เล่ม 26 ตอนที่ 8 : สถานที่ตั้งของรัทเซเบิร์ก แปลโดย Smith REX

ในระหว่างการวาดภาพของเขา เปตรอฟรู้ว่าวีดได้กลับมา

"ในที่สุด ศัตรูคู่อาฆาตของข้าก็กลับมาแล้ว"

ในช่วงเวลาที่เขาทำการวาดภาพในป้อมปราการวาร์โก เปตรอฟรู้สึกชอบสถานที่แห่งนี้ เมื่อเทียบกับอาณาบริเวณอื่น ๆ ป้อมปราการวาร์โกมีผู้เล่นระดับสูงอยู่จำนวนมาก และเพียงแค่เดินผ่านประตูของที่แห่งนี้ก็จะเห็นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา จำนวนของผู้เล่นและชาวเมืองเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว และเมื่อเวลาผ่านไปสถานที่แห่งนี้ได้มีการปรากฏสิ่งของเก่าแก่ และโบราณวัตถุที่เกี่ยวกับมัน เปตรอฟคิดว่าเขาไม่ใส่ใจว่าเขาจะได้เป็นเจ้าเมือง และจิตรกรในที่แห่งนี้

"ข้าได้ยินมาว่าท่านเจ้าเมืองเป็นเจ้าภาพงานเลี้ยงเนื้อ!"

"จริงๆรึ?"

"เขาเปิดคลังเก็บของเพื่อให้ทุกคนได้รับเนื้อไปฟรีฟรี เจ้าสามารถกินได้มากเท่าที่เจ้าต้องการ ! และถ้าเจ้าไปที่ตรงนั้น ตอนนี้ท่านเจ้าเมืองยังคงอยู่ พวกเขาบอกว่าเขาจะทำอาหารจานเนื้อให้เจ้าเป็นการส่วนตัว!"

"แล้วเจ้าจะรออะไรอยู่ล่ะ?!?"

เพียงแค่การมาถึงของวีดในแบบเรียบง่าย ก็ทำให้เกิดความวุ่นวายมากกว่ายามเมื่อมีกองทัพมอนสเตอร์โจมตีป้อมปราการวาร์โกเสียอีก บรรดาผู้เล่นต่างก็สนุกสนานกับการที่พวกเขาไล่หยิบเนื้อออกจากคลัง

ในขณะที่ผู้เล่นไม่ได้เอาไปมากเพราะมันจะกลายเป็นภาระ พวกเขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้จากสิ่งที่มอบให้แก่พวกเขาโดยเจ้าเมืองวีด

 “คิย่า! ประสบการณ์ในการกินเนื้อหมูป่าช่างยอดเยี่ยมและน่าทึ่งทุกครั้ง! "

"ใช่! ฉันคิดว่าคุณภาพของเนื้อสัตว์สูงขึ้นเนื่องจากในเกมมันมีสุขภาพที่ดีจากการวิ่งไปรอบ ๆภูเขา."

เอื้อก.

เปตรอฟผู้ที่กำลังวาดภาพจิตรกรรมฝาผนังถึงกลับต้องกลืนน้ำลายโดยไม่ได้ตั้งใจ

 “ข้าไม่สามารถทนต่อไปได้อีกแล้ว ข้าควรกินก่อนแล้วค่อยมาทำต่อดีไหม? "

เขาไม่ต้องการติดหนี้บุญคุณจากวีด แต่เขาจะท้าทายวีดในเร็ว ๆ นี้ ... และไม่ได้สนใจว่าการแข่งขันมันจะสำคัญแค่ไหน?

'เอาน่า ข้าก็แค่ไปชิม '

เปตรอฟเดินไปยังที่ที่พวกเขาบอกว่าวีดกำลังย่างเนื้อให้เป็นการส่วนตัว

ที่นั่นมีแถวคิวยาวของผู้เล่น และชาวเมืองที่กำลังรอคอยอย่างหิวกระหายในอาหารอันโอชะแค่เพียงชิ้นเดียว.

"เจ้าคิดว่าพวกเราจะได้มีโอกาสกินมันในวันนี้หรือเปล่า?"

"แถวสั้นลงอย่างรวดเร็ว ดังนั้น ... ข้าคิดว่าในอีกหนึ่งชั่วโมง พวกเราจะมีโอกาสได้กิน"

เปตรอฟถอนหายใจและนั่งคุกเข่าอยู่ด้านหลัง เขาจะต้องรอเป็นเวลานานนาน แต่การได้เห็นผู้คนมากมายต่างเข้าแถวต่อคิวเรียงราย เขาจึงคงสามารถทำได้เพียงแต่สงสัยว่าเนื้อนั้นจะมีรสชาติเช่นไร

โดยที่เขาไม่ทันได้สังเกตเห็นการปรากฎตัวของพวกมัน พวกประติมากรรมสลักชีพก็เข้ามาร่วมวงด้วย  ถาดใส่ของถูกนำออกมาจากป้อมปราการเพื่อใช้สำหรับพวกประติมากรรมสลักชีพที่มีขนาดตัวใหญ่มาก แต่ ณ บริเวณนี้มีเพียงเซอร์เบรุสที่ยืนเคียงข้างกับอัศวินเซอร์บิล เพรสติน ที่ได้รับเนื้อสัตว์จากวีดมาเรียบร้อยแล้ว

 “โฮ่ง ! โฮ่ง !”

ดูเหมือนการอยากได้ลิ้มชิมรสในรสชาติของเนื้อ เซอร์เบรุสส่ายหางของมันและเมื่อมันไม่ได้ผล มันก็ม้วนตัวกลิ้งไปบนพื้นทำท่าขอกินอีก มันคือความสนิทสนมที่เปตรอฟไม่เคยเห็นจากเซอร์เบรุสมาก่อน.

"รสชาติของเนื้อช่างมหัศจรรย์ ข้าคิดว่าทักษะการทำอาหารของท่านวีดเหนือกว่าทักษะดาบของข้าเสียอีก.”

แม้แต่กับอัศวินเซอร์บิล เพรสติน ก็ดูเหมือนจะมีความเคารพในตัววีด ด้วยการควบคุมเปลวไฟที่เหนือชั้นของเขา,   เนื้อที่วีดย่างยังคงอวบอิ่มและชุ่มฉ่ำ แค่เพียงโรยเกลือกระเทียมลงไป

ความพยายามทั้งหมดที่เปตรอฟหวังได้ใจจากพวกประติมากรรมสลักชีพล้วนถูกชะล้างละลายลงท่อระบายน้ำ.

'ไม่ไม่. ทุกอย่างยังคงไม่เป็นไร ถ้าข้าใช้เวลามากขึ้นในภายหลัง ข้าจะได้รับโอกาสอีกครั้ง '

ขณะที่เขากำลังรอคอยอยู่ในแถวด้วยความค้างคาใจอยู่นั้น เขาก็ได้ยินการพูดคุยจากผู้คนที่อยู่รอบข้างเขา

"ท่านเจ้าเมืองวีดดูเหมือนจะเป็นที่นิยมในหมู่ผู้หญิง"

"ใช่ พวกเธอเหล่านั้นงดงามจริงๆ"

แถวหดสั้นลง และในจุดที่เปตรอฟกำลังยืนอยู่เขาจึงสามารถมองเห็นวีด วีดได้อัญเชิญจิตวิญญาณธาตุไฟ, ฮวาโดริ, เพื่อย่างเนื้อในปริมาณมาก การเคลื่อนไหวของเขาในการโรยพริกไทยและเกลือ,การแล่เนื้อเป็นไปอย่างรวดเร็วและเป็นธรรมชาติ

"แค่กๆ! มันไม่สามารถที่จะงด ...ช่างงดงามนัก? "

ในขณะนั้นเปตรอฟก็เห็นฮวายอง เธอคือหญิงสาวผู้งดงามที่ไม่ค่อยมีโอกาสได้เห็นยามเมื่อเธอยืนอยู่เคียงข้างวีด และกำลังช่วยเขาในการทำอาหาร ใบหน้าของเธอดูเปล่งประกายจากเปลวไฟ.

 ‘ความงดงามเช่นนี้ทำไมจึงไปอยู่ข้างคนอย่างเขาได้นะ? ’

นี่เป็นเพียงแค่การโยนเชื้อไฟเพิ่มเข้าไปในความเกลียดชังของเปตรอฟที่มีต่อวีด

และ ณ ตอนนั้นเอง! เปตรอฟเห็นวีดหยิบเนื้อส่วนหนึ่งและป้อนมันให้ผู้หญิงคนหนึ่ง. ผู้หญิงคนที่เปตรอฟไม่อาจลืมเลือน ยูริน ผู้ที่เขาได้พบในปราสาทเซนต์จอร์จคนนั้นกำลังทานเนื้อที่ปรุงโดยฝีมือวีด แม้เวลาที่ทั้งสองใช้ร่วมกันจะเป็นช่วงสั้น ๆ แต่เธอก็ได้ตราตรึงในจิตใจของเขา

'นั่น ยูริน หนิ'

การได้เห็นยูรินมอบรอยยิ้มอย่างเลื่อมใสให้กับวีด มันเหมือนการกรีดหัวใจของเขา เปตรอฟต้องการรอพบเธออีกครั้ง แต่ต้องไม่ใช่แบบนี้ ในแบบที่เขากำลังยืนต่อคิวที่จะรับเนื้อสัตว์แค่ไม่กี่ชิ้น

'ข้ามีความเป็นลูกผู้ชายชายตรี ข้าจะหันกลับและออกไปจากป้อมปราการวาร์โกแบบไม่เหลียวแลเลย '

เปตรอฟต้องการที่จะขุดหลุมฝังทุกอย่างและจากไป แต่เหตุผลที่เท้าของเขาไม่ยอมปล่อยเขานั้นเพราะเขารู้ว่าภาพของยูรินที่ยืนใกล้ชิดติดกันกับวีดจะฝังแน่นตลอดไปในใจของเขา ด้วยจิตใจที่สับสนของเขาจากเหตุการณ์ ก็มีถ้อยคำบางคำลอยเข้าไปในหูของเขา

"สตรีผู้นั้นเป็นใคร?"

"ข้าได้ยินมาว่านางเป็นจิตรกร ...... "

"แกไม่รู้รึไง? นางเป็นน้องสาวของวีด นางอยู่กับเขาเมื่อเขากำลังผจญภัยอยู่ที่อาณาจักรโทเดียม(อาณาจักรแวมไพร์) "

"เธอน่ารักจริงๆ ข้าจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้นถ้าได้เธอมาเป็นแฟน ... ... "

"ถ้าวีดยอมกลายเป็นพี่เขยของแก ข้ามั่นใจว่าแกคงจะมีโอกาส"

เปตรอฟที่กำลังหันหลังไปได้เพียงครึ่งตัวก็หยุดลง และเขาก็กลับมายืนตรง เข้าแถวอีกครั้ง

"ถ้าเช่นนั้น เธอก็คือน้องสาวของเขา ... "

ในที่สุดเขาก็เข้าใจภาพกราฟิตี้ที่ยูรินวาดไว้ในปราสาทเซนต์จอร์จ

*****

ค่าใช้จ่ายของอาหารและเครื่องดื่มที่เหล่านักดาบดื่มกินทั้งหมดนั้น ถูกจ่ายในนามของวีด

 “เอิ๊ออออก.”

"ข้า...ข้าคิดว่าข้ากำลังจะตาย ท้องของข้ากำลังจะระเบิด"

หลังจากที่พวกเขากินอย่างตะกละตะกลาม ในความเป็นจริงค่าพลังชีวิตของพวกเขาลดลงอย่างมาก แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังยินดี เมื่อเนื้อที่ปรุงสดใหม่ถูกนำมาให้พวกเขา

"เนื้อ!"

"มันเป็นสตูซี่โครง."

"สตูว์ซี่โครงที่ได้รับการปรุงแต่งด้วยสมุนไพร"

วีดยังคงเสิร์ฟอาหารให้อย่างต่อเนื่อง และเหล่านักดาบไม่สามารถปฏิเสธมันได้เพราะจะถูกมองว่าเป็นการไม่สุภาพ มันเป็นสถานการณ์ที่คน 504 คน จะสามารถตายได้เนื่องจากการกินมากเกินไป!

'พ่อครัวช่างเป็นอาชีพที่อันตรายนัก'

 ‘ ข้าไม่เคยรู้เลยว่าจะมีคนที่ไม่รู้จักคำว่าเหน็ดเหนื่อยเช่นนี้ หากสู้กันด้วยการกิน พวกเขาสามารถเอาชนะมังกรกระดูกได้แน่นอน ... '

แม้เพียงแค่การมองไปที่เนื้อสัตว์ก็ทำให้จิตใจที่มีเหตุผลของเพล และเซเฟอร์ เอียนและเบื่อมัน จึงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ที่พวกเขาจะแปลกใจกับพวกนักดาบทียังคงสามารถยัดมันลงเข้าไปในท้องของพวกเขา และเก็บกวาดจนเกลี้ยงจาน ในขณะที่หอคอยแห่งเนื้อเกือบจะหมดแล้ว พวกคนเถื่อนก็กลับมาจากการออกล่าของพวกเขา และเริ่มเอาเนื้อมาซ้อนกันอีกจนเห็นหอคอยเนื้อที่สูงขึ้นอีกหอคอยหนึ่งด้วยเนื้อสดๆ

"เนื้อ!"

 “ว้า!”

บรรดาผู้เล่นคนอื่นเริ่มทยอยมานั่งใกล้ๆกับเหล่านักดาบ และเริ่มกิน

"กินกันเถอะ!"

***"พี่ชาย คุณใจกว้างมาก!"

"การมีชีวิตเล็กๆและอยู่อย่างพอเพียง คนโลภมักจะไม่แก่ตาย !"

"เมื่อถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ แม้แต่เครื่องจักรก็มีวันพังหากใช้งานหนักไป ดังนั้นจึงควรพักผ่อน!"***

"การสอบ, การทำงาน, คุณสมบัติ, การสอบ, การทำงาน, คุณวุฒิ อ๊ากกก! ฉันไม่สามารถจัดการกับมันได้! "

ผ่านความหิวกระหายของพวกเขา พวกผู้เล่นระบายความเครียดของพวกเขาที่พวกเขาสะสมไว้ในชีวิตจริงออกมา

- กินให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

- เนื้อที่​​ย่างโดยคุณวีดนั้นยอดเยี่ยมที่สุด!

บรรดาเหล่าภูติที่บินอยู่รอบ ๆ และกำลังฉีกเนื้อของพวกนาง ในหมู่พวกนางมีบางตนที่กินมากไปจนไม่สามารถบินได้อีกต่อไป ไม่ว่าพวกนางจะกระพือปีกสักกี่ครั้งก็ตาม

เมื่อยามค่ำคืนมาเยือน กองไฟหลายกองก็ถูกจุดขึ้น และเหล่านักดาบกอดคอกันรอบกองไฟเหล่านั้น ๆ  พวกเขากำลังย่างไส้หมูเป็นมื้อสุดท้าย จากนั้นนักดาบก็กล่าวออกมาว่า : (นักดาบไม่มีหมายเลข คือ อาจารย์นักดาบนะครับ)

"ดูเหมือนจะมีศัตรูจำนวนมากที่พุ่งเป้าหมายมาที่วีดในทุกวันนี้"

นักดาบ3 ตอบ:

"ข้าเห็นข่าวว่าเฮอเม๊ด หรืออะไรสักอย่างกำลังพยายามจะฆ่าเขา"

นักดาบ4 และ นักดาบ 5 ตั้งข้อสังเกตของพวกเขาที่เก็บไว้มานาน :

"ข้าได้ยินมาว่าไอ้พวกลูกหมาเหล่านั้นไม่มีใครดีสักคน พวกมันชั่วช้า และโลภมาก "

"พวกมันเป็นคนเลวที่สุดในทวีปเวอร์เซลล์ แต่ดูเหมือนกลับไม่มีใครสามารถลุกขึ้นยืนหยัดต่อต้านไอ้พวกลูกหมาเหล่านั้นได้เลย "

บรรดาลูกศิษย์เงียบและฟังอย่างตั้งใจ นักดาบกำลังใส่อารมณ์ในการพูดคุยและอาจารย์ของพวกเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่รุนแรง ไม่ใช่บทสนทนาใด ๆ ที่บรรดาลูกศิษย์จะสามารถกระโดดเข้าร่วมสนทนาได้.

**** นักดาบพยักหน้าคล้อยตาม

"ไม่มีความจำเป็นอย่างยิ่งที่พวกเราจะก้าวเข้าไปก้าวก่ายการต่อสู้ของน้องเล็กสุดของเรา บางทีเขาอาจมีความคิดอ่านอยู่แล้ว "

วีด แน่นอนย่อมมีแผนการตอบโต้กับแผนการของกิลด์เฮอมิส กิลด์เฮอมิสยังไม่ถึงขั้นที่จะพิชิตทั่วทั้งทวีปได้หมด และเขาจะต่อต้านจนกว่าจะสิ้นสุด ณ ปัจจุบัน วีดสามารถใช้ประติมากรรมจำแลงเพื่อแอบไปรอบ ๆ ดังนั้นความสำคัญหลักของเขาคือการค้นหาความลับสุดยอดของประติมากรรมและเสร็จสิ้นภารกิจปรมาจารย์ แม้กระทั่งหลังจากนั้น ถ้าเขาไม่สามารถหลบหนีเงื้อมมือของกิลด์เฮอมิส ... เขาจะเล่นโดยการรวมกลุ่มผู้มีผลประโยชน์ร่วมกัน

นักดาบ3 ก็มีความคิดเห็นเช่นเดียวกัน:

"ถูกต้อง. ศิษย์น้องเล็กของเราต้องมีความคิดไว้แล้ว ดังนั้นปล่อยให้เขาเดินไปตามวิถีทางของเขา ... .. แต่, ข้า, ในฐานะ อาจารย์,ไม่สามารถทนเห็นศิษย์รุ่นเยาว์ของเราต้องต่อสู้เพียงลำพังเช่นนี้ "

นักดาบ3 รีบแก้ไขความคิดของเขากลางคัน

"ข้าแน่ใจว่าถ้าพวกเราปล่อยให้เขาเดินไปตามวิถีทางของเขา เขาจะทำมันได้อย่างยอดเยี่ยม แต่พวกเราเป็นศิษย์พี่ พวกเราจึงต้องช่วย เจ้าพูดถูก "

นักดาบ เงยหน้า มองขึ้นไปยังท้องฟ้ายามค่ำที่เต็มไปด้วยดวงดาว

"ทวีปเวอร์เซลล์นี้เป็นสถานที่ลึกลับจริงๆ แต่ยังเต็มไปด้วยอิสรภาพ ข้าได้เรียนรู้วิถีแห่งดาบมาทั้งชีวิต แต่ถึงกระนั้นข้าก็ไม่เคยคาดคิดเลยว่าจะมีวันหนึ่งที่ข้านั้นได้มีอิสระในการท่องเที่ยวจนมาถึงเช่นนี้ "

 “........”

เหล่าลูกศิษย์ และครูฝึกต่างเห็นด้วยกับคำพูดของอาจารย์ แม้ว่าพวกเขาจะได้รับการฝึกฝนทั้งร่างกายและจิตใจจนถึงขีดสุด มันก็เป็นการฝึกฝนเพียงเล็กน้อยในชีวิตจริง มีหลายสิ่งอย่างจากตัวแปรที่ซับซ้อนเช่น ค่าสถานะ เลเวล ทักษะการเรียนรู้ และอื่นๆ แต่ทวีปเวอร์เซลล์คือสถานที่ที่พวกเขาสามารถอยู่ได้ด้วยดาบในมือของพวกเขา  พวกเขาสามารถต่อสู้กับศัตรูที่แข็งแกร่ง มีการผจญภัย และพบกับเพื่อนร่วมทางใหม่ ๆ นี่เป็นโลกที่มนุษย์ทุกคนใฝ่ฝันถึง

"ถ้าชายคนหนึ่งมีความเข็มแข็งพอ ข้าเชื่อว่าเขามีสิทธิ์ที่จะพิชิตทวีปได้ แต่สิ่งหนึ่งที่ข้าไม่สามารถยืนเฉยอยู่ได้ คือการที่พวกมันไล่ต้อนผู้ที่อ่อนแอ แล้วไอ้พวกเวรนั่นก็ปกครองทวีปแบบเผด็จการ "

"พวกเราก็มีความคิดเดียวกัน"

นักดาบยิ้มกว้างให้กับพวกเขา

"พวกเราสนุกมากในสถานที่แห่งนี้ ใช่ไหม?"

"ใช่."

"พวกเราใช้เวลาสนุกสนานร่วมกัน"

นักดาบไม่ได้ออกคำสั่งให้ใครเอาชนะมอนสเตอร์ และฝึกฝนดาบของพวกเขา มันเป็นสิ่งที่พวกเขาทำได้ด้วยแรงจูงใจของตนเอง บางครั้งพวกเขาก็ทำสิ่งในสิ่งที่บ้าบิ่นและสนุกไปกับอิสระและเสรีภาพอย่างเต็มที่ในทวีปเวอร์เซลล์

"ข้าคิดว่าถึงเวลาที่จะต้องแข็งแกร่งขึ้น ความแข็งแกร่งอันไร้ผู้ต้านที่ไม่ว่ามีลมพายุรุนแรงแค่ไหนก็มิอาจทำสิ่งใดกับเราได้ พวกเราจะไม่ล้มลง จงไปทดสอบความแข็งแกร่งของตัวเจ้าเอง ไม่ใช่ความแข็งแกร่งที่มาจากการร่วมมือกัน ความสามารถที่เปลี่ยนแปลงโลกได้”

ความสามารถในการต้านทานพายุโดยอาศัยเพียงความแข็งแกร่ง นักดาบและลูกศิษย์สาบานในใจของพวกเขาว่าจะเพิ่มระดับความสามารถของพวกเขาในเกมส์รอยัลโร้ดและกลายเป็นผู้แข็งกแกร่งอย่างที่ควรจะเป็น

*****

รัทเซเบิร์ก

ลีฮุนกำลังใช้คอมพิวเตอร์ของเขาในการค้นหาเมือง แต่ชื่อดังกล่าวก็ไม่ปรากฏออกมาให้เห็นสักอันในบอร์ดสนทนาใด ๆ ที่เกี่ยวข้องกับโรยัลโร้ด โดยมากเป็นบอร์ดสนทนาที่ถูกสร้างขึ้นโดยเหล่าผู้เล่นที่พยายามจะเข้าร่วมกิลด์เฮอมิส หรือจัดตั้งกลุ่มเพื่อต่อต้านวิหารเอ็มบินยู

"มันเป็นไปได้มากว่า ฉันจะเป็นคนแรกที่ค้นพบเมืองนี้"

ถ้าเขาค้นหาทั่วทั้งทวีปอย่างแม่นยำ เขาก็อาจจะสามารถหามันเจอได้ เขาจะต้องอนุมานตำแหน่งและลดพื้นที่ในการค้นหา

"โชคยังดี มันไม่มีที่ไหนเลยที่ใกล้กับเขตแดนแถวขั้วโลก"

การใช้ธรรมชาติในการอนุมานของเขา มันไม่น่าจะใช่ที่ใดในเขตร้อน ทะเลทราย หรือเทือกเขาน้ำแข็ง

"พื้นที่ที่ทั้งสี่เผ่าพันธุ์อาศัยอยู่ด้วยกันก่อนที่พวกเขาจะแยกย้ายกันไป ... ความน่าจะเป็นไปได้ที่มันจะเป็นเกาะนั้นค่อนข้างต่ำ "

เขาอาจจะต้องสำรวจหมู่เกาะขนาดใหญ่ปานกลางเหล่านี้ แต่นั่นจะเป็นหลังจากการที่หาเมืองนั้นในพื้นทวีปไม่พบ

"สถานที่นี้มีแม่น้ำกว้างและที่ราบลุ่ม"

ลีฮุนมีแผนที่ของทวีปเวอร์เซลล์ และเริ่มค้นหา สถานที่ที่ไม่เคยถูกสำรวจยังคงถูกปกคลุมไปด้วยเมฆหมอกของสงครามและต้องนำข้อมูลมาร้อยเรียงกันทีล่ะนิด.

"มันต้องเป็นพื้นที่ราบเพียงพอสำหรับทั้งสี่เผ่าพันธุ์จะสร้างเมืองที่ยิ่งใหญ่."

ด้วยจำนวนข้อมูลที่มีมากขึ้น ทำให้จำนวนของพื้นที่ที่เขาต้องค้นหาลดลงอย่างมาก ขณะที่ป่าสามารถเติบโตได้ตลอดเวลามันจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะสร้างขึ้นบนภูเขาขนาดใหญ่

"พวกเขาสร้างบ้านด้วยหิน ฉันแน่ใจว่าพวกเขามีวิธีการสร้างบ้านด้วยทรายหรือไม้ ... เดี๋ยวนะ บางทีเอลฟ์สมควรปฏิเสธวิธีการสร้างแบบนั้น? ไม่ ไม่ จุดสำคัญคือว่ามีหินอยู่ใกล้ ๆ พวกเขาจึงสร้างบ้านของพวกเขาด้วยวิธีแบบนั้น จะต้องมีหินแดงที่ใช้ในการประกอบสร้างบ้านพร้อมอยู่แล้ว พวกเขาจึงสามารถเก็บเอามาทำเป็นบ้านของพวกเขา ... .. "

ในขณะที่ลีฮุนจำแนกสิ่งต่างๆ รัฐอิสระแห่งสหภาพบริทเท่น และอาณาจักรริทเท่นก็มีลักษณะทางภูมิศาสตร์แบบนั้นมากมาย

"ถ้าฉันคำนึงถึงการอพยพย้ายถิ่นของนก และการแพร่พันธุ์ของดอกไม้ และต้นไม้ในอาณาบริเวณ .... มีโอกาสสูงที่เมืองนั้นเป็นเมืองหนึ่งในอาณาจักรนี้. "

มันต้องอยู่แถวๆทางตอนใต้จากจุดศูนย์กลางของทวีป แต่ไม่ควรมากนัก ดินแดนแถบนั้นอุดมสมบูรณ์ และมีมอนสเตอร์เพ่นพ่านอยู่บริเวณนั้นไม่มาก  บริเวณแถบนี้กว้างขวางมีแม่น้ำใหญ่ 24 สายไหลระหว่างราชอาณาจักรและเมืองอิสระ ด้วยการใช้สติปัญญาของเขาในการวิเคราะห์จากหินและข้อมูลทางภูมิศาสตร์ เขาสามารถลดจำนวนเหลือ 130 สถานที่ที่เป็นไปได้บริเวณใกล้กับลุ่มน้ำ

"มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะพยายามหาเมืองที่เคยมีอยู่ในทวีปเวอร์เซลล์เมื่อเวลาหลายพันปีก่อน.”

เพียงแค่การวิเคราะห์รายละเอียดของแผนที่ก็ใช้เวลาไปสามวัน กระนั้นแล้วเขาก็ยังคงต้องค้นหาสถานที่ที่เป็นไปได้ด้วยการไปเยือนด้วยตนเอง

"ฉันควรเอาภาพถ่ายจากพวกนักท่องเที่ยวมาดู."

เมื่อผู้เล่นสำรวจพื้นที่ใหม่ ๆ หรือไปที่สถานที่ที่มีชื่อเสียงพวกเขามักจะจับภาพและอัปโหลดไปยังอินเทอร์เน็ต ลีฮุน สามารถค้นหาสถานที่ที่เขาต้องการได้และส่วนใหญ่สถานที่เหล่านั้นมักจะเด้งขึ้นมาให้เห็น

"ดูเหมือนว่ามันไม่ได้อยู่ห่างไกลสักเท่าไหร่ แม้จะว่ากันตามความเป็นจริงที่ว่า ต้นไม้และใบหญ้าที่งอกเงยไปตามกาลเวลา ... การไหลของแม่น้ำและทิศที่ดวงอาทิตย์ขึ้นนั้นผิดหมด ที่ราบเต็มไปด้วยหิน และมันไม่อาจเพาะปลูกอะไรได้ในที่แห่งนี้ มันต้องเป็นสถานที่ซึ่งมีสายลมพัดผ่าน ต้นข้าวออกรวงงดงามดุจทุ่งทองคำสิ "

แผ่นดินที่เขาค้นหากลับไม่มีร่องรอยของลักษณะทางการเกษตรใด ๆให้เห็นเลย

ลีฮุนได้เข้าร่วมกลุ่มเพื่อดูรูปถ่ายในรอยัลโร้ด

- ความฝันของชาวนาในรอยัลโร้ด เดอะรอยัลฟาร์มเมอร์

- จากเมล็ดพันธุ์สู่การเก็บเกี่ยว สมาคมเกษตรกร

- การมองไปที่ดอกไม้ที่เพาะปลูกเป็นอย่างดีทำให้มีความสุขเกิดขึ้นภายในจิตใจ น้ำผึ้งและผีเสื้อ

- การลงทุนในการเก็งกำไรที่ดินจะกลายเป็นคนรวยโดยไม่ต้องทำงานใด ๆ สมาคมนายหน้าขายที่

มันเป็นกลุ่มที่มีความสนใจในที่ดิน เขาใช้รูปภาพที่อัปโหลดอยู่บนกลุ่มเหล่านี้ และกลับไม่มีสถานที่ใดๆที่สามารถยืนยันว่าเป็นรัทเซเบิร์กแบบแน่นอน เขาจึงไม่สนใจกลุ่มเหล่านั้นอีก

"ฮู่ว  อาศัยเงื่อนงำแค่นี้คงไม่เพียงพอ  มันไม่ใช่งานง่ายเลย "

การตรวจสอบภาพทุกภาพเป็นเรื่องยาก แต่ก็เป็นทางเลือกที่ดีกว่าการไปดูที่เหล่านั้นและตรวจสอบด้วยตัวเอง หลังจากค้นหาจากเงื่อนงำ และการวิเคราะห์เป็นเวลาสองวันจำนวนสถานที่เหล่านั้นลดลงเหลือ 68 สถานที่เท่านั้น

"เมืองนั้นต้องเป็นสถานที่ใดสถานที่หนึ่งในนี้ ตอนนี้มันกลายเป็นเกมส์ปริศนาไปแล้ว  เกมส์ที่ต้องใช้พลังแห่งสติปัญญาของฉัน "

จากสถานที่ 68 แห่ง มี 42 แห่งที่มีหมู่บ้านหรือเมืองของมนุษย์ ลีฮุนเรียบเรียงความคิดของเขา

รัทเซเบิร์กสมควรอยู่ในพื้นที่ที่เหมาะสำหรับทุกเผ่าพันธุ์ที่จะอาศัยอยู่ สถานที่ซึ่งมีแม่น้ำไหลคดไปมา บิดเหมือนงู พื้นที่ทางภูมิศาสตร์ที่สามารถป้องกันพวกมอนสเตอร์ได้ง่าย

"ถ้าฉันจะสร้างบ้านที่จะมีชีวิตอยู่ในนั้นแล้ว ... "

จำกัดสถานที่เหล่านั้นลงด้วยการจินตนาการว่าสถานที่แห่งไหนที่เขาต้องการอยากไปอาศัยอยู่จริงๆ ! เมื่อไม่จำเป็นต้องคิดถึงราคาที่ดินแล้ว เขาจึงสามารถเลือกทำเลที่ต้องการได้

"ฉันควรมองหาสถานที่ที่ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้"

สำหรับลีฮุน แถบพื้นที่อัลบาสดูเหมือนจะถูกใจที่สุด  มันกว้าง ที่ราบอุดมสมบูรณ์ และบริเวณนั้นช่างดูสมบูรณ์แบบมากสำหรับหมู่บ้าน มันถูกล้อมรอบด้วยแม่น้ำขนาดใหญ่ที่ป้องกันพื้นที่จากทั้งสามด้านจนมอนสเตอร์ไม่สามารถข้ามมาได้ สุดยอดยิ่งกว่านั้นคือที่ราบลุ่มมีแนวภูเขาหินโพล่ขึ้นมาตามแนวภูมิประเทศ

"ลองนึกดู ถ้าเราตั้งค่ายของออร์คที่นี่ เราจะสามารถต่อสู้ได้อย่างยอดเยี่ยม เพราะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ยุ้งฉางจะไม่ถูกปล้นได้ "

มันดูเหมือนจะเป็นสถานที่ที่ค่อนข้างง่ายในการป้องกันเมื่อมีเหล่ามอนสเตอร์บุกเข้ามาปล้นยุ้งฉาง และที่นั่นมีหินสีน้ำตาลแดงอยู่มากมายในบริเวณใกล้เคียงด้วย สถานที่อื่นอีกห้าแห่งก็ไม่ได้แย่มากเท่าไร ทั้งหมดก็สามารถเป็นที่อยู่อาศัยได้

"มันค่อนข้างมั่นใจว่าเมืองนี้อาจจะเป็นหนึ่งในสถานที่เหล่านี้ ... "

ลีฮุนรู้สึกจมดิ่งลงไปในความทุกข์ทรมานภายจิตใจ ทั้ง 6 แห่งนี้อยู่ไกลจากกันและกัน การไปเยือนแต่ละสถานที่ทีละแห่งจะใช้เวลาเป็นจำนวนมาก สถานที่ที่เป็นไปได้ที่จะเป็นรัทเซเบิร์ก เขาค้นพบในอาณาจักรริทเท่น และสหภาพบริทเท่น มีเมืองที่สร้างอยู่ด้านบน

"ฉันควรไปที่แถบพื้นที่อัลบาสก่อนเป็นอันดับแรก ถึงมันจะยากที่จะย้อนกลับมา แต่ฉันอาจจะโชคดีและเจอมันเป็นที่แรกที่ฉันได้ไปลองดู "

ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจหลังจากขบคิดอยู่นาน ในการใคร่ครวญของเขา เขายังคงคำนึงถึงการไปมหาลัย และในรอยัลโรด เขายังคงอยู่ในป้อมปราการวาร์โกจะมีทางใดที่ทักษะประติมากรรมจะเพิ่มทักษะการเรียนรู้ขึ้นอีก

"พี่คะ พี่ยังไม่ตื่นอีกเหรอ?"

ช่วงกลางดึก น้องสาวของเขาก็เปิดประตูห้องออกมา และยูรินก็เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นในขณะที่ยังคงสวมชุดนอนของเธอ

"ใช่. พี่มีหลายอย่างที่ต้องคิดในตอนนี้ "

ขณะที่เธอหยิบเอานมออกมาจากตู้เย็น ยูรินก็ถามขึ้นมาขณะที่เธอกำลังถือขวดนมอยู่

"มีอะไรรึเปล่าค่ะ?"

"พี่ได้รับภารกิจเพื่อค้นหาเมือง เมืองที่ถูกสร้างเป็นเมืองแรกสุดในทวีปเวอร์เซลล์ "

ลีฮุนอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้ยูรินฟังอย่างละเอียด ข้อมูลและทรัพยากรที่เขาพิมพ์ออกมาจากคอมพิวเตอร์เทียบเท่าหนังสือเล่มหนาๆได้สามเล่ม เขาก็เอากระดานดำออกมาจากที่ไหนสักแห่งและมันเต็มไปด้วยการขีดเขียนลวก ๆ และมีโพสต์อิทติดกระจายเต็มไปหมด  มันคล้ายกับว่าลีฮุนได้สร้างฉากใหม่จากละครเพื่อหาตำแหน่งที่ตั้งของรัทเซเบิร์ก

"และนี่คือภาพเมืองในวิดีโอที่พี่ได้เห็น  พี่ได้รวบรวมข้อมูลทั้งหมดนี้เพื่อระบุตำแหน่งที่เป็นไปได้ของเมือง "

ลีฮุนพูดด้วยน้ำเสียงเข้ม และเคร่งขรึม เขากำลังเข้าสู่โหมดของพี่ชายที่ปรารถนาให้น้องสาวของเขาตระหนักว่าเขานั้นเยี่ยมยอดมากเพียงใดอีกครั้ง

 “อา! ภาพนี้เป็นภาพของเมืองหรือ? "

"ถูกต้อง."

ด้วยทักษะการวาดภาพของลีฮุน เขาวาดกบเป็นไดโนเสาร์ หนอนในแม่น้ำและมดก็ถูกเปลี่ยนรูปร่างเหมือนหุ่นยนต์ แต่จากวิดีโอและการใช้ภาพถ่ายต่าง ๆ ของรอยัลโรดที่เขาทำไว้ จึงทำให้แผนที่ภูมิประเทศนั้นแม่นยำมาก

"นี่มันไม่ใช่โบโรนิสในอาณาจักรไอเดิร์นหรือ?"

"อะไรนะ? ไม่ มันน่าจะเป็นรัฐอิสระในภูมิภาคอัลบาส "

"ไม่ พี่คะ หนูเคยไปที่นั่นครั้งหนึ่งเพื่อดูงานเทศกาลผีเสื้อที่พวกเขาจัดขึ้น "

ยูรินเคลื่อนตัวไปที่คอมพิวเตอร์ และขยับเมาท์คลิ๊กไปสักพัก วิดีโอของโบโรนิสก็เด้งขึ้นบนหน้าจอ

"อยู่นี่ไง  มันคือที่นี่ "

มันเหมือนกับที่ลีฮุนเคยเห็นในวิดีโอก่อนหน้านี้ แม่น้ำที่บิดตัวเหมือนงูและที่ราบกว้างใหญ่ นกและต้นไม้กำลังออกดอก ... มันยังคงเดิมทุกอย่างคล้ายกับกาลเวลาไม่อาจเปลี่ยนแปลงมัน แม้ว่าแม่น้ำจะมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย เทือกเขาที่สามารถมองเห็นได้อยู่ไกลๆก็ยังคงเหมือนเดิม.

"ดูตรงนี้สิ มีที่ราบสูงออลโกโร่ และที่ราบอันยิ่งใหญ่แห่งไอเรส พี่คะ?"

 “......”

การจ้องเขม็งไปที่หน้าจอ ไม่ว่าเขาจะพิจารณาหาช่องโหว่ในวิดีโอเท่าไรก็ตาม แต่ที่นี่นั้นมีความคล้ายคลึงกับรัทเซเบิร์กอย่างน่าประหลาด

*** “อะแฮ่ม ! งั้น เราไปลองหยุดแวะที่นี่ก่อนที่จะไปยังอัลบาส พวกเราคงไม่เสียหายอะไร"

จบตอน

ผู้แปล: Smith REX

Editor: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล

Note :

*** บทนี้แปล งง ๆ ผมลองไปเทียบกับ WEB นี้ดูครับ 555 http://the-legendary-moonlight-sculptor.wikia.com/wiki/Volume_26_Chapter_8     เรื่องเดียวกัน ตอนเดียวกัน คนแปลคนล่ะคนความหมายก็เปลี่ยนล่ะ ส่วนนี้เลยยืมเค้ามา

**** Eng ใช้ Geomchi ไม่มีหมายเลข เดาว่าน่าจะเป็นอาจารย์ของนักดาบ เพราะลูกศิษย์จะมีหมายเลขตาม แต่ไม่อยากให้ความหมายมันบิดมาก แปล นักดาบ เฉยๆ เลยล่ะกัน