เล่ม 49 บทที่ 1 : เริ่มเดินทัพ พาร์ท 1 แปลโดย แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล

ประติมากรรมสลักชีพไวทรี!

สายตาของวีดเจิ่งนองไปด้วยน้ำตาขณะมองดูปีกของไวทรีที่ฉีกขาดจากการร่วงลงมากระแทกพื้น

 “ฉันบอกแกแล้วว่าเวลาไปไหนมาไหนให้ระวัง แกจะมาเจ็บแบบนี้ไม่ได้นะ เพราะแกเป็นทาสพาหนะชั้นยอด”

– คุกคุกกุกู

ไวทรีเหลือพลังชีวิตเพียง 20% เท่านั้นเมื่อตอนที่มันถูกอัญเชิญโดยวีด มันเป็นหนึ่งในไวเวิร์นตัวแรกๆที่วีดได้มอบชีวิตให้จากการใช้ทักษะประติมากรรมประทานชีพ นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมมันถึงเติบโตเรื่อยมาอย่างยาวนาน แม้ว่ามันจะเป็นมอนสเตอร์ระดับกลางที่มีพลังชีวิต 500,000 มันก็ยังได้รับบาดเจ็บร้ายแรง

เดธไนท์ ภูตผี และโครงกระดูก ยืนเรียงแถวถัดจากวีด

เป็นเช่นนี้ทุกครั้งเมื่อยามที่เขาออกล่าและนำพวกอันเดธในฐานะเนโรแมนเซอร์

 “แล้วแกเจ็บตรงไหนละ?”

ในขณะที่วีดพูดคำเหล่านี้ออกมา บรรยากาศผิดแปลกก็สามารถรับรู้ได้

เขาสัมผัสได้ถึงฝุ่นสีเหลือง ผงเนียนละเอียด และกลิ่นอาหาร

 “ไวทรี ฉันคิดว่ามีศัตรูไม่มากหรอกนะที่สามารถทำร้ายแกได้…ในเมื่อแกสามารถบินในท้องฟ้าและระวังตัวอยู่เสมอ ถ้าแกสัมผัสได้ถึงอันตราย แกจะหนีก่อนเพื่อนเลย”

นอกจากตอนที่ต่อสู้กับกองทัพอมตะ เหล่าไวเวิร์นไม่เคยเสียชีวิตไร้เหตุผล

ด้วยวีดเป็นคนนำในการต่อสู้ พวกมันแทบจะไม่ได้รับบาดเจ็บร้ายแรงเลยแม้แต่นิดเดียว

 “ซอยูนบอกให้ฉันอัญเชิญแก ฉันถึงกับต้องใช้มานาจำนวนมากเพื่อเรียกแก แสดงว่าที่ตรงนั้นค่อนข้างห่างไกลพอสมควร”

ทีละเล็กทีละน้อย ตัวต่อทุกชิ้นเริ่มนำไปสู่เบาะแสบางอย่างในการคลี่คลายปริศนาในครั้งนี้

ไวทรีร่วงตกลงมา แต่เขาพลิกตัวแทนที่จะนอนราบ

 “ทวีปกลางงั้นเหรอ ไม่น่าจะเป็นทางเหนือได้เลย แถมยังไม่มีร่องรอยของน้ำแข็งบนร่างกายด้วย”

– เพราะข้ายังเจ็บอยู่ ทำให้ข้าจำอะไรไม่ได้เลยนายท่าน

 

 “ถ้าแกจำอะไรไม่ได้ นั่นก็หมายความว่าแกต้องไปทำอะไรผิดมาแน่ๆ ดูจากท่าทางของแกแล้ว เหมือนว่าแกจะไม่กลัวอะไรเลยนะ”

– ท่านคิดแบบนี้ได้ยังไง?

 “พวกอาชญากรน่ะ ก็มักจะพูดแบบนี้แหละ บอกว่าพวกเขาจำอะไรไม่ได้ พวกเขาบริสุทธิ์ บลาบลา…”

วีดหลับตา

มันเป็นเพราะว่าสถานการณ์เลวร้ายที่ไม่อาจคาดคิดได้แล่นเข้ามาในหัวของเขา

วีดถึงกับสบถยกใหญ่

 “ซะ ซอยูน…เธอตกอยู่ในอันตรายใช่ไหม?”

***

ยู-ริน กำลังฟังผู้คนพูดคุยกันขณะที่เธอวาดภาพแม่น้ำลอร์เดียรอน

 “ฉันได้ยินมาว่ากิลด์เฮอร์มีสฆ่าท่านเทพธิดา”

 “ไม่จริงใช่ไหม?”

“นี่คือเรื่องจริง มีการถ่ายทอดสดเอาไว้ด้วย”

 “ไม่นะ ไม่ว่าจะยังไง…พวกมันส่งมือสังหารไปที่พระราชวังโลกางั้นเหรอ?”

คำพูดเกี่ยวกับพระราชวังโลกาทำให้ยูรินสนใจ เพราะนั่นเป็นสถานที่มีความสัมพันธ์อย่างลึกซึ้งกับพี่ชายของเธอ

 “ฉันได้ยินมาว่าท่านเทพธิดาปรากฏตัวในการต่อสู้ที่ปราสาทฟอร์มอส และเธอตายเพราะการโจมตีจากเวทย์มนตร์”

 “กิลด์เฮอร์มีส…”

 “เราปล่อยพวกมันไว้ต่อไปไม่ได้แล้ว”

ขณะที่เธอกำลังฟังคำพูดของผู้คน เธอก็เข้าใจถึงสิ่งที่เกิดขึ้น

 ‘เธอ…ตาย’

ในรอยัล โร้ด การตายไม่ได้หมายถึงชีวิตของคนผู้นั้นจะตายจริงๆ อย่างไรก็ตาม ความคิดของเธอกำลังสับสน

 “จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปในอนาคต?”

ในเมื่อยูรินเป็นน้องสาวของวีด เธอจึงเข้าใจเขามากกว่าใครๆ คนอื่นอาจมองผิวเผินว่าวีดเห็นแก่เงินเหนือสิ่งอื่นใด และมีสัมผัสการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมผนวกกับความสามารถในการนำทัพ

แต่มีความลับอย่างหนึ่งที่มีเพียงครอบครัวของเขาเท่านั้นที่รู้

 ‘เขาจะตอบแทนความแค้นอย่างสาสม’

พลังแห่งความทรงจำย่อมมีหนทางของมันเอง

 ‘แต่ทำไมเธอถึงตายล่ะ?’

ในอีกแง่มุมหนึ่ง ความคิดที่ต่างออกไปก็ผุดขึ้นในหัวของยูริน

เมื่อตอนที่เธอดูแลอาณาจักรอาเพ่น เธอไม่ได้แสดงให้เห็นถึงภาพลักษณ์อันปราดเปรื่อง

แม้เขาจะดูแลเรื่องภายในครอบครัว วีดยังรวบรวมใบเสร็จและจัดเรียงเพื่อให้มั่นใจว่าจะไม่มีเงินรั่วไหลอย่างแน่นอน

กระทั่งใบเสร็จที่ซื้อเกลือมาแพงกว่า 200 วอน ยังติดอยู่หน้าประตูห้องครัว! ด้วยความเอาใจใส่อย่างระมัดระวังนี้เอง จึงมีไม่มากนักที่เขาจะเสียเงินโดยใช่เหตุ

ซอยูนฉลาดพอที่จะใช้โปรแกรมคอมพิวเตอร์ง่ายๆเพื่อช่วยลดค่าใช้จ่ายให้น้อยที่สุด

 ‘จริงอยู่ที่เธอใจดี แต่เธอก็ฉลาดเช่นกัน ถ้าสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้น อาณาจักรอาเพ่นและอาณาจักรฮาเว่นอาจห้ำหั่นกันในสงคราม จะบอกว่าเธอทำไปโดยที่ไม่รู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นงั้นเหรอ?’

***

สวนน้ำพูยอล!

"กรี๊ดดดดด"

"ว้ากกกกก!"

หลังจากเสร็จสิ้นการล่าปีศาจ พาลินและเพื่อนของเธอจึงพักผ่อนหาความสนุกให้กับตัวเอง

 “พวกเราขยันมากขนาดนี้ เรามาพักให้เต็มไปเลยตลอดหนึ่งเดือนนี้กันเถอะ”

 “น้ำที่นี่ใสมากและน่าเล่นด้วย”

 “ดูหุ่นพวกผู้ชายคนนั่นสิ…ว้าววว พวกนักรบก็มาที่แบบนี้ด้วยเหรอ ฉันชอบหุ่นสมาร์ท มาดแมน กล้ามแน่นๆ ฮิฮิ”

 “ถ้าชุดว่ายน้ำโชว์อีกหน่อยนะ…”

พวกเขาสนุกไปกับแสงอาทิตย์อันอบอุ่นและน้ำใสเป็นประกาย

แม้ว่าจะมีอันตรายถึงชีวิตจากการเล่นสไลด์เดอร์ แต่ก็ยังปลอดภัยสำหรับผู้เล่นที่แข็งแกร่ง

<  สไลเดอร์น้ำสร้างโดยวีด

ขอแนะนำผู้ที่ไม่กลัวความสูง

ความรู้สึกที่คุณไม่ได้สัมผัสพื้น

จนถึงตอนนี้ มีผู้คนตายไปแล้วกว่า 973 ราย

ไม่รวมผู้ที่ได้รับบาดเจ็บ >

---

> วงกตน้ำสร้างโดยวีด!

ในสถานที่แห่งนี้ หยดน้ำมีชีวิตมักจะชอบหยอกล้อ

พวกมันสนุกกับการสร้างเรื่องและคอยทำให้ผู้ที่เข้ามาได้รับความตกอกตกใจอยู่เสมอ

กระนั้นก็ไม่มีเส้นทางใดที่ปลอดภัย คุณต้องหนีไปยังทางออกเอง!

ถ้าคุณถูกขังเป็นเวลานาน คุณจะได้ดื่มน้ำจำนวนมหาศาล

จนถึงตอนนี้ จำนวนผู้คนที่จมน้ำเท่ากับ 0

ไม่รวมคนที่ติดอยู่ข้างในนานกว่า 2 ชั่วโมง>

---

พวกเขาคือสหายที่สำรวจเมืองศักดิ์สิทธิ์ และออกล่าพร้อมกับขี่ไวเวิร์นหรือม้าผี พวกเขาจึงไม่สนใจสไลเดอร์มากนัก

ตอนนั้นเองพวกผู้ชายที่กำลังเล่นน้ำอยู่นั้นได้ผ่านมา

 “นั่นกลุ่มนักดาบหนิ”

 “ใช่แล้วล่ะ”

เหล่าลูกศิษย์นักดาบมักจะมารวมตัวกันที่สวนน้ำพูยอล พวกเขามีร่างกายที่อัดแน่นไปด้วยมัดกล้าม เมื่อพวกเขาเดินไปที่ไหน พวกเขาจะเป็นจุดสายตาของพวกสาวๆ

 “ดูกล้ามหน้าท้องตอนที่พวกเขาหายใจนั่นสิ..”

 “ว้าว ท่อนแขนพวกนั้น…”

ในที่สุดเหล่าศิษย์พี่ของวีดก็ได้รับความนิยม!

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าต่อจากนี้ไป เรื่องราวความรักของพวกเขาจะเริ่มต้นที่สวนน้ำพูยอล

 “อุ ว้ากกกก!”

ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องก็ดังมาจากทางสระน้ำ

ผู้คนหันไปพลางคิดว่าต้องมีคนตกลงมาในสระ แต่ชายคนหนึ่งกลับนอนลงกับพื้นและส่งเสียงกรีดร้อง

เขากำลังดูการออกอากาศรอยัลโร้ด!

 “ท่านเทพธิดาตายแล้ว!”

ชายคนั้นส่งเสียงร้องดังลั่น

ณ ช่วงเวลานั้นเอง ราวกับทุกสิ่งในสวนน้ำหยุดชะงัก

ผู้คนที่กำลังเดินไปมา วัยรุ่นที่กำลังเล่นอยู่ในสระ ทุกคนตัวแข็งทื่อ

 “ไม่ ไม่มีทาง…”

 “นายอาจจะแค่ง่วงนอน นั่นมันไร้สาระ”

 “มันเป็นเรื่องจริง เธอตายแล้ว”

 “อะไรนะ…จริงเหรอ?”

 “ไม่ นี่ไม่ควรเกิดขึ้น”

ไม่ได้มีแต่ผู้ชายคนนั้น ยังมีคนอื่นๆที่ได้ดูการออกอากาศและทราบข่าวการตายของซอยูน ข่าวการตายของซอยูนแพร่สะพัดผ่านปากต่อปาก ช่องต่างๆ และทั่วโลกอินเตอร์เน็ต มันแพร่ไปทั่วทั้งภูมิภาคทางเหนือในเวลาเพียงแค่หนึ่งหรือสองนาที

 “ฉันไม่เชื่อ”

ผู้คนที่สวนน้ำพากันพูดคุยถึงเรื่องนี้

 “กิลด์เฮอร์มีสอีกแล้ว?”

 “มะ…มันเกิดขึ้นได้ยังไง?”

สวนน้ำพูยอลที่ครึกครื้นเหมือนถูกระเบิดลง

***

บริษัทการค้าเมแพนในแดนเหนือ!

ออร์เดอร์ล็อตใหญ่ถาโถมมายังบริษัทการค้าเมแพนในโมราต้า

"ลูกธนู 150 000 ดอก"

 “นักดาบจากท่าเรือวาร์น่ามาพร้อมกระสอบ 300,000 รายการ”

 “ออร์เดอร์ 7 ล้านกระสอบจากพระราชวังโลกามาอีกแล้วเหรอ?”

 “ใช่ พวกเขาบอกให้รีบส่งโดยเร็วที่สุด”

ไม่ใช่แค่บริษัทการค้าเมแพนเท่านั้นที่ได้รับคำสั่งซื้อจำนวนมาก เช่นเดียวกันกับแม่ค้ากามง

เหล่าพ่อค้าแม่ค้าท้องถิ่นมักจะบริหารจัดควบคุมคลังสินค้าของพวกเขาให้อยู่ในระดับที่เหมาะสมอยู่เสมอ

กระนั้น ก็ยังมีคำขอจำนวนมากถลักเข้าจากพื้นที่เหล่านั้น

 “ข้าต้องการอาวุธที่เหลือ…”

"ตอนนี้สต็อกสินค้า…"

"ข้าเหมาทุกอย่าง"

พวกผู้เล่นทางเหนือก็รวบรวมอาวุธและชุดเกราะ เหล่าผู้เล่นยืนเรียงแถวเพื่อทำการซื้อของ และเพราะเหตุนั้นเอง สต็อกสินค้าในร้านจึงหมดเกลี้ยง

บริษัทการค้าแมแพนทางเหนือและแม่ค้ากามงจึงตักตวงเสบียงเริ่มต้นเป็นจำนวนมาก

ช่างตีเหล็กก็พัฒนาความสามารถของพวกเขาในขณะที่ผลิตอาวุธออกมา ไม่สำคัญว่ามันจะเป็นของสำหรับพวกผู้เล่นมือใหม่หรือไม่ ตราบใดช่างตีเหล็กขายของที่พวกเขาผลิต ทักษะของพวกเขาก็จะเพิ่มขึ้น

แน่นอน ในอาณาจักรอาเพ่น มีคนเริ่มต้นที่นี่มากมายที่สะสมทุนทรัพย์ ได้พอประมาณแล้ว พวกเขาจึงไม่ได้รับผลกระทบ

ถ้าคุณเก็บได้ 10 เงิน หรือ 20 เงิน ท้ายที่สุดมันก็จะได้เงินก้อนใหญ่

อย่างไรก็ตาม จำนวนยอดการซื้อของผู้เล่นเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนยากเกินกว่าจะนำออกมาจากคลังเก็บได้เพียงพอต่อความต้องการ

 “ไปเก็บเลเวลกันเถอะ”

 “ไปกัน แต่มาหาอุปกรณ์ใส่เพิ่มก่อน”

เพื่อให้ได้มาซึ่งลูกธนูหรืออาวุธ พวกผู้เล่นกวาดล้างดันเจี้ยนจนเกลี้ยง

***

ในเวลาเดียวกัน กิลด์เฮอร์มีสก็ได้ข่าวการตายของซอยูน

"แล้วไง ทำไม?"

ในมุมมองของพวกเขา ลาเฟย์และกลุ่มบริหารก็เตรียมพร้อมรับมือ พวกเขาถามว่าทำไมซอยูนผู้โด่งดังถึงได้เข้ามาแทรกแซงในการต่อสู้ของปราสาทฟอร์มอส

ทุกคนในรอยัลโร้ดต่างก็รู้ความจริงเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของวีดและเธอ

 “ในเมื่อผู้เล่นคนดังตาย…การประกาศต้องเป็นเรื่องใหญ่อยู่แล้ว”

 “มันไม่ใช่เพียงแค่นี้ สงครามกับอาณาจักรอาเพ่นกำลังจะปะทุ”

 “พวกมันจะกล้าท้าทายเรางั้นเหรอ พวกมันคงยังเตรียมตัวไม่พร้อมหรอก จริงไหม?”

 “ก็นะ พวกเราก็เหมือนกัน กองทัพที่ถูกส่งไปปราบปรามพวกกบฏก็เช่นกัน”

กิลด์เฮอร์มีสได้ส่งสายลับไปยังอาณาจักรอาเพ่นเพื่อจับตาดูสถานการณ์ที่นั่น พวกเขาก็ยังไม่เห็นถึงสัญญาณการบุกอาณาจักรฮาเว่นเลย

อาณาจักรอาเพ่นก็ไม่ได้มีกองทัพที่แข็งแกร่ง ไม่แม้แต่จะฝึกกองทัพให้ทันสงครามด้วยซ้ำ

และอาณาจักรฮาเว่นก็ไม่ได้มีชายแดนร่วมกันกับทางเหนือใหญ่ขนาดจนเป็นปัญหาต่อการปกครองของพวกเขา

ลาเฟย์ปวดหัวจนแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

 “มองแค่ผิวเผิน ทางเหนือแทบจะไม่มีการเคลื่อนไหว แต่ช่วงเวลานี้ พวกเขาได้ยินว่าซอยูนไปที่ทวีปกลางและตาย…”

กระนั้น ถึงเขาจะสงสัยถึงเจตนา สถานการณ์นี้ก็ใหญ่เกินไป

 “แล้วถ้าเราพร้อมที่จะทำสงครามกับอาณาจักรอาเพ่นละ แม้เราจะไม่รู้ว่าพวกนั้นอยากสู้กับเรามากขนาดไหน แต่…การต่อสู้ขนาดเล็กคงหงุดหงิดน่าดู”

ลาเฟย์รู้สึกว่าการปกครองอาณาจักรฮาเว่นมักจะเพิ่มสิ่งที่ต้องให้กังวลอยู่เสมอ ทวีปกลางถูกพิชิตและกลุ่มกิลด์ขั้วอำนาจเก่าต่างๆก็ย่อยยับ และการวิจารณ์ของพวกผู้เล่นก็แก้ได้ง่าย

ถึงอย่างนั้น ดูเหมือนว่ากิลด์เฮอร์มีสจะอ่อนแอลง ข้างในกลับตาลปัตร

กระนั้นในทวีปกลาง อำนาจทางเศรษฐกิจที่มีศูนย์กลางมาจากการเก็บภาษีก็ไม่เหมือนเมื่อก่อน อีกทั้งยังมีพื้นที่ออกล่าและภารกิจ

พื้นที่ออกล่าก็ได้อนุญาตให้ผู้เล่นอื่นเข้าได้ เพราะกิลด์ดังๆทั้งหลายก็ไม่มีแล้ว การกวาดล้างมอนสเตอร์จำนวนมากก็มีกิลด์เฮอร์มีสเป็นผู้นำ

มีการวิจารณ์จำนวนมากจากผู้เล่นทั่วไป แต่พวกผู้เล่นเลเวลสูงก็ยังคงให้ความร่วมมือกับกิลเฮอร์มีสเป็นอย่างดี

ในหมู่พวกเขาก็มีผู้เล่นที่เป็นประโยชน์ต่อกิลด์เฮอร์มีส พวกคนที่อาศัยที่มีสกิลพิเศษจากการทำเควส อัศวินระดับสูง ทหาร แลละนักเวทย์ ทุกคนต่างก็เป็นประโยชน์ต่อกิลด์

ในเมื่อพื้นที่ ประชากร และเศรษฐกิจอันยิ่งใหญ่ในทวีปกลาง กิลด์เฮอร์มีสก็มีสมาชิกเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าในเวลาเพียงไม่นาน

 “ถ้าดูจากมุมมองของสาธารณแล้ว…ก็แค่ทำให้คนพวกนั้นเชื่อในคำโฆษณาของกิลด์เฮอร์มีสสักนิด ทุกอย่างก็คลี่คลายแล้ว”

ลาเฟย์รู้สึกว่าเขานั้นสะดุดหินและกำลังจะล้มลง

ถ้าพวกเราทำตามสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีต มันก็จะเป็นเหมือนเดิม – ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดอยู่เหนือทุกอย่าง

 “ฉันยังไม่อยากใช้ไม้แข็ง ต่อให้อยากจะกำจัดอาณาจักรอาเพ่นไปให้พ้นมากแค่ไหน ฉันจะทำให้อาณาจักรฮาเว่นสมบูรณ์ก่อน แล้วค่อยทำลายพวกมันให้สิ้นซาก ถ้าฉันมีเวลามากกว่านี้…”

ขณะที่ลาเฟย์กำลังพูดถึงในสิ่งที่เขากังวล เหล่าผู้บริหารก็กำลังถกเถียงกันในเรื่องอื่น

 “ซอยูน ความนิยมของเธอควรจะนำมาพิจารณาด้วย ฉากการตายของเธอจะเพิ่มความเกลียดให้กับกิลด์ของเรา”

 “ทางสถานีออกอากาศละ? ทำไมเราไม่บอกให้พวกเขาลบฉากนั้นทิ้งไปซะ?”

 “เราไม่ควรทำอย่างนั้น ในเมื่อมันได้เรทติ้งสูง ทางสถานีออกอากาศใหญ่ที่ไม่ได้ออกอากาศฉากนั้นก็จะหาทางเอามาลงอยู่ดี”

 “บางสถานีออกมารายงานว่าเป็นข่าวใหญ่แล้วด้วย”

 “อีกทั้งยังถูกเผยแพร่สู่โลกอินเตอร์เน็ท แล้วจะพูดถึงมันไปทำไมละ?”

กิลด์เฮอร์มีสอยากโชว์พาวด้วยการใช้พวกสถานีออกอากาศ  แต่ดันได้ภาพลักษณ์โคตรแย่มาซะอย่างนั้น

 “เราไม่รู้ว่าวิดีโอนั้นจะส่งผลดีหรือผลร้ายกันแน่ แต่กองกำลังพวกกบฏไม่ได้เพิ่มขึ้น ในเมื่อผู้เล่นส่วนใหญ่ได้ออกมากันแล้ว”

“ยากการในวางแผนนะเนี่ย แล้วการต่อสู้ที่ปราสาทฟอร์มอสล่ะ?”

 “ณ ตอนนี้ พวกเรายังวางใจได้เพราะมีกองทัพทรงพลังถูกส่งไปที่นั่นแล้ว”

ขณะที่ฟังการพูดคุยกันของเหล่าผู้นำ ลาเฟย์ก็ได้ตัดสินใจ

 “เราจะระวังเรื่องของอาณาจักรอาเพ่นและวีดอย่างจริงจัง ถ้าพวกนั้นยังเงียบ เราจะปล่อยพวกนั้นเอาไว้สักพัก แต่ถ้าพวกนั้นมาท้าทายเราล่ะก็…อาณาจักรฮาเว่นจะเข้าสู่ระบบสงครามพิชิตเต็มรูปแบบ”

ระบบสงครามพิชิตเต็มรูปแบบ

มันคือกระบวนการที่เคยใช้ตอนรวมทวีปกลาง

พวกผู้เล่นกิลด์เฮอร์มีสภายในห้อง ต่างพากันรู้สึกประหลาดใจและดวงตาของพวกเขาส่องเป็นประกาย

โบฮีมอด อัศวินยักษ์ พูดพลางส่งยิ้ม

 “ถ้าไม่มีสงคราม ฉันคิดว่าคงจะไม่ได้เอากลับมาใช้ซะอีก”

 “นั่นก็จริง ฉันเคยพูดไปแล้วหลังจากการก่อตั้งอาณาจักร นายแค่ต้องมุ่งเน้นไปที่ความแข็งแกร่งภายในและคงไว้ซึ่งผลประโยชน์จากมัน”

ในรอยัล โร้ด ไม่มีใครกล้าท้าทายความแข็งแกร่งของอาณาจักรฮาเว่น

กองกำลังสำรวจทางเหนือกลับมาพร้อมกับความล้มเหลว พวกกบฏจากกิลด์อันทรงเกียรติทั้งหลายยังคงเคลื่อนไหวและมีกำลังคนเพียงพอ แต่ไม่มีความแข็งแกร่ง

ตอนนี้มันสำคัญที่จะเพิ่มพูดความแข็งแกร่งให้มากยิ่งขึ้น ยิ่งกว่าครั้งที่มีการก่อตั้งอาณาจักร

 “ค่อยเป็นค่อยไป อาณาจักรอาเพ่นเริ่มอันตรายมากขึ้น เราต้องทำให้ฐานของเรามีเสถียรภาพเพื่อการปกครองในระยะยาว แต่เราไม่มีเวลามากขนาดนั้น"

 “แล้วพวกเราควรทำยังไง?”

 “ฉันจะส่งหนึ่งในองครักษ์ลับทั้ง 5”

ดวงตาของผู้เล่นกิลด์เฮอร์มีสและเหล่าผู้นำเบิกกว้าง

ขุมพลังทั้ง 5 ที่ลาเฟย์เตรียมไว้ตั้งแต่ช่วงแรกเริ่มอาณาจักรฮาเว่น

กระต่ายที่ฉลาดย่อมไม่ขุดโพรงเดียวเพื่อรับมือสถานการณ์อันตราย

เขาพยายามปกปิดไว้นานเท่าที่จะทำได้และปลดปล่อยมันในนาทีสุดท้าย แต่เขารู้สึกว่ามันถึงเวลาจำเป็นที่จะต้องเร่งดำเนินการ

 “แล้วอันไหนก่อน…?”

 “โกเล็มรบ น่าจะพอแล้ว”

 “ถ้านายต้องการปล่อยมันอย่างลับๆ จะใช้เวลาประมาณ 10 วัน”

 “ปล่อยให้พวกมันได้หัวเราะไปก่อน เมื่อถึงเวลานั้น เราจะให้พวกนั้นได้สนุกเป็นครั้งสุดท้าย”

***

ลีฮุนตัดการเชื่องต่อจากรอยัลโร้ดและออกมาจากแคปซูล

ปุด ปุด

ภายในครัว ซอยูนกำลังทำซุปถั่ว

 “เธอ โอเคไหม?”

 “ค่ะ รสชาติกำลังดี”

 “ฉันหมายถึงการตายของเธอ…”

อย่างน้อยลีฮุนต้องการที่จะปลอบประโลมเธอให้สบายใจ

ซอยูน เธอมีเลเวลสูงในรอยัลโร้ด เธอคงได้รับความเสียหายมากแน่นอน

 ‘เลเวล ทักษะความชำนาญ อุปกรณ์สวมใ!’

แม้จะเป็นในช่วงที่เขายังแค่ผู้เล่นอ่อนหัด ลีฮุนก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดทุกครั้งที่ใครบางคนขโมยและเชิดเงินของเขาทุกครั้งเมื่อเขาตาย

ต่อให้เขาไม่เคยให้ใครยืมเงินเลยก็ตาม แต่ก็ยังรู้สึกได้อยู่ดี!

 “ชิมดูสิ”

 “เอิ่ม…อร่อยแหะ”

 “ใช่ไหมล่ะ ได้เวลาทานมื้อเย็นแล้ว ฉันจะไปทำเนื้อในสวนก่อนนะ”

"เนื้อ…"

 “เนื้อย่างไง ฉันจะไปเตรียมเตา วันนี้เราจะกินเนื้อย่างกัน”

"โอเค"

ลีฮุนและซอยูนตัดสินใจไม่พูดเรื่องการตายในรอยัลโร้ด

 ‘ไม่มีเหตุผลที่ต้องรื้อฟื้นบาดแผลของเธอ ตอนนี้หัวใจของเธอต้องเจ็บปวดมาก เธอพยายามกินเนื้อเพื่อให้รู้สึกดีขึ้น’

ซอยูนพอใจขณะที่กำลังทำอาหาร

 ‘ซุปถั่วรสชาติออกมาดีเลยแหะ ฉันไปเตรียมเครื่องเคียงไว้ดีกว่า’

ตอนแรกในการทำมักจะยากเสมอ แต่หลังจากนั้นไม่นานรสชาติของส่วนผสมก็จะเข้ากันได้ดี

ทักษะการทำอาหารจำพวกปลาหรือเนื้อก็พัฒนาไปเยอะมาก

เธอมีความสุขทุกครั้งเมื่อเธอทำอาหารอร่อยๆ และได้กินด้วยกันกับลีฮุนพร้อมกับใช้เวลาแบ่งปันบทสนทนาง่ายๆร่วมกันกับเขา

(ติดตามต่อ เล่ม 49 บทที่ 1 พาร์ท 2…)

ผู้แปล : แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล

Editor : แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล