เล่ม 21 ตอนที่ 7 ออร่าแห่งความตาย แปลโดย Cole’s Myth

 “อะแฮ่ม ลมโชยอ่อนๆกำลังดีเลยแหะ”

วีดเอ่ยขึ้นมาผ่านรอยยิ้มบิดเบี้ยวแกมโกงของเขา

เนื่องจากความจุของเรือขนาดกลางนั้นถึงขีดสุดแล้ว ความเร็วของเรือจึงเนิบช้าอย่างเห็นได้ชัด

 “เราต้องหนีออกจากวงล้อมนี้ให้ได้โดยด่วน”

เจ้าวิหคทองคำบินกลับไปกลับมาอย่างต่อเนื่องไม่หยุดหย่อน ลาดตระเวนเพื่อที่จะรายงานตำแหน่งของศัตรูให้วีดได้รู้

พวกเขามุ่งหน้าตรงไปที่ทะเลอันโล่งกว้างและพยายามให้มากที่สุด เพื่อที่จะหลุดออกไปจากศัตรูของพวกเขาให้ได้ จากการคาดคะเนด้วยสายตา เมื่อถึงระยะสิ้นสุดของเขตธารน้ำไร้เยือกนี้แล้ว พวกเขาก็จะสามารถหลุดหนีออกไปได้ แต่อย่างไรก็ตาม ศัตรูของพวกเขาสามารถขับเคลื่อนเรือได้ดีกว่า

 “ถึงเวลาใช้สิ่งที่เราเตรียมการซะที เนื่องในโอกาสนี้…”

วีดมอบหมายหน้าที่เหล่านั้นให้กับเหล่าประติมากรรมสลักชีพที่มีจะงอยปากและปีกทั้งหลายนั้นไปดำเนินการ

 “ฉันอยากให้พวกแกอยู่ตรงบริเวณน้ำแข็งที่อยู่แถวๆนั้น เมื่อไปถึงแล้วพวกแกจะเห็นตรงที่มีรอยน้ำแข็งแยกอยู่ ฉันอยากให้พวกแกกะเทาะน้ำแข็งให้แตกแยกออกจากพื้นดิน ระวังตัวกันด้วยละ”

อีกอย่าง เขายังสั่งงานให้พวกมันกลับไปเอาของกลับมาด้วย ของพวกนั้น คือ แจปเท็มจำนวนมากมายที่ได้มาจากการล่ามอนสเตอร์ในเขตลาส ฟาลังคซ์

เหล่าประติมากรรมสลักชีพใช้จะงอยปากหรืออุปกรณ์อย่างอื่นเพื่อตอกตรงริมฝั่งซอกเขา ของแจปเท็มหลายถุงทะลักออกมาทั้งทางฝั่งซ้ายและฝั่งขวา แล้วจากนั้นพวกมันก็รีบรวบรวมของทั้งหมดในทันที

ถ้าหากว่าคุณลองมองไปที่เจ้าเหลือง คุณก็คงจะเห็นภาพที่น่าเวทนาแสดงออกมา

 “ฉันดีใจจังที่บินไม่ได้”

วีดมีความสุขกับการลงทุนลงแรงกับพวกประติมากรรมสลักชีพในครั้งนี้ พวกมันคงจะทำงานให้เขาไปตลอดกาล

ทำงานห้าวันต่อสัปดาห์โดยไม่มีโบนัสประจำเดือนหรือว่าประจำปี หรือแม้แต่ผลประโยชน์กำไรทางธุรกิจอื่นๆอีกด้วย

เจ้าเหลืองก็พยายามขอออกจากงานไปด้วยเช่นกัน เมื่อถึงเวลาที่ลูกน้อยของมันเกิดมาแล้ว แต่ว่ามันก็โดนปฏิเสธ แถมยังถูกใช้งานหามรุ่งหามค่ำอีกต่างหาก

แถมยังถูกห้ามไม่ให้ปลดปล่อยความเป็นพ่อออกมาอีกด้วย!

การโดนทรมานขู่เข็ญอยู่ตลอดเวลา ให้กินแล้วก็ทำงานใต้ดินภายในเหมือง เป็นประสบการณ์การทำงานที่เลวร้ายที่สุดก็ว่าได้

เขาได้ฝังแจปเท็มไว้ภายในน้ำแข็งตรงริมแม่น้ำเอาไว้ก่อนแล้ว

 “ฉันพลาดโอกาสที่จะได้เก็บไอเท็มล้ำค่าอื่นอีก…”

วีดพูดออกมาด้วยความเศร้าโศกพร้อมกับใบหน้าที่บิดเบี้ยว

ความโศกเศร้าอัดอั้นอยู่ภายในใจของวีด ขณะที่เขามองดูฉากหนังทิวทัศน์ของเขตลาส ฟาลังคซ์ และหวนให้นึกถึงฉากของหนังเรื่อง Tears for you เขาจึงแกล้งอ้าปากหาวขณะที่น้ำตาเริ่มจะไหลออกมา

วีดจึงตัดสินใจซื่อสัตย์กับความรู้สึกตอนนี้ของเขา

 “น้ำตาแต่ละหยดของฉันมีค่า 800 เหรียญทอง ไม่ละ เอาเป็น 8,000 เหรียญทองละกัน ไม่ว่าจะเป็นยังไงสถานการณ์แบบไหน ฉันจะไม่ยอมลดราคาให้แน่!”

แต่ไม่ว่าด้วยความหมายแบบใด หยดน้ำตาพวกนี้กลับไม่ใช่ความรู้สึกที่แท้จริงของเขาเลย

 “ความเครียดที่สั่งสม ทำให้เป็นโรคทางเดินอาหารได้ พวกแกไม่มีทางรู้ได้หรอกว่า การกินอาหารทุกมื้อมันก็เหมือนกับมีใบมีดเล็กๆอยู่ในท้องของพวกแก เพื่อที่จะช่วยต่อสู้กับความเครียดนั้น ต้องเสียเงินไปมากมายเหลือเกิน ฉันเอาเงินไปซื้อยานอนหลับที่ ไม่ทำให้ฉันอดตาย ยังจะดีซะกว่า! ”

เรือถูกขับเคลื่อนไปข้างหน้าสู่ท้องทะเล วีดผู้มองไปยังทิศทางของเขตลาส ฟาลังคซ์ ก็มองเห็นกองทัพเรือจำนวนมากมายหนาแน่นปรากฏให้เห็น

เรือรบมากมายจากทั้งกองทัพเรือแห่งราชอาณาจักรฮาเว่นและกองทัพเรือแห่งกลุ่มโจรสลัดพันธมิตรก็ได้ปรากฏตัวขึ้นมา

 “นี่มันเร็วกว่าที่ฉันคิดนิดหน่อยนะ แต่ว่าฉันคงจะไม่รอให้พวกมันตามมาทันหรอก!”

เหล่าประติมากรรมหอคอยแสดงถึงบทบาทความเฉลียวฉลาดออกมามากที่สุดในช่วงเวลาที่ผ่านมา โดยที่ไม่รู้ไม่เข้าใจถึงสถานการณ์ปัจจุบันเอาซะเลย

วีดปลดทักษะประติมากรรมจำแลงในรูปลักษณ์ของกริฟฟิทออกเพราะว่ามันหมดประโยชน์แล้ว

เขาถอดชุดที่ทำขึ้นมาเป็นพิเศษจากทักษะเย็บปักของเขาเองเพื่อที่จะได้ดูเหมือนกับกริฟฟิท

ในตอนที่เขากลับไปที่เมืองโมราต้าแล้ว เขาคงจะขายชุดพวกนั้นออกไปได้ เพราะงั้นจึงต้องเก็บรักษาให้สะอาดเอี่ยมอ่องเอาไว้

ครั้งหนึ่ง เขาเคยกลายร่างไปเป็นลิช ชุดคงจะสามารถดัดแปลงตัดแต่งอะไรที่ไม่จำเป็นออกไป ขึ้นอยู่กับผลลัพธ์รูปร่างที่มาจาการเปลี่ยนร่าง

พลังอำนาจของอันเดดนั้น มักจะทำให้เกิดความกังวลอยู่เสมอ แต่ว่ามันก็จำเป็นอย่างมากที่สุดในการออกคำสั่งการกองเรือผีสิงทั้งหลายเหล่านี้

 “ประติมากรรมจำแลง!”

จากนั้นวีดก็กลายร่างเหมือนกับประติมากรรมของจอมเวทย์อมตะลิช คล้ายกับแบบที่เขาถือเอาไว้อยู่ในมือซึ่งทำให้รูปร่างของเขาดูแก่ขึ้นค่อนข้างมาก

วีดในร่างลิช (잡연서는) กำลังลอยอยู่กลางอากาศ เขาลอยอยู่สูงจากพื้นอย่างน้อย 30 เซนติเมตรและปกคลุมไปด้วยออร่าดำทะมึนวนเวียนอยู่รอบตัวของเขา

ไม่ว่าใครก็ตาม ที่ได้เห็นฉากอันน่าพิศวงด้วยดวงตาคู่นี้ ต่างพากันกลืนนำลายของพวกเขาลงคอไปโดยที่พวกเขาสามารถสัมผัสได้ถึงพลังอำนาจอันท่วมท้นในรูปลักษณ์จอมเวทย์อมตะลิชของวีด

-ทักษะประติมากรรมจำแลง เปิดการใช้งานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ประติมากรรมที่ถูกแกะสลักโดยประติมากรคนหนึ่งด้วยอารมณ์ความรู้สึกอันท่วมท้น

ตอนนี้เขากลมกลืนกับผีดิบตนอื่นแล้ว!

-ร่างกายของท่านได้เปลี่ยนเป็นลิช อุปกรณ์ทั้งมวลไม่สามารถใช้การได้ แนะนำให้ท่านเปลี่ยนพวกมัน ท่านไม่สามารถสวมใส่อุปกรณ์มิทธริลหรืออุปกรณ์ศักดิ์สิทธิ์ได้ มันจึงสำคัญอย่างยิ่งสำหรับท่านในการหาอุปกรณ์ชิ้นใหม่ให้เหมาะสมกับเผ่าพันธุ์

-ค่าสติปัญญาและความเฉลียวฉลาดเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยยะเป็นผลมาจากการใช้ทักษะการแปลงร่าง

ขีดจำกัดด้านการใช้พละกำลังทางร่างกายหายไป

เมื่อท่านใช้ทักษะของเนโครแมนเซอร์ ท่านจะได้รับเอฟเฟคเพิ่มขึ้น 25%

เอฟเฟคการลอยตัวจะถูกใช้อย่างเป็นธรรมชาติ (จะลอยเองโดยไม่ต้องคุม)

เอฟเฟคพลังเวทย์เพิ่มมากขึ้น

เป็นเพราะผลจากค่าสถานะทางศิลปะที่สูง ท่านได้จำแลงร่างเป็นผู้อัญเชิญอันเดด

เอฟเฟคออร่าแห่งความตาย ได้ถูกปลดล็อคแล้ว

ยกเว้นค่าสถานะความเป็นผู้นำและเสน่ห์ ค่าสถานะอื่นๆทั้งหมดจะลดลง

สถานะความโชคดีลดต่ำลงจนถึงขีดสุด

ระดับพลังชีวิตและมานาจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

ทักษะสูบชีพและสูบมานาสามารถแสดงประสิทธิภาพได้เพิ่มขึ้น 20% แต่ไม่สามารถใช้การได้เมื่ออยู่ใต้แสงแดด ทักษะสามารถใช้เพื่อฟื้นฟูระดับพลังชีวิตและมานาได้

ตอนนี้ท่านอ่อนแอต่อพลังศักดิ์สิทธิ์อย่างมาก รูปลักษณ์นี้จะคงอยู่ จนกว่าทักษะประติมากรรมจำแลงถูกปลดออก

-คำเตือน! ผลข้างเคียงจากการใช้ทักษะประติมากรรมจำแลงเป็นจอมเวทย์อมตะลิช การกระทำทั้งหมดที่ทำด้วยรูปลักษณ์นี้จะเป็นผลการกระทำที่เป็นปรปักษ์ต่อเหล่ามวลมนุษย์

การกลายร่างเป็นลิชโดยสมบูรณ์(Complete Lich Variation): 19.3%

-จากการใช้ทักษะประติมากรรมจำแลงเป็นลิช ท่านได้เพิ่มค่าความเข้าใจในประติมากรรมขึ้น 1 เลเวล

ค่อยดูเหมือนกับลิชที่สุดยอดแล้วจริงๆหน่อย!

 “แต่ว่าฉันอยู่แค่ระดับต่ำเท่านั้นนิ”

วีดชำเลืองดูรูปร่างที่เปลี่ยนไปของเขาพอผ่านๆแล้วก็รู้สึกพอใจกับการเปลี่ยนแปลงนั้น

เขากลายร่างเป็นลิชโครงกระดูกที่ดูดาดๆไม่ได้เรื่อง

ฉันเลเวลลดต่ำลงมากเลยเมื่อเทียบกับลิชไชร์ แถมยังดูไม่สมบูรณ์แบบเมื่อเทียบกับลิชบัลข่านที่มีเลเวลสูงกว่า

แต่ตอนนี้ ฉันมีทักษะของเนโครแมนเซอร์ ออร่าแห่งความตาย เป็นที่เรียบร้อยแล้ว และการฝึกฝนศาสตร์มืด ฉันสามารถขยายขอบเขตการอัญเชิญอันเดดได้มากกว่าเดิม ด้วยการแลกเปลี่ยนความตายของพวกมัน

หนึ่งในข้อเสียของออร่าแห่งความตาย คือ ขอบเขตของมันยังเล็กอยู่ เขาจึงจำเป็นต้องหาหนทางที่ดีกว่านี้เพื่อปรับเงื่อนไขให้น่าพอใจยิ่งขึ้นไปอีก

 “ฉันไม่จำเป็นต้องใส่ส้นสูงเพื่อเพิ่มความสูงหรอกนะ”

เนื่องจากเขาลอยห่างจากพื้นอยู่ 30 เซนติเมตร แววตาของเขาเปล่งประกาย เป็นเพราะรูปลักษณ์ของเขานั้น ได้ถูกปรับปรุงให้ดีมากขึ้น

อาชีพลิชนั้นจะแข็งแกร่งในเวลากลางคืน แต่อย่างไรซะ เขาก็สามารถเคลื่อนที่ได้ดีในเวลากลางวันด้วยเช่นกัน

 “ฮึ่มมมมม”

ในทางตรงกันข้าม กองทัพเรือของดรินเฟลด์ยังคงไล่ตามพวกเขาอยู่ ในขณะที่พวกเขากำลังพยายามข้ามพ้นสถานการณ์คับขันเช่นนี้ให้ได้

 “พวกมันจะถึงตัวเราในอีก 5 นาที”

ด้วยการนับความเร็วเรือของศัตรูภายในสมองและคำนวณว่าต้องใช้เวลามากเท่าไรถึงจะเข้าประชิดเรือของพวกเขาได้ มันอาจทำให้พวกเขาอยู่ในระยะการโจมตีเวทย์มนต์แล้วด้วย

เรือใบของวีดแทบจะหนีไม่พ้นกระสุนเวทย์ไฟที่ผ่านไปผ่านมาแบบหวิดๆ

ในขณะที่บรรดาลูกศรเวทย์กำลังพุ่งผ่านไปถึงเรือที่บรรทุกแจปเท็มเอาไว้อยู่นั้น

วีดก็ได้ยินเสียงๆหนึ่งเข้า

 “ทางนี้”

“พวกเราอยู่ทางนี้”

 “ท่านวีด พวกเรากำลังรอคอยท่านอยู่เลย ได้โปรดให้เราขึ้นเรือไปด้วยเถิด ทางนี้ครับ!”

ไกลออกไปจากธารน้ำ มีรูปร่างที่คล้ายคลึงกับมนุษย์อยู่สามคน โบกมือและส่ายๆไปๆมาๆ ราวกับไม่ได้รู้สึกรู้สมทุกข์ร้อนอะไร แต่พวกเขาก็พบไปแล้ว (-.-)

คนกลุ่มนั้นเยียบย่างเดินอยู่บนพื้นธารน้ำแข็งและพยายามให้ถึงที่สุด เพื่อที่จะมีชีวิตรอดให้ได้ ไม่ว่าด้วยวิธีใดก็ตาม

ด้วยความหวังที่ว่าวีดจะผ่านมาทางนี้ในตอนที่ออกไปจากบริเวณธารน้ำแห่งนี้

วีดลอยขึ้นไปทางดาดฟ้าเรือในทันที เพื่อดูภาพนั้นจากทางซีกท้ายเรือของเขา

 “อะไรนะ? ให้หยุดเรือเพื่อช่วยพวกแกงั้นหรอ กองเรือรบของดรินเฟลด์กำลังไล่ตามพวกเราอยู่นะ แกรู้ไหม?”

 “ได้โปรดท่านวีด ให้พวกเราขึ้นเรือไปด้วยเถิด”

 “โอ๊ะโอ! พลาดแล้วละ! ฉันจะไม่ให้พวกแกขึ้นเรือมาด้วยหรอก”

 “ท่านวีด พวกเราพยายามจะกลับไปยังตัวทวีป แต่ว่ามันไม่มีหนทางอื่นแล้ว…”

สามัญสำนึกได้บอกเขาว่าในขณะที่หลบหนีออกจากธารน้ำแห่งนี้ แล้วยังต้องหนีบรรดากองทัพเรืออีก มันไม่มีทางเลยที่จะไปรับคนสามคนนั้นขึ้นมาได้ เขาจึงไม่มีภาระหน้าที่อันใดที่ต้องไปช่วยพวกเขา

หลังจากที่วีดผ่านพวกเขาแล้ว ทั้งสามคนก็วิ่งข้ามธารน้ำแข็งด้วยเท้าเพื่อหาหนทางที่จะเข้ามาใกล้ตัวเรือ

ไม่มีต้นไม้สักต้นเพื่อเอามาสร้างแพได้ พวกเขาจึงตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะว่าเลเวลของพวกมอนสเตอร์นั้นอยู่เกินกว่าที่จะสามารถเอื้อมถึงได้

พวกเขาจึงลุยลงไปในธารน้ำไร้เยือก แล้วเกาะแผ่นไม้เล็กๆ ไหลไปตามธารน้ำแข็งที่จมลงอยู่ในน้ำอันแสนเย็นยะเยือกเพื่อลุยข้ามผ่านบริเวณธารน้ำแข็งนั้นและออกไปยังมหาสมุทร

แน่นนอนว่าบนท้องทะเล เศษธารน้ำแข็งนั้นมีแนวโน้มที่จะละลายแล้วก็แตกออกจากกัน แม้แต่คุณก็ยังเห็นว่านั่นเป็นภาพอันน่าสังเวชยิ่งที่แม้แต่คนตาบอดก็มองเห็นภาพนั้นได้เช่นกัน

 “ได้โปรดให้เราขึ้นเรือไปด้วยเถิด!”

ทั้งสามที่กู่ร้องออกมาอย่างสิ้นหวัง พยายามที่จะลดความเร็วเรือลงในตอนที่วีดเข้ามาใกล้

วีดที่ตอนนี้อยู่บนยอดดาดฟ้าเรือจึงกล่าวออกมาว่า

 “จะไปแผ่นดินใหญ่งั้นหรอ?”

 “ใช่ครับ แน่นอนอยู่แล้ว พวกเราเปลี่ยนไปแล้ว นิสัยเลวๆของพวกเราทั้งหมดนั้นได้หายไปแล้ว!”

บางทีถ้าหากพวกเขาอาศัยอยู่บนดินแดนเปลี่ยวร้างนี่ซักสองสามเดือนถึงหนึ่งปี พวกเขาก็คงไม่กลายเป็นพวกสิ้นคิดอีกต่อไปแล้วก็เปลี่ยนแปลงเส้นทางชีวิตของพวกเขาได้

บนโรยัลโร้ดนั้นเป็นดินแดนที่เต็มไปด้วยความสุขและความสนุกสนาน พวกเขาก็จะติดอยู่ในดินแดนอันไกลแสนไกลเป็นเวลานานแสนนานราวกับว่าพวกเขาถูกขังเอาไว้!

หยดน้ำตานั้นแทบจะไม่มีให้เห็นเลยในขณะที่พวกเขาทั้งสามแสร้งทำเป็นร้องไห้พร้อมกับทำน้ำมูกไหลไปด้วย

ในขณะที่พวกเขากำลังวิงวอนอยู่นั้น ไฮนซ์ แฟรคตัล บรอดเมียร์ก็เป็นเหมือนกับลูกแกะที่แสนอ่อนแอ

วีดจึงตอบกลับไปอย่างนิ่งเฉยว่า

 “ค่าธรรมเนียมขึ้นเรือของฉันนั้นค่อนข้างแพงหน่อยนะ….พวกแกมีเงินมากแค่ไหนละ?”

ถึงแม้ว่าเขาอาจจะเปลี่ยนไปเป็นลิช แต่ว่าจิตใจที่ปรารถนาในเงินตรานั้นไม่น้อยลงไปเลยแม้แต่นิดเดียว

ไฮนซ์กลอกตา แม้ว่าคุณอาจจะเป็นวายร้ายที่แสนโด่งดัง แต่ถ้าคุณจะต้องพบเจอกับความเจ็บปวดทรมานอย่างเลี่ยงไม่ได้ คุณก็ควรจะตอบสนองกลับไปอย่างเชื่อฟัง

 “เราสามคนรวมกันมีเงินอยู่ 2,759 เหรียญทองครับ”

อีกนัยหนึ่งก็คือจำนวนเงินนั้น เล็กน้อยมากจนสามารถทำให้วีดเพียงเดินหนีไป ได้อย่างง่ายดาย

                                                                                     

แต่ในความเป็นจริงเขาแทบจะเอาไม่ถึงครึ่งของจำนวนเงินที่ถูกเสนอมานั่นเลย

วีดจึงพยักหน้ากับจำนวนที่ถูกเสนอมานั้นแล้วพูดออกมาว่า

 “ค่าธรรมเนียมคือ 7,000 เหรียญทอง…เสียใจด้วยนะแต่ฉันไม่ยอมลดให้หรอก”

 “เอ๋? แต่ท่านวีด ท่านให้พวกเราขึ้นเรือไปแบบฟรีๆไม่ได้หรือ พวกเรารอคอยท่านมานานเลยนะ…ไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่พวกเราจะสามารถจ่ายตามจำนวนที่ถูกเสนอไปนั่น ท่านจะทิ้งเราเอาไว้อย่างนี้ไม่ได้นะ มันไม่มีทางให้พวกเราหนีออกไปจากที่นี่ได้เลย!”

 “มันก็มีเรือลำอื่นผ่านมาทางนี้อยู่นะ ถ้าหากพวกแกไม่มีเงิน งั้นก็ลองขึ้นเรือลำอื่นดูละกัน”

 “ไอ้เจ้าพวกอันธพาลนั่นก็ทำให้ฉันยุ่งมามากพอแล้วนะ! ฉันละสงสัยจริงจริ๊งว่ามันจะมีใครไหมที่จะยอมให้พวกแกขึ้นเรือนอกเสียจากฉัน ถึงแม้ว่าที่ฉันคิดอยู่นี่ มันอาจจะพลาดไปหน่อยก็เถอะ”

 “พวกแกลองหารือกันดูละกันแล้วก็ตัดสินใจว่าจะทำยังไง ฉันมั่นใจอย่างยิ่งว่าพวกแกจะเห็นด้วยกับเหตุผลอันน่าดึงดูดของฉัน”

วีดเห็นว่าเจ้าเหลืองเหมือนกำลังจะพูดบางอย่าง แต่จากนั้นมันก็ทำได้เพียงแค่ปิดปากเงียบและก็พยักหน้ารับเท่านั้น

 “ถ้าหากว่าแกตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยุ่งยาก งั้นแกก็จัดการกำจัดมันด้วยตัวแกเองเถอะ ทำหน้าที่ของแกให้ดีเถอะ แล้วก็อย่าละทิ้งหน้าที่ด้วยละ”

วีดตัดบทพูดด้วยการกล่าวโต้งๆเพียงแค่ครั้งเดียว

 “มันขึ้นอยู่กับพวกแกแล้วละว่าจะจัดการกับสถานการณ์นี้ยังไง”

เขาพูดราวกับไม่แยแสอะไร

 “ลองคิดถึงระยะทางดูนะครับ การที่จะขึ้นเรือไปด้วยเงินเพียงแค่ 200 เหรียญทองก็ยังถือว่าแพงเลยครับ”

 “ถ้าพวกแกทนกับราคาแค่นี้ไม่ได้ งั้นก็ไปหาเรือลำอื่นเอาละเองกัน”

เรือไม่จำเป็นต้องรับพวกคนชั่วที่ไม่สมควรจะได้รับความเมตตาหรอก

เป้าหมายของวีดนั้นก็เพื่ออย่างเดียวเท่านั้น

ยังไงเขาก็กำลังจะออกไปจากที่แห่งนี้อยู่แล้ว และพวกเขาก็กำลังกลับไปที่จุดหมายปลายทางเดียวกันอีกด้วย

เพราะว่าพวกจอมหลอกลวงนี้กำลังเข้าตาจน เขาก็อาจจะขูดเลือดขูดเนื้อเอาจากค่าขึ้นเรือให้ได้เช่นกัน แล้วก็สอนบทเรียนให้พวกมันได้รู้เกี่ยวกับทัศนคติของพวกมัน!

 “เฮ้ย พวกแกนะเอาเงินมาให้เร็วๆดีกว่านะ”

 “ถ้าเราไม่ไปกับเขา เราก็จะติดอยู่ที่นี่นะ”

กองทัพเรือไล่ตามพวกเขา จนเข้าสู้ระยะสายตา สามารถมองเห็นพวกมันได้ด้วยตาเปล่า

ไม่มีเวลามาต่อรองราคากันแล้ว

มาถึงระดับนี้แล้ว ทุกๆอย่างคงจะสูญเปล่าเป็นแน่

เมื่อมองดูกองทัพเรือของดรินเฟลด์ที่ตีตัวเข้ามาใกล้ ทั้งบอร์ดเมียร์กับแฟรคตัลนั้นดูเป็นกังวลยิ่งกว่าวีดเสียอีก

ทั้งสามคนนำเงิน อัญมณี และของมีค่าทั้งหมดของพวกเขาออกมาแล้วเริ่มนับคำนวณดู เป็นจำนวนทั้งสิ้น 7425 เหรียญทอง (ฉากเหมือนโดนรีดไถ่เงินจริงๆ)

 “ท่านวีด เราจะจ่ายด้วย 7,000 เหรียญทองครับ”

 “จ่ายล่วงหน้าด้วย”

ในระหว่างที่พวกเขาทั้งสามจ่ายเงินไป 7,000 เหรียญทองแบบหวุดหวิดและดีดตัวขึ้นเรือ พวกเขาก็ได้เจอกับกองทัพประติมากรรมสลักชีพอยู่บนดาดฟ้าเรือ (ตอนไปเจอผีดิบ ตอนกลับเจอประติมากรรม ซวยแท้ๆ)

 “มอนสเตอร์ทั้งหมดนี้มาจากที่ไหนกันนะ?”

 “มันก็ยอดเยี่ยมอยู่นะแต่ดูน่าขนลุกสุดๆเลยละ”

เหล่าประติมากรรมทั้งหมดนั้นมีรูปร่างน่าขนลุกขนพองเอาการ แถมรูปร่างพวกมันยังดูน่าตกตะลึงยิ่งกว่าที่เคยพบเจอมา

 “พวกแกคงจะได้ติดอยู่ที่นี่ไปเป็นเดือนๆแน่ เพราะงั้นทำตัวดีๆจะได้ไม่มีปัญหา”

 “ได้เวลาทำงานแล้ว”

พวกเขาหายใจเข้าเฮือกใหญ่และตระหนักว่าไม่มีทางให้ออกไปแล้ว

 “จากนี้เป็นต้นไป พวกแกขับเรือลำนี้นะ”

 “รับทราบครับ เราจะขับเอง”

ทั้งสามจะทำทุกๆอย่างที่เขาสั่งมา

วีดคิดว่า แม้ว่าทักษะเดินเรือของเขานั้นจะพัฒนาไปมากแล้ว แต่เพราะความเร็วของเรือนั้นช้ามากเนื่องจากความจุเกินขนาด เขาจึงสรุปเอาว่าทักษะของพวกมันอาจจะช่วยได้

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะถูกขนานนามว่า สามฉลามโฉดแห่งคาบสมุทรเบคกี้ แต่พวกเขาก็ไม่เคยโดนจับตัวได้มาก่อน เพราะว่าทักษะการเดินเรืออันยอดเยี่ยมของพวกเขา

และเพราะว่าศัตรูเป็นกองทัพเรือแห่งราชอาณาจักรฮาเว่นและกองทัพเรือของกลุ่มพันธมิตรโจรสลัด พวกเขาจึงจำเป็นต้องเพิ่มความเร็วของพวกเขาขึ้นเพื่อหลบหนีไปให้ได้

 “ปรับใบเรือเพื่อลดระดับกระแสลม”

 “ปรับทิศทางของเรือไปตามกระแสคลื่นให้มากที่สุดเพื่อเร่งความเร็วในการแล่น”

สามฉลามโฉดแห่งคาบสมุทรเบคกี้อยู่ในช่วงยุ่งๆ วิ่งกลับไปกลับมาเพื่อปรับใบเรือกับเชือก เพื่องัดเอาความเร็วของเรือขึ้นมา

วีดรู้สึกยินดีจากเศษเสี้ยวที่อยู่ภายในใจของเขา

-เขาขูดรีดเอาของมีค่าไปหมดเลย

-เราเหลือเงินเพียงแค่ 425 เหรียญทองเท่านั้นเอง

แม้นจะอยู่ในสถานการณ์ที่บ้าบิ่นที่สุด วีดก็ยังคงจัดการหลอกลวงสามฉลามโฉดผู้ฉาวโฉ่ได้สำเร็จ

-นี่เขาคิดว่าเราจะลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำกับเรางั้นหรอ? ตอนนี้เราอาจจะตามน้ำไปก่อน แต่เมื่อเวลาที่ใช่มาถึง เราจะปล้นเอาสมบัติของเขามาให้ได้

-ฆ่า ฆ่า ฆ่า

พวกเขากระซิบหากันและกันขณะที่กำลังทำงานอยู่

วีดเดินไปที่ดาดฟ้าเรือ แล้วมองไปที่กองทัพเรือแห่งราชอาณาจักรฮาเว่นที่ใกล้เข้ามา แล้วเขาก็พูดขึ้นมาว่า

 “เฮ้ย พวกแกน่ะ?”

 “ครับท่าน?”

 “ฉันมีค่าอาหารด้วยนะ”

 “เอ๋?”

 “3 เหรียญทองสำหรับน้ำหนึ่งอึก 5เหรียญทองสำหรับปลาดิบหนึ่งชิ้นจนกว่าเราจะกลับไปถึงตัวทวีป”

นี่ถือเป็นความเผด็จการขนานแท้ที่เลวร้ายจนไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ เพียงเพื่อกอบโกยเอากำไรมากเท่าที่จะมากได้!

 “อะไรทำให้ท่านคาดว่าเราจะยอมจ่ายสำหรับนั่นหรอ!”

แฟรคตัลพยายามโต้เถียงกลับด้วยเสียงแข็ง แต่ก็ต้องชะงักแล้วตามมาด้วยโทนเสียงที่อ่อนนุ่ม

 “นั่นมัน เราจะล่องเรือนี้ไปจนกว่าจะถึงจุดหมายของพวกเรา ฉะนั้นท่านสามารถจ่ายเงินให้เราสำหรับค่าเดินเรือให้เร็วที่สุดได้หรือไม่”

เจ้าเหลืองพยักหน้ารับพลางคิดว่ามันเป็นข้อเสนอที่ชาญฉลาดและเป็นข้อตกลงที่ดูสมเหตุสมผล ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะปฏิเสธข้อตกลงแบบนี้ได้เลย

 “1 เหรียญทองแดงต่อวัน”

 “เอ๋?”

 “ถ้าพวกแกไม่ชอบ งั้นออกไป๊!”

 “……”

เขาก็เปรียบเหมือนกับนักจี้ปล้นที่มาพร้อมกับมีด ด้วยการใช้โอกาสที่น้อยที่สุดและขูดรีดทุกสิ่งทุกอย่างจากเหยื่อของเขาได้อย่างมีประสิทธิภาพเท่านั้นเอง

พวกเขาไม่สามารถโต้เถียงกลับไปได้ เพราะว่าการตัดสินใจนั้นมาจากตำแหน่งที่ทรงอำนาจกว่านั่นเอง

แต่สิ่งที่น่ากลัวก็คือเหล่าประติมากรรมสลักชีพที่เขามอบชีวิตให้ พวกมันติดตามเขาอย่างกับว่าเขาเป็นดั่งพ่อแม่ของพวกมัน

เหล่าประติมากรรมสลักชีพที่เฝ้าดูทุกสิ่งทุกอย่างที่วีดกระทำและได้เรียนรู้ว่า ‘ทุกอย่างในชีวิตคือเงิน’ (เอาละ เริ่มแพร่กระจายความงกแน่ๆ)

ดรินเฟลด์กำลังเฝ้าดู ขณะที่พวกสามฉลาดโฉดแห่งคาบมหาสมุทรเบคกี้ปรากฏตัวขึ้น แล้วปล่อยให้ขึ้นเรือไป

ไอ้พวกงี่เง่า!

ดรินเฟลด์ยังคงมีความรู้สึกอันขุ่นเคืองไม่พอใจเพราะถูกเหยียดหยามก่อนหน้านี้

มันอาจจะลำบากในตอนที่อยู่บนพื้นดินแต่ว่าการพยายามที่จะหลบหนีทางผืนน้ำนั้นยากยิ่งกว่ายากซะอีก

บรรดาผู้นำแห่งกิลดิ์เฮอร์มีสนั้น ตอกย้ำเขาทุกๆวัน เพื่อที่จะให้จับตัววีดให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

ผ่านการออกอากาศ พวกเขาก็ได้เห็นวีดเป็นครั้งแรกทั่วทั้งทวีปเวอร์เซล ในฐานะคนที่ประสบความสำเร็จภารกิจระดับ S ที่ยากที่สุด แม้จะมีการเข้าไปแทรกแซงจากพวกเขาก็ตาม

แม้ด้วยกำลังเสริมที่ถูกส่งมาให้พวกเขา พวกเขากลับไม่ได้แสดงให้เห็นถึงอะไรที่พัฒนาในทางที่ดีขึ้นได้เลย

พวกเขาอาจจะทุกข์ทรมานขณะที่อยู่บนผืนดิน แต่ว่าสถานการณ์ตอนนี้นั้นแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิงแล้วขณะที่อยู่บนท้องทะเลแห่งนี้

เขายอมรับว่าเขายังขาดประสบการณ์ในภาคพื้นดิน แต่ว่าบนท้องทะเลนั้นเขาคือราชันย์

 “มันก็แค่วิ่งหนีเอาชีวิตรอดแค่นั้นแหละหลังจากสิ่งที่มันทำเอาไว้ ไอ้โง่จอมยโสโอหัง”

ดรินเฟลด์ไม่ได้รู้สึกกังวลถึงตัวหมากที่กุมชัยชนะที่เขาต้องเดินเลย เพราะความแตกต่างอันใหญ่หลวงระหว่างกำลังรบของเรือพวกเขากับของวีด แต่เขากลับกังวลปฏิกิริยาตอบกลับของคนอื่นหลังจากที่เขาชนะแล้วต่างหาก

 “ฉันควรเผด็จศึกมันด้วยการโจมตีครั้งเดียวเลยดีไหมนะ? ไม่ดีกว่า นั่นมันเร็วเกินไปที่จะจัดการมัน หลังจากสิ่งที่มันทำลงไป”

การติดอาวุธยุทโธปกรณ์ด้วยปืนใหญ่รุ่นล่าสุดที่มาพร้อมกับพลังในการยิงอันสูงส่ง เรือที่กำลังล่องขนาดกลางหนึ่งลำจะถูกทำลายได้อย่างง่ายดายโดยไร้การต้านทาน

 “เพราะว่ามันเป็นสงครามน่านน้ำ มันจึงเป็นชัยชนะที่แสนง่ายดายสำหรับฉันโดยไร้ข้อกังขาใดๆ”

การที่ได้เห็นว่าพวกเขาได้รับชัยชนะปราศจากข้อคัดค้านใดๆ พวกเราจำเป็นต้องจัดลำดับ เพื่อที่จะฟื้นเอาเกียรติของเราคืนมา ซึ่งนี่จะกลายเป็นหัวข้อในการออกอากาศเสียมากกว่า

เพราะว่ามันเป็นสงครามน่านน้ำที่เขาสามารถชนะได้ เขาก็อาจจะได้รับเรตติ้งจากโชว์อยู่บ้าง

 “ท้ายเรือของพวกมันเข้ามาอยู่ในระยะแล้วครับ”

นายทหารเพตตี้ตะโกนออกไปด้วยเสียงที่ดังกึกก้อง

สามฉลามโฉดแห่งคาบสมุทรเบคกี้นินกำลังล่องเรืออยู่ แต่กลับไม่สามารถเพิ่มความเร็วให้เพิ่มขึ้นมาจากเดิมได้เลย เพราะว่าการบรรทุกเกินพิกัด

ดรินเฟลด์ตัดสินใจอย่างหนักแน่น แล้วออกคำสั่งบัญชาการกองทัพเรือ

 “รุดหน้าเข้าไป เตรียมการระดมยิง”

 “อีกสักนิดหน่อย ให้พวกมันเข้ามาอยู่ในระยะยิงซะก่อน”

 “เริ่มระดมยิงไปทีเดียวเลย แต่ให้เล็งไปให้ทั่วทุกทิศของพวกมัน”

หากเรือขนาดกลางที่กำลังแล่นอยู่นั้นจมไปอย่าง่ายดาย นั่นคงจะดูไม่ได้เรื่องเอามากๆแน่

ศักยภาพการล่องเรือจะอ่อนด้อยลงไปขณะที่แสดงให้เห็นอานุภาพการรบอันโดดเด่นด้วยการระดมยิง

เขาดำเนินการเล็งโจมตีด้วยกองกำลังรบชั้นยอดไปที่เรือของศัตรู

ดรินเฟลด์กำลังตั้งเป้าไปสู่ชัยชนะที่สมบูรณ์แบบ!

คำสั่งการของดรินเฟลด์ส่งผ่านไปทั่วทั้งกองทัพเรือทั้งหมด

เรือรบของกองทัพเรือที่สองแห่งราชอาณาจักรฮาเว่นเคลื่อนตัวมาข้างหน้า แล้วหันเรือเลี้ยวตรงแหลมเพื่อเปิดด้านข้างของตัวเรือออกมา

ประตูสี่ช่องถูกเปิดออกมา แต่ละช่องมีปืนใหญ่ติดตั้งอยู่แล้วจากนั้นพวกเข้าก็เริ่มประเดิมยิงออกไปแบบต่อเนื่อง

ตู้ม…ตู้ม…ตู้ม..ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม!

เรือรบมากกว่าห้าลำระดมยิงปืนใหญ่ที่มีประตูเรือเปิดออกถึง 160 บานอย่างพร้อมเพรียงและลูกกระสุนปืนใหญ่กระหน่ำโจมตียิงเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง

กระสุนปืนใหญ่ถูกยิงออกมาจากปืนใหญ่ที่ลอยละล่องทำวิถีแนวโค้งและร่วงหล่นพรูลงมาบริเวณไม่ไกลจากเรือของวีดมากนัก

กระแสน้ำสาดกระเซ็นมาจากธารน้ำ ผสานเสียงก้องกังวานดังอึกทึก ดั่งถูกกระสุนยิงมาจากสรวงสวรรค์ด้วยความสูงของแนววิถียิงกว่า 10 เมตร

 “บรรจุกระสุนปืนใหม่!”

พยุหะแสนยานุภาพของปืนใหญ่จากเรือรบที่พึ่งสาดกระสุนออกไปเมื่อกี้เริ่มบรรจุใหม่อีกครั้ง

เหล่าทหารกองปืนใหญ่ของกัปตัน บรรจุกระสุนใหม่ด้วยความรวดเร็วและแม่นยำ เนื่องจากระดับทักษะและได้รับการฝึกให้เป็นลูกเรือที่สมบูรณ์แบบ

น้ำหนักที่มาจากจำนวนปืนใหญ่ที่ถูกติดตั้งไว้บนเรือ ทำให้ระดับการเคลื่อนที่ของเรือลดต่ำลงมาก นั่นก็ถือเป็นข้อเสียเปรียบที่แท้จริง

จากนั้นเรือรบของดรินเฟลด์ได้ละเลงการตามล่าอีกครั้ง

ในครั้งนี้เรือรบอีก 7 ลำเบิกด้านข้างของตัวเรือพร้อมกับช่องที่เปิดอ้าเตรียมไว้

 “ยิงงงงงง”

กระสุนปืนใหญ่ 238 ลูก ถูกกระหน่ำยิงออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน!

ในครั้งนี้วิถีการยิงโจมตีนั้นยิ่งสูงเพิ่มยิ่งขึ้นไปอีก และกระสุนปืนใหญ่ก็ร่วงหล่นลงไปในทะเล ทำให้เกิดระลอกคลื่นซัดกระเซ็นอีกครั้ง

แสนยานุภาพของปืนใหญ่ทั้งหมด ได้ถูกแสดงออกมาจนหมดสิ้น ในขณะที่มีระลอกคลื่นลูกใหญ่ที่เกิดจากแรงปะทะของกระสุนปืนใหญ่

แล้วกระสุนปืนยิ่งใกล้เข้ามาถึงเรือของวีดเข้าไปเรื่อยๆ

 “ระยะห่างเริ่มประชิดเข้าเรื่อยๆแล้ว เร่งความเร็วให้มันมากกว่านี้สิวะ!”

 “ตอนนี้ความเร็วเรือถึงขีดสุดแล้วครับ”

สามฉลาดโฉดแห่งคาบสมุทรเบคกี้นินที่กำลังพยายามกระเสือกกระสนอยู่บริเวณตัวเรือ เพื่อที่จะเพิ่มความเร็วของเรือให้มากยิ่งขึ้น

วีดสามารถใช้มนต์ดำเพื่อสร้างเกราะกำบังจนกลายเป็นออร่าแห่งความตายได้ แต่เขายังไม่ต้องการที่จะใช้มันในตอนนี้

ฉากกระสุนปืนใหญ่ที่ร่วงหล่นลงสู่ธารน้ำนี้ เป็นภาพที่หาดูไม่ได้บ่อยนัก

ทำเลที่ดีที่สุดเพื่อเฝ้าดูการไล่ตามด้วยขอบเขตที่แสนคับแคบเช่นนี้ก็คือ ส่วนท้ายของเรือ

เจ้าเหลืองที่แสนใจเสาะ ขี้ขลาดตาขาวกำลังซ่อนตัวอยู่ที่ห้องพักภายในเรือ ถัดจากมันคือซอยูนที่มีใบหน้านิ่งราวกับหน้ากาก

 “กระสุนปืนใหญ่นั้นแพงมากๆ คงราคาประมาณ 3 เหรียญทองต่อลูก….เจ้าพวกนั้นนี่มีเงินมากมายมหาศาลจริงๆ”

พวกมันช่างโอ้อวดด้วยจำนวนเงินมากมายจนน่าอิจฉาซะจริง!

ธารน้ำถูกยึดครองโดยเรือจำนวนมากที่กำลังไล่ตามพวกเขามา มันทำให้ฉันรู้สึกมวนๆที่ท้องซะจริงที่เห็นว่าพวกมันติดอาวุธที่เรือของพวกมันตรงขอบเรือไว้ ด้วยความมั่งมีของพวกมันอย่างนั้น

การพัฒนาเชิงพาณิชย์ภายในทวีปตอนกลางนั้นสูงมากเนื่องจากจำนวนประชากรที่สูง คงเพราะนั่น จึงทำให้พวกทหารกองทัพเรือ ต่างก็ติดอาวุธมากมายขนาดนี้

เนื่องจากทัศนวิสัยที่ชัดเจนบนท้องทะเล จึงทำให้การมองเห็นของพวกเขาดีไปด้วย นั่นก็ทำให้เป็นไปได้ที่วีดจะสามารถมองเห็นพวกศัตรูจากทางท้ายเรือ แต่ก็เหมือนกับเขานั่นแหละที่ดรินเฟลด์ก็มีทัศนวิสัยที่ชัดเจนต่อทุกสิ่งทุกอย่างจากบนเรือของเขาเอง

วีดมักจะมีนิสัยเสียที่ชอบยั่วยุศัตรูของเขาให้โกรธอย่างจงใจ

ก็คงจะเหมือนกับอัศวินผู้กล้าหาญเฝ้ามองดูลูกแกะตัวน้อยๆกำลังเล็มหญ้าอยู่

ถ้าหากว่าเขาตายไป เขาก็จะต้องเสียไอเท็มอันมีค่า แถมระดับความเชี่ยวชาญทักษะก็จะลดลงไปด้วย

ฉะนั้นการเฝ้าสังเกตการณ์และวิเคราะห์ศัตรูอย่างต่อเนื่อง ถือว่าเป็นปัจจัยที่สำคัญมาก

อีกทั้งความกล้าหาญองอาจ ก็เป็นสิ่งจำเป็นด้วยเช่นกันเพื่อความอยู่รอด

กองทัพเรือแห่งราชอาณาจักรฮาเว่นกับเรือโจรสลัดไล่ตามพวกเขามาด้วยความเร็วเต็มที่ตามทางธารน้ำไร้เยือก

 “ได้เวลาเริ่มแล้ว”

ในตอนที่เรือของศัตรูมาประจำตำแหน่งที่ตายตัวแล้ว วีดก็กระชากเสียงออกไป

 “ถึงเวลาแผดเผาทุกสิ่งทุกอย่างให้มอดไหม้แล้ว”

พวกประติมากรรมที่เหลือที่สร้างมาโดยหัวหน้าสมาคมประติมากรที่ 8 นั้นมียักษ์เพลิงอยู่ตัวหนึ่งด้วย

เนื่องจากมันสร้างขึ้นมาจากไฟ มันจึงไม่สามารถขึ้นมาบนเรือที่ทำมาจากไม้ได้ แถมอาจจะเป็นอันตรายกับประติมากรรมสลักชีพตัวอื่นๆอีกด้วย

เจ้ายักษ์เพลิงตัวนั้นจึงต้องอาศัยกับอย่างอื่นมาแทนที่จะได้ขึ้นเรือ

---------------------------------------------------------------------------------------

หลังจากที่วีดจากมาเพื่อขึ้นเรือผีสิง ปิงหลง ไวเวิร์น กับฟีนิกซ์ก็เพิ่มเลเวลของพวกมันจากการออกล่า

 “กรี๊กกกกกกกกก!”

ปิงหลงใช้ลมหายใจน้ำแข็ง ส่วนไวเวิร์นใช้การโจมตีดิ่งอากาศ (air drop) เจ้าฟีนิกซ์ก็ใช้ทักษะกงล้อเพลิงเพื่อทรมานพวกมอนสเตอร์ทั้งหมดในขณะที่กำลังออกล่า

พวกมันแข็งแกร่งมากแล้วถึงขนาดออกไปสู้ตัวต่อตัวได้ แต่ว่าตอนที่พวกมันกลับมารวมตัวกันเพื่อล่ามอนสเตอร์บนผืนดิน พวกมันกลับเป็นแค่พวกไก่อ่อนเท่านั้น

พวกมันใช้ชีวิตกินดีอยู่ดี แต่ว่าพวกมันกลับรู้สึกคิดถึงอาหารอุ่นๆของวีด

 “ข้าสงสัยจังว่านายท่านกำลังทำอะไรอยู่”

 “ไม่มีนายท่านแล้วกินอาหารไม่ค่อยอร่อยเท่าไรเลย”

 “พวกเราคงจะกินอะไรไม่อร่อยแน่เลยในสถานที่แบบนี้”

ครู่หนึ่งเจ้าไวเวิร์นก็ตัดสินใจพูดถึงวีดขึ้นมา มันคงรู้สึกแย่มากเนื่องจากวีดนั้นได้จากไป นานถึงสามเดือนตามหน่วยเวลาของทวีปเวอร์เซล

 “ข้าอยากจะกินอาหารที่ทำโดยนายท่าน ตอนที่เขากลับมาข้าควรจะขอเขาให้ทำอาหารอร่อยๆให้กิน”

 “ข้าอยากจะเจอนายท่าน ข้าอยากจะกินอาหารที่นายท่านทำถึงแม้ว่าเขาจะรังแกพวกเราก็เถอะ”

ด้วยการที่พวกมันถูกสร้างขึ้นเป็นพวกแรก เจ้าไวเวิร์นจึงใช้เวลาร่วมกันกับวีดมาเป็นเวลานาน ราวกับเขาเป็นพ่อแม่ของพวกมัน

ถึงแม้ว่าพวกมันจะถูกทำให้ดูน่าเกลียด แต่พวกมันก็ไม่อาจทรยศเจ้านายของมันได้

 “ข้าอยากไปหานายท่านมากจริงๆ”

ฟีนิกซ์เกิดมาพร้อมกับพี่น้องห้าตนแต่ตอนนี้เหลือมันเพียงแค่ตัวเดียว ในตอนนี้ถึงแม้เปลวไฟแผดเผาลุกเหิมมากมายสักแค่ไหนแต่มันก็ยังรู้สึกโดดเดี่ยวมากอยู่ดี ดังนั้นบางครั้งบางคราที่มันจะมองไปทางมหาสมุทรและร้องไห้ออกมาอย่างเศร้าสร้อยขณะที่คิดถึงวีด

 “ข้าละสงสัยจริงๆว่าเราจะไปที่ที่นายท่านอยู่ได้ไหม?”

 “การเดินทางด้วยการบินไปหานายท่านก็ดูไม่เลวนะ”

พวกไวเวิร์นนั้นมีประสบการณ์มากที่สุดในการเดินทางไกลกลับไปกลับมาระหว่างเทือกทางแดนเหนือ

พวกมันตะลอนไปทั่วทั้งทวีปอันแสนกว้างใหญ่ด้วยลักษณะนิสัยที่รักอิสระ

 “งั้นเราไปที่ที่นายท่านอยู่กันเถอะ”

ปิงหลงตัดสินใจที่จะร่วมทางไปกับพวกมัน เพราะว่ามันไม่อยากอยู่ตามลำพัง

 “ข้าก็จะไปกับพวกเจ้าด้วย”

เหินขึ้นฟ้า สู่ทางเหนือ!

การเดินทางไปทางเหนือที่ครอบคลุมไปด้วยธารน้ำแข็ง ปิงหลงผู้ที่มีประสบการณ์สูงที่สุด นำทางพวกมันไป ดังนั้นพวกไวเวิร์นจึงได้บินตามแนวหลัง

พวกมันดูเหมือนกับกลุ่มนกอพยพ เป็นประติมากรรมสลักชีพที่บินเร่ร่อนพเนจรเสาะหาเจ้านายของพวกมัน

 “ไปทางนี้”

 “กลิ่นมันทะแม่งๆนะ”

 “ข้ารู้สึกได้ถึงการมีอยู่ของนายท่าน ความมีอยู่ของความชั่วร้าย ต่ำช้า แล้วก็มุ่งร้าย นี่ต้องเป็นนายท่านของเราแน่ๆ”

เหล่าประติมากรรมสลักชีพโบยบินไปทางพื้นดินดีกว่าบินไปทางทะเล (ทางลัด) แล้วก็บินเข้าไปใกล้เขตลาส ฟาลังคซ์ 

 “เกร๊ววววววววว! ข้ารู้สึกความแข็งแกร่งของข้าฟื้นคืนมา”

ค่าพลังชีวิตและค่าความแข็งแกร่งของปิงหลงเพิ่มมากขึ้นอย่างมหาศาลเพราะว่าเข้าสู่เขตธารน้ำแข็งที่หนาวเย็น

แม้ว่าพวกไวเวิร์นกลับรู้สึกอ่อนแอกับความหนาวเย็น แต่พวกมันก็ยังสามารถทนได้ เป็นเพราะเสื้อผ้าที่วีดทำไว้ให้ การบินเข้าไปใกล้เจ้าฟีนิกซ์ก็ช่วยให้พวกมันไม่แข็งตายได้เช่นกัน

 “พวกเจ้าคิดว่านายท่านจะมีความสุขไหมที่เจอเรา?”

 “แล้วถ้าหากว่าเขาโกรธแล้วก็ตีพวกเราละ?”

 “ข้าไม่อยากโดนรังแกแล้วก็ปฏิบัติแย่ๆอีกแล้ว บังคับให้กินน้อยๆแล้วก็บังคับให้เราทำงานตลอดเวลาอีก”

ไวทรีชูหัวของมันขึ้นแล้วถามพวกมันขึ้นมาว่า

 “ข้าก็ทนไม่ได้แล้วเช่นกัน ถ้าหากว่าเราเริ่มออกล่าที่นี่แล้วค่อยไปหานายท่านทีหลังละเป็นไง?”

จากเวลาที่แสนมีความหมายและแสนยาวนานมาร่วมกัน พวกมันรู้เป็นอย่างดีว่าสิ่งที่วีดจะให้ทำอยู่บนท้องทะเลนี้คืออะไร

เพราะงั้นเหล่าประติมากรรมสลักชีพจึงรออยู่ไม่ไกลจากเขตลาส ฟาลังคซ์ ในตอนที่ออกล่าไปด้วย ส่วนพลังของเจ้าฟีนิกซ์นั้น ก็ไม่อ่อนด้อยลงไปเลยถึงแม้ว่ามันจะอยู่ในเขตธารน้ำแข็งก็ตาม

เปลวไฟแผ่ความร้อนลุกโชนไปทั่วทุกหนทุกแห่ง มันเติบโตขึ้นด้วยการต่อสู้กับมอนสเตอร์ที่มีค่าความต้านทานไฟสูง ดังนั้นการต่อสู้กับมอนสเตอร์ที่มีค่าความต้านทางน้ำแข็งจึงกลายเป็นเรื่องง่ายไปเลย

พวกมอนสเตอร์ที่อยู่ภายในเขตธารน้ำแข็งให้ค่าประสบการณ์สูงมาก แถมคุณค่าทางโภชนาการของเนื้อพวกมันก็สูงด้วยเช่นกัน

เจ้าฟีนิกซ์ ปิงหลง กับพวกไวเวิร์นกำลังออกล่าเป็นปาร์ตี้!

ก่อนที่พวกมันจะออกไปตามหาวีด พวกมันก็พบเข้ากับยักษ์เพลิงตนหนึ่งที่สาวเท้าก้าวเดินมาตามทางธารน้ำแข็ง

ชีวิตที่ถูกสร้างขึ้นมาจากศิลปะ ท่ามกลางเหล่าประติมากรรมสลักชีพ พวกมันจึงสามารถจดจำมันได้ในทันที

 “เจ้ารู้จักนายท่านของเราที่ชื่อ วีดไหม?”

เมื่อเจอเข้ากับปิงหลง ฟีนิกซ์ และไวเวิร์นที่ขวางทางเอาไว้ เจ้ายักษ์เพลิงก็พยักหน้ารับและตอบกลับไป

 “เขาคือคนที่มอบชีวิตให้ข้า”

 “พวกเราได้รับชีวิตมาก่อนเจ้า…”

 “นั่นหมายความว่าพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน”

ประติมากรรมสลักชีพได้สร้างลำดับขั้นง่ายๆขึ้นมาและก็สร้างความเป็นมิตรต่อกันและกันเอาไว้

เนื่องจากค่าเสน่ห์ที่สูงของวีด บวกกับความสามารถบัญชาการ ถึงแม้ว่าปิงหลงกับฟีนิกซ์มีความสัมพันธ์ธาตุที่เป็นศัตรูกัน พวกมันก็สามารถสนิทชิดเชื้อกันได้ในทันที

จากนั้นเจ้าฟีนิกซ์ผู้สูญเสียพี่น้องของมันไป ก็พูดขึ้นมาว่า

 “เรามีคุณลักษณะธาตุที่เหมือนกัน เพราะงั้นข้าจึงชอบเจ้า”

เจ้ายักษ์เพลิงที่กุมดาบอยู่ในมือ พร้อมกับดวงตาลุกโชนไปด้วยเปลวเพลิง ก็พูดตอบกลับไปว่า

 “ข้าก็ชอบเจ้าเช่นกัน”

 “เจ้ากำลังจะไปไหนหรือ?”

 “นายท่านให้ข้าไปซ่อนแล้วรออยู่ที่ที่ธารน้ำที่เป็นช่องแคบๆ”

 “แต่จะเดินไปที่นั่นไม่ได้ง่ายๆเลยเนี่ยสิ”

เจ้ายักษ์เพลิงนั้นกำลังจะตรงไปที่ธารน้ำไร้เยือก แต่เป็นเพราะว่าความร้อนที่แผ่ออกมาจากทั่วร่างของมัน ธารน้ำแข็งจึงละลายหายไปอย่างง่ายดาย

เมื่อไรก็ตามที่ขาของมันลื่นแล้วจุ่มลงไปในน้ำ ไอน้ำก็จะพวยพุ่งขึ้นมา แต่เจ้ายักษ์เพลิงก็ยังคงพยายามเข้าใกล้พื้นดินไว้ให้ได้

ลองนี่ดูสิ! เจ้าฟีนิกซ์แนะนำขึ้นมา

 “ขึ้นมาบนหลังข้า เจ้าไม่สามารถขี่ตัวอื่นได้แต่เจ้าขี่ข้าได้นิ”

และแล้วเจ้าฟีนิกซ์กับยักษ์เพลิงบินพุ่งไปอย่างช้าๆผ่านธารน้ำไร้เยือก

ปีกที่สยายกว้างเหนือผืนธารน้ำ มันคงช่วยไม่ได้แต่นี่ช่างชวนตกตะลึงอย่างยิ่ง สำหรับเหล่าสิ่งมีชีวิตที่ไม่คุ้นเคยกับการบินอย่างเจ้ายักษ์เพลิง พวกมันช่วยอะไรไม่ได้เลยได้แต่แหกปากออกมา

 “ยี๊ฮ่าห์!”

การบินบนท้องฟ้าเป็นความคิดที่ชาญฉลาด เพราะพวกมันสามารถกลับไปหาวีดตามคำสั่งได้ด้วยความเร็วสูงสุด

เจ้าฟีนิกซ์สอดหัวเข้าไประหว่างปีกของมันขณะที่มันทะยานตัวขึ้นไปเหนือหน้าผาด้วยการเร่งความเร็วเต็มที่

ภาพของพวกมันราวกับดาวหางที่โชติช่วงส่องแสงแวววาว พุ่งด้วยความเร็วแสงที่ไวกว่าเสียง

 “ท่านกริฟฟิทครับ กลุ่มมอนสเตอร์ที่ไม่สามารถระบุได้ปรากฏตัวขึ้นทางด้านหลังครับ”

กองทัพเรือโจรสลัดที่อยู่ด้านหลังเป็นพวกแรกที่เจอกับพวกฟีนิกซ์และยักษ์เพลิง

บนท้องฟ้ายามราตรี พวกมันปรากฏตัวขึ้นห่างไกลออกไป ช่างดูโดดเด่นเป็นพิเศษ

กองทัพเรือโจรสลัดที่เชี่ยวชาญการไล่ตาม ประจำการอยู่ด้านหลังของเรือด้วยเหตุผลที่ดีเยี่ยม ส่วนกองทัพเรือแห่งราชอาณาจักรฮาเว่นก็มีพลังป้องกันอันยอดเยี่ยมด้วยเช่นกัน แต่ว่าพวกเขาก็ถูกทอดทิ้งไว้ทางด้านหลังขบวนไล่ล่า

ถ้าหากว่ากองทัพแห่งราชอาณาจักรฮาเว่นเข้าไปมีส่วนร่วมการรบทางน่านน้ำซักร้อยครั้ง ใครๆก็คงจะตั้งข้อสงสัยว่าพวกเขาจะรู้สึกเจ็บปวดทรมานไหมถ้าพวกเขาพ่ายแพ้ซักครั้งหนึ่ง

ส่วนกลุ่มโจรสลัดก็คงยุ่งๆอยู่ กับการลูทของจากเรืออับปางมากเสียยิ่งกว่ายอมแสดงทักษะการเคลื่อนกองเรือรบให้ยอดเยี่ยมมากขึ้น

แต่กริฟฟิทเชื่อว่าโอกาสเหมาะได้มาถึงแล้ว

 “ถ้าแกคิดว่ามีทางให้หนีมากมายละก็ เหตุการณ์ก็ยังคงเป็นใจให้ฉันแล้วละ ขณะที่แกล่องไปตามธารน้ำแบบไม่ลืมหูลืมตาอยู่แบบนั้นนะ”

 “ช่างบังเอิญจังเลยนะ เป็นเรื่องที่โง่จริงๆที่ดรินเฟลด์ไล่ตามไปอยู่อย่างนั้น เขาคาดว่าจะไปจับตัวมันได้หรอ เขาควรเตรียมแผนฉุกเฉินให้ดีกว่านี้นะ”

กริฟฟิทที่ตามไปติดๆและเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้

จากนั้นกริฟฟิทก็สั่งการไปยังเหล่าลูกเรือโจรสลัดของเขา

 “ปลดปืนใหญ่!” (แอดชิน: ปลดในที่นี้คือการปลดพวกเชือกหรือโซ่ที่ใช้ล็อคปืนใหญ่ไม่ให้ไหลไปมา)

บรรดาเรือโจรสลัดทั้งหมดเตรียมบรรจุกระสุน แล้วยิงปืนใหญ่โจมตีพวกมันในทันที!

 “กร๊ากกกกกก!”

ฟีนิกซ์อมตะหุบปีกของมันเอาไว้ แล้วหมุนตัวเบี่ยงหักหลบกระสุนปืนใหญ่

การประชิดตัวเข้าไปใกล้ๆ แล้วหลบการกระเสือกกระสนโจมตีที่แสนไร้ค่า กระสุนปืนใหญ่นั่นแทบจะไม่ได้ถากตัวพวกมันเลยแม้แต่น้อย แล้วก็ร่วงหล่นลงไปในธารน้ำจมหายไป

พรสวรรค์ที่มีค่าพลังกายและพลังชีวิตอันยอดเยี่ยม ไม่มีตัวอะไรที่เหนือไปกว่าเจ้าฟีนิกซ์อีกเลย

แต่ด้วยกระสุนปืนใหญ่อาบเวทย์ไฟนั้นทำให้เกิดการระเบิดขนาดใหญ่ขึ้น

 “กี๊วววววววววว!”

แต่พลังของฟีนิกซ์นั้นไม่ลดต่ำลงไปเลย

เจ้าฟีนิกซ์กับเจ้ายักษ์เพลิงจึงได้รับความไว้วางใจให้ทำภารกิจระดับโหดหิน

ทั้งสองตัวมีคุณสมบัติธาตุไฟอยู่ พวกมันจึงสามารถต้านทานความเสียหายจากลูกกระสุนปืนใหญ่ได้

การใช้ความสามารถที่ดูดซับเปลวไฟได้ จุดที่ถูกทำลายก็ฟื้นฟูกลับมาเป็นพลังชีวิตที่เต็มขีด

กริฟฟิทใช้เครื่องมือของนักเดินเรือที่ไม่อาจขาดไปได้ เขาส่องผ่านกล้องส่องทางไกลและเห็นสถานการณ์ได้อย่างชัดเจน จากนั้นเขาก็เอ่ยขึ้นมาว่า

 “ความสามารถของฟีนิกซ์ยอดเยี่ยมเป็นที่แน่นอนแล้วจริงๆ”

วีดรู้ว่าสถานการณ์แบบไหนที่เหมาะกับพวกเขามากที่สุด มอนสเตอร์ไฟขนาดมโหฬารสร้างความเสียหายและยื้อเวลาเอาไว้ได้เป็นอย่างดี

 “บรรจุกระสุนเวทย์!”

กิลด์นักเวทย์ ที่เป็นผู้ขายกระสุนเวทย์ที่มีคุณสมบัติระเบิดออกมาเองได้อัตโนมัตินั้น เป็นเวทย์ที่จะเพิ่มราคาให้เพิ่มมากยิ่งขึ้นไปอีก

ฟีนิกซ์ยังคงโจมตีไปมาอย่างเด็ดขาดและสร้างความเสียหายได้เรื่อยๆ มันเริ่มเคลื่อนที่อีกครั้งในขณะที่การบรรจุกระสุนเวทย์เตรียมพร้อมเสร็จแล้ว

เจ้าฟีนิกซ์บินทะลวงผ่านกระสุนเหลือไว้แต่ความตื่นตระหนกสุดขีดของเหล่าลูกเรือ

 “แล้วการโจมตีของเราละ?”

เมื่อกริฟฟิทถามกับเหล่าโจรสลัด พวกเขาทั้งหมดได้แต่พยักหน้า

ที่พวกเขายิงออกไปในแต่ละครั้ง คงไม่อยากพูดว่าพวกเขาสิ้นเปลืองกระสุนเวทย์ไปแบบเปล่าๆ

 “กี๊ซซซซซซซซ!”

เหล่าทหารเรือแห่งราชอาณาจักฮาเว่น เล็งเป้าไปที่ฟีนิกซ์จากทางยอดที่อยู่สูง จนทำให้ขนของมันร่วงหล่นโปรยลงมา

พวกมันร่วงหล่นลงบนพื้นดิน และจากนั้นไม่นานห่าฝนขนนกเพลิงก็ร่วงกระจัดกระจายออกเป็นวงกว้าง

 “นั่นมันบ้าอะไรวะ?!”

 “โล่ศักดิ์สิทธิ์” (Divine Shield)

 “ผู้พิทักษ์แห่งเทพเนปจูน”(เทพโพไซดอน)(Neptunian Protection)

เหล่านักบวชเริ่มร่ายมนต์ป้องกันต่างๆนาๆ ในตอนที่พวกเขาร่ายเวทย์เสร็จสิ้น ผู้พิทักษ์แห่งท้องทะเลก็เข้ามาปกป้องเรือเอาไว้

อานุภาพของเกราะศักดิ์สิทธิ์และกำแพงน้ำลดต่ำลง ในขณะที่ต้องป้องกันแบบไม่หยุดจากการโจมตีแบบไม่ทันตั้งตัว

 “ลดใบเรือลง”

ลูกเรือที่อยู่บนเรือใบลำใหญ่ทั้งหมดล้วนมีประสบการณ์ในการเดินเรือ จากนั้นพวกเขาก็ลดใบเรือลงอย่างรวดเร็ว

สะเก็ดไฟจากการโจมตีที่ไม่ให้ตั้งตัวยังคงละเลงร่วงหล่นลงมาอีกเล็กน้อย

บรรดาเรือที่ถูกปกป้องไว้ด้วยการผสานเวทย์และการคุ้มครองแบบพิเศษยึดเอาไว้

ในขณะที่เรือไม้ลำอื่นๆกลับถูกทำลายจนย่อยยับ

แม้แต่สะเก็ดไฟเล็กๆบนผ้าใบเรือ ก็อาจจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ได้ จนทำให้พวกเขารู้สึกใจคอไม่ดีเอามากๆในขณะนี้

หากคุณเป็นมอนสเตอร์ที่อ่อนแอ ฝนเพลิงก็อาจจะหมายถึงความตายในทันใด

แต่ว่าพวกเขาได้เตรียมพร้อมรับมือกับสถานการณ์เช่นนี้เอาไว้แล้ว ผ่านประสบการณ์มากมายในการออกล่ามอนสเตอร์

เหล่าอัศวินศักดิ์สิทธิ์ ทหาร และพวกนักบวชที่เป็นกำลังเสริมของกิลด์เฮอร์มีส ได้ถูกปกป้องเอาไว้ภายในเกราะมานาขนาดกว้าง

 “กรณีที่มีการโจมตีตามมาอีก พวกจอมเวทย์ควรจะเตรียมตัวการโจมตีเวทย์มนต์สวนกลับให้สอดคล้องกันด้วย ดียิ่งกว่าการบุกโจมตีอยู่อย่างเดียว ควรตั้งรับเอาไว้ด้วย”

ดรินเฟลด์บอกกับเหล่าทหารเรือของเขา เขาเชื่อว่าเขานั้นยังได้เปรียบในพลังตั้งรับการโจมตีอยู่

รูปแบบนั้นได้จำกัดกลยุทธ์กองเรือของพวกเขาเอาไว้ แต่ก็ยังอยู่ในระยะโจมตีปืนใหญ่กับกระสุนเวทย์อยู่ คุณจะต้องลองวางตัวเองไปแทนที่เจ้าฟีนิกซ์ที่ต้องอยู่ในสถานการณ์แบบเดียวกันกับมัน

เจ้ายักษ์เพลิงที่ขี่ฟีนิกซ์ไม่ได้รู้สึกตื่นกลัวเกี่ยวกับมันมากเท่าไรนัก

 “นายท่านเราต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ”

บริเวณที่เจ้ายักษ์ดิ่งตัวลงเหยียบบนพื้นดินทำให้เกิดรอยแยกขนาดใหญ่ ในตอนที่มันยืนขึ้นแล้วมันก็กวัดแกว่งดาบเพลิงของมัน

เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ เปรี๊ยง!

ทันใดนั้นน้ำแข็งก็ถูกปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิง ผู้คนที่อยู่ในรัศมีของเปลวไฟก็ต้องทนทุกข์ทรมานจากแรงระเบิด!

แรงกระแทกกับรังสีความร้อนนั้นก่อให้เกิดช่องลึกที่อยู่ภายใต้แรงกดดันจากทั้งสองฝั่ง บวกกับความเสียหายที่พอกพูนจากกระสุนเวทย์อีกด้วย

ร่องลึกนั้นปริแยกออกจนทำให้เกิดเสียงดังสนั่น

ความเสียหายจากกระสุนเวทย์นั้นสาหัสเป็นอย่างมาก หิมะที่ดูเบาบางจนไม่อาจยับยั้งเอาไว้ได้ ก็ค่อยๆแผ่แยกตัวออกจากกัน กลุ่มก้อนหิมะขนาดใหญ่ก็เริ่มร่วงไหลลงมาจากเชิงผา

 “หิมะถล่ม! ไม่ ไม่ใช่ ก้อนน้ำแข็งกำลังตกลงมา!”

 “ก้อนน้ำแข็งจากหน้าผากำลังพังทลาย!”

 “หยุดมันไว้! หยุดมัน!”

ดรินเฟลด์มองดูขณะที่ช่องแคบตรงหุบเขาเริ่มแยกตัวออกมาราวกับสายฟ้าฟาด ผ่าเข้าใส่อย่างจัง

ทั่วทั้งบนท้องทะเล พวกเขาพยายามที่จะฝึกซ้อมกลยุทธ์เอาไว้ไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็ตามอย่างการสกัดก้อนน้ำแข็งหล่นลงมาจาด้านบนของแต่ละด้าน แล้วสถานการณ์เดียวกันนี้ก็กำลังเกิดขึ้นจากทางฟากของอีกฝั่ง

พวกเขาจำเป็นต้องป้องกันตัวไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตามในเมื่อพวกเขาจะต้องได้รับความเสียแน่นอนอยู่แล้ว

เหล่าจอมเวทย์ อัศวินศักดิ์สิทธ์และนักบวชผู้ที่ต้องรับแรงปะทะเอาไว้ด้วยการใช้เวทย์ป้องกันในขณะที่ก้อนน้ำแข็งกำลังหล่นยื่นออกมาจนถึงตัวเรือ

ก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่นั้นเป็นสิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมาย ก้อนน้ำแข็งก็แตกละเอียดออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในบางครา แต่ในขณะที่น้ำแข็งก้อนอื่นๆยังคงรูปร่างเดิมอยู่

การใช้ข้อได้เปรียบจากภูมิประเทศทางธรรมชาติภายในที่แห่งนี้ เป็นอะไรที่เสี่ยงมากจริงๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับการใช้ในการโจมตีแบบนี้ โดยปกติแล้วมันยากมากที่จะเตรียมรับกับอะไรแบบนี้ได้ ไม่ว่าใครก็ตามที่อยู่ตรงเชิงผาน้ำแข็งนี้ ก็คงโดนฆ่าตายอย่างทารุณแน่นอน

เศษก้อนน้ำแข็งจากทางหน้าผา ยังคงร่วงโรยหล่นลงมาเรื่อยๆ ครอบคลุมไปทั่วทั้งกองทัพเรือ

เรือรบทั้งหมดโดนปะทะเข้าอย่างจัง

 “เร่งความเร็วเพิ่มขึ้น! จงแสดงความสามารถการเดินเรือของพวกแก พาเราออกไปจากนี่ซะ!”

เรือรบของดรินเฟลด์ที่ชื่อว่า ฟิลดิวโร กางใบเรือออกกว้างอีกครั้ง

หน้าผาทั้งสองฝั่งยังคงโปรยปรายก้อนน้ำแข็งขนาดมโหฬารร่วงหล่นลงมาเรื่อยๆ พวกเขาพยายามฝ่าหนีออกไปพร้อมกับหลบหลีกพวกมันด้วยความรวดเร็วอย่างเอาเป็นเอาตาย

ก้อนน้ำแข็งขนาดยักษ์แยกออกจากกันเป็นสองส่วนเล็งเป้าตรงมาเพื่อจมเรือ ทั้งหมดที่พวกเขาสามารถทำได้ก็คือยิงกระสุนเวทย์ที่ได้ร่ายเตรียมไว้ออกไป แรงปะทะที่เกิดจากการระเบิดขนาดใหญ่กระจายตัวออกเป็นเปลวไฟมากมาย

มันครอบคลุมทั้งเรือของพวกเขาและทะลวงเกราะเวทย์ของตัวเรือที่สร้างมาจากวัตถุดิบพิเศษเข้ามาได้

 “แล่นเรือเต็มที่!”

เรือรบของดรินเฟลด์รุดหน้าไปก่อนเรือลำอื่น

พวกเขายังคงยิงศรเพลิงเล็งเป้าไปที่วีดเพื่อฆ่าเขาต่อไปอย่างต่อเนื่อง แต่ว่าก้อนน้ำแข็งก็ร่วงพรูลงมาอย่างต่อเนื่องทั่วทุกหนทุกแห่งเช่นกัน

 “พลเรือเอกครับ! ความเสียหายที่เราได้รับมากมายเหลือเกิน ตอนนี้เราคงต้องตีเรือกลับไปก่อนครับ”

 “เราต้องจับเจ้านั่นให้ได้ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม เราต้องกำจัดมันทิ้งให้ได้”

ดรินเฟลด์ได้มาถึงบริเวณปากน้ำแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะต้องบังคับเรือด้วยตนเองเขาก็ต้องไล่ตามเขาต่อไปให้ได้ ดีกว่ายอมตีเรือกลับไป

ผลึกน้ำแข็งที่สูงราวกับเสาหินยังคงร่วงหล่นลงไปในธารน้ำต่อไปเรื่อยๆ บนยอดผาก็มีก้อนหินและทรายกองอยู่พะเนินเทินทึก

ทั้งที่หายนะนั้นสร้างความเสียหายให้กับกองทัพเรือของดรินเฟลด์เป็นอย่างมาก แต่ว่าเจ้าฟีนิกซ์ที่ลอยอยู่บนอากาศด้วยขนนกที่ยังเต็มแน่น กลับเคลื่อนที่ไปข้างหน้าต่อไปเรื่อยๆ

ฝนที่โปรยปรายลงมาทำให้เปลวไฟดับลงไป แต่ว่าใบเรือบางใบได้กลายไปเป็นเชื้อเพลิงเรียบร้อยแล้ว

 “ติดตั้งใบเรือฉุกเฉินเตรียมตัวต่อสู้”

ลูกเรือที่ได้รับการฝึกมา เปลี่ยนใบเรือไปเป็นแบบสามเหลี่ยมเล็กๆและเตรียมตัวออกรบอีกครั้ง

แรงลมกรรโชกมา แต่ว่าใบเรือทำมาจากวัสดุพิเศษที่ต้านทานไฟและต้านทานลมได้

กองทัพเรือของดรินเฟลด์กับเรือโจรสลัดดูราวกับอสูรที่มีบาดแผลเต็มตัว

แต่วีดก็ยังคงมุ่งหน้าไปในขณะที่พวกเขาก็ไล่ตามเขาอยู่จากเบื้องหลัง

จบตอน

ผู้แปล: Cole’s Myth

Editor: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล