เล่ม 26 ตอนที่ 9 : การค้นพบเมืองแห่งแรก แปลโดย Smith REX

เมืองแห่งแรก รัทเซเบิร์ก จากสมมติฐานที่ว่ามันเป็นสถานที่ทั้งสี่เผ่าพันธุ์รวมตัวกัน และอาศัยอยู่อย่างสงบสุข

วีดได้เดินทางมายังโบโรนิสเพื่อค้นหาสถานที่แห่งนี้ ประกอบกับยูรินได้เคยมาเยือนยังสถานที่แห่งนี้ในงานเทศกาลก่อนหน้าพวกเขาจึงสามารถอาศัยทักษะจินตภาพเคลื่อนย้ายมายังที่แห่งนี้ได้อย่างสะดวก

'มีผู้คนอยู่ที่นี่ค่อนข้างเยอะ'

วีดเดินขึ้นไปบนที่ราบสูงโอลโกโร และมองไปรอบ ๆ เมื่อมองไปด้านบนจะเห็นฝูงนกบินไปมา ส่วนด้านล่างสามารถมองเห็นนักเดินทาง และนักท่องเที่ยวเดินไปมา

ปลากำลังตระครุบเหยื่อทันทีที่เขาเหวี่ยงเบ็ดลงไปในแม่น้ำไทนัสอันกว้างใหญ่

"ได้ตัวใหญ่มาอีกตัวแล้ว!"

"พี่คะ ตอนนี้พี่จับได้กี่ตัวแล้ว?"

"พี่คิดว่าน่าจะมากกว่า 20 นะ!"

มันเป็นแม่น้ำที่อุดมสมบูรณ์ ซึ่งหากจะว่าไป มันเหมือนมีน้ำอยู่แค่ครึ่งเดียวส่วนอีกครึ่งก็เป็นปลา ! ภายในแม่น้ำนั้นเต็มไปด้วยคนตกปลาอย่างเมามัน.

ณ พื้นที่ราบอันอุดมสมบูรณ์ของไอเรสในอาณาจักรไอเดิร์น พืชพันธุ์ทุกชนิดล้วนได้รับการเพาะปลูกเพื่อเป็นแหล่งอาหารของผู้คน. เมื่อนานมาแล้วอาณาจักรไอเดิร์นได้สร้างปราสาทโบโรนิสในที่แห่งนี้ จนเกิดการพัฒนาเศรษฐกิจและอุตสาหกรรมของพวกเขา แต่เมื่อราว 200 ปีต่อมาพวกเขาก็สร้างปราสาทที่ใหญ่ขึ้น และยิ่งใหญ่กว่า บนที่ราบสูงโอลโกโร และย้ายไปที่นั่นแทน

ปัจจุบัน ปราสาทโบโรนิสเป็นปราสาทที่ถูกทอดทิ้งและถูกดัดแปลงให้เป็นบ้านพักของนักท่องเที่ยว

"พี่แน่ใจนะว่ารัทเซเบิร์กตั้งอยู่ที่ไหนสักแห่งแถวๆนี้"

วีดเดินไปตามริมแม่น้ำ เขาสงสัยว่าถ้าแรงจูงใจของพวกเขาคือการป้องกันการจู่โจมจากพวกมอนสเตอร์ ฉะนั้นเมืองสมควรถูกสร้างขึ้นใกล้กับแม่น้ำ

"ตามความทรงจำของฉัน มันควรจะอยู่ใกล้ ๆ ที่นี่... "

ด้วยระยะเวลายาวนานที่ผ่านพ้นไป สถานที่แห่งนั้นควรถูกกองทรายทับถม!

ในยามเช้าวีดเหวี่ยงเบ็ดตกปลาของเขา

"ฉันควรจะใช้โอกาสนี้เพื่อเพิ่มทักษะการตกปลา"

ถ้าเขาเริ่มทำประติมากรรม มันจะดึงดูดความสนใจของผู้คน และสิ่งเลวร้ายที่สุดก็อาจจะเกิดขึ้นนั่นคือ กิลด์เฮอมิสจะส่งคนมาไล่ล่าเขายันที่นี่ ดังนั้นในช่วงเช้าเขาจึงทำอะไรแบบธรรมดา ๆ เช่นการตกปลา

"คุณคะ ตรงนั้น ปลาไม่ติดเบ็ดหรอกค่ะ"

มีผู้เล่นหญิงได้ให้คำแนะนำแก่เขาแบบที่เป็นมิตรกลับต้องอับอาย เพราะวีดเริ่มรั้งคันเบ็ดเย่อปลาหมุนรอกสาวเอ็นได้แบบลงตัว

"ได้ตัวใหญ่ซะด้วย มาอยู่ในกระชังซะดีๆ"

เขาจับปลาได้ตัวใหญ่จนต้องอาศัยแขนทั้งสองข้างถือเลยทีเดียว

"ฉันควรจะเอามาทำกินสักตัว? ถ้าฉันเอาไปทอดตอนยังสดอยู่เนื้อของมันคงจะหวานน่าดู "

ถึงจะกล่าวได้ว่าแม่น้ำไทนัสนั้นเต็มไปด้วยปลาตัวใหญ่มากก็ตาม แต่ถึงมีขนาดใหญ่แค่ไหนก็ไม่อาจรอดพ้นเงื้อมมือของวีดไปได้ ด้วยการอาศัยทักษะการตกปลาขั้นกลางเลเวล 5 ของเขา เหยื่อของเขาจึงเคลื่อนไหวแบบพิเศษภายในแม่น้ำ  ด้วยการที่เหยื่อของเขาสะบัดหางว่ายไปตามกระแสน้ำช้าๆราวกับว่ามันกำลังล่อลวงปลาเหล่านั้นให้ฮุบมัน! วีดตกปลาได้ดีกว่ามากเมื่อเทียบกับคนอื่นๆ เนื่องจากปลาตัวใหญ่เหล่านั้นมักจะหลงกลและฮุบเหยื่ออย่างรวดเร็ว

มีผู้คนจำนวนมากที่พยายามทุ่มเทเพื่อยกระดับทักษะการตกปลาของพวกเขาที่แม่น้ำไทนัส  ถึงจะมีผู้เล่นอยู่ 3 คนที่มีทักษะการตกปลาขั้นกลาง แต่จำนวนคนที่จับปลาของพวกเขาได้ในการลองครั้งแรกแบบวีดนั้นมีน้อยมาก บวกกับการใช้ทักษะงานฝีมือของเขาที่อยู่เลเวล 8 ด้วยแล้ว นับว่าการตกปลาของเขานั้นคล่องแคล่วมากเลยทีเดียว สังเกตได้จากการเย่อปลาโดยที่เอ็นไม่ขาด

เมื่อการเพิ่มระดับการเรียนรู้ของเขาในตอนนี้ในช่วงระยะเวลาสั้นๆ ทักษะการตกปลาของเขาก็เพิ่มขึ้นไปถึงเลเวล 6

ทักษะการตกปลาเพิ่มขึ้นเป็นขั้นกลางเลเวล 6. โอกาสในการตกปลาที่หายากเพิ่มขึ้นอย่างมาก

ค่าพลังชีวิตสูงสุดเพิ่มขึ้น 1,800 รสชาติอันลึกล้ำจะถูกเพิ่มเติมลงไปในอาหารจานปลาของคุณ

ชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 35

ความอดทนเพิ่มขึ้น 4

ความอึดเพิ่มขึ้น 3

คุณได้รับฉายา  'นักตกปลาติดหนึบ ' (Tenacious Fisherman)

เมื่อพำนักอยู่ในที่เดียวเป็นเวลานานผลของทักษะการตกปลาจะเพิ่มขึ้น 4%

ลดปริมาณการใช้แรงกายลง

แม้แต่ในช่วงเวลากลางคืน บริเวณแม่น้ำไทนัสก็ยังคับคั่งไปด้วยนักตกปลา ดังนั้นวีดจึงต้องทำการขุดค้นแบบลับๆ

"มามะ ศิลปวัตถุใดก็ได้ ขอเพียงมันโผล่ขึ้นมาให้เห็น  ขอให้แกโผล่มาตรงไหนก็ได้ อะไรก็ได้ขอให้มีราคา แกต้องอยู่แถวนี้แน่นอน . "

ถ้าเขากำลังจะหาของที่ตกทอดมาจากรัทเซเบิร์ก มันจะต้องดีที่สุดของของเก่าแก่ที่สุด! มันไม่ใช่เพราะภารกิจซะทั้งหมด วีดกำลังหิวกระหายด้วยความโลภ

หลุมที่วีดกำลังขุดอย่างลับๆภายใต้ความมืดยามค่ำคืน หลุมนั้นมีความลึกอย่างแท้จริง ด้วยการอาศัยทักษะที่เขาได้รับมาจากการใช้เวลาจำนวนมากในการขุดที่ลาสฟาลั้งค์

"ถ้าฉันไม่ได้เรียนรู้การตกปลาหรือการทำเหมืองแร่ ฉันคงจะถอดใจไปแล้ว."

ด้วยการเปิดประตูแห่งความทุกข์ทรมานและความยากลำบากหลายต่อหลายครั้งยามก่อนหน้านี้ นี่มันก็เหมือนกับของเด็กเล่น!

ถ้าเขาเปรียบเทียบกับสิ่งที่เขาทำในลาสฟาลั้งค์ก็เหมือนกับการแบกอิฐแล้ว กับสิ่งที่เขาทำในตอนนี้ก็คงเป็นเพียงการโบกสัญญาณไฟจราจรเท่านั้น

วีดอยู่ในพุ่มไม้หนาและใช้จอบของเขาขุด เขาขุดทรายที่ทับถมอยู่ในแม่น้ำ

คงไม่ใช่เรื่องน่าแปลกที่จะหาสถานที่ที่ควรจะเป็นที่ตั้งรัทเซเบิร์กนั้นในจุดที่ดูเหมือนจะไม่ใช่จุดตกปลาที่ดี นอกจากนี้ด้วยการที่ผู้คนกระจัดกระจายอยู่ทั่วตามแนวแม่น้ำไทนัสอันกว้างใหญ่ไพศาลจึงไม่มีใครสังเกตเห็น

ด้วยการทำเช่นนี้ทักษะการตกปลาและการทำเหมืองแร่จึงเพิ่มขึ้นในแต่ละวัน

"คงจะจริงอย่างที่พวกเขาพูดกันว่า ประติมากรต้องมีความสามารถในทุกๆด้าน."

ในขณะที่อ้อมไปอ้อมมาด้วยความบังเอิญในช่วงเช้า บางสิ่งก็ติดเบ็ดและทุ่นตกปลาของวีดก็เกิดปฎิกิริยา

"ปลารึเปล่า?"

จากลักษณะของทุ่นที่จม ยืนยันได้ว่ามันไม่น่าจะเป็นสิ่งมีชีวิต ในขณะที่นักตกปลาที่มีความเชี่ยวชาญจะตัดเอ็นออก วีดฉุดกระชากประมาณ 10 นาทีก่อนที่จะดึงมันขึ้นมาได้ในที่สุด ขณะที่วีดใช้เอ็นตกปลาที่เขาทำขึ้นเองด้วยทักษะการตัดเย็บซึ่งมีความทนทานสูงกว่าที่มีขายอยู่ตามตลาดบนท้องถนน มันจึงมีความเป็นไปได้ที่เขาจะสามารถกู้มันขึ้นมาได้

ติ้งงง !

โบราณวัตถุเก่าแก่ ค้อนหินได้ถูกตกขึ้นมาจากแม่น้ำไทนัส

โชคเพิ่มขึ้น 1

ทักษะการตกปลาเพิ่มขึ้น

"ค้อนหินหนึ่งอันกลับเพิ่มการเรียนรู้ของฉัน ... สิ่งนี้คงไม่สามารถเกิดขึ้นได้ทั่วไป ตรวจสอบ!"

ค้อนหินที่แตกร้าว : ความคงทน 7/19 พลังโจมตี 2 ~ 9

ค้อนที่ทำมาจากก้อนหินที่แตกหัก

มันให้รู้สึกว่าสามารถนำไปใช้ในการล่าสัตว์ได้

ข้อ จำกัด : ไม่มี

คุณสมบัติเพิ่มเติม : เมื่อออร์ค ใช้ค้อนนี้ พลังโจมตีจะเพิ่มขึ้น 20%

"นี่มัน !"

โบราณวัตถุที่ไม่อาจเทียบกับสิ่งที่เขาคาดหวังไว้ แต่สิ่งที่วีดรับรู้ได้อย่างแน่นอนคือการยืนยันว่ารัทเซเบิร์กนั้นต้องอยู่ที่นี่ โดยปกติแล้วเขาจะโยนมันทิ้งไปราวกับว่ามันเป็นหินไร้ประโยชน์ ค้อนที่ไม่สามารถแม้แต่จะนำไปขายเป็นแจปเท็ม แต่เขากลับเก็บมันไว้อย่างดี

"ใครจะรู้ล่ะว่าฉันจะสามารถขายมันเป็นของที่ระลึกได้ไหม"

วีดเริ่มมีเกิดความรู้สึกคาดหวังกับการตกปลาในตอนเช้าของเขาในแบบใหม่ นั่นคือความเป็นไปได้ในการตกวัตถุโบราณอย่างตอนนี้  เขาไม่ได้ตกปลาเพียงอย่างเดียวในแม่น้ำไทนัสในขณะที่ทำการตกปลาไปทั่วๆ  เขากำลังตกปลาอยู่ที่ใจกลางจุดที่เคยเป็นเมืองรัทเซเบิร์ก !

เขาค้นพบโล่ทองแดง ลูกศรหัก เครื่องปั้นดินเผา และจานชาม  ในขณะที่ส่วนใหญ่นั้นไร้ประโยชน์ บางอย่างมีร่องรอยว่าถูกสร้างขึ้นโดยคนแคระอย่างเห็นได้ชัด

"ฉันจำเป็นต้องขุดลงไปบริเวณนี้เท่านั้น!"

ในตอนเช้า แววตาของวีดเต็มไปด้วยความสุขในขณะที่เขากำลังตกปลา และในตอนกลางคืนเขาฮัมเพลงโหยหวนในตอนที่เขาขุด

"ยิ่งฉันขุด ฉันก็ยิ่งรวย เงินเอย ข้าวเอย โอ้ว ... วันนี้ฉันจะกลายเป็นคนรวยแล้ว! "

เหมือนเสียงคนหูหนวก โน้ตของเขายืดยาว ด้วยการฮัมเพลงแบบไร้จังหวะ เสียงที่ออกมานั้นมันเริ่มกลายเป็นเสียงโหยหวนที่คล้ายกับว่ามันดังมาจากป่าช้า

'นี่เป็นเมืองแห่งแรก ฉันแน่ใจว่าต้องมีไอเทมมากมายฝังอยู่แน่นอลลล บางทีฉันอาจจะพบสุสานขนาดใหญ่ที่มีทองงง  เงินนน และสมบัติภายในน้านนน ... ... '

ความฝันของโจรปล้นสุสาน !

แต่ความเป็นจริงช่างโหดร้าย หลังจากขุดไปได้หลายวันสิ่งเดียวที่เขาขุดขึ้นมาคือ หินและทราย, สมบัติที่เขาต้องการล้วนไม่มีให้เห็นเลย

ซึบซับซึบซับ !

ด้วยความคาดหวังที่จะได้ของตอบแทนชิ้นใหญ่ จึงทำให้วีดยังคงขุดต่อไป การทุ่มเทแรงกายของเขาลงไปในการขุด  จนในที่สุดเขาก็ค้นพบประติมากรรมที่แกะสลักมาจากหิน! ถึงแขนและขาจะหายไป แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเป็นรูปร่างของออร์ค

"ตรวจสอบ !"

วีดใช้ทักษะความทรงจำแห่งประติมากรรม

*****

"ทั้งหมดล้วนต้องขอบคุณเจ้าที่ทำให้พวกเราสามารถขับไล่พวกมอนสเตอร์กลับไปได้อีกครั้ง และอยู่อย่างปลอดภัย"

 “ชวิค! ข้าได้ทำในสิ่งที่ข้าต้องทำ ในนามนักรบอัลชิ  ข้าไม่ต้องการคำสรรเสริญใด ๆ ชวิค.”

"โอ้ใช่ ข้าได้ยินมาว่าเจ้ามีลูกชายสินะ?"

"เขาถอดแบบมาจากข้า โดยเฉพาะหัวโตๆนี่ ข้ามีความสุขเหลือเกิน ชวิค ชวิค!”

"อัลชิ ข้าได้ลองพยายามทำรูปแกะสลักของลูกชายคนที่เจ็ดของเจ้า เอาสิ่งนี้กลับบ้านไปสิ "

อัลชิเป็นออร์คที่มีร่างกายเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นและรอยสัก เขามองไปที่รูปแกะสลักที่ถูกมอบให้กับเขา มันเป็นรูปแกะสลักของออร์คที่ยังเด็ก และออร์คที่โตเต็มวัย มันเป็นชะตากรรมของออร์คที่จะกลายเป็นออร์คที่โตเต็มวัยเพียงชั่วพริบตาและถูกกลืนเข้าไปในสนามรบ สำหรับพวกเขารูปแกะสลักเป็นดั่งตัวแทนให้พวกเขาจดจำครอบครัวของพวกเขาได้จึงถือว่าเป็นสิ่งหนึ่งที่มีค่ามากที่สุดของพวกเขา

"ขอบคุณ ข้าจะดูแลมันอย่างดี ชวิค!”

เขากำรูปแกะสลักนั้นไว้ในอุ้งมือที่เต็มไปด้วยขนของเขา อัลชิโค้งคำนับก่อนจะออกจากห้องทำงานของคนแคระไป

บนท้องถนนรัทเซเบิร์ก มีเด็กๆชาวมนุษย์ที่เติบโตช้ากว่าเผ่าพันธุ์อื่นกำลังวิ่งเล่นอยู่รอบ ๆ

"สวัสดีครับ คุณอัลชิ !"

"ท่านล่ามอนสเตอร์มาได้จำนวนมากในครั้งนี้ใช่ไหมฮะ ? ท่านพ่อฝากข้ามาบอกว่า ขอบคุณท่านมากจริงๆ .”

"พวกเราภาคภูมิใจที่ท่านได้มาอยู่กับพวกเรา อัลชิ "

มนุษย์นั้นปฏิบัติกับออร์คด้วยความเป็นมิตร เมื่อใดก็ตามที่พวกเขาอยากผูกสัมพันธ์ด้วยการพูดคุย  อัลชิจะหยุดคุยด้วยสักครู่ก่อนที่จะมุ่งหน้ากลับบ้าน ในฐานะที่พวกออร์คนั้นต้องออกไปสู้รบบ่อยครั้ง พวกเขาจึงอาศัยอยู่ในเขตชานเมือง

"โอ้ มาเร็ว ๆ ชวิค ชวิค !”

ออร์คตัวเมีย จุยชิ ออกมาต้อนรับเขาที่บ้าน อัลชิกอดเธอก่อนที่จะเข้าไปข้างใน

อัลชิมีครอบครัวที่ใหญ่ เพียงแค่ทำการนับแค่ลูกชายของเขาก็มีถึง 13 คนแล้ว เฟอร์นิเจอร์ที่มีอยู่ในบ้านจึงไม่ค่อยมีความเหมาะสมเท่าไหร่ พวกมันเอาไว้เป็นเพียงแค่ของตกแต่งเท่านั้น เมื่อมองไปที่ใกล้ประตูจะเห็นรูปแกะสลักแขวนอยู่กับเชือก

มนุษย์ และพวกเอลฟ์เพาะปลูกทำไร่ทำนา และทำงานก่อสร้างในเมือง คนแคระสร้างอาวุธและเกราะให้กับออร์ค ออร์คสละชีวิตเพื่อปกป้องเมืองกับพวกมอนสเตอร์ที่อาจโจมตีพวกเขา ออร์คเป็นแนวป้องกันสุดท้าย ถ้าหากพวกเขาล้มเหลว มนุษย์ เอลฟ์และคนแคระ ทุกคนจะพินาศ ดังนั้นไม่ว่าพวกเขาจะได้รับบาดเจ็บมากแค่ไหนในการสู้รบ พวกเขาก็ไม่เคยถอย

บุตรชายของอัลชิเติบโตขึ้นและเปิดประตูที่แขวนรูปแกะสลักอยู่และออกไปสู่โลกภายนอก หนึ่ง สอง…ไม่เคยหวนกลับมาที่แขวนรูปแกะสลักก็มีรูปแกะสลักมาแขวนเพิ่มมากขึ้น

ออร์คที่แบกรับความยากลำบากของพวกเขา และยังคงขยายเผ่าพันธุ์จากรุ่นสู่รุ่น  ในตอนนั้นเอง มนุษย์ เอลฟ์ และคนแคระก็เริ่มมีความก้าวหน้า และพัฒนาตัวขึ้น

มนุษย์ไม่เพียง แต่มีความชำนาญด้านการทำฟาร์มเท่านั้น แต่ยังทำงานประดิษฐ์อาวุธ ในขณะที่ความแข็งแกร่งของมนุษย์อาจไม่สามารถเทียบเท่ากับออร์คที่ติดตัวพวกมันมาตั้งแต่เกิด แต่พวกเขาสามารถเอาชนะได้ด้วยความเข้าใจที่เหนือกว่าของพวกเขา และการอาศัยมานา

 เมื่อเอลฟ์เริ่มทำคันธนูของพวกเขาขึ้นมา และทำสัญญากับพวกจิตวิญญาณ พวกเขาไม่จำเป็นต้องการการป้องกันจาก ออร์ค คนแคระก็เริ่มพัฒนาอาวุธ และชุดเกราะของพวกเขา ด้วยความคมของอาวุธและความแข็งแรงของชุดเกราะทำให้พวกเขาไม่กลัวมอนสเตอร์อีกต่อไป

มันก็มาถึงจุดแตกหักในสถานที่ที่ทั้งสี่เผ่าพันธุ์ไม่สามารถต่อสู้ร่วมกันกับแต่ละเผ่าพันธุ์ได้

รูปแกะสลักได้ฟังเรื่องราวต่าง ๆ จากโลกที่อยู่รอบตัวมัน

"มนุษย์ไม่เคารพพวกเรา ชวิคชวิคชวิค!”

"ออร์คกินจุมากเกินไป! ไม่ว่าเราจะเพาะปลูกมากแค่ไหน มันก็ละลายเข้าสู่ท้องของพวกออร์ค พวกเราไม่มีอาหารเพียงพอสำหรับตัวของพวกเราเอง "

"อีกนานแค่ไหนกันที่ต้องให้เอลฟ์อย่างพวกเราคอยแนะนำเผ่าพันธุ์ต่างๆ ที่โง่เขลาไม่ทราบถึงพลังแห่งธรรมชาติ?"

"พวกเขาไม่ใส่ใจในการดูแลอุปกรณ์ที่พวกเราสร้างขึ้น หากปราศจากฝีมือของคนแคระในการจัดการแร่โลหะ พวกเขาไม่สามารถที่จะต่อสู้ หรือทำฟาร์มได้อย่างดีเช่นนี้ ข้าโกรธมากเมื่อได้เห็นพวกโง่ใช้เครื่องมือที่พวกเราสร้างขึ้นมาโดยไม่ใส่ใจดูแลเลย ! "

ความวุ่นวายปะทุขึ้นระหว่างทั้งสี่เผ่าพันธุ์ เผ่าออร์คออกจากเมืองก่อนเป็นพวกแรก มันเป็นเพราะความสามารถของพวกมันในการขยายเผ่าพันธุ์ได้อย่างรวดเร็ว นั่นจึงทำให้พวกมันพบว่าคงเป็นไปไม่ได้สำหรับพวกมันที่จะอาศัยอยู่ในพื้นที่เดียวตลอดไป ในขณะที่พื้นที่ห่างไกลจากรัทเซเบิร์กยังคงมีมอนสเตอร์เพ่นพ่านไปทั่ว เจ้าแห่งออร์คผู้กล้าหาญได้นำตระกูลของตนไปสู่ที่ตั้งถิ่นฐานแห่งใหม่

ไม่นานหลังจากที่เผ่าออร์คจากไป เผ่าเอลฟ์ก็จากตามไปด้วย การอาศัยอยู่ในป่านับว่าเป็นความปรารถนาอันแรงกล้าของพวกเขา

เป็นช่วงเวลาหนึ่ง นานหลังจากการจากไปของเผ่าพันธุ์ต่างๆ มนุษย์ และคนแคระยังคงอยู่ร่วมกันด้วยความจำเป็น แต่เมื่อคนแคระมีความก้าวหน้าในทักษะการตีเหล็ก พวกเขาก็จากไปอยู่ในภูเขาเพื่อค้นหาแร่ธาตุมากขึ้นกว่าเดิมเพื่อยกระดับทักษะของพวกเขา

มนุษย์พยายามดิ้นรนอยู่สักพักหนึ่งหลังจากที่พวกเอลฟ์จากไปจนทำให้การเก็บเกี่ยวของพวกเขาลดลงครึ่งหนึ่ง แต่การได้เรียนรู้เทคนิคการฟาร์มจากพวกเอลฟ์ พวกเขาจึงสามารถเพิ่มผลผลิตพืชผลได้จนถึงระดับก่อนหน้านี้อีกครั้ง อีกทั้งพวกเขายังเคยปรึกษาหารือกับพวกคนแคระให้ทำการสร้างป้อมและกำแพง เพื่อเตรียมต่อสู้กับมอนสเตอร์ที่จู่โจมเข้ามา

ดังนั้นในวันสุดท้ายของรัทเซเบิร์ก จึงหลงเหลือแต่เพียงเผ่ามนุษย์ที่ยังคงอาศัยอยู่ในเมืองเท่านั้น แต่ด้วยการที่เมืองถูกสร้างขึ้นมาจากการผสมผสานในการวางแผนร่วมกันของทั้งสี่เผ่าพันธุ์ มนุษย์พบว่ามันยากที่จะมีชีวิตอยู่ท่ามกลางเมืองที่มีบ้านอยู่มากมายหลายหลัง และสิ่งอำนวยความสะดวกที่สร้างขึ้นมาสำหรับแต่ล่ะเผ่าพันธุ์ก็แตกต่างกัน

ในท้ายที่สุด มนุษย์ก็ละทิ้งรัทเซเบิร์ก และออกไปสร้างอาณาจักรของตนเอง

เมืองแห่งแรกถูกทอดทิ้งจากทั้งสี่เผ่าพันธุ์ หลังจากหลายทศวรรษแม่น้ำไทนัสเริ่มท่วม และรัทเซเบิร์กก็ค่อยๆถูกกวาดหายไป นี่คือหนึ่งในเหตุผลที่ทำไมที่ราบใหญ่ไอเรสจึงมีความอุดมสมบูรณ์มาก

เวลาผ่านไปก็เกิดน้ำท่วมครั้งใหญ่ ด้วยการที่เป็นเมืองร้าง สิ่งปลูกสร้างต่างๆ จึงถูกกวาดหายไปตามกระแสน้ำที่เชี่ยวกรากรุนแรง กระแสน้ำพัดพาก้อนหิน และต้นไม้  ดินโคลนถับถมลงบนพื้นดินพร้อมกับสายฝนแม่น้ำและการผ่านไปของเวลาอาคารบ้านเรือนหายไปอย่างสมบูรณ์และรัทเซเบิร์กก็จมลงและถูกฝังอยู่

ประติมากรรมของลูกชายคนที่ของอัลชิถูกเก็บรักษาไว้ใต้หินขนาดใหญ่

*****

เมือง รัทเซเบิร์ก เสร็จสมบูรณ์

การค้นพบประวัติศาสตร์ของ รัทเซเบิร์ก!

การค้นพบนี้จะทำให้นักประวัติศาสตร์ต้องเขียนประวัติศาสตร์ของมนุษย์ คนแคระ เอลฟ์ และออร์ค ขึ้นมาใหม่หมด เมื่อรายงานการค้นพบนี้แด่ราชอาณาจักร หรือตัวแทนของแต่ละเผ่าพันธุ์ คุณจะได้รับการกล่าวขวัญ และความสำเร็จของคุณจะถูกเก็บบันทึกเอาไว้

รางวัลภารกิจ : การรายงานเรื่องนี้ต่อราชอาณาจักร หรือตัวแทนของแต่ละเผ่าพันธุ์ คุณจะได้รับรางวัลสำหรับความสำเร็จของคุณในภารกิจนี้ ถ้าคุณกลับไปหาเอลฟ์เรนเดเรีย คุณจะได้รับรางวัลเพิ่มเล็กน้อยในหัวข้อภารกิจถัดไป

ชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 4,300

เลเวลของคุณเพิ่มขึ้น

เลเวลของคุณเพิ่มขึ้น

ค่าสถานะทั้งหมดเพิ่มขึ้น 4

คุณได้เรียนรู้ข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์แล้ว จากการผ่านประสบการณ์พิเศษนี้จึงทำให้ค่าสติปัญญาและภูมิปัญญา

เพิ่มขึ้น 5

การสำรวจนี้ทำให้ทักษะการทำเหมืองแร่ของคุณเพิ่มขึ้น 1

"ฉันไม่รู้ว่านี่เป็นเพราะมันเป็นภารกิจระดับปรมาจารย์หรือเปล่า แต่ผลตอบแทนจากภารกิจนั้นช่างน่าตื่นตาตื่นใจ.”

ถึงแม้เลเวลของวีดจะสูงกว่า 400 แล้วก็ตาม แต่ค่าประสบการณ์ที่เขาได้รับในภารกิจนี้ก็มากมายซะจนทำให้เลเวลของเขาเพิ่มขึ้นถึงสองเลเวล ถ้าเลเวลของเขาต่ำกว่านี้ เลเวลของเขาคงจะเพิ่มขึ้นแบบก้าวกระโดดถึง 10 เลเวลในครั้งเดียว มันเทียบเท่ากับตอนที่เขาเอาชนะลิซไชร์ และกองทัพอันเดธของมันในเวลานั้น

"ฉันแน่ใจว่าภารกิจปรมาจารย์แห่งประติมากรคงจะจบลงหลังจากนี้ไม่มากนัก ถ้าภารกิจต่อเนื่องช่วงตอนกลางมันให้รางวัลระดับนี้ แล้วรางวัลในตอนจบจะดีขนาดไหนกันนะ ?”

ปรากฏรอยยิ้มอันชั่วร้ายบนใบหน้าของวีด การค้นพบเมืองรัทเซเบิร์กเจอเป็นคนแรก ดังนั้นไม่ว่าใครก็ตามที่ทำภารกิจปรมาจารย์แห่งประติมากรในภายหลังจะไม่ได้รับรางวัลใหญ่เช่นนี้ เพราะการเป็นผู้บุกเบิก รางวัลนั้นควรสมน้ำสมเนื้อ

"ไม่ต้องสงสัยเลย หากว่ามีผู้ใดเดินก้าวนำหน้าผู้อื่นอยู่หนึ่งก้าวท่ามกลางพายุหิมะ มันเป็นย่างก้าวที่นำทางและกลายเป็นแนวทางสำหรับคนที่อยู่เบื้องหลัง "

ในขณะที่เขาคิดในแง่บวก จิตใจของวีดก็แปรเปลี่ยนเป็นความมืดมิดอันชิงชัง

"ฉันต้องแน่ใจว่าเก็บของดีมาจนเกลี้ยงแล้วในตอนที่ฉันยังคงนำหน้าอยู่  ใครจะรู้ว่าจะมีแจ๊คพ็อตแบบไหนเหลือให้ไอ้พวกมาทีหลังเก็บกวาดออกไปได้อีก "

ผู้บุกเบิกคนเดียวเท่านั้นที่สามารถผูกขาดภารกิจ และสมบัติได้!

หลังจากค้นพบรัทเซเบิร์ก วีดกลับไปที่หมู่บ้านเอลฟ์ด้วยการอาศัยทักษะจินตภาพเคลื่อนย้ายของยูริน

*****

กองกำลังของกิลด์เฮอมิสกำลังต่อสู้อยู่ในหมู่บ้านปาฟรัวในป่าแห่งชีวิต กิลด์เฮอร์มิสทุ่มกำลังเต็มที่ในการทำลายล้างหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้ แต่ด้วยการปกป้องจากเวทมนตร์ของหมู่บ้านเอลฟ์ที่คอยคุ้มครองอยู่ จึงทำให้ศึกของพวกเขายืดเยื้อออกไป ซึ่งในขณะเดียวกันพวกเขาก็ต้องสู้กับจิตวิญญาณแห่งผืนป่า และต้นไม้ที่คอยขัดขวางการเดินทัพของพวกเขา แม้แต่มอนสเตอร์ และสัตว์ต่างก็ออกมาโจมตีใส่พวกเขา เป็นเหตุให้เกิดความเสียหายกับกองกำลังของพวกเขา

ในช่วงตอนกลางของการสู้รบในป่าแห่งชีวิต เหล่านักรบเอลฟ์ได้มาถึง และเริ่มต่อสู้ขับไล่ผู้รุกราน แม้ว่าจะเป็นกิลด์เฮอมิสที่พอจะอวดเบ่งได้ แต่ภายใต้ลูกธนูของเอลฟ์ที่ถูกยิงออกมาจากต้นไม้ และบวกกับการโจมตีด้วยเวทมนตร์ของชาแมนที่ระดมยิงใส่เข้ามานั้น จึงทำให้ความพยายามที่จะชนะโดยอาศัยเพียงการโจมตีของพวกเขาคงไม่สามารถแม้แต่จะเข้าไปในหมู่บ้าน และได้แต่เพียงต่อสู้หลบหนีพวกเอลฟ์เท่านั้น

บรรดาผู้เล่นไม่พอใจกับเหตุการณ์นี้

"ไอ้พวกบัดซบ กิลด์เฮอมิส มันกัดไม่ยอมปล่อยเลย "

"พวกเขายังพอใจกับอาณาจักรคัลลามอล์อีกหรือ ใยต้องมารบกวนเผ่าเอลฟ์ด้วยกันเล่า?"

"แค่ได้เห็นพวกคนเลวนั้นก็ทำให้ฉันโกรธมากขึ้นทุกวัน ตอนนี้ฉันจะไม่ออกไปจากหมู่บ้าน "

วีดเดินเข้ามาตรงทางเข้าหมู่บ้านที่เฝ้าโดยเอลฟ์ นักรบเอลฟ์เคร่งครัดในการเฝ้าระวังของพวกเขา ขณะที่กองกำลังของกิลด์เฮอมิสต้องถอยทัพ พักอยู่ห่างจากหมู่บ้านเป็นระยะทางพอสมควร

"ข้ากลับมาพร้อมกับการค้นพบรัทเซเบิร์ก  ประติมากรรมนี้และสิ่งประดิษฐ์เหล่านี้คือหลักฐานการค้นพบของข้า "

วีดรายงานความสำเร็จของเขาให้แรนเดเลียรับทราบ

"ช่างน่าประหลาดใจนัก, ของตกทอดเก่าแก่เช่นนั้นยังคงเหลืออยู่ ... ... "

โบราณวัตถุที่นำมาแสดงให้แรนเดเลียได้เห็นคือ ค้อนหิน อุปกรณ์เสริมที่ทำจากฟัน และชิ้นส่วนของหม้อดินเผา สิ่งเหล่านี้คือไอเทมที่ไม่มีใครต้องการ แต่พวกมันกลับมีประวัติอันยาวนานบรรจุอยู่ภายในพวกมัน

" ข้าไม่เคยคาดคิดเลยจริงๆว่าเจ้าจะหารัทเซเบิร์กจนพบจากเรื่องราวที่ข้าเล่า ตัวข้านั้นไม่มีอะไรมากมายนัก สิ่งที่ข้าจะสามารถตอบแทนเจ้าได้ แต่ ... "

วีดถอนหายใจเล็กน้อย เขาได้หยิบผลไม้จากต้นไม้จนเกือบหมดแล้ว ดังนั้นจึงควรไม่มีอะไรมากที่เขาจะได้รับจากแรนเดเลีย ถ้าเขาไปที่อาณาจักรอื่น ๆ ในทวีป หรือหาตัวแทนของสักเผ่าพันธุ์หนึ่ง เขาอาจจะได้รับรางวัลใหญ่

"นี่ ข้าจะมอบแผนที่นี้ให้แก่เจ้า"

คุณได้รับแผนที่แสดงรายละเอียดเกี่ยวกับป่าแห่งชีวิต

มีเครื่องหมายแสดง หมู่บ้านเอลฟ์ รังมอนสเตอร์ พุ่มไม้ และสถานที่ที่เป็นแหล่งสมุนไพร.

"ขอบคุณ. ข้าจักเก็บรักษามันไว้อย่างดี "

วีดคิดว่ามันเป็นรางวัลภารกิจที่ดี ป่าแห่งชีวิตมีพื้นที่กว้างใหญ่ ผู้เล่นที่เล่นเป็นเอลฟ์มักจะหลงทาง ด้วยการอาศัยรายละเอียดในแผนที่ การผจญภัยย่อมกลายเป็นเรื่องง่ายดายในพื้นที่นี้.

"แต่การได้เห็นรูปแกะสลักในสภาพเช่นนี้ ช่างน่าเศร้านัก "

แรนเดเลียมองอย่างเศร้าๆที่วัตถุโบราณที่สภาพน่าเวทนาหลังจากเวลาผ่านมายาวนาน

"ข้าเชื่อว่าประวัติศาสตร์ของรัทเซเบิร์กเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องรู้ ถ้าเราสามารถฟื้นคืนรูปแกะสลักกลับมาในสภาพเดิมได้ ข้าคิดว่ามันสามารถเป็นของขวัญที่ดีสำหรับพวกออร์ค. "

ติ๊งงง !

ประติมากรรมของบุตรคนที่เจ็ดของออร์ค

ออร์คมากมายได้หลั่งเลือดเพื่อรัทเซเบิร์ก หากปราศจากการเสียสละอันสูงส่งของพวกเขา มันคงจะเป็นไปได้ว่า มนุษย์, คนแคระ และเอลฟ์ มิอาจรอดชีวิตได้ จงบอกเล่าเรื่องราวเหล่านี้ให้เหล่าออร์คใด้รับรู้ความจริงที่เกิดขึ้นในรัทเซเบิร์ก ! ถ้าท่านสามารถฟื้นฟูประติมากรรมกลับสู่สภาพเหมือนเดิม มันสามารถกลายเป็นของขวัญที่มอบตอบแทนบุญคุณแด่ออร์ค

ความยาก : ภารกิจปรมาจารย์ประติมากร

ข้อจำกัดของภารกิจ : ทักษะการแกะสลักต้องถึงขั้นสูงเลเวล 8

ต้องมีความสัมพันธ์ที่เป็นมิตรกับเผ่าออร์ค

"ข้าจะบอกเล่าเรื่องราวแห่งความจริงของออร์คที่เกิดขึ้นในรัทเซเบิร์ก"

แล้ววีดก็ออกจากหมู่บ้านเอลฟ์ไป

*****

"ข้าไม่อยากเชื่อเลย  ว่าจะมีเรื่องราวไร้สาระแบบนี้เกิดขึ้น! "

ทุกคนในทวีปเวอร์เซลล์ ชาวบ้านกำลังเริ่มพูดคุยกันถึงเรื่องราวบางอย่าง

"เจ้าได้ยินไหม ? มนุษย์ เอลฟ์ และคนแคระเคยอาศัยอยู่ร่วมกันกับบรรพบุรุษของออร์คในอดีต "

"เห็นอยู่ว่านี่มันคือการค้นพบอันยิ่งใหญ่จนพวกเราต้องเขียนหนังสือประวัติศาสตร์ใหม่ แม้แต่คนปัญญาอ่อนเช่นเจ้าก็ยังเคยได้ยินเกี่ยวกับมัน! การค้นพบโดยนักผจญภัยประติมากรวีด !"

"มีเพียงวีดเท่านั้นที่สามารถค้นพบบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้แผ่นดินสะเทือนเช่นนี้ ! ไม่ว่าจะเป็นภารกิจที่ยากขนาดไหน พวกเราสามารถไว้วางใจเขาได้ พวกเราอาจต้องจ่ายเงินให้เขาเป็นจำนวนมาก แต่มันจะคุ้มค่ากับเงินทุกบาททุกสตางค์ ”

ขณะที่วีดประสบความสำเร็จในภารกิจขนาดใหญ่ต่างๆ บรรดาผู้เล่นคนอื่น ๆ ต่างก็เต็มไปด้วยความอิจฉา

"อา, เมื่อไหร่ที่ฉันจะทำภารกิจได้อย่างนั้นบ้าง?"

"ฉันคิดว่าภารกิจครั้งนี้เป็นบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่ บางสิ่งที่ไม่เพียงแต่เกี่ยวข้องกับมนุษย์เท่านั้น แต่รวมถึงออร์ค , เอลฟ์ และคนแคระด้วย "

" ด้วยเหตุนี้ ชื่อเสียงของวีดจะกระจายไปสู่ทั้งสี่เผ่าพันธุ์ "

หลังจากการค้นพบเรื่องราวเกี่ยวกับทั้งสี่เผ่าพันธุ์ ความสัมพันธ์ระหว่างเผ่าพันธุ์เริ่มดีขึ้น

"มีค่าตอบแทนที่ข้าต้องการมอบให้แก่เหล่าคนแคระ ไม่แน่ใจว่าพวกเขาจะยอมรับหรือไม่ แต่เจ้าสามารถช่วยนำดาบเจ็ดเล่มที่ทำจากคนแคระมาได้ไหม ? "

"เมื่อเร็ว ๆ นี้ ข้าได้เห็นมอนสเตอร์หลายตัวซุ่มซ่อนอยู่ในป่า คงมีเพียงมนุษย์ที่สามารถจัดการมันได้ คงจะช่วยได้มาก ... ถ้าเจ้าสามารถนำคำขอนี้ไปหาพวกมนุษย์ ข้าจะตอบแทนเจ้าอย่างเต็มที่ "

ความสัมพันธ์ระหว่างเผ่าพันธุ์เริ่มแน่นแฟ้น และภารกิจระหว่างเผ่าพันธุ์เริ่มเกิดขึ้นมาเรื่อยๆ

ก่อนหน้านี้เมื่อเกิดเหตุการณ์ที่ยากลำบากขึ้นมา พวกเอลฟ์มักจะพยายามจัดการมันด้วยตนเอง ส่วนของออร์คด้วย ความภาคภูมิใจ และอัตตาของพวกเขาจึงไม่มีใครต้องการพูดคุยกับพวกคนแคระ แต่ตอนนี้ประตูภารกิจระหว่างเผ่าพันธุ์ได้เปิด กว้างขึ้น

ในมุมของวีด ชื่อเสียงของเขาเป็นที่รู้จัก และประสบความสำเร็จจนไม่อาจมีผู้ใดเปรียบ เขาสามารถรับภารกิจของเผ่าพันธุ์ไหนก็ได้ การเปลี่ยนแปลงนี้ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรกับจุดยืนของเขามากนัก แต่กับผู้เล่นมันคือแบบอย่างที่นำพาพวกเขาก้าวตาม

ชาวบ้านยังคงซุบซิบกันในหมู่พวกเขา

"มันน่าทึ่งมากที่วีดได้ค้นพบตำแหน่งที่ตั้งของเมืองที่ทั้งสี่เผ่าพันธุ์เคยอาศัยอยู่ร่วมกัน ข้าได้ยินมาว่า เขารายงานการค้นพบของเขาแด่กษัตริย์แห่งอาณาจักรไอเดิร์น ผลตอบแทนในครั้งนี้คืออาณาจักรไอเดิร์นย่อมจะมอบตำแหน่งให้เขาเป็นเคาท์ในโมราต้า และมอบดาบแห่งผู้ปกครอง ข้าได้ยินเรื่องนี้มาจากยาม ดังนั้นมันต้องเป็นเรื่องจริงแน่นอน "

"ข้าได้ยินมาว่าหลังจากที่เขาได้มอบผลงานให้กับราชาด้วยตัวเขาเอง ณ ลานราชวงศ์ เขาก็บินจากไปด้วยการขี่ไวเวิร์น นั่นเป็นฉากที่น่าตื่นตาตื่นใจ ... .. แค่นึกถึงมันก็ทำให้หัวใจของข้ารู้สึกตื่นเต้นแล้ว! ถ้าไม่ใช่เพราะงานของข้าในฐานะที่เป็นคนทำขนมปัง ข้าจะออกเดินติดตามเขาไปในทันที "

 “มันดูเหมือนว่าเขายังรายงานการค้นพบของเขาไปยังราชอาณาจักรบาคุมา, ราชอาณาจักรฮารูกัน และสหพันธรัฐบริทเท่น มันดูเหมือนว่าเขาคงจะได้รับรางวัลไม่น้อย สำหรับความพยายามของเขา "

"เจ้าได้ยินไหม? วีดยังคงเดินทางไปยังอาณาจักรริทเท่น เขาทำประติมากรรมสำหรับราชาในบางครั้งที่กลับมาเยือน และเห็นได้ชัดว่าพวกเขากลายเป็นคนรู้จักใกล้ชิดกัน ราชาต้อนรับเขาเป็นการส่วนพระองค์ และร้องขอให้สร้างรูปแกะสลักของราชินี เจ้าชาย และทั้งครอบครัว "

"ราชาทุกองค์ในทวีปทั้งหมดล้วนขอให้มีรูปแกะสลักที่ทำโดยประติมากรวีด ผู้ซึ่งสร้างความประหลาดใจให้กับทั่วทั้งทวีปอย่างต่อเนื่องด้วยการผจญภัยของเขา "

*****

 “มออออออออออออออออออ!”

จากการได้รับโอกาสในการมีอิสรเสรีอันยาวนาน เจ้าเหลืองมีความสุขกับเวลาว่างที่เติมเต็มในหัวใจของมันด้วยการเดินเตร็ดเตร่ไปรอบๆโมราต้า ด้วยความสง่างามของมันจากเขาที่งอกออกมา ร่างกายกำยำจากกล้ามเนื้อ และความแข็งแรงในรูปร่างของมัน รูปลักษณ์ของมันที่ปรากฏออกมานั้นไม่อาจมีวัวตัวใดเทียบเคียงได้

 “มออ!”

มีวัวสาวหลายตัวมองมาที่เจ้าเหลืองด้วยสายตากลัดมันเหมือนอยากจะฉีกเนื้อออกเป็นชิ้นๆ หลังจากที่วีดมอบชีวิตให้กับเจ้าเหลือง ก็มีการเพิ่มขึ้นอย่างฉับพลันในจำนวนประชากรวัวในโมราต้า แม้แต่วัวที่เพิ่งแตกเนื้อสาว อีกทั้งยังเด็กเกินไป และพวกมันยังไร้เดียงสาก็ต่างจ้องมองไปที่เจ้าเหลืองด้วยความปรารถนา

"ในที่สุดข้าก็เข้าใจว่าทำไมพวกชาวบ้านมักจะกล่าวว่าโลกนี้เป็นสถานที่อันงดงาม’

เจ้าเหลืองเดินวางมาดอย่างมั่นใจไปรอบๆโมราต้า เฉกเช่นจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ของเหล่าวัวทั้งหลาย

แม้ว่าจะมีบางครั้งที่มีวัวตัวอื่นเข้ามาท้าทายเจ้าเหลือง เขาก็ไม่ได้ซ่อนตัวแต่เผชิญกับมัน เข้าปะทะชนกันด้วยเขาบนหัวในแบบฉบับการสู้วัวกระทิง! การขวิดเข้าใส่กัน และการแทงเขาสวนกัน ยังรวมถึงการที่วัวพยายามดันกัน ! การสู้วัวกระทิงนั้นต้องการพละกำลังที่ไร้คู่แข่งและความอึดที่จะทำให้ชนะ และเจ้าเหลืองก็มีมันอยู่แล้วจากประสบการณ์โดยตรง และชนะได้โดยง่าย

'นี่คงต้องขอบคุณนายท่าน'

คงเป็นครั้งแรกสำหรับเจ้าเหลืองที่ตอนนี้สามารถเข้าใจได้ว่าทำไมเจ้านายของมันจึงย้ำนักว่าวัวที่ดีต้องแข็งแรง และต้องให้มันคอยแบกกระเป๋าหนักๆเอาไว้บนหลังไปรอบๆ

'ทุกอย่างล้วนหล่อหลอมให้ข้ากลายเป็นข้าในยามนี้ '

มีเหตุผลที่ทำให้มันต้องไปนอนหลับในที่หนาวเย็น หรือร้อนอบอ้าว และการออกล่าในขณะฝ่าอันตราย เมื่อจำนวนวัวกระทิงและวัวเพิ่มขึ้นในโมราต้า มันยังคงจำได้ชัดเจนว่าวีดนำมันมาที่ซอยด้านหลัง วีดถอยออกไปคอยดูมันตอนต่อสู้วัวกระทิงกับฝ่ายตรงข้ามที่แข็งแกร่ง

'มีความหมายลึก ๆ อยู่เบื้องหลังมัน! มีเพียงวิธีเดียวที่จะได้รับความรักจากวัวสาวคือการเอาชนะการสู้วัวกระทิง! '

ในการสู้วัวกระทิง เจ้าเหลืองไม่เหลียวศีรษะ แต่มันยังคงได้ยินเสียงวีดกำลังเชียร์มันอยู่เสมอ

"เจ้าเหลือง เจ้าต้องชนะ! ผลักมันออกไป! ข้ารู้ว่าเจ้าแข็งแกร่ง เจ้าทำมันได้! สิ่งเดียวที่เจ้าจำเป็นต้องชนะคือความเชื่อที่เจ้าสามารถผลักดันมันออกไป! "

เจ้าเหลืองได้รับชัยชนะมาเสมอ การได้ยินเสียงเชียร์ที่เต็มไปด้วยความจริงใจ ในขณะที่มันมักจะถูกเข้าใจผิด ตอนนี้มันคิดว่า มันดูเหมือนเจ้าหน้าที่ และผู้คนต่างก็เอาเงินมาให้แลกเปลี่ยน แต่ ... ..

"ข้าคิดถึงนายท่าน"

เจ้าเหลืองอยากเจอวีดในตอนนี้จริงๆ

จบตอน

ผู้แปล:Smith REX

Editor: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล