เล่ม 21 ตอนที่ 9: การต่อสู้เหนือท้องทะเล แปลโดย Cole’s Myth

เรือห้าลำเร่งจัดขบวนทัพให้เป็นแบบสามเหลี่ยมในตอนที่กองเรือผีสิงยังคงล่องต่อไปตรงไปยังกองเรือเร็วที่เตรียมดินปืนพร้อมยิงไว้แล้ว

 “ฮี่ฮี่ฮี พวกมนุษย์กล้ามาต่อกรกับพวกเรางั้นหรือ”

 “เร็วเข้า ไปจมเรือพวกมันซะ”

กองเรือผีสิงแล่นฝ่าตรงไปที่กองเรือเร็วทั้งหลาย

 “ยิงสิ! ทำไมมันถึงไม่โดนซักทีนะ?”

เหล่าอันเดดยิงปืนใหญ่กลับไปทิศทางอื่นโดยไม่เฉียดการทำความเสียหายใดๆให้เรือของฝ่ายศัตรูได้เลย

 “ข้ามองไม่เห็น ข้ามองไม่เห็นอะไรเลย มีเสียงบางอย่างระเบิดน่ากลัวมากเลย ทุกครั้งที่ข้าได้ยินข้าคิดว่าเรือของเรากำลังจะจมซะอีก”

เหล่าอันเดดกำลังระดมยิงด้วยปืนใหญ่ขณะที่เข้ามาอยู่ในระยะสายตา ทุกตนที่อยู่บนเรือผีสิงดื้อด้านและไม่เชื่อฟังสุดๆ แถมยังชอบทำตามใจตัวเองอีกต่างหาก

แต่อย่างไรก็ตาม กองเรือที่อยู่ฝั่งพวกมันถูกสร้างขึ้นมาด้วยทุนมหาศาล พวกมันกำลังยิงโดยไม่ได้เล็งเป้าใดๆเลย ได้แต่เพียงแค่ยิงในทิศทางไปแบบส่งๆแบบเผื่อว่าจะโดน

กระสุนปืนใหญ่บางลูกปะทะเข้ากับเสากระโดงเรือและระเบิดทำลายเรือไปหลายส่วน ส่วนบางลูกก็ทำให้เกิดคลื่นน้ำพุ่งสาดเข้าใส่แถวๆตอนกลางของตัวเรือเร็ว

เพราะว่าเรือผีสิงกำลังใช้กระสุนปืนใหญ่ที่เก่ามากๆ พวกมันไม่แม้แต่จะระเบิดเลยด้วยซ้ำเพราะว่ากลายเป็นกระสุนที่ด้านไปเสียแล้ว

แต่ยังไงก็ตาม ถ้าหากพวกเขาโชคไม่ดีนัก ก็จะเกิดระเบิดแบบปุบปับขึ้นมาจนสร้างความเสียหายรุนแรงได้เอง

แต่ว่าคนเราไม่สามารถคาดการว่าโชคจะดีหรือไม่ดีหรอกในตอนที่ต้องมาสู้กับกองเรือผีสิงแบบนี้

ทันใดนั้นเองก็มีหนูฝูงหนึ่งไหลทะลักออกมาจากห้องโดยสารเรือ แล้วเชื้อโรคระบาดที่คาดไม่คิดก็เริ่มแพร่กระจายออกมา

 “ไปข้างหน้า! ตรงไปข้างหน้า! นี่คือคำสั่งของพลเรือเอก!”

กัปตันสั่งการลูกเรือของเรือรบให้ตรงไปฝ่าวงล้อมระหว่างกลุ่มเรือผีสิง

ลูกเรือของราชอาณาจักรฮาเว่นส่วนมากจะเป็นทหาร NPC ที่มีความภักดีต่อพวกเขาสูงมาก เหล่าNPC ปฏิบัติหน้าที่ของพวกเขาโดยปราศจากความลังเลแม้นจะมีความเสี่ยงถึงตายก็ตาม

มีการระดมยิงไปมาอย่างหนักหน่วงระหว่างกองเรือรบ มีเรือรบของดรินเฟลด์สองลำยังติดอยู่ที่หินโสโครกและถูกเกี่ยวเอาไว้ด้วยกลุ่มสาหร่ายทะเล แต่พวกเขาก็สามารถหลุดออกมาจนถึงทะเลเปิดได้สำเร็จ

 “เปิดโล่งแล้ว ยิง ยิง ยิง ยิง ยิง!”

จากวังวนการโจมตีไปมาอย่างต่อเนื่องระหว่างกองเรือรบ ก่อให้เกิดเปลวไฟลุกโชนกลุ่มควันโขมงออกมาจากกระบอกปืนและปืนใหญ่ แล้วกระสุนปืนใหญ่ก็ยิงไปโดนเรือผีสิงอย่างแม่นยำ

 “กี๊กี๊กี๊ เรือติดไฟแล้ว”

 “เทเหล้ามาดับไฟเร็ว เอ๋?! ไฟลุกแรงขึ้นกว่าเดิมอีกละ เยี่ยมไปเลย กำลังหนาวพอดี จุดเอาไว้อย่างงั้นแหละ” (ผู้แปล: ป่วยกับพวกนี้ได้อี๊ก-.-)

พวกอันเดดพูดพร่ำเพ้อไปเรื่อยบนดาดฟ้าเรือผีสิงที่มีเปลวไฟลุกลามมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วพวกมันก็อยู่บนปากเหวของการอับปางของเรือในที่สุด

 “ยิงงง!”

เรือผีสิงหลายๆลำถูกทำลายไปทุกครั้งที่ปืนใหญ่ถูกยิงออกมาจากกองเรือรบ

 “ไม่จำเป็นต้องกั๊กลูกกระสุนเอาไว้แล้ว บรรจุลูกระเบิดยิงไปเลยละกัน!”

ในตอนที่ระเบิดซึ่งถูกทำมาเป็นพิเศษ ยิงออกไป พวกมันเกิดการระเบิดเหนือเรือผีสิงจนเปล่งแสงสว่างวาบ

กระแสเปลวไฟลุกลามไปทั่วทุกทิศทุกทางเหนือเรือผีสิงและลุกลามไปทั่วตัวของพวกมัน

ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะหยดฝนช่วยดับไฟให้มอดลงไป มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะหยุดไฟที่ลุกลามนั่นได้

กองเรือรบที่หน่วยที่ 1 และที่ 3 สกัดกองหน่วยรบของกองเรือผีสิงที่แห่ตรงเข้ามาหาพวกเขา

ในช่วงที่ศัตรูเปิดช่องโหว่สักช่วงสั้นๆ ทันใดนั้นแตรเขาสัตว์ก็ถูกเป่าออกมาจากเรือรบของดรินเฟลด์

 “กองเรือหลัก มุ่งหน้าไปปปป!”

กองเรือรบหลักที่นำทัพโดยเรือรบของดรินเฟลด์เคลื่อนตัวไปข้างหน้ามุ่งไปยังทิศทางของกองเรือผีสิง

ถึงแม้กองเรือผีสิงจะยิงกระสุนปืนใหญ่ไปที่กองเรือรบขณะที่ล้อมพวกเขาไว้ได้ พวกเขาก็ยังคงออกมาจากบริเวณธารน้ำไร้เยือกได้อย่างองอาจ

 “เปิดช่องกาบเรือ บรรจุกระสุนแล้วยิง!”

ช่องประตูทั้งหลายตรงกาบทั้งสองข้างของเรือรบถูกเปิดออก จากนั้นปืนใหญ่ก็เริ่มกระหน่ำยิงออกไป

เรือผีสิงที่อยู่ทางกาบซ้ายและกาบขวาของเรือรบหลักของดรินด์เฟลเริ่มอับปางลงทันที

เจ้าเหลืองกับประติมากรรมสลักชีพตัวอื่นๆได้รับหน้าที่ให้ปกป้องกองแจปเท็มอันล้ำค่าของวีดที่อยู่ภายในเรือผีสิงไม่ให้โดนเผา

 “พวกเราก็อยากสู้เหมือนกันนะ ข้าไม่ได้บอกมาก่อนหน้านี้หรอว่านี่จะกลายเป็นการต่อสู้ขนาดใหญ่?”

ประติมากรรมสลักชีพตนหนึ่งที่กุมหอกไม้ไผ่และมีรูปร่างคล้ายคลึงกับวีรบุรุษกอบลินนามว่า คัลลานอร์ซาก้า ก็เริ่มออกมาโต้แย้ง

ท่ามกลางประติมากรรมสลักชีพทั้งหลาย มีเพียงเล็กน้อยเท่านั้นที่มีเค้าโครงคล้ายกับวีรบุรุษของเหล่ามอนสเตอร์ พวกมันมีพันธะผูกพันเพียงเล็กน้อยเท่านั้นต่อผู้สร้างของพวกมัน

วีดเริ่มส่ายหัว

 “พวกแกรู้ไหมทำไมฉันถึงมอบชีวิตให้กับพวกแกทั้งหมด?”

เจ้าเหลือง วิหคทองคำ และวิหคเงินก็ตอบออกมาเป็รเสียงเดียวกันอย่างพร้อมเพรียงว่า

 “เพื่อใช้หาเงินครับ”

“ทั้งหมดนั้นก็ไม่ใช่เพื่อเงินหรอครับ?”

“ยังมีเหตุผลอื่นอีกนอกจากเงินหรอครับ?”

วีดจอมงกกับรูปลักษณ์ของลิชเผยใบหน้าเปื้อนยิ้มอันอ่อนโยนและตอบกลับออกไปว่า

 “พวกแกก็เหมือนกับเด็กทารกเกิดใหม่เท่านั้น”

“พวกเราไม่ได้เป็นอย่างงั้นนะ!”

ประติมากรรมสลักชีพที่เหมือนกับคัลลานอร์ซากายืนกรานเสียงแข็ง

ไม่เพียงแค่เหล่าสิ่งมีชีวิตและมอนสเตอร์ตัวอื่นๆที่มีรูปร่างคล้ายกับอัศวินก็รู้สึกว่าเกียรติศักดิ์ศรีพวกเขาถูกเหยียดหยามและรู้สึกไม่พอใจเอามากๆเช่นกัน

ความสนิทสนมก็จะลดลงมากพอตัวในตอนที่ศักดิ์ศรีของใครซักคนถูกย่ำยี และจากนั้นพวกเขาก็อาจจะร่ำร้องหาอิสรภาพแล้วก็จากไป

ยิ่งไปกว่านั้น รูปลักษณ์ของลิช ยิ่งทำให้ทุกอย่างดูแย่ลง

แน่นอนว่าการปฏิบัติดูแลของวีดต่อเหล่าประติมากรรมสลักชีพนั้นแย่มากๆ แต่มันก็เป็นส่วนหนึ่งของแผนการ

 “พวกแกรู้หรือป่าวว่าทวีปเวอร์เซลเป็นดินแดนอันแสนงดงามและสุขสรรขนาดไหนถ้าได้อาศัยอยู่? พวกแกทั้งหมดก็เหมือนกับลูกๆของฉัน ไม่ต้องพูดเลยว่าพวกแกออกไปสู้เพื่อฉันและตายในการต่อสู้ มันทำร้ายจิตใจฉันมากเลย ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องพวกแก นี่ก็เพื่อพวกแกทุกตนนะ ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นลิชก็เถอะ”

ช่างเป็นจิตใจของพ่อแม่ที่หวงแหนลูกๆของพวกเขาจริงๆ!

 “ในการต่อสู้ครั้งนี้ฉันจะเป็นคนรับผิดชอบเอง เพราะงั้นขอละ ได้โปรดเฝ้ามองการต่อสู้อยู่ไกลๆเถอะนะ”

 “ข้าไม่คิดแบบนั้นนะครับ ข้ายังอยากจะออกไปสู้ด้วย”

เจ้าสัตว์ที่ดูดุร้ายตนหนึ่งยืนกรานว่าพวกมันอยากจะออกไปต่อสู้ ถึงแม้ว่าเขาจะให้คำอธิบายกับพวกมันแล้วก็ตาม

ถึงมันจะดูยากเอาการ แต่ว่าถ้าหากทำให้พวกมันเชื่องขึ้นมาสักครั้ง พวกมันจะกลายเป็นคนที่แสนใสซื่อและจงรักภักดีแน่ๆ

แล้วเจ้าเหลืองกับวิหคทองคำก็คิด

 “ที่นี้ละ นายท่านก็จะตีพวกเขา!”

“นายท่านจะเอาพวกเขาแยกตัวออกไปในที่เงียบๆ แล้วจัดซะ!”

แต่ว่าวีดกลับพยายามอธิบายกับพวกประติมากรรมสลักชีพอีกครั้งด้วยโทนเสียงที่สงบนิ่ง ราวกับแม่ผู้แสนรักใคร่หวงแหนที่ทำให้ลูกของเธอที่พึ่งจะสอบผ่านมหาวิทยาลัยแพทย์ แล้วถามว่าเขาอยากจะกินข้าวเช้ากับอะไร เพื่อเป็นเครื่องหมายของความยินดีกับความสำเร็จในตัวลูกของเธอ

 “ฉันอยากจะสร้างบ้านหลายๆหลัง ทำเสื้อผ้าหลายๆชุด หรือแม้แต่ทำอาหารอร่อยๆให้พวกแก แต่ไม่ว่าชะตากรรมของพวกเราจะเป็นยังไง เราก็ควรจะพยายามที่จะอยู่อย่างมีความสุขร่วมกันตราบนานเท่านานนะ”

 “แต่ข้าก็ยังอยากจะออกไปสู้อยู่นี่นา”

“ใช่แล้ว ใช่แล้ว ยังมีโอกาสอีกมากมายที่จะได้สู้ในภายภาคหน้า เมื่อเวลานั้นมาถึงฉันจะนำพวกแกไปต่อสู้อยู่แนวหน้าเลย”

“ท่านสัญญานะ?”

 “แน่นอน ตอนนี้พวกแกก็พักผ่อนแล้วก็กินอาหารอร่อยๆนะ แต่ถ้าพวกแกอยากออกไปต่อสู้ ฉันจะปล่อยให้พวกแกได้ออกไปสู้ซักครั้งตอนไปถึงชายฝั่งแล้ว ฉันเป็นพ่อแม่ของแกนะ แต่ตอนนี้ให้ฉันดูแลในสิ่งที่ฉันกำลังทำอยู่เพื่อพวกแกซะก่อน อ่ะ พวกแกคงไม่ได้คิดว่าฉันเป็นพวกที่คิดแต่เรื่องเงินตลอดเวลาหรอกนะ ใช่ไหม?”

“ไม่ใช่แน่นอนครับ” (^.^)

พวกประติมากรรมสลักชีพรู้สึกซาบซึ้งอย่างมากที่วีดห่วงใยพวกมันมากมายขนาดนี้

 “เจ๋ง พวกเราได้รับพรที่วิเศษจริงๆที่ได้พบเจอกับเจ้านายผู้แสนดีเช่นนี้”

เมื่อตอนที่ความสนิทสนมพลิบานขึ้น เหล่าประติมากรรมก็หยุดขัดขืนวีด

มีเพียงประติมากรรมแค่ไม่กี่ตัวเท่านั้นง่ายที่จะจัดการพวกมันด้วยวิธีแบล็คเมล์ผ่านความรุนแรงเป็นครั้งเป็นคราวบ้าง

แต่อย่างไรก็ตาม ก็มีประติมากรรมหลายตัวที่ยากที่จะจัดการด้วยวิธีเดียวกัน พวกมันควรจะถูกใช้วิธีด้วยการเอาอกเอาใจโดยการแสดงความเคารพรักและแสดงความขอบคุณออกมา

นี่เป็นพรสวรรค์ที่ได้รับมาจากการฝนลับทักษะของเขาในฐานะจอมหลอกลวง!

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการใส่หน้ากากเสแสร้งที่ดูปุบปับ แต่มันก็ไม่ดูเงอะงะหรืองุ่มงามเลยแม้แต่น้อย

การเปลี่ยนท่าทีที่กะทันหันของวีดนั้นได้ถูกตระเตรียมวางแผนมาอย่างรอบคอบก่อนหน้าแล้ว

แม้แต่ซอยูนก็ยังตกหลุมพรางการเสแสร้งของเขาไปด้วย

 “พวกเรามีความสุขมากจริงๆที่ได้มีพ่อผู้แสนดีแบบนี้”

วีดพูดกับพวกมันด้วยน้ำเสียงที่อ่อนนุ่มอบอุ่นใจว่า

 “แล้วพวกแกสองตัวกำลังหวังอยากได้อะไรหรือเปล่า? ฉันจะไม่เริ่มยกยอชื่นชมพวกแกหรอกนะ ที่ฉันทำไปอย่างนั้นกับพวกนั่น ก็เพื่อจะให้พวกนั้นทำในสิ่งที่ฉันบอกให้ทำอย่างเต็มใจแค่นั้นเอง พวกแกไม่อยากรู้หรอกว่าฉันคาดหวังว่าจะได้อะไรคืนมากับสิ่งนี้นะ”

เจ้าเหลืองกับวิหคทองคำรู้สึกอย่างกับจะอ้วกด้วยความขยะแขยง

มีโอกาสมากมายที่ประติมากรรมพวกนั้นอาจจะตายไปถ้าพวกมันพยายามเข้าไปต่อสู้ใกล้ๆท่ามกลางสงครามน่านน้ำในครั้งนี้

 “ในอีก 20 ปีข้างหน้าพวกมันก็จะทำให้ฉันร่ำรวย ฉันไม่อาจปล่อยให้พวกมันต้องมาตายอยู่ที่นี่หรอกนะ”

ถ้าหากว่าเรืออับปางไป จากนั้นประติมากรรมทั้งหมดที่ว่ายน้ำไม่เป็น ก็อาจจะจมน้ำตายได้ และนั่นคงกลายเป็นเรื่องที่เลวร้ายสุดๆไปเลย!

นอกจากนี้เหล่าประติมากรรมสลักชีพก็มีพลังมหาศาลที่จะสามารถกลายร่างเพื่อเปลี่ยนกระแสของการต่อสู้ได้ ในความเป็นจริงก็มีความเสี่ยงอันตรายอยู่บ้างเช่นกันที่จะแสดงให้พวกกองเรือรบให้เห็นที่นี่!

ยิ่งไปกว่านั้นเหล่าประติมากรรมสลักชีพยังสามารถโบยบินไปบนอากาศและแหวกว่ายอยู่ในน้ำได้ พวกที่เหลือนั้นก็เลยถูกสั่งไม่ให้เข้าไปในสนามรบทันที

หลังจากปล่อยเหล่าประติมากรรมสลักชีพเอาไว้แล้ว วีดจึงกลับไปสนใจที่สนามการต่อสู้อีกครั้ง บริเวณที่มีกองเรือดรินเฟลด์ลอยลำยุ่งเหยิงอยู่กับกองเรือผีสิงเป็นพัลวัน

กองเรือผีสิงจมลงไปทุกครั้งที่มีปืนใหญ่ยิงออกมา

เหนือท้องทะเลแห่งนี้ไม่ว่ามองไปทางไหนก็มีแต่เปลวไฟลุกโหมผสานกับเสียงคำรามดังสนั่นจนหูดับตับไหม้ ด้วยลูกปืนใหญ่ที่ถูกยิงออกไปที่พวกมันอย่างไร้ความปราณี

นั่นมันผิดพลาดตั้งแต่แรกเริ่มแล้วที่ถ้าหากว่าปราศจากคำสั่งการของเนโครแมนเซอร์ พวกมันที่เป็นอันเดดที่สติปัญญาต่ำก็ต่อสู้ไปตามวิธีการของพวกมันอย่างไร้หัวคิด

และแล้วกองเรือผีสิงที่อยู่ในสนามรบก็ถูกสั่งการและควบคุมโดยวีด

 “จัดรูปขบวนทัพแล้วก็เคลื่อนไปสกัดข้างหน้าของศัตรูโดยเร็ว! ส่วนเรือผีสิงไมเคิลแองเจลโล่ก็อ้อมไปอีกทาง!”

ในขณะที่พวกเรือผีสิงลำเล็กๆหลายลำถูกใช้ให้เปลี่ยนเส้นทางไปแล้วก็อับปางไป เพราะว่าถูกกระหน่ำยิงอย่างต่อเนื่อง ท่ามกลางเรือเหล่านั้นมีเรือสำราญลำใหญ่ที่ได้กลายเป็นเรือผีสิง

เรือไมเคิลแองเจลโล่นั่นเอง!

มันเป็นเรือที่ได้หายสาบสูญไปแบบปุบปับพร้อมกับผู้โดยสาร 590 คน บนเรือและกลายมาเป็นเรือผีสิง เรือเปลี่ยนทิศทางไปเพื่อสกัดกองเรือหน่วยที่สองด้วยการปาดหน้าเข้าไปขวางทางไว้

 “แล่นไปทางฝั่งซ้ายสิเว้ย!”

กัปตันของเรือรบแผดเสียงออกมาเพื่อสั่งให้หลบเรือไมเคิลแองเจลโล่ที่กำลังจะชน แต่ว่ากลับมีเรือผีสิงลำเล็กลำอื่นๆลอยอยู่บริเวณนั้นด้วยเช่นกัน

ชาวประมงที่ได้กลายเป็นอันเดด หว่านแหหาปลาของเขาลงไปในทะเล

 “ข้าควรจะได้กินปลาคนเดียวหลังจากที่จับได้แล้ว”

“ข้าเกลียดฉลาม ข้าเกลียดฉลาม ฉลามกลืนข้าไปทั้งตัว ข้ากลัวจริงๆ”

เรือรบปะทะเข้ากับเรือประมงและชะลอเรือเอาไว้ได้ ทำให้เรือไมเคิลแองเจลโล่ชนเข้ากลางลำ ผสานงาอย่างจัง

อุบัติเหตุทางจราจรครั้งใหญ่เกิดขึ้นบนท้องทะเลแล้ว!

ถึงแม้จะไม่มีปืนใหญ่พวกมันก็สามารถสร้างความเสียหายร้ายแรงให้กับตัวเรือของศัตรูได้ จนทำให้เกิดแรงกระแทกรุนแรงผลักลูกเรือตกลงสู่ทะเล

ในตอนที่กัปตันเรือและเหล่าลูกเรือที่ล้มลงระเนระนาดบนพื้นดาดฟ้าเรือ ต่างพากันพยายามที่จะทรงตัวยืนขึ้นมา เหล่าผู้โดยสารอันเดดจากเรือผีสิงก็หลั่งไหลกรูเข้ามาที่พวกเขา

 “นี่มันก็นานมากแล้วตั้งแต่ที่เราได้ออกมาข้างนอกอย่างนี้”

“คุกเข่าลงไปเร็วเข้า ท่านลอร์ดมาร์ควิสกำลังฟื้นขึ้นมาแล้ว!”

ท่ามกลางเหล่าผู้โดยสารก็มีเหล่าสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีชั้นชนสูงมากมายที่ได้กลายเป็นอันเดดตอนที่อยู่ภายในเรือ

 “เรือลำใหม่งั้นหรอ เราควรจะขโมยแล้วก็คุมเรือลำนี้ไปเป็นเรือผีสิงซะ”

เหล่าอันเดดที่มาจากเรือสำราญกระโดดขึ้นไปบนเรือรบแล้วก็จับคนไปพร้อมกับร้องเพลงไปด้วย

 “กี๊กี๊กีกี!”

แม้แต่พวกลิงอันเดดก็ขึ้นเรือไปแล้วก็โหนไปมาบนเชือกจากบนเสากระโดงเรือ (นึกถึงเจ้าจ๋อแจ็คที่อยู่ในเรื่อง Pirate of the Caribbean)

มีอันเดดมากเท่าที่จะมากได้อยู่บนเรือสำราญลำนั้น

ในตอนที่เรือรบถูกสกัดเอาไว้ เรือผีสิงลำอื่นๆก็ทะลักออกมาและล้อมอยู่ทั่วทุกทิศทุกทางเช่นกัน

ในตอนที่เรือผีสิงเข้าโอบล้อมไว้ได้แล้ว ก็มีอันเดดมากมายกระโจนออกมาจากเรือและเข้ายึดเรือรบได้อย่างสมบูรณ์แบบ

ตริ้ง!

-คนในเรือทั้งหมดถูกฆ่าตายแล้ว เจ้าของเรือรบพรีเดเตอร์ได้ถูกเปลี่ยนเป็นอันเดดแล้ว

เรือรบพรีเดเตอร์จะถูกเปลี่ยนไปเป็นเรือผีสิง

ทันใดนั้นเรือรบก็เปลี่ยนให้ดูเก่าลงไปในทันที เรือผีสิงกลายร่างน้องใหม่เริ่มเข้าไปยักย้ายจัดการปืนใหญ่ของพวกมัน

 “ยิงให้หนำใจไปเลย!”

พวกมันเริ่มกระหน่ำยิงไปที่กองเรืบรบของดรินเฟลด์จากบนเรือผีสิงของพวกมัน

วีดได้สร้างความได้เปรียบอย่างชาญฉลาดจากเรือผีสิงที่กลายร่างลำใหม่แล้วเริ่มจมเรือเร็วลำอื่นไปเรื่อยๆ

พวกเรือผีสิงธรรมดาถูกจัดตำแหน่งเอาไว้ให้กั้นทางกองเรือรบของดรินเฟลด์เอาไว้ทุกทิศทุกทางที่พวกเขาสามารถแล่นผ่านไปได้

เมื่ออยู่บนท้องทะเล เรือลำหนึ่งสามารถแล่นผ่านไปได้หลายทิศทาง แต่อย่างไรก็ตาม ความเร็วเรือรบนั้นก็ตกลงอย่างมากด้วยเช่นกัน ในเมื่อพวกเขาเลือกที่จะยิงปืนใหญ่ของพวกเขาบนเรือ

มีช่องทางว่างๆที่มุ่งไปทางหนึ่งเปิดออกมาอย่างจงใจ กองเรือรบที่แล่นเรือตรงไปที่ช่องนั้นก็ถูกซุ่มโจมตีและโดนกระหน่ำยิงใส่โดยเหล่าทหารเรือผีสิงที่กำลังรอคอยอยู่

การโจมตีมากมายที่มาจากกองเรือผีสิง สร้างผลกระทบรุนแรงมาก แถมยังหยุดกองเรือไม่ให้แล่นไปตามทางของมันได้เลย

 “พวกแกก็ออกไปสู้ด้วย!”

วีดอัญเชิญแวนฮอร์คและโทริออกมา

 “ข้าสัมผัสกระแสพลังมหาศาลแผ่ออกมาจากนายท่าน”

“คี๊ฮ่าฮ่าๆๆๆ! พลังที่ข้าเสียไปกลับคืนมาแล้ว พวกมันซึมซับเข้าไปในกระแสเลือดของข้า”

ความสามารถอันแข็งแกร่งแห่งอันเดดที่ออกมาจากออร่าแห่งความตายเข้ามาสถิตอยู่ในร่างของแวนฮอร์คและโทริแล้ว

ออร่าแห่งความตายหลั่งไหลเข้าสู่ร่างของพวกมันในตอนที่พวกมันถูกอัญเชิญออกมา

การเป็นลูกสมุนดั้งเดิมของบัลข่าน แต่เดิมแล้วทั้งโทริและแวนฮอร์คเป็นมอสเตอร์ระดับบอสที่แข็งแกร่งมากเป็นพิเศษ

แต่ว่าพวกมันก็ไม่ได้มีเลเวลเท่าเดิมอีกแล้วตั้งแต่ที่พวกมันเจอกัน แถมเลเวลก็เติบโตขึ้น 200 ถึง 300 เลเวล

แต่อย่างไรก็ตามเมื่ออันเดดมีพลังสนับสนุนคุณสมบัติของเนโครแมนเซอร์ พวกมันจึงสามารถแสดงศักยภาพที่แท้จริงออกมาได้

พวกมันออกไปต่อสู้เพียงลำพังด้วยความแข็งแกร่งของตัวเองเพราะว่ามีเวทย์เสริมพลังของเนโครแมนเซอร์บลัฟช่วยด้วย

คนๆหนึ่งนั้นจะต้องมีทักษะอันเดดระดับสูงเพื่อที่จะอัญเชิญพวกมันออกมาอย่างเหมาะสมและใช้ทั้งแวนฮอร์คกับโทริได้ แต่ว่ากับวีดเขากลับตีพวกมันอย่างน่าอนาถมากมายหลายครั้ง เพื่อทำให้พวกมันติดตามเขาอย่างไม่มีเงื่อนไข

 “เราจะต้องเข้าไปใกล้ๆเรือด้วย”

สามฉลาดโฉดแห่งคาบสมุทรเบคกี้นิน ก็รู้สึกตื่นเต้นเช่นกัน พวกเขานำเรือผีสิงแล่นเข้าไปใกล้ๆพวกกองเรือราชอาณาจักรฮาเว่นที่พวกมันสู้ด้วยอยู่

 “ไปกันเถอะ!”

แวนฮอร์คกระโดดขึ้นไปบนดาดฟ้าเรือของศัตรู

ส่วนเดทไนท์ก็ถูกอัญเชิญออกมากกว่าร้อยครั้งแล้ว

เนื่องจากทักษะเนโครแมนเซอร์ที่ถูกคลุมเอาไว้ของวีด มานาของแวนฮอร์คก็เพิ่มขึ้นและก็อนุญาตให้มันสามารถอัญเชิญกองทัพอันเดดที่แข็งแกร่งของตัวเองออกมาได้อีกด้วย

กองทหารที่เดทไนท์อัญเชิญออกมานั้นมีเหล่าม้าปีศาจวิ่งออกมาเหยียบย่างบนดาดฟ้าเรือของศัตรูพร้อมกับพวกมันด้วย

 “เราจะสู้ด้วยวิธีที่เราต้องการ เราคือเผ่าแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์! จงออกไปดูดเลือดของพวกมันซะ!”

ส่วนเจ้าโทริก็กลายร่างเป็นค้างคาวดวงตาสีแดงฉาน

เนื่องจากมันเป็นค่ำคืนที่มืดสนิท การระดมยิงของกองเรือรบแห่งราชอาณาจักรฮาเว่นอ่อนด้อยลงไปในขณะที่ความคิดที่จะใช้เจ้าโทริก็ผุดขึ้นมา เพราะว่ามันแข็งแกร่งมากขึ้นในตอนกลางคืน

เหล่าค้างคางแวมไพร์ก็ถูกพิจารณาขึ้นมาเป็นพิเศษเนื่องจากค่อนข้างยากที่จะต่อกรกับพวกมันในการต่อสู้เหนือน่านน้ำแบบนี้

โทริและแวมไพร์ตัวอื่นๆก็กลายร่างเป็นค้างคาวเช่นกันและเข้าโรมรันเรือรบที่อยู่ใกล้เคียงดั่งพายุ

เหล่าลูกเรือและนักเดินเรือผู้ที่เป็นกุญแจสำคัญในการควบคุมปืนใหญ่ ก็ถูกกัดเข้าที่ต้นคอของพวกเขา

แล้วจากนั้นเหล่านักเดินเรือที่โทริดูดเลือดอยู่ก็กลายเป็นข้ารับใช้ของเขาไปในทันที

 “พวกแกคือคือลูกสมุนของข้า”

“ครับ ท่านลอร์ดของข้า”

“โจมตีและไปเอาชีวิตสหายของพวกเจ้าซะ”

“ขอรับ ท่านลอร์ด”

เหล่าลูกสมุนนั้นยิงปืนใหญ่ของพวกมันไปที่อดีตสหายทหารเรือของพวกเขา

 “ตู้ม ตู้ม”

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ? ยิงพลาดหรอ?”

“ตู้ม ตู้ม”

“พวกเขายิงเราอีกแล้ว เตรียมตัวตอบโต้!”

นี่สร้างความสับสนที่พวกเขาไม่รู้ว่าควรจะเชื่อใจใครกันแน่

ในขณะที่เหล่าแวมไพร์กำลังต่อสู้อยู่ พวกมันก็ได้กางเวทย์ลวงตาของพวกมันออกไป

ค่ำคืนนี้คือโลกของเหล่าแวมไพร์ ที่พวกมันสามารถเป็นอิสระและโบยบินไปมาบนท้อง

ฟ้าได้อย่างปราดเปรียว

ในฐานะจอมเวทย์อมตะ ลิช วีดออกไปต่อสู้ดั่งถูกชะตากับเจ้าแวนฮอร์คและโทริ การเคลื่อนไหวของพวกมันแทบจะไม่สามารถมองตาได้ด้วยตาเปล่าๆ ทำให้ยากที่จะไล่ตามไปได้

เมื่อออกมาถึงท้องทะเลเปิด วีดก็เห็นปิงหลงและพวกไวเวิร์นบินเป็นวงกลมเตรียมพร้อมต่อสู้อยู่ไกลออกไป

 “พวกแกก็ออกไปสู้ด้วย ไป!”

วิหคทองคำ วิหคเงิน ฟีนิกซ์ หรือแม้แต่พวกมอนสเตอร์ทะเลไร้ชื่อก็ถูกสั่งให้ออกไปร่วมต่อสู้

 “ออกไปสู้ที่แถบชายฝั่งไป ปิงหลงกับพวกไวเวิร์น พวกแกจะเป็นคนนำทัพออกไปต่อสู้”

 “รับทราบ นายท่าน”

พวกไวเวิร์นกับปิงหลงรู้สึกมีความสุขมากๆ

 “พวกเจ้าอาจจะทุกข์ทรมานยิ่งกว่านี้เพราะว่าพวกเจ้าเกิดก่อน แต่ในตอนนี้ในฐานะเหล่าพี่ชาย พวกเขาอยู่ลำดับสูงสุดของการจัดลำดับอาวุโส”

 “มากับพวกเราสิ!”

เหล่าสัตว์ทะเลสลักชีพได้เข้าไปรวมกลุ่มเพื่อออกไปสู้พร้อมกับพวกมอนสเตอร์ทะเล ผสานรูปแบบไปกับการบินเหนือท้องฟ้าโดยเจ้าปิงหลง ฟีนิกซ์ และพวกไวเวิร์น เป็นรูปแบบกลยุทธ์ที่สมบูรณ์มาก

พวกมันโบยบินเหนือท้องฟ้ายามราตรี มีจันทราสาดแสงลงผืนน้ำทะเลเป็นประกายระยิบระยับ พร้อมใช้กรงเล็บฉีกกระชากใบเรือเป็นชิ้นๆ เหล่ากะลาสีเรือที่กำลังยิงปืนใหญ่อยู่ก็ถูกโฉบตัวเอาไปและปล่อยลงสู่ทะเล

 “สถานการณ์การต่อสู้ของเราเสียเปรียบมากเลยครับ พลเรือเอก”

เหล่าทหารเรือของดรินเฟลด์กำลังลดหายลงไปเรื่อยๆ แต่ปัญหาที่แท้จริงก็คือเรือที่อับปางไปแล้วกลายเป็นเรือผีสิงและเริ่มโจมตีใส่พวกพ้องของพวกเขาต่างหาก

ออร่าแห่งความตายแผ่รังสีออกมาจากทักษะเนโครแมนเซอร์ของวีด ไหลทะลักครอบคลุมไปทั่วทั้งเรือผีสิงของเขาแล้วทำให้เหล่าเรืออับปางฟื้นคืนขึ้นมากลายเป็นเรือผีสิงอยู่ตลอดเวลา

 “ช่างเป็นไอ้พวกสารเลวที่น่ารำคาญซะจริง”

ในจำนวนกองเรือกองผีสิงนั้น มีเรือโบราณคร่ำครึอยู่มากมาย ความเร็วในการแล่นเรือกับอาวุธปืนใหญ่ของพวกมันก็ไม่ได้มากมายอะไรมากนัก แต่รูปแบบการต่อสู้ของพวกมันก็พอใช้ได้

วีดควบคุมการป้องกันและเสริมความแข็งแกร่งให้กับรูปขบวน เพื่อปกป้องเรือขนของล้ำค่าที่มีความเสี่ยงจากการถูกโจมตี

ถึงแม้ว่ากองเรือรบของดรินเฟลด์จะมีอาวุธอันน่าเกรงขาม แต่กองเรือผีสิงก็กำลังยั๊วเยี๊ยะไปทั่วทุกพื้นที่แล้วภายใต้การป้องกันของเหล่ามอนสเตอร์ทะเล

 “นี่กลายเป็นการต่อสู้แบบประชิดตัวแบบซึ่งๆหน้าไปแล้วครับ ท่านพลเรือเอก”

กองเรือของดรินเฟลด์ถูกรวบรวมขึ้นมาจากอาวุธที่ถืออยู่ ทุกๆคนที่อยู่บนเรือพวกเขาจะถูกคัดเลือกจากความคิดที่ว่าปืนใหญ่ดีกว่าดาบในการต่อสู้เหนือน่านน้ำ

ตอนที่อยู่ในฐานทัพนั้น พวกเขาไม่เคยต่อสู้แบบตัวต่อตัวมาก่อน เพราะว่าโดยปกติพวกเขาจะล้มคู่ต่อสู้ที่เป็นการสู้กับพวกมอนสเตอร์หรือว่ากองเรือรบ

กองกำลังทหารที่อยู่บนเรือธงของดรินเฟลด์และกลุ่มอาสาสมัครของกิลด์เฮอร์มีส ล่องเรือไปรอบๆแล้วจมเรือผีสิงลงได้ด้วยการโจมตีเวทย์ไฟกับเวทย์ศักดิ์สิทธิ์

กองเรือผีสิงนั้นเหนือกว่ามากในการต่อสู้แบบตัวต่อตัว นี่มันเหนือยิ่งเสียกว่าการต่อสู้เหนือน่านน้ำธรรมดาๆซะอีก

การปกป้องจากเวทย์ศักดิ์สิทธิ์ที่เหล่านักบวชร่ายให้กับเรือนั้นถูกเพิกเฉยโดยสิ้นเชิงจากเหล่าอันเดดที่กระโจนเข้าไปโจมตีรายตัว จนทำให้เกิดความหวาดผวาและแตกตื่นเป็นอย่างมาก

เรือของวีดยังยึดที่มั่นอยู่ที่ฝั่งของเรือรบอีกลำตรงแหลมของเกาะ

เป้าหมายอันยิ่งใหญ่นั้นไม่จำเป็นต้องถูกตัดสินว่าถูกต้องไหม เพื่อที่จะผนึกลงสู่หน้าประวัติศาสตร์ให้ได้ (หมายถึง การบันทึกลงสู่หน้าประวัติศาสตร์ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องดีๆ เพราะคนที่ชนะต่างหากถึงจะได้จารึกลงหน้าประวัติศาสตร์)

 “นี่แหละคืองานเลี้ยง!”

พวกมนุษย์ที่น่าอนาถทั้งหลายเอ๋ย!

ภายในดวงตาของวีดนั้นเห็นเพียงแค่ค่าประสบการณ์และไอเท็ม

เขาได้ต่อสู้เคียงข้างเหล่าอันเดด กวัดแกว่งดาบเข้าโรมรันเข้าใส่เหล่ากะลาสีเรือ

ในไม่ช้าวีดก็ฝ่าเข้าสู่การต่อสู้ยามราตรีครั้งนี้ในที่สุด

 “นั่นมันลิชนี่!”

ทันทีที่พวกเขาเห็นวีด แรงใจที่จะต่อสู้ของพวกเขา ก็หล่นฮวบลงในทันทีและเหล่าลูกเรือก็เริ่มวิ่งหนีไป นี่ก็คงเป็นเพราะความกลัวที่ถูกกระตุ้นขึ้นมาจากผลของออร่าแห่งความตายของลิชที่แผ่ออกมา

ในความเป็นจริง ทุกๆครั้งที่การต่อสู้นั้นยากลำบากมากสำหรับวีด มันกลับเพิ่มความเร้าใจให้กับเขาแทน

อาชีพเนโครแมนเซอร์อาจจะอ่อนแอกับพวกอาชีพสายนักบวชแต่มันก็เป็นสายอาชีพที่ยอดเยี่ยม

วีดคว้าเข้าที่ต้นคอของเหล่าลูกเรือที่กำลังหนีหัวซุกหัวซุนอย่างมันส์มือ

 “ทักษะสูบมานา!”

เขาเริ่มสูบเอามานามาจากเหล่าลูกเรือ แล้วจากนั้นก็อัญเชิญกองเรอผีสิงที่อับปางไปกลับขึ้นมาอีกครั้ง

ฟองอากาศเริ่มตีกันจนเป็นฟองคลื่นเหนือผืนน้ำทะเล จากนั้นเรือผีสิงลำหนึ่งก็โผล่ขึ้นมาจากใต้ทะเล

นี่คือความน่ากลัวของลิชที่แสดงออกมาจนไม่อาจหาที่ใดเปรียบได้

ในตอนที่ค่าพลังชีวิตของพวกศัตรูที่ถูกฆ่าตายเปลี่ยนไปเป็นมานา ก็ยังมีเหล่าอันเดดและเรือผีสิงฟื้นคืนชีพขึ้นมาจากพลังของออร่าแห่งความตายด้วยเช่นกัน

แถมค่าพลังชีวิตและมานาที่เพิ่มขึ้นอีกครั้งนั้นก็ถูกใช้เพื่อเสริมความแข็งแกร่งให้เหล่าอันเดดอีกด้วย

ภายใต้ท้องทะเลลึก ก็มีเรืออับปางผีสิงผุดขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

จุดแข็งของลิชก็คือ การควบคุมกองทัพอันเดดราวกับเป็นราชันย์

ดรินเฟลด์กำลังเฝ้าดูภาพทั้งหมดที่เกิดนี้จากที่ห่างไกลออกไป

พวกเขาไม่สามารถยิงปืนใหญ่ออกไปได้ เพราะว่าทั้งกองเรือผีสิงและเรือรบของพวกพ้องยุ่งเหยิงอีรุงตุงนังอยู่ใกล้ๆใจกลางนั้น แถมนี่ยังทำให้พวกจอมเวทย์ยังเป็นกังวลมากขึ้นกับความอลหม่านวุ่นวายในพื้นที่รอบๆ

อีกประเด็นที่น่าเป็นกังวลก็คือบริเวณที่มีฝนตกลงมานั้นอีก

 “มันเป็นไปไม่….”

“โทษที ว่าไงนะ?”

 “พวกเขาไม่ได้เข้าไปต่อสู้แบบตัวต่อตัวโดยไตร่ตรองให้ดีก่อน แถมยังรออย่างเอ้อระเหยในตอนที่เรากำลังตามหลังพวกเขามา ใช่ไหมละ?”

“…”

ถ้าหากกองเรือของดรินเฟลด์จะไปต่อสู้บริเวณธารน้ำไร้เยือกด้วยอาวุธปืนใหญ่ที่เหนือกว่าพวกมัน ก็คงจะเป็นไปได้ที่พวกเขาจะชนะกองเรือผีสิงพวกนั้นได้อย่างขาดลอย ถึงแม้ว่ามันจะต้องใช้เวลาซักหน่อย

แต่อย่างไรก็ตาม ในตอนที่พวกเขาทำอย่างนั้น วีดก็คงหนีไปได้ไกลแล้ว

แต่ตอนนี้พวกเขาอยู่ในสภาพที่ไม่ว่าด้วยวิธีการใดก็ตาม ก็ต้องจับวีดในการต่อสู้ครั้งนี้ให้ได้

ดรินเฟลด์สงสัยว่าจะมีโอกาสไหมที่วีดได้คาดการณ์เอาไว้แล้ว ถึงการต่อสู้ของเรือรบแบบประชิดตัวบนท้องทะเลแบบนี้

ถ้างั้นก็คงต้องประเมินวีดใหม่อีกครั้งซะแล้ว

ไม่ใช่แค่บนพื้นดินแต่ยังบนท้องทะเลด้วย เขารู้วิธีที่จะต่อสู้ด้วยพลังเต็มที่ของเขา แถมยังสร้างความได้เปรียบของสนามรบมากเท่าที่จะเป็นไปได้อีก

ควบคุมการต่อสู้ให้แสดงอานุภาพออกมาขนาดนี้ แถมยังบัญชาการพวกอันเดดให้แสดงความสามารถที่แท้จริงของแต่ละตนอีก นี่คือการคาดการณ์จากภายนอกของดรินเฟลด์

ถึงแม้ว่าเรือฝั่งหน้ากับฝั่งหลังจะอ่อนแอสุ่มเสี่ยงอยู่บ้าง แต่ที่อยู่บนดาดฟ้านั้นแข็งแรงสุดๆ แถมจริงๆแล้วบนดาดฟ้าเรือก็มีปืนใหญ่แค่ 9% เท่านั้นที่ถูกติดตั้งเอาไว้เมื่อเทียบกับฝั่งอื่นๆ

ปัจจัยที่สำคัญมากที่สุดเมื่อออกไปสู้ท่ามกลางเรือหลายลำก็คือการวางตำแหน่ง แต่ว่าเรือผีสิงนั้นมีระดับการเคลื่อนที่และความสามารถในการหันตัวเรือที่กว้างขวางอยู่แล้ว

วีดพุ่งเข้าสู่การต่อสู้ที่กำลังเกิดขึ้น

กองเรือของดรินเฟลด์ที่รวมกลุ่มเข้าด้วยกัน ได้กลายเป็นเรือผีสิงไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่ก็ได้รับความเสียหายจากปืนใหญ่ค่อนข้างมาก และเพราะว่าไร้เส้นทางหลบหนี ทางเลือกเดียวของพวกเขาก็คือต้องสู้

ไม่ว่าใครก็สามารถเชี่ยวชาญชำนาญในการต่อสู้เหนือน่านน้ำได้ แต่การต่อสู้แบบตัวต่อตัวแบบนี้ คงจะไม่มีข้อแก้ตัวไหนเลย คงได้เพียงแค่รับรู้ทักษะที่แท้จริงของวีดเท่านั้น เขาเชี่ยวชาญทั้งสองสนามรบ เหนือกว่าที่พวกเขาคาดการณ์เอาไว้ซะอีก

ภายในเขตลาส ฟาลังคซ์ เหล่าศัตรูพวกนี้(วีด)ถูกกล่าวหาว่าเป็นความขี้ขลาดที่โจมตีแบบไม่ทันตั้งตัวและสร้างความวุ่นวายขึ้นมา แต่ตอนนี้พวกเขาไม่มีข้อแก้ตัวใดๆได้แต่รับรู้ถึงความสามารถบัญชาการกองทัพของศัตรูเท่านั้น

เขามีศักยภาพอันยอดเยี่ยมที่จะเป็นพลเรือเอกแห่งท้องทะเลแห่งนี้

ไม่ใช่แค่ฉลาดปราดเปรื่องในสนามรบหนึ่งหรือสองสนามเท่านั้น แต่เป็นสามสนามรวมอยู่กับเขาคนเดียวต่างหาก นั่นจึงทำให้เขาเปิดทัศนคติมุมมองและการประเมินในตัววีดกว้างมากขึ้น

 “เฮ้ย ไอ้พวกโง่! แล่นไปให้เร็วๆหน่อย ใครบอกให้พวกแกนับเหรียญทองกันนะห๊ะ? พวกแกอยากถูกเกี่ยวตัวเข้ากับสาหร่ายทะเลหรืออยากไปกองอยู่ใต้ทะเลลึกๆมืดนั้นอีกหรือไงห๊ะ? ไอ้แขนเดียวที่โพกผ้าขี้ริวนั่นนะ แกจะทอดสมอเรือหาพระแสงอะไรว่ะ? เร็วเข้า แล่นไปเร็วๆ พวกแกอยากจะจมลงไปอีกซักครั้งหรือไงห๊ะ!”

วีดออกคำสั่งเรือผีสิงด้วยคำดุด่าเหน็บแนมแสนเจ้ากี้เจ้าการเรื่อยๆมากมาย เพื่อให้พวกมันทำงานอย่างที่สั่งไป แม้ว่าในตอนที่พวกมันจะมองไม่เห็นเขาแต่พวกมันก็ยังคงได้ยินเสียงของเขาอย่างเต็มสองหู (ผู้แปล: หลอนเวอรรรรร)

 “ก็ช่วยไม่ได้ละนะ ติดต่อกับราชาโจรสลัดกริฟฟิทที่เก่งในการต่อสู้แบบประชิดตัวอันยุ่งเหยิงแบบนี้ บอกมันว่าพวกมันได้รับอนุญาตให้ออกไปต่อสู้ได้เหมือนกัน”

เหล่าโจรสลัดทอดสมอของพวกเขาลงและสอดส่องมองไปรอบๆทั้งๆที่ยังไม่ออกมาจากธารน้ำไร้เยือกด้วยซ้ำไป

ความกลัวของดรินเฟลด์ก็คือกองกำลังเรือรบของเขาจะสูญเสียความเคารพที่ได้สั่งสมมาจากกิลด์เฮอร์มีสและเขาก็ยังต้องนำความอับอายไปให้ชื่อเสียงกิลด์ของพวกเขาอีกด้วย

 “ในที่สุดก็ถึงตาพวกเราออกโรงซะที ออกเรือได้! ”

เหล่าโจรสลัดที่เฝ้ามองดูอย่างเงียบๆ จนกระทั่งตอนนี้ก็ออกเดินเรือไปอย่างพร้อมเพรียงกัน

นี่คือการร่วมมือกันของทหารเรือและโจรสลัด!

กองเรือโจรสลัดรุดแล่นเรือเข้าไปใกล้กับเรือผีสิงที่เกาะติดอยู่กับเรือของทหารเรือที่อยู่ในการต่อสู้แบบตัวต่อตัวอยู่

 “โจมตี!”

“ไปกวาดล้างพวกอันเดดนั่นซะ!”

เหล่าโจรสลัดได้เข้าร่วมการต่อสู้บนเรือรบแล้ว การต่อสู้ที่พลุกพล่านไปด้วยเหล่าอันเดด การต่อสู้ที่คุกรุ่นดุเดือดระหว่างโจรสลัดและเหล่าอันเดดในตอนที่เรือได้แล่นเข้าไปประชิดแล้ว

กองเรือผีสิงพยายามหาทางเข้าไปยึดเรือรบและเข้าไปโจมตีพวกเขา แต่พวกมันก็ถูกผลักออกมาจากเรือ

บริเวณที่เป็นธารน้ำไร้เยือกที่ผสมผสานเข้าด้วยกันกับท้องทะเล ได้กลายเป็นสมรภูมิรบอันดุเดือด ครึ่งหนึ่งคับคั่งไปด้วยกองเรือรบของราชอาณาจักรฮาเว่นและเรือของเหล่าโจรสลัด ในขณะที่อีกครึ่งหนึ่งอัดไว้ด้วยกองเรือผีสิง

เหล่าเดทไนท์ก็กำลังต่อสู้แบบประชิดตัวอยู่บนดาดฟ้าเรือของเรือผีสิง ในขณะที่เรือลำอื่นๆกำลังอับปางลงเพราะการถูกระดมยิงอย่างต่อเนื่อง

ด้วยเวลาที่เหมาะเจาะกองหนุนของวีดก็มาถึงในที่สุด

 “วีด พวกเรามาถึงแล้ว!”

เพลและเรือของพวกพ้องของเขาได้มาถึงน่านน้ำที่อยู่ใกล้ๆกับเขตลาส ฟาลังคซ์แล้ว

จากนั้นสายฝนรุนแรงก็เริ่มกระหน่ำลงมาอีกครั้ง

ฮวายองเริ่มแต่งหน้าของเธอด้วยเครื่องสำอางที่ทำมาจากวัตถุดิบธรรมชาติภายในห้องผู้โดยสารเรือ

ผิวพรรณของเธอช่างขาวใส นุ่มและเรียบเนียนราวกับผิวของเด็กทารก

มันสำคัญอย่างมากที่จะแต่งหน้าเพื่อช่วยให้เธอดูสวยโดดเด่น!

อาชีพนักเต้นสามารถปรับปรุงค่าสถานะรูปลักษณ์ของพวกเขาได้ด้วยการแต่งหน้า

 “วันนี้ฝนตก ไม่ทาอายไลนเนอร์ละกัน งั้นฉันแค่ปัดแก้มก็พอละ”

เธอปล่อยผมของเธอลงมาอย่างเป็นธรรมชาติจนถึงระดับเอว

หนึ่งในสิทธิพิเศษของการเป็นนักเต้นก็คืออัตราการเติบโตของเส้นผมของพวกเขา

ก็เพราะว่าเส้นผมของพวกเขานั้นยาวเร็วมากจึงทำให้พวกเขาสามารถจัดแต่งออกแบบทรงผมได้หลากหลายมากมาย

ฮวายองเปลี่ยนไป เป็นคนที่ดูเจิดจรัส เสน่ห์เย้ายวนใจ และบริสุทธิ์ผุดผ่องที่สุดที่ออกมาจากภาพลักษณ์ที่ดูมั่นๆหยิ่งๆนั้น

ตริ้ง!

-ท่านได้แต่งหน้าของท่านเสร็จสมบูรณ์แล้ว

เสน่ห์ +21%

ความดึงดูดใจ+15%

โชคดี+29%

เอฟเฟ็คของทักษะการเต้น+31%

ในตอนที่ท่านสวมบนบาทเป็นหญิงสาวขายดอกไม้หรือขนมปัง สถานการณ์จะทำให้คุณเป็นที่ชื่นชอบมากยิ่งขึ้น

เอฟเฟ็คจะยังคงมีผลตราบเท่าที่เครื่องแต่งหน้ายังอยู่บนใบหน้า

ตั้งแต่ยังเป็นผู้เล่นใหม่แล้ว เธอก็ได้ออกแสดงบนเวทีที่แตกต่างมากมาย จนตอนนี้ใบหน้าของเธอเกือบจะเหมือนใบหน้าจริงของเธอแล้ว รูปร่างของเธอก็คงพูดได้ว่าสมส่วน

 “นี่ก็นานมากแล้วนะเนี่ย งั้นฉันควรจะแสดงโชว์เต้นที่ตราตรึงที่สุดให้วีดได้ดูละกัน”

ในตอนที่ฮวายองรู้สึกพึงพอใจกับรูปลักษณ์ของเธอหน้ากระจกอยู่ เธอก็ถอดต่างหูกับสร้อยคอที่เธอสวมอยู่ออก

มันเป็นชุดเครื่องประดับที่ดีสำหรับนักเต้น แต่ว่าค่าคุณสมบัติของพวกมันไม่ได้เหมาะกับสถานการณ์ตอนนี้เลย

เธอสวมใส่ชุดเดรสสีขาวแบบซีทรูแนบเนื้อ

จากนั้นเรือของเพลก็แล่นมุ่งตรงมาที่ใจกลางของสนามรบ

 “ชิ ตอนฝนตกพลังเวทย์มนต์ของฉันก็อ่อนลงสิ…แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ละนะ ทอร์นาโดเพลิง!”

โรมูนะร่ายเวทย์ของเธอลงสู่ใจกลางการต่อสู้บนท้องทะเลที่กำลังดำเนินอยู่นั้น

เปลวไฟลุกโหมขึ้นรุนแรงเหนือท้องทะเลและลุกลามออกไปเรื่อยๆทั่วทั้งพื้นที่โดยรอบ ด้วยแรงลมหมุนทำให้เปลวไฟสูงขึ้นจนไปถึงสวรรค์เลยทีเดียว

ลมหมุนอันแปรปรวนผสานเข้ากับเปลวเพลิงที่กำลังลุกไหม้ โหมกระหน่ำ กำลังลอยขึ้นสู่อากาศ!

จากนั้น ลูกบอลไฟก็ร่วงหล่นลงสู่กองเรือรบ

 “เล็งเป้า…ยิง ศรต่อเนื่อง!”

เพลยิงลูกธนูเล็งไปที่เส้นเชือกที่ยึดใบเรือเอาไว้บนเรือรบ

การพยายามที่จะยิงเชือกที่แกว่งไปมาให้โดนภายใต้สายฝนที่หลั่งรินเช่นนี้ เป็นเรื่องที่ยากมาก แต่ว่าหัวธนูที่ถูกแกะขึ้นมาเป็นพิเศษนั้น มีตะขอหน้ากว้างกรีดใบเรือใหญ่ลงมาผ่าครึ่งออกจากกัน

ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ยุติการต่อสู้ลง แต่เขาก็ปลีกตัวออกมาเพื่อสกัดการเคลื่อนที่ของเรือศัตรูได้

 ‘เจ้าคนที่สวมหมวกสีแดงนั่นต้องเป็นกัปตันเรือแน่เลย’

แล้วกัปตันและผู้ช่วยผู้บังคับการเรือก็ถูกดักยิงด้วยลูกธนู

ส่วนเซเฟอร์ก็เหวี่ยงเบ็ดตกปลาของเขาใส่พวกโจรสลัดที่เข้ามาใกล้ จัดการตรึงพวกมันเอาไว้ไม่ให้ขึ้นมาบนเรือ

ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่บทบาทที่สำคัญมากนัก แต่มันก็หยุดเหล่าโจรสลัดที่พยายามขึ้นมาบนเรือได้

แม้แต่เซอร์กะก็เหวี่ยงหมัดของเธอเพื่อสกัดพวกศัตรูไม่ให้ขึ้นมาบนเรือได้เช่นกัน

เพลบ่นพึมพำขณะที่เขาพาดลูกศรใส่คันธนูพร้อมกับเดินไปด้วย

 “เมลอนจะต้องชอบนี่แน่ๆเลยถ้าเธออยู่ที่นี่ด้วย”

มันเป็นการผจญภัยที่เมลอนจะต้องอิจฉาแน่ๆ ไม่มีใครอยากจะพลาดการต่อสู้แบบนี้หรอก

แต่อย่างไรก็ตาม งานของเธอคือจะต้องออกอากาศเหตุการณ์ครั้งนี้ในรายการพิเศษ ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือกนอกเสียจากต้องยอมแพ้ที่จะเข้าร่วมการต่อสู้ครั้งนี้ไป

นั่นมันช่างน่าเศร้าสำหรับคนทำงานจริงๆ

 “ยิงงง จมเรือพวกมันซะ!”

แต่ก็แน่นอนละ มีปืนใหญ่อยู่บนเรือโจรสลัดเช่นกัน

ด้วยคำสั่งของเพลพวกเขาจึงสามารถขยายขอบเขตการโจมตีพวกเขาเพื่อจมเรือของพวกโจรสลัดได้

ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม

ภายในสนามรบอันดังกึกก้องของเสียงยิงปืนใหญ่ที่ดังสนั่นบวกกับเสียงปะทะกันของคมดาบ ก็มีเสียงเล่นพิณที่โดดเด่นดังกังวานขึ้นมา

ที่ยืนอยู่บนรังกา จินตกวี เบลล็อตได้เริ่มขับขานเสียงพิณออกมาราวกับโดนสิงสู่

 “อะไรว่ะ?”

“เธอกำลังทำบ้าอะไรนะ บรรเลงเพลงใจกลางสนามรบเนี่ยนะ?”

เหล่าโจรสลัดพากันระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

ภายใต้พายุห่าฝนอันรุนแรง บทเพลงที่พวกเขาได้ยินนั้นมีพลังอำนาจมากที่คงจะพูดเกินไปในขณะที่มีการต่อสู้อันดุเดือดเกิดขึ้นอยู่อย่างนี้

มันน่าเหลือเชื่อสุดๆสำหรับเธอที่จะบรรเลงเพลงที่อ่อนนุ่มดุจดั่งความฝันภายในสถานที่แห่งนี้

ฮวายองลุกขึ้นจากที่ที่เธอนั่งอยู่บนดาดฟ้าเรือในตอนที่เพลงเริ่มบรรเลงขึ้นมา เธอกระซิบด้วยเสียงเบาๆอย่างตื่นเต้นว่า

 “ฉันคงจะไม่มีโอกาสที่จะได้แสดงบนเวทีแบบนี้แน่ๆ?”

จากนั้นเธอจึงค่อยๆเดินขึ้นไปบนยอดของเสากระโดงเรือ

ผลเอฟเฟคที่ถูกผสานเข้าด้วยกันของทอร์นาโดเพลิงกับเมฆทมิฬทำให้เกิดภาพมายาเปล่งแสงสีแดงฉานของอาทิตย์อัสดงออกมา

ฮวายองเปียกโชกไปทั้งตัวด้วยน้ำฝน ทำให้ชุดเดรสสีขาวของเธอแนบติดเนื้อของเธอทุกๆครั้งที่เธอขยับตัว

การเต้นบูบิบูบิที่เธอแสดงอยู่บ่อยๆนั้นส่งผลให้กับศัตรูระยะใกล้ๆเท่านั้น (ผู้แปล: นี่คือการเต้นรำที่เกี่ยวข้องกับการเสียดสีและการเคลื่อนไหวที่เซ็กซี่ทั่วๆไป, ซึ่งนำไปสู่ชื่อ บูบิ บูบิ ซึ่งแปลตามตัวอักษรว่า "ถูถู" - มันไม่ได้มาจากคำว่า "หน่มน๊ม(booby booby) credit: koyocopilot เล่ม 17 ตอน 8)

จุดที่อันตรายมากๆของการเต้นบูบิบูบิก็คือแสดงให้เห็นเนื้อกายวับๆแวมๆและยั่วยวนผู้ที่เห็นมันเข้า!

อย่างไรก็ตาม ภายในสนามรบอันกว้างขวางแห่งนี้บวกกับสายฝนกระหน่ำรุนแรง การเต้นธรรมดาๆคงใช้ไม่ได้ผลแน่ๆ

แม้นในวันที่ฝนตกอย่างนี้ นักเต้นคนนี้ก็เต้นอย่างบ้าคลั่ง มันไม่มีผลอะไรกับฮวายองเลย แม้นจะมีผู้คนนับล้านตะโกนและกรีดร้องออกมา (เสียงกรีดร้องในสงคราม)

 “การได้เห็นผู้ชมดูฉันอยู่บนเวที มันก็ยังคงให้ความรู้สึกเหมือนๆกันนั่นแหละ เพราะนี่คือการเต้นของฉัน”

เมื่อลองนึกไปถึงช่วงเวลาที่เธอยังเป็นเด็ก สายฝนก็หลั่งรินลงมาและเธอเพียงแค่คิดว่าพวกมันเป็นดั่งกับตัวหนอนที่ร่วงหล่นลงมาจากสวรรค์เท่านั้น

สายฝนที่ทำให้ผืนดินชุ่มช่ำ สายฝนที่นำไปสู่ชีวิต

นี่เป็นสายฝนตามแบบที่ผู้คนใฝ่ฝันถึงอย่างบริสุทธิ์ใจและปรารถนาที่จะร่ายรำอยู่ภายใต้มัน

ฮวายองเริ่มเต้นบัลเล่ต์ได้อย่างอ่อนช้อยสง่างาม มือทั้งสองวาดเป็นวงกลมและเหยียบย่างเดินออกไปด้วยปลายเท้าของเธอ

สายลมกรรโชกสับส่ายร่างกาย สายฝนโชกชุ่มทั่วเรือนร่าง ปลดปล่อยความเร่าร้อนออกมา แม้นว่าจะยากแต่ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

เธอร่ายรำด้วยจังหวะของสายฝนที่โปรยปรายในขณะที่เต้นรำออกมาด้วยความร่าเริง

 “ล๊าลาลาลา” (ผู้แปล: ลั้นลาเวอรรร)

เธอร่ายรำและเคลื่อนตัวไปพร้อมกับสายลมขณะที่ฮัมท่วงทำนองสอดคล้องสายฝนที่หลั่งริน

ในขณะที่มือเท้าของเธอวาดเส้นไปอย่างยืดหยุ่น สายตาและการแสดงออกบนใบหน้าของเธอก็ดึงดูดหัวใจของผู้ชมได้อย่างต้องมนต์เสน่ห์

มันรู้สึกราวกับว่าคุณถูกดูดเข้าไป

เป็นความสามารถที่ครองทั่วทั้งเวทีแสดงไว้ได้

ช่างสวยและสง่างาม เธอช่าง…

เธอเต้นไปด้วยความสุขที่เต็มเปี่ยมดุจดั่งภูติสาวที่หลงรักในสายฝนที่กำลังโปรยปราย ราวกับว่าเธอจะไม่ได้พบพานเจอกับสายฝนนั้นเป็นครั้งที่สอง

ชุดของเธอโชกชุ่มไปด้วยน้ำฝนไปทั่วทั้งเรือนร่าง แผ่ความรู้สึกเร้าอารมณ์และชวนเสน่หาไปที่ตัวเธอ

ช่วงคอที่บอบบางและใบหน้าที่ใสซื่อบวกกับดวงตาที่สวยสดงดงาม เรือนร่างอันน่าหลงใหลเป็นจุดที่คุณสามารถจ้องมองดูไปได้ตลอดทั้งวัน ขณะที่เส้นผมที่ยาวสลวยโชกชุ่มไปด้วยน้ำฝนซัดส่ายไปมารอบๆ

เส้นผมที่ยาวสลวยชุ่มไปด้วยน้ำฝนสะบัดไปมา แม้จะมีสายฝนที่โรยรินลงมาปะทะเข้าใส่เธอก็เป็นเหมือนดั่งเครื่องประดับให้เธอได้ยืนอย่างสง่าผ่าเผย

เธอช่างรักในการเต้นจริงๆ ช่วงเวลานี้ราวกับว่าโลกใบนี้คือเวทีที่เอาไว้ให้เธอร่ายรำ

การร่ายรำที่แสนมีชีวิตชีวาที่เธอได้เริ่มขึ้นนั้นอัดแน่นไว้ด้วยความเร่าร้อนและเร้าอารมณ์หลั่งไหลออกมา

ไม่ว่าจะเป็นเวทีแบบไหน ไม่ว่าจะเป็นผู้ชมกลุ่มใด มันไม่สำคัญถ้าหากว่ามีคนนับหมื่นอยู่เบื้องหน้าเธอเช่นนี้แล้ว

ดุจดั่งมนต์เสน่ห์อันน่าพิศวงของเทพีที่มิอาจมีใครสามารถจับต้องได้

 “อ๊า……”

ขากรรไกรของเหล่าทหารเรือและโจรสลัดหล่นค้างลงมา

นั่นเพราะนักเต้นรำฮวายองกำลังร่ายรำอยู่

พวกคุณไม่อาจละสายตาออกไปจากการร่ายรำนั้นได้เลย

เนื่องจากสถานะความสับสน อัตราความสำเร็จในการใช้ทักษะจะลดต่ำลง

ค่าพลังกายของท่านลดต่ำลง

ในบริเวณธารน้ำที่อยู่ใกล้เคียงนั้น การเต้นรำของฮวายองได้ดึงดูดสายตาของเหล่าทหารเรือNPC และเหล่าโจรสลัดNPC แม้กระทั่งเหล่าผู้เล่นโจรสลัดและผู้เล่นทหารเรือเอาไว้ เป็นเพราะว่าฮวายอง พวกเขาทุกคนล้วนตกอยู่ในภวังค์

จบตอน

ผู้แปล: Cole’s Myth

Editor: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล