมือนกับโมราต้ากันเถอะ พวกผู้เล่นจะได้เข้ามากัน”

และแล้วกิลด์ซิธีรินก็ไปเมืองโมราต้า

 “เมืองทัวรีเบนอยู่ใกล้เมืองแห่งนี้และมันมีสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆนานามอบให้ กิลด์ซิธีรินปกครองเมืองอย่างสงบสุขและพวกเราก็สนับสนุนทุกๆคนที่ย้ายเข้ามา”

อย่างไรก็ตามพวกเขาพบว่ามีอีกหลายๆกิลด์ที่อยู่ในสถานการณ์เดียวกัน พวกเขาพยายามหว่านล้อมผู้คนทั้งน้ำตา

 “เมืองฮวม(The town of Houm)ยินดีต้อนรับนักผจญภัยทุกท่าน!”

 “กิลด์แฟโร(Faroe Guild)มีดีที่...”

 “พวกเราขอเชิญพวกท่านมาที่เมืองกีชท์!(town of Keahteu)”

เปรียบเทียบกับเมืองทัวรีเบน โมราต้าดูดีกว่าเห็นๆ ด้วยสิ่งก่อสร้างต่างๆมากมายและจำนวนประชากรอันล้นหลาม มีทั้งประติมากรรมเฟรย่าห์และทะเลสาบเทียม ท่านลอร์ดได้สร้างโรงเตี๊ยมและตั้งสมาคมนักสู้อย่างเช่นสมาคมนักรบและสมาคมนักผจญภัย การหลั่งไหลเข้ามาของพวกผู้เล่นใหม่ส่งผลให้เมืองโมราต้ามีอัตราการเติบโตขึ้นวันต่อวันจนเมืองได้ขยับขยายจนเกินที่จะยับยั้ง มีบ้านและร้านค้าใหม่ๆถูกสร้างขึ้นข้างนอกเมืองและยังมีกระท่อมอีกหลายหลัง สมาชิกของกิลด์ซิธีรินจมอยู่ความโศกเศร้าเมื่อพวกเขาเข้ามาที่เมืองโมราต้า

 “อู้หู... มันมหัศจรรย์มาก”

กิลด์ซิธีรินยังมองโลกในแง่ดีว่าความเจริญก้าวหน้าของเมืองมอราต้าจะทำให้ผู้คนรู้สึกสนใจดินแดนทางตอนเหนือมากขึ้น นั้นหมายความว่าจะมีผู้เล่นมากมายเข้ามาเมืองทัวรีเบนจะเจริญเหมือนโมราต้าเมื่อผู้คนย้ายเข้ามาตั้งถิ่นฐาน

 “โมราต้าไม่อาจรับคนได้หมด ผู้คนจะกระจายไปยังพื้นที่ใกล้เคียง ดังนั้นเราควรสนใจไปที่การพัฒนาเมืองของเรา”

กิลด์ซิธีรินคิดในแง่ดีและสนใจไปที่การบริหารและพัฒนาเมืองของตัวเอง ในขณะเดียวกันเมืองโมราต้าและพื้นที่โดยรอบก็กำลังพัฒนากลายเป็นดินแดนขนาดใหญ่มาก

 “เคาท์มอราต้าไม่ได้แต่งตั้งให้ผู้อาวุโสท้องถิ่นเป็นคนบริหารจัดการ เขาไม่สามารถแข่งขันกับพวกเราได้!”

กิลด์ซิธีรินและกิลอื่นๆปกครองเมืองโดยประชาธิปไตยด้วยผู้แทนท้องถิ่นทั้งสิบสองที่ถูกแต่งตั้งโดยไม่มีส่วนในการตัดสินใจ งานได้ถูกมอบหมายให้ผู้แทนเพื่อตัดค่าใช้จ่ายส่วนที่ไม่จำเป็นออกซึ่งผู้แทนทั้งสิบสองจะต้องแน่ใจว่าจะทำอย่างไร

รายจ่ายของโมราต้าลงทุนไปกับศิลปะและวัฒนธรรมอย่างยิ่งใหญ่เทียบเท่าเมืองที่ใหญ่ที่สุดในตอนกลางของทวีป

 “ดีเลย นั่นคือจุดอ่อนของโมราต้า สมแล้วละที่ลงทุนไปกับพวกศิลปะและวัฒนธรรม ทุกอย่างมันช่างไร้ค่า!”

กิลด์ซิธีรินเพิ่มการลงทุนไปที่780,000เหรียญทองเพื่อพัฒนาเทคโนโลยี,ทักษะและความก้าวหน้าของการพัฒนาบ้านเมือง สมาคมนักสู้และนักเวทย์ยังถูกสร้างขึ้นเพื่อดึงดูดผู้เล่น

 “ถ้าเมืองทัวรีเบนมีการพัฒนาทางเทคโนโลยีในระดับสูงของดินแดนทางตอนเหนือแล้วละก็จะดึงดูดผู้คนมากมายอาจจะมากกว่าโมราต้าด้วยซ้ำ”

กิลด์ซิธีรินรออย่างคาดหวังว่าการพัฒนานี้จะเข้ามาหา ขณะเดียวกันพวกที่อาศัยในโมราต้ากำลังสนุกสนานกับงานวัฒนธรรมและเริ่มต้นการพัฒนา,เริ่มการผจญภัย,ทำเควสต่อเนื่อง,ออกล่าและท่องเที่ยว ผู้คนต่างเพลิดเพลินไปกับสถานที่อันเต็มไปด้วยศิลปะอย่างการร้องรำทำเพลง,ประติกรรมและภาพวาด ผู้คนใช้จ่ายเงินมากมายไปกับการเข้าร่วมวัฒนธรรมอันแสนสนุก มันเป็นเรื่องปกติที่จะเห็นเหล่าผู้เล่นออกล่าหลังจากได้รับความบันเทิงจากตัวตลก ทั้งลูกค้าและชาวเมืองโมราต้าต่างก็มีความสุข

ตริ้ง!

ชาวเมืองทัวรีเบน35คนได้ย้ายออกไปยังโมราต้า มีการเพิ่มจำนวนคำร้องของชาวเมือง

ชาวเมืองได้ยื่นคำร้องต่อกิลด์ซิธีริน

 “ทำไมเมืองของเราถึงเป็นเหมือนโมราต้าไม่ได้ละท่านลอร์ด?”

“เด็กๆในหมู่บ้านไม่มีอะไรให้เล่น”

“หลังจากการทำงานอย่างหนักพวกเราก็ต้องการสนุกบ้าง เมืองนี้มันช่างจืดชืดเสียจริง”

เนื่องจากการจัดงานเทศกาลของโมราต้า ทำให้บรรดาผู้คนที่ไม่พอใจนั้นเพิ่มขึ้น

โดยผู้คนได้ย้ายไปยังโมราต้าทำให้จำนวนประชากร3,000คนของทัวรีเบนไม่เพิ่มขึ้น ความจงรักภักดีของทหารลดน้อยลงและประสิทธิภาพในการทำงานก็ลดลงเช่นเดียวกัน จำนวนคนที่น้อยลงหมายความว่าเกิดการลดลงของผลผลิตจากการเกษตรและจากเหมืองแร่

เควสที่ต้องการจำนวนคนหายไปเมื่อให้คนที่ให้เควสนั้นย้ายออก ทำให้เกิดปัญหาขึ้น เมื่อคุณทำเควสที่ดีสำเร็จและต้องการรับรางวัลแต่ทว่าคนให้เควสนั้นหายไปแล้ว มันเป็นที่น่าอดสูเมื่อเหล่าบรรดาผู้เล่นถามชาวบ้านคนอื่นๆแล้วได้คำตอบว่า:

 “คุณมูกิเจียมเหรอ? เขาย้ายไปโมราต้าเมื่อสองสัปดาห์ก่อน มันไม่ง่ายที่จะหาคนมาแทนที่เขาใครๆก็ต้องการไปที่อยู่นั่น ส่วนฉันนะหรอ? ฉันก็จะไปโมราต้าหลังจากทำงานที่ได้รับมอบหมายเสร็จ ฉันนะอยากไปเห็นเมืองโมราต้า!”

ตริ้ง!

ชาวเมืองทัวรีเบน23คนได้ย้ายออกไปยังโมราต้า ชาวเมืองต้องการศาสนสถาน

 “ฉันอยากเห็นเทพีเฟรย่าห์ ฉันอยากใช้ชีวิตของฉันอยู่ในเมืองที่มีรูปสลักของเฟรย่าห์ โชคดีจริงๆที่มีเมืองใกล้ๆอยู่เมืองหนึ่ง”

 “เพื่อนของผมที่โมราต้ามีความสุขเพราะพวกเขาได้รับพร ผมเป็นคนที่มีความศรัทธา ผมจะสักการะท่านเทพธิดาที่โมราต้า”

คำร้องของชาวเมืองเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องแหล่งรายได้และอาหารของทัวรีเบนลดลงเท่าบรรดาผู้คนที่อพยพออกจากเมือง ประชากรของเมืองเหลือเพียง3,000คน จนกระทั่งตอนนี้ท่านเคาท์เพียงแค่สนใจกับเศรษฐกิจ,เทคโนโลยีและการทหารของเมือง เขาละเลยวัฒนธรรมอย่างสมบูรณ์อย่างเช่นพวกจินตกวีว่า มีเพียงความน่ารำคาญและเสียงดังจึงตัดงบประมาณทางวัฒนธรรมทิ้งทั้งหมด

เงินทุนในการก่อสร้างและค่าบำรุงรักษาถูกหันเหความสนใจไปในการลงทุนกับสิ่งอื่นที่พวกเขาคิดว่าดีกว่า เมื่อคิดกลับกันพวกเขาถึงกับหมดหวังเพราะได้แต่ผลเสียกลับมา

 “ท่านหัวหน้ากิลด์ วีด เคาท์แห่งโมราต้าเขากลับมาแล้ว”

ผลการรายงานทำให้หัวหน้ากิลด์ซิธีรินถึงกับปวดหัว

 “ฉันหวังว่ามันจะตาย แต่ตอนนี้มันกับกลับมาอย่างงั้นเหรอ?”

 “ครับ มีข่าวว่าเขากำลังสร้างประติมากรรมอีกชิ้นครับ”

 “อะไรกันวะ!? มันกำลังสร้างประติมากรรมอีกชิ้นเหรอ”

หัวหน้ากิลด์ซิธีรินกุมขมับ มันไม่มีทางที่จะแข่งกับประติมากรนั่นได้ เงินลงทุนทั้งหมดของกิลด์ที่ใช้พัฒนาเมือง...ช่างสูญเปล่า ด้วยความสามารถอันชาญฉลาดของเขาวีดได้สร้างประติมากรรมอันยอดเยี่ยมทั่วทั้งทวีปเวอร์เชล เมื่อไรก็ตามที่เขาสร้างประติมากรรมผลลัพธ์ที่ได้มันยิ่งใหญ่มาก

หัวหน้ากิลด์ซิธีรินแทบจะเป็นลมทันที

 “ท่านหัวหน้าครับ พวกเราได้รับข่าวร้าย”

 “ข่าวอะไร?”

 “วีด เคาท์แห่งมอราต้าคือวีดจากCoM(Continient of Majic)”

 “อารายยนะ!?!”

วีด

ราวกับเวทมนต์ ชื่อนั้นทำให้บรรดาสมาชิกกิลด์ซิธีรินทั้งหมดรู้สึกหนาวไปถึงกระดูก ไม่ต้องสงสัยเลยชื่อเสียงอันไร้คุณธรรมของวีดทั้งฆาตกรรมลักทรัพย์และชิงทรัพย์เขานั้นไร้ความปราณี กิลด์ซิธีรินรู้สึกว่ากำลังเผชิญหน้ากับภูเขาลูกใหญ่

พวกเขายังไม่อยากจะเชื่อว่ามันเป็นความจริง

 “ใช่มันจริงๆเหรอ? แกแน่ใจนะว่ามันไม่ได้เป็นเพียงแค่ข่าวลือ?”

 “แต่มันมีความเป็นไปได้แน่ๆว่าเขาคือวีดคนนั้น เทพสงครามวีด”

 “เชื่อได้แน่นะ? ในคำพูดของคนที่เล่าให้แกฟัง”

 “ข่าวในช่องที่กำลังออกอากาศนั้นเกือบถูกต้อง100%เลยนะ”

“.....”

กิลด์ซิธีรินเงียบไปชั่วขณะ ด้วยความโหดร้ายและความแข็งแกร่งของวีดในการยึดครองเมืองโมราต้าไม่ใช่ความท้าทายธรรมดาแน่ๆ เมื่อนึกภาพ วีดที่กำลังโมโห มันพอที่จะทำให้ศัตรูของเขาหนีหายไปจนหมด

เพื่อจะหลีกเลี่ยงหมาป่าอันดุร้ายในดินแดนเหนือ คุณต้องหลบอยู่ในโพรง อย่างไรก็ตามคุณจะพบในภายหลังว่าโพรงที่คุณหลบอยู่เป็นถ้ำของเสือมันเป็นฝันร้ายดีๆนี่เอง กิลด์ซิธีรินพยายามให้เหตุผลเพื่อเรียกขวัญกำลังใจคืน

 “ข่าวลือทั้งหมดไม่ได้มาจากข้อเท็จจริงหรอก ข่าวสารส่วนใหญ่เป็นเพียงข้อมูลชั้นรอง”

 “อะไรนะ?”

 “ข่าวลือกับข้อเท็จจริงลองเปรียบเทียบกันดูสิ วีดที่เป็นมิตรกับวิหารเฟรย่าห์ เขายังมีมังกรน้ำแข็งแต่เรารู้ได้ยังไง? พวกเรายังไม่เคยเลยใช่มั้ยละ?! ฉันไม่สามารถพูดได้ว่ามันเป็นความจริงถ้ายังแยกได้ระหว่างข้อเท็จจริงกับข่าวลือ”

 “แล้ว...”

 “ใครมีข้อขัดข้องกับกิลด์ของเรา? กิลด์ของเราทั้งหมดจะรุมบดขยี้”

นั่นเป็นคำที่กิลด์ซิธีรินต้องการจะได้ยินมานาน

 “ใช่แล้ว! วีดมีอาชีพประติมากรใช่มั้ยละ?! เขาไม่อาจแข็งแกร่งได้หรอก”

 “มันค่อนข้างโชคดีจริงๆนะ”

 “นี่เป็นโอกาสของพวกเรา!”

กิลด์ซิธีรินเริ่มแผนการบุกยึดโมราต้า พวกเขาเกณฑ์พลครึ่งหนึ่งของเมืองไปสู้ มีผู้เล่นระดับสูงมากกว่า600คนของกิลด์ซิธีริน พร้อมกับทหารรับจ้างจากตอนกลางของทวีปกว่า2,000นาย กองทัพขนาดใหญ่ถูกจัดตั้งขึ้นเพื่อเข้ายึดเมืองโมราต้า

 “ฉันต้องการจะกล่าวอะไรสักอย่างก่อน”

 “ครับท่านหัวหน้า”

 “ไปถล่มโมราต้ากันเลย”

 “......”

***

วีดรวบรวมสมาธิเพื่อพัฒนาสกิลการตัดเย็บของเขาเพราะการทำตุ๊กตาต้องใช้สกิลพิเศษ หลังจากถึงเลเวลนึงสกิลการผลิตเริ่มผสานเข้าด้วยกัน ช่างตีเหล็กสามารถสร้างงานที่ดีและมีรายละเอียดมากขึ้นช่างตัดเย็บ ตัดผ้าได้หลากหลายขึ้นและประติมากรแสดงผลงานที่ดีที่สุดเมื่อสร้างผลงานชิ้นไฮบริด(ลูกผสม)

 ‘นี่คือตุ๊กตาเด็ก’

หลังจากการทดลองที่ล้มเหลวหลายครั้ง หนึ่งในนั้นคือการสร้างสรรค์ผลงานชิ้นแมกนัมที่สามารถท้าทายกับการสรรค์สร้างของพระเจ้าได้ ด้วยความคิดเช่นนั้นวีดได้ทำงานอย่างหนักหน่วงแต่ผลลัพธ์ที่สมบูรณ์แบบก็ยังไม่ปรากฏ

 ‘เด็กผู้หญิงที่น่ารัก ตุ๊กตาที่บริสุทธิ์และสันติสุข’

วีดบีบจมูกของเขา หนังของราชาไฮดราถูกวางซ้อนขึ้นเป็นกองภูเขากำลังค่อยๆลดลงอย่างช้าๆ ขณะที่อาวุธทองสัมฤทธิ์และเหล็กสามารถนำมารีไซเคิลโดยการหลอมมันลงด้วยเตาแต่มันใช้ไม่ได้กับกรณีที่เป็นหนังสัตว์

 ‘เด็กที่กำลังดื่มชาอาจจะ...มันน่าจะดูง่ายเกินไปและดูไร้ความหมาย มันต้องมีความสมดุลระหว่างความสุขสรรค์และความโศกเศร้าสว่างและมืด’

ถ้าเขาสร้างประติมากรรมที่มีความโศกเศร้าล้วนๆเช่นเด็กที่ร้องไห้หรือกรีดร้องมันจะไม่ได้ผล ไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากเห็นลูกของพวกเขาร้องไห้โดยเฉพาะคนที่ไม่อาจจะมีลูกได้ตั้งแต่ตอนแรก

 ‘ต้องสร้างผลงานชิ้นแมกนัม...’

วีดรู้สึกระส่ำระส่าย มันเป็นสถานการณ์ที่เขาคิดว่าทุกอย่างดูผิดไปหมด

 ‘เราคิดว่าเราอาจจะสร้างประติมาติซอยูนตอนที่เป็นเด็ก?’

หลุดจากความเป็นจริง!

เขาคิดไปถึงวิธีการที่ง่าย แต่อย่างไรก็ตามเขาส่ายหัวทันทีว่าเขาคิดผิด

 ‘มันโดลมอบหมายงานนี้ให้กับเรา มันเป็นอะไรที่เราไม่เคยทำมาก่อน’

คำตอบของปริศนานี้คือมันเป็นสิ่งที่ยากมากที่สุดยิ่งกว่าเควสของเขาที่เคยได้ทำ โดยการทำตุ๊กตา สกิลการแกะสลักของวีดเพิ่มขึ้นถึงขั้นสูง เลเวล7(35%) ถึงแม้จะเป็นค่าประสบการณ์ทั้งหมดที่เขาได้จากการทำตุ๊ตาแต่เขายังต้องการมากกว่านี้

 ‘เราต้องการ แกะสลักเด็กสาวที่ดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ มันคงจะไม่โลภเกินไปนะ’

ความสิ้นหวังของวีดเพิ่มขึ้น กลุ่มของนักสำรวจดันเจี้ยนเพิ่งเริ่มออกสำรวจซากวิหารเอมบินยู แต่วีดที่เดิมทีเป็นส่วนหนึ่งของเควส กำลังเก็บตัวเพื่อทำตุ๊กตา เขาติดอยู่กับความคิดที่ผิดพลาดอันมากมาย

ตุ๊กตา ตุ๊กตา ตุ๊กตา ตุ๊กตา!

 “อ้ากกกก!”

ลีฮุนเริ่มเตะฟูกของเขา เขายังกังวลจนนอนไม่หลับ

 ‘ไม่เคยคิดเลยว่าเราจะเป็นทุกข์เพราะตุ๊กตาอีกครั้ง’

ประติมากรรมเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆไม่อาจสลัดไปจากความคิดของเขาได้

 ‘บางทีเราต้องการแค่ แกะสลักมันขึ้นด้วยเงินหรือทองคำ ดังนั้นรูปลักษณ์มันคงไม่สำคัญ...’

ทางออกมันไม่ได้ง่าย ถ้าเขาทำมันชื่อเสียงที่เขาพยายามสะสมมา อาจจะพังลงในพริบตา

 ‘เราไม่อาจทำคำขอนี้ได้สำเร็จ’

การยอมแพ้เพราะว่ามันยากเกินนั่นไม่ใช่สไตล์ของเขา อย่างไรก็ตาม เขาต้องหาแนวทางให้ได้!

ลีฮุนไปตลาดเพื่อให้ใจเย็นลง ตลาดตอนเช้าเต็มไปด้วยคนกำลังขายเนื้อสัตว์และผัก อย่างไรก็ตามแม้ในสถานที่แห่งนี้เขาก็ยังมีความคิดเกี่ยวกับประติมากรรมเด็กสาว

 ‘บางที่เราควรอ่านเรื่องเกี่ยวกับสูตินรีเวชวิทยา?’

ณ สถานที่ที่คุณสามารถพบเห็นเด็กที่ไม่มีใบหน้า

 ‘คุณต้องเปลี่ยนผ้าอ้อมเด็กบ่อยๆจากการร้องไห้เพราะหิวหรือนอนไม่หลับ’

ไม่มีอะไรที่ดูเหมือนจะช่วยเขาเกี่ยวกับการแกะสลักเด็กผู้หญิงเลย

ระหว่างทางกลับบ้านลีฮุนเดินผ่านร้านถ่ายรูป มีรูปตั้งโชว์เป็นรูปคู่แต่งงานกับลูกของพวกเขา หลังจากได้จ้องมองภาพเป็นเวลานาน ในที่สุด ลีฮุนก็บรรลุ

 ‘คุณเพียงแค่เปลี่ยนมุมมองของประติมากรรม พ่อแม่มีมุมมองที่แตกต่างกันจำนวนมาก เราคิดอย่างนั้นนะ’

แม้จะเป็นรูปธรรมดาๆแต่มันมีค่ามากกับพ่อแม่ของเด็ก วีดพยายามที่จะมองมันจากมุมมองของพ่อแม่ที่กล่าวคำอำลากับลูกของพวกเขา รูปของเด็กทารกกำลังซุกอยู่ที่หน้าอกของคุณแม่!

 “ความคิดของการทำตุ๊กตาเด็กมันผิดในตัวมันเอง!” ลีฮุนตะโกนขึ้นมา

เมื่อพิจารณาปัญหาจากมุมมองของพ่อแม่ เขาก็พบคำตอบของปัญหานี้

ผู้แปล: garnotics

Editor: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล

ที่มา: http://japtem.com/lms-volume-17-chapter-6/

ไฟล: https://drive.google.com/drive/u/0/folders/0B7slWHQIQ6wCM1hicDY3dUw2cXM