เล่มที่ 15 บทที่ 7: ความอยากรู้อยากเห็นของสมิท แปลโดย บักจ๋อย และ แอดมินเพจ เราอ่านนิยายแปล

วีดกลับไปยังปราสาท  Nekan  ด้วยใบหน้าซีดเซียว

การออกล่าโดยที่ไม่มีการพักเหนื่อยภายในดันเจี้ยน ครามาโด้!

เลเวลของเขาเพิ่มขึ้นค่อนข้างมาก อีกทั้งยังได้ไอเทมมาพอสมควร  แต่ด้วยความอ่อนเพลียของเขา

ทำให้เขาตกอยู่ในสถานะที่ใช้ร่างกายเกินกำลัง หรือทำงานหนักเกินไป ทำให้สถานะของเขาตอนนี้ ถึงกับเข้าขั้นวิกฤต

พละกำลังของร่างกาย ความอึด รวมทั้งค่าสถานะต่างๆ ลดลงเหลือ

เพียงแค่หนึ่งในสามเท่านั้น

วีดเข้าไปยังโรงเตี๊ยมหลังจากซื้อกระสอบถั่วลิสง, หัวหอมและกระเทียม

"เอาเบียร์มาให้ข้าหนึ่งถัง!"

เขาสั่งเบียร์และดื่มไปหลายอึก

- พลังจำนวนเล็กน้อยได้รับการพื้นฟู คุณอยู่ในสถานะทำงานหนักขั้นรุนแรง

เขารู้สึกว่าตอนนี้เขายังมีชีวิตอยู่

'มันไม่ใช่แค่การออกไปล่าอย่างเดียว;  งานเทศกาลก็ด้วย มันน่าเบื่อเกินไป’

ครั้งแรกในชีวิตเด็กมหาลัย ที่เขาได้สัมผัสกับงานเทศกาล และ มันยังกลายเป็นอะไรที่น่าเบื่อสำหรับเขาอีกต่างหาก!

'เรายังพักไม่ได้ ไม่เหมือนกับคนอื่นๆ ตอนนี้มันเป็นเวลาทำเงิน ถ้าเรากินอะไรก็ได้ที่เราอยากกิน

เล่นทุกอย่างที่เราอยากเล่นและทำในสิ่งที่เราอยากทำ เหมือนกับคนอื่น ๆ แล้วล่ะก็

เมื่อไหร่เราจะได้หาเงินซะทีล่ะ? '

ทุกวันนี้ เด็กน้อยตัวเล็กๆ ยังรู้จักช่องว่างระหว่างคนรวยและคนจน

ในมุมมองของวีดเด็กที่มาโรงเรียนอนุบาลโดยที่มีพ่อแม่ขับรถยนต์มา

ส่ง 

จะเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจและความภาคภูมิ แต่ในขณะเดียวกัน 

เด็กที่มาโดยรถบัสของโรงเรียน จะดูแปลกแยกและด้อยกว่า

"เธอ...."

"ห๊ะ?"

"เธอใช้ปากกาหมึกแห้งของ  Monami  สำหรับเขียน"

[T / N: โมนามิเป็นชื่อของ บริษัท เกาหลี มันมีราคาแพงกว่านิดหน่อยในการใช้ของ Monami.]

"แม่ของฉันถูกปลดออกจากงาน ... เดือนหน้า ฉันก็ต้องเปลี่ยนไปใช้ปากกาของญี่ปุ่นแทน”

มันเป็นบทสนทนาระหว่างเด็กอนุบาลที่ปรากฏขึ้นในความฝันของ วีด

ความจริงแล้ว มีเงินหรือไม่มี มันได้สร้างความแตกต่าง แม้กระทั่งเรื่องเล็กๆ น้อยๆ

เมื่อถึงเวลารับประทานอาหารกลางวัน เด็กๆจะรับประทานอาหารบนถาดของพวกเขา, เด็กที่มาจากครอบครัวที่ที่มีเงิน    จะจิ้มไส้กรอกในซอสมะเขือเทศและกินมันก่อนเป็นอันดับแรก แต่เด็กที่มาจากครอบครัวที่ยากจน จะกินถั่วงอกหรือผักก่อนเป็นอันดับแรก

ภายใต้จิตใจที่ถูกครอบงำ ด้วยความคิดที่ว่า ต้องเก็บไส้กรอกไว้กินเป็นอย่างสุดท้าย

ลี ฮุน ยอมรับว่า ตัวเขานั้นดูด้อยกว่าเป็นไหนๆ

'เด็กๆที่เติบโตจากการดื่มนมสีขาวไม่มีทางที่จะเหมือนกับเด็กๆที่เติบโตมาจากการ ดื่มนมสตรอเบอร์รี่’

ทฤษฏีที่ฝังลึกลงไปในจิตใจของลี ฮุน เกี่ยวกับนมสตรอเบอร์รี่ ยิ่งตอกย้ำลงไปในหัวใจ!

ในขณะที่เขาดื่มเบียร์  วีดหวนนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในงานเทศกาล

การแสดงสดบนเวที คอนเสิร์ตของจอง เฮียว ริน ยังคงมีต่อจนถึงเช้ามืด

การแสดงยังคงมีต่อไป ตามคำเรียกร้องของบรรดาผู้ชม, ในเมื่อเธอจับมือของลี ฮุน อยู่อย่างนั้น, เขาจึงจำเป็นต้องอยู่กับเธอ

'และนั่น ไม่ใช่เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น ใช่มั้ย?'

ถ้ามันจบลงแค่ตรงนั้น พลังของเขาคงจะไม่หมดสิ้นอย่างรุนแรงถึงเพียงนี้

* * * * * * * * * * * *

ในวันสุดท้ายของงานเทศกาล พวกรุ่นพี่พูดกับซอยูน

" ซอยูน,เธออย่าลืมออกไปเล่นสนุกกับงานเทศกาลด้วยล่ะ เธอจะทำงานอยู่แต่ในนี้ไปตลอดไม่ได้นะ? "

90% ของลูกค้าที่มาที่ร้านเพียงเพื่อขอให้ได้เห็นหน้าเธอหรือเจอเธอเท่านั้น  แต่พวกรุ่นพี่ของเธอกลับให้อิสระกับเธออย่างเต็มที่

"อย่างน้อยออกไปเดินดูรอบๆ บ้างก็ได้ ทุกคนควรสนุกไปกับงานเทศกาลด้วยกัน หรือเธอมีคนที่อยากจะไปด้วยกันอยู่แล้วอย่างงั้นเหรอ? "

เพื่อเป็นการตอบสนองต่อความปรารถนาดีของรุ่นพี่ ซอยูนจ้องไปที่ ลี ฮุนโดยอัตโนมัติ

ลี ฮุน ส่งยิ้มอันสดใสให้เธอทันที

"เอาล่ะ ไม่ต้องห่วงงานที่ร้านหรอกนะ ไปสนุกกับเทศกาลได้แล้ว. "

งานที่ร้านนั้นประสบความสำเร็จอย่างล้นหลามและเนื่องจากยอดสั่ง

ซื้อรายการอาหารต่างๆเป็นไปได้ด้วยดี ดูเหมือนว่าวัตถุดิบต่างๆแทบ

จะไม่เหลือให้เห็นเลย ถ้าพวกเขาปิดร้านเร็วขึ้นสักตอน 2 ทุ่ม 

เขาก็จะได้กลับบ้านและเข้าไปเล่นใน รอยัล โรด ลี ฮุน เป็นหนึ่งคนที่

จะปฏิเสธถึงแม้จะได้ออกเดทกับซอยูนก็ตาม เพราะถ้าหากเขามีเวลา 

2 ชั่วโมง เขาจะใช้เวลาเหล่านั้นไปกับรอยัล โรด

"ลี ฮุน."

กำลังพลสำรองที่กลับมาจากกองทัพ ย่อมไม่พลาดเรื่องที่ละเอียดอ่อนแบบนี้

 [T / N: ในเกาหลีคน ผู้ชายทุกคนต้องเข้ารับการฝึกในกองทัพเป็นเวลาสองปี พวกเขาจะกลับออกมาในฐานะกำลังพลสำรอง.]

"ครับ. รุ่นพี่. "

"ถึงแม้ว่าพวกเราจะไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง แต่ดูเหมือนว่า ซอยูน  ต้องการนาย  พาเธอไปเดินดูงานเทศกาลซะ"

ในเมื่อเขาไม่สามารถปฏิเสธ นักศึกษารุ่นพี่ที่เป็นกำลังพลสำรอง ได้ ลี ฮุนจึงถูกบังคับให้ต้องใช้เวลาในการเป็นคนพาเธอเดินดูรอบๆงานเทศกาล

"อ้ากกกก อิจฉาโว้ย “

"อ้า...ผมสามารถพาคุณเดินดูรอบงานเทศกาลได้เหมือนกัน... "

ท่ามกลางความอิจฉาริษยาของเหล่ารุ่นพี่และพวกลูกค้า ลี ฮุนและซอยูนเดินออกจากร้านไปด้วยกัน

เธอเปลี่ยนจากชุดแต่งงานเป็นเสื้อผ้าสบาย ๆ  แต่ความงามของเธอก็ยังคงพอที่จะทำให้ตาของผู้ชายทุกคนที่เข้ามาดูงานเทศกาลถลนออกมา  พวกผู้ชายที่เดินผ่านพวกเขา ถึงกลับต้องเหลียวหลังมามองอีกครั้งด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อและไม่อาจขยับเขยื้อนไปไหนได้เลย

"เราไปกันเลยมั้ย?"

ทันใดนั้นลี ฮุนก็คว้ามือของซอยูน

จอง เฮียว ริน ชอบการจับมือจนถึงขั้นไม่ยอมปล่อย  ดังนั้นเขาจึงจับมือซอ ยูน โดยเชื่อว่าเธออาจจะชอบเหมือนกัน มันไม่ใช่ความกล้าหาญของลูกผู้ชาย แต่ฝูงชนที่อยู่ในงานเทศกาลนั้นมีขนาดใหญ่มาก ดังนั้นเหตุผลหลักของเขาคือถ้าหากพวกเขาไม่จับมือกันไว้ พวกเขาก็อาจจะแยกจากกันได้ จนกระทั่งผลัดหลงกัน แล้วหากันไม่เจอ

" ... "

ทั้งนุ่มและอ่อนโยน มือของเธอนั้น รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจนน่าตกใจ

เขารู้สึกว่าร่างกายซอยูน ดูแข็งและเกร็งไปหมด แต่หลังจากที่เขาคว้ามือของเธอ ในไม่ช้าเธอก็ผ่อนคลาย

"มีอะไรที่เธออยากจะทำมั้ย?"

เมื่อลี ฮุน ถาม  ซอยูนไม่สามารถตอบได้

เมื่อไหร่ก็ตามที่ต้องพูดคุยกัน ดูเหมือนว่าเสียงของเธอจะยังคงติดอยู่

แบบนั้น อีกอย่าง มันเป็นเพราะว่าเธอเอง ก็ไม่เคยเดินดูงานเทศกาล

ในมหาวิทยาลัยมาก่อนเหมือนกัน

"ถ้าอย่างนั้น ฉันจะเป็นคนพาเธอไปเอง"

ลี ฮุนพาซอยูนไปเล่นเกมตีตัวตุ่น เพราะราคาไม่แพงมากและการตอบสนองก็ดีมากเมื่อตอนที่เขาเอง เล่นกับจอง เฮียว ริน

พวกนักเรียนที่ดูแลงานอีเว้นท์ตีตัวตุ่น ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์เมื่อวาน ตอนที่ลี ฮุนอยู่กับจอง เฮียว ริน ต่างพากันโกรธแค้น และไม่พอใจอย่างมาก

"อ้ากกก ... "

"นั่นมันเป็นคนเดียวกันกับเมื่อวานนี้นี่."

"รุ่นพี่! คนนั้นไง ที่อยู่กับคุณจอง เฮียว รินเมื่อวานนี้น่ะ ... และวันนี้เขาก็อยู่กับคุณซอยูนด้วย "

พวกคนที่ดูแลงานอีเว้นท์ตีตัวตุ่น พวกเขาไม่สามารถเก็บซ่อนความอิจฉาอันรุนแรงของพวกเขาเอาไว้ได้อีกต่อไป

ราวกับว่ามันยังไม่พอที่เขาอยู่กับจอง เฮียว รินเมื่อวานนี้  แถมวันนี้ เขายังพาซอยูนมาด้วยอีกต่างหาก

ยิ่งไปกว่านั้น นิสัยของลี ฮุน นั้นร้ายกาจซะจนหาที่เปรียบไม่ได้

'เมื่อวานนี้ ตอนที่จอง เฮียว ริน ควงแขนกับเขา เขากลับทำเป็นอาย ... แต่วันนี้เขากลับกระตือรือร้นจับมือของคุณซอยูน’

 ‘ไอ้ขี้เก๊กเอ้ย’

'เขาคือผู้เล่นที่อยู่เหนือเหล่าผู้เล่นทุกคน’

ตัวตุ่นเพิ่มความโกรธยิ่งขึ้นไปอีก

"เธอต้องจับค้อนพลาสติกเอาไว้แบบนี้นะและตีพวกมัน"

ป้อก ป้อก ป้อก ป้อก ป้อก ป้อก ป้อก!

 [T / N: ค้อน Pico ทำให้เกิดเสียงดังเวลากระทบกัน].

ภายใต้คำแนะนำของลี ฮุน, ซอยูนยกค้อนพลาสติกขึ้นมา

มันเป็นอะไรที่แตกต่างมากจากการเล่นกับจอง เฮียว ริน ที่ดูเงอะงะ(เด๋อๆด๋า ซุ่มซ่าม)

แม้ในขณะที่จับกับมือลี ฮุนอยู่นั้น, ซอยูนตีตัวตุ่นไม่พลาดเลยสักตัว เธอตีด้วยความเร็วอันน่าตกตะลึง (Admin: โคตรเมพ ชาบู ชาบู)

เมื่อเปรียบเทียบกับบุคลิกที่ดูเรียบง่ายของเธอ  ความเป็นนักกีฬาของเธอนั้น ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ

ทุกครั้งที่ตัวตุ่นถูกค้อนทุบ ราวกับว่าพวกมันกำลังส่งเสียงร้องอันขมขื่นและเศร้าสร้อย

 ‘มันจะไม่เป็นอะไรเลยถ้าหากเป็นผู้ชายที่มีใบหน้าอันหล่อเหลาหรือมีเงินมาก’

'แต่นี่กลับ…ผู้ชายธรรมดาๆอย่างเขา มีเสน่ห์ตรงไหนเนี่ย ... '

พวกเขาไปยิงตุ๊กตาต่ออีกด้วย ต้องขอบคุณประสบการณ์เมื่อวาน เขาจึงยิงตุ๊กตาแครอทน้อยและกิวีให้ตกลงมาอย่างง่ายดาย

"อะ นี่ของขวัญ."

ลี ฮุนให้ตุ๊กตาแครอทน้อยกับซอยูนเป็นของขวัญ

"ฉันยังต้องเอาตุ๊กตาตัวอื่นเป็นของขวัญให้กับน้องสาวของฉันด้วย ดังนั้นเธอเอาไปด้วยแค่ตัวเดียวเท่านั้น”

 “…”

ซอยูนคว้าตุ๊กตาแครอทเอาไว้ในมือของเธออย่างมั่นคง

ในเมื่อมันเป็นวันสุดท้ายของงานเทศกาล ลี ฮุนจึงพาซอยูนเดินดูงานเทศกาลตลอดทั้งคืน

ทุกครั้งที่เห็นพวกเขาเดินไปทำกิจกรรมต่างๆในเทศกาล ผู้คนมากมายต่างพากันจ้องมองพวกเขาด้วยความประหลาดใจ

ซอยูนไม่ได้หัวเราะออกมา แต่เธอกลับหน้าแดงมาก เมื่อเดินผ่านสถานที่ที่แออัด เธอไปทุกที่ที่ ลี ฮุน พาเธอไปและเธอยังคว้ามือของเขาไว้แนบแน่น

"เธออยากเต้นรำไหม?"

แสงไฟส่องสว่างบนสนามหญ้า ณ ที่ตรงนั้น เป็นเวทีหลัก เพลงบัลลาดที่บรรยายถึงเรื่องราวความรัก และบรรดาคู่รักมากมายหลายคู่ ต่างกำลังเต้นรำตามเสียงเพลงที่กำลังบรรเลงอยู่ ณ ขณะนั้น ดังนั้นลี ฮุนจึงถามซอยูนว่าเธอต้องการเต้นรำไหม

ซอยูนพยักหน้าเบาๆเผยให้เห็นถึงใบหน้าแดงระเรื่อ เป็นเพราะความเขินอายหรือเปล่า ก็มิอาจทราบได้

ลี ฮุนจับมือของเธอและดึงเธอเข้ามาใกล้ๆ

ร่างกายของพวกเขาเคลื่อนไหวอย่างธรรมชาติตามจังหวะเสียงเพลง

เพลงที่พวกเขากำลังเต้นอยู่นั้น ไม่ได้ยากเกินไปเลย แต่ว่าพวกเขาทั้งคู่กลับดูซุ่มซ่าม เงอะงะ พวกเขาไม่สามารถบอกได้ว่าใครจะเป็นคนเต้นนำ เลยได้แต่พลาดเหยียบเท้ากันเองอยู่บ่อยครั้ง

" ... "

ลี ฮุน รู้สึกไม่สบายใจมากเพราะเขาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ซอยูนจะระเบิดออกมา

* * *

"ในที่สุด งานเทศกาลที่ถูกสาปก็จบลงซะที ดูเหมือนว่าเราจะกลับมาทำตามตารางปกติของเราได้แล้วสินะ”

หลังจากที่เขาดื่มเบียร์ เขานอนเหยียดยาวและอ้าปากหาว

มันเป็นการพักผ่อนที่เงียบสงบและเป็นการพักฟื้นจากสถานะ การทำงานมากเกินไป ในขณะที่อยู่ในร่างคนแคระ การดื่มเบียร์และพักผ่อน เป็นอะไรที่ได้ประสิทธิภาพมากที่สุด

 ‘เมื่อร่างกายของเรากลับคืนสู่สภาวะปกติเมื่อไหร่นะ มันคงถึงเวลาที่เราจะได้คลายทักษะประติมากรรมจำแลงซะที’

* * *

แต่ละเผ่าต่างก็มีทั้งข้อดีและข้อเสียแตกต่างกันไป คนแคระมีข้อดีในเรื่องของพละกำลังและความอึด แต่พวกเขากลับมีแขนขาที่สั้นมาก นั่นจึงเป็นปัญหาสำหรับพวกเขาในยามที่ต้องเข้าสู่สนามต่อสู้ ถ้าเกิดพวกเขาปรับตัวได้ไม่เร็วพอ ยิ่งจะทำให้การต่อสู้ยากลำบากยิ่งขึ้นไปอีก

เผ่าคนเถื่อนมีความสามารถทางกายภาพที่ยอดเยี่ยมที่สุด ด้วยความสูงและกล้ามเนื้ออันแข็งแกร่ง ทำให้ร่างกายของพวกเขานั้นเหมาะสำหรับการเป็นนักรบมากที่สุด แต่อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่มีมานาเพียงพอที่จะใช้ในการต่อสู้มากสักเท่าไหร่นักและข้อเสียเปรียบอีกอย่างก็คือสามารถโดนล่อลวงด้วยเสน่ห์ได้อย่างง่ายดาย

พวกมนุษย์อาจกล่าวได้ว่าเป็นพวกที่มีความสมดุลหรืออยู่ในทางสาย

กลางก็ว่าได้ พวกเขาสามารถใช้พลังศักดิ์สิทธิ์และเวทย์มนต์ได้ค่อน

ข้างดีเลยทีเดียว และยังสนับสนุนพวกพ้องในยามอ่อนแอเมื่อต้องออก

ล่ากันเป็นปาร์ตี้ เผ่าพันธุ์พิเศษอย่าง ออร์ค เอลฟ์ นางฟ้า หรือ ฮ็อบ

ก๊อปลิน ต่างก็มีจุดเด่นที่แตกต่างกันไป แต่เผ่าที่ถูกเลือกมากที่สุดนั้น 

คือ มนุษย์

พวกเขาครอบครองอาณาจักรอันยิ่งใหญ่และขยายอิทธิพลออกไปในทางตอนกลางของทวีป

 “พวกเขาพูดกันว่ากองทัพวิญญาณปีศาจที่นำโดยเดย์มอน ตอนนี้กำลังบุกล้อมและเข้าต่อสู้กับเหล่าพันธมิตรที่อยู่ในป้อมโอดิน”

"ป้อมโอดินที่ว่านั่น กำลังจะได้แสดงพลังอำนาจของมันแล้วใช่มั้ย?”

"อาจจะ! ถึงแม้ว่าป้อมนั่นมีชื่อเสียงฉาวโฉ่ก็ตาม แต่มันก็ไม่ง่ายนักที่จะทะลวงผ่านแนวป้องกันของป้อมโอดินไปได้ ต่อให้มันเป็นวิญญาณปีศาจขนาดยักษ์ก็เถอะ”

* * * * * * * * * * * *

ในเมื่อทวีปเวอร์เซลล์กำลังตกอยู่ในความโกลาหล บรรดาพันธมิตรทั้งหลาย ต่างมารวมตัวกันที่ป้อมโอดิน เพื่อขัดขวางการรุกรานของเดมอนและกองทัพวิญญาณปีศาจ

กองกำลังพันธมิตรมากกว่า 100,000 ต่างมารวมตัวกันในสถานที่แห่งนี้ และกำลังเสริมอีก 100,000 ที่กำลังจดจ่ออยู่กับการโจมตีจากทางด้านหลัง

เวทย์มนต์และการโจมตีนับหมื่น ถูกร่ายออกมาจากป้อมโอดิน ทุกครั้งที่พวกวิญญาณปีศาจบุกเข้ามา ช่างเป็นภาพที่อลังการยิ่งนัก!

"เหล่าวีรบุรุษทั้งหลาย มารวมตัวกันที่ป้อมโอดิน!”

“พวกเรายินดีเป็นอย่างยิ่งหากมีนักเวทย์เข้าร่วมการต่อสู้ในสงครามครั้งนี้”

กิลด์อาณาจักรอันรุ่งเรืองที่อยู่ในป้อมโอดิน รวมทั้งทหารรับจ้าง

จำนวนมาก พวกเขา ต่างก็รู้สึกหมดหวังเพราะอาณาเขตของพวกเขา

กำลังจะถูกขโมยไป ถ้าหากพวกวิญญาณปีศาจสามารถทะลวงผ่าน

ป้อมโอดินได้ ทุกๆอย่างที่ทำมาจนถึงตอนนี้ คงจบสิ้นเป็นแน่

แม้แต่ผู้เล่นนิรนามระดับสูงก็ยังเข้าร่วมการต่อสู้ในครั้งนี้ด้วย 

ในเมื่อเหล่าทหารรับรับจ้างจำนวนมาก ต่างเข้าร่วมในการทำศึก

สงครามที่กำลังจะเกิดขึ้น ความสนใจของทวีปเวอร์เซลล์จึงพุ่งเป้าไป

ที่ป้อมโอดิน

การต่อสู้ที่ปกคลุมไปทั่วทั้งพื้นที่และเกิดขึ้นตลอดทุกวันจากกำแพงที่

อยู่รอบๆป้อมโอดิน จนถึงขั้นที่ยากจะบอกได้ว่าใครจะเป็นผู้กำชัย

เหนือศึกสงครามในครั้งนี้

เมื่อพวกวิญญาณปีศาจปีนกำแพง กองกำลังพันธมิตรก็ถูกจัดการ 

ราวกับว่าผลที่ออกมานั้น ได้ถูกคาดการณ์เอาไว้มาก่อนหน้านั้นแล้ว 

อย่างไรก็ตาม พวกวิญญาณปีศาจก็ถูกดันให้ถอยร่นกลับไปอย่าง

ทุลักทุเล ด้วยจิตวิญญาณการต่อสู้ราวกับปาฏิหาริย์ของพวกทหาร

รับจ้าง นักรบ และ เหล่าอัศวิน

กองกำลังพันธมิตรจึงสามารถกดดันให้กองทัพคืนชีพต้องถอยร่นกลับ

ไป แต่ไม่นานนักพวกวิญญาณปีศาจที่ถูกอัญเชิญมาใหม่ ก็เข้าร่วม

การต่อสู้และทำให้กองกำลังพันธมิตรจำเป็นต้องถอยร่นกลับเข้าไป

อยู่ข้างในป้อมโอดิน

พวกกองทัพที่ถูกส่งมาโดยอาณาจักรต่างๆ เพื่อยึดอาณาเขตพื้นที่

ของพวกเขาคืนจากการยึดครองของกองทัพคืนชีพ ตอนนี้พวกเขา

กำลังคลั่งอย่างสุดขีด

พวกผู้เล่นดาร์คเกมเมอร์เองก็มาเตร็ดเตร่อยู่ในป้อมโอดิน พวกเขามีดาบติดอยู่ข้างเอว ช่วงที่เกิดสงครามตลาดค้าขายพวกอาวุธ ชุดเกราะ และของต่างๆที่เกี่ยวข้องกับการทำศึกสงคราม ราคาของเหล่านี้จะพุ่งทะยานขึ้นไปเรื่อยๆ

ทั่วทั้งทวีปเวอร์เซลล์ เสียงทุกเสียงต่างแหบแห้งจากควันหลงในศึก

สงครามที่ยิ่งใหญ่เป็นอันดันต้นๆของทวีป

* * *

วีดเอารูปปั้นแห่งความตายออกมาจากอก

มันเป็นรางวัลที่เขาได้รับจากการเอาชนะ เดธแฮนด์ในคุรุโซ มันเป็นไอเทมที่เขาสงสัยว่ามันต้องเกี่ยวข้องอะไรกับเควสต่อเนื่องสักอย่าง

 “มันคงจะไม่ใช่เควสที่เกี่ยวข้องอะไรกับกองทัพคืนชีพหรอกนะ ใช่มั้ย?”

ความยากลำบากในการเอาชนะศึกตัดสินกับเดธแฮนด์นั้นค่อนข้างสูง

 เขาไม่มั่นใจเลยว่าเขาจะเอาชนะได้มั้ย หากเขาสร้างประติมากรรมที่

ทำมาจากไม้หรือหิน แทนที่จะเป็นประติมากรรมแห่งแสง

"มันคือรูปปั้นปีศาจที่กำลังถือเคียว…”

ลักษณะของประติมากรรมชิ้นนี้ นำมาซึ่งสิ่งที่น่าสงสัยมากมายยิ่งนัก

กองทัพคืนชีพปรากฏตัวครั้งแรก ณ สถานที่ที่ไม่ไกลจากโมราต้าเท่า

ไหร่นัก เหล่านักผจญภัยได้ค้นพบจุดกำเนิดของวิหารแห่งการคืนชีพ

 รูปร่างสัญลักษณ์ของพวกเขากำลังจะถูกเปิดเผย

มันดูเหมือนกับประติมากรรมที่วีดกำลังถือ อยู่

มันไม่ดีสำหรับ วีดแน่นอน ถ้าประติมากรรมชิ้นนี้มีความเชื่อมโยงใดๆกับกองทัพคืนชีพ!

เขาไม่เคยคิดเลยว่ามันอาจจะเป็นเควสที่ต้องต่อสู้กับกองทัพคืนชีพที่ตอนนี้กำลังต่อสู้กับกองกำลังพันธมิตรนับแสน

"แน่นอน มันต้องไม่ใช่เควสไร้สาระหรืออะไรแบบนั้นแน่ ... "

สีหน้าของวีด บ่งบอกได้ถึงความเครียด

อันที่จริงแล้ว วีดไม่เคยทำ เควสที่ยากและดูราวกับว่ามันเป็นเรื่องตลก สำเร็จโดยที่เค้าไม่ต้องเสียสละอะไรสักอย่างเลย

ถึงกระนั้น ความเครียดที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของคนแคระ ยิ่งทำให้เขาดูแย่กว่าเดิมซะอีก

พนักงานร้านเดินมาหาวีด

"คุณลูกค้าคะ"

"ครับ?"

"คุณพ่อค้าที่อยู่ตรงนั้นส่งเบียร์มาให้คุณค่ะ”

ท่าทางที่น่าอนาถของเขา ทำให้คนรอบข้างถึงกับเห็นใจ จนอดสงสารไม่ได้!

มันเป็นเพราะว่าวีด ผู้ที่มีทั้ง คุณธรรม พลังอำนาจ และเสน่ห์ เกินกว่าวีระบุรุษทุกคนที่เคยมีมา

หลังจากโบกมือของเขาเพื่อแสดงความขอบคุณ  วีดดื่มเบียร์ทันที

- ร่างกายของคุณเปลี่ยนจากสถานะทำงานหนักเกินกำลัง เป็น อ่อนเพลีย

การงีบหลับจะเพิ่มความเร็วในการฟื้นฟูจากความเหนื่อยล้า

เขาทำงานหนักเกินไปและร่างกายกำลังเรียกร้องการพักผ่อน

วีด ตัดสินใจของเขาหลังจากการพิจารณาอย่างรอบคอบ

"ไม่ว่ามันจะเป็นเควสที่ยากลำบากสักแค่ไหน ถ้าเราหลีกเลี่ยงมันก่อนที่จะเกิดขึ้น เราคงมาไม่ถึงจุดนี้แน่ แต่ตอนนี้ มันเป็นเพราะว่าเราทำเควสก่อนนั้น ที่วิหารเฟรย่าห์ให้มา สำเร็จ มันถึงได้ทำให้เรา เป็นตัวเราที่เป็นอยู่ในตอนนี้ และมันทำให้เรามาอยู่ ณ ที่ตรงนี้”

การต่อสู้ของเขากับ เดธไนท์แวนฮอร์ค แวมไพร์ลอร์ดโทริ สงครามกับลิชไชร์และกองทัพอมตะ จนกระทั่ง ได้กลายมาเป็นลอร์ดโมราต้า ทุกๆอย่างล้วนเกี่ยวข้องและสัมพันธ์กันกับเควสที่เขาทำสำเร็จแล้วแทบทั้งสิ้น

ถ้าเขาไม่ได้รับภารกิจให้หาจอกแห่งเฮเล็นในเมืองลอยฟ้า ลาเวียส เขาอาจจะได้กลายเป็น  Dark Gamer  ที่รู้แต่เพียงการล่าเท่านั้น

แม้กระทั่งก่อนหน้านี้ ถ้าเขาไม่ได้รับเควสจากนักปราชญ์โรดริเกซ เขาก็คงกลายมาเป็นนักรบหรืออัศวินและใช้ชีวิตแบบปกติ

เหล็กจะแข็งแกร่งขึ้น ยิ่งคุณตีมันมากเท่าไหร่ มันยิ่งแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้นเท่านั้น

ไม่ว่าชื่อเสียงของเขาเพิ่มขึ้นเร็วกว่าคนอื่นโดยการเป็นประติมากร หรือความยากลำบากที่เขาต้องเผชิญหน้า ในฐานะที่เขาได้รับเทคนิคที่เกี่ยวช้องกับทักษะประติมากรรมในรูปแบบต่างๆ ทุกอย่างล้วนเป็นสิ่งมีค่าที่เกิดขึ้นกับตัวเขา

เขาไม่ต้องการที่จะหลีกเลี่ยงภารกิจใด ๆ

'ถึงแม้ว่ามันจะยากสักแค่ไหน ใครจะไปรู้หากเราไม่ลองพยายามดูสักครั้ง ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ หากเราไม่ลงมือทำ’

วีดใช้ทักษะของเขาด้วยความตั้งใจแน่วแน่

"ตรวจสอบ!"

ติ๊ง!

- การใช้ทักษะของคุณล้มเหลว คุณล้มเหลวในการระบุไอเทมเนื่องจากขาดสมาธิ

" ... "

เขากลายเป็นคนที่น่าผิดหวังมาก

ระดับแอลกอฮอล์ในร่างกายของเขาสูงมากประกอบกับการที่ร่างกายอยู่ในสถานะอ่อนเพลีย จึงทำให้การใช้ทักษะของเขานั้นล้มเหลว

"ตรวจสอบ!"

ติ๊ง!

- การใช้ทักษะของคุณล้มเหลว

"ตรวจสอบ!"

ติ๊ง!

- การใช้ทักษะของคุณล้มเหลว

"ตรวจสอบ!"

ติ๊ง!

กล่องของเล่นไม้

ของเล่นที่มีรอยเปื้อนมากมาย

มันเป็นขนาดที่เหมาะสมสำหรับเด็กที่สามารถเอาไปเล่นได้

คุณค่าทางศิลปะ: น่าอับอายเกินกว่าที่จะพูดถึง

คุณสมบัติพิเศษ: คุณสามารถทำให้เด็กหยุดร้องไห้ได้

เด็กอายุประมาณเจ็ดขวบกำลังอมลูกอมอยู่ในปาก ได้ทิ้งของเล่นไว้ใน

ที่ซ่อนข้างใต้รั้ว

"พี่ต้องไม่หามันไม่เจอแน่ๆ เพราะพี่ชอบขโมยของเล่น พี่นิสัยแย่มาก 

เขาชอบเอาของเล่นของฉันไปและทำมันพัง เขาเป็นพี่ที่แย่มาก”

เด็กน้อยซ่อนของเล่นในขณะที่กำลังพูดถึงพี่ชายที่นิสัยไม่ดี มันเป็น

ฉากที่พูดถึงความรักความอบอุ่นและสายสัมพันธ์ของครอบครัว

กล่องไม้ถูกซ่อนอยู่ข้างใต้รั้วหนาม เพื่อที่จะไม่ให้มันดูเตะตาเกินไป

ตอนนั้นเอง เดธแฮนด์เห็นของเล่นโดยบังเอิญและหยิบมันขึ้นมา 

“นี่มัน…กล่องไม้ที่ควรค่าแก่การเอาไปใช้”

ของเล่นที่หายไป

ของเล่นของเด็กผู้ชายชื่อ เบรฟ เขาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านฮาเก้นในอาณาจักรเซอร์ ของเล่นที่เขาชอบเล่น

ถ้าคุณเอาของเล่นไปคืนเบรฟ เขาจะให้ลูกกวาดที่เขาชื่นชอบมากที่สุดแก่คุณ

ระดับความยาก: F

รางวัลตอบแทน: ลูกกวาดของเบรฟ

ข้อจำกัดในการทำเควส: ถ้าเล่นกับมัน แทนที่จะเอามันไปคืนและถูกเด็กๆจับได้ จะเกิดเรื่องอื้อฉาวกับคุณ และ คุณจะได้รับฉายาว่า ‘จอมโจรขโมยของเล่น’(Toy Snatcher เด็กขี้ขโมย แปลกๆมั้ย 555)

 “ฮึก!”

เขาตกใจจนสร่างเมา ผลงานประติมากรรมที่เขาตั้งใจตรวจสอบด้วยความมุ่งมั่นอันแน่วแน่ กลับไม่ได้อะไรเลย นอกจากเควสความยากระดับ F

"อะไรกันว่ะเนี่ย เราต้องระเห็จระเหินไปทุกที่ จนในที่สุด เราก็มาถึงอาณาจักรเซอร์ เพื่อ…มันช่างเจ็บปวดยิ่งนัก ไม่มีอะไรจะเจ็บไปมากกว่านี้อีกแล้ว”

มันเป็นอะไรที่น่ารำคาญสุดๆ ในการที่จะต้องไปสถานที่ต่างๆ เพียงเพื่อทำเควสเล็กๆน้อยๆแบบนี้

"ลูกกวาดงั้นเหรอ ... "

วีดถอนหายใจ

ถึงแม้ เขามักจะหลีกเลี่ยงเควสทั่วไปและอะไรที่มันน่ารำคาญแบบนี้ นั่นก็เพราะเขาได้ยินข่าวลือที่ไม่ดีจากพวกนั้น เขาไม่เคยคาดคิดว่าเควสหายากจากอาณาจักรคุรุโซจะกลายเป็นเควสระดับ F

 “แต่เราจะไปถึงเร็วขึ้นหากเราบินไป…มันคงจะดีกว่านี้”

การที่จะบินไปได้นั้น จะเป็นไปได้ก็ต่อเมื่อเขาฟื้นคืนกลับมาเป็นปกติ ถ้าหากเขาเกิดชนขึ้นมาเพราะมานาหมดระหว่างทาง ขณะที่เขากำลังบินอยู่กลางอากาศในสภาวะที่ทำงานหนักเกินกำลังแล้วล่ะก็ มันคงจะนำเขาไปสู่ความตาย

วีดตัดสินใจที่จะพักผ่อนในขณะที่ดื่มเบียร์ไปด้วย

"ค่าเบียร์ที่เรากินไปจนถึงตอนนี้…อ้ากกกก"

เขาดื่มเบียร์ในขณะที่กำลังแกะถั่วลิสงและปอกเปลือกหัวหอมและกระเทียม

ไม่ว่าเขาจะทำอะไร มันไม่มีเวลาสำหรับของฟุ่มเฟือยหรืออะไรแบบนั้น แม้กระทั่งตอนที่เขาดื่มเบียร์อยู่ในโรงเตี๊ยม เขาก็ตั้งใจพยายามที่จะทำอะไรสักอย่างเพื่อเอาเงินที่จ่ายไปกลับคืนมาให้เร็วที่สุด

* * * * * * * * * * * *

หมู่บ้านฮาเก้น หมู่บ้านที่ขึ้นชื่อในเรื่องการอบวัตถุดิบ!

ผลิตภัณฑ์หลักของเมืองนี้คืออ้อย, แป้ง, วอลนัท, องุ่น, ข้าวโพด, และอะไรพวกนั้น คุณภาพของการผลิตที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อดึงดูดเหล่าเชฟทั้งหลาย ตอนนี้ เค้กทำเอง(โฮมเมด) คุกกี้ และไวน์ที่มีรสชาติหวานกลมกล่อม กำลังได้รับความนิยมและขายดีค่อนข้างมาก

มันเป็นเมืองที่บรรดาคู่รักจำนวนออกมาสนุกสนานกับบรรยากาศที่สุดแสนจะโรแมนติค

"พี่คะ กินเยอะๆนะคะ!"

"ที่รักคะ คุณต้องกินเยอะๆนะคะ อ้าปากสิคะ ฉันจะป้อนให้คุณเอง”

บรรดาคู่รักต่างกระจัดกระจายอยู่ทุกที่เหมือนแมลงสาบ!

วีดไม่สนใจพวกเขาและเดินหยักไหล่เหมือนคนที่กำลังมีความรัก ชายผู้ที่มาซื้อเค้กไปให้แฟนสาวของเขา

"กรุณาดูเค้กสักนิด ก่อนที่คุณจะไป!"

เขาไม่ลืมที่จะเหลือบมองดูเครื่องถ้วยชามต่างๆ ที่คนหาบเร่นำมาขาย

ขณะที่กำลังเดินไปรอบ ๆ เขาพูดกับป้าๆที่อยู่แถวนั้น

"คุณพอจะรู้จักเด็กที่ชื่อ เบรฟ บ้างมั้ยครับ?”

พวกลุงที่อยู่แถวนั้นอาจจะไม่สนใจเรื่องแบบนี้ เช่น ชื่อของเด็กๆ อย่างไรก็ตาม เขามีความรู้สึกว่าป้าๆแถวนั้นคงจะมีลูกที่มีอายุไล่เลี่ยกัน ดูจะมีโอกาสมากกว่าที่จะรู้จักชื่อของเด็กๆที่วิ่งเล่นอยู่แถวนั้น

"เบรฟ? เอาแล้วไง เด็กนั่นไปหาเรื่องอะไรมาอีกล่ะเนี่ย?”

"อะไรนะ?"

 “เขาทั้งดื้อ ทั้งซนมาก ชอบแกล้งคนอื่นไปทั่ว เขาไม่สนใจว่าพวกผู้ใหญ่จะพูดอะไร ลูกของฉันไม่น่าไปเล่นกับเด็กนั่นเลย แต่…”

 “ผมจะหาเบรฟเจอได้ที่ไหนครับ? ผมต้องเอาของเล่นไปคืนให้เด็กคนนั้น”

 “ตอนนี้มันยังไม่เย็นเท่าไหร่ ดังนั้นมันจะยากหากคุณจะไปหาเขาที่บ้าน…คุณจะเห็นเขาวิ่งเล่นอยู่ตามถนนหรือไม่ก็แถวสนามเด็กเล่น”

มันเป็นเมืองเล็กๆ แต่การหาตัวเบรฟนั้น ไม่ใช่เรื่องง่าย ถึงแม้ว่าเขาจะหาทุกซอกทุกมุมตามที่พวกป้าๆเหล่านั้นแนะนำมา แต่เขาก็ยังหาเบรฟไม่เจอ

จนกระทั่งเขาหาเบรฟเจอในห้องเก็บของที่อยู่ตรงข้างหลังร้านเบเกอรี่ เจ้าเด็กนิสัยไม่ดีอยู่ระหว่างการขโมยของและกำลังกินขนมปังในขณะที่ปากของเขาเปื้อนเลอะเทอะและเต็มไปด้วยครีมและเศษขนมปัง

 ‘เจอแล้ว’

 “เด็กน้อย รูปปั้นอันนี้คือของเล่นที่เธอทำหายใช่มั้ย?”

 “ห๊ะ? คนแคระ คนแคระพูดได้”

 “เจ้าหนู ฉันเจอของเล่นที่เธอทำหาย”

 “หนวดของคุณดูตลกชะมัด ขาของคุณสั้นกว่าขาของผมรึเปล่าเนี่ย?”

 “นี่คือรูปปั้นของเธอใช่มั้ย?”

เบรฟรับรูปปั้นจากมือของวีด

ติ๊ง!

เควส “ของเล่นที่หายไป” สำเร็จเรียบร้อยแล้ว

คุณเจอของเล่นและนำมันกลับมาคืนให้เบรฟ เด็กชายที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านฮาเก้น

รางวัลตอบแทน: ถ้าเบรฟอารมณ์ดี เขาจะให้ลูกกวาดกับคุณ

เควสน่ารำคาญนั่นเสร็จซะที

วีดรอคอยอย่างใจเย็นเพื่อจะได้ลูกกวาด

 ‘มันเป็นเควสที่ไม่ต้องจ่ายแม้กระทั่งค่าแรง แต่เราจะได้ 3 ทองแดง ถ้าเราเอาลูกกวาดพวกนั้นไปขายที่ร้าน”

แทนที่จะเป็นลูกกวาด เบรฟคืนรูปปั้นให้วีด

 “อือ ใช่แล้ว ของผมเองล่ะ ถึงผมจะคิดว่าพี่ของผมขโมยมันไป…แต่ผมไม่ต้องการมันอีกแล้ว”

“...”

 “ผมไม่ใช่เด็กแล้ว ผมแปดขวบแล้ว คุณเห็นมั้ย ผมอายุเกินกว่าที่จะเล่นของเล่นหรืออะไรแบบนั้นแล้ว คุณเอามันไปเล่นก็ได้นะ”

กร้อด! (เสียงกัดฟัน)

เสียงกัดฟันของวีด ดังจนได้ยินชัดเจน แต่เขาต้องอดทนให้ได้ และอดทนอยู่อย่างนั้น

ผลประโยชน์ที่คุณจะได้มากยิ่งขึ้น หากคุณมีความสัมพันธ์ที่ดีกับประชาชนที่อาศัยอยู่ในทวีปเวอร์เซลล์

พื้นฐานของการบริการด้วยใจ คือ มิตรภาพ การช่วยเหลือเกื้อกูล และ การเสียสละอุทิศตน

ต้องอดทน แม้ว่าคุณนั้นยังโมโหอยู่ก็ตาม และ ถ้ามันมีอะไรบางอย่างที่ไม่ยุติธรรม คุณต้องไม่พูดถึงมัน

คุณสามารถเรียกมันว่า กฎเหล็กแห่งความทุกข์ทรมานของดาร์คเกมเมอร์

 “ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ เธอควรจะเอาของเล่นนี่ไปนะ ในเมื่อมันเป็นของเธอ รับมันไว้สิ มันคือความจริงใจจากฉัน; ฉันอุตส่าห์มาที่นี่ เพื่อมาหาเธอโดยเฉพาะ เธอไม่คิดเหรอว่าเธอควรจะให้ลูกกวาดกับฉันน่ะ?”

 “ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่อยากเล่นกับมันอีก!” เบรฟตะโกนออกมาทันที “คุณ คุณอยากได้ลูกกวาดของผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ? คุณรู้ได้ไงว่าลูกกวาดรสซินนามอน(อบเชย)อร่อยที่สุด…”

 “อะแฮ่ม”

 “ไม่ว่าจะยังไง ผมจะไม่ให้ลูกกวาดกับคุณเด็ดขาด ดังนั้นคุณเอาของเล่นไปเล่นได้เลย โอ้ ใช่ ลองเอามันให้ตาลุงขี้เมาอย่างคุณสมิทดูนะ ดูเหมือนว่าเค้าอยากได้ของเล่นอันนี้มากเลย”

 “คุณสมิทงั้นเหรอ?”

 “เขาก็แค่ตาลุงแก่ๆที่ไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง แต่ว่า ผมเดาว่ายังไงเขาก็ดีกว่าคุณคนแคระที่มาไล่ขอลูกกวาดจากเด็กก็แล้วกัน”

ติ๊ง!

ของเล่นที่ตาลุงขี้เมาสมิทอยากได้

ของเล่นอันนี้ คือ ของเล่นที่ขี้เมาสมิทจากหมู่บ้านฮาเก้นถามถึง

สมิทผู้ที่นั่งดื่มอยู่ในโรงเตี๊ยมจนกระทั่งเขากลายมาเป็นขี้เมาที่จมอยู่แต่กับการดื่มเหล้า เขาต้องการของเล่นของเบรฟ

ระดับความยาก: F

รางวัลตอบแทน: อาจจะไม่มี

ข้อความที่ระบุเกี่ยวกับเควส: มันไม่มีบทลงโทษถึงแม้ว่าคุณจะยกเลิก ปฏิเสธไม่ทำเควสนี้ก็ตาม

เบรฟยิ้มแล้วพูดเสริมว่า “เขาก็แค่คนแก่ ลุงที่ไม่มีเงินจ่ายค่าเหล้าแม้แต่แดงเดียว เขาไม่มีครอบครัวด้วย ผมจะไม่มีวันแก่และทำตัวไร้ค่าแบบเค้า เฮ้ะ เฮ๊ะ!”

วีดถอนหายใจอีกครั้ง

เควสต่อเนื่องความยากระดับ F

ในเมื่อโรงเตี๊ยมอยู่ใกล้ๆ เขาจะไปหาสมิทดูสักครั้ง

 “โอเค เด็กน้อย งั้นฉันไปล่ะ”

 “ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ใช่เด็ก ยังไงซะผมก็ไม่มีวันได้เจอคุณอีกแล้ว เว้นแต่ว่าคุณจะเอาดาบเหล็กที่ผมอยากได้ มาให้ผม ถ้าเป็นอย่างนั้นนะ เราค่อยมาเจอกันใหม่”

วีดค่อยๆเก็บรูปปั้นและหายไป

เบรฟตั้งใจจะขโมยขนมปังจากโกงดังเก็บของอีกครั้ง

ไม่นานนัก ออร์คน่าเกลียดน่ากลัวกระโดดออกมาจากที่ไหนสักแห่งตรงที่วีดหายตัวไป

ออร์คคาริชวิ!

สิ่งมีชีวิตที่ทรงพลัง จนถึงขั้นที่ทำให้เหล่าอาชญากรกลายมาเป็นลูกแกะที่แสนอ่อนโยน ด้วยใบหน้าของเขาและร่างกายที่ใหญ่โต!

 “กรี๊ดดดด นั่นมันออร์คนี่!”

 “ชวิค!! เจอเจ้าแล้ว เจ้าเด็กน้อย!”

วีดไม่ได้พูดอะไรมากนัก

เขาทำให้เบรฟกลัว เพื่อฝังและสั่งสอนให้รู้จักเคารพผู้หลักผู้ใหญ่ จนเข้ากระดูก

* * *

เมื่อเขาเอารูปปั้นให้ขี้เมาสมิทที่อยู่ในโรงเตี๊ยมดู เขาหันกลับมาด้วยสายตาที่ดูเบลอๆ

 “เจ้าไปได้รูปปั้นนี่มากจากไหน?”

 “มันคือรูปปั้นของเด็กที่ชื่อเบรฟ มันเป็นรูปปั้นที่เขาชอบเล่นด้วย”

 “ข้าเคยคิดอยากจะได้รูปปั้นของเด็กนั่นนะ…เจ้าบังเอิญไปขโมยมันมาจากเขารึเปล่า?”

วีดส่ายหัว

หลังจากที่เขาเปลี่ยนเป็นออรค์คาริชวิ เขายกเลิกประติมากรรมจำแลงและคืนร่างกลับไปเป็นมนุษย์

 “ไม่ ข้าเจอของเล่นที่เด็กคนนั้นทำหาย อย่างยากลำบากและพยายามคืนมันให้เขา แต่เขากลับพูดว่าเขาไม่ต้องการเล่นกับมันอีกแล้ว เบรฟบอกข้าว่าผู้อาวุโสต้องการของเล่นอันนี้ ไม่สิ รูปปั้นอันนี้ ข้าก็เลยเอามันมาให้ที่นี่”

 “อย่างนั้นหรอกรึ เจ้าพอจะให้ข้ายืมรูปปั้นมาดูสักหน่อยจะได้มั้ย? ข้าต้องการตรวจสอบมัน ตอนที่มันยังอยู่กับเจ้าเด็กเบรฟ แต่เขากลับให้ข้าดูแค่แปปเดียว”

 “มันอยู่นี่แล้ว คุณลองดูมันสิ”

ติ๊ง!

ของเล่นที่ตาลุงขี้เมาสมิทอยากได้ เสร็จเรียบร้อยแล้ว

ในที่สุดขี้เมาสมิทก็ได้ของเล่นที่เขาต้องการมาอยู่ในมือ

ถึงแม้ว่าตอนนี้ยังเป็นเวลากลางวันอยู่ คุณอาจจะได้เครื่องดื่มจากเขา

รางวัลตอบแทน: คุณสามารถได้รับจากขี้เมาสมิทโดยตรง

- ชื่อเสียงของคุณเพิ่มขึ้น 1

สมิทตรวจดูรูปปั้นอย่างระมัดระวัง

 “รูปปั้นอันนี้…เหมือนข้าเคยเห็นมันมาก่อนที่ไหนสักแห่ง ในตอนที่ข้านั้นยังหนุ่มอยู่และได้ออกเดินทางไปเรื่อยๆ”

 “อะไรนะ?”

 “แล้วเจ้าเด็กเบรฟนั่น ได้บอกเจ้ามั้ยว่ารูปปั้นอันนี้มาจากไหนน่ะ?”

 “เขาไม่ได้บอก”

 “เรื่องนี้ ต้องย้อนกลับไปเมื่อ 20 ปีที่แล้ว ช่วงนั้นเป็นเวลาที่ข้ามีชื่อเสียงโด่งดังมากในฐานะทหารรับจ้าง…อะแฮ่ม! ตอนนั้น ข้าเป็นทหารรับจ้างที่มีฝีมือโดดเด่นที่สุด เจ้าอาจจะไม่เชื่อ แต่ข้าสามารถสั่งได้แม้กระทั่งกองกำลังทหารรับจ้างทั้งกอง”

แน่นอน วีดไม่เชื่ออยู่แล้ว

พวกขี้เมามักจะเป็นเหมือนกันหมด—ไม่มีใครเคยเป็นถึงพ่อค้าที่มีกิจการใหญ่โตหรือสุดยอดทหารรับจ้างระดับเฟิร์ทคลาสเมื่อพูดถึงอดีตที่ผ่านมา เรื่องที่พวกเขาโม้ ส่วนใหญ่แล้วอยู่ได้ไม่เกิน หนึ่ง หรือ สอง วัน ดังนั้นเขาจึงเออออและปล่อยมันไว้อย่างนั้น

 “ภายใต้คำสั่งขององค์ราชินี ข้าเด็ดหัวเจ้าคนทรยศ เค้าท์ซาวอยด์พร้อมกันกับพวกกองกำลังราชวงศ์ มันมีรูปปั้นที่เหมือนกันเด๊ะ เป๊ะๆ แบบนี้อยู่ในห้องเก็บของ ของเค้าท์ซาวอยด์”

 “ข้ารู้แล้ว”

 “มันน่าเสียดาย แต่ข้าเองก็ไม่รู้ว่ารูปปั้นอันนี้มันคืออะไร มันไม่ใช่เพราะว่าข้าไม่สงสัย หรือไม่อยากรู้อะไรเกี่ยวกับมันหรอกนะ…เจ้าคิดว่ามันจะมีเรื่องราวอะไรสักอย่างเกี่ยวกับรูปปั้นนี้มั้ย? เจ้าลองไปตรวจสอบมันดูที่ห้องสมุดสิ”

วีดมีความรู้สึกอันแรงกล้าว่าเควสมันไม่จบแค่ตรงนี้แน่นอน

 “ทำไมเจ้าไม่ลองหาข้อมูลมาให้ข้าดูล่ะ? ถ้าเจ้าทำได้ ข้าจะบอกเล่าเรื่องราวถึงวันเก่าๆของข้าในฐานะทหารรับจ้าง”

ติ๊ง!

ความอยากรู้อยากเห็นของตาแก่สมิท

อดีตทหารรับจ้าง สมิท มีคำถามมากมายเกี่ยวกับรูปปั้นที่เขาเคยเห็นเมื่อครั้งยังเยาว์วัย

ถ้าคุณรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับรูปปั้นและเอามันมาให้เขา เขาจะบอกเล่าถึงเรื่องราวต่างๆที่เขาประสบพบเจอในฐานะทหารรับจ้าง

ระดับความยาก: D

รางวัลตอบแทน: เรื่องเล่าของสมิท

ข้อกำหนดในการทำเควส: ไม่มี

จบตอน

ผู้แปล: บักจ๋อย

ผู้แปล: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล

Editor: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล

ที่มา: http://japtem.com/lms-volume-15-chapter-7

ไฟล์: https://drive.google.com/drive/u/0/folders/0B7slWHQIQ6wCM1hicDY3dUw2cXM