เล่ม 28 ตอนที่ 8: ชุดเกราะที่ถูกช่วงชิง แปลโดย Cole’s Myth

ระดับพลังชีวิตของวีดอย่างดีที่สุดเหลือเพียงแค่ 40,000 กว่าเท่านั้น เขามีค่าพลังชีวิตและพลังฟื้นฟูต่ำเมื่อเทียบกับเลเวลของเขาแล้ว แต่เขาก็เอาชนะมาได้ด้วยความวิริยะอุตสาหะและชุดเกราะของเขา

การโจมตีของบาร์ดเรย์ทรงพลังมากจนทำให้เขาสูญเสียพลังชีวิตไปถึง 17,000 หน่วย ส่วนพวกอัศวินทมิฬที่สวมใส่อุปกรณ์ระดับสูง อีกทั้งยังมีบัฟเสริมพลังต่างๆนานามากมายให้เขาอีก มันจึงทำให้การต่อสู้ตรงหน้าเขาประสบผลสำเร็จ

“อั่กกกก”

วีดถูกพลักจนถอยหลังและล้มลงไปกับพื้น

“นายท่านน!”

โทริรีบพุ่งเข้าไปสกัดบาร์ดเรย์เอาไว้ เขาสามารถโจมตีและป้องกันไปพร้อมๆกันได้ แต่ไม่ใช่กับโทริที่ไม่สามารถต่อสู้แบบตัวต่อตัวได้โดยไร้บาดแผล แต่โชคยังเข้าข้างโทริที่มันยังมีสภาพดีอยู่เมื่อเทียบกับแวนฮอร์ค เพราะว่าเขาสามารถดูดเลือดเพื่อใช้ฟื้นพลังได้

‘วิธีนี้ไม่ได้ผลแน่’

วีดแตะตรงหน้าอกของเขาตรงที่ชุดเกราะเป็นรอยบุบ เลเวลของบาร์ดเรย์นั้นสูงกว่าเขาแน่ๆ ทักษะการโจมตีของเขาก็เหนือกว่า นอกจากทักษะเพลงดาบประกายแสงแล้ว เขาก็ไม่มีทักษะไหนที่เอาไปใช้ต่อสู้กับบาร์ดเรย์ได้เลย

สิ่งที่วีดแตกต่างจากผู้เล่นคนอื่นๆก็คงจะมีแค่ค่าสถานะที่สูงมากของเขา

ค่าสถานะที่อุตส่าห์สะสมมาจากทักษะประติมากรของเขา ทักษะช่างตีเหล็ก และทักษะเย็บปักที่ถือว่าเป็นประโยชน์ในการเก็บค่าสถานะอย่างมาก

บาร์ดเรย์เพิ่มค่าสถานะของเขาด้วยการเคลียร์ดันเจี้ยน ออกล่ามอนสเตอร์ระดับบอสและทำภารกิจยากๆด้วยการใช้กิลด์เฮอร์มีส

ถ้าเทียบกันแล้วค่าสถานะของพวกเขาทั้งสองก็คงแทบจะเท่าๆกัน

ตอนนี้วีดจำเป็นต้องใช้มาตรการขั้นรุนแรงแล้ว นั่นก็คือการใช้ทักษะแกะสลักมหาภัยพิบัติ!

‘ภูเขาไฟระเบิด แผ่นดินไหว เหมืองแร่ถล่ม แผ่นดินถล่ม หรือว่าใส่น้ำเข้ามาข้างในได้ก็คงจะแจ๋ว’

แต่ว่าทักษะแกะสลักมหาภัยพิบัตินั้นจำเป็นต้องใช้ประติมากรรมที่เหมาะสมกับสถานการณ์ ถึงแม้ว่าวีดจะมีประติมากรรมภูเขาไฟระเบิดอยู่แต่มันอาจจะทำให้เขาตายได้เช่นกัน ถ้าหากภัยพิบัตินั้นรุนแรงเกินไปคงกลับกลายเป็นว่าเขาเป็นคนทำลายชามข้าวของตัวเองซะอย่างงั้น! ถ้าเขาก่อภูเขาไฟระเบิดขึ้นมาด้วยน้ำมือของตัวเองก็คงจะหนีออกไปจากถ้ำนี้ไม่ได้ และคงต้องติดแหง็กอยู่ที่นี่

‘ยังมีทักษะอัญเชิญประติมากรรมอยู่นิ แต่ฉันก็ยังไม่อยากใช้มันอยู่ดี’

เขาสามารถอัญเชิญพวกประติมากรรมสลักชีพมาเป็นกำลังเสริมได้ แต่ว่าที่แห่งนี้มีเนื้อที่จำกัดเกินไปสำหรับเจ้าฟีนิกซ์และเจ้าปิงหลงเพื่อต่อสู้

ส่วนพวกไวเวิร์นก็อ่อนแอเกินไป โกลมินิกับเจ้าเหลืองก็พึ่งจะลำบากตรากตำมากับเขาภายในเขตลาส ฟาลังคซ์ ดังนั้นเขาคงจะรู้สึกแย่ถ้าพวกมันถูกเรียกมาต่อสู้ดิ้นรนบนปากเหวแห่งความตายอีกครั้ง ส่วนเจ้าคิงไฮดร้าเองก็ถือว่าใช้ได้ แต่เพราะว่ามีเจ้าเบลคิ้นแดงอยู่ที่นี่ด้วย มันอาจจะกลับตาลปัตรกลายเป็นว่าพวกมันทั้งสองต้องมาสู้กันเอง

 “ฉันต้องผ่านนี่ไปให้ด้วยตัวเอง”

วีดตัดสินใจที่จะสู้เพียงลำพัง ในสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด เขาก็คงจะสูญเสียค่าประสบการณ์เล็กน้อย ค่าความเชี่ยวชาญและอุปกรณ์ซักชิ้น

“ฉันต้องตั้งสติแล้วลองอีกครั้ง บาร์ดเรย์ ในที่สุดฉันก็ได้เห็นพลังที่แท้จริงของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้เล่นที่แข็งแกร่งที่สุดบนทวีปเวอร์เซล”

วีดไม่เคยเจอกับคู่ปรับมาก่อน เขาเคยมีประสบการณ์แลกเปลี่ยนนิดหน่อยจากพวกสมาชิกกิลด์ที่โด่งดังตอนทำภารกิจ แต่เขาก็แข็งแกร่งกว่าพวกมันเสมอมาและเอาชนะมาได้

ทว่าบัดนี้เป้าหมายที่เขาจะต้องสู้ด้วยก็คือบาร์ดเรย์!

ชีวิตของเขาอาจจะดับสูญหากเขาถูกโจมตีใส่เข้าอย่างจัง ทว่าตอนนี้เขามีความกล้าหาญอยู่ในตัวมาเสมอ หากเอาหยดซีอิ้วไปเทลงบนต้นถั่วงอก ต่อไปถั่วนั้นก็คงไม่มีทางงอกเงยขึ้นบนที่ไหนๆของทวีปเวอร์เซลได้อีกต่อไป (ปล.อันหลังตีความกันเอาเองนะครับ)

วีดพันผ้าพันแผลรอบๆตัวของเขาอย่างฉับไว ส่วนค่าพลังชีวิตของโทริโดเองก็ลดลงไปอย่างรวดเร็วขณะที่เขากำลังดวลกับบาร์ดเรย์ นั่นคงเป็นความเสียหายจากเวทย์มนต์ศักดิ์สิทธิ์ที่ได้รับจากพวกนักบวช

“ข้ากระหายเลือด”

เขาต่อสู้อย่างหนักหน่วงขณะที่ค่าพลังชีวิตก็ค่อยๆตกลงไป วีดคิดอยู่ภายในใจว่า ‘จะไปเดียวนี้แหละ’ เขาคิดจะเข้าไปโจมตีใส่บาร์ดเรย์แบบไม่ให้ทันตั้งตัว แต่ทว่ามันก็ไม่ได้ผล

 “อั๊คค!”

“ท่านบาร์ดเรย์ อันตราย!”

พวกนักบวชกิลด์เฮอร์มีสที่กำลังดูการต่อสู้ก็สังเกตุเห็นเขาก่อนที่จะโจมตีถึง การต่อสู้กับเจ้าเบลคิ้นแดงกำลังคงที่แล้ว ดังนั้นจึงมีตาหลายคู่จับจ้องมาที่บาร์ดเรย์ เจ้าเบลคิ้นแดงกำลังสูญเสียค่าพลังชีวิตและค่าการฟื้นฟูจากการถูกโจมตีใส่แบบไม่ยั้ง

วีดจึงวิ่งไปทางด้านข้างของบาร์ดเรย์

“เจ็ดย่างก้าวแห่งสวรรค์!”

มันคือเทคนิคที่สามารถเปลี่ยนทิศทางในแต่ละก้าวได้! เพราะว่ามีทักษะลมแล่นที่ยังถูกเปิดใช้งานอยู่ เขาจึงเคลื่อนที่ได้อย่างรวดเร็วจนเห็นเป็นภาพติดตา

“ฉันกำลังรอให้แกมาสู้อยู่เลย”

บาร์ดเรย์หยุดดาบของเขาเอาไว้ได้อย่างกับว่าเขารู้ก่อนอยู่แล้ว วีดรู้อยู่แล้วว่าการโจมตีของเขายังมีข้อจำกัดอยู่

‘สมรรถนะชุดเกราะของเขาน่าทึ่งจริงๆ แทบทำความเสียหายใส่เขาไม่ได้เลย’

ถ้าการโจมตีที่รุนแรงมีท่าทีว่าจะถูกใช้ ถ้างั้นเขาต้องชิงจังหวะลงมือก่อนที่บาร์ดเรย์จะใช้มัน ทันใดนั้นวีดหันตัวหักหลบไปด้านข้างและเข้าโจมตีใส่ทันที

“ระบำเพลงดาบ!”

กวาดดาบ แทง แล้วก็ฟัน!

การโจมตีด้วยวิถีดาบแบบต่อเนื่องที่เข้ามานั้นทำให้ยากที่จะตอบโต้ เขากำลังพยายามมองหาช่องโหว่ของบาร์ดเรย์

“นี่ยังไม่พอ”

บาร์ดเรย์พูดขึ้นมาขณะที่เขาสกัดดาบของวีด การโจมตีบางครั้งเขาก็พลาดบ้าง บ้างก็สกัดเอาไว้ได้อย่างช่ำชอง วีดเคลื่อนตัวไปด้านข้างและโจมตีใส่แบบต่อเนื่อง ถึงแม้ว่าบาร์ดเรย์จะพยายามที่ก้าวถอยหลังมาสองสามก้าวเพื่อตั้งรับเอาไว้ แต่วีดก็ยิ่งโจมตีใส่เขารุนแรงและหนักหน่วงมากขึ้นเรื่อยๆ

‘ช่องว่างความแตกต่างระหว่างเลเวลและอุปกรณ์สวมใส่จะถูกย่อให้เล็กลงเรื่อยๆเมื่ออยู่ในการต่อสู้ระยะประชิด ถ้าโจมตีไปแค่ครั้งสองครั้งมันไม่โดน ฉันก็โจมตีใส่มันร้อยครั้งพันครั้งไปเลย!’

ความเร็วในการกวัดแกว่งดาบของวีดนั้นรวดเร็วมากจนบาร์ดเรย์สกัดพวกมันทั้งหมดไม่ได้อีกต่อไป

ดาบของท่านถูกสกัดด้วยการตั้งรับ

ท่านโจมตีโดนเกราะที่หัวไหล่ของศัตรู!

ท่านโจมตีศัตรูได้อย่างแม่นยำ

พลังกายของท่านลดลง 149 หน่วย

ดาบของของท่านปะทะเข้ากับดาบของศัตรู

ดาบของท่านเจาะเข้าหน้าอกของศัตรู

การโจมตีที่แม่นยำเป็นผลสำเร็จ

การโจมตีจุดตาย!

ศัตรูสวมใส่ไอเท็มที่จะทำให้ท่านได้รับสถานะมึนงงและเป็นอัมพาต

ค่าพลังชีวิตลดลง 617 หน่วย

ดาบของวีดรวดเร็วจนน่าเหลือเชื่อ ความเร็วในการโจมตีนั้นแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง บาร์ดเรย์ใช้ดาบของเขาปัดป้องไปทางด้านข้างและรอจังหวะตอบโต้

“ก็เจ๋งดีนี่”

แต่ว่าบาร์ดเรย์ก็จับทางได้ว่าวีดมีพลังป้องกันที่ต่ำกว่าเขาหลังจากที่ดาบของพวกเขาปะทะใส่กัน การเคลื่อนไหวของวีดอาจจะเร็ว แต่ถึงกระนั้นบาร์ดเรย์ก็ป้องกันเอาไว้ได้เกือบทุกการโจมตี แล้วจากนั้นก็ถึงเวลาที่บาร์ดเรย์จะทำการโต้กลับ และการต่อสู้ระหว่างทั้งสองคนก็ยิ่งดุเดือดรุนแรงมากกว่าเดิม

เขานึกถึงบางอย่างที่อาจารย์นักดาบเคยพูดเอาไว้

[จงมองไปที่ศัตรูของเจ้าเพียงอย่างเดียว หากเจ้ามองตรงไปที่ศัตรู เจ้าก็จะไม่มีทางแพ้]

เขามองทะลุเข้าไปในดวงตาของบาร์ดเรย์ ไหล่ของเขา มัดกล้ามที่ถูกซ่อนภายใต้ชุดเกราะ เสียงดังสนั่นของดาบที่กระทบกันและกัน เสียงการต่อสู้ที่ดังกึกก้องทั่วทั้งถ้ำของเจ้าเบลคิ้น ราวกับเสียงของเครื่องดนตรี วีดรวบรวมสมาธิจดจ่ออยู่กับการต่อสู้ ทุกประสาทสัมผัส ทุกอณูของเขา สะเก็ดไฟลุกพรึบดุดันเมื่อดาบทั้งสองเล่มกระทบกัน สะเก็ดเพลิงที่โหมขึ้นดุจดั่งทะเลคลั่ง! บาร์ดเรย์ไม่เห็นหน้าต่างข้อความที่เด้งขึ้นมา

 ‘นี่มันทำให้ฉันเครียดจริงๆเลยแหะ’

แน่นอนว่าเลเวลของวีดนั้นต่ำกว่า แถมบาร์ดเรย์ก็ยังมีอีกหลายอย่างที่เหนือกว่าเขา ความแตกต่างระหว่างพลังและทักษะในการใช้ดาบได้ปรากฏออกมาชัดเจนแล้ว แต่ด้วยการโจมตีอันดุดันต่อเนื่องเล็งไปที่บาร์ดเรย์จึงบังคับให้บาร์ดเรย์ทำได้เพียงแค่ป้องกันเท่านั้น

‘ดีจริงๆที่ได้เจอกับมันตอนนี้ อาจจะอันตรายกว่านี้ก็ได้ถ้าฉันไปสู้กับมันในภายหลัง’

วีดจะเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วในตอนที่เขาได้ออกไปผจญภัย บาร์ดเรย์คิดว่าเขาโชคดีที่พวกเขาได้เผชิญหน้ากันตอนนี้

 ‘ฉันจะทำให้มันแพ้ย่อยยับ จนมันไม่กล้ามาเจอหน้าฉันอีก’

เลเวลของเขานั้นสูงมากพอที่จะกดขี่ผู้คน เขาต้องการที่จะพิสูจน์ว่าอัศวินทมิฬมีพลังอำนาจมากที่สุด

ดาบของบาร์ดเรย์ไม่ได้รับความเสียหายร้ายแรงนัก เขาคิดว่าการโจมตีพวกนั้นกระจอกมาก ถึงยังไงเขาก็มีชุดเกราะที่ดูดซับความเสียหายส่วนใหญ่ที่ศัตรูสร้างขึ้น

เขาแค่ต้องป้องกันจุดอ่อนของเขาและตอบโต้วีดกลับไป แน่นอนถ้าหากว่าเขาใช้ทักษะที่มีขอบเขตกว้างกว่านี้ การต่อสู้นี่คงจะจบลงง่ายกว่านี้

 “แกมีความสามารถแค่นี้งั้นหรอ ถ้างั้นก็ได้เวลาตายแล้ว”

บาร์ดเรย์เหวี่ยงดาบเขาลงอย่างรุนแรง

“ปริภูมิวินาศ!” (Spatial Destruction)

จากนั้นทักษะปริภูมิวินาศก็สำแดงฤทธิ์เดชขยายเป็นวงรัศมีล้อมรอบพวกเขา ดั่งห้วงอวกาศ!

สายลมขนาดมหึมากวาดล้างทั่วบริเวณพื้นที่ตรงนั้นจนมลายสิ้น

“อั่คคค”

“รักษาพวกเราให้เร็วกว่านี้!”

บรรดาสมาชิกกิลด์เฮอร์มีสที่กำลังต่อสู้กับเบลคิ้นแดงเองก็ได้รับความเสียหายนั้นเช่นกัน เหล่านักบวชจึงรีบใช้เวทย์มนต์รักษาของพวกเขาอย่างเร่งด่วน ปกติแล้วการล่ามอนสเตอร์ระดับบอสนั้นต้องทุ่มเทสมาธิทั้งหมดไปการต่อสู้ ทว่าเป้าหมายสูงสุดในการต่อสู้ของบาร์ดเรย์ตอนนี้คือวีด

วีดอ้อมไปอยู่ทางด้านหลังของบาร์ดเรย์ นี่ต้องขอบคุณทักษะ ‘ความชำนาญอันยอดเยี่ยม’ และความว่องไวของเขา เขาจึงสามารถปรับเปลี่ยนทิศทางการโจมตีได้ตราบเท่าที่ทักษะยังเปิดใช้งาน เขาสามารถเคลื่อนที่ได้อย่างรวดเร็วเพราะค่าความว่องไวที่เพิ่มขึ้นซึ่งได้มาจากทักษะประติมากรรมวินาศ!

ตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องเคร่งเครียดเรื่องการโจมตีต่อเนื่องนั่นแล้ว มันอาจจะยากซักหน่อย แต่เขาก็รู้สึกว่ามันก็สนุกดี

‘ค่าพลังกายของฉันจะรั้งเอาไว้ไม่อยู่แล้ว……’

ตอนนี้สถานะค่ากำลังกายของวีดตกไปถึง 423 หน่วยแล้ว ต้องขอบคุณการสร้างประติมากรรมและทักษะการผลิตอื่นๆ ทักษะลมแล่นและวิชาเจ็ดก้าวย่างทำให้เขาสามารถเคลื่อนที่เปลี่ยนทิศทางได้อย่างรวดเร็ว โชคไม่ดีนักที่ตอนนี้ความเร็วของเขาตกลงเพราะค่าพลังกายของเขาที่ลดฮวบ มันคงเป็นเรื่องยากสำหรับวีดที่จะยื้อการต่อสู้กับบาร์ดเรย์ไว้ได้ด้วยค่าพลังชีวิตกับพลังกายที่ต่ำ

จากนั้นเหล่านักเวทย์กิลด์เฮอร์มีสก็ค่อยๆแอบรวมกลุ่มกันเพื่อทำการร่ายมนต์

“กายาที่ถูกพันธนาการจะถูกตรึงจนมิอาจขับเคลื่อน ตรวนสนธยา!”

มันคือเวทย์มนต์เอาไว้ใช้จำกัดการเคลื่อนไหว!

ค่าความต้านทานเวทย์ของวีดแข็งแกร่งมากพอสมควร แต่การสกัดเวทย์นั้นก็ล้มเหลวลงเพราะการร่วมมือกันของเหล่านักเวทย์ชั้นสูง การทำลายเวทย์พันธนาการคงต้องใช้เวลาและไอเท็มเวทย์มนต์มากเอาการ และตอนนั้นเองบาร์ดเรย์ก็เล็งการโจมตีมาที่เขา

 “ได้เวลาตายของแกแล้ว”

แล้วดาบของบาร์ดเรย์ก็ห่อหุ้มไปไว้ด้วยเปลวเพลิงสีขาวบริสุทธิ์

“วิชาดาบชั้นสูง นักบุญอัคคี”

วีดพยายามที่จะหลบมันทว่าเท้าของเขากลับขยับไม่ได้

“นี่มัน! ขาฉัน…….”

เขาพยายามที่จะหยุดเขาไว้ให้ได้แต่ก็ไร้ความหมาย วีดพยายามที่จะเรียกโทริออกมา แต่ว่าเขาเปลี่ยนเป็นค้างคาวไปแล้ว แถมยังมัวยุ่งอยู่กับการหลบลูกธนู

“ทักษะหลับตาอดทน!”

วีดใช้โล่โบราณของเขากันร่างกายเอาไว้พร้อมกับตั้งท่าป้องกัน

และดาบของบาร์ดเรย์ก็ฟาดลง ดาบของอาชีพสายนักรบฟันลงใส่ร่างวีดอย่างจัง  มันคงไม่ง่ายที่จะไล่ตามจับตัววีดอีกครั้งถ้าเขาหายไป บาร์ดเรย์ใช้พลังทั้งหมดที่มีไปกับการโจมตีในครั้งนี้

-ค่าความแข็งแกร่งและกำลังกายท่านลดลงจนท่านไม่สามารถป้องกันการโจมตีได้หมด

นี่คือการโจมตีแบบรุนแรงถึงตาย!

-ท่านได้รับความเสียหายอย่างมหาศาลจากการโจมตี

ความเสียหายเพิ่มเติมจากเปลวเพลิง

-ท่านไม่ได้รับการรักษาจากเวทย์ระดับสูงหรือการรักษาจากจิตวิญญาณธาตุน้ำ ค่าพลังชีวิตของท่านจึงลดลง 475 หน่วยต่อวินาที

-ไอเท็มป้องกันส่วนบั้นเอวของท่านได้รับการโจมตีที่เหนือขีดจำกัดและถูกทำลาย

ผลของแหวนแต่งงานของซึลรโยไม่ถูกใช้งานเพราะค่าพลังชีวิตที่ลดลงอย่างฮวบฮาบ

-ค่าพลังชีวิตของท่านลดต่ำลงและท่านตาย

-เลเวลของทักษะ ‘ปฏิเสธควายตาย’ ต่ำเกินไป ทักษะจะไม่ทำงานเพราะพลังศักดิ์สิทธิ์ที่ฝังอยู่ในตัวท่าน

-ท่านไม่สามารถเข้าเกมเป็นเวลา 24 ชั่วโมง เลเวลทักษะและค่าความเชี่ยวชาญของท่านลดลงเพราะท่านได้รับความตาย

*********

วีดหายไปภายในแสงสีเทาหลังจากการโจมตีของบาร์ดเรย์

“ชัยโย ท่านบาร์ดเรย์!”

“เขาชนะ! ท่านบาร์ดเรย์แข็งแกร่งที่สุดในทวีป!”

เหล่าสมาชิกกิลด์เฮอร์มีสส่งเสียงร้องให้กับชัยชนะแห่งประวัติศาสตร์ ความยินดีหลั่งไหลท่วมห้องแชทของกิลด์ในทันที

บาร์ดเรย์ได้ทำให้พวกคู่แข่งของเขาคุกเข่ายอมสยบด้วยการต่อสู้มากมาย หน้าอกของพวกเขาต่างก็สั่นระรัวด้วยความคิดที่ว่าจะมีผู้คนมากมายนับล้านได้รับชมภาพครั้งนี้บนช่องของสถานีออกอากาศต่างๆ

“ชุดเกราะนิ”

บาร์ดเรย์หยิบชุดเกราะทัลล็อคที่วีดดร็อปขึ้นมา ขนาดของชุดเกราะไม่ได้แตกต่างไปจากแจ็ปเทมที่ออกมาจากมอนสเตอร์ที่อยู่ในเหมืองเมลเบิร์นเลย

‘เกราะนี่ไม่ได้เจ๋งอย่างที่คิดเลย เขาสวมใส่อะไรแบบนี้ออกมาสู้งั้นหรอ?’

เกราะทัลล็อคไม่ได้อยู่ในสายตาของบาร์ดเรย์เลยแม้แต่น้อย เขาเคยเจอไอเท็มที่ดีที่สุดและสวมใส่อุปกรณ์ระดับตำนาน เกราะนี้จึงทำให้เขารู้สึกผิดหวังอย่างมาก

**********

กิลด์ราชสีห์ทมิฬปลดกับดักทั้งหมดจนมาถึงเหมืองใต้ดินชั้นที่ 4

“พวกนั้นคงจะอยู่ในดันเจี้ยน ไปกันเถอะ”

คาไลส์และสมาชิกระดับหัวกระทิของกิลด์ราชสีห์ทมิฬเคลื่อนตัวไปข้างหน้า ส่วนพวกเฮเกล อลิสและไดน์ เจอเข้ากับพวกนักฆ่าระหว่างทางแล้วถูกฆ่าตาย!

เมื่อพวกเขามาถึงที่ถ้ำ เจ้าเบลคิ้นแดงก็เกือบจะตายแล้ว การโจมตีแบบต่อเนื่องของบาร์ดเรย์ ราชองครักษ์และพวกที่ร่วมต่อสู้ ได้ทำให้ผลของการล่าเป็นอย่างที่พวกเขาต้องการแล้ว แม้แต่พวกนักฆ่าก็คอยช่วยโจมตีใส่เจ้าเบลคิ้นแดงจากทางด้านหลัง

เจ้าเบลคิ้นแดงร้องโหยหวนออกมาขณะที่มันกำลังจะตาย มันพยายามใช้พลังทั้งหมดที่มีโจมตีในขณะที่พลังชีวิตของมันกำลังลดต่ำลง แต่พวกผู้เล่นต่างก็เจนศึกการต่อสู้มอนสเตอร์ระดับบอสมามาก

“ยิงงงง!”

ธนูและเวทย์ที่ร่ายเตรียมเอาไว้ถูกยิงออกไป เจ้าเบลคิ้นแดงถูกขัดจังหวะและไม่สามารถใช้ทักษะของมันได้ ภายในหน่วยต่อสู้เองก็มีชาแมนอยู่ด้วยเพื่อช่วยลดค่าพลังโจมตี พลังป้องกัน กำลังกาย ความแข็งแกร่งและสมาธิของมอนสเตอร์

เบลคิ้นแดงแห่งเหมืองเมลเบิร์นได้เข้าสู่การหลับใหลชั่วนิรันดรแล้ว

การล่าประสบความสำเร็จ!

บาร์ดเรย์โจมตีครั้งสุดท้ายใส่มันและได้รับสิทธิ์ไอเท็มแต่เพียงผู้เดียว

“ในที่สุด ภารกิจของอัศวินทมิฬขั้นที่ 12 ก็สำเร็จซะที”

“อนาคตอันสดใสอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมแล้ว”

คาไลส์ได้นำคนจากกิลด์ราชสีห์ทมิฬมา 750 คน พวกเขามาเพื่อเรียกสิทธิ์ในอาณาเขตจากพวกกิลด์เฮอร์มีสที่เข้ามาวิ่งเต้นก่อความวุ่นวายภายในเหมืองเมลเบิร์น

“โจมตี!”

แล้วกิลด์ราชสีห์ทมิฬก็ยิงเวทย์โจมตีของพวกเขาออกไป การต่อสู้ระหว่างขั้วอำนาจของกิลด์ยักษ์ใหญ่ทั้งสองได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

********

รายการพิเศษของสถานี KMC กับพิธีกรโอจูวานกำลังถ่ายทอดสด!

“โอ้โห ดูกิลด์ราชสีห์ทมิฬนี่สิครับ”

“วันนี้จะกลายเป็นวันที่น่าจดจำจริงๆ ตอนนี้จอมเวทย์พูโรอันกำลังใช้เวทย์น้ำแข็งขนาดใหญ่แล้ว เวทย์พายุน้ำแข็งครับ!”

“พื้นกำลังจะกลายเป็นน้ำแข็ง นั่นคงจะสร้างปัญหาให้กับเหล่าอัศวินของกิลด์เฮอร์มีสได้จริงๆครับ”

 “นี่คงจะเร็วเกินไปที่จะตัดสินนะคะ จากความคิดของคุณโอจูวาน คุณคิดว่าฝ่ายไหนจะชนะคะ?”

“ก่อนที่ผลจะออกมา มันยากที่จะรู้จริงๆนะครับ โดยปกติกิลด์เฮอร์มีสจะมีพลังเหนือกว่ากิลด์อื่นๆเพราะว่าพวกเขามีบาร์ดเรย์……”

“ถ้างั้น คุณกำลังบอกว่ากิลด์เฮอร์มีสจะชนะสินะคะ?”

“ใช่ครับ ผมลงคะแนนให้กับกิลด์เฮอร์มีส”

ผู้ประกาศมากมายหลายคนที่กำลังรายงานการต่อสู้ระหว่างทั้งสองกิลด์ต่างคาดเดาว่ากิลด์เฮอร์มีสนั้นมีพลังที่เหนือกว่า

การต่อสู้กำลังดุเดือดโดยมีเหล่าผู้เล่นที่โดดเด่นและราชองครักษ์ที่ไม่ทราบเลเวลแน่ชัดอยู่เต็มไปหมด พวกเขาไม่ได้มัวยุ่งอยู่กับการล่าเบลคิ้นแดงอีกต่อไปแล้ว ไม่มีโอกาสที่จะชนะเลยหากบาร์ดเรย์และพวกองครักษ์ปรากฏตัวออกมา

“ดูสิคะ! ตอนนี้พวกนักฆ่าได้ปรากฏตัวอยู่ด้านหลังกิลด์ราชสีห์ทมิฬแล้วค่ะ พวกเขากำลังโจมตีแล้ว มันคือการลอบโจมตีค่ะ พวกเขาลอบฆ่าพวกนักบวชก่อนเลยค่ะ”

ถึงแม้ว่าเจ้าหน้าที่สถานีจะไม่ได้พูดอะไร แต่วิดีโอนี่ดูรุนแรงจนน่าเหลือเชื่อ กิลด์เฮอร์มีสส่งวิดีโอมาให้ทางสถานี ส่วนทางกิลด์ราชสีห์ทมิฬเองก็ให้ความร่วมมือส่งทางฝั่งพวกเขามาเช่นกัน

ตำแหน่งการต่อสู้ยังคงเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ ซึ่งเป็นภาพที่สุดยอดมากจนทำให้คนดูอ้าปากค้าง

เหล่าหัวกระทิของกิลด์ระดับสูงกำลังต่อสู้กันท่ามกลางระเบิด แสงสว่างวาบและเสียงโครมครามดังสนั่นหวั่นไหว

ขณะเดียวกันเหล่าชาแมนและเนโครแมนเซอร์ก็กำลังอัญเชิญอันเดดและจิตวิญญาณธาตุออกมา

ทีมงานของสถานียุ่งอยู่กับการตัดต่อวิดีโอภายในโลกจริงและใส่เอฟเฟคเข้าไปจนแทบไม่มีเวลาไปห้องน้ำด้วยซ้ำ ทีมงานฝ่ายผลิตเองก็พูดคุยเกี่ยวกับการต่อสู้ของวีดกับบาร์ดเรย์ขณะที่ทำงานไปด้วย

“วีดตาย….”

“บ้าเอ้ย เทพสงครามวีดสู้บาร์ดเรย์ไม่ไหวสินะ”

ชัยชนะของบาร์ดเรย์กลายเป็นหัวข้อพูดคุยภายในบอร์ดต่างๆของรอยัลโร้ดเช่นกัน

ผู้คนพูดถึงว่าบาร์ดเรย์ใช้เวทย์มนต์เสริมกำลังของคนในกิลด์ช่วยต่อสู้กับวีดที่กำลังเหน็ดเหนื่อย และเรียกว่ามันคือชัยชนะที่แสนขี้ขลาด แต่ก็มีคนบางคนบอกว่าวีดเองก็พยายามจะใช้เจ้าเบลคิ้นแดงเพื่อเอาชนะข้อเสียเปรียบนั่นด้วยเช่นกัน

เรตติ่งของผู้ชมไม่ไช่เรื่องที่น่ากังวลอีกต่อไปแล้ว วันนี้คงจะมีเรตติ่งที่สูงที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย จากมุมของทางสถานีนี่คือวันที่มีความสุขมาก ทว่าทาง KMC มีเดียที่มักจะได้รายงานการผจญภัยของวีดอยู่บ่อยๆกลับต้องรู้สึกสิ้นหวัง

CTS มีเดียและ LK Games เองก็พูดคุยเกี่ยวกับการต่อสู้ของวีดและบาร์ดเรย์มากกว่าการต่อสู้ระหว่างกิลด์เฮอร์มีสและกิลด์ราชสีห์ทมิฬซะด้วยซ้ำ

****

ซอยูนไปที่ร้านเสริมสวยเพื่อแต่งหน้าและทำผมของเธอ แถมยังไปหาซื้อเสื้อผ้าภายในห้างสรรพสินค้า

‘ฉันควรทำอาหารไว้ซักจาน’

เธออยากจะเข้าไปแถวศูนย์การค้าภายในเมืองเพื่อเชียร์วีด

บาร์ดเรย์และกิลด์เฮอร์มีสกำราบกิลด์ราชสีห์ทมิฬให้ปราชัยได้แล้วเช่นกัน กิลด์เฮอร์มีสมีสมาชิกระดับหัวกระทิมากมาย  แถมกลยุทธ์ยังเหนือกว่าเมื่อเทียบกับกิลด์ราชสีห์ทมิฬที่ดูหุนหันพลันแล่น

เหล่านักบวช จอมเวทย์ และนักรบเองประสานงานกันได้เป็นอย่างดี หลังจากที่ฆ่าเจ้าเบลคิ้นแดงตายแล้ว ในทางตรงกันข้ามกิลด์ราชสีห์ทมิฬที่ผลีผลามกลับประสานงานกันได้ไม่ดีนัก จึงทำให้พวกเขาไม่อาจแสดงความสามารถเต็มที่ของพวกออกมาได้

ส่วนทางบาร์ดเรย์และราชองครักษ์ บาร์ดเรย์เอาชนะในการต่อสู้ตัวต่อตัวกับหัวหน้ากิลด์ราชสีห์ทมิฬได้อย่างหมดจด แต่หลังจากนั้นมานาของเขาก็หมดลงในที่สุด จากนั้นก็มีกองกำลังเสริมจากกิลด์เฮอร์มีสกว่า 200 นายปรากฏตัวขึ้นที่เหมืองใต้ดินชั้นที่สี่

เพล ไอรีน เซอร์กะ ฮวารยอง โรมูนะ เซเฟอร์ ซีชวิ และซอยูนไปถึงที่นั่นก็เจอกับพวกกิลด์เฮอร์มีสที่กำลังกำลังเคลื่อนพลออกจากเหมืองแร่เมลเบิร์นเข้าพอดี

และไม่จำเป็นต้องพูดเลยว่า พวกเขาเองก็ถูกฆ่าด้วยการโจมตีจากพวกนักธนูและจอมเวทย์ด้วยคำสั่งของบาร์ดเรย์

ซอยูนสามารถทะลวงเข้าไปด้วยการโจมตีอันดุเดือดจนฆ่าอัศวินไปได้ 7 คน แต่ท้ายที่สุดเธอก็ตายด้วยเวทย์เพลิงที่เล็งมาที่เธอ จากนั้นกิลด์เฮอร์มีสก็ตรงไปที่ประตูเทเลพอร์ตพิเศษแล้วก็หายตัวไป

ซอยูนรู้สึกเป็นห่วงเกี่ยวกับลีฮุนมากกว่าการตายของเธอภายในรอยัลโร้ดซะอีก เขามีความทระนงตนสูงมากในฐานะเทพสงครามแต่กลับต้องถูกฆ่าตาย แต่ในความเป็นจริงแล้วมันช่างยากเหลือเกินที่จะเอาชนะได้ในทุกๆครั้ง เธอล้มเหลวมามากมายหลายครั้งในตอนที่ไปทำภารกิจหรือว่าการออกล่ามอนสเตอร์ แต่ว่าเขาพึ่งจะตายแถมยังต้องสูญเสียชุดเกราะเพราะงั้นบาดแผลทางใจของเขาจะต้องใหญ่มากแน่ๆ

‘ฉันต้องดูสวย แล้วช่วยไปปลอบใจเขา’

ซอยูนมุ่งหน้าไปที่บ้านของลีฮุนพร้อมกับรถเข็นใส่ของช็อปปิ้ง จากนั้นเธอก็เจอกับคุณยายที่อยู่ในละแวกนั้นที่แต่งตัวในชุดเก่าๆกำลังผลักรถเข็นที่เต็มไปด้วยของรีไซเคิล

 “ให้หนูช่วยนะคะ”

ซอยูนเอาคันจับมาจากคุณยาย เธออยากจะไปเจอลีฮุนแต่รถเข็นนี้ดูหนักมากเอาการ

“สาวน้อยจ๊ะ เธอไม่จำเป็นต้องทำอย่างนี้หรอก……มันค่อนข้างหนักนะ คงเข็นยากสักหน่อย”

ครึก ครึก ครึก ครึก!

รถเข็นค่อยๆขยับไป! ซอยูนผลักรถเข็นไปข้างหน้าและพูดขึ้นมาว่า

“คุณยายจะไปไหนหรอคะ?”

“ไปจัดการธุระที่บ้านน่ะจ้ะ”

“บอกได้ไหมค่ะว่าบ้านคุณยายอยู่ไหน หนูจะไปส่ง”

“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะหนู…..”

“หนูอยากช่วยค่ะ”

“มันค่อนข้างไกลอยู่นะ สาวน้อย”

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูช่วยได้”

ถ้าซอยูนเล่าให้ลีฮุนเกี่ยวกับการทำความดีของเธอครั้งนี้ เขาอาจจะรู้สึกเศร้าน้อยลงก็ได้ เธอไม่อยากเห็นลีฮุนมีใบหน้าที่เศร้าหมอง เธอรู้สึกว่าต้องรีบไปช่วยบรรเทาความเจ็บปวดเพื่อที่จะไม่ทำให้เขารู้สึกเศร้า ถ้าเขาแค่ตายเพียงอย่างเดียว เธอคงไม่เป็นห่วงมากขนาดนี้เลย แต่นี่เขาต้องสูญเสียเกราะทัลร็อค

ซอยูนพาคุณยายขึ้นทางลาดเอียงไป

‘ที่นี่ไม่ไกลเกินไปหรอก……’

ขณะที่เธอเดินขึ้นไปตามทางลาดภายในละแวกบ้านของลีฮุน ก็มีบ้านที่ดูซอมซ่อและคับแคบอยู่มากมายซึ่งเป็นสถานที่คุณยายอาศัยอยู่

“ว่าแต่สาวน้อย”

“คะ คุณยาย”

“หนูกำลังจะไปที่บ้านที่มีต้นทับทิมกับต้นมะเดื่อที่ปลูกอยู่สนามรอบบ้านนั่นหรอจ๊ะ?”

ลีฮุนปลูกไม้ผลไว้หลายชนิดภายในสนามบ้านของเขา มีทั้งต้นแอปเปิ้ล ต้นแพร์ ต้นท้อ ต้นเกาลัดหรือแม้แต่ต้นส้ม

“คุณยายรู้ได้ยังไงคะ?”

“ยายเคยเห็นหนูสองสามครั้งน่ะจ้ะ”

คุณยายผลักรถเข็นขึ้นไปบนทางลาดพร้อมกับซอยูน

“หนูกำลังคบกับเด็กหนุ่มที่อยู่บ้านนั้นหรือจ๊ะ?”

“เปล่าค่ะ”

“ถ้างั้นหนูมาบ้านเขาทำไมล่ะ?”

ในมุมมองของคุณยาย คงไม่รู้จะพูดว่าอะไรเพราะเธอเห็นซอยูนมาที่บ้านของเขาอยู่เรื่อย

หน้าของซอยูนเปลี่ยนเป็นสีแดง

“ยายดีใจจริงๆที่ดูเหมือนเขาจะได้พบกับผู้หญิงดีๆ ยายค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย”

“……….”

“เด็กหนุ่มนั่น เขาดังมากๆในละแวกนี้ที่เป็นย่านที่มีแต่คนแก่ๆเต็มไปหมด”

“เอ๊ะ?”

ความจริงที่ว่าลีฮุนโด่งดังในละแวกบ้านของเขานั้นเป็นเรื่องที่ใหม่สำหรับซอยูน

เธอรู้สึกกังวลว่าเขาอาจจะเคยไปทำอะไรผิดหรือว่าไปขูดรีดเงินคนอื่นเข้า

“เด็กหนุ่มคนนั้นมีชีวิตที่แสนลำบาก เขาพยายามที่จะเลี้ยงน้องสาวเป็นอย่างดี……”

“อ๋อ ค่ะ”

“เขาทำงานส่งนมกับส่งหนังสือพิมพ์ให้กับทุกๆคนที่อยู่แถวนี้ หรือแม้แต่แบกของทั้งหมดมาจากร้านสะดวกซื้อถึงแม้ว่ายายจะไม่มีปัญญาจ่ายเงินเขาก็เถอะ บางครั้งเขาก็ช่วยยายขายของในตลาด เขาจะไล่ตามจับโจรทุกคนที่ขโมยของตอนที่ยายไม่ได้มองดู ชีวิตของเขาช่างน่าสงสารจริงๆ…..”

“อา………….”

ซอยูนพึ่งได้รู้ว่าชีวิตของลีฮุนเมื่อก่อนเป็นยังไง เขาใช้ชีวิตมาอย่างยากลำบากเพราะงั้นตอนนี้เขาถึงได้ขยันมาก

“แล้วต่อมาเด็กหนุ่มคนนั้นก็ได้ซื้อบ้าน…..ช่างดีจริงๆ นี่ก็ผ่านมาปีครึ่งแล้วสินะ? ยายไม่อยากให้เขามีชีวิตอยู่อย่างนั้นจริงๆ บางครั้งเขาก็ไม่สบายมากจนทำอะไรไม่ได้ แม้แต่ตอนนี้เขาก็ยังคงเก็บของเก่าเพื่อประทังชีวิต”

ซอยูนพึ่งได้ฟังคำพูดที่ค่อนข้างเบาของคุณยาย ยายดูเหมือนมีความอัดอั้นภายในใจ เธอได้รับข้อมูลดีๆเกี่ยวกับลีฮุนจนเธอถึงกับพูดไม่ออก

“หนูลำบากใจหรือเปล่าจ๊ะที่มาแถวนี้? มีขวดกับกระป๋องเปล่าอยู่แถวสวนสาธารณะนั่นเยอะแยะเลยนะ(ชวนให้ซอยูนไปเก็บ)”

คุณยายพึ่งให้ข้อมูลอันล้ำค่ากับเธอ จากนั้นยายก็เอ่ยถึงลีฮุนอีกครั้งขณะที่มองไปทางภูเขาที่อยู่สุดลูกหูลูกตา

“ถึงแม้ว่าเขาจะได้เงินช่วยเหลือต่างๆมากมายจากทางรัฐบาล แต่เขาก็ยังต้องเลี้ยงน้องของเขา”

คุณยายของเขาเองก็อาการแย่มากๆในตอนนั้น เขาไม่รู้ว่าเมื่อไรเงินช่วยเหลือนั่นจะมาถึง และยิ่งในช่วงหน้าหนาวก็ยิ่งต้องการความช่วยเหลืออย่างมากเพื่อให้มีชีวิตต่อไปได้

 “หน้าหนาวที่แล้ว เขาเอาผ้าห่มไฟฟ้ากับข้าวกิมจิมาวางไว้ในบ้านของยายตอนเช้ามืด ไม่ใช่แค่ยายคนเดียวนะจ๊ะ คนแก่ทุกคนที่อยู่ในละแวกนี้ต่างก็ได้รับกัน มันก็ไม่ได้มีราคาค่างวดอะไรมากนักหรอก……แต่ก็มีตาเฒ่าคนหนึ่งเห็นเขาเอามาวางไว้ตอนกลางดึกด้วยนะ”

“เขาทำอย่างนั้นหรอคะ”

“หน้าหนาวที่แล้วมันหนาวมากจริงๆเลยไม่เหลืองานให้ทำมากนัก แต่เด็กหนุ่มคนนั้นก็ยังทำข้าวกล่องที่มีสาหร่ายแล้วเอาออกมาจากบ้านเขาทุกวัน”

 [ฉากนี้ภาพตัดมาเป็นความคิดของคุณยาย]

“เดี่ยวมันจะเสียของนะครับถ้าไม่มีคนกิน ถ้ายายอยากกินก็กินเถอะครับ ผมอุตส่าห์ทำมันนะ”

“ขอบใจนะ พ่อหนุ่ม ยายไม่รู้จะตอบแทนยังไงดี”

“ยังไงอาหารนี่ก็จะทิ้งอยู่แล้วล่ะครับ”

ลีฮุนกับน้องสาวของเขาทำอาหารออกมาเยอะมากพอที่จะกินได้ตั้งครึ่งเดือน

 “แถมเขายังให้ยารักษากับพวกเราอีก ถ้าเขาเห็นเราบาดเจ็บเขาก็จะมารักษาให้เรา…ทุกวันนี้ค่ารักษาก็ค่อนข้างแพง แต่ยายก็รู้สึกอุ่นใจตอนที่เขาบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง”

น้ำตาเริ่มซึมภายในดวงตาของซอยูน เธอเข้าใจว่าลีฮุนผ่านอะไรมามากมายในอดีต ดังนั้นเขาถึงเข้าใจความเจ็บปวดของคนอื่น

“เขาเคยช่วยยายแก่คนหนึ่งที่มาโรงพยาบาลแล้วก็จ่ายเงินค่ารักษาให้ตอนที่เธอบอกว่าเธอไม่มีเงินจ่าย ไม่มีคนแก่แถวนี้ที่ไม่ได้รับความช่วยเหลือจากเขาหรอก อีกอย่างเขายังซื้อหนังสือให้เด็กๆที่ไม่มีพ่อแม่แถมยังช่วยสอนหนังสือพวกเขาอีก ความดีของเขา…..”

จากนั้นซอยูนก็มุ่งหน้าไปที่บ้านของลีฮุนหลังจากที่พาคุณยายไปส่งที่บ้าน

โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง!

มีสุนัขตัวหนึ่งกำลังเห่าอยู่หน้าบ้านซึ่งดูเงียบผิดปกติ

‘อย่าบอกนะว่า……’

หัวใจของซอยูนหล่นไปอยู่ตาตุ่มขณะที่เธอเปิดประตูบ้านออก มีแม่กุญแจอยู่ 7 ตัวล็อกประตูเอาไว้ แต่ว่าโชคดีที่เธอมีลูกกุญแจอยู่แล้ว เธอเดินลัดไปที่สนามหญ้าด้วยขาที่สั่นสะท้านและไปยืนอยู่ที่ประตูหน้า เธอเห็นเงาใครบางคนลางๆนอนอยู่บนพื้นห้องนั่งเล่น

 ‘ไม่นะ!’

ซอยูนเปิดประตูหน้าออกแล้วเข้าไปในห้องนั่งเล่น  ลีฮุนกำลังนอนไม่ได้สติอยู่บนพื้นห้อง

“ฮึก ฮึก ฮึก อึก” (เสียงสะอื้น)

หัวใจของเธอเต้นรุนแรงเหมือนจะเป็นบ้าขณะที่น้ำตาไหลออกมา เครื่องสำอางที่เธอแต่งมาที่ร้านเสริมสวยก็เละไปเพราะน้ำตาของเธอ หัวใจของซอยูนเคยเจ็บปวดเพราะสิ่งที่ไม่คาดคิดที่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ประตูที่ถูกปิดสนิทภายในใจของเธอได้ถูกพังเข้ามาแล้ว

 ‘ตอนที่ฉันยังเด็ก….ก็เป็นอย่างนี้’

ตอนที่ซอยูนยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ เธอเคยเห็นบางอย่างที่เธอไม่อยากจะเห็น มันได้สร้างบาดแผลขนาดใหญ่ภายในใจของเธอจนกระทั่งเธอได้พบกับลีฮุน…..

คนที่ช่วยซอยูนกำลังนอนหมดสติอยู่ตรงนั้น

“ฉะ ฉัน…….”

เธอเซไปมาขณะที่ขาทั้งสองข้างดูเหมือนกำลังจะหมดแรง เธอรู้สึกกลัวเกินจนแทบไม่กล้าเข้าไปใกล้ร่างของลีฮุนด้วยซ้ำ สิ่งล้ำค่าได้ถูกพรากไปจากเธอในตอนที่เธอมัวแต่ไปลากรถเข็นบ้านั่น

“ทะ ทำไมเขาทำอย่างนี้ล่ะ? ทำไม…..?”

ซอยูนร้องไห้คร่ำครวญ คลื่นแห่งความเศร้าอันหนักอึ้งถาโถมใส่เธอ และเธอก็คิดว่าเธออาจจะไม่มีทางยิ้มออกมาได้อีกเลย

ทันใดนั้นลีฮุนก็เริ่มขยับและชักกระตุก เขายังมีชีวิตอยู่ดังนั้นความคิดที่จะโทรเรียกรถพยาบาลก็ได้จางหายไปจากหัวของเธออย่างรวดเร็ว……

 “ฮ้าวววววววววววววววววว!”

เสียงหาวที่ลากยาวได้ถูกปล่อยออกมา

ทันใดนั้นเธอก็มองเห็นร่องรอยของข้าวทอดกิมจิและจาจังเหมี่ยงอยู่บนโต๊ะในห้องนั่งเล่น

ลีฮุนจับที่หน้าท้องของเขา

“ผมกินเยอะเกินไปน่ะเลยหลับไม่รู้ตัว ขอเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

ซอยูนจ้องไปที่เขาด้วยดวงตาที่มีคราบน้ำตาผสานเข้ากับความโกรธที่รุนแรง

---จบตอน-----

ผู้แปล : Cole’s Myth

Editor : แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล