เล่ม 23 ตอนที่ 10: มหาราชันย์อวานน่าห์ แปลโดย Cole’s Myth

เหล่าอัศวินแห่งครีม่าก็ขี่ม้ามาถึงแล้วเช่นกัน

วีดเหวี่ยงดาบของเขาสกัดเอาไว้ได้ แต่เขาก็ไม่อาจตั้งรับการโจมตีอันมากมายหลายทางได้ในทีเดียว

-ท่านได้รับการโจมตีคริติคอล

ด้วยความยืดหยุ่นทางร่างกาย ความเสียหายที่ได้รับจึงลดลง

-ท่านได้รับการโจมตีคริติคอล

ด้วยความยืดหยุ่นทางร่างกาย ป้องกันไม่ให้มีผลของสถานะมึนงงจากการบาดเจ็บสาหัส

-ความคงทนของดาบที่ท่านสวมใส่ถึงขีดสุดแล้ว ดาบของท่านหักแล้ว

จากนั้นดาบของวีดก็แตกเป็นเสี่ยงๆ

แม้ว่ามันจะเป็น ‘ดาบขึ้นสนิมในตำนาน’ เขาก็ใช้มันมาเป็นอย่างดีด้วยการซ่อมแซมมัน แต่ว่าหลังจากการต่อสู้ในวิหารและสกัดการโจมตีของพวกอัศวิน ความคงทนของมันก็ตกลงอย่างฮวบฮาบและหักไปในที่สุด

-ท่านได้รับการโจมตีคริติคอล

หลังจากที่โดนการโจมตีต่อเนื่องห้าครั้งด้วยอาวุธอาบเงินศักดิ์สิทธิ์ ความยืดหยุ่นทางร่างกายของเขาก็ถึงขีดสุด แล้วร่างกายก็เป็นอัมพาตไปทั่วทั้งร่าง

หลังจากโดนการโจมตีใส่อีกสามครั้ง ค่าพลังชีวิตของเขาก็แทบจะหมดสิ้น จากนั้นเขาก็ล้มนอนลงบนหลังม้า การตกลงจากม้าที่กำลังวิ่งอยู่นั้นทำให้เกิดความเสียหายหนักเอาการ ถึงแม้เขาจะเป็นเดทไนท์ที่สวมชุด

เกราะเบาก็ตาม

-ค่าพลังชีวิตของท่านต่ำจนอยู่ในระดับอันตราย

ท่านได้รับความช่วยเหลือจากคู่แบ่งปันชีวิต

-ซอยูนได้แบ่งปันความเจ็บปวดของท่าน

พลังชีวิตสูงสุด 114,290 หน่วย

ท่านสามารถใช้ทักษะของเบอร์เซิร์กเกอร์ 70% จากค่าความเชี่ยวชาญของคู่รักท่าน

-ท่านสามารถใช้ทักษะ ‘เริงระบำแห่งนักรบคลั่ง’(Dance of Insane Warrior) ที่อยู่ขั้นกลางเลเวล 8

ท่านสามารถใช้ ‘ทักษะดาบของเบอร์เซิร์กเกอร์’(Berserker’s Swordmanship) ที่อยู่ขั้นกลางเลเวล 4

ท่านสามารถใช้ทักษะ ‘ดาบของเพชฌฆาตแห่งความตาย’(Death Executioner’s Swordmanship) ที่อยู่ขั้นกลางเลเวล 6

ทักษะบุกโจมตี ‘ความอดกลั้นแห่งการรบ’(Endurance of Battle) ถูกปลดล็อคการใช้งานที่ขั้นกลางเลเวล 7

ระหว่างการต่อสู้ โปรดป้องกันการลดลงของค่าพลังชีวิตและบาดแผลที่ได้รับ

ด้วยค่าพลังชีวิตบางส่วนของซอยูนโอนถ่ายไปให้กับวีด เขาจึงสามารถลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง

 “ทักษะเริงระบำแห่งนักรบคลั่ง, ทักษะวิชาดาบแห่งนักรบคลั่ง?...”

เขาไม่มีเวลามาตรวจสอบว่ามีทักษะมากเท่าไรที่อยู่ในรายการย่อยของทักษะดาบ หรือแม้แต่ผลลัพธ์แบบไหนที่มันมี เขาจึงทำได้เพียงแค่ลองใช้ไปเท่านั้น เขาได้ออกล่ากับซอยูนมาเป็นเวลานาน แต่ทว่าทักษะที่เธอใช้นั้นปกติก็ไม่ได้แสดงออกมามากนัก

“จะอยู่หรือว่ายอมตาย”

-ท่านติดอาวุธดาบของอัศวินผีสิงที่มีความอาฆาต

เขาใช้อาวุธดาบอย่างเร่งรีบแล้วก็ปลดล็อคทักษะ

“ทักษะเริงระบำแห่งนักรบคลั่ง!”

วีดใช้ทักษะกับพวกอัศวินที่พุ่งเข้าใส่เขา ทุกๆครั้งที่เขาสกัดดาบของพวกมัน เขาก็จะไถลหลังไปราวสองสามเมตร เหลือไว้เพียงแค่รอยสีแดงที่เหมือนกับเลือด

“ตายซะเถอะ!”

ทุกครั้งที่วีดตั้งรับการโจมตี เขาก็จะเซไปมาแล้วก็เสียค่าพลังชีวิต

‘ฉันเคยเห็นทักษะนี้มาก่อน’

มันคือทักษะที่ซอยูนใช้ต่อสู้กับคูบิยะ มหานักรบแห่งความโกลาหล แม้ว่ามันจะเป็นเพียงเสี้ยววินาที แต่สามารถรั้งคูบิยะได้พอสมควร แถมยังทำให้วีดตกอยู่ในอันตรายอีกด้วย ในตอนที่มานาสีแดงเลือดแผ่ออกไป พวกมันก็ก่อตัวเป็นสัญลักษณ์พิเศษ จากนั้นก็กลายเป็นพลังงานที่รุนแรงแล้วก็ระเบิดออกมาสู่ภายนอก

-‘ทักษะเริงระบำแห่งนักรบคลั่ง’ ได้เริ่มขึ้นแล้ว

การระเบิดขนาดใหญ่ทำให้พื้นดินเป็นรูโล่งกว้าง

เดทไนท์จะเพิ่มการโจมตีของเขาด้วยพลังแห่งความมืดระหว่างการต่อสู้ มันถือว่าเป็นทักษะที่หนักหนาเอาการขึ้นอยู่กับค่าจิตวิญญาณนักสู้ หรือแม้แต่ทักษะวิชาดาบเฮอเรมก็ยังไม่กินมานามากขนาดนี้ แต่ทว่ากับทักษะ ‘เริงระบำแห่งนักรบคลั่ง’ ที่เป็นทักษะโจมตีอันน่าเหลือเชื่อที่ใช้มานาไปมากกว่า 70% ของมานาที่ยังไม่ได้ใช้ของวีด

-อัศวินแห่งครีม่า 6 นายตายไป

ค่าชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 469

-ได้รับค่าประสบการณ์เล็กน้อย

มันเป็นการโจมตีที่รุนแรง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถป้องกันได้เต็มที่ด้วยชุดเกราะของพวกเขาเพียงอย่างเดียว วีดสูญเสียสมดุลเพราะแรงผลักของทักษะ แต่ว่าทันใดนั้นเองเขาก็เตะพื้นแล้ววิ่งหนีไป มีศัตรูอยู่ทั่วไปหมด ดังนั้นเขาจึงต้องการโอกาสที่จะชิ่งออกไปได้

‘ทักษะแรกในวิชาดาบของผู้รุกราน พันธนาการของนักโทษ’

ขณะที่เขาวิ่งฝ่าทะลุละอองฝุ่น เขาก็เล็งไปที่อัศวินคนหนึ่งที่ตกลงจากม้าเพราะโดนทักษะ ‘เริงระบำแห่งนักรบคลั่ง’ เข้าไป วีดเล็งไปที่จุดตายของเขาแล้วก็ฟันดาบเข้าที่คอของอัศวิน

-ทักษะพันธนาการของนักโทษโจมตีโดนเป้าหมายแล้ว

จนกว่าเป้าหมายจะตายหรือได้รับการรักษาโดยนักบวช พันธนาการจะไม่หายไป

เลือดที่ไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง ทำให้ค่าพลังชีวิตลดลง 160 หน่วยต่อวินาที

วีดใช้ทักษะ ‘พันธนาการของนักโทษ’ กับอัศวินไปแปดคน เขาสามารถโจมตีอัศวินคนหนึ่งได้ถึงสี่จุด

 ‘ทักษะที่สอง….ดาบแห่งจิตวิญญาณนักสู้’

‘ทักษะที่สอง….ดาบแห่งจิตวิญญาณนักสู้’ คือทักษะที่สามารถเพิ่มพลังโจมตีให้กับวีดตามสัดส่วนของความเสียหายที่เขาได้รับมา จากนั้นเมื่อโจมตีอัศวินคนอื่น เขาก็ปลดล็อคใช้ทักษะที่สาม ‘ดาบแห่งการพิฆาต’ มันเป็นทักษะที่สามารถถูกใช้ได้เฉพาะตอนที่ค่าพลังชีวิตของผู้เล่นต่ำมากๆเท่านั้น

แม้นว่ามันจะเป็นวิชาดาบที่อันตรายก็ตาม แต่ทว่าทั้งผู้เล่นและศัตรูต่างก็ต้องตายไปทั้งสองฝ่าย

ด้วยการละทิ้งการป้องกันทั้งหมด แล้วทุ่มเทไปที่การโจมตีเพื่อฆ่าเป้าหมาย มันจึงสามารถเพิ่มพลังทำลายได้อย่างมหาศาล

เพราะว่าวีดที่กำลังต่อสู้กับพวกอัศวินนั้นแข็งแกร่งมากกว่าปกติ โปลอนและเหล่าอัศวินครีม่าต่างรู้สึกงุนงงเป็นอย่างมาก ด้วยบาดแผลสาหัสแบบนั้นเขาควรจะตายไปแล้ว แต่ว่าเขายังคงขัดขืนจนถึงที่สุด

‘เขามีค่าพลังชีวิตมากแค่ไหนกันเนี่ย’

‘ทักษะกับการเคลื่อนไหวของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อยนะ’

ความจริงที่ว่าความยืดหยุ่นและพลังโจมตีของเขานั้นเพิ่มมากขึ้นกว่าตอนที่เขาเริ่มต่อสู้กับพวกเขานั้นเป็นความจริงที่แทบไม่อยากจะเชื่อ

แรกเริ่มโปลอนตั้งใจที่จะมาขอท้าดวลกับเขา ส่งเขาไปให้พบกับจุดจบแห่งความตายหลังจากที่ต่อสู้แบบตัวต่อตัวแล้ว เขาก็จะได้รับชัยชนะอันไร้ที่ติ ว่ากันตามตรง การฆ่าวีดนั้นจะเป็นรางวัลเกียรติยศที่ยิ่งใหญ่ที่สุด เขาจึงอยากที่จะขอท้าดวลกับเขา

‘แต่ว่าการฆ่าวีดต้องมาก่อน ฉันไม่ควรให้เวลาเขาได้ฟื้นตัวเด็ดขาด’

การประเมินในตัววีดนั้นได้เปลี่ยนไปแล้ว เขาไม่เพียงแค่มีเลเวลที่สูงมากแล้วยังใช้ทักษะออกมาได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ แถมเขายังรู้วิธีการต่อสู้และควบคุมการต่อสู้ด้วยกำลังรบที่ด้อยกว่า แม้แต่ผู้เล่นติดอันดับสูงๆในเครือข่ายสื่อสารของกิลด์เฮอร์มีสเองก็สั่งให้เขาฆ่าวีดไม่ว่ายังไงก็ตาม

‘ฉันไม่ควรให้โอกาสวีดหนีไปได้ แถมฉันก็ไม่อาจแบกรับความเสียหายใดๆได้อีกต่อไปแล้ว’

โปลอนฝึกเหล่าอัศวินแห่งครีม่ามาเองกับมือ ยิ่งการต่อสู้นี้ยืดเยื้อ พวกเขาก็ยิ่งได้รับบาดเจ็บและถูกฆ่าไปโดยพวกอันเดดที่ค่อยๆฟื้นตัวขึ้นมา

โปลอน: ฉันอนุญาตให้นักเวทย์กับเรนเจอร์โจมตีวีดโดยตรงได้เลย

หลังจากที่ออกคำสั่งไปให้เหล่านักเวทย์กับเรนเจอร์ เขากับอัศวินก็ถอนกำลังกลับมา

ยามรุ่งอรุณกำลังมาเยือน

วีดสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างน่าสงสัยกำลังจะเกิดขึ้น เขาจึงเกาะติดพวกอัศวินครีม่าเอาไว้เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดโอกาสโดนโจมตี

โปลอน: โจมตีไปเลย แม้ว่าจะได้รับความเสียหายบ้าง แต่ก็จะทำให้ฆ่าวีดได้เร็วขึ้นและก็จบการต่อสู้ได้เร็วอีกด้วย

เวทย์ถูกร่ายออกมาแม้จะมีเหล่าอัศวินอยู่ในระยะโจมตีก็ตาม

ขณะที่เวทย์ถูกร่ายออกมา ลูกธนูก็ถูกยิงตรงไปที่ที่วีดกับพวกอัศวินที่กำลังมะรุ่มมะตุ้มกันอยู่

‘ตอนนี้หละ’

วีดขโมยม้ามาอย่างรวดเร็วแล้วควบมันหนีสุดแรงเกิด

เขาคอยจับตาดูสีหน้าและพฤติกรรมของพวกผู้เล่นในกลุ่มอัศวินครีม่า จากนั้นเขาก็หันกลับไปในทิศทางที่พวกจอมเวทย์อยู่แล้วก็หนีไปโดยไม่เหลียวหลัง

มันคือสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของสัตว์!

แกร๊งงง!

เบื้องหลังของทิศทางที่วีดกำลังขี่ม้าอยู่ เหล่าอัศวินครีม่าตายไปเพราะเวทย์และลูกธนู

 “โจมตีต่อไป ฆ่ามันซะ!”

ภายในระยะเสียงอันดังสนั่นของโปลอน วีดจึงต้องทำการตัดสินใจ ไม่มีที่ใดให้หนีภายในที่ราบนาตาเลียที่เต็มไปด้วยเหล่าอัศวินและอันเดด เพื่อที่จะหนีรอดออกไปจากที่นี่ เขาจึงต้องหลบหลีกการโจมตีจากเรนเจอร์และพวกนักเวทย์ต่อไปเรื่อยๆ แต่ทว่านั่นมันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหลบได้หมด

ไม่มีทางที่เขาจะสามารถหลบลูกธนูหรือลูกบอลไฟที่ลอยอยู่เต็มไปทั่วท้องฟ้า แถมยังมีเสาน้ำแข็งกับกองดินอีก

‘ยังเหลือค่าพลังชีวิตอีกราว 32%’

ตามการคาดคะเนของเขา เขาจะตายในทันทีถ้าหากว่าเขาโดนโจมตีโดยเวทย์ต่อเนื่อง พวกอัศวินที่พุ่งเข้ามาเร็วๆยากที่จะจัดการได้เช่นกัน เขาสามารถใช้คุณสมบัติของเบอร์เซิร์กเกอร์เพื่อต้านพวกมันเอาไว้ ก็ถือว่าเป็นอีกปัญหาหนึ่ง เหล่าอัศวินที่กระจายกำลังไล่ตามเขาจากหลายทิศทาง แถมยังมีการสนับสนุนจากพวกนักเวทย์กับพวกเรนเจอร์อีก เขาคงจะตายไปก่อนจะได้ไปไหนซะอีก

 ‘ถ้างั้น ที่เดียวที่ฉันจะวิ่งหนีไปได้ก็คือ…’

วีดควบม้าของเขามุ่งหน้าไปที่วิหารเอลแวนซ์

“ไปกันเถอะ!”

มันเป็นที่เดียวที่ไร้การปิดล้อมและอยู่ตรงข้ามกันกับพวกเรนเจอร์และนักเวทย์ยืนอยู่ วิหารเอลแวนซ์คือสถานที่อันตรายสำหรับอันเดด การวกกลับไปที่นั่นก็เป็นทางเลือกที่คาดไม่ถึงหรือว่าโง่นั่นเอง

 “ไล่ตามมันไป อย่าให้มันหนีไปได้!”

เหล่าอัศวินครีม่าเริ่มออกไล่ตาม แต่เพราะว่าพวกพ้องของพวกเขาตายไปในการโจมตีระยะไกล พวกเขาจึงรู้สึกลังเลและช่องว่านั้นก็เริ่มกว้างขึ้นเรื่อยๆ แต่อย่างไรก็ตามไม่นานพวกเขาก็ปิดช่องว่างนั้นได้จนสนิท

ขณะที่วีดเข้าไปใกล้วิหาร เขาก็ได้รับผลกระทบจากพลังศักดิ์สิทธิ์ ค่าความแข็งแกร่งและพลังชีวิตของเขาจึงลดลงเรื่อยๆ แม้ว่าเขามีคุณสมบัติทางอาชีพเบอร์เซิร์กเกอร์ จุดอ่อนของเขาในฐานะอันเดดก็ยังคงมีอยู่

มันจึงกลายเป็นการผสมผสานความเลวร้ายสำหรับการหลบหนีครั้งนี้!

“พยายามมีชีวิตอยู่ต่อไปนี่ไม่ง่ายเลยแหะ”

เมื่อมองไปในบริเวณใกล้เคียง มีซากศพของพวกอันเดดและมอนสเตอร์เกลื่อนกลาดไปหมด มันคงจะมีประโยชน์ถ้าเขาสามารถใช้ทักษะแนโครแมนเซอร์ได้ แต่ทั้งหมดที่เขาทำได้ก็คงมีแค่ควบคุมกองทัพอันเดดให้ดีเท่านั้น

เขาจึงทำได้เพียงมุ่งหน้าต่อไป

เพราะว่าเขากำลังรีบจนไม่มีโอกาสที่จะออกคำสั่งพวกอันเดดได้เลย ราวๆสิบสองวินาทีผ่านไป พวกอัศวินก็คงจะมาถึง ดังนั้นเขาจึงไม่มีเวลามาลังเลอะไรแล้ว มีร่องรอยของภัยพิบัติทางธรรมชาติและการทำลายล้างมากมายที่กระทำโดยเหล่าอันเดด

วีดเจอรอยแตกมืดๆบริเวณใต้แท่นบูชา ปกติแล้วคงไม่มีทางฉุกคิดขึ้นมาได้แน่ แต่ในฐานะอันเดด เขาจึงมีความรู้สึกไวต่อพลังศักดิ์สิทธิ์ มีพลังศักดิ์สิทธิ์มหาศาลไหลออกมาจากรอยแยกนั่น

วีดเริ่มน้ำลายสอ

“จริงๆแล้ว ฉันนี่ไม่มีทางเลือกเลยนะเนี่ย”

แม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่ชีวิตของเขาแขวนอยู่บนเส้นด้าย วีดก็ยังทำตามสัญชาตญาณที่นำไปสู่ไอเท็ม จากนั้นวีดก็มุดเข้าไปในช่องระหว่างแท่นบูชา

“มันไม่อยู่ที่นี่”

“มันพึ่งเข้ามานิ อาจจะกำลังซ่อนตัวอยู่ก็ได้ หาตัวให้เจอ!”

“ถ้ามันเตรียมซุ่มโจมตี มันอาจจะอันตรายก็ได้นะ”

“มันเป็นอันเดด คงไม่สามารถทนพลังศักดิ์สิทธิ์นี่ได้นานนักหรอก เราต้องหามันให้เจอโดยด่วน”

เพียงแค่ไม่กี่วินาทีหลังจากที่วีดหายตัวไป พวกอัศวินครีม่าก็มาถึง

ขณะที่พลังศักดิ์สิทธิ์นี่เป็นข้อเสียเปรียบของวีด แต่พลังนี้กลับบัฟอวยพรให้พวกเขาฟื้นฟูค่าพลังชีวิต เมื่อเทียบกับความสามารถตามปกติ พวกเขาสามารถแสดงศักยภาพได้เท่าตัว มันขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้นก่อนที่พวกเขาจะเจอวีด แล้วฆ่าเขา

ท่านกลายเป็นผู้ค้นพบดันเจี้ยน โลกใต้พิภพแห่งวิหารเอลแวนซ์

สิทธิพิเศษ: ค่าชื่อเสียงเพิ่มขึ้น 900

ค่าประสบการณ์และอัตราการดรอปไอเท็มสองเท่าเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์

มอนสเตอร์ตัวแรกที่ท่านล่ามีความเป็นไปได้ที่จะดร็อปไอเท็มที่ดีที่สุด

การได้มาที่นี่หลังจากหลบหนีพวกศัตรู วีดรู้สึกไม่ปลื้มนักขณะที่มองดูสิทธิพิเศษของดันเจี้ยน ที่นี่ถูกจัดว่าเป็นสถานที่ที่อันตรายสำหรับอันเดด ดังนั้นเขาจึงไม่อาจล๊อคเอาท์ออกจากเกมไปได้

ในตอนที่เขาล๊อคเอาท์ออกระหว่างการต่อสู้หรือตอนที่ค่าพลังชีวิตกำลังลดต่ำลงไป ร่างกายของเขาก็จะหยุดนิ่งแล้วก็ตายไปในที่สุด

 “เดาว่าฉันคงต้องไปต่อสินะ”

วีดยกดาบขึ้นแล้วออกวิ่งไปข้างหน้า อาชีพสายเบอร์เซิร์กเกอร์นั้นจะเก่งในการต่อสู้ แต่เมื่อคุณเริ่มหยุดพัก ก็จะรู้สึกอ่อนแอยิ่งกว่าเดิม

“ไปหาตรงที่ดันเจี้ยนสิ้นสุดดีกว่า!”

มันขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้นก่อนที่พวกอัศวินจะพบทางเข้ามายังดันเจี้ยน

สองสามวินาทีดูผ่านไปเร็วมาก สองสามนาทีกลับดูผ่านไปช้าเหลือเกิน วีดวิ่งลงไปตามทางเดินในดันเจี้ยน แม้ว่าจะไม่ได้มองผ่านสายตาของอันเดด ข้างในนั้นก็ดูสว่างกว่าแสงตอนกลางวันซะอีก นั่นก็เพราะว่า กำแพงทุกด้าน ทุกซอกทุกมุม หรือแม้แต่คริสตัลที่ฝังลงไปก็ส่องแสงออกมาระยิบระยับ

ค่าพลังชีวิตเหลืออยู่ 19%

เขาไม่มองดูสิ่งที่น่าสงสัยใดๆแล้วออกวิ่งต่อไปเรื่อยๆ

“ผู้บุกรุก ผ่านมานานเหลือเกิน สุดท้ายก็มีผู้บุกรุกมาซะที”

มอนสเตอร์ที่ดูเหมือนกับผีเสื้อกลางคืนมีขนาดราวๆสองเมตรกระโจนออกมา

ชื่อของมันคือ อวานน่าห์

เพราะว่ามอนสเตอร์ตัวนี้กินพลังศักดิ์สิทธิ์เป็นอาหาร เลเวลของมันจึงอยู่ราวๆ 300

มีการแก่งแย่งครอบครองดันเจี้ยนกันกับพวกอวานน่าห์อยู่เสมอ เพราะว่าพวกมันมีพลังชีวิตต่ำ มันจึงง่ายกว่ามากที่จะเล็งไปที่ปีกของพวกมันก่อนเป็นอันดับแรก คงไม่พูดเกินไปเลยว่านี่คือพื้นที่ล่าอันยอดเยี่ยมสำหรับกิลด์เด่นๆทั้งหลาย มันพยุงตัวเองนิ่งๆด้วยปีกอยู่ในสถานที่ที่มีพลังศักดิ์สิทธิ์แผ่ออกมาจนกลายเป็นสภาพแวดล้อมปกติของมันไปแล้ว

แต่ถึงกระนั้น วีดก็ไม่ได้มีเวลาที่จะไปปะทะกับมัน ดังนั้นเขาจึงวิ่งต่อไปข้างหน้า

“ทักษะวิ่งสี่เท้า!”

วีดเพิ่มความเร็วขึ้น เขากระโดดข้ามลำธารเล็กๆที่ไหลอยู่ภายในดันเจี้ยน และเมื่อมีกับดักหลุมพราง เขาก็จะแทงดาบของเขาที่กำแพงแล้วปีนขึ้นมา

มันคืออารมณ์ของสัตว์ป่าบ้าคลั่งที่ได้แสดงออกมา

ดูท่าว่าอวาน่าห์จะต้องอยู่ในพื้นที่จำกัด เพราะว่ามันหยุดโจมตีแล้วก็ไม่ไล่ตามเขามาแล้ว แล้วเขาก็ต้องกลับมากระโดดข้ามบริเวณที่มีลำธารเล็กอีกครั้ง

แม้กระนั้น เขาก็ยังเหลือค่าพลังชีวิตอีกตั้ง 11%

 “เหลืออยู่แค่นี้ ฉันคงไม่สามารถออกไปสู้ได้แน่”

ตอนนี้ค่าพลังชีวิตของเขาเหลืออยู่เพียง 8% เท่านั้น เพราะว่าเขาอยู่ในที่ที่เต็มไปด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์ที่กระจายไปทั่ว ความสามารถในการต่อสู้ของเขาจึงด้อยลงไป ค่าความแข็งแกร่งกับระดับมานาเองก็เริ่มไหลออกไปเช่นกัน

“ขอเพียงแค่มีประตูเทเลพอร์ตนำไปสู่ซักที่ที่ปลอดภัยละก็…”

เขามีความหวังผุดขึ้นมาแต่ทว่าความเป็นไปได้ที่จะพบมันมีน้อยกว่าหนึ่งในสิบซะอีก มีบางโอกาสที่หาได้นั้นยากมากๆ อย่างเช่นเมื่อดันเจี้ยนถูกเคลียร์จนหมดสิ้นก็จะมีประตูเทเลพอร์ตนำไปสู่พื้นที่ถัดไป แต่ตอนนี้เขาทำได้เพียงแค่หวัง แถมเขายังไม่รู้ลักษณะทางภูมิศาสตร์ของดันเจี้ยนนี้อีก

 “แต่พลังศักดิ์สิทธิ์ทางนี้รุนแรงขึ้นแหะ”

วีดที่เป็นอันเดดกำลังอ่อนแอลงเพราะพลังศักดิ์สิทธิ์ เขาสามารถตายไปด้วยมากมายหลายวิธี ความตายอยู่ใกล้ตัวเสมอ ดังนั้นเขาจึงอยากจะเข้าไปดูให้เห็นด้วยตาตัวเองว่าอะไรอยู่ที่จุดสิ้นสุดของดันเจี้ยน

และแล้วจุดหมายปลายทางนั้น เขาก็ได้พบมัน

มหาราชันย์อวานน่าห์ ลอร์ดเดรียม!(Great king Avannah Lordriam!)

เจ้านี่ไม่เหมือนกับอวานน่าห์ทั่วๆไป มันไม่เพียงสุดยอดเท่านั้น แถมยังมีมนต์ศักดิ์สิทธิ์กับพลังโจมตีสูงมากอีกด้วย โดยปกติแล้วผู้เล่นจะตั้งปาร์ตี้ที่มีผู้เล่นฝีมือฉกาจขึ้นมาเพื่อต่อกรกับอวานน่าห์ตอนที่มันปรากฏตัว เพราะว่ามันคือมอนสเตอร์ที่มีเลเวลมากว่า 450 ถ้าหากว่ามันปรากฏตัวแบบปุปปับ การล่านั้นคงจะต้องล้มไม่เป็นท่าแน่ๆ

พอลองนึกถึงทักษะของมันอย่าง ทักษะรังสีมืดบอด ทักษะพันธนาการ และทักษะฟื้นฟู มันจึงถือว่ายากเกินไปที่จะล่ามัน

มหาราชันย์อวานนน่าห์ ลอร์ดเดรียมที่กำลังประจันหน้ากับวีดกำลังถืออัญมณีเล็กๆไว้ที่นิ้วของมัน พลังศักดิ์สิทธิ์แผ่ออกมาจากอัญมณีเม็ดนั้น

เพชรแห่งถ้ำศักดิ์สิทธิ์

หากเหล่านักบวชหรืออัศวินครอบครองมัน ก็จะสามารถเพิ่มค่าความศรัทธาได้อย่างมโหฬาร แถมยังสมารถเพิ่มเอฟเฟคกับระยะของเวทย์ศักดิ์สิทธิ์ที่ร่ายไปอีกด้วย

เขารวบรวมความกล้าเผชิญหน้าเพื่อไอเท็มชิ้นนั้น

อัญมณีปกติแล้วง่ายที่จะเอาไปต่อรองราคาได้

แม้ว่าเขาจะอยู่ในร่างสูงเพียง 100 เมตร แต่เขาก็วิ่งด้วยสี่เท้านั่น กระโจนเข้าใส่ลอร์ดดเรียม

‘วิธีที่จะต่อสู้แล้วชนะได้อย่างง่ายๆก็คือตัดหนวดของมันออก’

ลอร์ดเดรียมมีสายตาฝ่อ ดังนั้นมันจึงอ่านการเคลื่อนไหวเล็กๆน้อยๆด้วยหนวดของมัน

หนวดของมันจึงพูดได้ว่าเป็นจุดอ่อนเพียงอย่างเดียว

‘ทักษะเริงระบำแห่งนักรบคลั่ง’

เพราะความสามารถโจมตีของวีดที่อ่อนแอลงไป ทักษะเดียวที่เขาเอามาใช้สู้กับลอร์ดเดรียมได้ก็มีแค่ทักษะนี้อย่างเดียว ด้วยการรีดเร้นมานาออกมา เขาจึงเหวี่ยงดาบของเขาไปที่หนวดทั้งแปดของลอร์ดเดรียม จากนั้นก็ถีบตัวขึ้นไปยืนอยู่บนพื้น  สายพลังมานาแดงดั่งเลือดเคลื่อนตัวไปมารอบๆตัวเขา แล้วจากนั้นเขาก็เข้าไปโจมตีหนวดของลอร์ดเดรียม

ท่านได้โจมตีแบบคริติคอลสำเร็จแล้ว

สมาธิของเขาแกร่งมากขึ้นเมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่อันตราย!

ถึงแม้ขณะเคลื่อนตัวอยู่บนอากาศเขาไม่สามารถเคลื่อนได้แบบปกติได้ แต่ว่าเขาก็ยังสามารถตัดหนวดของมันได้

ฉั๊วะ!

เจ้าลอร์ดเดรียมเริ่มดิ้นทุรนทุราย แม้ว่าหนวดของมันจะถูกตัดไปแต่การต่อสู้มันยังไม่จบ เพราะว่ามันสามารถรักษาตัวเองด้วยเวทย์ศักดิ์สิทธิ์ได้ วีดจำเป็นต้องทำความเสียหายมากเท่าที่เขาจะทำได้ขณะที่มันกำลังชักดิ้นชักงอด้วยความเจ็บปวดจากหนวดที่โดนตัดไปอยู่นั้น

“ทักษะพันธนาการแห่งนักโทษ ทักษะดาบแห่งจิตวิญญาณนักสู้!”

ด้วยการใช้ทักษะของเบอร์เซิร์กเกอร์เขาจึงโจมตีลอร์ดเดรียมได้สำเร็จ โดยปกติแล้วเขาจะต้องเตรียมตัวเตรียมใจหรือว่าทำทุกอย่างไปตามแผนที่วางไว้ภายในหัวเมื่อต้องมาเผชิญหน้ามอนสเตอร์ระดับบอส

แต่ทว่าวีดจำต้องกระโจนเข้าไปด้วยสี่ขาที่มีแล้วก็โจมตีเข้าไปให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้โดยเล็งไปที่ลอร์ดเดรียมเป็นหลัก อย่างกับว่าเขากำลังพยายามที่จะพิสูจน์ว่าไม่มีมอนสเตอร์ตัวไหนยืนหยัดอยู่ได้เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีแบบนี้ เขาเลี้ยวไปมาเป็นวงกลมรอบๆมัน พลางเหวี่ยงดาบฟันไปด้วย

ลอร์ดเดรียมเปิดใช้งานเวทย์ศักดิ์สิทธิ์ของมัน

มนต์การชำระล้างแห่งความไร้เสียง (Purification of Silence)

เวทย์ศักดิ์สิทธิ์นั่นทำให้สิ่งมีชีวิตชั่วร้ายสูญสิ้นไปไม่เหลือซาก เพชรแห่งถ้ำศักดิ์สิทธิ์ได้ขยายเอฟเฟคของมนต์เพิ่มขึ้นไปอีก ในขณะที่กระดูกของวีดปริแตก มันก็เหลือค่าพลังชีวิตเอาไว้ให้เขาอีก 2%

‘ฉันต้องฆ่ามันไม่ว่ายังไงก็ตาม…’

เขาพยายามที่จะฟันลอร์ดเดรียมต่อไปเรื่อยๆแต่ทว่าเวทย์ศักดิ์สิทธิ์อีกมนต์ได้ถูกใช้ออกมาแล้ว

นั่นคือเวทย์ ‘เยียวยาอันเดด’ (Turn Undead)

มันคือมนต์ที่เป็นปรปักษ์กับอันเดดอย่างยิ่ง!

ธรรมดาแล้ว อันเดดที่มีระดับสูงกว่าเดทไนท์คงจะไม่สลายหายไปในทันทีที่ถูกเวทย์เยียวยาอันเดด แต่ทว่าค่าพลังชีวิตของวีดนั้นต่ำมากเกินไป เช่นนั้นเขาจึงไม่อาจทนต่อมนต์ศักดิ์สิทธิ์ของลอร์ดเดรียมได้

-ค่าพลังชีวิตของท่านหมดสิ้นแล้ว ท่านเสียชีวิต

ระดับของทักษะปฏิเสธความตายนั้นต่ำเกินไป เนื่องจากพลังศักดิ์สิทธิ์ซึมซาบเข้าไปในร่างกาย ทักษะนี้จึงไม่ถูกเปิดใช้งาน

ท่านไม่สามารถเข้าใช้งานได้เป็นเวลา 24 ชั่วโมง เพราะว่าการตายของท่าน ระดับเลเวลและค่าความเชี่ยวชาญของท่านลดต่ำลง

หลังจากที่วีดตายไปเพียงแค่ผ่านไปสามนาทีเท่านั้น เหล่าอัศวินแห่งครีม่าก็มาถึง

หลังจากที่พวกเขาเข้ามาในดันเจี้ยน พวกเขาก็ต้องเผชิญหน้ากับพวกอวานน่าห์แล้วก็ล่าพวกมันเร็วเท่าที่จะทำได้แล้วก็ตามมาถึงที่นี่

“นั่นมันมหาราชันย์อวาน่าห์นิ”

“หนวดของมันถูกตัดไปแล้ว”

ลอร์ดเดรียมได้รับบาดเจ็บมากมายหลายแผล

เหล่าอัศวินแห่งครีม่าจึงล่ามันในตอนที่หนวดของมันยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ พวกเขาไม่ได้รับผลกระทบอะไรมากมายจากเวทย์ศักดิ์สิทธิ์เหมือนพวกอันเดด ดังนั้นมันจึงไม่ยากที่จะล่ามัน โปลอนจัดการเผด็จศึกลอร์ดเดรียมได้สำเร็จแล้วก็เก็บเพชรแห่งถ้ำศักดิ์สิทธิ์ที่วีดกำลังต้องการ

“แรร์ไอเท็มนี่มัน…”

หลังจากการต่อสู้จบลง พวกเขาก็พบไอเท็มหลายอย่างนอกจากไอเท็มที่ลอร์ดเดรียมดร็อปออกมา

‘นี่คงเป็นไอเท็มที่วีดดร็อปในตอนที่เขาตายไป’

อัศวินคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆหยิบไอเท็มขึ้นมาก่อนใคร

-ท่านได้รับขนมปังบาร์เลย์เก่าๆ 3 ชิ้น

-ท่านได้รับหมวกแตกเกาะสนิม

-ท่านได้รับหนอนตัวเป็นๆ

-ท่านได้รับฟันกรามของโครงกระดูก

“ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าครั้งสุดท้ายที่ฉันได้ไอเท็มๆห่วยแบบนี้คือตอนไหน ทำไมมันถึงยังถือไอเท็มพวกนี้อยู่นะ?”

อัศวินคนนั้นไม่อาจทนต่อความโกรธเคืองของเขาได้แล้วก็โยนแจปเท็มนั้นทิ้งไป ในฐานะที่เป็นอันเดด แนวโน้มของพวกเขานั้นเชื่อมเกาะอยู่กับความโชคร้ายอยู่เสมอแถมยังอยู่บนเส้นฝั่งแห่งความชั่วร้าย หากว่าคุณมีค่าชื่อเสียงเสียๆ ก็มีความเป็นได้สูงที่จะดร็อปไอเท็มดีๆท่ามกลางไอเท็มที่คุณถือเอาไว้อยู่ แต่ทว่าวีดกลับดร็อปไอเท็มที่ไร้ประโยชน์ออกมาเป็นพวง

นี่ก็เป็นเพราะว่าการเตรียมการที่ดีของวีด

 “ถึงจะมีพวกเนโครแมนเซอร์หลายคน เนโครแมนเซอร์พวกนั้นเป็นอันเดดที่มีระดับไม่ธรรมดาเลยน๊า”

ตั้งแต่ที่เขาได้รับภารกิจจากกองทัพอันเดดแล้วก็ได้พบเจอผู้คนมากมาย เขาจึงไม่อาจเชื่อใจพวกเขาได้เลย ดาบธรรมดาๆ ชุดเกราะ แล้วก็ไอเท็มแพงๆเหล่านั้นปกติแล้วเขาจะเก็บเอาไว้ในปราสาทของลอร์ดที่โมราต้า เขาจะถือเอาไว้เฉพาะไอเท็มจำเป็นที่ต้องใช้เพิ่มค่าความเป็นผู้นำอย่างพวกแตรเขาสัตว์หรือว่าตราประทับแห่งราชวงศ์ แล้วก็ทันทีที่พวกกิลด์เฮอร์มีสปรากฏตัวเขาก็เอามันไปซ่อน

 “ฉันคงจะเสียไอเท็มไปแน่ๆถ้าหากฉันตาย…”

เขาวอนให้มาเรย์เก็บของเอาไว้ให้เขา

“นายต้องเอามาคืนฉันหลังจากนั้นนะ”

“ผมจะคืนแน่ครับ”

“ถ้านายดูตรงข้างล่างไอเท็มก็จะเห็นตัวหนังสือเล็กๆเขียนเอาไว้ ‘ไอเท็มของวีด’”

“………….”

ด้วยการเตรียมการสำหรับการตายของเขาเอาไว้ก่อนแล้ว เขาจึงไม่ได้เสียไอเท็มมีค่าใดๆไป

และแน่นอนว่าจากมุมมองของวีด มันคือความสูญเสียที่แสนเศร้าโศกที่เขาไม่อาจซ่อนแจปเท็มของเขาได้

หลังจากที่รู้ว่าวีดถูกมอนสเตอร์ฆ่าตายไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว โปลอนกับพวกอัศวินก็กลับมายังที่ราบนาตาเลีย

“เหล่าเนโครแมนเซอร์ทั้งหลาย จงเลือกซะว่าเจ้าจะเข้าร่วมกับกิลด์เฮอร์มีสหรือไม่”

กองกำลังจอมเวทย์และเรนเจอร์ทั้งหลายเตรียมตั้งท่าโจมตี มันถือเป็นการแกมบังคับนิดหน่อย แต่โปลอนก็ได้แสดงออกมาอย่างชัดเจนต่อเหล่าเนโครแมนเซอร์ว่าหากพวกเขาไม่เข้าร่วมกับกิลด์เฮอร์มีส พวกเขาจะต้องถูกฆ่าตายที่นี่ตรงนี้

 “ระ…เราควรทำยังไงดี?”

“ฉันชอบที่จะเป็นผู้เล่นเดี่ยวนะ แต่ถ้าหากว่าฉันเข้าร่วมกิลด์เฮอร์มีส อาจจะเป็นผลดีมากกว่านะ”

ในขณะที่เหล่าเนโครแมนเซอร์รู้สึกกระวนกระวาย เจนนี่ก็เชิดไหล่ของเธอขึ้นแล้วก็ก้าวออกไปข้างหน้า

 “ฉันจะไม่เข้าร่วมกับกิลด์เฮอร์มีส”

“เธอคงเป็นเจนนี่สินะ”

โปลอนได้ฟังเรื่องราวของเหล่าเนโครแมนเซอร์จากเซบริน

“แล้วเหตุผลที่จะไม่เข้าร่วมละ?”

 “คงพูดได้ละว่าเหตุผลที่พวกเรากลายมาเป็นเนโครแมนเซอร์ได้ก็เพราะวีด”

“งั้นหรอ? ถ้าเธอปฎิเสธกิลด์เฮอร์มีส คงจะมีอันตรายมากมายพุ่งเป้าไปที่เธอนะ แม้แต่ตอนนี้คงมีการสูญเสียมากแน่ๆหากเธอตายไปที่นี่ ฉันจะให้โอกาสเธอให้เปลี่ยนการตัดสินใจละกัน”

“จุดยืนของฉันยังคงไม่เปลี่ยนแปลง นับตั้งแต่ที่ฉันกลายมาเป็นเนโครแมนเซอร์จนได้มาทำภารกิจครั้งนี้ เหล่าเนโครแมนเซอร์ทุกคนล้วนเป็นหนี้ความช่วยเหลือจากวีด ฉันจะไม่ยอมเป็นส่วนหนึ่งของกิลด์เฮอร์มีส”

โปลอนหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน

“เธอคิดว่าเนโครแมนเซอร์คนอื่นๆจะคิดอย่างเธองั้นหรอ? จะบอกอะไรให้ฟังนะ ถ้าเธออยู่ตรงนั้นเธอก็ต้องตาย มาทางนี้ดีกว่าน่าถ้าเธอยินดีที่จะมาเข้าร่วมกับเรา”

เซบรินกับพวกเนโครแมนเซอร์ที่จะเข้าร่วมกับกิลด์เออร์มีสเดินออกมาตรงที่โปลอนอยู่ แต่ก็ยังมีเนโครแมนเซอร์อีกสิบกว่าคนยังคงยืนนิ่ง

คนเหล่านั้นคือ เจนนี่ โอเทม กรูเซด วาเรนน่า และพวกผู้เล่นคนอื่นๆที่ร่วมต่อสู้ด้วยกันภายในหุบเขา

บางคนนั้นมีกิลด์ของตนอยู่แล้วแต่ก็ปฏิเสธเข้าร่วมอย่างดึงดัน มาเรย์ไปยืนทางฝั่งกิลด์เฮอร์มีสเพราะว่าเขาจำเป็นต้องปกป้องไอเท็มของวีดเอาไว้

“เรื่องราวจะต้องไม่จบลงแบบนี้…บทเพลงที่สอดเรื่องราวดีๆจะต้องปรากฏขึ้นมาแน่ๆ”

จากภายในสถานี KMC Media การผจญภัยของเหล่าเนโครแมนเซอร์ได้ออกอากาศสด หลักๆแล้วนั่นก็เพราะว่าวีดอยู่ภายในการผจญภัยครั้งนี้ด้วย พวกเขาเริ่มออกอากาศสดตั้งแต่ที่เขาเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขา

เครือข่ายสถานีออกอากาศอื่นๆก็กำลังถ่ายทอดรายการเกี่ยวกับเนโครแมนเซอร์กับกองทัพอมตะด้วยเช่นกัน ดังนั้นมันจึงไม่มีการเปลี่ยนแปลงเรตติ้งอะไรมากมายนัก

อีกอย่างนี่ก็เพราะว่าสถานี CTS  เองก็เพิ่มเรตติ้งของรายการให้เพิ่มขึ้นสูงๆด้วยเงินทุนที่มากมายมหาศาลที่ได้มาจากบริษัทแม่ บริษัท LK gamers ที่ได้ถ่ายทอดรายการออกไปอย่างเป็นมืออาชีพด้วยระบบดิจิตอลมีเดียที่ได้ติดตั้งเอาไว้ของพวกเขา ที่พร้อมถ่ายทอดออกอากาศตลอด 24 ชั่วโมง

นอกจากสถานีทั้งสอง ก็ยังมีสถานีออกอากาศใหม่ๆกับสถานีทางออนไลน์ที่ก่อตั้งขึ้นมาในระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้

ในขณะที่ผู้คนต่างให้ความสนใจและสนุกสนานไปกับโรยัลโร้ด ช่องพิเศษต่างๆมากมายก็เกิดขึ้นมาเช่นกัน

รายการตกปลาแห่งโรยัลโร้ด

รายการตีกอล์ฟของโรยัลโร้ด

รายการมือโปรตะลุยดันเจี้ยน

รายการเด็กน้อยแห่งทวีปเวอร์เซล

รายการรองเท้าบูทคร่ำครึของเหล่าจินตกวี

ขณะที่ยิ่งอิทธิพลของรายการถ่ายทอดเกมออนไลน์เติบโตขึ้นมากเท่าไร การแข่งขันก็ยิ่งดุเดือดมากขึ้นเท่านั้น KMC media คือช่องทีวีได้รับการตอบรับจากผู้ชมเป็นเพราะพวกเขาได้รับการสนับสนุนจากผู้เล่นภายในเกมหลากหลายมากมาย

“ในที่สุดวีดกับเหล่าอันเดดก็รุกหน้าเข้าไปในวิหารแล้ว”

ขณะที่การผจญภัยของวีดถ่ายทอดออกไป เหล่าผู้ชมทั่วไปก็จะเข้าไปในบอร์ดข้อความแล้วก็แสดงความคิดเห็นต่างๆนานา

ไม่เพียงแต่ตามช่องที่ออกอากาศเท่านั้น เหตุการณ์นั้นยังโด่งดังมากลุกลามไปจนถึงเว็ปไซต์ข่าวต่างๆอีกด้วย มันไม่ใช่เพราะว่าวีดคือตำนานที่มีชีวิตแห่งคอนติเนนท์ออฟเมจิกเพียงเท่านั้น แต่เขายังตะลุยการผจญภัยที่แสนตื่นตาตื่นใจภายในโรยัลโร้ดอีกด้วย

 “อยู่ๆกิลด์เฮอร์มีสก็ปรากฏตัวขึ้นมาปุบปับแถมยังเริ่มโจมตีพวกเขาอีกครับ โอ้โห เป็นกองกำลังที่ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ มีทั้งโปลอน อัศวินครีม่า กองทัพเรนเจอร์กับพวกนักเวทย์ด้วยครับ”

ในตอนที่พวกเขากำลังจะตัดการออกอากาศลงไว้ตรงฉากที่วีดสามารถเคลียร์ภารกิจสุดท้ายได้ ผู้ประกาศข่าวก็รายงานสถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปนั้นทันทีทันใด พร้อมกับขึ้นหัวข้อลอยขึ้นมาบนจอภาพ

-การปรากฏตัวของกิลด์เฮอร์มีส

-การโต้กลับของอันเดดที่นำโดยวีด

พวกเขาตัดสินใจที่จะยืดเวลาออกอากาศออกไปจนกว่าการพิพาทระหว่างวีดกับกิลด์เฮอร์มีสจะจบสิ้นลง

-การต่อสู้ยกที่สองระหว่างวีดและกิลด์เฮอร์มีส

-กิลด์เฮอร์มีสส่งหน่วยโจมตีออกไปยังดินแดนที่กองทัพอันเดดอยู่เพียงเพื่อจะมาฆ่าวีดเท่านั้น

-มันคือการนองเลือด!

เรตติ้งพุ่งขึ้นมาอย่างพรวดพราด

ถึงกระนั้นก็ตาม สภาพของวีดนั้นแย่มากเกินกว่าที่จะเอาไปสร้างกลยุทธ์ต่อสู้ได้อีกแล้ว พวกเขาประกาศออกไปว่าวีดแสดงการต่อสู้ได้อย่างน่าจดจำ แต่ทว่าหลังจากที่เขาเข้าไปในวิหารก็ถูกฆ่าตายไปในที่สุด

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ถูกฆ่าโดยกิลด์เฮอร์มีส แต่มันก็ยังทำลายประวัติเทพสงครามผู้ไร้พ่ายไป

ไม่นานบอร์ดข้อความของเหล่าผู้ชมก็คับคั่งไปด้วยคอมเม้นท์เกี่ยวกับการตายของวีด

-ไอ้พวกชาติชั่วสกปรกโสมม พวกมันแพ้ไปที่ลาส ฟาลังคซ์แล้ว ยังไล่ตามเขามาจนถึงที่นี่อีก

-พวกขี้ขลาดไร้หัวใจก็เป็นแบบนี้เหมือนกันหมดนั่นแหละ

-พวกมันนำกองกำลังมากมายไปซุ่มโจมตีเขาหลังจากที่ภารกิจสำเร็จแล้ว แถมเขายังเหนื่อยมากอีกด้วย

-เจ้าพวกนั้นมันก็เล่นสกปรกตลอดแหละ ตรงไปตรงมาไม่เป็นหรอก

-ฉันไม่ชอบวิธีการที่พวกกิลด์เฮอร์มีสทำไปเลยจริงๆ

กระดานข้อความเต็มไปด้วยคำวิพากษ์วิจารณ์กิลด์เฮอร์มีสอย่างหนักหน่วง

ณ บริเวณชายฝั่งทางตะวันออกของโมราต้า

เมื่อก่อนดินแดนทางฝั่งเหนือนี้ไม่เป็นที่รู้จักมากนัก จึงไม่ค่อยมีใครมาทางนี้ซักเท่าไร แต่ทว่าตอนนี้ที่นี่กลับมีผู้คนแวะมาเยือนอยู่สม่ำเสมอ เพราะว่ามีมอนสเตอร์ที่คุ้มค่าเหมาะแก่การออกล่ามากมาย ณ วันที่มีฝนตกพรำลงมา ใบหน้าของเหล่าผู้เล่นทั้งหลายต่างเปรอะเปื้อนไปด้วยโคลนขณะที่กำลังทำงานอย่างขยันขันแข็ง

“พวกเจ้าขุดได้มากแค่ไหนแล้ว?”

“พวกเราได้หอยกาบประมาณ 1,430 ตัวแล้ว ฉันคงเอาไปใช้ซื้อดาบยาวได้ซักเล่มแน่ๆ”

เหล่านี้คือผู้เล่นที่กำลังขุดเอาหอยกาบกับหอยแครงเพื่อเอาไปขายเป็นเงิน ขณะที่เมืองโมราต้ากลายมาเป็นเมืองใหญ่ จำนวนประชากรก็พุ่งขึ้นมาอย่างพรวดพราด

ทรัพยากรอาหารก็ได้มาจากการเก็บเกี่ยวข้าวสาลีกับข้าวบาร์เลย์ ส่วนพวกผู้เล่นใหม่ก็เก็บเงินมาได้โดยการทำภารกิจด้วยการจัดหาของสดๆไปที่ตลาดอาหารทะเล ในขณะที่พวกเขากำลังพักเหยียดแข้งเหยียดขา ก็มีกลุ่มคนลอยขึ้นมาพร้อมกับกระแสคลื่นทะเล

ในที่สุดเหล่านักดาบก็มาถึงดินแดนเหนือของทวีปเวอร์เซล

-ท่านได้ค้นพบเส้นทางทางทะเลเส้นใหม่ที่มายังเมืองโมราต้า ณ ดินแดนทางเหนือ

ด้วยการบุกเบิกเส้นทางทางทะเล ค่าชื่อเสียงดีของท่านเพิ่มขึ้น 420

จากการผจญภัยที่ประสบผลสำเร็จ ค่าสถานะเพิ่มขึ้นอย่างละ 3

ความกล้าหาญเพิ่มขึ้น 7

ค่าความเชี่ยวชาญการเดินเรือเพิ่มขึ้น

-ท่านได้กลายเป็นบุคคลแรกที่สามารถว่ายน้ำข้ามมหาสมุทรสำเร็จ

ท่านได้ทำการท้าทายอันแสนบ้าบิ่นที่ไม่มีทางเป็นไปได้สำเร็จ

ค่าความอึดเพิ่มขึ้น 24

ค่าความอดทนเพิ่มขึ้น 31

กำลังกายเพิ่มขึ้น 15

ค่าสถานะทุกอย่างเพิ่มขึ้น 9

-ค่าชื่อเสียงดีเพิ่มขึ้น 2,980 แต้ม

ทุกๆครั้งที่ท่านเล่าเรื่องราวของท่านเกี่ยวกับการข้ามมหาสมุทรในโรงเหล้า ท่านจะได้รับค่าชื่อเสียงพิเศษ 40 แต้ม

-หากท่านเล่าเรื่องราวนี้กับกะลาสีเรือหรือผู้คนด้วยความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับมหาสมุทร ท่านจะได้รับความใกล้ชิดสนิทสนมมากขึ้น

-ความสามารถในการเข้าใจเกี่ยวกับน้ำเพิ่มขึ้น

ค่าความต้านทานที่เกี่ยวข้องกับน้ำเพิ่มขึ้น ค่าความใกล้ชิดกับจิตวิญญาณธาตุน้ำได้ถูกสร้างขึ้นมา

-ท่านได้รับฉายา ‘บุรุษเหล็กในตำนานแห่งมหาสมุทร’

หลังจากเผชิญหน้ากับมหาสมุทรอันแสนยากเข็ญด้วยร่างกายอันเปลือยเปล่า พวกเขาก็ได้ทิ้งไว้ซึ่งตำนานแห่งมหาสมุทรที่ไม่มีใครกล้าทำตาม

ความสามารถในการต่อสู้บนท้องทะเลเพิ่มขึ้น

ท่านจะได้รับการสนับสนุนจากเหล่ากะลาสีเรืออย่างไร้เงื่อนไข

เลเวลของทักษะเดินเรือเพิ่มขึ้น 3 เลเวล

ในบรรดาคุณสมบัติพิเศษของเหล่านาวิกโยธิน ความสามารถในการอ่านกระแสคลื่นเพิ่มขึ้น

โอกาสที่จะโดนโจมตีจากมอนสเตอร์ลดลง

เหล่านักดาบประสบผลสำเร็จและได้รับฉายาที่เหล่าผู้เล่นทั้งหลายได้แต่เพียงฝันถึงเท่านั้น

 “มันดีหรือเปล่าเนี่ยที่เราว่ายน้ำมาแบบนี้นะ?”

“แหง๋ละ ต้องดีอยู่แล้ว ว่ายน้ำกันไปอีกเถอะถ้าหากว่าซักวันเราต้องกลับไปอีกนะ”

“ข้าหิวแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ”

จากนั้นเหล่านักดาบก็มุ่งหน้าตรงไปยังโมราต้า

พวกเขาได้สร้างความสำเร็จอันยิ่งใหญ่เหนือท้องทะเล แต่ทว่าพวกเขากลับไม่อาจสัญญาใดๆได้ว่าเมื่อไรที่พวกเขาจะกลับไปที่มหาสมุทรนั้นอีกครั้ง

สถานี KMC media กำลังออกอากาศรายการ ‘เรื่องราวของทวีปเวอร์เซล’ตามกำหนดการเดิมที่วางเอาไว้หลังจากที่วีดตายไป มันคือรายการโชว์ที่ได้รับความนิยมมาก ดำเนินรายการโดย ชิน เฮมิน และโอ จูวาน

“วันนี้มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นมากมายเลยนะคะ แรกสุดคือการเฉลิมฉลองการสถาปนาเมืองใหม่ภายในราชอาณาจักรฮาเว่นค่ะ”

“ใช่แล้วครับ เหล่าผู้ชมมากมายต่างกำลังตั้งหน้าตารอคอยงานครั้งนี้ครับ งานเฉลิมฉลองการสถาปนาในวันนี้มีกิลด์เฮอร์มีสเป็นผู้จัดขึ้นมาครับ”

“ดูเหมือนว่าจะมีคนมาเข้าร่วมกันอย่างคับคั่งมากเลยนะค่ะ”

“คงจะพูดเกินไปถ้าจะบอกว่ามีผู้เข้าร่วมอัดตัวอยู่ทั่วทั้งเมืองหลวงเลยค่ะ อยู่ที่ปราสาทเอเรนใช่ไหมคะ? นอกจากเหล่าผู้เล่นที่มาจากราชอาณาฮาเว่น ยังมีคณะทูตจากแต่ละกิลด์และแต่ละราชอาณาจักรก็มาเข้าร่วมงานนี้ด้วยเช่นกันค่ะ”

บนหน้าจอภาพจะมีงานเฉลิมฉลองของราชอาณาจักรฮาเว่นที่พึ่งก่อตั้งขึ้นมาหมาดๆโดยกิลด์เฮอร์มีสปรากฏให้เห็น งานแห่อันแสนโอ่อ่า ทั้งภายในและภายนอกปราสาทก็เต็มไปด้วยผู้คน บาร์ดเรย์สวมมงกุฎไว้บนศีรษะของเขา ใส่ชุดที่แสดงถึงความเป็นกษัตริย์พร้อมกับคาดดาบเอาไว้ที่เอว

 “ข้าแต่งตั้งเจ้าเป็นขุนนางผู้ปกครองดินแดนโดเรีย”

“กระหม่อมจักอุทิศตนด้วยความภักดีพะยะค่ะ”

“ข้าแต่งตั้งเจ้าเป็นรองขุนนางปกครองโบราสค์”

“เป็นเกียรติอย่างยิ่งพะยะค่ะ”

เขาแต่งตั้งเหล่าผู้เล่นระดับสูงของกิลด์เฮอร์มีสให้เป็นชนชั้นสูงอย่างเป็นทางการ

ราชอาณาจักรฮาเว่นได้ถูกสถาปนาขึ้นมาอีกครั้งภายใต้ระบอบรวมอำนาจ แต่ว่าการได้รับการแต่งตั้งให้เป็นชนชั้นสูง ก็จะได้รับค่าสถานะหลากหลายมากมายอีกด้วย ในกรณีของบาร์ดเรย์ เขาได้รับค่าชื่อเสียงมากที่สุดภายในราชอาณาจักรแห่งนี้ แถมยังมีค่าความสูงศักดิ์ (Nobility) ค่าเกียรติยศ (Dignity) อยู่อีกจำนวนมาก

กษัตริย์นี้มีอำนาจการปกครองควบคุมในการแบ่งสัดส่วนของประเทศ

ยิ่งพวกเขาทำหน้าที่นี้ได้ยอดเยี่ยมมากเท่าไร ค่าความภักดีที่พวกเขาจะได้รับจากประเทศชาติและค่ากำลังใจของเหล่าอัศวินและทหารก็จะยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น อำนาจการปกครองนั้นไม่ใช่ค่าสถานะที่จะเพิ่มขึ้นมาได้ด้วยวิธีปกติธรรมดา มันต้องขึ้นอยู่กับอาณาเขตที่อยู่ในการครอบครอง จำนวนประชากรของผู้อยู่อาศัย อัศวิน นักเวทย์ ธุรการบ้านเมือง และการพัฒนาของเทคโนโลยี

มันสามารถขึ้นหรือว่าลงได้แม้แต่จากการมีชัยหรือปราชัยภายในสงคราม การบรรลุเป้าหมายทางพาณิชย์ขนาดใหญ่ หรือแม้แต่ความทุกข์ทรมานของชาวเมืองจากน้ำท่วมหรือว่าความแห้งแล้งภายในอาณาจักร ถ้าหากว่าเขาปกครองบ้านเมืองด้วยความปราดเปรื่อง งานสังสรรค์มากมายก็จะเกิดขึ้นภายในตัวเมือง หรือแม้แต่ได้รับพรจากเหล่าทวยเทพ

บาร์ดเรย์กลายเป็นผู้เล่นที่มีเลเวลมากที่สุดภายในทวีปเวอร์เซลและก็มีอำนาจอิทธิพลสูงที่สุดอีกด้วย

 “ช่างเป็นภาพที่ตระการตาจริงๆค่ะ มีการแสดงประลองของเหล่าอัศวินตรงท้ายขบวนด้วยค่ะ เราจะพาท่านผู้ชมไปดูซักครู่หนึ่งนะคะ”

“ฉันคิดว่าผู้ชมมากมายคงกำลังสงสัยเกี่ยวกับเรื่องวิหารเอ็มบินยูค่ะ เรามีข่าวล่าสุดวันนี้เกี่ยวกับวิหารเอ็มบินยู ใช่ไหมคะคุณโอจูวาน”

“ใช่แล้วละครับ พวกเราได้เตรียมเอาไว้แล้ว ดูท่าว่ามีผู้ตามสืบเกี่ยวกับวิหารเอ็มบินยูตะลอนไปทั่วทั้งดินแดนเลยครับ”

วิหารเอ็มบินยูนั้นจะปรากฏตัวขึ้นมาเหมือนดั่งพายุที่ดึงทวีปเวอร์เซลเข้าสู่ความโกลาหล

วิหารเอ็มบินยูคือพลังอำนาจแห่งปีศาจที่เข้ากลืนกินปราสาทหลายๆหลัง และยังเป็นเจ้าของกองกำลังขนาดมโหฬารภายในทวีปเวอร์เซลที่ซึ่งเป็นดินแดนที่แต่ละกิลด์ต่างแก่งแย่งอาณาเขตอย่างเอาเป็นเอาตาย พวกมันคือขั้วอำนาจที่เป็นตัวแทนของความมุ่งร้าย แต่ทว่าเหล่าผู้เล่นทั้งหลายเองก็สามารถเลือกได้ว่าจะเข้าร่วมกับวิหารเอ็มบินยูได้หรือไม่

เนื่องจากเหล่าผู้เล่นที่ไปเข้าร่วมกับกองกำลังของพวกมัน อำนาจของวิหารเอ็มบินยูจึงแพร่กระจายออกไปทั่วดั่งไฟป่า บนดินแดนที่ถูกวิหารเอ็มบินยูกลืนกิน พืชพันธุ์เหี่ยวแห้งร่วงโรย แม่น้ำลำธารเหือดแห้ง แล้วในขณะที่บนทวีปเวอร์เจ็บปวดทรมานด้วยโรคภัยร้ายแรง กลับมีเพียงธอร์ ราชอาณาจักรของเหล่าคนแคระกับดินแดนเหนือเท่านั้นที่ยังคงปราศจากการรุกรานของวิหารเอ็มบินยู

สิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆภายในราชอาณาจักรธอร์ยังคงเป็นปริศนา แต่ทว่าราชอาณาจักรนิฟล์เฮมทางดินแดนเหนือกลับล่มสลายเพราะว่าการรุกรานของวิหารเอ็มบินยู วีดเคยขับไล่วิหารเอ็มบินยูออกไป แล้วก็เริ่มฟื้นดินแดนเหนือและเมืองโมราต้ากลับคืนมาอีกครั้ง มันเป็นเพียงสมมติฐานเท่านั้นที่บอกว่าถ้าหากพวกเขาสามารถขับไล่อิทธิพลของพวกวิหารเอ็มบินยูออกไปได้ก่อน ก็จะไม่ต้องรับความเสียหายใดๆจากการโจมตีแบบฉับพลัน

 “หากว่าคุณโดนจับตัวโดยพวกผู้สอบสวนของวิหารเอ็มบินยู พวกมันก็จะโจมตีคุณด้วยการอ้างชื่อศาสนานอกรีตแห่งการตัดสิน”

“ฉันได้ยินมาว่าถ้าหากว่าคุณมีอาชีพพาลาดินหรือว่านักบวช คุณก็จะยิ่งโดนรังควานหนักหน่วงกว่าอาชีพอื่นซะอีกใช่ไหมคะ?”

“ถูกต้องแล้วครับ ถ้าคุณโดนพวกมันจับตัวไป คุณก็จะสูญเสียค่าศรัทธาไปจำนวนมาก ดังนั้นโปรดระวังด้วยนะครับ”

“อย่าเปลี่ยนช่องของคุณนะค่ะ จะมีแขกรับเชิญมาพูดคุยเกี่ยวกับวิหารเอ็มบินยูในช่วงที่สองของพวกเรา! อย่าลืมรับชมนะค่ะ ต่อไปเป็นเป็นเรื่องราวอื่นๆที่เกิดชึ้น”

“ใช่แล้วครับ รายการต่อไปคือข่าว…”

ลีฮุนออกมาจากแคปซูนแล้วก็ออกไปจ่ายตลาด ไม่มีการพักผ่อนสำหรับเหล่าดาร์คเกมเมอร์ ทวีปเวอร์เซลเปิดประตูอ้าต้อนรับเอาไว้ให้กับทุกๆคนอยู่เสมอ พวกเขาจึงไม่อาจวางใจได้เมื่อออกมาจากเกม โอกาสเดียวของพวกเขาก็คือตอนที่พวกเขาเสียชีวิตและไม่สามารถเชื่อมต่อได้เป็นเวลา 24 ชั่วโมง

“ทำกิมจิเอาไว้หน่อยละกัน”

มันคือวันที่เขาจะทำกิมจิเอาไว้สำหรับตอนหน้าหนาว ลีฮุนกองหัวกะหล่ำปลีกับส่วนประกอบอื่นๆเอาไว้ตรงบริเวณสนามแล้วจากนั้นก็เริ่มทำกิมจิ

ทุกๆครั้งที่เขาเฉือนหัวกระหล่ำปลีออก เขาก็จะกระซิบเบาๆ

 “โปลอน”

แกร๊บบบบบ!

“กิลด์เฮอร์มีส…”

แกรร๊บบบบบ!

“แกกล้ามาแหยมกับฉันได้ยังไง”

กรั๊กกกก!

“แจปเท็มของฉัน”

ปั๊กกกกก!

“ค่าประสบการณ์….”

แกร๊บบบบบ!

“จะมาทุบหม้อข้าวของฉันสินะ”

ขณะที่ความแค้นพอกพูนมากขึ้นเรื่อยๆ เขาก็หมักกระหล่ำปลีจีนไปตั้ง 200 หัวแล้ว!

ผลกระทบนี้ช่างร้ายแรงเหลือเกิน ไอเท็มแสนล้ำค่าของเขาก็จะคงถูกชิงเอาไปด้วยแน่ๆ

เขาเปิดโทรทัศน์ดูช่อง KMC Media ในขณะที่เขากำลังทำกิมจิเอาไว้กินตอนหน้าหนาว ถึงแม้ว่าเขาจะรับรู้อะไรหลายๆอย่างกับสิ่งที่เกิดขึ้นในโรยัลโร้ดด้วยการเช็คบอร์ดของเกมส์เสมอ แต่เขาก็ยังต้องใส่ใจกับเรื่องราวอย่างอื่นที่เกิดขึ้นในโลกภายนอกด้วยเช่นกัน ทว่าขณะที่รายการถ่ายทอดสดนั้นปกติแล้วมักจะเลือกเอาเฉพาะเหตุการณ์สำคัญๆที่บอกรายละเอียดไว้เป็นอย่างดีเท่านั้นมาถ่ายทอด

 “การแผ่ขยายอำนาจของวิหารเอ็มบินยู…”

พวกมันคือกองกำลังที่อัลเวรอน ผู้ชิงตำแหน่งสันตะปาปาของวิหารเทพีเฟรย่าคอยระแวดระวังอยู่เสมอ

ความแข็งแกร่งของเดย์มอนด์จากกิลด์ ‘นักล่าแห่งผืนพิภพ’(Predators of the Land) ที่สามารถทำให้ทั่วทั้งทวีปอยู่ในอันตรายได้จริงๆแล้วเขาได้มาจากวิหารเอ็มบินยูนั่นเอง ลีฮุนรู้ความจริงเรื่องนี้ได้ก็เพราะเข้าไปตีสนิทกับเดย์มอนด์ในห้องแชทของสมาคมดาร์คเกมเมอร์

ในตอนที่บรรดาสมาชิกของกิลด์นักล่าแห่งผืนพิภพตายไป ศพของพวกเขาก็จะเอาไปถวายแด่เทพเอ็มบินยูในฐานะเครื่องบูชายัญแล้วให้อยู่กับเทพไปตลอดกาล มันจึงหมายถึงการลบตัวตนของตัวละครเกม ดังนั้นพวกเขาจึงต้องเริ่มเล่นเป็นผู้เล่นใหม่อีกครั้งแล้วก็เลือกที่จะมาเริ่มที่เมืองโมราต้า

คงพูดได้ว่าเดย์มอนด์กับคนของเขามักจะรับทำภารกิจแบบหลบๆซ่อนๆ ซักวันเขาก็คงต้องตายไปเหมือนกัน แต่จนกว่าจะถึงตอนนั้น เขาจึงอยากที่จะมีชีวิตอยู่ในฐานะของดาร์คเกมเมอร์เพื่อที่จะกอบโกยเอาไอเท็มให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

“งั้น วิหารเอ็มบินยูคงไม่ใช่ธุระกงการอะไรที่เราต้องใส่ใจตอนนี้สินะ”

โมราต้ากำลังโดนโจมตีโดยกองทัพอันเดด แถมกิลด์เฮอร์มีสยังส่งหน่วยจู่โจมเข้ามาราวีเขาอีก

 “นี่คงจะแก้ไขแบบสันติไม่ได้แน่ๆ”

ลีฮุนทำลายล้างหลายๆกิลด์ที่เข้ามาอยู่ในระยะการมองเห็นของเขาตอนที่อยู่ในคอนติเนนท์ออฟเมจิค ดังนั้นเขาจึงรับรู้เป็นอย่างดีว่ามันไร้ประโยชน์แค่ไหนที่จะพยายามมาถกหาสาเหตุหรือว่าความชอบธรรม

การใช้กำลังต่างหากที่แก้ปัญหาได้!

โลกใบนี้ล้วนตัดสินกันด้วยกฎของการใช้กำลังเท่านั้น

น้องสาวของเขาพึ่งกลับมาจากห้องสมุด แล้วก็มาช่วยเขาทำกิมจิและต้มเนื้อหมูเอาไว้สำหรับอาหารค่ำ

 “กินข้าวกันเถอะค่ะ พี่”

เพราะว่าน้องสาวของเขานั้นได้กลายมาเป็นนักศึกษามหา’ลัยแล้ว เธอจึงเติบโตขึ้นมาเป็นหญิงสาวที่คอยเลี้ยงดูเขาด้วยการทำอาหารแล้วก็ปอกเปลือกผลไม้บ้าง

‘ฉันไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าวันนี้จะมาถึง…’

เมื่อห้าปีก่อน ลีฮุนยังคิดมากเรื่องนี้อยู่เลย แต่ทว่าสิ่งที่ทำให้ความคิดของเขาเปลี่ยนไปทันทีก่อนที่ช่วงเวลาสุดท้ายของเขาจะมาถึงซะอีก…

 “ในสถานการณ์แบบนี้…ฉันยังตายไม่ได้”

ตอนนี้เขาไม่มีญาติสนิททางไหนที่จะไปเก็บเงินงานศพแล้วก็ค่าสร้างโลงศพอีกแล้ว ดังนั้นเขาจึงยังจากโลกนี้ไปไม่ได้ มันเป็นความรู้สึกเหมือนกับตอนที่เขากำลังหิวโหยสิ้นหวังอยากจะกินซุปเค้กปลาตรงชั้นวางแบบฟรีๆ แต่ทว่าตอนนี้ เขาสามารถปรุงอาหารได้จากเครื่องปรุงที่จัดซื้อมาเอง แล้วก็ยังมีบ้านเป็นชื่อของตัวเองอีกด้วย ทุกๆวันลีฮุนใช้ชีวิตอยู่มาด้วยความสุขเล็กๆน้อยๆเท่านั้น

“วันนี้ฉันควรเข้านอนแต่หัวค่ำ”

เช้าตรู่วันถัดมา เขาก็ไปที่ร้านขายของชำ แล้วก็ไม่ลืมที่จะไปฝึกร่างกายที่โรงฝึกอีกด้วย

‘กิลด์เฮอร์มีส…’

ลีฮุนฟันดาบของเขาลงไปพลางกัดฟันของเขาอย่างระมัดระวังด้วยความเดือดดาล คงไม่มีคลินิกไหนที่จะคิดค่ารักษาได้แพงหูฉี่เท่าคลินิกทันตกรรมอีกแล้วละ

มันคือดาบที่อันตรายถึงตาย อัดอั้นเอาไว้ด้วยความเคียดแค้น

หลังจากที่เขาเสร็จภารกิจตามกำหนดการทั้งหมดแล้ว เขาก็กลับบ้านไปทำความสะอาดแล้วก็ดูทีวีเพื่อฆ่าเวลา

แล้วจากนั้นช่วงเวลาของโรยัลโร้ดก็มาถึงในที่สุด

ลีฮุนกระโจนเข้าไปในแคปซูล ปราศจากซึ่งความลังเล

เหล่านักดาบเข้าไปแวะร้านอาหารร้านที่แปดภายในเมืองโมราต้า

“ร้านนี่ก็อร่อยเหมือนกันแหะ”

“คงมีเหตุผลแหละคับว่าทำไมร้านนี้ถึงได้มีธุรกิจรุ่งขนาดนี้ครับ ศิษย์พี่”

มันไม่ใช่เพราะว่าพวกเขาเข้าไปกินอาหารแพงๆ รีบชิมแล้วก็รีบออกมาจากร้านหรอก แต่เพราะว่าทั้งแปดร้านที่พวกเขาเข้าไปกินมันไม่มีวัตถุดิบทำอาหารเหลือแล้วต่างหากละ

ช่างตะกละตะกลามและกินทุกอย่างที่ขวางหน้าจริงๆ!

ภายในโรยัลโร้ดถ้าผู้เล่นกินมากๆก็อาจทำให้อ้วนขึ้นได้ แต่ทว่านั่นเป็นนิยามที่ไกลเกินจะเอื้อมถึงเหล่านักดาบที่ออกไปต่อสู้บ่อยๆแล้วก็เดินทางไกลอยู่เรื่อยๆ ขณะที่พวกเขาตะลอนไปทั่ว การกินคือหัวใจหลักของพวกเขา

แล้วพวกเขาก็ได้ยินข่าวคราวจากผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา

การรุกรานระลอกที่สองของกองทัพอันเดดเริ่มขึ้นแล้ว!

ดูท่าว่าพวกนักเล่นอาชีพสายบู้จะได้รับหน้าที่ให้ปกป้องโมราต้า ส่วนเหล่านักเล่นสายศิลป์ก็เข้าไปสนับสนุนพวกเขาอย่างเต็มกำลัง

พวกเขาไม่เพียงแค่เข้าไปวาดสัญลักษณ์บนชุดเกราะเพียงเท่านั้น พวกจินตกวีกับนักเต้นเองก็ตามพวกเขาไปแสดงอยู่ในสนามรบอีกด้วย

คำร้องขอส่วนใหญ่นั้นมาจากทางปราสาทของลอร์ด วิหารเทพีเฟรย่า วิหารลูห์ แล้วก็กิลด์ทหารรับจ้างเพื่อให้ออกไปต่อสู้กับเหล่าอันเดด เนื่องจากนี่เป็นสถานการณ์ฉุกเฉิน โมราต้าจึงบังคับใช้มาตรการทางสงคราม ทางด้านหน้าประตูทางเข้าปราสาทมีผู้เล่นใหม่มากมายเริ่มรวมตัวกัน ส่วนบริเวณจัตุรัสเองก็เต็มไปด้วยผู้เล่นที่กำลังขายของอยู่

พวกนักท่องเที่ยวที่เข้ามาเยือนโมราต้าไม่ค่อยได้รับผลจากเหตุการณ์นี้ซักเท่าไร แต่กับผู้คนที่อาศัยอยู่ในโมราต้านั้นรู้สึกถึงวิกฤตการณ์จากการรุกรานของกองทัพอันเดด

 “นี่มันไม่เกินไปหน่อยหรอที่พวกอันเดดอยู่ดีๆก็เข้ามาบุกดินแดนของศิษย์น้อง”

“ดูท่าว่าพวกเราคงระวังตัวไม่พอสินะ”

“เราควรจะกลับไปขอเอาอาหารฟรีดีไหมนะ?”

“เตรียมตัวออกรบได้แล้ว”

ขณะที่มือไม้พวกเขาเต็มไปด้วยอาหาร พวกเขาก็มุ่งหน้าไปยังสนามรบตรงที่กองทัพอันเดดบุกเข้ามาใกล้ (กองทัพต้องเดินด้วยท้องสินะ555)

พวกทหารอันเดดนำรถม้าของพวกมันมาพร้อมกับดาบเอาไว้ตรงสีข้าง  ส่วนพวกอันเดดขนาดกลางที่เอาศพมาจากพวกมอร์จิสกับนูคาลิซก็เตรียมตัวออกอาละวาดแล้ว กองกำลังของโมราต้า เหล่านักบวชแห่งวิหารเทพีเฟรย่า พาลาดิน แล้วก็ผู้เล่นทั้งหลายเตรียมพร้อมเข้าสู่สงครามยืดเยื้อขณะที่พวกอันเดดเองก็เตรียมตั้งแนวบุก

มีผู้เล่นอีกมากมายหลายคนถือธงของลัทธิโจ๊กหญ้า แถมยังมีพวกผู้เล่นระดับสูงที่อพยพมาจากทวีปทางตอนกลางอีกด้วย

คงไม่พูดเกินไปที่จะบอกว่านี่แหละคือสนามรบที่แท้จริง

“ข้าชอบที่นี่จัง เหล่าลูกศิษย์ทั้งหลาย เราไปกันเถอะ”

“ครับ ศิษย์พี่ใหญ่”

เหล่านักดาบย่างเท้าเดินหน้ามุ่งไปปะทะกองทัพอันเดด ส่วนพวกอันเดดเองก็กระโจนเข้ามาอย่างดุเดือดโดยที่ไม่รู้อะไรเลย เหล่านักดาบเพียงแค่ฟันไปที่พวกมันเบาๆก็ตายแล้ว จากนั้นพวกเขาก็กระโจนเข้าไปสู่ใจกลางสนามรบที่แท้จริง

 “ทุกคนมีทีเด็ดอะไรงัดมาโชว์เลย”

“ตัวไหนยิ่งแข็งแกร่ง ก็ยิ่งดี”

รถม้าประจัญบาน มอร์กิส นูคาลิซ ดูลลาฮาน เดทไนท์ ไม่จำเป็นต้องแยกว่าตัวไหนดีไม่ดี ไม่ว่าตัวไหนที่เข้ามาในระยะโจมตีของเหล่านักดาบ พวกมันก็ถูกบดขยี้เป็นชิ้นๆ ขณะที่พวกเขาทะลวงเข้ามาในวงล้อมของพวกอันเดด พวกเขาก็ต้องแยกกลุ่มออกจากกัน แถมไม่ว่าพวกเขามองไปทางไหนก็มีแต่อันเดดเต็มไปหมด แต่ว่ามันก็โอเค

เหล่านักดาบฟันใส่อันเดดทุกตนที่พวกเขาเห็น

เลือดขึ้นหน้าสุดขีดไปแล้ว!

ในความเป็นจริง พวกเขาต้องเผชิญหน้ากับเหตุการณ์น่าหงุดหงิดเต็มไปหมด  ถึงแม้ว่าพวกเขาจะช่ำชองการฟันดาบแล้วก็ฝึกฝนร่างกายจนถึงขีดสุด พวกเขากลับแทบจะไม่ได้ใช้มันในชีวิตจริงได้เลย ตอนที่มีคนเข้ามาหาเรื่องกับพวกเขาก็ต้องกัดฟันทน แล้วก็แกล้งว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นปล่อยให้มันผ่านๆไป

พวกเขาฝึกตนเองด้วยความอดทนแล้วก็รู้จักควบคุมตนเองให้เป็นหลักคุณธรรมของพวกเขา

เลือดร้อนที่สูบฉีดอยู่ภายในนั้นก็ยิ่งเดือดรุนแรงกว่าคนทั่วไป แต่พวกเขากลับไม่มีที่ให้ระเบิดมันออกมา

โรยัลโร้ดก็คือทางออกที่เอาไว้ระบายอารมณ์สำหรับพวกเขานั่นเอง

เมื่อคิดถึงความแข็งแกร่งเพียงอย่างเดียว พวกเขาก็มักจะมองไปที่คนที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าแล้วก็เข้าไปต่อสู้ด้วย

พวกเขาไม่จำเป็นต้องซ่อนสัญชาตญาณสัตว์ป่าเอาไว้ เพราะมันได้ถูกฝังลงลึกเข้าไปในกล้ามเนื้อของพวกเขาแล้ว

“เอาเลยยย เจ้าอันเดด! เอาคนที่แข็งแกร่งกว่าแกออกมาซะ!”

เหล่านักดาบรู้สึกตื่นเต้นสุดขีด

พวกเขาเคยว่ายน้ำข้ามมหาสมุทรแล้วก็ฝึกฝนทักษะมาแล้ว แต่ก็ไม่มีอะไรดีไปกว่าการได้ใช้ร่างกายของพวกเขาออกไปสู้เหมือนกับตอนนี้ได้เลย ความเพลิดเพลินอันล้นพ้นพุ่งทะลักออกมาจนพวกเขาได้ลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปจนหมดแล้ว เหลือเพียงแต่การจดจ่ออยู่แต่กับการต่อสู้ที่กำลังดุเดือดนี้เท่านั้น!

 “ยังไม่พอ ข้าอยากสู้มากกว่านี้!”

เหล่านักดาบฟาดฟันพวกอันเดดไปแบบสุ่มๆ

พวกเขากระโจนขึ้นไปบนตัวแรดแล้วก็ออกไปสู้ แล้วไล่ฆ่าอันเดดทุกตนที่เห็น

หลักๆแล้วพวกเขามักจะใช้ดาบไปสู้ แต่พวกเขาก็ใช้อาวุธชิ้นไหนก็แล้วแต่อย่าง มีด คทาเหล็ก ขวานแล้วก็โซ่ออกไปสู้ด้วยเช่นกัน

เพราะว่าพวกเขาเชี่ยวชาญทักษะศาสตราวุธ พวกเขาจึงสามารถใช้อาวุธชนิดใดก็ได้ที่พวกเขาต้องการใช้

แม้ว่าอาวุธเหล่านั้นจะมีความแตกต่างทางน้ำหนักและค่าโจมตี แต่ทว่าพลังในการควงข้อมือใช้อาวุธฆ่าฟันศัตรูก็ยังให้ผลลัพธ์เช่นเดิม

นั่นคือการหลอมตัวเองเข้าไปสู่การต่อสู้อันบ้าคลั่งด้วยเทคนิคมากมาย!

-กองทัพอันเดดกำลังล่าถอยกลับไป

การต่อสู้สิ้นสุดลงด้วยชัยชนะของกองกำลังรบของโมราต้า

เพราะว่ามีเหล่านักดาบคอยรับหน้าที่เป็นกองกำลังหลัก เหล่าพาลาดินจึงสามารถกำจัดแม่มดที่ชื่อ เบียงก้า ที่เป็นคนควบคุมกองทัพอันเดดได้ จึงทำให้พวกเขาได้รับชัยชนะมาในที่สุด

จบตอน

ผู้แปล: Cole’s Myth

Editor: แอดชิน เพจ เราอ่านนิยายแปล