เล่ม 39 ตอนที่ 8: ขุมทรัพย์แห่งท้องทะเล (Treasures of the Sea) แปลโดย RastyMay

เล่ม 39 ตอนที่ 8: ขุมทรัพย์แห่งท้องทะเล (Treasures of the Sea) แปลโดย RastyMay

ลี ฮุน ตรวจสอบบ้านของเขาทุกซอกทุกมุม

“เทคนิคการก่อสร้างในเกาหลีใต้เข้าขั้นสุดห่วยอย่างแท้จริง เราต้องการนวัตกรรมใหม่ๆในอุตสาหกรรมก่อสร้าง”

เมื่อเวลาผ่านไปบ้านจะเจริญขึ้นเรื่อย ๆ

ฝนจะทำให้เกิดรอยรั่ว ลมจะลดความร้อนในฤดูหนาว และอุปกรณ์ไฟฟ้าก็จะพัง เพื่อที่จะอาศัยอยู่ในบ้านได้นั้นจำเป็นต้องใช้สีกันน้ำชั่วครั้งชั่วคราวและตรวจสอบมันปีละครั้ง

“บ้านที่สร้างขึ้นเมื่อ 700 ปีก่อนจำเป็นต้องได้รับการดูแลรักษาเพื่อรักษาประวัติศาสตร์และแบบดั้งเดิม เทคนิคระดับนี้ จิ จิ”(เดาะลิ้น)

ลี ฮุน คิดว่าอุตสาหกรรมการก่อสร้างนั้นขี้เกียจเกินไป มันก็แค่ความสนใจในการขึ้นราคาของที่ดิน แล้วพวกเขาก็จะขายมันอย่างรีบร้อน

บ้านควรทำจากวัสดุใหม่ที่ทำให้อบอุ่นในฤดูหนาวและเย็นในฤดูร้อน ท่อประปาอยู่ลึกลงไปใต้ดิน 400 เมตร ผลิตไฟฟ้าด้วยตัวเอง และอุปกรณ์ที่กำจัดฝุ่นอันตรายโดยอัตโนมัติ บ้านควรมีระบบเติมน้ำมันรถอัตโนมัติ และเรือนกระจกพลาสติกจะเหมาะสำหรับผู้ที่ต้องการมีสวนออแกนิค

“บ้านไม่ควรสร้างด้วยซีเมนต์”

ลี ฮุนบ่นพึมพำ แต่ใบหน้าของเขาก็มีรอยยิ้มอย่างชั่วร้าย

เขามองไปที่การซ่อมแซมเล็กๆ รอบๆบ้านด้วยความสุข มีเสื้อโค้ทสีสดที่ประตูของเขา และม้านั่งใหม่ที่ทำจากไม้

“ปีนี้ฉันควรปลูกต้นแพร์และต้นแอปเปิ้ล ถ้าฉันปลูกมันตอนนี้ฉันจะได้รับผลไม้ที่คุ้มค่าในภายหลัง”

แม้จะได้รับการสนับสนุนและโบนัสมากมาย สำหรับเรตติ้งจากสถานีออกอากาศ เขาก็ยังเข้มงวดกับการใช้จ่าย ลีฮุนร่ำรวยแล้วเมื่อดูจากจำนวนเงินออมมากมายของเขา!

พนักงานธนาคารจะโทรหาเขาเพื่อเสนอเกี่ยวกับผลิตภัณฑ์ส่งเสริมการขาย หรือส่งของขวัญให้เขาเช่นโสม วีดยินดีเมื่อใดก็ตามที่เขาได้รับโทรศัพท์จากผู้จัดการสาขาของธนาคาร

- คุณลูกค้าคะ ผลิตภัณฑ์นี้ทางเราลดราคาพิเศษดังนั้นถ้าคุณซื้อผลิตภัณฑ์นี้แล้วคุณจะได้รับอัตราดอกเบี้ยพิเศษด้วยนะคะ

อัตราดอกเบี้ยพิเศษ!

“มาดูกัน ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาฉันได้รับเงินจำนวนนึง แต่….อ่า ฉันไม่ตรวจสอบมันดีกว่า เผื่อว่าให้มันทำงาน ก่อนที่จะเอาไปใช้?”

การเปลี่ยนแปลงเมื่อเทียบกับไม่กี่ปีที่ผ่านมา มีแต่ความทุกข์ทรมานจากการเป็นหนี้สะสม

‘พูดถึงในแถบนี้ฉันก็ดีกว่าละนะ’

เขายกย่องตัวเอง!

ลี ฮุน ทำความสะอาดบริเวณบ้าน และพบว่าชามข้าวของเจ้าเนื้อหมาว่างเปล่า

“ฉันยุ่งๆเลยไม่ได้ดูแลมันให้ดี เอ่อ มันก็ยังอยู่ดีกินดีนี่”

กำแพงระหว่างบริเวณบ้านของเขากับซอ-ยุนถูกฉีกลง ลี ฮุนเชื่อว่าเธอจะไม่ทำอะไรที่ไม่ดี อีกเหตุผลหนึ่งก็คือเธอไม่ต้องการสิ่งของจากบ้านของลี ฮุน

ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่เจ้าเนื้อหมาจะไปนั่งที่ระเบียงบ้านของ ซอ-ยุนเพื่อกินอาหาร สุนัขมีความสุขเมื่อซอ-ยุนลูบด้วยสายตาที่อ่อนโยน และให้อาหารมัน!

ลี ฮุนรู้สึกถึงเสน่ห์ของการกินพอร์คชอปเป็นครอบครัวใหญ่ แต่เขาคิดต่างไปหลังจากที่ได้เห็นซอ-ยุนเลี้ยงเจ้าเนื้อหมาจอมตะกละด้วยอาหารประเภทต่าง ๆ

สุนัขเริ่มอ้วนเพราะมันมีความสุขกับชีวิต

“ฉันมีข้าวร้อนเหลือจากมื้อเช้าที่ฉันเก็บไว้ให้แกโดยเฉพาะ อ่ะนี่! กินเยอะๆ"

ลี ฮุนให้ข้าวที่เหลือกับเจ้าเนื้อหมาและเติมน้ำลงไป มันเป็นชามข้าวที่ท็อปปิ้งด้วยหมูและผัก

กรรรร

เจ้าเนื้อหมาหาวก่อนจะวางท่าอวดดีหันหลังให้ และนอนลง อาหารนั่นไม่ได้อยู่ในสายตาของมัน เพราะซอ-ยุนเลี้ยงเนื้อแกะคุณภาพเยี่ยมจากออสเตรเลีย

ดวงตาของลี ฮุนสั่นเทา

“สุนัขพันทางไม่ควรปฏิเสธที่จะกินข้าวนะ”

เขาล่ามสายจูงไว้ที่คอของเจ้าเนื้อหมา

“แกจะไปไหนไม่ได้ ถ้าแกไม่กิน แกก็จะอดข้าว ฉันใช้น้ำมันงากับขนของแกเพื่อให้มันเงาและเรียบเนียน ข้าวที่มีส่วนผสมของเต้าเจี้ยวเป็นสิ่งที่หรูหราสำหรับสุนัขแล้ว”

เขาใช้ชั่วโมงผ่อนคลายในการก่อกวนคอเจ้าเนื้อหมา

จากนั้นลี ฮุนมองไปที่ซอ-ยุนกำลังออกมาที่บริเวณบ้าน

“อ่า นี่เป็นภาพที่เข้าใจผิดนะ ฉันแค่แหย่มันเล่นน่ะ”

เจ้าเนื้อหมากระโจนขึ้นและส่ายหางอย่างกระตือรือร้นราวกับว่ามันเป็นการทักทายเจ้าของเมื่อเห็นซอ-ยุน ความภักดีของสุนัขอยู่ในระดับสูงและซอ-ยุนก็ดูแลมันอยู่เสมอ

โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง!

เจ้าเนื้อหมามันบ้าไปแล้วเพราะไม่สามารถกระโดดเข้าหาเธอได้เนื่องจากสายจูง จากนั้นมันก็ล้มตัวลงนอนและแสดงให้เห็นถึงเสน่ห์ของมัน!

ลี ฮุนมองมันด้วยสายตาที่เย็นชา

“สุนัขในวันนั้น….”

ตอนนี้เขาเลี้ยงเจ้าเนื้อหมามา 2 ปีแล้ว ลี ฮุนสาบานว่าจะใช้มาตรการต่างๆ อย่างเช่นเขาจะปล่อยเจ้าเนื้อหมาไว้กับสายจูง

ลี ฮุนและซอ-ยุนนั่งบนเก้าอี้ในบริเวณบ้านเมื่อพระอาทิตย์เที่ยงวันส่องเข้ามาหาพวกเขา

ซอ-ยุนถามด้วยเสียงที่ชัดเจน

“คุณหลับสบายดีไหม?”

“ครับ”

“น้องสาวล่ะ?”

“เธอไปห้องสมุด”

ซอ-ยุนใส่ใจเกี่ยวกับลี เฮ-ยอนเสมอ เธอเป็นน้องสาวของลี ฮุนและจะเป็นน้องสะใภ้ในอนาคต

ลี ฮุนกระอึกกระอักครู่นึงก่อนที่จะเปิดปากพูด

“ถ้าอย่างนั้น…ขอฉันได้เลยนะในสิ่งที่ชอบน่ะ”

“สิ่งที่ชอบเหรอ?”

“เธอช่วยฉันออกไปทำภารกิจ”

“ค่ะ”

ลี ฮุนต้องการให้บางสิ่งกับซอ-ยุน ที่เธอช่วยเขาทำภารกิจ เขาไม่สามารถเช็ดปากของเขาได้โดยไม่ให้อะไรตอบแทน เขาสัญญาว่าจะจ่ายค่าตอบแทนคืนให้กับความพยายามที่เธอใส่ลงไปทั้งหมดของซอ-ยุนในภารกิจนี้!

‘ฉันคิดว่ามันจะเป็นเงิน เธออาจจะขอเงิน เงิน ไม่นะ เงิน’

ใบหน้าของซอ-ยุนนั้นแดงยิ่งขึ้นเมื่อเธอคิดถึงบางสิ่ง ใบหน้าของลี ฮุนก็เป็นเปลี่ยนเป็นสีแดงเช่นกัน

‘ฉันต้องคิดถึงทุกอย่างล่วงหน้า แน่นอนเงิน เงินก้อนใหญ่โต…ทุกสิ่งอย่างในโลกนี้ได้รับอิทธิพลจากเงิน’

ซอยุนกระอึกกระอักก่อนจะพูด

“เดท”

“ฮะ?”

“คุณอาจจะไม่ว่าง แต่ฉันอยากจะไปเดท”

ซอ-ยุนต้องการออกนอกบ้านไปกับลี ฮุน

‘การออกนอกบ้านต้องใช้เงิน…ฉันควรทำไงดี'

แน่นอนว่าเขาไม่มีแผน เขารู้สึกทรมานใจอย่างหนักกับเรื่องนี้

“เธออยากไปที่ไหนล่ะ?”

“ฉันไม่สนใจหรอก จะที่ไหนก็ได้ ดีหมดแหละ”

“ฮึมม”

ภาระของผู้ชายธรรมดาๆที่กำลังจะออกเดท!

เมื่อดูละคร มีบุรุษมากมายร่ำรวย ร่างสูง และรูปหล่อจะพาแฟนสาวไปห้างสรรพสินค้าและซื้อกระเป๋าและเสื้อผ้าสุดพิเศษให้เธอ ยิ่งกว่านั้นละครเหล่านั้นมีเหตุการณ์เซอร์ไพรส์ที่ให้ของขวัญก่อนที่จะมีบทสวมกอด

‘ภาพยนตร์และละครควรจบลงตรงนั้น พวกเขาเป็นเรื่องราวที่แต่งขึ้น ฉากแบบนั้นจะไม่ทางเกิดขึ้นในความชีวิตจริง ดังนั้นควรจะมีคำบรรยายระบุไว้ด้วย’

ซอ-ยุนเป็นลูกสาวของนักธุรกิจ ดังนั้นความจริงเป็นสิ่งที่น่ากลัว

มีหลายคนที่ต้องการไปร้านอาหารของโรงแรม แต่ถูกบังคับให้กินคิมบับจากร้านสะดวกซื้อ

ลี ฮุนถอนหายใจแล้วถาม

“เธอหิวรึเปล่า?"

“ก็นิดหน่อย”

“เอาล่ะ งั้นเราออกไปทานข้าวกัน แต่มันจะไม่เป็นไรถ้าฉันตัดสินใจว่าจะไปที่ไหนใช่มั้ย?”

“แน่นอน”

“ฉันบอกเธอก่อนนะว่ามันราคาไม่แพง”

“ฉันไม่สนหรอก”

ซอ-ยุนไม่ได้รู้สึกแย่กับคำพูดของเขา ส่วนใหญ่พวกเขากินข้าวกันที่บ้าน การที่เธอได้กินข้าวกับลี ฮุนก็ทำให้อบอุ่นหัวใจ เธอรู้สึกอบอุ่นแค่ได้อยู่ข้างๆ ลี ฮุน

“แล้วฉันเลือกเมนูนะ ไปกินจาจังมยอนกันเถอะ!”

“คุณรู้ที่ใช่มั้ย?”

“ไม่มีที่ไหนในแถบนี้ที่ฉันไม่รู้จัก”

นานๆ ทีเขาจะไปเยือนร้านอาหารจีน ร้านอาหารจีนในแถบนี้มีบริการจัดส่งที่มีประสิทธิภาพและสถานประกอบการก็สะอาดสะอ้าน

ลี ฮุนเข้าไปในร้านอาหารจีนและอยู่ในความเจ็บปวดก่อนที่จะสั่งจาจังมยอนในที่สุด

“อ่า...หมูเปรี้ยวหวานเสฉวน 1 ที่ด้วยครับ แล้วก็ขอเครื่องเคียงเยอะๆ"

ใช้เงินเยอะมาก! แต่นี่เป็นการรักษาผลประโยชน์ของซอ-ยุน

“จาจังมยอนจะอร่อยมากขึ้นเมื่อใช้แรงกดดันในการกิน”

ชู้ดดด!

ปากของลี ฮุนเหมือนเครื่องดูดฝุ่น เมื่อเขาดูดบะหมี่ ฉากของซอสเครื่องเทศติดรอบปากของเขา!

ในทางตรงกันข้ามซอ-ยุนกินจาจังมยอนอย่างสุภาพ

“ไม่ต้องห่วงเสื้อผ้าหรอกนะตอนกินน่ะ ชรู้ดดด!”

ลี ฮุนทำการคำนวณบางอย่างหลังจากกินจาจังมยอน

“ดื่มกาแฟกัน ฉันจะดึงมันออกมา”

ลี ฮุนภูมิใจที่ดึงกาแฟจากตู้จำหน่ายหน้าร้านอาหารจีนที่ให้บริการฟรีสำหรับลูกค้าของพวกเขา

“เมื่อคุณประหยัดเงินได้ คุณก็จะใส่ใจกับมันทุกเวลา กาแฟฟรีเป็นที่ความโรแมนติกของคนทำงาน ในอดีตฉันอิจฉาคนทำงานจริงๆ”

ซอ-ยุนเอียงหัวเธอด้วยความสับสน

“อะไรเหรอ?”

“คนกลุ่มหนึ่งสามารถทานอาหารที่ร้านอาหารได้ด้วยการชำระเงินด้วยบัตรเครดิตของบริษัท และพวกเขาสามารถดื่มกาแฟได้ฟรี มันจะดีถ้าเป็นคนแก่ที่สามารถทานอาหารฟรีได้ ต้องขอบคุณเงินบำนาญ”

“...... .”

ซอ-ยุนมีลางสังหรณ์ที่คมชัด

เธอรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับนิสัยของลี ฮุน เขาแทบจะไม่เคยเอ่ยถึงอดีตของเขา มันรู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย ที่เขาเล่าเรื่องในอดีต แต่เธอก็แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

“เธออยากที่จะเดินขึ้นเขาหลังจากกินเสร็จแล้วมั้ย?”

“ขึ้นเขาเหรอ?”

“มีภูเขาตรงนั้น!”

ลี ฮุนชี้ไปที่ภูเขาที่อยู่ใจกลางเมือง บันไดค่อนข้างชัน แต่ชาวเมืองหลายคนเดินขึ้นไปบนยอดเขาเพื่อตกแต่งมัน

ลี ฮุย และซอ-ยุนเดินขึ้นบันได เป็นที่ที่เหล่าคู่รักและผู้คนมาเล่นกรรไกร กระดาษ ค้อน

‘ไม่มีประโยชน์ที่จะเล่น ค้อน กรรไกร กระดาษ เพราะมันไม่ทำเงิน’

‘ไม่เป็นไรที่จะเดินขึ้นบันไดอย่างช้า ๆ’

พวกเขาเดินขึ้นบันไดไปเรื่อยๆ เป็นเวลา 30 นาทีก่อนถึงยอด! ด้านบนเป็นความทรงจำของเหล่าคู่รักและผู้มาเยือนจะล็อคกุญแจไว้กับตะแกรงลวด

ลี ฮุนมุ่งหน้าไปยังที่สามารถมองลงไปเห็นเมืองและพูดว่า

“สมัยก่อนบางครั้งฉันจะมาที่ภูเขานี้”

เสียงของลี ฮุนต่ำเมื่อนึกถึงอดีต

“มันไม่ใช่มาชมทิวทัศน์หรือการออกกำลังกายเหมือนคนอื่นหรอก ฉันแค่อิจฉา”

“คุณอิจฉาคนที่มาภูเขานี้กับครอบครัวและเพื่อนๆ ของพวกเขาเหรอ?”

แม้จะเป็นวันธรรมดา แต่ก็มีหลายครอบครัวที่มาเยี่ยมชม มีคนขายของตามท้องถนนขายขนมสายไหมและเครื่องดื่ม

อย่างไรก็ตามสายตาของลี ฮุนหันไปมองตามอาคารในเมืองนี้

“ไม่ ฉันแค่มองลงไปที่เมืองและรู้สึกอิจฉา”

“...... .”

“มีบ้านและอาคารมากมาย ทุกคนอาศัยอยู่บ้าน ไปทำงานหรือไปโรงเรียน และใช้ชีวิตในฝัน จะไม่ให้ฉันอิจฉาพวกเขาที่ใช้ชีวิตแบบนั้นกันได้ยังไงล่ะ?”

ลี ฮุนมีความคิดเหล่านั้นขณะที่มองทิวทัศน์ยามค่ำคืนอันสวยงามของเมืองจากภูเขา ไฟส่องสว่างและชัดเจนแม้ในเวลาที่ฝนตก ดังนั้นเขาจึงคิดว่าผู้คนกำลังทำอะไรบางอย่าง

เขาโดนฝนบนภูเขาที่เปล่าเปลี่ยว และรู้สึกอิจฉาคนทั่วไปที่กำลังกินอาหารอร่อยๆ ในบ้านอันอบอุ่นของพวกเขา

โลกไม่เท่าเทียมอย่างแน่นอน แม้จะทำงานหนักมาทั้งชีวิต แต่ชายชราอาจได้เงินแค่ไม่กี่พันวอนหรือคุณยายต้องขายผักในตลาด

“มันรู้สึกเหมือนบางสิ่งที่ผู้คนได้รับประสบการณ์ตามธรรมชาติในโลกมันช่างมหัศจรรย์เหลือเกินสำหรับฉัน แสงดูดีเกินไปดังนั้นฉันจึงอิจฉา ในขณะนั้นฉันมีความคิดว่าฉันต้องทำเงินให้ได้เยอะๆ การมีเงินเยอะๆดูเหมือนเป็นสิ่งที่ดีจริงๆ”

หนึ่งในบทเรียนแรกๆ ของเขาคือเงินนั้นเป็นสิ่งจำเป็นหากเขาอยากมีชีวิตอยู่

“ทุกครั้งที่ฉันมาที่ภูเขานี้ ฉันก็เต็มไปด้วยความคิดที่อยากจะมีชีวิตอยู่เหมือนคนธรรมดา ตอนนี้ฉันบรรลุความฝันของฉันแล้ว แม้มันไม่มากพอสำหรับการเกษียณอายุ แต่มันก็เป็นเงินที่ฉันหามาได้”

น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาที่สดใสของซอ-ยุน

มันเป็นเวลายามเย็นดังนั้นท้องฟ้าจึงมืดลง ลี ฮุนเฝ้าดูแสงไฟของเมืองที่เริ่มเปิด ในขณะที่เขาหันหน้า ซอ-ยุนที่กำลังร้องไห้อยู่ข้างๆเขานั้นช่างน่ารักยิ่งกว่าแสงไฟของเมืองในยามค่ำคืน

‘ถ้านี่เป็นละครละก็นะ การจูบจะเกิดขึ้นทันที อ่า ไม่ ฉันทำไม่ได้ ฉันไม่ใช่คนดีเหมือนในละคร ฉันไม่ควรไขว้เขวกับน้ำตา น้ำตาเหล่านั้นเต็มไปด้วยความสงสารฉัน’

เขาคิดว่าเขาเข้าใจความหมายน้ำตาของซอยุน

‘มันคล้ายกับเมื่อคนที่กินข้าวด้วยช้อนเงินรู้สึกเสียใจกับคนที่กินด้วยตะเกียบไม้ ตัวอย่างเช่นเมื่อสุนัขกำลังเดินโซเซไปตามถนน ดังนั้นพวกเขาจึงร้องไห้’

ทันใดนั้นเขาคิดว่าทุกอย่างกำลังแย่ลง!

‘โลกใบนี้อยู่ได้ด้วยเงินและอำนาจ เธอทั้งสวยและมีเงินดังนั้นทำไมเธอถึงชอบคนอย่างฉันล่ะ? เธออาจจะจากไปหลังจากที่เธอได้พบกับชายหนุ่มที่แสนดี หล่อเหลาและมีการศึกษา’

นี่เป็นความกลัวในหัวใจของลี-ฮุนในตอนนี้ที่เกี่ยวกับซอ-ยุน

นอกจากว่าจะได้อยู่ในตำแหน่งที่คล้ายกัน ซักวันเธอคงไม่มีทางเลือกนอกจากเดินหน้าต่อไป มันไม่เป็นไร หากเธอไม่คุ้นเคยกับพวกเขา แต่การที่ไม่มีใครนั้นมันเริ่มเติบโตขยายใหญ่ในใจของเขา การจากไปกะทันหันนั้นทำให้เขากลัวจริงๆ

‘ในสักวันเราอาจจะต้องแยกกัน แม่ง ถ้าฉันรู้มาก่อนนะ ฉันจะไม่สั่งหมูเปรี้ยวหวาน’

ลี ฮุนพูดอย่างเยือกเย็น

“ลงไปกันเถอะ”

มันเป็นคืนที่สมบูรณ์แบบ เมื่อพวกเขาไปถึงถนน มีคนกำลังดูหนังหรือนั่งดื่มอยู่ในเดท แต่คนที่ผ่านไปมาก็มองไปที่ซอ-ยุน

“ดูตรงนั่นซิ นั่นตุ๊กตาหรือคน?”

“เธอสวยสุดๆ แต่ทำไมเธอถึงร้องไห้ล่ะ?”

หน้าตาของซอ-ยุนได้รับความสนใจเมื่อเธอเพิ่งจะยืนอยู่บนถนน ใบหน้าและเสื้อผ้าที่เรียบง่ายแต่หรูหราของเธอทำให้ผู้ชายไม่ทันได้สังเกตเห็นเธอ

เป็นเรื่องปกติสำหรับผู้ชายที่เห็นเธอแล้วแข็งทื่อและสงสัยว่าเธอเป็นความฝันหรือเปล่า แม้จะมีแฟนสาวอยู่ข้างๆพวกเขา ภาพของซอ-ยุนที่กำลังร้องไห้เพียงพอที่จะทำให้พวกเขาเต็มใจที่จะให้การปลูกถ่ายไต

ลี ฮุนและซอ-ยุนมาถึงที่ถนนทางเข้าบ้านของพวกเขา มันอาจจะน่าอายแต่บางทีก็อาจจะเรียกว่าหลักสูตรพิเศษ เมื่อสิ้นสุดการเดทสั้นๆ

“เอ่อ เราเข้าไปข้างในกันดีมั้ย”

“ค่ะ”

“แล้วก็ เจอกันพรุ่งนี้นะ”

“...... .”

ลี ฮุนและซอ-ยุนยังคงยืนสบตากันและกันโดยไม่พูดอะไรเลย

‘ช่วงเวลาที่ดวงตาของหญิงสาวสวยที่สุด ดูเหมือนว่าจะเป็นช่วงเวลานี้’

เธอหยุดร้องไห้ ดังนั้นดวงตาที่เมคอัพถูกวาดออกมาอย่างดีนั้นบวมเล็กน้อย ดวงตาของคนอื่นนั้นช่างสดใสและสวยงาม

ลี ฮุนรู้สึกแปลกๆ กับบรรยากาศนี้

‘ทำไมมันถึงรู้สึกเหมือนว่าฉันจะโดนจูบอีกครั้ง’

ดวงตาและการแสดงออกของซอ-ยุนดูเหมือนจะไม่ปฏิเสธ มันรู้สึกเหมือนว่าการแสดงออกของเธอนั้นกำลังรอมันอยู่

‘และฉันเคยเห็นสิ่งที่คล้ายกันมาก่อน’

ในช่วงเวลาที่เขาเคยเป็นรูปปั้นในรอยัลโร้ด เนื่องจากภารกิจ ซอ-ยุนก็จูบเขาโดยไม่คาดคิด

ลี ฮุนนึกถึงช่วงเวลานั้นเพราะเขาเข้าสู่ระบบแล้ว เขามักสงสัยว่าซอ-ยุนจะรู้ว่าเขาเป็นรูปปั้นนั่นหรือเปล่าเมื่อเธอจูบมัน

เหตุการณ์ที่ผ่านมาก็เข้ามาดลใจอีกครั้งในวันนี้

ซอ-ยุนหลับตา

‘จูบ มันเป็นไปไม่ได้ นี่มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ? แต่บรรยากาศดูเหมือนจะเป็นใจ ฉันจะซื่อสัตย์ ฉันยินดีนะ อย่างไรก็ตามสิ่งสำคัญคือการตัดสินใจในอารมณ์ของผู้อื่น ฉันคงจูบเธอไม่ได้หรอก หากมันยังคลุมเครืออยู่’

ลี ฮุนมีความคิดมากมายเมื่อเขามองหน้าซอ-ยุน จิตใจของเขาเป็นเหมือนพายุหมุนของความคิด

1 นาทีผ่านไป!

คนสองคนยืนอยู่ที่นั่นในสภาวะหยุดนิ่ง หากช้อนข้าวมันลอยเข้าปากพวกเขาก็จะเคี้ยวโดยอัตโนมัติ

ยู บยอง-จินกำลังเฝ้าดูหน้าจอและพบว่าลี ฮุนเดินไปตามท้องถนน

“โฮ้ เขาดูเหมือนจะออกไปข้างนอกนะ หลังจากที่อยู่ในบ้านทุกวัน”

ปัญญาประดิษฐ์ส่วนใหญ่สังเกตสิ่งสำคัญในทวีปเวอร์เซลล์ แต่หุ่นยนต์และโดรนมันสามารถสังเกตผู้คนในชีวิตจริงได้

“ลมกำลังพัด….”

จากนั้นเขาก็พบว่าซอ-ยุนเดินเคียงข้างกันกับลี ฮุน

“เขาออกเดท ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่ช่วยเขาในภารกิจ สวยจริงๆ เธออาจเรียกได้ว่าเป็นความงามชั้นเยี่ยม ฉันไม่รู้ว่าผู้หญิงแบบนี้สนิทกับเขาได้อย่างไร”

ยู บยอง-จินรู้สึกเศร้าอย่างมากขณะที่ทั้งสองกำลังมุ่งหน้าไปที่ร้านอาหารจีน เขากินน่าเกลียดมาก และเขาไม่ได้จับมือเธอขณะที่เดินขึ้นบันไดไปยังด้านบนของภูเขา!

“แม้แต่ผู้ชายแบบนั้นก็มีแฟน”

การคร่ำครวญอย่างจริงใจก็เกิดขึ้น บรรยากาศกำลังได้ที่ เมื่อเขาพูดถึงชีวิตที่ยากลำบากของเขาบนยอดเขา แต่เขาไม่ได้ทำอะไรเลย

“อะ-ไอ้โง่นั่น!”

ยู บยอง-จิน ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ

แม้ว่าเขาจะน่าเบื่อ แต่ความยืดหยุ่นในระดับนึงของเขาก็ทำให้ลี ฮุนประสบความสำเร็จในชีวิตรักของเขา แต่เขาทำตัวเหมือนพวกเขาเป็นคนแปลกหน้าอย่างสมบูรณ์ และไม่แม้แต่ปลอบใจซอ-ยุนเมื่อเธอร้องไห้

ไม่จำเป็นต้องเคลือบน้ำตาลก็ได้ เพราะนี่เป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดในการจูบ แม้แต่การกอดที่งุ่มง่ามก็ไม่เลวร้ายนัก

“เขาไม่เคยพลาดแม้การเปลี่ยนแปลงเดียวในระหว่างการต่อสู้ แต่ในตอนนี้ผู้ชายคนนี้มันน่าหงุดหงิดจริงๆ”

ยู บยอง-จินรู้สึกเหมือนจะระเบิดด้วยความโกรธแค้น จากนั้นก็มีบรรยากาศแปลกๆ อีกครั้งก่อนที่พวกเขาจะเข้าไปในบ้าน

ซอ-ยุนยืนปิดตาของเธอ

“ทำไมเขายืนอยู่ตรงนั้นล่ะ ผู้ชายนั่น!”

อย่างไรก็ตามลี ฮุนไม่ได้ยิน ดังนั้นเขาจึงไม่ทำอะไรเลย ลี ฮุนและซอ-ยุนยืนอยู่ที่นั่นเป็นเวลา 1 นาที แต่รู้สึกเหมือน 10 นาทีสำหรับยู บยอง-จิน

“มันจะเป็นแบบนี้ไม่ได้ แวร์ซาย”

     - ค่ะ ได้โปรดพูด

“โคมไฟถนนสว่างเกินไป ดังนั้นช่วยปิดพวกมัน ปิดไฟถนนทั้งหมดในพื้นที่ใกล้เคียงด้วย พวกเขาอาจประหลาดใจถ้ามันถูกปิดในครั้งเดียว ดังนั้นค่อยๆทำ”

     - ได้รับคำสั่งของคุณแล้ว การแทรกแซงระบบบังคับของเมืองเสร็จสมบูรณ์ หลังจาก 2 วินาที

ไฟถนนในถนนรอบๆ ลี ฮุนและซอ-ยุนค่อยๆ ดับลง การดับไฟถนน ได้นำความมืดมา โคมไฟถนนที่ส่องแสงเหนือลี ฮุนและซอ-ยุนก็ดับเช่นกัน

อย่างไรก็ตามแสงจากดวงจันทร์ก็ส่องสว่างและแสงจากป้ายบอกทางก็ทำให้พวกเขาได้เห็นหน้ากัน

ลี ฮุนยังไม่ย้ายจากตำแหน่งของเขา

“แม้แต่นี่ก็ยังไม่พอ! เจ้านั่น….”

ยู บยอง-จินมีความภาคภูมิใจในตัวเอง ดังนั้นเขาจึงอารมณ์เสีย เมื่อมาถึงจุดนี้ มันรู้สึกเหมือนว่าเขาจะอาเจียนข้าวออกมา ถ้ามันถูกป้อนให้เขา

“เล่นเพลงโรแมนติกจากร้านค้าใกล้เคียงในระดับเสียงที่สามารถได้ยินได้”

     - ระบบส่วนตัวยากต่อการเข้าถึงด้วยกำลังบังคับ อย่างไรก็ตามหุ่นยนต์สังเกตการณ์มีระบบเสียง

“หุ่นยนต์สังเกตการณ์มีอยู่กี่ตัว?”

     - ปัจจุบันมีอากาศยานไร้คนขับ 32 เครื่องและหุ่นยนต์ตัวเล็กๆ 22 ตัวรอบๆพวกเขา

ลี ฮุนมีบทบาทอย่างมากในรอยัลโร้ด ดังนั้นยู บยอง-จินจึงให้หุ่นยนต์มากมายคอยสังเกตเขา

“ปล่อยเพลงได้!”

อากาศยานไร้คนขับที่บินอยู่เหนือหัวของลี ฮุนเข้ามาใกล้ในความมืด นอกจากนี้หุ่นยนต์ตัวเล็กที่ปลอมตัวเป็นนกแมลงและหินก็เริ่มเล่นเสียง มันเริ่มต้นด้วยดนตรีออเคสตร้าและมันจะมากกว่านี้ในไม่ช้า!

แม้จะมีระบบเสียง 3 มิติรอบทิศทาง แต่ลี ฮุนก็ไม่ขยับและจ้องมองไปที่ใบหน้าของซอ-ยุน

“ตอนนี้เขากำลังหลับอยู่ใช่มั้ย?”

     -ไม่ หัวใจของเขากำลังเต้นเร็วขึ้น

เขาไม่ได้หลับ ลี ฮุนยืนอยู่ตรงนั้นกำลังจ้องมองหน้าซอ-ยุน

ไม่มีผู้ชายคนไหนที่จะไม่ชอบผู้หญิงที่สวย แต่ความทรงจำทั้งหมดในช่วงเวลาที่พวกเขาใช้ร่วมกันวิ่งผ่านในหัวของเขา

ความปรารถนาถูกกระตุ้นแล่นเข้ามาในจิตใจของเขา

ลี ฮุนเดินไปเข้าหาซอ-ยุนอย่างช้าๆ และจูบเธอ

========================================

เสียงกระเซ็นของน้ำ ซ่า ซ่า ครืน ซึ่ม!

คลื่นซัดขึ้นไปขณะที่ชนกับแนวปะการัง เม็ดทรายกำลังได้รับแสงแดด

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจ วีดในสภาพภูติผีก็กลับมาสู่ร่างดั้งเดิมของเขา แน่นอนว่าดาบและชุดเกราะของธอร์ก็ยังไม่กลับมา!

แสงสีฟ้าขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเขา อาจเป็นประตูกลับสู่โลกดั้งเดิมของเขา

“ตอนนี้ฉันสามารถกลับไปได้แล้ว”

วีดไม่พันธะติดค้างใดๆ ในช่วงสงคราม ที่จะขัดขว้างไม่ให้กลับสู่โลกดั้งเดิมของเขา

ประติมากรรมสลักชีพได้รับความประสงค์ของเขา และชะตากรรมของจักรวรรดิพอลโลสได้รับการแก้ไข มันน่าผิดหวังเล็กน้อยที่เขาจัดการลัทธิเอ็มบินยูในพื้นที่ที่ไร้ผู้คน ดังนั้นจึงไม่มีผลกระทบอันใหญ่หลวงต่อประวัติศาสตร์

แต่เขาก็ทำภารกิจเสร็จสิ้น และมันได้ทิ้งรอยแห่งความประทับใจอันลึกซึ้งไว้บนหัวใจของผู้ชม

‘อุตสาหกรรมของเล่นกำลังบูม โดยเฉพาะอย่างยิ่งฉันควรเก็บเกี่ยวรายได้จากฟิกเกอร์ของมังกรและหมีดำ '

เขาคำนวณทุกการกระทำ! เขาเดาตำแหน่งปัจจุบันได้ค่อนข้างดี เขาสามารถกลับไปที่ทวีปกลางเพื่อทำหน้าที่เป็นมหาจักรพรรดิ แต่มันจะสูญเปล่า

“แต่มันก็ทำให้ฉันเศร้าเล็กน้อย”

เรื่องราวความรักระหว่างโนดุล และฮิลเดรันทำให้เกิดความรู้สึกโหยหาอยู่ภายในตัวเขา

เขาคิดถึงพ่อแม่ของเขา

‘พ่อเป็นคนดีและเอาใจใส่อย่างแท้จริง'

ทุกครั้งที่เขากลับมาจากที่ทำงานเขาจะเล่นกับลี ฮุน เขาสร้างของเล่นให้กับลี ฮุน และใช้เวลาอยู่ด้วยกันที่หน้าจอโทรทัศน์ เขามีเพื่อนมากมาย และปัญหาเดียวที่มีนั่นก็คือเขาชอบดื่มนิดหน่อย

แม่ของลี ฮุนจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยที่ดี ทั้งทำงานและดูแลลูก ทำให้เธอไม่มีเวลาให้ความสนใจงานบ้าน

หลังจากที่พ่อและแม่ของเขาได้จากไป ความทรงจำที่เหลือของเขาก็เริ่มจางหาย

ไม่ใช่ความทรงจำทั้งหมดจะเป็นแบบนั้น เรื่องราวของโนดุล และฮิลเดรันได้ดึงความทรงจำที่ถูกฝังของวีดออกมา

‘หากพวกเขายังมีชีวิตอยู่และรักกัน ฉันก็อาจจะมีน้องอีกคนก็ได้’

พ่อและแม่ของเขาก็มีเรื่องราวความรักเช่นกัน

พ่อของเขาทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านกาแฟที่แม่ของเขามาเรียน เขาขอนัดเดทด้วยจดหมาย และพวกเขาเริ่มพบกัน

ในความเป็นจริงแม่ของเขาพูดกับวีด

- มันโอเคนะ แต่ก็มีบางอย่างดูเชย พ่อเขาเป็นคนที่ไม่ชอบที่จะเผยช่วงเวลาที่เขาเผลอ พ่อเขาใช้เวลา 2 เดือนในการขอนัดเดท แต่งงานเหรอ? ถ้าแม่รอให้พ่อเขาขอแต่งานละก็ แม่จะคงแก่ตายซะก่อน ลูกอย่าเป็นอย่างนั้นในอนาคตนะ

คงจะดีถ้าเขามีความรักที่มีความสุขเช่นโนดุลและฮิลเดลัน และพ่อแม่ของเขา

“ฉันดีใจที่ไม่ได้เป็นเหมือนพ่อ เมื่อวานนี้ฉันได้จูบเธอ”

วีดถอนหายใจอย่างแรง

“อย่างไรก็ตามผู้คนจำนวนมากควรรู้จักและจดจำโนดุลและฮิลเดรัน ฉันทำภารกิจสำเร็จภายใต้ชื่อของเขา แต่ฉันรู้สึกว่าประสบการณ์ของเราต่างกัน ฉันต้องสร้างประติมากรรมให้พวกเขา”

เขารู้สึกเหมือนว่าต้องทิ้งงานไว้เบื้องหลังในฐานะประติมากรก่อนกลับสู่โลกดั้งเดิมของเขา

วีดมองหาวัสดุและหินที่เหมาะสมในบริเวณใกล้ๆ

‘ถ้าฉันทำให้ออกมาจากทรายแล้วพายุก็จะพังมันลง แต่มันคงไม่มีเหตุผลถ้าประติมากรรมจะอยู่ไกลในภูเขา '

โนดุลและฮิลเดรันใช้ชีวิตอย่างมีความสุขริมทะเล ควรสร้างประติมากรรมอยู่รอบทะเล ที่ซึ่งพวกเขาอาศัยอยู่ครั้งสุดท้าย

“มันยากไปมั้ย?ที่จะย้ายก้อนหินจากที่อื่น ไม่ ฉันควรหาวัสดุที่มีค่าใกล้ๆ วัสดุที่ใช้สร้างประติมากรรมสามารถหาได้ทุกที่”

วีดเดินไปรอบๆ หาดทรายและบ้านของโนดุล เขาสัมผัสถึงทิวทัศน์ได้อย่างเต็มตาขณะที่เขาเดิน แม้แต่การคุกคามของโลกที่โหดร้ายก็ไม่อาจขัดขวางความสุขของคู่รักได้

สายตาของวีดหันไปทางทะเล

“นั่นไง!”

หินก้อนใหญ่ในทะเลสามารถต้านทานคลื่นที่รุนแรงได้!

โดยทั่วไปแล้วประติมากรรมจะถูกแกะสลักในสถานที่ที่สะดวกและไม่มีอุปสรรค แต่มันก็ไม่ได้ดีเสมอไป ประติมากรรมที่แกะสลักจากหินสูงตระหง่านในทะเล มันเข้ากับชีวิตของโนดุลและฮิลเดรันที่ได้ประสบกับความทุกข์ยากลำบาก

“งั้น มาเริ่มทำกันเลย”

วีดกระโดดลงทะเลทันที หลังจากผ่านไปไม่กี่ก้าว ร่างกายของเขาเกือบจมอยู่ใต้น้ำอย่างสมบูรณ์ เนื่องจากเป็นทะเลน้ำลึกจนน่าประแปลกใจ!

หินที่เขาต้องไปให้ถึงอยู่ห่างจากหาดทราย 50 เมตร ฟองคลื่นยังคงซัดหินที่สูงกว่าความสูงของคนอย่างต่อเนื่อง

“มาทำกันเลย มันเป็นไปไม่ได้!”

แก้ง แก้ง แก้ง

เขาอาจเป็นที่รู้จักในฐานะจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่แห่งทะเลทราย  แต่เขามักจะพกเครื่องมือแกะสลักไปกับเขา เขาได้รับของที่ดีที่สุดจากการปล้นชิงอาณาจักร ทั้งทั่งและสิ่วที่ทำจากเพชรที่ปล้นมาจากช่างตีเหล็ก!

มันไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะกับการแกะสลักเพราะคลื่นทำให้หินเปียกและน้ำก็กระเซ็นเข้าตา

“ฉันจะผิดพลาดไม่ได้ ฉันไม่สามารถเอาวัสดุกลับคืนได้”

เขาแตะหินเพื่อตรวจสอบความแข็งแรงของประติมากรรมที่ละเอียดอ่อน หินแข็งคงทนต่อคลื่นมาหลายพันปี แต่เขาต้องระวังในขณะที่เขาขูดลึกลงไป นอกจากนี้เขายังต้องกำจัดสาหร่าย ปลาดาว และตะไคร่น้ำหนาๆ ที่เข้ากีดขวางก้อนหินในขณะที่ทำงาน!

โนดุลและฮิลเดรันดูดีที่สุดเมื่อตอนที่พวกเขายังเป็นวัยรุ่น แต่เขาเลือกที่จะพรรณนาพวกเขาในฐานะตายายที่มีอายุมาก เพราะนี่คือจุดสูงสุดของช่วงเวลาแห่งความสุขของพวกเขา

ประติมากรรมของคู่สามีภรรยาสูงวัยจับมือกันขณะมองทะเลออกไปไกล!

งานใช้เวลา 10 ชั่วโมงก่อนที่มันจะเสร็จสมบูรณ์ ความคืบหน้านั้นเร็วมาก เพราะเขาวาดอารมณ์ความรู้สึกของเขาออกมาอย่างต่อเนื่องขณะที่กำลังทำมันอยู่

- กรุณาตั้งชื่อของประติมากรรมชิ้นใหม่

 “ชื่อควรจะเป็น โนดุลและฮิลเดรัน”

-โนดุลและฮิลเดรัน ถูกต้องหรือไม่?

“ถูกต้อง”

-ผลงานมาสเตอร์พีช! โนดุลและฮิลเดรัน ได้เสร็จสมบูรณ์แล้ว! ประติมากรรมที่สะท้อนพลังแห่งเวลาและธรรมชาติ ผลงานของช่างแกะสลักที่เขียนประวัติศาสตร์ของทวีปนี้ขึ้นมาใหม่ เป็นผลงานพิเศษที่ถูกสร้างขึ้น ประติมากรรมที่เป็นอมตะ วีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ เมื่อมีคนค้นพบเกี่ยวกับการผจญภัยของโนดุล คุณค่าทางประวัติศาสตร์จะเพิ่มขึ้น 3 คุณค่าทางศิลปะ: 4,392

คุณสมบัติเพิ่มเติมพิเศษ: ทุกคนที่เห็น โนดุลและฮิลเดรัน จะมีพลังชีวิตและการฟื้นฟูพลังเวทย์เพิ่มขึ้น 34% เป็นระยะเวลาสามวัน ทักษะการเดินเรือจะเพิ่มขึ้น 21% จะได้รับ ‘พรแห่งนักรบทรหด’ มอสเตอร์ที่อยู่ในรัศมี 4 กม. ไม่สามารถโจมตีก่อนได้ ผู้ที่พบผลงานนี้จะมีสถานะโชคเพิ่มขึ้นถาวร 2 ผลลัพธ์ไม่ทับซ้อนกับประติมากรรมอื่น ๆ จำนวนผลงานมาสเตอร์พีชที่สร้างขึ้นในปัจจุบัน: 25

- ทักษะความชำนาญการแกะสลักเพิ่มขึ้น

- ทักษะความชำนาญงานฝีมือเพิ่มขึ้น

- ทักษะความชำนาญการแกะสลักแห่งกาลเวลาเพิ่มขึ้น เป็นขั้นต้น เลเวล 2 องค์ประกอบและความทนทานของประติมากรรมจะถูกเก็บรักษาไว้ให้ยาวนานแม้ในสภาพแวดล้อมที่ไม่ดี

โนดุลและฮิลเดรันให้กำเนิดประติมากรรมมาสเตอร์พีช

มันเป็นไปอย่างที่วีดที่คาดไว้

ปัจจุบันทักษะการแกะสลักของวีดอยู่ในขั้นสูงเลเวล 9 - 94.1%

เขาไม่ค่อยได้ทำประติมากรรมในช่วงสงครามเท่าไหร่เนื่องจากเขาต้องทำภารกิจเทคนิคการแกะสลักลับขั้นสุดท้ายให้สำเร็จ ประติมากรรมมาสเตอร์พีชประสบความสำเร็จ แต่ก็ยังเหลืออีกเล็กน้อยก่อนที่ทักษะการแกะสลักเขาจะถึงระดับมาสเตอร์

“แต่ฉันยังพอว่างอยู่เล็กน้อย โนดุลและฮิลเดรัน เป็นผลงานมาสเตอร์พีช…. ฉันยังขาดอยู่”

วีดอยู่ที่นั่นอีก 20 วัน เพื่อสร้างงานประติมากรรมมากขึ้น ชีวิตของประติมากรคือการสร้างประติมากรรมที่ยาก แต่นี่เป็นการทำงานที่ใหญ่

มันเป็นการทำงานที่ยาวนานและยากลำบาก และเขาก็ไม่ได้ตระหนี่แม้แต่กระดูกและเกล็ดที่ได้จากการต่อสู้ครั้งสุดท้ายกับมังกร

“ตอนนี้ฉันสามารถจากไปโดยไม่เสียใจได้แล้วล่ะ”

หลังจากเสร็จงาน วีดก็กลับสู่โลกดั้งเดิมผ่านทางประตูโดยไม่เสียใจ

ไม่มีความเปลี่ยนแปลงของประติมากรรมบนชายทะเลเมื่อเขาจากไป หาดทรายสีขาวส่องประกาย และประติมากรรมที่ไม่เด่นชัด

แต่ถ้าคนตั้งใจมองที่คลื่นยักษ์บนขอบฟ้า พวกเขาก็จะเห็นประติมากรรมของโนดุลและฮิลเดรัน

วิวทิวทัศน์ของทะเลและประติมากรรมนั้นยอดเยี่ยม แต่ไม่มีงานอื่นที่สามารถมองเห็นได้ ประติมากรรมอื่นๆของวีดอยู่ใต้ท้องทะเลสีครามอันสดใส

แนวปะการังในทะเลลึก

ประติมากรรมมีตั้งแต่เด็กผู้ชายวิ่งไปรอบๆถนนแคบๆของเกาะโบโรต้า ไปจนถึงคู่รักล่องแพ, พเนจรไปในทวีป, การต่อสู้, การใช้ชีวิต และการวิ่งหนี การต่อสู้กับลัทธิเอ็มบินยูนั้นถูกจารึกไว้ที่ก้นทะเล

โนดุลและฮิลเดรัน ประติมากรรมอันหรูหราของคู่รักสองคนนั้นถูกสร้างขึ้นด้วยกระดูกมังกร, เกล็ดมังกร และแร่มิธริล ประติมากรรมทั้งหมดแสดงความเป็นมาของพวกเขา

ชื่อของประติมากรรมใต้ท้องทะเลคือ ‘คู่รักแสนสุขที่คิดถึงทะเล’

แม้ว่าชีวิตทั้งสองคนจะได้รับอันตรายจากคลื่นทะเล แต่ใต้ท้องทะเลนั้นมีหอย และปลาหลากสีสันสดใสกำลังว่ายน้ำ ผลของการแกะสลักแห่งกาลเวลา จะทำให้มันคงอยู่ตลอดไปโดยไม่มีความเสียหายตามธรรมชาติเกิดขึ้น

ขุมทรัพย์ศิลปะชิ้นเอกแห่งท้องทะเลถูกบันทึกทันทีที่เสร็จสิ้น มันจะยากสำหรับมนุษย์ที่จะค้นพบมัน

     - ดูนี่ๆ

     - โอ้ว โอ้ว นั่นมันสุดยอด

แต่ข่าวลือเกี่ยวกับประติมากรรมในทะเลถูกแพร่กระจายโดยเหล่านางเงือก

     - โลกมนุษย์นั้นน่ากลัวจริงๆ

     - มันไม่ดีเหรอ?

นางเงือกมาเยี่ยมชมประติมากรรมทุกวัน และก็ปลาแหวกผ่านมัน

========================================

“ฉันเห็นจุดสิ้นสุดของการผจญภัยที่สนุกสนาน แวร์ซายมันไม่ถูกต้องใช่มั้ย”

     - คำตอบสำหรับคำถามของคุณ อาจแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับเกณฑ์ของความสนุก ปัจจุบันประสิทธิภาพของการทำภารกิจของวีดเกินเป้าหมาย 279% ความน่าจะเป็นในการสร้างผลลัพธ์เหล่านี้มีเพียง 0.003% ...

“หยุดๆ!”

ยู บยอง-จินไม่ต้องการที่จะได้ยินอีกต่อไป

วีดประสบความสำเร็จในภารกิจที่เป็นไปไม่ได้ การใช้มังกรนั้นสำคัญอย่างยิ่งต่อชัยชนะของเขา แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่สำคัญ

ในภารกิจดั้งเดิมของโนดุล อาเฮลลุนได้เสียสละตัวเองเพื่อผนึกมังกร อย่างไรก็ตามมังกรแห่งกลียุคไม่ได้ถูกผนึกไว้ และการที่เอาชนะมันได้ก็คาดไม่ถึงจริงๆ

ยู บยอง-จินให้เหตุผล มันมาจากมุมมองของวีด

“ฉันรอคอยที่จะเห็นปาฏิหาริย์ที่เขาสามารถทำให้เกิดขึ้นได้ในอนาคต สมองอันชาญฉลาดอย่างฉันเสียเปรียบในที่นี้”

ในท้ายที่สุดยกย่องตัวเอง!

     - ......

แม้แต่ปัญญาประดิษฐ์ก็ไม่มีคำพูด

ความสำเร็จของวีดทำให้ ยู บยอง-จินรู้สึกแย่และไม่พอใจ แต่ตอนนี้การผจญภัยจบลงแล้ว และวีดต้องกลับสู่ความเป็นจริง

“มันสนุกนะ แต่โอกาสและความเสียหายจากภารกิจนี้ใหญ่เกินไป เขาสามารถตามทันถ้าให้เวลาเพียงพอ แต่…. ผู้สืบทอดที่มีแนวโน้มมากที่สุดที่จะได้สินทรัพย์และอำนาจของฉันยังคงเป็นบาร์ดเรย์”

วีดได้รับเทคนิคการแกะสลักลับขั้นสุดท้าย แต่ความเสียหายนั้นมากมายมหาศาล

เขาใช้ประติมากรรมคืนชีพในเขาวงกตของร็อดเดริค และสร้างประติมากรรมสลักชีพ 13 ตัวในดินแดนทะเลทราย ในระยะแรกการสูญเสียเลเวลจากการมอบชีวิตกับประติมากรรม สามารถอัพเลเวลได้ง่าย แต่ตอนนี้มันร้ายแรงมากเพราะตอนนี้เขามีเลเวลมากกว่า 400

เมื่อวีดกลับสู่โลกดั้งเดิมของเขาแล้ว มีการตัดสินใจไว้แล้วว่าเขาจะต้องทิ้งเลเวลเกือบๆ 20 เลเวล นั่นจะเป็นข้อเสียเปรียบอย่างมากเมื่อต่อสู้กับกองกำลังของอาณาฮาเว่น

การแกะสลักแห่งกาลเวลา ต้องการการฝึกฝนอย่างมาก เพื่อที่จะใช้ประโยชน์ได้อย่างเต็มที่ แต่ภัยคุกคามทางเหนือเป็นเรื่องเร่งด่วนในตอนนี้

ยู บยอง-จินได้ตรวจสอบแล้ว พบว่ามีความแตกต่างของเลเวลระหว่างวีดและบาร์ดเรย์ถึง 90 เลเวล ทักษะการแกะสลักและทักษะการผลิตจะช่วยได้ แต่ทักษะการต่อสู้ของพวกเขานั้นต่างกัน ในตอนนี้เทคนิคขั้นสุดท้ายการแกะสลักแห่งกาลเวลายังไม่สามารถใช้ได้อย่างอิสระ

หากพวกเขาต่อสู้กันในตอนนี้บาร์ดเรย์จะเป็นผู้ชนะ

ยู บยอง-จินรู้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในทวีปเวอร์เซลล์ผ่านปัญญาประดิษฐ์

กิลด์เฮอร์มีสได้ส่งคนลอบสังหารจำนวนมากไปทางเหนือ พวกเขาก็กำลังลอบสังหารผู้เล่นเลเวลสูงในภาคเหนือ

ผู้เล่นเลเวลสูงที่ถูกสั่งห้ามเข้าทวีปกลางได้รับการเปลี่ยนแปลงเพื่อให้กลับไปยังเมืองเกิดของพวกเขา และให้อยู่ในตำแหน่งที่สูง หากพวกเขาทรยศลัทธิโจ๊กหญ้า

“ฉันรู้สึกขอบคุณสำหรับข้อเสนอนะ แต่ฉันขอปฏิเสธ ตอนนี้ฉันได้ตั้งถิ่นฐานในแดนเหนือแล้ว”

“ในไม่ช้าแดนเหนือจะถูกทำลายโดยอาณาจักรฮาเว่น หลังจากนั้นคุณจะได้รับกฎเคร่งครัด ใจเย็นๆค่อยคิดนะ ก่อนที่คุณจะเลือกทางเหนือ”

“ฉันไม่มีที่อื่นให้ไป และมีผู้คนมากมายที่ฉันรู้จัก….”

“กิลด์เฮอร์มีสสามารถมอบสิ่งของหลายอย่างให้แก่คุณได้  โอกาสนี้จะไม่มีอีกแล้วนะ เฉพาะผู้ถูกเลือกเท่านั้นที่สามารถเข้าสู่กิลด์เฮอร์มีสได้”

พลังของความเป็นมิตรและความภักดีจะพังทลายต่อหน้าต่อตาด้วยเงินและอำนาจเสมอ ในบางกรณีพวกเขาตะโกนและประท้วง แต่สุดท้ายก็เข้าร่วมกิลด์เฮอร์มีส

พวกเขาเข้าหาอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อพยายามซื้อตัวผู้เล่นทางเหนือ

กิลด์เฮอร์มีสน่าเกรงกลัว แล้วพวกเขาก็ได้วางแผนระยะยาวไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เหล่าสิงโตถูกระดมกำลังเพื่อทำลายล้างและจับกระต่ายในแดนเหนือ

“วีดเป็นคนเผด็จการที่โหดร้ายในคอนทิเนนท์ ออฟ เมจิก”

“ผู้คนมีพลังในการเปลี่ยนแปลง ตอนนี้วีดไม่ได้เป็นแบบนั้น”

ข่าวลือแพร่กระจายอย่างต่อเนื่องแม้จะไม่มีผลกระทบที่ใหญ่  ผู้เล่นในแดนเหนือก็เต็มไปด้วยจิตวิญญาณที่ไม่ยอมแพ้และมีความปรารถนาที่จะต่อสู้

เหล่าพ่อค้าได้ระงับการค้าขายกับแดนเหนือและปิดฐานธุรกิจหลัก ทำให้เสียหายต่อการค้า ถึงอย่างนั้นเงินจำนวนมหาศาลก็ถูกนำไปลงทุนในวัฒนธรรม, สถาปัตยกรรม และศิลปะ

สงครามกำลังทำลายแรงขับเคลื่อนที่อยู่ระหว่างการพัฒนาของทางเหนือด้วย

ลาฟาเย่ผู้นำกิลด์เฮอร์มีสขาดคุณสมบัติที่จะเป็นวีรบุรุษ แต่เขารู้วิธีการที่จะดำเนินงานในบทบาทของเขาอย่างขันแข็ง แดนเหนือเป็นเมล็ดพันธุ์ที่สามารถคุกคามอาณาจักรฮาเว่นได้ในเวลาต่อมา เขาจึงจำเป็นต้องทำให้เมล็ดมันแห้ง

“ฉันต้องพบบาร์ดเรย์อย่างน้อยหนึ่งครั้ง”

     - ให้ฉันเตรียมการทดสอบสำหรับผู้สืบทอดต่อไปหรือไม่?

ข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับบาร์ดเรย์นั้นได้ถูกเตรียมโดยการค้นคว้าด้วยตนเอง หากยู บยอง-จินได้รับความช่วยเหลือจากAIแล้ว บาร์ดเรย์จะไม่ได้รับแจ้งให้ทราบล่วงหน้าในการพบเขา

“ไม่ ยังไม่ได้ นี่อาจเป็นข้อสรุปที่ชัดเจน แต่ฉันอยากรอจนกว่าจะสิ้นสุด ฉันจะดูความพยายามครั้งสุดท้ายของวีด”

จบ เล่ม 39 ตอนที่ 8

ผู้แปล : Rastymay

Editor : แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล

pork chops-พอร์คชอป-ประเภทของสเต็ก เนื้อหมูสันติดกระดูก

drone-โดรน

unmanned aircrafts-อากาศยานไร้คนขับ(UAV)

ความจริง โดรนและ UAV เหมือนกัน

ผลงานประติมากรรมอ้างอิงจากเล่ม19ตอน8มรดกของประติมากร
ผลงานชั้นดี (fine/ classical)

แกรนด์พีช (Grandpiece/Classical Masterpiece)

มาสเตอร์พีช (Masterpiece/Magnum Opus)